Καθ οδόν

φωτό Jean Mora

Της Άννας Στάικου

καθ οδόν με αοριστία, αλλά έτσι για την έκφραση στροφηδόν, πάλι με αοριστία αλλά ξεπροβάλλει δειλή η έμπνευση λόγω στροφάλου, τοπίο άμμου, χρόνος αόριστος περιχαρακωμένοι από την ανθρώπινη επαφή γάντια μιάς χρήσης η χειραψία πάλι οι ποιητές θα εφεύρουν νέες λέξεις μετά την διαπόμπευση της αλφαβήτας τον θάνατό μου και την γέννα μου θα μεγεθύνω το αποτύπωμα ξεκολλάει, δέρμα στο πλήκτρο πάλι οι ποιητές φωνασκούν κάποιος να τους τάξει μπουντρούμι στολισμένο με νέον, γάντια μιας χρήσης στα πόμολα
για μας τους επισκέπτες και ατέλειωτες οθόνες βομβαρδισμένες από άχρηστες ειδήσεις και πληροφορίες με την κουτσή και γκαβή μνήμη καταχωρημένες ο έρωτας ακαταχώρητος,
άγνωστη λέξη καθ οδόν
χάνοντας την οδό ενός σεμνού νεκροταφείου
για τον ύστατο αποχαιρετισμό

(από "ηλεκτρόδιο" 2019, ΑΣ.)

ΕΓΚΩΜΙΟΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Της Άννας Αναγνώστη-Στάικου

Δημοσιεύθηκε στην Εφ. Ρήξη, Σεπτέμβριος 2019

"Είμαστε μεσοπόλεμος σου λέω,

ανίατα μεσοπόλεμος…

Ας πάμε

λοιπόν κι απόψε, ας πάμε πάλι κάπου 

να χορέψουμε ή να σκοτωθούμε…"

Βύρων Λεοντάρης

Απομακρύνσεις και αποστάσεις από της πόλης τον δύσκολο αχό
Καμία σύγκριση με τους χρόνους της αμεριμνησίας
Ταξίδι με βαλίτσα σαν αγκίστρι κρεμασμένη από το χέρι
Βαλμένα ρούχα με ελπίδα σωτηρίας
Μάταια . Είμαστε ανίατα πάντα μεσοπόλεμος.
Η ευθεία της μέσης διαταραγμένη και πειραγμένη
Χέρια -σα και κείνα του μόνιμου Εφιάλτη - ανατάραξαν την μέτρηση υδραργύρου σε υγρό σωλήνα ογκομετρικό
Πλησιάσαμε ξανά το σημείο εκείνο που μπροστά μας ορθώνεται πάλι η αρπαγή μας. Ξανά μπροστά μας ο κακομούτσουνος με ονοματεπώνυμο ανάλογα με την εποχή.
Η βαλίτσα αποχώρησης με χαραμάδα-ποιος άραγε την έσκισε;;- χάσκει στο κακό μας μέλλον
Προβλήτες, καράβια, μπουκαπόρτες, βάρκες ασφαλείας υψωμένες σαν σημαίες αποχαιρετισμού
Επιβάτες που αδιαφορούν για τα μέτρα , τα μποφόρ, τα τιμόνια και τις άγκυρες. Αδιαφορία για το τρέμουλο και την κλίση
Επιβάτες που πλέουν με μάτια στεγνά, τεντωμένα,ποντισμένα σε ένα σημείο πελαγίσιο
Το ίδιο πάντα
Σημείο τήξης και σύντηξης του αιώνιου άχρονου χρόνου.
Τα εδάφη μας -ο χρόνος - εν κινδύνω
Τα βλέφαρα στάζουν αλάτι. Οι ορίζοντες ορμούν αλλάζοντας τα κάλλη τους με ουρανί και μπλε. Αθεράπευτη ομορφιά εν τω μέσω των μεσοπολέμων. Αβάσταχτος πόνος η θέα της αιώνιας πληγής βουτηγμένη σε τόση ωραιότητα
Παραμονή στα θέρετρα απλωμένοι στις ριγέ ξαπλώστρες-λιώμα-ίσκιοι ευγενικοί εμείς και με τα όνειρά μας καλά φυλαγμένα, κλειδωμένα στο σημείο του κέντρου μας σαν τους κατάδικους
Οι βαλίτσες παρέμειναν κλειστές
Ηταν βάρος να ξεδιαλέξεις ενδυμασία και φορεσιά μες την τόση απουσία
της χαρά μας, που κάποτε, μας έσμιγε,στην αγκαλιά ενός αδελφού που μας κρατούσε σε στέρνο πλατύ και ανοιχτό στους καιρούς και τα πάθη
Η μέρα της επιστροφής δεν άργησε να μας βρει
Επιστροφή σε τόπο που λιγόστευε και το μίκραιμα τον έκανε να λυγάει
Να δυσφορεί
Με μας σε κενό αιωρούμενοι. Γκρεμισμένο το καρφί από το δέντρο της ευθύνης
Μόνοι και απέλπιδες Δίχως την χαρά του ονείρου
Και πώς να το κάνουμε ;; ο άνθρωπος δίχως το όνειρο λιγοστεύει.
Μικραίνει μαζί με τον τόπο του και τον πόλεμο τον σωτήριο, αδυνατεί να τον σηκώσει
Εγκώμιον επιστροφής. Με θέση ίσως διαφορετική σε νου και καρδιά
Σε σημεία απροσδιόριστα για τα τερατικά μάτια της εξουσίας
Να ξεφύγουμε Να μην μας δουν να μην ακούσουν την καταιγιστική στιγμή της αντιστροφής
Επιστροφή Κάτι σαν τον Νόστο με πράξεις παρόντος και όραμα το μέλλον
Μπορεί εάν απασφαλίσουμε τον έλληνα άνθρωπο
Μπορεί στο τέλος να σωθούμε
Ο χειμώνας ίσως είναι φίλος.

"ΡΗΞΗ"

...την Μυρτώ την είχα προσλάβει ως βατσιμάνη αν θυμάμαι καλά, δλδ φύλακας του καραβιού !!!!

"Ο σοβαρός λόγος που γράφω με προσωπικό τρόπο , είναι που στα πρώτα μαύρα χρόνια για πολλούς από εμάς - κυρίως ελεύθερους επαγγελματίες - πολλές φίλες - λίγες και αξέχαστες - μου εκμυστηρεύονταν οτι ταξιδεύουν μαζί μου ή περιηγούνται τα ίδια μέρη. Εκείνα τα χρόνια εμένα η περιήγησή μου ήταν μέσα από τα βιβλία και την φαντασία προσφέροντας όμως το ελάχιστο δεν το παράτησα επειδή κι εγώ ταυτόχρονα έπαιρνα δυνάμεις. 

Σας παραθέτω μια ανάρτηση φίλης με αρχικά Μ Σ που μου είχε γράψει τα εξής δημόσια στις 3 Σεπτεμβρίου 2014"

Άννα Στάικου

Όσο κι αν σου φανεί περίεργο ή παράξενο, από νωρίς το πρωί, είχα την έντονη διάθεση να σού γράψω. Παίρνω λοιπόν το θάρρος να σου γράψω για όλο αυτό το διάστημα, από τη μέρα εκείνη που μας χαιρετούσες βιαστικά σαλπάροντας για κάπου, που οι περισσότεροι δεν γνώριζαν και δεν είχε άλλωστε και ιδιαίτερη σημασία. Επρόκειτο για καλοκαιρινές διακοπές. Κι αφού μοιράστηκαν οι συνηθισμένες μα ολόψυχες ευχές, χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουμε βρεθήκαμε, κάποιοι από εμάς τους ''φίλους'', αναπάντεχα μα ως ''νόμιμοι λαθρεπιβάτες'', να ταξιδεύουμε μαζί σου. Νοιώθω, χωρίς να είμαι σίγουρη, πως το συγκεκριμένο ταξίδι σου έχει τελειώσει κι έχεις επιστρέψει (κάπου).

Σου γράφω βασικά για να σε ευχαριστήσω γι' αυτήν την άτυπη πρόσκληση που μου έκανες και δέχτηκα χωρίς επιφυλάξεις ομολογώ, καθότι λάτρης των ταξιδιών, να συντροφέψουμε σχεδόν ένα μήνα, ένα μήνα και κάτι.... δεν μπορώ με ακρίβεια να υπολογίσω. Ίσως το πραγματικό ταξίδι σου εσύ να το έκανες με καράβι. Όμως αυτό που από την αρχή κατάφερες, ήταν να με κάνεις να πιστέψω πως κάθε μέρα που με ανυπομονησία περίμενα, μου ακουμπούσε στα χέρια ένα βιβλίο.

Ένα βιβλίο που η ανυπολόγιστη αξία του βρισκόταν στις μικρές ιδιόχειρες σημειώσεις που συνήθως βρίσκονται γραμμένες εκεί στα πλάγια, στα περιθώρια δίπλα απ' τις σειρές των γραμμάτων. Ο συγγραφέας του εσύ, εσύ κι αυτός που κάθε μέρα άπλωνε γραμματάκια σα μικρές λιακάδες, δίπλα στις επίσημες λέξεις. Έμοιαζε σαν σε κάθε ξαναδιάβασμά του, να συμπλήρωνες λεπτομέρειες, ιδιαιτερότητες, υπενθυμίσεις, διαπιστώσεις, διορθώσεις, αυτών που είχες κάποτε αφουγκραστεί και τώρα σου αποκαλύπτονταν με χίλιους δυο άλλους τρόπους, ήχους και χρώματα, μυρωδιές κι αγγίγματα, βλέμματα και σιωπές. Οι λέξεις που έκαναν το χώρο και το χρόνο να λάβουν αμέτρητες διαστάσεις. Τώρα σκέφτομαι πως μπορεί να ήταν ένα ημερολόγιο καταστρώματος....

Ο Χρόνος ο Ελληνικός

Ο Χρόνος ο Ελληνικός

της Άννας Στάικου

Ένας τοίχος βράχος 

Τοπίο ορεινό. 

θεμέλια τα ύδατα. 

Σήμαντρα η ελευτερία. 

Φρουρός ακοίμητος η ύπαρξή μας. 

Κτύπος ερωτικός ηχείο του παντός. 

Πορτοκάλι από τον κάμπο τον Αργολικό 

φίλεμα στα ιερά της Αρκαδίας 

σπονδή σ αυτούς που με γαλήνιο μέτωπο 

εδέχτηκαν για το παρόν ως μέλλον μια σφαίρα.

"ηλεκτρόδιο" ΑΣτάικου

Τ΄ αεράκι

Εργο Vassilis Solidakis

Της Άννας Στάικου

Τ΄ αεράκι

Πήρε μαΐστρος στην θάλασσα το μπλε της ιωδιώθηκε χυμένο στο πράσινό της στην προβλήτα τα παιδάκια γελούσαν με το αφροκόπημα οι άντρες καταπιάστηκαν με αναλύσεις τα γεγονότα έτρεχαν αλλά θαρρείς κι είχαμε χρόνο οι γυναίκες με τη σειρά τους αγκιστρώθηκαν στα στερεότυπά της αυτοσυντήρησης το όραμα κλείστηκε σε υπόγειο η αμεριμνησία φαρμακώθηκε ο χρόνος λιγόστευε και σκύλος εξαγριωμένος ζητούσε να σπάσει το μάνταλο Το γύρισε σε μανιασμένη θύελλα Το θαλασσινό τοπίο σε κουκκίδες χιλιάδες έσπασε Και εγώ αναζητώ ένα χαρτί ένα τσιγαρόχαρτο να γράψω δυο λέξεις ένα βαρκάκι και δυο λέξεις ριγμένο στην φουρτούνα να μπορέσει να σωθεί δυο λέξεις εσύ και εσύ

("Ηλεκτρόδιο" ΑΣ) 

« … Ο ουρανός και η απελπισία λαλούσι με αποσιωπητικά… »- Αλ. Παπαδιαμάντη “Οι έμποροι των εθνών”

Της Άννας Στάικου από την Ρήξη φ. 125

Θολές οι θάλασσες αυτό το καλοκαίρι. Κολυμπάς και χάνεις την ακτογραμμή. Τί του συμβαίνει του καιρού; Τί συνέβη και το κάθετο ανελέητο φως, αντί να λογχίσει τα παραδομένα στη ζέστη κορμιά μας –με τρόπο τέτοιο που να μας τινάξει από την αδρανή μας θέση- προτίμησε να εφορμά, αθόρυβα, στο τοπίο, με τρόπο κρακελέ…;; Οι τεθλασμένες και οι δειλές κατευθύνσεις των ζεστών τόξων του ήλιου δεν καμακώνουν με το γνωστό αιώνιο, ερωτικό τρόπο, τα ύδατα. Το νερό παραμένει απελπιστικά μόνο, αυτό το θολό καλοκαίρι. Πού δραπέτευσε η ατελεύτητη συνύπαρξη και συνεύρεση αρχιπελάγους και ήλιου; Και η διαύγεια; Πώς θα κατορθώσουμε να δούμε καθαρά; Πόσο μείναμε απόντες;Πόσο αδικήσαμε και πόσο πολύ επιτρέψαμε την αδικία πάνω μας;

Κάνω ένα βήμα στο χρόνο, προς τα πίσω….. Παιδιά με κουβαδάκια τότε, στα δροσερά καλοκαίρια, μαζεύαμε αφειδώλευτα ήλιο, κι αυτός ξεχείλιζε τον τόπο και τα πρόσωπά μας με χαρά. Ήλιο ξαπλωμένο, νωχελικά, στον κουβά, τον βουτούσαμε στα διαυγή νερά κι αυτός ο αιώνιος σωσμένος, πλήρωνε το τοπίο με ανθρώπινη καρδιά.

Πίσω στο χρόνο πάλι… Το κομπόδεμα του πατέρα. Σ’ ένα μαντήλι καθαρό με τέσσερις κόμπους στις γωνίες και κάθε τόσο να γεμίζει με οικονομίες ιερές από τον κάματο του γονιού μας, με ελπίδα και αγαλλίαση ανακοινώνοντάς μας ότι «πάλι στη θάλασσα, καμάρια μου και φέτος θα πάτε». Δραχμή τη δραχμή το γέμιζε και χρύσωνε το τάμα, το φυλακτό. Το κοιτάζαμε και βλέπαμε βαρκούλες, βουτιές και απλωτές… και ησύχαζε με ζέστη το κυριακάτικο τραπέζι, με όλη την εμπιστοσύνη της οικουμένης.

Θερινή Ανακατάληψη των Ακτών

Άννα Στάικου

Τελευταία δεν αισθανόμαστε πολύ καλά. Μάλλον θα έλεγα δεν αισθανόμαστε.

Μετατρεπόμαστε κάτι σαν τις selfie φωτογραφίες.

Τόσο πολύ, που σκέφτομαι, ότι αν χαθεί η δυνατότητα selfie, εμείς θα πνιγούμε στο κινητό ελλείψει ταυτότητας.

Πριν μπει το θέρος, θα σας μιλήσω κάπως, προσωπικά.

Στην εφημερίδα των Πατησίων, έχω αναλάβει τα ρεπορτάζ. Όσο πλησιάζουμε –σε κάτι απροσδιόριστο- αλλά όμως κοντοπλησιάζουμε, το ρεπορτάζ προσομοιάζει με συνέντευξη, ολόκληρης ψυχιατρικής πτέρυγας. Σας εκμυστηρεύομαι, λοιπόν, ότι εξωραΐζω τα λεγόμενα, φτιασιδώνω τις καταστάσεις, χρωματίζω τα συναισθήματα, ενθυμούμαι το λεγόμενο «δέον», το προσθέτω ως ζητούμενο και είμαι έτοιμη για το τελικό κλικ στον υπολογιστή.

Επίσης, να εξομολογηθώ, ότι η διαδικασία λαμβάνει χώρα, περίπου 1.00-2.00 μετά τα μεσάνυχτα ξημερώματα. Έτσι εξασφαλίζω ότι θα διαβαστεί από τον εκδότη το πρωί. Μεταξύ μαρμελάδας και καφέ, μη έχοντας καλοξυπνήσει, το ευτυχές κείμενο θα αποσταλεί στο τυπογραφείο, λίγο πριν τελειώσει ο 2ος καφές, δίχως γκρίνιες και γρουσουζιές.

Η εφημερίδα της πόλης μας όμως διακατέχεται από εμμονές. Λειτουργεί ως χρονογράφημα ή ως χόλτερ καλύτερα των έρμων κατοίκων της. Ετσι βρίσκομαι 15 μέρες στημένη στην Πλατεία Αμερικής, μεταξύ των περιπτέρων, των κάδων, των στεγάστρων στις στάσεις των λεωφορείων και τρόλεϊ ανάμεσα στους εκατοντάδες ξένους από όλα τα σημεία των πρώην αποικιών της ΕΕ (πρώην τρόπος του λέγειν) και των βομβαρδισμένων κατακέφαλα Ασιατών από τους εξελιγμένους και φωταδισμένους δυτικούς (τό ‘γραψα… γιατί αλλιώς θα μ’ έπνιγε το δίκιο το δικό μας και το δικό τους).

Στέκομαι λες και είμαι σε μπεκατσοπέρασμα να υποβάλλω της εξής αψυχολόγητη ερώτηση:

(γελάκι και ύφος ενθουσιασμού)

«Καλημέρα σας, είμαι από την εφημερίδα η Πατησίων ΖΕΙ, θέλετε να μας πείτε που θα πάτε για διακοπές το καλοκαίρι;;»

Εννοείται ότι αυτό το ερώτημα που μου έστειλε ο εκδότης το έκανα μπαλάκι και το πέταξα στον κάδο του Καμίνη, που γράφει ανακύκλωση, αλλά στην πόλη μου, η ανακύκλωση είναι ιεραρχημένη, για την φάση μιας επόμενης συναστρίας. Αυτό μας μάρανε. Άσε που έχουμε αρχίσει και ρωτάμε για ποιόν ανακυκλώνουμε. Άσε και το άλλο που η ανακύκλωση θυμίζει ευταξία και εμείς γελάμε επειδή ευταξία σημαίνει και εργασία.

Σ’ αυτόν τον μοιραίο κάδο βρίσκονται πεταμένα , όλα του εκδότη τα αιτήματα.

Άλλαξα λοιπόν την ερώτηση και την διαμόρφωσα πιο ρεαλιστικά.

Ρωτούσα λοιπόν με ύφος ειδήμονα.

«Ψιτ, σε βλέπω δυο ώρες και πηγαινοέρχεσαι πάνω –κάτω. Θες να πηγαινοερχόμαστε μαζί;;»

Δεν θα το πιστέψετε.!

Μου απάντησαν όλοι , όσοι ρωτήθηκαν -ΝΑΙ-!

Αναπτύξαμε πολλές ωραίες απόψεις μεταξύ μας, και κάποιες σας τις αναφέρω για να το διαπιστώσετε από μόνοι σας.

Μια κοπέλα, έστεκε στη στάση, περίμενε το τρόλεϊ. Όταν ερχόταν το όχημα, ανέβαινε ένα σκαλί και αμέσως κατέβαινε, δίχως να περάσει μέσα. Μου εξήγησε ότι είναι απολυμένη από την «εργασία» της (τέλος πάντων, την απασχόλησή της, ή ότι μας έχουν ορίσει για εργασία) εδώ και 6 μήνες, και στέκεται στη στάση για να είναι σε φόρμα μόλις βρει δουλειά.!

Όλα αυτά τα έμαθα, αφού ανεβοκατεβήκαμε μαζί τα τρολεοσκαλοπάτια, τουλάχιστον 50 φορές.

Ένας άντρας 50-55 περίπου χρόνων, επιβιβαζόταν κάθε πρωί, στην στάση της πλ. Αμερικής, πήγαινε μέχρι την Αγγελοπούλου, αποβιβαζόταν, περνούσε απέναντι ξαναέπαιρνε από την αντίθετη μεριά το τρόλεϊ, και επέστρεφε στην πλατεία..!

Το ίδιο δρομολόγιο το έκανε 5 φορές την ημέρα.

Σ’ αυτόν δεν είπα «ψιτ», παρά ευγενικά κάθισα στο διπλανό κάθισμα του οχήματος, που για καλή μου τύχη ήταν άδειο.! Αφού άρχισα να μιλάω για τον καιρό και το πόσο μας βασανίζει η άνοιξη, τον ρώτησα αν ξέρει πως πάει το κέντρο σήμερα από κίνηση.

«Τι να σου πω, εγώ μέχρι την Αγγελοπούλου πάω και επιστρέφω. Το ίδιο θα κάνω άλλες τρεις φορές για σήμερα»

Στα μισά του ο Αύγουστος στα δυο, μας κόβει...

φωτό Thanos Efthimiadis

Στα μισά του ο Αύγουστος στα δυο, μας κόβει...

Στα μισά του ο Αύγουστος στα δυο, μας κόβει

Αρπάζει δρεπάνι και θερίζει συνειδήσεις
Συγχορδία Fibonacci ουρανών και μυστηρίων

Κι αυτός ο μήνας ο τελικός κι έσχατος ενός θέρους που αποτελεί προσμονή και όραμα του καθενός αρνείται τα στολίδια

Αποστρέφεται την ακολουθία των πολλών παρασυρμένων από την μέθη και την παρόρμηση παθών

Πελιδνός και ψύχραιμος ο Αύγουστος βγάζει το κυάλι παρμένο από γιατρό που κάποτε έτρεχε σ ένα φλεγόμενο χωράφι να σώσει τον άσωτο και ανίατο δικό του ασθενή

Μόλις κατάφερε τούτος ο θλιμμένος Αύγουστος σέρνοντας ένα εννιά κρεμασμένο στην τρύπια τσέπη να αποδράσει από την υγρή καταπακτή
κάθε φορά θαυματουργεί και κάνει το ρετσίνι 2 βόλους

Το χαρίζει σ' ένα παιδί --τη θάλασσα πάει να βρει

Το άλλο σα κεχριμπάρι κρεμάει στ' αυτί σε αυτόν που ΄χασε αγάπη.

(απόσπασμα από "ice" A Σ)

(αφιερωμένο σε όποιον γιατρό μες στο λιοπύρι ανιδιοτελώς σκύβει σε όποιον έχει ανάγκη)

...μέσα σ όλα πλάκωσε κι ο Αύγουστος

Της Άννας Στάικου

...μέσα σ όλα πλάκωσε κι ο Αύγουστος

και σαν ένας άλλος Καίσαρας

διατάζει 

είστε καλά πολύ καλά, γελάτε, χαίρεστε υποχρεωτικά 

και εγώ που έχω μια θλίψη όση το φεγγάρι

και μαζί της αγκαλιά μία χαρά, ρούγα στρωμένη ρίγανη στο καταράχι

δάγκωσα το υποχρεωτικό 

επιβάτης σε αεροπλάνο που εκπέμπει may day

και βάλθηκα να στρώσω το μέσα μου 

να το φτάσω μέχρι την άκρη 

ακρωτήρι η πόλη, κάθε Αύγουστο γίνεται άστεγη

τις πίκρες των ανθρώπων αγκαλιάζει

μια τέντα το ουρανί

στο βάθος ο σκύλος κάτοικος του παντός

με την σκιά μας τραβολογιέται και τα βάζει

οι ακάλυπτοι --Αααα, οι θαυμαστοί ακάλυπτοι των πολυκατοικιών--- κάθε Αύγουστο γίνονται μοναστηριού ταβάνι

ακόμη και τα περιστέρια αλλάζουν τρόπο, τόσο, που φαντασιώνονται ότι είναι αποδημητικά

ΑΣτάικου

Αύγουστος

photo Fred Boissonnas

Αύγουστος

Της Άννας Στάικου

Ο τελικός μήνας στην εσχατιά του νου μας

μόλις κλείσαμε την πόρτα στο φρενοκομείο των τέως 

ανοίξαμε την πόρτα των νυν

και μπροστά μας μήτε σκάλα, ουδέ αναβατόριο

ούτε ένα δίχτυ Μετεώρων ρε αδελφέ 

που κάποτε ως τρεμάμενη στην άβυσσο τροχαλία ανέβαζε κανά γιατρό επισκέπτη

κι ο γιατρός άθεος αλλά ορθόδοξος 

άναβε στο θαύμα κεράκι

λησμονώντας το μαρτύριο της κατάβασης

Εις μνήμην...

φωτό Zofia Chometowska

Εις μνήμην

Της Άννας Στάικου

...ήξερα κάποιον που σήκωνε
ασήκωτο στους ώμους πένθος
ανοιγόταν τις μαύρες για κείνον θαλασσινές μέρες
σκαρί γερτό με κουπί στ' ανοιχτά

Κορινθιακός
αντίκρυ η Ρούμελη
κύρτωνε
αλαφαιαζόταν απ την σιωπηλή
--φτερό πεταλούδας--,
πομπή αλμυρή

ανασάλευε ο αέρας
ηθελημένος
σωσμός των σπάρων

ούτε ένα δεν γάντζωνε στο λεπτό παραγάδι
ηθελημένα
αυτός δεινός κάποτε ψαράς
η βάρκα κωπηλατούσε και ένας αργός γέρικος σπάρος
συνόδευε την επιστροφή στην ακτή
χοροπηδώντας στην ζικ ζακ των υδάτων πορεία

αυτός έγερνε
βουτούσε το πρόσωπο στο νερό
έκλαιγε με αναφιλητό
ξέπλενε τον τόπο και τα περάσματα

αγιασμός στους ψαρότοπους

(εις μνήμην)

ΑΣτάικου

Λήμνος και πάγοι

Λήμνος και πάγοι

Της Άννας Στάικου

Και τα φλαμίγκος αναστατώνουν τις νοητικές μας διαδρομές

Το ζήτημα είναι οτι υφαρπάχτηκε δολίως και υπούλως η περιουσία των Ελλήνων
Ο ελληνικός πληθυσμός φτωχοποιήθηκε, λεηλατήθηκε, βάσει ενός παιγνίου τρομακτικού σχεδιασμού
Οι τελικές υπογραφές με βούλες οριστικοποίησαν την λεηλασία με αριστερό μανικετόκουμπο Την περιουσία των κοινών και του κοινού μας την λυμαίνονται συμφέροντα ισχυρά
Το τι θα επιδιώξει η σημερινή κυβέρνηση με υπογραφές εκ δεξιών θα φανεί.
Ο τρίτος και σοβαρότερος παίκτης που αφορά την αντίσταση του λαού προς το παρόν αδυνατεί να συμπήξει μέτωπο
Εν τω μεταξύ ο καθένας και η καθεμία εξ ημών ρευστοποιούμαστε παντοιοτρόπως
Νομίζω οτι ο αυτοοικτιρμός μας βλάπτει σοβαρά την εσωτερική διεργασία στην δική μας πλευρά

..................................................

Και για όσους δεν το γνωρίζουν, ροζ φλαμίνγκο ξεχειμωνιάζουν και στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Λήμνο! Τα εντυπωσιακά αυτά εξωτικά πτηνά βρίσκουν καταφύγιο σε 3 σπάνιους υδροβιότοπους του νησιού: στη Χορταρολίμνη, την Ασπρολίμνη και την Αλμυρολίμνη, που βρίσκονται στην ανατολική πλευρά του νησιού. Μάλιστα, τον χειμώνα του 2010 καταγράφηκε ο μεγαλύτερος πληθυσμός τους που αποτελούνταν από 3.800 πουλιά!

Λίβας

Λίβας

Της Άννας Στάικου

" Συνωμοτικά αποφασίσαμε τον πλου διαγωνίως του αιγαιακού
γεωγραφικού μήκους και πλάτους
Επαναστάτες άνθρωποι, παλιάς κοπής.
Το ΄βλεπες από την κοψιά μας
Μιλούσαμε αγναντεύοντας τα βάθη και τις ακτογραμμές
βυθισμένοι στων θεωρητικών τα τεφτέρια

Όταν ερευνάς το βάθος των
γραφών, τότε κοιτάς απέναντι σε ορίζοντα άπιαστο με μάτι απλανές και αφηρημένο. Τον διπλανό σου δεν τον βλέπεις λες και είναι σε μακρινή ήπειρο άγνωστος

Από την πρώτη στιγμή -σε 2 ώρες δηλαδή- αντιληφθήκαμε οτι κοινή βάση δεν είχαμε πλην των αναγνώσεων μας
Η λέξη "κοινή" υπονοεί ένα δεσμό και μια πίστη αναμεταξύ μας
Τίποτε. Αδυνατον να βρούμε τι μας ενώνει

Ο καιρός σε λίγο το γύρισε σε λίβα
Τσουρουφλιζόμστε, Εμείς. Οι επαναστάτες της παλιάς κοπής.
Δεν φτάνει το καύμα που τσουρούφλιζε το έρμο κρανίο, οι μηχανές χαλάσανε.
""που είναι ο καπετάνιος''' αναφώνησε κάποιος, κάπως νηφάλιος
''''τον ξεχάσαμε στο λιμάνι''''απάντησε ο Φώτης 

Κοιταχτήκαμε. Τον είχαμε ξεχάσει......!!


Αρμενίζαμε άφωνοι και εντρομοι.
Κάποιο πλοίο θα φανεί......
Μέχρι τα βάθη τίποτε....
Λες και το Αιγαίο βρισκόταν αλλού
Ο λίβας αγρίεψε και όργωσε τα μαγουλά μας
Εκείνη την θολή και τρομερή στιγμή ----που παιζόταν το μέλλον της επαναστατικής γνώσης στα ζάρια-----

μια εν δυνάμει ναυαγός γυναίκα (γύρω στα 45 χρόνια)
μπήγει έναν λυγμό, κοπετό, αναφιλητό γεμίζοντας τα μάτια με ποτάμια
"σώπα, θα σωθούμε" της ψιθυρίζει ο Φώτης
και εκείνη μες στο ασταμάτητο κλάμα, απαντά
''είμαι ερωτικά καταργημένη, ποιός σώζεται από αυτό το θανατικό;;;"

Δεν θα το πιστέψετε. Το τρεχαντήρι σπάραξε
Όλοι μας καταργημένοι και ανίατα ερωτευμένοι με κάτι που κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν αυτό το κάτι.
Ναυαγοί 25ο Μεσημβρινό. Λίβας ξυράφι.
Εάν σκέφτηκαν ή δεν σκέφτηκαν ποιος ξέρει
Εάν έφτασαν κάπου, πάλι κανείς δεν ξέρει
Πληροφορίες στο διαδίκτυο για την τύχη τους, δεν βρέθηκαν"

ΑΣτάικου

σε ιστολόγιο

Ημερολόγιο αιγαιακού μετώπου

φωτογραφία Bryan Derballa

Ημερολόγιο αιγαιακού μετώπου

Της Άννας Στάικου

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

τίτλος να καταγράψω το συμβάν
αφαιρώ την λέξη- μέτωπο-
κρατώ το δικό σου εμπύρετο μέτωπο
το πλένω με ψυχρές γάζες

ψιθυριστά το επίθετο -αιγαιακό-
απαγορευμένη λέξη
τάγματα εφόδου θα μας συλλάβουν

ο ήλιος καυτός και εκείνο το κακοπούλι
απ το πρωί κάτι θέλει να πει

δυό λέξεις πήδησαν απ τό πηγάδι
πετώ --το ημερολόγιο--

ξεχνώ τί ήθελα να γράψω
η αρχή έγινε τέλος
αλλάξε η σειρά
αλλάξαμε την θέση μας κι εμείς

είσαι καλά, πολύ καλά, αγωνιάς τώρα εσύ
την θέση του εμπύρετου
την έκλεψα
βουτάς τις γάζες στο στόμα σου

ημερολόγιο λευκό
πάχνη
αόμματο
τρίμματα στα χέρια σου οι μέρες

(από "Ηλεκτρόδιο" ΑΣ)

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ, "Δὲν εἶναι ὁ Οἰδίποδας"

φωτογραφία via Iwona Jasinska

πηγή: Anna Staikou

ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ

Δὲν εἶναι ὁ Οἰδίποδας

(ἀπὸ τὰ Ποιήματα 1945-1971, Κέδρος 1977)

Ἕνας μεγάλος οὐρανὸς γεμάτος χελιδόνια
τεράστιες αἴθουσες δωρικὲς κολῶνες
τὰ πεινασμένα τὰ φαντάσματα
καθισμένα σὲ καρέκλες στὶς γωνιὲς
νὰ κλαῖνε
τὰ δωμάτια μὲ τὰ νεκρὰ πουλιὰ
ὁ Αἴγιστος τὸ δίχτυ ὁ Κώστας
ὁ Κώστας ὁ ψαρὰς ὁ πονεμένος
ἕνα δωμάτιο γεμάτο τούλια πολύχρωμα ποὺ ἀνεμίζουνε
νεράντζια σπᾶνε τὰ τζάμια στὰ παράθυρα
καὶ μπαίνουν μέσα
ὁ Κώστας σκοτωμένος
ὁ Ὀρέστης σκοτωμένος
ὁ Ἀλέξης σκοτωμένος
σπᾶνε τὶς ἁλυσίδες στὰ παράθυρα
καὶ μπαίνουν μέσα
ὁ Κώστας ὁ Ὀρέστης ὁ Ἀλέξης
ἄλλοι γυρίζουνε στοὺς δρόμους ἀπὸ τὸ πανηγύρι
μὲ φῶτα μὲ σημαῖες μὲ δέντρα
φωνάζουν τὴ Μαρία νὰ κατέβει κάτω
φωνάζουν τὴ Μαρία νὰ κατέβει ἀπὸ τὸν Οὐρανό
τ᾿ ἄλογα τ᾿ Ἀχιλλέα πετοῦν στὸν οὐρανό
βολίδες συνοδεύουνε τὸ πέταμά τους
ὁ ἥλιος κατρακυλάει ἀπὸ λόφο σὲ λόφο
καὶ τὸ φεγγάρι εἶναι ἕνα πράσινο φανάρι
γεμάτο οἰνόπνευμα
τότε νυχτώνει ἡ σιωπὴ τοὺς δρόμους
καὶ βγαίνει ὁ τυφλός με τὸ μπαστούνι του
παιδιὰ τὸν ἀκλουθᾶνε στὶς μύτες τῶν ποδιῶν
δὲν εἶναι ὁ Οἰδίποδας
εἶναι ὁ Ἠλίας τῆς λαχαναγορᾶς
παίζει μίαν ἐξαντλητικὴ θανάσιμη φλογέρα
εἶναι ὁ νεκρὸς Ἠλίας τῆς λαχαναγορᾶς

Αποχαιρετισμός στον Αρκά Σταύρο Τσιώλη

φωτό Αγνώστου

Αποχαιρετισμός στον Αρκά Σταύρο Τσιώλη

Της Άννας Στάικου

που έχοντας πυρήνα στα βάθη του 

την αρκαδική καταγωγή 

γνώριζε οτι η έκπτωση από έρωτα 

αποτελεί κατάβαση με δυνατότητα ανάβασης πάνω σε ένα σύρμα που τροχιοδρομεί η καρδιά

και επίσης, ως αυθεντικός ορεινός, ήξερε 

οτι ο έρως είναι ο απόλυτος στοχασμός 

δίχως φιοριτούρες και μπιχλιμπίδια έγραψε σινεμά 

σε μια εποχή δύστοπη για τους καλλιτέχνες και 

δύσβατη για τις ευγενικές καρδιές σαν τη δική του

Εις το επανιδείν Σταύρε

...εμένα δεν μ αρέσει διαλέγω πάντα τον άνθρωπο...

Της Άννας Στάικου

...η πολυπόθητη ανάπτυξη
τελικά
τερματίζει στην αυτοκατάργησή μας

εμένα δεν μ αρέσει
διαλέγω πάντα τον άνθρωπο
με τις ατέλειες και με τ΄ άθλια
και με τα φοβερά και τα δύσκολα
με τα όμορφα και με τα άφθαστα ερωτικά σκιρτήματα
αυτόν που μια μέρα ή νύχτα
πήδηξε έξω από τον δύστοπο δυνάστη εαυτό του
και άγγιξε με την άκρη της μύτης το ουρανί ταβάνι

Άννα Στάικου - "Οι ατίθασες σφάκες εν Κρήτη"

photo stuart redler

Οι ατίθασες σφάκες εν Κρήτη

Στον χρονικό κρητικό σπασμό, παρατηρώ, τα αρμυρίκια, τις θίνες, τους ασπάλαθους, του έρωντες, τα ροζμαρί τις σπαρτιές τις ατίθασες σφάκες. 

Με πόση αναρχία τρεμουλιάζουν στο τοπίο.  Εκεί που βλέπεις βράχο ξεπροβάλλει θάμνος που θα αποφασίσει τι ακριβώς στο βίο του θα πραγματώσει. 

Πώς ν αντέξει ο ορθολογισμός των οικονομικών πράξεων το άναρχο που όμως είναι το ουσιώδες της τάξης των νοητών μαθηματικών;;
Την έχουμε πατήσει.

Υποχωρήσαμε από το στέρεο έδαφος όπου απαντώνται τα ρητά κι άρρητα.

Συμπαγής τόπος η Κρήτη με χρόνο γερά θεμελιωμένο
Μάρτυρας ο περιηγητής των καλών αλλά και των αδίκων
Τα δικαια είναι η γνώση της μνήμης και της χρονικής στιγμής
Το άγιο δευτερόλεπτο, της έκρηξης, της πυράς, της γέννησης, του έρωτα, της δημιουργίας, της επιστήμης, της ταυτόχρονης αυτοαναίρεσης, της ρευστής μας κατάστασης η παρατήρηση, και πάλι ο έρωτας

Ρευστοί στην ύπαρξη, κυματιστοί στον χρόνο

Εν Κρήτη......

ΠΗΓΗ:Anna Staikou

"Δύο όπισθεν κι ακόμη μία" - ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΠΟΤΑΣΑ / Άννα ΣτάικουΣΤΑΙΚΟΥ

Καλοκαίρι χωρίς ραστώνη. Τα καλοκαίρια «μας»-κάποτε- ξεχείλιζαν από την ανεμελιά, τον σχεδιασμό επι χάρτου των διακοπών, με φιλοδοξία να αποστραγγίξουμε το νέκταρ των «διακοπών».
Απλωμένοι στις παραλίες να ακούμε το κύμα, να τουρτουρίζουμε από το βοριαδάκι, να ξεσκαλώνουμε νότες μελωδικές και, με κλεισμένα μάτια, να παραδινόμαστε -εν λευκώ- σ’ αυτόν που μας μεταμορφώνει σε βασιλιάδες. Στον ήλιο.
Σκαρφαλωμένοι στα βράχια, αδειάζαμε το μέσα μας, στεγνώναμε το δέρμα, μέχρι να γίνουμε βράχοι. Κάτι σαν πύρινη στολή παραλλαγής. Ο ιδρώτας ανάβλυζε από το βαθύ κορμί που ακουμπούσε στη γη και λύτρωνε το σώμα από τα ανθρώπινα άλγη.
Η ραστώνη απλωνόταν γλυκά σαν μέθη, της απλώναμε το χέρι και βάζαμε το μυαλό στο ρελαντί.
Όλα αυτά κάποτε. Πριν κάποιος άνεμος μας κάνει ομαδικό σουρωτήρι των εννοιών και της «ιερής» μνήμης μας.
Για παράδειγμα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και η μάνα μου τον δικό της εαυτό, η λέξη και το σύνθημα «Μπροστά» ή « Να κοιτάζουμε εμπρός» αποτελούσαν την ατμομηχανή της γήινης ζωής μας.
Τι ορίζαμε ως μπροστά ;; Μάλλον την οικονομική προκοπή-και την δική μας και του τόπου.
Όταν λέγαμε παραλίες, εννοούσαμε τις δικές μας παραλίες.
Αυτές που στα παιδικά χρόνια ένα μικρό λοφάκι άμμου για μας ήταν βουνό. Με κραυγές παραβγαίναμε στην κατάκτησή του.
Οι αμμουδιές «μας». Αυτές που στρώναμε ένα τραπεζομάντηλο κάμποτο και η μάνα μας φάνταζε νεράιδα, όταν μας κέρναγε τηγανητά κεφτεδάκια κι ας φορούσε μια αλατζαδένια ποδιά.

Το δίχως άλλο, κέρδιζα χρόνο...

Της Άννας Στάικου

" Ο Μπερανζέ μου άφησε μια κονσέρβα και μου ΄πε

--προσοχή στον ρινόκερο--

ανέβηκε στο τραίνο και έφυγε

έφαγα την κονσέρβα προχθές κι έμεινα με τον ρινόκερο παρέα

που με φωνάζει τίγρη κι επιμένει οτι είμαι αρπακτικό

Ανακάτωσα γατίσια λογική μαζί με του Μπερανζέ την ανυπακοή 

και κάθε βράδυ έλεγα ιστορίες ικανοποιώντας του ρινόκερου 

την θλιβερή ματαιοδοξία

Το δίχως άλλο, κέρδιζα χρόνο..."

απόσπασμα από το "¨Ο Ιονέσκο και οι γάτες του 6ου της Αθήνας" ΑΣ