Συνύπαρξη και παγκοσμιοποίηση – Χρέος και προκλήσεις

"...Αὐτό δέν σημαίνει κατάργηση τῆς πολιτιστικῆς ἰδιαιτερότητος τῶν λαῶν καί ἐπιδίωξη ἰσοπεδωτικῆς ὁμοιομορφίας, ἀλλά δημιουργική ἀξιοποίηση τῶν ποικίλων χαρισμάτων τῶν προσώπων και λαῶν. Τό ζητούμενο τελικά δέν εἶναι μιά ὁποιαδήποτε συνύπαρξη, ἀλλά ἡ ἁρμονική συμβίωση, ἡ ὁποία συμβάλλει στήν ὀργανική ἑνότητα τες ἀνθρωπότητος.

Ὄχι ἁπλή συσσώρευση ἀτόμων, πού θυμίζει ἀμέτρητους κόκκους ἄμμου σέ μιά παραλία, πού τή δέρνουν τά κύματα τοῦ ὠκεανοῦ. Ἀλλά ὀργανική συμβίωση κυττάρων πού παραμένοντας ὁλοζώντανα συμβάλλουν μέ τίς ἰδιαιτερότητές τους στήν περαιτέρω ἀνάπτυξη τοῦ πανανθρώπινου συνόλου..."

 

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Ἡ συνύπαρξη ὑπῆρξε βασικό συστατικό τοῦ βίου τῆς ἀνθρωπότητος ἀπό τή χαραυγή τες ἱστορίας της. Ἀρχικά σέ μικρές ὁμάδες –οἰκογένεια φυλές– ἀργότερα σέ μεγαλύτερα σύνολα –ἔθνη λαούς– καί σταδιακά σέ κράτη καί πολυεθνικές αὐτοκρατορίες ἤ ὁμόσπονδες πολιτεῖες σέ διάφορες ἠπείρους. Ἡ ἀναγκαιότητα τοῦ ἀνθρώπου να ἐπικοινωνεῖ, νά ἀντικρίζει τά ἄλλα ἀνθρώπινα πρόσωπα, νά ἔχει “σχέσεις” μέ τους συνανθρώπους του ὑπῆρξε πάντοτε ζωτική. Συγχρόνως ὅμως ἐξαιρετικό πλεονέκτημα, πού πολλαπλασιάζει τίς δυνατότητες τοῦ ἀτόμου, τες ὁμάδας καί τοῦ λαοῦ καί ὁδηγεῖ στή δημιουργική συμβίωσή τους.

Ἡ συνύπαρξη βεβαίως δέν εἶναι ἁπλή ὑπόθεση. Ὑπονομεύεται καί δηλητηριάζεται συχνά. Ἡ ἐξασθένησή της, ἡ διάλυσή της κατά κανόνα ὀφείλεται στον ἰό τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ, ἀτομικοῦ ἤ ὁμαδικοῦ, πού ἐκδηλώνεται πολύτροπα. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ ἡ εἰρηνική συνύπαρξη τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων συνόλων, χρειάστηκε να θεσμοθετηθοῦν κανόνες, νά θεσπιστοῦν ἀρχές καί νόμοι, νά προσδιοριστοῦν βασικές ἀξίες.

Παρά ταῦτα δέν ἔλειψαν σέ καμιά ἐποχή καί σέ κανέναν τόπο οἱ παραβιάσεις τους, με ἀποτέλεσμα να ὁδηγήσουν ἑκατομμύρια ἀνθρώπους σέ στερήσεις, ταλαιπωρίες, ἐξοντωτικούς πολέμους. Ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπινου γένους στενάζει ἀπό αἱματηρές συγκρούσεις ἀνάμεσα σέ ἄτομα καί λαούς. Οἱ ἀδικίες, ἡ διαφθορά καί ἡ φτώχεια δεν ἔπαψαν νά καταστρέφουν τήν ἁρμονική συμβίωση τῆς ἀνθρωπότητος. Τίς τελευταῖες μάλιστα δεκαετίες ἡ βία ἔχει πάρει νέες ἀνεξέλεγκτες μορφές, μέ ἀποκορύφωμα την πολύμορφη τρομοκρατία, πού ὑποδαυλίζεται ἀπό κίνητρα θρησκευτικά ἤ πολιτικά καί τον πόλεμο.

Ἡ ἀνθρώπινη ἐπιθετικότητα ἐπεκτάθηκε στήν ἐκμετάλλευση, ἀκόμη καί την περιφρόνηση τῆς κτίσεως, μέ ὀδυνηρές συνέπειες τόσο γιά τό φυσικό περιβάλλον, ὅσο καί γιά τήν ἴδια τήν ἀνθρώπινη ζωή. Ἡ εὔρυθμη συνύπαρξη ἀνθρώπου καί φύσεως στη νεότερη ἐποχή ἀπό θεόσδοτη εὐλογία ἐξελίχθηκε σε εὔθραυστη ἕως ὀλέθρια σχέση.

Η συνέχεια του άρθρου: Συνύπαρξη και παγκοσμιοποίηση – Χρέος και προκλήσεις

ΟΙ ΝΕΟΙ ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΙ

Tου

Γιάννη Παπαμιχαήλ*

 
Η χρονική αλληλουχία μεταξύ των συζητήσεων υπέρ ή κατά του υποχρεωτικού μαζικού εμβολιασμού και του πολιτικά ορθού αντιρωσισμού που επακολούθησε στην πρόσφατη εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, μπορεί να είναι τυχαία. Μπορεί και όχι – η ιστορία θα το δείξει. Το σίγουρο είναι ότι την ώρα που οποιαδήποτε δημόσια εκδήλωση «φιλορωσισμού» αναδεικνύεται στις περισσότερες δυτικές κοινωνίες ως μια ιδεολογία συνυφασμένη με τα αντανακλαστικά του λίγο ή πολύ αυταρχικού κρατισμού, της έμπρακτης και αν χρειάζεται βίαιης προάσπισης του εθνικού συμφέροντος ή της πάλαι ποτέ raison d’Etat, ο ρατσιστικός σχεδόν αντιρωσισμός εμφανίζεται ως μια εγγύηση «δημοκρατικής ποιότητας» της δυτικής φιλελεύθερης σκέψης. Ταυτόχρονα ίσως καθίσταται ένα καλό επάγγελμα για το προσωπικό των μισθοφόρων που έχουν αναλάβει τις δυτικές πολεμικές επιχειρήσεις στο πεδίο της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Βέβαιο είναι επίσης ότι, με ένα φαινομενικά παράλογο άλμα, οι μεταδημοκράτες φιλελεύθεροι ιδεολόγοι δεν διστάζουν καθόλου να επισημάνουν και να στιγματίσουν τον συνδυασμό μεταξύ των όποιων, δικαιολογημένων ή μη, αντιεμβολιαστικών επιφυλάξεων με ένα διάχυτο φιλορωσισμό που στην Ελλάδα τουλάχιστον, σχετίζεται ιστορικά με τις κοινές ως ένα βαθμό πολιτισμικές παραδόσεις.

Το δίδυμο Ρωσία-Κίνα και η στροφή προς τον χρυσό

 

Ηλιόπουλος Γιώργος

Η Κίνα προχωρεί με μεγάλη ταχύτητα σε ολόκληρο το φάσμα της ψηφιακής τεχνολογίας και ήδη εφαρμόζει Σύστημα Παροχής Υπηρεσιών με αξιοποίηση της τεχνολογικής καινοτομίας των αλυσσοδεσμών (Blockchain Service Network-BSN) που εξυπηρετεί όχι μόνον τις εμπορικές συναλλαγές στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και τις διεθνείς συναλλαγές. Το σύστημα επιτηρείται από μία μεγάλη ομάδα στελεχών που δεν προέρχονται μόνον από την Κεντρική Τράπεζα, αλλά και από τους ομίλους Baidu και Tencent. Αυτό δεν είναι άσχετο από τη σχέση που αναπτύσσουν Ρωσία-Κίνα.

Πολλά επαρκώς πληροφορημένα τραπεζικά στελέχη στο Χονγκ-Κόνγκ υποστηρίζουν πως η πρόθεση της Κίνας δεν στρέφεται προς την κατεύθυνση αντικατάστασης του αμερικανικού δολαρίου με το κινέζικο γουάν, ειδικά σε περίοδο που το πετροδολάριο έχει περιπέσει σε κωματώδη κατάσταση. Αντίθετα, επιθυμεί να το παρακάμψει κυρίως στις αγορές του νοτίου ημισφαιρίου.

Η επίσημη θέση του Πεκίνου εστιάζεται στο γεγονός ότι το δολάριο οφείλει να αντικατασταθεί από δικαιώματα ανάληψης πιστώσεων (Special Drawing Rights-SDR) που θα υπόκεινται στον έλεγχο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τα δικαιώματα αυτά (SDR ή και XDR) βασίζονται σε ένα συμπληρωματικό διεθνές συναλλαγματικό απόθεμα που διατηρεί το ΔΝΤ, με την αξία του να καθορίζεται από την αξία των διεθνούς εμβέλειας αποθεματικών νομισμάτων που το απαρτίζουν και των οποίων το ποσοστό συμμετοχής αναθεωρείται ανά πενταετία.

Η συνέχεια... Το δίδυμο Ρωσία-Κίνα και η στροφή προς τον χρυσό

Πόλεμος, μετα-παγκοσμιοποίηση και Τρίτος Δρόμος

Ασημακόπουλος Βασίλης

Ο πόλεμος στην Ουκρανία, με την εισβολή του ρωσικού στρατού, αποτελεί την πρώτη πολεμική σύγκρουση στην ευρωπαϊκή ήπειρο τον 21ο αιώνα. Ένα γενικό αναλυτικό σχήμα για την κατανόηση της ιστορικής εξέλιξης στη μακρά-μέση διάρκεια (λ.χ. ευρωπαϊκή ιστορία-παγκοσμιοποίηση) και τον βραχύ χρόνο (λ.χ. πόλεμος στην Ουκρανία), σύμφωνα με την περίφημη ορολογία του Μπροντέλ, μπορεί να είναι η κίνηση των παραγωγικών δυνάμεων-σχέσεων, του διανοητικού στοχασμού, της πολιτικής συγκρότησης, της γεωπολιτικής-γεωοικονομίας.

Τα ανωτέρω πεδία της κίνησης των ανθρώπινων κοινωνιών, το 1ο και το 4ο ως τάσεις της υλικής βάσης, το 2ο και το 3ο ως τάσεις του εποικοδομήματος, να θεωρηθούν όχι ως μια σχέση δομικού επικαθορισμού, αλλά ως σχετικά αυτόνομα πεδία που αλληλοεπιδρούν διαλεκτικά και προϊόντος του χρόνου ολοένα και περισσότερο εσωτερικευμένα, όπως εξελίσσονται στην ιστορικότητά τους.

Το “1989” αποτελεί ένα ορόσημο, μια βαθιά τομή στη συνέχεια. Ο Έρικ Χομπσμπάουμ τιτλοφόρησε την περίοδο μέχρι το 1989 “Σύντομο 20ο αιώνα” με αφετηρία το 1917 και την “έφοδο στον ουρανό” της Οκτωβριανής Επανάστασης. Ο Τζιοβάνι Αρίγκι μίλησε για “Μακρύ 20ο αιώνα”, τοποθετώντας την αφετηρία στην έναρξη του ηγεμονικού-συστημικού κύκλου συσσώρευσης των ΗΠΑ.

Ο Ιμάνουελ Βαλερστάιν, κινούμενος στα αναλυτικά σχήματα της μακράς διάρκειας και των κοσμοσυστημάτων, τοποθέτησε την έναρξη της ιστορικής περιόδου, που έληξε το 1989, στο στη Γαλλική Επανάσταση του 1789. Γνωστοί επίσης διανοητές ή στρατηγικοί αναλυτές συμφώνησαν στην τομή του “’89” και στην είσοδο μιας νέας εποχής.

Μίλησαν για το “Τέλος της Ιστορίας” (Φράνσις Φουκουγιάμα), τη “Σύγκρουση των Πολιτισμών” (Σάμιουελ Χάντιγκτον), τη “Γεωπολιτική του Χάους” (Ιγνάσιο Ραμονέ). Αποτύπωσαν είτε θετικά και αισιόδοξα τη νέα περίοδο, με μια ρεαλιστική οπτική επιχειρώντας να διακρίνουν τις νέες κυρίαρχες αντιθέσεις, είτε μια πιο απαισιόδοξη προσέγγιση, παρατηρώντας τη διπλή κίνηση ενοποίησης-διάσπασης.

Ψυχρός Πόλεμος

Γιατί υπάρχει πραγματικά αυτή η ισχυρή, μη εκλεγμένη παγκοσμιοποιητική οντότητα;

Πρέπει να χυθεί πολύ περισσότερο φως στην ημερήσια διάταξη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και στους υποστηρικτές του

Η Rachel Marsden  είναι αρθρογράφος, πολιτικός στρατηγός και παρουσιάστρια ενός ανεξάρτητου γαλλόφωνου προγράμματος που προβάλλεται στο Sputnik Γαλλίας. 

Η αυτόματη μετάφραση της google

rachelmarsden.com

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ. Ο ιδρυτής και εκτελεστικός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) Klaus Schwab. © AFP / Fabrice COFFRINI

Όταν ο Καναδός βουλευτής, Colin Carrie, του Συντηρητικού Κόμματος, ρώτησε την κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Justin Trudeau αυτή την εβδομάδα πόσοι Καναδοί υπουργοί συμμετείχαν στην πραγματικότητα με την ατζέντα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ - προτού η σύνδεσή του "διαλυθεί" στην τηλεδιάσκεψη - αυτός και οι Καναδοί που εκπροσωπεί άξιζαν μια ειλικρινή απάντηση αντί για κατηγορίες για διάδοση «παραπληροφόρησης», όπως έκανε ο αριστερός βουλευτής του Νέου Δημοκρατικού Κόμματος Τσάρλι Άνγκους.  

Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), κοινώς γνωστό ως «Νταβός», για όσους είναι εξοικειωμένοι με το ετήσιο προσκύνημα της διεθνούς ελίτ στην ομώνυμη πόλη της Ελβετίας, βρισκόταν στις άκρες πολλών γλωσσών τα τελευταία δύο χρόνια — ιδίως εντός της πλαίσιο της κρίσης του Covid-19. Λίγο πριν την πανδημία του Covid, στις 15 Οκτωβρίου 2019, ο οργανισμός ανακοίνωσε ότι διεξήγαγε μια «ζωντανή άσκηση προσομοίωσης για να προετοιμάσει τους δημόσιους και ιδιωτικούς ηγέτες για την αντιμετώπιση της πανδημίας. «Αν αυτό ακούγεται παράξενα τυχαίο, κουμπώστε, γιατί γίνεται πιο περίεργο.

Διαβάστε περισσότερα

 Γιατί ο Klaus Schwab προωθεί την Critical Race Theory

Μιλώντας σε μια τηλεδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών το φθινόπωρο του 2020, ο Τζάστιν Τριντό ανασήκωσε τα φρύδια, με έναν υπαινιγμό μιας πιθανής σχέσης μεταξύ της παγκόσμιας πανδημίας και του Φόρουμ. «Αυτή η πανδημία έδωσε μια ευκαιρία για επαναφορά», είπε ο Τριντό. «Αυτή είναι η ευκαιρία μας να επιταχύνουμε τις προσπάθειές μας πριν από την πανδημία, να ξαναφαντάσουμε τα οικονομικά συστήματα που αντιμετωπίζουν πραγματικά παγκόσμιες προκλήσεις όπως η ακραία φτώχεια, η ανισότητα και η κλιματική αλλαγή» , πρόσθεσε, προκαλώντας μια έννοια «επαναφοράς» που προωθείται πολύ από το WEF από το έναρξη της πανδημίας, που πλαισιώνει την κρίση ως ευκαιρία να αλλάξει ριζικά ο τρόπος λειτουργίας των ανεπτυγμένων κοινωνιών. 

Ποια παγκοσμιοποίηση “σκότωσε” ο κορονοϊός

 

Γρίβας Κώστας

Σε προηγούμενα κείμενά του στο SLpress.gr ο υπογράφων έχει υποστηρίξει ότι ο κορονοϊός έφερε μαζί του το τέλος της “παγκοσμιοποίησης” ως φαντασιακής γεωπολιτικής υπερδομής, η οποία υποτίθεται ότι είχε αντικαταστήσει τον κρατικοκεντρικό κόσμο. Πολλοί αρνούνται να κατανοήσουν αυτήν την άποψη, μπερδεύοντας την παγκοσμιοποίηση με τις ενοποιητικές δομές του σύγχρονου κόσμου.

Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν τρεις παγκοσμιοποιήσεις, η τεχνολογική, η οικονομική και η φαντασιακή. Η πρώτη είναι ένα πλέγμα τεχνολογιών, δομών και μηχανισμών που επιτρέπουν την ταχεία αλληλεπίδραση μεταξύ κρατών, οικονομιών και ατόμων στον σημερινό κόσμο. Το διαδίκτυο είναι ο κατεξοχήν μηχανισμός που συντελεί σε αυτό, όπως και οι παγκόσμιες δορυφορικές αρχιτεκτονικές, οι μαζικές αεροπορικές συγκοινωνίες κλπ. Αυτές οι τεχνολογίες φυσικά και υπάρχουν. Όμως, όπως θα δούμε στη συνέχεια, όχι μόνο δεν λειτουργούν προς την κατεύθυνση της εξάλειψης των εθνών, αλλά αντιθέτως ενισχύουν τον ρόλο τους στο διεθνές σύστημα.

Η δεύτερη παγκοσμιοποίηση ήταν η επιβολή του νεοφιλελεύθερου μοντέλου της ενοποιημένης και υποτιθέμενα αυτορυθμιζόμενης παγκόσμιας αγοράς. Με την κρίση του κορονοϊού, το μοντέλο αυτό αποδείχθηκε ότι είναι επικίνδυνα αναποτελεσματικό, με τη δραματική έλλειψη που προκάλεσε παγκοσμίως –στην αρχική φάση– σε στοιχειώδη ιατρικά μέσα και τις κωμικοτραγικές εικόνες των χωρών να προσπαθεί η μία να κλέψει τις μάσκες της άλλης! Το μοντέλο αυτό θα υποστεί δραστικές αλλαγές και μεταλλάξεις στην μετα-κορονοϊό εποχή.

Άλλωστε, η αμφισβήτησή του είχε ξεκινήσει εδώ και καιρό, δεδομένου ότι η λειτουργία του ήταν ταυτισμένη με το φαντασιακά μονοπολικό διεθνές σύστημα της πρώιμης μετα-ψυχροπολεμικής εποχής. Εν συνεχεία όμως, η μετέπειτα πολυπολικότητα το κατέστησε δυσλειτουργικό, ιδιαίτερα για τις ΗΠΑ, που σταδιακά έχουν αρχίσει να ακολουθούν μια στρατηγική προστατευτισμού, έτσι ώστε να εμποδίσουν την Κίνα να εξελιχθεί στον επόμενο κυρίαρχο πόλο στον πλανήτη.

Η συλλογική αυταπάτη

Η συνέχεια εδώ... Ποια παγκοσμιοποίηση “σκότωσε” ο κορονοϊός

Από το παρόν της παγκοσμιοποίησης στο μέλλον της ταυτότητας

από

 Θεόδωρος Ζιάκας

 -

22 Ιανουαρίου 2022

0

518

Ο Θεόδωρος Ζιάκας αναλύει ζητήματα Παιδείας, ταυτότητας, σχέσεων Έθνος-Κράτος και πολίτη, Εκκλησίας ως συστήματος πατρίδας, σχολιάζει την ρήση του Ηράκλειτου “πόλεμος πατήρ πάντων” και καταλήγει σε ζητήματα παγκοσμιοποίησης και δυνάμεων αναίρεσης της.

Υγειονομικός Ολοκληρωτισμός και Συλλογικές Νοοτροπίες

Της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη

Η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι σε θέση να πραγματοποιηθεί με την αντίστροφη ακριβώς μορφή: ως αστυνομική παγκοσμιοποίηση, ολικός έλεγχος, τρόμος της ασφάλειας.

J. Baudrillard,

«Το Πνεύμα της Τρομοκρατίας», εκδ. Κριτική, 2002, σ. 46

Τα μέτρα για την αντιμετώπιση και τη διαχείριση της πανδημίας και η εφαρμογή τους στον πληθυσμό παρέχουν στον κοινωνικό επιστήμονα, αλλά και στον ψυχολόγο ιδιαίτερα, ένα ευρύτατο πεδίο μελέτης κοινωνικών συμπεριφορών, νοοτροπιών και κοινωνικής σκέψης. Επομένως, όσο κι αν στοχοποιείται ή και ποινικοποιείται η κάθε κριτική προσέγγιση της συζήτησης περί της διαχείρισης της πανδημίας, δεν θα έπρεπε να ξεφεύγει από το βλέμμα του κοινωνικού επιστήμονα η ανάλυση, ενδεχομένως και η απόπειρα ερμηνείας των προϋποθέσεων, αλλά και των συνεπειών αυτής της διαχείρισης .

Για την αρχή του παρόντος άρθρου θα επικεντρωθούμε στο παράδειγμα του μέτρου του γενικευμένου ελέγχου των υγειονομικών πιστοποιητικών από διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες. Πιο συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στην εκχώρηση επισήμως (από το νόμο και το κράτος) εξουσιών στα άτομα που υπερβαίνουν τον κοινωνικό τους ρόλο. Πλέον ο κάθε υπάλληλος (στο καφέ, στο κατάστημα ρούχων ή οπουδήποτε αλλού), εκπαιδεύεται να γίνει αφενός τμήμα του ελεγκτικού μηχανισμού, αφετέρου εξουσιοδοτείται να επισύρει σε ένα πρώτο επίπεδο περιορισμούς στον παραβάτη συμπολίτη του (αφού του απαγορεύει να εισέλθει στο χώρο, να καθίσει στο καφέ ή να ψωνίσει). Έτσι, ο κάθε πολίτης αποκτά ειδικά προνόμια στην σχέση του με τον συμπολίτη του και παράλληλα ευθύνες άσκησης εξουσίας επί του άλλου. Ζητείται επί παραδείγματι στον κάθε πολίτη – πελάτη καταστημάτων λιανικής ή εστίασης, να επιδεικνύει ταυτότητα στον κάθε συμπολίτη του, πέραν από τα πιστοποιητικά υγείας του, δίνοντας διάφορες πληροφορίες, από την ημερομηνία γέννησής του μέχρι το όνομα του πατέρα ή της μητέρας του. Κατά αυτόν τον τρόπο, καλλιεργείται ένα

«διαίρει και βασίλευε» κατακερματισμένο σε επίπεδο ατόμου, όπου όλοι γίνονται εν δυνάμει αστυνόμοι και ταυτόχρονα εν δυνάμει παραβάτες. Η κοινωνική συνεκτικότητα διαρρηγνύεται στη βάση της, αφού όλοι αποτελούν για όλους όχι μόνο υγειονομική απειλή, αλλά και ελεγκτικό μηχανισμό. Κατά αυτόν τον τρόπο, η δημοκρατία καταλύεται όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, αλλά και στο βιωμένο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Και αυτή η εκπαίδευση στην ανελευθερία , στην αστυνόμευση και τον μόνιμο έλεγχο εξοικειώνει τα άτομα με την ανελευθερία και τον ολοκληρωτισμό, διευρύνει προς τα κάτω μια φασίζουσα νοοτροπία και τα διαπαιδαγωγεί όχι μόνο να θεωρούν αυτή την κατάσταση ως φυσική και αυτονόητη, αφού όπως υποτίθεται, γίνεται για το καλό των πολιτών, αλλά ως ένδειξη μιας ψυχοδιανοητικής προόδου, έναντι του παλαιού κόσμου των «υπανάπτυκτων» που τους εκπαίδευσαν σε υπερβατικότητες κάτι αναχρονιστικές ιδεολογίες, σαν κι αυτές που διαβάζουμε στο Θούριο του Ρήγα «Κάλλιο να ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή κλπ.»

Όπως σημειώνει ο Παπαμιχαήλ (1) , ο σύγχρονος λοιπόν, σαστισμένος φιλελεύθερος δικαιωματούχος, για να μην περιθωριοποιηθεί (π.χ. ως «ψεκασμένος», ως «συνωμοσιολόγος», ως «αρνητής» κλπ.) ή για να μην τιμωρηθεί ως παραβάτης, είναι πλέον νομικά και ηθικά εξαναγκασμένος να αποδεχτεί, άλλοτε με δυσφορία άλλοτε όχι, την περιστολή των πλέον στοιχειωδών ελευθεριών του. Στις σύγχρονες, χαοτικές μητροπόλεις που κατοικεί πλάι σε άτομα αποξενωμένα μεταξύ τους και ανταγωνιστικές μικροομάδες συμφερόντων, η κρατικώς και αστυνομικώς ασκούμενη, γενικευμένη επιτήρηση της συμμόρφωσης των πολιτών ως δείγμα της υποταγής που οφείλουν οι επιτηρούμενοι στην επιτηρούσα αρχή, αποτελεί την πίσω πλευρά του αναχρο-φιλελεύθερου ατομισμού. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε επομένως τι είδους πατερναλιστικός ολοκληρωτισμός υποσκάπτει τα θεμέλια της αστικής δημοκρατίας, όταν τα αστικά δημοκρατικά συντάγματα καταστρατηγούνται «για το καλό» των πολιτών με τρόπο τόσο προκλητικό, ή όταν ο θεσμός της δικαιοσύνης, χωρίς να κρατά πλέον ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, έχει πάψει να λειτουργεί;

Κλεάνθης Γρίβας: Πώς συνδέονται όλα! - Στην Αιχμή του Δόρατος με το Αρη Λαμπρόπουλο - 29/12/21

Η πείνα θερίζει στη Μαδαγασκάρη, ο Bezos στο διάστημα…

Η πείνα θερίζει στη Μαδαγασκάρη, ο Bezos στο διάστημα…: Τα μάθατε τα νέα; "Ο Μπέζος στο Φεγγάρι"! (good news). "Λιμός στη Μαδαγασκάρη" (not so good news). Θα μπορούσε να είναι και instagr

Να σωθεί η διαφορά

Christos Yiannaras | 11 Oct 2021

Μιλούσαμε κάποτε για «πολιτικά» κόμματα. Από τη μεταπολίτευση του 1974 και μετά, τα κόμματα έχουν αρνηθεί στην πράξη τον «πολιτικό» χαρακτήρα τους. Δεν ασχολούνται ούτε ενδιαφέρονται για την πολιτική, απλώς διαχειρίζονται την εξουσία.

Η διαφορά της πολιτικής από τη διαχείριση της εξουσίας είναι μεγάλη, δραστηριότητες ή πεδία που δεν συμπίπτουν οπωσδήποτε, ίσως και να μη συμβιβάζονται. Διαφέρουν όσο το σχολείο από το φροντιστήριο, ο γάμος από τη μαστροπεία, ο επίσκοπος από τον δεσπότη.

Φαινόμενα τέτοιων παραποιήσεων και μεταλλαγών εθιστήκαμε να τα θεωρούμε σχεδόν φυσιολογικά. Συντηρείται το ρητορικό κέλυφος των αρχικών σημαινόντων, ακόμα και όταν τα σημαινόμενα έχουν διαφοροποιηθεί ριζικά. Σκεφθείτε, ονομάζουμε «Αριστερά» την εξιδανίκευση της δικτατορίας του προλεταριάτου ή τον πρόωρα γεροντοκολασμένο ΣΥΡΙΖΑ, και χαρακτηρίζουμε σαν «Δεξιά» τον μεθοδικό αφελληνισμό της παιδείας, των θεσμών, του ήθους από τους «χαλασοχώρηδες» Νεοδημοκράτες.

Δυστυχώς, για τους Νεοέλληνες μοιάζει να ισχύει οπωσδήποτε η σοφή ρήση του πάντοτε θαυμαστού T.S. Eliot: «Τhe human Kind cannot bear very much reality» (το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αντέξει τόση πολλή πραγματικότητα). Και το περίεργο στο σημερινό παρακμιακό Ελλαδιστάν είναι ότι, οι θλιβεροί του ηγήτορες, όταν πρέπει να αποχαιρετήσουν κάποιον, από τους τελευταίους, μεγάλο μάστορα της ελληνικής εκφραστικής (τον Μίκη Θεοδωράκη πχ.), καμώνονται ότι καταλαβαίνουν και μετρούν την απώλεια: Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, οι ίδιοι που μόλις έχουν διατάξει να διδάσκονται τα ελληνόπουλα από το νηπιαγωγείο τα Αγγλικά σαν γλώσσα μητρική ή να λογαριάζουν σαν πατέρα και μάνα ζεύγος ομόφυλο.

Παναγιώτης Κονδύλης: Η παγκοσμιοποίηση ως ιδεολογική κατασκευή

Κύκλοι με απτά υλικά συμφέροντα, αλλά και διάφοροι καλόπιστοι, οι οποίοι εξ ιδιοσυγκρασίας ενστερνίζονται τις ελπιδοφόρες προοπτικές, προπαγανδίζουν την άποψη ότι η προϊούσα παγκοσμιοποίηση θα επιφέρει όλο και μεγαλύτερη εξίσωση των συλλογικών συνθηκών ζωής και των συλλογικών σκοπών, δημιουργώντας έτσι κοινά σημεία μεταξύ των ανθρώπων και καθιστώντας περιττές τις αιματηρές συγκρούσεις· γιατί, όπως λέγεται, η παγκοσμιοποίηση θα εξασθενήσει ή ίσως και θα καταργήσει τις υποτιθέμενες αιτίες αυτών των συγκρούσεων, δηλαδή τα έθνη και τα κράτη. Η αντίληψη αυτή αναγορεύθηκε, προπαντός μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού, σε αυταπόδεικτη αλήθεια και άρθρο πίστεως, έτσι ώστε δεν διερευνώνται επαρκώς οι προϋποθέσεις της και η λογική συνοχή της.

Ως φορέας της παγκοσμιοποίησης και της εξίσωσης των συνθηκών και των σκοπών (αξιών) δεν θεωρείται βέβαια οποιαδήποτε δραστηριότητα, π.χ. το κήρυγμα της αδελφοσύνης και της αγάπης, αλλά μια δραστηριότητα εντελώς συγκεκριμένη: η διευρυνόμενη και διαπλεκόμενη οικονομία. Μια πρώτη προϋπόθεση της παραπάνω αντίληψης είναι λοιπόν η πίστη στην πρωτοκαθεδρία της οικονομίας ­ και μάλιστα της οικονομίας στην αντίθεσή της προς την πολιτική, η οποία λίγο – πολύ ταυτίζεται με την «πολιτική της ισχύος» και αντιπαρατίθεται προς την υποτιθέμενη εγγενή ειρηνικότητα της οικονομίας. Αυτή όμως η διχοτομία μεταξύ πολιτικής και οικονομίας είναι δυνατή μόνο αν οι δύο αυτοί τομείς οριστούν τόσο στενά (αν δηλαδή η οικονομία περιοριστεί στην τεχνική διαδικασία της παραγωγής και η πολιτική περισταλεί στη διοίκηση και στη διαχείριση), ώστε χάνεται κάθε ουσιαστική σχέση με την κοινωνική πράξη και πραγματικότητα.

Το «ζωτικό συμφέρον»

Από ιστορική και κοινωνιολογική άποψη η διχοτομία είναι επίσης αβάσιμη· αποτελεί μια ιδεολογική κατασκευή και ένα ιδεολογικό όπλο που, καθώς είναι γνωστό, πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τον ανερχόμενο αστικό φιλελευθερισμό εναντίον του απολυταρχικού κράτους, ενώ και σήμερα παραμένει προσφιλές επιχείρημα διαφόρων οικονομικών κύκλων, οι οποίοι βέβαια την ίδια στιγμή κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να επιστρατεύσουν την πολιτική για δικούς τους σκοπούς και διόλου δεν περιφρονούν επικερδείς κρατικές παραγγελίες και πιστώσεις. Κατά τα λοιπά, η ιδεολογική αυτή κατασκευή συνδέθηκε ήδη από τον 17ο αιώνα με την κοσμοϊστορική πρόβλεψη ότι το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο. Τι έγινε έκτοτε, το γνωρίζουμε καλά.

Ο γενικός λόγος για τον οποίο πολιτική και οικονομία ­ με την οποιαδήποτε κοινωνικά βαρύνουσα έννοια των όρων ­ παραμένουν αδιαχώριστες είναι προφανής. Η οικονομία και η πολιτική αφορούν εξίσου τις συγκεκριμένες σχέσεις συγκεκριμένων ανθρώπων και κάθε οικονομική αλλαγή προκαλεί μια μετατόπιση του συσχετισμού δυνάμεων προς όφελος ορισμένων ανθρώπων και εις βάρος άλλων. Οι οικονομικοί σκοποί ούτε επιδιώκονται ούτε επιτυγχάνονται μέσα σε ένα κοινωνικό κενό, παρά μετριούνται με κριτήριο την απόδοση των ανταγωνιστών, και ανάλογα αξιολογούνται. Ο,τι όλοι μπορούν να παραγάγουν και ό,τι όλοι μπορούν να απολαύσουν δεν έχει ούτε οικονομική ούτε πολιτική αξία ­ γιατί αξία σημαίνει πάντα: ιδιαίτερη αξία. Γι’ αυτό τα απόλυτα κέρδη, δηλαδή όσα σημαίνουν βελτίωση σε σχέση με την προγενέστερη δική μας κατάσταση, φαίνονται πολύ λιγότερο σημαντικά από τα σχετικά κέρδη, δηλαδή εκείνα που επιτυγχάνονται σε σύγκριση με την τωρινή κατάσταση των ανταγωνιστών μας.

Αν μια πλευρά πιστεύει ότι τα σχετικά της μειονεκτήματα είναι αδύνατο να υπερκαλυφθούν στο προβλεπτό μέλλον με οποιαδήποτε προσπάθεια, τότε είναι αναγκασμένη να επιλέξει ανάμεσα στη συνθηκολόγηση μπροστά στη δύναμη της «αόρατης χειρός» (Α. Smith) και στην πολιτικοποίηση της οικονομικής σύγκρουσης. Γιατί από καταβολής κόσμου υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες για να αποκτήσει κανείς αγαθά: να τα παραγάγει ο ίδιος ή να τα πάρει από όποιον τα παράγει, αδιάφορο αν αυτό το κάνει με το ξίφος ή μέσω εμπορικών ποσοστώσεων. Η έννοια του «ζωτικού συμφέροντος» υπάρχει εξίσου στην οικονομία και στην πολιτική, και μάλιστα θα μπορούσαμε να τη θεωρήσουμε ως τον μεγάλο κοινό τους παρονομαστή.

Η κατάσταση αυτή μπορεί να συγκεφαλαιωθεί ως εξής: η πολιτική διεισδύει στην οικονομία όχι τόσο μέσω των διαδικασιών της παραγωγής και της επικοινωνίας όσο μέσω του προβλήματος της κατανομής. Είναι άκρως χαρακτηριστικό ότι η συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση στρέφεται γύρω από διαδικασίες και προτάσεις οι οποίες αφορούν τη διαπλοκή της παγκόσμιας βιομηχανίας και του παγκοσμίου εμπορίου καθώς και την πύκνωση των παγκοσμίων επικοινωνιακών δικτύων ­ το μυστικό μιας παγκόσμια αποδεκτής κατανομής των πόρων και του πλούτου δεν το έχει αποκαλύψει ως σήμερα κανείς. Η ειρήνη όμως μεταξύ πολιτικών μονάδων και ανθρώπων γενικά δεν μπαίνει τόσο σε κίνδυνο λόγω του τρόπου παραγωγής και επικοινωνίας όσο λόγω των όρων και των ανισοτήτων της κατανομής.

Η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής και της οικονομίας θα οξύνει το πρόβλημα της κατανομής από δύο απόψεις. Στο εσωτερικό των ανερχομένων οικονομικών δυνάμεων θέτει σε κίνηση διαδικασίες οι οποίες γρηγορότερα μπορούν να πολλαπλασιάσουν παρά να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες για σχετικά κέρδη ­ και ως γνωστόν ο μισοχορτασμένος είναι πιο επιθετικός παρά ο μισοπεθαμένος από την πείνα. Ακόμη και η περιορισμένη ικανοποίηση τέτοιων προσδοκιών δημιουργεί πάντως, καθώς πίσω της στέκουν τεράστιες ανθρώπινες μάζες, έναν πλούτο σημαντικό, οπότε το σχετικό μερίδιο των ανεπτυγμένων χωρών στον παγκόσμιο πλούτο μειώνεται συνεχώς. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο αγώνας κατανομής μεταφέρεται και στο εσωτερικό των πλουσίων χωρών, οι οποίες αναγκάζονται να σφίξουν το ζωνάρι (τουλάχιστον ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων) προκειμένου να παραμείνουν ανταγωνιστικές.

Θεώρηση made in USA

Οποιος φαντάζεται ότι αυτό αποτελεί απλώς μια βραχυπρόθεσμη ή μεσοπρόθεσμη αναπροσαρμογή, η οποία οπωσδήποτε θα πετύχει αρκεί να επιδείξουμε κάποια υπομονή και επιδεξιότητα ­ όποιος το φαντάζεται αυτό, ασφαλώς δεν έχει κατανοήσει την έκταση της μεταβολής που επιτελείται σήμερα σε πλανητική κλίμακα. Η βιομηχανικά ανεπτυγμένη «Δύση» συνεχίζει να βλέπει τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης από την άτρομη και παραπλανητική σκοπιά του τμήματος εκείνου του πλανήτη το οποίο ακόμη κατέχει πάνω από τα τρία τέταρτα του παγκοσμίου πλούτου και της παγκόσμιας ενέργειας. Και πρέπει να προσθέσουμε ότι καθοριστική εδώ είναι η αμερικανική θεώρηση των πραγμάτων, η οποία βέβαια, παρά τις ιδεολογικές ομολογίες πίστεως προς την αυτοματική της οικονομίας, στηρίζεται πρωταρχικά στο σημερινό στρατιωτικό και διπλωματικό προβάδισμα των Ηνωμένων Πολιτειών. Οποιος υπερέχει (προς το παρόν) τόσο πολύ έχει τη φυσική τάση να βλέπει την παγκοσμιοποίηση πρώτα – πρώτα ως διεύρυνση του δικού του πεδίου δράσεως και δεν μπορεί ή δεν θέλει να βάλει με τον νου του τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της αναστροφής του ρεύματος.

Ωστόσο, μέσα στην αυτοπεποίθηση της «Δύσης» έχει ήδη εμφιλοχωρήσει η πρώτη αμφιβολία, αλλά και το πρώτο ρίγος, προπαντός στην Ευρώπη, όπου συνειδητοποιείται όλο και εντονότερα ότι η βαθύτερη αιτία της μόνιμης κρίσης είναι η ένταση του παγκοσμίου ανταγωνισμού και η συνεχής πτώση του ειδικού ευρωπαϊκού βάρους μέσα στην παγκόσμια οικονομία. Οι αμφιβολίες και τα ρίγη θα επιταθούν κάτω από την πίεση εισαγομένων και ενδογενών δημογραφικών και οικολογικών παραγόντων. Τότε τα σύνορα, τα οποία έχει γκρεμίσει στο μεταξύ η παγκοσμιοποίηση, θα ανεγερθούν και πάλι εξαιτίας της όξυνσης των αγώνων κατανομής, μολονότι δεν γνωρίζουμε επακριβώς ποιος και πού θα τα χαράξει αυτή τη φορά.

Η όξυνση τούτη πρέπει να αναμένεται ακόμη περισσότερο επειδή η δεύτερη προϋπόθεση της αντίληψης που αναφέραμε στην αρχή, ότι δηλαδή η εξίσωση των συνθηκών και των σκοπών της ζωής θα αμβλύνει τις συγκρούσεις, απλούστατα είναι εσφαλμένη. Η κοινότητα των σκοπών γεννά φιλία μεταξύ δύο πλευρών όταν ο σκοπός πρόκειται να επιτευχθεί εναντίον ενός τρίτου· σπέρνει όμως την έχθρα όταν η επίτευξη του κοινού σκοπού από μέρους της μιας πλευράς είτε κάνει αδύνατη είτε καθιστά άνευ αξίας την επίτευξή του από μέρους της άλλης. Η φιλία λοιπόν δεν προκύπτει από τον κοινόν σκοπό καθ’ εαυτόν, αλλά από τη συμφωνία δύο πλευρών για το ποια σειρά θα κατέχει η καθεμιά τους κατά την επιδίωξη του κοινού σκοπού και ποια οφέλη θα αντλήσει από την επίτευξή του. Αν στο κρίσιμο αυτό σημείο δεν επιτευχθεί συμφωνία, τότε η σύγκρουση θα οξυνθεί ακριβώς επειδή ο σκοπός είναι κοινός ­ για τον ίδιο λόγο για τον οποίο ο χασάπης δεν εχθρεύεται τον μανάβη απέναντί του παρά τον χασάπη δίπλα του. Κοινότητα σκοπών σημαίνει αγώνα με τους ίδιους πόρους, τις ίδιες αγορές, τους ίδιους χώρους και τα ίδια έπαθλα. Και αν η κοινότητα των σκοπών επεκταθεί και στους σκοπούς της κατανάλωσης, τότε ο Ινδός και ο Κινέζος θα πρέπει να καταναλώσουν τόση ενέργεια και άλλες τόσες πρώτες ύλες όσες ο Βορειοαμερικανός. Ποιες θα είναι οι συνέπειες για τον πλανήτη;

Οι εμφύλιοι πόλεμοι

Η εξίσωση συνθηκών και σκοπών ζωής εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης θεωρείται και υπό μιαν άλλη έννοια ως πρόδρομος ειρηνικών εξελίξεων. Λέγεται ότι οι ψυχοπνευματικές συνέπειες θα συμβάλουν στην αποδυνάμωση των εθνικών πολιτισμών και επομένως των συγκρούσεων που οφείλονται σε εθνικές και πολιτισμικές αιτίες. Αν η οικουμενική εξίσωση του τρόπου ζωής των ανθρώπων θα διαμορφώσει αναγκαστικά έναν ενιαίο παγκόσμιο πολιτισμό, δεν χρειάζεται να το εξετάσουμε εδώ. Πάντως ο παγκόσμιος αυτός πολιτισμός θα αποτελούσε εγγύηση για την ειρήνη μονάχα αν στο παρελθόν οι αιματηρές συγκρούσεις είχαν γίνει αποκλειστικά μεταξύ εθνικά και πολιτισμικά διαφορετικών συλλογικών υποκειμένων.

Η Ιστορία όμως γνώρισε και πάμπολλους εμφυλίους πολέμους, και αυτοί συχνά ήσαν και οι χειρότεροι. Ωστε το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί η οικονομική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση είναι η μετατροπή όλων των πολέμων σε εμφυλίους πολέμους.

Όποιος προσδοκά την παγκόσμια ειρήνη από την εξασθένηση ή τη διάλυση των εθνικών κρατών καθ’ εαυτήν λησμονεί ότι οι πόλεμοι είναι φαινόμενο πολύ παλαιότερο από τα εθνικά κράτη. Λησμονεί ότι το εθνικό κράτος διόλου δεν συνιστά το μόνο δυνατό κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο, επομένως η κατάργηση του εθνικού κράτους δεν συνεπάγεται αυτόματα την κατάργηση της έννοιας του κυρίαρχου κράτους και των κυριαρχικών δικαιωμάτων. Και τέλος λησμονεί ότι πολύ χειρότερος από κάθε σύγκρουση μεταξύ οργανωμένων πολιτικών μονάδων μπορεί να είναι ο άμεσος αγώνας ανθρώπου προς άνθρωπο υπό συνθήκες παγκόσμιας ανομίας.

ΠΗΓΗ:piotita.gr

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Άρθρο του Μίκη Θεοδωράκη για την Συρία

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Αυγούστου 30, 2013

Τύμπανα Πολέμου

του Μίκη Θεοδωράκη

- Τα τύμπανα πολέμου ηχούν και πάλι στη Μέση Ανατολή.
Νέος στόχος η Συρία.
- Το έχουμε, νομίζω, πει. Κάθε τόσο πρέπει να γίνεται και ένας πόλεμος για να κρατηθεί το επίπεδο ζωής στις χώρες που στηρίζουν την κοινωνική τους ανάπτυξη στην εξαγωγή του μαύρου θανάτου. Κάποτε ο πρόεδρος Μιττεράν μου εκμυστηρεύθηκε ότι εάν δεν πουλήσουν όπλα, θα πέσει κάθετα το επίπεδο της ζωής στην Γαλλία. Και όταν λέμε «όπλα», πρόσθεσε, εννοούμε μεγάλα, χοντρά, ακριβά, όπως αεροπλάνα, υποβρύχια, τανκς, πυραύλους και φυσικά σφαίρες, εκατομμύρια σφαίρες.
- Και χημικά; τον ρώτησα, γιατί ήξερα.
- Αυτό δεν μπορώ να το πω, μου απάντησε με το γνωστό γαλατικό του ειρωνικό μειδίαμα. Αφού αυτός ο ίδιος είχε φροντίσει να σώσει τον γιο μου βάζοντάς τον στο μοναδικό στον κόσμο υπερσύγχρονο «διαστημικό» στρατιωτικό νοσοκομείο του Παρισιού που ήταν παράρτημα του εργαστηρίου παραγωγής χημικών, που τότε εφοδίαζαν τον Σαντάμ με αυτά, στον πόλεμο κατά του Ιράν. Τα χημικά εξόντωναν τους Ιρανούς και όσους δεν πέθαιναν «όπως θα έπρεπε» αλλά είχαν βαρειά εγκαύματα τους έφερναν σ’ αυτό το νοσοκομείο για να τους εξετάσουν βασικά οι επιστήμονες που έφτιαχναν τα χημικά και να διαπιστώνουν ποιο σφάλμα έκαναν στο κοκταίηλ των χημικών και έζησαν οι τραυματίες αυτοί ενώ κανονικά «έπρεπε» να πεθάνουν… Έτσι μ’ αυτόν τον «ανθρωπιστικό» τρόπο -γιατί παράλληλα οι γιατροί βελτίωναν τις μεθόδους θεραπείας εγκαυμάτων- οι χημικοί των εργαστηρίων του μαύρου θανάτου βελτίωναν τις επιδόσεις τους! Σκέφτομαι την ικανοποίηση των επιστημόνων θανάτου όπου γης από το τελευταίο τους κατόρθωμα, τα εκατοντάδες παιδάκια στη Συρία, για να κρατηθεί ψηλά το επίπεδο ζωής ενός ακόμα προπύργιου της Δημοκρατίας και της υπεράσπισης της Ασφάλειας και της Ειρήνης σε περιοχή με υπανάπτυκτους λαούς.

Κρίση της παγκοσμιοποίησης και άλμα προς την ψηφιοποίηση

Θα το έχουν προσέξει και οι Έλληνες τηλεθεατές· οι διαφημίσεις για την έλευση του δικτύου διασύνδεσης 5G στην Ελλάδα είναι καταιγιστικές και στους δικούς μας τηλεοπτικούς δέκτες.

Του Γιώργου Ρακκά 

Η νέα αυτή τεχνολογία πλασσάρεται από τους μεγάλους παρόχους ως ένα νέο εργαλείο ελευθερίας. Προσφέρει δυνατότητες διασύνδεσης θεαματικά ανώτερες από κάθε άλλη προηγούμενη, διευκολύνοντας έτσι την έλευση νέων πραγματικοτήτων στην ίδια μας την καθημερινότητα: Αυτόματη κατεύθυνση των οχημάτων μέσω διαδικτύου, γυαλιά εικονικής πραγματικότητας, δυνατότητα απανταχού παρουσίας των ψηφιακών αναπαραστάσεων μέσα στο πεδίο του πραγματικού. Παραθέτουμε την απομαγνητοφώνηση από το σπηκάζ μιας τέτοιας διαφήμισης, που μεταδίδει χαρακτηριστικά τον αποκαλυψιακό τόνο που οι εταιρείες δίνουν στην χρήση αυτής της νέας τεχνολογίας: 

«Πώς θα μας βοηθήσει το [ ] 5G, να ξανασχεδιάσουμε τον κόσμο από την αρχή; Σίγουρα είναι επανάσταση. Δεν θα μπορούσε κάποιος να οραματιστεί 30 χρόνια πίσω τις αλλαγές που μπορεί να φέρει μια τεχνολογία σαν το 5G.  Θα μπορέσει να βοηθήσει στην αποκρισιμότητα των αυτοοδηγούμενων οχημάτων. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι έχουμε έναν ξεναγό στην κορυφή της Θήρας με ένα drone πιθανώς και αυτό μεταφέρεται στην τάξη. Να πραγματοποιούνται χειρουργεία εξ αποστάσεως. Να γίνεται μια συναυλία στη Νέα Υόρκη, οι ίδιοι μουσικοί θα μπορούν να έρχονται στον χώρο που εμείς έχουμε δημιουργήσει σαν ψηφιακό περιβάλλον. Οτιδήποτε είναι διαθέσιμο κάπου, είναι διαθέσιμο και σε όλη τη Γη. Ελάτε να ανακαλύψουμε» 

Κλάους Σουάμπ: «Μετά τον κορονοϊό, πρέπει να γίνει επανεκκίνηση του πλανήτη μας»…

Ο Κλάους είναι ο γνωστός πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φορουμ και έγραψε το βιβλίο του, με τιτλο The Great Reset, την μεγάλη Γέννα της 4η Βιομηχανικής Επανάστασης.

Είναι μια Παγκόσμια ομάδα με πολλούς παίχτες, αν τραυματιστεί ο καλύτερος παίχτης τους, αγοράζουν στην κυριολεξία δεκα άλλους για να αλλάξουν τον έναν...οι ομάδες τους είναι πολλές, όπως και οι παίχτες, διαχρονικοί, με πολύ ταλέντο στο μπλα μπλα και στην απάτη...αλλάζουν ονόματα και φανέλα, κάνουν μεταγραφές και ο τραπεζικός τους λογαριασμός είναι γεμάτος με πολλά μηδενικά.

ΕΠΑΝΕΚΚΙΝΗΣΗ. Ποιοι τη ζητάνε, τι εννοούν;