Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΕΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΕΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου 2019
Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2019
ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ ΙΜΙΑ 1996 - ΕΡΕΥΝΑ ΑΙΜΙΛΗ ΜΙΧΑΗΛ ΡΙΚ-1
ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ ΙΜΙΑ 1996
Είναι παραγωγή του ΡΙΚ και την έρευνα έχει κάνει η συνάδελφος Αίμιλη Μιχαήλ. Μαρτυρίες πρωταγωνιστών, προσεγμένη δουλειά και ψύχραιμη προσέγγιση.
ΜΙΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ ΓΙΑ ΤΗ ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΙΜΙΩΝ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΠΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ
Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2019
Εν μέσω της μεγαλητέρας γαλήνης παρεδόθη η πόλις Νησίου εις τον βιασμόν και κατάθλιψιν τριακοσίων περίπου στρατιωτών
 |
[Η φωτογραφία από το λεύκωμα των ΓΑΚ Μεσσηνίας για το Νησί]
Του Ηλία Μπιτσάνη/Ηλίας Μπιτσάνης |
Καλλιέργεια φυστικιού στη Μεσσήνη μάλλον τη δεκαετία του 1950.
Οι άνθρωποι της πόλης ήταν πάντα δεμένοι με την καλλιέργεια της γης και ζούσαν απ’ αυτή. Αυτό ήταν και η αιτία μιας άγνωστης κοινωνικής εξέγερσης το φθινόπωρο του 1840. Το κράτος αμφισβητώντας την κυριότητα των κτημάτων επέβαλε ως φόρο διπλοδέκατο, δηλαδή 25% επί του ακαθαρίστου εισοδήματος. Οι Νησιώτες αρνήθηκαν να το καταβάλουν και το κράτος έστειλε στρατό για να υποχρεώσει τους αγρότες να πληρώσουν.
ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ... ΦΟΡΟ
Και μας πληροφορεί η εφημερίδα “Αθηνά” (που αναφέρεται σε ξενοκρατία) στις 16 Οκτωβρίου ότι στάλθηκαν 300 στρατιώτες τους οποίους υποχρεώθηκαν να τρέφουν οι κάτοικοι:
“Εν μέσω της μεγαλητέρας γαλήνης παρεδόθη η πόλις Νησίου εις τον βιασμόν και κατάθλιψιν τριακοσίων περίπου στρατιωτών, διότι ετόλμησε να φιλονικήση με την εξουσίαν την κυριότητα των κτημάτων της, αναγνωρισμένην προ αμνημονεύτων χρόνων, και ηρνήθη κατά συνέπειαν την απόδοσιν επικαρπίας φόρων, τους οποίους ποτέ δεν επλήρωσε, κατά τας απαιτήσεις της. Σκοπεύοντες εν τούτοις να εξιστωρήσωμεν κατόπιν λεπτομερώς την υπόθεσιν αυτήν, λέγομεν ήδη, ότι η εξουσία φέρει το πρόσωπον του ενάγοντος εις την περίστασιν αυτήν, και ότι η πράξις των κατοίκων του Νησίου είναι απλή μόνον άρνησις. Το μέτρον επομένως της αποστολής και διατροφής τοσούτων στρατιωτών δεν δύναται κατ’ ουδένα λόγον να δικαιολογηθή.
Εννοούμεν οποίαν η εξουσία δίδει σημασίαν εις τας δικαίας φωνάς μας. Αδιάφορος εις την ιστορίαν, ακολουθεί πραγματικώς τον δρόμον της, μη ταραττομένη ποσάς από τας αναποφεύκτους τοιαύτης διαγωγής συνεπείας, τας οποίας θεωρεί, φαίνεται, ασχέτους με την ύπαρξίν της, ήτις, καθ’ ημάς, δεν είναι άλλη, παρά η ευημερία του οποίου διοικεί λαόν. Ημείς μολοταύτα, εκπληρούντες ιερόν καθήκον μας, θέλομεν υψώσει την φωνήν μας δια την άδικον των συμπολιτών μας θυσίαν, δια να δείξωμεν τουλάχιστον πόσον η εξουσία σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών και πόσον ούτοι πρέπει να ελπίζουν”.
Την ίδια ημέρα στο θέμα αναφέρεται και η εφημερίδα “Αιών” φίλα προσκείμενη στην εξουσία:
“Οι κάτοικοι του Νησίου της Μεσσηνίας αντιποιούνται από του πολέμου ιδιοκτήτους τας γαίας των, εν ώ η κυβέρνησις τας θεωρεί εθνικάς. Εντεύθεν μεταξύ τούτων και των ενοικιαστών υπήρξαν επί των προλαβόντων χρόνων διάφοροι διενέξεις, αίτινες επανελήφθησαν, ως ήτο φυσικόν και επί του τρέχοντος έτους. Κατά δυστυχίαν όμως εις την Ελλάδα δεν ακολουθεί τι, χωρίς ν’ αποδοθή εις πολιτικήν αιτίαν και χρώμα. Ούτοι διεφθαρμένοι τινές, εχρωμάτισαν ως στάσιν, πολιτικούς έχουσαν σκοπούς, την εναντίον των ενοικιαστών αντίστασιν των κατοίκων, αρνουμένων να δώσωσι, το οποίον οι ενοικιασταί απήτουν διπλοδέκατον.
Τι ακολουθεί; Συγκέντρωσις άμεσος στρατιωτικής δυνάμεως εις Νησίον των Καλαμών επί λόγω στάσεως, μη υπαρχούσης. Εάν η συγκέντρωσις αύτη δεν έτεινεν εις ανωτέρας περί της Μεθώνης και Πύλου αιτίας, είναι άλλως άδικος ως επιβαρύνουσα τολυς δυστυχείς κατοίκους, δι’ υπόθεσιν εντελώς δικαστικήν. Εναντιούνται οι κάτοικοι δικαίως ή αδίκως εις την απόδοσιν του διπλοδέκατου; Υπάρχουσι Δικαστήρια ενώπιον των οποίων ηδύνατο να λυθή η προκειμένη διαφορά μεταξύ αυτών και του Δημοσίου. Πας άλλος λόγος είναι ανίσχυρος. Και η κυβέρνησις οφείλει να συναισθάνεται πολύν την δυστυχίαν των λαών της”.
ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ
Λίγες ημέρες αργότερα στέλνονται εκατοντάδες στρατιώτες και χωροφύλακες και η “Αθηνά” διεκτραγωδεί τα βάσανα των Νησιωτών που έπρεπε να τρέφουν τους στρατιώτες και τα ζώα τους:
“Ταύτην την στιγμήν, καθ’ ήν ανέγνωμεν τας εφημερίδας, ηκούσαμεν ήχους των ταμπούρλων. Κοντά εις τριακοσίους στρατιώτας, τους οποίους αναφέρει η εφημερίς, υπάρχουν σήμερον επτακόσιοι, συγκείμενοι από ιππείς 120, από δύο λόχους των ελαφρών ταγμάτων, από τέσσαρας λόχους της γραμμής, και από 11 ενωμοτίας χωροφυλάκων. Ολα ταυτά τα στρατεύματα τροφοδοτούνται από τους δυστυχείς κατοίκους καθώς και οι ίπποι των. Η δυστυχία μας είναι μεγάλη και απερίγραπτος. Ο Διοικητής μας επαναπαύεται εις τα δάφνας του, περιμένων ίσως χρυσούν σταυρόν. Δεν έχωμεν καιρόν να σας γράψωμεν εκτεταμένως. Είμεθα παραζαλισμένοι, διότι δεν δυνάσμεθα να τρέφωμεν τόσους στρατιώτας, ενώ ευρισκόμεθα εις την ελεεινοτέραν κατάστασιν της δυστυχίας.Μένει ακατανόητος αναντιρρήτως η τοιαύτη της εξουσίας διαγωγή. Ερωτώμεν προς τούτοις ποίος νόμος προσδιορίζει τοιαύτην ποινήν; Δεν πιστεύομενα ακόμη να θεωρή η εξουσία τους νόμους, τους οποίους αυτή πρώτη χρεωστεί να σέβεται ως ψιλούς τύπους, ασχέτως με την διαταγήν της. Τα κόνακια, ίδιον άλλης εποχής, παρήλθον μετ΄αυτής. Ηδη δε καθό ποινή αποκρουομένη από την νομοθεσίαν μας, φέρει τον χαρακτήρα της βίας και του αυθαιρέτου. Ευχόμεθα τέλος πάντων να μην επανέλθωμεν εις λυπηράν αυτήν περίστασιν”.
Στις 9 Νοεμβρίου η “Αθηνά” επανέρχεται καταγγέλοντας ότι οι στρατιώτες παρεμβαίνουν στις επικείμενες δημοτικές εκλογές:
“ Η στρατιωτική διατροφή εξακολουθεί έτι να καταθλίβη την δυστυχήν Μεσσηνίαν, εις το πείσμα της δικαιοσύνης, την μεγάλην παραβίασιν της οποίας δεν έχομεν σκοπόν ν’ αναπτύξωμεν ήδη επανειλημμένως. Δεν σκοπεύομεν επίσης να εξιστρίσωμεν τα δεινά των κατοίκων, ευκατανόητα εις μόνον τον γιγνόσκοντα την στρατιωτικήν ηθικήν και την υλικήν των Ελλήνων κατάστασιν, ιδίως μάλιστα των Μεσσηνίων, εις τους οποίους η ξενοκρατία άμα επάτησε την Ελλάδα εξακολυθεί να ικανοποιή όλας τας αντιπάθειάς της και ν’ αναπαύη τα άλογα πάθη της. Ο, τι όμως αναφέρομεν είναι η νέα φάσις, την οποίαν η διαμονή των στρατευμάτων τις τον τόπον έλαβεν.
Είναι γνωστή η φανητιώδης προσήλωσις τινών εκ των στρατιωτών τούτων εις έν κόμμα. Οι στρατιώται ούτου παρεκτός των οποίων προ πολλού διέδιδον φημών, ότι θέλουν διαμείνουν μέχρι της αποπερατώσεως των Δημαιρεσιών δια να στρέψουν δια της βίας προς το συμφέρον των συμφατριαστών τους, ήρχισαν κατ΄αυτάς να κάμουν αποπείρας των σχεδίων των, απειλούντες τους κατοίκους ως πληροφορούμεθα, αν δεν λάβουν το μέρος των φίλων των. Εχοντες υπ’ όψιν τα υπερασπιζόμενα παρ αυτών πρόσωπα, πιστεύομεν ότι αιτία της διαγωγής αυτής είνια τα πολιτικά πάθη και ο φατριασμός των στρατιωτών τούτων, και όχι συστηματικά σχέδια του απολυτισμού εναντίον ενός δικαιώματος, το οποίον και αυτή η Τουρκοκρατία εσεβάσθη. Τούτο μολοντούτο θέλομεν γνωρίσει ως εκ των μέτρων της εξουσίας προς θεραπείαν του κακού τούτου, το οποίον δεν αγνοεί αναντιρρήτως. Οθεν αποφεύγομεν ήδη να κάμωμεν όσας έδει παρατηρήσεις. Ο Κύριος Καρώσης εν τούτοις, του οποίου η μέχρι τούδε διαγωγή εις Μεσσήνην είναι άξια επαίνων, δνε πρέπει να λησμινήση οποίαν εις τον χαρακτήραν του θέλει προστρίψει κηλίδα αν αδιαφορήση το καθ΄ημάς, θέλομεν ακολουθήση τον ρουν των πραγμάτων και ας όψωνται οι αίτιοι”.
Και λίγο αργότερα αρχίζει το ξυλοκόπημα:
“Ο, τι υποπτευόμεθα δεν το απεφύγαμεν. Την 7 τρέχοντος διευθύνετο εις την οικίαν του ο κύριος Α. Ζαλμάς. Καθοδόν προσεβλήθη από τρεις στρατιώτας της γραμμής, οίτινες επιπεσόντες αίφνης επάνω του, τον εκτύπησαν απανθρώπως και αποτόμως αφήσαντές τον ημιθανή. Ευρίσκεται ήδη κλοινήρης, μη δυνάμενος να μεταβή εκτός της οικίας του από τους διηνεκείς πόνους. Το κτύπημα τούτον ως γενόμενον επαυτοφόρω, έδοσε την μεγαλητέραν εντύπωσιν. Καταγίνεται να ανακαλύψη τι, επειδή τουλάχιστον δεν γνωρίζει τους κτυπήσαντες αυτόν, ως μη ελθών ποτέ με αυτούς εις ομιλίαν. Περί τούτων ανεφέρθη η αστυνομία επισήμως εις τον ταγματάρχην Ροδίτην, όστις διώρισε τριμελή επιτροπήν να εξετάση περί τούτου, αλλ’ εισέτι δεν είδομεν τι. Και είθε να εύγωμεν ηπατημένοι από τας οποίας μαντεύομεν αιτίας.
Διάφοροι άλλοι ραβδισμοί έλαβον χώραν κατ’ άλλων πολλών, και μάλιστα κατ’ αδυνάτων γυναικών. Αι καταχρήσεις αύται λαμβάνουν την πηγήν των από τους δύο λόχους της γραμμής, οι στρατιώται των οποίων δεν φυλάττουν καμμίαν πειθαρχίαν. Εξ εναντίας δε εκείνοι των ακροβολιστών και των ιππέων φέρονται τακτικώτατα, παραδειγματιζόμενοι κυρίως από τους αρχηγούς των. Ο Θεός να μας φυλάξη από τα μεγαλήτερα, διότι δεν έμεινε πλέον ασφάλεια του πολίτου”.
Ο “Αιών” όμως τα βρίσκει... όλα καλά: “Τα πάντα υπάρχουσιν ενταύθα εν άκρα ησυχία και ευταξία. Ο προ ολίγου ερχομός των στρατιωτών εις Νησί, και η ολιγοήμερος διατροφή των από τους κατοίκους, προεξένησαν κατ. Αρχάς ολίγον θπόρυβον, εν ώ τινές των κατοίκων έκαμαν την ανοησίαν να αντισταθώσι εις το αυθαίρετον μέτρον της εξουσίας περί αποδόσεως του διπλοδεκάτου και ηδύνατοξ να ματαιώσωσι τούτο δια της νομίμου οδού εντός οκτώ ημερών. Οι ίδιοι τούτοι μ’ όλα αυτά εξακολουθούσι φλυαρούντες και προσπαθούντες να ενσπείρωσι σκλανδαλα μεταξύ των αξιωματικών του Πυροβολικού κατά των ακροβολιστών και τ’ ανάπαλιν. Το αληθινόν είναι ότι όλοι οι αξιωματικοί των διαφόρων αποσπασμάτων, ανώτεροι των ανοησιών τούτων και των εντοπίων παθών, διατηρούσι την μεγαλυτέραν μεταξύ των αρμονίαν, ο δε διοικητής του Σώματος λαμβάνει τα πλέον αυστά μέτρα κατά πάσης παρεκτροπής. Οι κάτοικοι πωλούσι τα προϊόντα των εις διπλασίαν τιμήν και ελειενολογούσι τους ανοήτους των συμπολιτών, οίτινες προεκάλεσαν την συρροήν των στρατευμάτων. Το περίεργον είναι, ότι προσπαθούσι οι τοιούτου να περιπλέξωσι και τον Διοικητήν, δθα να συμπράττει εις τους σκοπούς των.
Αλλη είναι η αληθής κατάστασις των εδώ πραγμάτων. Ευχόμεθα νουν εις εκείνους, όσοι εξυβίζουσι τους αξιωματικούς, υπέρ των οποίων θέλει ομιλή άπασα η Μεσσηνία χάριν της αληθείας. Οι τοιούτοι εκ των ραδιούργων θέλουσι μετανοήση και κατ’ άλλον τρόπον, όταν ανακαλυφθή η αλήθεια εν γένει”.
ΕΙΣΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
Οι στρατιώτες γίνονται εισπράκτορες και όσοι δεν πληρώνουν θα πρέπει να τρέφουν άλλους 3-4 στρατιώτες που προβαίνουν σε βιαιότητες. Την ίδια ώρα ο ενοικιαστής των φόρων αυθαιρετεί με την ανοχή της εξουσίας σε βάρος των αγροτών:
“Τι να σου γράψω, φίλε, περί του Νησίου; Ημέρα τη ημέρα αναφύονται νέαι πληγαί και καταθλίψεις. Χθες κατά συνέπειαν αναφοράς του ενοικιαστού μας διετάχθη να γίνουν όλαι αι εισπράξεις δια στρατιωτών, και άκουσον! Οποιος δημότης χρεωστεί, αμέσως κοντά εις όσους στρατιώτας έχει του στέλλονται προσέτι τρεις ή τέσσερεις, οίτινες άμα φθάσουν εις την οικίαν του αμέσως διατάττουν φαγητόν, φονεύουν ό, τι ζώον εύρουν εις την οικίαν του, και τέλος κάμνουν τας μεγαλητέρας καταχρήσεις, καταβασανίζοντες τους ανθρώπους και ειφέροντες εις αυτούς μυρίας ύβρεις και κακώσεις. Τέλος δε ήρχισαν και τους ραβδισμούς εις εκείνους, οίτινες δεν έχουν όρνιθας και γάλλους να τους τρέφωσι. Ερωτώμενοι επί τίνι βάσει κάμνουν ταύτα, αποκρίνονται ότι έτσι έχομεν διαταγήν να κάμνωμεν.
Δεν φθάνει φίλε, ότι ελήφθη τοιούτον μέτρον δια την είσπραξιν των εφετεινών φόρων, αλλά το τοιούτον εβλήθη εις ενέργειαν και δια τα καθυστερούμενα άλλων ετών. Θλίψεις, στεναχώριαι, ήχοι στεναγμών και δάκρυα κατακαλύπτουσι τα πρόσωπα των ανθρώπων. Οσα συμβαίνουν καθ΄εκάστην είναι δύσκολον να περιγραφώιν εν προς εν. Παρατηρείς τους στρατιώτας εμβαίνοντας εις τας οικίας, καθό διατεταγμένοι, θύοντας και απολύοντας. Οταν υπάγη τις να παραπονεθή τότε τρώγει τας περισσοτέρας.
Ακουσον και άλλα αν θέλης. Εις τα μωρεοπερίβολα είχον οι άνθρωποι διάφορα σπαρτά, και κατά το εφετεινόν διάταγμα πρέπει να φορολογηθώσιν εις διπλόν φόρον. Τι συμβαίνει όμως ενταύθα; Ο ενοικιαστής ζητεί να τα φορολογήσει ως εθνικά και όχι ως εθνικοϊδιόκτητα. Την τοιαύτην διένεξιν διευκρίνησεν ο Διοικητής, ότι πρέπει να φορολογηθούν ως εθνικά, διότι εάν αι γαίαι ήναι σκεπασμέναι από δένδρα, αύται όμως είναι εθνικαί, και ούτως εξακολουθούν να πληρώνουν οι κάτοικοι αντί είκοσι τοις εκατόν, είκοσι πέντε, χάρις ει την πατρικήν πρόνοιαν του Διοικητού μας. Αφού προχθές έγινε η καταμέτησις του οίνου εις τας αποθήκας, μερικοί ανεφέρθησαν να αποφασισθή και η τιμή δια να ίδωσι αν τους συμφέρει να δώσωσιν εις τον ενοικιαστήν τον φόρον εις είδος ή εις χρήματα. Τέλος εδιωρίσθησαν πραγματογνώμονες, οίτινες λαβόντες υπ’ όψιν τα;ς διαφόρους τιμάς απεφάσισν τέλος πάντων, αν και παρανόμως, προς 7,50 δραχμές το φορτίον. Οι φορολογούμενοι λοιπόν κατά την έννοιαν του διατάγματος έκλεξαν να δώσουν φόρον εις χρήματα, ο ενοικιαστής δεν θέλει, αλά θέλει οίνον και ούτως εσφράγισε τα βουτσά των φορολογουμένων και αντί δύο φορτίων οίνου, το οποίον έχει να λάβη δικαίωμα, σφραγίζει έν βουτσί από δ΄λεκα φορτώματα, του λέγομεν, να σου δώσωμεν κατά το διάταγμα χρήματα, μας λέγει ότι, θέλω προς δέκα δραχμές το φόρτωμα, διότι η τιμή ήτις απεφασίσθη είναι δι’ εκείνους οίτινες ανεφέρθησαν ζητούντες να κοπή η τιμή. Ο Διοικητής καίτοι γνωρίζων ταύτα αδιαφορεί, και τι απήντησεν; Οτι πρέπει να δώσουν οι φορολογούμενοι τον φόρον εις οίνον και δια την έλλειψιν ήτις δύναται να γίνη, δια την ρατσίνην και τα λοιπά της μετακομίσεως έξοδα να ενάξουν τον ενοικιαστήν εις το Διοικητικόν Δικαστήριον. Ακουσον αδελφέ, ποία δυστυχία, ποία παρανομία να ενάξωμεν τον ενοικιαστήν δια τρεις, τέσσερας δραχμάς, τας οποίας εξόδευσε έκαστος δια την μετακομιδήν του φόρου εις την αποθήκην.
Εις όσα ωμίλησε προχθές η Αθηνά περί δημαιρεσιών, ότι δηλαδή θέλουσι διαμείνει τα στρατεύματα εδώ, δεν εψεύσθη, διότι αυτά μας επιβεβαιούν εισέτι οι ίδιοι οι στρατιωτικοί”.
ΒΙΑΙΟΤΗΤΕΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΠΟΛΙΤΩΝ
Η “Αθηνά” το Δεκέμβριο φιλοξενεί σοβαρές καταγγελίες με βιαιότητες των στρατιωτών, απαντώντας στο δημοσίευμα τους “Αιώνα”:
“Οσον κολακευτικός είναι ο ανταποκριτής του Αιώνος περί όσων πληροφορεί αυτόν δια τους δεινώς πάσχοντας Νησιώτας, περί των οποίων πολλάκις επληρώθησαν αι στήλαι όλων των Ελληνικών εφημερίδων, όσον και αν παρίσταται ούτος ως αμέτοχος των Μεσσηνιακών πραγμάτων, αποκαλών άλλους ραδιούργους, όσον εκ της ιδίας αυτού εκθέσεως γίνεται φανερά τα υποκινήσαντα αυτόν φανατικά αίτια να θυσιάση τόσον λίβανον και να πλέξη τόσον ακαίρους στεφάνους υπέρ στερεώσεως των φίλων του, τόσον περισσότερον δεν φαίνεται αληθής εις τας πληροφορίας του, και αν δεν έχομεν αυτόν φίλον ηθέλαμεν τον διακηρύξη στεντορίως όχι ειλικρινή Ελληνα. Και ιδού φίλε επειδή συ απεσιώπησες την αλήθειαν, ημείς δεν διστάζομεν να την είπωμεν, και βεβαιωθείτε, ανακαλύπτοντας αυτήν ποτέ δεν θέλομκεν μετανοήσεις, ως εις τας πληροφορίας σου εκθέτεις. Ευταξίαν νομίζεις, φίλε ανταποκριτά του Αιώνος, τους ραβδισμούς διαφόρων τιμίων πολιτών, και οι ραβδούχοι, κατίοι εγνωσμένοι ως τοιούτοι, να περιφέρωνται ασυστόλως; Ευταξίαν νομίζεις το να κλαπώσι δύο εμπορικά καταστήματα καθ’ ολοκληρίαν και να τρυπηθώσι άλλα τρία; Ευταξίαν νομίζεις το να κλαπώσι καζάνια και άλλα τοιαύτα είδη; Και παρουσιαζόμενοι οι παθόντες ν΄αποβάλλωνται με το μαρς; Ευταξίαν λέγεις το να διαρρήξωσιν την θύραν του πολίτου Ανδρέα Κορκονικήτα, του οποίου ελλείποντος εις Καλάμας, μετέβησαν εκείσε οι ανθυπολοχαγοί Σάσαρης και Ροδίτης και ο εξ Αργους ανθυπασπιστής Χρηστακόπουλος κ’ ενήργησαν δια των ευρισκομένων εκεί πλησίον σφυρών και χαλκέων την διάρρηξιν της θύρας, όποιυ εισελθόντες εξέβαλλον την προσφάτως τέξασα σύζυγον αυτού, αποπειραθέντες και την απόρριψιν του βρέφους; Ευταξίαν θεωρείς ενώ τότε ευρέθη εκεί ο αμερόληπτος και τίμιος Ιωάννης Χρονόπουλος, όστις αφού τους παρεκάλεσε να υπομείνουν μέχρις της ελεύσεως του οικοδεσπότου εκτυπήθη παρ’ ενός εξ αυτών και κακήν κακώς απεβλήθη; Τα πάντα εν ευταξία υπάρχουν, να περιφέρεται τις Κίκκος Κερκυραίος κατά τας 25 λήξαντος Νοεμβρίου βαστών καμουτσίον εις τας χείρας, ως άλλος Γιαννίτσαρης, και ζητών να κτυπήση τον Αστυνόμον επιφέρων και μυρίας κατ’ αυτού ύβρεις; Μένει και έμεινε ασφάλεια τις εις τους πολίτας, όταν αυτός ο Κερκυραίος εισήρχετο εις το καφενείον του Χρονόπουλου ζητών την Αθηνάν και απειλών εφώναζε “τον ηξεύρω ποιός είναι, αλλά θέλω τον κάμει να τον σηκώσουν δεκαπέντε”; Δεν πιστεύεις φίλε ότι εκ των αξιωματικών τινές είπον εις πολίτην τινά ν’ αλλάξει δρόμον, Ο έστι να γίνη Νάπας, ει δ’ άλλως θέλει δαρείς; Οσον δε περί διπλασίας τιμής των προϊόντων, βεβαιώσου κύριε ανταποκριτά του Αιώνος, ότι καθ’ όλην την διάρκειαν της εις Νησίον διαμονής των στρατευμάτων, ούτε άνθρακες, αλλ’ ούτε καυσόξυλα εφάνησαν, ούτε ωφελήθη τις το παραμικρόν.
Παραλείποντες χάριν συστολής, και άλλα τραγικώτερα, δεν ημπορούμεν να μην αποδώσωμεν όλα ταύτα εις την αδράνειαν του Εμήρ Βεκίρ του Νησίου, όστις υπερβαίνει πολύ περισσότερον εκείνου του Λιβανίου όρους, εν γνώσει του οποίου συνέβησαν τα δεινά, και ως εκ της μεγάλης αδράνειάς του και κερδοσκοπίας του έμενον αθεράπευτα, διότι πολλοί εκ των αξιωματικών εφέρθησαν τιμίως μη εξωκείλαντες, ως ο Κερκυραίος”.
Τελικά οι στρατιώτες αποχώρησαν αφού έμειναν για δύο μήνες όπως μας πληροφορεί ο “Αιών” στα τέλη Δεκεμβρίου ωραιοποιώντας την παρουσία τους:
“Χθες και σήμερον ανεχώρησαν τα ενταύθα διαμένοντα διάφορα στρατιωτικά σώματα δια τους ιδίοςυ των σταθμούς. Η διαμονή των επεβάρυνε κατά μικρόν τους κατοίκους. Πρέπει όμως να είπωμεν, ότι η φρόνησις των αρχηγών των και η άγρυπνος επιτήρησις αυτών, περιέστειλε πολύ τας αταξίας των στρατιωτών, αίτινες ήτο επόμενον να λάβωσι χώραν, εν ώ οι στρατιώται δεν κατέλυον εις τους κανονικούς των στρατώνας, αλλ’ εις τας οικίας των πολιτών”.
ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/ilias.bitsanis.96/posts/1180143188809072
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018
Καπετάν Γεώργιος Αργυρίου
Μια από τις εκπληκτικές και μοναδικές ιστορικές εκπομπές του Φρέντυ Γερμανού, στην οποία παρουσιάζει έναν αληθινό ήρωα Μακεδονομάχο και βετεράνο του Ελληνικού Στρατού των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-13, τον Κύπριο καπετάν Γεώργιο Αργυρίου.
Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018
Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018
Ο Λουμπαρδιάρης - «Αν είναι ο Αχμέτ καλός σημαδευτής, είναι ο ουρανός καλύτερος!»
Τοπία πολλαπλών συμβολισμών στο κέντρο της (παλιάς) Αθήνας…
Του Ιωάννη Μ. Μιχαλακόπουλου
Μουρμουρίζοντας –ενίοτε μεγαλοφώνως– τους ανωτέρω στίχους του Τίμου Μωραϊτίνη και ακολουθώντας κάποια από αυτά τα πλακιώτικα στενά, εύκολα φθάνει ο περιηγητής του κλεινού άστεως στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη. Πρόκειται για μια μονόκλιτη, μαρμαροσκέπαστη εκκλησία της μέσης βυζαντινής περιόδου, που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου του Φιλοπάππου (πλησίον του κοσμικού κέντρου «Διόνυσος»), περίπου στο μέσον της διαδρομής από ΜΕΤΡΟ «Ακρόπολη» προς ΗΣΑΠ «Θησείο». Το ναΰδριο εντάσσεται σε ένα ευρύτερο συμβολικό τοπίο υψηλότατης αξίας, που περιλαμβάνει τον Παρθενώνα, το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και άλλες άξιες θαυμασμού αρχαιότητες οι οποίες συνδέονται πολύ ευχάριστα μεταξύ τους με ένα καλοσχεδιασμένο δίκτυο διαδρόμων. Υπογραμμίζεται ότι, στα μέσα της δεκαετίας του ‘50, ο αξεπέραστος αρχιτέκτονας, φιλόσοφος και ποιητής του χώρου, Δημήτρης Πικιώνης, είχε επωμιστεί την ανάδειξη της συγκεκριμένης περιοχής (βλ. «Έργα Ακροπόλεως και Φιλοπάππου»). Μάλιστα, ο Πικιώνης είχε πρωτοτυπήσει, για την εποχή του, χρησιμοποιώντας στην τοιχοποιία του Λουμπαρδιάρη και στην οδοποιία των πέριξ μονοπατιών κομμάτια από τα τότε κατεδαφιζόμενα νεοκλασικά κτήρια της παλιάς πόλης.
Αναφορικά με την προέλευση του ονόματος Λουμπαρδιάρης (βομβαρδιστής), λέγεται ότι σχετίζεται με τον βομβαρδισμό της Ακρόπολης από τον Βενετό Μοροζίνη το 1687. Συγκεκριμένα, οι Ενετοί εισβολείς είχαν τοποθετήσει το μεγάλο πυροβόλο τους («λομπάρντα») δίπλα στο εκκλησάκι και από εκεί κανονιοβολούσαν εναντίον του Ιερού Βράχου. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη εκδοχή για το πώς και γιατί της τοπωνυμίας του ναϊδρίου, που διασώζεται μέσα από ένα κείμενο του «αθηναιολόγου» Δημητρίου Καμπούρογλου, το οποίο σε άλλους καιρούς κοσμούσε τη διδακτέα ύλη της Β΄ Γυμνασίου (βλ. Νεοελληνικά Αναγνώσματα, 1957):
«Γυρνώντας ακριβώς 360 χρόνια πίσω, βρίσκουμε το ημερολόγιο να σημαδεύει το έτος 1658, ενώ ο Οκτώβρης κοντεύει στο τέλος του… Ο δύστροπος, αιμοδιψής και δολερός Γιουσούφ αγάς του κάστρου της Ακρόπολης έχει φροντίσει να διαρρεύσει η πληροφορία στους ραγιάδες Αθηναίους, ότι η επικείμενη μεγάλη εορτή του άι-Δημήτρη θα τιμηθεί με ιδιαίτερη λαμπρότητα και από τους κατακτητές. Έχει αφήσει μάλιστα να εννοηθεί ότι επιθυμία του είναι να γίνει «μονοκκλησιά». Δηλαδή, μόνον ο Λουμπαρδιάρης να λειτουργηθεί ανήμερα, ώστε οι πιστοί, άπαντες ανεξαιρέτως, να προσέλθουν στο συγκεκριμένο εκκλησάκι για να προσευχηθούν.
Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018
Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018
Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου
Μετά την πτώση της Ακρόπολης (24 Μαΐου 1827) η Επανάσταση του '21 έπνεε τα λοίσθια. Στην Ηπειρωτική Ελλάδα είχε κατασταλεί και μόνο στο ανατολικό τμήμα της Πελοποννήσου παρέμενε ζωντανή. Κι εκεί, όμως, απειλείτο από τον Ιμπραήμ, που σκόπευε να εκστρατεύσει κατά του Ναυπλίου και της Ύδρας.
Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα, η ευρωπαϊκή διπλωματία άλλαξε στάση και άρχισε να διάκειται ευμενώς προς την Επανάσταση. Συνέβαλε σε αυτό και ο νέος Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Γεώργιος Κάνινγκ, που έδωσε μια πιο φιλελεύθερη τροπή στην εξωτερική πολιτική της Γηραιάς Αλβιόνας. Έτσι, στις 24 Ιουνίου 1827 υπογράφτηκε στο Λονδίνο συνθήκη μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, που καθόριζε τα της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τη συνθήκη, ιδρυόταν ελληνικό κράτος υπό την επικυριαρχία του Σουλτάνου, με σύνορα τον Αμβρακικό και τον Παγασητικό Κόλπο. Στη Συνθήκη Ειρηνεύσεως της Ελλάδος υπήρχε κι ένα μυστικό άρθρο, που προέβλεπε την επέμβαση των τριών δυνάμεων, εάν οι δύο εμπόλεμοι δεν δέχονταν τους όρους της σύμβασης.
Προς τούτο, ο αγγλικός στόλος υπό τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, ο γαλλικός υπό τον υποναύαρχο Δεριγνύ και ο ρωσικός υπό τον υποναύαρχο Χέυδεν, κατέπλευσαν στην Πελοπόννησο για να επιβάλουν την κατάπαυση των εχθροπραξιών. Η ελληνική πλευρά δέχτηκε με προθυμία την πρόταση των τριών Συμμάχων, ενώ ο Σουλτάνος δυσανασχέτησε και απέκρουσε οποιαδήποτε επέμβαση στην επικράτειά του.
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος, υπό τους Ταχίρ Πασά, Μουχαρέμ Μπέη και Μουσταφά Μπέη, πρόλαβε να προσορμισθεί στη λιμνοθάλασσα του Ναβαρίνου (σημερινή Πύλος), προτού προλάβει ο Δεριγνύ να τον εμποδίσει. Στόχος, τώρα, των τριών ναυάρχων ήταν να παρεμποδίσουν τη μεταφορά αιγυπτιακών στρατευμάτων σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1827 ο Κόδριγκτον, που είχε το γενικό πρόσταγμα, διαμήνυσε στον Ιμπραήμ ότι ο στόλος του βρισκόταν εκεί για να επιβάλει ανακωχή και τον προειδοποίησε ότι τυχόν άρνησή του θα τον υποχρέωνε να την επιβάλει δια της βίας.
Ο Ιμπραήμ, που συνέχιζε με αμείωτη ένταση τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του στην Πελοπόννησο, πήρε μάλλον αψήφιστα την απειλή του Κόδριγκτον και τις επόμενες μέρες δύο μοίρες του τουρκοαιγυπτιακού στόλου εξήλθαν από το Ναβαρίνο με κατεύθυνση την Ύδρα και την Πάτρα. Εμποδίστηκαν, όμως, από τον συμμαχικό στόλο και αναγκάσθηκαν να προσορμιστούν και πάλι στο Ναβαρίνο.
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018
Η Σμύρνη μάνα καίγεται… (με συγκλονιστικές φωτογραφίες)- Γιώργος Τζεδάκις
Για τη Μικρασιατική Καταστροφή, ακόμα και η πλούσια ελληνική γλώσσα αποδεικνύεται φτωχή για να αποδώσει το μέγεθος της ανθρώπινης και εθνικής συμφοράς. Η γενοκτονία και ο ξεριζωμός του Μικρασιατικού Ελληνισμού είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που βίωσε ποτέ ο τόπος και οι πληγές της ακόμα δεν έχουν κλείσει.
Τέτοιες μέρες, το 1922, το όνειρο της «Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών», που είχε διαρκέσει μόλις 39 μήνες, θα γινόταν εφιάλτης. Η καταστροφή της Σμύρνης θα σήμαινε και το τέλος του Ελληνισμού της Μικρασίας. Ένα τέλος, που πολλοί το έβλεπαν και ελάχιστοι έκαναν κάτι για να το αποτρέψουν. Ένα τέλος, που ακόμα κι αν δεν μπορούσε να αποφευχθεί, θα μπορούσε να μην σφραγιστεί με τον αφανισμό της Σμύρνης και των κατοίκων της! Ένα τέλος, για το οποίο οι ευθύνες είχαν ονοματεπώνυμα, αλλά δεν αποδόθηκαν σε όλους…
Η ειρωνεία της ιστορίας τα έφερε έτσι, ώστε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που διπλασίασε την Ελλάδα, απελευθέρωσε τη Σμύρνη και θριάμβευσε με τη Συνθήκη των Σεβρών, να είναι και αυτός που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας με τις μη αναγκαίες εκλογές του 1920. Τις έχασε από ένα λαό, που ξέχασε σε μια νύχτα τη βενιζέλειο εθνική εποποιία. Αλλά και από ένα λαό εξουθενωμένο, μετά από μία δεκαετία πολέμων, που πίστεψε τις υποσχέσεις των βασιλικών για επιστροφή των στρατευμάτων στην πατρίδα.
Οι υποσχέσεις, όμως, έμειναν στις καλένδες. Η Μικρασιατική Εκστρατεία όχι μόνο συνεχίστηκε, αλλά σχεδιαζόταν μέχρι και η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Οι άφρονες αυτές επιλογές, σε συνδυασμό και με την ανερμάτιστη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία, έγειραν την πλάστιγγα της ιστορίας εις βάρος της Ελλάδας.
Στο μεταξύ, η επιστροφή τού ανίκανου και επικίνδυνου, όπως αποδείχτηκε, για τη χώρα Βασιλιά Κωνσταντίνου, έδωσε το πρόσχημα στους συμμάχους να επαναχαράξουν τη στρατηγική τους στην ευρύτερη περιοχή (κυρίως λόγω των πετρελαίων της Μοσούλης, όπως και σήμερα) και να στραφούν προς τον Κεμάλ, ο οποίος και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Με αποκομμένο τον ελληνικό στρατό στα βάθη της Μικρασίας και με ανοχύρωτες τις πόλεις, ήταν απλά θέμα χρόνου να μπουν οι Νεότουρκοι και στη Σμύρνη. Και όταν μπήκαν, τα όσα επακολούθησαν δεν μπορούσε να τα χωρέσει ο ανθρώπινος νους…
Η προσφορά των Χόρτον-Πάουελ
Παρασκευή 25 Μαΐου 2018
Όταν ο Χρουστσόφ αντίκρισε τους Έλληνες των Αγίων Σαράντα
«…Κατά την επίσκεψή μου στην Αλβανία κινήθηκα σχεδόν σ’ ολόκληρη τη χώρα και διαπίστωσα μεγάλες διαφορές ανάμεσα στις βόρειες και τις νότιες περιοχές της.
Στη νότια Αλβανία η πολιτιστική ανωτερότητα, αλλά και η εθνική ιδιαιτερότητα είναι καταφανέστατη, αφού ο πληθυσμός στη συντριπτική του πλειοψηφία αποτελείται από ΕΛΛΗΝΕΣ. Σε αντίθεση με τη βόρεια Αλβανία, οι νότιες περιοχές, χάρις στο Ελληνικό στοιχείο, παρουσιάζουν μια πολύ ανώτερη πολιτιστική εικόνα, κάτι το εντελώς ξεχωριστό από την υπόλοιπο χώρα.
Αυτήν την πολιτιστική υπεροχή όμως των ΕΛΛΗΝΩΝ του νότου, οι σύντροφοί
μας Αλβανοί φαίνεται, ό,τι ΌΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΦΡΟΝΤΙΣΑΝ ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΝ, αλλά, όπως κατάλαβα, ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ.
Όταν επισκέφθηκα τους Αγίους Σαράντα, ένα πανέμορφο λιμάνι στην Αδριατική, με υποδέχθηκαν ενθουσιώδη Ελληνικά πλήθη, που ζητωκραύγαζαν συνέχεια στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ. Δημιουργήθηκε μια ατμόσφαιρα καθαρά ΕΛΛΗΝΙΚΗ και μόνο οι άγριες φάτσες των Αστυνομικών και οι μορφές των Αλβανών επίσημων, θύμιζαν την Αλβανική κρατική παρουσία.
Εξέφρασα την έκπληξη και τον θαυμασμό μου στον σύντροφο Ενβέρ Χότζα, για την εντυπωσιακή παρουσία των ΕΛΛΗΝΩΝ, ο οποίος, φανερά ενοχλημένος, προσπάθησε να με πείσει, ότι πρόκειται για εξελληνισμένους γλωσσικά Αλβανούς…»
Σάββατο 19 Μαΐου 2018
Πέμπτη 17 Μαΐου 2018
Σάββατο 31 Μαρτίου 2018
ΚΑΡΑΟΛΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ο απελευθερωτικός αγώνας 1955-1959
Την 1η Απριλίου 1955 άρχισε ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών)
Στρατιωτικός ηγέτης ήταν ο Κύπριος απόστρατος αντισυνταγματάρχης του ελληνικού στρατού Γεώργιος Γρίβας που δρούσε στην Κύπρο με το ψευδώνυμο Διγενής.
Κύπρος ....Μάιος 1956 ...
Ο άνθρωπος με την κουκούλα που τραβώντας έναν μοχλό αφαιρούσε ζωές Κυπρίων αγωνιστών της ΕΟΚΑ τη δεκαετία του 1950, μετά από πολλές δεκαετίες, αποκτά μορφή και ονοματεπώνυμο.
Πρόκειται για τον βρετανό δήμιο Harry Allen, ο οποίος σήμερα δεν βρίσκεται στη ζωή αλλά η δράση του στη Κύπρο έχει σημαδέψει ανεξίτηλα την ιστορία του νησιού.
Απόδημοι Κύπριοι της Μεγάλης Βρετανίας κατάφεραν και εξασφάλισαν με αντίτιμο 1100 στερλίνες προσωπικά αντικείμενα του δήμιου μεταξύ των οποίων έναν κατάλογο με τους απαγχονισθέντες Κύπριους αγωνιστές στον οποίο εκτός από τα στοιχεία τους αναφέρονται λεπτομέρειες του θανάτου τους, όπως το πόσα δευτερόλεπτα χρειάστηκαν για να ξεψυχήσουν μετά το άνοιγμα της καταπακτής.
Μεταξύ των αντικειμένων είναι ακόμα ένα ρόπαλο, φωτογραφίες του δήμιου και δύο ρολόγια που χρησιμοποιούσε ώστε οι εκτελέσεις να γίνονται την προκαθορισμένη ώρα. ¨Όλα τα αντικείμενα δόθηκαν στον Πρόεδρο της Κυπριακής Βουλής Γ. Ομήρου ο οποίος δήλωσε πως αποτελούν τεκμήρια της θηριωδίας που επέδειξε η αποικιοκρατία εις βάρος ενός λαού που αγωνίστηκε για την ελευθερία του. Ο κ. Ομήρου θα τα παραδώσει στο Μουσείο Αγώνος «για να εκτίθενται ως αιώνιο όνειδος της απεχθούς διαγωγής των αποικιοκρατών και για να αποτελούν διαχρονικό, αποκρουστικό δείγμα των μεθόδων της καταπίεσης, της ανελευθερίας και του ολοκληρωτισμού».
Στις Κεντρικές Φυλακές της Κύπρου είχαν απαγχονιστεί οι: Μιχαήλ Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου (10 Μαΐου 1956), Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος και Χαρίλαος Μιχαήλ (9 Αυγούστου 1956), Μιχάλης Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομμάτης και Ανδρέας Παναγίδης (21 Σεπτεμβρίου 1956) και Ευαγόρας Παλλικαρίδης (14 Μαρτίου 1957).
Ο Harry Allen «τιμήθηκε» από τη Βρετανία και το Μουσείο Φυλακών εξέδωσε και βιβλίο με τη ζωή του με τίτλο: «Ο τελευταίος δήμιος της Βρετανίας». Ο Harry Allen πλην των εκτελέσεων των ηρώων της ΕΟΚΑ, ήταν δήμιος σε 29 εκτελέσεις και συνδήμιος σε άλλες 53.
Παρασκευή 16 Μαρτίου 2018
Στα αγαπημένα ελληνικά ΚΤΕΛ…στο θρίαμβο του παραδόξου!!!
του Νίκου Γ.Λεμονή
Στον Σταθμό Υπεραστικών Λεωφορείων της Λιοσίων, που ένας φίλος ονομάζει «JFK» παραλληλίζοντάς τον – ειρωνικά προφανώς…- με το γνωστό αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης.
Τα ΚΤΕΛ, τα υπεραστικά λεωφορεία δηλαδή, είναι έτσι κι αλλιώς μια πολύ «νεοελληνική» ιστορία. Δημιουργία της χούντας, διατήρησαν πάντα και διατηρούν ακόμα μια ατμόσφαιρα νοσταλγική εκείνων των χρόνων. Τέλη ’60- αρχές’ 70. Κι οι δύο σταθμοί υπεραστικών, στον Κηφισό και στην Λιοσίων, λειτουργούν ως τέλειες κάψουλες μεταφοράς στον χωροχρόνο. Μόλις βρεθείς εκεί, κάνεις αυτομάτως ένα άλμα τεσσάρων-πέντε δεκαετιών προς τα πίσω.
Τα πανταόλα, τα εκδοτήρια των εισιτηρίων, τα καταστήματα, τα χρώματα στους τοίχους, τα καθίσματα στους χώρους αναμονής, ως κι οι φάτσες των ανθρώπων, είναι ρετρό.
Ειδικώς τα ΚΤΕΛ του Κηφισού τα έχω συνδέσει αμετάκλητα με τα εξαίσια λαϊκά της δεκαετίας του ’70. Τότε που ήταν τόσο καλύτερο του επίπεδο του λαϊκού τραγουδιού, που θεωρούσαμε τον Μητροπάνο σκυλά. Αιτία αυτής της σύνδεσης είναι μάλιστα ένα δικό του τραγούδι που έπαιζε κάποτε από τα μεγάφωνα του Σταθμού, ενώ περίμενα το λεωφορείο για Πάτρα (κι από ‘κει θα συνεχιζα για Ιταλία με το πλοίο) με το επίμονο ρεφραίν:»σ’ αγαπώ ακόμα, ακόμα για σένα ζω /κι αν θα με κόψουν στη μέση, διπλά θα σ’αγαπώ…»
Στα ΚΤΕΛ έχω ταξιδέψει δίπλα-δίπλα με μια κυρία που δυστροπούσε γιατί ο οδηγός άκουγε τα ματς στο ραδιόφωνο και γύρισε να πει τον πόνο της, σε ποιον; Σ’εμένα… : «Πω πω!!! μας έχουν ζαλίσει μ’αυτό το ποδόσφαιρο! Εσείς το παρακολουθείτε;»
Πού νά ‘ξερες καλή μου σε τι άρρωστο έπεσες…
Έχω επίσης δει το δέος και την έκπληξη ενός ζευγαριού νέων αμερικάνων που ταξίδευαν με τα σακίδιά τους στην πλάτη, όταν είδαν τον υπάλληλο του ΚΤΕΛ Αργολίδος να πλακώνει αποφασιστικά στις κλωτσιές τις αποσκευές των επιβατών για να χωρέσουν στη σκευοφόρο.
Γενικά στα ΚΤΕΛ το είχα με τους ανθρώπους από την αμερικάνικη ήπειρο. Στη διαδρομή Κύμη-Χαλκίδα γνώρισα έναν ωραίο τύπο από το Σαν Φρανσίσκο, που ταξίδευε μόνος του στην Ευρώπη ντυμένος σαν πρόσκοπος και ισχυριζόταν πως το πευκοδάσος από το οποίο περνούσε η διαδρομή ήταν το πιο όμορφο τοπίο που είχε δει στη ζωή του. Από Βόλο για Αθήνα δύο κοπελίτσες από το New Jersey που μου πρόσφεραν ενθουσιασμένες χαλβά Φαρσάλων. Και από Αθήνα για Λεωνίδιο ένα ζευγάρι από τη Αργεντινή που θα μετάνιωσε πικρά την ώρα και τη στιγμή που πιάσαμε κουβέντα, καθώς προσπαθούσα να εξασκήσω τα ισπανικά που τότε μάθαινα και επιστράτευσα στη διαδρομή όλους τους κοινούς τόπους που γνώριζα για την Αργεντινή, από τον Μαραντονα στον Άστορ Πιατσόλα κι από τον Τσε στη Μπόκα Τζούνιορς.
Παρασκευή 23 Φεβρουαρίου 2018
Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΛΙΜΝΗΣ 1999 { Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΕΝΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΥ}
Σενάριο: Σταμάτης Τσαρουχάς , Σοφία Κλήμη-Παναγιωτοπούλου Μουσική σύνθεση: Χρήστος Τσιαμούλης Ηθοποιοί: Λάκης Κομνηνός (Αποστόλης Δήμητσας) , Κατερίνα Μουτσάτσου , Γιάννης Κάσδαγλης (Χρήστος Δήμητσας) , Εύρη Σωφρονιάδου , Άκης Μαχαίρας (Χρήστος Δήμητσας) , Βαγγέλης Μουρίκης (II) , Γιάννης Ιωάννου (I) , Σταύρος Παρχαρίδης , Μιχάλης Γιαννάτος (Χασάν) , Γιώργος Σουξές (Ζοζέφ) , Βασίλης Καμίτσης , Ευδοκία Στατήρη , Κατερίνα Ιωάννου , Βάσω Ζήνδρου , Φαίη Ζυμπίδου
Έτος: 1999
fouit.gr: Ο Σταμάτης Τσαρουχάς για τον "Ανθό της Λίμνης"
Πηνελόπη Δέλτα
Πηνελόπη ΔΕΛΤΑ (1), Ο Ελληνισμός της Αλεξάνδρειας
Πηνελόπη ΔΕΛΤΑ (2), Ο μεγάλος έρωτας
Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018
Μικρασιατική εκστρατεία: οι ευθύνες του Λόυδ Τζώρτζ
γράφει ο Π. Α.
Διαβάζουμε στα Πρακτικά της Βουλής τωνΛόρδων της 8 Δεκεμβρίου 1922, ότι στην συνεδρίαση αυτήν συζητήθηκε, με αφορμή αλληλογραφία του Πρωθυπουργού Λόυδ Τζωρτζ με τον Γούναρη, το θέμα της βαρείας ευθύνης του πρώτου για την Μικρασιατική Καταστροφή. Το συμπέρασμα της συζήτησης διατύπωσε ο Πρόεδρος του Σώματος Λόρδος Birkenhaed ως εξής: "εάν η υπόψη αλληλογραφία είχε κοινοποιηθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο, θα είχαμε αποφύγει την αποτρόπαιη τραγωδία της ήττας της Ελλάδας στη Μικρά Ασία και οι πρώην Υπουργοί και ο Αρχιστράτηγος δεν θα είχαν χάσει την ζωή τους".
Η υπόθεση ξεκινά από τον Φεβρουάριο 1922, όταν ο Γούναρης έστειλε απόρρητη επιστολή προς τον Λόυδ Τζωρτζ, στην οποία του δήλωνε, ότι ο στρατός μας έχει εξαντληθεί και τα ταμεία του Δημοσίου έχουν αδειάσει. Συνεπώς, συνέχιζε, αν η Αγγλία δεν ενισχύσει την Ελλάδα με χρήματα, άνδρες, όπλα, αεροπλάνα, ο στρατός θα υποχρεωθεί να αποσυρθεί. Η απάντηση που έλαβε, όχι μόνον ήταν αρνητική, αλλά και έδινε εντολή στον Γούναρη να διατηρήσει ο στρατός τις θέσεις του. Το απόρρητο αυτής της αλληλογραφίας οφειλόταν σε επιθυμία του Λόυδ Τζωρτζ να παραμείνουν μυστικές οι επαφές του με τους Έλληνες ηγέτες. Το μυστικό, όμως, αποκαλύφθηκε από την εφημερίδα Sunday Express στις αρχές Δεκεμβρίου 1922 (Μ. Χριστοπούλου)
Η είδηση για την παραπάνω μυστική επαφή του Λόυδ Τζωρτζ με τους Έλληνες ηγέτες ξάφνιασε τους Άγγλους και προκάλεσε πολιτικό σεισμό. Ο Λόυδ Τζωρτζ θεωρήθηκε, σύμφωνα με την παραπάνω δήλωση του Προέδρου της Βουλής των Λόρδων, προσωπικά υπεύθυνος για την Καταστροφή και την Εκτέλεση των Έξι. Αυτό, μαζί με τα πολλά άλλα σκάνδαλα στα οποία ο Λόυδ Τζωρτζ είχε αναμιχθεί, είχε ως συνέπεια να πέσει η Κυβέρνησή του και, φυσικά, να χάσει ο Λόυδ Τζωρτζ την ''καρέκλα'' του Πρωθυπουργού (www.bbc.history, The rise and Fall of Lloyd George) .
Γ.Β.Δερτιλής: Ιστορία του ελληνικού κράτους 1830-1920, Π.Ε.Κ,Σεπτέμβριος 2014. Στοιχεία για την συνέχεια του ελληνικού έθνους
Ο Γ.Β.Δερτιλής είναι ένας μετριοπαθής ιστορικός, κυρίως της οικονομίας και κατά δεύτερο των πολιτικών γεγονότων, συνεργάστηκε μάλιστα με ιστορικούς όπως ο Σ.Ασδραχάς στην συγγραφή πρωτότυπων μελετών.Καταλήγει πως δεν είναι το κράτος που δημιουργεί το ελληνικό έθνος αλλά το έθνος το κράτος. Βεβαίως λοιπόν ο ελληνισμός δεν δημιουργείται με την επανάσταση του 1821 αλλά έχει μακρά ιστορική διαδρομή. Γράφει συγκεκριμένα: " ο εθνικισμός ήταν αναγκαίος για το κράτος ήταν, όμως,, και υπαρκτός και ιστορικά αναπόφευκτος, διότι προϋπήρχε του κράτους, πολύ πριν το 1821. Προϋπήρχε ως αρχέγονο πατριωτικό αίσθημα στις συνειδήσεις των ελληνορθόδοξων και ελληνοφώνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, της Επτανήσου και της διασποράς. Η διαμόρφωση αυτού του αισθήματος , βαθμιαία και αργόσυρτη , ήταν το αποτέλεσμα μακραίωνης διαδικασίας. Οι απαρχές της ανάγονται στους βυζαντινούς χρόνους(σελ.339).
Ο Δερτιλής θεωρεί ως βασικό σημείο την καθιέρωση στο Βυζάντιο από την εποχή ήδη του Ηράκλειου της ελληνικής γλώσσας ως της επίσημης γλώσσας (άλλωστε ο μεγαλύτερος πληθυσμός του ήταν ελληνόγλωσσος) του κράτους και η αναβίωση της αρχαιοελληνικής παιδείας (σ.340). Ο χαρακτηρισμός Έλληνες απαλλαγμένος από τις θρησκευτικές συμπαραδηλώσεις (παγανιστής) αφορούσε όλον τον ελληνόγλωσσο πληθυσμό(σελ.340). Ο Δερτιλής επισημαίνει "στην πολιτισμική στροφή είχε εμμέσως συντελέσει και η ελληνική "κοινή" όπως είχε διαμορφωθεί, ως γλώσσα της Εκκλησίας, στους προηγούμενους αιώνες (σελ.340), ενώ "επί 1400 χρόνια, άλλωστε, όλοι οι ορθόδοξοι κληρικοί των βυζαντινών και αργότερα των οθωμανικών επαρχιών διορίζονταν από το Πατριαρχείο και ήταν ελληνόγλωσσοι"(σελ.341). Ο Δερτιλής τονίζει ότι τα μέλη της βυζαντινής ηγεσίας "είχαν επιπλέον αναπτύξει, μέσω των κλασσικών κειμένων, μια ισχυρή πολιτισμική ταύτιση με την ελληνική Αρχαιότητα.
Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018
Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2018
Από τον Μακεδονικό Αγώνα στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης
Σκηνοθέτης και παραγωγός: Σταμάτης Τσαρουχάς
Αφήγηση: Σοφία Σωτηρίου, Χρήστος Λιακόπουλος Σενάριο: Σοφία Σωτηρίου Μουσική: Χρήστος Τσιαμούλης Φωτογραφία: Κώστας Ποταμιάνος, Σωκράτης Στεφανίδης Μοντάζ: Σαιφεντίν Σαλήμ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)