«Από τον Σεφέρη… στον Ιωακειμίδη»

Του Κώστα Χατζηαντωνίου

Την επέτειο των πενήντα χρόνων από τον θάνατο του μέγιστου Γιώργου Σεφέρη βρήκε ο γνωστός τενόρος του εθνομηδενισμού και χαρτογιακάς του διπλωματικού βαθέος κράτους των Αθηνών επί τριακονταετία, καθηγητής Παναγιώτης Ιωακειμίδης, για να δημοσιεύσει στο Βήμα άρθρο με το οποίο επιχειρεί να μας πει πως, ναι, μεγάλος ποιητής ο Σεφέρης αλλά σαν διπλωμάτης αποτυχημένος, συναισθηματικός και μάλλον… εθνολαϊκιστής. Θα ήταν κωμική η απόπειρα (δεν είναι η πρώτη, είχε προηγηθεί ο Αγγ. Βλάχος, που αμφισβητούσε την ελληνικότητα των Κυπρίων και ονόμαζε τρομοκράτες τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ), αν ο περί ου ο λόγος δεν εκμεταλλευόταν απλώς την άγνοια των συγχρόνων για τον διπλωμάτη που ήταν πάντοτε αντίμαχος της πατριδοκαπηλίας και της διπλωματίας των τριόδων αλλά συνεπής υποστηρικτής μιας εθνικής στρατηγικής και τόσο διορατικός που προέβλεψε, πριν την ανεξαρτησία ακόμη, την τραγική εξέλιξη του κυπριακού ζητήματος. «Φέραμε τους Τούρκους πίσω στην Κύπρο» σημείωνε, απελπισμένος από την πορεία προς την Ζυρίχη. Γι’ αυτό και αποκλείστηκε από τις τελικές συνομιλίες.

Έτον δαμαί τζιαι δέτε τον τζι αν έσιει αΐπιν πέτε

Ήταν θαυμαστής του Σημίτη, υποστηρικτής του σχεδίου ΑΝΑΝ, έχει όλα τα προσόντα ως ενδοτικός και υποτελής του ξένου παράγοντα.
Γιατί όχι υπουργός του Μητσοτάκη;
Γι' αυτόν που ορίστηκε και δεν ανέλαβε πρόλαβε να στείλει
συγχαρητήρια ο πρέσβης των ΗΠΑ.
Για τον φρέσκο Κυπρο-Ευρωπαίο Επίτροπο θα στείλουν επαίνους ο Γ.Γ του ΟΗΕ, η μαντάμ Μέρκελ, ο επικεφαλής του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum), Κλάους Σβαμπ και οι Γκρίζοι Λύκοι.

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Αλέκος Μιχαηλίδης

Έτον δαμαί τζιαι δέτε τον τζι αν έσιει αΐπιν πέτε

«Τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη

και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη»

Μέλος της νεολαίας «Ρήγας Φεραίος» του ΚΚΕ Εσωτερικού, εκ των στενών φίλων του Κώστα Σημίτη (ειδικά στα άγρια χρόνια πριν το 2004), ιδρυτής του γνωστού και μη εξαιρετέου Ομίλου Προβληματισμού για τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας (ΟΠΕΚ), κυβερνητικός εκπρόσωπος των Γλαύκου Κληρίδη και Νίκου Αναστασιάδη, βουλευτής, ευρωβουλευτής, Ευρωπαίος Επίτροπος, φανατικός υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν και από τους κύριους εκφραστές του «σκληρού» συμβιβασμού στο Κυπριακό. Ο Χρήστος Στυλιανίδης είναι ο νέος υπουργός Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας της Ελλάδας και ένας απόλυτα φιλόδοξος, επαγγελματίας πολιτικός που κατάφερε να μείνει στο προσκήνιο, ακόμα και μετά την ολοκλήρωση της θητείας του στην Κομισιόν.

Κάποιοι επέλεξαν τον ταπεινωτικό συμβιβασμό που αλλιώς πρέπει να τον ονομάσουμε. Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τα κίνητρά τους. Στο πλευρό τους τα καλοπληρωμένα ΜΜΕ κρύβουν την αλήθεια και το διεθνές δίκαιο, σπέρνουν το φόβο και κτίζουν καθημερινά στα δελτία ειδήσεων τον μύθο της "ισχυρής και ανίκητης" Τουρκίας.

Ο δρόμος για την υπεράσπιση της πατρίδας δεν είναι άλλος από αυτόν που μας έδειξε ο αρχιστράτηγος Γέρος του Μοριά. Ομόνοια και Αγώνας απέναντι στον βάρβαρο Ανατολίτη.

"Εν έτος προ του θανάτου του, ο Γέρος του Μοριά είχε περιέλθει έφιππος πλείστα μέρη της Πελοποννήσου, καθώς και τας νήσους Σπέτσας και Ύδραν, διά να ζητήση συγχώρησιν από εκείνους με τους οποίους είχε έλθει εις ρήξιν κατά την διάρκειαν του Αγώνος.

«Ἐτάφη μέ τήν στολή του Ἀντιστρατήγου.

Στό πλευρό του ἦταν τό Σπαθί,πού εἶχε στήν ἀρχή τῆς Ἐπανάστασης,ὁ Θώρακας, ἡ Περικεφαλαῖα…Ὡς σύμβολο τῆς Αἰώνιας Δόξας τοῦ ἀνυπέρβλητου αὐτοῦ Πολεμιστῆ,

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΤΣΑΡΟΥΧΙΑ ΤΟΥ,

τοποθετήθηκε ἡ τουρκική σημαία.»

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

Υγ. Ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου σε δημοσίευμά του για την ταπεινωτική αντιμετώπιση Έλληνα δημοσιογράφου από τον Γερμανό πρέσβη, γράφει:

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ (και πάρτε το ως προειδοποίηση): Είναι καιρός οι συνάδελφοι δημοσιογράφοι να σταματήσουν να δέχονται τις προσκλήσεις της γερμανικής πρεσβείας και να κάνουν ταξιδάκια πληρωμένα από το γερμανικό κράτος στο Βερολίνο και αλλού. ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ έδω και τώρα… Η Γερμανία, όπως απέδειξε και με τις προκλητικές και παράνομες πράξεις της Τουρκίας, είναι μία ανθελληνική χώρα. Η Γερμανία δεν θέλει το καλό της Ελλάδας. Πότε θα το καταλάβουμε;

Σημείωση δική μου: Αυτό ισχύει βεβαίως και για τις σχέσεις Πανεπιστημιακών, πολιτικών, Κέντρων και Ινστιτούτων και φυσικά δημοσιογράφων προς όλες τις χώρες, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία, Γερμανία, Τουρκία.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2726722190900228&id=100006874208401

ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ

Πως ο εκ των έσω υβριδικός πόλεμος αυτοκαταργεί την Ελλάδα

Γρίβας Κώστας

7 Φεβρουαρίου 2021

3095

Ένας από τους λόγους που ο γράφων αντιμετώπισε με σκεπτικισμό την έναρξη των "διερευνητικών" επαφών ήταν ότι θα έδινε την ευκαιρία σε ένα πολυπλόκαμο σύστημα διαμορφωτών γνώμης εν Ελλάδι να επιχειρήσουν, για μια ακόμη φορά, να επιβάλλουν ως "αναντίρρητη" αλήθεια τις απόψεις τους περί "εξομάλυνσης" των σχέσεων με την Τουρκία, δια της παραχώρησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Εάν αυτός δεν είναι εκ των έσω υβριδικός πόλεμος τι είναι;

Για να γίνουμε συγκεκριμένοι: Από ό,τι φαίνεται δεν μιλάμε μόνο για τη σχολή σκέψης που χαρακτηρίζουμε "κατευναστική", αλλά ενδέχεται να βρισκόμαστε σε φάση στρατηγικής υβριδικής επίθεσης από πλευράς της Τουρκίας, στην οποία συμμετέχει, ελπίζουμε ασυνείδητα, ένα διευρυμένο τμήμα των ελληνικών ελίτ. Κεντρικός στόχος αυτής της προσπάθειας είναι να παραιτηθεί η Ελλάδα από το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων της στα 12 μίλια, δηλαδή να γίνει η μόνη χώρα στον πλανήτη που θα απαρνηθεί, δια της απειλής βίας, θεμελιώδες κυριαρχικό της δικαίωμα.

Ελληνοκυπριακός εθνομηδενισμός: με αφορμή το έργο του Μάριου Θρασυβούλου: «Για την υπεράσπιση της πατρίδας» ΑΚΕΛ και κυπριακό ζήτημα 1960-1964»(εκδόσεις Κύτταρο)

Του Σπύρου Κουτρούλη 

«Σε κάθε εποχή η ιδεολογία του νικητή καθίσταται για τους νικημένους ερμηνεία της πραγματικότητας, δηλαδή η ήττα τους επισφραγίζεται με την αποδοχή της οπτικής του νικητή…Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει και να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του.»

Π.Κονδύλης[1]

Να κατέχετε το 37% της πατρίδας σου από μια τρίτη δύναμη, που εισέβαλε στην γη σου, προκάλεσε εθνοκάθαρση με χιλιάδες θύματα και νεκρούς όχι μόνο σε στρατιώτες αλλά σε γυναίκες, γέρους και παιδιά , με καταπάτηση κάθε είδους ανθρώπινου δικαιώματος, να ξυπνάς κάθε μέρα και να βλέπεις απέναντι σου απειλητική την τουρκική σημαία, που υπενθυμίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι δεν θα πάψει να κατέχει ότι κατέλαβε με τα όπλα και εσύ να επικρίνεις τους δικού σου ανθρώπους γιατί επιχείρησαν να αντισταθούν με τον φτωχό οπλισμό τους, να επικρίνεις όλα τα κόμματα από το Δημοκρατικό Συναγερμό ως το ΑΚΕΛ και τους τροτσκιστές επειδή αντιστάθηκαν στην τουρκική επιθετικότητα, να εξισώνεις τον θύτη με το θύμα, τότε κάτι ανεξήγητο συμβαίνει μέσα στο νοητικό σου κόσμο.

Ο συγγραφέας επιχειρεί να ομογενοποιήσει όλες τις μορφές αντίστασης του κυπριακού ελληνισμού, να τις ταυτίσει με τις ακραίες πράξεις της ΕΟΚΑ Β’ και των πραξικοπηματιών οι οποίοι δεν έπαυαν να δημιουργούν τα γεγονότα εκείνα που θα έδιναν στην Τουρκία την πρόφαση για την εισβολή. Στόχος του βέβαια να προκαλέσει την αποδοκιμασία του αναγνώστη όχι τόσο στις ακροδεξιές ομάδες όσο με τις ομάδες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ που ακολούθησαν τον Μακάριο και επάνδρωσαν τις σοσιαλιστικές ομάδες αντίστασης του Β.Λυσσαρίδη, αλλά και το ΑΚΕΛ που ακολούθησε τον Μακάριο.

Όμως ένα μη επιδιωκόμενο αποτέλεσμα του βιβλίου είναι ότι μας υπενθυμίζει ότι η ελλαδική και η κυπριακή αριστερά σε πολλές περιόδους της ιστορίας της ύψωσε σημαία τον αγώνα για αυτοδιάθεση- Ένωση, ενώ στα γεγονότα 1963-1964 ανάμεσα στα θύματα της τουρκικής ανταρσίας υπήρξαν στελέχη της κυπριακής αριστεράς (σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής). Πράγματι ο Ε.Αβέρωφ στο βιβλίο του «Ιστορία χαμένων ευκαιριών» επισημαίνει ότι ο φόβος ότι το ΑΚΕΛ θα ξεκινούσε πρώτα τον αγώνα για την Ένωση, οδήγησε στην εσπευσμένη ανακίνηση του Κυπριακού και τελικά στην δημιουργία της ΕΟΚΑ.

Πως η επίσημη Ελλάδα ξέπλυνε τα τουρκικά εγκλήματα

Αγτζίδης Βλάσης

26 Δεκεμβρίου 2020

3783

Κάνοντας έναν απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, τα δύο μεγάλα γεγονότα που αμέσως ξεχωρίζουν είναι η εμφάνιση της πανδημίας και η έξαρση της επιθετικότητας της Τουρκίας υπό την εποπτεία μιας αυταρχικής, ημιφασιστικής, ισλαμο-εθνικιστικής ελίτ. Η Ελλάδα βρέθηκε σε θέση άμυνας απέναντι σε αυτήν όξυνση.

Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και συγκεκριμένων εδαφών (νησιών και νησίδων) του εθνικού χώρου που διεκδικεί με περισσό θράσος η Τουρκία, οδήγησε για πρώτη φορά στην επεξεργασία τεχνικών και τακτικών αποτροπής, τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο, όσο και σε διπλωματικό. Το στοιχείο όμως που κραυγαλέα απουσιάζει στην ελληνική αντίδραση, είναι η ερμηνεία αυτής της τουρκικής επιθετικότητας.

Μια ερμηνεία που αναπόφευκτα βασίζεται στην καλή ιστορική γνώση, στην ανάλυση των τάσεων στην τουρκική κοινωνία και στην αξιοποίηση των δεδομένων που απορρέουν από τη διαχρονική συμπεριφορά των δυνάμεων που δημιούργησαν τη σύγχρονη Τουρκία. Εκτός όμως από την αδυναμία χρήσης ιστορικών δεδομένων, παρατηρούμε ότι λείπει και το χιούμορ στην αντιμετώπιση των ακραίων και κραυγαλέα ανορθολογικών συμπεριφορών! Όπως για παράδειγμα είναι οι φιέστες είτε για τη Μάχη του Ματζικέρτ (1071), είτε για την Άλωση της Πόλης (1453) κ.λπ.

Το χιούμορ του Ουζμπέκου πρωθυπουργού

Αυτή την αίσθηση του χιούμορ που απορρέει από την καλή γνώση των ιστορικών δεδομένων την έχουν οι ανταγωνιστές των "δικών μας" Τούρκων στους τουρκόφωνους πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας. Ένα πολύ χαριτωμένο τέτοιο παράδειγμα ήταν το σχόλιο του Ουζμπέκου πρωθυπουργού προς τον Τούρκο ομόλογό του, όταν μετά τη σοβιετική κατάρρευση η τουρκική ηγεσία πίστεψε ότι είχε έρθει η ώρα την ένωσης του τουρκόφωνου κόσμου, υπό την ομπρέλα ενός ανανεωμένου παντουρανισμού.

ΚΑΙ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΟΡΡΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ!!!

Σάλο έχει προκαλέσει ανάρτηση στο Twitter του ιατρού Γεώργιου Σγούρδου ο οποίος, αγοράζοντας προϊόν της γνωστής εταιρείας Κορρές, διαπίστωσε ότι το συγκεκριμένο έχει κατασκευαστεί στην Τουρκία! 

Η Κορρές αποτελούσε, μέχρι πρόσφατα, υπόδειγμα του πως μια ελληνική εταιρεία μπορεί να αξιοποιήσει τον μοναδικό πλούτο της ελληνικής φύσης, να καινοτομήσει και με εξωστρέφεια να αναπτύξει μια ενδογενή παραγωγική δραστηριότητα. Παράλληλα είχε την σημαντική υποστήριξη του ελληνικού καταναλωτικού κοινού στις κινήσεις που έκανε. 

Αυτή ακριβώς την υποστήριξη διέψευσε.

Ας δούμε κάποια στοιχεία:

Η εταιρεία "Κορρές" το 2017 άλλαξε χέρια και εξαγοράστηκε από την Morgan Stanley, την Profex και έναν κινεζικό όμιλο (με τον τελευταίο η συνεργασία να έχει σκοπό την είσοδο της ελληνικής εταιρείας καλλυντικών στην αγορά της Κίνας) ενώ ο ιδρυτής της εταιρείας παραμένει μέτοχος με συμμετοχή 30%. Η επένδυση των νέων μετόχων σε μετρητά για την εξαγορά του πλειοψηφικού πακέτου υπολογίζεται στα 48,5 εκατ. ευρώ.

Ένας Φινλανδός αποστομώνει τον καθηγητή Μαραντζίδη για τη φινλανδοποίηση

27 Οκτωβρίου 2020

Γράφει ο Τέμου Λέχτινεν* - 

Διάβασα με ενδιαφέρον το άρθρο του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη στην "Καθημερινή" της Κυριακής 18 Οκτωβρίου, που παρά τον ποδοσφαιρικό του τίτλο είναι στην πραγματικότητα μία "προκλητική" θεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων μέσα από την εμπειρία του ευρωπαϊκού Βορρά και δη της Φινλανδίας. Παρότι κάποια σημεία με βρίσκουν σύμφωνο, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μία διαφορετική οπτική που εξηγεί γιατί νομίζω ότι τελικά κάνει λάθος.

Ας ξεκινήσω από το σημείο που πιστεύω ότι ο κ. Μαραντζίδης έχει δίκιο. Τα μικρά, περιφερειακά έθνη, τα οποία στο τέλος της ημέρας μπορούν να στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους και όχι σε συμμάχους που ίσως είναι αλλά και ίσως να μην είναι εκεί όταν χρειαστεί, δεν μπορούν να έχουν πολιτικές αυταπάτες μεγαλείου. Οπως είπε ο Juho Paasikivi, πρόεδρος της Φινλανδίας (1946-56), και αρχιτέκτονας της φινλανδικής μεταπολεμικής εξωτερικής πολιτικής: «η αναγνώριση των γεγονότων είναι η αρχή κάθε σοφίας».

Στην αρχή αυτή στηρίχθηκε το λεγόμενο "δόγμα Paasikivi", η εξισορρόπηση δηλαδή της φινλανδικής εξωτερικής πολιτικής μεταξύ Ανατολής και Δύσης, η "ευμενής ουδετερότητα" έναντι της ΕΣΣΔ που αναφέρει ο κ. Μαραντζίδης, η φινλανδοποίηση της εξωτερικής πολιτικής (Finlandisierung), η οποία συνεχίστηκε από το 1956 έως το 1981 από τον πρόεδρο Urho Kekkonen.

Ετσι, φαίνεται να λέει ο κ. Μαραντζίδης, το θεμελιώδες δίδαγμα που προσφέρει το φινλανδικό παράδειγμα είναι ότι αφού οι μικρές χώρες δεν μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα, πρέπει να μάθουν να ζουν και να λειτουργούν σε έναν σκληρό κόσμο. Μέχρι εδώ συμφωνώ.

Λογικό σφάλμα Μαραντζίδη

Εκεί όπου διαφωνώ είναι στο συμπέρασμα στο οποίο φαίνεται να καταλήγει: ότι μακροπρόθεσμα οι μικρές χώρες θα αναδειχθούν νικήτριες: το θηρίο θα εξαφανιστεί και εκείνες θα ευημερήσουν. Κάτι σαν τη Δευτέρα Παρουσία δηλαδή.

Περί «φινλανδοποίησης»

Το 1939 οι Φινλανδοί αρνήθηκαν να το αποδεχθούν χωρίς πόλεμο, στον οποίο αγωνίστηκαν ηρωικά αλλά τελικά ηττήθηκαν (όπως ακριβώς και εμείς έναν χρόνο αργότερα). (Φωτ. A.P.)

ΓΙΩΡΓΟΣ Θ. ΜΑΥΡΟΓΟΡΔΑΤΟΣ

26.10.2020 • 11:02

•  
•  

Πότε πότε εμφανίζονται στον δημόσιο διάλογο εντυπωσιακές αλλά πρόχειρες αναφορές στην ιστορική εμπειρία άλλων χωρών χωρίς επαρκή γνώση της. Ετσι τώρα μερικοί συζητούν τον κίνδυνο να υποστεί η Ελλάδα «φινλανδοποίηση» στη σχέση της με την Τουρκία.

Για να καταλάβουμε πληρέστερα τι σημαίνει ο όρος, χρειάζεται πρώτα πρώτα να ανατρέξουμε στην ιστορική του προέλευση. Η ανεξαρτησία της Φινλανδίας από το 1917 αντιπροσώπευε έναν κίνδυνο για την ασφάλεια της Σοβιετικής Ενωσης και ειδικά του Λένινγκραντ (Αγίας Πετρούπολης) λόγω της εγγύτητας της μεθορίου. Για τους Σοβιετικούς, εξασφάλιση θα ήταν η προσάρτηση φινλανδικού εδάφους ώστε να απομακρυνθεί η μεθόριος. Το 1939 οι Φινλανδοί αρνήθηκαν να το αποδεχθούν χωρίς πόλεμο, στον οποίο αγωνίστηκαν ηρωικά αλλά τελικά ηττήθηκαν (όπως ακριβώς και εμείς έναν χρόνο αργότερα). Εχασαν έτσι περίπου ένα δέκατο του εδάφους τους, με προσφυγοποίηση των κατοίκων. Το 1941, όμως, επιβεβαίωσαν τους χειρότερους φόβους των Σοβιετικών. Επωφελήθηκαν από τη γερμανική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης για να επιτεθούν και αυτοί, σε σύμπραξη με τη χιτλερική Γερμανία, και να καταλάβουν όχι μόνο όσα είχαν χάσει, αλλά και περισσότερα. Το καλοκαίρι του 1944 πρόλαβαν να συνθηκολογήσουν πριν καταρρεύσουν κι έτσι γλίτωσαν όχι μόνο εδαφικές απώλειες πολλαπλάσιες από τις αρχικές, αλλά και την κατοχή από σοβιετικά στρατεύματα.

Ακολούθησαν το 1947 η Συνθήκη Ειρήνης στο Παρίσι και το 1948 η Συνθήκη Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Αρωγής μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης και Φινλανδίας, που κράτησε όσο και η Σοβιετική Ενωση, μέχρι το 1991.

Σε αυτό το πλαίσιο εφαρμόστηκε η πολιτική που ονομάστηκε υποτιμητικά από τους τρίτους «φινλανδοποίηση», δηλαδή η συστηματική αποφυγή κάθε αφορμής που θα προκαλούσε ανησυχία στους καχύποπτους Σοβιετικούς. Ετσι, η Φινλανδία όχι μόνο έμεινε ουδέτερη και εκτός ΝΑΤΟ, αλλά αρνήθηκε ακόμη και το Σχέδιο Μάρσαλ. Εμεινε επίσης εκτός ευρωπαϊκής ενοποίησης μέχρι το 1995.

Ωστόσο, είναι λάθος να θεωρούμε ότι η «φινλανδοποίηση» περιοριζόταν στην εξωτερική πολιτική, σαν να ήταν αυτή στεγανή. Οι Σοβιετικοί ανακάλυψαν με οδυνηρό τρόπο το 1941-44 ότι η ασφάλειά τους απαιτούσε επίσης φινλανδικές κυβερνήσεις στις οποίες μπορούσαν να έχουν εμπιστοσύνη, ανεξάρτητα μάλιστα από ιδεολογικές ταυτότητες. Ετσι, η «φινλανδοποίηση» διάβρωσε και την εσωτερική πολιτική ζωή της Φινλανδίας, αλλοιώνοντας και νοθεύοντας τον κομματικό ανταγωνισμό και γενικότερα τη λειτουργία του δημοκρατικού συστήματος.

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΥΠΟΤΑΓΗ! ΛΑΓΟΣ για τη «φινλανδοποίηση» της Ελλάδας ο Μαραντζίδης...

Ν.Μαραντζίδης-Καθημερινή:”Γιατί να τσακωνόμαστε με Τουρκία για βραχονησίδες και μερικά χιλιόμετρα βυθού”;

Δεν ξέρω πόσοι έχετε ακουστά τον Νίκο Μαραντζίδη;

Ο Νίκος Μαραντζίδης δεν είναι καθόλου τυχαίο πρόσωπο. Είναι μέγας “εκσυγχρονιστής”, πιστός ακόλουθος της Σημιτικής σχολής, “ευρωπαϊστής” μέχρι το κόκκαλο, μέλος του Συμβουλίου του ΕΛΙΑΜΕΠ, Ίδρυμα, για να το κάνουμε λιανά, για τη “συνδιαχείριση” και “συνεκμετάλλευση” του Αιγαίου και Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Μακεδονίας.

Ε, λοιπόν, ο Νίκος Μαραντζίδης, με όλους αυτούς τους βαρύγδουπους τίτλους, ,μέσα από τις στήλες της κυριακάτικης “Καθημερινής” (18/10/2020), της ναυαρχίδας στον χώρο των ΜΜΕ του ελληνικού κατεστημένου, του νεοφιλελευθερισμού,  του ευρωπαϊσμού, της δυτικότροπης υποτελούς μονομέρειας της χώρας, αποφάσισε τούτες τις κρίσιμες στιγμές, να μας νουθετήσει για να ακολουθήσουμε τον σωστό “δορυφορικό”

προσανατολισμό απέναντι στην Τουρκία, παρακάμπτοντας, βεβαίως, το γεγονός  ότι η ελληνική κατεστημένη πολιτική τάξη τον έχει εδώ και πολύ καιρό υπερφαλαγγίσει και ακολουθεί μια στρατηγική κατευνασμού, συνεχών υποχωρήσεων και παραχωρήσεων και γονυκλισίας απέναντι στην Τουρκία.

Μας λέει, λοιπόν, ο Νίκος Μαραντζίδης στο άρθρο του στην “Καθημερινή” υπό τον παράδοξο τίτλο “ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε“, μεταξύ πολλών άλλων παρόμοιων, τα εξής:

“Οι Δυτικοί αντιμετωπίζουν ψυχρά την Τουρκία ως μια σοβαρή δύναμη και μεγάλη αγορά. Εμείς γιατί δεν προσπαθούμε να κάνουμε το ίδιο; Γιατί πρέπει να έχουμε εθνική στρατηγική το ψυχόδραμα; Να τσακωνόμαστε διαρκώς για βραχονησίδες και για μερικά χιλιόμετρα βυθού, που κανείς δεν ξέρει αν ποτέ θα αξιοποιηθούν. Γιατί ζούμε διαρκώς με μύθους και βέβαια με περίσσεια υποκρισία για το τι είναι ωφέλιμο και τι όχι στις σχέσεις μας με την Τουρκία; Ακούω και διαβάζω περί κινδύνου φιλανδοποίησης της χώρας μας…Θα φιλανδοποιηθούμε λοιπόν; Μάλιστα! Ε και;…“.

Συναυλίες «οθωμανικής μουσικής» στην Ελλάδα και οι «Οθωμανοί Έλληνες»

Του Θανάση Δ. Κωτσάκη*

Τέλη Ιουλίου 2020: ο τουρκικός στόλος ξαναβγαίνει στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, με σκοπό να αμφισβητήσει εκ νέου τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου και να εγκαθιδρύσει σταδιακά τη «Γαλάζια Πατρίδα». Τα στελέχη των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, όπως και οι ακρίτες μας, βρίσκονται με το δάκτυλο στην σκανδάλη. Παράλληλα, στις 24 Ιουλίου, ο σουλτάνος Ερντογάν μετατρέπει το εμβληματικό για τον ελληνισμό μνημείο της Αγίας Σοφίας σε ισλαμικό τέμενος. Κι όμως, το Υπουργείο Πολιτισμού της χώρας μας, μάλιστα εν μέσω κορωνοϊού, ανακοινώνει για τις 25 Ιουλίου 2020 στο Θέατρο Χόρτου Μαγνησίας «Συναυλία Εργαστηρίου Οθωμανικής Μουσικής», υπό την καθοδήγηση του Αχιλλέα Τίγκα, με την Ορχήστρα Ανατολικής Μουσικής (Κ.Ε.Μ.Φ.Α.) και τη συμμετοχή της Χορωδίας Κατοίκων Νοτίου Πηλίου «Χορτωδία». Στη αφίσα της ανακοίνωσης της διεξαγωγής της συναυλίας απεικονίζονται μορφές ασιατικής καταγωγής. Σημειώνεται δε ότι η μουσική του ισλαμικού τάγματος των Σούφι, γνωστού για τον σημαίνοντα ρόλο του στον εξισλαμισμό του ελληνικού χώρου και ιδίως της Μικράς Ασίας, έχει συχνά την τιμητική της στο πλαίσιο ανάλογων εκδηλώσεων. Η διοργάνωση πάντως της συναυλίας αυτής και μάλιστα τη δεδομένη χρονική συγκυρία προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, θύελλα αντιδράσεων από την πλευρά μελών της τοπικής κοινωνίας[1]. Είχε προηγηθεί τον Φεβρουάριο του 2020 η συμμετοχή της «αναβιωτικής ομάδας Οθωμανικής Στρατιωτικής Μουσικής» στις αποκριάτικες εκδηλώσεις στον Σοχό Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, η οποία επίσης προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις[2].

Το ενδιαφέρον της όλης υπόθεσης είναι ότι στην πραγματικότητα οι διοργανωτές της εν λόγω συναυλίας με τον όρο «οθωμανική μουσική» δεν φέρεται να εννοούν μόνον τη μουσική των γειτόνων μας Τούρκων. Ο όρος «οθωμανική μουσική» λειτουργεί ενδεχομένως εδώ ως ομπρέλα, προσδιορίζοντας τη λόγια και έντεχνη κατά κύριο λόγο μουσική παράδοση των Τούρκων, αλλά και όλων των λαών που ζούσαν υπό τουρκική κυριαρχία, εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μεταξύ των οποίων των Μικρασιατών, των Ποντίων, των Κωνσταντινουπολιτών και γενικότερα των Ελλήνων της Ανατολής. Πέραν όμως της μουσικής των Ρωμιών, ως «οθωμανική» ονοματίζεται και η μουσική των Αρμενίων, των Εβραίων, των Αράβων, των Περσών και των υπολοίπων λαών που διαβιούσαν εντός της οθωμανικής επικράτειας. Η υιοθέτηση της ονομασίας (και άρα και της ταυτότητας) του ξένου κατακτητή για το πολιτισμικό γίγνεσθαι υπόδουλων λαών της περιοχής προφανώς και είναι προβληματική. Παραδείγματος χάριν πόσο δόκιμος μπορεί να θεωρηθεί ο όρος «οθωμανική εκκλησία», όταν αναφερόμαστε σε ορθόδοξες εκκλησίες που κτίστηκαν μετά την Άλωση, αντί του ορθού επιστημονικά «μεταβυζαντινή εκκλησία»; Θα μπορούσαμε επίσης να χρησιμοποιήσουμε τους όρους «βενετσιάνικη εκκλησία» ή «αγγλική εκκλησία» όταν αναφερόμαστε στους ορθόδοξους ναούς που ανεγέρθηκαν επί Βενετοκρατίας και επί Αγγλοκρατίας αντίστοιχα, σε Επτάνησα και Κύπρο; Προφανώς και όχι. Το φαινόμενο αυτό μάς παραπέμπει συνειρμικά στην τάση των σύγχρονων Τούρκων που θέλουν να αποκόψουν τον ελληνισμό από τις ιστορικές του ρίζες στη Μικρά Ασία και τη διαχρονική του εκεί παρουσία μέχρι το 1922, κάνοντας λόγο για «ρωμαϊκές» αρχαιότητες στην Ιωνία, αναφερόμενοι στα υλικά κατάλοιπα των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας, που τοποθετούνται χρονικά στην εποχή της ρωμαϊκής κυριαρχίας.

Η ΤΟΥΡΚΙΚΉ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΉ ΔΙΕΙΣΔΥΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Από Ελίνα Σκαρπαθιώτη

Μετά την προχθεσινή έκρηξη της τουρκικής μιλιταριστικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, πρόβα τζενεράλε για όσα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα, είναι ώρα να συζητήσουμε σοβαρά το ρόλο της *τουρκικής διείσδυσης* στην καθημερινότητα της χώρας μας τις τελευταίες δεκαετίες.

Πέρα απ'το καθαρά πολιτικό σκέλος της τουρκικής επιθετικότητας εναντίον της χώρας μας τα τελευταία χρόνια, η γείτονα μας ασκεί πληθώρα πολιτικών διείσδυσης στον τομέα της ψυχαγωγίας και του πολιτισμού. Εκτός από τα τουρκικά σήριαλ που έχουν κατακλύσει την τηλεόραση του Σκάι και άλλων καναλιών, κάνοντας σαφές ότι η ελληνική ελίτ δεν έχει τίποτα να χωρίσει με την τουρκική, το τουρκικό κράτος μας πολιορκεί και με άλλα πολιτιστικά μέσα.

Η διείσδυση της κλασικής οθωμανικής μουσικής εντός της ελληνικής επικράτειας, η οποία φτάνει στο σημείο να αγγίζει και τελετουργικές μουσικές της θρησκείας του Ισλάμ, αποτελεί μια πρόσφατη "μόδα" στους κύκλους των νεαρών λαϊκών και παραδοσιακών μουσικών, οι οποίοι βρίσκουν ολοένα και συχνότερα τέτοιες ευκαιρίες για σεμινάρια, συναυλίες και φεστιβάλ με αυτό το περιεχόμενο εντός της Ελλάδας, κάτι που δεν υπήρχε ουδέποτε μέχρι τώρα από συστάσεως του ελληνικού κράτους. 

Τυπική τέτοια περίπτωση το κέντρο "Λαβύρινθος" στο Χουδέτσι Ηρακλείου Κρήτης, το οποίο παρότι ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Δήμου της περιοχής να λειτουργήσει ως κέντρο μελέτης και διάδοσης της Κρητικής παραδοσιακής μουσικής, από την επίσημη έναρξη της λειτουργίας του το 2001 ανέδειξε την οθωμανική κλασική μουσική ως το κεντρικό του πολιτιστικό προϊόν προσφερόμενο αδιάλειπτα επί 20 συναπτά έτη μέχρι και σήμερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ το κέντρο αυτό ιδρύθηκε για να καλύψει το τεράστιο κενό στην μελέτη της ποικιλομορφίας της Κρητικής παραδοσιακής μουσικής σε κάθε γωνιά του νησιού όπως αυτή εκφράστηκε και εκφράζεται από διάφορους καταξιωμένους οργανοπαίχτες, από την ίδρυσή του κιόλας έδωσε προτεραιότητα σε τουρκικές παραδοσιακές μουσικές, και μάλιστα όχι τόσο σε μουσικές του Αιγαίου, μικρασιατικό αστικό τραγούδι, καφέ Αμάν κλπ, αλλά στοχευμένα στην κλασική οθωμανική μουσική και θρησκευτική μουσική των δερβίσηδων. 

Brainstorming... με μετάλλαξη της γλώσσας της ελληνικής διπλωματίας...

Ζέζα Ζήκου

Τελικά η γλώσσα μας θυμίζει οικτρά αυτό που λέει ο Εντγκαρ στον βασιλιά Ληρ (Σαίξπηρ): Οσο μπορείς και λες «να το χειρότερο», δεν έχεις ζήσει ακόμη το χειρότερο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει με τη μετάλλαξη της γλώσσας της ελληνικής διπλωματίας δηλαδή, μας σερβίρουν με επιστημονικό τρόπο ορολογίες τις οποίες προφανώς δεν κατανοεί ο πολίτης, όπως σερβίρονται από ύπουλους διεθνολόγους και χυδαίες πένες της δημοσιογραφίας. Γιατί κάνω αυτή την αναφορά; Γιατί όλοι αυτοί μας επιφυλάσσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο ψέμα για το μέλλον! Τι εννοώ; Πίσω από τη λέξη «επήρεια» περιορισμένη ή μειωμένη για την ΑΟΖ του Καστελλόριζου και άλλων ακριτικών νήσων του Αιγαίου ουσιαστικά εννοούν περιορισμένη ή μειωμένη ελληνική κυριαρχία.

Και σε αυτό συνίσταται η επιστημονική εξαπάτηση. Από τους γραφικούς τουρκοφάγους του Καμμένου, της Χρυσής Αυγής και των άλλων φασιστοειδών μέχρι τους χυδαίους εθνομηδενιστές του Σημίτη και του Τσίπρα, αναδύεται η νέα φουρνιά του ρεαλισμού του ραγιά. Θεωρούν ότι απευθύνονται μέσω των χειραγωγούμενων ΜΜΕ σε μια κοινωνία βλακών και ραγιάδων. Υπερασπίζονται την άποψη ότι η χώρα και ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, οφείλει να «παζαρέψει με τον Ερντογάν περιορισμένη κυριαρχία (επήρεια) για το Καστελλόριζο»! Ας μην αφήσουμε για μία ακόμη φορά αυτούς να μας εξαπατήσουν!

Και μας προειδοποιεί η χυδαία πένα της «Καθημερινής»: «Αν θέλουμε να συζητήσουμε ρεαλιστικά τις τουρκικές αμφισβητήσεις στο Αιγαίο και όλη αυτή τη διαρκή απειλή που προξενεί για τις προοπτικές του μέλλοντός μας, πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο βασικός λόγος που μας εμποδίζει να διευθετήσουμε δικαστικά, στη Χάγη, τις ελληνοτουρκικές διαφορές ως προς τις θαλάσσιες ζώνες είναι ο μαξιμαλισμός της θέσης μας για το Καστελλόριζο. Η επιμονή μας σε έναν ανεδαφικό μαξιμαλισμό στο Καστελλόριζο μας κοστίζει σε ευημερία. Το γεγονός ότι ανάλογες παραχωρήσεις έγιναν προς την ιταλική πλευρά προϊδεάζει ότι η προσφυγή στη Χάγη με την Τουρκία για το Αιγαίο μπορεί να είναι προς αυτήν την κατεύθυνση»! Αυτός είναι όντως ρεαλισμός, αλλά του ραγιά και της υποταγής.

Οι γεωπολιτικές επιλογές μπορούν να επηρεάζονται και να τροποποιούνται από τα άτομα που είναι εντός και πέριξ της εξουσίας. Ομως, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις πάσχουν εδώ και δεκαετίες από ένα έντονο «φοβικό σύνδρομο». Κατευνασμός, συμβιβασμός, υποχωρητικότητα, αναβλητικότητα και παθητικότητα χαρακτηρίζουν τις πράξεις και παραλείψεις μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974. Δυστυχώς, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, διεθνολόγοι, δημοσιογράφοι, συνταξιούχοι διπλωμάτες και στρατιωτικοί και στελέχη κομμάτων αυτοανακηρύσσονται επιτηρητές του πατριωτισμού των Ελλήνων και υπερασπίζονται διακαώς έναν βρώμικο συμβιβασμό της πολιτικής και διπλωματικής μας εξουσίας με τον Ερντογάν. Ευτυχώς που ο πατριωτισμός εκφράζεται από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς: Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά.

...η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις.

« Αποκαρδιωμένος όπως πάντα […] από κάτι τέτοια […] όπου η βλακεία, η εγωπάθεια, η μωρία και η γενική αναπηρία της ηγετικής τάξης στη σημερινή Ελλάδα σε φέρνει στην ανάγκη να ξεράσεις. Γιατί; Γιατί είμαι δεμένος με αυτό τον τόπο και μολονότι δεν έχω καμιά απολύτως φιλοδοξία για πολιτική δράση, μου φαίνεται σαν ένα είδος ακρωτηριασμού να πω ξαφνικά να σας χέσω και να αποξενωθώ από όλα αυτά. Γιατί είμαι βέβαιος πως τούτοι οι ελεεινοί δεν αντιπροσωπεύουν τη ζωντανή Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε και υπάρχουν άγνωστοι, πολλοί που δεν ξέρουν, αλλά που αξίζουν, που σε φωνάζουν».

(1-10-1944, Γιώργος Σεφέρης, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ, Β΄)

Ο Γιώργος Σεφέρης διατύπωσε τις σκέψεις του για το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο Πολιτικό του Ημερολόγιο, λίγες μόλις μέρες πριν την απελευθέρωση της Αθήνας από την γερμανική κατοχή θα μπορούσαν να είχαν διατυπωθεί στις 20-7-1974.

Δυστυχώς είναι τραγικά επίκαιρες και αφορούν και την σημερινή πολιτική κατάσταση. Μια ανάγνωση των πρωτοσέλιδων των Κυριακάτικων εφημερίδων δεν σου αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της πνιγηρής πραγματικότητας.

Προτεραιότητα ο "εσωτερικός εχθρός" όχι η Τουρκία – Οι ρίζες του πνεύματος της υποταγής

Μαργαρίτης Γιώργος

Η ραγδαία εξάπλωση της τουρκικής παρουσίας (στρατιωτικής στην πιο εμφανή της εκδοχή, οικονομικής και πολιτικής στην αφανή της όψη) στον ευρύτερο γεωγραφικό χώρο της Aνατολικής και πλέον κεντρικής Μεσογείου, τους τελευταίους ειδικά μήνες, δεν θα έπρεπε να δημιουργεί αντιδράσεις φόβου και πανικού στην ελληνική πλευρά. Ως προς την τελευταία διαπίστωση σπεύδω να προλάβω τυχόν αντιδράσεις:

Η ευθέως ανάλογη με τα τουρκικά εγχειρήματα πύκνωση των αναφορών για «έντιμο συμβιβασμό» με την γειτονική χώρα από την ελληνική πλευρά -χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς θέσεις, χωρίς ώριμες σκέψεις, υπολογισμούς και εκτιμήσεις ως προς τι και μέχρι πού θα διαπραγματευθεί η τελευταία- δεν εξηγούνται παρά μόνο όταν εξετάζονται πάνω σε υπόστρωμα φόβου και πανικού.

Για αυτό το λόγο και οι σχετικές αναφορές είναι αόριστες, αποφεύγοντας επιμελώς να δεσμευτούν σε οτιδήποτε συγκεκριμένο. Και όμως… Η εξάπλωση της τουρκικής παρουσίας προς κάθε σημείο του ορίζοντα κατακερματίζει την τουρκική στρατιωτική ισχύ, πολλαπλασιάζει το κόστος (υλικό προς το παρόν, ίσως ανθρώπινο στην προοπτική της επιθετικής πολιτικής), εξασθενεί το στρατιωτικό της επιχείρημα και προαναγγέλει το αδιέξοδο της.

Η τυχόν επιτυχία της στρατηγικής περικύκλωσης της Ελλάδας λόγου χάρη, αν υποθέσουμε ότι είναι συνεκτικό σχέδιο της τουρκικής πολιτικής, δημιουργεί πολύ περισσότερα προβλήματα στην πλευρά του γείτονα, παρά στη ελληνική αντίστοιχη. Η τουρκική εγκατάσταση στην Αλβανία, στα ενδότερα των Βαλκανίων, στην Λιβύη, στην Συρία, στην Κύπρο και τις θάλασσές της, στο Ιράκ, ίσως στα σύνορα με το Ιράν, στον Περσικό Κόλπο και στη Σομαλία, δημιουργεί περισσότερες υποχρεώσεις, παρά σοβαρές απειλές.

Που υστερεί η Ελλάδα

Το γιατί είναι προφανές: ο απειλούμενος, η Ελλάδα, αποκτά το πλεονέκτημα των εσωτερικών γραμμών και ως συνέπεια, μπορεί να πετύχει τοπική υπεροχή στο σημείο που επιθυμεί. Στην ουσία το άπλωμα των δυνάμεων της γειτονικής χώρας, σε κάθε σημείο του γύρω από την Ελλάδα ορίζοντα, θέτει σε κατάσταση "ομηρείας" (σε όφελος της Ελλάδας) σημαντικές συνιστώσες της τουρκικής ισχύος. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας δεν είναι η όποια καταθλιπτική ισχύς του επιθετικού της γείτονα.