Ο «μαύρος κύκνος» των Εξαρχείων

 ΤΗΣ ΝεφέληΣ ΛυγεροΥ

---

Όσο αιφνίδιος ήταν ο πρόωρος χαμός της Μαίρης Τσώνη, άλλο τόσο ακατανόητος ήταν για όλους εκείνους που επιχειρούσαν να φέρουν στο νου τους το φρέσκο πρόσωπο της νεαρής πρωταγωνίστριας του Κυνόδοντα και να εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν να χάθηκε τόσο σύντομα; Σοκαριστικός, όμως, δεν ήταν για εκείνους που την γνώριζαν και την είχαν αγαπήσει.

Δύσκολα εξακολουθεί, άλλωστε, να περιγράφεται ως «σοκ” κάτι που είχε προ πολλού προαναγγελθεί. Εξάλλου, «η Μαίρη είχε ήδη φύγει», όπως λένε εκείνοι που δυσκολεύονταν να την βλέπουν να περιφέρεται σαν σκιά του εαυτού της στη Διδότου και σε άλλους δρόμους των Εξαρχείων. Είχε ήδη αποσυρθεί από την ζωή και το φως.

Αυτοί ήταν που είχαν παραδώσει ανήμποροι πια τα όπλα, βιώνοντας το μεθεόρτιο πένθος μετά την συντέλεση της φυγής της. Και όταν πού και πού την συναντούσαν τυχαία να περπατά σαν φάντασμα, ενώ δεν είχε πουθενά να πάει. Μόνο τότε αφουγκραζόταν το μοναχικό μονοπάτι, που οδηγούσε στην σκοτεινή αυτοκαταστροφή.

Ντυμένη στα μαύρα, απόκοσμη, αερικό στα λιγοστά της κιλά, με ένα τσιγάρο στο στόμα, ακόμα και στις πιο δύσκολες ημέρες της δεν αμελούσε να φοράει ένα έντονο μακιγιάζ. Ήταν λες και πίσω από αυτό οχυρωνόταν από τον έξω κόσμο. Έτσι κι αλλιώς οι παρτίδες με αυτόν είχαν προ πολλού περιοριστεί.

Η ηρωίνη ρημάζει

Η ηρωίνη ρημάζει στο πέρασμά της φιλίες, καλλιτεχνικές δημιουργίες, καριέρες και ταλέντα. Ακόμα και όταν πρόκειται για τόσο μεγάλα και πολυδιάστατα, όσο αυτό της Μαίρης. Για τους ελάχιστους φίλους της η Μαίρη ήταν η Μαιρούλα, ή ακόμα και η Ρούλα…

Πριν αφεθεί ολοκληρωτικά στο σκοτάδι, είχε δηλώσει -σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της- ότι αυτό δεν είναι κάτι κακό, ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε μαζί του. Η Μαίρη έπεφτε με τα μούτρα στη δημιουργία, σε όλα αυτά που αγαπούσε από μικρή.

Το όνειρό της αρχικά δεν ήταν ούτε η μουσική, ούτε η υποκριτική. Ήταν ο χορός. Αυτό ήταν το πάθος της από τότε που ταξίδευε συνεχώς με τον πατέρα της που ήταν εργολάβος και μετακόμιζαν από το ένα μέρος στο άλλο. Εκείνη έπρεπε να βρει τρόπους να προσαρμόζεται, να αποκτά νέους φίλους, σταθερές ρίζες. Να μάθει να μην ασφυκτιά στο οικογενειακό περιβάλλον, να μάθει να εντάσσεται στο κοινωνικό.

Το αντίδοτο στην παρακμή και το έλλειμμα της Αριστεράς

του Λαοκράτη Βάσση 

Στις δύσκολες περιόδους της κοινωνικής αποσάρθρωσης και γενικότερης παρακμής που διανύει ο τόπος μας, υπάρχει μεγάλη ανάγκη επαναπροσδιορισμού των πολιτιστικών-ταυτοτικών στοιχείων που αποτελούν τη συγκολλητική ουσία του κοινωνικού ιστού. Δυστυχώς, εκ των πραγμάτων, αποκαλύπτεται ένα γενικότερο έλλειμμα σε αυτό το πεδίο απ’ τη μεριά της Πολιτείας, αλλά και ειδικότερα απ’ τη μεριά της Αριστεράς.

Όταν μιλώ για έλλειμμα πολιτιστικής πολιτικής στον τόπο μας, δεν εννοώ πως μας λείπει ένα ιδεολογικό σύστημα πολιτιστικών αξιών, συνήθως θεωρούμενων αναλλοίωτων, ένα κλειστό δηλαδή αξιακό σύστημα, ένα πολιτιστικό δόγμα. Εννοώ ότι μας λείπουν γενικές πολιτιστικές συντεταγμένες και μακράς πνοής πολιτιστικές κατευθύνσεις, που θα μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε το πολιτιστικό μας ταξίδι ως ελληνική συλλογικότητα:

• Ξετυλίγοντας και εμπλουτίζοντας διαρκώς την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα, με τον οικουμενικής ακτινοβολίας αξιακό της πυρήνα και με βαθιά πάντοτε συνείδηση πως άλλο διαβατήριο προς το μέλλον από την ποιοτική πολιτιστική δημιουργία του λαού μας δεν υπάρχει.
• Προσθέτοντας το όποιο ιδιαίτερο πολιτιστικό μας χρώμα στο οικουμενικό πολιτιστικό ουράνιο τόξο και στην πολύχρωμη ομορφιά της πλανητικής μας πατρίδας, κατά πως μας δίδαξε και ο Διονύσιος Σολωμός: Κάθε μικρός τόπος, για να καταθέσω μια διασταλτική ερμηνεία γνωστής θέσης του εθνικού μας ποιητή, πρέπει να κοιτάζει προς το «παγκόσμιο σύστημα», να στυλώνεται στο κέντρο της εθνικότητας και να υψώνεται κάθετα (Στοχασμοί-Ελεύθεροι Πολιορκημένοι).

Πολιτιστικό έλλειμμα

Περνώντας απ’ το έλλειμμα πολιτιστικής πολιτικής στο πολιτιστικό μας έλλειμμα καθαυτό, θα σημειώσω τα εξής:

• Απ’ την αρχή της Μεταπολίτευσης, οπότε και αρχίσαμε να ξεφεύγουμε απ’ τη χρόνια παγίδευσή μας στον προγονολατρικό εθνοκεντρισμό, είμαστε ως ελληνική κοινωνία σε κατάσταση παρατεταμένης πολιτιστικής αμηχανίας. Αμηχανίας επικαλυπτόμενης, όμως, όλο και περισσότερο από μια εσπεριόπληκτη εκδοχή εκσυγχρονισμού, αρκούντως αποδομητική παντός του ελληνικού.
• Μαζί με τα παρελθοντοκεντρικά απόνερα, πετάει και το «παιδί». Μαζί με την αρχαιολατρία πετάει και τους αρχαίους. Μαζί με την ελληνολατρία πετάει και τους Έλληνες. Μαζί με την απλοϊκή (γραμμική) εκδοχή της ιστορικής μας συνέχειας πετάει και την ίδια την ιστορική μας συνέχεια. Διακινεί προοδευτικοφανώς τη θεωρία πως ούτε λίγο ούτε πολύ η σημερινή Ελλάδα είναι ένα κατασκευασμένο (από το κράτος) εθνικό μόρφωμα, που προέκυψε από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.Κι αυτό κατά «αναμηρυκαστική» μεταφορά στα καθ’ ημάς της νεωτερικής ιστοριογραφίας, που, αγνοώντας το ελληνικό παράδειγμα και όχι μόνο, αποφαίνεται αυθεντικά πως «το κράτος κατασκευάζει το έθνος».

Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» και το Στρατηγείο

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Υπάρχει μια καθαρή γραμμή που ενώνει τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δυο γνωστοποίησαν εξαρχής το πρόγραμμά τους με απερίφραστη ειλικρίνεια. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι ξεγέλασαν τον κόσμο με λαγούς και πετραχήλια, σαν κάτι γνωστούς μας.

Μακρόν και Μητσοτάκης είναι και οι δυο νεοφιλελεύθεροι και δεν κρύβουν ότι θα πάρουν μέτρα αντιλαϊκά, θα απολύσουν κόσμο, χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, θα συμπιέσουν όσο μπορούν το κοινωνικό κράτος κλπ. Είναι προφανές ότι και οι δυο πολιτικοί πιστεύουν ότι η ειλικρίνεια δεν θα τους ζημιώσει.

Τουλάχιστον στην περίπτωση Μακρόν δεν έπεσαν έξω. Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» είναι, ωστόσο, τόσο ανιδιοτελής όσο και οι ψεύτικες υποσχέσεις:

• Πρώτον, εκμεταλλεύεται ότι ο κόσμος έχει αηδιάσει από τα ψέματα των πολιτικών.
• Δεύτερον, βασίζεται στο ότι δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλη αξιόπιστη πρόταση.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά δεν υπάρχει ηγεσία ισχυρή,  αποφασισμένη και ικανή να υποστηρίξει σταθερά τις πιο αξιόλογες. Το Σύστημα πνίγει στην κούνια κάθε ιδέα, κάθε φορέα και κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να πείσει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.

Τα παραδείγματα αφθονούν: ο Σόντερς γονάτισε στην Κλίντον, οι Ποδέμος τσακώθηκαν μεταξύ τους, ο Μελανσόν δείλιασε, υπέκυψε στις πανταχόθεν πιέσεις, ιδίως της υπόλοιπης Αριστεράς και τελικά αποδέχθηκε τον Μακρόν. Η Λεπέν ζάρωσε στον δεύτερο γύρο, φάνηκε «λίγη» όταν της ζήτησαν να υποστηρίξει την οικονομική της πολιτική. Και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πικρή ιστορία των τελευταίων εβδομήντα ετών.

Όταν η Ευρώπη εξοργίζεται με γελοιογραφίες

Ίσως οι περισσότεροι να μην το πήρανε χαμπάρι μέσα στη νέα κοκορομαχία που έχει στηθεί τις τελευταίες μέρες στη Βουλή μεταξύ κυβερνώντων κι αντιπολιτευόμενων κομμάτων, αλλά «παρολίγον διπλωματικό επεισόδιο» δημιουργήθηκε με τα μεγάλα κεφάλια των Βρυξελλών με επίκεντρο μια έκθεση γελοιογραφίας.

Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για την έκθεση Sweet Europe, η οποία φιλοξενείται στο Μετρό του Συντάγματος, με τη συμμετοχή δεκάδων γελοιογράφων από την Ελλάδα αλλά και τη Μεγάλη Βρετανία, και στηλιτεύει τη στάση των ευρωπαϊκών ηγεσιών απέναντι στην προσφυγική κρίση, την οικονομική αφαίμαξη, ιδιαίτερα των λαών του Νότου, αλλά και το Brexit.

Λοιπόν όσο περίεργο (ή ακόμη και γελοίο) κι αν ακουστεί, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών φάνηκε να έχει και χρόνο αλλά και διάθεση να ασχοληθεί με το περιεχόμενο των 150 περίπου σκίτσων, εκφράζοντας μάλιστα μέσω διαρροών τη βαθιά ενόχλησή της. Όπως πληροφορηθήκαμε μέσω των γνωστών «πρόθυμων» ΜΜΕ, την αγανάκτηση της ευρωπαϊκής ηγεσίας προκάλεσε το γεγονός ότι σε πολλές από τις γελοιογραφίες κυριαρχεί η σβάστικα, ενώ τουλάχιστον σε μία εκ των γελοιογραφιών η Ευρωπαϊκή Ένωση παρομοιάζεται με λεκάνη τουαλέτας, στον πάτο της οποίας βρίσκονται πλέον έννοιες όπως η πολυπολιτισμικότητα, η αλληλεγγύη, η διαφορετικότητα και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

Οι συγκεκριμένες πηγές της Κομισιόν προχώρησαν ακόμη περισσότερο, βλέποντας και «μείζον πολιτικό ζήτημα» στην όλη υπόθεση, καθώς η έκθεση βρίσκεται μεταξύ άλλων και υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, με το Νίκο Βούτση να παραβρίσκεται στα εγκαίνια της. Και για να το κάνουν ακόμη καλύτερο, επεσήμαιναν με νόημα (τόσο οι πηγές των Βρυξελλών όσο κι οι εγχώριοι καλοθελητές τους) ότι «η έκθεση έρχεται σε κακή χρονική στιγμή, εν μέσω των διαπραγματεύσεων για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης». Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Η συνταγή της Πορτογαλίας

.

Photo: Peter Schrank

Δεν υπάρχει λόγος να συγκρουστεί η Ελλάδα με την Τρόικα, όσον αφορά την κατάργηση των μνημονίων προτού καταστραφεί εντελώς η οικονομία της – αφού θα αρκούσε η μη υπογραφή άλλων μέτρων που οδηγούν σε μία ακόμη βαθύτερη ύφεση, αφήνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στους δανειστές της.

Του Βασίλη Βιλιάρδου

.

Άποψη

Οι σοσιαλιστές κυβερνούν περισσότερο από ένα έτος την Πορτογαλία, με τη στήριξη των κάποτε εχθρικών αριστερών κομμάτων, τεκμηριώνοντας πως υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στην πολιτική λιτότητας – ενώ έχουν μεταξύ άλλων πληρώσει στο ΔΝΤ 2 δις €, δύο χρόνια προτού καταστεί ληξιπρόθεσμη η απαίτηση του, εξοικονομώντας τόκους της τάξης των 80 εκ. € ετησίως.

Έχοντας καταργήσει τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα του ΔΝΤ, δρομολογούν ήσυχα τις μεταρρυθμίσεις που θεωρούν απαραίτητες, χωρίς να συγκρούονται ανοιχτά με την Κομισιόν, όπως η Ελλάδα το 2015 – παρά το ότι αναιρούν σταδιακά τις μαζικές περικοπές μισθών και συντάξεων της προηγούμενης κυβέρνησης, η πολιτική της οποίας είχε αναγκάσει χιλιάδες Πολίτες να μεταναστεύσουν, ενώ είχε καταστήσει την υγειονομική περίθαλψη αγαθό πολυτελείας.

Με την άνοδο των χαμηλών μισθών, καθώς επίσης των συντάξεων, η ζήτηση στη χώρα κλιμακώθηκε, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη στο τρίτο τρίμηνο του 2016 να διαμορφωθεί στο 0,8% έναντι 0,3% του μέσου όρου της Ευρωζώνης –  οπότε η ανεργία μειώθηκε πάνω από δύο ποσοστιαίες μονάδες, πλησιάζοντας στο 10%. Έτσι τα έσοδα του δημοσίου αυξήθηκαν χωρίς την άνοδο των φορολογικών συντελεστών, επίσης αυτά των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ μειώθηκαν οι δαπάνες – κάτι που βοήθησε στην πτώση του ελλείμματος του προϋπολογισμού κάτω από το 3%.

Σε πλήρη αντίθεση τώρα με την Πορτογαλία, η Ισπανία εφάρμοσε τη συνταγή του ΔΝΤ, την οποία της επέβαλλε η Κομισιόν – με αποτέλεσμα η οικονομία της να εξελιχθεί πολύ χειρότερα, παρά το ότι η τουριστική της ανάπτυξη ήταν διπλάσια από τη γειτονική της χώρα.

Τελικά είμαστε υπό κατοχή;

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Όταν μια χώρα και ο λαός της εξουσιάζεται από άλλους εκτός αυτής, ανθρώπους – οργανισμούς – κράτη, με σκοπό να της αφαιρέσουν, την διαχείριση των πόρων της, τα μέσα παραγωγής, τα περιουσιακά στοιχεία της και την αυτοδιοίκηση της.

Όταν δηλαδή δεν της επιτρέπεται να αποφασίζει για την φυσική, οικονομική και διοικητική της αυτοδιαχείριση, και αυτό επιβάλλεται, είτε με στρατιωτική, είτε με οικονομική είτε με οποιασδήποτε άλλης μορφής βία, τότε έχουμε επιβολή κατοχής.

Στην Ελλάδα πληρούνται όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις, ήδη από την υπογραφή της δανειακής σύμβασης το 2010 ερήμην του λαού.

Στα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν δοσιλογικά ΜΜΕ, κόμματα και πολιτικοί, άσκησαν συστηματική τρομοκρατία με ψευδεπίγραφες καταστροφολογίες σε κάθε προσπάθεια του λαού να αντιδράσει, ενώ όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα που κυβέρνησαν, έκλεψαν την ψήφο του λαού υποσχόμενα έξοδο από τα μνημόνια, και αντ’ αυτού έφεραν νέο μνημόνιο (το τελευταίο πάντα)!

Εφτά ολόκληρα χρόνια ροκανίζουν τις οικονομικές, βιολογικές και ψυχικές αντοχές του λαού, στοχεύοντας να τον μετατρέψουν σε ένα σύνολο από ανθρώπινα ράκη, που δεν θα έχει πια το κουράγιο να αντιδράσει, στον επερχόμενο ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό του.

Δεν υπάρχει κοινωνική τάξη στην πατρίδα μας, εκτός από τους μεγαλοαστούς (όσοι υπάρχουν), τους μαφιόζους ολιγάρχες και τους εθελόδουλους υπηρέτες τους, που να μην πλήττεται από την βίαιη επιβολή νόμων και χαρατσιών, που οδηγούν στην απαλλοτρίωση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας στο σύνολο της.

Κάτι που δεν γινόταν ούτε στην προηγούμενη Γερμανική κατοχή!

Για να μπορέσεις να δώσεις λύση σε ένα τέτοιου μεγέθους πρόβλημα όπως αυτό που αντιμετωπίζει η χώρα μας, πρέπει να συνειδητοποιήσεις την βασική αιτία του προβλήματος, χωρίς βεβαίως να παραβλέπεις και τις υπόλοιπες παραμέτρους.

Και η βασική αιτία του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός της, αυτό που πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε και ευθαρσώς να ομολογήσουμε, είναι ότι η πατρίδα μας βρίσκεται υπό κατοχή!

Τι θα πει «σχολείο ανοιχτό στη ζωή»;

Εκτύπωση PDF

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού. Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα». Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου». Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια): Μη φοβάσαι παιδί μου». «Με μασάνε». «Μην φοβάσαι παιδί μου». «Πίνουνε κρασί, μάνα». «Άχ! σ ‘έχασα παιδί μου». Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδα. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι…

Έγραψε ο Χουρμούζης, αγωνιστής του ’21 και λόγιος, για τους τότε ψαλιδόκωλους που κατέφταναν σωρηδόν από τη Δύση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησης των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδέστατη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής. Ξιπασμένων οψιπλούτων αηδέστατοι επιδείξεις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή». Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις στην Παιδεία (ή μάλλον εκπαίδευση). Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας ή διδακτικό προσωπικό, εποπτικά μέσα και λοιπά, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιο λόγο είναι δάσκαλος, η πολιτεία τι θέλει από το σχολείο. Δεν πρόκειται για κάποια επιγενόμενη κρίση αξιών, πρόκειται περί κρίσεως νοήματος, όχι δηλαδή τι αξίζει και τι όχι, αλλά τι σημαίνει και που αποσκοπεί τούτο ή εκείνο.

Ο Ποντιακός ελληνισμός και η νέα «Άλωση»

του Γιώργου Καραμπελιά

Σε μια συγκυρία βαθύτατης κρίσης του ελληνισμού, αναγκαία προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομο έθνος, είναι ο απολογισμός της ιστορικής μας πορείας. Μπορούμε να αντικρύσουμε το ίδιο μας το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχουμε συνείδηση και γνώση της ιστορικής μας διαδρομής.

Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21, και σχεδόν εκατό χρόνια μετά το 1922 η ανεξαρτησία μας κινδυνεύει να ακυρωθεί. Και όχι μόνο εξ αιτίας της επανεμφάνισης του νεοθωμανισμού, και της υποταγής μας στην δυτική αποικιοκρατία, αλλά και μέσα από την στάση μεγάλου μέρους των ελίτ  της χώρας που υποστηρίζουν πως  θα πρέπει η ιστορική μας μνήμη να λοβοτομηθεί, και εν τέλει να πάψουμε να αντιστεκόμαστε.

Σήμερα, η Τουρκία, επιχειρεί να αναιρέσει τις κατακτήσεις του 1821, επανεντάσσοντας τον ελληνισμό ως υποτελή στον νεοθωμανικό χώρο. Από την Κύπρο έως την Θράκη και το Αιγαίο, ο ελληνισμός απειλείται στις τελευταίες του εστίες. Και την ίδια στιγμή η Δύση μας έχει εξαντλήσει οικονομικά και πνευματικά και επιχειρεί να μας μεταβάλει σε ένα απλό σύνορο με την Οθωμανική Ανατολή. Έτσι έγινε και παλιότερα. Προηγήθηκαν οι Φράγκοι το 1204 και ακολούθησαν οι Τούρκοι το 1453.

Απέναντι σε αυτές τις απειλές, ιδιαίτερα μετά το 2000, στα πλαίσια ενός παρασιτικού «εξευρωπαϊσμού», που κατέρρευσε με πάταγο το 2009, επιχειρήθηκε μια σταδιακή αλλά καθολική αναθεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας, η οποία συνεχίζεται και σήμερα από τη Μαρία Ρεπούση, έως τον Αντώνη Λιάκο, και τη Σία Αναγνωστοπούλου, με αποκορύφωμα την απόρριψη της γενοκτονίας των Ποντίων δύο χρόνια πριν από τον Νίκο Φίλη και τις προσπάθειες κυριολεκτικής εξαφάνισης της ιστορίας μας από τα σχολικά βιβλία. Θεμελιώδης επιδίωξη τους είναι η απόρριψη της συνέχειας και του αγωνιστικού ήθους του ελληνικού έθνους.

Η Θεσσαλονίκη γίνεται γερμανική πόλη

Η Γερμανία, έχοντας τεράστια πλεονάσματα και προτιμώντας ανέκαθεν τη γη από τα χωρίς αντίκρισμα χρήματα, αναζητάει εναγωνίως αντίστοιχες τοποθετήσεις σε τιμές ευκαιρίας – οπότε είναι λογικό να επενδύει στην Ελλάδα, η οποία είναι η φθηνότερη σήμερα παγκοσμίως, αφού ευρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας εν λειτουργία.

Του Άρη Οικονόμου

.

Ανάλυση

Ο τίτλος δεν είναι δικός μας, αλλά μίας μεγάλης γερμανικής εφημερίδας (πηγή) μετά από συνέντευξη της με έναν Έλληνα συνδικαλιστή – ο οποίος αναφέρεται στην εκποίηση του αεροδρομίου της με αγοραστή την κρατική γερμανική εταιρεία FRAPORT, καθώς επίσης στο ξεπούλημα του ΟΛΠ, στα πλαίσια των σκανδαλωδών ιδιωτικοποιήσεων που δρομολογούνται στη χώρα μας (άρθρο).

Δυστυχώς το μέγεθος των σκανδάλων θα αποκαλυφθεί αργότερα, κρίνοντας μεταξύ άλλων από το ότι, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» κατασκευάζεται ήδη ένας διάδρομος προσγείωσης και απογείωσης κόστους 246 εκ. € με τη χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου και της ΕΕ, ο οποίος δίνεται ουσιαστικά δωρεάν στο νέο ιδιοκτήτη του – με το συνδικαλιστή να θεωρεί ότι, τα 14 αεροδρόμια είχαν αξία της τάξης των 10 δις €, έχοντας παραχωρηθεί μόλις για 1,2 δις € στη FRAPORT που δανείσθηκε από ελληνικές τράπεζες για να τα πληρώσει, ενώ οι επενδύσεις που θα διενεργηθούν θα προέλθουν από τα έσοδα τους.

Εν πρώτοις βέβαια η γερμανική εταιρεία αύξησε τα τέλη των αεροδρομίων κατά ένα ευρώ ανά εισιτήριο, από τα 12 € στα 13 € (+8%) με μεσοπρόθεσμο στόχο τα 18 €, καθώς επίσης τα ενοίκια των καταστημάτων έως και 500% – ενώ το δημόσιο ανέλαβε την αποζημίωση των προηγουμένων ενοικιαστών, με χρήματα προφανώς των φορολογουμένων. Φυσικά οι μικρές ταξιδιωτικές και ενοικίασης αυτοκινήτων εταιρείες έκλεισαν, ενώ το μεγαλύτερο σκάνδαλο πρέπει να αφορά την αύξηση των τελών για τα καταστήματα αφορολογήτων ειδών.

Ειδικότερα, το κράτος είχε συνάψει μία σύμβαση με τα καταστήματα αυτά, τα οποία πλήρωναν το 5% του τζίρου τους στο αεροδρόμιο – όπου η FRAPORT απαίτησε 23%, σχεδόν τον πενταπλασιασμό δηλαδή των τελών, ενώ το δημόσιο ανέλαβε την πληρωμή της διαφοράς ύψους 18%! Η γερμανική εφημερίδα ρώτησε την εταιρεία εάν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, χωρίς όμως να πάρει καμία απάντηση – κάτι απόλυτα λογικό, αφού τέτοιου είδους αποικιοκρατικές συμβάσεις υπογράφει μόνο η Ελλάδα.

Υπενθυμίζουμε πως το δημόσιο έχει αναλάβει επίσης τις αποζημιώσεις των εργαζομένων που θα θελήσει να απολύσει η FRAPORT, το κόστος τυχόν εργατικών ατυχημάτων, τις επί πλέον δαπάνες από αλλαγές νόμων, το κόστος ενδεχομένων απεργιών κοκ.- κάτι μοναδικό στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά.

Τέλος, άλλες γερμανικές εταιρείες αγόρασαν ξενοδοχεία στην περιοχή του αεροδρομίου για να επωφεληθούν από την τουριστική κίνηση – ενώ φυσικά θα επεκταθούν σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη, αφού οι τιμές των ακινήτων έχουν καταρρεύσει, ενώ οι ίδιες έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούνται εύκολα, καθώς επίσης με πολύ φθηνό επιτόκιο.

Ο ΟΛΘ

Περαιτέρω, μία διεθνής κοινοπραξία υπό την αιγίδα μίας γερμανικής επενδυτικής εταιρείας ανέλαβε το 67% της συμμετοχής στην εκμίσθωση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης έως το 2051, έναντι 232 εκ. € – μίας επιχείρησης (ΟΛΘ) που το προηγούμενο έτος είχε καθαρά κέρδη προ φόρων της τάξης των 21 εκ. € (πηγή), άρα η εξαγορά ήταν ίση με τα κέρδη των 11 ετών.

Από πολλά χρόνια τώρα η εταιρεία, το 75% της οποίας ανήκει στο κράτος, δεν έδινε μεγάλα μερίσματα (για παράδειγμα, μόλις 0,40 € ανά μετοχή το 2011) – επειδή προγραμμάτιζε τη διενέργεια επενδύσεων που θα αύξαναν σημαντικά τα έσοδα, την κερδοφορία και την αξία της. Όταν όμως μεταβιβάσθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ, τα μερίσματα αυξήθηκαν κατακόρυφα – στο 1,50 € ανά μετοχή το 2012, ενώ το 2013 δόθηκε ένα ειδικό μέρισμα ύψους 3,40 € ανά μετοχή, συν ένα κανονικό 0,60 € (δηλαδή 40 εκ. €).

Το επόμενο έτος το μέρισμα ήταν 1,95 € κοκ. – οπότε αφαιρέθηκαν συνολικά 80 εκ. € από τα κέρδη της εταιρείας, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να διενεργήσει επενδύσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για τη λειτουργία της. Με τον τρόπο αυτό ο ΟΛΘ απαξιώθηκε μεθοδικά, ενώ η σκόπιμη αδυναμία του να επενδύσει κατέστησε απαραίτητη την εκποίηση του. Παρά το ότι δε οι απαιτούμενες επενδύσεις έχουν υπολογισθεί στα 309 εκ. €, η κοινοπραξία δεσμεύθηκε μόνο για 180 εκ. € – οπότε η καινούργια προκυμαία που θα κατασκευασθεί θα είναι 400 μέτρα αντί 600, θα εξυπηρετούνται λιγότερα πλοία από όσα είχαν προγραμματισθεί κοκ.

Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων – Παρατηρήσεις επί του σχεδίου του ΙΕΠ για το μάθημα της Ιστορίας

Νικόλαος Γύζης, Η Ιστορία, 1892. Λάδι σε μουσαμά.

Δημοσίευουμε τις Παρατηρήσεις της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων για τις αλλαγές που επιδιώκει να φέρει στο μάθημα της Ιστορίας το υπ. Παιδείας και η σχετική επιτροπή του.

Άρδην

 ΘΕΜΑ: Παρατηρήσεις επί του σχεδίου του ΙΕΠ για το μάθημα της Ιστορίας

 ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΦ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΦ στην έκτακτη συνεδρία της 25ης Απριλίου 2017,  που είχε ως αποκλειστικό θέμα τις παρατηρήσεις της ΠΕΦ επί του προτεινομένου από το ΙΕΠ  Προγράμματος Σπουδών για την Ιστορία κατ’ αρχάς αναφέρει τα εξής:

1. Ευχαριστεί μεν για την πρόκληση συμμετοχής στον διάλογο, θεωρεί όμως ότι η συζήτηση επί του πενήντα περίπου σελίδων ήδη διαμορφωμένου κειμένου δεν δίνει περιθώρια ουσιαστικών παρεμβάσεων. Εξάλλου οι προτάσεις τις οποίες ήδη η ΠΕΦ είχε αποστείλει στο ΙΕΠ ( έγγραφο της ΠΕΦ προς το ΙΕΠ 24/2/2017)  δεν φαίνεται να έχουν ληφθεί υπόψη στο σχέδιο του Προγράμματος Σπουδών.
2. Εκφράζει τη συνολική της αντίθεση στο προτεινόμενο σχέδιο το οποίο μεταβάλλει ριζικά τον χαρακτήρα του μαθήματος της Ιστορίας εκτρέποντάς το προς κατευθύνσεις που δεν πληρούν τους επιστημονικούς και παιδαγωγικούς του  στόχους
3. Στη συνέχεια παραθέτει αναλυτικά επί μέρους παρατηρήσεις και απόψεις της Ένωσής μας, όπως αυτές προέκυψαν από τη μελέτη του προτεινομένου σχεδίου από το ΙΕΠ και καταλήγει με την κατάθεση γενικών συμπερασμάτων.

Α. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ (ΠΣ) ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Δομή του ΠΣ Ιστορίας

Η επιλογή ΠΣ, που έχει τη μορφή curriculum, για το μάθημα της Ιστορίας, είναι από παιδαγωγική άποψη αναποτελεσματική καθώς  αφήνει τα περιθώρια επιλογής και αναδιάταξης της ύλης στον εκπαιδευτικό αποδυναμώνοντας τη χρήση του σχολικού εγχειριδίου.  Συντελεί έτσι στη διαμόρφωση ιστορικής παιδείας, εξαρτώμενης από τις προσωπικές επιλογές του εκπαιδευτικού. Η πολυδιάσπαση της γνώσης και η επιλεκτική προβολή θεμάτων υπονομεύει την ίδια τη γνώση.

Σύμφωνα με το προτεινόμενο ΠΣ κάθε εκπαιδευτικός μπορεί να διδάσκει ό,τι του είναι αρεστό και σύμφωνο με τις ιδεολογικές και πολιτικές του απόψεις. Η επιλογή θεμάτων μόνο φαινομενικά είναι δημοκρατική ενέργεια. Στην πραγματικότητα αποδομεί τον ελληνικό ιστορικό κορμό, προβάλλει τα επιμέρους και τα περιφερειακά έναντι των βασικών ιστορικών ζητημάτων.

Γενικοί σκοποί του μαθήματος της Ιστορίας

Τα μέλη της Επιτροπής επισημαίνουν: «θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση», τους διαφεύγει όμως ότι πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας είναι η διαμόρφωση πολιτών με ιστορική σκέψη και εθνική συνείδηση, παράλληλα με την ιστορική.

Η ιστορική σημασία των γεγονότων δεν αφορά μόνο τα γεγονότα της Νεότερης και Σύγχρονης Εποχής, αντίθετα είναι συνδεδεμένη με την ιστορική πορεία του ελληνικού λαού/έθνους από το απώτατο παρελθόν μέχρι τις ημέρες μας.

Οι μαθητές πρέπει να γνωρίσουν ότι όλες οι πηγές δεν έχουν το ίδιο ιστορικό κύρος και ότι η αξιοποίηση των πηγών προϋποθέτει  την αξιολόγησή τους.

Η κατανόηση του χρόνου συνδέεται με  την ένταξη των γεγονότων στο παρελθόν και την ιστορική-χρονική τους διαδοχή.

Σε ό,τι αφορά την υιοθέτηση ιστορικής οπτικής επισημαίνουμε ότι η ιστορική ερμηνεία πρέπει να γίνεται  με τα δεδομένα της εκάστοτε εξεταζόμενης  εποχής ώστε να αποφεύγονται ιστορικοί αναχρονισμοί  και εσφαλμένες ερμηνείες.

Η κατανόηση των ηθικών διαστάσεων της ιστορίας δεν πρέπει απλώς να επισημαίνει  διαφορές  ανάμεσα στο δικό μας ηθικό σύμπαν και σε εκείνο  των παρελθουσών κοινωνιών, αλλά να αναδεικνύει επίσης  ηθικές αξίες  με διαχρονική ισχύ.

Η κριτική σκέψη πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να προχωρούν στη “μεταγνώση”, δηλαδή στην παραγωγή γνώσης από μόνοι τους.

Η ιστορική αφήγηση -εφόσον εναλλάσσεται και με άλλες διδακτικές  πρακτικές και δεν είναι μονοδιάστατη- είναι παιδαγωγικά ωφέλιμη δεν αποτελεί τροχοπέδη για την καλλιέργεια των δεξιοτήτων των μαθητών, όπως επισημαίνουν οι συντάκτες του ΠΣ. Η αναφορά σε «πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα» συνιστά  διατύπωση αντιφατική  και αμφιλεγόμενη. Ο πλουραλισμός των απόψεων και η ανεκτικότητα του διαφορετικού είναι αξίες που πρέπει να καλλιεργηθούν στους μαθητές παράλληλα με την εθνική ταυτότητα.

Η δημοκρατική συνείδηση δεν αναιρεί την καλλιέργεια  της ελληνικής συνείδησης.

Αγοράζουμε Ελληνικά; Υπάρχει ακόμα ελπίδα!

του Λεωνίδα Κουμάκη

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε

χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε

μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα*

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!**

(Οδυσσέας Ελύτης, από το «Τρελοβάπορο» της ποιητικής συλλογής «Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας»)

Άποψη

Διαβάζοντας την ετήσια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 1.656 νοικοκυριών από το Εργαστήριο Μάρκετινγκ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών για την καταγραφή καταναλωτικών τάσεων και συμπεριφορών, υπό την επιστημονική ευθύνη του καθηγητή και διευθυντή του ερευνητικού εργαστηρίου Γεωργίου Μπάλτα καθώς και την συνέντευξη του τελευταίου στο CNN Greece (12 Μαΐου 2017), ένοιωσα σαν να έβλεπα μια χαραμάδα ελπίδας.

Μια χαραμάδα ελπίδας μέσα στα μαύρα οικονομικά χάλια της μέσης Ελληνικής οικογένειας και ολόκληρης της Εθνικής μας Οικονομίας, στα οποία μας σέρνουν αριστοτεχνικά οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοι» μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Στα πλαίσια της έρευνας, το 82,3% των ερωτηθέντων απάντησε ότι όταν βρίσκει στο σούπερ μάρκετ ελληνικά προϊόντα τα προτιμά από τα προϊόντα εισαγωγής. Αυτό βέβαια αποτελεί απλή πρόθεση γιατί τα περισσότερα «προνομιούχα» ράφια των αλυσίδων λιανικής έχουν «ενοικιαστεί» από τις γνωστές πολυεθνικές πλημμυρίζοντας τα πιο «ελκυστικά» ράφια με χιλιάδες εισαγόμενα προϊόντα. Τα εισαγόμενα αυτά προϊόντα είναι πανάκριβα γιατί ο καταναλωτής πληρώνει μέσα στην τιμή, τόσο το «ενοίκιο» του ραφιού που προβάλλει μόνιμα το προϊόν, όσο και την απαραίτητη «πλύση εγκεφάλου» που γίνεται κυρίως μέσα από την τηλεόραση. Συνεπώς ο καταναλωτής πρέπει να ψάχνει σχολαστικά στα μη προνομιούχα ράφια, ιδίως στα κάτω ράφια, προκειμένου να έχει ελπίδες να βρει αντίστοιχα προϊόντα με την ένδειξη «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» ή (ακόμα καλύτερα) την ένδειξη «ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ».