Η ηθική νομιμοποίηση όρος για την πολιτική ηγεμονία

ΚΛΙΚ εδώ η στην εικόνα για να διαβάσετε...

Γεωγραφία, Ιστορία και Πολιτισμός ως ορίζουσες της σκέψης του Γκράμσι

ΚΛΙΚ εδώ η στην εικόνα για να διαβάσετε...

Ακρωτηριάζουν, πανηγυρίζοντας για τις επιτυχίες τους, την Ελλάδα. Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Παναγιώτης Λαφαζάνης

Παραθέτουμε άρθρο του Παναγιώτη Λαφαζάνη στο thepresident.gr το οποίο δόθηκε στην ιστοσελίδα κατόπιν αιτήματος της.

Τα κράτη έχουν συνήθως, αν όχι πάντα, απώλειες στην εδαφική τους ακεραιότητα ή τα κυριαρχικά τους δικαιώματα μετά από ήττες σε πόλεμο.

Η μόνη χώρα, πρωτοφανές ίσως παράδειγμα, στον πλανήτη, η οποία συνεχώς υποχωρεί και παραχωρεί και βλέπει τα δικαιώματά της να ακρωτηριάζονται με πολιτικό “bullying”,χωρίς να έχει ηττηθεί στο πεδίο, είναι η Ελλάδα και αυτό συμβαίνει με την Ελλάδα σε σχέση με όλα σχεδόν τα γειτονικά της κράτη, παράδειγμα την Αλβανία, με την αθέτηση από τα Τίρανα, χωρίς καμιά ελληνική αντίδραση, της ελληνοαλβανικής συμφωνίας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και παράδειγμα, επίσης, τα Σκόπια τόσο με αυτήν καθ’ αυτήν την σύναψη της απαράδεκτης Συμφωνίας των Πρεσπών όσο και με την προκλητική μη εφαρμογή της από την γείτονα και με τη χώρα μας στο ρόλο του άπραγου θεατή.

Του Παναγιώτη Λαφαζάνη

Η αποθέωση όμως της ηττοπάθειας, του κατευνασμού, των ταπεινωτικών υποχωρήσεων και εξευτελιστικών παραχωρήσεων συντελείται διαχρονικά και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, από την πλευρά της χώρας μας απέναντι στην Τουρκία.

Από τη Κύπρο στα Ίμια

Δεν θα πάω τόσο μακριά ώστε να αναφερθώ αναλυτικά στην Κύπρο με τον Αττίλα-1 και 2 του 1974, όπου τόσο η Χούντα όσο και η κυβέρνηση Καραμανλή-Μαύρου παρέδωσαν σχεδόν αμαχητί την Κύπρο, αφού η πρώτη έσπευσε πρώτα να την “αποστρατιωτικοποιήσει”, αποσύροντας προδοτικά την εκεί ελληνική μεραρχία.

Δεν θα αναφερθώ ακόμα και στην άλλη “στρατιωτική ήττα” που υπέστη η χώρα μας  με την οποία τα  Ίμια, , χωρίς αναμέτρηση, έγιναν “γκρίζα ζώνη”, τραγωδία η οποία έγινε απαρχή για να θέσει ανενόχλητη η Τουρκία υπό αμφισβήτηση και “γκριζοποίηση” εκατοντάδες ελληνικές νησίδες και βραχονησίδες στο Αιγαίο.

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία

Έχει αποκλειστεί η προσφυγική μνήμη από την επίσημη Ιστορία: Δεξιά κι Αριστερά αρνήθηκαν να συμπεριλάβουν στην επίσημη Ιστορία την προσφυγική μνήμη του 1922, αλλά και των νεο-προσφύγων από τη Σοβιετική Ένωση.

Ο ελληνικός εθνομηδενισμός και η “γεωπολιτική του τάφου”

Του Κώστα Γρίβα

Είναι σύνηθες στην Ελλάδα να εκτοξεύονται απαξιωτικές κρίσεις, ακόμα και ύβρεις εναντίον όσων υποστηρίζουν την ανάγκη εφαρμογής εθνοκεντρικής στρατηγικής, άσκησης εθνικά ανεξάρτητης πολιτικής. Υβριστές κρυμμένοι στο διαδίκτυο δεν μας απασχολούν. Αυτός που μας απασχολεί είναι ο εθνομηδενισμός που εκφράζεται από όσους κατέχουν πολιτική ή μιντιακή εξουσία και προωθούν-επιβάλλουν μια μηδενιστική αντίληψη, η οποία συμπυκνώνεται στην ιδέα ότι “η Ελλάδα δεν μπορεί” και βέβαια “δεν μπορεί να πει όχι”.

Αυτές οι απόψεις αποτελούν εκδήλωση μιας επικίνδυνης παθογένειας της σημερινής ελληνικής κοινωνίας, η οποία μπορεί να χαρακτηριστεί ως άτυπος συγκεκαλυμμένος εθνομηδενισμός. Σε πολύ γενικές γραμμές θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάδα μαστίζεται από δύο είδη εθνομηδενισμού. Ο ένας είναι εμφανής, πιο ειλικρινής. Σε αυτόν υπάγονται οι αντιλήψεις ότι δεν υπάρχει αντικειμενική ιστορική πραγματικότητα παρά μόνον υποκειμενικές ιστορικές “αναγνώσεις”. Ότι τα έθνη, αλλά και οι λαοί, αποτελούν “φαντασιακές κατασκευές”. Ότι τα έθνη-κράτη είναι ξεπερασμένα. Ότι οι συλλογικές ταυτότητες δεν υφίστανται –και δεν πρέπει να υφίστανται– και το μόνο που υπάρχει είναι το άτομο και τα απεριόριστα δικαιώματά του.

Οι απόψεις αυτές αρνούνται την ίδια την έννοια της εθνικής ταυτότητας. Συνακόλουθα, λοιπόν, κάθε αντίληψη περί εθνικής ανεξαρτησίας, κυριαρχίας και εθνοκεντρικής πολιτικής, καθίσταται εκτός νοήματος. Κατά συνέπεια π.χ. η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια εξαιρετική συμφωνία για τους ανθρώπους που πρεσβεύουν αυτές τις θεωρίες, αφού δεν δέχονται την ύπαρξη κάποιας αντικειμενικής ιστορίας, ούτε της εθνικής ταυτότητας.

Οι αντιστασιακές οργανώσεις της Κατοχής και η ανέφικτη Λαϊκή Επανάσταση

του Γιώργου Καραμπελιά από το slpress.gr

Το “Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ” ορίζει τον χαρακτήρα του αγώνα ως αυστηρά εθνικοαπελευθερωτικό, με συμμετοχή ανεξαιρέτως όλων των κοινωνικών τάξεων, καλεί δε σε συστράτευση στο ΕΑΜ όλα τα αντιφασιστικά πολιτικά κόμματα. Άλλωστε, τα οργανωτικά του πρότυπα είναι η Φιλική Εταιρεία και ο Ρήγας Βελεστινλής και κεντρικό σύνθημά του το «καλυτέρα μιας ώρας ελεύθερη ζωή» του Θούριου.

Υπολογίζεται ότι, όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Ελλάδα, οι αντιστασιακές οργανώσεις στην Κατοχή συμπεριλάμβαναν πάνω από 2.000.000 άτομα, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων ανήκε στο ΕΑΜ, ενώ οι ένοπλες αντιστασιακές οργανώσεις έφθαναν τους 90.000 μαχητές εκ των οποίων οι 70.000 ήταν μαχητές του ΕΛΑΣ. Ο Δημήτρης Γληνός, που είχε προσχωρήσει στο ΚΚΕ μετά την αλλαγή της θέσης του στο Μακεδονικό, το 1936, θα αναλάβει να συντάξει το μανιφέστο του ΕΑΜ.

Παραπέμπει δε άμεσα στην ελληνική διαχρονία ως αποφασιστικό θεμέλιο αυτής της εθνικής αγωνιστικής ενότητας: “Οι Έλληνες ξέρουν να πεθαίνουνε για τη λευτεριά, που δεν τους την εχάρισε κανένας ποτέ, παρά πάντα, από τον καιρό του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας ως το ’21 και ως σήμερα, την καταχτήσανε με το αίμα τους και με τον ηρωισμό τους”. Άλλωστε, άμεσες ήταν οι αναφορές στην επαναστατική παράδοση του ’21, με την τοπική αυτοδιοίκηση στην ύπαιθρο, τα επαναστατικά τραγούδια που έφερναν και πάλι στο προσκήνιο τα κλέφτικα τραγούδια κ.ο.κ.

Βέβαια, ιδιαίτερα κατά την πρώτη περίοδο, το ΕΑΜ συνυπήρχε με δεκάδες άλλες οργανώσεις που θα αρχίσουν να δημιουργούνται αμέσως μετά τη γερμανική εισβολή και οι οποίες συγκροτήθηκαν κατ’ εξοχήν από παλαιούς βενιζελικούς αξιωματικούς και πολιτικούς, κάποιοι από τους οποίους προσχώρησαν στη συνέχεια στο ΕΑΜ. Έτσι, στην ηγεσία του ΕΑΜ συμμετείχαν πολλοί βενιζελικής προέλευσης σοσιαλιστές, ανάμεσά τους οι Αλέξανδρος Σβώλος και Ηλίας Τσιριμώκος.

ΕΔΕΣ και ΕΚΚΑ

Αλλά και σε όλες σχεδόν τις αντιστασιακές οργανώσεις ηγούνταν παλιοί βενιζελικοί αξιωματικοί: στην ΕΚΚΑ ο Δημήτρης Ψαρρός που θα εξοντωθεί από τον ΕΛΑΣ και ο “κόκκινος συνταγματάρχης”, Ευριπίδης Μπακιρτζής, που αντίθετα θα προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ, ο Κομνηνός Πυρομάγλου και ο Ναπολέων Ζέρβας στον ΕΔΕΣ και αναρίθμητοι άλλοι. Αντίθετα, οι Επίστρατοι του Μεταξά στην καλύτερη περίπτωση θα στελεχώσουν τον στρατό του Καΐρου και πολύ συχνά τα Τάγματα Ασφαλείας.

Το τελευταίο σημείωμα : Οι 199 και ο Ναπολέων Σουκατζίδης την Πρωτομαγιά του 1944

Του Θεοφάνη Μαλκίδη

Οι διακόσιοι εκτελεσθέντες Έλληνες από τους Ναζί την Πρωτομαγιά του 1944.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής. Μετά τη Γενοκτονία εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα και είχε και συγγραφικό έργο. Μετά την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά, συνελήφθη και εξορίστηκε στον Άγιο Ευστράτιο. Από εκεί μεταφέρθηκε τον Απρίλιο του 1937 στις φυλακές της Ακροναυπλίας, όπου παρέμεινε μέχρι τον Απρίλιο του 1941, όταν παραδόθηκε από το καθεστώς μαζί με εκατοντάδες άλλους πολιτικούς κρατούμενους στους Γερμανούς κατακτητές. Κατά την διάρκεια της Κατοχής ήταν κρατούμενος στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.

Ἀποκαταστάθηκε ὁ Μητροπολίτης Χίου Ἰωακεὶμ (Στρουμπῆς)

Ὅπως ματαδίδει τὸ πρακτορεῖο “Ρομφαία”, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατὰ τὴ Συνεδρία τῆς 25ης Αὐγούστου 2021, ὕστερα ἀπὸ αἴτημα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτη Χίου, Ψαρῶν καὶ Οἰνουσσῶν κ.Μάρκου, ἀποφάσισε τὴν ἀποκατάσταση τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη πρ. Χίου Κυροῦ Ἰωακεὶμ (Στρουμπῆ). Ἐπὶ Κατοχῆς ἀνέπτυξε σημαντικὴ ἀντιστασιακή καὶ κοινωνικὴ δράση. Ἦταν μέλος του ΕΑΜ.

Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, μὲ ἀφορμὴ τὴ συμμετοχή του σὲ συγκέντρωση τῆς ΕΠΟΝ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1946 καὶ τὴ χοροστασία του στὴν πάνδημη κηδεία δύο ἀγωνιστῶν τῆς Ἀριστερᾶς, οἱ ὁποῖοι δολοφονήθηκαν στὸ Βαρβάσι μετὰ ἀπὸ ἔφοδο τῆς ἀστυνομίας, καταδικάστηκε ἀπὸ ἐκκλησιαστικὸ δικαστήριο σὲ ἔκπτωση ἀπὸ τὴ Μητρόπολή του, σὲ μιὰ παρωδία δίκης.

Σύμφωνα μἐ τὴ “Ρομφαία”, τὸ σκεπτικὸ τῆς ἀποκατάστασης εἶναι ὅτι ὁ μακαριστὸς Ἰωακεὶμ “ἐκινήθη ἐξ αἰσθημάτων πίστεως εἰς τὸν Τριαδικὸν Θεόν, τὸν διδόντα δικαιοσύνην εἰς τοὺς ἀνθρώπους, καὶ ἀγάπης πρὸς τὴν Ἑλλάδα, τὴν τότε στενάζουσαν ὑπὸ τὸ καθεστὼς ξένης κατοχῆς”. Ἐκτὸς ἀπὸ τὴ θαρραλέα στάση του τὴν περίοδο τῆς Κατοχῆς, δὲν δίστασε νὰ ἔρθει ἀντιμέτωπος μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ μετεμφυλιακοῦ κράτους στὴν περιφέρειά του. Πέθανε πάμπτωχος τὸ 1950.

Ὁ ἴδιος κατακεραύνωνε τὴν ὑποταγὴ τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας:  «…αὐλοκόλακες καὶ ἑρπετὰ πρὸ τῶν ἐκμεταλλευτῶν τοῦ λαοῦ, ἔμποροι χρησιμοποιοῦντες τὴν ἁγίαν θρησκείαν ὡς μέσον ναρκώσεως τῶν λαϊκῶν μαζῶν ἀσεβεῖς καὶ ἄθεοι, μὴ πιστεύοντες εἰς οὐδὲν ἀνώτερον ἀλλὰ μόνον εἰς τὸ χρῆμα καὶ εἰς τὴν σάρκα, ὑποκριταὶ καὶ θεομπαίχται δοσίλογοι καὶ ἐκμεταλλευταὶ μὲ παθολογικὰς ἀνηθίκους παρεκτροπὰς ἀδίστακτοι Φαρισαῖοι διὰ νὰ κρατοῦν τὸν λαὸ μέσα εἰς τὸ σκότος τῆς θρησκοληψίας καὶ ἄσπονδοι ἐχθροὶ κάθε κοινωνικῆς προόδου καὶ ἐξελίξεως».

«ἤμουνα κομμουνιστὴς καὶ παράλληλα ἕνας χριστιανὸς»

[…] τὰ ὑπέροχα λόγια αὐτοῦ τοῦ μεγάλου Ἕλληνα δημιουργοῦ, τοῦ Δαμασκηνοῦ, μᾶς ξαναθυμίζουν ὅτι «τὰ πάντα ματαιότης». Μᾶς δίνουν τὸ μέτρο τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων μας. Δηλαδή, κάθε φορὰ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ξεπέρασε τὸ μέτρο καὶ νόμιζε ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει θεός. Γιατὶ μόνο ὁ Θεὸς ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ ἀποσπᾶ ζωή, γιατὶ αὐτὸς τὴ δίνει κι αὐτὸς τὴν παίρνει. Ἀλλὰ ὅποιος τολμάει νὰ μιμηθεῖ τὸ Θεό, καταγράφεται στὰ μαῦρα κατάστιχα τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης, τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. […]

Ἤμουνα ἕνας ἀντιστασιακός, ἤμουνα ἕνας κομμουνιστὴς ἐκείνη τὴν ἐποχὴ καὶ παράλληλα ἤμουν ἕνας χριστιανός, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ πίστευε στὴν Ὀρθοδοξία καὶ ποὺ πίστευε καὶ πιστεύει στὴ συνέχεια τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. Κι ἕνας μεγάλος σταθμὸς εἶναι βέβαια καὶ τὸ Βυζάντιο, ὅπου ὄχι μόνο διατήρησε τὸ ἑλληνικὸ μέλος ἀλλὰ καὶ τὸ ἐπεξεργάστηκε κι ἀπὸ ’κεῖ τὸ πέρασε στὰ ἀκριτικὰ καὶ στὰ δημοτικά μας τραγούδια κι ἔτσι μπόρεσε νὰ διατηρηθεῖ ἡ ἐθνικὴ καὶ πολιτιστική μας ταυτότητα. […]

Ἐγὼ ἤθελα νὰ ἀποδείξω καὶ ὡς συνθέτης συμφωνικῆς μουσικῆς εἴτε ἤμουνα στὴν παρανομία, εἴτε ἤμουν στὴν Μακρόνησο, εἴτε ἤμουν στὴν Ἰκαρία, εἴτε ἤμουν στὸ Παρίσι αὐτὴ ἡ λατρεία ποὺ εἶχα πρὸς τὴν ἑλληνικὴ τέχνη, τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα. Δὲν τὴν ἀντιμετώπιζα σὰν ἕνας ἀρχαιόπληκτος, ὅπου ἤθελα τάχα νὰ πιαστῶ ἀπ’ αὐτὴν γιὰ νὰ ἀποδείξω ἀνύπαρκτες ἀξίες.

[…] νά ’μαστε περήφανοι γιὰ τὴ γενιά μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας, γιὰ τὸ ἔθνος μας, γι’ αὐτὸ τὸ καταπληκτικὸ κατασκεύασμα, γι’ αὐτὸ τὸ πάντρεμα τῆς οὐσίας τῆς ἑλληνικότητας μὲ τὴν οὐσία τῆς χριστιανικότητας ποὺ γίνεται Ὀρθοδοξία. Δὲν ξέρουμε τὶ σημαίνει αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. […]

ἐφημ. Χριστιανική, 5-4-2007, ἀρ. φ. 748 (1061)

Μίκης Θεοδωράκης

Τελειώσαμε με τον Κολοκοτρώνη,τον Καραϊσκάκη,τον Ρήγα Φεραίο,με το Αρκάδι,το Μεσολόγγι,με τα σύμβολα.

Τους πειράζει η 25η Μαρτίου.Γιατί όμως;Γιατί οι ελευθερωτές μας ήταν οι φουστανελάδες, τους οποίους κατηγορούν ως αγράμματους.Αυτοί όμως μας απελευθέρωσαν.

Είναι μύθος, λένε, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.Δεν κρατούσε, υποστηρίζουν, με το ένα χέρι ο Κολοκοτρώνης την ελληνική σημαία και με το άλλο τον Σταυρό και δεν ευλογούσε η Εκκλησία τη σημαία.Αυτά είναι γι’ αυτούς αντιδραστικά. Και δεν πρέπει να τα ξέρουν τα παιδιά μας.

Ακόμη και ο Βελουχιώτης έβαζε στη σειρά τους αγωνιστές και έμπαιναν στα χωριά με την ελληνική σημαία,και αφού τους μιλούσε για τον αγώνα, τους καλούσε όλους να μπουν μέσα στην Εκκλησία.Και μπροστά σε όλους τους κατοίκους του χωριού και τους αντάρτες,παρακαλούσε τον παπά να ευλογήσει τη σημαία και τον αγώνα τους.

Αυτοί ήταν επαναστάτες.Ποιοι είναι αυτοί οι σημερινοί που λένε ότι είναι προοδευτικοί;Τι σχέση έχουν αυτοί με όλα αυτά;Βρίσκομαι εδώ ενσυνείδητα.Αυτή ήταν η φυσιολογική πορεία της Ελλάδας.Έτσι έπρεπε να γίνει.Έχει συνέχεια ο ελληνισμός.

Μόνο με την ανανέωση της μνήμης και της πίστης μπορούμε να γίνουμε κάτι.Πρέπει να έχουμε βάσεις και ρίζες,να είμαστε περήφανοι για αυτό το καταπληκτικό πάντρεμα της ουσίας της ελληνικότηταςμε την ουσία του Χριστιανισμού.

Δεν ξέρουν όμως όλοι αυτοί τι σημαίνει Ορθοδοξία.Λένε ότι δεν υπήρχε Κρυφό Σχολειό.Μέσα όμως στις εκκλησίες οι παπάδες διάβαζαν τα Ευαγγέλια, τα οποία ήταν γραμμένα στα ελληνικά.Ας έρθει ο οποιοσδήποτε να με αντικρούσει.

Τι να μου πουν σ’ εμένα;Ότι δεν πάλεψα;Ότι δεν είμαι προοδευτικός;Ότι δεν έπιασα το σφυγμό του λαού; Ότι δεν έδωσα καλή τροφή στον λαό;

+Μίκης Θεοδωράκης.

ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ - ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ

  Μίκης Θεοδωράκης / Πέμπτη 02 Μαΐου 2013

Το προοδευτικό μαζικό μας Κίνημα ελέγχεται ιδεολογικά και πολιτικά από τα δύο κόμματα της ιστορικής Αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. Που το καθένα για δικούς του λόγους, επειδή έχουν παραιτηθεί από την προοπτική της ριζοσπαστικής-επαναστατικής αλλαγής με στόχο την Παλλαϊκή Εξουσία στα πλαίσια της κατάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας, χτυπούν μετωπικά (όπως έγινε με την Σπίθα) κάθε ιδέα-κίνηση-οργάνωση που θα προσπαθήσει με τα συνθήματα αυτά να δημιουργήσει ένα Μέτωπο Παλλαϊκής Εξουσίας συμπαρασύροντας τις απονευρωμένες μάζες τόσο στους χώρους που ελέγχουν όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο που εξ ίσου πλήττονται από τους ίδιους εχθρούς, είναι θύματα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής και έξω από μερικές διαφορές αποβλέπουν σε κοινές λύσεις τόσο κοινωνικές όσο και εθνικές.

Στο σημείο της πάλης για το Έθνος υπάρχει μια άτυπη σύμπλευση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κόμματα με την εκδήλωση ενός καθαρού εθνομηδενισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ και από την υποταγή του εθνικού στο ταξικό, που είναι εξ άλλου το κύριο και μοναδικό ιδεολογικό εύρημα των ηγετών του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια.

Έτσι σε σχέση με τον στόχο «Παλλαϊκό Πανεθνικό Μέτωπο», Κινήματα όπως το ΚΑΠ έχουν να συναντήσουν την ίδια αντίδραση απ’ τα δύο κόμματα ως προς το σκέλος του Εθνικού.

Από τα δύο κόμματα ξεχωρίζει η πολιτική του ΚΚΕ που δεν διαφωνεί απλώς με τη δημιουργία ενός ενιαίου Μετώπου αλλά συνειδητά προσπαθεί με όλα τα μέσα να το διασπά συστηματικά, γεγονός που μας αναγκάζει να δηλώσουμε (έχοντας και τη συσσωρευμένη πείρα των πρόσφατων αγώνων) ότι κάτω από τις συνθήκες αυτές ο εργαζόμενος λαός δεν έχει καμμιά απολύτως ευκαιρία να αναμετρηθεί με το υπάρχον σύστημα εξουσίας, να συγκρουστεί και να νικήσει.

Κι αυτό γιατί κάθε προσπάθεια, απ’ όπου ξεκίνησε -όπως η δική μας- είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων να ακυρωθεί λόγω της διασπαστικής τακτικής του ΚΚΕ και της τακτικής ενός ακραίου βολονταρισμού, που το οδηγεί να βρίσκεται αγωνιστικά μπροστά (χάρη στο ΠΑΜΕ) σε επί μέρους θέματα Πρώτον αποφεύγοντας να τα τοποθετήσει σε ενιαία κοίτη και Δεύτερον αρνούμενο κάθε συνεργασία με οποιαδήποτε δύναμη βρίσκεται έξω από τη δική του επιρροή και έλεγχο.

Μίκης Θεοδωράκης: «Είμαι πατριώτης διεθνιστής, πιστός στην ιδεολογία της νιότης μου»

O Μίκης Θεοδωράκης δέχτηκε τελευταία αρκετά πυρά από εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου και του Τύπου, κυρίως από εκείνους που τάσσονται με την πλευρά της κυβέρνησης και της Αριστεράς διαφόρων αποχρώσεων. Η βασική κατηγορία είχε να κάνει βέβαια με τη συμμετοχή του στο συλλαλητήριο του Συντάγματος για τη Μακεδονία, αλλά και με το περιεχόμενο της ομιλίας που εκφώνησε εκεί. Ο Δρόμος μίλησε με τον Μίκη Θεοδωράκη και παρουσιάζει σήμερα τη συνέντευξη που μας παραχώρησε. «Είμαστε ένας Λαός 100% φιλειρηνικός» δηλώνει ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης και επαναλαμβάνει ότι είναι «πατριώτης διεθνιστής» όπως όλοι εκείνοι «που πίστεψαν και αγωνίστηκαν με τις ιδέες και τα λάβαρα του ΕΑΜ», ενώ αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο εκείνος βίωσε ορισμένα από τα ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του 40. Όσο για τις κατηγορίες περί σύμπλευσης με τη… Χρυσή Αυγή, τις αντιμετωπίζει φυσικά ως αστειότητες, τονίζοντας ότι αυτή δεν ήταν παρά «μια μαύρη τριχούλα μέσα στο γάλα της Λαοθάλασσας που την κατάπιε κυριολεκτικά». Η Συντακτική Επιτροπή του Δρόμου αισθάνεται την υποχρέωση να ευχαριστήσει τον Μίκη Θεοδωράκη για τη συνέντευξη που με χαρά παρουσιάζουμε σήμερα στους αναγνώστες μας.

Συνέντευξη στον Γιώργο Παπαϊωάννου

Πολλοί αποδίδουν εθνικιστικό χαρακτήρα στις τελευταίες λαϊκές εκδηλώσεις για τη Μακεδονία. Ποια η δική σας γνώμη;

Πρώτα-πρώτα, η Ελλάδα δεν είχε διεκδικητικές βλέψεις σε ξένα εδάφη. Ακόμα και στην περίπτωση της Βορείου Ηπείρου (Νότιας Αλβανίας) όπου ζουν ακόμα Έλληνες και της Μικράς Ασίας όπου ο ελληνικός πληθυσμός ήταν πλειοψηφία έναντι των Τούρκων από το 800 π.Χ. ως το 1922. Είμαστε ένας Λαός 100% φιλειρηνικός. Υπάρχουν φυσικά και οι υπερπατριώτες εθνικιστές, όμως αυτοί αποτελούν γραφικές περιπτώσεις μη υπολογίσιμων μειοψηφιών. Γιατί είναι βέβαιο ότι οι 400.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είχαν ως κίνητρο για την ψήφο τους αυτή τη διαμαρτυρία και ελάχιστοι την αποδοχή της ναζιστικής ιδεολογίας μιας χούφτας φανατικών οπαδών εκτός τόπου και χρόνου.

Στην ομιλία σας στο Σύνταγμα, δηλώσατε πατριώτης και διεθνιστής. Στις μέρες μας αυτό προξενεί εντύπωση σε κάποιους…

Ο πατριώτης διεθνιστής ανήκει σ’ αυτούς που πίστεψαν και αγωνίστηκαν με τις ιδέες και τα λάβαρα του ΕΑΜ. Σ’ αυτούς ανήκα κι εγώ, ένας από τους ελάχιστους που είναι ακόμα ζωντανοί και ακόμα ένας από τις μερικές δεκάδες που έχουμε μείνει όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια ως σήμερα πιστοί στην ιδεολογία της νιότης μας. Είχα την τύχη να είμαι μέσα στους εβδομήντα που το ΚΚΕ επέλεξε μέσα από εκατοντάδες χιλιάδες για την κομματική σχολή. Μια μέρα όμως, σ’ ένα μάθημα με δάσκαλο τον Μήτσο Παρτσαλίδη, σηκώθηκα και του είπα: «Σύντροφε, δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά. Όμως σας δηλώνω, ότι θα είμαι πρώτος σε όλες τις μάχες που μας περιμένουν». Αυτός ο διχασμός με βοήθησε να είμαι στην πράξη από τους πρώτους στις θυσίες και ταυτόχρονα να έχω σκέψη ελεύθερη και ανεξάρτητη.

Μια γνώμη για την παρουσία του Μίκη

Γιατί τελικά ενόχλησε τόσο πολύ η ομιλία Θεοδωράκη;

Η ανήθικη επίθεση που δέχεται ο Μίκης ιδιαίτερα μετά το συλλαλητήριο δείχνει ότι η Αριστερά, κυβερνώσα και μη, δεν σέβεται τίποτα και ενοχλήθηκε ιδιαίτερα από την παρουσία και την ομιλία του Μίκη.

Ελάχιστες φωνές από τον χώρο της Αριστεράς –άσχετα αν συμφωνούσαν ή διαφωνούσαν με τον Μίκη– εκδήλωσαν την αντίθεσή τους στην «ανθρωποφαγία» που εξαπολύθηκε. Μεταξύ αυτών ο σκιτσογράφος Στάθης και o συγγραφέας Δημήτρης Μπελαντής.

Ο Μίκης επέλεξε με την ομιλία του να πάρει καθαρή θέση και να ανοίξει μέτωπο με ορισμένες απόψεις. Αυτό είναι που δεν άρεσε ή δεν βρήκε σύμφωνους τους περισσότερους αριστερούς. Οι τελευταίοι είναι συνηθισμένοι από ομιλίες σε κλειστά εν γένει ακροατήρια και νομίζουν ότι ένα συλλαλητήριο, σαν αυτό της Κυριακής, έπρεπε να είναι κυρίως αριστερό και η ομιλία να μοιάζει με ομιλία σε ένα φοιτητικό αμφιθέατρο. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Είχε προηγηθεί μια επίθεση στον Μίκη, είχε προηγηθεί η ανοικτή επίθεση προς το συλλαλητήριο ότι είναι εθνικιστικό και ακροδεξιό (δείτε μόνο τι έχει γράψει ο Μπογιόπουλος και αναπαρήγαγαν τόσοι και τόσοι) και είχε δημιουργηθεί ένα αριστερό μπετονάρισμα.

Ανοικτή επιστολή στον Μίκη Θεοδωράκη από τον Ηλία Ανδριόπουλο

Αγαπητέ μου Μίκη,

Λιγόστεψε και μίκρυνε το ανάστημα της αριστεράς στις μέρες μας. Ξέπεσε. Δεν είναι αυτό που γνώρισες στην νεότητά σου. Συλλογίζομαι την θυσία εκείνων των ρομαντικών νέων, που σε άλλους καιρούς, τους άλεσαν οι μυλόπετρες στον βωμό μιας πίστης, που οι διαταραγμένες ηγεσίες ψεύτισαν και πρόδωσαν.

Ευτυχώς όμως, σηκώθηκε και έδειξε το ανάστημά του ο ελληνικός λαός, όπως το κάνει κάθε φορά που νοιώθει ότι κινδυνεύει το Γένος. 

Γι αυτό μην πικραίνεσαι που ασχημονούν και σε υβρίζουν. Αυτό τους έχει απομείνει. Τα άλλα τα ξεπούλησαν και τα πρόδωσαν. Δεν τους βλέπεις; Καβάλησαν με χιλιάδες ψέματα την εξουσία, μοιράστηκαν αξιώματα και θέσεις και κορδώνονται σαν γύφτικα σκεπάρνια. Τι ντροπή. Τους μιλάς για πατρίδα και καμώνονται πως δεν καταλαβαίνουν, γιατί την μισούν. Λοιδωρούν και συκοφαντούν ως εθνικιστές τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Ελύτη , τον Σεφέρη, εσένα, τον Χατζιδάκι, περιφρονούν, διακωμωδούν την παράδοση, την μνήμη, την ιστορία, την αρχαία σκέψη, τα πάντα.

Δυστυχώς δεν τα γνώριζε ο κόσμος αυτά, όταν τους ψήφιζε. Το έκρυβαν. Το ερώτημα είναι, τους δέρνει κάποιος βλακώδης εξυπνακισμός , ή μήπως κάποιοι από δαύτους είναι συνδεδεμένοι - με το αζημίωτο- με διεθνή βρώμικα κέντρα που τους κατευθύνουν;

Όπως και να έχει σε λίγο θα αποτελούν θλιβερό παρελθόν για τον βίο του τόπου. Θα σβήσουν στην ντροπή και στην περιφρόνηση . Ελπίζω όμως να μην προλάβουν να φέρουν κάποια μεγαλύτερη καταστροφή στο τόπο.

Εσύ, δεν θα πάψεις ποτέ να ακτινοβολείς στους αιώνες, με Φως, Ευγένεια και Ήθος Ελληνικό. Γιατί η Ελλάδα, πάνω απ΄όλα ταξιδεύει στον χρόνο, παρά τις περιπέτειες και τις τραγωδίες που μας βρήκαν, ως αξεπέραστη, διαχρονική ΙΔΕΑ, που συμπυκνώνει όλες τις αρετές και τις αγωνίες του κόσμου. Αισθητικές, πνευματικές, πανανθρώπινες, εμποτισμένες με το αίσθημα του ανθρωπισμού και της καλοσύνης. Μην τους παρεξηγείς , είναι έξω από τα μέτρα τους αυτά. Δεν τα καταλαβαίνουν. 

Βέβαια τα αισθάνεται και τα νοιώθει βαθιά ο ελληνικός λαός, που τελευταία ξεσηκώνεται και αυτό έχει σημασία.

Αγαπητέ μου Μίκη,

Νοιώθω περήφανος που είμαι συνάδελφός σου , που με τιμάς με την φιλία σου, όπως υπερήφανη για εσένα, είναι ολόκληρη η ΕΛΛΑΔΑ.

Με αγάπη

Ηλίας Ανδριόπουλος

Η αποστράτευση του Μίκη Θεοδωράκη - Αθήνα, 18.9.2013

Τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι σχολιάζει με άρθρο του ο Μίκης Θεοδωράκης, ανακοινώνοντας παράλληλα την "ολοκληρωτική αποστράτευσή" του "ως μαχόμενου πολίτη.

Ο γνωστός μουσικοσυνθέτης αναφέρεται στη συνάντηση που είχε με τον Αλέξη Τσίπρα, τον Φώτη Κουβέλη και τον Δημήτρη Κουτσούμπα στο Ηρώδειο, η οποία συμπτωματικά, έγινε την επόμενη μέρα που έβαλε τη λέξη «ΤΕΛΟΣ» κάτω από το έμβλημα της Κίνησης Ανεξάρτητων Πολιτών στην Ιστοσελίδα της. "Φυσικά «ΤΕΛΟΣ» όχι για την Σπίθα αλλά για τη δική μου ολοκληρωτική αποστράτευση ως μαχόμενου πολίτη, έπειτα από αγώνες 70 χρόνων, μιας και οι απόψεις μου δεν έγιναν τελικά γνωστές στον Λαό ούτε αποδεκτές από τις συγγενέστερες πολιτικές ηγεσίες", επισημαίνει στο άρθρο του με τίτλο "Οι εκλογές και τα Ρόπαλα". 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΟΠΑΛΑ

Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια της Μαρίας Φαραντούρη. Καθισμένοι πλάι-πλάι παλιοί σύντροφοι όπως ο Κουτσούμπας, ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και η αφεντιά μου. «Είμαστε εδώ τέσσερις γενιές αριστερών», τους είπα. «Εμείς προσπαθήσαμε ξανά και ξανά να χτυπήσουμε την πόρτα της Εξουσίας. Δεν τα καταφέραμε. Τώρα την χτυπά ο νεότερος…». «Και ;;;», ρώτησε κάποιος από το πηγαδάκι που είχε σχηματιστεί γύρω μας. «Άκου φίλε», του είπα, «μπορεί όλοι εσείς να σκέφτεστε (και με το δίκιο σας) ένα σωρό πράγματα για μας, όμως η Ελληνική Αριστερά είναι ένα ποτάμι. Το ίδιο. Βρεθήκαμε μπροστά σε βράχους. Χωριστήκαμε σε διχάλες. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα την πόρτα χτυπά ο νεότερος…». «Και τι να ψηφίσουμε;» μπήκε κάποιος στο ψητό. «Τσίπρα», του λέω, «τι άλλο;». Ο Κουτσούμπας χαμογέλασε αμήχανα. «Και ΚΚΕ βέβαια…». Κάποια κυρία με κοίταξε επιτιμητικά. «Το ΚΚΕ είναι ο βράχος μας», της είπα. Αυτή είναι η ολοκληρωμένη μου απάντηση. Δηλαδή και Τσίπρα και ΚΚΕ.

Ο Ιταλός Φιλέλληνας που σκοτώθηκε το 1897 στην Πάλαιρο

Μια τοποθεσία, δύο ιστορικές χρονικές στιγμές, ένα μελλοντικό μνημείο αφιερωμένο στο διεθνή εθελοντισμό για την υπεράσπιση των ιδανικών της ανθρωπότητας και της ελευθερίας των λαών.

Πρωινό της 10ης Μάιου 1897: Μια τετράκοπος λέμβος φτάνει στην ακτή. Αποβιβάζονται 5 Ιταλοί Γαριβαλδηνοί, 2 Έλληνες χωροφύλακες και οι κωπηλάτες. Από την πλώρη κατεβάζουν ένα πρόχειρα φτιαγμένο φέρετρο, στο οποίο, από το βράδυ που πέρασε, είχαν τοποθετήσει το άψυχο σώμα του νεαρού σε ηλικία Φίλιππα Τρόϊα. Του Φιλλέληνα, Γαριβαλδηνού ήρωα, του 26χρονου παιδιού που είχε αφήσει την πατρίδα του, την ονομαστή στη Ρώμη οικογένεια, την Νόμπιλι- Τρόϊα, για να έλθει στην Ελλάδα και να πολεμήσει κατά των Τούρκων, υπερασπιζόμενος τα ιδανικά της ελευθερίας των λαών, τα ιδανικά της ανθρωπότητας.

Στο βάθος του κόλπου της Ζαβέρτας- Πογωνιάς, τα πληρώματα από τα δύο Ελληνικά πολεμικά πλοία και οι λεγεωνάριοι από ένα επιβατικό, παρακολουθούν σιωπηλοί και δακρυσμένοι τις μοναδικές, για την ιστορία, στιγμές. Όταν η τετρόκοπος λέμβος περνούσε κάτω από τα πλοία, στην διαδρομή της από το λιμάνι της Ζαβέρτας προς τον κόλπο της Πογωνιάς, οι Έλληνες αξιωματικοί και οι Γαριβαλδηνοί λεγεωνάριοι, πότισαν με τα δάκρυά τους, το άψυχο σώμα του Τρόϊα. Μια φωνή είχε σπάσει την πένθιμη σιωπή, μια κραυγή που έβγαινε με πόνο και κλάμα : Λιμπερτά-α-α-α…

Αυτή η φωνή συνόδευσε την τετράκοπο λέμβο μέχρι το σημείο που ο συνταγματάρχης Μπερτιέ, αποφάσισε ότι η τοποθεσία είναι αναγνωρίσιμη, ώστε μετά από χρόνια να έρθουν και να πάρουν πίσω στη Ρώμη τα οστά του αδικοχαμένου Φίλιππου Τρόϊα. Μπροστά τους ήταν το γεφυράκι στη σημερινή παραλία Παλαίρου-Πογωνιάς.Οι σκηνές που ακολούθησαν, κατά τη ταφή, είναι συγκλονιστικές, ο δε επικήδειος που είπε ο συνταγματάρχης Μπερτιέ, σήμερα θεωρείται ως ο ύμνος για την ελευθερία των λαών.

Μεσημέρι της 10ης Αυγούστου 1912. Μια ομάδα από καβαλάρηδες φτάνει στο πέτρινο γεφύρι, στη περιοχή ποταμάκι. Μπροστά και σε απόσταση από την ομάδα των άλλων καβαλάρηδων, είναι ο Δημήτριος Μίχος, ένας πολίτης της Ζαβέρτας που από την Κυβέρνηση της Ελλάδας είχε οριστεί υπεύθυνος για την τελετή της εκταφής των οστών του Γαριβαλδηνού ήρωα Φίλιππου Τρόϊα, καθώς και για την τελετή πρώτης απονομής τιμής. Σημειώνουμε ότι η δεύτερη απονομή τιμής και η επίσημη παράδοση των οστών, θα γίνονταν στη Πάτρα, με εκπροσώπους της δύο Κυβερνήσεων, της Ιταλίας και της Ελλάδας.Στην ομάδα των καβαλάρηδων τη πρώτη θέση είχε ο Δήμαρχος Ανακτορίων, συνοδευόμενος από μέλη του Δημοτικού συμβουλίου και από την επίσημη αντιπροσωπία του Δήμου της Ρώμης, που αποτελούνταν από τον Αντονιετι (εκπρόσωπο του Δήμου), τον Γρατσιώτι (δημοσιογράφο της ντε σέρα Μιλάνου και συμπολεμιστή του Φίλιππου Τρόϊα) και τον Μπίατζιο Τρόϊα (αδελφό του Φίλιππα). Στο χώρο ταφής του Τρόϊα, στο ποταμάκι, είχαν έλθει γρηγορότερα πέντε ιερείς, οι εργάτες για την εκταφή και μαυροφορεμένες γυναίκες.

Γιώργος Τασιόπουλος: Το 1821 και οι αναγνώσεις της Ιστορίας

Γιώργος Τασιόπουλος - 22 Μαρτίου 2021

«Πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα

τα μάτια της ψυχής μου»

 

Το 1821 στα διακόσια χρόνια που πέρασαν συνδέθηκε με την οπτική και τα οράματα των ιδεολογικών ρευμάτων κάθε εποχής.  Και η συνάντηση αυτή θα πρέπει να εκληφθεί ως ευλογία για όσους αξιώθηκαν του πνεύματος της ελευθερίας που ενέπνευσε η μεγάλη Επανάσταση των Ελλήνων.

Είναι αλήθεια ότι η υψηλή αναγνώριση και η αγάπη στα πρόσωπα των ηρώων, ο ψυχικός δεσμός του Έλληνα με το μεγάλο γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία του ελεύθερου ελληνικού κράτους, συνετέλεσε καθοριστικά αλλά και εργαλειοποιήθηκε στο παρελθόν τόσο στη διαμόρφωση της ελληνικής εθνικής συνείδησης, όσο και στο αίτημα για κοινωνικοπολιτική αλλαγή.

Από την έναρξη του 20ού αιώνα οι ιστορικές αναγνώσεις για το 1821 στον χώρο της Αριστεράς συνδέθηκαν με το ζητούμενο της ιστοριογραφικής ανανέωσης.  Οι νέες προσεγγίσεις τους δημιούργησαν μια νέα οπτική της Επανάστασης.

Οι Έλληνες μαρξιστές ιστορικοί, όπως ο Γεώργιος Σκληρός, ο Γιάννης Κορδάτος, πρόβαλλαν το κοινωνικό-ταξικό στοιχείο έναντι της εθνικής ιστορίας. Τους ακολούθησαν αργότερα εισάγοντας την οικονομική διάσταση ως προς τη συγκρότηση της αστικής τάξης, ο Σεραφείμ Μάξιμος στη δεκαετία του ’40 και στη συνέχεια ο Νίκος Σβορώνος με την τόσο σημαντική προσέγγισή του συνέβαλαν στην ανανέωση της ελληνικής ιστοριογραφίας. Η ανάδειξη της έννοιας του εθνολαϊκού στοιχείου από το Γιάννη Ζέβγο και το Γιώργη Λαμπρινό συμπλήρωσε την αριστερή οπτική για το ΄21 και τη νεότερη μεταπολεμική ελληνική ιστορία. 

Η Επανάσταση και η αριστερή ιστοριογραφία

Από την έκδοση της «Κοινωνικής σημασίας της Ελληνικής Επαναστάσεως» (1924) του Γιάνη Κορδάτου έως την εμφάνιση μιας νέας γενιάς μαρξιστών ιστορικών στη δεκαετία του ‘60, η Επανάσταση του 1821 αποτέλεσε ένα από τα πλέον αγαπημένα γεγονότα της ελληνικής Ιστορίας για την αριστερή ιστοριογραφία.

Γράφει ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης.

Από την «αστική» έως την «προδομένη» Επανάσταση, οι αριστερές αναγνώσεις και ερμηνείες του 1821 διέτρεξαν όλον τον 20ό αιώνα. Αναγνώσεις και ερμηνείες που κινήθηκαν σε αποκλίνουσες κάποτε κατευθύνσεις και συγκροτήθηκαν σε διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλοντα. Δεν ήταν ισότιμες, δεν λειτούργησαν με τον ίδιο τρόπο, συχνά συνυπήρξαν παλιότερες με νεότερες εκδοχές, άλλοτε αλληλοαναιρούμενες, άλλοτε συμπληρωματικές. Σε κάθε περίπτωση, όμως, συνομίλησαν και συγκρούστηκαν με την εθνική ιστοριογραφία, κυρίως όμως καθορίστηκαν από τις διαδρομές της Αριστεράς, τις πολλαπλές εκφράσεις και τις μεταβολές στις πολιτικές στοχεύσεις και στις στρατηγικές της συγκεκριμένης πολιτικής παράταξης στην Ελλάδα και διεθνώς.

Από την έκδοση της «Κοινωνικής σημασίας της Ελληνικής Επαναστάσεως» (1924) του Γιάνη Κορδάτου έως την εμφάνιση μιας νέας γενιάς μαρξιστών ιστορικών στη δεκαετία του ‘60, η Επανάσταση του 1821 αποτέλεσε ένα από τα πλέον αγαπημένα γεγονότα της ελληνικής Ιστορίας για την αριστερή ιστοριογραφία. Ο ιερός «τόπος» της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας ήταν εύλογο να αποτελέσει το κατ’ εξοχήν σημείο αναθεώρησης για μια ιδεολογία, όπως η μαρξιστική, που ενδιαφερόταν να ανασημασιοδοτήσει όχι μόνο το παρόν και το μέλλον των ανθρώπων, αλλά και το παρελθόν τους καλώντας τους να το διαβάσουν με τις δικές της πλέον οπτικές. Η Επανάσταση δεν ήταν μια ιστορία του παρελθόντος αλλά του μέλλοντος, ο καθορισμός του χαρακτήρα του 1821 είχε αποφασιστική σημασία για την κατανόηση της θέσης της ταξικής σύγκρουσης στην Ελλάδα, της προετοιμασίας των επόμενων κινήσεων της εργατικής τάξης και του κόμματός της. Η μεσοπολεμική διαμάχη του Γιάνη Κορδάτου με τον Γιάννη Ζέβγο για το εάν η Επανάσταση ήταν ή δεν ήταν αστικοδημοκρατική συνδεόταν με τις συγκρούσεις στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και την υιοθέτηση από την Κομμουνιστική Διεθνή, στη δεκαετία του ‘30, της γραμμής των λαϊκών μετώπων ενάντια στον φασισμό.

Η ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ. ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ…..

ΠΛΟΥΤΟΣ-ΚΡΑΤΟΣ-ΕΘΝΟΣ...

Του  Θανάση Παπαδημητρίου.

(Ο Θανάσης Παπαδημητρίου ασχολήθηκε επί χρόνια με την  δημοσιογραφία και με την Μουσική. Κατοικεί και δραστηριοποιείται  στην Μακεδονία). 

 

Η μεγάλη αντίφαση της εποχής μας θα μπορούσε να εντοπίζεται στην χρήση του όρου Έθνος, αναφερόμενοι συνήθως στα Κράτη. Μάλιστα για να «στρογγυλέψουν» τις γωνίες, προτιμούν τη χρήση του όρου Εθνικό Κράτος.

Ας μη ξεχνάμε ότι στον ΟΗΕ (Οργανισμό Ενωμένων Εθνών) δεν συμμετέχουν Έθνη αλλά Κράτη. Ούτε οι Κούρδοι ούτε οι Σαχράουοι εκπροσωπούνται στον ΟΗΕ, αλλά και οι Άραβες εκπροσωπούνται μέσω των κατά τόπους κρατικών διοικήσεων όπως και οι Έλληνες με δυο κρατικές οντότητες.

Παρόλα αυτά και στην προσπάθεια να προκληθεί  μεγαλύτερη ανθρωπιστική και συναισθηματική δέσμευση σε μια σειρά από πολιτικές επιλογές, ακόμα και την αποδοχή των  μηχανισμών εξάρτησης του εκάστοτε κρατικού μηχανισμού,  επιλέγεται η χρήση της λέξης Έθνος αντί αυτής του Κράτους. Γνωρίζουν ότι το άτομο μέσα από την έννοια του Έθνους και όχι του Κράτους αυτοπροσδιορίζεται ως οντότητα διαχρονική, με ρίζες και δικαιώματα σε τόπους και πολιτισμούς.

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η διαμόρφωση του παγκόσμιου χάρτη των κοινοτήτων  έχει ως αφετηρία μια απροσδιόριστη εσωτερική τάση για συγκρούσεις και ανατροπές. Είναι οι ενδογενείς ανάγκες του ίδιου του συστήματος για μεγαλύτερη συσσώρευση, που οδηγούν σε αποφάσεις τα επί μέρους σύνολα να δρουν με στόχο την επικυριαρχία.

Σήμερα λοιπόν όταν στην Ελλάδα μιλάμε για Εθνική Ανεξαρτησία συνήθως εννοούμε την  οικονομική απεξάρτηση της Ελλάδας από τα ξένα κέντρα και από τα δυσβάστακτα χρέη και πολύ λιγότερο τον επαναπροσδιορισμό όλων εκείνων των πολιτιστικών και ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, μέσα από τα οποία αυτοπροσδιορίζεται ένα Έθνος.

Το Ελληνικό έθνος  που βρίσκεται εντός του Ελλαδικού χώρου είναι το μισό αριθμητικά ενώ ένα μεγάλο κομμάτι βρίσκεται στις ΗΠΑ στην Αυστραλία στη Γερμανία, στην Αγγλία κλπ. Ακούγεται παράταιρο να μιλάμε για τους Έλληνες  της Νέας Υόρκης και να απαιτούμε Εθνική Ανεξαρτησία.

Αν θέλουμε λοιπόν να μιλήσουμε για την κατάσταση που βρίσκονται τα Κράτη και πως αυτά θα μπορέσουν να απελευθερωθούν από τα δεσμά των χρεών, θα πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε ποια είναι αυτά και πως έχουν βρεθεί στα γρανάζια της εξάρτησης.

Εδώ ερχόμαστε στην θέση που βρίσκεται κάθε Κράτος και θα πρέπει να τονιστεί η διαφορετική δομή του καθενός. Οι χώρες του κέντρου λειτουργούν ως εισπράκτορες του πλεονάσματος που παράγεται στις χώρες της Περιφέρειας, οι δε σχέσεις ανάμεσα στους δύο πόλους στόχο έχουν τη διατήρηση της οικονομικής εξάρτησης των περιφερειακών Κρατών από τις μητροπολιτικές.

Ο δανεισμός, οι επενδύσεις που απευθύνονται στα φθηνά χέρια  της Περιφέρειας και η εξαγωγή του κέρδους στις χώρες της μητρόπολης λειτουργούν ώστε να διατηρείται η εξάρτηση τόσο σε οικονομικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο.

Με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην κατεστραμμένη Ευρώπη και με αντίπαλο δέος το σοβιετικό μπλοκ, οι κυρίαρχες τάξεις είχαν να αντιμετωπίσουν  ισχυρά  συνδικάτα και λαϊκά κινήματα και αναγκάζονταν να προχωρήσουν σε μεγάλες δαπάνες για την οργανική σύνθεση του Κοινωνικού Κράτους. Την ίδια στιγμή κάτι τέτοιο δεν ήταν τόσο απαραίτητο για τις ΗΠΑ μιας και κυριαρχούσαν στον Δυτικό κόσμο και η όλο και μεγαλύτερη μεταφορά πλεονάσματος έδινε τη δυνατότητα στον εργαζόμενο να καλύπτει τις ανάγκες του.

Αναρχικοί για την πατρίδα

του Σπύρου Κουτρούλη

Στο παρελθόν υπήρξαν αναρχικοί, και ριζοσπάστες γενικότερα, που θεώρησαν ότι, ο αγώνας για την απελευθέρωση ενός καταπιεζόμενου έθνους, όχι μόνο δεν αντιφάσκει με τις αρχές τους, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος τους.

O  Σταύρος Καλλέργης ένας από τους πρώτους Έλληνες σοσιαλιστές επαναστάτες, με ενεργό δράση στο εργατικό κίνημα, εκδότης περιοδικών όπως ο Σοσιαλιστής και Οδηγός παντός ανθρώπου (όπου δημοσίευσε και κείμενα του Μπακούνιν), οργανωτής του πρώτου εορτασμού της Πρωτομαγιάς, εγκαταλείπει το 1898 την Αθήνα και επιστρέφει στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη. Εκεί θα συμμετάσχει στην επανάσταση κατά των Τούρκων και θα εκλεγεί μάλιστα αντιπρόσωπος του επαναστατημένου έθνους. Όπως γράφει στο αυτοβιογραφικό του κείμενο με τον τίτλο, «Επιστολή προς τους Έλληνας Σοσιαλιστάς»: Μετά την έκρηξιν της Κρητικής Επαναστάσεως επανήλθον εν Κρήτη. Έφθασα εις το Χουμέρι Μυλοποτάμου και εξελέγην αντιπρόσωπος εις την κρητικήν επαναστατικήν συνέλευσιν. Εκεί διοργανώσαμεν μετά τινών ιταλών σοσιαλιστών, ελθόντων εις βοήθειάν μας, μιαν σοσιαλιστικήν ομάδα.