Γιατί παραλίγο να μην ψηφίσω Λαϊκή Ενότητα

Στα πλαίσια της δημόσιας συζήτησης για την αποτυχία του Σύριζα, τις αποχωρήσεις και τη δημιουργία της «Λαϊκής Ενότητας», αναδημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα iskra, ένα άρθρο του οικονομολόγου Γιάννη Φωτιάδη

Γιατί παραλίγο να μην ψηφίσω Λαϊκή Ενότητα

Tου ΓΙΑΝΝΗ ΦΩΤΙΑΔΗ

Θέλω να μου επιτρέψετε να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες προσωπικές σκέψεις και αντιδράσεις σε σχέση με τα πολιτικά γεγονότα. Θα χαρώ ιδιαίτερα αν μερικοί βρουν κάποια χρησιμότητα σε αυτά.

ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Καταρχήν ομολογώ ότι έχω κουραστεί από τους αντιμνημονιακούς αγώνες. Πάντα στο τέλος αποτυγχάνουν και μεταλλάσσονται με κορυφαία και ολοκληρωτική φάση αυτή με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που ένοιωσα και νοιώθω είναι ότι θέλω πλέον, από αυτούς που είναι αντιμνημονιακοί, μια ξεχωριστή παραπάνω ποιότητα νέων ιδεών που θα είναι, κατά κάποιο τρόπο, μια εγγύηση ότι δεν είναι και αυτοί οι αντιμνημονιακοί του σωρού. Αν μου λέγατε να βρω μια προσιτή ψυχολογική αντιστοίχηση με αυτό που αισθάνομαι, θα σας απαντούσα με την ακόλουθη μεταφορά από τον ερωτικό τομέα: Όταν χωρίζεις προδομένος από μια γυναίκα μετά από μια θυελλώδη και παθιασμένη σχέση μεγάλου έρωτα, τότε πλην πλάκας για να ξεχνιόμαστε (περίπτωση κόμματος Λεβέντη), δεν έχεις όρεξη πλέον για άλλες γυναίκες και νέες σχέσεις (κάνεις αποχή).

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

Του ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΥ*

Η βασική διαφορά ανάμεσα στην Αριστερά και την Δεξιά, ανάμεσα στην πρόοδο και την συντήρηση, είναι η έμφαση που δίνουν στο κοινωνικό από τη μια μεριά, και στο ατομικό από την άλλη. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως η Αριστερά συνθλίβει το άτομο.

Το αντίθετο. Καταπολεμάει όμως τον ατομικισμό. ´Όπως λέει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο:"Στη θέση της παλιάς αστικής κοινωνίας με τις τάξεις και τις ταξικές της αντιθέσεις, έρχεται μια ένωση όπου η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων."(1)

Η Δεξιά αντίθετα, η συντηρητική παράταξη, υποβαθμίζει την κοινωνική ανάπτυξη, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Θάτσερ που έλεγε:"Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνον άτομα και οικογένειες".

Στο πολιτικό, θεσμικό επίπεδο, αυτές οι διακρίσεις μεταφράζονται στην διάκριση αναμέσα στην συλλογικότητα στη λήψη και εκτέλεση των αποφάσεων από τη μια μεριά, και τον αρχηγισμό/ολιγαρχία ή την επιβολή του ενός και των λίγων από την άλλη.

Είναι η αρχαία αντίθεση δημοκρατίας-μοναρχίας/ολιγαρχίας, ή και τυραννίας, όπου δήμος κατά τον Αριστοτέλη είναι οι πολλοί ,και μάλιστα οι φτωχοί. Γι αυτό ο ¨Ενγκελς χαρακτήριζε την αρχαία Αθήνα πρότυπο λαϊκής δημοκρατίας, αν και ταξικής στη βάση της.

Τάσος Λειβαδίτης - Η δική μου αριστερά

Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.

Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της.

Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.

Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά.

Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».

Η δική μου αριστερά σταυρώθηκε στα Μακρονήσια της πατρίδας μου και τα μακρινά γκουλάγκ της Σιβηρίας.Βασανίστηκε στο Μπούλγκες, στην Μπουμπουλίνας και σε όλα τα κολαστήρια όπου γης.

Η δική μου αριστερά υμνήθηκε για την ουτοπική της προσμονή στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας.

Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της.

Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σ’ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.

Η δική μου αριστερά αγαπούσε τον τόπο μου και μοχθούσε γι’ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον.

Η σημερινή αστική και μικροαστική κριτική της κρίσης – 1

Του Λευτέρη Ριζά

Μιλώντας στο ετήσιο συνέδριο του ECONOMIST ο πρωθυπουργός κ. Αλ. Τσίπρας – φανερά κολακευμένος που τώρα πια μιλούσε σε αυτό για τέταρτη φορά, αλλά για πρώτη ως πρωθυπουργός – και γι αυτό υπερβάλλοντας τη σημασία αυτού του συνεδρίου, είπε: «Είναι χαρά μου να συμμετέχω σ’ αυτόν τον ετήσιο οικονομικό θεσμό, σε αυτό το οικονομικό φόρουμ που κάθε χρόνο δίνει τη δυνατότητα να ακουστούν και να συζητηθούν οι διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές αντιλήψεις που ορίζουν τις γραμμές του δημόσιου διαλόγου τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και σε Ευρωπαϊκό επίπεδο». Για να προσθέσει βιαστικά και με πρόθεση να δώσει μεγαλύτερο κύρος σ’ αυτό το φόρουμ, πώς «Μιλάμε για πολιτικές και οικονομικές αντιλήψεις που δεν προέρχονται από τις ασκήσεις σε συνθήκες εργαστηρίου των οικονομολόγων, αλλά ορίζονται από τις καταστατικές κοινωνικές αντιθέσεις που είναι εγγενείς σε όλες τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Στην πραγματικότητα οι πολιτικές και οικονομικές αυτές αντιλήψεις συνέχονται από ιδεολογικές παραδοχές που είναι εξορισμού μη συμβιβάσιμες. Υποχρέωση, λοιπόν, της πολιτικής ηγεσίας και της συντεταγμένης Πολιτείας είναι αυτό το παράδοξο να το επιλύει με τον πιο αποτελεσματικό κάθε φορά τρόπο. Διότι είναι η πολιτική σε τελευταία ανάλυση που θα ορίσει σε κάθε στιγμή τι είναι δίκαιο και τι είναι άδικο, τι είναι θεμιτό και τι αθέμιτο, τι είναι εφικτό και τι ανέφικτο.»

Γιατί η αριστερά λατρεύει την ανάπτυξη;

Χάρης Ναξάκης

Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όποιον

δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα

Κομφούκιος

Γιατί η αριστερά, σχεδόν σε όλες τις εκδοχές τις, νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη από τον οικονομισμό, την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, τον καταναλωτισμό, την τεχνολογική πρόοδο, την ανάπτυξη σε όλες τις μεταμφιέσεις της (βιώσιμη ανάπτυξη, λαϊκή ανάπτυξη , κλπ), ειρωνεύεται το λιτό βίο ταυτίζοντάς τον με τη λιτότητα; Γιατί η αριστερά είναι το κόμμα της προόδου και της ανάπτυξης; Η απάντηση του ερωτήματος πρέπει να αναζητηθεί στη μήτρα που τη γέννησε. Πίσω από το μύθο της ανάπτυξης και της προόδου βρίσκονται θεωρητικές και οντολογικές παραδοχές του διαφωτιστικού προτάγματος, συνιστώσα του οποίου είναι η αριστερά, παραδοχές που διατύπωσε και ο Μαρξ. Η θεοποίηση της οικονομίας παρατηρείται και στις δυο μεγάλες συνιστώσες του διαφωτισμού, τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό και προϋποθέτει συγκεκριμένες παραδοχές για το χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης. Για τους φιλελεύθερους ο άνθρωπος είναι ιδιοτελές ον και για να μην οδηγηθεί σε ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων (Χομπς) πρέπει να αυτορυθμιστεί και να εξισορροπηθεί η ιδιοτέλεια και η απληστία του μέσω της οικονομικής δραστηριότητας, της αγοράς. Την αντίληψη αυτή διατύπωσε με τον καλύτερο τρόπο ο Α. Σμιθ στον Πλούτο των Εθνών λέγοντας ότι «δεν θα εξασφαλιστεί το βραδινό μας από τη φιλανθρωπία του φούρναρη, αλλά από την έγνοια που έχει αυτός για το συμφέρον του». Αν επιδιώξουμε λοιπόν το προσωπικό μας συμφέρον θα έρθουμε σε αναγκαίους συμβιβασμούς και η απληστία μας θα είναι ενάρετη γιατί θα είναι το κίνητρο για να παράγουμε αγαθά και να καλύψουμε τις ακόρεστες ανάγκες μας. Η οικονομία για τους φιλελεύθερους είναι ένα σύστημα αποδοτικής οργάνωσης της ιδιοτέλειας ενός άπληστου όντος, που διοχετεύει τον αχαλίνωτο καταναλωτικό ηδονισμό του και τα εγωιστικά πάθη του στην ειρηνοποιό αγορά και όχι σε αιματηρούς πολέμους.

Πιέρ Πάολο Παζολίνι: Ο καταναλωτισμός είναι φασισμός χειρότερος από τον κλασικό

Στις 30 Οκτωβρίου του 1975, τρεις μέρες πριν την δολοφονία του, ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι παραχώρησε συνέντευξη τύπου στη Στοκχόλμη, όπου είχε μεταβεί για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία Σαλό ή οι 120 ημέρες στα Σόδομα. Το αιφνίδιο γεγονός του θανάτου του ματαίωσε τη ραδιοφωνική αναμετάδοσή της, με αποτέλεσμα το αρχείο να παραπέσει για χρόνια. Τελικά η συνέντευξη –εκτενή αποσπάσματα της οποίας παραθέτουμε εδώ– ήρθε στο φως της δημοσιότητας το 2011. Επανεμφανίστηκε τότε, για άλλη μια φορά, η ρηξικέλευθη, ανυποχώρητα κριτική και στοχαστική, ενίοτε απελπισμένη, αλλά πάντοτε μαχητική φωνή του Παζολίνι.

Η πλήρης επικράτηση του καταναλωτισμού, η συνεπακόλουθη πολιτισμική ομογενοποίηση και ισοπέδωση, ο ολοένα πιο ασφυκτικός έλεγχος της ίδιας της ζωής από την ανεξέλεγκτη, σχεδόν άναρχη δύναμη της εξουσίας, η χειραγώγηση των σωμάτων μέσω της βιοπολιτικής είναι μόνο μερικά από τα ζητήματα που ο Παζολίνι έθιξε στο πλαίσιο αυτής της συνέντευξης. Σαράντα χρόνια μετά, η σκέψη του όχι μόνο επιβεβαιώνεται πολλαπλώς, αλλά συνεχίζει να φωτίζει το κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό παρόν και τις συντελεσμένες συμφορές, που επέφερε η παρούσα τάξη πραγμάτων.

Ακολουθεί λοιπόν η φωνή της «καλύτερης νιότης», εκείνη που αμφιβάλει για όλα και αναμετριέται με όλα, εκείνη που δε συνετίζεται και επιμένει· είναι η φωνή του Πιέρ Πάολο Παζολίνι που έχει πάντα στο κέντρο της την αγάπη για τον άνθρωπο στην ολότητά του.
Κυρίες και κύριοι, ο κύριος Παζολίνι βρίσκεται εδώ για να παρουσιάσει τη νέα του ταινία. Μόλις την τελείωσε και πρόκειται για μια ταινία που αφορά τα Σόδομα…

Άρθρο – κόλαφος του Γιάννη Πανούση για το παρακράτος του Σημίτη

Λίγα λόγια και σταράτα. Η κυβέρνηση οφείλει να εξοντώσει την κόκκινη προβιά των Σημίτη – Παπανδρέου, που δημιουργήθηκε για να επιβάλλει μία φασιστική ιδεοληπτική τρομοκρατία ώστε να καλύψει την ληστεία της κοινωνίας.

Το παρακράτος που έδωσε τον Οτσαλάν και…τον Μπουλούτ Γιαϊλά. Το παρακράτος που χτύπαγε Κούρδους αγωνιστές με «διεθνιστικό» άλλοθι. Το παρακράτος που διοργάνωνε «αντεξουσιαστικά» γκαλά με ομιλητές τούρκους ναζί, για να ενημερώσει τι καλά που πέρναγαν οι λαοί στην οθωμανική κατοχή. Την ίδια στιγμή, κάρφωναν στην ΜΙΤ τούρκους αριστερούς αγωνιστές και τους έδιναν πακέτο.

Αυτό το παρακράτος, πρέπει να εξοντωθεί.

ΑΠΌ:http://olympia.gr/

Οι ανακρίβειες του προέδρου της "Linke" Μπλερντ Ρίξινγκε " για το "εξαναγκαστικό δάνειο" , τις "γερμανικές επανορθώσεις" και τις πραγματικές θυσίες του ελληνικού λαού στο Β΄Π.Π

 του Αλέξανδρου Κουτσομητόπουλου

από  ανάρτηση στον "τοιχο" του στο facebook 

Πέρα από τις –απαράδεκτες- ιστορικές ανακρίβειες του κ. Ρίξινγκερ , οι οποίες δεν θα έπρεπε ν΄ακούγονται από ένα «ηγέτη ενός αριστερού κόμματος» , όπως για παράδειγμα από το «Εξαναγκαστικό δάνειο της Ελλάδας προς το Γ΄Ράιχ» θα μπορούσαν να αφαιρεθούν «συμψηφιστικά» τα 115 εκ. μάρκα που ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΕ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1960 ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΥΣ «ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ» ΜΕ ΤΗΝ "ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΩΝ ΠΑΡΙΣΙΩΝ ΤΟΥ 1954"( το γράφουμε επειδή καλοθελητές "Γερμανόφιλοι" παρουσιάζουν το γεγονός, σαν - "από μόνη της" - να προσφέρθηκε τότε η "πάντα αδικημένη" και καλής θελήσεως Γερμανία να καταβάλει κάποιες "Αποζημιώσεις" το 1960, όπως υποχρεώθηκε να το πράξει ταυτόχρονα και σε άλλες 12 χώρες, και όχι μόνο στην Ελλάδα, όπως "παρουσιάζεται", που είχαν υποστεί την «άμεση γερμανική κατοχή» στην Ευρώπη) ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ Αποζημίωση «θρησκευτικά και ιδεολογικά διωκόμενων από εθνικοσοσιαλιστικά μέτρα» ( εννοούσαν οι «σύμμαχοι» , αλλά και οι ντόπιοι μεταπολεμικοί πιστοί συνεργάτες τους , κυρίως την Αποζημίωση Εβραίων συμπολιτών και απέκλειαν ρητά με "ειδικές εγκυκλίους" όσους πολέμησαν ένοπλα τον «έντιμο γερμανικό στρατό» ). 

Πέρα από το γεγονός επίσης ότι ο κ. Ρίξινγκερ αποδέχεται - εμπιστεύεται ανεπιφύλακτα ότι το ύψος του «εξαναγκαστικού δανείου» ήταν όσο το υπολόγισαν οι ληστρικές ναζιστικές γερμανικές στρατιωτικές & οικονομικές υπηρεσίες ( 476 γερμανικά μάρκα του Ράιχ ) ΚΑΙ - ΑΚΟΥΣΟΝ - ΑΚΟΥΣΟΝ ότι "τα θύματα της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα ήταν μόνο «80.000» ( ! ). 

Ένας πολιτικός ψυχίατρος και τα … γκρουπούσκουλα

Ο ψυχίατρος Φελίξ Γκουαταρί μιλά για τις παθογένειες του «επαναστατικού» γκρουπουλισμού. Πάντα επίκαιρο 

Από το βιβλίο του Φελίξ Γκουαταρί : Μοριακή επανάσταση-Εκδόσεις Κομμούνα-

Ερώτηση: Να πάρουμε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, όπως αυτό των τροτσκιστικών ομάδων. Για ποια σύγκρουση επιθυμίας μπορεί να πρόκειται εδώ; Παρ’όλες τις πολιτικές διαμάχες, κάθε ομάδα φαίνεται να εκπληρώνει τον ίδιο ρόλο απέναντι στα μέλη της: μια καθησυχαστική ιεραρχία, την αποκατάσταση ενός κοινωνικού περιβάλλοντος, μια οριστική ερμηνεία του κόσμου. Δε βλέπω τι διαφορά υπάρχει μεταξύ τους: 

«…μπορούμε να φανταστούμε ότι μια τέτοια ομάδα καθορίζεται κατ’αρχήν από μια προσήλωση στις αποστεωμένες θέσεις της κομμουνίζουσας αριστεράς την εποχή της δημιουργίας της Γ’Διεθνούς. Είναι ένα ολόκληρο σύστημα κανόνων, ακόμα και στο φωνολογικό επίπεδο – ο τρόπος άρθρωσης ορισμένων λέξεων, οι κινήσεις που τις συνοδεύουν – καθώς επίσης και ο οργανωτικές δομές, η αντίληψη των σχέσεων που πρέπει να διατηρεί κανείς με τους συμμάχους, τους «κεντριστές», τους «ρεβιζιονιστές» … Αυτό μπορεί να αντιστοιχεί σε μια ορισμένη μορφή οιδιποδοποίησης, έναν απαράβατο και καθησυχαστικό κόσμο, σαν κι αυτόν του κατεχόμενου από έμμονες ιδέες που χάνει τα πάντα, αν μετακινήσουμε ένα και μόνο από τα οικεία του αντικείμενα. Μέσα απ’αυτή τη ταύτιση με παρωχημένες μορφές και αναπαραστάσεις, επιδιώκεται η απόκτηση μιας αποτελεσματικότητας παρόμοιας μ’εκείνη του σταλινισμού εκτός από την διαφορά στην ιδεολογία.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Η «ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΕΛΑΝΤΗ*

1. ΠΟΙΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΑΝ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΩΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ» 

Ας ξεκινήσουμε από το ευρωπαϊκό επίπεδο. Στο επίπεδο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η «Αριστερά» σαφώς δεν περιορίζεται εννοιολογικά στην κομμουνιστογενή ή τη μαρξιστική ή έστω τη μαρξίζουσα Αριστερά. Από την εποχή της διάσπασης της Αριστεράς σε σοσιαλδημοκρατική και σε κομμουνιστική (αρχές της δεκαετίας του 1920), παγιώθηκε η αντίληψη ότι η Αριστερά περιλαμβάνει και τις δύο διαστάσεις της, τόσο τη μεταρρυθμιστική όσο και την επαναστατική. Επίσης, η κομμουνιστική τάση δεν απέδιδε στη σοσιαλδημοκρατική το ότι δεν ήταν Αριστερά, αλλά το ότι ήταν μια Αριστερά αστική, μια Αριστερά εντός του καπιταλιστικού συστήματος. Η μαγική διαχωριστική λέξη ήταν ο «κομμουνισμός» ή ο «μπολσεβικισμός» και όχι η «Αριστερά». Ορισμένοι ακροαριστεροί ή αναρχικοί κύκλοι χαρακτήριζαν τη σοσιαλδημοκρατική και σε μεγάλο βαθμό και την κλασική κομμουνιστική τάση ως Αριστερά του Κεφαλαίου. Συνεπώς, αυτό που καταγράφηκε ως αντίληψη ήταν ότι η Αριστερά περιλάμβανε εκείνα τα κόμματα που έθεταν το κοινωνικό ζήτημα, αναφέρονταν στην εργατική τάξη και έβαζαν τουλάχιστον ως θέμα την κοινωνική αναδιανομή υπέρ της εργασίας και σε βάρος του κεφαλαίου. Άρα, η έννοια είχε έναν μινιμαλιστικό χαρακτήρα, αν δεν συνοδευόταν και από τον προσδιορισμό «κομμουνιστική» ή «επαναστατική».

José Saramago : «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο στον οποίο ζει»

Αναδημοσίευση από το Blog L’Enfant de la Haute Mer
«Πού είναι η αριστερά; »

José Saramago (16 Νοεμβρίου 1922–18 Ιουνίου 2010)

Πριν τρία ή τέσσερα χρόνια, κατά τη διάρκεια συνέντευξης σε μια λατινοαμερικάνικη εφημερίδα, θαρρώ αργεντίνικη, μέσα σε μια διαδοχή ερωτήσεων και των απαντήσεων, πέταξα μια δήλωση, για την οποία φανταζόμουν (τόσο αφελής ήμουν) ότι θα προκαλούσε αγανάκτηση, διαμάχες και σκάνδαλο: πρώτα-πρώτα στις τάξεις της τοπικής αριστεράς, και, ποιος ξέρει, θα διαδιδόταν, όπως ένας κυματισμός, στους διεθνείς χώρους που επικαλούνται την εν λόγω αριστερά, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, είτε συνδικαλιστικοί, είτε πολιτιστικοί. Η εφημερίδα αναπαρήγαγε ακριβώς την φράση μου, σε όλη την σκληρότητά της, χωρίς την παραμικρή υποχώρηση απέναντι στην αισχρότητά της: «Η αριστερά δεν έχει την παραμικρή γ@μημένη ιδέα για τον κόσμο μέσα στον οποίο ζει». Στην πρόθεσή μου, που ήταν σκοπίμως προβοκατόρικη, η αριστερά που προκλήθηκε κατ’αυτόν τον τρόπο, απάντησε με την πιο παγερή σιωπή.

Από τον Εμφύλιο στα Μνημόνια

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Πήγα να δω τον «Εμφύλιο» του Ροβήρου Μανθούλη και τον «Καπετάν Κεμάλ» του Λαμπρινού, στο μίνι φεστιβάλ για τον κινηματογράφο της αντίστασης στην «Αλκυονίδα». Διάλλειμα στην παρακολούθηση των διαπραγματεύσεων. Συγκινήθηκα ξανά από την απίστευτη ελληνική δεκαετία του 1940, προσδιοριστική «μήτρα» της Ελλάδας ακόμα και σήμερα, βλέποντας τα κορμιά των νεκρών της 3/12/1944 στο Σύνταγμα, ή τους αντάρτες του μεγαλύτερου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, στην Ευρώπη του Εικοστού Αιώνα, να κλαίνε παραδίδοντας τα όπλα τους. Εξεγείρεσαι με το μάταιο της προαποφασισμένης θυσίας, με το λαό που πήραν στο λαιμό τους οι «ηγέτες» του. (Μήπως όμως έστω κι έτσι οι θυσίες δεν είναι μάταιες; Είναι το αποτέλεσμα τελικό ιστορικό κριτήριο;)
Η μελέτη της δεκαετίας του 1940 είναι πολλαπλώς σημαντική για να καταλάβουμε σε βάθος τις «ιδιότητες» της Ελλάδας. Στις σπάνιες ιστορικές στιγμές που οι κοινωνικοί σχηματισμοί ξεσκίζονται από εσωτερικές αντιθέσεις και συνθλίβονται από εξωτερικές πιέσεις, δηλαδή στιγμές εξωτερικών και εμφυλίων πολέμων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων, το κοινωνικό ον (και τα άτομα) αποκαλύπτεται (ονται) έως τη βαθύτερη φύση του(ς), που είναι πάντα συνδυασμός πολιτικών, ιδεολογικών, κοινωνικών, οικονομικών, ψυχικών χαρακτηριστικών. Ο πόλεμος του Δεκέμβρη και ο πόλεμος για τον Δεκέμβρη

Η χρεοκοπία του ΣΥΡΙΖΑ και της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς»

Μαρτίου 3, 2015 από seisaxthiablog

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Περίληψη: Το άρθρο αυτό σκοπεύει να δείξει ότι η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ στο να αποδεχτεί ουσιαστικά τη παράταση του υπάρχοντος Μνημονίου, και τον Ιούλη ίσως και ένα νέο Μνημόνιο, δεν είναι τυχαία. Ούτε είναι απλά το αποτέλεσμα προδοσίας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Οποιαδήποτε κυβέρνηση στην εξουσία, όσο και “αριστερή” να ήταν, θα εφάρμοζε τις ίδιες περίπου πολιτικές, όσο η Ελλάδα παραμένει μέλος της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Ως εκ τούτου, το φιάσκο του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί απλώς τη χρεοκοπία της ‘παγκοσμιοποιητικής’ Αριστεράς, στην οποία ανήκει ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκείνο όμως που είναι ασυγχώρητο είναι ότι αντί ο ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει στον Λαό το γιατί, μέσα στην ΕΕ, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, προσπάθησε να τον εξαπατήσει με κάθε τρόπο ότι δήθεν κέρδισε τη μάχη της αξιοπρέπειας και της εθνικής κυριαρχίας κλπ Με αυτή την έννοια όσο δεν προχωρούν σε ριζικές αλλαγές έξω από την ΕΕ, είναι και αυτοί δωσίλογοι απέναντι στον Λαό για την αναπόφευκτη συνέχιση της καταστροφής, όπως βέβαια και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που πρωταγωνίστησαν στη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων.

Παγκοσμιοποιητική Αριστερά και αντισυστημικό κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης

Πριν από ένα μήνα, λίγο πριν από τις ελληνικές εκλογές, είχα τονίσει τα εξής σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Podemos, το “αδελφό κόμμα» του, στην Ισπανία:

«Παίρνοντας ως δεδομένη τη δέσμευση (του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και του Podemos στην Ισπανία) στην ΕΕ και το ευρώ, δεν υπάρχει απολύτως καμία πιθανότητα ότι θα μπορέσουν να πάρουν κάποια από τα ριζοσπαστικά μέτρα που απαιτούνται για να ανακουφίσουν πραγματικά την απελπιστική οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του πληθυσμού και στις δύο χώρες, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των περιορισμών που επιβάλλονται από την ΕΕ και των συνταγματικών Συνθηκών που θεσμοθετούν τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.[1]

Το συμπέρασμα αυτό πήγαινε σαφώς κόντρα στην επικρατούσα άποψη ανάμεσα στην «παγκοσμιοποιητική» Αριστερά και τις πολυάριθμές εκδόσεις της (έντυπες και ηλεκτρονικές) σε όλο τον κόσμο.[2] Δηλαδή την Αριστερά που άμεσα η έμμεσα παίρνει ως δεδομένα (και κατά συνέπεια δεν διανοείται να αμφισβητήσει) την παγκοσμιοποίηση και τα θεσμικά της όργανα (π.χ. την ΕΕ). Ο μόνος της στόχος, επομένως, είναι η βελτίωσή τους «από τα μέσα». Στο παρελθόν ονομάζαμε αυτού του είδους την Αριστερά “ρεφορμιστική” για να τη διακρίνουμε από την αντισυστημική ή αντικαπιταλιστική Αριστερά. Ωστόσο, το ισχυρό κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, ήταν σε μεγάλο βαθμό ένα αντισυστημικό κίνημα, το οποίο τελικά συνετρίβη από τον συνδυασμό της κρατικής βίας (στο Σιάτλ, τη Γένοβα, κλπ), αλλά και της συστηματικής προσπάθειας της παγκοσμιοποιητικής Αριστεράς που αναπτύχθηκε εκείνη την εποχή (με τη μορφή κυρίως του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ).

ΜΕ ΤΡΕΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΣΤΟ ΘΕΜΑ «ΕΛΛΑΔΑ»

Μαρτίου 2, 2015 από seisaxthiablog

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Σαρωτικά εγκρίθηκε από την ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας η τετράμηνης διάρκειας συμφωνία της κυβέρνησης Τσίπρα με την ΕΕ, όπως αναμενόταν. Από τη στιγμή που το Βερολίνο είχε επιβάλει όλους τους όρους του, δεν υπήρχε περίπτωση να μην εξασφαλίσει η συμφωνία τη συναίνεση της Μπούντεσταγκ.

Υπέρ τάχθηκαν 542 βουλευτές, κατά μόνο 32 και 13 απείχαν από την ψηφοφορία – ποσοστό ψήφων υπέρ της συμφωνίας… 92,3%! Από τους 32 που ψήφισαν κατά της συμφωνίας, οι 29 ήταν δεξιοί βουλευτές του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και του Χριστιανοκοινωνικού Κόμματος της Βαυαρίας και οι υπόλοιποι 3 ήταν αριστεροί βουλευτές του κόμματος Ντι Λίνκε. Από τους 13 που απείχαν από την ψηφοφορία, οι 10 ήταν αριστεροί και οι 3 δεξιοί. «Η βάση της πρότασης προς τη Βουλή είναι η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης ότι θα υλοποιήσει το πρόγραμμα (σ.σ. δηλαδή το Μνημόνιο) χωρίς καμία επιφύλαξη» υπογράμμισε στην εισηγητική ομιλία του ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

«Η Ελλάδα δεσμεύτηκε να μην προβεί σε μονομερείς ενέργειες χωρίς συνεννόηση με τους θεσμούς (σ.σ. δηλαδή την τρόικα: ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), να ξεπληρώσει όλους τους πιστωτές πλήρως και έγκαιρα, να διατηρήσει το πρωτογενές πλεόνασμα» πρόσθεσε με ιδιαίτερη έμφαση. Πρέπει να επισημάνουμε ότι όλοι ανεξαιρέτως οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος (SPD) και των Πράσινων ψήφισαν χωρίς καμιά απολύτως διαρροή υπέρ της συμφωνίας. «Δεν υπάρχει γερμανική επιβολή επί της Αθήνας ούτε γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη» ισχυρίστηκε από του βήματος της Μπούντεσταγκ ο σοσιαλδημοκράτης βουλευτής Αξελ Σέφερ. «Δεν θα χρηματοδοτήσουμε εμείς τις προεκλογικές υποσχέσεις της ελληνικής κυβέρνησης» διακήρυξε ο βασικός εισηγητής των σοσιαλδημοκρατών Κάρστεν Σνάιντερ, ο οποίος μάλιστα χαρακτήρισε «θεμελιώδες λάθος» το γεγονός ότι η κυβέρνηση Μέρκελ με τη στάση της συνετέλεσε στο ότι «δεν δόθηκε στον Γιώργο Παπανδρέου η ευκαιρία να κερδίσει τη συναίνεση των Ελλήνων στις μεταρρυθμίσεις με δημοψήφισμα το 2011».

ΣΑΡΑ ΒΑΓΚΕΝΧΕΝΤ: ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ ΤΗ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

DIE LINKE: 50 ΝΑΙ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΕΕ, 10 ΑΠΟΧΕΣ , 3 ΚΑΤΑ

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ΕΙΠΕ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΑ ΝΑΙ ΣΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΕΕ ΜΕ 542 ΨΗΦΟΥΣ
Το κόμμα της γερμανικής Αριστεράς Die Linke υπερψήφισε τη "συμφωνία" της ελληνικής κυβέρνησης με το Eurogroup στη γερμανική βουλή. Συγκεκριμένα, 50 βουλευτές του κόμματος υπερψήψισαν την "συμφωνία¨". Τρεις βουλευτές του κόμματος καταψήφισαν, ενώ άλλοι δέκα ψήφισαν "παρών". Οι 3 βουλευτές που καταψήφισαν τη συμφωνία στη Bundestag εξηγούν τους λόγους σε δήλωση τους (βλ. αναλυτικά παρακάτω ολόκληρη τη δήλωση). Το γνωστό στέλεχος, μαρξίστρια αγωνίστρια Σάρα Βάγκενκνεχτ ψήφισε «αποχή» (σ.σ. αντίστοιχο του "παρών" στην ελληνική Βουλή), κατά την ψηφοφορία.

Η Βάγκενκνεχτ είπε στην ομιλία της ότι η ελληνική κυβέρνηση «διαπραγματεύτηκε γενναία» και πέτυχε έναν καλό προσωρινό συμβιβασμό, συμπληρώνοντας: «δεν μπορώ όμως να υπερψηφίσω τη συνέχιση των μνημονίων, της αποικιοκρατικής εξάρτησης και τον διαρκή εκβιασμό της Ελλάδας , που επιβάλει η πολιτική της Γερμανίας».

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ

Συνολικά στη γερμανική Βουλή 542 βουλευτές ψήφισαν υπέρ του ελληνικού αιτήματος, έναντι μόλις 32 που ψήφισαν κατά.

Δεκατρείς βουλευτές ψήφισαν παρών.

Μερικές σκέψεις για την Αριστερά με αφορμή το βιβλίο ‘Οι άλλες ιστορίες’

Του Σίμου Ανδρονίδη

«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πως θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;» (Ναζίμ Χικμέτ, ‘Όπως ο Κερέμ’).

Το βιβλίο του υποδιοικητή Μάρκος, που φέρει τον εύγλωττο τίτλο ‘Οι άλλες ιστορίες’ μας προσφέρει την δυνατότητα συμβολής στη θεωρητική συζήτηση περί Αριστεράς. Και υπάρχει μία νοητή γραμμή που συνδέει την Αριστερά με το βιβλίο του Μάρκος: αυτή η νοητή γραμμή αφορά την «αναζήτηση» του ανθρώπου, του ανθρώπου που μέσα από ρήξεις και υπερβάσεις δημιουργεί την ιστορία του κοινωνικού όλου. Τι σημαίνει αριστερή πολιτική πράξη σήμερα; Ποια είναι η Αριστερά του 21ου αιώνα; Πως προσδιορίζεται; Οι μικρές και έξοχες ιστορίες του εμβληματικού και ταυτόχρονα «πολλαπλού» ηγέτη των Ζαπατίστας επιδιώκουν να απαντήσουν στα συγκεκριμένα ερωτήματα. Και είναι ακριβώς αυτή η προσπάθεια απάντησης που υπερβαίνει τις θεωρητικές αναζητήσεις των «ταγών» της Αριστεράς.Στην περίπτωση των Ζαπατίστας, η Αριστερά συγκροτείται και ανασυγκροτείται καθημερινά. Εκκινώντας από την αφετηριακή πράξη της ζωής και της κοινωνίας «οικοδομεί» ένα στέρεο αξιακό υπόβαθρο, στην «κορυφή» του οποίου στέκει ο άνθρωπος-παραγωγός. Και είναι η Αριστερά ως αξιακή και κανονιστική κατεύθυνση που προσδίδει έναν θετικό και ταυτόχρονα «επιθετικό» προσδιορισμό στον άνθρωπο. Έτσι, ο άνθρωπος μετατρέπεται σε άμεσο παραγωγό, σε άμεσο διαμορφωτή κοινωνικής συνείδησης, σε λυδία λίθο της πράξης και της κοινωνικής αλλαγής.

Οι πολλές «ατομικότητες» συγκροτούν την ενιαία συλλογικότητα της πράξης. Αν η Γαλλική Επανάσταση προσδιόρισε τον άνθρωπο ως πολίτη, η πολιτική αριστερά τον προσδιορίζει ως παραγωγό της νέας κοινωνικής συνείδησης. Στο γίγνεσθαι των Ζαπατίστας και των ιθαγενών της Τσιάπας, η Αριστερά συγκροτείται ως καθημερινή πράξη διαμόρφωσης ενός κοινωνικά διαφορετικού κόσμου. Αυτή η αξιακή αριστερά λειτουργεί ανάγοντας την «μοναδικότητα» και την διαφορετικά σε εργαλεία κατανόησης του ανθρώπου και του κόσμου που μας περιβάλλει. Πρωτίστως όμως, εκκινεί από την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης. Και η ανθρώπινη φύση, σε πείσμα διάφορων απόψεων και αντιλήψεων, περιλαμβάνει την ετερότητα και την διαφορετικότητα. Η Αριστερά των Ζαπατίστας προωθεί την λαϊκή αυτενέργεια και αυτοδιαχείριση.

Η Παγκοσμιοποίηση, η Ρωσία και η Αριστερά *

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ​

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2014/12/07/i-pagkosmiopiisi-i-rosia-ke-i-aristera-takis-fotopoulos/

Περίληψη: Το άρθρο αυτό εξετάζει τη στάση της Αριστεράς σε σχέση με την παγκοσμιοποίηση και δείχνει γιατί ήταν ηθεωρητική αποτυχία της να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινόμενου, αυτού της ανόδου της Υπερεθνικής Επιχείρησης και της συνακόλουθης ανάδυσης της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, καθώς και η συνακόλουθη πολιτική χρεοκοπία της, που αποτέλεσαν τη βασική αιτία της ανόδου τηςεθνικιστικής δεξιάς στην Ευρώπη. Αυτή η νέα εθνικιστική δεξιά αγκαλιάζεται από τα περισσότερα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα από την εργατική τάξη που υποστήριζε συνήθως την Αριστερά, ενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνο την οικονομική παγκοσμιοποίηση, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική καιπολιτιστική παγκοσμιοποίηση, έχοντας πλήρως ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη.

Η Παγκοσμιοποίηση, σε συνδυασμό με την παράλληλη κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όρισαν τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ), η οποία έχει εδραιωθεί τα τελευταία περίπου τριάντα χρόνια, ως αποτέλεσμα της Διεθνοποίησης της Οικονομίας της Αγοράς και της παράλληλης κατάρρευσης του πρώην σοβιετικού μπλοκ. Επιπλέον, μπορεί να δειχθεί ότι η παγκοσμιοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς, που θεμελιώθηκε στη μαζική επέκταση των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων (Πολυεθνικών), μπορεί να είναι μόνο νεοφιλελεύθερη.[1] Με αυτή την έννοια, ο νεοφιλελευθερισμός δεν αντιπροσωπεύει απλά μια αλλαγή πολιτικής ή ένα σατανικό δόγμα (αν όχι μια συνωμοσία!), όπως υποστηρίζει σήμερα το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς, αλλά μια δομική αλλαγή που σηματοδότησε τη μετάβαση σε μια νέα μορφή νεωτερικότητας η οποία ήταν απαραίτητη για την αποτελεσματική λειτουργία των Πολυεθνικών Επιχειρήσεων.

Εδώ όμως, θα πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ της αντισυστημικής Αριστεράς και της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Η πρώτη (κυρίως μαρξιστικής προέλευσης), χαρακτηρίζεται από μια στρατηγική και τακτική που στοχεύουν στην άμεση ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και, ως εκ τούτου, της Διεθνούς Τάξης στο σύνολό της. Από την άλλη, η στρατηγική και τακτική της δεύτερης έχουν άμεσο στόχο την μεταρρύθμιση ή βελτίωση του υπάρχοντος συστήματος, ―έστω και αν η ρητορική τους μπορεί μερικές φορές να αναφέρεται στην τελική αντικατάσταση του καπιταλιστικού συστήματος και της Διεθνούς Τάξης που το στηρίζει.

«Για πρώτη φορά»; του Λευτέρη Ριζά

Διαβάζοντας την προχθεσινή συνέντευξη του Γ. Μηλιού στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ (23-11-14), ξανασκόνταψα σε αυτό που ισχυρίζονται όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ: πως για πρώτη φορά η αριστερά θα κυβερνήσει την Ελλάδα. Κι εννοούν την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που το θεωρούν βέβαιο.

Εδώ, όμως, γίνεται μια διπλή – και από άποψη πολιτικής πρακτικής επικίνδυνη - ιστορική λαθροχειρία:

Πρώτον η αριστερά κυβέρνησε και στο παρελθόν την Ελλάδα. Την πρώτη όχι «ολοκληρωμένα», αλλά σε ένα μεγάλο τμήμα της. Αυτό της ελεύθερης από τους κατακτητές Ελλάδας. Μιλάμε για την κυβέρνηση του «Βουνού» - Κορυσχάδες, κλπ. Η αριστερά αυτής της εποχής και η κυβέρνηση της – ΠΕΕΑ –παρήγαγε σπουδαίο έργο. Όχι μόνο στη δημιουργία νέων, λαογέννητων θεσμών στην τοπική αυτοδιοίκηση, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, στην ισότητα των γυναικών (για πρώτη φορά απέκτησαν όλες τους δικαίωμα ψήφου), κ.ά, αλλά και στην οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής εν γένει. Αυτή η εξουσία της αριστεράς – μάλιστα στηριγμένης στο ένοπλο λαϊκό κίνημα, με αντιφασιστική ιδεολογία - για τους γνωστούς λόγους δεν επεκτάθηκε σε όλη τη χώρα. Αλλά μας έχει αφήσει πλούσια παρακαταθήκη.

Ζαν-Κλοντ Μισεά: Το ηθικό θεμέλιο του σοσιαλισμού

Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Ελληνας αναγνώστης μπορεί να γνωρίσει τη σκέψη του Γάλλου φιλοσόφου Ζαν-Κλοντ Μισεά διαβάζοντας τα τρία βιβλία του που κυκλοφορούν στη γλώσσα μας: «Η εκπαίδευση της αμάθειας» (Βιβλιόραμα, 2002), «Το αδιέξοδο Aνταμ Σμιθ» (Εναλλακτικές εκδόσεις, 2007), «Η αυτοκρατορία του μικρότερου κακού» (Πόλις, 2008). Για να παρουσιάσει τη σκέψη του στο ισπανικό αναγνωστικό κοινό, ο Μισεά έγραψε ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «El Confidantial».Παρουσιάζουμε στη συνέχεια ένα απόσπασμα από το κείμενο αυτό.

Ο επίσημος φιλελευθερισμός υποστηρίζει ότι η ηθική –όπως και η θρησκεία– είναι μια αυστηρά ιδιωτική υπόθεση (καθένας είναι επομένως ελεύθερος να ζει «όπως νομίζει», υπό τον όρο ότι «δεν θα βλάπτει τον άλλον»). Σε αυτήν την οπτική, κάθε άτομο μπορεί να προτιμήσει την αφοσίωση και τη γενναιοδωρία ή, αντίστροφα, τον κυνισμό και την προδοσία. Αυτό δεν αλλάζει τίποτα από το γεγονός ότι οι διάφορες πολιτικές αποφάσεις ενός φιλελεύθερου κράτους δεν πρέπει ποτέ να βασίζονται σε μιαν ιδιαίτερη «ιδεολογία» (είτε αυτή είναι ηθική είτε φιλοσοφική ή θρησκευτική). Αυτές οι αποφάσεις υποτίθεται ότι στηρίζονται στις μόνες αντικειμενικές αναλύσεις, τις οποίες επεξεργάζονται «ειδικοί» που θεωρούνται «ουδέτεροι» και «ανεξάρτητοι» (πρώτοι ανάμεσά τους είναι φυσικά οι οικονομολόγοι και οι «τεχνικοί» του δικαίου). Μια φιλελεύθερη πολιτική λιτότητας, για παράδειγμα, δεν θα επιβληθεί ποτέ στον λαό σαν θεϊκή τιμωρία, σαν ευκαιρία για μια πιο «ενάρετη» ζωή ή σαν λογική εκδήλωση του δικαίου τού πιο ισχυρού. Αυτή θα παρουσιαστεί, αντίθετα, ως η μοναδική «ρεαλιστική» και «επιστημονική» λύση (δεν υπάρχει εναλλακτική λύση) σε ένα συγκεκριμένο οικονομικό πρόβλημα –είτε πρόκειται για εκείνο του «χρέους» είτε για εκείνο της εξόδου από το ευρώ.

Προς μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη

Νοεμβρίου 3, 2014 από seisaxthiablog

Του Τάκη Φωτόπουλου

Το θεσμικό πλαίσιο που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα σε όλο τον κόσμο, δηλαδή σε όλες τις χώρες που έχουν ενσωματωθεί στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αποτελείται από ένα μοντέλο στο οποίο η οικονομική ανάπτυξη (αν όχι η «ανάπτυξη γα την ανάπτυξη»!), είναι ο θεμελιώδης οικονομικός στόχος. Σε αυτό το πλαίσιο, η συνέχιση της ανάπτυξης εξαρτάται από μια διαδικασία περαιτέρω διεθνοποίησης της οικονομίας, που αποτελεί ένα συνεχώς ανανεούμενο φαύλο κύκλο. Η καταστροφή της οικονομικής αυτοδυναμίας δημιουργεί ανάγκες για όλο μεγαλύτερες εισαγωγές και, επομένως, για μεγαλύτερες εξαγωγές για την χρηματοδότησή τους. Όμως, μεγαλύτερες εξαγωγές προϋποθέτουν μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, επομένως παραγωγικότητα, που με τη σειρά της εξαρτιέται βασικά από τις επενδύσεις. Και ποιος ελέγχει το διεθνές εμπόριο, αλλά και τις υπερεθνικές επενδύσεις, σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία; Φυσικά, οι πολυεθνικές, οι οποίες διαθέτουν την παραγωγική και τεχνολογική βάση που επιτρέπουν τη συνεχή αύξηση της παραγωγικότητας που απαιτείται από τον σκληρό διεθνή ανταγωνισμό.

Με άλλα λόγια, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης δεν είναι πια τα έθνη-κράτη που ανταγωνίζονται για το μοίρασμα των αγορών, αλλά οι πολυεθνικές που κυβερνούν σήμερα τον κόσμο, ανεξάρτητα από τη χώρα που εστιάζουν τις δραστηριότητές τους. Έτσι, το γεγονός ότι π.χ. η Κίνα παρουσιάζεται σήμερα ως οικονομική υπερδύναμη δεν είναι ένα οικονομικό θαύμα, αλλά απλώς μια οικονομική οφθαλμαπάτη. Είναι αρκετό να σταματήσει να παρέχει τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα», που προσφέρει σήμερα, ιδίως όσον αφορά στο φθηνό κόστος παραγωγής στις πολυεθνικές, για να τελειώσει σε μια νύχτα το «όνειρό» της, όταν οι πολυεθνικές θα μετακομίσουν π.χ. στη γειτονική «δύναμη» Ινδία, ή σε μία από τις πολλές άλλες χώρες που τις ικετεύουν να επενδύσουν στην δική τους περιοχή.

Είναι, επομένως, σαφές ότι ο θεμελιώδης στόχος της κοινωνικής πάλης, σήμερα, δεν μπορεί παρά να είναι η πλήρης ρήξη με την παρούσα ΝΔΤ και η οικοδόμηση μιας νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα θεμελιώνεται σε κυρίαρχα και οικονομικά αυτοδύναμα έθνη-κράτη. Οι συνθήκες ουσιαστικής πολιτικής και οικονομικής «κατοχής», κάτω από τις οποίες ζούμε σήμερα, σημαίνουν ότι πραγματική Αντίσταση είναι δυνατή μόνο στο πλαίσιο παλλαϊκών Μετώπων για Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση (ΜΕΚΕΑ), με στόχο την οικονομική και την εθνική κυριαρχία, μέσα από την ρήξη με την ΝΔΤ. Στη συνέχεια, όταν ο λαός μιας συγκεκριμένης χώρας θα έχει έλθει σε παρόμοια ρήξη, θα πρέπει να ενωθεί με τους αγωνιζόμενους λαούς άλλων χωρών σε παρόμοιο οικονομικό επίπεδο για να σχηματίσουν νέες οικονομικές ενώσεις κυρίαρχων εθνών ώστε να επιτύχουν, σε συλλογικό επίπεδο, την οικονομική αυτοδυναμία τους. Σε ένα περιβάλλον, δηλαδή, που θα κάνει αδύνατη την μεταφορά οικονομικών πλεονασμάτων μεταξύ χωρών. Για όλα αυτά, βέβαια, οι λαοί, που τα «οσμίζονται» βέβαια, δεν ακούνε τίποτα από τα ΜΜΕ που τους βομβαρδίζουν με ασημαντότητες ή εσκεμμένες διαστρεβλώσεις, μια «Αριστερά» που περί άλλα τυρβάζει και τις…βαθυστόχαστες αναλύσεις (συνήθως καλοπληρωμένων «διανοητών») που συμπεραίνουν ότι φταίει η «παθητικότητα» τους που δεν κατεβαίνουν στους δρόμους!

Με αυτή την έννοια, η ολοκλήρωση μιας Ευρασιατικής Ένωσης, όπως είχε αρχικά σχεδιαστεί, δηλαδή, ως μια οικονομική ένωση κυρίαρχων κρατών που, στην ολότητά τους, θα εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία, και θα είχαν την δυνατότητα να επιβάλουν οποιουσδήποτε κοινωνικούς ελέγχους αποφασίσουν πάνω στις αγορές, θα ήταν ένα γεγονός τεράστιας σημασίας για την ανάπτυξη μια νέας δημοκρατικής διεθνούς τάξης που θα αντικαθιστούσε, τελικά, την σημερινή εγκληματική ΝΔΤ, η οποία έχει ήδη καταστρέψει τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη. Ιδιαίτερα, μάλιστα, αν η Ευρασιατική Ένωση θα εξαπλωνόταν ώστε να καλύπτει επίσης όλους τους λαούς της γης, οι οποίοι σήμερα αγωνίζονται ενάντια στην Υπερεθνική Ελίτ για την εθνική τους κυριαρχία και αυτοδιάθεση, είτε στον Αραβικό κόσμο (Συρία, Ιράν, Ιράκ, Λιβύη κ.λπ.), είτε στη Λατινική Αμερική (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία) και αλλού.

Έτσι, η νέα δημοκρατική διεθνής τάξη των κυρίαρχων και αυτοδύναμων Εθνών θα μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για την υπέρβαση των ιστορικών συστημάτων ελέγχου (ιδιωτικού έναντι κρατικού) πάνω στα μέσα παραγωγής και διανομής. Σήμερα, το ιστορικά κρίσιμο ζήτημα είναι πώς θα δημιουργηθούν οι συνθήκες ώστε ο έλεγχος των μέσων παραγωγής να ασκείται άμεσα από την κοινωνία, μέσα από τις συνελεύσεις των πολιτών, οι οποίες θα καθορίζουν τις οικονομικές και πολιτικές διαδικασίες. Αυτό είναι ιδιαίτερα επιτακτικό καθήκον σήμερα, όταν έχει πλέον συνειδητοποιηθεί πλήρως ότι η κατάρρευση του διπολικού ψυχροπολεμικού κόσμου αντί να οδηγήσει στην δημιουργία ενός μαζικού κινήματος προς αυτή την κατεύθυνση, οδήγησε στο ακριβώς αντίθετο: την δημιουργία του παρόντος εγκληματικού μονοπολικού κόσμου και την παράλληλη ανάπτυξη μιας εκφυλισμένης «Αριστεράς» που άμεσα ή έμμεσα τον στηρίζει. Είτε υποστηρίζοντας ότι θα τον αλλάξει «από τα μέσα» (το γνωστό παραμύθι κάθε βολεμένου «αριστερού»), είτε υποστηρίζοντας ότι όλα τα κινήματα που αναπτύσσονται σήμερα «από κάτω» κατά της ΝΔΤ του μονοπολικού κόσμου μας δεν εκφράζουν τελικά παρά ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ότι μόνο η παγκόσμια επανάσταση θα μας σώσει, κάποτε στην επομένη χιλιετηρίδα!

Η ανάπτυξη, επομένως, του αγώνα των λαών για μια νέα δημοκρατική διεθνή Τάξη θα οδηγήσει πιθανότατα σε μια μεταβατική περίοδο, στην οποία θα συνυπάρχει σε κατάσταση συνεχούς έντασης, η σημερινή ΝΔΤ με τον νέο κόσμο των αυτοδύναμων και κυρίαρχων λαών που θα μπορούσε να εκπροσωπεί η Ευρασιατική Ένωση, με κορμό το μεγάλο πατριωτικό μέτωπο κατά της παγκοσμιοποίησης του Ρωσικού λαού που συνενώνει από κομουνιστές και ριζοσπαστικούς σοσιαλδημοκράτες μέχρι ορθόδοξους και εθνικιστές. Αυτό, βέβαια, εάν τελικά ηττηθεί η «πέμπτη φάλαγγα» των «φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών» μέσα στη Ρωσία που σήμερα είναι σε αδυσώπητο αγώνα ―με την αμέριστη βέβαια στήριξη της Υπερεθνικής Ελίτ― με το Μέτωπο αυτό. Μια στρατηγική σαν την παραπάνω θα επιτρέψει την οικοδόμηση «από τα κάτω» μια νέας μορφής διεθνισμού που θα εμπνέεται από τις αρχές της αλληλεγγύης και της αμοιβαίας βοήθειας, αντί για τις καταστροφικές αρχές της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους όπως σήμερα.