Σπουδή πολιτισμού-ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Μ​​ε αφορμή δηλώσεις και αντιδηλώσεις υπουργού Παιδείας και αρχιεπισκόπου για τη θρησκευτική εκπαίδευση των μαθητών στα ελληνικά σχολεία, θα μου επιτραπεί να ανασύρω ελάχιστο δείγμα γλώσσας και προβληματισμού, πριν από δεκαεννέα χρόνια, για το ίδιο θέμα: Ποιος προβληματισμός και με ποια γλώσσα κατατέθηκε τότε, σε ποιο επίπεδο αντιμάχονται σήμερα οι επαγγελματικά ενδιαφερόμενοι.

Στην «Kαθημερινή» της Kυριακής 29.6.1997, η επιφυλλίδα έγραφε:

«H διδασκαλία του ονομαζόμενου μαθήματος των θρησκευτικών περιλαμβάνεται στην υποχρεωτική για τα Eλληνόπουλα εκπαίδευση. Aν αυτό το μάθημα έχει χαρακτήρα θρησκευτικής κατήχησης (ενώ διδάσκεται από ανθρώπους και με αναλυτικά προγράμματα που δεν έχουν καμιά οργανική σχέση με την ενοριακή και επισκοπική συγκρότηση-λειτουργία της εκκλησιαστικής εμπειρίας) είναι ευκολότατο να αλλοτριωθεί σε νοησιαρχική διδαχή αφηρημένων ιδεολογημάτων, διδαχή που επιπλέον παραβιάζει την ελευθερία του θρησκευτικά αδιάφορου ή αγνωστικιστή μαθητή. H πολιτεία δεν μπορεί να δεχθεί μια τέτοια παραβίαση της ελευθερίας του μαθητή και η Eκκλησία είναι αδιανόητο να συναινεί στην αλλοτρίωση της εμπειρίας της σε ιδεολόγημα.

Tόπος (ο αυτονόητος χώρος) της εκκλησιαστικής κατήχησης είναι μόνο ο ναός: το αρχιτεκτόνημα που δηλώνει-φανερώνει αυτό που στεγάζει – τη μεταβολή μιας σύναξης ανθρώπων σε “εκκλησία”, δηλαδή σε κοινό τρόπο αγαπητικής κοινωνίας της ζωής. Oμως το πολιτικό πρόβλημα, το πρόβλημα που έχει η πολιτεία απέναντι στους πολίτες της, δεν λύνεται με την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολειά. Aν η πολιτεία ενδιαφέρεται να χτίζει-συγκροτεί, με την υποχρεωτική εκπαίδευση, τον άξονα της πολιτισμικής (άρα και κοινωνικής) συνοχής των Eλλήνων, θα απαιτήσει από κάθε μαθητή ελληνικού σχολείου (όποιο θρήσκευμα κι αν έχει ή όποιες ιδεολογικές πεποιθήσεις) κάποιες βασικές γνώσεις για τον πολιτισμό που αποτέλεσε επί αιώνες τη δυναμική της μετοχής των Eλλήνων στο ιστορικό γίγνεσθαι, και εξακολουθεί να συνιστά, ακόμα σήμερα, ενεργό πρόταση με πανανθρώπινη εμβέλεια.

[Συμβολή Στη Συζήτηση Για Την Εκκλησιαστική Αναταραχή]

[Συμβολή Στη Συζήτηση Για Την Εκκλησιαστική Αναταραχή]

Του Θανάση Παπαρήγα

Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη 11/6,18/6 και 25/6 2000


Τον τελευταίο καιρό, το θέμα της αναταραχής στην Εκκλησία ή, καλύτερα, στις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας έχει πάρει διαστάσεις και προκαλεί πολλές συζητήσεις. Για λόγους που αναφέρουμε παρακάτω, θεωρούμε το θέμα πολύ σοβαρό και γι' αυτό νομίζουμε ότι απαιτείται πραγματική και σοβαρή συζήτησή του, στην οποία και καταθέτουμε τη μικρή μας συμβολή


Προέλευση και εξέλιξη

Παρ' όλο που πρέπει να ομολογήσουμε ότι δύσκολα καταλαβαίνουμε τη σχέση ανάμεσα στο συγκεκριμένο θέμα και σε γενικούς ιστοριοδιφικούς διαλογισμούς, που φαίνεται να προκαλεί, θεωρούμε χρήσιμο, αφού οι διαλογισμοί αυτοί έχουν ήδη αρχίσει, να κάνουμε μερικές χρήσιμες ιστορικές αναφορές.

Η θρησκεία αποτελεί βασικό στοιχείο της κοινωνικής συνείδησης και, μάλιστα, ένα τέτοιο στοιχείο που δίνει την εντύπωση της αιωνιότητας, την εντύπωση ότι υπάρχει σε όλους και πάντοτε. Αυτή η ίδια η αίσθηση βάρυνε πολύ στην έρευνα της προέλευσης της θρησκευτικής συνείδησης και της αιτίας τής τόσο γενικής παρουσίας της.

Η άποψη που κυριαρχεί ανατρέχει στην πρωτόγονη κοινωνία και εξηγεί το φαινόμενο σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας του πρωτογόνου ανθρώπου να εξηγήσει τα γύρω του συμβαίνοντα φυσικά φαινόμενα.

Η άποψη αυτή δεν έχει παρά ένα μόνο βασικό μειονέκτημα: Είναι παντάπασιν εσφαλμένη.

Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν αισθάνεται καμία τόσο γενική περιέργεια. Αυτό του το επιβάλλουν οι συνθήκες της ζωής του. Κατ' αρχήν, ζει σε απίστευτα σκληρές συνθήκες όπου μόνο η συνεχής χειρωνακτική εργασία, χωρίς ούτε στιγμή διαλείμματος, του επιτρέπει την απλή επιβίωση. Δεν έχει καθόλου χρόνο για αφηρημένο διαλογισμό. Στη ζωή του, η σωματική και πνευματική εργασία δεν είναι ακόμη διαχωρισμένες. Στις συνθήκες του πρωτογονισμού, όμως, αυτό, απλούστατα, σημαίνει ότι η πνευματική ζωή είναι εξ ίσου υποταγμένη στην ανάγκη άμεσης επιβίωσης όσο και η σωματική. 

Επιστολή 19 σελίδων από τον Αρχιεπίσκοπο στα πολιτικά κόμματα και τον Α. Τσίπρα

Εκτυπώσιμη μορφή

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ESOS

Επιστολή 19 σελίδων απέστειλε σήμερα ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος - προς τον πρωθυπουργό Α. Τσίπρα και τους αρχηγούς πολιτικών κομμάτων,  με την οποία καταλήγει στην εξής πρόταση:

Α.  Η παιδαγωγική στάθμιση ότι οι νέοι μας πρέπει να έχουν και θρησκευτική μόρφωση δεν είναι κατάλοιπο σκοταδισμού ή κάποιας ξεπερασμένης συντηρητικής ιδεολογίας, αλλά μορφωτική επιλογή, με σαφή παιδαγωγική στοχοθεσία, η οποία δεσμεύει την Πολιτεία, ακόμα και εάν οι προσωπικές πολιτικές θέσεις των υπεύθυνων ή οι κομματικές αντιλήψεις οποιουδήποτε χώρου δεν συμφωνούν με αυτό.

Β. Στην μοναδική συνάντηση που διοργανώθηκε από το Ι.Ε.Π. με την συμμετοχή Επιτροπής της Εκκλησίας της Ελλάδος, το αίτημα της Επιτροπής ήταν σαφές: η έναρξη ουσιαστικού, επιστημονικά τεκμηριωμένου και δομημένου διαλόγου, προκειμένου να τεθούν ουσιαστικές βάσεις, ώστε με ασφάλεια να τύχουν εφαρμογής στην εκπαίδευση οι αλλαγές, που θα αποφασισθούν για το μάθημα.  Το αίτημα αυτό δεν απαντήθηκε ποτέ από το Ι.Ε.Π., ούτε υπήρξε πρόσκληση για άλλη συνάντηση. Το αίτημά μας για ανοικτό και ουσιαστικό διάλογο παραμένει σε εκκρεμότητα, αλλά με προαπαιτούμενο την έναρξή του από μηδενική βάση.

Μανώλης Γλέζος: Βλασφημεί ο Νίκος Φίλης όταν μιλά για την Εκκλησία και την στάση της στην Κατοχή

Μιλώντας στο ραδιόφωνο του Alpha 989 και στον Σπύρο Χαριτάτο, ο Μανώλης Γλέζος σχολίασε με μεγάλη αυστηρότητα τις δηλώσεις του Νίκου Φίλη, ότι η Εκκλησία έχει συμβάλει στην ηθική έκπτωση της κοινωνίας θίγοντας και την στάση της κατά την χούντα και την κατοχή.

Ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη στην χειροτονία του νέου Μητροπολίτη Σμύρνης Βαρθολομαίου

Συγκλονιστική ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχη στη χειροτονία του πρώτου Μητροπολίτη Σμύρνης μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Η Ορθόδοξη Θεολογία στον μεταχριστιανικό κόσμο

Θεόφιλος Αμπατζίδης

Η μάλλον «προφητική» δήλωση του γνωστού σε όλους βυζαντινολόγου Runciman ότι ο 21^ος αιώνας θα αποτελέσει τον αιώνα της Ορθοδοξίας, μοιάζει περισσότερο με πρόσκληση σε αναστοχασμό και περίσκεψη για το μέλλον της Ορθοδοξίας και της θεολογίας της, παρά με αυτάρεσκη και θριαμβολογική βεβαιότητα.

Ο 21^ος αιώνας –απόληξη μιας μακράς διαδικασίας εκκοσμίκευσης, χειραφέτησης του ανθρώπου από τη θρησκεία και την αυθεντία της, ανάδειξης του υποκειμένου ως πρωταγωνιστή και ρυθμιστή της κοινωνίας και της ιστορίας, αποθέωσης της τεχνολογίας και των επιστημών –φαίνεται να κλείνει τον κύκλο των νεωτερικών προσδοκιών του ανθρώπου, χωρίς, βέβαια, την ικανοποίηση της μεταμόρφωσης του κόσμου ή της κατάκτησης της ευτυχίας. Μιας ευτυχίας που επαγγέλλονταν η αφελής –με  τα σημερινά κριτήρια –σχεδόν μεταφυσική έννοια της προόδουτης πρώιμης νεωτερικότητας. Εντούτοις, η υπερβολική εμπιστοσύνη στον εργαλειακό ανθρώπινο λόγο αποτέλεσε την απαρχή της εξορίας του ιερού και ο προμηθεϊκός χαρακτήρας της νεωτερικής σκέψης οικοδόμησε έναν αποιεροποιημένο κόσμο, έναν κόσμο που μπορούμε βάσιμα να χαρακτηρίσουμε  μετά-χριστιανικό.

Ακόμη και η γοητευτική και πολλά υποσχόμενη «επιστροφή του Θεού» στην ύστερη νεωτερικότητα παγιδεύτηκε γρήγορα σε φονταμενταλιστικά σχήματα και κοινωνικοπολιτικές επιδιώξεις κατίσχυσης του δυτικού κόσμου, ώστε να καταλήξει, απογοητευτικά, μάλλον μια ιδιοτροπία ορισμένων κοινωνικών ομάδων και κρατών, παρά μια πρόταση για επανανοηματοδότηση ενός πολιτισμικού μοντέλου που άγγιξε τα όριά του. Έτσι, στην αυγή του 21^ου αιώνα, βλέπουμε να παρελαύνει μια παγκόσμια οικονομική και αξιακή κρίση, που εξανδραποδίζει το ανθρώπινο πρόσωπο και εμφανίζει (να ευχηθούμε προς το παρόν;) ως το επικρατέστερο «δόγμα της νεωτερικότητας» την αποθέωση του ατόμου και της ισχύος του, με την ορθόδοξη, εν προκειμένω, θεολογία και Εκκλησία σοκαρισμένους παθητικούς παρατηρητές.

Μεσογαίας Νικόλαος: Η Εκκλησία σήμερα βρίσκεται σε ύπουλο διωγμό

 ''Η Εκκλησία σήμερα βρίσκεται σε ύπουλο διωγμό...''
Μητρ. Μεσογαίας Νικόλαος

ΛΙΑΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

 

Α. Ὅλοι πλέον ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας πορεύεται σὲ μία θάλασσα πρωτοφανοῦς ἀσεβείας, συντονισμένης ὕβρεως, ἰσχυρῶν ἀμφισβητήσεων, ἀθεϊστικῆς μανίας, συστηματικῆς προσπάθειας ἀπόρριψης κάθε ἔννοιας μυστηρίου καὶ ἱερότητος,ὕπουλου διωγμοῦ κατὰ τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἀποκαλυπτικοῦ διαμετρήματος, μάλιστα ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ χριστιανικὰ συστήματα. 

Ἐκτιμᾶται ὅτι σὲ λίγα χρόνια, σὲ κάποιες μεγάλες Εὐρωπαϊκὲς πόλεις, οἱ μουσουλμάνοι θὰ εἶναι περισσότεροι ἀπὸ τοὺς χριστιανούς. Τὸ πραγματικὸ ὅμως πρόβλημα δὲν εἶναι ὅτι οἱ χριστιανοὶ θὰ εἶναι λιγότεροι, ἀλλὰ ὅτι ἤδη εἶναι λιγότερο χριστιανοὶ καὶ ἀκόμη περισσότερο ὅτι οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροὶ τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ χριστιανοί.

 

Β. Ἐναντίον τῆς πίστεως ἔχει ἐπιστρατευθεῖ ἡ ἐπιστήμη, ἡ τεχνολογικὴ παντοδυναμία, τὰ μέσα πληροφόρησης, οἱ μηχανισμοὶ ψηφιακοῦ ἐλέγχου τῶν λεπτομερειῶν τῆς ζωῆς μας, ἡ πολιτική, ἡ κατευθυνόμενη παιδεία, ὁ ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς κ.λπ.

Γ. Ὁ φιλοσοφικὸς ὀρθολογισμὸς καὶ οἱ ἱστορικὲς καὶ ἀνθρωπολογικὲς ἐπιστῆμες ἐπιστρατεύονται στὸ νὰ γκρεμίσουν τὴν πίστη στὸν Θεὸ καὶ νὰ κατασυκοφαντήσουν τὴν πορεία καὶ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας καὶ γενικότερα τοῦ χριστιανισμοῦ στὸ παρελθὸν καὶ σήμερα.

Δ. Οἱ θεωρίες περὶ τυχαιότητος στὴ γένεση τοῦ ὑλικοῦ κόσμου ἐπιδιώκουν νὰ ἐξαφανίσουν κάθε ἰδέα δημιουργικῆς ἐπεμβάσεως στὴν ἀρχὴ τοῦ σύμπαντος, ἄρα νὰ μηδενίσουν τὴν θεΐκὴ παρουσία καὶ ἀνάγκη. Τύχη εἶναι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ στὴ διάλεκτο τῆς ἀθεΐας!

Άνθρωπος και δομές

Ολιβιέ Κλεμάν

Για να σώσουμε το εφήμερο, πρέπει να αγκυροβολήσουμε στο αιώνιο. Για να σώσει τον κόσμο η Εκκλησία, πρέπει να βρεθεί μαζί του σε σχέση ταυτότητας και διάκρισης, γιατί ο κόσμος δεν είναι βέβηλος (τίποτα δεν είναι βέβηλο). Είναι βεβηλωμένος: Έχει σωθεί «δυνάμει» από τον Χριστό, αλλά είναι ακόμα παραδομένος, με τη δική μας συνενοχή, στο μηδέν, που ενεργοποίησε και έγινε «αντιδημιουργός», γοητεύοντας με τις ελευθερίες σε τέτοιο σημείο, ώστε οι μεγάλοι πνευματικοί οδηγοί να αναφέρονται μερικές φορές στα «δαιμονικά θεμέλια του κόσμου τούτου».

Από αυτή την επίγνωση προέρχεται και όλη αυτή η δομή και πειθαρχία των αποκρυφιστικών μυστηρίων, που μπορεί να πηγάζουν από το Ευαγγέλιο: «Μη βάλετε τους μαργαρίτας έμπροσθεν των χοίρων», που λέει ο Κύριος και που το απηχούμε εμείς υποσχόμενοι πριν από τη θεία Κοινωνία : «ου μη γαρ τοις εχθροίς σου το μυστήριον είπω». Από την ίδια επίγνωση πηγάζει και η εμμονή στο διαχωρισμό, ώς ότου έρθει η Παρουσία, του ιερού από το βέβηλο, η μάλλον – αφού πρόκειται για πνευματική μάχη σε μετακινούμενα όρια – του αγιάζοντος από το βεβηλωμένο. Από την ίδια επίγνωση και η σπουδαιότητα που δόθηκε στην πειθαρχία στους κανόνες, για την αναμέτρηση με τις «δυνάμεις» του κόσμου τούτου, αφού αυτή η πειθαρχία «αφορίζει» το λαό του Θεού, για να τον κάνει να ζήσει «κατ’ εικόνα της Τριάδος», της μόνης κοινότητας που καταλήγει να ξεπερνάει τα κοινωνιολογικά ερωτήματα.

Ιερώνυμος: «Οι ξένοι δε θα φύγουν από την Ελλάδα μέχρι η ιστορία της χώρας μας να αποχρωματιστεί»

 

Μια ιδιαίτερα δυσοίωνη πρόβλεψη σχετικά με την εξοδο των… δανειστών απο την Ελλάδα, έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος. Ο Αρχιεπίσκοπος, αφού ξέσπασε για τις βλέψεις των πιστωτών μας τονίζοντας πως «Μας πνίγουν, μας οδηγούν σε ασφυξία μέχρι να επιτύχουν την πλήρη παράδοση», σημείωσε:

«Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Οι ξένοι δε θα φύγουν από την Ελλάδα μέχρι η ιστορία της χώρας μας να αποχρωματιστεί, ο λαός μας να πάψει να θρησκεύει, να αποκοπούμε από τις ρίζες και τις παραδόσεις μας, να μπούμε σε αυτό που λέγεται νέος κύκλος της ιστορίας».

«Η Ελλάδα δέχεται τραχύ εκβιασμό από τους δανειστές της» συμπλήρωσε μιλώντας στην Πανθρακική ιερατική σύναξη. Οπως είπε «τα μνημόνια δεν είναι καινούριο φαινόμενο, τα έχουμε ξανασυναντήσει στην νεότερη ιστορία της Ελλάδας».

Ο Μακαριώτατος σημείωσε ότι «η Ευρώπη της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και του χριστιανικού πνεύματος, μεταβλήθηκε στην Ευρώπη της εκμετάλλευσης και των τοκογλύφων του εμπορίου».«Όσο η Ευρώπη», είπε, «απομακρύνεται από το χριστιανικό της πνεύμα, οι λαοί της δεν θα έχουν μέλλον. Γι’ αυτό και δημιουργούνται τα φαινόμενα του ευρωσκεπτικισμού».

ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πηγή: https://www.holycouncil.org/

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ τῆς Ἁγίας και Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας

1. Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΤΗΡΗΣΙΣ ΑΥΤΗΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

Ελληνικά English русский français

2. ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΟΙΠΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

Ελληνικά English русский français

3. ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΜΟΝ ΚΑΙ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΑΝΑΚΗΡΥΞΕΩΣ ΑΥΤΟΥ

Ελληνικά English русский français

4. Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑ

Ελληνικά English русский français

5. ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΚΩΛΥΜΑΤΑ ΑΥΤΟΥ

Ελληνικά English русский français

6. Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΚΟΣΜΩ

Ελληνικά English русский français

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Μεσογαίας Νικόλαος: «Αν η Σύνοδος δεν είναι Αγία, δεν θα είναι ούτε Μεγάλη»

Ι.Μ. ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

Πρὸς τοὺς εὐλαβεῖς ἐφημερίους καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸ τῆς καθ’ ἡμᾶς ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀγαπητοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Ἀσφαλῶς θὰ ἔχετε πληροφορηθεῖ ὅτι τὴν Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ γιὰ ἕνα περίπου δεκαήμερο πρόκειται νὰ συνέλθει στὴν Κρήτη ἡ, ὅπως ὀνομάζεται, Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Ἡ Σύνοδος αὐτὴ εἶναι Πανορθόδοξος, μὲ ἄλλα λόγια συμμετέχουν ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες μὲ ἀντιπροσωπεῖες τους ἐξ ἀρχιερέων, ἔχοντας ἐπικεφαλῆς τοὺς προέδρους τους, δηλαδὴ τοὺς Πατριάρχες καὶ Ἀρχιεπισκόπους τους. Μερικοὶ τῆς δίνουν χαρακτῆρα Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἂν καὶ γιὰ κάποιους λόγους, ἰδίως τελευταῖα, ἀποφεύγουν νὰ τὴν ὀνομάσουν ἔτσι.

Ἡ Σύνοδος αὐτὴ εἶναι ἡ μόνη ἴσως τέτοιου μεγέθους στὴ δεύτερη χιλιετία, δηλαδὴ ἡ μόνη μετὰ τὴν ἀπόσχιση τῆς Ρώμης ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῶν ὑπολοίπων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Μιᾶς, Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁμολογοῦμε στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως. Ἀντιλαμβάνεται λοιπὸν κανεὶς τὴ βαρύτητά της καὶ τὶς ἐλπίδες καὶ προσδοκίες ποὺ ἡ σύγκλησή της γεννᾶ. Ὡς ἐκ τούτου, θεωρῶ μέγιστη ποιμαντικὴ εὐθύνη μου νὰ ἀπευθυνθῶ σὲ σᾶς, γιὰ νὰ σᾶς ἐνημερώσω γιὰ τὸ ἦθος καὶ τὴ σημασία της, διότι ὁ λαὸς κατὰ τὴν ἐκκλησιαστική μας παράδοση δὲν εἶναι ἁπλὸς θεατὴς τῶν τεκταινομένων, ἀλλὰ συμμετέχει μὲ τὴν προσευχή, τὸν λόγο του ἢ καὶ τὴν ὑγιῆ ἀντίδρασή του στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Μία τέτοια Σύνοδος συνέρχεται στὸ ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, μὲ σκοπὸ κυρίως πνευματικό, προκειμένου νὰ ἑνώσει τὸ σῶμα τῶν πιστῶν, νὰ τοὺς στηρίξει, νὰ δείξει τὸν δρόμο τῆς ἀληθείας, νὰ θεραπεύσει τὴ σύγχυση καὶ ταυτόχρονα νὰ δώσει τὴ μαρτυρία της στὸν σύγχρονο κόσμο μέσα στὸ πλαίσιο τῆς ἀποστολῆς της, δηλαδὴ νὰ φανερώσει τὴ μία ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ «εἰς πάντα τὰ ἔθνη» κατὰ τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου (Ματθ. κη΄ 29). Αὐτὸ ὀφείλει νὰ τὸ κάνει στηριζόμενη στὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο, ὀρθὰ ἑρμηνευόμενο, στὴν Ἱερὰ Παράδοση τῶν προηγούμενων Συνόδων, στὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, καὶ φυσικὰ σὲ ἀναφορὰ μὲ τὰ προβλήματα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς.

Για το μισάνθρωπο κήρυγμα του Καλαβρυτων

Παρασκευή, 13 Μάιος 2016

AΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟ ΤΡΕΧΟΝ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ "Χ"

Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΛΟΓΟ

Για το μισάνθρωπο κήρυγμα του Καλαβρύτων

του Μανώλη Μηλιαράκη

Ω της παραφροσύνης! Ω της αθλιότητας! Ω του αντιθέου ύφους και ήθους! Ω της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού!

Ιεράρχης ων, να απευθύνεται «στον Εσταυρωμένο Χριστό» και να τον παρακαλεί «να σαπίσει το χέρι του Φίλη» αν υπογράψει διατάγ­ματα αθεΐας, όπως η κατάργηση των θρη­σκευτικών» και «να γίνει δηλητήριο και να τους τρυπήσει το στομάχι το κρέας που θα φά­νε απόψε οι άθεοι»!

Ποιος ο εν λόγω ιεράρχης; Μα ποιος άλλος, παρά ο Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος!

Και πότε,ο αθεόφοβος, εξέμεσε τα παρα­πάνω;

Την ώρα που ο λαός του Θεού και η φύση ο­λόκληρη θρηνεί και οδύρεται την θεόσωμον ταφή του Κυρίου μας και Θεού της Αγάπης. Την Αγία και Μεγάλη Παρασκευή, αμέσως μετά τον Επιτάφιο θρήνο, στο υποτιθέμενο κήρυγ­μα του.!

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ο κ. Αμβρόσιος:

-Από το ξεκίνημα του, ως μητροπολίτης, το Νοέμβριο του 1978, εξέφρασε δημοσίως τη συμπαράσταση του, όχι βέβαια προς τα θύμα­τα της Απριλιανής Χούντας, αλλά «προς τους διωκομένους εντίμους αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων». «Έντιμοι και αδίκως διωκόμενοι», ήσαν οι πραξικοπηματίες, οι βασανιστές και οι εκτελεστές - δολοφόνοι των νεκρών του Πολυτεχνείου! Οι άλλοι, οι εξορισθέντες, φυλακισθέντες, βασανισθέντες, ακόμα και εκτελεσθέντες, δεν άξιζαν της παραμικρής αναφοράς, γιατί αυτοί ήσαν ή κομμουνιστές ή κρυπτοκομμουνιστές ή συνοδοι­πόροι και κατά συνέπεια καλά έπαθαν και λί­γα έπαθαν!

Είναι ο Χριστός ο Θεός-Λόγος ή απλώς ένας κοινωνικός επαναστάτης;

Κώστας Ν.Μπαραμπούτης

Ο λόγος του Ιωάννη, όπως μάλιστα εκφράζεται από τις πρώτες σειρές του Ευαγγελίου του, είναι απολύτως διαφωτιστικός για την κατανόηση του Θεού-Λόγου. Μεταφέρει λοιπόν ο Χριστός στους ανθρώπους με τη ζωή Του και τον λόγο Του ένα τρόπο υπάρξεως διαμετρικά αντίθετο από εκείνον που η ατελής φύση τους έχει καθιερώσει.  Πρόκειται για τον τρόπο της αγάπης που υποδεικνύει τη συναλληλία μεταξύ των ανθρώπων, την οικοδόμηση μεταξύ τους σχέσεων εμπιστοσύνης και ανοχής, με τελική τους επιδίωξη να ζουν σε κοινωνίες διατεταγμένες εσωτερικά με όρους συνοχής, ελευθερίας και ευρηματικότητας, απαραίτητους για επιτυχείς απαντήσεις στις προκλήσεις της ζωής. Επίσης και οι σχέσεις που διαμορφώνουν οι κοινωνίες αναμεταξύ τους να διέπονται από τις ίδιες αρχές, αποκλειομένης της βίας με σκοπό ιδιοτελείς υλικές επιδιώξεις, που συνήθως περιβάλλονται τη λεοντή ψευδών και προβληματικών ιδεολογιών.  Σύνολη η εικόνα του ευαγγελικού μηνύματος διαπνέεται με τρόπο διαυγή από τις προτροπές για καταλλαγή των πάσης φύσεως συγκρούσεων μεταξύ των ανθρώπων∙ παρά ταύτα από τους χρόνους του Διαφωτισμού έως και πολύ πρόσφατα, αυτές ηχούν παράφωνα, σε «ώτα μη ακουόντων», και θέλουν να αποδώσουν στον Ιησού εγκόσμιες επαναστατικές διαθέσεις με πολιτικό περιεχόμενο.

Αγίου Ι.Χρυσοστόμου: «Επεθύμησε πόρνη ...»

  

 

 

ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

«Επεθύμησε πόρνη ...»

     Πόρνη επιθυμούσε ο Θεός; Ναι πόρνη. Εννοώ τη δική μας φύση. Ήταν τρανός και αυτή ταπεινή. Τρανός όχι στη θέση αλλά στη φύση. Πεντακάθαρος ήταν, ακατάστρευτη η ουσία του, άφθαρτη η φύση του. Αχώρητος στο νου, αόρατος, άπιαστος από τη σκέψη, υπάρχοντας παντοτεινά, μένοντας απαράλλακτος. Πάνω από τους αγγέλους, ανώτερος από τις δυνάμεις των ουρανών. Νικώντας τη λογική σκέψη, ξεπερνώντας τη δύναμη του μυαλού, αδύνατο να τον δεις, μόνο να τον πιστέψεις ...

Έριχνε το βλέμμα του στη Γη και την έκανε να τρέμει ... Ποτάμια έβγαζε στην έρημο ... Κι αυτός ο τόσο μέγας και τρανός πεθύμησε πόρνη. Γιατί; Για να την αναπλάσει από πόρνη σε παρθένα. Για να γίνει ο νυμφίος της. Τι κάνει; Δεν της στέλνει κάποιον από τους δούλους του, δεν στέλνει άγγελο στην πόρνη, δεν στέλνει αρχάγγελο, δεν στέλνει τα χερουβείμ, δεν στέλνει τα σεραφείμ. Αλλά καταφθάνει αυτός ο ίδιος ο ερωτευμένος.

     Επεθύμησε πόρνη. Και τι κάνει; Επειδή δεν μπορούσε να ανέβει εκείνη στα ψηλά, κατέβηκε στα χαμηλά. Έρχεται στην καλύβα της. Τη βλέπει μεθυσμένη. Και με ποιό τρόπο έρχεται; Όχι με ολοφάνερη τη θεότητά του, αλλά γίνεται εντελώς ίδιος μαζί της, μήπως βλέποντάς τον τρομοκρατηθεί, μήπως λαχταρήσει και του φύγει. Τη βρίσκει καταπληγωμένη, εξαγριωμένη, από δαίμονες κυριευμένη. Και τι κάνει; Την παίρνει και την κάνει γυναίκα του. Και τι δώρα της χαρίζει; Δαχτυλίδι. Ποιο δαχτυλίδι; Το Άγιο Πνεύμα.

Έπειτα λέγει. Δεν σε φύτεψα στον Παράδεισο;

- Του λέγει, ναι.

- Και πώς ξέπεσες από εκεί;

- Ήλθε και με πήρε ο Διάβολος από τον Παράδεισο.

- Φυτεύτηκες στον Παράδεισο και σε έβγαλε έξω. Να, σε φυτεύω μέσα μου. Δεν τολμά να με πλησιάσει εμένα. Ο ποιμένας σε κρατάει και ο λύκος δεν έρχεται πια.

...Χωρίς λαμπρότητα και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια

Στη σελίδα του Μητροπολίτη Χονγκ Κονγκ και Νοτιοανατολικής Ασίας κ.Νεκταρίου ,στο facebook, διάβασα το παρακάτω κείμενο...δεν έχω τίποτα να προσθέσω...για όποιον καταλαβαίνει...τα λέει όλα και τον ευχαριστούμε γι'αυτό...για όποιον καταλαβαίνει ...το ξαναλέω..

"Σβήνω την λαμπάδα δίπλα από την εικόνα της Παναγίας που απόψε «άκουσε» τους χαιρετισμούς του Ακαθίστου.Σκέπτομαι. Αν ήθελα να γράψω ένα δελτίο τύπου για την τέλεση της ακολουθίας στο Χονγκ Κονγκ απόψε, πως θα περιέγραφα το εκκλησιαστικό γεγονός;Τελέσθηκε η ακολουθία με λαμπρότητα και βυζαντινή μεγαλοπρέπεια; Δεν μπορώ να το γράψω. Μόνος απόψε. Χωρίς πολύπτυχους μανδύες και βαρύτιμα άμφια. Χωρίς ιερέα και ψάλτη. Όσοι πιστοί κατάφεραν απόψε να ξεφύγουν από τις εργασίες τους (κάποιοι Έλληνες, μερικοί Κινέζοι, κανα δυό Αιθίοπες) διάβασαν στα Αγγλικά τους ψαλμούς του Αποδείπνου και τα τροπάρια του Κανόνα.
Μήπως να γράψω ότι τελέσθηκε η ακολουθία με κατάνυξη; Δεν με αφήνει εκείνο το μωρό που συμμετείχε ενεργά με μια στεντώρεια τσιρίδα….Προσκυνώ την εικόνα και προσευχητικά απευθύνομαι στην Θεοτόκο. Δέσποινα, δέξου απόψε την ταπεινή φωνή των παιδιών σου από το Χονγκ Κονγκ.Κλειδώνω την θύρα του Ναού. Ναι. Ξέρω τι θα έπρεπε να γράψω. Απόψε τελέσθηκε η Ακολουθία του Ακαθίστου Ύμνου και στο Χονγκ Κονγκ. Δόξα τω Θεώ!"

Κοίτα την Αποστολή σου ή Λόγος περί ΜΚΟ

Της Ανδριανής Στράνη

Σε χαλεπούς καιρούς οικονομικής κρίσης η ανθρωπότητα δοκιμάζεται από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, ενώ ο καπιταλισμός αναζητά τη σωτηρία του με το όνειρο της «ανάπτυξης». Από την άλλη, ο εμπόλεμος και απελπισμένος άνθρωπος προσδοκά μάταια την ατομική του σωτηρία μέσω της φυγής ή της αγοραίας τρυφής, ενώ η Εκκλησία καλείται να παραμείνει το «άλας του κόσμου» στρατευομένη και μάχιμη σε έναν κόσμο εξορίας και φτώχειας.

Η Εκκλησία είναι «σώμα Χριστού» (Κολοσ. 1,24) τα μέλη της οποίας είναι ο «Λαός του Θεού» (Α΄ Πετρ. 2,10). Με αυτή την έννοια, σώμα και μέλη τελούν σε αδιάσπαστη οργανική ενότητα (Α΄ Κορ. 12,12) με πορεία προς την Γη της Επαγγελίας. Όταν λοιπόν ο «Λαός του Θεού» πάσχει, ο Αη Λαός όπως εύστοχα τον ονομάζει ο Γιάννης Ρίτσος στο «Άσπρο Ξωκλήσι», τότε η Εκκλησία καλείται να εκπληρώσει την αποστολή της με τον Αγώνα για τη μεταμόρφωση του κόσμου και την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της φτώχειας και της εκμετάλλευσης.

Αφιέρωμα στον Ρενέ Ζιράρ ΜΕΡΟΣ ΙII Θρησκευτικά συμφραζόμενα Ευστοχίες και αστοχίες

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Στο τρίτο και τελευταίο μέρος της αναφοράς μας στο έργο του Ζιράρ, θα σταθούμε στο βασικό -θρησκευτικής σημασίας- συμπέρασμά του για την ενικότητα του χριστιανισμού. Αλλά και σε ορισμένες άστοχες εξηγήσεις του, σχετικά με την απόσταση ανάμεσα στην ενικότητα--ταυτότητα του χριστιανισμού και στην εξομοιωτική με τις συμβατικές θρησκείες «παραφθορά» του μέσα στην ιστορία. Θα κλείσουμε δε με ορισμένα στοιχεία για τη χριστιανική προσέγγιση στην επιχειρησιακή όψη του κοινωνιο-οντολογικού προβλήματος. Που είναι «παραδόξως» πιο κοντά στο πρόβλημα απ’ όσο η φιλοσοφική και η επιστημονική. 

1. Η ενικότητα του χριστιανισμού

Αξιοποιώντας το εθνολογικό-μυθικό υλικό, μαζί και τα Ευαγγέλια, ο Ζιράρ συμπεραίνει, ότι ο χριστιανικός «μύθος» δεν είναι μύθος στην κυριολεξία, αφού αποδομεί κάθε μύθο. Ενώ εκείνοι ενοχοποιούν το θύμα, δικαιώνοντας τους θύτες, ο χριστιανικός «μύθος» κάνει ακριβώς το αντίθετο, αποκαλύπτει το μυστικό όλων των καταγωγικών μύθων της ανθρωπότητας: την αθωότητα του θύματος. 

Ισίδωρος Ζουργός: «Σπορές της Βίβλου στο νεοελληνικό μυθιστόρημα»

Στα πλαίσια του επιστημονικού συνεδρίου «Αγία Γραφή και Ελληνική Λογοτεχνία» της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας τον Δεκέμβριο του 2015 στο Πολιτιστικό κέντρο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών ο συγγραφέας Ισίδωρος Ζουργός μίλησε με θέμα:

«Σπορές της Βίβλου στο νεοελληνικό μυθιστόρημα».

Φρέαρ, τχ. 12/13: Τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καί τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος – τοῦ Περγάμου Ἰωάννη

[…] Ἐάν τό δοῦμε αὐτό στήν πράξη τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, παρατηροῦμε τά ἑξῆς: ὅ,τι εἰκονίζεται μέ ἀνθρώπους μέσα στή Λατρεία, π.χ. ὁ ἐπίσκοπος ὡς εἰκών Χριστοῦ, παραπέμπει στό πρωτότυπο. Αὐτό δηλώνουν τά ἄμφια, ὁ θρόνος τοῦ ἀρχερέως, ἡ τιμή πού τοῦ ἀποδίδεται ἀπό τόν λαό κ.λπ. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τούς λοιπούς κληρικούς ἀλλά καί γιά τόν ἴδιο τόν λαό. Ὅλα στήν εὐχαριστιακή σύναξη, ὅπως τά ἀναλύει ὁ ἅγιος Μάξιμος στή Μυσταγωγία του, εἰκονίζουν τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί παραπέμπουν στά ἔσχατα, εἶναι εἰκόνες τῶν ἐσχάτων. Ὅ,τι, ἐξάλλου, εἰκονίζεται μέ τήν τέχνη τῆς ζωγραφικῆς πάλι πρέπει νά παραπέμπει στήν ἀλήθεια τῶν ἐσχάτων. Αὐτό ἀφορᾶ τόσο τή θεματολογία ὅσο καί τήν τεχνοτροπία τῶν εἰκόνων. Παράδειγμα γιά τή θεματολογία εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ὁποία περιλαμβάνει καί τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος δέν ὑπῆρχε ἱστορικά στήν Πεντηκοστή. Καί αὐτήν τήν παρατήρηση τήν ὀφείλουμε στόν πατέρα Σταμάτη [Σκλήρη]. Ὠς πρός τήν τεχνοτροπία, οἱ μορφές τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων περιβάλλονται ἀπό χρυσό φόντο, ἔκφραση τῆς δόξας τῆς Βασιλείας, ἀποφεύγονται οἱ σκιές πού δηλώνουν παρελθόν καί θάνατο καί καταβάλλεται κάθε προσπάθεια ἀπό τόν εἰκονογράφο, ἀφενός νά ἀφαιρεθοῦν τά στοιχεῖα τοῦ ρεαλισμοῦ, τά ὁποῖα παραπέμπουν στήν παρούσα φθαρτή πραγματικότητα, καί ἀφετέρου νά δηλωθεῖ μέ κάθε τρόπο ἡ μεταμορφωμένη ἀπό τό ἄκτιστο φῶς ὕπαρξη πού θα ἔχουν οἱ ἅγιοι στή Βασιλεία Του. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν ἀρχιτεκτονική τῶν ναῶν καί τή διακόσμησή τους. Ἡ ἀρχιτεκτονική τῆς Βασιλικῆς δηλώνει τήν πορεία τῆς Ἐκκλησίας πρός τά ἔσχατα, γι’ αὐτό καί εἶναι προσανατολισμένη πρός τήν ἀνατολή, ἀπ’ ὅπου, σύμφωνα πάλι μέ τήν ἀρχαία παράδοση, ἀναμενόταν νά ἔλθει πάλι ὁ Χριστός. Ἡ Βασιλική μετά τρούλου εἰκονίζει τήν παρουσία τῆς Ἐκκλησίας ἤδη μέσα στή Βασιλεία μέ τόν ἀναστάντα καί βασιλέα Κύριο περιστοιχιζόμενο ἀπό τήν κοινωνία τῶν Ἁγίων. […]

Ο Αρχιεπίσκοπος και τα χρυσά δώρα της Eldorado

Για όσους δεν γνωρίζουν τους χαμογελαστούς κυρίους που ποζάρουν μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, είναι, από αριστερά προς τα δεξιά: Μιχάλης Θεοδωρακόπουλος, Διευθύνων Σύμβουλος της Ελληνικός Χρυσός, Πωλ Ράιτ, Διευθύνων Σύμβουλος της Eldorado Gold και Εντουάρντο Μούρα, Αντιπρόεδρος και Γενικός Διευθυντής Ελλάδας της Eldorado Gold.

Σύσσωμη η ηγεσία της Καναδικής πολυεθνικής επισκέφθηκε χθες τον Αρχιεπίσκοπο και όπως μας ενημερώνει το romfea.gr «ενημέρωσαν τον Αρχιεπίσκοπο για την κατάσταση της υγείας των μεταλλωρύχων οι οποίοι βρίσκονται εδώ και 20 μέρες στις στοές». Δηλαδή ο CEO της εταιρείας που αμοίβεται με 18 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο ή 75.000 κάθε εργάσιμη μέρα, ήρθε από το μακρινό Βανκούβερ από ανησυχία για την υγεία των μεταλλωρύχων που ο ίδιος έβγαλε στο δρόμο μη τηρώντας τις συμβατικές του υποχρεώσεις. Τι γλυκό… Ο Αρχιεπίσκοπος «εξέφρασε την ανησυχία του για τους μεταλλωρύχους, τονίζοντας ότι βρίσκεται στο πλευρό τους και στηρίζει τον αγώνα τους». Και τέλος, πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν οτι «η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός, εξέφρασε την επιθυμία να στηρίξει το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας». 

H γλώσσα της υποκρισίας ήτανε πάντα το δυνατό χαρτί της Εκκλησίας. Των Πολυεθνικών επίσης.