Του Βοτανικού ο τζιχαντιστής – Οικογενειάρχης από το ISIS!

Σύνταξη SLpress.gr

20 Νοεμβρίου 2020

2544

Ο 27χρονος οικογενειάρχης από το ISIS ζούσε στο Βοτανικό, στην ανοιχτή δομή φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών του Ελαιώνα, με την 25χρονη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά που είχαν προλάβει να κάνουν στο Ισλαμικό Κράτος. Περιγράφεται ως απότομος, αλλά δεν είχε "πολλά-πολλά" με τους άλλους τροφίμους της δομής και έλεγε ότι ήθελε το άσυλο για να πάει σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.

Τον "έκαψε" ένα βίντεο του 2014 που είχε αναρτηθεί από το Ισλαμικό Κράτος όταν ήταν ακόμη σχετικά ισχυρό. Σε αυτό το βίντεο, μαζί με άλλους φανατικούς ομοθρήσκους και ομοϊδεάτες του (ή με κοινούς μισθοφόρους) εξόντωναν μέλη αντίπαλης φυλής στην ανατολική Συρία – μιας φυλής 50.000 ατόμων, που 900 από αυτούς αποκεφαλίστηκαν, πυροβολήθηκαν και γενικά εξοντώθηκαν. Στο βίντεο, ο 27χρονος Μαράν φαίνεται (με ένα φουλάρι δεμένο στο κεφάλι) να προπηλακίζει αιχμαλώτους, που όπως ο ίδιος κατέθεσε «σκότωσαν μετά οι ένοπλοι».

Τι κατέθεσε – Πως έμπλεξε με ISIS

Ομολόγησε ότι τέσσερις από τους δεκάδες νέους άνδρες που δέρνονται και εξευτελίζονται, εκτελέστηκαν με πυροβολισμό. Για τους άλλους δήλωσε ότι δεν γνωρίζει τι απέγιναν. Είπε χαρακτηριστικά «δεν έχει σημασία. Εγώ είμαι αυτός που μου δείχνετε στο βίντεο, που χτυπάω και κλοτσάω αιχμαλώτους. Είναι από χωριό της Συρίας όταν είχαμε εισβάλει το 2014 που τους συγκεντρώσαμε σε ένα σημείο και αφού τους δέσαμε, αμέσως μετά τέσσερις από αυτούς τους σκοτώσαμε πυροβολώντας τους. Εγώ όμως δεν τους σκότωσα. Τους πυροβόλησαν αυτοί που βλέπετε να κρατούν Μ16».

Είναι το Ισλάμ «ειρηνικό» και «συμπονετικό»;

ΠΗΓΗ: Ανάρτησ

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ήδη από το 2015, όταν ξεκίνησε στο Παρίσι το τελευταίο κύμα ισλαμικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη, διεξάγεται συνήθως μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ένας δημόσιος «διάλογος» σε ιδεολογικό – διανοητικό επίπεδο για το Ισλάμ και τον Ισλαμισμό, ενώ έχουν εκδοθεί και πλήθος σχετικών βιβλίων. Όμως, οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις κατά της Γαλλίας και της Αυστρίας έφεραν στο προσκήνιο με τον πιο μακάβριο τρόπο μια δημόσια αντιπαράθεση για την επιρροή του πολιτικού Ισλάμ στην «ανοιχτή» και «ανεκτική» Ευρώπη των αξιών, καθώς και το μέγεθος του ιστορικού και πολιτισμικού διακυβεύματος για τη χριστιανική Ευρώπη από την αθρόα και ανεμπόδιστη ισλαμική μετανάστευση.

Άλλωστε, μια ματιά στον χάρτη της ισλαμικής επέκτασης από το 622 μ.Χ. μέχρι το 1500 μ.Χ. αρκεί για να τεθούν κάποια ερωτήματα που οι απολογητές του Προφήτη είτε αρνούνται ν΄ απαντήσουν είτε τα αποσιωπούν.

Η προσπάθεια που καταβάλλεται σε γενικές γραμμές κυρίως από ισλαμιστές καθηγητές σε δυτικά πανεπιστήμια, που συχνά συνεπικουρούνται και από υψηλόβαθμους χριστιανούς ιεράρχες και πολιτικούς με επιρροή, εστιάζεται σε δύο βασικές παραμέτρους. Πρώτον, ν΄ αποσιωπηθούν οι σκοτεινές και δυσάρεστες πλευρές του Κορανίου, να ξεχαστούν η «βίαιη» ισλαμική παράδοση και ορισμένες χαντίθ (ρήσεις) του Προφήτη όπως και οι πολεμικές φράσεις του από την περίοδο της παρουσίας του στη Μεδίνας (π.χ. Κοράνιο 2:191, 9:5, 9:29). Δεύτερον, να παρουσιασθεί το Ισλάμ μόνο με τα ηθικά του προτάγματα ως «ειρηνικό» και «συμπονετικό», να εστιαστεί μόνο στις «προειδοποιήσεις» του Μωάμεθ από την εποχή της παρουσίας του στη Μέκκα (π.χ. Κοράνιο 88:12, 50:21, 6:52) και βεβαίως να εμφανιστεί η «τζιχάντ» ως ο «δρόμος της ειρήνης» και της «αμυντικής στάσης». Επιπλέον, εμφανίζονται και ανυπόστατοι ισχυρισμοί, όπως για παράδειγμα ότι ο Μωάμεθ τόσο στη διαμονή του στη Μέκκα όσο και αμέσως μετά τη αναγκαστική φυγή του στην Μεδίνα ήταν απλά ένας «κήρυκας μιας θεϊκής είδησης, χωρίς κάποιες απατήσεις» που δεν άσκησε ποτέ πολιτική εξουσία και ότι τα ιδανικά του Ισλάμ εκείνης της πρώιμης εποχής απλά προδόθηκαν από τους διαδόχους του. Μάλιστα υποβαθμίζεται ακόμα και το «βαθύ τραύμα» των μουσουλμανικών εμφυλίων μεταξύ των διαδόχων του Μωάμεθ που διαίρεσε τους πιστούς σε Σουνίτες και Σιίτες αλλά και το γεγονός ότι τρεις από τους τέσσερεις διαδόχους του δολοφονήθηκαν.

Οι δύο όψεις του τζιχάντ – Οι λαβύρινθοι της θρησκευτικής σκέψης

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Μεταξύ τῶν μουσουλμάνων δέν ὑπάρχει μια ἑνιαία στάση ἔναντι τῆς τρομοκρατίας. Μιά μεγάλη ὁμάδα στηρίζει τήν ἀντίληψη ὅτι οἱ πράξεις αὐτές ἀνταποκρίνονται στήν ἐντολή τοῦ τζιχάντ. Εἶναι βεβαιωμένο ὅτι σέ πολλές τρομοκρατικές ἐνέργειες ὑπῆρξε μιά ἔντονη προετοιμασία, θά ἔλεγε κανείς ἕνα ντοπάρισμα τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως.

Ἀπό ἀντικείμενα πού βρέθηκαν ὅτι ἀνῆκαν στους πρωταγωνιστές τοῦ κτυπήματος στή Νέα Ὑόρκη, φαίνεται ὅτι, παράλληλα μέ τήν καθαρῶς τεχνική καί μαχητική προετοιμασία, ὑπῆρξε καί ἔντονη θρησκευτική, ἡ ὁποία συνέβαλε στόν ἔλεγχο τοῦ νοητικοῦ καί τοῦ θυμικοῦ αὐτῶν πού ἀνέλαβαν τήν ἐπιχείρηση.

Για ἑκατομμύρια μουσουλμάνους, οἱ πράξεις οἱ ὁποῖες στή Δύση ἀποκαλοῦνται "τρομοκρατικές" εἶναι πράξεις ἡρωικές, "μαρτυρικές", γιά τήν ὑπεράσπιση τοῦ Ἰσλάμ. Ἔτσι, βλέπουμε μητέρες νά παρακινοῦν τά παιδιά τους καί νά τούς δίνουν τήν εὐχή τους, ὅταν αὐτά ξεκινοῦν μέ τό Κοράνιο στό χέρι γιά μιά ἐνέργεια, σύμφωνα μέ την πεποίθησή τους, ὑψίστης αὐτοθυσίας (πρβλ. περίπτωση καμικάζι στό Ἐϊλάλ τοῦ Ἰσραήλ, Ἰαν. 2007).

Ἡ θρησκευτική σκέψη ἔχει τους δικούς της λαβυρίνθους καί ἀπροσδόκητες δυνάμεις πού συναγωνίζονται τίς πυρηνικές ἐκρήξεις. Ὑπάρχουν, ἀσφαλῶς. κορανικά ἐδάφια πού παροτρύνουν σέ μαχητική σύγκρουση μέ τούς ἀπίστους. Π.χ.: «Ὅταν παρέλθωσιν οἱ ἱεροὶ μῆνες, τότε φονεύετε τοὺς πολυθεϊστὰς ὅπου ἂν συναντήσητε, ζωγρεῖτε δὲ πολιορκοῦντες καὶ ἐνεδρεύοντες αὐτούς. Ἐὰν ὅμως μετανοήσωσιν, ἐὰν τηρήσωσι τὴν προσευχήν, ἐὰν ἐλεήσωσιν, ἄφετε αὐτοὺς ἐλευθέρους, καθότι ὁ Θεὸς εἶναι μακρόθυμος καὶ ἐλεήμων» (Κοράνιο, 9:5).

Σε ἄλλο κεφάλαιο: «Ὁπόταν συναντᾶτε τοὺς ἀπίστους φονεύετε καὶ κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερεῶς τὰ δεσμὰ τοῦ αἰχμαλώτου… Ὅσοι πιστοί! Ἐὰν συνδράμητε τὸν Θεὸν ἐν τῇ μάχῃ αὐτοῦ κατὰ τῶν ἀπίστων, καὶ ὁ Θεὸς θὰ συνδράμῃ ὑμᾶς, κατευθύνων τὰ ὑμέτερα διαβήματα» (Κοράνιο, 47:4, 8).

Ο Γάλλος Samuel Paty είναι δάσκαλός, είναι ένας από εμάς...

του Γιώργου Τασιόπουλου (πρώτη δημοσίευση στο fb στις 18.10.2020)

Ο Γάλλος Samuel Paty είναι δάσκαλός, είναι ένας από εμάς...

Πλήρωσε με τη ζωή του γιατί δίδασκε ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Το θλιβερό είναι ότι θύτης ήταν ένας 18χρονος.

Θα μπορούσε να συμβεί, θα μπορεί να συμβεί σε καθένα από εμάς.

Δεν φτάνει να δακρύζουμε ή να αναθεματίζουμε για το αποτρόπαιο, τραγικό συμβάν.

Οι δάσκαλοι, τα προγράμματα διδασκαλίας των θρησκευτικών, τα σχολικά εγχειρίδια, τα θρησκευτικά σύμβολα στα σχολικά εγχειρίδια δεν πρέπει να αποτελούν αντικείμενα διαμάχης αλλά διαφώτισης, αλληλοσεβασμού, προσέγγισης και κατανόησης της θρησκευτικής ιδιαιτερότητας.

Ο θρησκευτικός σχολικός γραμματισμός είναι σίγουρο ότι θα βοηθήσει τη συνύπαρξη, πέρα από την αυλή του σχολείου.

Η θρησκευτική μισαλλοδοξία δεν θεραπεύεται με το ξερίζωμα ή το διωγμό της θρησκείας. 

Θρησκευτικούς πολέμους είχαμε στο παρελθόν με σταυροφόρους ή μουσουλμάνους, όλες οι θρησκείες έγιναν κάποια στιγμή θρησκείες του μίσους. Εμείς γνωρίσαμε και το 1204 και το 1453.

Όμως, όλες οι θρησκείες γέννησαν και πολιτισμό! 

Μόνο η γνώση και η προσέγγιση των θρησκειών θα αποτρέψει αποτρόπαιες πράξεις σαν τον αποκεφαλισμό του δασκάλου ή το βανδαλισμό των λατρευτικών χώρων.

Κάποιοι θέλουν το μάθημα των θρησκευτικών ομολογιακό, μόνο για τους πιστούς και τους πολλούς ν' απέχουν.

Όμως, ακριβώς το αντίθετο πρέπει να συμβεί.

Το μάθημα πρέπει να κάνει γνωστή την κουλτούρα της θρησκείας μας αλλά και των άλλων θρησκειών. Να προσεγγίσει τους μαθητές που δεν γνωρίζουν και είναι πολλοί στις ημέρες μας. Υπάρχουν θρησκευτικά αναλφάβητοι μαθητές, ανάμεσά τους ακόμη και αυτοί που δηλώνουν τυπικά, χριστιανοί ορθόδοξοι. 

Ας μάθουν οι μαθητές μας ότι η θρησκεία ήταν το πρώτο λίκνο της τέχνης!

Ας γνωρίσουν τη θρησκεία μέσα από τον Ελύτη και το Ρωμανό το Μελωδό, το Κόντογλου και το Τσαρούχη, το Παπαδιαμάντη και το Καβάφη, τον Παπατσώνη και το Λειβαδίτη με το πνεύμα του Ρεζίζ Ντεμπρέ!

Ο Ρεζίς Ντεμπρέ, σύντροφος του Τσε Γκεβάρα, επαναστάτης κατά τη νεότητά του, σύμβουλος αργότερα του Φρανσουά Μιττεράν, ασχολήθηκε για χρόνια εντατικά με το θρησκευτικό φαινόμενο. Το ερώτημα ωστόσο που συνέχει τη διανοητική πορεία του σε όλες τις φάσεις της είναι κοινό: τι κρατάει τους ανθρώπους μαζί, τι κυρίως τους συγκροτεί σε πολιτική κοινότητα;

Αν αρχικά αναζήτησε την απάντηση στην αδελφότητα της Επανάστασης και, αργότερα, στο νόμο του Δημοκρατικού Κράτους, στη συνέχεια τον ανίχνευσε στην πίστη. Καρπός της ενασχόλησης του Ρ. Ντεμπρέ με το θρησκευτικό φαινόμενο είναι και το Υπόμνημα που υπέβαλε στο γαλλικό Υπουργείο Παιδείας, κατόπιν παραγγελίας του υπουργού πολιτισμού της Γαλλίας,Ζακ Λάνγκ, για την επιτακτική ανάγκη διδασκαλίας των θρησκειών στα γαλλικά σχολεία. Η διδασκαλία αυτή, κατά τον Ντεμπρέ, όχι μόνο δεν έρχεται σε αντίθεση με τον ουδετερόθρησκο χαρακτήρα της γαλλικής εκπαίδευσης, αλλά, απεναντίας, τον επιβεβαιώνει και τον ενισχύει.

ΠΗΓΗ:ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πασκάλ Μπρυκνέρ: Ο αποκεφαλισμός ενός καθηγητή συνιστά κήρυξη πολέμου που πρέπει να αντιμετωπιστεί ανάλογα

Η τρομοκρατική επίθεση στον 47χρονο καθηγητή Ιστορίας και Γεωγραφίας, Σαμιέλ Πατί, έξω από το σχολείο όπου δίδασκε επειδή είχε δείξει στους μαθητές του σατιρικά σκίτσα του Μωάμεθ, είναι «πράξη που υπερβαίνει τα όρια του φρικτού», δήλωσε ο Μπρυκνέρ σε συνέντευξη στη Le Figaro.

«Επιτιθόμαστε στο πιο ιερό προπύργιο της Γαλλικής Δημοκρατίας: το σχολείο και τον καθηγητή. […] Οι γονείς των μαθητών φέρεται να διαμαρτυρήθηκαν. Το θύμα φέρεται να δέχθηκε απειλές για τη ζωή του. Τι θα κάνουν άλλοι καθηγητές όταν θα πρέπει να εγείρουν τόσο ευαίσθητα θέματα;», διερωτάται.

«Ο μακελάρης του Conflans-Saint-Honorine είναι ένας τζιχαντιστής που έστειλε το μήνυμα με τη μορφή μιας μακάβριας τελετής. Αυτό είναι μια προειδοποίηση προς όλους τους δασκάλους πως θα πρέπει να κλείσουν το στόμα τους ή να πεθάνουν. Δεν είναι μια πράξη αυτονομισμού, είναι μια κήρυξη πολέμου», εκτιμά ο Μπρυκνέρ.

«Η παραμικρή διακωμώδηση ιερών κειμένων είναι τιμωρητέα με τη θανατική καταδίκη», σημειώνει ο Γάλλος συγγραφέας, προσθέτοντας πως ήδη η έκθεση Obin το 2004 είχε ενημερώσει για τα ανησυχητικά φαινόμενα ριζοσπαστικοποίησης σε γαλλικά σχολεία. «Καθίσταται αδύνατη η διδασκαλία για το Ολοκαύτωμα και το Εβραϊκό ζήτημα, τον Βολταίρο που χλεύαζε τον Προφήτη, την ηρωίδα της Μαντάμ ντε Μποβαρί από το βιβλίο του Γκυστάβ Φλωμπέρ.

Ο μύθος της ευρωπαϊκής οφειλής στο Ισλάμ

από

 Γιάννης Παναγιωτακόπουλος

 

Τις τελευταίες δεκαετίες, παράλληλα με τις λιμπεραλιστικές πολιτικές μετατροπής των ευρωπαϊκών χωρών σε «ανοικτές πολυπολιτισμικές κοινωνίες», γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα πλέγμα θεωριών, πού να τροφοδοτούν με «επιστημονικό» κύρος, τα πολιτικά επιχειρήματα του εγχειρήματος. Κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, οικονομολόγοι, εγκληματολόγοι, ιστορικοί, θεωρητικοί της τέχνης, φιλόσοφοι, θεολόγοι, γλωσσολόγοι, διεθνολόγοι, έως και θετικοί επιστήμονες, επελέγησαν με βάση το έργο τους ή ωθήθηκαν, ώστε να αναπτύξουν έργο, κατάλληλο στο να στηρίξει τις θεωρίες μιας αναπόδραστης πολυπολιτισμικής νομοτέλειας. Απόψεις και μελέτες που επικέντρωναν στην αμφισβήτηση και αποδόμηση παραδοσιακών αντιλήψεων, θρησκευτικών δογμάτων ή εθνικών ιστορικών αφηγημάτων, αγαπήθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν με ιδιαίτερη θέρμη από τις ελίτ των ευρωπαϊκών κρατών και των οργανισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αντίστοιχη αγάπη και συνδρομή απήλαυσαν θεωρίες και μελέτες που προέβαλαν την ευεργετική επίδραση κάθε ξένου στοιχείου στους ευρωπαϊκούς εθνικούς πολιτισμούς και στις εθνικές κοινωνίες, τόσο στο παρελθόν, όσο και στο παρόν και στο μέλλον.
Αυτή η κατάσταση με τα χρόνια δεν δημιούργησε μόνο μια κάστα, που απολάμβανε προνομιακής μεταχείρισης. Πήγε ακόμα παραπέρα. Δημιούργησε θεωρίες πού ανήχθησαν σε δόγματα, τα οποία στεφόμενα την τιάρα του αλάθητου της πολιτικής ορθότητας, έπαψαν να υπόκεινται στη βάσανο του επιστημονικού ελέγχου. Κάθε είδους μελέτη που θα μπορούσε να αμφισβητήσει στο ελάχιστο τα «επιστημονικά» δόγματα του πολιτικώς ορθού, κινδύνευε να χαρακτηριστεί με κάθε είδους επίθετο, που θα έφερε την κατάληξη …-φοβική. Από εκείνη την στιγμή, οι επιστήμονες που θα την στήριζαν ήταν εκτεθειμένοι σε ένα ετερόκλητο πλήθος επιθέσεων από όλων των ειδών τα κατεστημένα: πολιτικά, ακαδημαϊκά, δημοσιογραφικά, συνδικαλιστικά κ.ο.κ. Στην δε περίπτωση της χώρας μας, κάθε καθηγητής που θα τολμούσε να στηρίξει μελέτες, χαρακτηρισμένες ως «μη πολιτικώς ορθές», έθετε σε κίνδυνο όχι μόνο την έδρα του, αλλά και την ίδια την σωματική του ακεραιότητα, κάθε φορά πού θα βρισκόταν εντός του… ασύλου των ελλαδικών πανεπιστημίων.

ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΙΣΛΑΜ - Ι. ΜΑΖΗΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο καθηγητής γεωπολιτικής Ι. Μάζης και ο πολιτικός αναλυτής Ι. Μιχαλέτος αναλύουν τον χαρακτήρα του Ισλάμ και τη προοπτική του στον δυτικό κόσμο ως πολιτικό σύστημα.

Ο καθηγητής κ. Ι. Μάζης αποκαλύπτει το σκοπό που εξυπηρετεί η αφομοίωση μουσουλμάνων λαθρομεταναστών στις χώρες της Δύσης.

Εἰσαγωγὴ στὴν ἑλληνικὴ πολεμικὴ καὶ ἀπολογητικὴ γραμματεία ἔναντι τοῦ ἰσλὰμ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας (μέρος Α΄)

Ἀστέριος Ἀργυρίου από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 5-6

Η μελέτη τῆς βυζαντινῆς πολεμικῆς καὶ ἀπολογητικῆς γραμματείας ἔναντι τοῦ ἰσλὰμ ἔχει προχωρήσει σήμερα σὲ βαθμὸ ἱκανοποιητικό. Οἱ γενικὲς ἱστορικὲς μελέτες, οἱ μονογραφίες πάνω σὲ ἐπὶ μέρους κείμενα ἢ θέματα, ἡ ἔκδοση ἀνεκδότων ἢ ἡ κριτικὴ ἔκδοση ἐκδοθέντων ἤδη κειμένων, κι ἀκόμα ἡ ἔνταξη τῆς γραμματείας αὐτῆς στὴ γενικότερη μελέτη τῆς μωαμεθανικῆς θρησκείας καὶ τῶν σχέσεών της μὲ τὸν ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ χριστιανισμό, ὅλες αὐτὲς οἱ ἐπιστημονικὲς μελέτες κι ἔρευνες τῶν τριάντα ἢ πενήντα τελευταίων ἐτῶν συνετέλεσαν ὥστε νὰ ἔχουμε σήμερα μιὰ ἀρκούντως σαφῆ εἰκόνα τῆς ἀντιισλαμικῆς γραμματείας καὶ τῆς λειτουργίας της στὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν δύο θρησκειῶν καὶ πολιτισμῶν[1].

Ἡ μεταβυζαντινὴ ἑλληνικὴ ἀντιισλαμικὴ γραμματεία δὲν ἔτυχε μέχρι σήμερα τῆς ἴδιας ἐπισταμένης μέριμνας. Τὸ πρόβλημα τῆς γλώσσας γιὰ τοὺς ξένους ἐρευνητές, ἡ παραγωγὴ ἑνὸς περιορισμένου ἀριθμοῦ ἀντιισλαμικῶν κειμένων στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ἡ ἔλλειψη πρωτοτυπίας καὶ ἰδιαίτερης θεολογικῆς ἀξίας, καθὼς καὶ ἡ ἀνωνυμία καὶ ἡ προχειρότητα τῶν περισσοτέρων ἀπὸ αὐτὰ ἀποτελοῦν ἀσφαλῶς τοὺς κυριότερους λόγους ἔλλειψης ἐπιστημονικοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴν ἔκδοση καὶ τὴ μελέτη τους.

Ἐδῶ καὶ τριάντα πέντε περίπου χρόνια εἶχα τολμήσει μιὰ πρώτη, ἀτελέστατη, προσέγγιση τοῦ θέματος[2]. Σκέφτηκα πὼς σήμερα θὰ μποροῦσα νὰ ἐπιχειρήσω μιὰ μελέτη σοβαρότερη καὶ οὐσιαστικότερη, βοηθούμενος τόσο ἀπὸ τὶς ἐργασίες ἄλλων ἐρευνητῶν ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς δικές μου ἐπὶ μέρους ἔρευνες καὶ ἐργασίες τὴν τελευταία τριακονταετία. Ἡ μελέτη μου δὲν φιλοδοξεῖ, βέβαια, νὰ δώσει μιὰ πλήρη καὶ σαφῆ εἰκόνα τῆς πολεμικῆς καὶ ἀπολογητικῆς ἔναντι τοῦ ἰσλὰμ γραμματείας στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Ἀναγκαστικὰ περιορισμένη καὶ περιγραφική, στοχεύει, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ νὰ περιγράψει τὴν κατάσταση τῶν γνώσεών μας ὡς πρὸς τὴν κυρίως ἀντιισλαμικὴ γραμματεία, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ νὰ τονίσει τὴν ἔλλειψη τῶν σχετικῶν μελετῶν καὶ νὰ ἐπισημάνει τοὺς τομεῖς πρὸς τοὺς ὁποίους ὀφείλουμε νὰ στρέψουμε τὴν ἔρευνά μας. Ὡστόσο, ὀφείλουμε νὰ σημειώσουμε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὅτι, ὅπως κατὰ τὴ βυζαντινὴ περίοδο, ἔτσι καὶ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας, τὰ στοιχεῖα πολεμικῆς καὶ ἀπολογητικῆς ἔναντι τοῦ ἰσλὰμ δὲν περιέχονται μόνο στὰ εἰδικὰ ἀντιισλαμικὰ ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα κείμενα, ὅπως οἱ θρῆνοι καὶ τὰ δημοτικὰ τραγούδια, τὰ νέα μαρτυρολόγια, οἱ ἑρμηνεῖες στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη καὶ τὰ παντὸς εἴδους ἐσχατολογικὰ κείμενα· κι ἀκόμη, στὴν ἐπιστολογραφία, τὰ ὁμιλητάρια, τὶς χρονογραφίες κ.λπ. Ὡς ἐκ τούτου, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε μιὰ πλήρη καὶ σαφῆ εἰκόνα τῆς στάσης τῶν ὀρθοδόξων ἔναντι τοῦ ἰσλάμ, ἢ μᾶλλον τῶν διακυμάνσεων καὶ τῶν ἀποχρώσεων τῆς στάσης αὐτῆς σὲ μιὰ συγκεκριμένη περίοδο, ὀφείλουμε νὰ λάβουμε ὑπόψη μας καὶ τὰ παραπάνω κείμενα. Στὶς σελίδες ποὺ ἀκολουθοῦν προτίθεμαι λοιπὸν νὰ ἐπιχειρήσω τὴν ἐπισκόπηση τῶν ἀντιισλαμικῶν στοιχείων ποὺ περιέχονται σὲ ἄλλου εἴδους κείμενα τῶν χρόνων τῆς Τουρκοκρατίας. Κι ἐπειδὴ τὸ πεδίο ἔρευνας εἶναι εὐρύτατο, θὰ ἐπιλέξω μερικὰ μόνο, χαρακτηριστικὰ κάθε φορά, παραδείγματα.

Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, καὶ πολλῶν ἄλλων πόλεων καὶ περιοχῶν, προκάλεσε τὴ συγγραφὴ πολλῶν θρήνων καὶ μονωδιῶν, ἄλλων λαϊκῶν κι ἄλλων λογίων. Στὰ κείμενα αὐτὰ θρηνεῖται τὸ χαμένο μεγαλεῖο καὶ ἡ δόξα, ὁ ὑλικὸς καὶ πνευματικὸς πλοῦτος, τὰ φυσικὰ καὶ ἔντεχνα κάλλη τῆς δυστυχοῦς βασιλεύουσας Πόλης. περιγράφονται οἱ καταστροφές, οἱ βιασμοί, οἱ σφαγές, οἱ αἰχμαλωσίες, οἱ λεηλασίες, οἱ ἐμπρησμοὶ κ.λπ., μὲ τὰ ὁποῖα οἱ μουσουλμάνοι κατακτητὲς ἔπληξαν τοὺς χριστιανικοὺς πληθυσμούς, τὶς ἑστίες τους καὶ τὰ ἱερά τους τεμένη· οἱ συντάκτες τῶν κειμένων φιλοσοφοῦν πάνω στὴν τύχη τους καὶ προσπαθοῦν νὰ δώσουν μιὰ κάποια ἐξήγηση στὰ βάσανά τους· ἐκφράζουν τὸν πόνο τῶν ἡττημένων, τὴν ἀπελπισία τους ἢ καὶ τὴν κάποια μισοσβησμένη σπίθα ἐλπίδας ποὺ τοὺς ἀπέμενε. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Μουσουλμάνου ὡς βάρβαρου καὶ ἀνήθικου κατακτητῆ, ἐκτὸς ἐπίσης ἀπὸ τὸ θεολογικὸ πρόβλημα τῶν δυστυχιῶν μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἀσεβεῖς πλήττουν τοὺς εὐσεβεῖς, οἱ θρῆνοι καὶ οἱ μονωδίες δὲν παρέχουν κανένα ἄλλο στοιχεῖο συστατικὸ τῶν ἀντιισλαμικῶν κειμένων[3].

16 Ιουλίου 2020. Η Αγία Σοφία όμηρος του Ερντογάν

Άρθρο του Olivier Delorme σε απόδοση Σταύρου Λάβδα

Δημοσιεύουμε το νέο άρθρο του Olivier Delorme για την Αγιά Σοφία, σε πρωτότυπη απόδοση του Σταύρου Λάβδα για τη ΔΡΑΣΗ, που αναρτήθηκε στην εξειδικευμένη σε θέματα ιστορίας γαλλική ιστοσελίδα herodote.net. Πρόκειται -και πάλι- για ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο.

Καθώς το καθεστώς του αποδυναµώνεται αδυνατώντας να αντιστρέψει την ύφεση που έχει πλήξει την Τουρκία από το 2018, ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν αποφάσισε να επαναφέρει τη µουσουλµανική λατρεία στην Αγία Σοφία. Μια απόφαση που πλήττει τον Ορθόδοξο κόσµο αλλά και αναζωπυρώνει τον φόβο να δούµε την Τουρκία να διεκδικεί γα λογαριασµό της την οθωµανική κληρονοµιά και να επιδεινώσει έτσι την ήδη χαοτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Γέφυρα µεταξύ όλων των δυτικών θρησκειών και πολιτισµών, η Βασιλική της Αγίας Σοφίας υπήρξε η µεγαλύτερη εκκλησία στον κόσµο για σχεδόν χίλια χρόνια. Εκεί έπαιρναν τη θεία χάρη οι βυζαντινοί αυτοκράτορες. Οι Ρώσοι και οι άλλοι Ανατολικοί Σλαβικοί λαοί στρέφονταν προς αυτήν όταν ζητούσαν το βάπτισµα. Και ήταν αυτή που χρησίµευσε ως πρότυπο για τα µεγάλα ισλαµικά τεµένη των Οθωµανών Τούρκων.

Η Αγία Σοφία στις θύελλες του περασµένου αιώνα

Σήµερα, αφού γλίτωσε από την κατεδάφιση που οραµατιζόταν το καθεστώς των Νεότουρκων και συνήλθε από την διάψευση της ελπίδας να επιστρέψει στη χριστιανική λατρεία µετά την οθωµανική ήττα του 1918, η Αγία Σοφία δεν είναι µόνο ένα σηµαντικό µνηµείο -που πρώτα ανήκει στην πολιτιστική κληρονοµιά της ανθρωπότητας και µετά στο τουρκικό κράτος- αλλά παραµένει για τους ορθόδοξους όλου του κόσµου ένα µείζον σύµβολο, όχι µόνο της πίστης τους αλλά της ίδιας της ύπαρξής τους -απέναντι στο Ισλάµ και στο ρωµαιοκαθολικισµό -ένας µοναδικός τόπος φορτισµένος µε πνευµατικότητα, µνήµη, συναισθηµατικότητα, θλίψη -ακόµη, για κάποιους, µε ελπίδα επανάκτησης -του οποίου τη σηµασία ένας Δυτικός µε καθολική-προτεσταντική κουλτούρα δυσκολεύεται να κατανοήσει.

Στα µέσα του 19ου αιώνα, όταν αρκετοί σουλτάνοι προσπάθησαν – σε µεγάλο βαθµό ανεπιτυχώς – να µμεταρρυθμίσουν την Οθωµανική Αυτοκρατορία, οι εργασίες αποκατάστασης της Αγίας Σοφίας αποκάλυψαν την έκταση και την ποιότητα των τοιχογραφιών της που, σε αντίθεση µε πολλές άλλες ορθόδοξες εκκλησίες που υπέστησαν βανδαλισµό από τους Τούρκους, είχαν διατηρηθεί κάτω από ένα στρώµα επιχρίσµατος. Αλλά οι κύριοι αντίπαλοι των µεταρρυθµίσεων ήταν οι µουσουλµάνοι κληρικοί, ειδικά οι φοιτητές της ισλαµικής θεολογίας, οι οποίοι γρήγορα έστρεψαν τα πλήθη ενάντια στην κυβέρνηση. Οι τοιχογραφίες και τα ψηφιδωτά καλύφθηκαν και πάλι πίσω από µεγάλους κυκλικούς δίσκους (διαµέτρου 7,5 µέτρων) που κρεµάστηκαν στους τοίχους, µε τα ονόµατα του Αλλάχ, του Μωάµεθ και άλλων σηµαντικών µορφών του Ισλάµ και αφαιρέθηκαν αργότερα από τον Κεµάλ. Γιατί για να κλείσει οριστικά τη συζήτηση για το τι είναι η Αγία Σοφία, δέκα χρόνια µετά την κατάργηση του χαλιφάτου (και αφού εξέτασε ακόµα και την απέλαση από την Τουρκία του οικουµενικού πατριαρχείου, τιµητικά πρώτου τη τάξει στον Ορθόδοξο κόσµο), τέσσερα χρόνια µετά την ελληνοτουρκική συνθήκη φιλίας, ουδετερότητας και διαιτησίας που υπέγραψε µε τον Βενιζέλο για τον τερµατισµό της δεκαετίας αντιπαράθεσης 1912-1922, ο Κεµάλ αποφάσισε το 1934 να εκκοσµικεύσει την Αγία Σοφία και να την “προσφέρει στην ανθρωπότητα” µετατρέποντας την σε Μουσείο.

Το Ισλάμ, η Ευρώπη, οι Έλληνες

του Γ. Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 101-102, Αύγουστος-Νοέμβριος 2015

Οι Έλληνες έχουν μια μακρά και διττή παράδοση σχέσεων με το ισλάμ. Η κύρια πλευρά υπήρξε μια παράδοση αντιπαλότητας που εγκαινιάστηκε ήδη από τους πρώτους απογόνους του προφήτη Μωάμεθ, οι οποίοι κατέλαβαν, σε μια θυελλώδη επέλαση, την ελληνική, τουλάχιστον πολιτιστικά και γλωσσικά, Μ. Ανατολή, για να θεμελιώσουν το πρώτο αραβικό κράτος με έδρα τη Δαμασκό και να συνεχίσουν μέχρι τις απόπειρες κατάληψης της Κωνσταντινούπολης, ενώ στη συνέχεια τη σκυτάλη θα πάρουν οι οσμανλήδες και το τουρκικό ισλάμ, που θα επιτύχει την ειρηνική ή βίαιη ενσωμάτωση μεγάλων ελληνικών πληθυσμών και την κατάληψη του ελληνικού ιστορικού χώρου.

» Παράλληλα, έχουν και μια μακρά παράδοση συμβίωσης, έστω και στανικής, αλλά όχι μόνο. Ιδιαίτερα από τη στιγμή και πέρα που το αραβικό ισλάμ υπετάγη στους οθωμανούς, οι Άραβες, έχοντας ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό αρχέγονες αντιπαλότητες, βρέθηκαν σε μια κοινή αντίθεση με τους Έλληνες απέναντι στους Τούρκους κυριάρχους τους.

Αυτή η περίπλοκη ιστορική πραγματικότητα, διαμορφωμένη μέσα από μία διαδρομή δεκατεσσάρων αιώνων αντανακλάται και στη συγκεχυμένη συνείδηση που κυριαρχεί στον ελληνικό κόσμο απέναντι στο ισλάμ. Έτσι, αντιπαλότητα πρωταρχικά, αλλά ταυτόχρονα και πάμπολλα σημεία επαφής στον τρόπο ζωής, τη διασκέδαση, την κουλτούρα.

Αν όμως με το αραβικό ισλάμ μπορούμε να διαπιστώσουμε πολλαπλές και περίπλοκες σχέσεις πολλαπλών κατευθύνσεων και σηματοδοτήσεων, δεν συμβαίνει το ίδιο στη σχέση με το τουρκικό ισλάμ, όπου το βάρος πέφτει περισσότερο στο «τουρκικό», παρά στο ισλάμ. Εδώ, από το 1071, τη μάχη του Ματζικέρτ και μέχρι σήμερα, η επέκταση του ενός (κατεξοχήν των Τούρκων) θα γίνεται εις βάρος του άλλου. Ελληνισμός και τουρκισμός αποτελούν το αρχέτυπο μιας ιστορικής αντίθεσης χωρίς ίσως προηγούμενο ως προς την ένταση και τη διάρκειά της. Η διαμόρφωση του ελληνικού κράτους αποτελεί άμεση συνάρτηση της υποχώρησης ή της ανάκαμψης του τουρκικού. Ακόμα και σήμερα, που έχει αντιστραφεί το κύμα της υποχώρησης του τουρκισμού, που κράτησε από το 1821 έως το 1922, και αυτός επεκτείνεται και πάλι, όπως συνέβη στην Κύπρο ή με τις διεκδικήσεις του στη Θράκη και το Αιγαίο, το βασικό πρόβλημα των Ελλήνων παραμένει –με νέες μορφές βέβαια– δυστυχώς ταυτόσημο με εκείνο που ενέκυψε για πρώτη φορά το 1071 στο Ματζικέρτ.

Από την εποχή των Νεότουρκων, γύρω στο 1910, όταν στην Τουρκία αναπτύσσεται ένας νεόκοπος επιθετικός εθνικισμός, η αντίθεση Ελλήνων και Τούρκων παύει να ενδύεται τη μορφή της αντίθεσης ορθόδοξων και μουσουλμάνων και εμφανίζεται πρωταρχικώς ως εθνική, μη θρησκευτική αντίθεση, έστω και εάν το θρησκευτικό στοιχείο συνεχίζει να λειτουργεί στο υπόστρωμα. Ακόμα περισσότερο, κατά την περίοδο του εκκοσμικευμένου τουρκικού κράτους, που δημιουργήθηκε από τον Κεμάλ μετά το 1923, ο τουρκισμός έπαψε να ταυτίζεται στα μάτια των Ελλήνων με το ισλάμ και τους μουσουλμάνους. Η Τουρκία επιθυμούσε να οικοδομήσει ένα εθνικό κράτος με υπηκόους μουσουλμάνους, κατά το δυνατόν αποκλειστικά, εξ ου και η εξόντωση των χριστιανικών κοινοτήτων, αλλά, ταυτόχρονα, με μια μορφή παράδοξης μετατόπισης και ταύτισης της θρησκευτικής ταυτότητας με την εθνική, τουρκική. Το σύγχρονο τουρκικό κράτος επιζητούσε τη μετατροπή όλων των μουσουλμάνων σε Τούρκους, μεταθέτοντας εκεί το κέντρο βάρους. Πόσο μάλλον που ένα μεγάλο κομμάτι, ίσως και το 25% του μουσουλμανικού πληθυσμού ανήκε στην σιιτική αίρεση των αλεβιτών, οι οποίοι ούτως ή άλλως απέδιδαν πολύ μικρότερο βάρος στη μουσουλμανική ταυτότητα και αποτέλεσαν το βασικό υπόστρωμα των κοσμικών τουρκικών κομμάτων, των κεμαλιστών και της τουρκικής αριστεράς, στο εσωτερικό της οποίας το ποσοστό των αλεβιτών ξεπερνούσε ακόμα και το 90%.

«Δύση-Τουρκία-συμμαχία»: Γιατί;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ακόμα και στον επιπόλαιο πόλεμο του 1897, ήταν προφανές και βεβαιωμένο ότι οι Ελληνες ήξεραν τι πολεμάνε ή γιατί πολεμάνε. Το ίδιο, φυσικά, και στους μεγάλης τόλμης και ανδρείας πολέμους του 1912-13. Αλλά και στη μεγαλεπίβολη απερισκεψία της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Και στο απίστευτο κατόρθωμα να συντριβούν οι Ιταλοί στα βουνά της Βόρειας Ηπείρου, το 1940. Το ίδιο βεβαιωμένοι και όταν, με αίμα πολύ, απέτρεπαν τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, το 1946-1949.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι Ελληνες ήταν αποφασισμένοι να θυσιαστούν (και θυσιάστηκαν πάμπολλοι, δυσφόρητα πολλοί) για «κάτι», που χωρίς αυτό η ζωή δεν έχει νόημα. Ποιο ήταν αυτό το «κάτι»; Αυτονόητα, η αίσθηση πατρίδας. Οχι η έννοια ούτε το συναίσθημα: η αίσθηση. Σήμερα, και μόνο με το άκουσμα της λέξης «πατρίδα» όλοι κουμπωνόμαστε. Κομίζει αποφορά καρκινωμάτων καπηλείας και ιδεολογικών εθνικισμών στη Νεωτερικότητα, εκμετάλλευση του συναισθηματισμού των πολλών που θωρακίζει τα συμφέροντα των λίγων.

Το υπόδειγμα των αντανακλαστικών μας, σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου σήμερα, το προτύπωσαν υποδειγματικά οι αδελφοί μας Ελληνοκύπριοι (συγκληρονόμοι κλέους τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων): Οταν πλησίαζαν στα χωριά και στις πόλεις τους οι Τούρκοι εισβολείς, μπήκαν στα Ι.Χ. τους και έφυγαν. Ετσι, το άλλοτε 18% των κατοίκων του νησιού (βιαίως εξισλαμισμένοι, επομένως συμπτωματικά τουρκόφωνοι Ρωμιοί), αποτελούν σήμερα κράτος τουρκικό «ανεξάρτητο», εφαλτήριο ή αμπάριζα για να διεκδικεί ο οθωμανικός ιμπεριαλισμός τη μισή Μεσόγειο ως υφαλοκρηπίδα.

Εχετε ακούσει ποτέ ελλαδίτη πολιτευόμενο (πολιτικοί πια δεν υπάρχουν) να μιλάει για «οθωμανικό ιμπεριαλισμό»; Εχετε αντιληφθεί να υπήρξε ή να υπάρχει αγγλόγλωσση ελληνική γραφίδα στις ΗΠΑ ή γερμανόγλωσση στη Γερμανία, που να καταγγέλλει εμπεριστατωμένα το ασύμπτωτο και ασύμβατο των «πολιτισμών» Ισλάμ και Δύσης; Βέβαια, έχουν και τα δύο «παραδείγματα» τον ίδιο ατομοκεντρικό χαρακτήρα: Καταλαβαίνουν τη «σωτηρία» σαν ατομική «αιώνια» εξασφάλιση (με γραμμική, ατελεύτητη διαιώνιση της ροής των στιγμών). Η σωτηρία εξασφαλίζεται με ατομικά επιτεύγματα «αρετών», αρετή είναι η ατομική πειθάρχηση σε Νόμο με αλάθητες υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις. Για το Ισλάμ και για τη Δύση αλήθεια είναι η ορθότητα, την ορθότητα εγγυάται μια αυθεντία ή μια σύμβαση. Δύση και Ισλάμ συγγενεύουν συναρπαστικά, με ομοιότροπη την υποταγή τους στην αυθεντία του Πάπα ή των «Γραφών» ή του «κοινωνικού συμβολαίου» ή κάποιου Αγιατολάχ.

Σήμερα πέρασαν 6 χρόνια από την γενοκτονία των Κούρδων Γεζίντι στο Σενγάλ.

Σήμερα 03.08.2014 πέρασαν 6 χρόνια από την γενοκτονία των Κούρδων Γεζίντι στο Σενγάλ.

1500 γυναίκες Γεζίντι, 1300 άντρες και παιδιά απήχθησαν... 

Δεν ξεχνούμε ... 

Οι ισλαμιστές εκτέλεσαν εκατοντάδες Γεζίντι κατά τη διάρκεια των πολιορκιών τον Αύγουστο του 2014, ενώ εκατοντάδες περισσότεροι σκοτώθηκαν στο πεδίο της μάχης.

Οι τζιχαντιστές εκτέλεσαν τα αγόρια τα οποία δεν θέλησαν να αλλαξοπιστήσουν, ενώ τις γυναίκες και τα κορίτσια, όπως είναι γνωστό, τις πούλησαν στα σκλαβοπάζαρα. Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις κοριτσιών και γυναικών οι οποίες κατάφεραν να ξεφύγουν.

Έως ποτέ θα συνεχίζονται οι γενοκτονίες στην υφήλιο και ειδικότερα ενάντια στους Κούρδους ;

ΠΗΓΗ: Rawa Baban

Διονύσης Τσιριγώτης, Η θρησκεία στη Διεθνή Πολιτική: Το Ισλάμ και η Ελληνική Οικουμένη

Η οντολογική ιεράρχηση μεταξύ Αλλάχ, ανθρώπου και φύσης στην κοσμολογική αντίληψη του Ισλάμ, αντιπαρατίθεται με την εξειδίκευση της θεότητας στη χριστιανική θεολογία

Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος και η πραγματοποίηση της πρώτης μουσουλμανικής προσευχής ανήμερα της υπογραφής της Συνθήκης της Λωζάνης, εγείρει βαθύτερα ερωτήματα περί του ρόλου του πολιτισμικού/θρησκευτικού στοιχείου στη διεθνή πολιτική.

Ναι μεν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν διακηρύσσει ότι υλοποίησε «το μεγάλο όνειρο του ίδιου αλλά και ολόκληρου του τουρκικού λαού», ωστόσο το διακύβευμα συνίσταται στην προσδιοριστική λειτουργία του πολιτισμικού/θρησκευτικού στοιχείου, ως διυποκειμενικού παράγοντα, στη μορφή και λειτουργία τόσο του ενδοκρατικού όσο και του διακρατικού συστήματος.

Σχεδόν κάθε πτυχή των διακρατικών σχέσεων επηρεάζεται σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό από τις κανονιστικές θρησκευτικές επιταγές. Από το ποιοι είναι οι κεντρικοί δρώντες στη διεθνή πολιτική, το πώς διαμορφώνονται τα κίνητρα και οι προθέσεις τους, το ποιες είναι οι πηγές ισχύος που χρησιμοποιούν για την κινητοποίηση των κοινωνιών τους και τη δημιουργία συμμαχιών, μέχρι και τους κανόνες της διεθνούς τάξης που οφείλουν να ακολουθήσουν.

Ειδικότερα, το θρησκευτικό/μεταφυσικό στοιχείο λειτουργεί υποστηρικτικά ή υπονομευτικά στη διαμόρφωση και διατήρηση της εκάστοτε διεθνούς τάξης με άξονα το κράτος-έθνος.

Συμβάλει στην εσωτερική και διεθνή νομιμοποίηση/απονομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας, ενώ δεν δύναται να παραβλεφθεί και ο ρόλος του, ως προς τη οριοθέτηση συνόρων, την κατανομή εδαφών και τη δημιουργία δικτύων πιστών σε διεθνές επίπεδο.

Ως στοιχείο της εθνικής ταυτότητας λειτουργεί συνεκτικά και ομογενοποιητικά, χωρίς βέβαια να αποκλείεται και η διαφορετική εξέλιξη του εσωτερικών ή διακρατικών θρησκευτικών διενέξεων.

Εν ολίγοις, λειτουργεί προσδιοριστικά στην πολιτική λειτουργία, διαμορφώνοντας τις οργανωτικές και δικτυακές δομές της και επηρεάζοντας τις αξίες και τα κίνητρά της.

Ως εκ τούτου, η απόφασης του Τούρκου προέδρου, δύναται να αντικατοπτρισθεί σε τρία διαφορετικά αλλά αλληλένδετα επίπεδα.

Μήπως ο Μωάμεθ ο Πορθητής ήταν χριστιανός;

Σταθακόπουλος Δημήτρης

Σε παλαιότερο άρθρο του, ο δημοσιογράφος Engin Ardiç, στην εφημερίδα Sabah έγραφε: «Τούρκοι συμπατριώτες, σταματήστε πια τις φανφάρες και τις γιορτές για την Άλωση, αρκετή βία έχουμε δώσει στην Ανατολή με τις πράξεις μας», δείχνοντας το στίγμα μιάς άλλης πιο νηφάλιας και σύγχρονης αντιμετώπισης της ιστορικής μνήμης.

Η κεμαλική κρατική τουρκική πεποίθηση, έγκειται στην καθαρότητα και τη γνήσια ορμή των Τούρκων (Tu ki ye στα αρχαία Κινεζικά) που ήρθαν από τα όρη Αλτάϊ της Μογγολίας, όπου εμπνεόμενοι από το Ισλάμ σε συνδυασμό με το σαμανιστικό παρελθόν τους, σάρωσαν την παρηκμασμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και ουσιαστικά αναγέννησαν τους λαούς της Μικράς Ασίας και της βαλκανικής μέσω του εκτουρκισμού.

Σήμερα υπάρχει μια άλλη θεωρία την οποία η ελληνική και ευρωπαϊκή διπλωματία μόλις ανακαλύπτει και απ’ ότι φαίνεται δεν είναι ακόμη έτοιμη ν’ αντιμετωπίσει. Αυτή λέει ότι: όντως οι σύγχρονοι Τούρκοι είναι ντόπιοι εξισλαμισμένοι πληθυσμοί και επομένως έχουν νόμιμα εθιμικά, ιστορικά δικαιώματα "χρησικτησίας" στην περιοχή και ουδείς μπορεί πλέον να τους αποκαλεί επιδρομείς.

Αντιθέτως, οι πρόγονοι των Τούρκων συνεισέφεραν στον ελληνικό, βυζαντινό και ευρωπαϊκό πολιτισμό, οπότε όχι μόνον έχουν δικαίωμα συμμετοχής και αναγνώρισης, αλλά μπορούν και πρέπει να ηγηθούν της σύγχρονης Ευρώπης, όπως δήλωσε στις 23 Μαΐου 2013 ο τότε υπουργός Εγκεμέν Μπαγίς, κατά την εναρκτήρια ομιλία του σε συνάντηση ευρωπαϊκών και τουρκικών τοπικών κοινοτήτων για τη διεθνή συνεργασία. Τότε, ανέφερε μάλιστα ότι η Κωνσταντινούπολη έχει τη μοναδική ιδιότητα της «ειρηνικής συνύπαρξης όλων των θρησκειών και των πολιτισμών», γεγονός που καθιστά την Τουρκία «σημαντικό παίκτη» στα ευρωπαϊκά και διεθνή πράγματα. Είναι κάτι που επαναλαμβάνει συχνά ο Πρόεδρος Ερντογάν.

Είτε με την μία θεωρία, είτε με την άλλη, γνωρίζουμε, βιώνουμε και έχουμε αποδεχτεί, πως οι απόγονοι των Οθωμανών, των εξισλαμισμένων, των γενιτσάρων και λοιπών λαών της Ανατολής, ήρθαν για να μείνουν και έμειναν. Οι σε φθίνουσα κατάσταση με δημογραφικό πρόβλημα Ευρωπαίοι και ειδικά οι Έλληνες, όσο δεν στεκόμαστε στα πόδια μας και στην "αυτάρκεια", απλώς τους παρακολουθούμε χωρίς να έχουμε να πούμε κάτι. Έτοιμοι για συμβιβασμούς, μάλλον οδυνηρούς, που θα παρουσιαστούν στρογγυλεμένα σαν περήφανοι και κερδοφόροι.

«Είμαι μουσουλμάνος και Τούρκος»

Αγία Σοφία: Με κατάρες το κήρυγμα του ιμάμη–Κρατούσε το οθωμανικό ξίφος

Από

 iskra

 -

Ενδεικτική των νεοοθωμανικών επιδιώξεων του Ερντογάν η κίνηση του ανώτατου ιμάμη να ανέβει στον άμβωνα της Αγία Σοφίας με το οθωμανικό ξίφος.

Δυόμιση ολόκληρες ώρες κράτησε το σόου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Αγία Σοφία, η οποία και επισήμως μετατράπηκε σε τζαμί.

Ολόκληρη η τελετή του ανοίγματος του χριστιανικού ναού ως τζαμί και η πρώτη προσευχή ήταν γεμάτη συμβολισμούς για την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, την υπεροχή του Ισλάμ και κυρίως την υπεροχή του ίδιου του Ερντογάν.

Χαρακτηριστική ήταν η κίνηση του ανώτατου ιμάμη, Αλί Ερμπάς, ο οποίος ανέβηκε στον άμβωνα της Αγίας Σοφίας κρατώντας ένα οθωμανικό ξίφος.

Η κίνησή του δεν ήταν τυχαία. Το οθωμανικό ξίφος θεωρείται σύμβολο της κατάκτησης. Στην παράδοση της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δύο πράσινα πανό κρέμονται στον άμβωνα του τζαμιού ως σύμβολο της κατάκτησης, ενώ ένα ξίφος τοποθετείται στην είσοδο του άμβωνα.

Όπως επισημαίνει ο εξόριστος Τούρκος δημοσιογράφος, Αμπντουλάχ Μποζκούρτ, η κίνηση αυτή – παρουσία σύσσωμης της πολιτικής ηγεσίας της Τουρκίας – συμβολίζει την εκπλήρωση των νεοοθωμανικών επιδιώξεων του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Η Αγία Σοφία, η Δύση και το Ισλάμ - Η άλλη όψη της τζιχάντ

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος

Ἡ μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί ἐπανέφερε στο προσκήνιο τήν ταραχώδη σχέση τής Δύσεως μέ τό Ισλάμ. Συνήθως, σέ μιά τέτοια τοποθέτηση τοῦ προβλήματος, προσδίδεται ἰδιαίτερος τόνος στό πολιτικο-στρατιωτικό Ἰσλάμ, κυρίως στό ριζοσπαστικό. Ἐνῶ, ἔμμεσα ἤ ἄμεσα, τίθεται σέ δεύτερη μοίρα ὁ θρησκευτικός πυρήνας καί χαρακτήρας τοῦ Ἰσλάμ. Αὐτός ὅμως τροφοδοτεῖ, ἐμπνέει καί νευρώνει τό πολιτικό Ἰσλάμ (μέ συγκεκριμένες μεταφυσικές ἀρχές καί πεποιθήσεις, μέ σύστημα δογματικῶν ἀξιωματικῶν θέσεων, ἠθική δεοντολογία, κείμενο ἱερό, ἀπόλυτου, ἀδιαπραγμάτευτου κύρους).

Ὁ ὅρος "Δύση" περιλαμβάνει συγκεκριμένα πολιτιστικά καί πολιτικο-οικονομικά στοιχεῖα, πού διαμορφώθηκαν ἀφετηριακά ὑπό τήν ἐπίδραση τοῦ Χριστιανισμοῦ καί μετεξελίχθηκαν ἀπό διάφορες ἄλλες τάσεις ἑνός πολύμορφου ὀρθολογισμοῦ. Σήμερα δε ἔχουν ὁδηγήσει σέ μιά ἐκκοσμικευμένη Δύση. Ἀπό αὐτῆς τῆς πλευρᾶς, ἡ ἀντιπαράθεση μέ τό Ἰσλάμ –στη σύνθετη δυναμική θρησκευτικο-πολιτική μορφή του– θέτει στή Δύση μιά πρόσκληση αὐτοκριτικῆς γιά την αὐτοσυνειδησία της.

Ἡ αὐξανόμενη θρησκευτική της ἀδιαφορία μειώνει τό πνευματικό ἀμυντικό της σύστημα. Ἀλλά οὔτε ὁ ὅρος Δύση συμπεριλαμβάνει ὅλο τόν χριστιανικό κόσμο. Ἡ Ρωσία βρίσκεται ἐπίσης στό στόχαστρο τῶν ἰσλαμιστῶν τρομοκρατῶν. Οἱ χρησιμοποιούμενοι, λοιπόν, ὅροι "Δύση", "Ἰσλάμ" δεν βρίσκονται σέ πλήρη ἀντιστοιχία. Ὁ ἕνας, κατά κυριολεξία, εἶναι γεωγραφικός, ἐνῶ ὁ ἄλλος καθαρῶς θρησκευτικός, χωρίς να περιορίζεται ἀπό γεωγραφικά σύνορα. Ὁ G. Weigel ἐπιμένει ὅτι ἡ Δύση πρέπει νά λάβει στα σοβαρά ὑπόψη τίς θρησκευτικές ρίζες τοῦ τζιχαντισμοῦ, για νά ἀντιμετωπίσει ἐκείνους πού ἐνεργοῦν βίαια στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ.

Σέ μιά συνέντευξή του, ὁ ἱστορικός Edward Luttwak, συγγραφέας τοῦ ἐξαίρετου ἔργου "Ἡ μεγαλειώδης στρατηγική τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας", ἐξηγώντας τήν ἐπιτυχῆ ἀντίσταση τῶν Βυζαντινῶν στίς πιέσεις τῶν ἐπεκτατικῶν κυμάτων τοῦ Ἰσλάμ, ἐπεσήμανε ὅτι στήν ἀντίσταση τῆς Κωνσταντινουπόλεως, «καθοριστικό ρόλο ἔπαιξε ἡ τριπλή και ἰσχυρότατη ταυτότητα τῶν Βυζαντινῶν, πού ἦταν ταυτόχρονα ἑλληνική, χριστιανική καί ρωμαϊκή. Αὐτή ἡ ταυτότητα τούς ἔκανε νά αἰσθάνονται ὑπερήφανοι καί δυνατοί ἐκπρόσωποι ἑνός σημαντικοῦ πολιτισμοῦ. Εἶχαν βαθιά γνώση τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς παιδείας, ἄρα ἦταν σέ θέση νά κατανοήσουν τόν κόσμο γύρω τους. Ἦταν βαθύτατα χριστιανοί: εἶχαν τόσο δυνατή πίστη στόν Χριστιανισμό, πού ἐμεῖς οἱ μεταγενέστεροι μέ μεγάλη δυσκολία μποροῦμε νά τήν ἀντιληφθοῦμε. Καί βασίζονταν στούς ἰσχυρούς ρωμαϊκούς θεσμούς, τούς νόμους, τόν στρατό, τό κράτος».

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία και το Ισλάμ