Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΘΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΘΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2019
Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019
Αντιεθνικισμός και αυτοκρατορίες: οι παρερμηνείες και τα αδιέξοδα της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΡΗΞΗ φ, 120,121,122,123του Σπύρου Κουτρούλη
Είναι ενδιαφέρον ότι μετά την άνοδο της παγκοσμιοποίησης, που επιδιώκει να αφαιρέσει από τα έθνη κάθε ισχύ, εμφανίζονται οι θεωρίες που προσπαθούν να τα απαξιώσουν, να τα σχετικεύσουν και να τα ερμηνεύσουν ως νεώτερες τεχνικές κατασκευές, οι οποίες έπαιξαν κάποιο ρόλο μεν στο παρελθόν, κυρίως κατά την άνοδο των αστικών τάξεων, αλλά τώρα πρόκειται να υποκατασταθούν από περιφερειακές συμμαχίες ή την παγκόσμια κοινότητα. Ειδικότερα το ελληνικό έθνος αποδίδεται στην ευέξαπτη φαντασία στοχαστών όπως ο Κοραής, ο Παπαρρηγόπουλος και ο Ζαμπέλιος
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι στην χώρα μας χρησιμοποιούν τις θεωρίες του Άντονυ Σμίθ, του Β.Άντερσον και του Ε.Γκέλνερ, του Ε.Κεντούρι παραλαμβάνουν τα σχήματα τους, χωρίς όμως να αποδέχονται όλες τις συνέπειες τους. Δηλαδή η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία μπορεί να ισχυρίζεται ότι τα έθνη σε αρκετές περιπτώσεις είναι πρόσφατες κατασκευές, του κράτους ή της κινητοποίησης κάποιων διανοητών, ή του συνδυασμού και των δύο αλλά το γεγονός αυτό δεν τους αφαιρεί σε τίποτε ούτε σε δυναμισμό ούτε σε μακρά προοπτική. Επίσης οι τέσσερις αυτοί ιστορικοί γνωρίζουν ο ένας το έργο του άλλου και σε άλλα σημεία συμφωνούν και σε άλλα διαφωνούν ώστε είναι δύσκολο να θεωρήσουμε ότι εκπροσωπούν μια ενιαία χωρίς αποκλίσεις σκέψη. Για παράδειγμα ο Γκέλνερ επικρίνει τον Ε.Κεντούρι για την άποψη που θεωρεί τον Ι.Κάντ ως πρόδρομο του εθνικισμού, ενώ ο Ε.Κεντούρι απορρίπτει την αποκλειστική συνύφανση του εθνικισμού με την βιομαχανική κοινωνία που διατυπώνει ο Γκέλνερ.
Στην χώρα μας, Ε.Γκέλνερ είναι κυρίως γνωστός για τα δύο έργα του με θέμα τον εθνικισμό, με τίτλο "Έθνη και εθνικισμός "(μετ. Δώρα Λαφαζάνη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1992) και "Εθνικισμός: πολιτισμός, πίστη και εξουσία"(μετ. Λύδια Παπαδάκη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2002). Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι ο εθνικισμός αποτελεί στοιχείο της νεωτερικότητας. Ακολουθεί την εκβιομηχάνιση και την εγκαθίδρυση ενός κράτους που δίνει ενιαία χαρακτηριστικά στον κοινωνικό χώρο που ελέγχει. Ο προτεσταντισμός είναι η θρησκεία που περισσότερο από κάθε άλλη ευνόησε με πολλούς τρόπους, αλλά κυρίως με την καλλιέργεια των τοπικών γλωσσών την εμφάνιση των εθνικισμών. Αναφορές του Γκέλλνερ σχετικά με την συνάφεια προτεσταντισμού-εθνικισμού επαναλαμβάνονται και στα δύο παραπάνω έργα του. Το πόρισμα του -βεμπεριανής έμπνευσης- μπορεί να συμπυκνωθεί στην ακόλουθη απόφανση: "είναι σαφές ότι οι δύο διαδικασίες, ο εθνικισμός και ο προτεσταντισμός, έχουν μια συγγένεια τόσο στις κεντρικές ιδέες όσο και στις κοινωνικές συνέπειές τους"[1].
Σε αντίθεση με όσους επιχείρησαν να χρησιμοποιήσουν τον Γκέλλνερ ιδεολογικά και να του δώσουν μια μονολιθικότητα την οποία δεν είχε, η σκέψη του κριτική και αδογμάτιστη, εξομαλύνει ή και αναιρεί το θεμελιώδες πόρισμα του, ότι ο εθνικισμός αναδύεται μαζί με την εκβιομηχάνιση και το γραφειοκρατικό κράτος, με την παραδοχή γεγονότων που ούτε περιλαμβάνονται ούτε εξηγούνται από αυτό. Πιο συγκεκριμένα, διαπίστωσε ότι η επανάσταση των Ελλήνων και των βαλκανικών λαών γενικότερα, συνιστούν "μείζον πρόβλημα"[2] για την θεωρία του, διότι πρόκειται για εθνικά επαναστατικά κινήματα που αναδύθηκαν σε προβιομηχανικές και προαστικές κοινωνίες. Με τρόπο γλαφυρό γράφει: "το Ναύπλιο (πρώτη πρωτεύουσα της ανεξάρτητης Ελλάδας) και η Αθήνα του πρώιμου 19ου αιώνα παρουσιάζουν ελάχιστη ομοιότητα με το Μάντσεστερ του Ένγκελς, ενώ ο Μωριάς δεν έμοιαζε με τα λαγκάδια του Λάνκασαϊρ"[3]. Με οξυδέρκεια που δεν χαρακτηρίζει κάποιους νεοφιλελεύθερους ή κάποιους μαρξιστές αρνητές του εθνικού ζητήματος, επισημαίνει ότι "παρά την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, οι πόλεμοι δεν σταμάτησαν τον 20ο αιώνα .Και δεν ήταν η GATT αλλά η MAD (Mutually Assured Destruction: αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή) που εμπόδισε τη διεξαγωγή μεγάλης κλίμακας πολέμων μετά το 1945. Ο ισχυρισμός ότι η εργατική τάξη δεν διακατέχεται από εθνικισμό είναι αστείος"[4].
Παρασκευή 8 Νοεμβρίου 2019
To έθνος ως πολιτισμικό ιδίωμα
Η οριοθετησή του από τον εθνικισμό, τον εθνομηδενισμό και την εθνοκαπηλεία.
από Θεόδωρος Ζιάκας
O Θεόδωρος Ζιάκας καλεσμένος του δικτύου πολιτών Μεσογείων μίλησε μεταξύ άλλων για:
To έθνος ως αφήγημα ή ως κοινωνική αναγκαιότητα;
την σχέση μεταξύ κράτους – έθνους- κοινωνίας,
τις διαφορετικές προσεγγίσεις για την ανθρώπινη υπόσταση και την έννοια της αλήθειας μεταξύ των πολιτισμών,
τον ρόλο και τις έννοιες των κοινών και της ελευθερίας στους πολιτισμούς.
Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2019
Μια φορά κι έναν καιρό αντήχησε ένα «Όχι»…
του Νίκου Σταθόπουλου*
«Γι’ αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή / Λιώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης / Ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο», εμπνέεται ο Ελύτης από το Έπος του ‘40…
Τ
ο έπος είναι η ηρωική στιγμή όπου μια ανθρώπινη ομάδα συνειδητών συνεκτικών δεσμών, καταφάσκει και αναδεικνύει τη γενέθλια ταυτότητά της απέναντι σε μια εξωτερική απειλή. Είναι «ηρωικό», και γιατί αποτελεί άθλο κατά του υπέρτερου, και γιατί υλοποιεί την ηθική της αυταπάρνησης.
Το έπος είναι πρωτογενής συλλογική πράξη, από τη φύση του έργο λαού. Οι αφέντες του μεταμοντέρνου εξουσιασμού, απεχθάνονται το έπος, ακριβώς γιατί οργανώνει συνειδησιακά τα αξιακά φορτία που ανατρέπουν εκ βάθρων την δομική ανηθικότητα του πλανήτη-εμπόρευμα, δηλαδή την ιδιωτικότητα, την ιδιοτέλεια, τον επιβιωτισμό, την εμπορευματοποίηση…
Το Έπος του ‘40, από την αντεπίθεση της ξιφολόγχης μέχρι τη γυναικεία πανστρατιά για τη «ζεστή φανέλα του στρατιώτη», δεν ήταν ένας «εθνικιστικός παροξυσμός» αλλά η ένοπλη ειρήνη της πατριωτικής αυτοάμυνας. Αν υπερβείς τον πολιτικάντικο ιστορικισμό, θα συναντήσεις το βάθος της ανθρώπινης απλότητας, δηλαδή την εναντίωση στην κουλτούρα της τεχνητότητας όπου θεμελιώνεται η παρούσα πολιτισμική εγκληματικότητα.
Σαν απλοί τίμιοι άνθρωποι της κανονικής ζωής, βουληθήκαμε χωρίς διανοητισμούς και συν πλην, να πολεμήσουμε για ό,τι συνιστούσε την υλικότητα και το πνευματικό βάθος του συλλογικού μας εαυτού. Πόση διαστροφή ιδεολογικών διαθλάσεων μπορεί να απεμπολήσει αυτή τη φυσική τάξη της ζωής; Πόσος αισχρός συστημικός καιροσκοπισμός, μέσω της υποτίμησης του «Όχι», επιδιώκει να δώσουμε χαρούμενοι όλη τη γη και όλο το ύδωρ στη σημερινή απειλή εκ μέρους του νεοοθωμανισμού;
Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2019
Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2019
"Η κρίση της εθνικής ταυτότητας σήμερα" - Θόδωρος Ζιάκας
Το θέμα που σκοπεύω να σας αναπτύξω είναι πολύ δύσκολο. Γίνεται δύσκολο από την απουσία της κοινής γλώσσας.
Επειδή ο σκοπός της ομιλίας μου είναι να φτάσουμε σε μια κοινή κατανόηση του θέματος πρέπει να ξεκινήσω αποκαθιστώντας μια κοινή γλώσσα. Έχουμε τρεις έννοιες: «κρίση», «εθνική ταυτότητα», «σήμερα». Τi νόημα τους δίνουμε; Ας τις πάρουμε μία-μία, ξεκινώντας από την εθνική ταυτότητα.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Οι απόψεις χωρίζονται κατ’ αρχάς σε δύο κατηγορίες: Στη μία ανήκουν εκείνοι, που πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα δεν υπάρχει καν. Αυτοί είναι οι εθνομηδενιστές. Στην άλλη κατηγορία ανήκουν όλοι εκείνοι, που πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα είναι κάτι το υπαρκτό, το πραγματικό. Αυτοί αποκαλούνται από τους πρώτους εθνικιστές. Ας αρχίσουμε από τον εθνομηδενισμό.
Οι απόψεις χωρίζονται κατ’ αρχάς σε δύο κατηγορίες: Στη μία ανήκουν εκείνοι, που πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα δεν υπάρχει καν. Αυτοί είναι οι εθνομηδενιστές. Στην άλλη κατηγορία ανήκουν όλοι εκείνοι, που πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα είναι κάτι το υπαρκτό, το πραγματικό. Αυτοί αποκαλούνται από τους πρώτους εθνικιστές. Ας αρχίσουμε από τον εθνομηδενισμό.
Α) Ο ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ
Οι εθνομηδενιστές υποστηρίζουν ότι η εθνική ταυτότητα υπάρχει μόνο στη φαντασία των εθνικιστών. Είναι λένε μια ταυτότητα «νοερή». Μια ιδεολογική ψευδαίσθηση, που δεν έχει κανένα αντίκρυσμα στην πραγματικότητα. Ένα κούφιο ιδεολόγημα. Επί πλέον είναι ένα ιδεολόγημα πέρα για πέρα αντιδραστικό και παθολογικό.
Δεν ξέρω εδώ στη Λευκωσία, αλλά στην Αθήνα ο εθνομηδενισμός κυριαρχεί απόλυτα: στα ΜΜΕ, στα Πανεπιστήμια, στη διανόηση. Είναι η κυρίαρχη νοηματοδότηση της εθνικής ταυτότητας. Οι καθηγητές του ΕΛΙΑΜΕΤ π.χ, οι θεωρητικοί σύμβουλοι του ελλαδικού ΥΠΕΞ είναι όλοι θιασώτες του εθνομηδενισμού. Επιχειρηματολογούν αναφανδόν υπέρ του «νοερού» χαρακτήρα της εθνικής ταυτότητας. .
Οι εθνομηδενιστές υποστηρίζουν ότι η εθνική ταυτότητα υπάρχει μόνο στη φαντασία των εθνικιστών. Είναι λένε μια ταυτότητα «νοερή». Μια ιδεολογική ψευδαίσθηση, που δεν έχει κανένα αντίκρυσμα στην πραγματικότητα. Ένα κούφιο ιδεολόγημα. Επί πλέον είναι ένα ιδεολόγημα πέρα για πέρα αντιδραστικό και παθολογικό.
Δεν ξέρω εδώ στη Λευκωσία, αλλά στην Αθήνα ο εθνομηδενισμός κυριαρχεί απόλυτα: στα ΜΜΕ, στα Πανεπιστήμια, στη διανόηση. Είναι η κυρίαρχη νοηματοδότηση της εθνικής ταυτότητας. Οι καθηγητές του ΕΛΙΑΜΕΤ π.χ, οι θεωρητικοί σύμβουλοι του ελλαδικού ΥΠΕΞ είναι όλοι θιασώτες του εθνομηδενισμού. Επιχειρηματολογούν αναφανδόν υπέρ του «νοερού» χαρακτήρα της εθνικής ταυτότητας. .
Β) Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ
Οι λεγόμενοι εθνικιστές πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα είναι πραγματική. Δεν έχουν όμως την ίδια άποψη για το ποιο είναι το περιεχόμενο της εθνικής ταυτότητας. Διαιρούνται σε έξι κατηγορίες ανάλογα με το αν ανάγουν την εθνική ταυτότητα στη φυλή, στη γλώσσα, στη θρησκεία, στο περιβάλλον, στη λαϊκότητα, ή σε κάποιο συνδυασμό από όλα αυτά.
Οι λεγόμενοι εθνικιστές πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα είναι πραγματική. Δεν έχουν όμως την ίδια άποψη για το ποιο είναι το περιεχόμενο της εθνικής ταυτότητας. Διαιρούνται σε έξι κατηγορίες ανάλογα με το αν ανάγουν την εθνική ταυτότητα στη φυλή, στη γλώσσα, στη θρησκεία, στο περιβάλλον, στη λαϊκότητα, ή σε κάποιο συνδυασμό από όλα αυτά.
Β1) Ο ΕΘΝΟΦΥΛΕTlΣΜΟΣΜια μερίδα, λοιπόν, πιστεύει ότι η εθνική ταυτότητα είναι θέμα ράτσας. Αίματος. Ότι είναι φυλετικό γονίδιο. Ζήτημα βιολογίας. Οι πιο φανατικοί εθνικιστές είναι οι ρατσιστές. Ανησυχούν πολύ για τους κινδύνους, που διατρέχει η εθνική μας ταυτότητα, αλλά δεν είναι καθόλου συνεπείς. Αν η ταυτότητα είναι θέμα ράτσας, θα μπορούσε να κινδυνεύει μόνο από τις επιμειξίες με τους ξένους και από την υπογεννητικότητα. Επιμειξίες σε ανησυχητική κλίμακα δεν ακούστηκε να έχουμε. Από δημογραφική άποψη όμως πάσχουμε οπωσδήποτε. Επ’ αυτού όμως δεν βλέπω να κάνουν και τίποτε. Αντίθετα δεν χωνεύουν καθόλου τον παραδοσιακό μας Θεό, που η πρώτη εντολή του είναι ακριβώς το «αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι». (Ως γνωστόν ο εθνοφυλετισμός είναι αντισημιτικός).
Β2) Ο «ΠΕΡΙΒΑΜΟΝΤΙΣΜΟΣ»
Τετάρτη 26 Ιουνίου 2019
Η εποχή των τεράτων και των τερατολάγνων
Του Προκόπη Μπίχτα
«Σήμερα με την έννοια εθνικός δεν σκεπάζουμε τα συμφέροντα μιας ολιγαρχίας, μιας μικρής μερίδας του λαού, που εκμεταλλευότανε την έννοια αυτή για να προσδώσει γενικό χαρακτήρα σ’ εκείνο που ανταποκρινότανε μόνο στα προνόμια και τα συμφέροντά της. Σήμερα η έννοια εθνικός σημαίνει παλλαϊκός. Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνουν και πρέπει να συμπέσουν. Δεν μπορεί να είναι εθνικό ό,τι δεν είναι παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο, σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά, σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά, και για σήμερα και για αύριο και για πάντα…»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ
Είναι κοινή διαπίστωση ότι η αριστερά απέτυχε να δώσει λύσεις στα προβλήματα των λαών στην Ελλάδα και παγκόσμια. Όσο οξύνονται τα προβλήματα των εργαζομένων μαζών, η αποτυχία της γίνεται μεγαλύτερη και οφθαλμοφανέστερη.
Η ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης και οι πρακτικές της Νέας Τάξης, ύστερα από πολλά χρόνια προπαγάνδας, οικονομικής κατάστασης, πολιτικών πρακτικών και ανυπαρξίας αντίθετου λόγου έχει αλλοτριώσει τις συνειδήσεις των δεξιών, των κεντρώων και των αριστερών και έχει διαστρεβλώσει κάθε έννοια που, κάποτε, θεωρούνταν ορισμένη.
Σήμερα, στις αντικειμενικές συνθήκες της παγκόσμιας κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή στις αντικειμενικές συνθήκες της αποσύνθεσης του καπιταλισμού, η αριστερά και, κυρίως, οι αυτοαποκαλούμενες “πρωτοπορείες της εργατικής τάξης”, δεν βοηθούν του εργαζόμενους του χεριού και του πνεύματος να αποκτήσουν την ταξική συνείδηση που αναλογεί στην θέση τους στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής - όπως αυτή έχει ορισθεί στα τρία της σημεία – και δεν προωθούν την ταξική πάλη, σε κανένα από τα σημεία που αποτελούν την ολότητά της. Δεν συσπειρώνουν τον ελληνικό και τους άλλους λαούς στην κατεύθυνση της κατάργησης του συστήματος της μισθωτής εργασίας.
Αντίθετα, ονομάζουν “εθνικιστικό”, “φασιστικό” και “ρατσιστικό” ο,τιδήποτε έχει σχέση με τις δημοκρατικές διεκδικήσεις του ελληνικού λαού, την λαϊκή κυριαρχία και τον διεθνισμό κι έχουν βαφτίσει «διεθνιστικό» και «δημοκρατικό» κάθε επιταγή του ισοπεδωτικού κοσμοπολιτισμού και της απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης. Αντίστοιχα, οι δεξιοί και κεντρώοι υπηρέτες του κατεστημένου ονομάζουν «λαϊκισμό» ο,τιδήποτε έχει σχέση με ανάλογες διεκδικήσεις.
ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ:"ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, πατριωτισμός σημαίνει αφοσίωση σε έναν τόπο και σε έναν τρόπο ζωής"
"ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, πατριωτισμός σημαίνει αφοσίωση σε έναν τόπο και σε έναν τρόπο ζωής, τους οποίους κάποιος, ενδεχομένως, θεωρεί τους καλύτερους του κόσμου, αλλά χωρίς να επιδιώκει να τους επιβάλει στους άλλους.
Στρατιωτικά και πολιτισμικά, ο πατριωτισμός είναι από την ίδια τη φύση του αμυντικός. Ο εθνικισμός, όμως, δε μπορεί να αποσυνδεθεί από τη "θέληση για δύναμη"....."
[ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ.....γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου το 1903...]
ΠΗΓΗ: Νίκος Σταθόπουλος
Κυριακή 23 Ιουνίου 2019
«Πάρε ένα σβώλο, Μήτρο…»
δρόμος της Αριστεράς-18 Ιουνίου 2019
του Νίκου Σταθόπουλου*
Ο«Φωτεινός», του Αρ. Βαλαωρίτη, είναι ένα ωφέλιμο πεδίο αναφοράς για μια ανανεωμένη βίωση της παρούσας συνθετότητας των προβλημάτων μας ως χώρας και κοινωνίας. Ο«Φράγκος φεουδάρχης» που ασκεί την προσβλητική ηγεμονία του στον αδύναμο γέροντα, και, έτσι, ενεργοποιεί την εθνική κοινωνική εξεγερτικότητά του, είναι το πολύσημον «σημείον» της οιονεί Επικυριαρχίας που σφραγίζει, με πυρωμένο σίδερο, το τραγικό μας πεπρωμένο. Κι αν στους «επαναστάτες» αυτά ηχούν σαν «απολίτικος ιδεαλιστικός λυρισμός», ας ξαναδιαβάσουν την ιδρυτική διακήρυξη του ΕΑΜ…
Δυο προκαταβολικές διευκρινίσεις: α) Το «εθνικό» αφορά στην συλλογική πολιτισμική ταυτότητα και την υλική υπόσταση της εθνοκρατικής οντότητας. Πολιτισμός, λειτουργικό φαντασιακό και γεωπολιτικό στάτους : προσδιορίζουν την αντικειμενική ιστορική κατάσταση. β) Το «κοινωνικό» αφορά στην ολική συγκρότηση της συμβίωσης, δηλαδή στις κοινωνικές (ταξικές) σχέσεις που συνθέτουν το σύστημα συντήρησης και αναπαραγωγής του ταυτοποιημένου λαού.
Διάσταση των γενικών διεργασιών αναστοχασμού της όλης μας κατάστασης, είναι το άνοιγμα της «συζήτησης» για τη σύζευξη εθνικού-κοινωνικού σε μια οργανική ενότητα πολιτικού προβληματισμού και αγώνα, δηλαδή σε μια σύνθεση προγραμματικού λόγου.
***
Αυτό που κυριαρχεί σήμερα, είναι ο κλασικός μανιχαϊσμός: από τη μια οι «πούροι πατριώτες» (με, κρυφά ή φανερά, συμπτώματα αλλεργίας σε κάθε «αριστερίστικη κοινωνικολογία») και από την άλλη οι «διεθνιστές ριζοσπάστες» (με ένα μονόφθαλμο και ιδεοληπτικό «ούτε κουβέντα» για τα ζητήματα της πατρίδας). Τάσεις που, ιστορικά, έχουν αποτύχει στην δημιουργική διαχείριση της πραγματικότητας (όπως δείχνουν και η συνεχής εμβάθυνση της υποτέλειας και η περιθωριοποίηση της Αριστεράς) και που λειτουργούν πλέον σαν προσχηματικοί ιδεολογισμοί για παραγωγή αποδομητικών πλαστών αντιθέσεων. «Προσχηματικοί», διότι δεν αφορούν σε πραγματικότητες συνείδησης, και «πλαστές αντιθέσεις», διότι απολυτοποιούν εγγενείς «διχασμούς» ριζωμένους στην ιδιότυπη διαλεκτική της εθνικοκοινωνικής μας ανάπτυξης.
Με αυτό τον μεταφυσικό διαχωρισμό, η ανάλυση εκπίπτει σε επιβεβαίωση «αρχών» και η πολιτική αποπολιτισμικοποιείται, δηλαδή γίνεται σχέση κοινωνικών ιδεολογιών και, ως εκ τούτου, βαθιά συναινετική. «Πολιτισμική πολιτική» σημαίνει εμβάθυνση στο ιστορικοκοινωνικό μας γίγνεσθαι και «επιστροφή στην τακτική» ως λεπτομερειοποιημένη στρατηγική διεξόδου, Με άλλα λόγια: ο ιστορικός «κλεφτοπόλεμος» των εθνικών μας αντιστάσεων, πρέπει να εννοηθεί πρακτικά ως οικοδομητική αντίσταση, δηλαδή όχι «μάχη για τη μάχη», αλλά ένα «όραμα» που θα μετατρέπει κάθε «μάχη» σε διευρυνόμενο σημείο επανεκκίνησης εντός μιας σαφούς καθολικής προοπτικής.
Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019
Είναι παρωχημένος ο Δημοκρατικός Πατριωτισμός του Ρήγα;- Λουκάς Αξελός
Στο πεδίο της δημοκρατίας, του δήμου, των ισονομικών διατάξεων που αφορούν τους πολίτες τόσο κατά μόνας, όσο και ως δημοκρατικά οργανωμένο σύνολο, τα συγκλίνοντα και από κοινού αναδεικνυόμενα παραδείγματα είναι αρκετά, έτσι όπως αποτυπώνονται στην αναλυτική από τον Ρήγα περιγραφή των φυσικών δικαίων στο τμήμα των «Δικαίων του Ανθρώπου», στο άρθρο 2 σε σχέση με το αντίστοιχο γαλλικό, στην ισότητα όλων απέναντι στον νόμο ανεξάρτητα από την εθνική, θρησκευτική ή ταξική τους κατάσταση στο άρθρο 3, στην ιεράρχηση της ελευθερίας ως μέγιστης θετικής αξίας στα άρθρα 6 και 9, στην κατοχύρωση των δικαιωμάτων της ανεξιθρησκίας, του συνέρχεσθαι, συνεταιρίζεσθαι και της ελευθεροτυπίας στο άρθρο 7.
Η ριζοσπαστικότητα του Ρήγα, διάχυτη σε όλο το σώμα της Νέας Πολιτικής Διοικήσεως,κορυφώνεται στο ζήτημα των δικαιωμάτων κάθε κατηγορουμένου, όπου πέρα από την ρητή διατύπωση, του ότι δεν υφίσταται αδίκημα και δεν επιβάλλεται ποινή άνευ νόμου που από προηγούμενα ορίζει τα του αδικήματος και της ποινής (Nullum crimen nulla poena sine lege), απαιτεί την πλήρη τήρηση της νομιμότητας, την ανθρώπινη μεταχείριση των κρατουμένων και την απαγόρευση βασανιστηρίων (άρθρα 10-14).
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αλλά και πρωτοπόρες για την εποχή του είναι οι ισονομικές προσεγγίσεις του, που –τηρουμένων των αναλογιών– αντιστοιχούν σε μια προχωρημένη-προοδευτική αντίληψη «κράτους προνοίας» της εποχής μας. «Αι δημόσιαι συνδρομαί και ανταμοιβαί είνε ένα ιερόν χρέος της πατρίδος» επισημαίνει στο άρθρο 21 για να προχωρήσει στο επόμενο άρθρο 22 στην άκρως προοδευτική διατύπωση, που απουσιάζει από το αντίστοιχό του γαλλικό άρθρο «Όλοι χωρίς εξαίρεσιν έχουν χρέος να ηξεύρουν γράμματα. Η πατρίς έχει να καταστήσει σχολεία εις όλα τα χωρία δια τα αρσενικά και τα θηλυκά παιδία. Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή με την οποίαν λάμπουν τα ελεύθερα έθνη. Να εξηγούνται οι παλαιοί ιστορικοί συγγραφείς, εις δε τας μεγάλας πόλεις να παραδίδεται η γαλλική και η ιταλική γλώσσα. η δε ελληνική είναι απαραίτητος».
Σε αυτό το πνεύμα κινείται και μια σειρά άρθρων, όπως λ.χ. η ανάδειξη της ασφάλειας των πολιτών σε ύψιστο αγαθό (άρθρο 23).
Κυριακή 2 Ιουνίου 2019
Παραίτηση του Παναγιώτη Λαφαζάνη με αναφορά στις αιτίες!!!
Την παραίτησή του από τη θέση του γραμματέα της Λαϊκής Ενότητας υπέβαλε ο Παναγιώτης Λαφαζάνης με αρκετές αλήθειες σχετικά με τις αιτίες και για την προοπτική αναγέννησης του δημοκρατικής αριστεράς.
"...Πρώτον: Συντρόφισσες και σύντροφοι, για την Αριστερά στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και τον κόσμο έχει κλείσει ένα ολόκληρο ιστορικό κεφάλαιο και έχει κλείσει οριστικά επί ποινή αφανισμού για όσους επιμένουν να αναπαράγουν στο σήμερα τα συστατικά του...
...Όπως επανειλημμένα έχω τονίσει, η Αριστερά στην χώρα μας και μέσα σε αυτήν και η ΛΑ.Ε, οφείλει να επαναθεμελιωθεί εκ βάθρων και χωρίς αναστολές, μέσα από τη συνέχεια των καλύτερων παραδόσεων της....
Δεύτερον: Η Αριστερά, συντρόφισσες και σύντροφοι, αντιμετωπίζει στην χώρα μας και ένα άλλο κρίσιμο δίλημμα: ή θα καταξιωθεί εκ νέου ως η κατ΄εξοχήν βαθιά πατριωτική δύναμη της εθνικής μας ζωής ή θα πνιγεί βαλτωμένη στην αναξιοπιστία και σε μύριες ανεπίλυτες αντιφάσεις.
Και αυτή η εκ νέου ανάδειξη της Αριστεράς σε πατριωτική δύναμη επιβάλλεται πολύ περισσότερο στις σημερινές συνθήκες όπου το ευρωενωσιακό εγχείρημα αποσυντίθεται, η ψευδο – παγκοσμιοποίηση καταρρέει και το έθνος κράτος επανέρχεται με νέους όρους στο προσκήνιο ως καταφύγιο των εργαζομένων, ενώ ζούμε σε μια περιοχή όπου οι εθνικές απειλές και οι κίνδυνοι μεγεθύνονται.
Η αναφορά της Αριστεράς στον πατριωτισμό δεν μπορεί να είναι αισχυντηλή και ενοχική, δεν μπορεί να θεωρείται ολίσθημα, αν όχι και παρέκκλιση από τις αρχές μας. Και θεωρώ υποχρέωσή μου να πω πως είναι αδιανόητο ότι δεν μπορέσαμε ως σχήμα της ΛΑ.Ε να βγάλουμε μια κοινή θέση για την Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ όταν προσωπικά διαρκώς εκφωνούσα μια άποψη εναντίον αυτής της Συμφωνίας μια άποψη που είχε αρχή, μέση και τέλος, δεχόμουνα καταιγιστικά πυρά και εύκολες κατηγορίες για εθνικισμό, οι οποίες συχνά έφταναν από επαγγελματικά αριστερόμετρα σε πρωτοφανείς συκοφαντικές κατηγορίες, οι οποίες, δυστυχώς, έβρισκαν έδαφος στις γραμμές των άλλων συνιστωσών της ΛΑ.Ε αλλά ακόμα και του Αριστερού Ρεύματος. Λυπάμαι ειλικρινά.
Η Αριστερά της Ελλάδας συγκροτήθηκε ως μαζική λαϊκή πολιτική δύναμη με ρίζες και εθνική εμβέλεια, όταν με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ ανέλαβε τολμηρά ένα απελευθερωτικό εθνικά και κοινωνικά ρόλο. Της Αριστεράς προσέδωσε, επίσης μια νέα λαϊκή αίγλη η υπεράσπιση μεταπολεμικά και στην πρώτη γραμμή του Κυπριακού και της ενιαίας ανεξάρτητης Κύπρου και στη συνέχεια το Πολυτεχνείο. Είμαι υποχρεωμένος να θυμηθώ ότι στην πύλη του Πολυτεχνείου, όταν έμπαινε το τανκς, ψάλαμε όλοι οι πολιορκημένοι τον εθνικό ύμνο και ανεμίζαμε ψηλά τις ελληνικές σημαίες, τις οποίες αν κρατήσουμε τώρα σε καμμιά ανάλογη διαδήλωση πιθανόν να βρεθούμε κατηγορούμενοι, απ’ όσους κλειδοκράτορες προφυλάσσουν τις παραχαραγμένες αρχές μας.
Αυτό το νήμα του δημοκρατικού προοδευτικού πατριωτισμού πρέπει να ξαναπιάσει η ΛΑ.Ε και συνολικά η Αριστερά της εποχής μας για μια κυρίαρχη, ασφαλή, ακέραια και ανεξάρτητη Ελλάδα, χωρίς ευρωατλαντικά δεσμά. Και πρέπει να ξαναπιάσει η ΛΑ.Ε αυτό το νήμα, προκειμένου να υπηρετήσει μια προοδευτική αλλαγή στη χώρα και για να φράξει τον δρόμο στην εθνοκαπηλεία της πιο αντιδραστικής Δεξιάς, της Ακροδεξιάς και του νεοναζισμού..."
Η επιστολή παραίτησης του Π. Λαφαζάνη:
Εισηγητική παρέμβαση Παναγιώτη Λαφαζάνη στην Κεντρική Επιτροπή του Αριστερού Ρεύματος της ΛΑ.Ε.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Από την πρώτη στιγμή και χωρίς καμμιά ταλάντευση ανέλαβα πλήρως και στο ακέραιο την πολιτική ευθύνη του κάκιστου εκλογικού αποτελέσματος της ΛΑ.Ε στις Ευρωεκλογές.
Σε μια ευρωεκλογική μάχη ήττας της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη, στασιμότητας και υποχώρησης της Αριστεράς στην Ελλάδα, η ΛΑ.Ε σημείωσε ένα οδυνηρό αποτέλεσμα.
Με ρώτησαν αρκετοί μετά την δήλωσή μου. Μα εσύ αναλαμβάνεις μόνος όλη την ευθύνη; Οι άλλοι δεν έχουν μερίδιο;
Απαντούσα ειλικρινά. Ο επικεφαλής οφείλει πάντα την ευθύνη της ήττας να την αναλαμβάνει στο ακέραιο χωρίς να προσπαθεί να την καταμερίσει σε φέτες. Από κει και πέρα το κάθε στέλεχος κάνει τις επιλογές του.
Ένα γνωρίζω, στις νίκες υπάρχουν πολλοί που συνωστίζονται για μερίδιο, στις ήττες κανένας.
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,
Η πολιτική μου ευθύνη για την ήττα της ΛΑ.Ε αφορά πολλά λάθη, ανεπάρκειες και ολισθήματα.
Ως κύρια και μεγαλύτερη ευθύνη μου θεωρώ, όμως, ότι, παρά τις κατά καιρούς προτάσεις μου, δεν επιχείρησα, με επιμονή, σθένος και διαδικασίες δημιουργικού σοκ ώστε να πραγματοποιηθούν, όλες εκείνες οι ριζοσπαστικές τομές και βαθιές ανατροπές που όφειλαν να γίνουν στην ΛΑ.Ε για να προχωρήσει η αναγκαία κατά την γνώμη μου πολιτική, ιδεολογική, προγραμματική, οργανωτική της ανασυγκρότηση και επαναθεμελίωσή της με σύγχρονους ριζοσπαστικούς όρους.
Πέμπτη 30 Μαΐου 2019
Αντιεθνικισμός και αυτοκρατορίες - Σπύρος Κουτρούλης
Οι παρερμηνείες και τα αδιέξοδα της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας
Είναι ενδιαφέρον ότι μετά την άνοδο της παγκοσμιοποίησης, που επιδιώκει να αφαιρέσει από τα έθνη κάθε ισχύ, εμφανίζονται οι θεωρίες που προσπαθούν να τα απαξιώσουν, να τα σχετικεύσουν και να τα ερμηνεύσουν ως νεώτερες τεχνικές κατασκευές, οι οποίες έπαιξαν κάποιο ρόλο μεν στο παρελθόν, κυρίως κατά την άνοδο των αστικών τάξεων, αλλά τώρα πρόκειται να υποκατασταθούν από περιφερειακές συμμαχίες ή την παγκόσμια κοινότητα. Ειδικότερα το ελληνικό έθνος αποδίδεται στην ευέξαπτη φαντασία στοχαστών όπως ο Κοραής, ο Παπαρρηγόπουλος και ο Ζαμπέλιος
Είναι χαρακτηριστικό ότι όσοι στην χώρα μας χρησιμοποιούν τις θεωρίες του Άντονυ Σμίθ, του Β.Άντερσον και του Ε.Γκέλνερ, του Ε.Κεντούρι παραλαμβάνουν τα σχήματα τους, χωρίς όμως να αποδέχονται όλες τις συνέπειες τους. Δηλαδή η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία μπορεί να ισχυρίζεται ότι τα έθνη σε αρκετές περιπτώσεις είναι πρόσφατες κατασκευές, του κράτους ή της κινητοποίησης κάποιων διανοητών, ή του συνδυασμού και των δύο αλλά το γεγονός αυτό δεν τους αφαιρεί σε τίποτε ούτε σε δυναμισμό ούτε σε μακρά προοπτική. Επίσης οι τέσσερις αυτοί ιστορικοί γνωρίζουν ο ένας το έργο του άλλου και σε άλλα σημεία συμφωνούν και σε άλλα διαφωνούν ώστε είναι δύσκολο να θεωρήσουμε ότι εκπροσωπούν μια ενιαία χωρίς αποκλίσεις σκέψη. Για παράδειγμα ο Γκέλνερ επικρίνει τον Ε.Κεντούρι για την άποψη που θεωρεί τον Ι.Κάντ ως πρόδρομο του εθνικισμού, ενώ ο Ε.Κεντούρι απορρίπτει την αποκλειστική συνύφανση του εθνικισμού με την βιομαχανική κοινωνία που διατυπώνει ο Γκέλνερ.
Στην χώρα μας, Ε.Γκέλνερ είναι κυρίως γνωστός για τα δύο έργα του με θέμα τον εθνικισμό, με τίτλο “Έθνη και εθνικισμός “(μετ. Δώρα Λαφαζάνη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1992) και “Εθνικισμός: πολιτισμός, πίστη και εξουσία”(μετ. Λύδια Παπαδάκη, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 2002). Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι ο εθνικισμός αποτελεί στοιχείο της νεωτερικότητας. Ακολουθεί την εκβιομηχάνιση και την εγκαθίδρυση ενός κράτους που δίνει ενιαία χαρακτηριστικά στον κοινωνικό χώρο που ελέγχει. Ο προτεσταντισμός είναι η θρησκεία που περισσότερο από κάθε άλλη ευνόησε με πολλούς τρόπους, αλλά κυρίως με την καλλιέργεια των τοπικών γλωσσών την εμφάνιση των εθνικισμών. Αναφορές του Γκέλλνερ σχετικά με την συνάφεια προτεσταντισμού-εθνικισμού επαναλαμβάνονται και στα δύο παραπάνω έργα του. Το πόρισμα του -βεμπεριανής έμπνευσης- μπορεί να συμπυκνωθεί στην ακόλουθη απόφανση: “είναι σαφές ότι οι δύο διαδικασίες, ο εθνικισμός και ο προτεσταντισμός, έχουν μια συγγένεια τόσο στις κεντρικές ιδέες όσο και στις κοινωνικές συνέπειές τους”[1].
Παρασκευή 24 Μαΐου 2019
Έθνος, Εθνικισμός και Τάξεις. Ελλάδα και Ευρώπη
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
υποψήφιου Ευρωβουλευτή με τη ΛΑΕ – Μέτωπο Ανατροπής και Συντονιστή της Διεθνούς Πρωτοβουλίας Δελφών για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας (www.defenddemocracy.press).
Ένα από τα κατ’ εξοχήν ζητήματα για τα οποία επικρατεί μεγάλη σύγχυση, αλλά και γίνεται μεγάλη σπέκουλα, είναι το ζήτημα του «εθνικισμού».
Κατ’ αρχάς, συχνά γίνεται μια διαστρεβλωτική και ανακριβής ταύτιση έθνους, εθνισμού και εθνικισμού, που δεν είναι βέβαια ταυτόσημες έννοιες.
Αυτό επιχειρείται από ορισμένους στην άκρα δεξιά, που θέλουν να στρατεύσουν τα έθνη πίσω από τον εθνικισμό τους. Παράδειγμα, η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD). Η λογική και η ιστορική τους λειτουργία δεν διαφέρει από αυτήν της γερμανικής και ιταλικής άκρας δεξιάς του μεσοπολέμου. Χρησιμοποιούν την εθνική και κοινωνική δυσφορία που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση, η κυριαρχία δηλαδή παγκοσμίως του Χρηματιστικού Κεφαλαίου, για να την θέσουν, εν τέλει, στην υπηρεσία των δυνάμεων που την προκάλεσαν, εξαπατώντας στο μεταξύ όσους τους εμπιστευθούν. (Η απάτη δεν είναι προνόμιο του Τσίπρα και της «Αριστεράς»).
Αλλά την ίδια ταύτιση έθνους και εθνικισμού επιχειρούν και οι διάφοροι «αριστεροί» της πυρκαγιάς, η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και, παρ’ ημίν, οι Σημίτηδες, Γιωργάκηδες και Τσίπρες. Γι’ αυτούς, ο «αντιεθνικισμός» υποκαθιστά τη σοσιαλιστική ιδεολογία στην οποία δεν πιστεύουν πλέον, αν ποτέ πίστευαν, αλλά, και κυρίως, αποτελεί το διαβατήριο για να νομιμοποιήσουν την ευθυγράμμισή τους με τη Διεθνή του Χρήματος και να γίνουν δεκτοί στον κόσμο του Νταβός.
Καταστρέψτε το Έθνος Κράτος – Καταστρέψτε την Ελλάδα!
Υπάρχει μια οργανική ενότητα ανάμεσα στο ξεβράκωμα του Σημίτη στα Ίμια το 1996 και του Τσίπρα στις Βρυξέλλες το 2015, αλλά και στις Πρέσπες, ιστορική στιγμή υποταγής μιας πλήρως εκφυλισμένης «Αριστεράς» στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.
Τρίτη 21 Μαΐου 2019
Δευτέρα 22 Απριλίου 2019
ΤΟΠΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Ο χώρος που πάνω του και μέσα του είναι αποτυπωμένη η διαχρονική σφραγίδα του πολιτισμού έχει μετατραπεί σε τόπο· σ’ έναν τόπο που μιλά τη γλώσσα της κοινωνίας που φιλοξενεί μέσα στο χρόνο, κι αυτή η γλώσσα είναι ο ίδιος ο τρόπος ζωής συνολικά, δηλαδή ο πολιτισμός αυτής της κοινωνίας. Ο τόπος, ένας χώρος δηλαδή με συγκεκριμένη ταυτότητα, μιλά με τα σημεία του, τα «σημάδια» του, και τα σημαινόμενα είναι οι ίδιες οι ιστορικά προσδιορισμένες αξίες μιας ανθρώπινης ομάδας που βρίσκεται σε μια διαρκή και διαλεκτική σχέση με το περιβάλλον της, καθώς το οικειοποιείται.
Η αποτύπωση των βασικών χαρακτηριστικών ενός πολιτισμού στον χώρο οδηγεί με βάση τη συλλογική εμπειρία στη συλλογική ταύτιση της ομάδας μ’ αυτόν και έτσι διαμορφώνεται σε διάφορα επίπεδα, ανάλογα με το εκάστοτε ιστορικό πλαίσιο, μια ταυτότητα άρρηκτα συνυφασμένη με ένα συγκεκριμένο χώρο μικρής κλίμακας συγκροτώντας ό,τι αποκαλούμε «τοπικότητα». Η τοπικότητα νοείται ως ένα πλαίσιο κοινωνικής αναφοράς και ταύτισης, κάτι που παραπέμπει και στην ιδέα της πατρίδας, ιδιαίτερης (τοπικής) ή εθνικής. Από αυτή την άποψη είναι ευνόητο ότι η τοπικότητα πρέπει να εκλαμβάνεται όχι ως μία προηγούμενη της εθνικότητας «ιστορική φάση», αλλά ως μηχανισμός ένταξης και ενσωμάτωσης τοπικών οντοτήτων σε ευρύτερα σύνολα, όπως τα έθνη-κράτη.
Η ιδέα της κοινότητας που στηρίζεται στα θεμέλια της τοπικότητας θεωρείται βασικό πολιτισμικό ιδίωμα της χώρας μας, συνυφασμένο και με τον τοπικισμό, αυτή την έντονη συναισθηματική και ιδεολογική προσκόλληση στον τόπο καταγωγής, που συνδέεται και με την έννοια της «ηθικής κοινότητας», όπως αυτή αποδόθηκε στις αγροτικές κοινωνίες.
Σάββατο 20 Απριλίου 2019
Αντί να φύγει το κράτος, φεύγει το έθνος
Της Μπέτης Μπιζά
Αντί να φύγει το κράτος, φεύγει το έθνος
Το ελληνικό κράτος υπάρχει χάριν του ελληνικού έθνους, και όχι το αντίστροφο.
Το ελληνικό έθνος αγωνίστηκε για την ελευθερία του απ' τους Τούρκους το 1821, και δημιούργησε ένα μικρό κράτος που σιγά σιγά μεγάλωνε καθώς απελευθερώνονταν κι άλλα εδάφη. Ως το 1821 ελληνικό κράτος δεν υπήρχε να βοηθήσει το έθνος να ελευθερωθεί. Υπήρχε μόνο η οθωμανική αυτοκρατορία και ο σουλτάνος.
Το έθνος επαναστάτησε όχι μόνο το 1821 αλλά και πρωτύτερα. Πολλές φορές. Χωρίς να έχει πρωθυπουργό, υπουργείο Άμυνας, στρατό. Το έθνος μόνο του αγωνιζόταν για την ελευθερία του.
Τους αιώνες της σκλαβιάς, που δεν υπήρχε κράτος, το έθνος είχε φυσικό αρχηγό του την Εκκλησία. Η Εκκλησία ήταν εθναρχούσα. Πατέρας του έθνους ήταν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Και σε όλους τους αγώνες για ελευθερία, αρχηγός ήταν κάποιος κληρικός, συνήθως επίσκοπος. Όπως ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος που ηγήθηκε επαναστατικού κινήματος γύρω στο 1610, που καταπνίγηκε, κι αυτό, από τους Τούρκους με πολύ σκληρό τρόπο. Τον ίδιο τον επίσκοπο τον έγδαραν ζωντανό.
Το ελληνικό έθνος λοιπόν, με τους θρησκευτικούς του ηγέτες, αγωνίστηκε και θυσιάστηκε ώστε να δημιουργήσει ένα ελεύθερο ελληνικό κράτος.
Γι' αυτό ο εθνικός μας ποιητής λέει για την ελευθερία ότι είναι «βγαλμένη απ' τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά».
Επομένως, το ελληνικό κράτος υπάρχει χάρη στους Έλληνες. Δεν του χρωστάνε τίποτα οι Έλληνες. Αυτό χρωστάει στους Έλληνες την ύπαρξή του. Χωρίς τους αγώνες τους, δεν θα υπήρχε. Ούτε αυτό, ούτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές κ.λπ. Όλοι αυτοί έχουν τις θέσεις τους χάρη στους προγόνους τους που ελευθέρωσαν αυτόν τον τόπο και τον έκαναν κράτος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)