Οι έξι θηριωδίες που διέπραξε η Βρετανική Αυτοκρατορία

WIKIMEDIA COMMONS

Το 44% των Βρετανών που συμμετείχε σε δημοσκόπηση του YouGov δήλωσε υπερήφανο για την αποικιοκρατική ιστορία της χώρας του, το 21% το αποκηρύσσει και το 23% δεν παίρνει θέση ούτε υπέρ ούτε κατά. Στην ίδια δημοσκόπηση το 43% πιστεύει ότι η Βρετανική Αυτοκρατορία ήταν κάτι καλό, το 19% πιστεύει το αντίθετο και το 25% δεν υποστηρίζει καμία από τις δύο απόψεις

Υπενθυμίζεται ότι μέχρι το 1922 η Βρετανία κυβερνούσε το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού και ήλεγχε το ένα τέταρτο περίπου της συνολικής έκτασης της ξηράς της Γης.

Όμως, όπως μεταδίδει ο independent, αν και οι υποστηρικτές της αποικιοκρατίας λένε πως η Αυτοκρατορία είχε σαν αποτέλεσμα να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη, καθώς και άλλα οφέλη στα μέρη που διοικούσε, υπάρχουν και αυτοί που θυμίζουν μια σειρά από σφαγές εις βάρος των αντιφρονούντων, την επιβολή εξαθλίωσης σε ολόκληρους πληθυσμούς αλλά και τη χρήση στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Η βρετανική εφημερίδα παρουσιάζει μια λίστα με τις θηριωδίες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας

Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο εγκλεισμός σε αυτά των Μπόερς

Πώς στη Γαλλία το Ισλάμ κέρδισε τη μάχη των ιδεών (μέρος πρώτο)-Σώτη Τριανταφύλλου

O Χακίμ Ελ Καουρί, που το 2016 είχε κάνει έκκληση, μαζί με άλλους σαράντα μουσουλμάνους εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού (αιγιαλώ λαλείς...) επανήλθε με ένα βιβλίο που έχει τίτλο «Ισλάμ, μια γαλλική θρησκεία». O Ελ Καουρί, προσπαθώντας να μας ανοίξει τα μάτια που κρατάμε πεισματικά κλειστά, αναλύει το πώς και το γιατί στη Γαλλία πληθύνονται οι υπερευσεβείς μουσουλμάνοι ενώ οι γαλλικές κυβερνήσεις τούς παρατηρούν με αμηχανία ή δεν τους παρατηρούν καθόλου. Ο Εμμανουέλ Μακρόν σχεδιάζει «διάρθρωση του Ισλάμ»: τι σημαίνει «διάρθρωση»; Περιμένουμε να μας εξηγήσει. Το πολιτικό λεξιλόγιο, μια συλλογή από ευφημισμούς - όπως, λόγου χάρη, ο όρος «ριζοσπαστικό Ισλάμ» - καταδεικνύουν ανημπόρια, δειλία, ανικανότητα να περιγράψουμε τα φαινόμενα. Το πρόβλημα έχει προχωρήσει· il est trop tard.

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Montaigne, oι μουσουλμάνοι που πηγαίνουν στα τζαμιά, τρώνε χαλάλ, προσεύχονται καθημερινά, τοποθετούν τον ισλαμικό νόμο πάνω από τον νόμο του κράτους υπολογίζονται γύρω στα 3.500.000 (έναντι περίπου 1.650.000 πιστών Καθολικών, ο φανατισμός των οποίων είναι διαφορετικής τάξεως). Ο πληθυσμός αυτός διεκδικεί την αντικατάσταση του γσλλικού νόμου από Σαρία. Αλλά, όπως σημειώνει ο Ελ Καουρί, το 80% των εν γένει μουσουλμάνων (8.600.000) εγείρουν απαιτήσεις στην καθημερινότητα: λόγου χάρη, ζητούν να γίνουν χαλάλ τα σχολικά γεύματα, κάτι που παραβιάζει τους κανονισμούς για τη σφαγή των ζώων στη Γαλλία. (Τα περισσότερα σχολεία αποφάσισαν να κάνουν τις σχολικές καντίνες χορτοφαγικές: στρίβειν διά του αρραβώνος). Συγκριτικά με άλλες διεκδικήσεις, το χαλάλ είναι λεπτομέρεια· αλλά υπογραμμίζει ότι το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία· είναι ιδεολογία, τρόπος ζωής, πολιτικό πρόγραμμα. Υπό αυτή την έννοια, η απόρριψή του δεν αποτελεί συμπεριφορά μη ανεκτικότητας («μισαλλοδοξίας» όπως λένε, πομπωδώς, οι ορθώς σκεπτόμενοι) αλλά πολιτική αντίθεση· αντιπολίτευση σε ένα διεθνές, σαρωτικό, υπερσυντηρητικό κίνημα.

Ιδέες Το σύνδρομο του προτεκτοράτου

του Απόστολου Αποστολόπουλου  – 

Έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα αν είμαστε πράγματι Eυρωπαίοι, ποια είναι η θέση μας στην Ευρώπη. Το εν εξελίξει Σκοπιανό έδωσε την πιο πρόσφατη αφορμή. Τα Σκόπια απασχολούν μόνο επειδή οι ΗΠΑ θέλουν να τα εντάξουν στο ΝΑΤΟ καθιστώντας νατοϊκή την τεράστια βάση που διαθέτουν εκεί. Χωρίς αυτό το ατού δεν θα έπαιρναν αέρα τα μυαλά του Γκρουέφσκι ότι είναι «εγγονός» του Μεγαλέξανδρου. Αν ενταχθούν χωρίς να καταργηθεί ο κατοχυρωμένος Συνταγματικά αλυτρωτισμός τότε θα έχουμε αναγνωρίσει/νομιμοποιήσει το δίκαιο των Σκοπιανών αιτημάτων. Όλα αυτά είναι γνωστά.

Τα Σκόπια θέλουν, σύμφωνα με το Σύνταγμά τους, να βγουν στο Αιγαίο. Αυτό δεν έχει σχέση με την συνοχή και την αμυντική ενίσχυση του ΝΑΤΟ. Αν στις διαπραγματεύσεις το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών αντιδρούσε  κατηγορηματικά, οι ΗΠΑ ασφαλώς θα είχαν καταλάβει τις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπίων.

Πρόσφατα διέρρευσαν πληροφορίες, σε φιλοκυβερνητικό ιστολόγιο, ότι  ο Κοτζιάς έχει αυτονομηθεί. Η διαρροή δεν σχολιάστηκε αλλά το μήνυμα στάλθηκε ότι ο Τσίπρας δεν προσφέρεται για αποδιοπομπαίος. Το συλλαλητήριο έστειλε το δικό του μήνυμα ότι το τίμημα ενός αθέμιτου συμβιβασμού θα είναι ασήκωτο για όλους.

Γενικότερα στο Σκοπιανό η στάση της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας της χώρας ούτε από μακριά δεν θυμίζει αντιδράσεις Ευρωπαίων ηγετών. Οι Ευρωπαίοι, ακόμα και ως υποδεέστεροι των Αμερικανών, βλέπουν τον εαυτό τους όπως οι Ρωμαίοι πολίτες την εποχή της Αυτοκρατορίας: Ως ανώτερα όντα, ανέγγιχτα από όλους τους άλλους κατώτερους, κατακτημένους, λαούς.

Ο Ερμής της Μεσσήνης

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Θ. Ι. Ζιάκας: Σύγχρονα ψέματα και αρχαίες αλήθειες. Για μια οντολογική αναθεώρηση της Δύσης*

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας

Ο δυτικός πολιτισμός βρίσκεται στους αντίποδες του ελληνικού πολιτισμού. Πράγμα που έχει δύο συνέπειες. Η πρώτη είναι ο αποκλεισμός του ελληνικού πολιτισμού. Το διαχρονικό Contra Errores Graecorum. Η δεύτερη συνέπεια είναι η  αδυναμία των Ελλήνων «να γίνουν κράτος» (“ευρωπαϊκού” τύπου εννοείται) –παρά τη σφοδρή τους επιθυμία.

Τη γνώση αυτή την οφείλουμε, πρωτίστως, στο έργο των Κώστα Παπαϊωάννου, Κορνήλιου Καστοριάδη και Κώστα Αξελού. Το οντολογικό κεκτημένο του έργου τους, τη γνώση της οντολογικής ασυμμετρίας δυτικού και ελληνικού πολιτισμού, την αναδεικνύει η κ. Μαγγιώρου στο ως άνω βιβλίο, προκειμένου να την κάνει πυξίδα πολιτικού προσανατολισμού. Στη βάση αυτή μας προσφέρει μια οντολογική ανάλυση της Δύσης απροσδόκητη, για μένα τουλάχιστο. Η οντολογική πολιτική ανάλυση συνιστά και την καινοτομία που εισάγει το βιβλίο στην πολιτική σκέψη. Η εφαρμογή της μάλιστα στα διάφορα κεφάλαια του βιβλίου, αποδεικνύει μια εντυπωσιακή ευρετικότητα. Είναι ένα από τα πολύ σπάνια εκείνα βιβλία, που εισάγουν τον αναγνώστη στον τρόπο του αληθινού πολιτικού σκέπτεσθαι. 

Στο κείμενο που ακολουθεί, θα αποδελτιώσω ορισμένα στοιχεία, α) για την οντολογική υποδομή του δυτικού πολιτισμού, β) για το οντολογικό ιστορικό του,  και γ) για τα σύγχρονη κοσμοϊστορικής σημασίας παλινωδία του.   

1. Η οντολογική υποδομή της Δύσης

Η θεμελίωση του πολιτισμικού πεδίου προϋποθέτει την παραδοχή μιας από τις εξής τρεις και μόνο οντολογικές επιλογές:

Α’. Δεν υπάρχει το Εγώ ως ον, υπάρχει μόνο το Εμείς, τα Άτομα είναι εφήμερα μέλη του. Λατινική επιλογή.

Β’. Μόνο τα Εγώ - Άτομα υπάρχουν.  Το Εμείς δεν είναι ον, αλλά επίφαση όντος, σύμβαση.Γερμανική επιλογή.

Γ’. Τόσο τα Άτομα όσο και το Εμείς συν-υπάρχουν, ως όντα     διαφορετικού επιπέδου. Ελληνική επιλογή.  

Η Δύση είναι τελειωμένη – αλλά γιατί;

Του Andre Vltchek.

Παρά κάποιες οικονομικές και κοινωνικές καθυστερήσεις και προβλήματα, η δυτική αυτοκρατορία τα πάει αρκετά καλά, αν μετρήσουμε, δηλαδή, την επιτυχία με την ικανότητα ελέγχου του κόσμου, επηρεασμού της σκέψης των ανθρώπων σε όλες τις ηπείρους και συντριβής σχεδόν όλων των ουσιωδών διαφωνιών, εντός και εκτός των χωρών της.

Αυτό που έχει σχεδόν εξαφανιστεί από τη ζωή σε μέρη όπως η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή το Παρίσι είναι η απλή ανθρώπινη χαρά, που είναι τόσο οφθαλμοφανής όταν υπάρχει. Παραδόξως, στα ίδια τα κέντρα εξουσίας, οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν αγωνιώδη, άδεια σχεδόν τρομακτική ζωή.

Όλο αυτό κάπως δεν ταιριάζει. Δεν θα έπρεπε οι πολίτες των κατακτητικών χωρών του κόσμου, του νικηφόρου καθεστώτος, να είναι τουλάχιστον βέβαιοι για τον εαυτό τους και αισιόδοξοι;

Βεβαίως, υπάρχουν πολλοί λόγοι που δεν είναι και κάποιοι φίλοι μου ήδη έχουν περιγράψει με λεπτομερή και παραστατική γλώσσα τις βασικές, τουλάχιστον, αιτίες για την κατάθλιψη και την έλλειψη ικανοποίησης από τη ζωή που στην κυριολεξία καταβροχθίζουν ζωντανούς εκατοντάδες εκατομμύρια πολίτες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.

Η κατάσταση αναλύεται κυρίως από κοινωνικο-οικονομική σκοπιά. Ωστόσο, πιστεύω ότι οι πιο σημαντικές αιτίες της παρούσας κατάστασης πραγμάτων είναι πολύ πιο απλές: η Δύση και οι αποικίες της κατέστρεψαν σχεδόν ολοκληρωτικά τα πιο ουσιαστικά ανθρώπινα ένστικτα: την ικανότητα των ανθρώπων να ονειρεύονται, να είναι παθιασμένοι, να εξεγείρονται και να «ανακατεύονται» - να συμμετέχουν.

Η προσήλωση, η αποφασιστικότητα, η αισιοδοξία, η αθωότητα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Όμως αυτά ακριβώς είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που πάντα κινούσαν προς τα εμπρός τους ανθρώπους.

***

Παρά αυτά που σήμερα πιστεύουν συνήθως στη Δύση, δεν είναι η «γνώση» ούτε απόλυτα η «επιστήμη» που βρίσκονταν πίσω από τα μεγαλύτερα άλματα του ανθρώπινου πολιτισμού.

Πάντα υπήρχε ένας βαθύς και ενστικτώδης ανθρωπισμός, συνοδευόμενος από πίστη (δεν μιλώ για κάποια θρησκευτική πίστη) και τεράστια αφοσίωση και αφιέρωση στο σκοπό. Χωρίς αθωότητα, χωρίς απλοϊκότητα, δεν θα μπορούσε ποτέ να επιτευχθεί τίποτε μεγάλο.

Η επιστήμη πάντα υπήρχε και ήταν σημαντική για τη βελτίωση πολλών πρακτικών πλευρών της ανθρώπινης ζωής, αλλά δεν ήταν ποτέ η βασική κινητήρια δύναμη μιας χώρας προς μια δίκαιη, εξισορροπημένη και «αξιοβίωτη» κοινωνία. Όταν χρησιμοποιήθηκε από κάποιο φωτισμένο σύστημα, η επιστήμη έπαιξε σημαντικό ρόλο στο χτίσιμο ενός καλύτερου κόσμου, αλλά ποτέ αντίστροφα.

Από τον προγονολατρικό εθνοκεντρισμό στην εσπεριόπληκτη αποδόμηση

Του Λαοκράτη Βάσση  

Στις δύσκολες περιόδους της κοινωνικής αποσάρθρωσης και γενικότερης παρακμής που διανύει ο τόπος μας, υπάρχει μεγάλη ανάγκη επαναπροσδιορισμού των πολιτιστικών-ταυτοτικών στοιχείων που αποτελούν τη συγκολλητική ουσία του κοινωνικού ιστού. Δυστυχώς, εκ των πραγμάτων, αποκαλύπτεται ένα γενικότερο έλλειμμα σε αυτό το πεδίο απ’ τη μεριά της Πολιτείας, αλλά και ειδικότερα απ’ τη μεριά της Αριστεράς.

Το πνεύμα του δυτικού ανθρώπου - Ιωάννα Τσιβάκου

Ιωάννα Τσιβάκου

Αρκετοί γνωστοί στοχαστές (από τον Κρίστοφερ Λας έως τον Ζίγκμουντ Μπάουμαν, τον Ρίτσαρντ Σένετ και τον Άλμπερτ Μπόργκμαν), αναλύοντας τη σύγχρονη τεχνολογία και τις επιπτώσεις της στην ηθική συμπεριφορά και τη στάση ζωής του σύγχρονου, δυτικού κυρίως, ανθρώπου, καταλήγουν πως εγκλωβίστηκε στις λογικές της ισχύος και της τεχνολογίας· εν ολίγοις, ότι υποτάχθηκε στα δημιουργήματά του.

Αναμφίβολα, ο δυτικός πολιτισμός αφορά μιαν εκκοσμικευμένη κοινωνία, γαλουχημένη επί μακρόν στα προτάγματα του ορθολογισμού και του φιλελευθερισμού. Αυτά διαπλάσανε τον ιδεότυπο του δυτικού ανθρώπου ως ατομικότητα υπερβατική, έξω από κάθε συλλογικότητα, ως οντότητα απαλλαγμένη από την ανάγκη στηρίξε­ως της σε κάποιαν άλλην υπερβατική ετερότητα. Σήμερα, ο άνθρωπος αυτός εξε­λίχθηκε σε άτομο ανασφαλές και εγωκε­ντρικό, εθισμένο σ’ ένα είδος ηθικού κυνισμού. […]

Γαλουχημένο το δυτικό άτομο στην επιδίωξη της προσωπικής απόλαυσης, κα­τέστη άθυρμα ενός πνεύματος κοινωνικού απομονωτισμού που τελικά διευκόλυνε την οικονομία στη διεθνή της επέκταση. Το πνεύμα του δυτικού ανθρώπου, εγκα­ταλείποντας την πολιτική, δηλαδή το ενδιαφέρον για τα κοινά, προσκολλήθηκε στα τεχνολογικά δίκτυα επικοινωνίας· πα­ρασυρμένο από τον ζήλο για το παιγνίδι της καινοτομίας πάνω στο γήπεδο της πα­γκόσμιας αγοράς, προσπαθεί να επιβιώσει σ’ έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, ο οποίος, όμως, έχει πάψει να μεριμνά για τους ενοίκους του.

Εκατό μαστιγώματα και ακρωτηριασμός για τους απείθαρχους αφρικανούς εργάτες. Τα εγκλήματα του βασιλιά Λεοπόλδου του Βελγίου που εξαγόρασε τους φύλαρχους του Κονγκό για ένα κομμάτι ύφασμα (σκληρές εικόνες)

Ο βασιλιάς Λεοπόλδος Β’ του Βελγίου, έμεινε στην ιστορία ως ο «σφαγέας του Κονγκό», αφού κατά την περίοδο της βασιλείας του, στα τέλη του 1800, ακρωτηριάστηκαν και θανατώθηκαν πάνω από 10 εκατομμύρια Αφρικανοί. Την εποχή που οι Ευρωπαίοι ήταν απασχολημένοι με την διαίρεση της αφρικανικής ηπείρου, ο Λεοπόλδος φρόντισε να πάρει στην κατοχή του τις περισσότερες αχαρτογράφητες περιοχές του Κονγκό (πρωην Ζαϊρ). 

Ο βασιλιάς Λεπόλδος Β’ του Βελγίου γνωστός και ως «σφαγέας του Κονγκό» 

Μια έκταση 905 χιλιάδων τετραγωνικών μιλίων τροπικού δάσους, αχανείς εκτάσεις από δέντρα καουτσούκ, που ήταν το υλικό με την υψηλότερη ζήτηση στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν τα εδάφη που είχε υπό την κατοχή του ο βασιλιάς.Έκταση δηλαδή 76 φορές μεγαλύτερη από το Βέλγιο. 

Βιομηχανία θανάτου ή, αλλιώς, ιμπεριαλισμός και φασισμός!

Του Δημήτρη Κούλαλη από το nostimonimar.gr

Στις 17/9/2005, κυκλοφόρησε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο η ταινία «Εdison» σε σκηνοθεσία και σενάριο του Ντέιβιντ Μπερκ . Στην ταινία πρωταγωνιστούν, μεταξύ άλλων, οι Μόργκαν Φρίμαν και Κέβιν Σπέισι.

Η υπόθεση είχε ως εξής: Ένας άπειρος, νέος δημοσιογράφος, ύστερα από μια «περίεργη» δικαστική απόφαση, ξεκινά ένα ρεπορτάζ για τη διαφθορά στην αστυνομία. Ρεπορτάζ, το οποίο αγγίζει σχεδόν όλα τα μέλη του επίλεκτου αστυνομικού σώματος FRAT. Ο πολλά υποσχόμενος και μάχιμος δημοσιογράφος μπλέκει, μετά κόπων και βασάνων, στην έρευνά του το αφεντικό της μικρής εφημερίδας που εργάζεται. Στη συνέχεια μαζί με έναν αδιάφθορο ντετέκτιβ- ερευνητή που θέλει να καθαρίσει το Σώμα από την κόπρο του αστυνομικού Αυγεία αρχίζουν πολύπλευρη έρευνα. Ωστόσο, τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα ήθελαν οι τρεις ήρωες, καθώς, μάρτυρες-κλειδιά δολοφονούνται, ο ίδιος ο ρεπόρτερ δέχεται δολοφονικές επιθέσεις, ενώ, κι εδώ είναι το σημαντικότερο, (και) η πολιτική ηγεσία της αστυνομίας εμπλέκεται στο κύκλωμα.

Η ταινία, στην αρχική της προβολή δεν ενθουσίασε τους κριτικούς. Για τον γράφοντα, αν θέλετε τη γνώμη του, πρόκειται για μια καλή ταινία, όμοια της οποίας, ωστόσο, έχουμε ξαναδεί πολλάκις στο Hollywood.

Θα αναρωτιέστε, βέβαια, τι σχέση έχει με το θέμα μας ή και γιατί καταπιαστήκαμε μαζί της. Ίσως για εκείνο το απόσπασμα, στο οποίο Σπέισι και Φρίμαν έχουν έναν αποκαλυπτικό διάλογο:

-Σπέισι: Η FRAT, ασχολείται με τα ναρκωτικά, τα όπλα, την πορνεία. Ό, τι κατάσχουν το κρατάνε. Δώδεκα εκατομμύρια δολάρια μετρητά τα τελευταία πέντε χρόνια.  Έξι εκατομμύρια δολάρια για πολεμικό, τέσσερα εκατομμύρια για παρακολούθηση. Ο Τίλμαν    (ο προϊστάμενος της μονάδας) υπερπληρώνει τα πάντα, 200-400% . Αλλά δες από πού αγοράζει. Απ’ τη Midland. Aπ’ τη Hightower. Όπλα από τη Finix. H DigiVector έφτιαξε την ιστοσελίδα τους. –Φρίμαν: Σ’ αυτούς δηλαδή ανήκουν οι ηγέτες της πόλης μας. –Σπέισι: Και οι ιδρυτές του Ιδρύματος «Καλύτερο Έντισον». – Πρόκειται για επιτροπή πολιτικής δράσης. – Φρίμαν: Μόλις μου έδειξες, δηλαδή  τις βάσεις ενός φασιστικού κράτους. – Σπέισι: Απολύτως…

Όμορφη Δύση, «δημοκρατική», φασιστικά φτιαγμένη…

Του Βασίλη Μακρίδη

Εδώ και χρόνια αμφισβητείται (και όχι μόνο από «δηλωμένους» αριστερούς, όπως ο υπογράφων το παρόν κείμενο) η όποια «δημοκρατικότητα» του δυτικού καπιταλιστικού κόσμου, ακόμη και με όρους αστικού κράτους. Αυτό που παρατηρούμε, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι ότι μαζί με τις νεοφιλελεύθερες σκληρές πολιτικές που εφαρμόζονται σε πλήθος δυτικών αστικών κρατών, εφαρμόζεται ταυτόχρονα και μία συνεκτική και στοχευμένη πολιτική σταδιακής κατάργησης των όποιων δημοκρατικών ελευθεριών και δικαιωμάτων είχαν κατακτηθεί κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, με πλήθος αγώνων και με πολύ αίμα από την πλευρά του εργατικού και του λαϊκού κινήματος. Με πρόσχημα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, την «ασφάλεια των πολιτών», λόγω των τρομοκρατικών επιθέσεων σε πόλεις του δυτικού κόσμου από ισλαμιστές-τζιχαντιστές (οι οποίοι, εν πολλοίς, είναι δημιούργημα τωνΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και όλων των «καλόπαιδων» της «καθ’ ημάς» Δύσης), περιστέλλονται συστηματικά δικαιώματα όπως η συνάθροιση, οσυνδικαλισμός και, γενικά ό,τι «μυρίζει» κοινωνική αντίδραση στις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες και αντιδραστικές πολιτικές.

Ωστόσο, μέχρι σχετικά πρόσφατα ο δυτικός κόσμος διατηρούσε, έστω και για τα προσχήματα, μια ρητορική πλαστής «υπεράσπισης» της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των δικαιωμάτων. Στις μέρες μας, ωστόσο, παρατηρείται πλέον όλο και πιο έντονα μια τάση αποφυγής της οποιασδήποτε αναφοράς στην (αστική, έστω) δημοκρατία και στους θεσμούς της. Προφανές το γιατί: οι αντιλαϊκές νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν μπορούν, στην πραγματικότητα, να εφαρμοστούν ιδανικά σε κανένα άλλο περιβάλλον, πλην ενός αυταρχικού, στα όρια του φασισμού, ή ακόμη και ενός ανοιχτά φασιστικού καθεστώτος (ας θυμηθούμε, άλλωστε, το κλασικό παράδειγμα της Χιλής του Πινοτσέτ και τον «μέντορα» του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν, που πήγε εκεί ως «οικονομικός σύμβουλος» του χουντικού καθεστώτος).

Το τουρκικό κενό μπορεί να το καλύψει η Ελλάδα, μόνο και ολόκληρο

Οι δανειστές – δυνάστες μάς χρησιμοποιούν ως αποικία. Και μας μεταχειρίζονται ως τσιφλίκι τους. Τώρα απαιτούν τα δικαστήριά μας να μην δικάζουν εν προκειμένου τις προσφυγές των δύστυχων συνταξιούχων μας, τις συντάξεις των οποίων με εντολή τους οι διοικούντες έχουν εξομοιώσει  με της Βουλγαρίας και Ρουμανίας.

Επιβάλλουν την αθώωση των εγκλημάτων των ξένων εμπειρογνωμόνων του ΤΑΙΠΕΔ και των ψεύτικων στοιχείων του «αρχιμαγείρου» της ΕΛΣΤΑΤ. Και το άκρον άωτο των εκβιασμών: «Αποζημιώστε αμέσως τον Γεωργίου για τις δικαστικές δαπάνες που υποβλήθηκε στις δίκες του με το ελληνικό κράτος». Αλλιώς παρά την υλοποίηση των 140 προαπαιτουμένων η δόση των 8,5 δισ. δεν θα εκταμιευθεί!

Προκαλεί αναπάντητη απορία το γεγονός πως όλοι αυτοί που έχουν θητεύσει στα ονομαστά πανεπιστήμια της Εσπερίας, κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών διπλωμάτων και εγκρατείς του νομικού πολιτισμού της, εμφανίζονται τόσο αστοιχείωτοι αξιώνοντας ρυθμίσεις δικαιϊκού πρωτογονισμού.

Πόσο δίκαιο έχει ο Καζαντζάκης όταν γράφει:

«Μα πάει η Φραγκιά: Πέσαν κάτου και γίνηκαν θρύμματα οι θεοί της.

Κύριε! Κύριε! Ποιος μίσησε περισσότερο από μένα τη Φραγκιά –

τη λατρεία τού λογικού και της κοιλιάς, τη μίζερη γνώση, τις κερδοφόρες

μικρές βεβαιότητες;

Η αποικιοκρατία δεν τελείωσε για την "δημοκρατική" Γαλλία, δείτε γιατί...

14 χώρες της Αφρικής αναγκάζονται από τη Γαλλία να πληρώνουν Αποικιακό Φόρο για τα "οφέλη" της δουλείας και του αποικισμού. 

 Μπορεί το άρθρο της Mawuna Remarque KOUTONIN να είναι παλιό (2014 http://www.siliconafrica.com/france-colonial-tax/)), αλλά παραμένει επίκαιρο για πολλούς λόγους που δυστυχώς όλοι μας αφορούν.

Αφορά την πολιτική της Γαλλίας στις πρώην Γαλλικές αποικίες και τα οφέλη που αποκομίζει - και κυρίως ο τρόπος που τα αποκομίζει).- Αφορά ίσως και εμάς .. με έναν τρόπο που δεν περνούσε από το μυαλό μας λίγα χρόνια πριν ...

- Ξέρετε για παράδειγμα  ότι πολλές αφρικανικές χώρες εξακολουθούν να καταβάλλουν αποικιακό φόρο στη Γαλλία μετά την ανεξαρτησία τους και μέχρι σήμερα;

- Ξέρετε ότι εάν οι χώρες αυτές  πρέπει να δανειστούν περισσότερα από το 20% από τα δικά τους χρήματα, η Γαλλία έχει το δικαίωμα του βέτο; (γιατί άραγε;)

- Ξέρετε ότι 14 χώρες της Αφρικής είναι υποχρεωμένες από τη Γαλλία, εγκλοβισμένες σε ένα αποικιακό σύμφωνο, για να καταθέτουν το 85% των συναλλαγματικών διαθεσίμων τους στη Γαλλική Κεντρική Τράπεζα υπο τον έλεγχο του Γάλλου Υπουργού Οικονομικών .

- Ξέρετε ότι 14 αφρικανικές χώρες θα πρέπει να καταθέτουν τα εθνικά νομισματικά αποθεματικά τους στη κεντρικής τράπεζας της Γαλλίας.

- Ξέρετε ότι σύμφωνα με κάτι που ονομάζεται «Συμφωνίες Άμυνας", που επισυνάπτεται στο Σύμφωνο Colonial, η Γαλλία είχε το νόμιμο δικαίωμα να επέμβει στρατιωτικά στις αφρικανικές χώρες, καθώς επίσης και να διατειρεί μόνιμο σταθμό στρατευμάτων στις βάσεις και σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις σε αυτές τις χώρες, που να λειτουργούν εξ ολοκλήρου από τους Γάλλους;

- Ξέρετε ότι 14 χώρες έχουν υποχρέωση για υιοθέτηση των γαλλικών ως επίσημη γλώσσα της χώρας και ως γλώσσας για την εκπαίδευση;

Από το πορνό στους αποκεφαλισμούς

Οι τελευταίες εξελίξεις της «τέχνης», στην πατρίδα του Γιαν Φαμπρ. 

Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 131 που είχε αφιέρωμα η τέχνη την εποχή της παρακμής 

Οι Βρυξέλλες βρίσκονται σε αναταραχή. Για αρκετές εβδομάδες, οι κάτοικοι της βελγικής πρωτεύουσας ανακαλύπτουν, μόλις ξυπνούν, από τη νύχτα της 19 – 20 Σεπτεμβρίου 2016, μεγάλες τοιχογραφίες, ζωγραφισμένες στους τοίχους της πόλης, ενός ιδιαίτερου είδους.

Όλα ξεκίνησαν με έναν υπερμεγέθη φαλλό στον τοίχο του κολεγίου του Saint-Gilles, σε μια πολυσύχναστη περιοχή των Βρυξελλών, ενώ λίγες ημέρες μετά θα εμφανιστεί ένα υπερμέγεθες γυναικείο όργανο, καθώς και μια πράξη της διείσδυσης, που πιθανότατα προέρχονται από το ίδιο άτομο. Τέλος, το Σάββατο 1 Οκτωβρίου θα ακολουθήσει ένας τεράστιος πρωκτός, και πάλι στη συνοικία του Saint-Gilles και άλλες ανάλογες παραστάσεις στη συνέχεια.

Ο πρωκτός, περισσότερο ίσως από τις πρώτες παραστάσεις, προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις μεταξύ των Βέλγων, εκείνων –των περισσότερων– που θεωρούν ότι πρόκειται για κάτι «αηδιαστικό» και «κατάπτυστο» και άλλων, που δηλώνουν εκστασιασμένοι από την «τόλμη» και την «προβοκάτσια». Όσο για τον δήμο, αρνείται να καλύψει αυτές τις τοιχογραφίες, αφήνοντας την επιλογή στους ιδιοκτήτες των τοίχων να τις κρατήσουν ή όχι.

Όμως, τρεις μήνες μετά, ένα νέο «βήμα». Στην οδό Brigittines κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Gare du Midi, αυτή τη φορά το σώμα ενός ανθρώπου χωρίς πρόσωπο, κρεμασμένου ανάποδα, και χωρίς εντόσθια, αιμορραγεί, σε ύψος δέκα ορόφων, πάνω στον λευκό τοίχο μιας εργατικής πολυκατοικίας.

Ενώπιον της απανθρωπίας

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος

Γνωρίζουμε πως οι αποδεκτές πνευματικές βάσεις της Ευρώπης είναι τρεις: ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός, το ρωμαϊκό Δίκαιο και ο Χριστιανισμός. Και το μεν ρωμαϊκό Δίκαιο εξελίχθηκε και απομένει ως σημείο αναφοράς για την νομική σκέψη, ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός – αποσυσχετισμένος, δυστυχώς, αρκετά από τη γλώσσα – απομένει μια ολιγοσύχναστη περιοχή μελέτης και σοφίας ως όργανο φωτισμού του ανθρώπου. Και ο χριστιανισμός λειτούργησε, ιδίως από την εποχή του Καρλομάγνου και μετά, όχι μόνο ως όργανο φωτισμού και αληθείας της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και ως θεμέλιο δόμησης και λειτουργίας των ευρωπαϊκών κρατών, διότι αυτός ουσιαστικά εγέννησε, εγαλούχησε και άνδρωσε τον Ανθρωπισμό – που υπήρξε η μεγάλη, ανεπανάληπτη πρόταση της Ευρώπης προς την Ανθρωπότητα, όχι μόνο ως τρόπος διαλογισμού αλλά ζωής. Η πρόταση αυτή κατέληγε πάντα σε μια συγκλονιστική κατάφαση, την κατάφαση του θανάτου, δηλαδή της εξόδου μας από τον κόσμο αυτό. Για τούτο και ο αυθεντικός ανθρωπισμός υπολόγισε πάντα στον θεμελιακό ορισμό του Πλάτωνος πως η φιλοσοφία – η αυθεντική – είναι σπουδή θανάτου.

 

Εκεί φρονώ πως βρίσκεται το ευγενέστερο μυστήριο του ανθρωπισμού: στη βεβαιότητα πως, όπως εισήλθες, έτσι, έχεις καθήκον να εξέλθεις από τον κόσμο αυτό. Όλα στη ζωή σου είναι ενδεχόμενα, η έξοδός σου από τον κόσμο αυτό αναπότρεπτη. Και όποιος δεν λησμονεί ποτέ την συγκλονιστική, τραγική ετούτη αλήθεια, πλάθει τον εαυτό του και τον βίο του ολόκληρο ως άνθρωπος αληθινός. Ως πλάσμα που εκ γενετής περικλείει το μυστήριο του ιερού.

 

Αλλά η Ιστορία δεν λειτουργεί εξελικτικά. Λειτουργεί δυναμικά: με εκρήξεις, με άλματα, με ανατινάξεις, με δομήσεις και κατεδαφίσεις. Ετούτο τον συγκλονιστικό δυναμισμό της Ιστορίας έζησε η Ευρώπη από τα τέλη του 18ου αιώνα – εννοώ την Γαλλική Επανάσταση – και εξακολουθεί να βιώνει ως σήμερα.

ΡΗΞΗκέλευθα [3/2/17] – Περί της διαμάχης φιλοδυτικών – αντιδυτικών (βίντεο)

3 Φεβρουαρίου 2017 09:27

Ο Γιώργος Καραμπελιάς αναφέρεται στην διαμάχη για το πού ανήκει η Ελλάδα, στο στρατόπεδο της δυτικής Ευρώπης ή στην Ανατολή;

«Η πραγματικότητά μας είναι πως είμαστε Ευρωπαίοι χωρίς όμως να ανήκουμε στην δυτική Ευρώπη. Η αντίφαση είναι πως όντας ο χώρος που έχει δεχτεί την αποικιοκρατική επιβολή της Δύσης, είμαστε αναγκασμένοι σε στρατηγική συμμαχία μαζί της προκειμένου να επιβιώσουμε έναντι της οθωμανικής Ανατολής! Για να συνεχίσουμε όμως να υπάρχουμε θα πρέπει να επιμένουμε και στα στοιχεία της ιδιαιτερότητάς μας, χωρίς να ταυτιζόμαστε με την δυτική Ευρώπη.»

Ο θάνατος σου η ζωή μου

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η πλέον βάρβαρη, αιμοβόρα και πολεμοχαρής «περιοχή» του πλανήτη ήταν ανέκαθεν η δυτική τριάδα, δηλαδή η Ευρώπη, οι Η.Π.Α. και η Ιαπωνία –  γεγονός που επεξηγεί την άνοδο του βιοτικού της επιπέδου, καθώς επίσης την κυριαρχία της στον πλανήτη.

.

Ανάλυση

Ο πόλεμος έχει αναμφίβολα καταστροφικές συνέπειες – ενώ είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί, όσον αφορά τις ανθρώπινες κοινωνίες. Το γεγονός αυτό δεν ισχύει μόνο για τον στρατιωτικό πόλεμο αλλά, επίσης, για τον οικονομικό – κάτι που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι, είμαστε η μοναδική χώρα πού είναι αντιμέτωπη με τέτοιες καταστάσεις ή πως δεν έχουμε ευθύνες.

Ο πόλεμος όμως δεν έχει μόνο αρνητικές συνέπειες, όσο παράδοξο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο – μεταξύ άλλων επειδή εξασκούνται οι συμμετέχοντες, μαθαίνουν τρόπους άμυνας και επίθεσης (ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό), ανακαλύπτουν καινούργιες μεθόδους, εξελίσσονται αφενός μεν οι ίδιοι, αφετέρου ο «εξοπλισμός» τους κοκ.

Από την άλλη πλευρά, οι ετοιμοπόλεμες χώρες είναι ασφαλώς σε καλύτερη θέση από τις υπόλοιπες, όταν ξεσπάει ο πόλεμος – με αποτέλεσμα να είναι συνήθως οι νικητές, όπως γνωρίζουμε από τη Σπάρτη στην ιστορία.

Πολιτική Θεολογία: ο Ρωμαιοκαθολικός Μεσαίωνας

Εκτύπωση PDF

Γράφει ο Μάριος Νοβακόπουλος*

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα η δύναμη της Εκκλησίας της Ρώμης μεσουρανεί.  Διαμορφώνεται από τις πολιτικές αναγκαιότητες των σκοτεινών χρόνων και πλάθει με τη σειρά της τις βάσεις της σύγχρονης Δύσης, την οποία εκπολιτίζει αλλά ταυτοχρόνως κρατά όμηρο.

Παποσύνη και βάρβαροι

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος αφήσαμε τη δυτική χριστιανοσύνη να παρηγορείται από τον Άγιο Αυγουστίνο για το χάος και την καταστροφή που άφησε πίσω της η κατάλυση του ρωμαϊκού κόσμου.  Η κατάσταση για την Εκκλησία είναι δύσκολη.  Οι νέοι δυνάστες είναι παγανιστές ή αιρετικοί οπαδοί του Αρείου.  Σε σχέση με την Ανατολή και ήδη πριν την βαρβαρική κατάκτηση, το δυτικό τμήμα ήταν πτωχότερο, με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, λιγότερη θεολογική δραστηριότητα και ασθενή μοναχισμό.  Στους ώμους του πάπα της Ρώμης, αναγνωρισμένου «προέδρου» της κοινωνίας των ορθοδόξων Εκκλησιών [1], πέφτει το τιτάνιο έργο να ανασυγκροτηθεί σχεδόν εκ του μηδενός μία νέα χριστιανοσύνη και μία νέα Ευρώπη.  Η πρόοδος είναι αργή.  Ιεραπόστολοι όπως ο Βονιφάτιος και ο Πατρίκιος αρχίζουν να εκτοπίζουν τα είδωλα και τους αρχαίους θεούς, ενώ ασκητές όπως ο Βενέδικτος δημιουργούν μοναστικές κοινότητες που θα γίνουν τα κέντρα της πνευματικής αναγέννησης της Δύσης.  Σταδιακά ο παγανισμός φθίνει και ο Αρειανισμός ανατρέπεται.  Οι Φράγκοι, οι Βησιγότθοι, οι Κέλτες και οι Αγγλοσάξωνες βαπτίζονται.  Επισκοπές και αβαεία ιδρύονται στη Γαλατία, τη Βρετανία και αλλού.  Η διοικητική δομή των νέων κρατών (περισσότερο προσωπικών ιδιοκτησιών ηγεμόνων, πολεμάρχων και τοπαρχών) είναι ανύπαρκτη και έτσι η Εκκλησία αναλαμβάνει το σύνολο της εκπαίδευσης, της κοινωνικής πρόνοιας, φιλανθρωπίας, ακόμη και υπηρεσιών όπως ο επισιτισμός και η ύδρευση.  Καθώς είναι οι μόνοι που γνωρίζουν γράμματα, κληρικοί διορίζονται σε καίριες θέσεις της βαρβαρικής υπαλληλίας και διακυβέρνησης.

Ο Ιερώνυμος Μπος και η τέχνη της θανάσιμης αγωνίας του φεουδαλισμού

του Allan Woods

(Μετάφραση: Κώστας Θεριανός)

Ο Ιερώνυμος Μπος είναι ένας από τους πιο γνωστούς και γνήσιους ζωγράφους όλων των εποχών. Τα έργα του, παρά το ότι έχουν δημιουργηθεί πεντακόσια χρόνια πριν, φαίνονται σύγχρονα και μοιάζουν σουρεαλιστικά. Είναι η τέχνη ενός κόσμου που βρίσκεται σε αναταραχή, σπαρασσόμενος από αντιφατικές τάσεις – ένας κόσμος όπου το φως της λογικής έχει σβήσει και τα ζωώδη ένστικτα κυριαρχούν, ένας κόσμος τρομοκρατίας και βίας, ένας ζωντανός εφιάλτης. Κοντολογίς, ένας κόσμος όπως ο σύγχρονος.

Ο Άλλαν Γουντς προσεγγίζει το έργο του Μπος μέσα από τον ιστορικό υλισμό. 

Μπος, Οι πειρασμοί του Αγίου Αντωνίου  

Ελάχιστα πράγματα μας είναι γνωστά από την ζωή του ανθρώπου που έμεινε γνωστός με το όνομα Ιερώνυμος Μπος. Ακόμη και το όνομα δεν είναι δικό του, αλλά είναι το ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραφε τα έργα του. Το πραγματικό του όνομα ήταν Jeroen Anthoniszoon van Aken και είχε γεννηθεί γύρω στο 1450 στην εμπορική Φλαμανδική πόλη Χερτόχενμπος, κοντά στα γερμανικά σύνορα. Ήταν μια ευημερούσα πόλη με 25.000 περίπου κατοίκους. Η υφαντουργία ήταν η σπουδαιότερη βιομηχανική δραστηριότητα της πόλης. Όμως, υπήρχε αρκετά αναπτυγμένη βιοτεχνία μουσικών οργάνων, κατασκευής καμπανών, μαχαιριών, κ.λπ. Το 90% του πληθυσμού ασχολούνταν με την καλλιέργεια της γης.   

Ο Μπος έζησε σε μια περίοδο που ο Χουιζίνγκα έχει αποκαλέσει δύση του Μεσαίωνα. Η περίοδος αυτή συνέπιπτε με την απαρχή της πολιτιστικής αφύπνισης που χαρακτηρίζουμε ως Αναγέννηση. Η έρευνα και οι επιστημονικές ανακαλύψεις ευδοκίμησαν σε μια ατμόσφαιρα διανοητικής περιέργειας. Κάτω από την επιφανειακή θρησκευτική τελετουργία με τις πομπές, τα προσκυνήματα και την ευλάβεια, οι άνθρωποι γίνονταν όλο και πιο δύσπιστοι προς την Εκκλησία και είχαν αμφιβολίες σχετικά με την θεοκρατική τάξη των πραγμάτων. Η εφεύρεση της τυπογραφίας βοήθησε στην άνοδο του μορφωτικού επιπέδου περισσότερων ανθρώπων. 

Η αποικιοκρατία και «η μάχη για την Αφρική»

Ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο της Αφρικής γέννησε μια ληστρική αποικιοκρατία από ορυχεία, φυτείες και πολυβόλα όπλα και έσπρωξε την ανθρωπότητα προς ένα βιομηχανοποιημένο παγκόσμιο πόλεμο. Του ιστορικού Neil Faulkner.

Στις 2 Σεπτεμβρίου του 1898, ο βρετανικός στρατός με 25000 στρατιώτες, αντιμετώπισε τον διπλάσιο σουδανικό στρατό στο Ομντουρμάν, δίπλα στο Χαρτούμ, στη καρδιά μιας από τις λίγες εναπομείνασες ανεξάρτητες χώρες στην Αφρική.

Το Σουδάν ήταν μια χώρα «καταραμένη». Τα εκατομμύρια τετραγωνικά μίλια του εναλλάσσονταν από την καυτή έρημο στο τροπικό δάσος, που μαστιζόταν από αρρώστιες. Αυτή ήταν και η εικόνα των ίδιων των Σουδανέζων: «Όταν ο Αλλάχ δημιούργησε το Σουδάν», έλεγαν, «γέλασε». Η ζωή ήταν δύσκολη σε μια τέτοια χώρα. Παρόλα αυτά, οι Άγγλοι είχαν έρθει για να την πάρουν από τους ανθρώπους που ζούσαν εκεί.

Εκτεινόμενο σε χιλιάδες μίλια της Αφρικής, αποτελούμενο από περίπου 600 φυλές, που μιλούσαν εκατό γλώσσες και ίσως μια ντουζίνα διαφορετικών τρόπων ζωής, το Σουδάν είχε προσφάτως συμπτυχθεί σε μία ενιαία πολιτεία. Αυτό που, στα τέλη του 19ου αιώνα, είχε προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη –και με εξαιρετικά βίαιο τρόπο- ήταν ο αντίκτυπος του ιμπεριαλισμού.