Tο πνεύμα των Πρεσπών να αρχίσει να μεταγγίζεται στην εκπαίδευση

"Ας δούμε τον ελληνισμό με τα μάτια των ξένων, τούτη τη φορά με τα μάτια των Ιρανών, που ως οι Πέρσες των Αρχαίων, ήταν ο μεγάλος άλλος"

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ESOS

Ο πρόεδρος του Εθνικού Διαλόγου για την παιδεία Αντώνης Λιάκος γράφει στον προσωπικό του ιστότοπο, για την Συμφωνία των Πρεσπών :

Είπαμε ότι η συνθήκη των Πρεσπών δεν αφορά τόσο τους Βορειομακεδόνες, αλλά εμάς τους Ελληνες. Πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε την ιστορία μας διαφορετικά από ότι την έχουμε μάθει στα σχολεία, και αυτή η γνώση πρέπει να διαχυθεί στο κοινωνικό σώμα επηρεάζοντας την ιστορική κουλτούρα.

Δεν έχουμε να χάσουμε αλλά να κερδίσουμε από μια τέτοια προσέγγιση. Δεν θα εμπλουτίσουμε απλώς τις γνώσεις μας.

Θα αποκτήσουμε μια σύνθετη οπτική γωνία να βλέπουμε το παρελθόν και τα μεγάλα νήματα που το διασχίζουν.

Ας δούμε τον ελληνισμό με τα μάτια των ξένων, τούτη τη φορά με τα μάτια των Ιρανών, που ως οι Πέρσες των Αρχαίων, ήταν ο μεγάλος άλλος.

Ηταν έτσι; Η μήπως μάθαμε τον ελληνισμό μας με τα οριενταλιστικά μάτια της αποικιοκρατίας;

Αξίζει να διαβαστεί, ιδιαίτερα από τους εκπαιδευτικούς για να αρχίσει το πνεύμα των Πρεσπών να μεταγγίζεται στην εκπαίδευση.

Προς Φιλιππησίους, Θεσσαλονικείς και λοιπούς Μακεδόνες πλην διεθνιστών, το ανάγνωσμα..

Του Κώστα Μαντατοφόρου

 Επειδή η προπαγάνδα και η αγυρτεία των διεθνιστών έχει πιά θεριέψει κι επειδή τα παχιά λόγια τους περί "ανθρωπιστικής" κατάργησης των συνόρων και ελεύθερης διακίνησης προσώπων και ιδεών χρησιμοποιούνται κατά κόρον απ' το σύστημα ως ο φερετζές τού
π@@στη,
     ..θα θέλαμε να θέσουμε προς διεθνιστές και υποστηρικτές της συμφωνίας των Πρεσπών (ως κάτι σπουδαίο που τερματίζει επιτέλους και επιτυχώς για την Ελλάδα μία εκκρεμότητα τόσων ετών) λίγα λαϊκά-απλοϊκά ερωτήματα,
     ..παρέα με κάποιες σκέψεις και παρατηρήσεις.

     Στην επίμαχη συμφωνία (που όπως λέει κι ο Στάθης δεν πρόκειται για έναν έντιμο συμβιβασμό, αλλά για μια άτιμη εκτέλεση διαταγών) υπάρχει ρητή η αναγνώριση μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας,
     ..και προφανώς αναφέρεται  στην εθνότητα και την γλώσσα του κρατιδίου των Σκοπίων, αλλιώς δεν θα υπήρχε η ανάγκη ξεχωριστής και ρητής αναγνώρισης.
     Δηλαδή ο Φίλιππος, ο Αμύντας, ο Αντίγονος, ο Αρχέλαος, ο Σέλευκος, ο Περδίκκας, ο Παρμενίωνας, ο Αλέξανδρος, ο Κλείτος, ο Ηφαιστίωνας και άλλοι εκατοντάδες
     (στα ονόματα των οποίων η ετυμολογική ανάλυση είναι κατάφορα ελληνική)
ήταν σλαβικής καταγωγής όπως οι ρώσοι, οι πολωνοί, οι τσέχοι, οι ουκρανοί, που εμφανίστηκαν στο ιστορικό προσκήνιο τουλάχιστον εννέα αιώνες μετά τους πιό πάνω αρχαίους μακεδόνες;
      Ή η γλώσσα που μιλούσαν, και αυτή που βρέθηκε σε επιγραφές στα ερείπια και τους τάφους της Πέλλας, του Δίου, των Φιλίππων, της Αμφίπολης, της Βεργίνας, των Σταγείρων, είναι αυτή που μιλάει ο κύριος Ζάεφ,
     ..αυτή δηλαδή που αναγνωρίστηκε με την συμφωνία των Πρεσπών ως "μακεδονική γλώσσα";
     Ο Αριστοτέλης δηλαδή - ο Σταγειρίτης φιλόσοσφος και ίσως ο μεγαλύτερος του αρχαίου κόσμου-δίδασκε και έγραφε την σλαβική "αναγνωρισμένη μακεδονική" ιδιόλεκτο των Σκοπίων; 
     Υπάρχει άραγε ασφαλέστερο κριτήριο της συνέχειας μιάς φυλής, μιάς εθνότητας απ' την ίδια την γλώσσα;
     Και υπάρχει μεγαλύτερη προδοσία απ' το να παραδίνεις (κατ' εντολή) το όνομα μιάς τέτοιας γλώσσας και μιάς τέτοιας φυλής προς επίσημη "αναγνωρισμένη" χρήση άλλου έθνους άλλου κράτους;

Οι «ταλιμπάν» του εθνομηδενισμού και η εθνική ταυτότητα - Σταύρος Λυγερός

 

Παραδοσιακά στην Ελλάδα οι άρχουσες ελίτ, λόγω του μεταπρατικού χαρακτήρα τους και κατ’ επέκτασιν του ισχυρού συνδρόμου εξάρτησης από τη Δύση, αντιλαμβάνονταν την έννοια του εθνικού συμφέροντος συχνά με διαφορετικό τρόπο από το λαϊκό σώμα, από τον κορμό της κοινωνίας. Αυτή η απόκλιση εμφανιζόταν κυρίως στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής. Από ένα χρονικό σημείο και πέρα, όμως, η απόκλιση αυτή εμφανίσθηκε και στον χώρο της εκπαίδευσης. Για την ακρίβεια μία ομάδα ιστορικών, με επικεφαλής τον Αντώνη Λιάκο, προσπαθούν μέσω της αποδόμησης να υφαρπάξουν την εθνική ταυτότητα.

Η επιχείρηση αυτή εκδηλώθηκε όταν άρχισαν να επικρατούν μεταμοντέρνες αποδομητικές αντιλήψεις αφενός σε νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας ανώτερα και μεσαία αστικά στρώματα, αφετέρου στον χώρο της Αριστεράς. Η διαμάχη για το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού της Ρεπούση πριν 11 χρόνια ήταν σημείο καμπής αυτής της επιχείρησης, η οποία ακολουθεί παρασκηνιακές διαδρομές και οχυρώνεται πίσω από τον ισχυρισμό της επιστημονικής αυθεντίας.

Ο πυρήνας εκείνης της διαμάχης ήταν βαθύτατα ιδεολογικός και αφορούσε ακριβώς τον διαφορετικό τρόπο, με τον οποίον γίνεται αντιληπτή στις σημερινές συνθήκες η έννοια του ίδιου του έθνους και τελικώς η έννοια της εθνικής ταυτότητας. Στη μία πλευρά ήταν οι δυνάμεις της αποδόμησης στο όνομα της καταπολέμησης του εθνικισμού. Στην άλλη οι δυνάμεις που θεωρούν τον πατριωτισμό θεμελιώδη ορίζουσα ενός εθνικού κράτους, όπως η Ελλάδα.

Πέρα από την κάθετη ιδεολογική διάκριση σε Αριστερά-Δεξιά, που σε γενικές γραμμές αντιστοιχεί στον κομματικό χάρτη, έχει διαμορφωθεί και μία δεύτερη, η οποία τέμνει οριζοντίως και τις πολιτικές και τις κοινωνικές ελίτ. Όπως συμβαίνει πάντα δε σε τέτοιες αντιπαραθέσεις, και στη μία και στην άλλη πλευρά στοιχίζονται διαφορετικές μεταξύ τους δυνάμεις. Μακάρι στη μία να υπήρχαν μόνο κάποιοι γραφικοί εθνικιστές, ή στην άλλη μόνο κάποια αντεθνικά στοιχεία. Έχουμε, όμως, να κάνουμε με δύο ρεύματα, στους κόλπους των οποίων υπάρχουν και σοβαρές και γελοιογραφικές εκδοχές, και συντηρητικοί και προοδευτικοί, και ιδεολόγοι και ωφελιμιστές.

Κάθε λογικός Έλληνας συμφωνεί ότι η Ελλάδα πρέπει να είναι εξωστρεφής, πρέπει να συμμετέχει δυναμικά και δημιουργικά στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν θα το κάνει, κουβαλώντας τις εθνικές της αποσκευές, ή ως εθνικά πολτοποιημένη κοινωνία, προσαρμοσμένη στις προδιαγραφές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης.

Εθνομηδενισμός και εθνική ταυτότητα

Τα νέα Προγράμματα Σπουδών για την Ιστορία. Πώς θα διδάσκεται, πώς θα αξιολογείται.

Δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα του ΙΕΠ τα νέα προγράμματα σπουδών για το μάθημα της Ιστορίας στο Δημοτικό, Γυμνάσιο και Α΄Λυκείου.

Στην εισαγωγή των νέων προγραμμάτων σπουδών παρουσιάζονται οι σκοποί, οι μέθοδοι και τα μέσα διδασκαλίας του μαθήματος καθώς και ο τρόπος αξιολόγησης:

Σκοποί του μαθήματος της ιστορίας

Διαμόρφωση ιστορικής συνείδησης

Καλλιέργεια ιστορικής σκέψης

Καλλιέργεια εθνικής ταυτότητας

Καλλιέργεια δημοκρατικής συνείδησης

Καλλιέργεια ανθρωπιστικών αξιών

Μέθοδοι και μέσα διδασκαλίας και μάθησης

Το μάθημα της Ιστορίας δεν θα απελευθερωθεί από τα δεσμά της μετωπικής αφήγησης και της μηχανικής αποστήθισης, παρά μόνο όταν αναμορφωθεί με βάση τις σύγχρονες θεωρίες μάθησης. Η θεωρία του οικοδομισμού/κονστρουκτιβισμού, η κοινωνικοπολιτισμική θεωρία, οι θεωρίες της εμπλαισιωμένης μάθησης και της γνωστικής μαθητείας υποστηρίζουν ότι ο άνθρωπος κατακτά ουσιαστικά τη γνώση με ενεργητικό τρόπο, ερευνώντας, ανακαλύπτοντας και στοχαζόμενος, ενταγμένος σε ομάδες όπου αλληλεπιδρά, προχωρώντας βήμα προς βήμα από τα γνωστά στα άγνωστα. Και τα κάνει όλα αυτά, όταν τον ενδιαφέρει και έχει κίνητρο, όταν και επειδή επιθυμεί να εμπλακεί σε μια διαδικασία αναζήτησης για να λύσει ένα πρόβλημα, μια γνωστική απορία, όταν αποκτά νόημα γι’ αυτόν η διαδικασία. Διαμορφώνοντας ανάλογα μαθησιακά περιβάλλοντα, διδάσκοντας μέσα σε αυτά και, κυρίως, αναγνωρίζοντας νέα, παιδαγωγικά έγκυρα και λειτουργικά αξιολογικά κριτήρια, οι εκπαιδευτικοί μπορούν να κινητοποιήσουν το ενδιαφέρον των μαθητών/τριών τους και να τους προσφέρουν συναρπαστικές γνωστικές εμπειρίες πλήρεις ιστορικού νοήματος.

Για να επιτευχθεί αυτό όμως πρέπει να τηρούνται ορισμένες προϋποθέσεις:

Η παιδαγωγική διάσταση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου

Όταν το παρελθόν παιδεύει…Η παιδαγωγική διάσταση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου

 Του Αθανάσιου Γκότοβου* από την ιστοσελίδα huffingtonpost.gr

Θεωρητικά ο οπαδός ενός πρωτόγονου ωφελιμισμού θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς αφορά το παρόν ή το μέλλον και ότι γνώσεις γύρω από το παρελθόν και την εξέλιξή του είναι απώλεια πολύτιμου για άλλα πεδία μάθησης χρόνου. Δεν είναι, άλλωστε, λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η παιδεία πρέπει να οδηγεί σε κάτι πρακτικό, σε χειροπιαστές δεξιότητες. Ότι πρέπει να έχει εφαρμογές στην καθημερινότητα, να είναι χρηστική και να λειτουργεί ως εργαλείο «επίλυσης προβλημάτων».

Δεν είναι, επίσης, δύσκολο να φανταστεί κανείς α-ιστορικούς (ή ανιστόρητους) ανθρώπους, πολίτες που ούτε γνωρίζουν, αλλά ούτε και ενδιαφέρονται ή επιθυμούν να μάθουν ποιο ήταν το παρελθόν, και που αισθάνονται πολύ άνετα με την κατάσταση αυτή. Τουλάχιστον τόσο άνετα, όσο και εκείνοι που δεν μπορούν να λύσουν εξισώσεις, επειδή δεν είναι μαθηματικοί ή δεν μπορούν να διαβάσουν Θουκυδίδη από το πρωτότυπο, διότι δεν είναι φιλόλογοι.

Έτσι και με την Ιστορία: η ενασχόληση με το παρελθόν, λένε, είναι ιδιαιτερότητα των ιστορικών και η γνώση του παρελθόντος είναι υποχρέωση των ειδικών.

Η σχέση της νέας γενιάς με την Ιστορία στην Ελλάδα – και όχι μόνον εδώ – είναι προβληματική και υπάρχουν λόγοι γι αυτή την εξέλιξη. Ένας από τους πιο βασικούς είναι η κατάσταση που επικρατεί με τη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Για λόγους που δεν μπορούν να συζητηθούν εδώ, η Ιστορία στο σχολείο έγινε ένα αποτυχημένο μάθημα, χωρίς να φταίει η ίδια γι αυτό και μάλλον χωρίς η αποτυχία να βαρύνει πρωτίστως τους διδάσκοντες.

Το παρελθόν, έτσι όπως το προδιαγράφουν τα αναλυτικά προγράμματα και το εμφανίζουν στους μαθητές τα σχολικά εγχειρίδια, προκαλεί φόβους και ενεργοποιεί άμυνες. Αντί να δημιουργεί έλξη και έρωτα για την ιστορία, χαρά στην απόκτηση της ιστορικής γνώσης, εσωτερική ικανοποίηση και ευφορία από την αντικατάσταση του σκότους της άγνοιας για τα συμβάντα με το φως της ιστορικής γνώσης για τη δράση ατόμων, ομάδων και οργανισμών, προκαλεί τάσεις φυγής, περιχαράκωση στο παρόν, έλξη για τις εφαρμογές και τις επιστήμες των εφαρμογών, επιθυμία απαλλαγής από την ιστορική αφήγηση.

Επιτέλους... κάποιος κατάλαβε! H συνταγή διάλυσης των εθνών...

Απόστολος Αποστολόπουλος

Η ΕΕ αλλά και όλο το οικοδόμημα της Δύσης κλυδωνίζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Οι δυτικές ελίτ είναι υποχρεωμένες να κάνουν κρίσιμες επιλογές για το μέλλον. Διακυβεύεται η εξουσία τους, ίσως για πρώτη φορά τόσο σοβαρά από τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Μάης του 68′ προκάλεσε αναταραχή αλλά αποδείχθηκε ευεργετική ένεση ανανέωσης, μπήκε φρέσκο αίμα στους...

κύκλους της εξουσίας. Τυπικό σύμβολο ο Κον Μπεντίτ, αν και ο συγκεκριμένος αποδείχθηκε απλή μετριότητα.

Η πτώση της ΕΣΣΔ ήταν κι αυτή ευεργετική για το σύστημα αλλά δημιούργησε αυταπάτες, ειδικά στις ΗΠΑ, περί του τέλους της Ιστορίας (κάτι σαν το χιλιόχρονο, χιτλερικό, Ράϊχ) και οι θετικές επιπτώσεις ήταν προσωρινές. Τα προβλήματα επανέρχονται με δριμύτητα και ο κόσμος στη Δύση αναδεύεται σαν να ξυπνάει από λήθαργο. Ίσως ο κομουνιστικός κίνδυνος να είναι ακόμα χρήσιμο σκιάχτρο για τους ανόητους. Ίσως οι κραυγές περί φασιστικού κινδύνου να παρασύρουν μερικούς, εξίσου ανόητους. Ωστόσο πρόκειται για ασπιρίνες ενώ ο ασθενής πάσχει από προϊούσα παράλυση.

Ο κίνδυνος για τις ελίτ είναι πλέον η αφύπνιση του κόσμου, των μεσαίων και των λαϊκών στρωμάτων. Και κυρίως ότι αυτή η αφύπνιση γίνεται αργά αλλά πολύ σταθερά. Αποκτά θεμέλια. Δεν είναι αποτέλεσμα ταραχών (έργο ενίοτε ύποπτων μηχανισμών) και παρορμητικών εξεγέρσεων.

Τι αλλάζει στην Ιστορία της Β' Λυκείου

Τι θα ανακοινωθεί αύριο

Μια συντηρητική προσέγγιση στη διδασκαλία της Ιστορίας χωρίς μεταρρυθμιστικές νότες αλλά με τη χρυσόσκονη της εξιστόρησης των σύγχρονων γεγονότων (Αραβική Ανοιξη, φονταμενταλισμός, προσφυγικό ζήτημα) αποτελεί η νέα πρόταση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής για τη διδασκαλία της Ιστορίας στη Β΄ Τάξη του Λυκείου.

«ΤΑ ΝΕΑ» παρουσιάζουν, μία ημέρα πριν από την ανακοίνωση των νέων αναλυτικών προγραμμάτων του υπουργείου Παιδείας ώς την Α΄ Λυκείου, την πρόταση του ΙΕΠ για τη διδασκαλία της Ιστορίας στην κρίσιμη Β΄ Λυκείου που θα είναι η τάξη – κλειδί για την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών των μαθητών, ενώ θα τους προετοιμάζει για το προπαρασκευαστικό προς τα ΑΕΙ έτος της Γ΄ Λυκείου, σύμφωνα με τη φιλοσοφία των αλλαγών που σχεδιάζει ο Κώστας Γαβρόγλου.

Κοινό χαρακτηριστικό τόσο της νέας πρότασης για τη Β΄ Λυκείου όσο και των προγραμμάτων από τη Γ» Δημοτικού ώς την Α΄ Λυκείου που ανακοινώνονται αύριο είναι η πληθωρική ύλη, που δύσκολα θα βοηθήσει τους μαθητές να κατανοήσουν έννοιες ή κοινωνικές περιόδους. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Νεότερη Ιστορία, σε μία διδακτική ώρα την εβδομάδα όλο τον χρόνο, οι μαθητές θα πρέπει να διδαχτούν θέματα όπως τα αποτελέσματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ολόκληρος ο μεταπολιτευτικός κόσμος και να φτάσουν μέχρι τις σημερινές ημέρες και την Αραβική Ανοιξη. Ωστόσο η νέα πρόταση για τη Β΄ Λυκείου επικεντρώνει περισσότερο στην κοινωνική Ιστορία, μοιάζει να επαναλαμβάνει το πρόγραμμα της Γ΄ Γυμνασίου, πασπαλισμένο όμως και εδώ με πληροφορίες σχετικά με τις σύγχρονες κοινωνίες, τα προβλήματα και τις απειλές τους. Το νέο μάθημα μάλιστα δεν θα έχει καν τη λέξη «Ιστορία» στον τίτλο του, καθώς επεκτείνεται και ονομάζεται «Μορφές πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης του νεότερου και σύγχρονου κόσμου», με ιδιαίτερη έμφαση στις διεθνείς – ευρωπαϊκές εξελίξεις. Καλύπτει γραμμικά σχεδόν όλα τα γεγονότα από τον 18ο αιώνα μέχρι και σήμερα και βέβαια είναι παραφουσκωμένο με γεγονότα.

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος,ως σύμβουλος του στρατηγού Σαράφη, με τον Γιαννη Ζέβγο τον Θ. Τσάτσο και τον Π. Ρούσσο.

Στην καλημέρα της η Anna Staikou  μας μνημονεύει το Κωνσταντίνο Δεσποτόπουλο και τη σπουδαία σκέψη του με μία επιστολή στις 28 Ιανουαρίου 2010 στην εφημ. Καθημερινή.

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Κύριε διευθυντά

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.

Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων.

4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

Αρκεί ο «εθνολαϊκισμός»;

Οι νέες διαιρέσεις και ο κίνδυνος αναζωπύρωσης των εμφυλιακών συνδρόμων

του Γιώργου Ρακκά από την Ρήξη φ. 145

Η επινόηση και η κατάχρηση του όρου «εθνολαϊκισμός» από το πολιτικό κατεστημένο αναδεικνύει με αρνητικό τρόπο το τεράστιο ρήγμα που η ίδια η παγκοσμιοποίηση προκάλεσε στις σύγχρονες δημοκρατίες.

Αν συνειδητοποιήσουμε ότι στην ιστορική και όχι στη θεωρητική της εκδοχή, η ίδια η έννοια της δημοκρατίας είναι τρόπον τινά «εθνολαϊκιστική», μιας και έλαβε σάρκα και οστά μέσα στην εθνική κοινότητα, καθώς οι μάζες εισήλθαν στην ιστορία και διεκδίκησαν τη συγκρότησή τους στο ενεργό πολιτικό υποκείμενο που σηματοδοτείται με την έννοια «λαός», και έρχεται να υποκαταστήσει την έννοια του «δήμου» με την οποία είχε συνδεθεί στην αρχαιότητα.

Το γεγονός ότι φτάσαμε, στην τρέχουσα πολιτική ορολογία, να ορίζεται ο «εθνολαϊκισμός» ως εχθρός της δημοκρατίας, αντί να αποτελεί ένα –ίσως κακόηχο– συνώνυμό της, αποκαλύπτει το κεντρικό πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες, ιδίως στη Δύση. Στο μέτρο που οι πολιτικές εκφράσεις της μεγάλης δεξαμενής των ηττημένων της παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι σταδιακά πετάχτηκαν έξω από το κοινωνικό συμβόλαιο, και τους μηχανισμούς της πολιτικής εκπροσώπησης, αντιμετωπίζονται με τους όρους μιας «εξωτερικής απειλής» τότε έχουμε να κάνουμε με τη σιωπηρή παραδοχή μιας πράξης απροκάλυπτου αποκλεισμού: Για όλους εκείνους που στηλιτεύουν τον «εθνολαϊκισμό», οι μάζες που τον δυναμώνουν είναι οι «βάρβαροι» του πολιτικού συστήματος, εκείνοι που βρίσκονται έξω από τα τείχη του και το πολιορκούν.

Αξίζει να παρακολουθήσει κανείς με αυτόν τον τρόπο την αντιλαϊκιστική ρητορική των ελίτ: Η ορολογία της, ο τρόπος που σκιαγραφεί τη φιγούρα αυτών των «βαρβάρων» χρησιμοποιώντας εναντίον τους εκφράσεις πολιτισμικής και μορφωτικής απαξίωσης: Οι «απ’ έξω», οι «μάζες», διασύρονται ως πολιτικά αναλφάβητοι, χειραγωγήσιμοι απ’ τις ψευδείς ειδήσεις και τις συνωμοσιολογικές προλήψεις, πολιτισμικά καθυστερημένοι, καθώς είναι ανίκανοι να συλλάβουν το θεμελιώδες για τη σύγχρονη εποχή, κοσμοπολίτικο πολυπολιτισμικό γεγονός. Ακόμα χειρότερα, αυτές τους οι αδυναμίες χρεώνονται «στην κοινωνική τους φύση», πιστεύεται δηλαδή ότι αποτελούν απότοκο της ίδιας τους της οικονομικής και μορφωτικής υστέρησης – και είναι αυτό το σημείο στο οποίο η αντιλαϊκιστική ρητορική εναγκαλίζεται έναν κοινωνικό δαρβινισμό τόσο σκληρό, που αγγίζει τα όρια του ταξικού ρατσισμού.

Ο «γλωσσικός φασισμός» και η Αρία Γλώσσα Ή η γλωσσική ευγονική

Μιχάλης Σταυρή


Ο «γλωσσικός φασισμός» και η Αρία Γλώσσα
Ή η γλωσσική ευγονική

Δεν ξέρω με ποιου την πρωτοβουλία οργανώθηκε η συγκεκριμένη συζήτηση. Αντιλαμβάνομαι, όμως, ότι αν ο εμπειρογνώμων κύριος Χριστοφίδης είχε σε ελάχιστο βαθμό ευθιξία και αν ήταν όντως συνεπής στις αρχές που διακηρύσσει για ισότητα και ελευθερία, για δημοκρατία και ειρήνη, όχι μόνο δεν θα λάμβανε μέρος αλλά θα έβαζε τις φωνές στους ιθύνοντες:

«Ποιοι είσαστε εσείς οι γνωστικοί που ταμπελώνετε τόσο εύκολα όσες χιλιάδες διαφώνησαν (έστω παραπλανημένοι) με τις μεθόδους μας; Ποιοι είσαστε εσείς οι θεόσταλτοι που τσουβαλιάσατε με τόση άνεση χιλιάδες συμπολίτες μου ως "εθνικιστές" επειδή αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά; Ποιοι είσαστε εσείς οι επαΐοντες που αφ' υψηλού και ανωνύμως στιγματίσατε 170τόσους σ υ ν α δ έ λ φ ο υ ς μου που επωνύμως εξέφρασαν τη διαφωνία τους στη βάση επιχειρημάτων; Ποιοι είσαστε εσείς οι σοφοί, οι της δημοκρατικής γλώσσας μετέχοντες, που θεωρείτε ότι όσοι δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες με 'σας λέξεις είναι ένοχοι "γλωσσικού φασισμού"; Ποιοι είσαστε εσείς οι υπεράνθρωποι, με τον λόγο θέσφατο και την αλήθεια γνώμη, που αντιμετωπίζετε τους διαφωνούντες με τόση απαξίωση και υψαυχενισμό; Εσείς με την "Αρία σας Γλώσσα", την πιο αληθινή από όλες τις γλώσσες, προϊόν γλωσσικής ευγονικής, αποτέλεσμα διύλισης των λέξεων για να φτιάξετε τις "υπερ-λέξεις" σας, να πάτε να πνιγείτε! Εγώ είμαι με τον λαό!».

Ο κύριος Χριστοφίδης δεν απάντησε κάτι τέτοιο. Ο κύριος Χριστοφίδης ευχαριστεί τους γνωστικούς και ασμένως αποδέχεται την πρόσκληση.

Γλωσσάριο ΟΑΣΕ για προσβολή λέξεων με σημασία

Κυριάκος Χαραλαμπίδης

Όταν είδα τις «Λέξεις που έχουν σημασία», με τον ένστολο υπότιτλο «Γλωσσάριο για τη δημοσιογραφία στην Κύπρο», ένιωσα να εξίσταμαι και ν’ απορώ –καθότι ποιητής– και δεν ήξερα από ποιαν άκρη (ποιον στίχο) του μυαλού να πιαστώ. Παράλληλα ο κύριος Αρλέμ Ντεζίρ, με την μακροσκελή προσωνυμία «Αντιπρόσωπος του Γραφείου της Ελευθερίας του Τύπου του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη», διήγειρε την  περιέργειά μου να πληροφορηθώ κάτι… λιγότερο γι’ αυτόν. Με τη βοήθεια του διαδικτύου έμαθα πως αξιώθηκε «να δει το φως του ήλιου» –καταπώς θα έλεγε ο Όμηρος σε σύγχρονη αρκαδοκυπριακή μετάφραση– δεκαπέντε μόλις χρόνια πριν από την τουρκικό Αττίλα ή έστω την «εισβολή», αν επιτρέπεται η λέξη.

Ο πατέρας του είναι μαρτινικανός και η μητέρα του αλσατιανή. Ουδείς ψόγος ως προς αυτό. Δικαίωμα του παιδιού να διαλέγει τους γονείς που θα τον γεννήσουν – άλλωστε ο ρόλος τους, όπως συμβαίνει και με το «Γλωσσάριο», είναι συμβουλευτικός. Το περίεργο στην περίπτωσή  του είναι ότι διετέλεσε Υπεύθυνος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του γαλλικού κράτους, καθώς και Πρώτος Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της χώρας του – λέξεις που έχουν σημασία, αλλά ιδού πώς κατατρίβονται οι έννοιες και πώς εκπίπτουν!

Αν τύχαινε να τον συναντήσω, θα του έκανα ταχύρρυθμο μάθημα ανθρωπογνωσίας και ιστοριογεωγραφίας, θα του μιλούσα για τον κύπριο χαρακτήρα της Αφροδίτης, και βέβαια για την Αχαιών Ακτή, την Σαλαμίνα, την Αμμόχωστο, την Κερύνεια και για πλήθος άλλων καρτερικών ελληνικών  ονομάτων. Θα ξεκινούσαμε ίσως από τη γραμματική και τη σύνταξη της Δικαιοσύνης και  θα κυπροσυλλαβίζαμε τον πανάρχαιο κόσμο της Κύπρου, στο όνομα της Ελευθερίας της Ευρώπης. Γιατί εδώ ζυγίζεται και κρίνεται η παγκοσμιοποίηση της αρετής, η γνώση της αλήθειας, η ανδρεία της σκέψης. Ό,τι συγκροτεί δηλαδή και συντάσσει και ακεραιώνει την ανθρώπινη αξία, για την οποία κόπτεται προγραμματικά η Ευρώπη (στοχαστείτε πως οφείλει κι αυτή το όνομά της σε λέξη ελληνική, με σημασία). 

Φυσικά για όλα τούτα προϋποτίθεται κάποια φιλοσοφική διάσταση. Δεν αποκλείεται  ο κύριος Ντεζίρ, λόγω παιδείας, να τη διαθέτει, ωστόσο δεν γνωρίζω κατά πόσο την περιορίζει στο πεδίο μιας αφ’ υψηλού θεώρησης, χωρίς τον ενδιάθετο πόνο που προκύπτει από την αγωνία και τη βαθύτερη γνώση  των ανθρωπίνων. Θέλω να πω –κι εδώ πάλι οι λέξεις έχουν τη σημασία τους–  δεν  φαίνεται να νιώθει  βαθιά και να οδυνάται για τους καημούς και τα βάσανα του τόπου μας. Επομένως στερείται και του ευγενέστερου οργάνου για να τον καταλάβει.

Γλωσσάρι ΟΑΣΕ: Οι λέξεις κατοχή, εισβολή και πρόσφυγας είναι προσβλητικές!

ΚΥΠΡΟΣ: «Γλωσσάρι» για να χαλιναγωγεί τους δημοσιογράφους

Αποφάσισαν ότι λέξεις όπως κατοχή, εισβολή και πρόσφυγας είναι προσβλητικές

Του Αλέκου Μιχαηλίδη

Αν και το Κυπριακό παραμένει βαλτωμένο στις τουρκικές προεδρικές εκλογές και στις παραβιάσεις στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κυπριακής Δημοκρατίας, εντούτοις οι προσπάθειες για «αναθεώρηση» της ιστορίας προς όφελος της κατοχικής Τουρκίας συνεχίζονται.

Σε άλλα επίπεδα πια, παρουσιάστηκε την Τρίτη, 10 Ιουλίου, στη νεκρή ζώνη της Λευκωσίας, ανάμεσα σε ελεύθερες περιοχές και κατεχόμενα, το «Γλωσσάριο για τη δημοσιογραφία στην Κύπρο». Παρουσιαστής και ιθύνων νους ήταν ο Χαρλέμ Ντεζίρ, Εκπρόσωπος του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) για την Ελευθερία των Μέσων.

Ο κ. Ντεζίρ, Γάλλος με καταγωγή από τη Μαρτινίκα, παρουσίασε το «Γλωσσάριο», για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω, ως συμβουλευτικό. Ο κ. Ντεζίρ ευχαρίστησε τον καθοδηγητή της εκπόνησης του Γλωσσαρίου, Άινταν Ουάιτ, ο ο οποίος γεννήθηκε στο Ντέρι της Β. Ιρλανδίας και αυτοπροσδιορίζεται ως Βρετανός, καθώς και τους τέσσερις εν Κύπρω βοηθούς του έργου, τον δρα Μπεκίρ Αζκίν, καθηγητή σε παράνομο πανεπιστήμιο των κατεχομένων, την τουρκολόγο Μαρία Σιακαλλή, τον Χρίστο Χριστοφίδη, ο οποίος είναι Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Συντακτών Κύπρου και Ταμίας της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας και την Εσρά Αϊγκίν, Τουρκοκύπρια δημοσιογράφο.

Στην εισαγωγή του, χωρίς να αναφερθεί σε λέξεις, εξήγησε ότι είναι υπό την «ευθύνη» του κάθε δημοσιογράφου να υιοθετήσει ή όχι το «Γλωσσάριο» που προέκυψε από το πρότζεκτ «Διάλογος Κύπρος», κατά το οποίο Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι εργάστηκαν σε τουρκοκυπριακά ΜΜΕ και Τουρκοκύπριοι σε ελληνοκυπριακά. Επέμεινε στον «συμβουλευτικό χαρακτήρα» του Γλωσσαρίου, ωστόσο αναφέρθηκε στην ανάγκη οι δημοσιογράφοι «να αναφέρουν επαγγελματικά την περίπλοκη κατάσταση στην Κύπρο για λογαριασμό όλων των κοινοτήτων».

Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για ένα «Γλωσσάρι» κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του κατοχικού καθεστώτος και της Άγκυρας. Το «Γλωσσάριο για τη δημοσιογραφία στην Κύπρο» δεν είναι ένα απλό εγχειρίδιο για όποιον επαγγελματία δεν θέλει να προσβάλλει τη μια ή την άλλη κοινότητα, αλλά μια προσπάθεια διαστρέβλωσης των ιστορικών γεγονότων, ένα, ας πούμε, νέο βιβλίο της ιστορίας της τουρκικής εισβολής και των τουρκικών ραδιουργιών στη μικρή Κύπρο. Και προς το παρόν, η κυπριακή κυβέρνηση δηλώνει άγνοια, ενώ τα δύο μεγάλα κόμματα (ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ) τηρούν μια ένοχη ομερτά, ενώ 170 δημοσιογράφοι έχουν ήδη απορρίψει με επιστολή τους το εν λόγω «Γλωσσάρι».

Το ζήτημα, επιπλέον, έχει ξεφύγει από τα στενά δημοσιογραφικά πλαίσια και είναι εξόχως πολιτικό. Αυτό αναδεικνύεται από το ίδιο το περιεχόμενό του, το οποίο ετοιμάστηκε τεχνηέντως και με την αντίληψη που έχουν δύο Τουρκοκύπριοι και δυο Ελληνοκύπριοι για ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία.

Εμείς φταίμε που δεν καταλάβαμε τι σημαίνει διζωνικότητα – και ποίοι πίσω από το κατάπτυστο γλωσσάρι!!

της Φανούλας Αργυρού*

Εμείς φταίμε που δεν καταλάβαμε  τι σημαίνει διζωνικότητα  – και ποίοι είναι πίσω από το κατάπτυστο γλωσσάρι!!

Βρετανία, Τουρκία,  όπως και για την διζωνική με δικούς μας ‘κομπάρσους’

Έλαβαν χώρα την Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018 σε αίθουσα του Πανεπιστημίου του Westminster  τα επίσημα εγκαίνια της μετακόμισης του Cyprus Centre από το  Πανεπιστήμιο Metropolitan στο Holloway στο Λονδίνο όπου λειτουργούσε για πολλά χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Westminster,   ένα σεμινάριο με τίτλο «British-Cypriot Interactions post Brexit», (Βρετανο-Κυπριακή αλληλοεπίδραση μετά το Πρέξιτ).

Προεδρεύων του σεμιναρίου ήταν ο Βρετανός καθηγητής Andrew Wright  και παρευρέθηκαν κοντά 20 άτομα.  Στην πρώτη οντότητα ομιλητές ήταν οι Δρ. Huseyin Cakal, Lecturer of Psychology, Keele University και ο καθηγητής Νεόφυτος Λοιζίδης, από τη Σχολή Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου του Κέντ. (Ο Dr. Isik Kuscu Bonnenfant, από το Τμήμα Διεθνών Σχέσεων του Τεχνικού Πανεπιστημίου Μέσης Ανατολής στην Άγκυρα δεν παρευρέθηκε ούτε ο Δρ. Χάρης Ψάλτηςαπό το Πανεπιστήμιο της Κύπρου – οι οποίοι  αναφέρονταν στο πρόγραμμα επίσης ως ομιλητές).  Αμφότεροι αναφέρθηκαν σε διάφορες δημοσκοπήσεις που έκαναν διαχρονικά με σωρεία ερωτήσεων αλλά το κύριο στοιχείο που πρόβαλε τελικά ήταν ότι οι Έλληνες δεν υποστηρίζουν την Δι-κοινοτική, Δι-ζωνική Ομοσπονδία.<

Παρουσιάζοντας το συγκεκριμένο αποτέλεσμα ότι  41.7%  απορρίπτει την ΔΔΟ, το 36.3% την δέχεται ως λύση ανάγκης και μόνο το 21.9% την δέχεται, ο  κ. Λοιζίδης μας είπε ότι «Όσο περισσότεροι  Ελληνοκύπριοι θέλουν να επιστρέψουν τόσο πιο δύσκολο είναι, οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει διζωνικότητα».  

Χρηματοδότες : Οι έρευνες και μελέτες  των προαναφερθέντων επιχορηγήθηκαν, από το Leverhulme Trust (εδρεύει στο Λονδίνο), Ίδρυμα Λεβέντη (εδρεύει στο Λονδίνο), United States Institute of Peace, (εδρεύει στην Ουάσιγκτον) και το British Academy (που επίσης εδρεύει στο Λονδίνο).

Τρίτος ομιλητής ήταν μέσω Skype ο Δρ. Κλέαρχος Α. Κυριακίδης από το Πανεπιστήμιο του Cyprus Campus,  του University of Central Lancashire , γνωστό στην Κύπρο ως Unclan που βρίσκεται στην Πύλα.

Ο Δρ. Κυριακίδης ουσιαστικά ήταν ο μόνος από όλους τους ομιλητές ο οποίος μίλησε συγκεκριμένα και  στο θέμα του σεμιναρίου. Θα επανέλθω για όσα είπε ο Δρ. Κυριακίδης, όλοι οι υπόλοιποι περί άλλων αναφέρθηκαν.

Καθαρισμό των… βιβλίων

Αγαπητά μέλη της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας και της Ένωσης Συντακτών Κύπρου,

Περιοδικό Το Πεζοδρόμιο

· 

Αγαπητά μέλη της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας και της Ένωσης Συντακτών Κύπρου,

«Πριν μιλήσω, έχω κάτι σημαντικό να σας πω», όπως θα ξεκινούσε γελώντας ο Γκράουτσο Μαρξ. Το Πεζοδρόμιο αγνοεί επιδεικτικά το γλωσσάρι σας, τις «γλώσσες» σας, τις «διαλέκτους» σας, ακόμα και τους θεσμούς σας. Το Πεζοδρόμιο είναι περιοδικό με τσαμπουκά (για να μην πούμε αρχίδια και παρεξηγηθεί το γλωσσάρι του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη και δυο τρεις ΜΚΟ για το δικαίωμα της γυναίκας στον φαλλοκρατισμό).

Το Πεζοδρόμιο ενίσταται στις εγκυκλίους σας, στις λειτουργίες σας και στις δομές σας. Το Πεζοδρόμιο σας θεωρεί έκπτωτες οντότητες και απαιτεί όπως αποχωρήσετε οικειοθελώς και κηρύξετε εκλογές ή διαγωνισμό για πλήρωση των κενών θέσεών σας. Αγνοεί επιδεικτικά την «πολιτική ορθότητα» και τις ευαισθησίες των Τουρκοκυπρίων ή του Ακιντζί ή του Ερντογάν. Το Πεζοδρόμιο απεχθάνεται την όποια επιβαλλόμενη ενότητα και καταδεικνύει τα κακώς κείμενα της πολιτικής, κοινωνικής, πολιτιστικής και άλλης ζωής του τόπου. Γράφει στα παλιά του τα παπούτσια το όποιο γλωσσάρι και υπεραμύνεται του δικαιώματος των δημοσιογράφων και μη να γράφουν με ταυτότητα και συνείδηση, χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους όψιμους γκεμπελίσκους που παραγεμίζουν τις επιτροπές και τις συντεχνίες για να κάνουν συναντησούλες με τους Τουρκοκύπριους δημοσιογράφους υπό την αιγίδα –όπως συμβαίνει συνήθως– κάποιων Δυτικών που κατεβάζει ο νους τους ότι στην Κύπρο δεν πρέπει να γράφεται ότι οι Τουρκοκύπριοι έσφαξαν Ελληνοκύπριους το 1958, έκαναν πραξικόπημα το 1963 και πως η μαμά τους έκανε εισβολή το 1974 και συνεχίζει να ασελγεί εις βάρος της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Ξανά: Το Πεζοδρόμιο θεωρεί ότι γλωσσάρια –με συμβουλευτικό πάντα χαρακτήρα– δημιουργούνται κάθε μέρα. Εξ ου και χαρακτηρίζεται κάποιος «απορριπτικός» –από πότε το ΟΧΙ είναι ντροπή;–, πολέμιος της ειρήνης και φασίζων εθνικιστής όταν ξεστομίζει λέξεις όπως κατοχή, εθνοκάθαρση, εισβολή, ελευθερία, δικαιοσύνη, προσφυγιά, εκτοπισμός, ψευδοκράτος, τουρκανταρσία, ψευδοηγέτης, ψευδοκλαμούρηδες, ψευδοαπομονωμένοι, ψευδοκαζίνο, ψευδοκύπριοι και πάει λέγοντας.

Εμπειρογνώμονες και μαθήματα απευθείας από την Πόλη

Άριστος Μιχαηλίδης

Πάντως, έχουν κάνει και οι Τουρκοκύπριοι υποχωρήσεις στο γλωσσάρι δημοσιογραφίας. Και το σημειώνουμε για να μην συνεχίσει η Ελένη Βρετού να λέει στο κρατικό ραδιόφωνο ότι προβλήθηκαν μόνο όσα αφορούν τις υποχωρήσεις των Ελληνοκυπρίων και αγνοήθηκαν οι υποχωρήσεις των Τουρκοκυπρίων. Παρότι εμείς χτες τα γράψαμε όλα. Προς θεού, όμως, να τα λέμε κι αυτά. Είναι πολύ σημαντικό, για παράδειγμα, καταλυτικό θα έλεγα, το ότι συμφώνησαν πως όταν αναφέρονται σε Ελληνοκύπριες και γράφουν «κυρά», «έχει αρνητική έννοια και συχνά χρησιμοποιείται ως ύβρις ή ως χλευασμός», όπως λέει το γλωσσάρι. Και συμφώνησαν να το αποφεύγουν και να γράφουν: Ελληνοκύπρια. Αλλά, μεταξύ μας, ήξεραν πολλοί Ελληνοκύπριοι ότι γράφουν «κυρά» οι Τουρκοκύπριοι δημοσιογράφοι; Γιατί να μας ενοχλεί αφού δεν το γνωρίζαμε καν; Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι αν την σήμερον ημέρα γράφουν τις Ελληνοκύπριες χλευαστικά «κυρά», απλώς είναι ανόητοι.

Φυσικά, πρέπει να μας εξηγήσουν αυτοί που συμφώνησαν τους όρους, με ποια λογική μπορεί να εξισωθεί η λέξη «κυρά», που γράφει κάποιος ανόητος, με τη φράση «παράνομο καθεστώς» το οποίο συμφώνησαν να γράφεται «τουρκοκυπριακή διοίκηση». Διότι, άλλο να υποδεικνύεις μια ανοησία που σε λογικούς ανθρώπους θα την είχε ξεπεράσει η ιστορία και η μόρφωση και άλλο να αναφέρεσαι στο υπαρκτό γεγονός της παρανομίας και να ζητάς να αντικατασταθεί φραστικά για να φαίνεται νομιμοποιημένη χωρίς να είναι. Εκτός κι αν ξέχασαν ότι το παράνομο καθεστώς δεν είναι παράνομο επειδή το λένε οι Ελληνοκύπριοι, αλλά επειδή το λέει ο ΟΗΕ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και όλα τα νόμιμα κράτη του πλανήτη, που δεν του πρόσφεραν τη νομιμότητα της αναγνώρισης.

Η άλλη υποχώρηση των Τουρκοκυπρίων είναι που συμφώνησαν ότι δεν πρέπει να γράφουν «τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ», αλλά σκέτο ΕΟΚΑ. Αλλά, αυτό με αντιστάθμισμα (πάντα χρειάζονται αντιστάθμισμα οι αδελφοί μας) να μην λένε και οι Ελληνοκύπριοι την ΤΜΤ τρομοκρατική αλλά σκέτο ΤΜΤ. Άσχετα αν «τρομοκρατική ΤΜΤ» τη λένε και πολλοί Τουρκοκύπριοι που γνωρίζουν πόσους Τουρκοκύπριους δολοφόνησε. Αλλά, τι σημασία έχει πώς ονομάζουν την ΕΟΚΑ; Μήπως, αυτό έχει ίση αξία με το ότι οι Ελληνοκύπριοι γλωσσάριοι συμφώνησαν να διαγράψουν το διεθνές έγκλημα του εποικισμού αντικαθιστώντας τη διεθνώς αναγνωρισμένη και νομική έννοια «έποικοι» με τις φράσεις «Τούρκοι πρόσφυγες ή άτομα τουρκικής καταγωγής ή Τούρκοι υπήκοοι ή Τούρκοι που διαμένουν στο βόρειο τμήμα της Κύπρου»; Πόσα δράμια μυαλό πρέπει να διαθέτεις για να κάνεις αυτό το έγκλημα σε βάρος της πατρίδας σου και του δικαίου, να συμφωνήσεις, δηλαδή, επί της ουσίας ότι δεν υπάρχουν Τούρκοι έποικοι στην Κύπρο αλλά Τούρκοι πρόσφυγες; Ποιος τους προσφυγοποίησε και ήρθαν στην Κύπρο; 

Το “γλωσσάρι της ντροπής” διαγράφει τα τουρκικά εγκλήματα: Οι ευθύνες της Ένωσης Συντακτών

Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ 

Μετά την κατακραυγή εναντίον του Γλωσσαρίου, εγκαταλείφθηκαν τα επιχειρήματα υποστήριξης του από τους εγχώριους, που το μεθόδευσαν και ανακυκλώνεται απλά ότι «το Γλωσσάρι είναι προαιρετικό». 

Υπάρχει όμως απάντηση καταπέλτης. Το πρώτιστο καθήκον της Ένωσης Συντακτών Κύπρου (ΕΣΚ) και της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας (ΕΔΔ) είναι η προάσπιση της ελευθερίας έκφρασης των δημοσιογράφων και όχι η …. προαιρετική αυτολογοκρισία. Η αυτολογοκρισία είναι ήδη επιλογή κάποιων ΜΜΕ π.χ. στις εφημερίδες «Πολίτης», «Αλήθεια» και «Χαραυγή», επικρατεί ο όρος «Τουρκοκύπριος ηγέτης» αντί για «κατοχικός ηγέτης/εκπρόσωπος». 

• Για το Γλωσσάρι, υπήρξε εκ των προτέρων γνώση και εύνοια (!) από πρόσωπα στους εν λόγω θεσμούς όπως καταμαρτυρούν αυτόπτες μάρτυρες, με αναφορές και στα πρακτικά της ΕΣΚ και υλικό στα ΜΜΕ. Συνεπώς, η εμπλοκή αρμόδιων προσώπων/θεσμών υπήρξε μέγα ατόπημα που αφορά την πολιτεία. Η επίμονη άρνησή τους να παραδεχτούν το ατόπημα και η επιδίωξή τους να χρησιμοποιήσουν τους θεσμούς για να προωθούν τις περιθωριακές τους πολιτικές αντιλήψεις, τους καθιστά διπλά υπόλογους. Διότι, ούτε το θεωρούν λάθος, ούτε παραιτούνται. Η παραμονή στις θέσεις τους, καθιστά τους θεσμούς ανυπόληπτους στα μάτια της κοινωνίας. 

Στην Κύπρο διαπράχθηκαν από την Τουρκία σωρεία εγκλημάτων πολέμου και κατά της ανθρωπότητας (κατοχή και φυλετική εθνοκάθαρση, εποικισμός, εκτοπισμός, βιασμοί, δολοφονίες, βασανισμοί, λεηλασία και καταστροφές περιουσιών και έργων πολιτισμού, σφετερισμός περιουσιών κ.ά.). Στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο με διεθνή και Ευρωπαϊκά θέσμια, η άρνηση τέτοιων εγκλημάτων θεωρείται μέρος του αρχικού εγκλήματος. 

• Μετά την παρουσίαση του Γλωσσαρίου, προκύπτει τεράστιο ζήτημα νομικής και ηθικής τάξης. Μεταξύ άλλων, το Γλωσσάρι συστήνει διαγραφή της λέξης κατοχή (της ουσίας του Κυπριακού προβλήματος) και τη χρήση του όρου «Τούρκος πρόσφυγας» αντί για έποικος.

 Ειδικά για το έγκλημα του εποικισμού, η ενοχή της Τουρκίας στην Κύπρο έχει αναγνωριστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, τα Ηνωμένα Έθνη και τεκμηριωθεί σε αλλεπάλληλες διεθνείς εκθέσεις (Κουκό, Λάακσο, Πόος). Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συντριπτικά καταδίκασε «την πολιτική εποικισμού της Τουρκίας και καλεί την Τουρκία να απόσχει από την περαιτέρω εγκατάσταση Τούρκων πολιτών στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, η οποία αντιβαίνει στη Σύμβαση της Γενεύης και στις αρχές του διεθνούς δικαίου και ζητεί από την Τουρκία να τερματίσει τέτοιες ενέργειες”. 

Με το Γλωσσάρι δεν υπάρχουν κατεχόμενα εδάφη, ούτε έποικοι, αλλά «Τούρκοι πρόσφυγες». Έντεχνα παραγράφονται λεκτικά διάφορα τουρκικά εγκλήματα που η συγκάλυψη τους καθιστά εμμέσως συνεργούς όσους εμπλέκονται στην προώθηση του ένοχου Γλωσσαρίου. 

Αλλάζουν την ιστορία της Κύπρου με λεξικό!

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

Μετά τα Σκόπια και την Αλβανία, νέα μαγειρέματα γίνονται, αυτή τη φορά στο Κυπριακό, με εμπλοκή διεθνών οργανισμών και ελληνικών παραγόντων, γνωστών για τη δράση τους και στο σχέδιο Ανάν. Τα μαγειρέματα έχουν αυτή τη φορά για πηγή έμπνευσης το 1984 του Όργουελ κατά γράμμα!

Πρόκειται για ένα λεξικό, που ετοιμάστηκε με πρωτοβουλία του ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη) και το οποίο αλλάζει 56 λέξεις και εκφράσεις, που μέχρι σήμερα αποτυπώνουν την πραγματικότητα στο νησί, για να περάσει υπόγεια στους Κύπριους μια άλλη πραγματικότητα, που εξυπηρετεί το νέο σχέδιο Ανάν 2 και τη διχοτόμηση.

Στην εκπόνηση του λεξικού εμπλέκεται άμεσα το «Γραφείο για την Ελευθερία του Τύπου» του ΟΑΣΕ, εκπρόσωπος του οποίου είναι ο κ Αρλεμ Ντεζίρ. Ο οποίος δήλωσε ότι το λεξικό «θα μπορέσει να ξεκινήσει μια καλύτερη συζήτηση για το Κυπριακό», αλλά, από την άλλη, «δεν θέλει να επιβάλει πολιτική ορθότητα»!

Το λεξικό ετοίμασαν Κύπριοι και Τουρκοκύπριοι δημοσιογράφοι, που προτείνουν και συμφώνησαν να χρησιμοποιούνται οι νέες λέξεις και φράσεις στην καθημερινή ειδησεογραφία αντί για τις μέχρι τώρα χρησιμοποιούμενες.

Πρόκειται για καθαρή επιχείρηση πλύσης εγκεφάλου των πολιτών με τη μέθοδο, που ο Όργουελ περιέγραφε στο βιβλίο του «1984». «Αν θέλεις να αλλάξεις τη συνείδηση των ανθρώπων δεν έχεις παρά να αλλάξεις το νόημα των λέξεων που χρησιμοποιούν».

Οι συμμετέχοντες στην παρέμβαση του ΟΑΣΕ δημοσιογράφοι έχουν αντικαταστήσει στο λεξικό τους τη λέξη Αττίλας με τη φράση τουρκικός στρατός!

Τη φράση κυπριακός λαός με τη φράση ελληνοκυπριακή κοινότητα!

Τη φράση Τούρκος εισβολέας με τη φράση τουρκική κυβέρνηση ή Τουρκία.

Τι σημαίνει Έθνος; Μια μεγαλειώδης απάντηση από τον καταξιωμένο ηθοποιό Γιάννη Βογιατζή

Σε ερώτηση της δημοσιογράφου Μαρίας Ανδρέου: Τι σημαίνει έθνος και πώς διαμορφώνεται η εθνική συνείδηση; ο μεγάλος αυτός άνθρωπος,καλλιτέχνης και Ελληνας απάντησε: Στο σχολείο είχαμε έναν ιταλό καθηγητή, με λατρεία στην ελληνική παιδεία, τον Κάρλο Μπρικέλι. Μας έκανε ιταλικά και μας μάθαινε να λέμε ότι στο αίμα μας ρέει αίμα ιταλικό. Τότε όλα τα παιδιά και χωρίς να συνεννοηθούμε -αυτή είναι πιο η δυνατή μου ανάμνηση, που με κάνει και κλαίω όταν θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια- φωνάζαμε: «Στο αίμα μας ρέει αίμα ελληνικό»! 

Οι κατακτητές πιστεύουν ότι με την προπαγάνδα μπορούν να αλλάξουν οι λαοί. Η συνείδηση ενός έθνους φτιάχνεται από την κοινή γλώσσα, την ιστορία και τη γνώση του ποιος είσαι. Το κράτος δεν έχει την ίδια ισχύ με το έθνος.

Κράτος φτιάχνεις με τη μείξη πολλών εθνοτήτων. Αυτά τα κράτη συνήθως είναι σκληρά απέναντι στους πολίτες τους. Η ελευθερία δεν παρέχεται αφειδώς στις εθνότητες, για να μην μπορούν να ξεσηκωθούν και το κράτος διαλυθεί. Δεν υπάρχει ουσιαστική δημοκρατία. Ενώ στο έθνος υπάρχει ο άγραφος νόμος των εθίμων, των κοινών αγώνων και καημών, του πολιτισμού, της θρησκείας, των παρόμοιων χαρακτηριστικών. Για αυτό είμαστε τυχεροί που ζούμε σε μια χώρα που δεν χάθηκε ποτέ το εθνικό της DNA, ακόμη και με τετρακόσια χρόνια τουρκικής σκλαβιάς.

Έστι Δίκης οφθαλμός

4.7.2018 / ΣΤAΘΗΣ Σ.

Μικρή παρένθεση. Έγραψε προχθές ο παλιός σύντροφος και φίλος Γιάννης Μηλιός στα «Νέα» (πράγμα που κατά τους τιμητές εκ του προχείρου που ενδημούν ή ενεδρεύουν σε καθιδρύματα όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών» τον καθιστά άνθρωπο του κ. Μαρινάκη) ένα κείμενο για μια εξέγερση στην Ενετοκρατούμενη Κρήτη το 1363. Όταν Βενετσιάνοι Καθολικοί και Ορθόδοξοι Βυζαντινοί, ευγενείς και οι μεν και οι δε, συνασπίσθηκαν σε εξέγερση εναντίον της Βενετίας και προχώρησαν στην ανακήρυξη της βραχύβιας Δημοκρατίας του Αγίου Τίτου.

Εξ αυτού του παραδείγματος (υπάρχουν χίλια ακόμα τέτοια) ο φίλος Μηλιός βγάζει δύο συμπεράσματα, το ένα χρήσιμο για το άλλο: Πρώτον, ότι αυτό το περιστατικό μπορεί να σημαίνει ότι η Ενετική ταυτότητα των Καθολικών εξεγερμένων και η Βυζαντινή ταυτότητα των Ορθόδοξων εξεγερμένων θα μπορούσαν να έχουν συνθέσει (ή συνέθεσαν) μια νέα εθνική ταυτότητα, εκείνη των Κρητών. Δεύτερον, κάτι τέτοια είναι που αποδεικνύουν κατά τον Γιάννη Μηλιό, ότι η τρισχιλιετής συνέχεια του Ελληνισμού είναι μύθος.

Κατ’ αρχάς, δεν φαίνεται να περνάει απ’ το μυαλό του φίλου Μηλιού, ότι η εν λόγω εξέγερση θα μπορούσε να ήταν, όπως και ήταν, μια (ταξική) απόπειρα των Δυνατών της Κρήτης να απαλλαγούν από την αφαίμαξη της Μητρόπολης (εν προκειμένω της Βενετίας, που θα μπορούσε να είναι η Κωνσταντινούπολη – αν είχε ακόμα την ισχύ). Κατά τα υπόλοιπα «ταυτοτικά», το παράδειγμα του Γιάννη απλώς αιωρείται ακατανόητο.

Για να γίνει κατανοητό το αίολο του παραδείγματος, ας πάμε λίγα χρόνια μετά το 1363, όταν οι Οθωμανοί καταλαμβάνουν την τελευταία Βυζαντινή κτήση στην Ανατολία, τη Φιλαδέλφεια. Σε αυτήν την επιχείρηση οι Οθωμανοί εξανάγκασαν τον δυστυχή Ρωμαίο αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης να συνδράμει τους Μουσουλμάνους με Βυζαντινά στρατεύματα.

Μήπως η από κοινού δράση των Μουσουλμάνων Οσμανλήδων και των Ορθόδοξων Βυζαντινών δημιούργησαν μια νέα εθνική ταυτότητα στα πέριξ της Φιλαδέλφειας;

Αν ναι, ακόμα την αναζητά ο Λίβινγκστον.

Η ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους: ο Κ.Δημαράς, ο Ν.Σβορώνος, ο Γ.Σεφέρης, ο Κ.Τσάτσος

Του Σπύρου Κουτρούλη

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ τεύχος 18          

                                                            

                                                                      "Δω πέρα η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα

                                                                       όνομα κάπου από τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια"

                                                                       Γιάννης  Ρίτσος: Ρωμιοσύνη

                                               

                                                         - Α -

Οι μελέτες του Κ.Δημαρά, μπορούν να  χαρακτηριστούν  πλέον ως κλασσικές, με την έννοια ότι η προσεκτική ανάγνωσή τους είναι αναγκαία προυπόθεση για να έχουμε μία έγκυρη προσέγγιση  των στοιχείων και των τάσεων του, που έλαβε ο νεώτερος ελληνισμός.

Στην γνωστή φωτογραφία της γενιάς του’30 είναι ένα από τα πρόσωπα που περιλαμβάνονται σε αυτή. Βεβαίως ο ίδιος σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, το 1988 στο περιοδικό «Σύγχρονα Θέματα», θεωρεί ότι δεν ανήκε πλέον σε αυτή.

Έγκυρος γνώστης ενός μεγάλου πρωτογενούς υλικού, εξοπλισμένος με άρτια θεωρητικά αναλυτικά εργαλεία, κάτοχος ενός γνήσιου πάθους  για να φέρει στην επιφάνια κρίσιμες πλευρές του νέου ελληνισμού, παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις που πιθανόν να υπάρχουν- όπως η αρνητική αξιολόγηση του έργου του Α.Παπαδιαμάντη-, συνιστά μια αξιόπιστη μαρτυρία, αλλά και πρόδρομο για θέματα που δεν παύουν να απασχολούν καθένα που ενδιαφέρεται για την εξέλιξη του νεώτερου ελληνικού στοχασμού.

Κάτω από τους τίτλους των βιβλίων του, όπως η ιστορία της νεώτερης λογοτεχνίας, ο νεοελληνικός διαφωτισμός και ο νεοελληνικός ρομαντισμός, στεγάζονται ένα πλήθος από μελέτες, όπως αυτές για τον Α.Κοραή ή τον Κ.Παπαρρηγόπουλος, που δείχνουν την ευρύτητα των ενδιαφερόντων, αλλά και το βάθος της έρευνάς του. Βεβαίως πιθανόν κάποια θέματα, όπως την φιλοσοφική διάσταση του νεοελληνικού διαφωτισμού να μην την ολοκληρώνει, ή στο ομώνυμο έργο του, περιλαμβάνει  ένα δοκίμιο, για τον Χέρντερ, το οποίο θα αντιστοιχούσε καλύτερα σε ένα άλλο έργο που θα αφορούσε τον αντι-διαφωτισμό. Όμως αυτές οι σκέψεις δεν κλονίζουν, σε τίποτε, την επιτακτική  ανάγκη να καταφεύγουμε στο έργο του.   

  

Στο  δοκίμιο του  για τον «Νεοελληνικό Διαφωτισμό», τονίζει, ότι, ο ελληνισμός συναντά τον ρεύμα του διαφωτισμού, απαράσκευος αφού δεν έχει περάσει, από την Αναγέννηση, ενώ «συνάμα βρίσκεται υπό δουλεία σε ασιάτη κυρίαρχο.»[1]