Τι σημαίνουν: Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται και Τον Νυμφώνα Σου βλέπω

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Δύο από τα πιο γνωστά τροπάρια 

της Μεγάλης Εβδομάδας είναι τα: 

«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται»
και «Τον Νυμφώνα Σου βλέπω».

Ποια είναι όμως η σημασία τους;

Το πρώτο απ’ αυτά λέει:

«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται 

εν τω μέσω της νυκτός, 

και μακάριος ο δούλος, 

ον ευρήσει γρηγορούντα. 

Ανάξιος δε πάλιν 

ον ευρήσει ραθυμούντα. 

Βλέπε ουν, ψυχή μου, 

μη τω ύπνω κατενεχθείς, 

ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς 

και της βασιλείας έξω κλεισθείς. 

Αλλά ανάνηψον κράζουσα· 

Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών, 

διά της Θεοτόκου ελέησον ημάς».

Στα νέα ελληνικά, το τροπάριο λέει (κάπως ελεύθερα): «Δείτε, έρχεται ο Γαμπρός (Νυμφίος) καταμεσίς της νύχτας, και καλότυχος ο δούλος, που θα τον βρει ξύπνιο, αλλά ανάξιος εκείνος που θα πιαστεί στον ύπνο. Πρόσεχε λοιπόν, ψυχή μου, μην αφεθείς στον ύπνο, για να μην παραδοθείς στο θάνατο και κλειστείς έξω από τη βασιλεία. Αλλά σύνελθε και φώναξε: Είσαι Άγιος, Άγιος, Άγιος, Θεέ μας, μέσω της Θεοτόκου ελέησέ μας».

Ποια είναι η σημασία αυτού του τροπαρίου; 

Θησαυρός ανεξάντλητος

Θησαυρόςανεξάντλητος

Ξ Α Ν Α , λοιπόν, όπως κάθε χρόνο, κάθε βράδυ στην εκκλησιά, με ανοικτό το Εγκόλπιο της Μεγάλης Εβδομάδας στις σελίδες όσων ψάλλονται: Ένα θησαυροφυλάκιο ανεξάντλητο. Με πλούτη αμύθητα κι ανυπολόγιστης αξίας πολύτιμους λίθους. Όσα πολλά κι αν παίρνεις απ’ αυτό, περισσότερα ανακαλύπτεις ότι έχει διαθέσιμα. Για να «κλέβει», να «υπεξαιρεί» και να τα «ιδιοποιείται» - και πολύ καλά κάνει - ο καθένας κι όλος ο κόσμος.

Θησαυρός γλώσσας, συν τοις άλλοις.

Ακούς με λίγη προσοχή τα Ευαγγέλια, ακροάζεσαι τα μελωδούμενα κι εντοπίζεις πλήθος ρήσεις και λέξεις της Μεγ. Βδομάδας που χρησιμοποιούνται, μετά από τόσους αιώνες, στον προφορικό και στον γραπτό λόγο, στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις.

Α Π Ε Ρ Α Ν Τ Η ομορφιά της Γλώσσας,

κορμός της μυσταγωγίας.

Πώς παρελαύνουν, κορδωτές καμαρωτές, πλήθος δοτικές. Συγκεντημένες με τις πιο όμορφες μετοχές. Και τα εξαίσια απαρέμφατα. Ένα αριστούργημα τέχνης, ονόματι «Μεγάλη Εβδομάδα και Ελληνική Γλώσσα»; Απ’ το οποίο διαρκώς τσιμπολογάμε, αιώνες τώρα, για ν’ αρδεύουμε την καθ’ ημέραν καθομιλουμένη. Από το «δεύρο έξω», το Σάββατο του Λαζάρου, ως το «βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων» του Θωμά, την Κυριακή της Λαμπρής.

Μ Ι Κ Ρ Ο δείγμα συλλογής:

Εκτός νυμφώνος…

Μωραί παρθένοι...

Κύμβαλα αλαλάζοντα...

Πριν αλέκτωρ φωνήσει...

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι...

Απόδοση του Τροπάριου της Κασσιανής από τον Κωστή Παλαμά

.

Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά,

πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.

Μα, ω Κύριε, πώς η θεότης Σου

μιλά μεσ' στην καρδιά μου!

Κύριε, προτού Σε κρύψ' η εντάφια γη

από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα

κι απ΄της λατρείας την τρίσβαθη πηγή

Σου φέρνω μύρα.

Οίστρος με σέρνει ακολασίας...Νυχτιά,

σκοτάδι αφέγγαρο, άναστρο με ζώνει,

το σκοτάδι της αμαρτίας φωτιά

με καίει, με λιώνει.

Εσύ που από τα πέλαα τα νερά

τα υψώνεις νέφη, πάρε τα, Έρωτά μου,

κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά

τα δάκρυά μου.

Γείρε σ' εμέ. Η ψυχή πώς πονεί!

Δέξου με Εσύ που δέχτηκες και γείραν

άφραστα ως εδώ κάτου οι ουρανοί

και σάρκα επήραν.

Στ΄άχραντά Σου τα πόδια, βασιλιά

μου Εσύ θα πέσω και θα στα φιλήσω

και με της κεφαλής μου τα μαλλιά

θα στα σφουγγίσω.

Τ' άκουσεν η Εύα μεσ' στο αποσπερνό

της παράδεισος φως ν΄αντιχτυπάνε.

Κι αλαφιασμένη κρύφτηκε...Πονώ

σώσ', έλεος κάνε.

Ψυχοσώστα, οι αμαρτίες μου λαός,

Τ' αξεδιάλυτα ποιος θα ξεδιαλύση;

Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός!

Άβυσσο η κρίση!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

Της αλειψάσης το Κύριον μύρω πόρνης γυναικός - π. Μιχαήλ Καρδαμάκης -

«Τὴ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τετάρτῃ τῆς ἀλειψάσης τὸνΚύριον μύρῳ πόρνης γυναικὸς μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίουπάθους μικρὸν τοῦτο γέγονεν».

Ἡ σοφία τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θέσπισενὰ μνημονεύουμε, στὴν καρδιὰ τοῦ κατανυκτικοῦ καὶ σταυροαναστάσιμου ὁδοιπορικοῦ τῆς ΜεγάληςἙβδομάδας, τῆς πόρνης γυναίκας τοῦ Εὐαγγελίου, εἶναι μιὰ ἀπόφαση ποὺ ἀνατρέπει κάθε αὐτονόητο ἢ ὀρθολογικὸ στὸ χῶρο τῆς θρησκευτικῆς καὶ ἠθικῆςἀντιλήψεώς μας. Εἶναι ἡ πράξη ποὺ ἀναιρεῖ κάθεγνώση ἢ ἄποψη, ἡ ὁποία ἔχει σχηματισθεῖ ἢ συσχηματισθεῖ μὲ θεωρίες νομικιστικὲς ἢ ἰδεολογικές, ποὺ παρεμβάλλονται καὶ διευρύνουν τὸ χάσμα ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ τὸνἄνθρωπο. Ἡ μνήμη τῆς πόρνης γυναίκας ἔρχεται νὰ ἐπιβεβαιώσει καὶ νὰ ἐπισφραγίσει τὴνἐμπειρία ποῦ γευτήκαμε τὴ Μεγάλη Τρίτη, νὰ μᾶς κάνει δηλαδὴ νὰ ἐμβαθύνουμε στὸ μυστήριο τῆς σωτηρίας μας: Τί ἀνοίγει ἀπὸ μέρους μας τὸ δρόμο πρὸς τὸν ἐρχόμενο Κύριο, ἢ τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς σώζει; Ἡ εὐσέβεια καὶ ἡ ἀρετή, ἡ σοφία καὶ ἡ δύναμή μας, ὅλη ἐκείνηἡ ἀξιόμισθη φλυαρία καὶ πολυπραγμοσύνη σὲ κάποιο σχῆμα τυπικῆς θρησκευτικότητας καὶ ἐπιβαλλόμενου ἠθικισμοῦ, ἢ οἱ οἰκτιρμοὶ καὶ τὰ ἐλέη, ἡ χάρη καὶ ἡ φιλανθρωπία τοῦ τριαδικοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔρχεται νὰ μᾶς συναντήσει στὴν ἁμαρτία μας καὶ νὰ μᾶς ἀγαπήσει μὲ ὅλη τὴνἁμαρτία μας; Ἡ μνήμη τῆς πόρνης γυναίκας μᾶς μαθαίνει ὅτι ἐκεῖνο ποὺ εἶναι ἀπαιτητὸ ἀπὸ μᾶς εἶναι ἡ αἴσθηση τῆς ἁμαρτίας μας ἢ ἡ ἀπόγνωση ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, ποὺ μᾶς στρέφει, ὅταν ἐξακολουθεῖ νὰ μᾶς κατακαίει ἡ δίψα τῆς προσωπικῆς κοινωνίας καὶ τῆς πραγματικῆςἀγάπης ἢ νὰ μᾶς φλογίζει ὁ ἄνθρωπος τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ πόθου, τοῦ πληγωμένου ἔρωτα καὶ τῆς διακινδυνεύσεως, στὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ: «Ἁμαρτιῶν, ἡ τρικυμία χειμάζουσα, ἐπὶ βυθὸν καθέλκει με τῆς ἀπογνώσεως· ἀλλά σοῦ τῷ πελάγει, προστρέχω τοῦ ἐλέους. Σῶσόνμε Κύριε» (Κανόνας Τριωδίου Δευτέρας Α΄ Νηστειῶν).

Μεγάλη Τρίτη - Γρηγόριος ο Παλαμάς

ph Stuart Redler

Μεγάλη Τρίτη
Γρηγόριος ο Παλαμάς
"Φῶς Ἀνέτειλε Γιὰ Τὸν Δίκαιο Καὶ Ἡ Σύζυγός Του Εὐφροσύνη".

Ἐπειδή, λοιπόν, εἶναι δικαιοσύνης καὶ ἀλήθειας ἥλιος, δὲν ἀνέχεται νὰ φέγγει καὶ νὰ γνωρίζεται ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μετέρχονται τὸ ψεῦδος ἢ ὑψώνουν τὴν ἀδικία μὲ λόγια ἢ τὴν ἐπιδεικνύουν μὲ ἔργα. Ἀλλὰ ἐμφανίζεται καὶ γίνεται πιστευτὸς ἀπὸ τοὺς ἐργάτες τῆς δικαιοσύνης καὶ τοὺς ἐραστὲς τῆς ἀλήθειας καὶ αὐτοὺς εὐφραίνει μὲ τὶς λάμψεις Του. Αὐτὸ εἶναι ποὺ λέει ἡ Γραφὴ

 «Φῶς ἀνέτειλε γιὰ τὸν δίκαιο καὶ ἡ σύζυγός του εὐφροσύνη».

Άννα Στάικου

Σαρακοστή: νηστευτές στον δρόμο.

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου*

Ολόκληρη τη Σαρακοστή νηστεύω. Νηστεύω, δηλαδή, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα. Νηστεύω γιατί έχω μπροστά δρόμο, κι όταν έχεις δρόμο δεν θέλεις να βαρύνεις. Καθαυτή η λέξη "σαρακοστή" δεν σημαίνει τίποτα άλλο, παρά μέτρημα του δρόμου που απομένει. Σα να λέει: "σαράντα μέρες υπολείπονται...".

Η σαρακοστή δεν υπάρχει επειδή τάχα οι μέρες της είναι ιερότερες ή μαγικότερες! Υπάρχει χάριν του τερματισμού της! Υπάρχει για να μυεί στην έννοια του οράματος, του καινούργιου που βρίσκεται στο τέρμα των σαράντα ημερών: στη Μεγαλοβδομάδα και εν τέλει στην Ανάσταση! Κι έτσι, νηστευτής σημαίνει ύπαρξη προσανατολισμένη στο μέλλον.

Το να νηστεύω σημαίνει όχι απλώς να δηλώνω, αλλά και να ζω με όλες τις διαστάσεις της ύπαρξής μου (πνευματικές και βιολογικές αξεχώριστα) το ότι ο κόσμος τούτος, ο βυθισμένος στη φθορά και στο άδικο, οφείλει να αλλάξει. Οφείλει να βιωθεί ως ένας κόσμος ο οποίος δεν μπορεί να χορτάσει τον άνθρωπο που διψά για ζωή. Κι όταν μιλάμε για αλλαγή του κόσμου, δε μιλάμε για κατάργηση ή εξάτμισή του ή αντικατάστασή του από καποιο υπερπέραν. 

Αλλαγή του κόσμου, στη χριστιανική οπτική, σημαίνει απελευθέρωσή του από κάθε θάνατο, κυριολεκτικό και μεταφορικό: από κάθε τι που νεκρώνει την ανθρωπιά, που βάζει ημερομηνία λήξης στην αγάπη, που διακόπτει τον έρωτα, που κολοβώνει το δίκιο.

Μέχρι τη θανάτωση του θανάτου, δηλαδή μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα, μέχρι να ακουστεί η ιαχή "Χριστός Ανέστη!", έχουμε πόλεμο - όχι άραγμα, όχι ανεμελιά. Έχουμε μπροστά μας δρόμο που περνά από Γολγοθά, από το κόστος δηλαδή, του να αντιπολιτεύεσαι τον κόσμο τούτο. Κι ο δρόμος δεν προκύπτει αυτόματα! Τον φτιάχνει η πράξη.

Σαρακοστή, λοιπόν, σημαίνει άσκηση στη διάκριση. Άσκηση στο να μην είμαι αδιάκριτος παμφάγος καταναλωτής ιδεών και καταστάσεων, αλλά πηδαλιούχος του εαυτού μου. Ικανός στο να διακρίνω τι δέχομαι και τι αρνούμαι. Η σαρακοστή, κοντολογίς, είναι πράξη βαθειά πολιτική και βαθειά θρησκευτική ταυτόχρονα. Και η πίστη στην Ανάσταση είναι πράξη για την Ανάσταση, στάση βαθειά πολιτική και βαθειά θρησκευτική ταυτόχρονα, η στάση όσων αρνούνται να αναγνωρίσουν το φασισταριό του θανάτου ως μοιραίο και αναπόφευκτο. Μεγάλη κουβέντα, και μακάρι να την αντέξουμε! Και γι' αυτό οι ευχές την περίοδο αυτή είναι ευχές για κουράγια. 

"Καλή Σαρακοστή" σημαίνει καλό δρόμο. Μα, "καλή Ανάσταση" σημαίνει πως ο δρόμος αυτός έχει ένα φτάσιμο: το καινούργιο που σπάζει τη μιζέρια και την υποτέλεια.

*Από το βιβλίο μου "Η ρήξη με το μηδέν. Σφηνάκια πολιτικής θεολογίας", εκδ. Αρμός, Αθήνα 22018, σσ. 15-16.

Γνωριμία με το Τριώδιο

Τι είναι το Τριώδιο;

(κείμενο και για παιδιά)

Τό Τριώδιο εἶναι:

1. Ἕνα Ἐκκλησιαστικό Βιβλίο:
Λειτουργικό βιβλίο τῆς Ἐκκλησίας μας (ὕμνοι, τροπάρια, ἱερά Ἀναγνώσματα) πού καλύπτει τήν πιό κατανυκτική καί σπουδαῖα λειτουργική περίοδο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Ἀρχή: Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου

Τέλος: Μέγα Σάββατο

Χωρίζεται σέ 3 περιόδους:

α’ 1) Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου

2) Κυριακή Ἀσώτου

Θ. Ι Ζιάκας, Ελλήνων Πάσχα: μεταξύ δύο Κόσμων

inShare

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος «Η Ανάσταση»

του Θεόδωρου Ι. Ζιάκα από το Αντίφωνο

Το βιβλίο αυτό (Ιλιάδα ο κόσμος μας) διαπιστώνει ότι το σύστημα κοσμοθεωρητικού προσανατολισμού, που προσφέρει το κείμενο της Ιλιάδας για τον κόσμο της Ιωνίας του 8ου π.Χ. αιώνα, παραμένει αξιόπιστο και για τον σύγχρονο δικό μας κόσμο. Το ίδιο διαπιστώνει και για το Ευαγγελικό κείμενο, ένα κείμενο τον 1ου και του 2ου αιώνα μ.Χ., όπως τουλάχιστον το προσέλαβαν οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας.

Αλλά πώς μπορούν οι κόσμοι των κειμένων αυτών να είναι και δικός μας κόσμος; Αυτό είναι το προκλητικό ερώτημα του βιβλίου.

Οι «κόσμοι» των δύο κειμένων είναι κοσμο-εικόνες, αντιλήψεις για τον κόσμο. Όχι ο ίδιος ο κόσμος. Οπότε, ή ο κόσμος είναι δεδομένος και ανεξάρτητος από τα κείμενα, ή είναι δημιούργημά τους.

 Θ. Ι Ζιάκας, Ελλήνων Πάσχα: μεταξύ δύο Κόσμων

Η Ανάσταση των Ελλήνων, το Παντοδύναμο Βίωμα απέναντι στα Ψεύδη των Γκλομπαλιστών

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Από το τελευταίο τέταρτο του 11ου αιώνα έως το 1204, που τα λεφούσια των Δυτικών μισθοφόρων ρήμαξαν την Κωνσταντινούπολη, η αρχαία ελληνική κληρονομιά και η χριστιανική πίστη είχαν αρχίσει να συμβιβάζονται στην λαϊκή συνείδηση, διαμορφώνοντας την “εθνική ελληνική ιδεολογία”, όπως λέει ο Σβορώνος.

Η Επανάσταση του '21 ταυτίστηκε από την πρώτη στιγμή στην λαϊκή συνείδηση με την Ανάσταση του έθνους κατ' αντιστοιχία με αυτήν του Χριστού, γύρω από την οποίαν είχε δομηθεί η ορθόδοξη παράδοση στο διάβα των αιώνων. Γι' αυτό ο αρχαίος κόσμος και ο βυζαντινός αποτελούν για τους μεγάλους μας ποιητές ισότιμα μεγέθη και θεμέλια της πνευματικής μας παράδοσης.

Ο λυρικός μας ποιητής Άγγελος Σικελιανός, γράφοντας για τον νεομάρτυρα του 17ου αιώνα Όσιο Σεραφείμ στον ιερό Ελικώνα, βλέπει την Λευτεριά να παραστέκει στα κόκκαλα του Όσιου και γύρω του την Κλεφτουριά να τον συντροφεύει.

Το «Πάσχα των Ελλήνων», που ο Σικελιανός έγραψε κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν η πρώτη προσπάθεια του ποιητή να έρθει σε επαφή με το θρησκευτικό «υποσυνείδητο» των Ελλήνων όχι ως δόγμα ή οργανωμένη θρησκεία, αλλά ως τον γνήσιο Μύθο του Χριστιανισμού. Έναν Μύθο-«σκάνδαλο», όπως λέει ο Σικελιανός στα γραπτά του υπό τον γενικό τίτλο Λυρικός Βίος, τόσο από την εξωτερική «ιστορική» μορφή του, όσο κι από τον εσωτερικό υπερβατικό δυναμισμό του. Μύθος που τοποθετεί ξανά τον άνθρωπο στο κέντρο και της Ιστορίας και της Κοσμογονίας… ως ον υπεύθυνο κι ελεύθερο και δημιουργό. Στην συνέχεια, η υπαρξιακή διαλεκτική του Σικελιανού στρέφεται στην «παιδική ζωή της Παναγίας μες στο Ναό», τον ζωντανό της Ευαγγελισμό από τον πλέριο «αρματωμένο Έρωτα», το δράμα της εγκυμοσύνης και της φυγή της. Στο ποίημά του «Μήτηρ Θεού» ξεσκεπάζει την εσώτερη «καλυμμένην» Πρωτοεικόνα της Μητέρας Φύσης, πέρα από τις όποιες a priori ορθολογιστικές μας τάσεις απέναντι στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου.

Ανάσταση και Αναστημένοι...

Ανάσταση σημαίνει να μπορώ να σ’ αγκαλιάζω δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου. 

Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία. 

Ανάσταση σημαίνει να μην έχουν ρυτίδες οι αντοχές και οι ελπίδες μου, τα βράδια να μπορώ να πω καληνύχτα δίχως να φοβάμαι τις απώλειες που θα φέρει το ξημέρωμα. 

Ανάσταση σημαίνει το παιδί από το Αφρίν να δει ξανά δίχως αίμα το βαθύ γαλάζιο του ουρανού. Κι το κορίτσι της γειτονιά μας, που η αρρώστια καθήλωσε στο αναπηρικό καρότσι και στο κρεβάτι του πόνου, να ζήσει την μέρα της ολικής αποκαθήλωσης και την μετοχή στην γιορτή της ζωής.

Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω ότι ύπουλα ο θάνατος έκλεψε από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές. 

Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη για όλους τους σταυρωμένους της γης.

Απόψε το βράδυ, εκεί στις εκκλησιές, στα κεριά και τις αγκαλιές ο θάνατος θα υποκύψει. Ο Χριστός σκορπά το φως και την ελπίδα σε στήθη βαριά ως μνήματα. Κατεβαίνει στο άδη της καρδιάς, στην πιο σκοτεινή ώρα της ψυχής μας, λιγο πριν την ολική απόγνωση, και κηρύτει οτι η ζωή κέρδισε τον θάνατο.

Ο Χριστός θα γίνει η απαρχή της βασιλείας Του Θεού. «Χριστός Ανέστη» θα ακουστεί ως ιαχή αιώνιας νίκης απέναντι στο θάνατο, που πλέον δεν θα μπορεί να χαλάσει τα πιο όμορφα ταξίδια της ψυχής μας...

ΠΑΣΧΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΧΑ!!!

Πάντα στον κόσμο θα 'ρχεται Παρασκευή Μεγάλη

και κάποιος θα σταυρώνεται για να σωθούν οι άλλοι...

Ν.Γκάτσος

(φωτογραφία Τσε Γκεβάρα λίγο πριν τον εκτελέσουν...)

Του Νίκου Σταθόπουλου

"ΑΓΡΙΕΣ" ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ασχολούνται από το πρωί με αναλύσεις("επιστημονικές", προφανώς, μη μας πουν και "γύφτους"...) για το "αν υπήρξε Ανάσταση" και άλλα τέτοια!...αυτοί οι τύποι, κλειδωμένοι στην κοσμάρα τους, φιλοδοξούν να "ξυπνήσουν το λαό" και να "κάνουν επανάσταση"!....χωμένοι ως το λαιμό στον αστικό θετικισμό, καταποντισμένοι στην "επιστημονική" κοπτοραπτική του Διαφωτισμού, φανατικότεροι από τους αστούς φιλοσόφους, πρωτοπορούν στο να κοπούν οι ρίζες της λαϊκής συνείδησης...κάνουν ό, τι μπορούν για να σκέφτεται ο "πληβείος" με όρους τεχνολογίας και marketing......καμιά επαφή με το λαϊκό αίσθημα, αποξενωμένοι από το λαϊκό φαντασιακό, έρμαια της αστικής διανόησης...κανονικοί μαθητές του δυτικού καπιταλισμού, γελοιοποιούνται όλο και περισσότερο....

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΟ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΗ, πιο λυτρωτική, πιο ανατρεπτική λαϊκή διαδήλωση από την Περιφορά του Επιταφίου;...με αυτή την διαρκή συλλογική πράξη αντίστασης διασχίσαμε την Τουρκοκρατία, συντηρώντας ατόφιο το φρόνημα του Προσώπου μας...και σήμερα, παραμένει ο "τόπος" αμοιβαίας επαλήθευσης, το "άβατο" του αναγνωρισμού του Πλησίον, το ακατάλυτο μετερίζι της πάσχουσας και βαλλόμενης συνείδησής μας..η πιο ιερή και πολύτιμη Διαδήλωση της αφοσίωσης στη ζωή με ελεύθερο πρόσωπο...ΝΑΙ! μια "κηδεία" ύμνος στη ζωή από ένα λαό "αμόρφωτο και οπισθοδρομικό"!....ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!....

"MH MIΛΑΤΕ για τον Ιησού-Υιό Θεού, ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ για τη λαϊκή ορθόδοξη παράδοση, ΜΗ ΜΙΛΑΤΕ για τη Βυζαντινή κληρονομιά..ΜΙΛΗΣΤΕ για "το τώρα", για το "ανθρώπινο και κοσμικό περιεχόμενο της χριστιανικής ηθικής"..."...δηλαδή : κάντε τον Ιησού, διαχειρίσιμο ηθικολόγο αναμορφωτή, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κοινωνιολογίας...αφαιρέστε από τον άνθρωπο το μεταφυσικό βάθος, ώστε να ξεπέσει σε μετρήσιμο μέγεθος και λογιστική μονάδα με ελεγχόμενη τυπική νόηση...ξεριζώστε κάθε αίσθηση συνέχειας και ταυτότητας από το λαό, ώστε να χαμπαρίσει ότι είναι μια απλή απρόσωπη μάζα υπό την επιρροή των ιδεολογιών των thinktanks και των μεθοδευμένων επιρροών "της εποχής"...Ναι, αυτά προτείνουν διάφοροι δυστυχισμένοι τυχάρπαστοι εδώ μέσα...διάφοροι ημιμαθείς με ανίατη νεύρωση, που επιθυμούν ένα λαό πολτοποιημένο και άμορφο, κι έναν άνθρωπο "αυτόνομο" χωρίς ρίζες και αξίες από βάθος χρόνου και σταθερές...ας τους περιφρονήσουμε, ας τους αφήσουμε εκεί χαροκαμένους, να το παίζουν "κουλτούρα" σαρκάζοντας οτιδήποτε συνθέτει την ιστορική βάση και την πολιτισμική συνέχεια του τόπου...επειδή αυτοί είναι "κουρέλι" μέσα στην αποδόμηση, ας μην τους μοιάσουμε..με όλα μας τα λάθη, ας μην σεβαστούμε και λογαριάσουμε την αρρωστημένη τους τάση να παρασύρουν κι άλλους στο πνίξιμό τους...

Η συνεχιζόμενη αγωνία του Xριστού: Προανάκρουσμα της Ανάστασης – παντού!

ΘΑΝΑΣΗΣ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ, Μ. Σάββατο 7-4-2018

Η συνεχιζόμενη αγωνία του Xριστού: Προανάκρουσμα της Ανάστασης – παντού!

Οι Χριστιανοί, είχε πει ο π. Γ. Φλωρόφσκυ, «πρέπει να κατανοούν πως η κοινωνική αθλιότητα είναι η συνεχιζόμενη αγωνία του Xριστού, που υποφέρει ακόμη στο πρόσωπο των μελών του». Και ο π. Δ. Στανιλοάε προχώρησε ακόμη παραπέρα, και μίλησε για τη συμμετοχή του Χριστού στην οδύνη όχι μόνο των μελών του, αλλά κάθε αδικημένου: Ο Χριστός «εξισώνει την αξία των ανθρώπων που πάσχουν, με την δική του αξία [...]. Δείχνει ότι αυτός ο ίδιος πάσχει με τους πάσχοντες». Αυτό το είχε εκφράσει περίφημα ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (7ο αι.) στο έργο του «Μυσταγωγία», στο οποίο ερμηνεύει τη θεία Λειτουργία. Αντίθετα προς μονιστικές, εσωστρεφείς θεωρήσεις της λειτουργικής ζωής, ο Μάξιμος κλείνει την ερμηνεία του με έναν ύμνο για το άνοιγμα στο πρόσωπο του αδικημένου, έναν ύμνο προς την αλληλεγγύη: Ως το τέλος της ζωής αυτής ο Χριστός υποφέρει μυστικά τις οδύνες των αδυνάτων και καλεί τους πιστούς να τον μιμηθούν, να διακονήσουν το πάθος των ανθρώπων πάσχοντας οι ίδιοι […].

Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν για την έλευση του Χριστού

Έχουν διασωθεί αρχαία κείμενα που το αποδεικνύουν

Στην Πολιτεία του Πλάτωνα (B, V , 362) – βιβλίο που όλοι το αποδέχονται – περιέχεται μία προφητεία ισάξια μ’ αυτές των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης:

«Θα απογυμνωθεί απ’ όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι φτιάχτηκε αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι δίκαιος θα θεωρείτε άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί, θα ανάψουν τα μάτια του και στα τελευταία του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε πάσσαλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει».

Στο έργο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου, ο Προμηθέας όντας φυλακισμένος στον Καύκασο προλέγει ότι ο λυτρωτής του θα γεννηθεί από την παρθένο Ιώ και τον Θεό (στ.772, 834, 848) θα είναι δηλαδή υιός Θεού και υιός Παρθένου. Αυτός ο Θεάνθρωπος θα καταλύσει την εξουσία των παλαιών θεών και θα αφανίσει αυτούς και την δύναμή τους (908,920). Ο Ερμής τότε σταλμένος από τον Δία προαναγγέλλει στον Προμηθέα τα εξής:

«Τοιούδαι μόχθου τέρμα μη τί προσδόκα πριν αν θεός τις διάδοχος των σων πόνων φανή, θελήση τ’ είς αναύγητον μολείν ‘Άιδην, κνέφαια τ’ άμφί Ταρτάρου βάθη» μετάφραση «μην περιμένεις να λυτρωθείς από τους πόνους προτού θεός πάρει τα πάθια τα δικά σου πάνω του και με τη θέλησή του κατέβει στον ‘Άδη τον ανήλιαγο, στους άφεγγους του Ταρτάρου βυθούς» (στ. 1041-1043).

Ο Σωκράτης στην απολογία του αναφέρει τα ακόλουθα:

«Θα μείνετε κοιμισμένοι σε όλη σας τη ζωή εάν δεν σας λυπηθεί ο Θεός να σας στείλει κάποιον άλλον» (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτους 18{31α}).

Στο Άγιον Όρος υπάρχουν χειρόγραφα που διασώζουν προφητείες της Σίβυλλας –της ιέρειας του Απόλλωνα– για την έλευση του Χριστού π.χ σε χειρόγραφο με την ονομασία «Υπόμνημα εις τον Άγιον Απόστολον Φίλιππον» πού φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Δοχειαρείου αναφέρονται τα εξής:

«Ύστερα από πολύ καιρό θα φθάσει κάποιος εις αυτήν την πολυδιηρημένην γη και θα γεννηθεί με σάρκαν αμόλυντον. Με ανεξάντλητα όρια ώς Θεότητα θα λυτρώσει τον άνθρωπον από την φθοράν των ανίατων παθών. Και θα τον φθονήσει άπιστος λαός και θα κρεμασθεί ψηλά ώς κατάδικος εις θάνατον. Όλα αυτά θα τα υποφέρει με πραότητα».

"Η ζωή εν τάφω…" με την αγγελική φωνή του Ν. Ξυλούρη (βίντεο)

Ημέρα πένθους είναι για όλη την ορθοδοξία η Μεγάλη Παρασκευή. Στις εκκλησίες όλης της επικράτειας χτυπούν πένθιμα οι καμπάνες καθώς η Μεγάλη Παρασκευή σηματοδοτεί την κορύφωση του θείου Δράματος.

Το πρωί στους ιερούς ναούς ψάλλονται οι Μεγάλες Ώρες, που είναι ύμνοι οι όποιοι περιέχουν, τροπάρια, Αποστόλους, Ευαγγέλια και Ευχές.

Αμέσως μετά ακολουθεί ο Εσπερινός της Μεγάλης Παρασκευής όπου γίνεται και η Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου. Εκεί ο ιερέας αφαιρεί από το σταυρό το σώμα του Ιησού και το τοποθετεί στο Ιερό Κουβούκλιο, ένα ύφασμα πάνω στο οποίο έχει κεντηθεί ή ζωγραφιστεί ο Χριστός νεκρός.

Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση από την Παλαιστίνη

Η ΣΤΑΥΡΩΣΗ...

Αλέξης Δαμιανός: Τον Νυμφώνα σου βλέπω...

Η Μεγάλη Εβδομάδα του Οδυσσέα Ελύτη

Μ. ΔΕΥΤΕΡΑ

Κατάκοπος από τις ουράνιες περιπέτειες, έπεσα τις πρωινές ώρες να κοιμηθώ.

Στο τζάμι, με κοίταζε η παλαιά Σελήνη, φορώντας την προσωπίδα του Ήλιου.

 
Μ. ΤΡΙΤΗ

Μόλις σήμερα βρήκα το θάρρος και ξεσκέπασα το κηπάκι σαν φέρετρο.
Με πήραν κατάμουτρα οι μυρωδιές, λεμόνι, γαρίφαλο.

Ύστερα παραμέρισα τα χρόνια, τα φρέσκα πέταλα και να:
η μητέρα μου, μ’ ένα μεγάλο άσπρο καπέλο και το παλιό χρυσό ρολόι της κρεμασμένο στο στήθος.

Θλιμμένη και προσεκτική. Πρόσεχε κάτι ακριβώς πίσω από μένα.

Δεν πρόφτασα να γυρίσω να δω γιατί λιποθύμησα.