Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Τροπάρια για εφησυχασμένους πολίτες
Η κορφή του παγόβουνου επισημαίνει. Επισημαίνει χωρίς να λέει. Μιλά δια της αποκρύψεως. Η κορφή του παγόβουνου προειδοποιεί, σχεδόν δια της αφαιρέσεως. Προσδιορίζει δια μέσου της αορατότητας. Γίνεται ορατή μέσω της αφάνειας. Η κορφή του παγόβουνου κρύβει, προκειμένου να αποκαλύψει. Και εν τέλει, ως εκ τούτου, η κορφή του παγόβουνου ποτέ δεν αιφνιδιάζει. Είναι πάντα εκεί, εμφανώς υπαινικτική για το υποκρυπτόμενο μέρος του παγόβουνου που ακολουθεί. Η κορφή του παγόβουνου «έχει» πάντα «από κάτω» παγόβουνο! Δεν είναι ολόκληρο ορατό, αλλ’ εντούτοις, αρκεί η κορυφή για τον έλλογο συμπερασμό και την πιστοποίηση της ύπαρξης του. Αν βλέπεις την κορφή είναι ανόητο να αρνείσαι το μέρος του παγόβουνου που ακολουθεί, έστω και αν αυτό καλύπτεται από την επιφάνεια της θάλασσας.
Κατ’ αναλογία, οι πάπιες στη μικρή λίμνη ενός ζωολογικού κήπου φαίνονται να κολυμπούν με ιδιαίτερη άνεση, σχεδόν καμαρωτά, σχεδόν άκοπα, απλά, πλέουν προς την τροφή που προσφέρουν οι ενθουσιασμένοι με το θέαμα επισκέπτες. Εν τούτοις και εδώ, μια προσεκτική υποβρύχια παρατήρηση μπορεί να αποκαλύψει το αγωνιώδες της πλεύσης. Την κοπιώδη και ταχεία κίνηση των νηκτικών μεμβρανών που καλύπτουν τα δάκτυλα των ποδιών και κινούνται με ταχύτητα και δυσκολία δυσανάλογη της προφανούς άνεσης της πλεύσης.
Απλά μαθήματα ωκεανογραφίας και υδροβιολογίας, θα πει κανείς. Όχι! Απλά, προαναγγελίες συναγερμού! Γιατί «τα ζόρια είναι κάτω από το νερό». Μη ορατά για όσους θέλουν απλά να κολυμπούν χαριεντιζόμενοι και άνετοι.
Γιατί η τραγική δολοφονία του 6χρονου κοριτσιού από τον ίδιο τον πατέρα της, είναι η κορφή του παγόβουνου των συνθηκών βίας που έχει επισωρεύσει στην νεοελληνική οικογένεια ο μνημονιακός καπιταλισμός. Όπως οι εκατοντάδες αυτοκτονίες, είναι η κορφή του παγόβουνου. Οι δείκτες ανεργίας και φτώχειας, είναι απλά η κορφή του παγόβουνου. Τα αποτελέσματα των ερευνών σύμφωνα με τις οποίες 1 στους 5 ενήλικους Έλληνες παρουσιάζει κλινικά σημαντική συμπτωματολογία ψυχοπαθολογίας και η τεράστια αύξηση στη χρήση ψυχοφαρμάκων και ψυχοτρόπων ουσιών, είναι και αυτό απλά η κορυφή του παγόβουνου. Όλα όσα αντιλαμβανόμαστε, από την μαζική εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, μέχρι τα συσσίτια και τη σωρεία των αστέγων ή την περιφερόμενη καταθλιπτική μουτσούνα του νεοέλληνα, είναι μόνο η κορφή του παγόβουνου.
Όπως κατ’ αναλογία, η «προκλητική τεμπελιά» των θαμώνων των ανά την επικράτεια καφέ, η «μεγαλειώδης έξοδος» των εκδρομέων του Πάσχα, αλλά και ό,τι άλλο ενοχοποιητικό και επικριτικό μπορεί να σκαρφιστεί το Κίνημα Εξωραϊσμού των Μνημονίων, είναι απλά ο μακρόστενος κορμός, ο μακρύς λαιμός, μιας πάπιας, που αν και δεν φαίνεται, αγωνιά κάτω από το νερό.
Αλλά το παγόβουνο δεν θα σ’ αφήσει για πολύ καιρό ακόμη να κάνεις την πάπια…
Το κύριο μέρος του παγόβουνου βρίσκεται πάντα κάτω από το νερό. Μέσα στην περίκλειστη νεοελληνική οικογένεια. Κι εκεί, οι συνέπειες της Μνημονιακής κακοποίησης του Λαού μας αποκτούν όνομα, αγγίζουν τη σάρκα και την ψυχή του συγκεκριμένου ανθρώπου, που δεν είναι πια ένας στατιστικός δείκτης. Εκεί, και κάτω από την εξοντωτική και απάνθρωπη πίεση που επιβάλλουν στον ανθρώπινο ψυχισμό οι βάρβαρες πολιτικές των μνημονίων, εκεί κάποιος γονιός δεν μπορεί παρά να εκτονώνει, συνειδητά ή ανεπίγνωστα, την καθημερινή υπαρξιακή λεηλασία που υφίσταται ο ίδιος. Εκεί, κάποιος κακοποιεί σωματικά τα αδύναμα μέλη της οικογένειας. Γυναίκα και παιδιά. Εκεί, κάποιος ταπεινώνει και υποβιβάζει κακοποιώντας λεκτικά τους πιο αδύναμους κρίκους της μνημονιακής αλυσίδας. Εκεί, κάποιος -επειδή εξαναγκάζεται- εξαναγκάζει σε πράξεις υπό την απειλή της φτώχειας, της τιμωρίας ή της εκδίκησης. Εκεί, κάποιος «προειδοποιεί» διαρκώς για την ανάγκη προφύλαξης και μη εμπιστοσύνης προς τους άλλους. Εκεί, κάποιος πληγώνεται και πληγώνει. Τραυματίζεται και τραυματίζει. Και όλα αυτά, σε μια περίεργη ανάμιξη αγάπης και πόνου.