Για το έθνος και το εθνικό ζήτημα

http://www.m-lkke.gr/- 20, Δεκ 2012

Εισαγωγή

Τελευταία ­και μ’ αφορμή την ξενοκρατική μνημονιακή σύμβαση­ αναζωπυρώθηκαν οι συζητήσεις γύρω από το ζήτημα του έθνους, του εθνοκράτους της εθν. ανεξαρτησίας. Oρισμένοι διανοούμενοι θεώρησαν, αξιοποιώντας τα θεωρητικά και πολιτικά όπλα της αντίπαλης προπαγάνδας, ότι το ζήτημα του έθνους θάφτηκε κάτω από το βάρος της αγοράς ενώ η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση εξώθησε τη θεωρία για τον ιμπεριαλισμό στ’ αζήτητα της ιστορίας. Άλλοι πάλι περισσότερο θρασείς (τώρα κουρνιάζουν στις φτερούγες της ΔΗΜΑΡ ή του ΣΥΡΙΖΑ) προσπάθησαν να υποβάλλουν στην αριστερά την ιδέα πως το έθνος είναι μία... φαντασίωση, ένα κατασκεύασμα που το εφηύραν οι αστοί (στην πατρίδα μας ο αστός ιστορικός Κ. Παπαρηγόπουλος). Ένα τρίτο κομμάτι που ασχολείται με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τον τροτσκισμό υποστήριζε, άλλοτε δειλά άλλοτε σθεναρά, πως το εθνικό ζήτημα της ανεξαρτησίας έχει λυθεί προ πολλού (πότε άραγε;) και ως εκ τούτου αυτό που απομένει είναι το πρόβλημα της «αντικαπιταλιστικής ανατροπής». Όλοι όμως συμφωνούν σ’ ένα κοινό τόπο. Πως η προβολή του αιτήματος - συνθήματος για εθνική ανεξαρτησία είναι «ντεμοντέ» και παλιομοδίτικο. Στη γωνία τους περίμενε η αποικιοκρατική σύμβαση ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός αλλά και οι εθνικιστές που μίλησαν για το προφανές όπως άλλωστε και ο Α. Παπανδρέου πριν 30 χρόνια όταν έκλεβε συστηματικά και, απ’ ότι αποδείχτηκε αποτελεσματικά, τα συνθήματα της ρεφορμιστικής αριστεράς.

Το έθνος

Τι είναι το έθνος; Το έθνος σύμφωνα με τον  «αριστοτελικά» συμπυκνωμένο ορισμό του Στάλιν είναι ομάδα ανθρώπων με κοινή γλώσσα καταγωγή και παράδοση, που ζει σ’ ένα ορισμένο χώρο και έχει κοινό οικονομικό τρόπο ζωής κι έχει ίδια συνείδηση για το είναι του. Όπως εύκολα διαπιστώνουμε ο Ι.Β. Στάλιν θέτει ως προσδιορισμό του έθνους τον «κοινό οικονομικό τρόπο ζωής» εμμένοντας στον υλικό τρόπο παραγωγής κι αποφεύγοντας έτσι τα ιδεαλιστικά σχήματα περί ηθών και εθίμων που αφήνουν κολοβό τον ορισμό του έθνους. Σ’ αντίθεση με τους αστούς δημοσιολόγους και ιστορικούς ο μαρξισμός θεωρεί τα έθνη «ιστορικό αποτέλεσμα», δεν είναι αιώνια και αμετάβλητα, δημιουργούνται και αναπτύσσονται κατά τις αστικες επαναστάσεις του 18ου και 19ου αιώνα είναι δηλαδή απότοκα του καπιταλισμού. Όπως κάθε πράγμα που γεννιέται θάχει το τέλος του αν εκλείψουν όλοι οι λόγοι της δημιουργίας του. Η ντόπια ιστορική και πολιτική θεωρία για το αμετάβλητο αρχαίο έθνος των Ελλήνων είναι μία δοξασία και μία αυθαιρεσία. Στον ελλαδικό χώρο στους κλασικούς χρόνους υπήρχε κοινή γλώσσα και θρησκεία αλλά οι πόλεις - κράτη και φυσικά οι πολίτες τους δεν είχαν καμία ενιαία συνείδηση ούτε φυσικά ενιαίο τρόπο οικονομικής και κοινωνικής συγκρότησης. Ενοποιούνται αμυντικά απέναντι στους Πέρσες υποτάσσονται στον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο και συνυπάρχουν στο πλαίσιο Ρωμαϊκής κατοχής της βυζαντινής αυτοκρατορίας και της οθωμανικής κυριαρχίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το «έθνος των Ρωμιών» αφουγκράζεται τη συνείδησή του τον 18ο και 19ο αιώνα όταν στα σπλάχνα της οθωμανικής κυριαρχίας συγκροτούνται τα πρώτα σπέρματα της αναδυόμενης αστικής τάξης με κορμό τους εφοπλιστές - καραβοκυραίους. Για την ακρίβεια έχουμε «τριπλή σύμπτωση».
O μεγάλος ασθενής, η Oθωμανική αυτοκρατορία σφαδάζει και γεννοβολά (Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία, Αλβανία, Αίγυπτος). O δυτικός διαφωτισμός τροφοδοτεί με ιδέες όλο τον κόσμο και η αστική τάξη στενάζει στο στενό φεουδαρχικό κορσέ της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Η εθνική αφύπνιση που εκφράστηκε μεγαλόπνοα από τον Ρήγα Φεραίο και ολοκληρώθηκε το 1827 (συνθήκη του Λονδίνου) έστω και κολοβά, είναι έργο των επαναστατικών δυνάμεων στην Ελλάδα (αστική τάξη, έμποροι, αγρότες, κλεφταρματωλοί) και των διεθνών συνθηκών όπως είναι η ανάδυση των εθνικών κρατών  και η πίεση στη φεουδαρχική οθωμανική αυτοκρατορία.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ – ΣΧΟΛΙΑ 1ο ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ‘ Η ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

του Λευτέρη Ριζά

       Είναι πασίγνωστο αυτό που γράφεται στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο»: ότι  «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα». Αυτός ο ισχυρισμός  έχει δημιουργήσει μια από τις μεγαλύτερες  συγχύσεις, θεωρητικές και ιδεολογικο-πολιτικές συγκρούσεις στους ανά τον κόσμο μαρξιστές και κομμουνιστικά κόμματα. Μια σύγχυση και βαθειά διχογνωμία που προστέθηκε σε  μια σειρά προβλήματα ερμηνείας των γραπτών των δύο κλασσικών,  που είχαν άμεση σχέση με την χάραξη της στρατηγικής και τακτικής των εργατικών σοσιαλιστικών και κομμουνιστικών κομμάτων, μέχρι τις ημέρες μας.

Είναι μάλλον γνωστές οι πιο βασικές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε αυτούς που ερμηνεύοντας κατά λέξη αυτή την θέση θεώρησαν τους εαυτούς τους καθαρούς «διεθνιστές», αποκηρύσσοντας κάθε αναφορά του εργατικού κινήματος στην «εθνική» διάσταση του αγώνα του ενάντια στον καπιταλισμό. Από την άλλη ένα άλλο ρεύμα αποδεχόμενο την «εθνική» διάσταση του αγώνα, εξαφανίζοντας την κοινωνική / ταξική του, οδηγήθηκε σε σοσιαλ-σοβινιστικές θέσεις, υποτάσσοντας τον αντικαπιταλιστικό αγώνα του προλεταριάτου στην υπεράσπιση των «εθνικών» συμφερόντων, όπως αυτά τα όριζε πάντοτε η κυρίαρχη αστική τάξη. Απέναντι σε αυτά τα δύο ρεύματα, ένα τρίτο, αυτό του Λένιν, έκανε ένα πολύ σημαντικό βήμα, τόσο στο θεωρητικό όσο και στο ιδεολογικο-πολιτικό επίπεδο, στον καθορισμό της στρατηγικής και τακτικής του επαναστατικού εργατικού κινήματος, όταν έρχεται μπροστά σε ένα τέτοιο  πρόβλημα: δηλαδή την σχέση του «ταξικού», αντικαπιταλιστικού αγώνα με το εθνικό πρόβλημα, την «εθνική» πλευρά του.

Ας μην πατήσουμε την πεπονόφλουδα

Του Χρῖστου Δάλκου

«Δέν ἄφησαν πεπονόφλουδα πού τούς πετοῦσε ἡ ντόπια ἤ ἡ ξένη ἀντίδραση πού νά μήν τήν πατήσουν.» 

Ἠλίας Ἠλιοῦ

Τά ἡγετικά στελέχη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ δέν χάνουν εὐκαιρία νά μήν ἀναφερθοῦν στήν γνωστή ρήση τοῦ Ἠλία Ἠλιοῦ «θά τούς ταράξουμε στή νομιμότητα». Καιρός εἶναι νά ἀνατρέξουν καί σέ μιά ἄλλη, λιγώτερο γνωστή ἴσως, ἀλλά ἐξόχως ἐπίκαιρη ρήση πού μέμφεται τήν μικρόνοια τῆς καθ᾿ ἡμᾶς ἀριστερᾶς: «Δέν ἄφησαν πεπονόφλουδα πού τούς πετοῦσε ἡ ντόπια ἤ ἡ ξένη ἀντίδραση πού νά μήν τήν πατήσουν.»

Ὑπάρχει σήμερα μιά τέτοια πεπονόφλουδα πού ἔχει πεταχτῆ ἀπό τούς δανειστές καί τά κοράκια τοῦ διεθνοῦς χρηματιστικοῦ κεφαλαίου, σέ ἀγαστή σύμπνοια μέ τίς νεοαποικιοκρατικές ἰμπεριαλιστικές δυνάμεις, πού μυρίστηκαν ψητό κι ἑτοιμάζονται γιά μιά ἄνευ ὁρίων καί ὅρων ληστρική ἐπιδρομή πάνω στό σῶμα τῆς ταλαίπωρης πατρίδας μας;Νομίζω πώς ὑπάρχει. Διότι σέ πεῖσμα μιᾶς ἀφελοῦς, ἀμιγῶς «ταξικῆς» ἀνάλυσης πού μυρίζει ἔντονα τροτσκισμό καί «μαρξιστική» μικρόνοια τοῦ 19ου αἰῶνα, ἡ τρόϊκα τοῦ διεθνοῦς κεφαλαίου δέν ἔδειξε καμμιά «ταξική» ἀλληλεγγύη στίς προσπάθειες τῆς καπιταλιστικῆς κυβέρνησης Σαμαρᾶ – Βενιζέλου νά ἀπαγκιστρωθῇ ἀπό τά μνημόνια, ἴσα ἴσα πού φρόντισε νά τῆς κάνῃ τή ζωή δύσκολη, νά ὑπονομεύσῃ τήν ἔξοδό της στίς ἀγορές καί τήν ὅποια ἀπήχησή της στό ἐκλογικό σῶμα, ἀξιοποιῶντας ἔτσι τήν πεπονόφλουδα τῆς ἀκύρωσης τῆς προεδρικῆς ἐκλογῆς, τήν ὁποία πάτησε ὁ ΣΥΡΙΖΑ καί οἱ λοιπές «προοδευτικές» καί «δημοκρατικές» δυνάμεις.

Αὐτήν τήν «ἔλλειψη ταξικῆς ἀλληλεγγύης» πρός τόν ἐγχώριο καπιταλισμό ἐκ μέρους τῶν ἁρπακτικῶν τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ οὔτε πού τήν διέβλεψαν τά σαΐνια τῆς λαλίστατης καθ᾿ ἡμᾶς ἀριστερᾶς, τοῦ ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, τό ὁποῖο, παραδομένο στά ἁρπάγια μιᾶς προκρούστειας ἀνάλυσης πού βλέπει μόνο τήν ἀντίθεση κεφάλαιο – ἐργασία, ἐπιδίδεται σέ μιά γενικῶς «ἀντικαπιταλιστική» ρητορεία τροτσκιστικοῦ τύπου (εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι στίς διακηρύξεις του σπάνια κάνει πιά τήν ἐμφάνισή του ὁ ὅρος ἰμπεριαλισμός).

Εθνική ή Κοινωνική Απελευθέρωση;

Του Τάκη Φωτόπουλου

Η Κοινωνική Πάλη, στη σημερινή εποχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είναι φανερό ότι παίρνει εντελώς διαφορετικές μορφές από τις κλασικές του περασμένου αιώνα. Τότε, τα όρια μεταξύ των δύο τύπων απελευθέρωσης, εθνικής και κοινωνικής, ήταν σαφώς διακριτά. Έτσι, η Κοινωνική Πάλη είχε στόχο είτε, από τη μια μεριά, την εθνική απελευθέρωση από αποικιοκρατικές δυνάμεις στον Τρίτο Κόσμο και από κατοχικές δυνάμεις στον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, είτε, από την άλλη, την κοινωνική απελευθέρωση από τον «ταξικό εχθρό», δηλαδή την δημιουργία μιας αταξικής κοινωνίας, είτε σοσιαλιστικής (επανάσταση του 1917 κ.λπ.) είτε ελευθεριακής (Ισπανική του 1936). Και αυτό, παρά τις θεωρητικές ακροβασίες, (αν όχι ταχυδακτυλουργίες) ιδιαίτερα των περισσότερων Μαρξιστών, αλλά και κάποιων «ελευθεριακών» της συμφοράς, να συγχωνεύσουν τους δύο τύπους απελευθέρωσης στον αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση, με σημαντικές όμως φωτεινές εξαιρέσεις ανάμεσά τους που έβλεπαν την προτεραιότητα του εθνικοαπελευθερωτικού ή πατριωτικού αγώνα στις συνθήκες αποικιοκρατίας ή στρατιωτικής Κατοχής.

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ 'Η ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ; ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ!

(Σάββ. 5/7/14 - 15:16)                          Αναδημοσίευση από :http://www.iskra.gr/

Του ΝΕΣΤΟΡΑ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗ

Μετά τις ευρωεκλογές άνοιξε ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον διάλογος μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ γύρω από διάφορα θέματα, τα περισσότερα των οποίων είναι καίριας σημασίας, όπως η σχέση ηγεσίας-κόμματος. Ένα από αυτά τα ζητήματα είναι και η εκφορά ενός «εθνικού», «πατριωτικού» λόγου. Ο διάλογος αυτός είναι διαρκής μέσα στην Αριστερά και επ’ αυτού θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις και την άποψη μου.

Κατ’ αρχάς θα συμφωνήσω με τον σ. Δημοσθένη Παπαδάτο στο σημείο που λέει πως η εκφορά «ταξικού» ή «πατριωτικού» λόγου δεν είναι ζήτημα γούστου. Είναι ζήτημα του πώς αντιλαμβανόμαστε τις αντιθέσεις (στην Ελλάδα) σήμερα και του πώς προσδιορίζουμε τον τακτικό και τον στρατηγικό μας στόχο. Αν δεν τοποθετήσουμε έτσι το σκεπτικό μας, τότε κάθε άλλη απάντηση θα διακατέχεται αναγκαστικά από έντονο άρωμα «γούστου».

ΣΕ ΤΙ ΧΩΡΑ ΖΟΥΜΕ;

Πριν μπούμε στο ερώτημα περί αντιθέσεων θα πρέπει να εξετάσουμε το πού βρισκόμαστε. Είναι γνωστή η μεγάλη συνεισφορά του Λένιν στην συγκεκριμένη συζήτηση. Είναι εκείνος που μπόρεσε να θεωρητικοποιήσει το σχήμα του ιμπεριαλισμού, να το τοποθετήσει με μαρξιστικό τρόπο και τελικά να πει πως ο ιμπεριαλισμός είναι το έσχατο στάδιο του καπιταλισμού. Να σημειώσουμε πως το έργο του Λένιν δεν διακατέχεται από κανενός είδους δογματισμό, καθώς ο ίδιος παίρνει στοιχεία από μελετητές που ουδεμία σχέση είχαν με το μαρξισμό, ενώ η συνεισφορά του αναγνωρίζεται και από αστούς θεωρητικούς (ίσως όχι τόσο όσο εκείνη του Μαρξ, γιατί ο Λένιν πραγμάτωσε και μία επανάσταση, προκαλώντας τη μήνη των απανταχού ιμπεριαλιστών), σε σημείο που να έχει προταθεί για το Νόμπελ Οικονομίας από το αμερικάνικο περιοδικό «Counterpunch».

Τάξη και Πατρίδα: Γύρω από το ζήτημα της εξάρτησης της χώρας μας

Θανάσης Τσιριγώτης

Γύρω από το ζήτημα της εξάρτησης της χώρας μας υπάρχουν πολλές παρεξηγήσεις. Από ορισμένους οι οποίοι ανακάλυψαν, μαζί με τον Σημίτη, την ισχυρή Ελλάδα, η εξάρτηση, δηλαδή η σχέση της χώρας μας με τον ιμπεριαλισμό, θεωρείται παλαιομοδίτικη προσέγγιση, ξεπερασμένο θεωρητικό σχήμα, συνώνυμο της ψωροκώσταινας (φτωχή αγρότισσα του Ναυπλίου που έδωσε τον οβολό της για την επανάσταση του 1821). Αντί αυτού προκρίθηκαν κάτι ψευτομοντέρνα μεταπτυχιακά που βλέπουν την Ελλάδα ν’ ανταγωνίζεται στα ίσια τις ΗΠΑ – Γερμανία, εξαγωγές κεφαλαίων σ’ όλον τον κόσμο, διεκδίκηση αγορών και φυσικά μία «αριστερή» ψωροφαντασία. Σαφώς υποτίμηση του ιμπεριαλισμού ο οποίος αντικαταστάθηκε από την «παγκοσμιοποίηση» και τις θεωριούλες της λεγόμενης αλληλεξάρτησης. (Σ’ ένα θεατρικό έργο ο λόρδος λέει στον διαμαρτυρόμενο υπηρέτη ότι αυτός, όντας αφεντικό, τον έχει τόσο πολύ ανάγκη που δεν μπορεί να ζήσει μόνος –αλληλεξάρτηση στην πράξη δηλαδή).

Ο Λένιν για το έθνος και τον πατριωτικό αγώνα

Του Γιάννη Τζιάλλα

Επειδή τα τελευταία χρόνια η σχέση Αριστεράς και πατριωτικού αγώνα έχει αμφισβητηθεί από πολλούς, έχει καταγγελθεί κάθε λόγος περί “πατρίδας” ως εθνικισμός, έχει σουρθεί στηλάσπη μέχρι και το ΕΑΜ ως “λάθος” κι όλα αυτά στο όνομα των “κλασικών” του μαρξισμού, από “σκληρούς Λενινιστές”, ας δούμε λίγο τί έγραφε ο Λένιν για αυτά τα ζητήματα.

«Στο “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” λέγεται ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Όμως, εκεί δεν λέγεται μόνο αυτό. Εκεί λέγεται ακόμη ότι με τη διαμόρφωση των εθνικών κρατών, ο ρόλος του προλεταριάτου γίνεται κάπως ιδιόμορφος. Αν πάρουμε την πρώτη θέση (οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα) και ξεχάσουμε τη σ ύ ν δ ε σ ή της με το δεύτερο (οι εργάτες διαμορφώνονται ως τάξη εθνικά, όχι όμως με την ίδια έννοια που διαμορφώνεται η αστική τάξη), θα κάνουμε πολύμεγάλο λάθος.

Πού βρίσκεται η σύνδεση αυτή; Κατά τη γνώμη μου, ακριβώς στο γεγονός ότι, όταν έχουμεδημοκρατικό κίνημα (σε μια τέτοια στιγμή, σε μια τέτοια συγκεκριμένη κατάσταση), το προλεταριάτο δεν μπορεί να μην το υποστηρίξει (συνεπώς δεν μπορεί να μην υπερασπίσει και την πατρίδα σε ένα εθνικό πόλεμο)».

Λένιν: «Γράμμα προς την Ι. Φ. Αρμάντ»

Άπαντα, τομ. 49, σελ. 329

«Όσο η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους παλεύει ενάντια στο έθνος που καταπιέζει, τόσο είμαστε πάντα και σε κάθε περίπτωση και πιο αποφασιστικά απ’ όλους υπέρ, γιατί είμαστε οι πιο τολμηροί και συνεπείς εχθροί της καταπίεσης. Εφ’ όσον η αστική τάξη του καταπιεζόμενου έθνους είναι υπέρ του δικού της αστικού εθνικισμού, εμείς είμαστε κατά. Πάλη ενάντια στα προνόμια και τη βία του έθνους που καταπιέζει και καμιά ανοχή της επιδίωξης προνομίων από μέρους του καταπιεζόμενου έθνους.

…

Σε κάθε αστικό εθνικισμό καταπιεζόμενου έθνους υπάρχει πανδημοκρατικό περιεχόμενο ενάντια στην καταπίεση κι αυτό ακριβώς το περιεχόμενο το υποστηρίζουμε χωρίς όρους, ξεχωρίζοντας αυστηρά την τάση προς την εθνική του αποκλειστικότητα, καταπολεμώντας την τάση του Πολωνού αστού να καταπιέζει τον εβραίο κ.λπ. κ.λπ».

Λένιν: «Για το Δικαίωμα Αυτοδιάθεσης των Εθνών» σελ. 61

«Ο Μαρξ και ο Ένγκελς είπαν στο “Κομμουνιστικό Μανιφέστο” ότι οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Ο ίδιος, όμως, ο Μαρξ, επανειλημμένα καλούσε να πάρουν μέρος σε εθνικό πόλεμο: ο Μαρξ το 1849, ο Ένγκελς το 1859 (το τέλος της μπροσούρας του “Πάδος και Ρήνος”, όπου διεγείρεται ανοιχτά το εθνικό αίσθημα των Γερμανών, τους καλούν ανοιχτά σε εθνικό πόλεμο). Το 1891 ο Ένγκελς, λόγω της απειλής και του επερχόμενου τότε πολέμου της Γαλλίας(Μπουλανζέ) και του Αλέξανδρου του Γ’ ενάντια στη Γερμανία, αναγνώριζε ανοιχτά την “υπεράσπιση της πατρίδας”.

Μήπως ο Μαρξ και ο Ένγκελς τα μπέρδευαν και έλεγαν άλλα σήμερα και άλλα αύριο; Όχι. Κατά τη γνώμη μου, η αναγνώριση της “υπεράσπισης της πατρίδας” στον εθνικό πόλεμοανταποκρίνεται απόλυτα στο μαρξισμό. Το 1891 οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες πραγματικά θα έπρεπε να υπερασπίσουν τη χώρα τους στον πόλεμο ενάντια στον Μπουλανζέ και τον Αλέξανδρο τον Γ’. Αυτό θα ήταν μια ιδιόμορφη παραλλαγή εθνικού πολέμου».

Λένιν: «Γράμμα στην Ι. Φ. Αρμάντ», 30 του Νοέμβρη του 1916

Άπαντα, τομ. 49ος, σελ. 328-330

«Κοντολογίς: ο πόλεμος ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές μεγάλες δυνάμεις (δηλαδή σε δυνάμεις που καταπιέζουν μια ολόκληρη σειρά ξένους λαούς, που τους τυλίγουν με τα δίχτυα της εξάρτησης από το χρηματιστικό κεφάλαιο κ.τ.λ.) ή σε συμμαχία μ’ αυτές, είναι ιμπεριαλιστικός πόλεμος.

Τέτοιος είναι ο πόλεμος του 1914-1916. Η “υπεράσπιση της πατρίδας” σ’ αυτό τον πόλεμο είναι απάτη, είναι δικαίωσή του. Ο πόλεμος από μέρους των καταπιεζόμενων (λ.χ. των αποικιακών λαών) ενάντια στις ιμπεριαλιστικές, δηλαδή στις καταπιεστικές δυνάμεις, είναι πραγματικά εθνικός πόλεμος. Αυτός είναι δυνατός και τώρα. Η “υπεράσπιση της πατρίδας” από μέρους τηςεθνικά καταπιεζόμενης χώρας ενάντια στην καταπιέζουσα δεν είναι απάτη και οισοσιαλιστές δεν είναι διόλου ενάντια στην “υπεράσπιση της πατρίδας” σ’ ένα τέτοιο πόλεμο.

Η αυτοδιάθεση των εθνών είναι το ίδιο με τον αγώνα για πλήρη εθνική απελευθέρωση, για πλήρη ανεξαρτησία, ενάντια στην προσάρτηση και οι σοσιαλιστές δεν μπορούν να παραιτηθούν από ένα τέτοιο αγώνα -όποια μορφή κι αν πάρει μέχρι την εξέγερση ή τον πόλεμο- χωρίς να πάψουν να είναι σοσιαλιστές».

Λένιν: «Σχετικά με τη Γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον “Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό”», Γράφτηκε Αύγουστο-Οκτώβρη του 1916, Εκδόσεις ΠΡΟΓΚΡΕΣ, σελ. 11-12

«… η αστική τάξη των καταπιεζόμενων εθνών μόνο φλυαρεί για εθνική εξέγερση, ενώ στην πράξη έρχεται σε αντιδραστικές συναλλαγές με την αστική τάξη του καταπιεστικού έθνους, πίσω από την πλάτη και ενάντια στο λαό της, στις περιπτώσεις αυτές η κριτική των επαναστατών μαρξιστών πρέπει να στρέφεται όχι ενάντια στο εθνικό κίνημα, αλλά ενάντια στον εκφυλισμό, στον εκχυδαϊσμό, στη μετατροπή του σε μικροκαβγά».

Λένιν: «Σχετικά με τη Γελοιογραφία του Μαρξισμού και τον “Ιμπεριαλιστικό Οικονομισμό”», Γράφτηκε Αύγουστο-Οκτώβρη του 1916,Εκδόσεις ΠΡΟΓΚΡΕΣ, σελ. 41

«Από μαρξιστική άποψη, όμως, τέτοιοι γενικοί και αφηρημένοι ορισμοί, όπως ο “μη πατριωτισμός”, δεν έχουν καμιά απολύτως αξία. Η πατρίδα, το έθνος, είναι ιστορικές κατηγορίες. Αν σε καιρό πολέμου πρόκειται για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ή για αγώνα ενάντια στο ζυγό που καταπιέζει ένα έθνος, εγώ δεν είμαι καθόλου ενάντια σ’ ένα τέτοιο πόλεμο και δεν φοβάμαι τις λέξεις “υπεράσπιση της πατρίδας” όταν αναφέρονται σ’ ένα τέτοιου είδους πόλεμο ή εξέγερση. Οι σοσιαλιστές τάσσονται πάντοτε με το μέρος των καταπιεζόμενων και συνεπώς δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι των πολέμων που έχουν σκοπό τη δημοκρατική ή σοσιαλιστική πάλη ενάντια στην καταπίεση».

Λένιν : «Γράμμα προς τον Μπορίς Σουβάριν», Γράφτηκε το Δεκέμβρη του 1916, Άπαντα, τομ. 30, σελ. 262

«Είναι ολοφάνερο πως σ’ αυτό το ζήτημα (όπως και στην αντίληψη για τον “πατριωτισμό”), δεν είναι ο αμυντικός ούτε ο επιθετικός χαρακτήρας του πολέμου, μα τα συμφέροντα της ταξικής πάλης του προλεταριάτου ή μάλλον τα συμφέροντα του διεθνούς κινήματος του προλεταριάτου, που αποτελούν τη μοναδική δυνατή σκοπιά από την οποία μπορεί να εξεταστεί και να λυθεί το ζήτημα της στάσης των σοσιαλδημοκρατών απέναντι στο ένα ή το άλλο φαινόμενο στις διεθνείς σχέσεις»

Λένιν : «Ο Πολεμοχαρής Μιλιταρισμός και η Αντιμιλιταριστική Τακτική της Σοσιαλδημοκρατίας», Δημοσιεύτηκε τον Ιούλη του 1908, Άπαντα, τομ. 17, σελ. 198

Ανάρτηση από: http://www.iskra.gr

Αναδημοσίευση από:http://blogvirona.blogspot.gr/

Τα …διαλεκτικά χάσματα του Μπογιόπουλου

Ροβεσπιέρος

Ιανουαρίου 7, 2014 από seisaxthiablog

Η προσφιλής τακτική του Νίκου Μπογιόπουλου είναι να αλιεύει κάποια τσιτάτα του Μαρξ ή του Λένιν και πάνω τους να προσπαθεί να «τεκμηριώσει» τις απόψεις του.

Προκειμένου, λοιπόν, να αποδείξει ότι το «ευρώ ή δραχμή» είναι ένα ψευτοδίλημμα (άποψη του ΚΚΕ) προτάσσει δύο τσιτάτα του Λένιν:

α). «Η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας»

β). «Η πολιτική δεν μπορεί να μην έχει τα πρωτεία απέναντι στην οικονομία. Το να σκέπτεται κανείς διαφορετικά, θα πει ότι ξεχνάει το αλφάβητο του μαρξισμού…». Αν εξετάσεις μηχανικά (αντιδιαλεκτικά) αυτά τα τσιτάτα, όπως το κάνει ο Μπογιόπουλος, τότε το ένα αντικρούει το άλλο. Διότι αν «η πολιτική είναι συμπυκνωμένη έκφραση της οικονομίας» τότε πώς γίνεται να περνάει σε δεύτερη θέση η Οικονομία;

Το κείμενο του Μπογιόπουλου το διαβάσαμε ΕΔΩ:

http://www.klassikoperiptosi.blogspot.gr/2014/01/blog-post_1166.html

Η δημοσιογραφική (τυπική) σκέψη του Μπογιόπουλου δεν μπορεί να κατανοήσει τη ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ των λόγων του Λένιν.

Για το Λένιν η πολιτική πράγματι έχει τα «πρωτεία» όταν αλλάζει, ανατρέπει, τα δεδομένα εκείνα της Οικονομίας που αποτελούν τη «συμπυκνωμένη έκφρασή» της. Όταν δηλαδή δημιουργήσει άλλη Οικονομία και αποτελέσει η ίδια (η πολιτική) διαφορετική «συμπύκνωση της οικονομίας».

Όταν, συνεπώς, η Πολιτική δεν ανατρέπει ή δεν αλλάζει τις υπάρχουσες οικονομικές σχέσεις, θα παραμένει η «συμπυκνωμένη έκφραση» αυτών των οικονομικών σχέσεων (οικονομίας).

Ένα άλλο «διαλεκτικό» σάλτο του Μπογιόπουλου είναι και τούτο:ΘΕΛΕΙ να αγνοεί ότι ο Ιμπεριαλισμός έχει υποτάξει ΠΛΗΡΩΣ την πολιτική στην υπηρεσία του.

Σήμερα η πολιτική είναι ολοκληρωτικά υποταγμένη στα πλανητικά κέντρα της οικονομικής εξουσίας (παγκοσμιοποίηση) και στους μηχανισμούς αυτών των κέντρων…

Το «αόρατο κόμμα» κατέλαβε το Κόμμα για να το παροπλίσει, του Κ.Ζηλάκου

Φωτογραφία: Αλέξανδρος Κατσής/ FosPhotos

Μια ερμηνεία για τα όσα «ακατανόητα» και «ύποπτα» συμβαίνουν στο ΚΚΕ

Η διαπίστωση πως «αν οι εχθροί του ΚΚΕ μπορούσαν να υπαγορεύσουν στην ηγεσία του κάποια πολιτική αυτά θα της έλεγαν να κάνει», περιέχει τον πυρήνα της εκτίμησης για όσα συμβαίνουν στο Κόμμα και είναι μια βάση ερμηνείας των όσων «ακατανόητων» έως και «ύποπτων» συντελούνται σ’ αυτό τα τελευταία χρόνια. Η διαπίστωση αυτή ερμηνεύει, ως ένα βαθμό, τόσο την πολιτική που ακολουθεί η κομματική ηγεσία όσο και την οργανωτική δομή που έχει εγκαταστήσει και τη χρησιμοποιεί για να υπηρετήσει αυτή την πολιτική.

Αυτό που παρατηρείται εδώ και καιρό είναι η συστηματική εγκατάλειψη του ενός μετά το άλλο των μετώπων, που προνομιακά θα μπορούσε να παίξει ρόλο το ΚΚΕ, οδηγώντας τον κομματικό οργανισμό – οργανώσεις και κάθε μορφής παρέμβαση στην κοινωνία – σε μια απονεύρωση και σε παροπλισμό:

Εγκαταλείφθηκε το μαζικό λαϊκό κίνημα αλλά και το εργατικό κίνημα, παρά τον ρόλο και την παρουσία του ΠΑΜΕ. Αυτό γιατί η παρουσία μιας «πρωτοπορίας» από μόνη της ούτε αποτελεί ούτε δημιουργεί κίνημα, καθώς το ζητούμενο δεν είναι κάποιοι ακτιβισμοί επιλεγμένων στελεχών αλλά η σχέση αλληλοτροφοδότητησης με τις εργατικές και λαϊκές μάζες, πράγμα που το αποτρέπει, αν δεν το απαγορεύει, η αποστειρωμένη παρουσία αυτής της «πρωτοπορίας», που θέτει πάντα σαν προαπαιτούμενο για την όποια συμπόρευση, τη συμφωνία με την «λαϊκή εξουσία» και τη στρατηγική του ΚΚΕ. Τελικά όλα δείχνουν πως κάποιοι δεν θέλουν να εκδηλωθεί η λαϊκή οργή και να γίνει οργανωμένη πάλη και όχι πως δεν είναι οι συνθήκες ώριμες για να γίνει αυτό.

Εγκαταλείφθηκαν έννοιες όπως «πατριωτισμός», «εθνικό», «ανεξαρτησία», «κυριαρχικά δικαιώματα». Επίσης ο όρος «αριστερά» έγινε απαγορευμένος και εγκαταλείφθηκε με ό,τι αυτός σήμαινε στη συλλογική μνήμη του λαού. Ετσι λοιπόν, αντί να δοθεί η μάχη για ν’ αποκτήσουν αυτές οι έννοιες, που είναι ριζωμένες στο συλλογικό υποσυνείδητο των ριζοσπαστικών στρωμάτων της κοινωνίας, τέτοιο περιεχόμενο που ν’ ανταποκρίνεται στις σύγχρονες συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης και να υπηρετούν την λαϊκή πάλη, αφέθηκαν – μάλιστα σε συνθήκες γενικευμένης καπιταλιστικής κρίσης – στην τύχη τους και μαζί τους τμήματα του ελληνικού λαού έγιναν έρμαια κάθε είδους πολιτικών μορφωμάτων ακόμα και φασιστικών. Τελικά το ΚΚΕ, δηλαδή η ηγεσία του, παρέδωσε τα όπλα του στους αντιπάλους του και στους εχθρούς του λαού.

Το ιδεολογικό περιτύλιγμα βρέθηκε στο όνομα της καθαρότητας της γραμμής και από ‘κει και πέρα έγιναν ιδεολογικές κατασκευές για να υπηρετήσουν αυτή τη γραμμή. Πρόκειται για μια ολοκληρωτική αναθεώρηση της ιστορίας του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος που έφθασε μέχρι το σημείο να θεωρείται το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) ως «οπορτουνιστικό», γιατί τάχα δεν έβαλε το ζήτημα της «λαϊκής εξουσίας», απαγορεύοντας μάλιστα στους αγωνιστές αυτού του κινήματος που παραμένουν στους κόλπους του ΚΚΕ, να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις και να καταθέτουν στεφάνια στις επετείους της 28ης Οκτωβρίου 1940 και της 25ης Μαρτίου 1821.

Κατασκευάστηκε το ιδεολόγημα περί συμμετοχής της Ελλάδας στην «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», το οποίο δεν απαντάει σε τίποτα, παρά μόνο εξασφαλίζει τον παροπλισμό και την αποστράτευση του λαϊκού κινήματος τόσο από το αντιμονοπωλιακό, όσο και από το αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο. Είναι χαρακτηριστικό ότι απαγορεύτηκε ακόμα και η χρήση σε κείμενα του «Ριζοσπάστη» λέξεων όπως «κατοχή», «εξάρτηση», «υποτέλεια». Μα και επί γερμανικής κατοχής (1941-1944) τμήματα της ελληνικής άρχουσας τάξης συμμετείχαν και τότε στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, πολύ περισσότερο μάλιστα που και τμήματα του πολιτικού κόσμου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συνεργάστηκαν με τους κατακτητές αλλά δεν έπαψε να υπάρχει κατοχή. Και μη σπεύσει κάποιος να πει ότι τώρα βρισκόμαστε στον «ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού που είναι ο ιμπεριαλισμός» γιατί ούτε αυτό είναι κάτι καινούργιο.

Τα αποτελέσματα είναι τραγικά.  Σε μια περίοδο που ο λαός έχει ανάγκη το ΚΚΕ και αν δεν υπήρχε θα το έφτιαχνε, το σημερινό ΚΚΕ, δηλαδή η ηγεσία του – τα στελέχη του αρέσκονται να λένε πως «το Κόμμα είναι η καθοδήγησή του» – κάνει μια συστηματική προσπάθεια να αποστασιοποιείται από τις επείγουσες ανάγκες του λαού παραπέμποντας τα πάντα στη «λαϊκή εξουσία». Δηλαδή αφήνει το λαό ξεκρέμαστο. Στην πραγματικότητα η εργατική τάξη ο ελληνικός λαός παραδόθηκε αμαχητί στα αρπακτικά, ξένα και ντόπια. Αυτοί που ήταν ταγμένοι να τον υπερασπιστούν και να οργανώσουν τον αγώνα του αρκέστηκαν σε κάποιες αποστειρωμένες από το λαό «παρελάσεις» και «περιπάτους» για την τιμή των όπλων.

Μάλιστα, κάποια στιγμή ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία, μέσα στην απελπισία τους, πήραν των ομματιών τους και βγήκαν σαν «αγανακτισμένοι» στις πλατείες, κουβαλώντας ο καθένας ό,τι είχε πάνω του, προσπαθώντας να συνδέσει τη δική του πολιτική συνείδηση με την ανάγκη «κάτι να γίνει». Δεν βρέθηκαν, όμως, αντιμέτωποι στο Σύνταγμα μόνο με τα ΜΑΤ και τα δακρυγόνα της κυβέρνησης αλλά και με την συκοφαντία από την ηγετική ομάδα του ΚΚΕ, πως τάχα το… «αυθόρμητο δεν είναι πολιτικό» πως είναι… «ακροδεξιοί» (ομιλία της Α.Παπαρήγα στη Βουλή) πως η Πλατεία είναι… «χώρος διακίνησης ναρκωτικών» (ρεπορτάζ «Ριζοσπάστη») κλπ.

Μια γενικευμένη επιχείρηση καταστολής του «κινήματος της Πλατείας» αποτέλεσε η προβοκάτσια της 20ης Οκτώβρη 2011, όπου η δήθεν «περικύκλωση της Βουλής» από το ΠΑΜΕ εξελίχθηκε σε περιφρούρηση της Βουλής σε ρόλο ΜΑΤ και τελικά σε ένα «μπάχαλο» που έδιωξε τον κόσμο από την Πλατεία. Είχε προηγηθεί ο Δεκέμβρης του 2008, όπου η κομματική ηγεσία μέσω του «Ριζοσπάστη» προσπάθησε με κάθε τρόπο να συκοφαντήσει τη νεανική οργή.

Για όλα τα παραπάνω έγιναν πολλές και αξιόλογες προσπάθεις, κυρίως στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, τόσο για ερμηνεία της πολιτικής που ακολουθεί η ηγεσία του Κόμματος όσο και για την δικαιολόγηση αυτής της πολιτικής. Ωστόσο, αυτό που λείπει είναι μια απάντηση σ’ ένα μεγάλο «ΓΙΑΤΙ;» ακολουθείται αυτή η πορεία.

Στην προσπάθεια ν’ απαντηθεί αυτό το «γιατί», δεν μπορεί παρά να αναζητούνται λύσεις του «αινίγματος» του σημερινού ΚΚΕ και στην απάντηση του ερωτήματος «τελικά ποιός ωφελείται;». Σαν μεθοδολογία ερμηνείας πολιτικών φαινομένων και γεγονότων είναι προσφιλής στην ηγεσία του ΚΚΕ. Δηλαδή, εκ του αποτελέσματος να αναζητούνται τα αίτια και αυτοί που το προκάλεσαν και τα τυχόν κίνητρα τους. Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι ο παροπλισμός του ΚΚΕ και η εγκατάλειψη του λαού στην τύχη του.

Είναι γεγονός πως καλύτερο δώρο σε όσους επί τόσα χρόνια επιβουλεύονταν το ΚΚΕ και προσπαθούσαν να το βάλουν στο χέρι, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Εφθασε στο σημείο το κόμμα που ήταν «καρφί στο μάτι τους» να μην τους ενοχλεί σε τίποτα και ελεύθεροι να εφαρμόζουν τα καταστροφικά για τη χώρα και το λαό σχέδιά τους, ενώ η ηγεσία του ΚΚΕ διατείνεται πως «το θέμα δεν είναι το χρέος», «το θέμα δεν είναι τα μνημόνια», «το θέμα δεν είναι η έξοδος από την ευρωζώνη», «το θέμα δεν είναι η έξοδος από την ΕΕ», «το θέμα δεν είναι η έξοδος από το ΝΑΤΟ», «το θέμα δεν είναι να μη γίνονται απολύσεις», «το θέμα δεν είναι…» αυτό ή το άλλο αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης αλλά ο ίδιος ο καπιταλισμός, αυτός φταίει και άρα η λύση είναι η «λαϊκή εξουσία» και ως τότε… τίποτα. Ετσι συντελείται το πρωτοφανές παραίτηση από την πολιτική πάλη, παραίτηση από την ίδια την ταξική πάλη.

Εφθασε στο σημείο το κόμμα, το ΚΚΕ που ήταν καρφί στο μάτι των ιμπεριαλιστικών επιτελείων και στη γεωστρατηγική τους σκακιέρα ήταν μια εχθρική σταθερά, να παροπλίζεται με το ιδεολόγημα της ελληνικής συμμετοχής στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, που οδηγεί στο συμπέρασμα πως δεν έχει νόημα το μέτωπο απέναντι στον ιμπεριαλισμό, αφού η αφού η Ελλάδα δεν είναι μια εξαρτημένη χώρα αλλά είναι μέρος της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας και συνεπώς το θέμα είναι ανατροπή του καπιταλισμού.

Καλύτερο δώρο για τις ΗΠΑ και τους άλλους ιμπεριαλιστές δεν θα μπορούσε να υπάρχει.

Ετσι φθάσαμε στο σημείο τα ζητήματα της εξόδου της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση να τίθενται μόνο με την προϋπόθεση της «λαϊκής εξουσίας», άρα πάλη και συσπειρώσεις – συμμαχίες γύρω από αυτά τα αιτήματα δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο στο πλαίσιο της πάλης για την «λαϊκή εξουσία».

” Τα προβλήματα των Ελλήνων και της Ελλάδας. “ του Δ. Βασιλειάδη

Αν εθνικισμός είναι να σέβεσαι την εθνότητα όλων και να διαφυλάττεις τη δική σου, τότε δηλώνω αδιόρθωτος εθνικιστής.

Βάσος Λυσαρίδης

Στα πλαίσια της «εκσυγχρονιστικής» εθνοκάπηλης εθνοαποδομητικής δεξιάς και της εθνομηδενιστικής «ανανεωτικής και αναθεωρητικής» Αριστεράς υπάρχουν διάφορες ιδεολογικές αναφορές μιας συγκεκριμένης σχολής σκέψης, που έχουν σχέση με τη γνωστή θεωρία του έθνους και έθνους – κράτους σε αντιπαράθεση με την ταξική πάλη.

Μια αποκλειστικότητα που αφορά μόνο την Ελλάδα, ως εκφυλιστικό φαινόμενο της μεταπολίτευσης, που έχει καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα και την κοινωνική της συνοχή, επειδή βάλει ευθέως εναντίον του εθνικού φρονήματος και της εθνικής παράδοσης του ελληνικού λαού και δημιουργεί φαινόμενα αποσταθεροποίησης και αποδόμησής του.

Το θέμα αφορά κυρίως την «παρακμιακή δεξιά «εκσυγχρονιστική» και αριστερή «αναθεωρητική» διανόηση της Ελλάδας και τα κόμματα που την εκπροσωπούν.

Αυτή η σχολή σκέψης διακηρύττει ότι «τα περί έθνους είναι χωρίς περιστροφές, ανοησίες και το μόνο που ισχύει είναι η ταξική πάλη».

Με αυτή την έννοια δεν ισχύει η ρήση του Αντόνιο Γκράμσι:

«Ασφαλώς η εξέλιξη τείνει προς τον διεθνισμό, το σημείο όμως αφετηρίας είναι ‘εθνικό’ και από αυτό το σημείο αφετηρίας πρέπει ακριβώς να ξεκινήσουμε».[1]

Ούτε και του γνωστού ηγετικού στελέχους του κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας που διακήρυττε ότι «Είμαστε το κόμμα της εργατικής τάξης. Και, η εργατική τάξη ποτέ δεν αδιαφόρησε για τα εθνικά συμφέροντα»

Η φράση αυτή του Γκράμσι και του Τολιάτι βασίζεται πιθανόν στην άποψη που διατύπωσε ο Μαρξ στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, όπου συγκεκριμένα, αφού αναφέρει ότι «οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν», προσθέτει ταυτόχρονα ότι «μα μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, ν’ ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης».[2]

Οι θιασώτες της ταξικής πάλης αρνούνται τη θέση αυτή του Γκράμσι και του Τολιάτι, ακόμη και του Μαρξ, γιατί απλούστατα δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη του εθνικού.

Δεν υπάρχουν με αυτή τη έννοια σύνορα. Η χώρα αντιμετωπίζεται ως χώρος. Οπότε η λαθρομετανάστευση μετατρέπεται σε «μετανάστευση», που θεωρείται φυσιολογικό φαινόμενο. Εφόσον είναι έτσι, τότε άνετα δικαιούνται λόγω «διεθνισμού» να κατακλείσουν την Ελλάδα εκατομμύρια «μετανάστες».

Δεν παίζει κανένα ρόλο, αν είναι φανατικοί Ισλαμιστές και μεταβάλουν κάποια στιγμή την Ελλάδα σε ισλαμική χώρα, μιας και η νεολαία, το μέλλον της Ελλάδας, μεταναστεύει στο εξωτερικό.

Η τάση κατάργησης του έθνους- κράτους και η δημιουργία ανοιχτών συνόρων, που σημαίνει βασικά κατάργηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας, χαρακτηρίζει τόσο τη στρατηγική του κεφαλαίου, όσο και της εργασίας.[3]

Ο Καπιταλισμός της Αποκάλυψης

Δεκεμβρίου 23, 2013 από seisaxthiablog

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Η ανεξέλεγκτη παγκοσμιοποίηση και το νεοφιλελεύθερο δόγμα φέρνουν τον πλανήτη στο χείλος του γκρεμού.

Οι ξεσηκωμοί και οι συγκρούσεις συνεχίζονται σε πολλές εστίες παγκοσμίως και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δείχνουν έτοιμοι να σηκώσουν το «πιστόλι» και να πυροβολήσουν κατ’ ευθείαν την καρδιά του σύγχρονου τέρατος.

Είναι φανερό ότι ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία έχει αρχίσει, ο μαφιόζικος καπιταλισμός μπαίνει στη βαθειά του κρίση και όλοι ονειρεύονται ότι, στο τέλος αυτής της ιστορικής νύχτας, οι τραπεζίτες θάναι αυτοί που θάχουν χάσει τον ύπνο τους.

Η πάλη των τάξεων είναι διαρκής αλλά η σημερινή κρίση διαδραματίζεται ως πάλη μεταξύ της εθνικής κυριαρχίας και της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Όσο δεν αντιστέκονται οι λαοί, τα αρπακτικά της παγκοσμιοποιημένης ολιγαρχικής χρηματοπιστωτικής ελίτ εισβάλλουν στην χώρα από όλες τις πλευρές, θωρακισμένοι από δίκτυα δημοσιογράφων, πολιτοφυλακών, πρακτόρων, ειδικών δυνάμεων και μισθοφόρων έτσι ώστε να μπορούν να καταβυθίζουν μια ηλιόλουστη χώρα της Μεσογείου ή της Λατινικής Αμερικής, ή όπου αλλού στον κόσμο, σε ένα απύθμενο σκοτάδι.

Πνέει, όμως, ο άνεμος της Επανάστασης ή μήπως η εξέγερση της «μεσαίας τάξης» ευνοεί τα σχέδια του πολέμου;

Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!

Δεκεμβρίου 20, 2013 από seisaxthiablog

Δημήτρης Καζάκης

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά όποτε ακούω την φράση «ανθρωπιστική κρίση» στην Ελλάδα παθαίνω κάτι. Ξέρετε γιατί πράγμα μιλάω. Οι Έλληνες μάλλον από κάποιον τρομερό εγκέλαδο, ή κάποια άλλη φυσική καταστροφή, αντιμετωπίζουν μια βαθιά «ανθρωπιστική κρίση». Κι επομένως δικαιολογημένα αντιμετωπίζουν κόμματα και κράτος αισίως τον 1 στους 4 Έλληνες, που αντιμετωπίζει πια σοβαρό πρόβλημα καθημερινής επιβίωσης, με όλη την απαραίτητη φιλανθρωπία που δείχνουν πάντα οι καλές κυρίες των σαλονιών για τα αδέσποτα του δρόμου, ή οι εκκεντρικοί φιλόζωοι για τα ζώα υπό εξαφάνιση.

Μάλιστα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μας υπόσχεται ότι τα συσσίτια και η κρατική φιλανθρωπία επί των ημερών της μέλλουσας «αριστερής κυβέρνησης» θα είναι πολύ καλύτερα από τα σημερινά. Ίσως να προσφέρουν και μενού στις ουρές των συσσιτίων που θα μεγαλώνουν και θα μεγαλώνουν όσο η «αριστερή κυβέρνηση» θα κάνει πώς διαπραγματεύεται με τους Ευρωπαίους για να κρατά την Ελλάδα στο ευρώ.

Κι έτσι ο Έλληνας εργαζόμενος, ο Έλληνας νοικοκύρης, εκείνος που τον έμαθαν όλα αυτά τα χρόνια πώς αρκεί να είναι καλός στη δουλειά του και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε, αντιμετωπίζεται ως ανθρώπινη εκδοχή της Καρέτα-Καρέτα, ή της Μονάχους-Μονάχους. Η κρατική και ιδιωτική φιλανθρωπία είναι γι’ αυτόν η μόνη επιλογή. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν φτάνει που υπόκειται σε μαζική εξόντωση προκειμένου να λεηλατήσουν την χώρα του και τον ίδιο οι ξένοι δανειστές ώστε να μην θιγεί το περίφημο ευρώ, πρέπει να υποστεί και το στίγμα του επαίτη, του ζήτουλα, όπως απαιτεί η θεωρία περί «ανθρωπιστικής κρίσης».

Βλέπετε, πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς να μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι κάποιες οικογένειες πρέπει να χάνουν τα παιδιά τους, ή οφείλουν να γίνονται παρανάλωμα επειδή δεν έχουν άλλο μέσο θέρμανσης. Πρέπει να εξοικειωθούμε με την ιδέα ότι είναι φυσιολογικό να υπάρχουν πάνω από 300 χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ηλεκτρικό. Τέσσερις δεκαετίες μετά τον εξηλεκτρισμό της χώρας, όλο και περισσότεροι επιστρέφουν στην δεκαετία του ’30 όταν 1 στα 3 νοικοκυριά στην Ελλάδα δεν είχαν καν την δυνατότητα ηλεκτροδότησης. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε και χωρίς νερό. Πρέπει να συνηθίσουμε την ακραία φτώχεια σε τέτοια έκταση που μόνο στα ντοκιμαντέρ για τον τρίτο κόσμο τα έβλεπε ο μέσος Έλληνας. Πρέπει να μην μας κάνει εντύπωση το γεγονός ότι καθημερινά χιλιάδες συμπατριώτες μας χάνουν δικούς τους γιατί αδυνατούν να έχουν πρόσβαση σε φάρμακα και θεραπείες. Ανθρωπιστική κρίση γαρ!

Άσε που θα πρέπει να μάθουμε ότι το να σε εξαναγκάζουν να φύγεις από τον τόπο σου, ή να βλέπεις τα παιδιά σου να ξενιτεύονται για ένα ξεροκόμματο, είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Άλλωστε έχουμε και την αριστερά που μας λέει ότι δεν υπάρχουν σήμερα πατρίδες, αλλά μόνο η παγκοσμιοποιημένη κυριαρχία του κεφαλαίου. Γιατί λοιπόν να ξεσηκωθείς τώρα που σε ξεριζώνουν από τον τόπο σου, τώρα που σε εξαναγκάζουν να πάρεις των οματιών σου; Γιατί γκρινιάζεις που σε θέλουν εξαθλιωμένο μετανάστη ακόμη και μέσα στη χώρα σου που δεν μπορεί να σου ανήκει, ούτε καν τυπικά;

Όλοι είμαστε μετανάστες, δεν έγραφαν στους τείχους κάποιοι ηλίθιοι που το παίζουν αναρχικοί; Είναι σαν να λένε, όλοι είμαστε δούλοι, τι καλά! Αυτό είναι το ταξικά σωστό! Αυτό σημαίνει να έχεις ταξική συνείδηση της θέσης σου! Αυτό σημαίνει ανάδειξη της βασικής ταξικής αντίθεσης! Όταν εσύ σαν εργαζόμενος, σαν άνθρωπος τα έχεις χάσεις όλα και το κεφάλαιο τα έχει κερδίσει όλα. Μαζί και την πατρίδα σου.

Όχι δεν πρόκειται για γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού. Όχι δεν πρόκειται για μαζικό ξεριζωμό και εξόντωση εξεπιτούτου. Και προς θεού δεν πρόκειται για κατοχή αυτό που υφίσταται ο ελληνικός λαός. Πρόκειται απλά για «ανθρωπιστική κρίση»! Μας το διαβεβαιώνει και η αριστερά, η ταξική αριστερά, η οποία μας το έχει ξεκαθαρίσει: Ε, τι να κάνουμε; Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!

Ναι ηλίθιε! Είναι ο καπιταλισμός κι επομένως εσύ κακώς θρηνείς τα παιδιά και την οικογένειά σου. Κακώς νιώθεις νοσταλγία και αγάπη για την πατρίδα σου, για τις ρίζες σου σ’ αυτόν τον τόπο που σε μεγάλωσε και σε ανέθρεψε, σ’ αυτόν τον τόπο που του χρωστάς γιατί οι γονείς και οι παππούδες σου τον δάμασαν με την δουλειά τους και τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο. Κακώς εμπνέεσαι από τους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες του λαού σου που σου μάθανε να τιμάς και να υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου, όπως την οικογένειά σου, όταν αυτή βρίσκεται υπό απειλή. Και μάλιστα τέτοιας έκτασης σαν την σημερινή. Κακώς νιώθεις αηδία και ντροπή για τους δοσίλογους και τους προδότες που σε κυβερνάνε. Όλα αυτά δεν είναι αρκούντως ταξικά.

Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε! Κι επομένως πρέπει να μάθεις ότι στον καπιταλισμό αυτός που κάνει κουμάντο είναι μόνο το κεφάλαιο και οι ολιγαρχίες του. Πολιτικές και οικονομικές. Αυτές βαρούν τον ταμπουρά κι εσύ χορεύεις. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Κι όταν το κεφάλαιο, τα αρπαχτικά των κεφαλαιαγορών και το πολιτικό τους προσωπικό απαιτούν κατάργηση των συνόρων, κατάλυση των εθνικών κρατών και μαζί τους κάθε έννοιας κοινωνικού και πολιτικού δικαιώματος, όπως και την μετατροπή των λαών σε πληθυσμούς χωρίς πατρίδα, ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να επαναλάβεις το γνωστό από παλιά: Ελευθερία ή Θάνατος; Ποιος είσαι εσύ που θα τολμήσεις να επαναλάβεις το Μολών Λαβέ;

Η γυναίκα του Καίσαρα…

του Γ. Ρακά

Σάλο έχουν προκαλέσει οι σχετικές με το πόθεν έσχες αποκαλύψεις πρωτοκλασάτων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Και δικαίως, αφού οι περιουσίες τους και οι επενδύσεις τους σε ‘βαριά’ χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και funds στέκουν εντελώς προκλητικές σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία στενάζει υπό τους δεσμούς των μνημονίων, και της οικονομικής εξαθλίωσης.

Και αν στην περίπτωση του Δημήτρη Τσουκαλά, υπάρχει και μια διάσταση διαστρέβλωσης της πραγματικότητας –καθώς ο ίδιος δεν υπήρξε κρατικοδίαιτος, και άρα δεν πήρε εφάπαξ, αλλά αποζημίωση από έναν μεγάλο ιδιωτικό τραπεζικό οίκο του εξωτερικού στον οποίον ο ίδιος εργαζόταν– το ζήτημα παραμένει. Και είναι ταξικό.

Ό,τι και να λεν τώρα οι Ευκλείδης Τσακαλώτος και Γιάννης Σταθάκης, ότι τα λεφτά δεν τα έβγαλαν αυτοί, ότι τα κληρονόμησαν, ότι «δεν ασχολούνται», ένα είναι γεγονός. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν οργανικό μέρος της άρχουσας τάξης.

Και θα ‘πρεπε, αυτοί που υποκρίνονται τους «μαρξιστές» και τους πούρους οπαδούς της «καθαρής ταξικής ανάλυσης», να γνωρίζουν αυτό που έλεγε ο ίδιος ο Μαρξ, ότι το «κοινωνικό είναι καθορίζει την συνείδηση». Και, δυστυχώς, στο μέτρο που δεν το αρνούνται, το δικό τους «κοινωνικό είναι» τους κατατάσσει μεταξύ αυτών που διαφεντεύουν αυτόν τον τόπο.

Έθνος, πατριδα, τάξη…

Δεκεμβρίου 15, 2013 από seisaxthiablog

Δημήτρης Καζάκης

To σύγχρονο έθνος που γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των λαών εναντίον της τυραννίας τον 18ο και 19ο αιώνα, αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι και σήμερα το ιστορικό λίκνο των κοινωνικών τάξεων. Δεν μπορούν να υπάρξουν τάξεις χωρίς τόπο, χωρίς έθνος, χωρίς πατρίδα. Γι’ αυτό και οι μετανάστες δεν έχουν ταξικό προσδιορισμό, είναι ξεριζωμένοι πληθυσμοί που μετακινούνται με τους δουλικούς όρους που επιβάλουν οι αγορές και το κεφάλαιο. Είναι δουλοπάροικοι του κεφαλαίου κι όχι εργάτες.

Οι εργάτες συγκροτούν τάξη μόνο και εφόσον διεκδικούν την πανεθνική ενότητά τους μέσα από τον αγώνα τους για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατία, διεκδικώντας δηλαδή την πολιτική ηγεμονία στο ήδη συγκροτημένο έθνος τους, το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν ασκεί κυριαρχία σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο όπου έχει καταγραφεί η ιστορική διαδρομή των αγώνων ενός λαού για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεσή του. Διαφορετικά δεν γίνεται.

Να γιατί ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο αγώνας για την παγκόσμια κυριαρχία, που σηματοδοτεί την εξόρμηση του κεφαλαίου για αποικίες, προσαρτήσεις και επενδυτικές ευκαιρίες παγκόσμια, δεν μπορεί να ανεχθεί το έθνος ως υλική δύναμη. Δηλαδή ως κυρίαρχο έθνος που συγκροτείται και διεκδικεί το δικαίωμα στην αυθυπαρξία του, στην αυτονομία του, στην αυτοδιάθεσή του σ’ έναν συγκεκριμένο τόπο. Κι αυτό γιατί χωρίς συγκροτημένα έθνη δεν υπάρχουν, ούτε μπορούν να υπάρξουν λαοί και τάξεις που μάχονται συγκροτημένα και οργανωμένα την εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε τόπο, αλλά και διεθνώς.

Η πρόταση του Κ.Ε.Α. και η ιδιαιτερότητα της ελληνικής αριστεράς του Βασίλη Ασημακόπουλου

« Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες! Η Ελλάδα και η δημοκρατία σε κίνδυνο!»

Πολιτικό Γραφείο της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε., 17-12-1944

Σύμφωνα με τη μαρξική μέθοδο ανάλυσης η ιστορία όλων των κοινωνιών είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων. Οι κοινωνικές τάξεις αρθρώνονται οργανικά σ' έναν τρόπο παραγωγής. Ο Πουλαντζάς τονίζει ότι οι τρόποι παραγωγής δεν υπάρχουν και δεν αναπαράγονται σ' ένα αφηρημένο επίπεδο αφ' εαυτών, αλλά ως συγκεκριμένοι κοινωνικοί σχηματισμοί εντός των οποίων αλλά και στην ιεραρχημένη σχέση μεταξύ των οποίων συναρθρώνονται οι διάφοροι τρόποι και μορφές παραγωγής, υπό την κυριαρχία ενός τρόπου παραγωγής, αποτέλεσμα της κίνησης των κοινωνικών τάξεων, δηλαδή της πάλης τους. Με την έννοια αυτή οι κοινωνικοί σχηματισμοί είναι ιστορικά καθορισμένοι και πρωτότυποι, ενταγμένοι σ' ένα εξελισσόμενο ιστορικά διαμορφωμένο πλαίσιο, στη σύγχρονη εποχή το παγκόσμιο καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας.