Ζ Ω Η με Ν Ο Η Μ Α!

Ζ Ω Η με Ν Ο Η Μ Α!

του Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Αν δεν υπάρχει τίποτα τόσο σημαντικό ώστε να θυσιάσω γι' αυτό τη ζωή μου, (έστω κι αν δεν χρειαστεί ποτέ να το κάνω) πάει να πει, πως δεν έχω βρεί ακόμη έναν σημαντικό λόγο-νόημα για να ζω.

Κι ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να "γεμίζω" τη ζωή μου με επαναλαμβανόμενες ματαιώσεις και λογής υποκατάστατα.  

Δηλαδή, να την αδειάζω ακόμη περισσότερο από νόημα.

Γιατί, όπως κι αν το πεις, το νόημα της ζωής μου συγκροτείται πάντα κάπου έξω από "το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεως μου".

ΠΗΓΗ:

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

αυτό μάθαμε, αυτό εμπιστευόμαστε!

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Ο τρόπος που σχετιζόμαστε σαν ενήλικες επηρεάζεται καθοριστικά από τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμασταν με τους γονείς μας, αλλά και από τον τρόπο που εκείνοι σχετίζονταν μεταξύ τους. 

Βλέπεις, η μαθητεία μας στις βαθιές σχέσεις δεν εντάχθηκε ποτέ σε κάποιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα και περιορίστηκε στην εκπαίδευση μας μέσα στην οικογένεια. 

Και καταλαβαίνουμε πλέον ότι -με δεδομένη την κοινωνική πραγματικότητα των προηγούμενων δεκαετιών- μάλλον δεν είμαστε "προϊόντα" και των καλύτερων οικογενειακών σχέσεων.  Μάλλον η σχεσιακή μας εκπαίδευση δεν ήταν και η καλύτερη, όσο κι αν μια πτυχή μας επιθυμεί να αθωώσει τους γονείς μας για την "εκπαίδευση" αυτή που μας πρόσφεραν. 

Γι' αυτό, αν έχει κανείς την "γενναιότητα" να απαντήσει σε ερωτήματα όπως: 

- "Ενιωθα δεμένος/η με την μητέρα μου;", 

- "Ένιωθα πως με καταλάβαινε, πως με αγαπούσε;", 

- "Εγώ την αγαπούσα;", 

- "Ήταν θερμή και στοργική μαζί μου;" 

Η υποκρισία της Δύσης για την Ουκρανία

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Η υποκρισία της Δύσης είναι μονάχα μια από τις συνέπειες του έσχατου μηδενισμού, δηλαδή του τεράστιου ελλείμματος αυθεντικότητας, που μεταμορφώνει το δυτικό πρόσωπο σε ανέραστο προσωπείο.  

Σ' αυτό το δυτικό προσωπείο, που μπορεί χαλαρά να βομβαρδίζει το Βελιγράδι, την Λευκωσία ή την Βαγδάτη, αλλά διαρρηγνύει τα ιμάτια του όταν άλλος βομβαρδίζει το Κίεβο, συμπυκώνεται το υπαρξιακό ανθρωπολογικό έλλειμμα των δυτικών κοινωνιών.

Και επειδή πρόκειται για έλλειμμα οντολογικής φύσης καμιά (δυτική) ψυχολογία δεν επαρκεί για να το εξηγήσει. Αντιθέτως μάλιστα θα κάνει ότι μπορεί για να ψυχολογικοποιήσει τον αντίπαλο. Να τον χωρέσει στα στενά καλούπια μιας ψυχοπαθολογικής ετικέττας, για να μπορέσει έτσι να αποκρύψει το δικό της υπαρξιακό κενό. Ότι κάνει άλλωστε και το ίδιο το δυτικό άτομο στην καθημερινή του πρακτική.   

Το υπαρξιακό κενό(αδιέξοδο) αυτό είναι άρρηκτα συνυφασμένο με τον τύπο ανθρώπου που αναπαράγει διαρκώς ο ίδιος ο δυτικός πολιτισμός και τον οποίο τόσο εύστοχα μόνο ο Ντοστογιέφσκι κατάφερε να καταδείξει. Πράγμα που δεν είναι καθόλου τυχαίο, μάλλον.

Η σιωπή για την κρίση στην Ουκρανία και την ολοσχερή διάλυση των όποιων συλλογικών ταυτοτήτων.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Η κρίση στην Ουκρανία, η απειλή ενός πολέμου στη γειτονιά μας και η εκκωφαντική σιωπή των συλλογικών κινημάτων, η αδιαφορία μας μπροστά στην επαπειλούμενη συλλογική καταστροφή, δεν είναι μόνο συνέπεια της ατομικοδικαιωματικής εμμονής που μας τυφλώνει μπροστά στην ανάγκη του "συλλογικού", αλλά και ένδειξη ανάδυσης του "χαζοχαρούμενου" πολιτικού υποκειμένου, του ανθρώπου χαχαχούχα ή του stoiximan, που παραμυθιάζεται ότι η ατομική λύση της "πάρτης" του μπορεί να συντελεστεί ανεξάρτητα από την συλλογική πραγματικότητα στην οποία είναι ενταγμένος, ακόμη κι αν αυτή καταστραφεί.

Κοντολογίς, η κρίση στην Ουκρανία και η αντιμετώπιση της από τις δυτικές κοινωνίες, αναδεικνύει το τεράστιο έλλειμα σχέσεων και την ολοσχερή διάλυση των όποιων συλλογικών ταυτοτήτων.

Ο μύθος της συνεξάρτησης

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Το κίνημα της "ανεξαρτησίας" και άλλες προσεγγίσεις αυτοβοήθειας της «λαϊκής ψυχολογίας» απεικονίζουν τις σχέσεις με τρόπο εξαιρετικά παρόμοιο με τις απόψεις του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα όσον αφορά τον δεσμό γονέα-παιδιού.

Οι σημερινοί ειδικοί προσφέρουν συμβουλές που έχουν ως εξής:

Η ευτυχία σας είναι κάτι που πρέπει να έρχεται από μέσα σας και δεν πρέπει εξαρτάται από τον εραστή ή τον σύντροφό σας.
Η ευημερία σας δεν είναι δική τους ευθύνη και η δική τους ευημερία δεν είναι δική σας.
Κάθε άτομο πρέπει να φροντίζει για τον εαυτό του.
Επιπλέον, πρέπει να μάθετε να μην αφήνετε την εσωτερική σας ησυχία να ενοχλείται από το άτομο που είναι πιο κοντά σας.
Εάν ο σύντροφός σας ενεργεί με τρόπο που υπονομεύει την αίσθηση ασφάλειας σας, θα πρέπει να είστε σε θέση απομακρυνθείτε συναισθηματικά από την κατάσταση αυτή.
«Κάνε φόκους στον εαυτό σου και επέμεινε σ’ αυτό”
Εάν δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, μπορεί να υπάρχει κάποια δυσλειτουργία. Κάτι πάει λάθος μαζί σου.

Μπορεί να έχεις εμπλακεί πολύ με το άλλο άτομο ή να έχεις συνεξαρτηθεί και πρέπει να μάθεις να θέτεις καλύτερα “όρια”.

Η βασική προϋπόθεση στην οποία βασίζεται αυτή η άποψη είναι ότι η ιδανική σχέση είναι μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι αυτάρκεις και οι δυό και ενώνονται με έναν ώριμος τρόπο, διατηρώντας και σεβόμενοι παράλληλα τα σαφή όρια τους.

Εάν αναπτύξεις μια ισχυρή εξάρτηση από τον σύντροφό σου, είσαι κατά κάποιο τρόπο ανεπαρκής και χρειάζεται να δουλέψεις με τον εαυτό σου για να γίνεις πιο «διαφοροποιημένοι» και να αναπτύξεις “μεγαλύτερη αίσθηση του εαυτού.”

Το χειρότερο δυνατό σενάριο είναι ότι θα καταλήξεις να χρειάζεσαι τον σύντροφό σου, πράγμα που εξομοιώνεται με «εθισμό» σε αυτόν ή αυτήν, και όλοι γνωρίζουμε ότι ο εθισμός είναι μια επικίνδυνη προοπτική.

Ενώ οι διδασκαλίες του κινήματος αυτού της “ανεξαρτησίας” παραμένουν πάρα πολύ χρήσιμες στην αντιμετώπιση των μελών της οικογένειας που πάσχουν από κατάχρηση ουσιών (όπως ήταν η αρχική πρόθεση), μπορεί να είναι παραπλανητικές και ακόμη και επιζήμιες, όταν εφαρμόζονται αδιάκριτα σε όλες τις σχέσεις.

Αλλά η βιολογία λέει μια πολύ διαφορετική ιστορία.

Η ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Πολλές μελέτες δείχνουν ότι από τη στιγμή που θα συνδεθούμε με κάποιον, οι δύο μας σχηματίζουμε μια φυσιολογική μονάδα.

Μα τι έχετε πάθει;

08/01/2022

“Μα, τι έχετε πάθει” είναι πλέον μια viral ατάκα του πρωταγωνιστή της ταινίας “Don’t look up”, με την οποία εκφράζεται η αγωνία του για την άρνηση (με την ψυχολογική σημασία του όρου) των ανθρώπων να αντιληφθούν την απειλή που επέρχεται και να κάνουν κάτι γι’ αυτό.

Και πιάνω τον εαυτό μου να αγωνιώ με τον ίδιο τρόπο, καθώς διαβάζω ένα πρόσφατο άρθρο της Katja Grace από το Future of Humanity Institute της Οξφόρδης. Μα, τι έχουμε πάθει!

Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης

ΗGrace ηγήθηκε μιας ερευνητικής ομάδας που συγκέντρωσε απαντήσεις από 352 ακαδημαϊκούς και ειδικούς στη “μηχανική μάθηση” και κατέληξαν, μεταξύ άλλων, στο συμπέρασμα πως στα επόμενα 10 χρόνια η τεχνητή νοημοσύνη (A.I.) θα τα καταφέρνει καλύτερα από τους ανθρώπους στη μετάφραση γλωσσών (μέχρι το 2024), τη συγγραφή δοκιμίων (έως το 2026), τη συγγραφή των κορυφαίων 40 τραγουδιών (μέχρι το 2028), αλλά και την οδήγηση αυτοκινήτων.

Είναι φανερό πως η  τεχνολογία αναπτύσσεται με εκθετική ταχύτητα, μεταμορφώνοντας τον τρόπο με τον οποίο εκτελούμε τις καθημερινές μας εργασίες, ιδιαίτερα μάλιστα καθώς η πανδημική κρίση και η κρατική διαχείριση της λειτούργησε ως ένας επιπλέον καταλύτης/επιταχυντής στην κατεύθυνση της ψηφιακής μετάβασης του Καπιταλισμού.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς παρανοειδής ή τεχνοφοβικός για να ανησυχήσει για τις συνέπειες αυτής της μετάβασης. Ήδη ένας μεγάλος αριθμός σοβαρών επιστημόνων εκτιμούν ότι η “αυτοματοποίηση” θα κοστίσει στο 47% των ανθρώπων την εργασία τους, καταδικάζοντας τους σε κάποιο Ελάχιστο Εγγυημένο ξεροκόμματο, που οι κυβερνήσεις θα χορηγούν στους συμμορφωμένους -και μόνο- useless eaters του νέου κοινωνικού συστήματος που επιχειρείται να διαμορφωθεί. Ναι, στα αμέσως επόμενα χρόνια, όλα δείχνουν πως, το 47% των θέσεων εργασίας θα χαθούν και αντικατασταθούν από συστήματα τεχνητής νοημοσύνης.

Πυροβολήσαμε τόσο την οικογένεια που μάλλον σκοτώσαμε την Αγάπη.

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης fb 

Με αφορμή τις γιορτές που προηγήθηκαν, σκέφτομαι πως το μεγαλύτερο επιτεύγμα μας στο πεδίο των οικογενειακών σχέσεων είναι που καταφέραμε, αντί να είμαστε όλοι μαζί γύρω από την τηλεόραση, να έχει ο καθένας μας την δική του οθόνη.

Με άλλα λόγια τόσες "επαναστάσεις" ενάντια στο "κωλόσογο", στα στερεότυπα και την καταπίεση και το μόνο που καταφέραμε είναι να κάνουμε τη ζωή πιο ελεύθερη για το "εγώ" και πιο διαλυτική για το "εμείς".

Κάναμε τη ζωή καλύτερη για τους ενήλικες, αλλά χειρότερη για τα παιδιά.

Καταφέραμε να γίνουμε πιο αυτόνομοι, αλλά λιγότερο αγαπημένοι.

Πυροβολήσαμε τόσο την οικογένεια που μάλλον σκοτώσαμε την Αγάπη.

Στην Κοινωνία της υπαρξιακής Απαξίωσης -που ζούμε- οι συνεχείς παραβιάσεις των ορίων του Εαυτού

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Στην Κοινωνία της υπαρξιακής Απαξίωσης -που ζούμε- οι συνεχείς παραβιάσεις των ορίων του Εαυτού επηρεάζουν δραματικά το σύστημα αυτορύθμισης του ατόμου σε:

(α) συναισθηματικό επίπεδο, με την εκδήλωση συχνά ανάρμοστου, έντονου θυμού ή δυσκολίας ελέγχου του θυμού, αίσθημα κενού και εν γένει αστάθεια του συναισθήματος,

(β) γνωσιακό επίπεδο, με την απορρύθμιση της σκέψης, παροδικές ή μονιμότερες παρανοϊκές-παραληρητικές ιδέες, συμπτώματα αποσύνδεσης ή άρνησης και πιθανόν διαταραγμένη και ασταθή εικόνα ή αίσθηση του εαυτού.

(γ) συμπεριφορικό επίπεδο, με την εκδήλωση παρορμητικότητας ακόμη και σε τομείς δυνητικά αυτοκαταστροφικούς, όπως για παράδειγμα οι πάσης φύσεως εξαρτήσεις (ψυχοτρόπα, αλκοόλ, διαδικτυακός τζόγος, ψυχοφάρμακα και λοιπά)

(δ) ως εκ τούτων και σε διαπροσωπικό επίπεδο, με την αύξηση των εντάσεων και της αστάθειας στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Λένε στην Κρήτη μια ιστορία συγκινητική. Σ’ ένα απόμερο χωριό, δίπλα στη θάλασσα, ζει ένας γέρος με την γριά του. Το «έχει» τους λιγοστό. Στέλνουν και την σύνταξη που παίρνουν στα παιδιά στην Αθήνα. Μοναδική τους περι-ουσία ο Έρωτας τους και η ζωή που μοιράζεται. Ώσπου, μια άγρια μέρα, εμφανίζονται στον ορίζοντα πειρατές - άλλοι από τους συνήθεις κρατικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους που κυνηγάει τους φτωχούς ανθρώπους. Κανονικοί πειρατές. Με μαύρες σημαίες και με νεκροκεφαλές και τα τοιαύτα. Ζόρικα πράγματα, δηλαδή. Τρομάζει ο γέρος και παρακαλεί τη γριά να φύγουνε να σωθούνε. Μα αυτή ινάτι, να μην πάει πουθενά. Ατρόμητη. «Σώπα μωρέ, κι ήντα θα μας κάνουνε εμάς;» «Εκουζουλάθηκες γυναίκα;» αγωνιά αυτός. «Ούφου, ούφου» τον αποπαίρνει αυτή. «Κι ανέ σε πιάσουνε, ανέ σε βιάσουνε;» επιμένει. «Μα ήντα σου γροικώ και λες; Εμένα μπρε θα βιάσουνε; Γρά γυναίκα; Ναι, να με δούνε θέλει, ετσά απού 'γινα και να με βιάσουνε θέλει!» αυτοσαρκάζεται η γυναίκα. «Κι αν σε δούνε με τα δικά μου μάτια;» την ερωτεύεται για μια ακόμη φορά εκείνος

ΚΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΕΡΔΗ ΕΝ ΜΕΣΩ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ...

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Όσο εσείς φαντάζεστε ότι οι μηχανισμοί του κράτους νοιάζονται για την υγεία σας, η ψηφιοποίηση προχωρά ραγδαία και βέβαια κάποιοι κερδίζουν. Στον παρακάτω πίνακα η αύξηση των σχετικών κερδών από την αρχή της πανδημίας.

(πίνακας via Giannis Tsirogiannis)

Το τραγικό της Ιστορίας είναι η πλήρης αδυναμία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων ...

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Ενόσω στο παρασκήνιο συντελείται με βίαιο τρόπο η τεράστια κ α π ι τ α λ ι σ τ ι κ ή α ν α δ ι ά ρ θ ρ ω σ η της 4 η ς βιομηχανικής επανάστασης, ο ανθρώπινος ψυχισμός ως μέρος του κοινωνικού Όλου, δεν μπορεί παρά να βιώνει την ανάλογη ένταση, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι.

Είναι το κοινωνικό Πεδίο που αλλάζει δραματικά και την "παράγει". 

Η ένταση αυτή μπορεί να εξωστρέφεται ως έκλογη βία του μικροαστικού συντηρητισμού ή του λούμπεν προλεταριάτου και να πετιέται στα σκουπίδια της συνωμοσιολογίας και του φασισταριού-όχλου που απειλεί να καταλύσει την "Δημοκρατία" (τρομάρα μας). 

Μπορεί ακόμη να υπο-στρέφει σε θρησκευτικά ή άλλα παραδοσιακά καταφύγια και πάλι να πετιέται στο καλάθι των "επαναστατικών αχρήστων".

Μπορεί, τέλος, να εσωστρέφεται ως κατάθλιψη ή άλλες ψυχικές δυσλειτουργίες, εξαρτήσεις, ενδοοικογενειακή βία κ.λπ.

Το τραγικό της Ιστορίας είναι η πλήρης αδυναμία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων να τραβήξουν λίγο την κουρτίνα των στερεότυπων που κουβαλάνε στο κεφάλι τους και να δουν ότι πράγματι εδώ συντελείται μια τεράστια καπιταλιστική αναδιάρθρωση... και να πάρουν θέση.

Το τραγικό της Ιστορίας είναι η πλήρης αδυναμία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης !!!

Ενόσω στο παρασκήνιο συντελείται με βίαιο τρόπο η τεράστια κ α π ι τ α λ ι σ τ ι κ ή  α ν α δ ι ά ρ θ ρ ω σ η της 4 η ς βιομηχανικής επανάστασης, ο ανθρώπινος ψυχισμός ως μέρος του κοινωνικού Όλου, δεν μπορεί παρά να βιώνει την ανάλογη ένταση, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι.

Είναι το κοινωνικό Πεδίο που αλλάζει δραματικά και την "παράγει". 

Η ένταση αυτή μπορεί να εξωστρέφεται ως έκλογη βία του μικροαστικού συντηρητισμού ή του λούμπεν προλεταριάτου και να πετιέται στα σκουπίδια της συνωμοσιολογίας και του φασισταριού-όχλου που απειλεί να καταλύσει την "Δημοκρατία" (τρομάρα μας). 

Μπορεί ακόμη να υπο-στρέφει σε θρησκευτικά ή άλλα παραδοσιακά καταφύγια και πάλι να πετιέται στο καλάθι των "επαναστατικών αχρήστων".

Μπορεί, τέλος, να εσωστρέφεται ως κατάθλιψη ή άλλες ψυχικές δυσλειτουργίες, εξαρτήσεις, ενδοοικογενειακή βία κ.λπ.

Το τραγικό της Ιστορίας είναι η πλήρης αδυναμία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων να τραβήξουν λίγο την κουρτίνα των στερεότυπων που κουβαλάνε στο κεφάλι τους και να δουν ότι πράγματι εδώ συντελείται μια τεράστια καπιταλιστική αναδιάρθρωση... και να πάρουν θέση.

Αλεξι-θυμη κοινωνία

Από το μακρινό 2016...

Κατά τη γέννηση, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι ανεπτυγμένος μόνο κατά 25%, που μοιάζει πολύ λίγο, συγκρινόμενο με το 45% των χιμπατζήδων. Δηλαδή, στον κόσμο των χιμπατζήδων όλα «παίζονται» σχεδόν εκ γενετής, σε αντίθεση με τον κόσμο των ανθρώπων, όπου «όλα είναι ανοιχτά» ακόμη και για κάποιον…που υποστηρίζει ακόμη το ΣΥΡΙΖΑ. Τα γονίδια που αναλαμβάνουν την αναπτυξιακή πορεία του ανθρώπινου εγκεφάλου, περιμένουν ερεθίσματα από τον έξω κόσμο για να καθορίσουν την πορεία τους. Και βέβαια, σε έναν τέλειο κόσμο τα γονίδια και το εξωτερικό περιβάλλον θα έβρισκαν τον ιδανικό συγχρονισμό, αλλά, ως γνωστόν, μέχρι να φτάσουμε στην αταξική κοινωνία, ο κόσμος δεν είναι τέλειος.

Όπως υποστηρίζει ο νευροεπιστήμονας David Linden, στο βιβλίο του “The Accidental Mind”, «στις ακραίες συνθήκες ενός περιβάλλοντος «γεμάτου» στερήσεις, οι περιβαλλοντικοί παράγοντες τείνουν να έχουν πολύ μεγαλύτερη ισχύ απ’ ότι τα γονίδια». Σαν παράδειγμα, ο Linden, αναφέρει τί συμβαίνει όταν το μάτι ενός βρέφους καλύπτεται, εξ’ αιτίας ενός τραύματος. «Εάν το βρέφος έχει καλυμμένο με επίδεσμο το ένα μάτι (για να αντιμετωπιστεί,για παράδειγμα, μια λοίμωξη), για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε το βρέφος μπορεί να υποστεί τύφλωση από το μάτι αυτό για ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή του. …Ο λόγος της τύφλωσης δεν είναι τόσο ότι το μάτι σταμάτησε να λειτουργεί, όσο ότι από το συγκεκριμένο μάτι δεν λήφθηκαν οι απαραίτητες πληροφορίες για τη διαμόρφωση των κατάλληλων εγκεφαλικών συνάψεων,που σχετίζονται με τη λειτουργία της όρασης».

Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχύει και για την περίπτωση της πλημμελούς συναισθηματικής φροντίδας, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό-κοινωνικό επίπεδο. Όταν υπάρχει συναισθηματική παραμέληση στην παιδική ηλικία, η συναισθηματική ρύθμιση και η επικοινωνία ατροφούν. Να το πούμε κάπως πιο καθαρά: αυτό που φταίει, είναι ο Δυτικός τρόπος ανατροφής των παιδιών. Γιατί μόνο στη Δυτική κουλτούρα,η «επιτυχής» ανατροφή ενός παιδιού ταυτίζεται με την ανάπτυξη του ατομοκεντρισμού

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Όμως, ακόμη και σε μια κατ’ εξοχήν «ορθολογική» εποχή σαν αυτή που παριστάνεται ότι είναι η τρέχουσα, τα συναισθήματα είναι κεντρικής σημασίας για να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους.Και το να μην είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τί νιώθουμε, προκαλεί συνήθως κατ’ ελάχιστον δυσφορία, άγχος και σίγουρα ανικανοποίητες,έως καταστροφικές σχέσεις. Είναι σαν κάποιος να λέει, «Στ’ αλήθεια νομίζω ότι σ’ αγαπώ, αλλά δεν είμαι και πολύ σίγουρος αν αυτό που νιώθω είναι μια έξαρση, μια κάβλα ή απλά ένας φόβος». Πού να βρει άκρη και ο άλλος; Ή, είναι σαν να είσαι υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και να λες, «Δεν είμαστε εδώ για να πουλάμε τη ψυχή μας στο διάολο για την εξουσία με ένα 4ο μνημόνιο» ή, «ιδεολογικά είμαστε ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις».  Πού να βρεις άκρη!

 

Η Αλεξιθυμία οδηγεί σε μια αναβλητικότητα μπροστά στις αποφάσεις, ένα «μπροστά-πίσω», καθώς το άτομο αγνοεί τί νιώθει και άρα και «τί θέλει να κάνει πραγματικά;», γεγονός που προκαλεί μια αίσθηση προσωρινότητας σε ότι αφορά στις δεσμεύσεις του. Προφανώς, πάλι…, καμία σχέση με το κυβερνητικό μόρφωμα. Η Αλεξιθυμία, με άλλα λόγια, γίνεται η όλο και πιο συνηθισμένη απάντηση στις βάναυσες «ερωτήσεις» του καπιταλισμού, και θα εξηγηθώ αμέσως πιο κάτω σε σχέση με αυτό.

 

Αναλυτικότερα, στα χαρακτηριστικά των Αλεξίθυμων ανθρώπων, περιλαμβάνονται:

Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Υποστήριζα πρόσφατα ότι το Σύστημα (όχι μόνο με όρους γεωπολιτικούς, αλλά και κοινωνικο-πολιτικο-ψυχολογικούς) διακρίνεται, τελευταία όλο και πιο πολύ, από μια (μάλλον οργανωμένη) αντιληπτή απροσδιοριστία, που διαχέεται και «μολύνει» κοινωνικά κάθε μικρή ή μεγάλη συλλογικότητα: από τις ερωτικές σχέσεις, τις οικογένειες και τις παρέες, μέχρι τις ευρύτερες εθνικές ή διεθνικές συλλογικότητες. Αυτή ακριβώς η απροσδιοριστία εξαναγκάζει τον ψυχισμό στην επινόηση δίπολων ή διλημμάτων, που μπορεί μεν να οδηγούν σε δυσκολίες στη λήψη αποφάσεων, αλλά τουλάχιστον κάνουν τη «ζωή» κάπως πιο κατανοητή. Και είναι αλήθεια: όταν πραγματικά «δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη», ένα ασπρόμαυρο δίπολο, ένα δίλημμα ή μια εύπεπτη διχοτομική σκέψη, μπορεί να μας ανακουφίσει από το αδιέξοδο.

Αν, ας πούμε, αδυνατείς να ερμηνεύσεις την συμπεριφορά του Άλλου, η απλοϊκή ένταξη του – κατηγοριοποίηση στον πόλο των «ηλίθιων» ή των «κακών» – προσφέρει μια αναγκαία ψυχική ανακούφιση, καθώς η αντιληπτή απροσδιοριστία υποχωρεί και μαζί της η αβεβαιότητα. Χρειάζεται όμως πάντα ένας διαχωριστικός καταλύτης. Ένα κριτήριο «κάτι» που θα ξεχωρίζει εύκολα τα χλωρά από τα ξερά, τους καλούς από τους κακούς ή τους ευφυείς από τους «ηλίθιους».

Στην παρούσα φάση ο Covid 19 είναι ένα εξαιρετικό τέτοιο «εργαλείο». Χάρις στον ιό, οι άνθρωποι μπορούν να διακριθούν σε μολυσμένους και μη, σε φορείς και υγιείς, σε υπεύθυνους και ανεύθυνους, σε επιπόλαιους και συνετούς, σε ευάλωτους και ανθεκτικούς και λοιπά και λοιπά. Άλλο τόσο μπορούμε να διακρίνουμε χώρες που τα καταφέρνουν καλά στην αντιμετώπιση του και άλλες όχι. Χάρις επίσης στον ιό, αναδεικνύονται δίπολα – διλήμματα όπως, «υγεία ή οικονομία», «υγεία ή εργασία», «υγεία ή ελευθερία μετακινήσεων», «ασφάλεια ή ελευθερία» κ.λπ. Στα περισσότερα από αυτά ο ανθρώπινος ψυχισμός του δυτικού ανθρώπου μπορεί μάλλον εύκολα και εύλογα να τοποθετηθεί με αναντίρρητο και άμεσο τρόπο, χωρίς πολλά-πολλά. Διότι ως γνωστόν, όπως λέει και η γαλλική παροιμία «καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος». Εύκολο!

Εντούτοις, η πραγματική πραγματικότητα σπάνια είναι τόσο απλοϊκή, ώστε να επιδέχεται μιας τόσο άνετης και «αναίμακτης» επιλογής. Κάτω από την κορυφή του απλουστευτικού παγόβουνου κρύβονται συνήθως ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Με άλλα λόγια, όσο κι αν η γιαγιά μου μπορούσε εύκολα να ομνύει στο εξωραϊστικό μότο «υγεία, πάνω απ’ όλα παιδάκι μου», η χρόνια δυσφορία της ζωής της άλλα έδειχνε. Θέλω να πω, εύκολα μπορεί να επιλέξει κανείς στο δίλημμα «υγεία ή νόσος», αλλά αν επιχειρήσει να εξετάσει τις συνέπειες της κάθε επιλογής, ίσως τα πράγματα να γίνονται ιδιαίτερα πολύπλοκα.

Γιατί, αν ω μη γένοιτο, έχουμε μια αναστολή της κοινωνικής λειτουργίας για 3 ή για 6 μήνες, η επίπτωση από την πτώση του ΑΕΠ και την ταυτόχρονη αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων σε πόσους άραγε θανάτους θα αφορά στην επόμενη πενταετία; Πόσο δηλαδή θα επηρεαστεί εν τέλει η υγεία και μάλιστα των κυριαρχούμενων τάξεων; Δηλαδή, πόσοι θάνατοι δεν θα είναι άμεση συνέπεια της πανδημίας, αλλά της επιδείνωσης της κοινωνικο – οικονομικής κατάστασης και του γενικότερου πένθους για την απώλεια ενός τρόπου ζωής; Ή μήπως αυτοί οι θάνατοι μετρούν λιγότερο στη κοινωνική ζυγαριά των απλουστευτικών διλημμάτων μας, επειδή θα προκύψουν αργότερα ή επειδή θα αφορούν στον κόσμο της εργασίας; Ή μήπως ξεχάσαμε ήδη τις συνέπειες της ανάλογης υγειονομικής κρίσης, που γνωρίσαμε πολύ καλά στην Ελλάδα των Μνημονίων; Ποιες θα είναι, δηλαδή, οι συνέπειες από την επιλογή «υγεία, παιδάκι μου», ιδιαίτερα αν εκπληρωθεί η πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα κατατάσσεται στο χειρότερο σενάριο – από τις 32 χώρες – σε ό,τι αφορά τις οικονομικές επιπτώσεις των μέτρων προστασίας από τον ιό, με μείωση του ΑΕΠ έως και 35%. Πόσο αναίμακτη είναι εν τέλει αυτή η επιλογή;

«Πεθαμένες καλησπέρες«

Από:Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Ίσως στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες να μην είναι εντελώς στην επίγνωση μας, αλλά η υπαρξιακή αλήθεια ορίζει ότι το άγχος του θανάτου αντιμετωπίζεται κυρίως μέσα από την ανθρώπινη επαφή. Η βαθιά υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου, μόνο σχεσιακά απαντάται. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς μόνο ερωτικά υπερβαίνεται. Αιώνες τώρα αυτό λέει η ποίηση, η μουσική, η ζωγραφική, η τέχνη δηλαδή, αλλά και οι λαϊκές παραδόσεις σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Αιώνες τώρα οι άνθρωποι ερωτεύονται ή και δημιουργούν για να νοηματοδοτήσουν την ύπαρξη τους ενάντια στο υπαρξιακό τους τέλος. Αλλά ερωτεύονται ή και δημιουργούν πάει να πει, πριν απ’ όλα, πως αγγίζουν και αγγίζονται, έρχονται σε επαφή, γίνονται δηλαδή απτοί και συγκεκριμένοι. Αλλιώς πεθαίνουν αόριστοι και ανέγγιχτοι καταναλωτές των εικόνων τους και των εικόνων των άλλων. Κάτι σαν ερωτευμένοι δι’ αλληλογραφίας. Σκέτες απεικονίσεις της ύπαρξης τους, σε μια ζωή που θυμίζει περισσότερο πορνογραφία, όχι με την ηθικολογική σημασία της λέξης, αλλά ως ανικανότητα ερωτικής αυθυπέρβασης-ριψοκινδύνευσης και περιχαράκωση στην ψευδο-ασφάλεια που παρέχει η υπαρξιακή απόσταση. Ως υπαρξιακή αστοχία, δηλαδή. 

Η αλήθεια είναι ότι στις δεκαετίες που προηγήθηκαν ο δυτικός άνθρωπος εξαναγκάστηκε σ’ αυτόν τον εξοβελισμό της υπαρξιακής αγωνίας κάτω από το χαλί μιας πανικόβλητης καθημερινότητας, που απαιτούσε προς τούτο μια αέναη «θετικότητα». Όλα όφειλαν να είναι τώρα θετικά. Η θετική σκέψη, η θετική ενέργεια, τα θετικά vibes, τα θετικά αποτελέσματα, ακόμη και τα likes στο Facebook, αντανακλούσαν ένα πλεόνασμα θετικότητας, ένα μπούκωμα θετικότητας, που έφτανε ως την θετικότητα των ψηφιακών φωτογραφιών, που δεν χρειάζονταν πλέον το αρνητικό-φιλμ προκειμένου να υπάρξουν. Όπως οι φωτογραφίες μπορούσαν να είναι απαλλαγμένες από το αρνητικό τους προαπαιτούμενο, όπως οι selfies επίσης μπορούσαν να είναι απαλλαγμένες από κάθε ψεγάδι, όπως δηλαδή οι εικόνες απολάμβαναν ένα πλεόνασμα θετικότητας έτσι και ο Εαυτός ή ακόμη και το ίδιο το σύμπαν (όπως έλεγε ο Κοέλιο και οι διαδικτυακοί προπαγανδιστές του) έπρεπε να «συνωμοτούν» στην εκπλήρωση των θετικών «θέλω» ενός Εαυτού που μπορούσε, επιτέλους, να είναι ο Εαυτός του-και «σκασίλα» του ο Άλλος. 

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη: " ΟΣΑ ΘΕΛΑΤE ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ & ΝΤΡΕΠΟΣΑΣΤΕ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΤΕ…"

"...Τρομάζει ο γέρος και παρακαλεί τη γριά να φύγουνε να σωθούνε. Μα αυτή ινάτι, να μην πάει πουθενά. Ατρόμητη. 

«Σώπα μωρέ, κι ήντα θα μας κάνουνε εμάς;» 

«Εκουζουλάθηκες γυναίκα;» αγωνιά αυτός. «Ούφου, ούφου» τον αποπαίρνει αυτή. «Κι ανέ σε πιάσουνε, ανέ σε βιάσουνε;» επιμένει. «Μα ήντα σου γροικώ και λες; Εμένα μπρε θα βιάσουνε; Γρά γυναίκα; Ναι, να με δούνε θέλει, ετσά απού γινα και να με βιάσουνε θέλει!» αυτοσαρκάζεται η γυναίκα. 

«Κι αν σε δούνε με τα δικά μου μάτια;» την ερωτεύεται για μια ακόμη φορά εκείνος!..."

--------------------------------------------------------------------------------------------------

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Μεγαλώνουμε αμάθητοι στη Σχέση. Τόσες χιλιάδες ώρες εκπαίδευσης, υποχρεωτικής και εθελούσιας, και ούτε μια ώρα παιδεία στον Έρωτα. 

Τόσες χιλιάδες ώρες γνωστικής ανάπτυξης, τόσες χιλιάδες ώρες καλλιέργειας του πνεύματος-καθώς το λεν, και ούτε τσιμουδιά για τη Σχέση. Μονάχα ότι – και αν- πιάσει τ’ αυτί μας από την «παράδοση». Αυτοδίδακτοι οι περισσότεροι. Κι ύστερα, μια ωραία ημέρα, πέφτουμε στα βαθιά, στα διαγωνίσματα. Αναγκαστικά. Αφού είναι η δίψα τέτοια για παράδεισο. Με το σκονάκι ξεχασμένο στην κωλότσεπη, κι όλο το άτιμο να μην βγαίνει, κι όλο οι λογής-επιτηρητές να ‘χουν το νου τους και τα μάτια τους δεκατέσσερα. Πως να αντιγράψεις; Να λες στον διπλανό σου «κάνε ρε συ λίγο πιο κει, να βλέπω» κι αυτός, φλώρος του πρώτου θρανίου, να σε τιμωρεί με την ογκώδη σωματική παρουσία του που σου κρύβει σαδιστικά τις απαντήσεις.

Πόση γνωστική ανάπτυξη ξοδεύουμε μπας και κρυφτεί η υπαρξιακή μας δίψα για ζωή! Μπας και αποσοβηθεί η υπαρξιακή μας ανάγκη για Σχέση. Ή μπας και γιατροπορευτεί με «πετροκαλαμήθρες κι’ άλλα τηλεσκόπια». Τέτοια κι άλλα μαγικά υποκατάστατα. Ώσπου μια ωραία νύχτα κάποιος μας ρίχνει στα βαθιά στις εξετάσεις. Ανυποψίαστοι μαθητές σπουδάζουμε τον Έρωτα, ως εκ τούτων, πάντα από απόσταση. Σαν ναυτικοί που μελετούν τα μπάρκα τους σε κάποια ξηρά. Σ’ όλα τ’ άλλα ταξίδια μας, μάγκες περιηγητές, με οδηγούς και χάρτες που τους ξέρουμε απ’ έξω κι ανακατωτά. Έτοιμοι για συμβουλές προς ναυτιλομένους. Μα για τον Έρωτα, αν εξαιρέσει κανείς τους συνήθεις «κυνηγούς» και «ψαράδες» που έχουν τόσα μυθιστορήματα να διηγηθούν, όλοι οι υπόλοιποι κουμπούρες του τελευταίου θρανίου, κοιτάμε με απορία τα «θέματα» και γλύφουμε, δαγκώνοντας που και που, δήθεν άνετοι, το καπάκι του στυλό. 

Είναι κι άλλοι που το παίρνουν απόφαση και παρατάνε τούτο το σχολειό, αφού δεν παίρνουν τα «γράμματα». Πως το λέει το τραγούδι; «Στείλε ένα γράμμα, μια συλλαβή»…ένα φαξ, κάτι τέλος πάντων! Ε δεν το παίρνεις το γράμμα και το παρατάς το αντικείμενο, συχνά προφασιζόμενος πως δεν διψάς για τέτοια μάθηση. Μα ξεδίψασε ποτέ κανείς παριστάνοντας πως δεν διψάει;

Λένε στην Κρήτη μια ιστορία συγκινητική. Σ’ ένα απόμερο χωριό, δίπλα στη θάλασσα, ζει ένας γέρος με την γριά του. Το «έχει» τους λιγοστό. Στέλνουν και την σύνταξη που παίρνουν στα παιδιά στην Αθήνα. Μοναδική τους περι-ουσία ο Έρωτας τους και η ζωή που μοιράζεται.  Ώσπου, μια άγρια μέρα, εμφανίζονται στον ορίζοντα πειρατές, άλλοι από τους συνήθεις κρατικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους που κυνηγάει τους φτωχούς ανθρώπους. Κανονικοί πειρατές. Με μαύρες σημαίες και με νεκροκεφαλές και τα τοιαύτα. Ζόρικα πράγματα, δηλαδή. Τρομάζει ο γέρος και παρακαλεί τη γριά να φύγουνε να σωθούνε. Μα αυτή ινάτι, να μην πάει πουθενά. Ατρόμητη. «Σώπα μωρέ, κι ήντα θα μας κάνουνε εμάς;» «Εκουζουλάθηκες γυναίκα;» αγωνιά αυτός. «Ούφου, ούφου» τον αποπαίρνει αυτή. «Κι ανέ σε πιάσουνε, ανέ σε βιάσουνε;» επιμένει. «Μα ήντα σου γροικώ και λες; Εμένα μπρε θα βιάσουνε; Γρά γυναίκα; Ναι, να με δούνε θέλει, ετσά απού γινα και να με βιάσουνε θέλει!» αυτοσαρκάζεται η γυναίκα. «Κι αν σε δούνε με τα δικά μου μάτια;» την ερωτεύεται για μια ακόμη φορά εκείνος!

Αυτός είναι ένας πρώτης τάξεως ορισμός της Σχέσης. Είναι εκεί όπου ο ένας συγκροτείται, ως ανεπανάληπτη μοναδικότητα, στο πεδίο της αντίληψης του Άλλου. Είναι εκεί όπου ο ένας γεννιέται στα μάτια του Άλλου και αναδύεται η ύπαρξη από το αδιαφοροποίητο σύνολο των άλλων και ονομάζεται πλέον ως η συγκεκριμένη «εκείνη», ο συγκεκριμένος «εκείνος». 

Είναι ο Έρωτας μια βάφτιση πάει να πει, που ορίζει τον Άλλο εντός της Σχέσης. 

Είναι ο Έρωτας ένας τόπος στον οποίο είσαι παρών ακόμη και στην απουσία σου. 

Είναι ο Έρωτας ένας τριγωνικός τόπος στον οποίο οι άνθρωποι θυμούνται. Θυμούνται την ομορφιά του Άλλου όταν νιώθει άσχημα. Το ολόκληρο του όταν νιώθει κομμάτια. Την αθωότητα του όταν ενοχοποιείται. Τη γενναιότητα του όταν φοβάται. Το δρόμο του όταν χάνεται. Το φως του όταν σκοτεινιάζει. Είναι ο τόπος που ο ένας θυμάται το πολύ του Άλλου-σαν έρθει η ώρα να νιώσει κι αυτός το λίγο του.

Ο Έρωτας είναι ένας τριγωνικός τόπος που τον ορίζουν τρείς κορφές.

Η εγγύτητα, το πάθος και η δέσμευση.

Τούτες οι κορφές είναι τα όρια ενός κάμπου που μοιάζει πολύ με τον παράδεισο, άμα τούτες οι τρείς κορφές «φτιάχνουν» ένα ισόπλευρο τρίγωνο ή είναι απαράλλαχτος η κόλαση άμα το τρίγωνο χαλάσει.

Πώς... να εξηγήσεις τον ψυχικό πόνο...

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

...το να προσπαθείς να εξηγήσεις τον ψυχικό πόνο σε κάποιον που νιώθεις πως "δεν τον αφορά", είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις σε έναν τυφλό τα χρώματα.

Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση αυτό δεν έχει παραπέρα συνέπειες.

Ένας πατέρας με την μικρή του κόρη, που μάλλον δεν ήταν πολύ κανονικοί άνθρωποι...

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Τα μπλουζάκια έχουν 2 τρύπες για τα χέρια και μια τρύπα για τον λαιμό.

 Τα μπλουζάκια των κανονικών ανθρώπων. 

Ένας πατέρας με την μικρή του κόρη, που μάλλον δεν ήταν πολύ κανονικοί άνθρωποι, σκέφτηκαν πως θα μπορούσαν να αλλάξουν κάπως τα πράγματα με τα μπλουζάκια. Και το κορίτσι πέρασε το χέρι του από την τρύπα του λαιμού του πατέρα. 

Αφύσικα πράγματα, μη κανονικά. Πέρασε το μικρό της χέρι και τον αγκάλιασε από τον λαιμό. Έτσι κολύμπησαν αγκαλιά τον μεγάλο ποταμό. 

Είναι μια ευκαιρία, σκέφτηκαν οι εταιρείες. Να μεγαλώσουμε την τρύπα στον λαιμό του πατέρα, να μπορούν τα μικρά κορίτσια να αγκαλιάζουν τον πατέρα τους. Όμως έπρεπε να τους κλέψουν την πατέντα. Την πατέντα της τρυφερότητας. 

Ίσως και να ζήλεψαν οι εταιρείες. Κι΄έτσι τους άφησαν να πνιγούν στον μεγάλο ποταμό για να τους κλέψουν την πατέντα της αγκαλιάς. Στον μεγάλο ποταμό, πατέρας και κόρη πνίγηκαν αγκαλιά με την μοναδική πατέντα της τρυφερότητας τους. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε ακόμη να φοράμε κανονικά μπλουζάκια. Σαν κανονικοί άνθρωποι...

Στην μνήμη του 26χρονου Όσκαρ Αλμπέρτο Μαρτίνεζ και της μόλις 23 μηνών κόρης του Άντζι Βαλέρια Μαρτίνεζ, που πνίγηκαν στον ποταμό Ρίο Γκράντε, στα σύνορα Μεξικού και ΗΠΑ.

Η ψυχική δυστοπία είναι ήδη εδώ ...

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Κάποια στιγμή ίσως χρειαστεί να αποδεχτούμε ότι, τουλάχιστον στην παρούσα φάση για τη χώρα μας, τα πολιτικά εργαλεία που έχουμε διαθέσιμα δεν είναι επαρκή για να ερμηνεύσουμε τις συμπεριφορές των ανθρώπων. 

Ένα πλήθος συναισθημάτων οργής, θλίψης, θυμού, αγανάκτησης, ματαίωσης και ενοχοποίησης, με σκαμπανεβάσματα τύπου ασανσέρ, απο-ορθολογικοποιούν συχνά και έντονα τους πολιτικούς όρους συγκρότησης της κοινωνίας μας. Οι συμπεριφορές γίνονται όλο και πιο αρνητικές-καταστροφικές, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο χώρο, υπονομεύοντας τα πεδία των σχέσεων όλων των ειδών. Η ψυχική δυστοπία είναι ήδη εδώ και δεν ερμηνεύεται με όρους του προηγούμενου αιώνα.