«Τρεις Ιεράρχες γιατί Θεέ μου μας τους έστειλες;»

Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Συχνά, ζώντας στην μακαριότητά μας, αισθανόμαστε πως, δεν βαριέσαι, καλά πορευόμαστε. Χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία, αρκούμαστε στο να διεκπεραιώνουμε απλά τις προσωπικές μας υποθέσεις.

Πολλές φορές μάλιστα, προσαρμόζουμε τα πράγματα στα δικά μας μέτρα έτσι που να μην αφήνουμε περιθώρια άλλης εναλλακτικής πορείας ή έστω αμφισβήτησης πως θα μπορούσαμε να έχουμε διαφορετικές αντιδράσεις στα έως τώρα.

Υπάρχουν βέβαια και συνθήκες που πονάνε. Ξύνουν συνειδήσεις. Θα προτιμούσαμε να μην τις βρίσκαμε στο διάβα μας. Γιατί, ποιος θέλει να αμφισβητούνται οι επιλογές του; Ποιος θέλει να αναμετριέται με τον έσω άνθρωπο και μάλιστα να διαπιστώνει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος;

Τρεις άνθρωποι, γιατί άνθρωποι είναι οι Άγιοι κι όχι Θεοί, είναι αυτοί που, και πολλοί άλλοι στην εκκλησιαστική μας ιστορία, μας δημιουργούν «προβλήματα». Όχι με την κατάρτισή τους, θεολογική και ακαδημαϊκή, αλλά κυρίως με την κοινωνική τους στάση. Γιατί και σήμερα έχουμε καταξιωμένους επιστήμονες, αλλά δυστυχώς, δεν έχουμε κοινωνικούς καθοδηγητές, δεν έχουμε πρότυπα.

Το έργο τους είναι εύκολο να το βρει κάποιος. Άλλωστε, έχουν γραφτεί τόσα πολλά, που δύσκολα θα μπορούσε να προστεθεί κάτι παραπάνω. Αυτό που εντυπωσιάζει είναι, ότι και οι Τρεις τους δεν έχουν μιλήσει μόνο, αλλά κυρίως έχουν πράξει. Έχουμε δηλαδή πρόταση από την πλευρά τους για το πώς θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας.

Αλληλεγγύη

Ο Θεός υπάρχει μόνο ως αδελφός στο πρόσωπο του πλησίον. Για την εκκλησία μας, άρα και για τους Πατέρες, δεν υπάρχει ατομική άσκηση αγάπης. Η αγάπη είναι erga omnes, για να το συνδέσουμε με την επικαιρότητα. Προσφέρεται αδιάκριτα προς όλους τους ανθρώπους, για όλες τις χρήσεις, χωρίς καμία προϋπόθεση, φύλου, φυλής, χρώματος, θρησκεύματος, εθνότητας ή οτιδήποτε άλλο.

Γ. Τσιτσιμπής: "Η «αθώα βάση» και οι «κακοί» συνδικαλιστές - Μια αντίφαση διπολικής διαταραχής"

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Είθισται αυτή την περίοδο να γίνονται αρκετές εκλογοαπολογιστικές διαδικασίες των συλλόγων, καθώς και γενικές συνελεύσεις.

Μόνιμη επωδός αυτών των συγκεντρώσεων οι βολές κατά των συνδικαλιστών, επί δικαίων και αδίκων. Καθημερινά, γινόμαστε μάρτυρες της αγανάκτησης του κόσμου προς αυτούς. Συχνά ακούμε για τις ευθύνες τους, για τις άδειες αίθουσες των συνελεύσεων, για τα προνόμιά τους, για … Ίσως, η κριτική αυτή να μην απέχει από την πραγματικότητα, αλλά σίγουρα δεν ταυτίζεται και μαζί της. 

Άλλωστε, οι συνδικαλιστές, είναι το αποτέλεσμα της επιλογής της «βάσης». Άρα είναι ο καθρέφτης της. Αυτή η «καλή» και «αθώα βάση», που ενώ διακρίνει το άστοχο αποτέλεσμα της επιλογής της δεν έχει το θάρρος να το παραδεχτεί και κυρίως να το αλλάξει.

Γιατί είναι «ηλίου φαεινότερο», ότι παρά τα τόσα χρόνια ταλαιπωρίας της από τους «ανάξιους», όπως διατείνεται, συνεχίζει και τους επιλέγει. Ενώ έχει το πλεονέκτημα, έστω του λιγότερου κακού, να δοκιμάσει αν όχι αλλαγή παρατάξεων τουλάχιστον αλλαγή προσώπων, αυτή, εκεί πεισματικά, παραμένει στα ίδια. Ενώ έχει δείγματα διαφορετικών πρακτικών, δεν λέει να αλλάξει περπατησιά. Ποιος της φταίει συνεπώς; Μήπως ψάχνει άλλοθι; Μήπως αναζητά αδιαλείπτως ευθύνες από τους άλλους; 

Η ελευθερία, όπως και η δημοκρατία, προϋποθέτουν ευθύνη. Προσωπική ευθύνη του καθενός μας. Το εύκολο είναι να μας επιβάλλουν οι άλλοι το τι να κάνουμε. Αλλά τότε παύει το αυτεξούσιο. Εθελόδουλοι, κατ’ επιλογήν, συνεπώς.

Εκπαιδευτικός: δάσκαλος ή διοικητικός προϊστάμενος; στρεβλώσεις και παραδοχές

Πόσο πιο όμορφα και πιο δίκαια θα ήταν τα πράγματα, αν πρώτα η κοινωνία, απέδιδε τον οφειλόμενο σεβασμό και την ανάλογη τιμή στον μαχόμενο εκπαιδευτικό της τάξης;

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Δύο ρόλοι που φαίνονται να κινούνται σε παράλληλες, μη τεμνόμενες πορείες. Συνυπάρχουν στους ίδιους χώρους αλλά με διακριτή πορεία ο κάθε ένας. Έλκουν την προέλευσή τους από την ίδια δεξαμενή όμοιων προσοντούχων εκπαιδευτικών σχολών και στην πορεία οι μεν παραμένουν στις αίθουσες διδασκαλίας, οι δε αρχίζουν την πορεία «στελέχους», ψάχνοντας εναγωνίως θέση διευθυντή, ξεχνώντας πολλές φορές τις βασικές τους σπουδές και αποφεύγοντας την επαναφορά τους στην «τάξη» των δασκάλων, εκτός ελαχίστων φυσικά.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται ένα αυξημένο ενδιαφέρον για τίτλους που να αποδεικνύουν την όλο και περισσότερη κατάρτιση, το όλο και πιο πλούσιο βιογραφικό. Και εκεί που εντυπωσιάζεσαι από την αύξηση του επιστημονικού ενδιαφέροντος και θα περίμενες μια αναγέννηση της εκπαίδευσης, έστω και μόνο από την βελτίωση του επιπέδου των εκπαιδευτικών, διαπιστώνεις το ψευδεπίγραφο. Ξύνοντας, κάτω από το αληθοφανές αναδεικνύεται το προφανές. Η πλειονότητα, ευτυχώς όχι όλοι, αυξάνει τα προσόντα όχι από ενδιαφέρον στο διδακτικό αντικείμενο, αλλά είτε για να φέρει πιο κοντά την πρόσληψη (βλέπε αναπληρωτές και κυρίως τους της ειδικής αγωγής), είτε για να διεκδικήσει μια θέση στην ιεραρχία. Αντί ο στόχος να είναι οι επιμορφώσεις ουσίας που θα συμβάλλουν στην παιδαγωγική βελτίωση, ασχολούνται με «χαρτιά» αύξησης των προσόντων. Όποιος έχει χρήματα αυξάνει τα «προσόντα», γενικά, άκριτα, μαζικά, κυνικά. Και μάλιστα όλοι οι τίτλοι με την ίδια αξία. Μια πραγματικότητα που την εκτρέφουν οι έχοντες την πολιτική ευθύνη διαχρονικά και κανείς δεν λέει να σταματήσει.

Αρνητική επικαιρότητα για την Ειδική Αγωγή.

                                       του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Εδώ και αρκετούς μήνες δεχόμαστε το αφήγημα της ανάδειξης της ευαισθησίας, της ιδιαίτερης προσοχής και της προτεραιότητας του χώρου της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (ΕΑΕ), σύμφωνα με τις εξαγγελίες των υπευθύνων.

Ενώ το υπουργείο επαίρεται για την «ευαισθησία» του, ταυτόχρονα διολισθαίνει συνεχώς σε μια πτωτική πορεία. Ο Ν. 4415/2016 αρ. 48, ανοίγει διάπλατα την πόρτα της ειδικής αγωγής σε εκπαιδευτικούς χωρίς κανένα προσόν. Όλοι τα κάνουν όλα. Είχε προηγηθεί η παρέμβαση για τα Τ.Ε. που στο πνεύμα της συμπερίληψης (τι ωραία ονοματοδοσία!) θέλησε να τα κάνει πιο «ευέλικτα», κάτι όμως που ήταν ήδη μέσα στην φιλοσοφία τους. Πριν λίγο καιρό, ήρθε ο Ν. 4452/2017 που προβλέπει πως για να μοιραστεί ένα τμήμα που περιλαμβάνει μαθητές με διάγνωση από το ΚΕΔΔΥ, θα πρέπει να έχει αποκλειστικά τον ανώτερο αριθμό που προβλέπεται (δηλαδή 25) και συγχρόνως 2 τουλάχιστον μαθητές με αναπηρία ή 5 τουλάχιστον μαθητές με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και να μην λειτουργεί και Τ.Ε. στο σχολείο αυτό. Αυτά περιελάμβανε η έως τώρα «ευαισθησία» του υπουργείου. Η έκ-πτωση όμως συνεχίζεται. Δεν μιλάμε για τους βεβαιωμένους και ομολογημένους πλέον μηδενικούς διορισμούς αλλά και για σχεδιαζόμενη παρέμβαση στον τρόπο πρόσληψης των αναπληρωτών. Τέρμα η προτεραιότητα όσων έχουν βασικές σπουδές στην Ειδική Αγωγή. Έτσι θεωρούν οι υπεύθυνοι ότι βελτιώνουν τα πράγματα…

Η αρνητική επικαιρότητα συμπληρώνεται με την παρωδία των νέων σεμιναρίων. Είναι η «επιμόρφωση των μόνιμων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών χωρίς κατάρτιση ή εξειδίκευση στην ΕΑΕ» που ανακοινώθηκε από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και υλοποιείται από τα ΚΕΔΔΥ, λίγο πριν το Πάσχα, για την χρονιά που τελειώνει σε ένα μήνα!!! Αχ, τι κάνει αυτό το ΕΣΠΑ σε καιρούς μνημονίου…

Αναμοριοδότηση σχολικών μονάδων (συνοπτικό πλαίσιο και κατευθύνσεις)

του Γιώργου Τσιτσιμπή

Είναι αλήθεια και δεν αποτελεί πρωτοτυπία, έχει άλλωστε διατυπωθεί και από άλλους, ότι το μείζον είναι να μπορείς να διαφεντεύεις τον τόπο σου. Συνεπώς, είναι δύσκολο να διατυπώσεις άποψη για ένα θέμα που, εκ των πραγμάτων, δεν ανήκει στα άμεσα και επείγοντα  που πρέπει να αντιμετωπιστούν, παρά την ιδιαίτερη σημασία του.  Όταν η Ελλάδα γίνει και πάλι κυρίαρχη χώρα, τότε θα μπορούμε με άνεση να σχεδιάσουμε τα μικρά αλλά σημαντικά της καθημερινότητάς μας. Γιατί η αναμοριοδότηση είναι μια λεπτομέρεια για την σημερινή αποικία μας. 

Παρ’ όλα αυτά, επειδή με τις έως τώρα ανακοινώσεις των παρατάξεων φαίνονται συγκλίσεις, θα άξιζε ίσως μια συντονισμένη προσπάθεια εξορθολογισμού του συγκεκριμένου συστήματος.

Καταρχήν, πρέπει να πιεστεί το υπουργείο να καταλάβει, ότι από την στιγμή που φέτος δεν θα γίνουν οι όποιες μετακινήσεις με την νέα μοριοδότηση, δεν υπάρχει κανένας λόγος για βιασύνες. Μπορούμε να το κουβεντιάσουμε με άνεση χρόνου και να βρούμε τις καλύτερες δυνατές επιλογές.

Το επόμενο βήμα είναι να οριστούν κεντρικά και πανελλαδικά τα δυσπρόσιτα σχολεία, ως ξεχωριστή κατηγορία.

Τρίτη κατά σειρά ενέργεια είναι να οριστεί επίσης κεντρικά, το εύρος της μοριοδότησης του κάθε νομού. Να οριστεί ένα πλαφόν, έτσι ώστε να ξέρει το κάθε ΠΥΣΠΕ μέχρι πού θα φτάσει η μοριοδότησή του, παίρνοντας φυσικά υπόψη όλες τις παραμέτρους για αυτή την κατηγοριοποίηση. Αυτονόητο ότι σχολεία δευτεροβάθμιας και πρωτοβάθμιας που βρίσκονται στην ίδια πόλη ή χωριό, παίρνουν την ίδια μοριοδότηση.

Τέλος, να οριστούν από κοινού, από τα κατά τόπους ΠΥΣΠΕ και ΠΥΣΔΕ τα μόρια που θα δοθούν σε κάθε σχολείο εντός της περιοχής ευθύνης τους, εξασφαλίζοντας έτσι μια αντικειμενική, κατά το δυνατόν, μοριοδότηση και αποφεύγοντας τους τοπικισμούς και τα λάθη του παρελθόντος.

Η εγγενής παθογένεια του σημερινού συστήματος βρίσκεται ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Ότι δεν υπάρχει σύνδεση του τοπικού με το εθνικό. Και ας μην ξεχνάμε πως  η μοριοδότηση των μεταθέσεων αφορά, κατά κύριο λόγο, τους εκπαιδευτικούς που βρίσκονται μακριά από τον τόπο συμφερόντων τους. Άρα, σημασία έχουν τα μόρια που δίνουν οι άλλοι νομοί και όχι τόσο ο νομός στον οποίο ζητείται μετάθεση.

Για ποια απεργία μιλάμε;

Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής

Δεν χρειάζεται να είσαι πολιτικός επιστήμων ή κορυφαίος αναλυτής για να διαπιστώσεις ότι κανείς τους σήμερα δεν θέλει την απεργία. Ούτε οι «από πάνω», ούτε οι «από κάτω».

Ας χρησιμοποιήσουμε τους δύο αυτούς όρους, με την έννοια ότι οι «από πάνω» είναι οι εργατοπατέρες, οι επαγγελματίες συνδικαλιστές και οι «από κάτω» η «βάση» όπως λέμε, ο κόσμος, που βολεύεται ιδιοτελώς και συγχρόνως είθισται να απαλλάσσεται των ευθυνών του. Δυστυχώς, ακόμα και στις μέρες μας, μέσα σ’ αυτόν τον κοινωνικοπολιτικό ορυμαγδό, συνεχίζουν, όλοι τους, να πορεύονται με νοοτροπίες παλιές και καταδικασμένες. Δήθεν αγωνιστές, δήθεν συνδικαλιστές αλλά και δήθεν απογοητευμένοι, δήθεν αδύναμοι και γκρινιάρηδες, επιμένουν να ευτελίζουν οτιδήποτε. Καιροσκόποι και συγχρόνως άβουλοι, «από πάνω» και «από κάτω».

Οι τελευταίες «αγωνιστικές» προσπάθειες, αποκαρδιωτικές. ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ; 

Ας τα πάρουμε με την σειρά.

Η απεργία, η αποχή απ’ την εργασία με σκοπό την ικανοποίηση διαφόρων αιτημάτων, λογικά θα πρέπει να είναι η κορύφωση μιας σειράς τρόπων πίεσης, που αφού δεν φέρανε αποτέλεσμα θα πρέπει να κορυφωθούν, εκτιμώντας συγχρόνως ότι το διακύβευμα των αιτημάτων είναι μείζον. Άρα, εξυπακούεται, ότι έχουν προηγηθεί κάποια απαραίτητα στάδια αυτής της κλιμάκωσης, έχουν αποτύχει και αναγκαστικά φτάνεις στο τελευταίο. Έχεις προετοιμάσει δε, όλο αυτό το διάστημα, αυτούς στους οποίους απευθύνεσαι και έχεις προειδοποιήσει και αυτούς από τους οποίους διεκδικείς. Παράλληλα, φτιάχνεις συμμαχίες εργαζομένων για κοινό μέτωπο, να διευρύνεις όσο μπορείς περισσότερο την βάση στην οποία στηρίζεσαι, για να είναι η πίεση όσο γίνεται μεγαλύτερη. Αυτονόητα και λογικά πράγματα δηλαδή, τίποτα καινούργιο. Ταυτόχρονα, η στοχοθεσία σου ιεραρχείται έτσι που να επικεντρώνεται στα σπουδαία, τα κύρια, εμπλουτισμένη βέβαια και με αιτήματα που μπορείς να παρακάμψεις για να διαπραγματευτείς, αλλά και με κόκκινες γραμμές που δεν μπορείς να παραβιάσεις. Με έναν τέτοιο ξεκάθαρο τρόπο, σχεδιάζεις και προετοιμάζεις τον αγώνα σου.

Το πολύπαθο σχολείο, η «κανονικότητα» και οι «ναυτικοί της στεριάς»

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Ας ξεκινήσουμε από το μείζον, το πολύπαθο σχολείο. Τα τελευταία πολλά χρόνια είναι ο χώρος του μαρτυρίου, που μοιάζει με επιστημονικό εργαστήρι. Δοκιμάζονται πολλά, αλλά ελάχιστα από αυτά στεριώνουν. Και αυτή η αέναη κατάσταση των πειραματισμών συνεχίζεται. Τα της εκπαίδευσης, για να μην τα μπερδεύουμε με την παιδεία που είναι άλλης τάξης μέγεθος, κατάντησαν πράγματι πολύπαθος χώρος.

Κατ’ εντολήν της εσπερίας και όχι κατ’ επιλογήν, εφαρμόζονται ρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις που είναι βέβαιο ότι δεν θα επιλέγονταν αν δεν είχαν επιβληθεί. Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό, έρχεται από παλιά. Το αδίκημα είναι διαρκές και όχι στιγμιαίο. Υπάκουοι, οι επίδοξοι μεταρρυθμιστές υπουργοί, υλοποιούν όσα έχουμε ήδη διαβάσει ως ντιρεκτίβες του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε. (αναλυτικά προγράμματα, προσθαφαιρέσεις μαθημάτων, περικοπές ωρών, ελαστικές εργασιακές σχέσεις και ένα σωρό άλλα), για να είναι οι εκπαιδευτικοί «εξαρτήματα της μηχανής τους και τα παιδιά μας τα ανταλλακτικά» που θα έλεγε και το τραγούδι.

Είναι αλήθεια, πως στη διαχείριση μιας φτηνής εκπαίδευσης και όχι στον οραματισμό για την παιδεία, υπήρξαν φέτος νησίδες με θετικό πρόσημο. Βούλιαξαν όμως στο σύνολο των ενεργειών και αποφάσεων και μάλλον έχασαν ό,τι θετικό κομίζανε. Για παράδειγμα, η κατάργηση των ΕΑΕΠ (ο τύπος των σχολείων που τελείωναν όλες οι τάξεις 2 η ώρα) ήταν κατά την γνώμη μας σε θετική κατεύθυνση. Όμως, όπως φάνηκε, η σκέψη ήταν, για μια φορά ακόμη, η εξοικονόμηση πόρων και προσωπικού, γι’ αυτό και οι παλινωδίες σχετικά με το ολοήμερο. Στα δε νηπιαγωγεία τα πράγματα φαίνονται πολύ χειρότερα. Προχειροδουλειές και αναιρέσεις διαταγών και εγκυκλίων, η μία μετά την άλλη. Βαυκαλίζονται ότι για πρώτη φορά άνοιξαν όλα τα σχολεία. Έτσι είναι, άνοιξαν. Λειτουργούν όμως; Μπορεί να βγει πρόγραμμα; αφού οι μεταβολές, οι τοποθετήσεις και οι επανατοποθετήσεις, συνεχίζονται.

Απ’ την άλλη, οι ανθρωπιστικές σπουδές είναι στο στόχαστρο. Στο δημοτικό τα θρησκευτικά, στα γυμνάσια τα αρχαία. Πώς λοιπόν θέλουμε «παιδεία για τον άνθρωπο και όχι για το σύστημα»; Οι περιφερειακοί διευθυντές στην τηλεδιάσκεψη με τον πρωθυπουργό τα είδαν όλα τέλεια. Τίποτα που να θέλει βελτίωση. Αλλού ζούνε ή αισθάνονται ότι είναι χρήσιμοι ως αυλοκόλακες;

Στρεβλώσεις και προοπτική των τμημάτων ειδικής αγωγής (μια εναλλακτική προσέγγιση)

Των Παπασακελλαρίου Ηλία, Τσιτσιμπή Γιώργο

1.     Ιστορική αναδρομή

           Στις αρχές της δεκαετίας του '90 οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες[1] οδήγησαν την πολιτεία, στην υιοθέτηση της  πολιτικής της ένταξης των ατόμων με ειδικές ανάγκες, στο κοινωνικό, επαγγελματικό και εκπαιδευτικό πεδίο. Στο  πλαίσιο αυτό υπήρξε σημαντική αύξηση του αριθμού των τμημάτων ένταξης, ενίσχυση των μονάδων ειδικής αγωγής αλλά και  ο σχεδιασμός  νέων υποστηρικτικών δομών όπως τα ΚΔΑΥ[2]. Οι ανάγκες για εκπαιδευτικό προσωπικό αυξήθηκαν, ενώ ταυτόχρονα υπήρξε προβληματισμός για την καλύτερη εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού που θα στελέχωνε τις παλιές και νέες δομές της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης.

          Το 1993 πάρθηκε μια κρίσιμη – λανθασμένη κατά την άποψή μας - πολιτική απόφαση που αφορούσε την ίδρυση ξεχωριστού Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) στο Βόλο[3].  Η ίδρυση ιδιαίτερου Παιδαγωγικού Τμήματος (ΠΤΕΑ) από το οποίο θα αποφοιτούσαν αποκλειστικά εκπαιδευτικοί ειδικής αγωγής, ήταν από μόνη της μια κίνηση που στην πράξη ακύρωνε την ουσία της πολιτικής της ένταξης και της συνεκπαίδευσης (Παπασακελλαρίου, 2007, Λαμπροπούλου & Παντελιάδου, 2000, σ.164).

     Από την πρώτη μέρα υπήρξαν φωνές που τόνιζαν την αντίφαση που περιείχε η συγκεκριμένη απόφαση. Δηλαδή την εποχή της συνεκπαίδευσης, η πολιτεία να χωρίζει τους εκπαιδευτικούς σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Στους εκπαιδευτικούς των συνηθισμένων σχολικών μονάδων (απόφοιτοι των Παιδαγωγικών Τμημάτων) και στους εκπαιδευτικούς της ειδικής εκπαίδευσης (απόφοιτοι του Παιδαγωγικού  Τμήματος Ειδικής αγωγής). Τη στιγμή που στόχος ήταν η ένταξη των μαθητών με ε.ε.α., το υπουργείο Παιδείας προχωρούσε στην από -  ένταξη των εκπαιδευτικών ειδικής αγωγής, αυτών δηλαδή που καλούνταν να φέρουν σε πέρας τη συγκεκριμένη πολιτική. Για το ίδιο θέμα ο συνάδελφος Παπασπύρου σημείωνε: «υπογραμμίζεται η αντίφαση ότι ενώ προωθείται η ένταξη των μαθητών με Μ.Δ. στο τυπικό εκπαιδευτικό σύστημα, ταυτόχρονα απο–εντάσσουμε την ειδική αγωγή από την γενική παιδαγωγική και την περιθωριοποιούμε επενδύοντάς την με τα ιμάτια μιας επίπλαστης ακαδημαϊκής αυτοδυναμίας» (Παπασπύρου, 2003, σ. 7).

Η παρακαταθήκη των Τριών Ιεραρχών

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Τι μας αφήνουν οι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ κάθε εποχής, για να μπορούμε να τους θυμόμαστε ή να τους δοξολογούμε; Την βιοτή τους, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε λιτά και συνοπτικά. Τα όσα είπαν και πολύ περισσότερο τα όσα έπραξαν. Το δίπολο, λόγια και πράξεις, είναι αυτό που ισχυροποιεί τη μνήμη.

Ήταν και οι τρεις σπουδαίοι. Τιμώνται για την επιστημοσύνη τους, την ευρυμάθειά τους, τον θεολογικό τους λόγο αλλά κυρίως για το ανθρώπινο πρόσωπο. Λογικό άλλωστε, αφού είναι τα πρόσωπα που σηματοδοτούν αυτό που η εκκλησία θέλει ως παράδειγμα, ως πρότυπο. Δηλαδή όχι απλά μια παρουσία στον θρησκευτικό χώρο και λόγο, αλλά μια παρουσία στην κοινωνία, στη ζωή.

Παιδιά «καθώς πρέπει», με περγαμηνές στις επιστήμες της εποχής τους, κερδίθηκαν από το βίωμα της εκκλησίας και αποτέλεσαν την έκφραση της ελληνοχριστιανικής παράδοσης, συνδυάζοντας άριστα και τα δύο συνθετικά του όρου. Σε μια αποστροφή του, σε ένα κείμενο – ομιλία ο θεολόγος Μπεκριδάκης Δημήτρης, αποσαφηνίζει την σύνθεση αρχαιοελληνικής ευφυΐας και χριστιανικής αρετής: «Με επίγνωση ότι ο αρχαίος Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός είναι από κάθε άποψη, πολιτισμικά και συμβολικά, συστήματα ασύμπτωτα και αντιθετικά, οι Πατέρες, δεν ανάμειξαν Ελληνισμό και Χριστιανισμό, διότι εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα επρόκειτο για περίπτωση συγκρητισμού, όπου νέα θρησκευτικά μορφώματα γεννιούνται από θραύσματα των παλιών. Εκείνο που έκαναν, οι Τρεις Ιεράρχες, ήταν μια σύνθεση στο επίπεδο της μεθόδου και της μορφής. Προσέλαβαν το γλωσσικό και εννοιολογικό όργανο του αρχαίου κόσμου και το χρησιμοποίησαν για να εκφραστεί με περισσότερη πληρότητα και σαφήνεια η αλήθεια του Ευαγγελίου». Μια αλήθεια που δίνει απάντηση και στα σημερινά νεοπαγανιστικά ιδεολογήματα ακροδεξιών ρητορειών, αφού δεν αναγνωρίζει περιούσιους λαούς και ανώτερα έθνη, αλλά μόνο ανθρώπους, παιδιά του ίδιου Θεού.

Ειδική αγωγή και λογοτεχνία

(ενδεικτική βιβλιογραφία, προτάσεις και προεκτάσεις)

 

Του Γιώργου Τσιτσιμπή 

Κάθε χρόνο, στις 3 Δεκεμβρίου, γιορτάζουμε και ξαναγιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα των ΑμεΑ. Συνήθως, σ’ αυτές, τις επετειακού χαρακτήρα εκδηλώσεις, κλείνουμε τις «ενοχές μας», ξεμπερδεύουμε με τις «υποχρεώσεις μας» και «αυτοκαθαρμένοι», συνεχίζουμε για τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου. Τα πράγματα όμως συνεχίζουν βασανιστικά ίδια, κυρίως, για τα ίδια τα ΑμεΑ και τις οικογένειές τους. Τι και αν το ΚΕΔΔΥ Καρδίτσας για 3^η χρονιά δεν έχει εκπαιδευτικό πρωτοβάθμιας, τι και αν το ΤΕΕ ειδικής αγωγής Β΄επιπέδου εδώ και 3 χρόνια δεν ιδρύεται και τα παιδιά μένουν σπίτια τους, τι και αν εδώ και χρόνια δεν έχουμε ένα ειδικό σχολείο της προκοπής για τις ανάγκες ολόκληρου νομού … 

Συχνά, για λόγους αυτοπροστασίας ή και αδυναμίας, η ειδική αγωγή δεν ανοίγεται στην κοινωνία. Με την εσωστρέφεια όμως το πρόβλημα επιτείνεται. Υπάρχει αδήριτη ανάγκη τα πράγματα να γίνουν ακριβώς αντίστροφα. Η ειδική αγωγή να ανοιχτεί προς τα έξω, να προκαλέσει την προσοχή της κοινωνίας, να ξεφύγει από την συζήτηση των «μυημένων». Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι η συνύπαρξη, με αποδοχή και σεβασμό, είναι κλειδί για τις ανθρώπινες σχέσεις και πλούτος για το κοινωνικό σύνολο. «Ποτέ ένας κήπος με μόνο ένα είδος, με μόνο ένα χρώμα, δεν είναι ομορφότερος από έναν πολύχρωμο και ποικιλόμορφο».

Τα σύκα – σύκα και η σκάφη – σκάφη για τις αξιολογικές διαδικασίες, του Γιώργου Τσιτσιμπή

Είναι αλήθεια πως εδώ και κάμποσους μήνες ο αναβρασμός στα σχολεία ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Το κλίμα ήταν βαρύ και ανθυγιεινό. Οι σχέσεις τεταμένες. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Η καχυποψία έντονη. Οι καλημέρες άκεφες. Και, ω! του θαύματος, έφτασε μια αναστολή, ούτε καν κατάργηση των νόμων της περιβόητης «αξιολόγησης», για να ανακουφίσει, έστω και προσωρινά, τις ψυχές των συναδέλφων.

Είναι κοινά αποδεκτό πως πληγωθήκαμε απ’ αυτή την υπόθεση. Συγχρόνως θα πρέπει να ομολογήσουμε πως οι διαδικασίες της κατηγοριοποίησης – βαθμολόγησης σχολείων και εκπαιδευτικών, δεν ανεστάλησαν από μόνες τους. Είναι αποτέλεσμα του αγώνα του κλάδου, που όλο αυτό το διάστημα δεν έσκυψε το κεφάλι. Οφείλουμε να το λέμε δυνατά, να το φωνάζουμε, πως τίποτε δεν πάει χαμένο. Αν μέναμε στην μοιρολατρία ορισμένων (ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει, εμείς τι να κάνουμε;) ή στην ηττοπάθεια (είμαστε χαμένοι, αυτοί έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι) ή στην αρνητική «αλληλεγγύη» (αφού και ο τάδε το έκανε, εγώ τι να κάνω;), τώρα δεν θα υπήρχε τίποτα να ανασταλεί. Ας μην ξεχνάμε σε πόσες παρατάσεις τους υποχρέωσε ο ΑΓΩΝΑΣ μας.

Βέβαια δεν μπορούμε να αγνοούμε ότι κάποιοι έτρεξαν να συμμετάσχουν στην όλη διαδικασία, παρά την αντίθετη θέση του κλάδου και ολόκληρου του δημόσιου τομέα. Έτρεξαν να αξιολογηθούν παρότι είχε εξαγγελθεί απεργία – αποχή. Ξέρουμε καλά όλοι ότι πολλά στελέχη διοίκησης, σχολικοί σύμβουλοι, διευθυντές, όχι μόνο έσπασαν την απεργία, αλλά μερικοί απ’ αυτούς πίεζαν να βάλουν στην «αξιολόγηση» και στην «αυτοαξιολόγηση» τους υφισταμένους τους που αντιστέκονταν. Μερικοί απ’ αυτούς τους καλόπιαναν με πονηριά και ιδιοτέλεια, άλλοι διέχεαν το φόβο εσκεμμένα και άλλοι απειλούσαν. Συμπεριφέρθηκαν τελείως αντισυναδελφικά, διαταράσσοντας ακόμα και την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου και το εκπαιδευτικό κλίμα.

Από την Ρεπούση της ΔΗΜ.ΑΡ. στον Φίλη του ΣΥΡΙΖΑ

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

(Μιλώντας σε εκδήλωση του Συλλόγου Δασκάλων Καρδίτσας)

Η απουσία επιστήμης οδηγεί στην αδυναμία ανάδειξης των κοινωνικών αιτίων της αποτυχίας του μεταπολιτευτικού κύκλου. Αυτό το επιστημονικό, αναλυτικό κενό επιδιώκω να καλύψω στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία». Αυτό το νήμα της ανάλυσης βλέπει τους δασκάλους, τους καθηγητές ως πρωταγωνιστές του νέου ιστορικού μορφωτικού κύκλου.

Η μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από την αντιεκπαίδευση των Ελλήνων. Η επαναεκπαίδευση του συστήματος Ελλάδα, η πνευματικοποίηση του θα είναι έργο των δασκάλων, των καθηγητών ώστε να ανακτήσουν τον ρόλο, το κύρος του διδασκάλου, του πνευματικού λειτουργού.

Μια συζήτηση για τους ιμπεριαλισμούς την οποία επαναφέρω στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία» φωτίζει την κύρια μορφή που πήρε αυτός στην χώρα μας την περίοδο της μεταπολίτευσης. Αυτήν του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Το πέρασμα από την στρατιωτική στην πολιτιστική χούντα όπως το ονομάζω.

"Πικρές αλήθειες και άδικες παραβλέψεις για την κατηγοριοποίηση-βαθμολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών" του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Οι οπτικές ενός προβλήματος, καθορίζουν και τις δρομολογούμενες λύσεις. Έτσι, οι νεοσυντηρητικές εκπαιδευτικές πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών, δίνουν έμφαση στα αποτελέσματα, υποβαθμίζοντας τις παραμέτρους που οδηγούν σ’ αυτά. Εστιάζουν στις δεξιότητες για την αγορά εργασίας εις βάρος του ουμανιστικού πνεύματος. Προκρίνουν την περικοπή δαπανών για τη δημόσια εκπαίδευση υπέρ της προώθησης – πριμοδότησης της ιδιωτικής. Συκοφαντούν στοχευμένα το δημόσιο σχολείο και τους λειτουργούς του, για να αμβλύνουν τις αντιστάσεις και να κυριαρχήσει ο φόβος, στοχεύοντας στην κατηγοριοποίηση και την χειραγώγησή τους. 

Συνδετικός κρίκος σ’ όλα αυτά (κι όχι μόνο) είναι η οπτική της ιεραρχικής αξιολόγησης (από τα πάνω προς τα κάτω), με κατευθυντήριες γραμμές τις επιλογές του Ο.Ο.Σ.Α και των διαφόρων επιχειρήσεων (είναι πολλά τα κέρδη για αυτές, ιδιαίτερα στον τομέα της αξιολόγησης εκπαιδευτικών και θεσμών). Κάνει εντύπωση δε, ότι ενώ γνωρίζουμε για έρευνες, σπάνια μαθαίνουμε τα συμπεράσματά τους και τις αντισταθμιστικές πρακτικές που απορρέουν απ’ αυτές. Συνήθως, απλά βιώνουμε την αδιατάρακτη συνέχεια της πολιτικής τους. Ο χώρος της εκπαίδευσης είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα και η ειδική αγωγή ακόμα πιο ξεχωριστό.

Έχοντας υπόψη μας την συγκεκριμένη οπτική, είναι κρίμα που μια ολόκληρη κοινωνία, αντί να δει την ουσία της όλης υπόθεσης, μένει υποκριτικά στα επιφανειακά. Ίσως και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, δεν έχουν καταφέρει να κοινωνήσουν στους γύρω τους το ύπουλο κατασκεύασμα.

Δυσφήμιση εννοιών

Εύηχες λέξεις και έννοιες, όπως «αξιολόγηση», «αυτοαξιολόγηση», «ικανός», «βελτίωση»…και τόσες άλλες, ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν, χωρίς να έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

"Η επί χρήμασι επιμόρφωση, καλά κρατεί" του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

                                                           

Τα τελευταία χρόνια, μια ιδιαίτερη βιομηχανία, κατακλύζει το χώρο της εκπαίδευσης. Δεν είναι άλλη από τα πάσης φύσεως σεμινάρια, αμφιβόλου ποιότητας αλλά όχι ευκαταφρόνητου κόστους, τα οποία διαφημίζονται ξεδιάντροπα, πολλές φορές και μέσα από το σχολικό δίκτυο.

Δυστυχώς, άνθρωποι της γνώσης και της εκπαίδευσης, συνήθως πανεπιστημιακοί αλλά και άλλοι «αυξημένων προσόντων» όπως λέμε, εκμεταλλεύονται, στην κυριολεξία, τα αδιέξοδα των σημερινών νέων και όχι μόνο.

Είναι γνωστό πως «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Ο καθένας μας προσπαθεί να αυξήσει τις πιθανότητες εύρεσης εργασίας ή να εδραιώσει τη θέση του. Σ’ αυτό το ευαίσθητο σημείο πατάνε αρκετοί για να πουλήσουν, σε καλή τιμή, ελπίδα στον απεγνωσμένο.

Τα σεμινάρια

Έτσι, έχουν εμφανιστεί σεμινάρια ειδικής αγωγής, σεμινάρια δυσλεξίας, σεμινάρια διοίκησης, σεμινάρια bullying, σεμινάρια αυτοαξιολόγησης, σεμινάρια, σεμινάρια…

Οι φορείς αυτών των σεμιναρίων, επίσης αρκετοί, κατά κύριο λόγο πανεπιστήμια και επιστημονικές ενώσεις. Ιδιαίτερα, με θέματα ειδικής αγωγής, το καλύτερο και μεγαλύτερο εμπόριο μακράν των άλλων, έχουν καταπιαστεί σχεδόν όλα τα παιδαγωγικά τμήματα. Η μόνη εξαίρεση, απ’ όσο γνωρίζουμε και βέβαια προς τιμή τους, είναι το παιδαγωγικό της Πάτρας, που με ανακοίνωσή του τα καταγγέλλει και αντιπροτείνει το αυτονόητο· δωρεάν επιμόρφωση από τα πανεπιστήμια, με ευθύνη του Υπουργείου. Αυτή δε η Ένωση Ελλήνων Φυσικών, εντυπωσιάζει με το εύρος της θεματολογίας της. Από φυσική μέχρι ειδική αγωγή και βάλε!!! «Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω».

Η μόνη δωρεάν επιμόρφωση και μόνο για εν ενεργεία εκπαιδευτικούς που γίνεται αυτή την περίοδο, είναι το β΄επίπεδο στους Η/Υ. Όλα τα άλλα είναι σεμινάρια επί χρήμασι,  διάρκειας κάποιων  ωρών, ως τα γνωστά 400αρια της ειδικής αγωγής, με την ελπίδα ότι θα επανέλθει η μοριοδότησή τους ως πρόκριμα για διορισμό ή έστω ως ένα καλό πλασάρισμα στα πλαίσια της αξιολόγησης. Ακόμα και η ΑΔΕΔΥ και η ΓΕΣΕΕ έχουν τα δικά τους μοριοδοτούμενα σεμινάρια. Αλλά αυτό ας το δούνε όσοι με την ψήφο τους στηρίζουν τα προνόμια των συνδικαλιστών. Ας μην παραπονιούνται μετά για άνισες ευκαιρίες.

Κατηγοριοποίηση – βαθμολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών στην αποικία μας

Του Γιώργου Ηλ.Τσιτσιμπή

Πλησιάζει η στιγμή που ο καθένας, υπεύθυνα και συνειδητά, θα πρέπει να πάρει θέση. Να επιλέξει όχθη. Είναι ζήτημα τιμής να ξέρουμε ποιοι είναι με ποιους. Οφείλει ο καθένας μας, μελετώντας τουλάχιστον τους νόμους (γιατί υπάρχει και σχετική βιβλιογραφία επί του θέματος) να γνωρίζει για ποιο πράγμα μιλάμε. Η ομάδα των «αδιάβαστων», είτε υποστηρικτών είτε επικριτών, σχετικά με την κατηγοριοποίηση – βαθμολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών, «αυτοαξιολόγηση» και «αξιολόγηση» τη λένε μερικοί, δεν δικαιούται δικαιολογιών. Ήρθε η ώρα. Σε αυτό τον αγώνα δεν μπορούν να υπάρξουν «επιτήδεια ουδέτεροι». Κάθε μέλος της Δ.Ο.Ε. είτε δάσκαλος, είτε διευθυντής, είτε σχολικός σύμβουλος, πρέπει με παρρησία να πάρει θέση. Όταν ήρθε η διαθεματικότητα και η Ευέλικτη Ζώνη, σιωπήσαμε (πλην εξαιρέσεων βέβαια). Το ίδιο συνέβη έπειτα με το ΕΑΕΠ και τα νέα βιβλία. Με τη σιωπή μας γίναμε συνένοχοι και η εκπαίδευση της αμάθειας διαφημίστηκε φανταχτερή με τους βαρύγδουπους τίτλους του Νέου Σχολείου. Τώρα δικαιούμαστε να μείνουμε σιωπηλοί στην επιχείρηση ξεθεμελιώματος του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ με το πρόσχημα της αξιολόγησης;

Η ευθύνη των επιτελικών

Η μεγάλη ευθύνη πέφτει στην ομάδα των επιτελικών, που κατέχουν θέσεις στην πυραμίδα της διοίκησης, λειτουργώντας, δυστυχώς, μόνο με την δημοσιοϋπαλληλική τους ταυτότητα. Διεκπεραιώνουν τις ως άνωθεν εντολές προς τα κάτω, ξεχνώντας επιλεκτικά την επιστημονική τους ιδιότητα, που τους επιβάλλει κριτική ματιά στα ισοπεδωτικά προτάγματα των εφήμερων κυβερνώντων. Ξεχνούν ότι τα πρόσωπα νοηματοδοτούν τους θεσμούς κι όχι το αντίθετο. Ξεχνούν ίσως, ότι στο παρελθόν υπήρξαν φωτισμένοι δάσκαλοι, οι οποίοι μνημονεύονται στην ιστορία της εκπαίδευσης, που δεν δίστασαν να διαφωνήσουν και να συγκρουστούν ανοιχτά, όταν λόγοι συνείδησης και επιστημονικής δεοντολογίας το επέβαλαν. Όμως σήμερα, είναι πολλοί αυτοί που συνειδητά ταυτίζονται με ένα σωρό ανεπαρκείς, που κατέλαβαν θέσεις με ποσοστώσεις, με ψεύτικα «χαρτιά», με ανύπαρκτες γλωσσομάθειες, με ελάχιστη διδακτική εμπειρία, με ημέτερη κομματική εύνοια … Και όμως όλοι αυτοί βαυκαλίζονται να λέγονται δάσκαλοι και συνάδελφοι. Να δέχονται να παίξουν το ρόλο του επικριτή και τιμωρού, πιστοί στα κελεύσματα της εξουσίας, έτοιμοι να αποκαθάρουν την εκπαίδευση από τους ανεπαρκείς. Δεν θα πρέπει να κατοχυρώσουν πρώτα οι ίδιοι αυτούς τους τίτλους τιμής του «δασκάλου» και του «συναδέλφου»; Ήρθε η ώρα να το αποδείξουν.

Συγγνώμη “συνάδελφε”!!!

Του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Αισθανόμαστε βαθιά την ανάγκη να ζητήσουμε μια μεγάλη συγγνώμη από τον συνάδελφο -ισσα, για την αναστάτωση που έχουμε προκαλέσει.

Είναι γεγονός πως τέσσερα χρόνια τώρα, προσπαθήσαμε να αναδείξουμε ως πρωτεύον, την επικινδυνότητα του μνημονίου και τις συνέπειες που έχει αυτό σε μια χώρα υπό κατοχή. Δυστυχώς αποτύχαμε . Φαίνεται πως η αξιακή μας κλίμακα διαφέρει, τουλάχιστον από τους περισσότερους. Επειδή δεν θεωρούμε κανέναν απληροφόρητο, πόσο μάλλον που απευθυνόμαστε και σε επιστήμονα, οφείλουμε να το παραδεχτούμε.

Φαίνεται πως η ζωή σου παραμένει σε ένα πολύ καλό επίπεδο!

Τα παιδιά σου μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον και το μέλλον τους προδιαγράφεται λαμπρό!

Οι εργασιακές σου συνθήκες συνεχίζουν να σου προσφέρουν ασφάλεια και ηρεμία ώστε να μπορείς να προσφέρεις απρόσκοπτα και στα παιδιά των άλλων!

Αυτά που ήδη γίνονται στην Αθήνα με τις αθρόες υποχρεωτικές ματακινήσεις από ΠΥΣΠΕ σε ΠΥΣΠΕ όσων έχουν οργανική θέση, οι διαθεσιμότητες των καθηγητών, και όλα τα άλλα που αποκλείεται να μην γνωρίζεις, έχουν φυσικά την έγκρισή σου και την συγκατάθεσή σου.

Προφανώς και συνηγορείς με το καθημερινό ξεπούλημα της πατρίδας από τους τοποτηρητές των ξένων, τους δήθεν κυβερνήτες μας. Μην υποκρίνεσαι! Η μακαριότητά σου και η απάθεια, είναι επιλογή σου.

Εσύ είσαι ο επόμενος...τι δεν καταλαβαίνεις;

 

του Γιώργου Τσιτσιμπή

Τραγικές καταστάσεις, για πρόσωπα και οικογένειες, κλιμακώνονται τον τελευταίο καιρό. Δεν ξέρω αν υπάρχει διαβάθμιση στην τραγικότητα, αν μπορεί να γίνει ακόμα πιο τραγικό κάτι, αλλά φαίνεται  πως για κάποιους υπάρχει ακόμα περιθώριο. Πώς αλλιώς να προσεγγίσεις την επιλεκτική  απάθεια ορισμένων που έχουν ακόμα το κουράγιο απλώς να παρακολουθούν τις εξελίξεις, χωρίς τόση δα συμμετοχή στην αντίσταση της λαίλαπας;

Κινητοποιήσεις πενιχρής συμμετοχής για το απόλυτο κακό, για “τον ξαφνικό θάνατο”, που έλαχε σε κάποιους. Και αντί ο “κάμπος να πάρει φωτιά”, οι αντιδράσεις περιορίζονται κυρίως στους πληγέντες. Ο πολύς κόσμος, συμπάσχει ψυχικά αλλά απέχει σωματικά, από κάθε είδους αλληλεγγύη, από κάθε πρακτικό μέτρο που θα μπορούσε να στείλει ένα μήνυμα, κι όχι μόνο, πως είμαστε όλοι μαζί, πως δεν πάει άλλο. Μα είναι μαθηματικώς βέβαιο, πως αύριο, ίσως και αργά σήμερα, θα είσαι εσύ ο επόμενος. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Κι όμως οι περισσότεροι απλώς κοιτούν την συγκέντρωση, την πορεία που περνάει. Χάθηκε εντελώς αυτό το μικρό προθετικό μόρφημα -συν- που κάνει τις λέξεις να νοηματοδοτούνται με το μαζί:  συν-άνθρωπος, συν-άδελφος, συν-τοπίτης, συν-αγωνιστής, συν-οδοιπόρος...

Ευχαριστήριο προς τους Βουλευτές μας και όχι μόνο

του Γ.  Ηλ. Τσιτσιμπή

Αναδημοσίευση από τον τοπικό τύπο της Καρδίτσας

Ευχαριστήριο προς τους Βουλευτές μας 

και όχι μόνο

Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω, μέσα από την καρδιά μου, τους κυβερνητικούς Βουλευτές του νομού μας κ.κ. Τσιάρα, Ταλιαδούρο, Σιούφα και την κυρία Σκόνδρα, επειδή είναι από αυτούς που μου στάθηκαν αλλά και μου δίδαξαν εμπράκτως τις έννοιες της «συνεισφοράς» και «των ευθέως ανάλογων ποσών».

Μπορώ να είμαι υπερήφανος, όχι μόνο επειδή με εκπροσωπούν οι παραπάνω Βουλευτές, αλλά επειδή, λόγω των ενεργειών τους, μπορώ και συμβάλλω πλέον παραπάνω από τους άλλους στην ανόρθωση της καθημαγμένης οικονομίας μας.

Ήδη από 1ης Μαρτίου είδα, με πολλή υπερηφάνεια (εκτός όλων των άλλων επιβαρύνσεων), μηνιαία μείωση στο εκκαθαριστικό μου 101,94 ευρώ (στο δικό μου, γιατί υπάρχει και της γυναίκας μου). Είναι η «συνεισφορά» που σε κάνει να αισθάνεσαι ξεχωριστός. Ο λόγος ότι έχω 4 παιδιά. Δόξα τω Θεώ, γιατί αν είχα δύο ή ένα ή καθόλου παιδιά, η χαρά μου θα ήταν αναλόγως μικρότερη ή και μηδενική. Πρωτόγνωρο στα παγκόσμια οικονομικά δεδομένα και συνταγματικά ορθό. Όσο περισσότερα έξοδα έχει κάποιος, τόσο μεγαλύτερη και η επιβάρυνση. Είναι «τα ευθέως ανάλογα ποσά»…