28η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο μια επέτειος... Ποτέ ξανά φασισμός (Videos)

Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο μια επέτειος...

Της Σοφίας Ντρέκου

...αλλά μια πόρτα στο χρόνο, που ανοίγει και μας προσκαλεί να διαβούμε την Ιστορία του κόσμου κατά τον 20ό αιώνα, για να δούμε πώς φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.

Ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος (που η 28η Οκτωβρίου είναι η επέτειος της εισόδου μας σ' αυτόν) μας αφορά άμεσα, διότι:

α) Ενέπλεξε στη δίνη του τους άμεσους προγόνους μας, φέρνοντας τον όλεθρο, τον πόνο και την ερήμωση, αλλά και πράξεις αξιοθαύμαστου ηρωισμού και αυτοθυσίας, τόσο στην εποποιία του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940-41, όσο και κατά την εθνική αντίσταση - την εθνική αντίσταση βέβαια που την εκμεταλλεύτηκαν από τη μια οι Αγγλοαμερικάνοι και από την άλλη οι Σοβιετικοί, για τα δικά τους συμφέροντα...

Την ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, όπως τη βίωσαν οι γονείς και οι παππούδες μας, πρώτα τη μάθαμε από τη ζωντανή προφορική μνήμη μέσα στην οικογένειά μας και μετά από βιβλία.

Η σημερινή γενιά, χωρίς ρίζες, δεν έχει κληρονομήσει αυτή τη μνήμη. Γι' αυτό δεν ξέρει τι είναι η ελευθερία και, όσο κι αν θέλει, δεν μπορεί ν' αγωνιστεί γι' αυτήν.

β) Οι νικητές του Πολέμου Άγγλοι, Αμερικανοί και Σοβιετικοί (αποικιοκράτες και ιμπεριαλιστές έτσι κι αλλιώς από πριν) είναι εκείνοι που αμέσως μετά υποδούλωσαν τον κόσμο! Φυσικά, αλίμονο στην ανθρωπότητα αν είχε νικήσει ο Άξονας. Αλλά και οι Σύμμαχοι δεν αντιπροσωπεύουν κάποιο «στρατόπεδο του Φωτός».

Προκάλεσαν τον Ψυχρό Πόλεμο, ένα σωρό στρατιωτικές (και παραστρατιωτικές) επεμβάσεις και, κατόπιν, τη σημερινή δικτατορία των Πολυεθνικών, που μετέτρεψε τον κόσμο σε κόλαση και βύθισε το νου και την ψυχή των ανθρώπων του σήμερα και του αύριο στο χάος!...

γ) Εκτός των παραπάνω, ξανασηκώνουν κεφάλι οι σκοτεινές και δαιμονικές δυνάμεις του ναζισμού και του φασισμού, έτοιμες να αντεπιτεθούν στους εχθρούς τους και να πάρουν τη θέση τους.

Χρειάζεται λοιπόν σοβαρή ιστορική μνήμη, γνώση και επίγνωση, για να μην πέσουμε σε νέες παγίδες, σε αυτές που πέσανε κάποτε οι Γερμανοί, οι Ιταλοί και οι Ιάπωνες.

Και είχε πέσει και μερίδα του ίδιου του δικού μας λαού, σχηματίζοντας παρακρατικές οργανώσεις που έπαιζαν το παιχνίδι του αγγλοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού που κυβερνούσε αυτόν τον τόπο.

Ας μάθουμε Ιστορία λοιπόν. Επειδή η Ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν προσφέρεται για εθνικιστικές κορώνες, αλλά για αληθινούς αγώνες απέναντι στους εκάστοτε αληθινούς εχθρούς. Και οι εχθροί αυτοί είναι πολύ πιο σκοτεινοί, ύπουλοι και ισχυροί από τις εθνικιστικές δυνάμεις των γειτονικών μας χωρών. Και είναι ήδη μέσα στη χώρα μας, «νόμιμα», με τις γραβάτες τους, και αλωνίζουν.

Έτσι βλέπει το πνεύμα αυτής της μέρας η ταπεινή μπλογκονησίδα μας. Ο Θεός να αναπαύσει τους πεσόντες υπέρ πίστεως και πατρίδος και βοήθειά μας η Παναγία και οι άγιοι των ημερών - σε μας, στο λαό μας και σε όλους τους λαούς της Γης, θύματα των διεθνών καπιταλιστών και ιμπεριαλιστών. Αμήν.

ΥΓ. Οι εικόνες με «ναζί υπερήρωες» προέρχονται από κόμικς, όχι ναζιστικά. Περισσότερα εδώ. Τις θεωρώ όμως χαρακτηριστικές μιας κατάστασης που έρχεται, στην οποία ο φασισμός ίσως δεν έχει απροκάλυπτα σύμβολο τη σβάστικα, αλλά δεν θα διαφέρει καθόλου από το να την είχε. Περισσότερα επ' αυτού εδώ.

Οργάνωση Ύδρα (εδώ): μυστική ναζιστική οργάνωση, που διεισδύει στις μυστικές υπηρεσίες των σημερινών χωρών (στα κόμικς), τις διαβρώνει και τις κάνει δικές της. Ίσως ό,τι πιο κοντινό στην πραγματικότητα έχει να δείξει αυτή η φιλολογία, αφού οι δήθεν υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών έχουν μετατραπεί στο σύγχρονο (κρυφό και υποκριτικό) πρόσωπο του φασισμού...

Ποτέ ξανά φασισμός.

Δεν έζησα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί.

Σκέψεις για το 1940 μέσα από το ημερολόγιο της Ροζέ Μιέξ

Ροζέ Μιλλιέξ : « ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ 

Του Αλέξανδρου Κουτσομητσόπουλου

« ΠΩΣ « Ο ΛΑΟΣ ΠΡΩΤΟ- ΓΙΟΡΤΑΣΕ ΚΑΙ ΕΠΕΒΑΛΕ ΑΠΟ ΤΟ  -1941- ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ! - ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΜΠΟΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΔΟΒΟΛΗΤΑ ΤΩΝ ΕΦΙΠΠΩΝ  ΙΤΑΛΩΝ ΚΑΡΑΜΠΙΝΙΕΡΩΝ :

Το 1982 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Ροζε Μιλλιεξ - ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΕΣΗ ΑΔΙΑΨΕΥΣΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ  –ΜΕ  ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΚΑΙ  ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΥΦΗ / ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΑΞΙΑ...

ΕΠΕΙΔΗ ΓΡΑΦΤΗΚΕ  ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ - ΕΝΟΣ  «ΞΕΝΟΥ» ΕΡΑΣΤΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ - ΜΙΑ « ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ«, ενός Άξιου Έλληνα - Πολίτη της Γαλλίας και του Κόσμου. Δεν ήταν κομμουνιστής, αλλά οπαδός του Γαλλικού Αντιστασιακού Κινήματος που συνεργάστηκε θερμά με το "Ε.Α.Μ.",  αναγνωρίζοντας την μοναδικότητα του σαν γνήσιου Λαϊκού Αντιστασιακού- Αντικατοχικου Κινήματος , μη χάνοντας την αντικειμενικότητα ν' αναγνωρίζει , να μην "παραβλέπει" και την κάθε άλλη,  εκτός Ε.Α.Μ. , συμβολή / πατριωτική ενέργεια.  

ΕΙΣΑΓΩΓΗ  :  

Επειδή δυστυχώς δεν βρήκα πουθενά την Μαρτυρία του δημοσιευμένη ηλεκτρονικά , αποφάσισα να αφιερώσω λίγο χρόνο από την ζωή μου για ν αντιγράψω από την σελ. 35 του –ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ- ΤΟ ...

 

ΠΩΣ ΚΑΤΕΓΡΑΨΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΕΙΝΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ –ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ – ΕΠΕΤΕΙΟΥ – ΤΗΣ 28Ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – 1941 – Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΩΤΟ- ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ – ΓΙΟΡΤΑΣΘΗΚΕ  - ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΛΑΙΚΗΣ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ – ΤΗΝ  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ –ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗΣ – ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ . 

Το αφιερώνω στους νοσταλγούς του παλαιό- ναζισμού /φασισμού και σε -ορισμένες - «συνιστωσες» ( της «προόδου» ).  

Οι μεν μας λένε πως τα εγκλήματα δεν τα έκαναν οι  «ναζί» , άλλα οι «Γερμανοί» και οι δε πως δεν τα διέπραξαν οι «Γερμανοί», άλλα οι « ναζί»! 

Ένα άγνωστο, αντιστασιακό εμβατήριο του Τσιτσάνη

Ένα τραγούδι που γράφτηκε στη Θεσσαλονίκη, στα χρόνια της Κατοχής και ηχογραφήθηκε 60 χρόνια μετά 

Του Θανάση Γιώγλου

Στα χρόνια της Κατοχής ο Βασίλης Τσιτσάνης ζούσε και δημιουργούσε στη Θεσσαλονίκη. Στην οδό Παύλου Μελά 21 διατηρούσε το θρυλικό «Ουζερί Τσιτσάνης», όπου έγραψε μερικά από τα σημαντικότερα τραγούδια του, που ηχογραφήθηκαν με την επανέναρξη λειτουργίας του εργοστασίου της Columbia, το 1946.

Ένα από τα τραγούδια που γράφτηκαν στη Θεσσαλονίκη, στο οποίο αναφερθήκαμε στο παρελθόν, ήταν «Ο μπλόκος», που εμπνεύσθηκε ο συνθέτης από το φοβερό μπλόκο της Καλαμαριάς, στις 13 Αυγούστου του 1944 και δισκογραφήθηκε σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, το 1978, στον δίσκο του Τσιτσάνη «Δώδεκα νέες λαϊκές δημιουργίες».

Περίπου δυο μήνες πριν από την αποχώρηση των κατακτητών και την απελευθέρωση της Ελλάδας, ο Βασίλης Τσιτσάνης έγραψε στη Θεσσαλονίκη ένα ακόμη τραγούδι, ένα εμβατήριο που αναφέρεται στους «χρόνους της σαπίλας», στους «στραγκαλιστές του λαού» και στα «ξερονήσια του διαβόλου Μεταξά». Η ηχογράφηση του τραγουδιού, ακόμα και μετά το τέλος του πολέμου έμοιαζε με ουτοπία, αφού η επιτροπή λογοκρισίας ήταν στα «φόρτε» της. Κι έτσι, το τραγούδι παρέμεινε στο συρτάρι του Τσιτσάνη, ο οποίος, σύμφωνα με μαρτυρίες του Κώστα Βίρβου, αλλά και του Ντίνου Χριστιανόπουλου, το έπαιζε κρυφά, με αποτέλεσμα στόμα με στόμα να γίνει γνωστό και να διαδοθεί στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Ο καστανάς

Ο καστανάς!

Το 1952 

στην πλ.Κλαυθμώνος 

ήταν το υπουργείο 

Ναυτικού. 

Κάθε ημέρα

είχε προγραμματιστεί

η έπαρση 

και η υποστολή 

της Ελληνικής Σημαίας. 

Όταν ακούγονταν 

από τα μεγάφωνα 

του κτηρίου 

ο Εθνικός Ύμνος 

σταματούσαν 

να περπατούν 

και όσοι πεζοί 

περνούσαν 

έξω απο το κτήριο.

Μια μέρα

ο αξιωματικός 

όταν τελείωσε 

η έπαρση της Σημαίας 

έτρεξε θυμωμένος 

προς έναν καστανά 

που στέκονταν 

στη γωνία του κτηρίου. 

-Άκου αγαπητέ.

Πρέπει 

να αποδίδεις 

στην Σημαία 

την τιμή.

Σε παρακαλώ 

όταν ακούγεται 

ο Ύμνος 

να είσαι όρθιος.

Ο καστανάς δε μιλούσε.

-Θέλεις να στα ξαναπώ; 

επανέλαβα αυστηρά 

ο αξιωματικός.

-Όχι...απαντά δειλά 

ο καστανάς.

Τραβά τον πάγκο 

και του λέει:

-Δεν έχω πόδια κύριε.

Τα έχω δώσει 

στην Πατρίδα .

Ήμουν πολεμιστής. 

Ο αξιωματικός 

"πάγωσε".

Σιδηροπούλου  Ειρήνη.

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς.

Ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς. 

Ό ήρως Διοικητής των ελληνικών δυνάμεων στο ύψωμα 731. Για την δράση του τιμήθηκε με : Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας, Πολεμικό Σταυρό Γ’ Τάξεως, Αργυρούν Σταυρό του Β’ Τάγματος, Μετάλλιο στρατιωτικής αξίας Δ’ Τάξεως. Αλλά επίσης και με τρία χρόνια εξορία για την συμμετοχή του στην Αντίσταση με τον ΕΛΑΣ και απόταξη από το στράτευμα.....

Τα υπόλοιπα από την ιστοσελίδα ΠΟΝΤΙΚΙ:

"Στην πλατεία Ρήγα Φεραίου της πόλης κυκλοφορούσε άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Δυο καλοντυμένοι θαμώνες του ιστορικού καφενείου «Πανελλήνιον», που απολάμβαναν τον καφέ τους, τον είδαν να περνά και δεν του έδωσαν σημασία. Μια παρέα νεαρών, όμως, σηκώθηκε από το τραπέζι της και λίγο έλειψε να πετάξει κάτω τους καφέδες και τα νερά. Έτρεξε προς τον άγνωστο άνδρα και του έκλεισε τον δρόμο.

* Ποιός ἦταν ο ηρωικός Μοναχός Γεώργιος , πού ἐπέστρεψε τά μετάλλια στή βασίλισσα Ἐλισάβετ;

Την περίοδο της κατοχής περιέθαλψε στο Άγιο Όρος φυγάδες από το καθεστώς των ναζί,

φυλακίστηκε σε κολαστήριο στη Θεσσαλονίκη και καταδικάστηκε σε θάνατο από τους Γερμανούς.

Στην κατοχή ο πατέρας Γεώργιος, που είχε γίνει μοναχός το 1937, είχε το διακόνημα του κηπουρού στο μοναστήρι τού Αγίου Παύλου στον Άθωνα.

Ασπάσθηκε τον αγώνα της αντίστασης αυθόρμητα όταν έβλεπε κι άλλους Αγιορείτες μοναχούς να πρωτοστατούν στη φυγάδευση
Ελλήνων και Νεοζηλανδών που είχαν βρει καταφύγιο στον Άθω.

Προδόθηκε όμως από έναν ρουμάνο λαϊκό, ο οποίος εργαζόταν στο Άγιο Όρος.
Τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο στρατόπεδο τού Παύλου Μελά όπου πέρασε Στρατοδικείο.

Εκεί τον ρώτησε ο Γερμανός Δικαστής:

-Γιατί παίρνετε τους εχθρούς μας και τους στέλνετε στη Σμύρνη και στην Αίγυπτο και δεν μας τους παραδίδετε;
-Αφού έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, απάντησε.
Αν σου χτυπήσει την πόρτα ο άλλος, τι θα του πεις;
Ο Χριστός στο Ευαγγέλιο λέει, όποιος θέλει βοήθεια να του την προσφέρουμε, απάντησε ο θαρραλέος μοναχός, με αφοπλιστική ειλικρίνεια.

-Δηλαδή, αν ένας Γερμανός έρθει και σου ζητήσει βοήθεια θα τον βοηθήσεις; ρώτησε ο Δικαστής.
-Αν έχει ανάγκη από πραγματική βοήθεια, φυσικά.
Αλλά εσείς δεν έχετε καμία ανάγκη, έχετε καταπνίξει τον κόσμο στο αίμα και αιματοκυλήσατε όλη την ανθρωπότητα.

Αυτό ήταν.
Ο Δικαστής τον καταδίκασε σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες.

" ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ " - Οδυσσέας Ελύτης

_______  " ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ  "  _____

                              Οδυσσέας Ελύτης 

       "Μακρινή Μητέρα  *  Ρόδο μου Αμάραντο "

η συναυλία το 1977

https://m.youtube.com/watch?v=TrXeUIeShYk&feature=share

______________

Ο Ελύτης διαβάζει το ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

https://m.youtube.com/watch?v=H66Rq4QWkVw&feature=youtu.be

________

του

Βασίλης Στοϊλόπουλος  

«…. Τα θεμέλιά μου στα βουνά …»

Και όπως ερμήνευσε το «Άξιον Εστί» του Ελύτη με μια εξαιρετική «γεωλογική – παλαιοντολογική  ματιά» ο αείμνηστος Τάσος Λιγνάδης :  

«ό,τι άξιον εστί, ό,τι στ' αλήθεια ανέπαφο, το φυλάει η γη, που έχει στοιχειώσει μέσα στα ζωντανά φαντάσματα της: Ίσκιοι, ευχές στην πέτρα, κομμένα κεφάλια και χέρια σε μάρμαρο, όστρακα κραυγών σε πηλό, η κεντημένη ΚυράΠηνελόπη, η Αρετούσα σαν άδειο παράθυρο, η Λυγερή του τραγουδιού και του ΄Αδη, τα πουλιά και οι ιερείς, οι χαιρετισμοί στο Ρόδο το Αμάραντο, τα οστά μας άνθη της αύριον, οι Άγιοι αχειροποίητοι, και τα εικονίσματα και τα τέρατα και τα σημεία και το λιγοστό νερό και οι σάτυροι και οι νύμφες και ό,τι άλλο μας κάνει να νιώθουμε ποιο είναι το «νυν» και ποιο το «αιέν» του κόσμου». 

Γιατί, όπως έλεγε και ο ίδιος ο Ελύτης : 

«Χωρίς τη μνήμη δεν υπάρχει τίποτε. Μόνον όταν θυμάσαι, υπάρχεις στ΄ αλήθεια. Και μόνον όταν υπάρχεις στ΄ αλήθεια, είσαι στ΄  αλήθεια ελεύθερος».

___________

από
Γιώργος Τασιόπουλος   

Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί πώς έγραψε το " ΑΞΙΟΝ  ΕΣΤΙ " ...

 <<  Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, 

την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα, 

μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη 

τα χρόνια του ’48 με ’51. 

  Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί – πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος – δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι, την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. 

Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. 

Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα, με γόνατα παραμορφωμένα, 

με ρουφηγμένα πρόσωπα. 

Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. 

Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. 

  Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαζα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές. 

Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ’ άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση...

"ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ" και λοιπές "ιστορίες για αγρίους"!.....

Νίκος Σταθόπουλος 

"ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ"

 και λοιπές "ιστορίες για αγρίους"!.....

απλώς : ο στρατός κατοχής αποσύρθηκε λόγω ήττας της Γερμανίας σε ένα Παγκόσμιο Πόλεμο και οι δυνάμεις της Αντίστασης (η ενσάρκωση του "αιτήματος ελευθερίας") κυκλοφόρησαν για λίγο ανεμπόδιστες στους δρόμους....

στη συνέχεια : η πρωτεύουσα κατελήφθη από τους φυγόμαχους της Μέσης Ανατολής και τους Βρετανούς προστάτες-κονκισταδόρες, και το ΚΚΕ μπήκε στον άτιμο τζόγο της Γιάλτας με τα γνωστά τραγικά επακόλουθα.....

γιατί πρέπει να γιορτάζουμε αυτό το αίσχος, αυτή την απατηλή ϊστορική στιγμή";...

μα για να λησμονηθεί-απαξιωθεί το αντιφασιστικό ΟΧΙ (=το "αντιστασιακό φρόνημα" του ελληνικού λαού), για να ταυτιστεί η ιστορική εξέλιξη με τους "συμμάχους" και την "ευρωπαϊκή προοπτική", για να συνδεθεί στο συλλογικό φαντασιακό το πεπρωμένο μας με την πρόσδεση-εξάρτηση (δηλαδή να πιστέψουμε στο ανήμπορο και ανώριμό μας...)....

γιατί η ξενόδουλη "πολιτική όχθη" δεν το επέβαλε εξαρχής;γιατί προτίμησε την 28η Οκτωβρίου;...

27 Απρίλη 1941: Οι ναζί στην Αθήνα, οι δωσίλογοι στα πόστα, ο λαός “φρούριο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα”

27 Απρίλη 1941, στις 8 το πρωί, ημέρα Κυριακή: Τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα.

 ΑΠΟ ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ 

27 Απρίλη 1941, στις 8 το πρωί, ημέρα Κυριακή: Τα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην Αθήνα. Η πρωτεύουσα με το λαό  να «υποδέχεται» τους ναζί παραμένοντας ερμητικά κλεισμένος στα σπίτια του, είναι μια έρημη πόλη.

 Τέσσερις μέρες νωρίτερα, 23 Απρίλη, ο Τσολάκογλου είχε υπογράψει στη Θεσσαλονίκη το οριστικό πρωτόκολλο της συνθηκολόγησης. Οι Γερμανοί βλέποντας στο πρόσωπό του τον “πατριωτισμό” που εκτιμούσαν, τον διόρισαν πρώτο «πρωθυπουργό» της κατεχόμενης Ελλάδας.

Στην πρωτεύουσα οι «κεφαλές του έθνους» είχαν ολοκληρώσει τις προετοιμασίες για να… το βάλουν στα πόδια. Η τελευταία τους προδοτική αποστολή είχε ανατεθεί στον υφυπουργό Ασφαλείας του καθεστώτος Μεταξά (και κατοπινό βουλευτή της ΕΡΕ), τον Κ.Μανιαδάκη.

    Ο Μανιαδάκης φροντίζει να παραδοθούν δέσμιοι στους Γερμανούς οι 2.000 περίπου φυλακισμένοι και εξόριστοι αγωνιστές, κυρίως κομμουνιστές, που από τα κάτεργα της δικτατορίας του Μεταξά πέφτουν (από… τα ελληνικά χέρια) στα χέρια της Γκεστάπο.

Η είσοδος των Γερμανών επιφέρει και τον απόλυτο εξευτελισμό του αστικού πολιτικού κόσμου. «…ο Παπανδρέου – περιγράφει ο Σεφέρης – έλεγε: “Οι Γερμανοί δε θα μας πειράξουν”. Ο Καφαντάρης ομολογούσε: “Επίστευσα στην νίκη του Αξονος”…».

Οσο για τους υπουργούς και τους παρακεντέδες του φασίστα Μεταξά, όλη εκείνη η συνομοταξία των “θα ρίψωμεν μερικές τουφεκιές δια την τιμήν των όπλων” (Λιναρδάτος), ήταν από αυτούς που αν στις 28 Οκτώβρη ο δικτάτορας δεν είχε υποστεί την “προσωπική προσβολή και την απιστία που του είχε κάνει η τροφός του η Γερμανία” (Σεφέρης – Χειρόγραφο Σεπτέμβρης ’41 ) και τους έλεγε ότι αποδέχτηκε το τελεσίγραφο, τότε “όλοι αυτοί οι κύριοι θα πήγαιναν να του φιλήσουν το χέρι και να τον συγχαρούν για το πατριωτικό του σθένος με πολύ μεγαλύτερη ειλικρίνεια παρά όταν άκουσαν το περιλάλητο όχι” (στο ίδιο).     

Με την κατάληψη της χώρας από τους ναζί ένα μέρος του αστικού πολιτικού συρφετού προχωρά στην ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές και στον δωσιλογισμό. Ένα δεύτερο τμήμα παρέμεινε στην Ελλάδα απέχοντας από τον αγώνα ενάντια στον κατακτητή περιμένοντας να εμφανιστεί την στιγμή που θα έχουν καθοριστεί οι εξελίξεις. Η πλειοψηφία του υπό βρετανική επιρροή πολιτικού προσωπικού της άρχουσας τάξης, φροντίζει να διατηρεί επαφές και σχέσεις “κατανόησης” με τους κατακτητές. Οσο για την πλειονότητα των αστών “ταγών”, μαζί με το Παλάτι, λιποτάκτησαν στο εξωτερικό αρπάζοντας μαζί τους και τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό…  

    Η φυγή τους αποτελεί εκδήλωση παροιμιώδους… λεβεντιάς και «εθνικού φρονήματος»: Ανήμερα της συνθηκολόγησης ο βασιλιάς Γεώργιος με τον πρωθυπουργό Εμμ. Τσουδερό, τον πρίγκιπα Πέτρο και τον Άγγλο πρεσβευτή Μάικλ Πάλαιρετ επιβιβάζονται σ’ ένα βρετανικό υδροπλάνο με πρώτο σταθμό την Κρήτη και κατόπιν το Κάιρο. Είχε προηγηθεί η φυγή του εξαίρετου ζεύγους των διαδόχων του θρόνου, του Παύλου με τη Φρειδερίκη. Τη, δε, νύχτα 22 προς 23 Απριλίου με τα αντιτορπιλικά  «Πάνθηρ», «Β. Ολγα» και «Ιέραξ» την… κοπάνησαν άπαντες:

Ο υποναύαρχος Σακελλαρίου καταγράφει την κατάντια της αστικής πολιτικής τάξης: 

«(…) άπαντες οι υπουργοί, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και μερικοί κρατικοί επίσημοι και μη λειτουργοί, οι πλείστοι με τας οικογενείας των- γυναίκες, τέκνα, πεθερές, κουβερνάντες και τας αποσκευάς των μπαούλα, βαλίτσες και τουαλέτες, τσάντες με ρουχισμό, μερικοί με παιχνίδια των παιδιών των και κάποιοι με τα χρυσαφικά των. Ο Βασιλεύς και ο κ. Τσουδερός ανεχώρησαν αεροπορικώς περί τα ξημερώματα της 23ης Απριλίου, αφού αφήκαν και από μίαν προκήρυξιν προς τον Λαόν διά να του εξηγήσουν την προς την Κρήτην απομάκρυσίν των. Φαίνεται όμως ότι η θέα τοσούτον ασυνηθίστου διά πολεμικά πλοία φορτίου, και δη εν καιρώ πολέμου, εξερέθισε τα πληρώματα εις τοιούτον βαθμόν, ώστε εις την Σούδαν εξεδηλώθη μικρά στάσις επί του “Βασίλισσα Ολγα”, του προσωπικού απαιτήσαντος να μην επιβή κανείς πλέον. Αντιλαμβάνεται ο καθείς την ψυχολογία όλων αυτών των αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών που κανένας τους δεν εγνώριζε πού και πώς άφηναν τα σπίτια τους, όταν έβλεπαν ότι υπήρχαν προνομιούχοι Έλληνες και Ελληνίδες ή Ελληνόπουλα που μπορούσαν ανέτως να μεταφέρονται με τα πολύτιμα των υπαρχόντων των προς άλλας ασφαλείς κατευθύνσεις μέχρις ότου παρέλθει η συμφορά ή όταν έβλεπαν ότι η οικογένεια του Πρωθυπουργού της Ελλάδος συνωδεύετο και από το απαραίτητο σκυλάκι της, χωρίς τη συντροφιά του οποίου φαίνεται ότι δεν ήτο δυνατόν να σωθεί η Ελλάς»…

Η μεγαλύτερη σφαγή αμάχων στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έγινε από Ναζί: Γιατί συγκαλύφθηκε - Ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής ιερέας

copyright wikimediamtx.org

Τι άλλο από σφαγές και θάνατο στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο; Όμως τα εγκλήματα Κροατών που συνεργάστηκαν με τους Ναζί, η συμμετοχή καθολικού ιερέα σε αυτά και ο τρόπος εκτέλεσής τους αποκαλύφθηκαν μετά το έμπα του 21ου αιώνα και προκάλεσαν - το λιγότερο - απέχθεια κι αποστροφή!

 

«Ήταν η μεγαλύτερη σφαγή αμάχων, πλάι και μέσα στα σπίτια τους· σε μια μέρα, σε μια τόσο μικρή αγροτική περιοχή. Και δεν είναι μόνο η μεγαλύτερη σφαγή αμάχων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι η πλέον απεχθής πράξη σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας»!
Αυτά είναι τα λόγια του Λάζαρ Λούκαϊτς, του Σέρβου ιστορικού, που περιγράφει τη μανία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο. Homo homini lupus!

Ποιο Λίντιτσε και ποια Καλάβρυτα...

Όλος ο κόσμος έχει ακούσει για το Λίντιτσε, το τσέχικο χωριό που κάηκε από τους Ναζί, ως αντίποινα για τη δολοφονία του διοικητή των SS στην Τσεχοσλοβακία, Ράινχαρντ Χάιντριχ, από αντιστασιακούς. Τον Ιούνιο του 1942, οι Ναζί εκτέλεσαν όλους τους άρρενες ενήλικες του χωριού και έστειλαν τις γυναίκες και τα παιδιά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πριν κάψουν το Λίντιτσε. Συνολικά εξοντώθηκαν 340 άνθρωποι. Η γερμανική προπαγάνδα κόμπασε περήφανα γι’ αυτή τη θηριωδία ώστε να αποθαρρύνει εστίες αντίστασης σε άλλα μέρη. Στην Ελλάδα όλοι γνωρίζουμε τη σφαγή των Καλαβρύτων, του Διστόμου,

Γερμανικές οφειλές: η διαιώνιση μιας εκκρεμότητας

από Αθανάσιος Γκότοβος 29 Οκτωβρίου 2021

Ποιες είναι οι θέσεις της ελληνικής πλευράς και ποιες της γερμανικής σε αυτή τη διένεξη.

Του Αθανάσιου Γκότοβου* από την huffingtonpost.gr

Είναι αμφίβολο αν το ευρύτερο κοινό στην Ελλάδα, αλλά και στη Γερμανία, γνωρίζει ακριβώς τι σημαίνει η φράση «γερμανικές αποζημιώσεις».

Δεν θα μπω εδώ στις λεπτομέρειες για τη διαφορά μεταξύ επανορθώσεων και αποζημιώσεων και τη σχετική συζήτηση περί πολεμικών χρεών.

Αρκεί ο αναγνώστης να γνωρίζει ότι άλλοι κανόνες δικαίου διέπουν τις βλάβες που έχουν υποστεί πολίτες μιας χώρας κατά τη διάρκεια του πολέμου και της κατοχής από κρατικά όργανα του κράτους που μετά τη λήξη του πολέμου ως ηττημένος καλείται να επανορθώσει, και διαφορετικοί τις βλάβες σε κρατικές υποδομές, οργανισμούς και περιουσίες.

Γι’ αυτό και άλλη διαδικασία προβλέπεται όταν στρέφεται κάποιος ιδιώτης εναντίον κράτους που θεωρεί υπόλογο για τις ζημίες που υπέστη από όργανά του, και διαφορετική όταν ένα κράτος στρέφεται εναντίον του κράτους που φέρει την ευθύνη για τις καταστροφές, τις λεηλασίες, τις κλοπές κ.α.

Για την ελληνική κοινή γνώμη σε γενικές γραμμές η φράση «γερμανικές αποζημιώσεις» ερμηνεύεται απλά με το ισοδύναμο «η Γερμανία μας χρωστάει λεφτά από την κατοχή», ενώ για τη γερμανική κοινή γνώμη η ερμηνεία είναι διαφορετική: «οι Έλληνες πάλι μας ζητούν λεφτά για τους Ναζί». Η σύγχυση δεν περιορίζεται στο επίπεδο της κοινής γνώμης, αλλά επεκτείνεται και μεταξύ εκείνων που έχουν αναλάβει ρόλους για τη διεκδίκηση των αποζημιώσεων, ακόμη και μεταξύ των νομικών και των ιστορικών.

Δεν είναι τυχαίο που ένας ιστορικός, όπως ο καθηγητής Χάιντς Ρίχτερ που έχει ασχοληθεί όσοι λίγοι Γερμανοί ιστορικοί με ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, αλλά έχει δεχθεί από ομοτέχνους του ασυνήθιστα σφοδρή πολεμική, ενίοτε  για ορισμένες από τις θέσεις του έχει διατυπώσει εντελώς διαφορετικές θέσεις για το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, και ειδικά του κατοχικού δανείου, σε σύγκριση με έναν άλλον ιστορικό, τον Χάγκεν Φλάισερ, που θεωρείται στην Ελλάδα ως ο κατ’ εξοχήν ειδικός για ζητήματα της γερμανικής κατοχής και της αντίστασης.

Οι αντιστασιακές οργανώσεις της Κατοχής και η ανέφικτη Λαϊκή Επανάσταση

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Το “Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ” ορίζει τον χαρακτήρα του αγώνα ως αυστηρά εθνικοαπελευθερωτικό, με συμμετοχή ανεξαιρέτως όλων των κοινωνικών τάξεων, καλεί δε σε συστράτευση στο ΕΑΜ όλα τα αντιφασιστικά πολιτικά κόμματα. Άλλωστε, τα οργανωτικά του πρότυπα είναι η Φιλική Εταιρεία και ο Ρήγας Βελεστινλής και κεντρικό σύνθημά του το «καλυτέρα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» του Θούριου.

Υπολογίζεται ότι, όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Ελλάδα, οι αντιστασιακές οργανώσεις στην Κατοχή συμπεριλάμβαναν πάνω από 2.000.000 άτομα, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ανήκε στο ΕΑΜ, ενώ οι ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις έφθαναν τους 90.000 μαχητές εκ των οποίων οι 70.000 ήταν μαχητές του ΕΛΑΣ. Ο Δημήτρης Γληνός, που είχε προσχωρήσει στο ΚΚΕ μετά την αλλαγή της θέσης του στο Μακεδονικό, το 1936, θα αναλάβει να συντάξει το μανιφέστο του ΕΑΜ.

Παραπέμπει δε άμεσα στην ελληνική διαχρονία ως αποφασιστικό θεμέλιο αυτής της εθνικής αγωνιστικής ενότητας: “Οι Έλληνες ξέρουν να πεθαίνουνε για τη λευτεριά, που δεν τους την εχάρισε κανένας ποτέ, παρά πάντα, από τον καιρό του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας ως το ’21 και ως σήμερα, την καταχτήσανε με το αίμα τους και με τον ηρωισμό τους”. Άλλωστε, άμεσες ήταν οι αναφορές στην επαναστατική παράδοση του ’21, με την τοπική αυτοδιοίκηση στην ύπαιθρο, τα επαναστατικά τραγούδια που έφερναν και πάλι στο προσκήνιο τα κλέφτικα τραγούδια κ.ο.κ.

Βέβαια, ιδιαίτερα κατά την πρώτη περίοδο, το ΕΑΜ συνυπήρχε με δεκάδες άλλες οργανώσεις που θα αρχίσουν να δημιουργούνται αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή και οι οποίες συγκροτήθηκαν κατ’ εξοχήν από παλαιούς βενιζελικούς αξιωματικούς και πολιτικούς, κάποιοι από τους οποίους προσχώρησαν στη συνέχεια στο ΕΑΜ. Έτσι, στην ηγεσία του ΕΑΜ συμμετείχαν πολλοί βενιζελικής προέλευσης σοσιαλιστές, ανάμεσά τους οι Αλέξανδρος Σβώλος και Ηλίας Τσιριμώκος.

ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ

Αλλά και σε όλες σχεδόν τις αντιστασιακές οργανώσεις ηγούνταν παλιοί βενιζελικοί αξιωματικοί: στην ΕΚΚΑ ο Δημήτρης Ψαρρός που θα εξοντωθεί από τον ΕΛΑΣ και ο “κόκκινος συνταγματάρχης”, Ευριπίδης Μπακιρτζής, που αντίθετα θα προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ, ο Κομνηνός Πυρομάγλου και ο Ναπολέων Ζέρβας στον ΕΔΕΣ και αναρίθμητοι άλλοι. Αντίθετα, οι Επίστρατοι του Μεταξά στην καλύτερη περίπτωση θα στελεχώσουν τον στρατό του Καΐρου και πολύ συχνά τα Τάγματα Ασφαλείας.

Η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ως εθνικής μας εορτής

από Άρδην - Ρήξη 28 Οκτωβρίου 2021

Η επιλογή της 28ης Οκτωβρίου 1940 ως εθνικής μας εορτής – απόρροια της αντιστασιακής παράδοσης του λαού μας

Γιατί τιμούμε το ΟΧΙ;

Του Θ.Κ.

Τα τελευταία τρία χρόνια και ιδίως τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε γίνει μάρτυρες μίας «περίεργης» και ενορχηστρωμένης εκστρατείας ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944, ημέρας απελευθέρωσης της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής, ως σημαντικότερης επετείου από εκείνη της 28ης Οκτωβρίου 1940 και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στην επιβουλή του ιταλικού φασισμού (και εν συνεχεία του γερμανικού ναζισμού), με απώτερο στόχο -όπως προκύπτει- την κατάργηση της εθνικής μας εορτής. Είναι ενδεικτικό ότι όλες αυτές οι εκδηλώσεις αναφέρονται κυρίως στην περίοδο 1941-1944 και όχι τόσο στην περίοδο 1940-1944. Εκτενέστερη αναφορά σε αυτό το ζήτημα έχει γίνει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις της ιστοσελίδας του Άρδην και της Ρήξης με τίτλο: «Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!» (http://ardin-rixi.gr/archives/201079) και «Γιατί ενοχλεί η 28η Οκτωβρίου;» (http://ardin-rixi.gr/archives/201088).

Ακούμε λοιπόν συχνά και από διαφορετικές πηγές στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, σε διάφορα έντυπα, στον ηλεκτρονικό τύπο, ακόμα και σε «επιμορφωτικά» σεμινάρια του Υπουργείου Παιδείας το εξής τσιτάτο: «Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης που δεν γιορτάζει το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά την έναρξή του», υπονοώντας ότι θα πρέπει να καταργηθεί η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό διατυπώνεται και ευθέως. Δεν διευκρινίζουν βέβαια το πώς εισήλθε η Ελλάδα στον πόλεμο, το αν τον προκάλεσε η ίδια ή αν εξαναγκάστηκε να πολεμήσει τη φασιστική επιβουλή αμυνόμενη. Έτσι, εμμέσως πλην σαφώς οι Έλληνες εμφανίζονται περίπου ως «πολεμοχαρείς» και «πολεμοκάπηλοι», εν αντιθέσει προς άλλους Ευρωπαίους «που ως περισσότερο “πολιτισμένοι” δίνουν την προτεραιότητα στην ειρήνη, εορτάζοντας τη λήξη του πολέμου». Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η επιχειρηματολογία τους, ενώ αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν τις «απαγορευμένες» λέξεις «ΟΧΙ», «παλλαϊκή αντίσταση», «αυτοθυσία», «Πίνδος», «πατρίδα», για ευνόητους λόγους.

Ποια όμως είναι η Ευρώπη στην οποία αναφέρονται, την οποία και θα πρέπει να μιμηθούμε ως πρότυπο;

Ο Εθνικός Ύμνος και η γερμανική κτηνωδία – Το τελευταίο μάθημα

Καρύκας Παντελής

17 Νοεμβρίου 2020

1509

Οι Γερμανοί, κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αποδείχθηκαν εφάμιλλοι, αν όχι “ανώτεροι” των Γότθων προγόνων τους στην “τέχνη” της δολοφονίας αθώων. Στην Ελλάδα προκάλεσαν τεράστιες καταστροφές και αιματοκύλησαν πόλεις και χωριά σε όλη την χώρα. Οι δολοφονίες ξεκίνησαν δε από νωρίς, από τους πρώτους μήνες της κατοχής.

Η Κρήτη, λόγω της ηρωικής της αντίστασης των κατοίκων της στη διάρκεια της μάχης για την κατάκτησή του νησιού, πλήρωσε βαρύ τίμημα σε αίμα, ως αντίποινα από τους Γερμανούς κατακτητές.

«Τον Οκτώβριον του 1941, Γερμανικόν στρατιωτικόν απόσπασμα με επικεφαλής αξιωματικόν περιεκύκλωσε το χωρίον της περιοχής Χανίων, Χρυστόμανθον. Εκάλεσεν όλους τους κατοίκους να συγκεντρωθούν εις την πλατείαν του χωρίου, οι δε συγκεντρωθέντες ήσαν σχεδόν γυναικόπαιδα.

-Που είναι οι άνδρες του χωρίου; ηρώτησεν ο επικεφαλής αξιωματικός.

-Δεν έμειναν παρά ολίγοι, του απήντησαν.

-Χρειάζομαι 25 άνδρας. Θέλω να είναι νέοι και υγιείς μεταξύ 18 και 42 ετών.

-Μόνον 16 άνδρες των ηλικιών αυτών ευρέθησαν. Ο Γερμανός αξιωματικός τους εμέτρησε και είπεν.

-Δεν είναι αρκετοί και συνεπώς μετατρέπω το όριον ηλικίας από 16-55 ετών.

Αλλά και πάλιν μόνον 23 άνδρες των ηλικιών αυτών ευρέθησαν και διά να συμπληρωθή ο αριθμός προσετέθη εν παιδί 15 ετών και είς γέρων. Οι Γερμανοί περιεκύκλωσαν τούτους και αιφνιδίως εις σύνθημα του Γερμανού αξιωματικού τα πολυβόλα εξηφάνισαν τους λίγους αυτούς άνδρας που είχον απομείνει στο χωρίον».

«Κατά το 1941 εις το χωρίον Κυρτόμαδο Κρήτης, ο Ιωάννης Φοράκης και ο Κουτσογιαννάκης, τραυματισθέντες κατά την εκτέλεσιν των υπό των Γερμανών, ετάφησαν ζώντες, ενός δε εκ των δύο το στόμα επληρώθη χώματος διά να μη οιμόζη. Οι οικείοι τούτων υπεχρεώθησαν να παραθέσωσι γεύμα εις το εκτελεστικόν απόσπασμα».

«Κατά το 1941 εις το χωρίον Γεράνι Ρεθύμνης, 25 κάτοικοι αυτού υπεβλήθησαν εις φρικτά βασανιστήρια, κατόπιν υποχρεώθησαν να ανορρύξουν οι ίδιοι τους τάφους των προ της εκτελέσεως των. Εκατηγορούντο διότι δεν κατήγγειλον πολίτας που έλαβαν μέρος εις την μάχην της Κρήτης».

Το τελευταίο σημείωμα : Οι 199 και ο Ναπολέων Σουκατζίδης την Πρωτομαγιά του 1944

Του Θεοφάνη Μαλκίδη

Οι διακόσιοι εκτελεσθέντες Έλληνες από τους Ναζί την Πρωτομαγιά του 1944.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής. Μετά τη Γενοκτονία εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα και είχε και συγγραφικό έργο. Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, συνελήφθη και εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο. Από εκεί μεταφέρθηκε τον Απρίλιο του 1937 στις φυλακές της Ακροναυπλίας, όπου παρέμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, όταν παραδόθηκε από το καθεστώς μαζί με εκατοντάδες άλλους πολιτικούς κρατούμενους στους Γερμανούς κατακτητές. Κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν κρατούμενος στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.

Ζητούν να αντικατασταθεί η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με αυτήν της 12ης Οκτωβρίου

Τάσος Χατζηαναστασίου

Μας ζάλισαν τις τελευταίες μέρες τα ΜΜΕ αλλά και κάποιοι φίλοι και γνωστοί:

"Γιατί είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που αντί για τη λήξη του Πολέμου γιορτάζει την έναρξή του;" 

Κοντολογίς ζητούν να αντικατασταθεί η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με αυτήν της 12ης Οκτωβρίου όταν δηλαδή, για όσους, δικαίως δε το γνωρίζουν, απελευθερώθηκε η Αθήνα.

Πρώτα πρώτα το ερώτημα που τίθεται είναι εσφαλμένο: στις 12 Οκτωβρίου δεν έληξαν ούτε ο Πόλεμος ούτε η Κατοχή. Η πρώτη περιοχή που απελευθερώνεται στην Ελλάδα ήταν το Άγιο Όρος και στη συνέχεια ο Έβρος στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1944 ενώ ο τελευταίος Γερμανός στρατιώτης θα αποχωρήσει από την Κρήτη τον Μάιο του 1945. Ελλάδα, βλέπετε, δεν είναι μόνο η Αθήνα. Στις δε 28 Οκτωβρίου φυσικά και ΔΕΝ εορτάζουμε την έναρξη του Πολέμου, αλλά την απόφαση των Ελλήνων, όλων των Ελλήνων, να αντισταθούν στον εισβολέα και να προσφέρουν την ΠΡΩΤΗ αντιφασιστική νίκη στον συμμαχικό αγώνα. Κι αυτό δεν το ξεχνάμε, δεν το απεμπολούμε αλλά αντίθετα καμαρώνουμε. Τι να γιορτάσουν οι άλλες χώρες; Το ότι παραδόθηκαν στους Γερμανούς μέσα σε ελάχιστες μέρες ή και ώρες ή ότι δεν αντιστάθηκαν καθόλου;

 
Να λοιπόν τι γιορτάζουμε και γιατί ταιριάζει σε μας τους Έλληνες και αγαπάμε και θέλουμε να τιμάμε την 28η Οκτωβρίου 1940.

 
Κάτω λοιπόν τα χέρια από την 28η Οκτωβρίου!

Γιατί το συλλογικό μας θυμικό, η ταυτότητά μας, ό,τι καλύτερο έχουμε να προσφέρουμε στον κόσμο είναι αυτό που έγραψε κι ο Ρίτσος στο λιανοτράγουδό του: 

"Μικρός λαός"
Μικρός λαός που πολεμά
δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το κρασί
το φως και το τραγούδι!

H ταινία ντοκουμέντο της Finos Film για την απελευθέρωση της Αθήνας

Στο φως ήρθε ένα χαμένο για 55 χρόνια φιλμ–ντοκουμέντο στο οποίο ήταν αποτυπωμένη μια σημαντική στιγμή της ελληνικής ιστορίας, η απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς

Του Άγγελου Μενδρινού

Ο Φιλιποίμην Φίνος, ο ιδρυτής της Finos Film, με την κάμερα στο χέρι εκείνο το πρωινό της 12ης Οκτωβρίου 1944 κατέγραφε μοναδικές στιγμές. Όχι, μόνο, τη χαρά του πλήθους, αλλά και τον τελευταίο Γερμανό που κατέβασε την σβάστκα από την Ακρόπολη! Ήθελε να ετοιμάσει ένα «ζουρνάλ» όπως λεγόντουσαν, τότε, τα «Επίκαιρα» που έδειχναν οι κινηματογράφοι στο διάλειμμα των ταινιών, σύμφωνα με το newscenter

Ετοίμασε το φιλμάκι με σπικάζ και έξοχη, δική του, σκηνοθεσία και σκόπευε να το προωθήσει στους κινηματογράφους. Δεν πρόλαβε. Μεσολάβησαν τα Δεκεμβριανά κι η ταινία του κρίθηκε αντεθνική.

Λογικό.

Πως να δείξεις την Καισαριανή που οι συνεργάτες των Γερμανών σκότωσαν αθώους πολίτες, ανάμεσά τους και τον πατέρα του Φίνου;Πως να δείξεις αντάρτες του ΕΛΑΣ να αποθεώνονται από το πλήθος;

Ε, όλα αυτά ήταν εξόχως αντεθνικά!

Το 1999 ο Ροβήρος Μανθούλης ανακάλυψε το φιλμ, το ενέταξε σε μια σειρά ντοκιμαντέρ για τον εμφύλιο που κι αυτή… καταχωνιάστηκε στις αποθήκες της ΕΡΤ.

16 Απριλίου 1943 Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στη Θεσσαλονίκη κατά της επιστράτευσης

του Σπύρου Κουζινόπουλου*

Στις 16 Απριλίου 1943 στη Θεσσαλονίκη, μετά από πρόσκληση του ΕΑΜ και των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων (ΕΛΑΣ, Εθνική Αλληλεγγγύη, ΕΠΟΝ κλπ), χιλιάδες λαού, αψηφώντας τις μπούκες των πολυβόλων που τους σημάδευαν, κατεβαίνουν σε μεγαλειώδη διαδήλωση μπροστά στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας, με αίτημα τη ματαίωση της πολιτικής επιστράτευσης που κήρυξαν οι χιτλερικοί, για να αποστείλουν εργάτες στη Γερμανία, προκειμένου να εργαστούν στα πολεμικά εργοστάσια των Ναζί.

 

Μήνες νωρίτερα, είχαν προηγηθεί οι μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού της Θεσσαλονίκης αλλά και της Αθήνας κατά της πολιτικής επιστράτευσης.

Στις αρχές Φεβρουαρίου 1943, είχε εκδοθεί διαταγή του Φελντκομμαντάτ (στρατιωτικού διοικητή), Σπάϊντελ, που έδρευε στη Θεσσαλονίκη, με την οποία υποχρεούνταν “όλοι οι εν Ελλάδι κατοικούντες, ηλικίας 16-45 ετών, εφ’ όσον οι περιστάσεις το απαιτήσουν, να εκτελέσουν την εργασίαν την οποίαν ήθελον ορίσει αι Γερμανικαί ή Ιταλικαί υπηρεσίαι”. Στο ίδιο πνεύμα και η κατοχική κυβέρνηση των κουίσλιγκς, δημοσίευε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, στις 23-2-1943 νόμο “περί υποχρεωτικής εργασίας του αστικού πληθυσμού της Ελλάδος”. Με σκοπό να χρησιμοποιηθούν αναγκαστικά Έλληνες στην κατασκευή διάφορων οχυρωματικών και άλλων πολεμικών έργων που κατασκεύαζαν οι ναζί στη χώρα μας, ή να αποσταλούν εργάτες στη Γερμανία για τα πολεμικά εργοστάσια του Χίτλερ.