Τουρκικές ταινίες, σήριαλ και Survivor: Μέσα Πολιτιστικής Διπλωματίας ή Προπαγάνδας

του Μιχάλη Διακαντώνη*

H Πολιτιστική Διπλωματία αποτελεί ένα πεδίο άσκησης πολιτικής που στοχεύει στη δημιουργία, ανάπτυξη και προβολή των πολιτισμικών στοιχείων μιας χώρας στο εξωτερικό. Η ιστορία, η γλώσσα, τα έθιμα, οι παραδόσεις και τα πάσης φύσεως καλλιτεχνικά επιτεύγματα ενός λαού, προβάλλονται με σκοπό όχι μόνο να δημιουργήσουν μια θετική και ελκυστική εικόνα για την εκάστοτε χώρα, αλλά και για να λειτουργήσουν ως ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ κρατών που διαθέτουν διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, αμβλύνοντας έτσι, ιστορικές, θρησκευτικές ή άλλες διαφορές που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ τους.

Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση που η πολιτιστική διπλωματία μιας χώρας λειτουργεί ως ένα μέσο άσκησης πολιτικής προπαγάνδας, τόσο έναντι άλλων κρατών όσο και έναντι των πολιτών της ίδιας της χώρας που δημιουργεί αυτά τα πολιτιστικά προϊόντα; Η περίπτωση της Τουρκίας είναι παραπάνω από χαρακτηριστική. Η γείτονα χώρα έχει πλέον ειδικευτεί στην παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών, τηλεοπτικών σειρών και εσχάτως τηλεπαιχνιδιών που τυγχάνουν διεθνούς προβολής. Και αν δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στην δημιουργία πολιτιστικών προϊόντων που γεννούν προφανή οικονομικά οφέλη (μέσω της διάθεσής τους στο εξωτερικό, της αύξησης του τουρισμού και της παρεπόμενης ζήτησης που προκαλούν για τα τουρκικά προϊόντα), δημιουργείται πρόβλημα όταν διαστρεβλώνουν ιστορικά γεγονότα με σκοπό να προωθήσουν τις μακροχρόνιες στοχεύσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Τουρκικά Σήριαλ και Ελλάδα

Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, η προβολή τουρκικών τηλεοπτικών σειρών άνθησε όχι τόσο λόγω της καλλιτεχνικής τους αξίας (αν και είναι αλήθεια ότι αρκετές από αυτές υπερτερούν ποιοτικά των εγχώριων παραγωγών) όσο κυρίως του πολύ μικρότερου κόστους τους, καθώς η αγορά ενός τουρκικού επεισοδίου φθάνει περίπου στο 1/10 της παραγωγής ενός ελληνικού. Οι Τούρκοι παραγωγοί εκμεταλλεύονται τις οικονομίες κλίμακας που προκύπτουν απ’ το γεγονός ότι οι σειρές αυτές απευθύνονται όχι μόνο στα σχεδόν 80 εκατομμύρια του τουρκικού πληθυσμού, αλλά και σε άλλες χώρες όπου διαβιούν τουρκόφωνοι πληθυσμοί, καθώς και στα κράτη της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων.

Η συντριβή της έννοιας της ύλης εισάγει την ανθρωπότητα στην νέα εποχή (Μ. Δανέζης)

Ο ανθρώπινος βιοϋπολογιστής ως εργαλείο μετασχηματισμού της άυλης πραγματικότητας σε ύλη και ενέργεια

Ο άνθρωπος φαίνεται ως ύλη, δεν είναι όμως· το ίδιο και όλος ο κόσμος όπως τον αντιλαμβάνονται οι (ατελείς) ανθρώπινες αισθήσεις. Ο χρόνος και ο χώρος είναι επίσης κατασκευές του ανθρώπινου μυαλού. Η φυσική πραγματικότητα περνώντας μέσα από την ανθρώπινη βιολογία (αίσθηση, αντίληψη) μετατρέπεται σε ύλη και ενέργεια. Η βιολογία αυτή είναι ο ανθρώπινος βιοϋπολογιστής και η αντίληψη της φυσικής πραγματικότητας είναι το matrix, δηλαδή η ψευδαίσθησή της. Τι διδάσκεται απ’ όλα αυτά στα σχολεία;

Ο αστροφυσικός Μάνος Δανέζης απαντά στον Γιώργο Σαχίνη (ΚΡΗΤΗ TV, Μάιος 2017).

Οι τοπικές ποικιλίες υπό διωγμό

Αλληλέγγυα Κοινωνική και Συνεργατική Οικονομία: Οι βιοκαλλιεργητές που ως σήμερα δήλωναν ότι έχουν ιδιοπαραγόμενο σπόρο βρίσκονται σε αδιέξοδο

Tου Παναγιώτη Σαϊνατούδη

Αυτές τις μέρες 21/5/2017 και 4/6/2017 μας ενημέρωσαν συνεργαζόμενοι καλλιεργητές του Πελίτι ότι φέτος δεν μπορούν να δηλώσουν τις τοπικές ποικιλίες που καλλιεργούν, στη Δήλωση Καλλιέργειας που συμπληρώνουν κάθε χρόνο.

Το υπουργείο έκανε μια μεγάλη αλλαγή στις δηλώσεις καλλιέργειας (και στην πολιτική ενισχύσεων) χωρίς να ενημερώσει έγκαιρα τους καλλιεργητές.

• Περίπτωση πρώτη: Μέχρι τον προηγούμενο χρόνο, οι καλλιεργητές μπορούσαν να δηλώσουν ότι καλλιεργούν μονόκκοκο σιτάρι. Φέτος δεν μπορούν. Μια ποικιλία που καλλιεργείται εδώ και 9.000 χρόνια στην Ελλάδα που κατάφεραμε να τη διασώσουμε μετά από δύο δεκαετίες εντατικής εργασίας, της Τράπεζας Γενετικού Υλικού, του Πελίτι, αρκετών καλλιεργητών, του Αιγίλοπα και άλλων οργανώσεων κλ.π, το υπουργείο την διαγράφει από τους καταλόγους του και οι καλλιεργητές της εξαναγκάζονται να δηλώσουν ότι δεν την καλλιεργούν.
• Περίπτωση δεύτερη: Οι καλλιεργητές που δηλώνουν ότι καλλιεργούν μεσόσπερμα ή μικρόσπερμα φασόλια (η «ομπρέλα» κάτω από την οποία εντάσσονταν μέχρι πέρυσι όλες οι τοπικές ποικιλίες) εφέτος δεν θα ενισχυθούν. Πλέον, ενίσχυση δικαιούνται μόνο όσοι καλλιεργούν επώνυμες ποικιλίες των εταιρειών ή ΠΟΠ. Αξίζει να πούμε ότι ειδικά σε ότι αφορά την περιοχή του Νευροκοπίου Δράμας, οι τοπικές ποικιλίες είναι όχι μόνο πολύ νόστιμες και παραγωγικές αλλά και εξαιρετικά ανθεκτικές στο πράσινο σκουλήκι και τον τετράνυχο, απλά δεν είναι ΠΟΠ. Τα νέα δεδομένα εκ μέρους του υπουργείου βλάπτουν αυτούς τους καλλιεργητές.
• Περίπτωση τρίτη: Καλλιεργητές που κρατάνε παραδοσιακές ποικιλίες καλαμποκιού δεν μπορούν να της δηλώσουν.
• Τέλος όλοι οι βιοκαλλιεργητές που ως σήμερα δήλωναν ότι έχουν ιδιοπαραγόμενο σπόρο βρίσκονται σε μεγάλο αδιέξοδο.

Το υπουργείο έκανε μια μεγάλη αλλαγή στις δηλώσεις καλλιέργειας (και στην πολιτική ενισχύσεων) χωρίς να ενημερώσει έγκαιρα τους καλλιεργητές.

Περιόρισε τις ενισχυόμενες ποικιλίες μόνο στις εταιρικές και τις ΠΟΠ – στερώντας από τους παραγωγούς παραδοσιακών ποικιλιών όχι μόνο την (πενιχρή) ενίσχυση, αλλά ακόμη και την δυνατότητα να δηλώσουν την ποικιλία που καλλιεργούν! 

Αν αυτό δεν είναι διωγμός, τότε τι είναι; Ζητάμε από το υπουργείο να επιτρέψει στις δηλώσεις καλλιέργειας 2017 την δήλωση αλλά και ενίσχυση κάθε πραγματικά καλλιεργούμενης ποικιλίας, είτε είναι επώνυμη – εταιρική είτε είναι τοπική.

Για το Πελίτι

Παναγιώτης Σαϊνατούδης

Η Δημοκρατία των μειοψηφιών/του Σαράντου Λέκκα

.

Εκείνο που πλέον απαιτείται είναι μια στιβαρή κυβέρνηση που να έχει αποκλειστικό σκοπό την σταδιακή επαναφορά της Ελληνικής Δημοκρατίας στα ιδεώδη που την χαρακτήριζαν.

.

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα  της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια  ως δικαίωμα , την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία «.

 Ισοκράτης
436 π.Χ. – 338 π.Χ.

Άρθρο

Όταν ο άνθρωπος που εμφανίζεται σχεδόν καθημερινά στους τηλεοπτικούς δέκτες ως εκπρόσωπος της χώρας στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές φέροντας τον τίτλο του υπουργού οικονομικών, όταν ο άνθρωπος αυτός όπως και οι υπόλοιποι του κυβερνώντος κόμματος ισχυρίζονταν προεκλογικά ότι θα σχίσει τα μνημόνια δηλώνει ότι « η οικονομία είναι εξίσου σημαντική με την παρέλαση των gay» τότε το πρόβλημα της χώρας δεν είναι οικονομικό.

Είναι κοινωνικό και παράλληλα πρόβλημα Δημοκρατίας.

Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στον βάλτο που δημιούργησε με μεθοδικότητα η αριστερόστροφη διανόηση επί σειρά δεκαετιών.

Η αποδόμηση κάθε έννοιας που είχε σχέση με τους θεσμούς, την ευνομία, την  αριστεία, την παιδεία,  την ιστορική διαδρομή, την πολιτιστική κληρονομιά, την πειθαρχία, τον σεβασμό , έχει πλέον ολοκληρωθεί.

Προβλήθηκε ο ακτιβισμός και θεοποιήθηκε η δημοκρατία των μειοψηφιών ενώ με Δούρειο ίππο τα δημοκρατικά δικαιώματα πολτοποιήθηκε καθετί που αντιστέκονταν στην πλήρη διάλυση των κοινωνικών δομών.

Δημοκρατικό δικαίωμα να καίγονται περιουσίες, να εκφοβίζονται και να λοιδορούνται πολίτες, να δημιουργούνται γκέτο, να διαλύεται η παιδεία.

Δημοκρατικό δικαίωμα, η επιβολή των απόψεων των μειοψηφιών με λεκτική ή σωματική βία .

Δημοκρατικό δικαίωμα να διαστρεβλώνεται  η ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά όπως και να ξαναγράφονται κομμάτια της ιστορίας από την οπτική γωνία εκείνων που διέπονται από τα ιδεώδη του  διεθνισμού.

Όταν ο επικεφαλής της ελληνικής οικονομίας δηλώνει ότι « η οικονομία είναι εξίσου σημαντική με την παρέλαση των gay» όχι μόνο επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω αλλά δείχνει και τον τρόπο σκέψης όλων αυτών που αυτοαποκαλούνται δημοκράτες .

Δημοκράτης δεν είναι αυτός που ψεύδεται (σκίσιμο μνημονίων, διαγραφή χρέους, κτλ.), δεν είναι αυτός που αλλοιώνει την ιστορία (συνωστισμός κατά την Μικρασιατική καταστροφή), δεν είναι αυτός που διαλύει την παιδεία (λιγότερες εξετάσεις, κατάργηση της αριστείας ) δεν είναι αυτός που λοιδορεί τα όργανα της τάξεως και υποκριτικά τα εγκαλεί όταν συμβαίνει ένα ακραίο γεγονός, δεν είναι αυτός που θεωρεί ότι η χώρα δεν έχει σύνορα, δεν είναι αυτός που ανέχεται τα γκέτο (αναρχικών, γύφτων, ναρκομανών, κτλ.), δεν αυτός που δεν σέβεται την ζωή και την αξιοπρέπεια.

Αυτός δεν είναι δημοκράτης, είναι πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά παράσιτο .

Φυσικά η θρασύτητα του και η ωχαδελφική αντιμετώπιση του έχει οδηγήσει στην επικράτηση των ιδεολογημάτων του ανεξάρτητα εάν βρίσκεται όπως στην παρούσα χρονική περίοδο στην εξουσία ή όχι.

Διότι τι σημασία έχει η εξουσία εάν ο τρόπος σκέψης της ποδηγετείτε από τις αριστερόστροφες ιδεοληψίες των μειοψηφιών;

Τι σημασία έχει η εξουσία εάν δεν μπορεί να επιβάλει  την τάξη σε γκέτα που αποδεδειγμένα λειτουργούν ως ορμητήρια κακοποιών και εμπόρων ναρκωτικών;

Αχαλίνωτος Προυστ

Αχαλίνωτος Προυστ

Αχαλίνωτος Προυστ

απόσπασμα από το πρώτο κεφάλαιο του Ερωτευμένος Προυστ

του Ουίλιαμ Κάρτερ

«Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα μου: Η ανάγκη μου να αγαπηθώ και, για να γίνω πιο σαφής, η μεγαλύτερη από το να με θαυμάσουν ανάγκη μου να με χαϊδέψουν και να με κακομάθουν.»

Ο Μαρσέλ Προυστ υπήρξε μαθητής του Λυκείου Κοντορσέ από το 1882 έως το 1889. Ο «στενός κύκλος» των συμμαθητών του περιελάμβανε έναν εκπληκτικό αριθμό μελλοντικών συγγραφέων. Ο Ντανιέλ Αλεβί έγραψε βιογραφίες του Φρειδερίκου Νίτσε, του Ζιλ Μισελέ και του Σεμπαστιέν Βομπάν• ο Λουί ντε Λα Σαλ, ο οποίος πέθανε σε νεαρή ηλικία, εξέδωσε μια ποιητική συλλογή και ένα μυθιστόρημα• ο Ρομπέρ Ντρέιφους έγινε ένας από τους σημαντικότερους ιστορικούς της Τρίτης Δημοκρατίας. Δύο άλλοι φίλοι από το λύκειο, ο ποιητής Φερνάν Γκρεγκ και ο θεατρικός συγγραφέας Ρομπέρ ντε Φλερ, εξελέγησαν μέλη της Γαλλικής Ακαδημίας, μια τιμή που δεν έγινε ποτέ στον Προυστ, το συγγραφικό επίτευγμα του οποίου έμελλε να επισκιάσει, έστω και καθυστερημένα, εκείνο των εξέχοντων συμμαθητών του.

Οι συμμαθητές του Προυστ δεν έβρισκαν πάντα ευχάριστη τη συντροφιά του. Ένιωθαν μεν δέος μπροστά στα προφανή λογοτεχνικά του χαρίσματα, αλλά η προσωπικότητά του, ειδικά η ζηλότυπη ανάγκη του για αποκλειστικότητα του ενδιαφέροντός τους, πολλές φορές τους απωθούσε. Ο Ζακ-Εμίλ Μπλανς, ο οποίος ζωγράφισε σε ελαιογραφία μια πολύ γνωστή προσωπογραφία του Προυστ, αναφέρει στα απομνημονεύματά του έναν κοινό παιδικό τους φίλο, ο οποίος του είχε εκμυστηρευτεί ότι, κάθε φορά που έπαιζε με τον μελλοντικό συγγραφέα, πάντα «με κυρίευε ο φόβος όταν αισθανόμουν τον Μαρσέλ ν’ αρπάζει το χέρι μου και να μου δηλώνει την ανάγκη του για απόλυτη και τυραννική κατοχή».1 Με τη σκληρότητα που συνήθως χαρακτηρίζει τα αγόρια στην εφηβική ηλικία, οι συμμαθητές του Προυστ πείραζαν και ταπείνωναν τον ευαίσθητο και φορτικό φίλο τους, απορρίπτοντας κοφτά τις προτάσεις του για μεγαλύτερη οικειότητα, γεγονός που τον πλήγωνε βαθιά.

O επόμενος πρωθυπουργός

Λ​​ογικά, δηλαδή με τους όρους της κοινής και στοιχειώδους λογικής, ελπίδα να ανακάμψει το αποσυντεθειμένο πια και χρεοκοπημένο (υπό επιτροπεία επαχθέστατη) ελλαδικό κράτος, δεν υπάρχει. Για χίλιους-μύριους ολοφάνερους λόγους – θα αρκούσε όμως ένας και μόνος: Eίναι των αδυνάτων αδύνατο να έχει συνέχεια ιστορικής παρουσίας μια συλλογικότητα, στην οποία, δεκαετίες τώρα, δεν κρίνεται κανένας για τίποτα – ειδεχθέστατα κοινωνικά και πολιτικά εγκλήματα μένουν ατιμώρητα ή και πανηγυρικώς αμνηστεύονται. H παρανομία, η καταστροφή ή κλοπή κοινωνικής περιουσίας, είναι καθεστώς. Oι φυσικοί αυτουργοί της χρεοκοπίας εξακολουθούν ανενόχλητοι να απολαμβάνουν την εξουσία και τα λάφυρα της σύλησης του κοινωνικού χρήματος, έχοντας με νόμο εξασφαλίσει την ατιμωρησία των κακουργημάτων τους.

Tαυτόχρονα, κάθε αξιολόγηση, κριτική αποτίμηση και διαβάθμιση της ποιότητας έχει καταργηθεί, η βαθμολογία έχει εξοβελιστεί από το σχολείο ή διατηρείται συμβατικά, η αντιγραφή στα πανεπιστήμια ή η κομματική στράτευση εξασφαλίζουν πτυχίο σε ανατριχιαστικά αγράμματους. Oι δημόσιοι υπάλληλοι δεν κρίνονται ούτε για εξόφθαλμη ανεπάρκεια, βασανισμό ή εκβιασμό του πολίτη, προάγονται μόνο με τα χρόνια παρουσίας τους στην «υπηρεσία». O εργατικός δεν διακρίνεται από τον φυγόπονο ούτε ο ευφυής από τον μικρονοϊκό ούτε ο τίμιος από τον διεφθαρμένο. Σε καμία βαθμίδα της προσχηματικής ιεράρχησης ευθυνών δεν αποτιμώνται προσόντα, ικανότητες, ήθος, πεπραγμένα – πουθενά, από το νηπιαγωγείο ώς το υπουργικό συμβούλιο.

Η ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού μέσα από την ματιά του Νίκου Σβορώνου

Το 1988 οι καθηγητές πανεπιστημίου Στέφανος Πεσμαζόγλου και Νίκος Αλιβιζάτος έλαβαν δύο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις από τον Κ. Θ. Δημαρά και τον Νικόλαο Σβορώνο που αφορούσαν την ιστοριογραφία 

γενικότερα. Οι συνεντεύξεις αυτές εκδόθηκαν σε ένα ενιαίο βιβλίο υπό τον τίτλο "η μέθοδος της ιστορίας" από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ. Πριν ξεκινήσω να διαβάζω το βιβλίο ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος, καθώς γνωρίζω πως ο Στέφανος Πεσμαζόγλου (παλιός καθηγητής μου) είναι από τους συνεπέστερους αρνητές της Ελληνικής Ιστορικής συνέχειας. Στον ίδιο ιδεολογικό περίγυρο βρίσκεται και ο καθηγητής Συνταγματικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Αλιβιζάτος.

Τελικά όμως στην συνέντευξη του Νίκου Σβορώνου, η απάντηση του για την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού είναι ξεκάθαρη και αποτυπώνει, έστω υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, την αλήθεια. Να σημειωθεί ότι ο Νίκος Σβορώνος υπήρξε ενεργό μέλος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στην Κατοχή και είναι γνωστός για τις ευρύτερες αριστερές ιδέες του, ενώ συγκεντρώνει την εκτίμηση όλων σχεδόν των αρνητών της ιστορικής συνέχειας του Ελληνισμού. Θα παραθέσω αυτούσια την τοποθέτηση του για το θέμα και θα σας καλέσω να την μελετήσετε με μεγάλη προσοχή, καθώς συντρίβει κυριολεκτικά όλες τις εργώδεις νεόκοπες προσπάθειες που προσπαθούν να δείξουν ότι η νεοελληνική ταυτότητα είναι ένα ξεκομμένο διανοητικό δημιούργημα του νεοελληνικού διαφωτισμού στα τέλη του 18ου αιώνα.

Ν. Α. : Τελικά φαίνεται να αποδέχεστε την παπαρρηγοπούλεια άποψη για την αδιάπτωτη συνέχεια της Ελληνικής Ιστορίας.

Ακούστε. Μην με βάζετε να επαναλάβω αυτά που έχω ήδη γράψει. Φυσικά και 

αποδέχομαι την κάποια πολιτισμική συνέχεια του ελληνισμού. Αλλά όχι και ολόκληρη την παπαρρηγοπούλεια άποψη. Σε ορισμένα σημεία σαφώς και υπάρχει αυτή η συνέχεια. Το ξέρετε και το ξέρουμε όλοι. Θεωρώ την συνέχεια αυτή ως ένα δυναμικό φαινόμενο με διαφορετικές φάσεις. Δεν πιστεύω βέβαια στην φυλετική συνέχεια. Δεν κάνω ζωολογία, κάνω ιστορία. Δεν ξέρω τι είναι ανθρωπολογικά η Ελληνική φυλή η ο Ελληνικός λαός η το ελληνικό έθνος, είναι ανακατεμένα όπως συμβαίνει με όλους τους ιστορικούς λαούς του κόσμου.

Για το ότι υπάρχει όμως, από παλιά, πολύ παλιά, ένας ελληνικός λαός που έχει συνείδηση της ενότητας του και της διαφοράς του από τους άλλους λαούς, και έχει συνείδηση της ιδιαιτερότητας του και της πολιτισμικής του συνέχειας, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία. Από εκεί και πέρα προσπάθησα να δω την εξέλιξη του συνειδησιακού περιεχομένου αυτού του λαού, ότι δηλαδή μετά από μια περίοδο απομάκρυνσης , επιβλήθηκε μια άλλη ιδέα. Η Ρωμαϊκή ιδέα και μετά η Χριστιανική ιδέα. Και από τον 11ο αιώνα και πέρα, επανέρχονται οι Ελληνικές ιδέες και οι Έλληνες ξαναποκτούν συνείδηση ως ξεχωριστή οντότητα, που συνδέεται με την Αρχαία. Είναι έννοιες που αντανακλούν ένα δυναμικό φαινόμενο. Δεν μπορώ να πω τίποτε παραπάνω γιατί θα το προδώσω....

ΒΑΣΙΚΗ ΠΗΓΗ

Κ. Θ. Δημαράς & Νίκος Σβορώνος, Η μέθοδος της Ιστορίας (Ιστοριογραφικά και αυτοβιογραφικά σχόλια), εκδόσεις ΑΓΡΑ

Πίσω από τις λέξεις, κρύβονται οι προθέσεις.

Γράφει ο Κυριάκος Κατσιμάνης.

ΟΙ ΥΠΟΒΟΣΚΟΥΣΕΣ  ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΕΣ «ΣΤΑΘΕΡΕΣ» ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ  ΤΟΥ ΙΕΠ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ                  

 (Συμμετοχή στη διαβούλευση)

______________________________________

Το άρθρο αυτό περιορίζεται και επικεντρώνεται στο θεωρητικό πλαίσιο του Σχεδίου Προγραμμάτων Σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στην υποχρεωτική εκπαίδευση. Σκοπός του είναι, στο πλαίσιο της διαβούλευσης: α) να ερευνήσει τις υφέρπουσες ιδεολογικές «σταθερές» που θα κατευθύνουν μελλοντικά τη συγγραφή των διδακτικών εγχειριδίων ιστορίας, καθώς και την παραγωγή του πρόσθετου συναφούς υλικού και β) να βοηθήσει όσους θα εγκύψουν με κριτικό βλέμμα σε αυτά όλα, προκειμένου  τα επίμαχα σημεία που ενδεχομένως θα εντοπιστούν να αποδοθούν στους βαθύτερους, δηλαδή στους θεωρητικούς γενεσιουργούς  παράγοντές τους.

Το εγχείρημα ήταν εξαιρετικά δύσκολο εξαιτίας της έκτασης του κειμένου, των σχοινοτενών αναλύσεων και, κυρίως, της συχνής επανάληψης των ίδιων θέσεων. Οι θέσεις αυτές όχι μόνο παραμένουν λογικώς ανοργάνωτες αντί να ενοποιηθούν σύμφωνα με τη νοηματική τους συγγένεια, αλλά και εγκατασπείρονται «τήδε κακείσε» σε διαφορετικές σελίδες του κειμένου, πολλές φορές μάλιστα με τροποποιημένη διατύπωση και όχι σπάνια με τη μορφή φευγαλέων υπαινιγμών. Αυτό κατά τη γνώμη μου δεν είναι τυχαία. Αντίθετα, εξασφαλίζει την επίφαση της μετριοπάθειας και ταυτόχρονα επιτρέπει σε ορισμένες δύσκολες ή «ενοχλητικές» θέσεις να μην επισύρουν την προσοχή, αλλά να περάσουν σχεδόν απαρατήρητες, ώστε να αποφευχθούν τυχόν αρνητικά σχόλια. Βασικός, λοιπόν, σκοπός του παρόντος άρθρου είναι οι θέσεις αυτές να εντοπιστούν, να έρθουν στην επιφάνεια και να υποβληθούν σε κριτική.  Αν προστεθεί σε όλα τα παραπάνω το ότι οι στομφώδεις κενολογίες, οι αντιφάσεις και οι ασάφειες είναι στο κείμενο του Σχεδίου Π.Σ. συχνές και έκδηλες, αντιλαμβάνεται κανείς τις δυσκολίες που αντιμετώπισε η σύνταξη του παρόντος άρθρου. — Παραθέτω στη συνέχεια τις επισημάνσεις που θεωρώ περισσότερο καίριες.

1. Άλλο ιστορία και άλλο «Πολιτική Παιδεία». — Το Σχέδιο Π.Σ. θεωρεί δεδομένο ότι «κύριος σκοπός του μαθήματος της ιστορίας είναι η καλλιέργεια ανθρωπιστικών και δημοκρατικών αξίων», κάτι που επαναλαμβάνεται περισσότερο απερίφραστα στη σελίδα 9. Ωστόσο, ο αληθινά «κύριος σκοπός» του μαθήματος απουσιάζει, γιατί δεν υπάρχει μια σαφής αναφορά σ’ αυτόν. Έπρεπε κατά τη γνώμη μου να τονιστεί ότι με τη διδασκαλία της ιστορίας, επιδιώκεται να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές πως οι λαοί και οι κοινωνίες υπόκεινται σε ένα διαρκές γίγνεσθαι. Και ότι, ενώ αποτελούν δημιουργήματα του γίγνεσθαι αυτού, ταυτόχρονα προβάλλουν ως οι δημιουργοί του, πράγμα που σημαίνει  ότι, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, παρεμβαίνουν στις εξελίξεις και τις επηρεάζουν με σκοπό να βελτιώσουν τους όρους της διαβίωσής τους και να προαχθούν σε ανώτερα επίπεδα δημιουργίας και πολιτιστικών κατακτήσεων. Συνειδητοποιώντας το αέναο αυτό γίγνεσθαι, στο οποίο έχουν και οι ίδιοι εμπλακεί, οι μαθητές θα αντιληφθούν και θα βιώσουν την τιμή και την ευθύνη ότι αποτελούν «εν δυνάμει» συν-δημιουργούς της ιστορίας. Η παραπάνω απουσία είναι εμφανής και δυσαναπλήρωτη.

Ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας/ Βασίλης Βιλιάρδος

.

Η πρωσική πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης, με εκτελεστή τον κ. Σόιμπλε, φοβάται τρία πράγματα όσον αφορά την Ελλάδα, εάν τυχόν αποκτήσει έναν ικανό, εθνικά υπερήφανο, αξιοπρεπή και θαρραλέο ηγέτη: (α) την ελεγχόμενη στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης με δική της πρωτοβουλία, (β) την εκούσια έξοδο της από τη νομισματική ένωση μετά από νομικές διαδικασίες και συντεταγμένες διαπραγματεύσεις δύο ετών, καθώς επίσης (γ) τη βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας της αφού εγκαταλείψει το ευρώ, γνωρίζοντας ότι η χώρα έχει τις προϋποθέσεις για να τα καταφέρει.

Σύμφωνα τώρα με την βαθειά ριζωμένη αντίληψη της, όταν φοβάται κανείς ένα πράγμα πρέπει να προσπαθήσει να το εμποδίσει με κάθε τρόπο – έχοντας ο ίδιος την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αυτό σημαίνει ότι, θα ήταν σωστό να αντιστρέψει την παραπάνω σειρά – δηλαδή, να φύγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη, να χρεοκοπήσει ανεξέλεγκτα και να καταρρεύσει εντελώς η οικονομία της, οπότε να λειτουργήσει ως παράδειγμα προς αποφυγή για όλες τις υπόλοιπες χώρες.

Ιδίως για την Ιταλία και την Ισπανία, αλλά και για τη Γαλλία, η επιστροφή των οποίων στο εθνικό τους νόμισμα θα ήταν ότι καλύτερο για την οικονομία τους – ενώ ειδικά όσον αφορά την Ιταλία, θα δημιουργούσε έναν σημαντικό ανταγωνιστή για τη γερμανική βιομηχανία, όπως συνέβαινε πριν από την ίδρυση της Ευρωζώνης.

Ως εκ τούτου, ο κίνδυνος για την Ελλάδα είναι εξαιρετικά μεγάλος, πιθανότατα όταν λήξει η τρίτη δανειακή σύμβαση – ενώ έως τότε η πρωσική κυβέρνηση θα έχει εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας της, ενδεχομένως με το «διορισμό» μίας πιο φιλικής κατοχικής κυβέρνησης, καθώς επίσης την υποδούλωση της στο διηνεκές ως ένα de facto προτεκτοράτο. Ήδη άλλωστε τα άτομα της είναι τοποθετημένα στα βασικά ελληνικά υπουργεία, στη γραμματεία δημοσίων εσόδων, στην εθνική στατιστική υπηρεσία, στην Τράπεζα της Ελλάδας κοκ. – ενώ δικοί της ελεγκτές καταγράφουν τα περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων εντός και εκτός της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των κατοίκων του εξωτερικού.

Οἱ Κύπριοι ἐθελοντές στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821

Γιάννη Σπανοῦ ἐρευνητῆ

Στὴ νοτιοανατολικότερη ἐσχατιὰ τῆς Φυλῆς, τὴ μαρτυρικὴ σκλάβα Κύπρο, ἕνας ἀντίλαλος ἀντηχεῖ ἐπὶ τρεῖς Ἑλληνικὲς χιλιετίες: «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης»· χρησμὸς προπατορικῆς νουθεσίας. Μεταδίδεται σὰν ἐμβατηριακὴ παρότρυνση ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, μὲ τοὺς ὁμηρικοὺς δακτυλικοὺς ἑξάμετρους στίχους, ποὺ μαρτυροῦν τὸ δῶρο τοῦ Κινύρα στὸν Ἀγαμέμνονα, θώρακα, σὰν ἄρρηκτο συμβολικὸ συνεκτικὸ δεσμό, τῶν ἀπὸ τῶν ἀπωτάτων αἰώνων ἀδελφικῶν αἰσθημάτων τῶν Ἑλλήνων τῆς Μεγαλονήσου μὲ τοὺς Ἕλληνες τῆς ἠπειρωτικῆς μητρὸς πατρίδος καὶ τῆς νησιωτικῆς Ἑλλάδας. Τὸ σύνολο τοῦ ἔθνους.

Καὶ ὁ ἐπικὸς στίχος, μὲ τὸν ἐλεγειακὸ τοῦ Τυρταίου: «τεθνάμεναι γὰρ καλόν, ἑνὶ προμάχοισι πεσόντι», τὸν δραματικό τοῦ Εὐριπίδη: «τί γὰρ πατρώας ἀνδρὶ φίλτερον χθόνος», τὸν λυρικό τοῦ Καλλίνου: «Τιμὴ ἔν τε γὰρ καὶ ἀγλαὸν ἀνδρὶ μάχεσθαι γῆς πέρι», συνθέτουν τὴ συγκλονιστικὴ μελωδία τῆς ἑλληνικῆς ζωῆς τῆς Κύπρου, ποὺ δόνησε τὰ στήθη τοῦ Ὀνήσιλου, μαγνήτισε τὸν Κίμωνα καὶ τὸν Παυσανία, προσέλκυσε τοὺς Ἴωνες, στὶς θρυλικὲς ναυμαχίες ἐναντίον τῶν Περσῶν, τὸν ναύαρχο τοῦ μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τὸν Νέαρχο, νὰ θαυμάσει τοὺς συμπλέοντες ναυμάχους τοῦ Νησιοῦ, καὶ τὸν Ἰσοκράτη νὰ ἐπιδιώκει ἀνάθεση τῆς ἡγεσίας τῶν Ἑλλήνων στὸν Εὐαγόρα τῆς Σαλαμίνας καὶ τὸν Νικοκλέα.

Τέτοιο τὸ τραγούδι ποὺ φλόγισε τὸν Διγενὴ Ἀκρίτα τῆς Κύπρου γιὰ νὰ νικήσει τὸν Χάρο, σὲ μία μοναδικὴ πάλη στὸν Ἑλληνισμό, ποὺ μελώδισε τὸν ὕμνο τῶν καιομένων 13 μοναχῶν τῆς Καντάρας τὸ 1231,τὴν Ἑλένη Παλαιολογίνα, κόρη τοῦ δεσπότη τοῦ Μωρέως, νὰ ἐπιβάλει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα στὴ φραγκοκρατούμενη Κύπρο, νὰ προβάλει τὴν ἐθνικὴ συνείδηση στὰ μέσα του 15ου αἰώνα καὶ νὰ συναρπάσει τοὺς ἐπαναστάτες, τὸν Ρὲ Ἀλέξη τὸ 1427 καὶ τὸν Ἰάκωβο Διασσωρρινὸ τὸ 1563, μὲ προεξάρχον τὸ ἐθνικὸ στοιχεῖο, σὰν δύναμη τῶν ἀντιστάσεων, ὅταν, κατὰ Γεώργιο Ζώρα, ἡ Κύπρος ἦταν «ἡ πρωτοποριακὴ σκοπιὰ τοῦ Ἑλληνισμοῦ» ποὺ ἐνίκησε τὸν φραγκισμὸ μὲ τὸ ἐθνικό της φρόνημα, ἀργότερα δὲ νὰ ἐμπνεύσει ἀντιστάσεις τῶν ἐτῶν 1571, 1578, 1600, 1606, 1608, 1764, 1798, 1821.

Μαζάνθρωπος και Αλλοτρίωση

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Αλλά αυτοί οι μάταιοι και ανωφελείς δημαγωγοί κινούνται σε όλες τις κατευθύνσεις εξοπλισμένοι με τα θανατηφόρα παράδοξα τους, υποσκάπτοντας τα θεμέλια της πίστης, εκμηδενίζοντας την αρετή. Γελούν με περιφρόνηση για όλες εκείνες τις λέξεις της πατρίδας και της θρησκείας κι αφιερώνουν το ταλέντο και τη φιλοσοφία τους στην καταστροφή και τον εξευτελισμό οποιουδήποτε ιερού πράγματος μεταξύ των ανθρώπων. Βασικά δεν μισούν ούτε τις αρετές, ούτε τα δόγματα μας. Είναι η κοινή γνώμη στην οποία αντιτίθενται».

Ζαν Ζακ Ρουσσώ

Πολλοί θεωρούν ότι ο ευτελισμός του πολιτικού συστήματος που αναφέρει ο Ρουσσώ είναι αποτέλεσμα της αλλοτρίωσης του ατόμου που είναι, με τη σειρά του, χαρακτηριστικό της σύγχρονης κοινωνίας. Ωστόσο, ο πρώτος που παρατήρησε την αλλοτρίωση  ήταν πάλι ο Ρουσσώ το 1750  ο οποίος ανησυχούσε ιδιαίτερα για τη μετατόπιση από την διανόηση στην ομοιομορφία (ο αλλοτριωμένος άνθρωπος καθορίζεται από τους άλλους, δεν ανήκει στον εαυτό του), ανησυχούσε για το ότι ο άνθρωπος έχανε την ταυτότητά του και τις αξίες του ενώ οι νέες του επιθυμίες ήταν το χρήμα και το εμπόριο – άποψη ιδιαίτερα επίκαιρη.  

Ο Ζακ Ελλύλ το 1967 αναφέρεται και αυτός στην ομοιομορφία του αλλοτριωμένου ατόμου: «Έχει ομοιομορφοποιηθεί από έναν τρόπο ζωής πιο διαφοροποιημένο, πιο πλούσιο, πιο εξυψωμένο, που όμως παράγει έναν τύπο ανθρώπου θεμελιωδώς ταυτόσημο. Παράγει μαζικά. Καταναλώνει μαζικά. Μαθαίνει και διασκεδάζει μαζικά. Μπορεί πια να εργαστεί μόνο σε ομάδες. Η επιστημονική ή αισθητική εφεύρεση/επινόηση δεν είναι πια ατομική δημιουργία, αλλά έρευνα παγκόσμιων ομάδων. Ζει σε ομάδα, για την ομάδα, από την ομάδα (σημ. δεν είναι τυχαία η επιτυχία της ένταξης σε κόμματα στα καθ’ημάς, δείγμα και αυτό του ομαδικού μαζάνθρωπου). Αυτό που όλο κι όλο του ζητούν είναι η τέλεια προσαρμογή στην ομάδα. Ανεξάρτητα ποια είναι αυτή. Ομάδα γειτόνων, επιχείρησης, αναγνωστών μιας εφημερίδας». Θα πρόσθετα ότι όποιος δεν εντάσσεται στην όποια ομάδα διώκεται μέχρι να ενταχθεί σε κάποια ομάδα, να αποκτήσει συγκεκριμένη «ταμπέλα».

Ο Δανός φίλοσοφος Κίρκεγκαρντ θεωρούσε ότι η αλλοτρίωση είναι το αποτέλεσμα του ηδονισμού, της διαρκούς αναζήτησης της ευχαρίστησης μέσω ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων (όπως έγραψε και ο Ζακ Ελλύλ το στομάχι προηγείται από τις αξίες). Ο ηδονισμός ήταν η προσπάθεια αποφυγής του ανθρώπου να βρει τον σκοπό της ζωής του. Το αλλοτριωμένο άτομο γίνεται υλιστής.

Οι θνησιγενείς προσπάθειες, το αφεντικό και ο παλληκαράς/Απόστολος Αποστολόπουλος

Όλες οι παλαιές και νέες προσπάθειες να ενωθεί η Ευρώπη σε μια ενιαία οντότητα, υπό μια ηγεσία, έχουν αποδειχθεί θνησιγενείς. Η πρώτη απόπειρα ήταν του Καρλομάγνου, γύρω στα 800 μ.Χ. και ακολούθησαν οι απόπειρες του Ναπολέοντα και του Χίτλερ. Όλες ήταν εφήμερες. Και στη Δυτική και στην Ανατολική Ευρώπη. Τα Έθνη ζητούν συνεργασία, αλλά με ανεξαρτησία. Απεχθάνονται τις απόπειρες κατάργησής τους.

Ο κόσμος στην Ευρώπη δεν είναι –τουλάχιστον προς το παρόν– πρόθυμος να φέρει στην εξουσία  πολιτικές δυνάμεις που αυτοπαρουσιάζονται ως αντισυστημικές. Δεν είναι πειστικές και ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να αγωνιστεί για να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη. Δυο άνισα παραδείγματα:

• Πρώτον, ο Ολάντ αφέθηκε να εξαντλήσει τη θητεία του μέσα στη γενική ανυποληψία. Τον άφησαν να βουλιάξει, αλλά ούτε καν προσπάθησαν να τον υποχρεώσουν σε παραίτηση. Όχι από αδιαφορία, αλλά από πολιτική αδυναμία. Η αδυναμία επιβεβαιώθηκε πάραυτα με την εκλογή Μακρόν.
• Δεύτερον, η ηγεσία της ΓΣΕΕ για γνωστούς λόγους βυθίζεται στην ανυποληψία. Μένει στη θέση της, επειδή ουδείς έχει την απαραίτητη ισχύ για την ανατροπή της.

Ελεγχόμενες οι αντιδράσεις

Το Σύστημα  μπορεί ακόμα να κρατάει σε χαμηλούς τόνους τις αντιδράσεις των πολιτών. Ουδείς αντέδρασε όταν ο Τσίπρας έκανε τη γνωστή τούμπα μετά το δημοψήφισμα. Ο Μακρόν μπορεί στην πράξη να πήρε μόνο 16% του συνολικού εκλογικού σώματος (οι μισοί απείχαν στον δεύτερο γύρο) αλλά θα έχει συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή, γεγονός που εκ των πραγμάτων αλλοιώνει τη λαϊκή βούληση.

Ο Μακρόν θα κυβερνήσει με το επιχείρημα ότι εκπροσωπεί τη νομιμότητα. Εξάλλου οι αντίπαλοί του πήραν ακόμα λιγότερες ψήφους. Είναι προφανές ότι ούτε τη Λεπέν, ούτε τον Μελανσόν εμπιστεύεται η πλειοψηφία. Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι οι κραυγές περί φασιστικού κινδύνου είναι το άλλοθι της Αριστεράς για να αφεθεί στη θαλπωρή του  καθεστώτος.

Ο Σελίν και η εξολόθρευση των ανέργων/Δημήτρης Δεληολάνης

 

Για να καταπολεμηθεί η ανεργία μια λύση υπάρχει: να εξολοθρεύσουμε τους άνεργους. Με το όπλο της παραδοξολογία αλλά και με σκληρό καταγγελτικό λόγο ο συγγραφέας Λουί-Φερντινάν Σελίν  στην περίοδο  του μεσοπολέμου, εισέβαλε ορμητικά στη συζήτηση για την τότε οικονομική κρίση. Το άρθρο του δημοσιεύτηκε τον Φεβρουάριο του 1933  στο μηνιαίο περιοδικό Les Mois, με τίτλο Pour tuer le chomage tueront-ils les chomeurs? Ήταν μια παρέμβαση επάνω σε ένα φλέγον κοινωνικό θέμα της περιόδου εκείνης, στο ζενίθ της οικονομικής κρίσης. Η παρέμβαση ενός δύστροπου και συχνά αποκρουστικού συγγραφέα που φαίνεται όμως ότι έχει κάτι να μας πει και για το σήμερα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε  λίγους μήνες μετά τη έκδοση του αριστουργήματος του συγγραφέα, του μυθιστορήματος “Ταξίδι στην άκρη της νύχτας”. Με την παρέμβαση του στο περιοδικό,  ο Σελίν φαίνεται να αποφάσισε να εγκαταλείψει τουλάχιστον πρόσκαιρα το σαρκαστικό προσωπείο του ιερόσυλου συγγραφέα και να επιστρέψει στη προηγούμενη απασχόληση του.

Να γίνει ξανά εκείνο που ο ίδιος με υπερηφάνεια αποκαλούσε «κοινωνικός γιατρός», ένας οξυδερκής εκ των έσω παρατηρητής του κόσμου της εργασίας, ο οποίος χειριζόταν με μεγάλη άνεση τις στατιστικές  και διατηρούσε σοβαρές ανησυχίες για τις συνθήκες διαβίωσης του βιομηχανικού προλεταριάτου στα περίχωρα των γαλλικών πόλεων.

Όπως είναι γνωστό, πριν γίνει συγγραφέας, ο γιατρός Λουί-Φερντινάν Ντετούς είχε εργαστεί στις υγειονομικές υπηρεσίες της Κοινωνίας των Εθνών και στα εργοστάσια της Φορντ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Προηγουμένως, αμέσως μετά την αποφοίτηση του,  είχε ο ίδιος δουλέψει σε εργοστάσιο όπου η συνήθης αποστροφή που εισέπραττε ήταν, όπως διαβάζουμε στο “Ταξίδι”, η εξής:

«Αγοράκι, οι σπουδές σου εδώ δεν σου χρησιμεύουν σε τίποτα. Δεν σε κουβάλησαν εδώ για να σκέπτεσαι. Πρέπει να κάνεις τις χειρονομίες που θα σε προστάξουν. Δεν έχουμε ανάγκη από δημιουργικούς τύπους στο εργοστάσιο. Από χιμπαντζήδες έχουμε  ανάγκη».

Η ηθική νομιμοποίηση όρος για την πολιτική ηγεμονία/Λουκάς Αξελός

Θεοί μέν γάρ μελλόντων, ἄνθρωποι δέ γιγνομένων, σοφοί δέ προσιόντων αἰσθάνονται.

Φιλόστρατος

Μπορούσε η υπαρκτή Αριστερά να αναδειχθεί σε ηγεμονική/ηγεμονεύουσα δύναμη; Το ερώτημα σήμερα είναι απαντημένο από τα γεγονότα, αλλά το είχα θέσει από το 2012, μετά την αναγόρευση του ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Είχα, μάλιστα, από τότε σταθεί σε κάποιες επισημάνσεις του Αντόνιο Γκράμσι, θεωρώντας ότι εκείνη η πολιτική συγκυρία τις καθιστούσε επίκαιρες με τρόπο δραματικό.

Ο Γκράμσι, ως γνωστόν, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού του βίου έγκλειστος. Σε αυτό το μακρύ ταξίδι του μέσα στις φασιστικές φυλακές, είχε μία μοναδική πολυτέλεια: τον χρόνο να στοχαστεί και να επαναστοχαστεί πάνω στα ερωτήματα που έθετε η ήττα της καθόλου Αριστεράς από τον φασισμό και να συνειδητοποιήσει τα όρια ενός coup d’ état (πραξικοπήματος) ακόμα κι όταν αυτό έχει αριστερή νομιμοποίηση.

Ήταν αυτό που βαθύτατα τον προβλημάτισε και που τον οδήγησε ύστερα από βασανιστικές διανοητικές διαδρομές να θέσει ένα κεντρικό ζήτημα που δεν το έθεσε κανένας άλλος ηγέτης της Αριστεράς με τους ίδιους όρους και την ίδια καθαρότητα. Ο Γκράμσι, με τον ιδιότυπο δικό του τρόπο, έκανε σαφές ότι οι μητροπολιτικές κοινωνίες, ως κατεξοχήν πολύπλοκες, δεν μπορούν να ανατραπούν με «απλή έφοδο στην εξουσία».

Μας δίδαξε, δηλαδή, ότι δεν μπορείς να κάνεις μίαν υπέρβαση του υπάρχοντος εάν τυχόν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο πολύπλοκο είναι. Εάν δεν συνειδητοποιήσεις πόσο τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά, πόσο πανούργος, πόσο επιτήδειος και πάνοπλος είναι ο αντίπαλος. Ως εκ τούτου, η απλή “έφοδος στα Χειμερινά Ανάκτορα”, αν και μπορεί να γίνει, είναι ανεπαρκής. Αυτά δεν είναι εκ των υστέρων σκέψεις. Είναι σκέψεις του 2012.

Από τον Καντ στον Γκράμσι

Το δόγμα Σόιμπλε για το ελληνικό χρέος/Κώστας Μελάς

Η αντίληψη των Γερμανών, αναφορικά με το ελληνικό δημόσιο χρέος, ξεκινά από την εξής βασική θέση: από το 2018 και μετά η Ελλάδα δεν πρέπει να παράγει νέο χρέος. Για να μην παράγει νέο χρέος πρέπει να παράγει πρωτογενή πλεονάσματα στο διηνεκές και μάλιστα το ετήσιο ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος πρέπει τουλάχιστον να καλύπτει την ετήσια πληρωμή τόκων. Το υπάρχον χρέος καλό είναι να μειώνεται αλλά θα αναχρηματοδοτείται με νέο δανεισμό από τις αγορές.

Με απλά λόγια, τους Γερμανούς ενδιαφέρει να μην μεγαλώνει ο αριθμητής του κλάσματος δημόσιο χρέος προς ΑΕΠ, δηλαδή το δημόσιο χρέος. Δεν τους ενδιαφέρει να μειώνεται το κλάσμα με αύξηση του παρονομαστή (του ΑΕΠ) με ρυθμούς μεγαλύτερους από τους αντίστοιχους ρυθμούς αύξησης του αριθμητή (του χρέους). Η λογική τους στηρίζεται σε αυτή τη θέση. Μέχρι το 2022, με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ, αυτό επιτυγχάνεται.

Από το 2023 και μετά, ακόμη και με το υπερβολικό για μία οικονομία ετήσιο πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% αυτό δεν επιτυγχάνεται. Επομένως, χρειάζονται παρεμβάσεις εξορθολογισμού, έτσι ώστε το πρωτογενές πλεόνασμα να καλύπτει την ετήσια δαπάνη για την πληρωμή των τόκων. Αυτό σημαίνει παρεμβάσεις με σκοπό την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, τη μείωση των ποσού των τόκων που θα πρέπει να καταβάλει ετησίως η Ελλάδα, έτσι ώστε το ποσό αυτό να καλύπτεται από το ετησίως παραγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα.

Πόσο πρωτογενές πλεόνασμα;

Το ερώτημα που προκύπτει είναι το ακόλουθο: τί ύψους πρωτογενή πλεονάσματα μπορεί να παράγει η Ελλάδα; Είναι γνωστή η θεωρία που υποστηρίζει ότι τα δυνητικά πρωτογενή πλεονάσματα που μπορεί να παράγει μια οικονομία είναι συνάρτηση της μεγέθυνσης του ΑΕΠ.

Το φάντασμα του σχεδίου Ανάν πλανάται πάνω από την Κύπρο/ του Άγγελου Συρίγου

Από το 1974 υπάρχει διαρκώς στο Κυπριακό μία ανισορροπία ισχύος εις βάρος της ελληνικής πλευράς. Πήγε να ανατραπεί το 2004 με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Η μεθόδευση του σχεδίου Ανάν εξουδετέρωσε το δυνητικό πλεονέκτημα. Επέτρεψε στην Τουρκία να ξεκινήσει ενταξιακές συνομιλίες παρά την εισβολή στο νησί.

Αντιστοίχως, η ανεύρεση υδρογονανθράκων το 2011 νοτίως της Κύπρου έχει διαμορφώσει κάποιες συμμαχίες. Τα κοιτάσματα, όμως, είναι (ακόμη) μικρά για να γείρουν την πλάστιγγα. Επειδή η Τουρκία αντιλαμβάνεται τη σημασία ανευρέσεως και νέων κοιτασμάτων, αμφισβητεί και με στρατιωτικά μέσα το σύνολο σχεδόν των θαλασσίων περιοχών της κυπριακής ΑΟΖ, προκειμένου να εμποδίσει τη διενέργεια νέων ερευνών.

Σήμερα, η Ελλάδα, ο μόνος σύμμαχος της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι εν μέρει εξουδετερωμένη από την οικονομική κρίση. Η αλαζονική Τουρκία του Ερντογάν δεν δείχνει διατεθειμένη να προβεί σε παραχωρήσεις και δεν πιέζεται από κανέναν προς αυτή την κατεύθυνση.

Η Ευρώπη τρέμει πιθανά νέα μεταναστευτικά ρεύματα. Οι ΗΠΑ λόγω του Συριακού, του Ισλαμικού Κράτους και των Κούρδων κρατούν ισορροπίες. Παράλληλα υποστηρίζουν την επίλυση του Κυπριακού, διότι θεωρούν ότι θα βοηθήσει την προσέγγιση Ισραήλ-Τουρκίας και θα δημιουργήσει ένα τοπικό σύστημα ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο. Τέλος, υπάρχουν και οι ισχυρές πετρελαϊκές εταιρείες που θέλουν σταθερό περιβάλλον για να προχωρήσουν σε μακροχρόνιες επενδύσεις.

Το ιδεολογικό και ιστορικό υπόβαθρο της Ποντιακής Γενοκτονίας

Ο Θεοδόσης Κυριακίδης, ερευνητής και επιστημονικός συνεργάτης της έδρας Ποντιακών Σπουδών, θεολόγος και διδάκτωρ Νεώτερης Ιστορίας, αναλύει σε αποκλειστική του συνέντευξη στην Πεμπτουσία το ιδεολογικό και ιστορικό υπόβαθρο της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Α΄ΜΕΡΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ

Οι αλλαγές στο μάθημα της Ιστορίας: Από τον homo sapiens στον homo roboticus universalis

Η πρόταση για το μάθημα της Ιστορίας: Από τον homo sapiens στον homo roboticus universalis

Του Γιώργου Παπαθανασόπουλου 

Τον «παγκοσμιοποιημένο άνθρωπο – ρομπότ» είναι αυτόν που προωθεί η αρμόδια επιτροπή, με το «σχέδιο προγραμμάτων σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στην υποχρεωτική εκπαίδευση», που κατέθεσε. Μέσα από τη «μάθηση», που θέλει να επιβάλλει στα ελληνόπουλα, επιδιώκει να δημιουργήσει την εξέλιξη του homo sapiens.

Με το σχέδιο προγράμματος, που προωθεί η Επιτροπή για το μάθημα της ιστορίας υλοποιείται αυτό που περιγράφει ο Γάλλος καθηγητής κοινωνιολογίας και φιλόσοφος Gerard Leclerc:

«Εννοώ την παγκοσμιοποίηση που υπερβαίνει τα σύνορα φυλής, τάξης, θρησκείας, αυτής που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους… Στο μέλλον είναι δυνατή μια αληθινή παγκόσμια ιστορία, δηλαδή μια ιστορία γενική (σ.σ. κοινή για όλη την ανθρωπότητα)… Αυτή η ιστορία θα αντιταχθεί στις διάφορες τοπικές ιστορίες, που στηρίχθηκαν έως τις ημέρες μας επί των διάφορων πολιτισμών και είναι γραμμένες από τους εκπροσώπους καθενός από αυτούς… Μια τοπική ιστορία (εθνική, πολιτισμική) δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μνήμη ενός πολιτισμού, ενός έθνους και επομένως σε σχέση με το σύνολο της ανθρωπότητας, μιας μικρής ομάδας. Μια παγκόσμια ιστορία υποτίθεται ότι θα έχει ξεπεράσει την «τοπική» άποψη και θα κάνει την υπέρβασή της προς την συνολική ανθρωπότητα και την παγκοσμιότητα».(Gerard Leclerc “La mondialisation culturelle – Les civilisations a l’ epreuve”, Ed. PUF. Paris. 2000, p. 315-316).

Ο Γάλλος καθηγητής θεωρεί ότι η διεθνής των διανοουμένων, που προωθούν την πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, είναι στη γραμμή της διεθνούς των μαρξιστών διανοουμένων, που πρώτοι προώθησαν την ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση. Και επιλέγει ο Λεκλέρκ: «Ίσως είναι ο καιρός να γράψουν και να κυκλοφορήσουν ( σ.σ. οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι) ένα[μανιφέστο παγκοσμιοποίησης], ένα παγκόσμιο μανιφέστο των υπέρ της παγκοσμιοποίησης διανοουμένων. Αυτό το μανιφέστο θα άρχιζε ή θα τελείωνε με μια φράση του τύπου: [Υπέρ του παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου διανοούμενοι όλων των χωρών ενωθείτε!]». (σ.σ. ο.π. σελ. 478 – Οι υπογραμμίσεις στο πρωτότυπο).

Διαδήλωση ενάντια στην επίσκεψη του Τούρκου πρωθυπουργού

Τη Δευτέρα 19/06/2017, από τις 10:00 εώς 13:00, θα πραγματοποιήσουμε διαδήλωση διαμαρτυρίας στη Πλατεία Συντάγματος με αφορμή την επίσκεψη του Πρωθυπουργού του Τουρκικού Φασιστικού κράτους Μπιναλί Γιλντιρίμ.

Καλούμε όλους και όλες, τους δημοκράτικούς φορείς, τις πολιτικές οργανώσεις να συμπαρασταθούν στην διαδήλωση Διαμαρτυρίας.

Με εκτίμηση,

Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν - Kουρδικό γραφείο ενημερώσεως

Τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στο Νότιο Κουρδιστάν!

Τα τουρκικά στρατεύματα που κινούνται στην περιοχή Çukurca του Hakkari πέρασαν τα σύνορα στο Νότιο Κουρδιστάν το βράδυ της Παρασκευής. Κατά τη διάρκεια συγκρούσεων που ξέσπασαν μετά την απάντηση των ανταρτών, 14 Τούρκοι στρατιώτες σκοτώθηκαν. Οι συγκρούσεις και οι τουρκικές αεροπορικές επιδρομές συνεχίζονται σε διάφορες τοποθεσίες.

Οι δημοσιογράφοι του ANF στο έδαφος έδωσαν τα ακόλουθα στοιχεία:

Τα τουρκικά μαχητικά αεροσκάφη άρχισαν να περικλείουν το όριο Çukurca στις 20:00 την Παρασκευή το βράδυ. Τα τουρκικά στρατεύματα άρχισαν να κινούνται και διασχίζουν τα σύνορα μετά τις επιθέσεις από αέρος. Συγκρούσεις ξέσπασαν μεταξύ των ανταρτών και των Τούρκων στρατιωτών που προσπαθούσαν να επιτεθούν στις περιοχές Martyr Munzur, Small Cilo και Qela Bedewê.

Οι Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν σε περιοχή όπου οι αντάρτες νωρίτερα είχαν τοποθετήσει νάρκες. Οι εκρήξεις και τα διασταυρούμενα πυρά είχαν ως αποτέλεσμα 14 στρατιώτες να χάσουν τη ζωή τους. Πηγές των ανταρτών αναφέρουν ότι ο αριθμός των στρατιωτών που σκοτώθηκαν μπορεί να είναι και μεγαλύτερος.

Η δραστηριότητα του τουρκικού στρατού κατευθύνεται προς το Biznê και το Qela Bedewê στην ίδια περιοχή. Οι Τούρκοι στρατιώτες προσπαθούν να προχωρήσουν αλλά δεν μπορούν, λόγω της αντίστασης των ανταρτών.

Οι επιθέσεις συνεχίζονται και από εδάφους και από αέρος.

Πηγή: ANF