Ισλαμική τρομοκρατία και πολιτική ορθότητα

 Σταύρος ΛυγερόΣ

---

Κάθε επίθεση της ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη επαναφέρει στο τραπέζι το ερώτημα εάν το Ισλάμ είναι συμβατό με τον δυτικό τρόπο ζωής και ως εκ τούτου εάν είναι δυνατή η μαζική ενσωμάτωση των μουσουλμάνων στις δυτικές κοινωνίες. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα με την αιματηρή βομβιστική επίθεση στο Μάντσεστερ.

Η αριστερή και φιλελεύθερη προσέγγιση αποδίδει τη στράτευση νεαρών μουσουλμάνων που έχουν μεγαλώσει στη Δύση στον κοινωνικό αποκλεισμό που συνήθως υφίστανται. Αναμφίβολα, αυτός ο παράγοντας παίζει ρόλο στην ανάπτυξη του ισλαμικού φονταμενταλισμού, ο οποίος είναι η ακραία εκδοχή του σουνιτικού Ισλάμ και λειτουργεί σαν δεξαμενή στρατολόγησης για την ισλαμική τρομοκρατία. Όποιος, όμως, θεωρεί ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ο αποκλειστικός λόγος που ωθεί μουσουλμάνους στην ισλαμική τρομοκρατία βλέπει μόνο την όψη που ταιριάζει στο ιδεολόγημά του.

Ενδεικτική του κλίματος που επικρατεί στο ευρωπαϊκό φιλελεύθερο πολιτικό σύστημα είναι η δημόσια ερμηνεία του Γιούνκερ μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι και στις Βρυξέλλες. Πρώτα εξέφρασε την απορία του για το γεγονός ότι οι δράστες ήταν μουσουλμάνοι που γεννήθηκαν στην Ευρώπη, φοίτησαν σε ευρωπαϊκά σχολεία και συμμετέχουν στην κοινωνική ζωή.

ΤΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΕΙΔΟΣ ΤΗΣ PERFORMANCE – ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Γράφει ο Κώστας Ευαγγελάτος //
Ζωγράφος, Λογοτέχνης, Θεωρητικός της τέχνης.

Με βάση τη θεωρητική και πρακτική σχέση της Ζωής με την Τέχνη και το αισθητικό αίτημα για ταύτισή τους, η εικαστική παράσταση-performance είναι μια νέα εικαστική μορφή που επιτυγχάνει την ταύτιση αυτή. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι βέβαια «στιγμιαίο» αφού υπάρχει όσο διαρκεί η εικαστική παράσταση. Μόνο η φωτογραφική μηχανή, η βιντεοκάμερα και η κινηματογραφία δίνουν την δυνατότητα για καταγραφή της δράσης και για διάσωση των εικαστικών εικόνων της  performance, ενώ η αισθητική συγκίνηση που προξενεί απομένει δυνητική στη μνήμη των συμμετεχόντων .

Performance, λοιπόν είναι μια παράσταση με συγκεκριμένο, ή αφηρημένο θέμα, που κάθε εκφραστική της δράση συντελείται μέσω της προέκτασης των εικαστικών εκφραστικών μέσων στο χώρο. Η πολλαπλότητα των μέσων έκφρασης που μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατά τη διαδικασία-τελετουργία της performance δίνει στον καλλιτέχνη  τη δυνατότητα να πολλαπλασιάσει τις αισθητικές και ψυχικές συγκινήσεις, απέναντι στις μεταπλάσεις του αντικειμενικού κόσμου. Η όλη διαδικασία βασίζεται στις θεωρίες για την ιδεατή αλλά και πρακτική ταύτιση του έργου τέχνης και ζωής.

Στην ευρύτερη έννοια της performance «παράστασης» ανήκουν και άλλες συναφείς μορφές τέχνης, όπως η body art και το happening.

Τέταρτο Μνημόνιο

Του Μανώλη Εγγλέζου – Δεληγιαννάκη

www.metotoufekikaitilyra.wordpress.com

Η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση, συνεχίζοντας το έργο της καταστροφής της ελληνικής κοινωνίας σύμφωνα με τις εντολές των δανειστών, ψήφισε και το τέταρτο μνημόνιο. Πιο πριν, μεταξύ άλλων, είχε παραδώσει τα περιφερειακά αεροδρόμια, δηλαδή τα κλειδιά των τουριστικών εισόδων της χώρας έναντι ευτελούς ανταλλάγματος.

Μια ματιά σε κάποια από τα 140 προαπαιτούμενα που ζήτησαν τα αφεντικά και ικανοποίησε η κυβέρνηση μας δείχνει το τι μας περιμένει μέσα από άχρωμες ή τεχνοκρατικές διατυπώσεις:

Νέο κόψιμο των συντάξεων, μειώνεται το αφορολόγητο και φτωχαίνουν κι άλλο οι ήδη χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Επίσης: «Υιοθέτηση νομοθεσίας που επιτρέπει στους εισαγγελείς να στέλνουν πληροφορίες στη φορολογική διοίκηση ως απλή πληροφορία χωρίς δεσμευτικό αποτέλεσμα, αφήνοντας στη φορολογική διοίκηση τη διακριτική ευχέρεια να διαχειρίζεται την πληροφορία». Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει αυτό και πώς ο έλεγχος της ζωής μας θεσμοθετείται, ενώ η φορολογική αρχή καθίσταται εισαγγελέας η ίδια!

«Κατάργηση του επίδοματος κοινωνικής αλληλεγγύης συνταξιούχων (ΕΚΑΣ)». Δε χρειάζονται σχόλια εδώ…

«Η συγχώνευση των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης στον ΕΦΚΑ θα οδηγήσει σε σημαντικά έσοδα και μέσω της μείωσης του προσωπικού». Και νέες απολύσεις δηλαδή!

«Νομοθεσία για fast track δικαστική διαδικασία, που θα κρίνει τη νομιμότητα των απεργιών» Έτσι θα κρίνονται ευκολότερα καταχρηστικές οι απεργίες.

Η ποίηση της αγοράς και η αγορά της ποίησης

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης //

Ότι υπάρχει μια αξιόλογη, όπως έχουμε ξαναγράψει, δυναμική νέα γενιά ποιητών, συγγραφέων και άλλων καλλιτεχνών μέσα στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης (με αφορμή την κρίση, για την κρίση και όχι μόνο) που δημιουργεί έργα με αξιώσεις και που παρεμβαίνει δημιουργικά, μαζί με επιφανείς εκπροσώπους της προηγούμενης γενιάς, αυτό είναι πια αποδεκτό από τους περισσότερους στον χώρο. Κι αυτό είναι ένα πολύ θετικό βήμα, μια σημαντική εξέλιξη. Έχουμε την εντύπωση όμως, αν όχι τη βεβαιότητα, πως και πίσω από όλα αυτά τα ωραία και τα θετικά υπάρχει ένα είδος προώθησης ορισμένων ποιητών και συγγραφέων (πραγματικά σπουδαίων, με σημαντικές ποιητικές παρεμβάσεις) ως χαρακτηριστικών εκπροσώπων της ποίησης που γράφεται στην περίοδο της κρίσης κι ως εκείνου του αντιπροσωπευτικού δείγματος δημιουργών που επιχειρεί μια κάποια ανανέωση στη γραφή, παραβλέποντας και βάζοντας στο περιθώριο μια σειρά άλλων δημιουργών με τις ίδιες ακριβώς ή και καλύτερες δυνατότητες.

Αυτό όμως το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο στον χώρο της ποίησης και γενικότερα της τέχνης. Αντίθετα, ένα κάποιο είδος προώθησης υπήρχε και δυστυχώς και στις μέρες μας συνεχίζει να υπάρχει.

Στίβεν Μπάνον: Tο σκοτεινό άστρο του Ντόναλντ Τραμπ

Ποιος είναι ο άνθρωπος που εγκαταστήθηκε τον Ιανουάριο του 2017, στον Λευκό Οίκο με την ιδιότητα του στρατηγικού συμβούλου και καθαιρέθηκε στις αρχές Απριλίου. Το πρώην στέλεχος της Γκόλντμαν Σακς που μεταβλήθηκε σε δεινό πολέμιο των ελίτ.

του Ζιλ Παρί, ανταποκριτή της Μοντ στην Ουάσιγκτον δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 106

Σ ις φωτογραφίες που τον απαθανάτισαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, φαίνεται ένα σώμα ογκώδες που αποπνέει τη βαρύτητα ενός σκοτεινού άστρου, φευγαλέο και σιωπηλό. Σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Χόλιγουντ Ριπόρτερ –τη μοναδική που έδωσε μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, στις 8 Νοεμβρίου–, ο Στίβεν Μπάνον διεκδίκησε αυτή την αποφυγή της δημοσιότητας. «Το σκοτάδι είναι καλό», είπε, πριν το αποδείξει με παράδειγμα, αναφερόμενος στον Ντικ Τσέινι (αντιπρόεδρο του Τζωρτζ Μπους), τον «Νταρθ Βέιντερ» και τον «Σατανά». Με λίγα λόγια, όλα αυτά που θεωρεί ότι μπορούν να τρελάνουν την αγέλη των μοδάτων και υγιώς σκεπτόμενων δημοσιογράφων. Δεν είναι τυχαίο ότι, για τέσσερα χρόνια, διηύθυνε την πολεμική ιστοσελίδα, Breitbart News.

Ωστόσο, είναι πιο εύκολο να πει κανείς τι δεν είναι ο Στίβεν Μπάνον, παρά το αντίθετο. Ο άνθρωπος που θα εγκατασταθεί, τον Ιανουάριο του 2017, στον Λευκό Οίκο, με την ιδιότητα του στρατηγικού συμβούλου, δεν εξελέγη ποτέ. Δεν έχει ασκήσει ποτέ δημόσια αξιώματα. Δεν είναι καν ένας παραδοσιακός ρεπουμπλικανός. Στην πραγματικότητα, στους κόλπους του Μεγάλου Παλαιού Κόμματος δεν υπάρχει «λενινιστικό ρεύμα» –ή αυτό διέλαθε της προσοχής όλων– αλλά ο πυροδότης διεκδίκησε αυτόν τον χαρακτηρισμό το 2013, στη διάρκεια μιας συνομιλίας με έναν δημοσιογράφο της εφημερίδας Ντέιλι Μπιστ. Άλλη μία πρόκληση.

Βγαίνουμε στις αγορές και …από τα ρούχα μας

 Γιώργος Τζεδάκις

---

Η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς αριστερά» (όπως μπαίνουμε…), μετά την περηφανή ψήφιση των νέων σωτήριων μέτρων, ετοιμάζεται να ανακηρύξει την 18η Μάη ως ημέρα εθνικής επετείου!

Η επίσημη ανακοίνωση αναμένεται να γίνει μετά τη ρύθμιση για το χρέος, οπότε είναι πιθανό να έχουμε την πολιτική διάσταση του θεατρικού έργου «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ο οποίος Γκοντό, σημειωτέον, δεν ήρθε ποτέ…

Ούτως ή άλλως, πρόκειται για μία έξοχη ιδέα, αφού με το νέο μνημόνιο…ουπς συγγνώμη, συμφωνία, δεν βγαίνουμε μόνο από τα μνημόνια και την επιτροπεία.

• Βγαίνουμε χαμένοι.
• Βγαίνουμε από το σπίτι. Για την ακρίβεια μας βγάζουν…
• Βγαίνουμε ξανά στη γύρα για δανεικά.
• Βγαίνουμε στην παραλία.
• Βγαίνουμε από τα ρούχα μας.
• Βγαίνουμε δεν βγαίνουμε.
• Βγαίνουμε στην ανεργία.
• Βγαίνουμε στο δρόμο. Δυστυχώς, όμως, όχι για να αντισταθούμε…

Νίκου Εγγονόπολου: Τα γκωλ – ποστ

άκουγε τις καμπάνες που βαρούν

και τ’ ορειχάλκου τις δονήσεις

όπου τρυπάν τον καθαρό

– του Κυριακάτικου πρωινού –

αγέρα

άραγες οι καμπάνες τι να μηνούν ;

θα τις ακολουθήσουν μήπως

ύμνοι       τραγούδια       χαρές

ή πολυβόλα θ’ αντηχήσουνε

απαίσια

να σπείρουνε

τον όλεθρο ολούθε ;

Ο «πόλεμος κατά της διαφθοράς» και το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Παλιά κόλπα σε νέο περιτύλιγμα

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου (Ρήξη φ. 133) 

Οι οδυνηρές αλλαγές, που σφραγίζει το επερχόμενο 4ο μνημόνιο-συμφωνία, μας οδηγούν στο χείλος της αβύσσου. Η συνολική υποτίμηση και υποβάθμιση της πατρίδας μας σε γεωπολιτικό, πολιτικό και κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο είναι άνευ προηγουμένου και η παρούσα κυβέρνηση συνεχίζει την υλική και ιδεολογική κυριαρχία μιας στρατηγικής υποδούλωσης.

Ακολουθεί φανατικά τον δρόμο αυτό, υιοθετώντας δυο φαινομενικά αντίθετες συμπεριφορές. Από τη μία, λειτουργεί ως μια εντελώς περαστική και προσωρινή «διαχειριστική αρχή» για να παραμείνει στην εξουσία όσο περισσότερο γίνεται, αδιαφορώντας για τις εθνικές και κοινωνικές επιπτώσεις του έργου της και από την άλλη, προσπαθεί να ανασυστήσει, με νέους πρωταγωνιστές, το καθεστώς διαπλοκής των οικονομικών συμφερόντων. Μια νέα «επιχειρηματικότητα» της χώρας μας, η οποία σχετίζεται με ευρωπαϊκές ανακατατάξεις και την πλανητική ανακατανομή ισχύος μεταξύ κυρίαρχων κρατών και συμμαχιών.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό, χρειάζεται να ειδωθεί και ο «πόλεμος» κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής που αποτελεί το λάβαρο «αριστεροσύνης» και «ριζοσπαστισμού» της κυβερνητικής παρέας. Το οποίο, υπό μία άλλην οπτική, θυμίζει τα ενδοχουντικά ξεκαθαρίσματα της ιωαννιδικής περιόδου της απριλιανής δικτατορίας (Νοέμβριος 1973 – Ιούλιος 1974). Τότε, η δοτή κυβέρνηση του Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου, διά του υπουργού Δικαιοσύνης, καλούσε τον λαό να καταγγείλει όλες τις πράξεις του «προηγούμενου» καθεστώτος». «Στις 29/1/1974, αναγγέλθηκε η Έκδοση Συντακτικής Πράξης για την εκδίκαση, ενώπιον εκτάκτων στρατοδικείων, των αδικημάτων που διέπραξαν τέως υπουργοί κτλ (5η Συντακτική Πράξη). (…) στις 5/6/1974, άρχισε η δίκη για τα σάπια κρέατα που υπήρχαν στην αγορά τον καιρό του Γ. Παπαδόπουλου (δίκη Μ. Μπαλόπουλου). Από τον Τύπο γινόταν μεγάλος θόρυβος για την εκστρατεία κάθαρσης από την παπαδοπουλική κόπρο του Αυγεία («Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1940-1974″- Νίκου Ψυρούκη- Εκδόσεις Κουκίδα-2011).

Τσαβούσογλου πεντακάθαρα: Προτεκτοράτο

Του Λάζαρου Μαύρου* από την Σημερινή

ΙΔΟΥ, λοιπόν, ξεκάθαρες. Απαστράπτουσας καθαρότητας πεντακάθαρες: Οι επί μακρόν αναζητούμενες στη θολούρα και μη ομολογούμενες – δειλίας ένεκεν – υπό των ημετέρων ηγετών, ΠτΔ & ΔηΣυ-ΑΚΕΛ, «πραγματικές προθέσεις της Τουρκίας στο Κυπριακό».

– ΙΔΟΥ λεπτομερώς το περιεχόμενο τής υπό των ιδίων ημετέρων εκλιπαρούμενης, αλλ’ ουδέποτε απαιτούμενης, «θετικής ρητορικής της Τουρκίας».

– ΙΔΟΥ κι η αυθεντική ουσία, ειδικότατα συγκεκριμένη, τού υπό των… πανεπιστημιακών των ημετέρων επινοηθέντος, γενικού κι ασαφέστατου, ορισμού τής «Ορθολογικά Σκεπτόμενης Τουρκίας»,

– ΟΠΩΣ η ίδια η Τουρκία – Κατακτητής, αυτοπροσώπως, γραπτώς και ιδιοχείρως, διά του υπουργού της των Εξωτερικών (του υπ.Εξ. του συνεχιζόμενου 43ο έτος Αττίλα) κ. Μεβλούτ Τσιαβούσογλου, έδωσε χθες στον «Φιλελεύθερο» (1η, 4η & 5η σελ.), γραπτώς απαντώντας στα γραπτά ερωτήματα της κ. Αντιγόνης Σολομωνίδου Δρουσιώτου:

Τ Η Ν ΚΥΠΡΟ ολόκληρη, προτεκτοράτο της την θέλει η Τουρκία. Και όλα τα θεμελιώδη συστατικά στοιχεία μετατροπής της σε προτεκτοράτο, ένα προς ένα, τα παρέθεσε πεντακάθαρα, «κουτσιά καθαρισμένα», στη συνέντευξή του ο υπ.Εξ. του συνεχιζόμενου Αττίλα:

– ΠΡΩΤΟ, η «λύση»: Ισότιμης Τουρκικής Συγκυριαρχίας επί της νέας κρατικής υπόστασης «ισότιμου συνεταιρισμού» με τους Τουρκοκυπρίους.

– ΔΕΥΤΕΡΟ, η Τουρκία θα παραμείνει και μετά τη «λύση», στο διηνεκές, «για πάντα μητέρα πατρίδα» των Τ/κ, «συνιδιοκτητών του νησιού», «ισότιμων εταίρων» του «νέου συνεταιρικού κράτους».

– ΤΡΙΤΟ, ο τουρκικός στρατός – ο Αττίλας – θα παραμείνει για πάντα στην Κύπρο για «να παρέχει την απαιτούμενη ασφάλεια ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΝΗΣΙ από εξωτερικές απειλές».

ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ MATRIX - ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΝΕΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Συνέντευξη του Καθηγητή Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Μάνου Δανέζη.

ΠΗΓΗ: https://www.youtube.com/watch?v=bmP9ZQx9a3c&t=533s
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αλντάρ Χαλίλ: το PYD δεν ειναι PKK

Τον περασμένο μήνα, ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν βομβάρδισε τα χωριά μας στη βόρεια Συρία. Οι βολές σκότωσαν τους στρατιώτες μας και κλιμάκωσαν άσκοπα τη σύγκρουση ανάμεσα σε εμάς και την Τουρκία, σε μια εποχή που ασχολούμαστε με μια ιστορική μάχη μαζί με τις δυνάμεις της Διεθνούς Συμμαχίας υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, για να επανακαταλάβουμε τη Ρακκά και να τερματίσουμε τη βασιλεία του τρόμου του Ισλαμικού Κράτους.

Είμαι μέλος του Κινήματος για μια Δημοκρατική Κοινωνία (TEV-DEM), μια οργάνωση - ομπρέλα αποτελούμενη από έξι πολιτικά κόμματα και ιδρύματα της κοινωνίας των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του Δημοκρατικού Κόμματος (PYD), του ηγετικού κουρδικού κόμματος στη βόρεια Συρία. Είμαστε αναγνωρισμένοι από το PYD, καθώς και από τις Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) και τις Μονάδες Προστασίας Γυναικών (YPJ) ως η πολιτική τους ηγεσία. Είμαστε αφοσιωμένοι στην οικοδόμηση μιας ισότιμης, δημοκρατικής και ηθικής κοινωνίας, όπου οι Άραβες, οι Κούρδοι και οι Ασσύριοι - μαζί με τους μουσουλμάνους, τους χριστιανούς και τους Γιέζιντι – ζουν ειρηνικά δίπλα-δίπλα και όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως ίσες με τους άνδρες.

Για να δικαιολογήσει αυτή την επαίσχυντη επίθεση στη βόρεια Συρία, ο Ερντογάν χρησιμοποίησε μια κοινή δικαιολογία: Το PYD και οι Κούρδοι της Συρίας, όπως είπε, είναι οι ίδιοι με το Εργατικό Κόμμα το κουρδισταν (ΡΚΚ), γεγονός που τους καθιστά τρομοκράτες.

Ο Ερντογάν επανέλαβε πρόσφατα αυτόν τον ισχυρισμό, λέγοντας ότι «θλίβεται» από τηλεοπτικές εικόνες που δείχνουν τις στρατιωτικές δυνάμεις των Η.Π.Α. να λειτουργούν παράλληλα με κάτι που εκείνος θεωρεί διακριτικά τρομοκρατών - τη σημαία μας. Και στις 3 Μαΐου ένας από τους ανώτερους συμβούλους του προχώρησε ακόμη παραπέρα: Πρότεινε ότι οι δυνάμεις των ΗΠΑ, επειδή λειτουργούν παράλληλα με τις δυνάμεις μας και περιπολούν τα συριο-τουρκικά σύνορα, θα μπορούσαν επίσης να στοχευθούν από τον τουρκικό στρατό. Αυτές οι δηλώσεις είναι αξιοσημείωτες - μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ κατηγορεί τον αμερικανικό σύμμαχό της ότι συνεργάζεται με τρομοκράτες και, ως εκ τούτου, απειλεί τους στρατιώτες των ΗΠΑ.

Σύγκρουση οικονομίας και γεωπολιτικής στην Ελλάδα

 Μένιος Τασιόπουλος

---

Η αδυναμία των δανειστών να καταλήξουν σε συμφωνία στο χθεσινό Eurogroup (22 Μαΐου) καταδεικνύει πως η προσπάθεια της Ελλάδας για έξοδο από τον μνημονιακό κύκλο δεν είναι αποναρκοθετημένη. Οι προϋποθέσεις για να αλλάξει προσεχώς τόσο η ατζέντα όσο και η κατεύθυνση της χώρας υπάρχουν.

Το πρόβλημα δεν θα είναι πλέον ο δανεισμός, η ρευστότητα και η δημοσιονομική σταθερότητα. Η ψήφιση των προαπαιτούμενων το βράδυ της περασμένης Πέμπτης δυνάμει κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν άλλο. Κλείνει τον κύκλο της χρεοκοπίας που άνοιξε το 2009 και υπό προϋποθέσεις ανοίγει τον κύκλο της ανασυγκρότησης, μέσω της διεθνοποίησης σημαντικού μέρους της δημόσιας και εν μέρει της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων.

Οι μνημονιακές κυβερνήσεις θα κριθούν από την Ιστορία όχι από το κατά πόσον η Ελλάδα παρέμεινε στην Ευρωζώνη, αλλά από από τη μαζική αλλαγή χεριών της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων, από το γεγονός ότι για να καταστεί δυνατή αυτή η μεταβίβαση, φρόντισαν με συγκεκριμένες πολιτικές να υποτιμήσουν δραστικά την αξία των περιουσιακών στοιχείων του Έλληνα.

Με συνευθύνη των εγχώριων τραπεζιτών, κυβερνήσεις απέτυχαν πλήρως στο να αποτρέψουν τον ευτελισμό της αξίας τόσο της δημόσιας όσο και της ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό έγινε δυνατό μέσω του βίαιου αποπληθωρισμού που επιβλήθηκε από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ.

Μαζική αποεθνικοποίηση

Οι ιδιωτικές περιουσίες αλλάζουν μαζικά χέρια, λόγω των «κόκκινων δανείων» και της υπερφορολόγησης. Η δημόσια περιουσία δεν ιδιωτικοποιείται, όπως παραπλανητικά αναφέρεται.

Συχνά, είναι κρατικές δομές που αγοράζουν τις ελληνικές υποδομές, από τις τηλεπικοινωνίες και  την ενέργεια μέχρι τα λιμάνια και τους φυσικούς πόρους. Με άλλα λόγια, η δημόσια περιουσία, συχνά κρίσιμες λειτουργίες για την κοινωνία, όχι μόνο απαξιώθηκαν αλλά και σε μεγάλο βαθμό αποεθνικοποιούνται.

Η “φυλή” της Κουμουνδούρου

 Συντάκτης: Νεφέλη Λυγερού

---

Μπορεί κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ να συγκέντρωνε μικρά μονοψήφια εκλογικά ποσοστά, αλλά τουλάχιστον τα μέλη του ήταν υπερήφανοι για την κουλτούρα τους. Ο οικείος και ελιτίστικος πολιτικός μικρόκοσμός τους, όμως, είναι από το 2012 μια γλυκιά ανάμνηση. Στο 3ο φεστιβάλ της Νεολαίας του, μάλιστα, έγινε ένα βήμα που φρίκαρε την παλιά φρουρά. Οι νεολαίοι κάλεσαν την Πίτσα Παπαδοπούλου και τον Γιώργου Μαργαρίτη για να τραγουδήσουν!

Στο άλλοτε μικρό βασίλειο της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Η ιστορία συνωμότησε τα τελευταία χρόνια για να μετατρέψει ένα –βολεμένο στον ρόλο του– κόμμα διαμαρτυρίας αρχικά σε αξιωματική αντιπολίτευση και στη συνέχεια σε κυβερνητικό κόμμα.

Ο μεγάλος χορηγός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το Μνημόνιο. Αυτό ξήλωσε πολιτικοεκλογικά το ΠΑΣΟΚ. Αυτό έστειλε στην αγκαλιά του Τσίπρα πλήθη απεγνωσμένων και μισοκατεστραμμένων μικρομεσαίων.

Πριν προσγειωθεί ανωμάλως το 2015, ο μικρός «αγνός και πρόβειος» ΣΥΡΙΖΑ πίστευε ότι με την τότε κατακόρυφη εκλογική άνοδό του επιτέλους δικαιωνόταν η μακρόχρονη μοναχική πορεία του, ότι επιτέλους οι μάζες είδαν το φως το αληθινό κι ασπάστηκαν τις ιδέες του! Γι’ αυτό και σαν βλοσυρός πορτιέρης υπέβαλε τότε σε αυστηρό face control αριστεροσύνης τους πρώην πασόκους που συνωθούνταν στις πύλες του.

Όσοι τις τελευταίες δεκαετίες κόλλαγαν «ένσημα» στην Κουμουνδούρου είχαν την τάση να βλέπουν τον «πράσινο» σαν μικροαστό βουτηγμένο στην πολιτική αμαρτία. Του έκαναν τη χάρη, βέβαια, να δέχονται την ψήφο του! Αλλά μέχρις εκεί. Σαράντα τόσα χρόνια περίμεναν υπομονετικά στη στάση το λεωφορείο της εξουσίας και όταν το είδαν το 2014 να έρχεται θα άφηναν τους νεοφερμένους να ανέβουν μαζί τους; Με αυτά και με εκείνα ήταν τότε πιο εύκολο να σε δέχονταν στο Χάρβαρντ παρά σε τοπική οργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ!

Το σύνδρομο του οικοπεδούχου

Οι μικρογραφειοκράτες της Κουμουνδούρου διακατέχονταν από το σύνδρομο του οικοπεδούχου. Βαθιά μέσα τους θεωρούσαν και συνεχίζουν να θεωρούν τον ΣΥΡΙΖΑ ιδιοκτησία τους. Μόνο που στο οικόπεδο δεν υπάρχει πια το ταπεινό μπακάλικο του 3-4%. Η πολιτική πλημμυρίδα το μετέτρεψε ταχύτατα σε γιγαντιαίο σούπερ μάρκετ. Κι αυτό δεν μπορούσε να συμβεί, χωρίς τις μαζικές εκλογικές εισροές από την Κεντροαριστερά και όχι μόνο.