Σπουδές φύλου ή μήπως μια νέα ανθρωπολογία;

Του Γιώργου Ρακκά

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, ιδίως μέσα στη δεκαετία του 2010, το κλίμα στον ακαδημαϊκό χώρο διεθνώς έχει αλλάξει θεματικά. Απομακρύνθηκε κατά πολύ από το μοντέλο που ξέραμε – ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, προαγωγή της κριτικής σκέψης και διαλόγου – και στρατεύτηκε σε νέους δογματισμούς, οι οποίοι καθοδηγήθηκαν από τις επιταγές της πολιτικής ορθότητας.

Οι «Σπουδές φύλου» βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της στράτευσης. Αν και ακαδημαϊκό ρεύμα, σχεδόν απαγορεύεται να το αξιολογήσει κανείς κριτικά, να το αναλύσει και να αναδείξει τις αντινομίες του. Κινδυνεύει να κατηγορηθεί ως «φαλοκράτης σωβινιστής, οπαδός της πατριαρχίας», στον ίδιο τόνο που το γερμανικό NSDAP ή το ΚΚΣΕ στοχοποιούσε τους διαφωνούντες ως «εχθρούς» του Φύρερ ή της σοσιαλιστικής πατρίδας.

Η Μπερενίς Λεβέ, στο βιβλίο της «H Θεωρία του Φύλου», πάει κόντρα σε αυτόν τον νέο μονολιθισμό ψύχραιμα μα αποφασιστικά. Κατ’ αρχάς προβαίνει σε μια απαραίτητη διάκριση που τόσο πολύ λείπει από τη δημόσια συζήτηση όταν συζητάμε τα ζητήματα του φύλου: η κριτική στην κυρίαρχη τάση των σπουδών φύλων δεν συνεπάγεται αυτόματα υπεράσπιση της ανισότητας μεταξύ των ίδιων των φύλων, που πηγάζει από φυσιοκρατικές ή παραδοσιακές αντιλήψεις. Κάθε άλλο• μπορεί να ξεκινάει από την υπεράσπιση της διαφορετικότητάς τους. 

Αυτό που φαίνεται από πρώτης όψεως αντιφατικό, εξηγεί στο βιβλίο της η Λεβέ. Γιατί προβαίνει σε μια υποδειγματική κριτική προσέγγιση της άποψης που επικρατεί στις σπουδές φύλου. Η οποία κηρύττει, όχι την απελευθέρωση των φύλων, αλλά αντίθετα την απελευθέρωση από το φύλο, και συνακόλουθα την αποδόμησή του. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του μεταφεμινιστικού λόγου από τον φεμινιστικό λόγο που αρθρώθηκε κατά τις προηγούμενες δεκαετίες.

Το να αποκαταστήσουμε τη γυναικεία οπτική στην ιστορία, στην οικονομία, την κοινωνιολογία, ήταν ένα αίτημα που παρήγαγε πολύ ενδιαφέρουσες αναλύσεις. Για παράδειγμα περί της φύσης της σύγχρονης οικονομίας, που εστιάζει μόνο στην «ανδροκρατική» αντίληψη της αέναης επέκτασης και της κερδοφορίας και υποτιμάει όλες τις λειτουργίες της αναπαραγωγής που πρέπει να επιτελεί ένα οικονομικό σύστημα (την εκπαίδευση, την πρόνοια, τη φροντίδα των παιδιών και των ηλικιωμένων, ακόμα και τη δημογραφία, καθώς από αυτήν εξαρτάται η αναπαραγωγή του εργατικού δυναμικού). 

Μένουμε Θεσσαλονίκη Ούτε φυγή, ούτε υποταγή

Ο Γιώργος Ρακκάς στην εκπομπή «Μέσα σε όλα» (Βεργίνα TV 2-5-2019)

Προς φίλους Θεσσαλονικείς " Ο Γιώργος Ρακκάς, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Θεσσαλονίκης και Υποψήφιος Δήμαρχος. 

Ένας καλός φίλος. διανοούμενος, με αγάπη στη Θεσσαλονίκη και τον τόπο μας! Ένας ανυπότακτος νέος επικεφαλής μιας φιλόδοξης συλλογικής προσπάθειας στο Δήμο Θεσσαλονίκης! 

Ο Γιώργος και η δημοτική κίνηση " Μένουμε Θεσσαλονίκη", είναι μια Πρόταση Ελπίδας για όσους αγωνιούν για την παρατεταμένη παρακμή της πολιτικής ζωής στην πατρίδα μας.

Βίντεο της εκδήλωσης: «Μνημειακό ταφικό συγκρότημα τύμβου Καστά Αμφίπολης» (12/04/2019)

Εισαγωγή Μάνου Κατριβάνου (Δρ Γεωλογίας ΑΠΘ)

Ομιλία Κατερίνας Περιστέρη (Αρχαιολόγος – ανασκαφέας Τύμβου Καστά Αμφίπολης, Επίτιμος έφορος αρχαιοτήτων, Σύμβουλος πολιτισμού Περιφέρειας Κεντρ. Μακεδονίας.)

Ομιλία Γιώργου Ρακκά (υποψήφιος Δήμαρχος Μένουμε Θεσσαλονίκη)

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό ή το τέλος του πολιτισμού…

του Γιώργου Ρακκά

Αυτό σκέφτηκα όταν διάβασα τις προτάσεις της Κατερίνας Νοτοπούλου για τον Πολιτισμό: Σύμφωνα με αυτές η Θεσσαλονίκη είναι μια ‘νεαρή’ πόλη, η οποία δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει παρά το «Οθωμανικό και νεοελληνικό της παρελθόν», το «μουσείο σεξουαλικού προσανατολισμού», ένα μουσείο «φεμινισμού» κ.ο.κ..

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Την απόπειρα να επιβληθεί το ξαναγράψιμο της ιστορίας της πόλης από τα πάνω μέσα από έναν πληθωρισμό μουσείων, εξωραΐζοντας την οθωμανική κατάκτηση της πόλης και το εθνοτικό άπαρτχαϊντ που επέβαλε μέσα σε αυτήν, προς επίρρωσιν της προπαγάνδας του ερντογανικού ισλαμοφασισμού; Τον αρχοντοχωριατισμό που θέλει να εισάγει την – παρωχημένη πια– ψευδοελευθεριότητα του Άμστερνταμ στην Θεσσαλονίκη; Την απίστευτη τυμβωρυχία (και όχι… τυμβοθηρία έλεος πια με τους προγλωσσικούς που διεκδικούν να ορίσουν τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας) που διέπει την προσπάθειά της να καπηλευτεί τους αγώνες των γυναικών των δεκαετιών 1970 και 1980 προς άγραν ψήφων; Ή την έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει τον τρόπο με τον οποίον προσεγγίζει μια πολιτιστική κληρονομιά, μια ιστορία και μια ταυτότητα 23ων αιώνων;

Προφανώς η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως τα βασικά οικουμενικά στοιχεία που διέπουν την Θεσσαλονικιώτικη ιστορία, ο μακεδονικός ελληνισμός, η ελληνορρωμαϊκή περίοδος, το Βυζάντιο, αποτελούν κτήμα του «συντηρητισμού» και ως εκ τούτου… αντιπολιτεύονται το πνεύμα «ανοιχτωσιάς» που θέλει να καθιερώσει στην πόλη: Η μακρά ιστορία της Θεσσαλονίκης είναι για την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ «δεξιά», και πρέπει να αποπεμφθεί από την τοπική πολιτική της μνήμης. Η οποία οφείλει να εστιάζεται μόνον σε ό,τι ταιριάζει με την εφήμερη παροντικότητα, για να δώσουμε την εικόνα μιας πόλης εύπλαστης σαν από πλαστελίνη, η υπόσταση της οποίας μπορεί να μεταβάλλεται κατά το δοκούν από τους κατόχους της εξουσίας.

Για την επίθεση στον Ναό των Αγίων Αποστόλων

Η δημοτική παράταξη Μένουμε Θεσσαλονίκη, καταγγέλλει την εμπρηστική επίθεση, που πραγματοποιήθηκε χθες στον Ναό των Αγίων Αποστόλων, ως πράξη ακραίας μισαλλοδοξίας και μίσους. Ποτέ και κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε διανοηθεί να στοχοποιήσει χώρους πίστης, πόσο μάλλον αυτό το λαμπρό μνημείο του 14ου αιώνα που συγκαταλέγεται στον κατάλογο Πολιτιστικής Κληρνομιάς της UNESCO, για να διατρανώσει την απαίτησή του για απόλυτη ιδεολογική ομοιομορφία. Αυτή η αντίληψη στην βάση της, είναι η ίδια που στα μέσα του προηγούμενου αιώνα οδήγησε την ανθρωπότητα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έτσι σήμερα, οι δράστες της εν λόγω επίθεσης υποκριτικά καταγγέλλουν τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες του παρελθόντος, μόνο και μόνο για να συγκαλύψουν το γεγονός ότι αντιπροσωπεύουν την σύγχρονή τους εκδοχή.

Για να αντιληφθούν οι αγαπητοί αναγνώστες την ιστορική και πολιτιστική σημασία του μνημείου, και κατ' αντιδιαστολή το μέγεθος της τύφλωσης που διακρίνει αυτόν τον μηδενιστικό τζιχαντισμό, αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο κείμενο του Γ. Ρακκά, για τον ναό των Δώδεκα Αποστόλων.

***

«Μετουσιωμένος Ανθρωπισμός»: Μια εντοιχισμένη μαρτυρία Αντίστασης για τον ναό των Αγίων Αποστόλων Θεσσαλονίκης

του Γιώργου Ρακκά

στον Τάσο και στην Άννα

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς πιστός για να νοιώσει αυτήν την τόσο ιδιαίτερη ιστορική εμπειρία μέσα στην Εκκλησία των 12 Αποστόλων της Θεσσαλονίκης• την περιέγραψε αριστουργηματικά ο Πεντζίκης, στις πρώτες σελίδες της Αρχιτεκτονικής της σκόρπιας ζωής, όπου θα μιλήσει για τα ψήγματα της εικονογράφησης και της ψηφιδογραφίας του, που κατάφεραν να επιβιώσουν έπειτα από τις σχολαστικότατες καταστροφές που υπέστησαν από τους Οθωμανούς, κατά τις πρώτες δεκαετίες που κατακτήθηκε η πόλη (1510-1530).

Ο ακραίος διχασμός, το έλλειμμα του εκδημοκρατισμού μας

Η απουσία εθνικής συνεννόησης είναι το μεγάλο αίτιο για το οποίο η ελληνική κρίση πήγε τόσο βαθιά, και ταυτόχρονα τράβηξε τόσο πολύ σε μάκρος.

του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr

Το 2019, πολύ κοντά στα 200 χρόνια από την πραγματοποίηση της ελληνικής επανάστασης θέτει στην κοινωνία μας ένα αμείλικτο διακύβευμα: Θα καταφέρει να υπερβεί τον «παρατεταμένο», εμφυλιακό 20ο της αιώνα ή θα παραμείνει το «αποτυχημένο κράτος» εκείνο που αγαπούν οι μεγάλες δυνάμεις να μεταχειρίζονται σαν κλωτσοσκούφι;  

Η Πορτογαλία στις αρχές της δεκαετίας που τώρα μας αφήνει, εθεωρείτο ότι ακολουθεί κι αυτή μια τυπική περίπτωση οικονομικής αποτυχίας, όπως η Ελλάδα. Μέσα όμως στα χρόνια που πέρασαν, οι πορείες των δυο χωρών υπήρξαν αποκλίνουσες. Εκείνη ακολούθησε ένα μόνο μνημόνιο, ανέκαμψε οικονομικά γρήγορα, και τώρα οι οικονομολόγοι της ευρωζώνης ισχυρίζονται ότι μπήκε σε μια αναπτυξιακή τροχιά.

Σαν και την Ελλάδα, ακολούθησε ένα οικονομικό πρόγραμμα λιτότητας που υπέγραψαν από κοινού κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, μετά τη λήξη του οποίου στην εξουσία ανήλθε μια κυβέρνηση «αναδιανεμητική», μειοψηφίας στην περίπτωση της Πορτογαλίας, που στηρίζεται ακόμα και από τους κομμουνιστές και τους πράσινους. Οι διαφορές ωστόσο, είναι περισσότερες απ’ τις ομοιότητες: Η κυριότητα του μνημονίου άνηκε στο πορτογαλικό πολιτικό σύστημα, και όχι σε κάποια ″τρόικα”· το μείγμα πολιτικής έδινε περισσότερη βαρύτητα στην αποανάπτυξη του δημόσιου τομέα και όχι στην φορολεηλασία του ιδιωτικού• οι κοινωνικές αντιδράσεις υπήρξαν οξείες, ωστόσο ήσαν πολύ πιο σύντομες και κατέληξαν νικηφόρες στο ότι ανάγκασαν την κυβέρνηση να πάρει πίσω μέτρα που υποβάθμιζαν αισθητά την θέση των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα· η λιτότητα συνδυάστηκε με αναπτυξιακές πολιτικές τόνωσης της παραγωγής, αναβάθμισης της τεχνολογικής της σύνθεσης, υποστήριξης των εξαγωγών.

«Αντιαποστασία»: Διασυρμός του δημοκρατικού βίου

«Αντιαποστασία»: Διασυρμός του δημοκρατικού βίου και πλήγμα στην ενότητα του έθνους 

του Γιώργου Ρακκά

Όταν επαναλαμβάνεται η ιστορία, φαίνεται πως στην Ελλάδα κυριαρχεί η εκδοχή της επανάληψής της ως τραγωδία, και όχι ως φάρσα, δυστυχώς. Έτσι, αυτές τις μέρες, πάνω στην κοινοβουλευτική κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ζούμε ένα δεύτερο «1965» με γεγονότα που δηλητηριάζουν, βαθύτατα και ενδεχομένως αμετάκλητα, τον δημοκρατικό βίο της χώρας. Η δράση των ξένων δυνάμεων μέσω των πρεσβειών, ή ακόμα και απευθείας, μέσω της ωμής παρέμβασης ξένων ηγετών, όπως συνέβη κατά την επίσκεψη Μέρκελ, είναι ανάλογη, αν όχι εντονότερη: Αν υπάρχει μια διαφορά με τα όσα συνέβησαν τότε, αυτή αφορά στο γεγονός ότι πρωταγωνιστής στον διασυρμό της δημοκρατίας δεν είναι το παλάτι, ως ξένο σώμα που δρα εναντίον της, αλλά η ίδια η κυβέρνηση, ο κυβερνητικός εταίρος και η «κουρελού των προθύμων» που έχει καταφέρει να σχηματίσει ο Αλέξης Τσίπρας, τάζοντας σε αντάλλαγμα αξιώματα και εκλόγιμες θέσεις στο ψηφοδέλτιο του κόμματός του.

Η κυβέρνηση είναι θύτης, λοιπόν, και όχι θύμα της αποστασίας αυτής, που αποκλειστικό σκοπό έχει να παρακάμψει τη βούληση του ελληνικού λαού και να προχωρήσει στην κύρωση μιας Συμφωνίας που απειλεί να βάλει σε περιπέτειες «βαλκανιοποίησης» τη Βόρειο Ελλάδα.

Το παιχνίδι είναι καλά στημένο: Ο Καμμένος αποχώρησε μεν από την κυβέρνηση αλλά διαγράφει από το κόμμα του τους… μισούς βουλευτές που παρενέβησαν τις κόκκινες γραμμές που ο ίδιος έθεσε, κρατώντας επιλεκτικά δύο από τους «αντάρτες», τον Παπαχριστόπουλο και τον Ζουράρι, ώστε να διατηρήσει την κοινοβουλευτική του ομάδα στη Βουλή. Ο Τσίπρας έτσι συμπληρώνει τον μαγικό αριθμό «151» για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης και, βέβαια, με τις ήξεις αφίξεις του Ποταμιού, αλλά και βουλευτών του Κιν. Αλ., φαίνεται πως έχει εξασφαλίσει την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών που θα ακολουθήσει.

Εν τω μεταξύ, η σιωπηρή αγωνία όλων των κομμάτων «να πάει το παλιάμπελο της Μακεδονίας», μιας και ακόμα και ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένει σε μια προσχηματική αντιπολίτευση, έχει αφήσει να περάσει στα ψιλά το σοβαρότερο ζήτημα: το ότι η κύρωση της Συμφωνίας, με τις συγκεκριμένες της μέριμνες, θέτει de facto θέμα απεμπόλησης της εθνικής κυριαρχίας και γι’ αυτό, επομένως, για να εξασφαλισθεί πλήρως η συνταγματική τάξη, απαιτούνται 180+1 και όχι 150+1 βουλευτές για την κύρωσή της.

Η αποστρατεία Μπουτάρη και η εξάντληση της «παγκοσμιοποιημένης Θεσσαλονίκης»

Του Γιώργου Ρακκά

Η απόφαση του Γιάννη Μπουτάρη να μην ξαναθέσει υποψηφιότητα, πέραν των προσωπικών διαστάσεων που ο ίδιος ανέδειξε στις δηλώσεις και στην συνέντευξη τύπου, έχει και μια διάσταση που αφορά στην στρατηγική τοπικής διακυβέρνησης που εφάρμοσε όλα αυτά τα χρόνια. Συνιστά, δηλαδή, έκφραση ενός αδιεξόδου οραματικού τύπου, το οποίο υπάρχει όσο κι αν θέλει ο ίδιος ή η παράταξή του να το συγκαλύψει. Και αφορά στο πιο κεντρικό αποτύπωμα που άφησαν πίσω του οι δυο του θητείες, εκείνο της «παγκοσμιοποιημένης Θεσσαλονίκης». Ο ένας, ενάμισης χρόνος που προηγήθηκε, απέδειξε περίτρανα γιατί δεν προχωράει αυτή η στρατηγική: Γιατί δημιούργησε ένα χάσμα μεταξύ των ελίτ και του λαού αυτής της πόλης, που φτάνει πολύ βαθιά.

Η σύγκρουση του Μπουτάρη και της παράταξής του με το πατριωτικό αίσθημα της πόλης, σε ό,τι αφορά στα τεκταινόμενα της συμφωνίας των Πρεσπών, στην διάθεσή του να προβάλει την Οθωμανική Θεσσαλονίκη κ.ο.κ. αποτελεί το αποκορύφωμα αυτού του ρήγματος. Πίσω από το οποίο ξεπροβάλλει μια πραγματικότητα αδήριτη, που δεν έχει να κάνει με το τι ιδεολογία υπηρετεί κανείς, αλλά με το γεγονός ότι η παράδοση της πόλης στην παγκοσμιοποίηση συνεπάγεται την εθνική, και την γεωπολιτική της αποδόμηση, που για εμάς εδώ σημαίνει υποχώρηση απέναντι στον νέο οθωμανικό ηγεμονισμό, και στους σχεδιασμούς για την αλλαγή συνόρων στην Βαλκανική που αυτή προωθεί μέσα από την στήριξη των κατακερματιστικών αλυτρωτισμών. Με λίγα λόγια, η στρατηγική που εφάρμοσε ο Μπουτάρης και η Πρωτοβουλία προκαλεί στην πόλη υπαρξιακό κενό τόσο σε ό,τι αφορά στην ταυτότητά της, όσο και σε ό,τι αφορά στο γεωπολιτικό της μέλλον. Αυτή είναι και η βαθύτερη αναλογία της σύγχρονης Θεσσαλονίκης με την Οθωμανική Θεσσαλονίκη, ότι υπό την επήρεια της παγκοσμιοποίησης επανέρχεται η προοπτική να επανέλθει ξανά στην κατάσταση ενός απολύτως κατακερματισμένου εθνικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, οικονομικά αστικού ιστού.

Ταυτόχρονα όμως το ρήγμα αυτό φέρει μέσα του και όλες τις άλλες διαστάσεις, την οικονομική, την κοινωνική, την οικολογική, την χωροταξική κ.ο.κ.

Οι Σλάβοι, οι Αλβανοί, το φιάσκο Ζάεφ, και οι χρήσιμοι ηλίθιοι

Ένα πρώτο σχόλιο για το χτεσινό δημοψήφισμα

του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr

Ηχηρό ράπισμα, και πολλαπλά μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις στέλνει το χτεσινό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που πραγματοποιήθηκε στην γειτονική ΠΓΔΜ, για την έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών: Όπως έχει ήδη γραφτεί και αναλυθεί εξαντλητικά, η επικράτηση της… αποχής (65%) μεταβάλει την όλη διπλωματική διαδικασία σε οπερέτα, εκθέτει τους δυο φίλους και συνυποψήφιους για το νόμπελ(!) πλέον πρωθυπουργούς για την ευκολία τους να την συνάψουν και να την επιβάλουν πάση θυσία, και δημιουργεί σοβαρότατες επιπλοκές στην απόπειρα του ευρω-ατλαντικού άξονα να την επιβάλει με το ζόρι.

Πλέον, με το κλίμα που έχει διαμορφωθεί, και τη δυναμική που τείνει να αποκτήσει το απορριπτικό στρατόπεδο, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για τον πρωθυπουργό της γειτονικής χώρας να διασπάσει το μέτωπο της αντιπολίτευσης, και να βρει τους επιπλέον βουλευτές που χρειάζονται ώστε να εξασφαλίσει τον απαραίτητο αριθμό των 80 εδρών (σε σύνολο 120) για να την κυρώσει βουλευτικά με αυξημένη πλειοψηφία.

Όσο για τον Τσίπρα, τον Κοτζιά και την ελληνική κυβέρνηση, παραμένουν έκθετοι, αποδεικνυόμενοι ως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του ΝΑΤΟ και των ευρωατλαντιστών: Απεμπόλησαν, για να ικανοποιήσουν τα αφεντικά τους, κάθε διπλωματικό όπλο (όπως το ελληνικό βέτο στην ένταξη της ΠΓΔΜ σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ), ξέχασαν κάθε κόκκινη γραμμή (αναγνωρίζοντας «μακεδονική γλώσσα», υπηκοότητα, και άρα, de facto «μακεδονική εθνότητα») και τώρα, με την διπλωματική διαδικασία να βαίνει προς εκτροχιασμό, κινδυνεύουν να επιστρέψουν στο σημείο μηδέν, έχοντας παραδώσει μάλιστα ένα σημαντικό για την Ελλάδα διαπραγματευτικό κεκτημένο.

Μεταρρυθμίσεις Γαβρόγλου – παιδαγωγική του σύγχρονου οικονομικού ολοκληρωτισμού

του Γιώργου Ρακκά από την www.huffingtonpost.gr

Οι μεταρρυθμίσεις Γαβρόγλου έφεραν και πάλι στην κορυφή της επικαιρότητας, την συζήτηση για τις κλασικές σπουδές, και την υποβάθμισή τους στο πλαίσιο της επίσημης εκπαίδευσης.

Μέσα σε αυτήν, δεσπόζει το ψευδοεπιχείρημα περί «νεκρών γλωσσών», που θέτει μια ένσταση χρηστικότητας για την γενική διδασκαλία των αρχαίων, και εκείνη των λατινικών, όπως περιοριζόταν μέχρι σήμερα σε όσους θέλουν να προσανατολιστούν στις κλασικές σπουδές; «Δεν μιλάν αρχαία τα γκαρσόνια»,συνηθίζει να επαναλαμβάνει η ρητορική του αγοραίου εκσυγχρονισμού ―λες και το ζήτημα με τ′ αρχαία είναι να τα ξέρεις για να τα χρησιμοποιείς μέσα στην καθημερινότητά.

Δεν υπάρχει πιο γελοίο και υποκριτικό επιχείρημα, που εκθέτει ανεπανόρθωτα όσους τάχα πεπαιδευμένους το χρησιμοποιούν: Γιατί, ιδίως αυτοί, γνωρίζουν πολύ καλά πως λατινικά και αρχαία, για να μιλήσουμε με σύγχρονους, ”χρηστικούς” όρους, είναι «λογισμικά». Αν τα κατέχεις, μπορείς να αποκτήσεις πρόσβαση σε μια τεράστια γραμματεία, που σφράγισε δυο ολόκληρες εποχές, αρχαία και μεσαιωνική, όχι μόνο στην εξέλιξη του ελληνικού πολιτισμού, αλλά και σε εκείνη του ευρωπαϊκού. Κι εδώ δεν μπαίνουμε καν στη συζήτηση για το πως η γνώση αυτών των ”νεκρών γλωσσών” (sic!), επιτρέπει σ′ έναν μαθητή να κατέχει πολύ καλύτερα τα σύγχρονα ελληνικά, ή να μάθει πολύ ευκολότερα τις λατινογενείς ευρωπαϊκές γλώσσες. Ούτε μιλάμε για τις περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένες μεθόδους διδασκαλίας αυτών των μαθημάτων, που έκριναν εν πολλοίς την επιτυχία τους μέσα στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ―ζήτημα που είναι επίσης σημαντικό, αλλά ανήκει σε μια άλλη συζήτηση.

Αρκεί ο «εθνολαϊκισμός»;

Οι νέες διαιρέσεις και ο κίνδυνος αναζωπύρωσης των εμφυλιακών συνδρόμων

του Γιώργου Ρακκά από την Ρήξη φ. 145

Η επινόηση και η κατάχρηση του όρου «εθνολαϊκισμός» από το πολιτικό κατεστημένο αναδεικνύει με αρνητικό τρόπο το τεράστιο ρήγμα που η ίδια η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε στις σύγχρονες δημοκρατίες.

Αν συνειδητοποιήσουμε ότι στην ιστορική και όχι στη θεωρητική της εκδοχή, η ίδια η έννοια της δημοκρατίας είναι τρόπον τινά «εθνολαϊκιστική», μιας και έλαβε σάρκα και οστά μέσα στην εθνική κοινότητα, καθώς οι μάζες εισήλθαν στην ιστορία και διεκδίκησαν τη συγκρότησή τους στο ενεργό πολιτικό υποκείμενο που σηματοδοτείται με την έννοια «λαός», και έρχεται να υποκαταστήσει την έννοια του «δήμου» με την οποία είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα.

Το γεγονός ότι φτάσαμε, στην τρέχουσα πολιτική ορολογία, να ορίζεται ο «εθνολαϊκισμός» ως εχθρός της δημοκρατίας, αντί να αποτελεί ένα –ίσως κακόηχο– συνώνυμό της, αποκαλύπτει το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες, ιδίως στη Δύση. Στο μέτρο που οι πολιτικές εκφράσεις της μεγάλης δεξαμενής των ηττημένων της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι σταδιακά πετάχτηκαν έξω από το κοινωνικό συμβόλαιο, και τους μηχανισμούς της πολιτικής εκπροσώπησης, αντιμετωπίζονται με τους όρους μιας «εξωτερικής απειλής» τότε έχουμε να κάνουμε με τη σιωπηρή παραδοχή μιας πράξης απροκάλυπτου αποκλεισμού: Για όλους εκείνους που στηλιτεύουν τον «εθνολαϊκισμό», οι μάζες που τον δυναμώνουν είναι οι «βάρβαροι» του πολιτικού συστήματος, εκείνοι που βρίσκονται έξω από τα τείχη του και το πολιορκούν.

Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς με αυτόν τον τρόπο την αντιλαϊκιστική ρητορική των ελίτ: Η ορολογία της, ο τρόπος που σκιαγραφεί τη φιγούρα αυτών των «βαρβάρων» χρησιμοποιώντας εναντίον τους εκφράσεις πολιτισμικής και μορφωτικής απαξίωσης: Οι «απ’ έξω», οι «μάζες», διασύρονται ως πολιτικά αναλφάβητοι, χειραγωγήσιμοι απ’ τις ψευδείς ειδήσεις και τις συνωμοσιολογικές προλήψεις, πολιτισμικά καθυστερημένοι, καθώς είναι ανίκανοι να συλλάβουν το θεμελιώδες για τη σύγχρονη εποχή, κοσμοπολίτικο πολυπολιτισμικό γεγονός. Ακόμα χειρότερα, αυτές τους οι αδυναμίες χρεώνονται «στην κοινωνική τους φύση», πιστεύεται δηλαδή ότι αποτελούν απότοκο της ίδιας τους της οικονομικής και μορφωτικής υστέρησης – και είναι αυτό το σημείο στο οποίο η αντιλαϊκιστική ρητορική εναγκαλίζεται έναν κοινωνικό δαρβινισμό τόσο σκληρό, που αγγίζει τα όρια του ταξικού ρατσισμού.

Ήταν κάποτε ένα μπακάλικο…

Όταν η αγορά μιλάει για την καταστροφή του κοινωνικού και οικονομικού ιστού

Του Γιώργου Ρακκά, πολιτικού επιστήμονα από το Άρδην τ. 110 

Ακρως ενδιαφέροντα τα στοιχεία που προκύπτουν από την ανάλυση των στατιστικών για τον κλάδο των «ταχυκίνητων αγαθών» (δηλαδή των απαραίτητων προϊόντων που καταναλώνουμε καθημερινά) στην Ελλάδα. Δύο είναι οι κύριες τάσεις που καταγράφονται:

Πρώτον, εκείνη για την περαιτέρω συγκεντροποίηση της αγοράς στα χέρια των μεγάλων αλυσίδων σούπερ μάρκετ και τη συνακόλουθη συρρίκνωση των μικρών και των μεσαίων παικτών. Σύμφωνα με στοιχεία τα οποία δημοσίευσε στις 18 Δεκεμβρίου η Καθημερινή, από το 2008 μέχρι σήμερα έχουν κλείσει οι μισές αλυσίδες καταστημάτων σούπερ μάρκετ, από 104 έμειναν μόλις… 55 για το 2016, ενώ εξίσου ραγδαία είναι η πτώση για την ίδια περίοδο και σε ό,τι αφορά στα παραδοσιακά, εξειδικευμένα καταστήματα τροφίμων (κρεοπωλεία, ιχθυοπωλεία, μανάβικα κ.ο.κ), τα οποία και παρουσιάζουν σωρευτική μείωση κατά 28%, σε σύγκριση με το 2010 (1). Ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις προς τη συγκεντροποίηση αναμένονται να προκύψουν από την απόφαση του μεγάλου ολλανδικού κολοσσού Spar να επανατοποθετηθεί στην ελληνική αγορά [μέχρι πρότινος είχε συμπράξει με τον Βερόπουλο], εξαγοράζοντας την ως τα τώρα μικρή ελληνική αλυσίδα του Αστέρα, που σκοπεύει να την αναδείξει σε ένα πλήρες δίκτυο 300 καταστημάτων ανά τη χώρα (2).

Δεύτερον, μια μαζική στροφή προς τα μαζικά προϊόντα προσφορών που διατίθενται από τις παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες, εις βάρος των τοπικών προϊόντων. Και εδώ τα στοιχεία είναι ξεκάθαρα: Τα στοιχεία της IRI, μεγάλης εταιρείας που ερευνά τις τάσεις της αγοράς, κατά το πρώτο εννιάμηνο του 2017 (περίοδος Ιανουαρίου – Σεπτεμβρίου) παρουσιάστηκε αύξηση του όγκου πωλήσεων κατά 2,1%, ωστόσο, επειδή αυτές αφορούσαν στα προϊόντα προσφορών, είχαμε πτώση της τιμής ανά μονάδα κατά 1% και αντίστοιχη πτώση της αξίας των πωλήσεων. Με μεγαλύτερη ευκρίνεια αποτυπώνεται η βαρύτητα των προϊόντων προσφοράς στα επιμέρους στατιστικά ανά κατηγορία προϊόντος. Έτσι, για παράδειγμα, αν και καταγράφηκε οριακή αύξηση 0,1% στον όγκο των πωλήσεων απορρυπαντικών και ειδών καθαρισμού σπιτιού, ο όγκος των πωλήσεων αυτών μειώθηκε κατά 2,6%, ακριβώς επειδή η αύξηση στις πωλήσεις αφορούσε προϊόντα προσφοράς.

Αλητείες Πάσχου Μανδραβέλη

Μανδραβέλειοι καιροί – Μανδραβέλεια ήθη

του Γιώργου Ρακκά

«Επανάσταση στη Ξενοφώντος» τιτλοφορείται το τελευταίο πόνημα του Πάσχου Μανδραβέλη (παρατίθεται ολόκληρο παρακάτω), που δημοσιοποιήθηκε σήμερα στην Καθημερινή, και αφορά, σε τι άλλο, στην περίπτωση έξωσης του «Άρδην» από τα γραφεία και την αίθουσα που νοίκιαζε.

Σε μια κλασική, αν και κάπως άνευρη, εκδοχή της γνωστής μανδραβελικής φιξιόν, ο συγγραφέας της μικρής αυτής αναφοράς, φροντίζει να μας υπενθυμίσει την πολύ «σχετική» με το εν λόγω ζήτημα θέση του Καραμπελιά (και της τότε ομάδας του) ως προς την… εκτέλεση του Μάλλιου από τη «17 Νοέμβρη». Θυμίζουμε, για όσους το 1977 ήταν αγέννητοι, ότι η προκήρυξη της ΟΠΑ, με αφορμή την εκτέλεση του αρχιβασανιστή της Χούντας από την 17Ν, ασκούσε κριτική στην ελλιπέστατη αποχουντοποίηση της Μεταπολίτευσης. Για τον Π. Μανδραβέλη, όμως, και την περίεργη «λογική» του, καλά τα παθαίνει σήμερα το «Άρδην» αφού, πριν 41 χρόνια, ασκούσε κριτική στα κακώς κείμενα της Μεταπολίτευσης. Στη συνέχεια, αναλίσκεται σε ειρωνικές αοριστίες περί «αριστερής-παράδοσης-που-πολιτικοποιεί-μια-ιδιωτική διαμάχη» στηλιτεύοντας ως «αντιδημοκρατική» την απολύτως δικαιολογημένη κινητοποίηση ενάντια στις μεθοδεύσεις για την έξωση του Άρδην.

Γιατί είναι «απολύτως δικαιολογημένη»; Μα για όλους τους λόγους τους οποίους ο Πάσχος Μανδραβέλης αποσιωπά επίτηδες, επιλέγοντας να αναφερθεί αντί αυτών στην εντελώς μπαγιάτικη προπαγανδιστική καραμέλα περί «17 Νοέμβρη»· δηλαδή, στις καραμπινάτες πολεοδομικές παραβάσεις του ιδιοκτήτη, στην κατάφορη παραβίαση των συμφωνιών στις οποίες ο ίδιος προέβη με τους ενοικιαστές του, στην πάγια άρνησή του να προβεί στις συμβατικές υποχρεώσεις που προκύπτουν από αυτές και, τελευταίο αλλά όχι ελάχιστο, στην ασύδοτη κερδοσκοπία που έχει μπει μπροστά με τη βιομηχανία των Airbnb και την επιδημία των εξώσεων. Μάλιστα, με έναν ασύλληπτο κυνισμό, ο λιβελλογράφος της Καθημερινής, παραδέχεται ότι μάλλον έχουμε δίκιο ως προς τις κερδοσκοπικές επιδιώξεις του ιδιοκτήτη. Αλλά δεν βαριέσαι, αφού ο Καραμπελιάς έχει «βαρύ» πολιτικό μητρώο, καλά να πάθει!

Το τέλος της willkommenskultur και η Ελλάδα ως Έλις Άιλαντ

Του Γιώργου Ρακκά 

Οι εξελίξεις στο προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα που προέκυψαν έπειτα από την σύνοδο των ευρωπαίων ηγετών στις Βρυξέλλες πρέπει να συζητηθούν σε δύο επίπεδα: Το ένα είναι πανευρωπαϊκό, και το άλλο αφορά δυστυχώς μόνο στην Ελλάδα (και κατά δεύτερο λόγο στην Ισπανία).

Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, οι εξελίξεις υπήρξαν όντως ραγδαίες· η σχεδόν  αρραγής, με την εξαίρεση των χωρών του Βιζεγκράντ, συναίνεση στην willkommenskultur της Μέρκελ η οποία εκφράζοταν στις προηγούμενες αντίστοιχες συναντήσεις πρέπει να θεωρείται παρελθόν. Υπό την πίεση πολλαπλών παραγόντων, όπως η νεότευκτη σύμπλευση Αυστρίας και Ιταλίας, αλλά και οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Γερμανία, όπου είναι γνωστό ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός κινδυνεύει από το ρήγμα που υφίσταται μεταξύ Χριστιανοδημοκρατών και Χριστιανοκοινωνιστών, η πολιτική των ανοιχτών θυρών αρχίζει σταδιακά και εγκαταλείπεται. Βέβαια, η μετατόπιση συμβαίνει αργά και σταδιακά, επί της ουσίας όμως είναι γεγονός εξ ου και οι ρητές αναφορές στην συμφωνία για την αποδοχή των νεοεισερχόμενων σε «εθελοντική βάση», ή για την χρηματοδοτούμενη δημιουργία ελεγχόμενων κέντρων σε «τρίτες χώρες» εκτός Ε.Ε. ― όροι την αποδοχή των οποίων απαιτούσαν επιμόνως η Αυστρία και η Ιταλία, με τον πρωθυπουργό της δεύτερης να απειλεί με βέτο σε περίπτωση που δεν εισακούγονταν. Στο ίδιο μήκος κύματος, κινούνται και οι αναφορές σε «κέντρα κλειστού τύπου» [τα οποία στο πλαίσιο της μεταναστευτικής πολιτικής θεωρούνται ως μέσο έμμεσης αποτροπής των περαιτέρω εισροών].

Η ανάδυση των εθνοπληβείων;

 

«Τα γεγονότα δεν έχουνε διαστάσεις την ώρα που τελούνται/

τις αποχτούνε με τον χρόνο/

κι όλα είναι γύρω σου σαν να μην είναι»

Κλείτος Κύρου

κείμενο: Γιώργος Ρακκάς – φωτογραφίες: Δημήτρης Μπούσμπουρας

Στην ακριτική Φλώρινα, δυο παράλληλοι κόσμοι παρουσιάστηκαν χθες, Κυριακή 17 Ιουνίου 2018, ημέρα κύρωσης της ντροπιαστικής για την Ελλάδα συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ.

Απομονωμένη στην άκρη της χώρας, επιλέγοντας τους Ψαράδες, το χωριό όπου το 1949 πραγματοποιήθηκε το 2ο συνέδριο του ΝΟΦ (της αλυτρωτικής συνιστώσας των Σλάβων της Μακεδονίας με την οποία επέλεξε να συμμαχήσει η ηγεσία του Δημοκρατικού Στρατού αδειάζοντας όλους τους Έλληνες μαχητές του), η πολιτική ηγεσία της χώρας επικύρωνε την συμφωνία. Σ’ ένα ευρύχωρο αντίσκηνο, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών συναίνεσαν σε αυτό που απορρίπτει οργισμένη η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών τους, τραγουδώντας «χρόνια πολλά» στον διαπραγματευτή του ΟΗΕ Μάθιου Νίμιτς, και ακούγοντας με μια προσποιητή ψυχραιμία λίγα λεπτά αργότερα τον ομόλογό τους Ζόραν Ζάεφ να μιλάει περήφανος για τους «Μακεδόνες» και την χώρα τους.

Την ίδια στιγμή στο Πισοδέρι οι πραιτωριανοί της κυβέρνησης, τα ΜΑΤ της «πρώτης φορά αριστερά» επιτίθονταν στους διαδηλωτές εκσφενδονίζοντας επί ώρες δακρυγόνα, πέτρες και χειρονομούσαν σ’ ένα πλήθος που στο μεγάλο του μέρος δεν είχε ξαναβρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις. Μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω, στο χιονοδρομικό της Βίγλας Πισοδερίου ανάμενε ο κύριος όγκος της συγκέντρωσης, τους οποίους επίτηδες διοργανωτές, δήμαρχοι και ποικιλώνυμοι παράγοντες του δεξιού συστημικού πόλου κρατούσαν μακριά από το μπλόκο της αστυνομίας, καθώς τους ήθελαν για κομπάρσους στην δική τους φιέστα, αναλισκόμενοι σε δεκάρικους της συμφοράς. Επειδή όμως η αντιπολίτευση που αντιπροσώπευαν ήταν κραυγαλέα «λίγη» απέναντι στον πρωτοφανή πραξικοπηματισμό των Τσίπρα-Κοτζιά-Καμμένου ολοένα και περισσότεροι τους εγκατέλειπαν για να μεταβούν στο μπλόκο του Πισοδερίου, και εκεί να συγκρουστούν οργισμένοι με τους ένστολους κρανοφόρους, οι οποίοι επέμεναν να μπλοκάρουν έναν δρόμο 30 χλμ μακριά απ’ τους Ψαράδες, ακόμα κι όταν η φιέστα που οργάνωσε εκεί η κυβέρνηση είχε τελειώσει προ πολλού.

«Έχουμε άνωθεν εντολή να συνεχίσουμε στην απώθηση του πλήθους». Απάντησε ο επικεφαλής των ΜΑΤ, σε δημοσιογράφο γνωστής ειδησεογραφικής ιστοσελίδας της Θεσσαλονίκης όταν ο τελευταίος του διαμαρτυρήθηκε για τον υπέρμετρο ζήλο που επιδείκνυε η αστυνομία ακόμα κι όταν 30 χλμ. μακριά η παράσταση είχε τελειώσει.

«Προοδευτικό κοινωνικό μέτωπο»: Η κίνηση απελπισίας Τσίπρα-Μπουτάρη

Άρθρο του Γ. Ρακκά, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Τύπος της Θεσσαλονίκης στις 02.06.2018

Η εκλογική νίκη του Φρανσουά Ολλάντ το 2012, που του εξασφάλισε μια ταραχώδη και κατά πάρα πολλούς αποτυχημένη θητεία, καθώς ο Ολλάντ εξελίχθηκε στον πιο αντιδημοφιλή πρόεδρο στην πρόσφατη ιστορία της Γαλλίας, στηρίχθηκε εν πολλοίς σε μια στρατηγική που παρήγαγαν οι Bruno Jeanbart και Olivier Ferrand της «δεξαμενής σκέψης» Terra Nova που πρόσκειται στο σοσιαλιστικό κόμμα. Σύμφωνα με αυτήν, επειδή τα λαϊκά στρώματα έχουν εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, το νέο της προφίλ θα πρέπει να αναφέρεται σε μια νέα κοινωνική συμμαχία που να απηχεί περισσότερο στο πνεύμα της παγκοσμιοποίησης: Γάλλοι υψηλού μορφωτικού επιπέδου και εισοδημάτων που απασχολούνται στην «νέα οικονομία», εθνικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές μειονότητες, ευκατάστατες γυναίκες, νεολαία. 

Αυτή η εκλογική βάση, έλεγαν οι στρατηγικοί σύμβουλοι του τέως Γάλλου προέδρου, πόρρω απέχει από το να συστήνει μια κοινωνική πλειοψηφία, δημιουργεί ωστόσο ένα «επιδραστικό προφίλ» ικανό να την πετύχει.

Η συνέχεια είναι γνωστή: Η παγκοσμιοποιητική πολιτική που εξέφραζε αυτή η συμμαχία, ξένη και μάλιστα εχθρική προς τις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας, θα οδηγήσει την προεδρία Ολλάντ από ναυάγιο σε ναυάγιο, προκαλώντας την αντανακλαστική, κατά κράτος επικράτηση της Μαρίν Λεπέν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, εκείνα που κάποτε ψήφιζαν την παλαιά σοσιαλδημοκρατία πριν αυτή υποκύψει στον «τρίτο δρόμο».

Οι ίδιες πάνω – κάτω εξελίξεις, θα σφραγίσουν την πρόσφατη πολιτική ζωή στην Βρετανία, που από την παντοδυναμία Μπλερ έφτασε σε μερικά χρόνια στο Brexit, στην Ιταλία του άλλοτε δημοφιλούς Ματέο Ρέντζι κ.ο.κ.

Αυτήν ακριβώς την δοκιμασμένη, άκρως αποτυχημένη, κοινωνικά (και εθνικά για την Ελλάδα απ’ ό,τι δείχνουν οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων) επικίνδυνη συνταγή επιχείρησαν να λανσάρουν τις προάλλες ο Αλέξης Τσίπρας με τον Γιάννη Μπουτάρη στο δημαρχείο της Θεσσαλονίκης.

Εκμεταλλευόμενοι το περιστατικό ξυλοδαρμού του τελευταίου την 19η Μαΐου, προσπάθησαν να κάνουν ρελάνς, και να διασκεδάσουν το τοπίο της γενικευμένης αποδόμησης που προκάλεσε η ίδια τους η πολιτική σε πανεθνικό και τοπικό επίπεδο αντίστοιχα, μιλώντας για ένα… «αντιφασιστικό προοδευτικό και δημοκρατικό μέτωπο».

Ποιο είναι το περιεχόμενό του, όμως; Εκείνο ακριβώς που υπονομεύει ως πολιτική την δημοκρατία, την συνοχή και την κυριαρχία της χώρας σήμερα καθιστώντας τις διακηρύξεις τους μια επικοινωνιακή φούσκα του συρμού.

Πράγμα που είναι εύκολο να το παρατηρήσει κανείς στα πεπραγμένα της τελευταίας θητείας Μπουτάρη στον Δήμο της Θεσσαλονίκης. Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της;

Ένα ταμείο για την άμυνα

Η διελκυστίνδα εγχώριας παθογένειας και ξένης επιτροπείας ψαλιδίζει περαιτέρω την αποτρεπτική ισχύ της Ελλάδας. Υπάρχει πολιτική εξόδου; 

του Γιώργου Ρακκά από την Ρήξη φ. 143

Δεν μας έφταναν όλα τα εγχώρια πολιτικά δεινά που επί δεκαετίες ψαλίδιζαν την αποτρεπτική ισχύ της χώρας, αφήνοντάς την εκτεθειμένη σήμερα στην οξυμένη τουρκική επιθετικότητα, έχουμε και την οικονομική επιτροπεία.

Οι Γερμανοί δημοσιονομικοί διαχειριστές μας δεν βλέπουν με καλό μάτι τις, έστω και απίστευτα καθυστερημένες προσπάθειες για τον εκσυγχρονισμό, αλλά και την κάλυψη των πάγιων αναγκών των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Έτσι, με σειρά πανομοιότυπων δημοσιευμάτων στον γερμανικό Τύπο, παρουσιάστηκε αρνητικά η πρωτοβουλία για τον εκσυγχρονισμό των F-16 –αναγκαίος ώστε να μην ανατραπούν εντελώς οι εναέριες ισορροπίες στο Αιγαίο– καθώς υποστηρίχτηκε ότι έτσι οι Έλληνες βρίσκουν αφορμή να επιτρέψουν στις πατροπαράδοτες συνήθειές τους του δημοσιονομικού εκτροχιασμού.

Βεβαίως, το γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών δεν έχει πάρει ακόμα επίσημα θέση και ενδεχομένως να μην το κάνει, μιας και οι Αμερικάνοι υποστηρίζουν ενθέρμως τη σχετική πρωτοβουλία και προσφάτως – όπως αποκάλυψε η σελίδα «Πτήση & Διάστημα» (22 Μαρτίου 2018) το κογκρέσο αποφάσισε να χρηματοδοτήσει σημαντικό μέρος του προγράμματος, εφόσον η ελληνική πλευρά καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις και χρονοδιάγραμμα μέχρι τις 22 Απριλίου.

Ωστόσο, από τα δημοσιεύματα και μόνο είναι ενδεικτική η αντιμετώπιση της επιτροπείας, που δεν διακρίνει μεταξύ ζωτικών και δευτερευουσών αναγκών της χώρας, αλλά τα θέτει όλα στον πάγκο του δημοσιονομικού χασάπη: Είτε μιλάμε για προεκλογικές παροχές, είτε για… επενδύσεις στην άμυνα, ή για την καταπολέμηση της δημογραφικής κρίσης που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Όσο για τους Αμερικάνους, δεν είναι ότι ξαφνικά μας αγάπησαν, απλώς επιθυμούν να συντηρούν μια ελάχιστη ισορροπία έναντι της απασφαλισμένης Τουρκίας και βέβαια είναι πάγια τακτική του Τραμπ να χρηματοδοτεί εμμέσως προγράμματα που αναλαμβάνει η αμερικάνικη βιομηχανία, για να προστατέψει θέσεις εργασίας ή ακόμα και να δημιουργήσει νέες.

Ωστόσο, το ζήτημα είναι ότι με την γκρίνια των επιτρόπων ή αμερικάνικα φιλοδωρήματα δουλειά δεν γίνεται. Ούτε από την άλλη το πολιτικό σύστημα είναι ικανό να διαμορφώσει γρήγορα τις απαιτούμενες συναινέσεις, ώστε να καλυφθεί το χαμένο έδαφος δεκαετιών, καθώς η υλικοτεχνική στήριξη των ενόπλων δυνάμεων υπήρξε ως γνωστόν μεταπολιτευτικά το προπύργιο της μίζας και της διασπάθισης.

Βρισκόμαστε άραγε σε αδιέξοδο; Μια ενδιαφέρουσα πρόταση κατέθεσε ο… διευθύνων σύμβουλος της ΣΑΝΗ ΑΕ και τέως πρόεδρος των Ελλήνων Ξενοδόχων (ΣΕΤΕ) Ανδρέας Ανδρεάδης, ο οποίος δήλωσε ότι προτίθεται να δημιουργήσει ταμείο απευθυνόμενο στους εύπορους της χώρας και της διασποράς, με σκοπό την συγκέντρωση πόρων 1 δισ. € για τη στήριξη των ενόπλων δυνάμεων. Καλή ιδέα, αρκεί να μην είναι πυροτέχνημα «εταιρικής εθνικής ευθύνης», ίδιο με τα πυροτεχνήματα «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» στα οποία προβαίνουν συνήθως οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ένας παπουτσωμένος Τσάρος

του Γιώργου Ρακκά

πηγή: huffingtonpost.gr

Εκλογές σήμερα στην Ρωσία, και όπως κυκλοφορεί σκωπτικά μεταξύ των Ρώσων «ο Πούτιν έχει μόνον ένα αντίπαλο, τον εαυτό του». Έχοντας αποκλείσει με μεθόδους που οφείλει στην διαπαιδαγώγησή του κατά την θητεία του στην KGB τον μοναδικό αντίπαλο που μπορούσε να βλάψει την παντοδυναμία του, τον Aλεξέι Ναβάλνι, ο Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς αναμένεται να λάβει περί το 70% των ψήφων ενός εκλογικού σώματος 110 εκατομμυρίων ψηφοφόρων. Δεύτερος στις σχετικές προβλέψεις των δημοσκοπήσεων, εμφανίζεται ο εκπρόσωπος του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο οποίος φέρεται να συγκεντρώνει μόλις το… 7% των προτιμήσεων, που αντιστοιχεί μόλις στο 1/10 των ποσοστών του Πούτιν, ο οποίος με την επικράτησή του αυτή θα γίνει ο δεύτερος μακροβιότερος ηγέτης της χώρας μετά τον Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τζουκασβίλι, γνωστού σε όλους μας ως Στάλιν.

Το τέλος αυτής της «ευτυχούς» πουτινικής περιόδου έρχεται με το ξέσπασμα της ουκρανικής κρίσης. Η σκληρή αντίδραση της Μόσχας που θα ακολουθήσει θα συγκαλύψει το γεγονός ότι, αρχικώς, ο «πολύς» τσάρος, και ο υπερδραστήριος, όσο και λόγιος υπουργός εξωτερικών του θα «πιαστούν στον ύπνο» αποτυγχάνοντας να διαγνώσουν έγκαιρα την δυτική μεθόδευση στο μαλακό υπογάστριο της χώρας: Το ξέσπασμα της «ευρωμαϊντάν» θα τους βρει να γιορτάζουν στο Σότσι με μια επιδεικτική μεγαλοπρέπεια τους πιο ακριβούς χειμερινούς ολυμπιακούς της ιστορίας, γεγονός που αποτέλεσε και την πρώτη ένδειξη ότι η νέα ρώσικη αυτοπεποίθηση μπορεί εύκολα να διολισθήσει σε αλαζονεία – που, ως γνωστόν, τυφλώνει.

Η περιπέτεια του Ουκρανικού, θα κοστίσει λόγω των οικονομικών κυρώσεων που επιβάλλει η Δύση στην Ρωσία, μια πρώτη ανάσχεση της δυναμικής ανασυγκρότησής της: Η χώρα θα «στεγνώσει» από ξένες επενδύσεις, την ίδια στιγμή που δοκιμάζεται από την πτώση των εσόδων της πετροπροσόδου,καθώς το αντίπαλο πετρελαϊκό μπλοκ επιδιώκει και συγκρατεί χαμηλά τις τιμές του πετρελαίου, ώστε να δημιουργήσει πρόβλημα στις εξαγωγές της Ρωσίας, (αλλά και του Ιράν καθώς και της Βενεζουέλας). Ενδεικτικό το γεγονός ότι οι τιμές του πετρελαίου έπεσαν κατά την διετία 2014-2016 από τα 110$ στα 30$ το βαρέλι –για να ξαναπάρει την ανιούσα στις αρχές του 2017.

Η κριτική της κριτικής...

Giorgos Rakkas

 

Είπα κι εγώ να γράψω τι σκέφτομαι σχετικά με τα γεγονότα των ημερών, επειδή βλέπω αυτές τις μέρες εδώ μέσα ότι γίνεται της μουρλής. 

Καλό θα είναι όταν χρησιμοποιεί κανείς αυτό το μέσο επικοινωνίας, να γνωρίζει ότι από το χαρακτήρα που του έχουν διαμορφώσει ευνοεί τις αγελαίες συμπεριφορές, την κλιμάκωση των διαπροσωπικών συγκρούσεων, την διάχυση φαινομένων κοινωνικήςυστερίας, την ανάπτυξη επιθετικών μορφών προπαγάνδας...

Μέσα σε αυτό το κλίμα πάνε περίπατο η ψυχραιμία, ο πολιτικός διάλογος, η έστω και συγκρουσιακή ωστόσο πραγματική ανταλλαγή επιχειρημάτων --όλα τα δεδομένα και αυτονόητα που επιτρέπουν στην πολιτικοποίηση των αντιπαραθέσεων ώστε να μην καταλήγουν αυτές σε «πόλεμο όλων εναντίον όλων», από τον οποίον κερδίζουν μόνον οι ολοκληρωτικές νοοτροπίες, απ' όπου κι αν προέρχονται.

Ι

Η μαζική κινητοποίηση μεγάλων κομματιών της ελληνικής κοινωνίας στα συλλαλητήρια, συνιστά ένα αυθεντικό κοινωνικό φαινόμενο που δεν αποδίδεται κατ αρχήν και κατ αρχάς στην πρωτοβουλία, τον σχεδιασμό ή την μεθόδευση οποιουδήποτε πολιτικού παράγοντα.

Είναι τέκνο των γεωπολιτικών και πολιτικών συνθηκών. Προϊόν ενός ρεαλιστικού κοινωνικού αντανακλαστικού, που ορθώς διαισθάνεται ότι ενδεχόμενη υποχώρηση στις αλυτρωτικές αξιώσεις της ΠΓΔΜ θα αποτελέσει την απαρχή ενός κύκλου ευρύτερης αμφισβήτησης των βορείων (αλλά και τον ανατολικών) συνόρων της χώρας, από τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό & τον νεο-οθωμανισμό: Ακολουθεί η Ήπειρος (Τσαμουριά), η Θράκη, η Κύπρος, το Αιγαίο. 

Ούτως ή άλλως αυτή η δυναμική ενισχύεται από την τακτική της πολυδιάσπασης και του κατακερματισμού των ενιαίων, συμπαγών βαλκανικών εθνικών κρατών που ακολουθούν συστηματικά και με συνέπεια ο ευρωατλαντικός και ο νεο-οθωμανικός άξονας στην γνωστή λογική του διαίρει και βασίλευε, και για να θέσουν υπό τον έλεγχο τους την περιοχή. 

Νατοϊκή Αριστερά – Το χρονικό μιας πολιτικής χρεοκοπίας

του Γιώργου Ρακκά

Ως γνωστόν, η σχέση της ελληνικής Αριστεράς με το εθνικό ζήτημα υπήρξε εξαιρετικά αντιφατική. Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα θα χαντακωθεί, τουλάχιστον δυο φορές, από αυτό, και την ίδια στιγμή, σε άλλη περίοδο θα αναχθεί εξαιτίας του, προσωρινά βέβαια, σε… ηγεμονική πολιτική δύναμη μέσα στον ελληνικό χώρο.

Πίσω από την διπλή συντριβή, κατά την δεκαετία του 1920, κι ύστερα, κατά το δεύτερο μισό του 1940 κρύβεται το Μακεδονικό ζήτημα – το προπατορικό αμάρτημα, θα λέγαμε, της ελληνικής αριστεράς. Στις αρχές του 1920, οπότε και το ΚΚΕ εισέρχεται σε φάση οξείας μπολσεβικοποίησης, παραδίδοντας τους μηχανισμούς λήψεως των αποφάσεών του στην Κομιντέρν, θα λάβει την οδηγία να… στηρίξει τον βουλγαρικό μεγαλοϊδεατισμό και τους κομιτατζήδες με συνέπεια να απομονωθεί ολοκληρωτικά από τις ελληνικές εργατικές μάζες, και να μεταβληθεί σ’ ένα γκρουπούσκουλο μερικών εκατοντάδων ή ελάχιστων χιλιάδων μελών. Και δεν θα ξεφύγει αυτής της περιθωριοποίησης έως ότου αναθεωρήσει στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οπόταν και ο Στάλιν επιβάλει την γραμμή του εθνικού λαϊκού μετώπου και το ΚΚΕ «θυμάται» την εθνικοαπελευθερωτική διάσταση, την οποία και αξιοποιεί στο πλαίσιο της εθνικής αντίστασης, και αναδεικνύεται σε ηγεμονική πολιτική της δύναμη.

Την ίδια στιγμή ο… Χίτλερ και οι ναζί υλοποιούσαν την… πρότερη γραμμή του κόμματος περί «αυτονόμησης της Μακεδονίας» και διαμελισμού της Βορείου Ελλάδας, παραδίδοντας στους Βούλγαρους μέρος της Ανατολικής Μακεδονίας, και υποσχόμενοι στους Σλαβομακεδόνες την δημιουργία μιας «μεγάλης Μακεδονίας» στο πλαίσιο της γερμανικής Ευρώπης του Τρίτου Ράιχ.