"Μπορώ να είμαι καλά και χωρίς εσένα;"

"Μπορώ να είμαι καλά και χωρίς εσένα;"

π. Λίβυος

Κι όμως συμβαίνει κι αυτό, να θέλουμε ο άλλος να μην είναι καλά χωρίς εμάς. Η αλήθεια είναι ότι ο έρωτας στην ακραία μορφή του, μια κτητικότητα την έχει. Έτσι θυμώνουμε όταν ο σύντροφος μας μπορεί να περνάει καλά και να είναι χαρούμενος δίχως την δική μας παρουσία. 

Ας δούμε ένα παράδειγμα. Είναι με τις φίλες της βόλτα, την παίρνει τηλέφωνο και εκείνη ακούγεται μέσα στην τρελή χαρά. Γέλια και φως. Δεν το αντέχει.

 «Πως μπορεί να περνάει καλά χωρίς την δική μου παρουσία;» 

Συμπέρασμα: δεν με αγαπάει, δεν της είμαι απαραίτητος. 

Τώρα ας αλλάξουμε το σκηνικό, λείπει εκείνος. Πήγε με τους φίλους να παίξει μπάλα και έπειτα να πάνε για φαγητό. Γύρισε σπίτι μες στο κέφι. Συννεφιάζει αυτή. «Μπορεί να περνάει τόσο όμορφα δίχως να είμαι και εγώ μαζί του;» Συμπέρασμα: δεν με αγαπάει, πλέον μπορεί και χωρίς εμένα.

Αλήθεια, πως θα έπρεπε να είχαν εξελιχθεί τα δυο παραπάνω παραδείγματα ώστε να ένιωθαν οι πρωταγωνιστές μας, ότι ο σύντροφος τους, τους αγαπάει; 

Προφανώς να μην περάσει κανείς καλά δίχως τον άλλο. Αυτό ήθελαν και οι δυο. Δηλαδή, να ακούγονταν στο τηλέφωνο χάλια, να έστελναν δέκα μηνύματα το λεπτό για το πόσο τραγικά κυλάει η ώρα δίχως την παρουσία του άλλου. Όσο περισσότερη κλάψα, μιζέρια και απελπισία τόσο μεγαλύτερη η απόδειξη της αγάπης. Είναι όμως έτσι;

Νομίζω ότι κάτω από νορμάλ συναισθηματικές και ψυχικές καταστάσεις, καταλαβαίνουν άπαντες ότι μια τέτοια κατάσταση μόνο αγάπη δεν μπορεί να ονομαστεί.

Ξέρετε δεν είναι έρωτας και αγάπη οι εντάσεις, η φαγωμάρα, τα κλάματα και τα ξενύχτια, που τόσο τραγικά αναπαραγάγει ένα τμήμα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής και στιχουργίας, δηλαδή λιώματα και ξεχειλώματα συναισθηματικής αναπηρίας.

Κάποια στιγμή είναι ψυχικά και πνευματικά ώριμο, να καταλάβουμε, ότι η πραγματική αγάπη δεν έχει μέσα της τοξικότητες και εξαρτήσεις. Ο σύντροφος μου δεν είναι το δεκανίκι της ζωής μου, αλλά εκείνος που επέλεξα να μοιραστώ τον βίο μου. Με τα εύκολα και δύσκολα, χαρούμενα και δακρυσμένα συνάμα.

Ο Χριστός αρνείται να καταδικάσει τους ανθρώπους για τα λάθη τους...

π. Λίβυος

Ο Χριστός αρνείται να καταδικάσει τους ανθρώπους για τα λάθη τους, διότι γνωρίζει ότι κανείς δεν αμαρτάνει χάριν γούστου, ακόμη κι όταν έτσι φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση. Ξέρει καλά ότι κάθε αμαρτία είναι μια προσπάθεια για να γεμίσει ένα βαθύτερο κενό της ύπαρξης μας. Μια βαθιά έλλειψη νοήματος. Μια φυγή απο εκείνα που μας τρομάζουν και δεν θέλουμε να δούμε μέσα μας. 

Ο Χριστός δεν μας κατακρίνει διότι γνωρίζει, ότι τα πάθη και οι αμαρτίες είναι υποκατάστατα μια Απουσίας. Επιλέγουμε στιγμές ευφορίας για να μουδιάσουμε τον κρυφό μας πόνο……

ΠΗΓΗ: π. Λίβυος

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

«Χέρι χέρι να πάμε στην νίκη του θανάτου»

Π.Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Κουράστηκες να υπολογίζεις τα πάντα στην ζωή σου. Να νιώθεις ενοχές και ανασφάλειες για κάθε κίνηση ή συναίσθημα σου. Κουράστηκες να περιμένεις την ζωή κι αυτή να αργεί πάντα μια μέρα. Έκανες εχθρό τον εαυτό σου. Τον έστησες στο σκοπευτήριο των ενοχών και τον στράγγισες έως θανάτου.

Ήρθε ο καιρός όμως, να μιλήσετε. Να πείτε όλα εκείνα που σωπάσατε μέσα σας, εκείνος με τα θέλω του και εσύ με τα πρέπει.

Μίλα του, πες του, «με κούρασες ρε μπαγάσα, σε κούρασα κι εγώ καρδιά μου. Με πλήγωσες πολύ, σε λάβωσα. Με παίδεψες και εγώ σε τυράννησα ασύστολα και αυτοκαταστροφικά.

Δεν ξέρω πως έγιναν έτσι να πράγματα πως τα έφερε έτσι η ζωή και ζήσαμε σαν δυο μεγάλοι εχθροί. Σαν να μην είμαστε ένα, μα δυο, αντίπαλοι και διαφορετικοί.. Καθημερινά ο ένας πολεμούσε τον άλλο, προσπαθούσαμε με αβυσσαλέο μίσος να αλληλοεξοντωθούμε. 

Ξέρεις τι λέω εαυτέ μου; Να, τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια σε μάχες και έριδες, σε ενοχικά κυνηγητά δίχως ανάσες και σε φόβους χωρίς ξημέρωμα, να δώσουμε τα χέρια. Να συμφιλιωθούμε, να πούμε φτάνει. Να μην είμαστε δυο, μα ένα. Όχι εχθροί μα φίλοι σε ένα κοινό δρόμο. Χέρι χέρι να πάμε στην νίκη του θανάτου. Μην τον αφήνουμε να γελάει ειρωνικά που σκορπάμε τις ώρες και τις στιγμές μας, σε αδελφοκτόνες μάχες. Να με κάνεις μια αγκαλιά και εγώ μια πιο μεγάλη. Και να πάμε ξέρεις πού; να πάμε σε ένα ψηλό σημείο, σε ένα λόφο, να σταθούμε μια χαραυγή, κι να πούμε για πρώτη φορά ένα μεγάλο συγνώμη στον Θεό και την ζωή που σκορπίσαμε σε μέρες νόθες….» «Να κάτσουμε να κλάψουμε πικρά, να πούμε συγνώμη στην ζωή πρώτη φορά»

Π.Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Για ποιά τύφλωση μιλάμε;

Αύριο Κυριακή του Τυφλού. Ο Χριστός θεραπεύει ένα εκ γενετής τυφλό. Τελικά τι είναι τύφλωση; Είμαστε βέβαιοι ότι βλέπουμε ή μήπως απλώς κοιτάμε; Οι άνθρωποι που είναι γύρω μας, δεν είναι μονάχα χρώματα μαλλιών, ύψος και σωματικός βάρος, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο. Αυτό το έχουμε δει ποτέ; Έχουμε ενδιαφερθεί για να το ανακαλύψουμε; 

Χρόνια φίλοι και δεν ξέρουμε ποιος στην πραγματικότητα είναι ο άλλος. Παντρεμένοι, στο ίδιο σπίτι και κρεβάτι για δεκαετίες, και αγνοούμε τις βασικές ανάγκες της γυναίκας μας, ποια φαγητά της αρέσουν, ποια είναι τα αγαπημένα χρώματα ρούχων που φοράει, τι είναι αυτά που την κάνουν χαρούμενη. 

Μεγαλώνουν τα παιδιά μας, φεύγουν από το σπίτι, και τότε μονάχα, όταν τα κοιτάμε να μακραίνουν με την βαλίτσα στον ώμο, σκεφτόμαστε, «πάει έφυγε. Μα πότε μεγάλωσε;» σαφέστατα όταν εσύ ήσουν απών. 

Αυτά όλα και άλλα πολλά δεν είναι τύφλωση; Μα αυτή είναι η πραγματική τύφλωση όταν η ζωή σε προσπερνάει και εσύ μένεις να την κοιτάς δίχως να βλέπεις. Γιατί δεν φτάνει να σου αρέσει η θάλασσα εάν ποτέ δεν τολμήσεις να βουτήξεις στα βαθιά για να την απολαύσεις...

π. Λίβυος:Δεν μπορείς να ζητάς την αγάπη και να φοβάσαι μην πονέσεις.

«Nail's Art»: Η συγκινητική "ιστορία αγάπης" δύο μεταλλικών καρφιών!

Δεν μπορείς να ζητάς την αγάπη και να φοβάσαι μην πονέσεις. Δεν γίνεται να επιθυμείς τον έρωτα και να φοβάσαι την έλλειψη ή την απουσία. Στην αγάπη φανερώνεται το πόσο πολύ εύθραυστοι είμαστε. Εκεί καταρρέουν οι ψευδεπίγραφες «αξιοπρέπειες». Οπότε εάν θέλεις να διατηρήσεις ατσαλάκωτο το «εγώ» σου δεν θα σου πρότεινα να αγαπήσεις. Γιατί η αγάπη θα καλέσει στην θυσία, το δόσιμο, το ξεγύμνωμα και τον θρυμματισμό της καλοστολισμένης βιτρίνας σου. 

Η αγάπη σε αντίθεση με εκείνους που την θεωρούν ένα πελώριο κύμα συναισθηματισμού που τους μεταφέρει απο την θυσία στην προδοσία, και απο τον ενθουσιασμό, στην πλήρη απογοήτευση, είναι υπόθεση σκληρής και επιμονής δουλειάς με τον εαυτό μας και τον άλλο. Η πραγματική αγάπη χτίζεται με κόπο και θυσίες, είναι σταυρός που διαδοχικά και σταθερά σε φτάνει στην Ανάσταση…

Ζήτω η ρουτίνα, ζήτω τα συνηθισμένα….

Μπορείτε να φανταστείτε τι θα συνέβαινε εάν αύριο το πρωί σηκωνόμαστε και δεν υπήρχε το σπίτι μας, οι φίλοι, η δουλειά και η πόλη που γνωρίζουμε πολύ καλά να περπατάμε την κάθε γωνιά της; Εάν δεν υπήρχαν οι συνήθειες μας; Τι θα γινόταν άραγε εάν θα έπρεπε κάθε μέρα να στήνουμε εξ αρχής το σκηνικό της ζωής μας; 

Η απάντηση είναι άμεση και απλή, χαμός!! Απόλυτη κατάρρευση και αποσυντονισμός. Άγχος κατακλυσμιαίο έτοιμο να τινάξει στο αέρα όλη την ύπαρξη μας. Οπότε αυτό που με τόση απέχθεια ονομάζουμε καθημερινότητα, ρουτίνα ή συνήθειες αποτελούν την βάση πάνω στην οποία μπορούμε να χτίσουμε την ζωή μας. Εάν δεν υπήρχε αυτή δεν θα άνθιζε κανένας ανθρώπινος βίος. Ας σταματήσουμε λοιπόν την υποτίμηση και τον εξορκισμό της καθημερινότητας και ας κατανοήσουμε την βαθύτερη αναγκαιότητα της για τους εξής λόγους:

1. Δεν έχουμε το άγχος του αύριο να μας κομματιάζει. 

2. Ξέρουμε που θα βρισκόμαστε το πρωί που θα ανοίξουμε τα μάτια μας. 

3. Πάνω κάτω το πρόγραμμα είναι γνωστό. 

4. Μας δίνει τις βάσεις και το πλαίσιο ώστε να κτίσουμε την ευτυχία μας, για την οποία ας μην ξεχνάμε ότι πρέπει να παλέψουμε και ν’ αγωνιστούμε με μεθοδικότητα, πίστη και ελπίδα. 

Σε όλα όμως τα παραπάνω πρέπει να μην ξεχνάμε μια βασική αλήθεια, το γνωστό, το καθημερινό, η ρουτίνα της επανάληψης, είναι σημαντική στο ποσοστό που χρησιμοποιείτε ώστε να κτίσουμε τα όνειρα και τις επιθυμίες μας, και όχι για να μετατραπεί σε τάφο ή κρυψώνα κάθε μορφής χαρισματικότητας και ζωής. 

Ένας Θεός που παίζει κρυφτό και η ενοχή της χαράς – 0 π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος στο GiatiOxi

Πάτερ Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Facebook

plibyos.blogspot.gr

Ο Πάτερ Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος στο studio του GiatiOxi.

Ακούστε όλη το podcast στο πλαίσιο από πάνω. Ακούτε επίσης στις εφαρμογές:

Podcasts, για iPhone/iPad

Google Podcasts, σε Androids

Spotify

Ψάχνετε σε όλες GiatiOxi

Τα βιβλία του π. Λίβυου είναι από τις Εκδόσεις Αρμός και είναι τα εξής:

1. Όλα είναι δρόμος
2. Η ενοχή της χαράς
3. Ένας Θεός που έπαιζε κρυφτό
4. Κάθε τέλος μια αρχή
5. Ζωή δίχως συνταγές
6. Ο Κινέζος, ο Θεός και η μοναξία

Μια ρωγμή ζητάει ο Θεός...

Βλέπεις ανθρώπους με πάθη και αμαρτίες, λάθη και σφάλματα και μόλις λίγο στραφούν στο Χριστό γεύονται μεγάλες χαρές πνευματικές. 

Κι άλλοι, χρόνια από παιδιά ίσως στο χώρο της εκκλησίας, και η ζωή τους άγευστη και άχρωμη από την εμπειρία του Θεού και την γλυκύτητα της Χάριτος. Τότε μοιραία μέσα σου γεννιούνται ερωτήματα, «μα γιατί; τι φταίει άραγε;». 

Την απάντηση την πήρα μια όμορφη νύχτα σε ένα κελί του Αγίου Όρους. «Γέροντα…», ρώτησα, «μα γιατί ο Θεός χαριτώνει ανθρώπους που δεν είναι και τόσο ασκητικοί και απαθείς και άλλους με πολύ αγώνα και κόπο πνευματικό τους αφήνει χρόνια στην πάλη; 

Μα γιατί ευλογημένε, αυτοί αισθάνονται αυτάρκεις. Αισθάνονται ότι τα κάνουν όλα σωστά και τέλεια. Η μεγαλύτερη αμαρτία τους είναι η «αρετή» τους … Κανόνες, νόμοι, φόβοι, ενοχές, πρέπει, εμμονές, διατήρηση πάση θυσία της εικόνας και του προφίλ μας, αυτοδικαιωτισμός και αισθήματα πνευματικών κατορθωμάτων, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στο Θεό να έρθει. Έχουν φτιάξει ένα συμπαγές οχυρό του "εγώ". 

Ο Θεός θέλει χώρο για να έρθει, ζητάει μια ρωγμή το Φως για να διώξει το σκοτάδι…». Οι άνθρωποι της Χάριτος είναι ραγισμένοι...

«Ο Ηθικολόγος της ψυχής μας, κατά τον Άγιο Πορφύριο»

Ο π. Χαράλαμπος (Λίβυος) Παπαδόπουλος μίλησε με θέμα:

«Ο Ηθικολόγος της ψυχής μας, κατά τον Άγιο Πορφύριο»

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 2017 στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πειραιώς.

Προβολές και παραστάσεις...

Συνήθως βλέπουμε και υποθέτουμε για τον "άλλον", αυτό που εμείς φοβόμαστε περισσότερο. Οι "άλλοι" ειναι καθρέπτες εκείνων που ζουν ακόμη μέσα μας. Ας το εξηγήσουμε λιγάκι. Κατηγορώ αυθαίρετα τον "άλλον" και διαβάζω την σκέψη του, για πράγματα που εγω ακόμη δεν εχω λύσει και τακτοποιήσει μέσα μου. Νομίζω οτι όλοι σκέφτονται και ενεργούν κατα τον δικό μου τρόπο ή πράττουν αυτό που θα έκανα εγω σε ανάλογες περιστάσεις. Οπότε βγάζω λάθος συμπεράσματα στις σχέσεις μου. Τέλος, δεν είναι λίγες οι φορές που κατηγορώ και επικρίνω στον "άλλον" εκείνα που θα επιθυμούσα κι εγώ να ζήσω, αλλα για διαφόρους συλλογικούς και ατομικούς λόγους δεν έζησα. Προβάλω στο "άλλον" δικές μου ταινίες και παραστάσεις.

Ίδιοι άνθρωποι σε διαφορετικά στρατόπεδα….

Καθώς σαρκώνονται πάνω μου τα χρόνια αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο ότι τελικά, το δίπολο άσπρο μαύρο δεν υπάρχει ως αλήθεια, σε κανένα χώρο ζωής, σε καμία ανθρώπινη συνθήκη. Κάθε υποκείμενο είναι ταυτοχρόνως πολλά πράγματα μαζί που καλείται να τα εναρμονίσει. Δεν υπάρχουν μονάχα καλοί άνθρωποι όπως δεν υπάρχουν και μονάχα κακοί. Το σκοτάδι και το φως, τα χαρίσματα και τα μειονεκτήματα διαχέονται στις υπάρξεις μας αναλογικά. Αποτελεί πλάνη να πιστεύει κανείς ότι σε χώρους προοδευτικούς υπάρχουν μονάχα άνθρωποι ανοιχτότητας και ανεκτικότητας του διαφορετικού. Όπως επίσης αποτελεί ψέμα ότι σε χώρους συντηρητικούς ενσωματώνονται μονάχα άνθρωποι σκληροί και φανατικοί. Σε όλους τους χώρους όπως και στο χώρο της θρησκείας μπορείς να βρεις τα πάντα. Μπορεί να είσαι φανατικός, δογματικός και απόλυτος, εριστικός και επιθετικός, και εσύ να πιστεύεις ότι ανήκεις στα προοδευτικά μέλη της εκκλησίας που κομίζουν το "αλλιώς". Μάλιστα να κατηγορείς την πλευρά των φονταμενταλιστών ως εκείνους που παραμορφώνουν και παραχαράσσουν την εκκλησιαστή ζωή, και όμως να έχεις τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με εκείνους, τον ίδιο ψυχισμό, τις ίδιες κρυφές ανείπωτες και ασυνείδητες ανάγκες. Το θέμα λοιπόν δεν είναι απλά και μόνο που θα δηλώσεις ή αισθάνεσαι ότι ανήκεις, αλλά ποιες ποιότητες και αξίες υπηρετείς. Γιατί μπορεί στην νεοελληνική πραγματικότητα, ακόμη να είσαι ότι δηλώσεις, αλλά στην ζωή δεν είσαι ότι δηλώσεις αλλά αυτό που φανερώνει και μαρτυρεί ο τρόπος του βίου σου. Δυστυχώς ο,τι λάμπει δεν είναι χρυσός και στην εκκλησία ότι λάμπει δεν είναι Χριστός.

Το να βλέπεις αυτά που κοιτάς είναι μεγάλη δωρεά....

 Ο Χριστός επάνω στο Όρος Θαβώρ δεν φανερώνει κάτι που δεν ήταν ή κάτι που δεν είχε. Ήταν Θεός. Είχε διδάξει και κάνει δεκάδες θαύματα, κι όμως οι μαθητές δε μπορούσε να αναγνωρίσουν απολύτως την Θεότητα του. Γιατί άραγε; Ίσως για τον ίδιο λόγο που και εμείς στο μικρόκοσμό μας, κοιτάμε τόσα πράγματα και δεν βλέπουμε τίποτα. Μην αυταπατάσθε. Βλέπουμε ένα ελάχιστο μέρος από την αλήθεια που μας περιβάλει. Ξέρετε πόσοι περνάνε κάθε μέρα κάτω από το λόφο της Ακροπόλεως και δεν έχουν δει ποτέ με την βαθύτερη έννοια, την μεταφυσική του Παρθενώνα; Ξέρετε πόσοι είναι μες στην εκκλησία, χρόνια ολόκληρα, και όμως δεν έχουν καταλάβει ούτε τι είναι η εκκλησία και βεβαίως ποιος είναι ο Χριστός; 

Ας μην πάμε πολύ μακριά. Μες στα σπίτια μας, μήπως βλέπουμε πότε μεγάλωσαν τα παιδιά μας; Τις βαθύτερες ανάγκες τους της ξέρουμε ; Τα βλέπουμε κάθε μέρα, ε και; Τα γνωρίζουμε; 

Πολλές φορές θα χρειαστεί να χάσουμε κάτι για να το εκτιμήσουμε. Σε ένα χωρισμό, σε ένα αντίο, σε μια δοκιμασία. Τότε λες, τι είχα και δεν το έβλεπα. Το ίδιο δε θα γίνει με τους μαθητές του Χριστού; Όταν πλέον τον χάνουν, αρχίζουν να καταλαβαίνουν ποιον είχαν τόσο χρόνια κοντά τους. 

Υπάρχει όμως και ένα άλλος λόγος που οι μαθητές ενώ ήταν μαζί με τον Χριστό δυσκολευόταν να κατανοήσουν ποιος ακριβώς ήταν ο Κύριος τους. Και αυτός ήταν, ότι η γνώση του Θεού, η πίστη στην Θεότητα του Ιησού, δεν είναι αποτέλεσμα και μόνο της ανθρώπινης προσπάθειας. Αλλά πρωτίστως δωρεά και αποκάλυψη Θεού. Όσο κι αν προσπαθήσει ένας άνθρωπος, δεν θα μπορέσει ποτέ να αποκτήσει την χαρισματική πίστη, εάν ο ίδιος ο Θεός δεν θελήσει να αποκαλυφθεί, χαρίζοντας το δώρο της πίστεως και την χαρά στην συνάντησης μαζί Του.

Η άσκηση δεν είναι άρνηση αλλά ζωή....

Στον Χριστιανισμό, δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν νηστεύεις, αλλά κι όταν τρως. Δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν αγρυπνείς και προσεύχεσαι αλλά και όταν κοιμάσαι. Μήτε μονάχα όταν σιωπάς αλλα κι όταν μιλάς με αγάπη και ενδιαφέρον για τον άλλο. Ούτε όταν αποσύρεσαι στην ησυχία, αλλά και όταν φανερώνεσαι σε κοινωνία μετα των αδελφών σου. Δεν αγιάζεσαι μονάχα όταν κυριαρχείς επι της σάρκα σου, αλλα κι όταν χαίρεσαι της χαρές που έχει δώσει ο Θεός επι αυτής. Γιατί τα πάντα είναι δώρα Θεού και μέρος της δημιουργίας Του. Η χριστιανική άσκηση δεν είναι άρνηση της δημιουργίας του Θεού, αλλα η δυνατότητα να δω ξανά τα πράγματα στην αρχική τους ομορφιά, σε αυτό το κάλλος που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Γι΄ αυτό ασκούμαστε, όχι για να αρνηθούμε, αλλά για να ζήσουμε εκείνο που μας χαρίστηκε.

Προς επικαλουμένους τον εμπρηστή και τιμωρό Θεό…

Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Προς επικαλουμένους τον εμπρηστή και τιμωρό Θεό…

Αδελφέ που βλέπεις τον Θεό να τιμωρεί και να καίει τους ανθρώπους, «πάντα για το καλό και την παιδαγωγία τους». Αναρωτήθηκες ποτέ ότι ίσως να μην είναι αυτός ο Θεός του Χριστού που λες ότι πιστεύεις; Σκέφτηκες άραγε ποτέ να έχεις κάνει τελείως λάθος, και ο Θεός να είναι κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που οι ψυχικές σου ανάγκες σου υπαγορεύουν και επιβάλουν; 

Το ότι δεν εκφράζεις την χριστιανική εκκλησία και τον λόγο του Χριστού, νομίζω ότι δεν πρέπει καν να στο πούμε γιατί το γνωρίζεις κι από μόνος σου. Άλλωστε ειλικρινά δε πιστεύω ότι ποτέ σε απασχόλησε ο Χριστός. Ουτε αισθάνομαι, ότι πάλεψες ποτέ με τον Θεό. Για σένα όλα αυτά ήταν μια ιδεολογία, μέσα από την οποία δόξα τω Θεώ καλά έζησες, αφού σκέπασες όλα εκείνα που σε τρόμαζαν. Γι αυτό και βλέπεις παντού αντιπάλους. Είναι χαρακτηριστικό της ιδεολογίας να μυρίζει αίμα. Ξέρεις ο Χριστός δεν εχει αντιπάλους. Έτσι το αναφέρω πληροφοριακά. Όπως επίσης να θυμίσω ότι όταν οι μαθητές του Κυρίου μπήκαν σε μια πόλη και δυσαρεστήθηκαν από τους κατοίκους αυτής, παραπονέθηκαν στο Χριστό ζητώντας του, να ρίξει φωτιά και να τους κάψει, και εκείνος ξέρετε τι είπε; Ότι λυπάμαι αλλά δεν ξέρετε ποιο είναι το πνεύμα μου. Δεν ήρθα για να κρίνω τον κόσμο, αλλα να το σώσω. Αλλα εδώ είναι και η ουσία νομίζω του όλου θέματος, ότι για να σώσει κανείς το κόσμο πρέπει να τον αγαπήσεις, και δυστυχώς πολλοί από εσας δεν αγαπήσατε ποτέ. Αυτό είναι και το πρόβλημα σας. Ότι αρνηθήκατε την αγάπη στο όνομα μιας "θρησκευτικής" ιδεολογίας. Ελα όμως που ο Θεός είναι σχεση, βίωμα και εμπειρία. Ο Θεός είναι η Αγάπη, κι αυτό μεταξύ μας, ποτέ δεν το αντέξατε. Και τι δεν κάνατε για να βγάλετε το ακάνθινο στεφάνι Του, δεν το αντέχατε να σας θυμίζει το πόσο αγάπησε τον κόσμο.

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Η παρακάτω εικόνα είναι αφιερωμένη σε όλους τους αυτόκλητους "σωτήρες" και ημιμαθείς ξερόλες, που καμία σχέση δεν έχουν με το Χριστιανικό βίωμα και ήθος, παρά μονάχα με τον θρησκευτικό φανατισμό. Αυτούς που έγραφαν και έλεγαν οτι η ορθόδοξη εικονογραφία δεν έχει ασπασμό με φιλί στην συνάντηση του Ιωακείμ και της Άννας. Εκτός από το να μετατρέπεστε σε κριτές και τιμητές των συνανθρώπων σας, καθίστε να διαβάσετε και να μελετήσετε την Θεολογία της Εκκλησίας, και αφήστε τις θρησκευτικές κορώνες. Και να θυμάστε οτι το μεγάλο σας μαρτύριο θα είναι οτι δεν μπορείτε να χαρείτε και να αγαπήσετε, οπότε η κόλαση σας θα είναι αυτή, η παντελής αδυναμία να αναγνωρίσετε τον Νυμφίο της Εκκλησίας.

Όταν μιλάει η αγάπη δεν την διακόπτουμε ποτέ...

Ήμουν πολύ μικρός. Όλη μέρα γύριζα στους δρόμους. Έπαιζα, έτρεχα, φίλευα, μάλωνα, χτυπούσα και γιατρευόμουν, μέρα και νύχτα, θάλασσες και βροχές, χειμώνες και καλοκαίρια, ζωή δίχως βερεσέδια. Γεμάτη η μνήμη, σε πληρότητα η καρδιά. Ένα απόγευμα, κάπου έπεσα και χτύπησα. Γύρισα σπίτι μες τα αίματα. Πλύθηκα και ξάπλωσα στο σαλόνι. Κουρασμένος και λαβωμένος, δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος. Όταν μετα από ώρα άνοιξα τα μάτια μου, είχε σκοτεινιάσει. Αυτή η θλίψη του δειλινού, ακόμη με λαβώνει. Τότε ακούω την Μάνα, να μιλάει στα αδέλφια μου, «κάνετε ησυχία, ο μικρός δεν είναι καλά, κοιμάται…», σε λίγο ένα χέρι χάιδεψε το μέτωπο μου, και έσυρε μια ζεστή κουβέρτα στο κορμί μου. Έκανα ότι δεν κατάλαβα τίποτα.

Όταν μιλάει η αγάπη, ποτέ δεν την διακόπτουμε. Είναι ιεροσυλία. Έκλεισα τα μάτια και ξύπνησα το πρωί θεραπευμένος. Αυτός είναι ο ορισμός της Μάνας. Μια εμπειρία τρυφερότητας. Μια σχέση απόλυτης αποδοχής. Ένα χάδι σε πληγωμένο κορμί, μια ζεστή κουβέρτα μες στο χειμώνα της ζωής όταν σπαρταράς για αγάπη. Και η αλήθεια είναι ότι από μικρός είχα την κακή συνήθεια να ξεσκεπάζομαι τα βράδια….και κάνει τόσο κρύο.

Ανάσταση και Αναστημένοι...

Ανάσταση σημαίνει να μπορώ να σ’ αγκαλιάζω δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου. 

Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία. 

Ανάσταση σημαίνει να μην έχουν ρυτίδες οι αντοχές και οι ελπίδες μου, τα βράδια να μπορώ να πω καληνύχτα δίχως να φοβάμαι τις απώλειες που θα φέρει το ξημέρωμα. 

Ανάσταση σημαίνει το παιδί από το Αφρίν να δει ξανά δίχως αίμα το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Κι το κορίτσι της γειτονιά μας, που η αρρώστια καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι και στο κρεβάτι του πόνου, να ζήσει την μέρα της ολικής αποκαθήλωσης και την μετοχή στην γιορτή της ζωής.

Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω ότι ύπουλα ο θάνατος έκλεψε από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές. 

Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης.

Απόψε το βράδυ, εκεί στις εκκλησιές, στα κεριά και τις αγκαλιές ο θάνατος θα υποκύψει. Ο Χριστός σκορπά το φως και την ελπίδα σε στήθη βαριά ως μνήματα. Κατεβαίνει στο άδη της καρδιάς, στην πιο σκοτεινή ώρα της ψυχής μας, λιγο πριν την ολική απόγνωση, και κηρύτει οτι η ζωή κέρδισε τον θάνατο.

Ο Χριστός θα γίνει η απαρχή της βασιλείας Του Θεού. «Χριστός Ανέστη» θα ακουστεί ως ιαχή αιώνιας νίκης απέναντι στο θάνατο, που πλέον δεν θα μπορεί να χαλάσει τα πιο όμορφα ταξίδια της ψυχής μας...

Ο Κρητικός παπάς που «τιμά τα ράσα που φοράει» | Τι έγραψε για την επίθεση στον μικρό Αμίρ

Κι όμως υπάρχουν ιερείς που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που οι περισσότεροι συνήθως γνωρίζουμε.

Ο ιερέας Χαράλαμπος Παπαδόπουλος, ή αλλιώς πατέρας Λίβυος, του χωριού Πύργος στο Ηράκλειο ανήκει σε αυτή την κατηγορία, των ιερέων που μπορούν να εμπνεύσουν.

Και όπως έκανε και πριν λίγους μήνες, όταν μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων, έδινε συγχαρητήρια στον γιο του επειδή, όπως έγραφε, δεν πέρασε πουθενά, υιοθετώντας μια στάση μακριά από τα συνηθισμένα, έτσι και τώρα παίρνει θέση με αφορμή τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες με θύμα τον μικρό Αμίρ.

Και όπως και να το κάνουμε με την στάση του και τη θέση που πήρε “τιμά τα ράσα που φοράει”!

Χαρακτηριστικά, γράφει στη σελίδα του στα social media:

Οφείλω μια συγνώμη......

Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα. Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα. Μα κι γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα. Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.

Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, σε αγκαλιές που δεν έδωσα, σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα, σε μάτια που δεν αντίκρισα, σε φιλιά που δεν σαρκώθηκαν και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…

Τέλος να πω, ότι εάν βρήκες έναν άνθρωπο να σε νιώσει, να σε καταλάβει, να σε αγαπήσει, κράτα τον, κι ας είναι στην άλλη άκρη της γης. Φτάνει που τον βρήκες…. Δεν θα σου τύχει πολλές φορές στην ζωή. Και να θυμάσαι, οτι στα δώρα λες ευχαριστώ κι ας μην τα ξετυλίξεις ποτέ.....

**και κάτι απο τα παλιά μου, που πάντα ζει μέσα μου ως προσευχή...

Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα…

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Σήμερα βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων εξετάσεων 2017. 

Συγχαρητήρια στον τρίτο γιό μου τον Αλέξανδρο!!! 

Δεν πέρασε Πουθενά!!!

Μπράβο που "απέτυχε". 

Μια χαρά. Κι αν πετύχαινε πάλι μπράβο θα του έλεγα γιατί ήθελε πολύ την σχολή της Πληροφορικής. Αλλά και τώρα που δεν τα κατάφερε, είναι όλα όμορφα. Και είμαι το ίδιο περήφανος γι αυτόν, και στην επιτυχία μα ιδιαιτέρως στην αποτυχία του. 

Οι μεγάλες στιγμές στην ζωή μας συγγενεύουν με μεγάλες ατυχίες και αποτυχίες. Όταν μικρέ μια μέρα θα κοιτάξεις πίσω την ζωή σου, και πλέον θα έχεις ώριμα μάτια θα δεις οτι τα λάθη, οι ήττες και οι αποτυχίες, σε προχώρησαν μπροστά και σε ώθησαν για κάτι άλλο που ήξερε ο Θεός μα εσύ τότε ούτε καν φανταζόσουν. Ο Steve Jobs είχε πει σε αποφοίτους, «Δεν υπάρχει αυτό που αποκαλούμε αποτυχία - αποτυχία είναι απλά η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει κατεύθυνση…» 

Εγώ θα πρόσθετα ο Θεός που ανοίγει άλλους παράδοξους δρόμους. Και η αγαπημένη πονεμένη και «αποτυχημένη» Σαρλότ Ράμπλινγκ, μας φωνάζει μέσα από την δοξασμένη και πληγωμένη της ζωή, «οτι είμαστε εδώ το οφείλουμε σ΄αυτές τις στιγμές που μας δυσκόλεψαν. Αυτές οι στιγμές είναι η προίκα της ζωή μας...»