Η κυρία Καϊλή έχει άποψη για όσους λαμβάνουν επιδόματα. Τους θεωρεί«τεμπέληδες» που «φυτοζωούν χωρίς να θέλουν εργαστούν» και στους οποίους «δίνουμε επιδόματα». Μάλιστα, όταν πάει το μυαλουδάκι της σε αυτούς, τις θυμίζουν «τύπους όπως τον Καρανίκα» (σύμβουλος του κ.Τσίπρα).
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2018
Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018
Και κρεματόριο η κομματοκρατία, του Χρήστου Γιανναρά
Από τις δεκάδες τα καρβουνιασμένα κορμιά του φρικωδέστερου, του πιο εφιαλτικού θανάτου, κάποια βρέθηκαν αγκαλιασμένα. Στο Μάτι της Αττικής, στις 23 Ιουλίου του 2018. Οταν η κόλαση σε αγγίζει κατάσαρκα, δεν σου μένει άμυνα καμιά, μόνο ένα σφιχταγκάλιασμα. Είναι ο άρρητος αντίλογος στην αλογία του άδικου, μαρτυρικού θανάτου. Πότε και πώς γίνεται «κραταιά ως θάνατος η αγάπη», θα μένει πάντοτε αίνιγμα – «άδηλον παντί, πλην ή τω θεώ».
Εμείς «οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι», θα επιβιώσουμε, όσο είναι γραφτό για τον καθένα μας, με ανεξίτηλη στις ψυχές μας την εικόνα του καρβουνιασμένου σφιχταγκαλιάσματος. Δηλαδή, με την ανίατη οργή και τον τρόμο, για τη μοίρα που μας έλαχε, να ζούμε, όχι σε κοινωνία ανθρώπων, αλλά σε αγέλη θηριωδίας και ασυνειδησίας.
Είναι περίτρομος ο βίος, όταν ζεις σε ένα δήθεν «κράτος», όπου όλες οι προϋποθέσεις και των εφιαλτικότερων απειλών παραμένουν άμεσες πιθανότητες, ενώ οι φυσικοί αυτουργοί της εκάστοτε κόλασης επιζούν ατιμώρητοι και ηγεμονεύοντες.
Ο καθένας μας (με εξαίρεση τους δοσίλογους συμπαίκτες των φυσικών αυτουργών) μπορεί να λογαριάσει τα μεγέθη πολιτικής διαφθοράς, κομματικού παρακράτους, ασύδοτης ψηφοθηρίας, που κραυγάζουν πίσω από τον εφιαλτικό θάνατο των συνανθρώπων μας στο Μάτι: Πόσοι υπάλληλοι της πολεοδομίας, επί πόσα χρόνια, χρηματίζονταν χυδαία και ατιμώρητα, για να συντελεστεί το οικιστικό εκεί αλαλούμ, πόσοι βουλευτές κάλυψαν εγκληματικές αυθαιρεσίες, πόσοι υπουργοί προστάτευσαν φονιάδες εργολάβους, πόσοι «λαδωμένοι» επιθεωρητές-ελεγκτές των εγκληματιών-υπαλλήλων κουκούλωσαν τη φρενίτιδα της παρανομίας.
Το Μάτι ήταν κατά 80% δασική περιοχή, προστατευόμενη, ο γενικός πολεοδομικός σχεδιασμός απέκλειε την οικοδόμησή του. Οικοδομήθηκε αυθαίρετα, ο χρηματισμός των πολιτικά υπεύθυνων ακύρωνε νόμους και διατάγματα. Αντί για δρόμους, οι εργολάβοι αυτοσχεδίαζαν στενάδια που οδηγούσαν κυριολεκτικά στον γκρεμό. Η χρηματολαγνεία των «δημόσιων λειτουργών» και η ψηφοθηρία των πολιτευόμενων μετέτρεψαν τελικά τον παραθαλάσσιο πευκώνα σε κλίβανο απανθράκωσης πανικόβλητων ανθρώπων.
Τρίτη 3 Ιουλίου 2018
Υπερπαραγωγή «πολιτικής» σε... κομματικούς βιότοπους
Συντάκτης: Θανάσης Βασιλείου
Έντυπη έκδοση Εφημερίδα Συντακτών
Μερικά συμπτώματα στοιχειώνουν τον ελληνικό τρόπο και, άρα, τη Γ' Ελληνική Δημοκρατία. Καθηλώνουν την κοινωνία. Αφήνουν έμμονα τραύματα που δεν επουλώνονται για όσο χρόνο δεν θεραπεύονται τα αίτια που τα προκαλούν.
Στο μεγάλο θέμα μας. Λόγου χάριν, τα ιερά των κομμάτων είναι θεσμικά προστατευμένες περιοχές –κάτι σαν βιότοποι.
Απ’ τις διακυμάνσεις στην εξέλιξή τους, παράλληλα με την εξέλιξη του ελληνικού κράτους από τη νεωτερικότητα στη μετανεωτερικότητα, θεωρητικά, οι επιλογές τους εμπίπτουν στις σφαίρες κοινωνικοπολιτικής βούλησης, θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, εντέλει, στην αποτελεσματική λειτουργία του πολιτεύματος.
Παρόλα αυτά, οι κομματικοί βιότοποι λειτουργούν μάλλον ως οιονεί κρατικοί και λιγότερο ως κοινωνικοί δρώντες∙ σαν νησιά προεμπειρικών βεβαιοτήτων, στα οποία κυριαρχεί η αυθεντία της κλειστής ομάδας συνομιλητών και όπου κατακρημνίζεται το αυτονόητο, ο Λόγος (reasoning), οι επιστήμες και το summum bonum (κοινό καλό).
Οι νεοαφικνούμενοι στα νησιά αυτά καλούνται να μεταμορφωθούν από επίδοξοι πληβείοι (aspiring plebeians) –που θα ήταν για όλη τους τη ζωή αν δεν έκαναν αυτό το ταξίδι– σε επίδοξους πολίτες (citizens).
Τα κόμματα, για τους πιο τυχερούς-κληρονόμους παλιότερων στελεχών ή εθνοπατέρων, λειτουργούν και ως χώροι εντατικής προπόνησης αυριανών στελεχών και ηγετών.
Λειτουργούν και σαν νησιά μέσα στα νησιά, σαν ομάδες μέσα στα κόμματα – μια πρακτική που είναι γνωστή ως ενδοκομματική αντιπολίτευση.
Διατηρούν αρχεία φακέλων για πράξεις και παραλείψεις πολιτικών αντιπάλων και στρατούς εκκαθάρισης. Κι όταν μιλάμε για κόμματα εξουσίας, λειτουργούν ταυτόχρονα ως δεξαμενές αποστατών ή και κυβερνητικών ανασχηματισμών.
Εκτός από τα λίγα παραπάνω, οι κομματικοί βιότοποι λειτουργούν και ως κατασκευαστές και τροφοδότες των ειδήσεων. Κι αν «ό,τι συμβαίνει τώρα» είναι τα τουίτς, το twitter ή το Μέσον καθορίζει την πολιτική ατζέντα.
Πιστεύουν ότι πρόκειται για μια παραγωγή πολιτικής ποιοτικά ανώτερης από τις κουβέντες του καφενείου.
Παρασκευή 1 Ιουνίου 2018
Ασπόνδυλοι δημοσιογράφοι, πολτοποιημένοι βουλευτές
Γράφει ο Πέτρος Πιζάνιας
Ποιος πάει να οργανωθεί σε πολιτικό κόμμα τα τελευταία χρόνια; Και συμπληρωματικά ποιοι γίνονται δεκτοί ως δημοσιογράφοι από τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ; Θα απαντήσω πρώτα μεταφορικά, άρα συνοπτικά: και στις δύο περιπτώσεις η συντριπτική πλειονότητα προέρχεται από τα πολιτιστικά έγκατα της ελληνικής κοινωνίας.
Όσοι και όσες δεν διαθέτουν αυτό το πολιτιστικό προφίλ, όσοι διαθέτουν έστω στοιχειώδη αυτοσεβασμό και καλλιέργεια, απλώς σπανίζουν εντός των ΜΜΕ και των πολιτικών κομμάτων, ή είναι περιθωριοποιημένοι κάπου –ανεξαρτήτως της πολιτικής τους ιδεολογίας. Πρόκειται όμως για μια απάντηση που δείχνει το αποτέλεσμα, την κατάληξη του εν λόγω προσωπικού σήμερα. Ας ξεκινήσω, λοιπόν, από την αρχή.
Πρώτη επιδημία
Για τους δημοσιογράφους η εξήγηση είναι κάπως απλούστερη. Στον βαθμό κατά τον οποίο τα ΜΜΕ, παντού στον κόσμο, άρχισαν να ελέγχονται από κεφαλαιούχους κάθε είδους, ανώνυμους υπό την μορφή των γιγαντιαίων επιχειρήσεων ή επώνυμους υπό την μορφή των μεγιστάνων του κεφαλαίου, αποκτούσαν την λειτουργία του σκέτου εργαλείου προπαγάνδας αυτής της οικονομικής ισχύος.
Στη χώρα μας αυτή η εκδοχή πήρε μια τροπή συγκρότησης ημιμαφίας στα πλευρά του πολιτικού παίγνιου ως εργαλείο εκβιασμού, μετά την εκπληκτικά επιπόλαιη όσο και ιδιοτελή ιδιωτικοποίηση κάθε είδους συχνοτήτων. Και μάλιστα χωρίς ουσιωδώς κανένα όργανο εποπτείας και ελέγχου τόσο των τύπων όσο και του περιεχομένου. Και ας αλαλάζουν ακριβώς οι παραγωγοί σκουπιδιών στα ΜΜΕ περί ελευθερίας της έκφρασης και κινδύνου επιβολής λογοκρισίας.
Αυτή η απουσία οργάνου ακύρωσε εκ των πραγμάτων και τον ρόλο των αρμόδιων εισαγγελέων, δεδομένου ότι για να παρέμβουν θα έπρεπε να δράσουν μόνοι εναντίων όλων των τεράτων, πολιτικών, τηλεοπτικών, Τύπου και συχνότατα ποδοσφαιρικών, με τον αρμόδιο αντιεισαγγελέα διορισμένο κατά το σύστημα από κυβερνητικό κόμμα, πάνω από το κεφάλι του.
Τρίτη 24 Απριλίου 2018
Η κομματοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ και η συνθηκολόγηση
 | ||
Η κομματοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ και η συνθηκολόγηση
Γιώργος Κοντογιώργης
|
Τετάρτη 4 Απριλίου 2018
Πως τα κόμματα-φυλές νέμονται την εξουσία
Γράφει ο Σταύρος Λυγερός –
Η ανάγκη των πολιτικών αρχηγών να διεγείρουν τον κομματικό πατριωτισμό για να ενισχύουν τη συσπείρωση και τη μαχητικότητα της παράταξής τους είναι κατανοητή. Το ίδιο και η προσπάθειά τους να αλιεύσουν ψήφους. Θα ήταν αφέλεια, λοιπόν, να περιμένει κανείς από τα κόμματα και τους αρχηγούς τους να κάνουν επίδειξη αντικειμενικότητας με ακριβοδίκαιες κρίσεις. Ο ρόλος τους είναι διαφορετικός. Όλα, όμως, έχουν ένα όριο, το οποίο, όπως μας αποδεικνύουν συνεχώς τα γεγονότα, έχει προ πολλού καταλυθεί.
Η για μεγάλο χρονικό διάστημα αποδοχή εκ μέρους της κοινωνίας του ξύλινου κομματικού λόγου δεν οφειλόταν μόνο σε πολιτικό πρωτογονισμό. Συνδεόταν και με τον υψηλό βαθμό κομματικοποίησης των θεσμών. Μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974, τα κόμματα άσκησαν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αλλά και έναν υπερβάλλοντα και ασφυκτικό έλεγχο σε όλο σχεδόν το πλέγμα της δημόσιας ζωής.
Τρίτη 3 Απριλίου 2018
Που διαφέρει η ελληνική από την κρίση στη Δύση
Γράφει ο Γιώργος Κοντογιώργης –
Η ολιγαρχική κομματοκρατία, που συμβολίζει ακριβώς την οπισθοδρομική εκδοχή του κράτους, διασφάλισε διαχρονικά την ιδιοποίησή του, με αποκορύφωμα τη μεταπολίτευση. Η περίοδος αυτή σηματοδοτεί την ολική επαναφορά της χώρας στο καθεστώς της πλέον απεχθούς φαυλοκρατίας που καταγράφεται τον 19ο αιώνα. Όντως, στη μεταπολίτευση διαμορφώθηκαν οι προϋποθέσεις και τα αντίστοιχα ιδεολογήματα για την κρίση που βιώνουμε σήμερα: για την ολική αποδόμηση και την απόλυτη ιδιοποίηση του κράτους, για την υπερχρέωσή του, για τον παρασιτικό εκφυλισμό της οικονομίας και για την πελατειακή προσομοίωση της κοινωνίας.
Ο ρόλος της Αριστεράς στο ζήτημα αυτό υπήρξε καταλυτικός. Τα ανωτέρω υποδηλώνουν ότι η σημερινή ελληνική κρίση παρουσιάζει μια θεμελιώδη ιδιαιτερότητα σε σχέση με την γενικότερη δυτική κρίση. Είναι πρωτογενώς πολιτική, δημιούργημα εξ ολοκλήρου του πολιτικού συστήματος. Η δυτική κρίση είναι εξίσου πρωτογενώς πολιτική. Όμως, με την έννοια ότι προέκυψε όχι από την ιστορική αναντιστοιχία του πολιτικού συστήματος προς την κοινωνία, αλλά ως αποτέλεσμα της μη εναρμόνισής του με την εν γένει ανθρωποκεντρική εξέλιξη του κόσμου της νεοτερικότητας. Εξέλιξη, η οποία χρεώνεται την εκτροπή του δόγματος της αυτορύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Τρίτη 13 Μαρτίου 2018
Οι ντουντούκες ας κοάζουν την εξηλιθίωση
Christos Yiannaras | 12 Mar 2018
Μόλις πριν από δύο εβδομάδες (27 Φεβρουαρίου το βράδυ) το ΚΚΕ πραγματοποίησε συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Σκοπός του συλλαλητηρίου, να «απαντήσει» το κόμμα «στις ανησυχίες του ελληνικού λαού για τις εξελίξεις στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή». Οπως είναι πασίγνωστο, το ΚΚΕ (από κάθε ιδεολογικό, εξασφαλιστικής πατρωνίας ποιμνιοστάσιο) ανησυχεί «πριν από τον λαό, για τον λαό», όπως και αποφασίζει πρωθύστερα. Καλούσε το συλλαλητήριο τον λαό να αντισταθεί «στον αποπροσανατολισμό που καλλιεργούν τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δυνάμεις που επενδύουν στον εθνικισμό, (δηλαδή) στη διαίρεση των λαών».
Προσέξτε τις τελευταίες λέξεις: Για το ΚΚΕ (και όλους τους συνεπείς οπαδούς του Ιστορικού Υλισμού) κάθε οργανικά συγκροτημένο σώμα σχέσεων κοινωνίας, κοινών και κοινωνούμενων σχέσεων με πατρώα γη, με εστίες, βωμούς, τάφους προγόνων, εμπειρικό κεφάλαιο «νοήματος» της ύπαρξης και της συνύπαρξης, νοήματος που γεννάει την Τέχνη, τη σοφία του κάλλους, τη χαρά της γιορτής – όλα αυτά μαζί τα θησαυρίσματα «διαιρούν» τους λαούς, επειδή τους λαούς τους ενώνουν μόνο ταξικά συμφέροντα διεθνή. Και ελπίζω ο επαρκής αναγνώστης να έχει εναργή την επίγνωση ότι τις αφέλειες του Ιστορικού Υλισμού τις έχουν σαν «αλάθητη» υποδομή και οι λοιπές «προοδευτικές» πολιτικές μας φαιδρότητες: Ποτάμι, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ.
Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2018
Ο πελατειακός χαρακτήρας των νεοελληνικών κομμάτων και η εκποίηση του κράτους
Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης
Όπως η εξ αντικειμένου ένταξη της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα είχε ουσιώδεις επιπτώσεις στην οικονομία της, έτσι και η παράλληλη ένταξη της στο διεθνές πολιτικό σύστημα, και μάλιστα σε εποχή συνεχούς όξυνσης του ανατολικού ζητήματος, επέδρασε αποφασιστικά πάνω στη διαμόρφωση των πολιτικών της δομών. Η εισαγωγή τού βασιλευόμενου κοινοβουλευτισμού στη χώρα, και μάλιστα πάνω στη βάση της καθολικής ψηφοφορίας, δεν υπήρξε αναγκαια κι αναπόδραστη απόρροια εσωτερικών διεργασιών, αλλά κατά πρώτο λόγο η απάντηση των Δυτικών Δυνάμεων στην ανυπακοή της οθωνικής κυβέρνησης σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής (υποστήριξη των αλυτρώτων κτλ.) και συνάμα το μέσο, με το όποιο οι Δυνάμεις αυτές φαντάζονταν ότι στο έξης θα μπορούσαν να ασκήσουν πιο τελεσφόρα την επιρροή τους. Άλλα, ανεξάρτητα από τα αίτια της, η εισαγωγή του κοινοβουλευτισμού έθεσε σε κίνηση διαδικασίες πού αποδείχθηκαν κρίσιμες για τον σχηματισμό της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας τού νεοελληνικού κράτους. Με άλλα λόγια, ο μηχανισμός της λειτουργίας του κράτους διαμορφώθηκε ως εν μέρει τερατογενετικό και εν μέρει ιλαροτραγικό αποτέλεσμα της διασταύρωσης των πιο προηγμένων τοτινών πολιτικών θεσμών, Όπως ο κοινοβουλευτισμός και η καθολική ψηφοφορία, με μιά κοινωνία διεπόμενη από πατριαρχικές σχέσεις, στάσεις, νοοτροπίες και άξιες. Πριν από την εισαγωγή, ή μάλλον την επιβολή, του κοινοβουλευτισμού το κράτος ήταν υποτυπώδες και, παρά τη συχνά γραφική απλώς επίφαση της βασιλικής αυταρχίας, μόλις μετά βίας συγκρατούσε σε μιάν ενότητα τους τοπικούς πόλους ισχύος, καθώς δεν κατείχε ούτε καν το μονοπώλιο της ένοπλης βίας· σε σχέση με το κράτος της οθωμανικής περιόδου είχε κάνει βέβαια ορισμένα βήματα προς την κατεύθυνση του σύγχρονου έννομου κράτους, όμως οι νόμοι και τα διατάγματά του σε πλείστες όσες περιπτώσεις δεν έφθαναν ίσαμε τη βάση της κοινωνίας, όπου η ζωή ρυθμιζόταν από το πατριαρχικό εθιμικό δίκαιο.
Ο κοινοβουλευτισμός, σε συνδυασμό με την καθολική ψηφοφορία, συνεπέφερε μιά κοινωνική κινητικότητα ίσως ακόμα εντονότερη απ’ αυτήν που γέννησε η ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων, γιατί όχι μόνο δημιούργησε ευκαιρίες πολιτικής και κοινωνικής σταδιοδρομίας για άτομα με αντίστοιχες φιλοδοξίες, αλλά και άνοιξε σε ευρύτερες μάζες τον δρόμο από την ύπαιθρο προς τις πόλεις. Και οι δύο αυτές πλευρές της κοινωνικής κινητικότητας, οι οποίες απέρρευσαν από το κοινοβουλευτικό παιγνίδι, σήμαιναν αυτόματα τη διόγκωση τού κρατικού μηχανισμού και παράλληλα την ενίσχυση του καθοδηγητικού ρόλου του κράτους -αν και η ενίσχυση αυτή, όπως θα δούμε, έγινε συχνότατα με τρόπο που ευνοούσε την ικανοποίηση συμφερόντων μερικών εις βάρος των γενικών κι έτσι από πολλές απόψεις υπέσκαψε τον σύγχρονο χωρισμό κράτους και κοινωνίας αντί να τον εμπεδώσει, κάνοντας συνάμα το κράτος εντολοδόχο του γενικού συμφέροντος. Η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού εξ αιτίας του κοινοβουλευτικού συστήματος και της καθολικής ψηφοφορίας ήταν αναπόδραστη, γιατί εκείνο που είχαν να προσφέρουν τα κόμματα για την προσέλκυση ή τη συγκράτηση ψηφοφόρων ήσαν οι κρατικές θέσεις, οι οποίες ήσαν τόσο πιο περιζήτητες όσο η καχεξία της οικονομίας και γενικότερα η κοινωνική στενότητα έκαναν τις υπόλοιπες επαγγελματικές διεξόδους λιγοστές και αβέβαιες. Εφ’ όσον το κράτος παρέμενε ο πιο σίγουρος και ανθεκτικός εργοδότης, πρώτο μέλημα του κόμματος ήταν η κατάκτηση και η νομή του κράτους, ειδάλλως θα έχανε την πίστη των οπαδών του στην ικανότητα του να υπερασπίσει τα συμφέροντα τους. Όταν η πατριαρχική σχέση μεταφέρεται από την κοινωνία στην πολιτική, τότε μεταβάλλεται στη λεγόμενη πελατειακή σχέση, διατηρώντας όμως το θεμελιώδες της γνώρισμα, δηλαδή την αναγκαια συνάφεια υπακοής και προστασίας: ο κοινοβουλευτικός πατριάρχης, είτε κομματικός ηγέτης είναι είτε τοπικός κομματάρχης, απαιτεί από τους «ανθρώπους του» υπακοή (εμπνεόμενη λιγότερο από αφηρημένα-κοσμοθεωρητικά και περισσότερο από συγκεκριμένα-προσωπικά κίνητρα), όμως ταυτόχρονα αναλαμβάνει να «ενεργήσει για τις υποθέσεις τους», δηλαδή τους βοηθεί να «τακτοποιηθούν» και τούς εξασφαλίζει με την επιρροή του πλεονεκτήματα στον συναγωνισμό με τους οπαδούς άλλων κομμάτων.
Οι πολίτες του συλλαλητηρίου και οι κομματικές Α.Ε.
 | ||
Οι πολίτες του συλλαλητηρίου και οι κομματικές Α.Ε.
Κώστας Καραΐσκος
|
Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017
Τα “κόκκινα δάνεια” της πολιτικής κλεπτοκρατίας
του Δημήτρη Χρήστου –
Όταν μιλάμε για “κόκκινα δάνεια”, τα ΜΜΕ αναφέρονται κυρίως ή και μόνο στις περιπτώσεις δανεισμού των νοικοκυριών, σε ό,τι αφορά τον κίνδυνο να απολέσουν την πρώτη τους κατοικία. Με τις υπόλοιπες περιπτώσεις δεν ασχολείται σχεδόν κανείς. Τι γίνεται για παράδειγμα με τα δάνεια των επιχειρήσεων μικρών και μεγάλων που δεν εξυπηρετούνται; Τι γίνεται με τα δάνεια των κομμάτων και συγκεκριμένα εκείνων που έχουν υπερδανειστεί τόσο πολύ, ώστε είναι αδύνατον να τα αποπληρώσουν, εκεί που έχουν φτάσει;
Που έχουν φτάσει; Η ΝΔ οφείλει 221,3 εκατομμύρια ευρώ! Από τις πιστώτριες τράπεζες έχει χαρακτηριστεί ως μη συνεργάσιμος δανειολήπτης! Το ΠΑΣΟΚ οφείλει 199,1 εκατομμύρια ευρώ. Η τελευταία καταβολή που έκανε ήταν το 2011 με ποσό 204.000 ευρώ. Αν διαιρέσουμε το άθροισμα των χρεών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (420,4 εκατομμύρια) δια του μέσου όρου οφειλών των δανειοληπτών, υπολογίζοντας ως μέσο όρο τις 50.000 ευρώ, προκύπτει ότι τα χρέη των δύο κομμάτων ισοδυναμούν με τα χρέη 8.400 οφειλετών που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους!
Θα πείτε πως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν φταίνε μόνον οι δανειολήπτες αλλά και οι δανειστές. Σωστό εν μέρει καθώς η διαπλοκή που κυριαρχούσε είχε και την συμμετοχή του χρηματοπιστωτικού τομέα. Άλλωστε στην περίπτωση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δανειστής και δανειζόμενος ήταν το ίδιο. Ειδικά στην Αγροτική Τράπεζα, από την οποία προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος των δανείων, τα κόμματα εξουσίας διόριζαν εκλεκτά και έμπιστα κομματικά στελέχη τους για να κάνουν παιχνίδι με το πελατειακό σύστημα. Και μετά το παιχνίδι η περίφημη ειδικού σκοπού ΑΤΕ χρεοκόπησε!
Με τι μούτρα…
Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017
Αριστερά-Δεξιά: οι ετεροθαλείς αδελφές
|
| Διαβάστε περισσότερα... |
Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017
Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017
Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΥΠΟ ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΟΚΡΑΤΙΑΣ
Το ζήτημα της χρηματοδότησης των κομμάτων αποτελεί μια κραυγαλέα ομολογία του γεγονότος ότι το πολιτικό προσωπικό εφαρμόζει έναντι της κοινωνίας με ευλάβεια το δόγμα των λυμεώνων της ρωμαιοκρατίας: «Ομονοείτε, υμάς (και τους συγκατανευσιφάγους) πλουτίζετε, των άλλων πάντων καταφρονείτε». Στο παρελθόν της κρίσης αμνήστευσαν εαυτούς και τους τραπεζίτες για τα «δάνεια» που έλαβαν και συνεχίζουν να αυτοαποφασίζουν για την χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς αιδώ προς τα θύματά τους και χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν αισχύνονται να τους εξαναγκάζει η τρόικα να κάνουν το αυτονόητο: να πάψουν να συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες και λυμεώνες του κράτους (η αποκομματικοποίηση, η αυτοαμνήστευσή τους κλπ). Η Συριζαία κυβέρνηση μας πληροφορεί ότι, κατ’εντολήν της τρόικας, θα φέρει νόμο για την χρηματοδότηση των κομμάτων. Εάν όμως αληθεύει το δημοσίευμα, η νέα ρύθμιση δεν ξεφεύγει στο παραμικρό από την μέχρι τούδε, που αναπαράγει το καθεστώς της διαπλοκής και της διαφθοράς, στο οποία είναι βουτηγμένο, με πρωτοφανή ομοφωνία, το σύνολο του κομματικού συστήματος.
Τι προβλέπει, σύμφωνα με το δημοσίευμα η ρύθμιση:
1) Ουδέν για την κρατική χρηματοδότηση, που επομένως, αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των κομμάτων να αποφασίζουν πόσο βαθιά στην τσέπη της κοινωνίας θα βάλουν το χέρι τους.
Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017
Το πολιτικό σύστημα και ο πολίτης. Η πολιτειακή παιδεία, ο υπήκοος πολίτης του κράτους και ο πολίτης εταίρος της πολιτείας.
Θα προσπαθήσω να δώσω το στίγμα του προβληματισμού μου σε δύο επίπεδα. Το ένα, του γιατί πάσχει, γιατί υποφέρει η σημερινή διδασκαλία της πολιτικής παιδείας στο σχολείο και το άλλο που έρχεται ως λογική ακολουθία, τι πολιτική παιδεία θα έπρεπε να διδάσκονται οι νέοι άνθρωποι.
Καταρχήν, θέλω να διευκρινίσω το εξής: Είναι πολύ τρέχον στον καθημερινό μας λόγο, το επιχείρημα ότι ‘’είναι θέμα παιδείας’’. Δηλαδή η πολιτική μας συμπεριφορά και, κατ’επέκταση, η λειτουργία του πολιτικού συστήματος, υποδεικνύει μία πραγματικότητα η οποία αποκαλύπτει έναν πεπαιδευμένο ή απαίδευτο λαό. Δεν συμφωνώ με την έννοια της παιδείας, όπως σερβίρεται. Της ‘’πολιτικής παιδείας’’…
Η πολιτική παιδεία, δεν διδάσκεται στα σχολεία. Η πολιτική παιδεία εμπεδώνεται ως ευγενής πράξη σε συνάφεια με την εποχή, δηλαδή με την κοσμοσυστημική φάση που βιώνει ο κοινωνικός άνθρωπος. Τα σχολεία έχουν έναν άλλο ρόλο σημαντικό να παίξουν, που είναι η διδασκαλία της κρατούσης πολιτικής παιδείας. Και το λέω αυτό, διότι ο άνθρωπος έχει μια εγγενή αδυναμία. Εγγενή αδυναμία να συλλάβει και να εμπεδώσει άρα και να κάνει δικό του και ενδεχομένως και αίτημα, ένα πρόταγμα που υπερβαίνει την εποχή του. Έχω παρατηρήσει στους φοιτητές μου, που δεν είναι μαθητές γυμνασίου ή λυκείου, αλλά υποτίθεται ότι εκεί οικοδομούν την επιστημονική τους επιφάνεια, όταν τους διδάσκω πως το σημερινό σύστημα, δεν είναι ούτε δημοκρατικό, ούτε αντιπροσωπευτικό, ότι απορούν. Περνάμε έναν ακαδημαϊκό χρόνο εκεί, για να συζητήσουμε αυτά τα ζητήματα και στο τέλος συνομολογούν ότι απέκτησαν τη βεβαιότητα ότι έτσι είναι.
Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017
Ἡ ταμπέλλα ὡς ἐπαγγελματικό... ἐφόδιο!
Πηγή:
Κόντρα
Ημερομηνία:
19/08/2017
Oπως συχνά ἔχω διακηρύξει οἱ ὅροι Δεξιὸς καὶ Ἀριστερὸς σέρνουν πάνω τους πολλὴ... πτωμαΐνη. Εἶναι πολλὰ χρόνια ποὺ καὶ μόνο τὸ ἄκουσμὰ τους μοῦ προκαλεῖ διανοητικὴ ἀλλεργία! Κι ἄν στὰ 77 χρόνια μου αἰσθάνθηκα τὴν ἀνὰγκη νὰ γράψω τὸ μυθιστόρημα –τὸ μοναδικὸ τῆς ζωῆς μου– ὑπὸ τὸν τίτλο «Ποιὰ ἦταν ἡ αἰτὶα γιὰ νὰ πεθάνει ὁ Εὐγένιος;» (ἐκδ. Σιδέρης 2014) ἦταν γιὰ νὰ δείξω τὸ πῶς μιὰ μαρτυρικὴ γενιὰ, ἡ δικὴ μου γενιὰ, μαρτύρησε κυριολεκτικὰ, συνθλίφτηκε ψυχικὰ καὶ σωματικὰ μέσα στὶς πολιτικὲς μυλόπετρες ποὺ δημιούργησαν οἱ ὅροι αὐτοί. Ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ μᾶς βασανίζουν ὅπως τὸ φάντασμα τοῦ Μπάνκο βασάνιζε τὸν Μάκβεθ στὴν ὁμώνυμη τραγωδία τοῦ Σαίξπηρ.
Εἶναι δύο λέξεις ποὺ σκότωσαν κάποτε τὸν ἄνθο τῆς Ἑλλάδος, ποὺ πότισαν καὶ ποτίζουν μὲ πολιτικὸ δηλητήριο τοὺς μετέπειτα ἀνθοὺς, δύο λέξεις ποὺ προετοιμάζουν σὰν τὶς κακὲς μάγισσες τοῦ παραμυθιοῦ τὸ ἔδαφος γιὰ νέο ἀλληλοσπαραγμό. Πρέπει νὰ σκεφθοῦμε κάποτε τὸ ποῦ μᾶς ὁδήγησαν καὶ στὸ ποῦ μποροῦν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν ξανὰ οἱ ἀχυροφτιαγμένες αὐτὲς ἰδεοληψίες, οἱ ὁποῖες ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν πολιτικὸ στίβο ὅ,τι ἀξιόλογο γεννᾶ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία. Κανεὶς δὲν εἰσέρχεται στὴν πολιτικὴ κονίστρα, ὅταν σ’ αὐτὴ, ἀντὶ τῆς λογικῆς, κυριαρχεῖ τὸ μένος, ἡ κραυγὴ καὶ ἡ πυγμή. Κυριαρχεῖ ἡ ταμπέλλα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)