Γράμμα του Ουμπέρτο Έκο στον εγγονό του: «Καλλιέργησε τη μνήμη σου και θα ζήσεις χίλιες ζωές»

Έφη Αλεβίζου

Πρόκειται για μια προειδοποίηση προς όλους εκείνους που δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς το διαδίκτυο.

Το 2014, ο διάσημος Ιταλός συγγραφέας και φιλόσοφος Ουμπέρτο Έκο έγραψε στον εγγονό του μια ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε κατόπιν παραγγελίας στο εβδομαδιαίο, ιταλικό περιοδικό L’Espresso, το οποίο είχε ζητήσει από τον ίδιο και από άλλες 13 προσωπικότητες του πνεύματος να γράψουν μια επιστολή για τη χρονιά.

Σε αυτήν μιλούσε για την απώλεια μνήμης της νέας γενιάς, η οποία έχει συνηθίσει να αναζητά τα πάντα στο διαδίκτυο. Λίγα χρόνια αργότερα, τα λόγια της αντηχούν ακόμη πιο επίκαιρα από ποτέ.

Πρόκειται για μια προειδοποίηση προς όλους εκείνους που δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς το Διαδίκτυο.

GÜNTHER ANDERS, Η ΑΠΑΡΧΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΩΝ

*

Εισαγωγή-Μετάφραση ΗΛΙΑΣ ΑΛΕΒΙΖΟΣ

Γεννημένος το 1902 στο Μπρέσλαοθ της τότε Γερμανικής Αυτοκρατορίας (στη σημερινή Πολωνία), ο Günther Anders ανήκε σε εκείνη την εύρωστη, κυρίως γερμανόφωνη, εβραϊκή διασπορά από τα σπλάχνα της οποίας βγήκε κάποτε μια ολόκληρη σειρά σπουδαίων στοχαστών. Αλλά και η ζωή του ακολούθησε μια μοίρα κοινή με αυτή πολλών Εβραίων διανοουμένων της Ευρώπης. Κατά τα προπολεμικά χρόνια, υπήρξε αρχικά μαθητής του Χούσσερλ, υπό την επίβλεψη του οποίου εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή, και κατόπιν του Χάιντεγγερ. Λόγω της αντι-σημιτικής υστερίας και του πολέμου, κατέφυγε αρχικά στη Γαλλία και τελικά στις Η.Π.Α. Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στην Ευρώπη· όχι στη Γερμανία (όπου «δεν ήθελε να ξαναπατήσει το πόδι του»), αλλά στην Αυστρία, όπου πέρα από το φιλοσοφικό του έργο, ενεπλάκη και ως ακτιβιστής στα κινήματα κατά της πυρηνικής ενέργειας.

Ο Άντερς αποτελεί περίπτωση ενός μάλλον παραγνωρισμένου στοχαστή του οποίου τα έργα ακόμα δεν έχουν τύχει κάποιας συστηματικής μετάφρασης, ούτε καν στα αγγλικά  – αν και κυκλοφορεί μια «ανεπίσημη» μετάφραση του βασικού του έργου στα αγγλικά, αλλά από δεύτερο χέρι, μάλλον από τα ισπανικά. Δύο είναι οι φιλοσοφικές παραδόσεις από τις οποίες κυρίως αντλεί: από τη μία είναι η φαινομενολογία των δασκάλων του, Χούσσερλ και Χάιντεγγερ· από την άλλη ένας κριτικός μαρξισμός, του είδους εκείνου που ανέπτυξε η σχολή της Φρανκφούρτης. Ωστόσο, σε προσωπικό επίπεδο, οι σχέσεις του με εκπροσώπους και των δύο αυτών παραδόσεων δεν υπήρξαν πάντοτε ανέφελες. Ειδικά στην περίπτωση του Heidegger, ο Άντερς δεν φάνηκε ποτέ αρκετά «μεγάθυμος» απέναντί του ώστε να του συγχωρέσει την εμπλοκή του με τη ναζιστική μηχανή. Όσον αφορά στη σχολή της Φρανκφούρτης, οι συγγένειες δεν ήταν μόνο θεωρητικές. Ο Anders ήταν ξάδερφος εκείνου του «περιφερειακού» μέλους της σχολής, του Βάλτερ Μπένγιαμιν· αλλά είχε επαφές και με τα υπόλοιπα μέλη κατά τη διαμονή όλων στις Η.Π.Α. Παρ’ όλα αυτά, δεν δίστασε να φανεί επικριτικός κατά του Αντόρνο για αυτό που ο ίδιος αντιλαμβανόταν ως απροθυμία του τελευταίου για μια πιο άμεση εμπλοκή στα πολιτικά τεκταινόμενα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Κι ο Αντόρνο με τη σειρά του, στα προπολεμικά χρόνια, είχε απορρίψει τη διατριβή επί υφηγεσία (Habilitationsschrift στα γερμανικά) που είχε υποβάλει ο Άντερς – μια απόρριψη που, για τα δεδομένα του γερμανικού πανεπιστημίου, μπορούσε να έχει σοβαρές συνέπειες, εφόσον αυτή η διατριβή αποτελούσε σχεδόν προαπαιτούμενο για μια ακαδημαϊκή καριέρα. Κατά ειρωνικό τρόπο, παρόμοιες περιπέτειες είχε και ο ξάδερφός του, ο Μπένγιαμιν, με τη δική του διατριβή, κάτι που του στοίχισε μια μόνιμη βιοποριστική αγωνία.

Εν πάση περιπτώσει, το βασικό του, δίτομο έργο Die Antiquiertheit des Menschen (Η απαρχαίωση του ανθρώπου), από το οποίο εδώ μεταφράζουμε ένα δοκίμιο, μπορεί να περιγραφεί συμπυκνωμένα ως εξής: μια προέκταση κι επεξεργασία των παρατηρήσεων του Μαρξ γύρω από την τεχνολογία, ιδωμένων μέσα από το πρίσμα των αναλύσεων του κριτικού μαρξισμού περί «ορθολογικότητας» (όπως αυτών στη Διαλεκτική του διαφωτισμού των Αντόρνο και Χορκχάιμερ και στην Έκλειψη του Λόγου του Χορκχάιμερ) και χρωματισμένων με τις υπαρξιστικές διαστάσεις μιας χαϊντεγγεριανής φιλοσοφίας. Όπως ο ίδιος το έθετε, φιλοδοξία του ήταν να αναπτύξει μια «φιλοσοφική ανθρωπολογία στην εποχή της τεχνοκρατίας». Η χρονολογία συγγραφής ορισμένων δοκιμίων αυτού του έργου ανάγεται ήδη στις δεκαετίες του 1950 και 1960· γεγονός που καθιστά τον Άντερς έναν από τους πρωτοπόρους στην προσπάθεια συστηματικής διερεύνησης των «επιπτώσεων της τεχνολογίας» (με την εξαίρεση της ιδιαίτερης περίπτωσης του Λούις Μάμφορντ, οι προηγούμενες τέτοιες απόπειρες, όπως του Χάιντεγγερ, ήταν πιο αποσπασματικές, ενώ κάποιες άλλες, όπως αυτές της σχολής της Φρανκφούρτης ή και του Κώστα Παπαϊωάννου, κινούνταν περισσότερο στη γραμμή μιας κριτικής του θετικισμού ως ιδεολογίας – κοσμοαντίληψης κι όχι τόσο ως εφαρμοσμένης τεχνικής). Αυτές οι χρονολογίες δεν είναι τυχαίες βέβαια. Ήταν ακριβώς η συνειδητοποίηση των καταστροφικών δυνατοτήτων των ατομικών όπλων που «ανάγκασε» ορισμένους διανοούμενους (κι όχι μόνο) να σκεφτούν εξ αρχής κι από μηδενική βάση τις σχέσεις των ανθρωπίνων κοινωνιών – και ειδικότερα των πιο «προηγμένων» – με τα τεχνολογικά επιτεύγματά τους. Κι ο Άντερς ήταν μία από τις πρώτες τέτοιες περιπτώσεις διανοουμένων (μια άλλη ήταν και ο Ζάκ Ελλύλ με το έργο του Η τεχνολογική κοινωνία, του 1964).

ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ, ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ 2023

3 Ιανουαρίου 2023

από Βασίλης Βιλιάρδος

Ο πόλεμος της Ευρώπης, η ρωσική οικονομία, η Ουκρανία ως η σφήνα κατά πολλούς που τοποθέτησαν οι ΗΠΑ μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας, η Ευρώπη, η Κίνα, το Ιράν και το Ισραήλ, η Λατινική Αμερική με την Ουρουγουάη και τη Βραζιλία, καθώς επίσης τα προβλήματα της Αφρικής – ενώ υπάρχουν πολλές άλλες εστίες πυρκαγιάς στον πλανήτη μας, ακόμη και στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, στην Ιταλία που δεν πρόκειται ποτέ να αναπνεύσει εντός της Ευρωζώνης – ενώ πολύ περισσότερο ίσως στη Μ. Βρετανία, όπου οι υποστηρικτές του BREXIT αποτελούν πλέον μεγάλη μειοψηφία, ο πληθωρισμός μαίνεται, υπάρχουν ελλείψεις εμπορευμάτων κοκ. Επίσης στην Ιαπωνία που επιμένει σε μία ακόμη μη συμβατική οικονομική πολιτική, στον Καναδά όσον αφορά τη στέγαση, στις ΗΠΑ που μάλλον δεν θα αποφύγουν την ύφεση κοκ. Εν τούτοις, δεν μπορεί κανείς να αναφερθεί σε όλες, ούτε να επιχειρήσει προβλέψεις – πόσο μάλλον σε μία εποχή που θεωρείται σημείο καμπής στην παγκόσμια ιστορία. Οφείλει βέβαια να παραμένει αισιόδοξος, αλλά ταυτόχρονα προετοιμασμένος για τα χειρότερα – με την ελπίδα να μην ισχύουν τα περί κλιματικής αλλαγής και οικολογικής κρίσης που θα ήταν ακόμη πιο δύσκολο να αντιμετωπισθούν. Η οικολογική κρίση πάντως λέγεται πως είναι τόσο σοβαρή που πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι, η ίδια η ύπαρξη της ανθρωπότητας όπως τη γνωρίζουμε, ευρίσκεται σε κίνδυνο. Η περιβαλλοντική ζημία δε έχει άμεσο αντίκτυπο στις αλυσίδες παραγωγής και εμπορίας τροφίμων, στην πρόσβαση και παροχή ποσίμου νερού, στην εξόρυξη και χρήση υδρογονανθράκων, καθώς επίσης σε πολλούς άλλους τομείς.

.

Ανάλυση

Είναι προφανές ότι, ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει στην καρδιά της ηπείρου μας, είναι μία σύγκρουση του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας – με μεγάλο θύμα την Ουκρανία και αμέσως μετά την Ευρώπη. Οι επιθέσεις πλέον διενεργούνται βαθιά μέσα στην επικράτεια της Ρωσίας – ενώ υπάρχουν πολλές δυτικές αναφορές σε προσπάθειες δολοφονίας της ρωσικής ηγεσίας, με στόχο την αλλαγή του καθεστώτος της.

Τα εγκλήματα και τα λάθη του προέδρου Putin είναι ξεκάθαρα (ανάλυση), ενώ ο τεράστιος φυσικός πλούτος της Ρωσίας αποτελεί ένα σημαντικότατο έπαθλο των ΗΠΑ – το οποίο θα διασφάλιζε την αμερικανική ηγεμονία στον πλανήτη για πολλές δεκαετίες. Εκτός αυτού, η Ευρώπη και ειδικά η Γερμανία, έχουν υποταχθεί ολοκληρωτικά στην κηδεμονία των ΗΠΑ – ενώ η πώληση υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) και όπλων στην ΕΕ, έχουν βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό την προβληματική αμερικανική οικονομία.

Σε κάθε περίπτωση, οι Ρώσοι κρατήθηκαν έξω από την Ευρώπη, οι Αμερικανοί μέσα και οι Γερμανοί κάτω – σύμφωνα με το γνωστό όραμα ή/και δόγμα των ιδρυτών του ΝΑΤΟ, μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Εν τούτοις, δεν πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός ότι, ο δεύτερος μεγάλος ωφελημένος του πολέμου είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος των ΗΠΑ για την παγκόσμια ηγεμονία: η Κίνα που έχει εξασφαλίσει φθηνή ενέργεια, μία εξαγωγική αγορά και τη στήριξη του νομίσματος της, με επόμενη την Ινδία.

Συνεχίζοντας, σύμφωνα με το Stratfor (πηγή), ο πόλεμος στην Ουκρανία θα συνεχιστεί, με νέες επιθέσεις «ένθεν κακείθεν» – χωρίς όμως κάποια από τις δύο πλευρές να πετύχει εδαφικά κέρδη, ικανά να υποβαθμίσουν σημαντικά τη διαπραγματευτική θέση της άλλης.  Ως εκ τούτου, θα διασφαλισθεί η συνέχιση των πρωτοφανών κυρώσεων της Δύσης κατά της Ρωσίας – οπότε η ανοδική πίεση στις τιμές των εμπορευμάτων, από τις οποίες δεν υποφέρει μόνο η Ευρώπη, αλλά πολλές άλλες χώρες και ιδιαίτερα οι αφρικανικές.

Οι ουκρανικές δυνάμεις, με τη βοήθεια των χρημάτων και της σταθερής στρατιωτικής υποστήριξης από τους δυτικούς συμμάχους, θα επικεντρώσουν τις επιθέσεις τους στα νότια, προς την Αζοφική Θάλασσα – έτσι ώστε για να απομονώσουν τις ρωσικές δυνάμεις στο χερσαίο διάδρομο προς την Κριμαία. Εν τούτοις, θεωρείται απίθανο να διώξουν τις ρωσικές δυνάμεις από το διάδρομο – ενώ παράλληλα η Ουκρανία θα κλιμακώσει τις επιθέσεις της, κατά στόχων εντός της Ρωσίας. Ο υποκινούμενος από τις ΗΠΑ στόχος της είναι να διαβρώσει περαιτέρω τη δημοφιλία του πολέμου στους Πολίτες της χώρας – έτσι ώστε να προκληθούν κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, τύπου «πορτοκαλής επανάστασης».

Η Ρωσία, από την πλευρά της, θα συνεχίσει τις επιθέσεις της, με στόχο την καταστροφή των κρίσιμων υποδομών της Ουκρανίας – κυρίως όσον αφορά τον ηλεκτρισμό, την ύδρευση και τις επικοινωνίες. Οι συγκεκριμένες ζημίες δε, θα έχουν ως αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη πτώση του βιοτικού επιπέδου στην Ουκρανία – οπότε την κλιμάκωση των προσφυγικών ροών προς την ΕΕ που, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα προβλήματα (ενεργειακή κρίση, ακρίβεια, ύφεση), θα θέσουν σε δοκιμασία την περεταίρω ευρωπαϊκή στήριξη της Ουκρανίας.

Φαίνεται πάντως πως η Ρωσία θα συνεχίσει τις επιθέσεις της «μικρής κλίμακας» στο Ντονμπάς – ενώ θα προετοιμάζεται για μια μεγαλύτερη επίθεση, για να διασφαλίσει μεγαλύτερο μέρος του Ντονμπάς που παραμένει υπό ουκρανικό έλεγχο, χωρίς να αποκλείεται μία νέα επίθεση για την κατάληψη του Κιέβου. Όσον αφορά δε τη συγκέντρωση των ρωσικών δυνάμεων στη Λευκορωσία, κατά μήκος των βορείων και ανατολικών συνόρων της Ουκρανίας, μάλλον δεν σημαίνει πως η Ρωσία θα επιτεθεί από εκεί – αφού θα επικεντρωθεί στην ενίσχυση των θέσεων της στη νοτιοανατολική Ουκρανία.

Η ρωσική οικονομία

Μειονότης οἱ Χριστιανοί στήν Ἀγγλία!

Ἀπό 70% τοῦ πληθυσμοῦ τό 2001, ἐμειώθησαν σήμερα στό 46,2% – Ραγδαία αὔξησις τῆς ἀθεΐας καί τῶν μουσουλμάνων – Τί δείχνει ἡ ἀπογραφή τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου.

ΜΕΣΑ ΣΕ μία δεκαετία, οἱ ἄθρησκοι ηὐξήθησαν στήν Ἀγγλία καί τήν Οὐαλλία κατά 12%, φθάνοντας τό συνολικό ποσοστό τοῦ 37,2%. Ἔτσι, ἐνῶ οἱ Χριστιανοί παραμένουν ἡ πολυπληθέστερη πληθυσμιακή ὁμάς μέ ποσοστό 46,2%, παύουν νά ἀποτελοῦν πλειοψηφία, ἀφοῦ ἔχουν πέσει κάτω ἀπό τό 50%. Αὐτό προκύπτει ἀπό τήν τελευταία ἀπογραφή τῆς Στατιστικῆς Ὑπηρεσίας τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου (Office of National Statistics). Νά σημειωθεῖ ὅτι πρό δεκαετίας οἱ Χριστιανοί ἀνήρχοντο στό 59,3% καί τό 2001 στό 71%. Δηλαδή μόνον τήν τελευταία δεκαετία ἐμειώθησαν κατά 13,1 ποσοστιαῖες μονάδες καί στήν εἰκοσαετία κατά 25! Μάλιστα εἰδικῶς στό Λονδῖνο, Χριστιανοί δηλώνουν μόλις τό 25,3% τῶν κατοίκων.

Οἱ μουσουλμάνοι ἀποτελοῦν τό 6,5% τοῦ πληθυσμοῦ παρουσιάζοντας αὔξηση ἀπό τό 4,9% πού ἦσαν πρό δεκαετίας. Οἱ ἰνδουιστές, τέλος, ἔφθασαν τό 1,7% ἀπό 1,5% πού ἦσαν τό 2011. Καί ὅμως σήμερα ὁ Πρωθυπουργός τῆς χώρας προέρχεται ἀπό αὐτό τό 1,7%, ὁ δέ δήμαρχος τοῦ Λονδίνου ἀπό 6,5%. Τά ποσοστά δέν εἶναι τέτοια πού νά πείθουν ὅτι τά κόμματα ἐπιλέγουν μέλη τῶν μειονοτήτων ὡς ὑποψηφίους γιά νά κερδίσουν τό ἐκλογικό σῶμα. Μᾶλλον συμβαίνει τό ἀντίστροφο. Αὐτοί ἐπιβάλλονται ἀπό ἐπάνω πρός τά κάτω, σέ συνδυασμό μέ τήν προβολή (ἕως καί ἐπιβολή) ἀπόψεων περί ἀντιρατσισμοῦ καί ἀνεξιθρησκίας πού ἀμβλύνουν τά ἀντανακλαστικά τῆς μεγάλης πλειονότητος τῶν κατοίκων τῆς χώρας. Μιᾶς χώρας, ὁ ἀνώτατος ἄρχων τῆς ὁποίας φέρει τόν τίτλο τοῦ «Προστάτου τῆς Θρησκείας» (Protector of the Faith). Καί φυσικά ἐννοεῖται ἡ χριστιανική θρησκεία. Ἡ γενική ἄμβλυνσις καί ἡ ὑποχώρησις τῶν χριστιανικῶν αἰσθημάτων ὅμως καθιστοῦν τόν τίτλο αὐτό κενό περιεχομένου.

Συνεπῶς, μία πρώτη παρατήρησις εἶναι ὅτι ἔχουμε μία προϊοῦσα ἀπώλεια τοῦ ἐθνικοῦ χαρακτῆρος, σημαντικό μέρος τοῦ ὁποίου εἶναι ἡ χριστιανική πίστις. Μάλιστα ἡ ἀπώλεια αὐτή σημειώνεται σέ μιά χώρα μέ ἔντονη αἴσθηση παραδόσεων καί διατηρήσεως ἠθῶν καί συνηθειῶν. Ἡ διαπίστωσις αὐτή πρέπει νά ἀποτελέσει κώδωνα κινδύνου γιά ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη, διότι τό φαινόμενο δέν περιορίζεται στίς βρεταννικές νήσους. Ἐν σπέρματι ὑπάρχει καί στήν Ἑλλάδα.

Επίκτητος και Αββάς Ισαάκ: ο βαθμός και ο αναβαθμός της υψηλότερης πιθανής Ανθρωπολογίας

από

 Νίκος Τουλαντάς

 

Η θεωρητική απόδοση του «κατά φύσιν» ζειν τελειούται μέσα στην Ελληνική Φιλοσοφία. Καρπός του δέντρου της Φιλοσοφίας: ο Επίκτητος (Διατριβαί).

Η θεωρητική απόδοση του «υπέρ φύσιν» ζειν τελειούται μέσα στην Ορθόδοξη Θεολογία. Η ενότητα των πηγών της θεολογίας (η εμπειρία του Θεού) φέρει καρπούς πολλούς και ίσα θρεπτικούς μεταξύ τους, κάτι που δε μπορείς να συναντήσεις στο χώρο της φιλοσοφίας (άλλο σου δίνει ο καθένας, αν όχι και πάντα με άλλο τρόπο). Εφόσον μόνο προσωπικά μπορώ να τοποθετηθώ ως προς ένα πρότυπο κείμενο του είδους (ορθ. θεολογία), ως πολυτιμότατο καρπό του δέντρου, διαβάζω Αββά Ισαάκ Σύρο (Λόγοι Ασκητικοί).

*

«Κάθε φιλοσοφία δικαίωνει τον εαυτό της. Η μοναδική πρωτότυπη φιλοσοφία θα ήταν εκείνη που θα δικαίωνε κάποιον άλλο», λέει ο Camus (Σημειωματάρια, Τερ. 45-48)∙ αφορισμός που μοιάζει με την «πρωτότυπη» συνείδηση της πρωτότυπης φιλοσοφίας αυτής, μοιάζει με αυθυπερβατική αυτοαναφορά.

Ο Επίκτητος, λέγοντας την αλήθεια, δικαιώνει τους πάντες, σημαντικότερη μερίδα των οποίων – ώστε να είναι «πρωτότυπη» η φιλοσοφία του, ώστε να είναι πέρα από την αυτοδικαίωση – είναι η εκτός φιλοσοφίας ούσα.

Λέει πως αν λυπάσαι (ή, σε πολιτειακό πλαίσιο, αν δεν τιμωρείς) κάποιον για την χωλότητα ή τυφλότητά του, πόσο μάλλον, πρέπει να «συμπαθείς» αυτόν του οποίου η λογική (κρίση) χωλαίνει ή τυφλώττει. Όσο για τους συζητήσιμους ασθενείς (τη κρίσει, πάντα), που ενδέχεται να πρέπει να υποστείς την πολεμική τους (την αμφισβήτηση, την περιφρόνηση, τη συκοφαντία, την κατάκριση, την εναντιότητα πάσης μορφής: ατιμία, βασανισμό, τιμωρία, θάνατο), ουδείς δεν μπορεί να βρίσκεται ανάξιος της συγχώρεσης, όντας κι αυτός – όπως εσύ, πλην απαίδευτος – κατά το κατ’ αυτόν «αγαθόν» προσεγγίζοντάς σε. Πώς μπορεί να ξέρει (βλέπει) κανείς τον κόσμο, όπως δεν το ξέρει (προσθέτω εγώ ρητορικά);

Σε αυτό το (Επικτήτειο) θεο-λογικό σύμπαν, επίσης, δεν υπάρχει κάτι (εύκολο ή δύσκολο, δίκαιο ή άδικο, ζωηφόρο ή νεκροφόρο) που να μην δικαιώνει την θεο-ευχαριστία, που να μη μαρτυρά το δώρο της ύπαρξης ως προσοπωυποστατή ελευθερία. «Ούτε ο Δίας», την προαίρεσιν, «νικήσαι δύναται» (Διατρ. Α/1,23).

Παλεύοντας για την κοινότητα

Ένα βιβλίο για έναν Βυρωνιώτικο ναό.

από

 Θανάσης Παπαθανασίου

    

Είναι όμορφα!

Είναι όμορφα που μαζευτήκαμε, για να χαρούμε αυτά τα γεννητούρια! Για να χαρούμε δηλαδή το νεογέννητο βιβλίο, το οποίο κοιλοπόνησε ο φίλος Βυρωνιώτης Νίκος Αναγνωστόπουλος [Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Νέας Ελβετίας Βύρωνος (1927-2017). 90 χρόνια ενοριακής προσφοράς και μαρτυρίας, Βύρωνας 2017]. Και για να χαρούμε όσα έχει να μας προσφέρει αυτό το βιβλίο. Διότι ένα βιβλίο δεν είναι απλώς μελάνι και χαρτί, δεν είναι μόνο υπόθεση του εγκεφάλου. Είναι μια πρόσκληση σε ολόκληρη την ύπαρξη του ανθρώπου, στο νου και στην καρδιά, στην κρίση, στη μνήμη και στο όνειρο. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αποκάλυψη (το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης), μας δίνει μια παράδοξη και γεμάτη νόημα σκηνή. Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται μπροστά σε ένα ανοιχτό βιβλίο. Μπορεί να το διαβάσει. Μα αυτό δεν αρκεί. Δεν αρκεί να διαβάσω τις αράδες ενός βιβλίου. Πρέπει να νιώσω το μήνυμά του στην ύπαρξή μου. Στην Αποκάλυψη, λοιπόν, ένας άγγελος ζητά από τον πρωταγωνιστή να μασήσει και να καταπιεί το βιβλίο. Να συναντήσει, δηλαδή το μήνυμα, με όλα τα μπούνια της ύπαρξής του.

Έτσι, λοιπόν, επιτρέψτε μου να απευθυνθώ προσωπικά και με τον ενικό της καρδιάς, σ’ αυτόν που κοιλοπόνησε για το βιβλίο: Νίκο Αναγνωστόπουλε, σε ευχαριστώ! Σε ευχαριστώ που σ’ αυτή τη συνάντηση ανθρώπων του 2017 κάνεις παρόντες ανθρώπους του 1927. Σε ευχαριστώ που δίνεις τη μάχη σου κατά της λησμονιάς. Θα ήταν σχιζοφρενικό, μια εκκλησία, της οποίας δουλειά είναι να συνάζει με μυστικό τρόπο στη θεία Ευχαριστία όσους ζουν σ’ αυτή τη ζωή και όσους ζουν στην άλλη ζωή, θα ήταν σχιζοφρενικό, μια εκκλησία να λησμονεί. Κι επί πλέον, Νίκο, σε ευχαριστώ που με κάλεσες να χαρώ με τη χαρά σου και να μοιραστώ με τους γειτόνους μας το πώς η δική μου ταπεινότητα μασά και καταπίνει το βιβλίο σου!

Πρώτα απ’ όλα, φίλες και φίλοι, να σας πω γιατί έχει νόημα για μένα μια τέτοια έκδοση.

Αν κοιτάξουμε γενικά στον εκκλησιαστικό χώρο (και γενικότερα σε διαφόρους δημοσίους φορείς), θα δούμε ότι πολλές εκδόσεις γίνονται ως δημόσιες σχέσεις. Εκδίδονται δηλαδή λευκώματα για να ωραιοποιήσουν μια κατάσταση και να παρουσιάσουν μια λάμψη. Αλλάσ’ αυτές τις περιπτώσεις πρόκειται για τη λάμψη ενός πράγματος κούφιου. Και ειδικά στον χώρο της Εκκλησίας, η λάμψη (αυτή η λάμψη των δημοσίων σχέσεων και της επίδειξης) κανονικά δεν έχει θέση. Η λάμψη θαμπώνει τον άνθρωπο. Τον κάνει να μη βλέπει. Αντιθέτως, ο Χριστός θέλει ο άνθρωπος να έχει καθαρή ματιά, με πίστη κριτική και με προσωπική ευθύνη.

Αφιερωμένη στα εγγόνια μου

του Μιχάλη Αρβύθη, Προέδρου Συλλόγου Πολιτών Ψερίμου 

Σήμερα 15 Δεκεμβρίου του 2022 και ώρα 11:20 πέρασε πάνω από το λιμάνι της Ψέριμου, το ελικόπτερο που μέρα παρά μέρα σχεδόν κάνει το δρομολόγιο από την Κω για την Καλόλιμνο και επιστροφή πάλι κάποια ώρα της ημέρας. Έτρεξα έξω στην αυλή να το χαιρετήσω, γιατί ένα γεγονός που συνέβηκε πριν μια εβδομάδα, μας έκανε φίλους εντελώς τυχαία.

Μετά από μία νύχτα πολύ άσχημου καιρού με αέρα και πολύ βροχή, διαπίστωσα  το πρωί πως ο ιστός που κρατάει την σημαία στην είσοδο του λιμανιού της Ψέριμου είχε πέσει στο έδαφος για τρίτη φορά φέτος. Ο σωλήνας τεσσάρων μέτρων και πάχους  τρεις ίντσες, στηριζόταν στην βάση της με μερικές πέτρες, σε σχήμα πυραμίδος χωρίς λάσπη και με τους δυνατούς ανέμους που πνέουν στο νησί, το βάρος του σωλήνα έριχνε κάτω την σημαία τακτικά. 

     Αποφάσισα λοιπόν πριν 10 μέρες να πάρω ένα σωλήνα 2 ίντσες, 1,5 μέτρο και να τον τοποθετήσω, τον μισό μέσα σε μία σχισμή του βουνού αφήνοντας να περισσεύει μισό μέτρο απ’ το έδαφος. Χρειάστηκε να ανέβω το ψηλό βουνό του λιμανιού της Ψέριμου 3 φορές από τον γκρεμό που βλέπουμε αριστερά μας, κουβαλώντας άμμο, χαλίκια, νερό, τσιμέντο, τον σωλήνα και λίγα ξύλα για να καλύψω την σχισμή που θα έβαζα τον σωλήνα, πάνω στον οποίο θα έδενα την σημαία. Έκανα λάσπη και τα τοποθέτησα μέσα στην σχισμή περιμένοντας 2 μέρες να στεγνώσει καλά η λάσπη. 

Το μεσημέρι της τρίτης ημέρας πήρα μία καινούργια σημαία από τις 20 που μου έστειλαν από την εταιρία της Εγνατίας Οδού και τις οποίες έστησα παντού στο νησί της Ψέριμου και  ανέβηκα στο βουνό να σηκώσω την σημαία μας. 

Ο δημογραφικός εφιάλτης και το ασφαλιστικό

«Εφιαλτικά» τα μέτρα αντιστάθμισης του προβλήματος, όπως 30% μείωση συντάξεων, αύξηση κατά επτά μονάδες των εισφορών, συνταξιοδότηση στο 73ο έτος της ηλικίας.

Του Κώστα Παπαδή από Τα Νέα

Σε διαρκή πίεση θα παραμένει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας για πολλές δεκαετίες, εξαιτίας των διαρκώς επιδεινούμενων στοιχείων του δημογραφικού προβλήματος της χώρας. Οι επανηλλειμένες μειώσεις των συντάξεων και οι αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης καθίστανται – σε βάθος χρόνου – ανενεργές, εφόσον δεν βρεθούν λύσεις στο οξυμένο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.

Ενδεικτικό της επιδείνωσης που θα επιφέρει το δημογραφικό πρόβλημα στο ασφαλιστικό, είναι το στοιχείο σύμφωνα με το οποίο – το 2070 – για κάθε ένα άτομο ηλικίας άνω των 65 ετών, θα αντιστοιχούν 1,7 άτομα σε ηλικία εργασίας. Αυτός μάλιστα είναι ένας από τους λόγους που επικαλείται η κυβέρνηση για την αλλαγή που επιφέρει στην επικουρική ασφάλιση.

Η κατάρρευση της σχέσης συνταξιούχων – ασφαλισμένων, σε συνδυασμό την εκρηκτική άνοδο των ελαστικών μορφών απασχόλησης, απομειώνουν σημαντικά τα έσοδα της κοινωνικής ασφάλισης. Μόνο από τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης οι απώλειες φθάνουν τα 2,5 δισ. ευρώ ετησίως.

Δραματική επιδείνωση των δημογραφικών στοιχείων

Την δραματική επιδείνωση των δημογραφικών στοιχείων της χώρας καταγράφουν τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ενώ μελέτη του πανεπιστημιακού κ. Σ. Ρομπόλη (ομότιμου καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου) και του αναλογιστή κ. Β. Μπέτση (διδάκτορα στο ίδιο πανεπιστήμιο) που προβάλει τα σημερινά στοιχεία στο έτος 2070.

Η μελέτη εκτιμά ότι μόνο για την χρηματοδότηση της επιβάρυνσης του συστήματος, εξαιτίας της αύξησης του προσδόκιμου ζωής, υπάρχουν δύο – εξαιρετικά επώδυνες – λύσεις:

• Πρώτον, είτε θα βρεθούν επιπλέον πρόσθετοι πόροι ύψους 0,5% του ΑΕΠ.
• Δεύτερον, να ληφθούν «εφιαλτικά μέτρα» όπως η μείωση των συντάξεων κατά 30%, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 73 έτη έως το 2060, η αύξηση των εισφορών από 20% που είναι σήμερα, σε 27%.

Οδυσσέας Ελύτης: Πόλεμος, Κατοχή, Αντίσταση (B΄ μέρος)

του Σπύρου Κουτρούλη από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 21

Στο περιοδικό Ποιητική (τεύχος 5, Άνοιξη 1995) ο Γιώργος Κεχαγιόγλου γνώρισε στο κοινό ένα ιδιαίτερα σημαντικό υπόμνημα του Ελύτη για το Άξιον Εστί, που μέχρι τότε ήταν γνωστό μόνο σε μερικούς φιλολόγους και ερευνητές, όπως ο Γ. Σαββίδης και ο Κ. Φράιερ. Σε αυτό αποκαλύπτονται όχι μόνο στοιχεία της κοσμοθεωρητικής αφετηρίας του ποιητή αλλά και λεπτομέρειες για τον τρόπο της δημιουργίας του. Κατ’ αρχάς, ο Ελύτης συμπεραίνει ότι η Ελλάδα και ο ελληνισμός είναι μια αίσθηση ζωντανή και πάντα παρούσα, ενώ ρητορικά αναρωτιέται:

Ο άνθρωπος, μπορεί να ζήσει χωρίς κορυφές προς τις οποίες να τείνει; Τι θα αντικαταστήσει τη θυσία, τον ηρωισμό, την αγιότητα; Ο ποιητής πρέπει να κολακεύει τις ροπές του ανθρώπου της εποχής του ή πρέπει να τις κατευθύνει εκεί που αυτός νομίζει;^[1]

Ο ποιητής μιλά για μια φυσική Μεταφυσική που εξαγιάζει τις αισθήσεις και ιεροποιεί την εγκόσμια ύπαρξη.

Κατά την προσωρινή διαμονή του σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ 1948 και 1951, ο Ελύτης βλέπει την τεράστια διαφορά στο βιοτικό επίπεδο ανάμεσα στην Ελλάδα και σε αυτές τις χώρες, ώστε για «δεύτερη φορά στη ζωή μου –η πρώτη ήταν στην Αλβανία– που έβγαινε από το άτομό μου και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου»^[2]. Το ίδιο διάστημα καταδικάζει το πνεύμα της Αναγέννησης, ενώ καταλήγει σε έναν ανεστραμμένο χριστιανισμό, αφού ο άνθρωπος θα πρέπει να οδηγηθεί στην αγιότητα «όχι από το δρόμο της στέρησης αλλά από το δρόμο της πλήρωσης των αισθήσεων»^[3].

Όμως, από το τυπικό της ορθόδοξης λειτουργίας θα λάβει το σχήμα το οποίο θα αποδώσει στο Άξιον Εστί, σημειώνει δε διαφωτιστικά:

Αγνοούσα εντελώς την εκκλησιαστική φιλολογία και από φόβο μήπως πέφτω σε μιμήσεις αλλά και από μιαν όψιμη περιέργεια για την τεχνική των Βυζαντινών, παράγγειλα και μου στείλανε μια «Συνέκδημο Ορθοδόξου». Πριν ακόμη πιάσω στα χέρια μου το βιβλίο, είχα φτιάξει μέσα μου τον πυρήνα ενός ποιητικού συνθετικού έργου που θα μπορούσε να βασισθεί στα τονικά συστήματα της Βυζαντινής ποίησης και κυρίως στην αρχιτεκτονική του τυπικού μιας Λειτουργίας ή Δοξολογίας. Από την άποψη αυτή, απογοητεύθηκα όταν μελέτησα τα κείμενα. Η ιεροτελεστία περιείχε στοιχεία που μόνον το θεαματικό τους μέρος μπορούσε να τ’ αξιοποιήσει. Πέρασα πολλές φάσεις. Τελικά, είδα ότι έπρεπε να φτιάξω ένα αυθαίρετο αλλά εξ ίσου αυστηρό σύστημα αλληλοδιαδοχής ειδών ποιητικών και να μη διστάσω μπροστά στην αντιφατικότητα μορφής και περιεχομένου^[4].

Το ίδιο διάστημα, ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας και ο Γ. Τσαρούχης καταλήγουν ότι το πνεύμα και το τυπικό αρχαίας τραγωδίας ζει με αυθεντικό τρόπο στην ορθόδοξη λειτουργία.

Ο Ελύτης επιδιώκει να υπερβεί την Ελλάδα των διχασμών, των μερίδων που βρίσκονται σε διαμάχη, για να αναδειχθεί:

μια αίσθησις αΐδια και αναλλοίωτη στη φυσική της πραγματικότητα, στο ήθος των ανθρώπων της, στα μνημεία του λόγου και της τέχνης που έχει γεννήσει. Αυτήν προσπαθεί ν’ απομονώσει ο ποιητής που δεν μιλά και δεν πρέπει να μιλά στο όνομα μιας οποιασδήποτε μερίδας του συνόλου αλλά στο όνομα του συνόλου, με βάση το αναλλοίωτο που το χαρακτηρίζει. Αυτό που είναι ίδιο σ’ έναν αρχαίο Ναό, σε μια βυζαντινή εκκλησία και σ’ ένα νεοελληνικό λαϊκό κτίσμα, στον Θεοτοκόπουλο και στον Θεόφιλο (ίδε Σεφέρη), στον Σολωμό και στον Καβάφη, στον Ροΐδη και στον Παπαδιαμάντη. Η “αίσθησις” αυτή, στο βάθος, είναι μια αντιστοιχία της φύσης. Και η αντιστοιχία της πάλι στον τομέα της αισθητικής και της ηθικής, είναι ακριβέστατη – αρκεί να γνωρίζεις να τη διακρίνεις^[5].

Η φανέρωση της αγίας Τριάδος

Κώστας Νούσης*

Τι γιορτάζουμε τα Φώτα και προς τι λέγονται Θεοφάν(ε)ια; Πρόκειται για την πρώτη επίσημη, θα λέγαμε, φανέρωση του Θεού στην ιστορία. Ο Θεός είχε οπωσδήποτε αμυδρώς φανερωθεί και στους ειδωλολατρικούς λαούς και πολύ περισσότερο στον Ισραήλ. Τώρα όμως, για πρώτη φορά, έχουμε την πλήρη φανέρωσή Του ως Τριαδικού Θεού: ο Πατέρας, ο οποίος με τη φωνή Του εξ ουρανών δείχνει την ευδοκία του στον Υιό του, στο δεύτερο πρόσωπο της Τριάδος, στον ενανθρωπήσαντα Ιησού Χριστό. Και η τρίτη θεία Υπόσταση: το Άγιο Πνεύμα, έκανε αισθητή την παρουσία Του με τη μορφή «περιστεράς», δηλωτική της καθαρότητας και αγνότητάς Του, εν ολίγοις της αγιότητάς Tου.

Εφάνη, λοιπόν, απεκαλύφθη ο Θεός. Μια ουσία, μια θεότητα, μια άκτιστη φύση και δύναμη. Αλλά «ταυτόχρονα» και τρία θεία Πρόσωπα, τρεις διαφορετικές – αλλά κατά φύσιν ενωμένες ασυγχύτως – Υποστάσεις. Ένας, λοιπόν, και τριαδικός ο Θεός μας. Τριάδα εν Μονάδι. Και Μονάς εν Τριάδι. Πώς γίνεται αυτό; Μυστήριο μέγα. Αν το κατανοούσαμε, τότε ο Θεός δεν θα ήταν πραγματικός, αλλά αποκύημα της φαντασίας μας ή, απλά, παράγωγο της λογικής μας. Ωστόσο, αυτός είναι ο άκτιστος και υπερβατικός Θεός και εμείς τα κτιστά και ταπεινά δημιουργήματά Του. Πόσο απέχουμε του Θεού…. αλλά και πόσο μας προσέγγισε ο μέγας αυτός Θεός… Μέχρι το σημείο να κατέλθει όχι μονάχα στη φύση την ανθρώπινη, αλλά και στην πλήρη εξαχρείωση της φύσης αυτής μέσα στον τάφο. Για να την αναστήσει…

Ο Θεός είναι Φως. Άκτιστο Φως. Και με αυτό εργάζεται τη σωτηρία μας, τη θέωσή μας. Η ύψιστη αυτή τιμή απευθύνεται σε αγγέλους και ανθρώπους. Στα λογικά του δημιουργήματα δηλαδή. Δυστυχώς, όμως, συναντάει ο Θεός αυτός της αγάπης την άρνηση της διεστραμμένης ελευθερίας μας. Και έτσι από φως κάποιοι άγγελοι έγιναν δαίμονες και κάποιοι άνθρωποι συνεργάτες και θύματά τους. Σκότος δηλαδή. Ο Θεός όμως είναι το αιώνιο και άδυτο Φως. Και ολόχαροι μπορούμε να ελπίζουμε και να πορευόμαστε στην είσοδό μας μέσα σε Αυτό(ν).

* Θεολόγος - Φιλόλογος

Στην εικαστική πλαισίωση της σελίδας: Η Βάπτιση του Ιησού Χριστού (1295-1317) έργο Μιχαήλ και Ευτύχιου Αστραπά.

Από της ερήμου ο Πρόδρομος (Κάλαντα Φώτων Καππαδοκίας)

ΠΗΓΗ:ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τα Φώτα στ' Αϊβαλί (Φώτης Κόντογλου)

(από το βιβλίο «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»)

Στά θαλασσινά τα μέρη ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ' από τη Λειτουργία των Θεοφανίων. Έτσι τον ρίχνανε καί στην πατρίδα μου, κ' ή;τανε ένα θέαμα έμορφο και παράξενο.

Ξεκινούσε η συνοδεία από τη μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια, κ' ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμαντρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τη Λειτουρ­γία και πηγαίνανε οι παπάδες στη μητρόπολη, για να γίνεται η γιορ­τή πιο επίσημη. Οι ψαλτάδες ήτανε και κείνοι κάμποσοι κ' οι πιο καλλίφωνοι, και ψέλνανε με μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελ­ληνικά, κι όχι σαν σήμερα πού τρελλαθήκαμε και κάναμε την ψαλ­μωδία μας σαν ανάλατα και ξενικά θεατρικά τραγούδια. Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς.

Σαν φτάνανε στ' Αγγελή τον Γιαλό, όπως λέγανε κείνη την ακρογιαλιά, ο δεσπότης με τους παπάδες ανεβαίνανε σε μια μεγάλη σανιδωτή σάγια εμορφοσκαρωμένη, για να κάνουνε τον Αγιασμό. Ο κόσμος έπιανε την ακρογιαλιά κι ανέβαινε ο καθένας όπου εύρισκε, για να μπορεί να βλέπει. Τα σπίτια πού ήτανε ένα γύρο γεμίζανε κόσμο. Οι γυναίκες θυμιάζανε από τα παραθύρια. Από το μέρος της θάλασσας ήτανε μαζεμένα ίσαμε εκατό καΐκια και βάρκες αμέτρητες, με τις πλώρες γυρισμένες κατά το μέρος που στεκότανε ο δεσπότης. Έτσι που ήτανε παραταγμένα τα καΐ­κια, μοιάζανε σαν αρμάδα που θα κάνει πόλεμο. Πιο ανοιχτά, κατά το πέλαγο, έβλεπες φουνταρισμένα τα μεγάλα καΐκια, γεμάτα κόσμο και κείνα. Αλλα πάλι είχανε περιζωσμένες τις βάρκες που βρισκόντανε γιαλό, κ' ήτανε κι αυτά γεμάτα κόσμο, προ πάντων θαλασσινοί και παιδομάνι.

Σ' αυτά τα μέρη κάνει πολύ κρύο, και τις πιο πολλές φορές οι αντένες των καραβιών ήτανε χιονισμένες, ένα θέαμα πολύ έμορφο. Απάνου στα ξάρτια και στις σκαλιέρες, στις γάμπιες και στα μπαστούνια των καραβιών ήτανε σκαλωμένοι πλήθος θαλασσινοί, μεγάλοι και μικροί. Η θάλασσα ήτανε κοιμισμένη, μπουνάτσα. Κρούσταλλα κρεμόντανε από τα ξάρτια σε πολλά καΐκια. Κρύο τάρταρος. Στην κάθε βάρκα από κείνες που είχανε κοντοζυγώσει στη στε­ριά και περιμένανε να πέσει ο Σταυρός στη θάλασσα, στεκόντανε από ένα - δυο νοματέοι απάνω στην πλώρη, ενώ άλλοι δυο ήτανε στα κουπιά. Αυτοί που στεκόντανε ορθοί στην πλώρη, ήτανε ολόγυμνοι, εξόν ένα άσπρο βρακί που φορούσανε σαν πεστιμάλι. Οι πιο πολλοί ήτανε σαν θεριά, χεροδύναμοι, πλαταράδες, χοντρολαίμηδες, μαλλιαρόστηθοι, τα κορμιά τους ήτανε κόκκινα από το κρύο. Τα ποδάρια τους ήτανε γερά και φουσκωμένα σαν αδράχτια, θαλασσάνθρωποι, γεμιτζήδες, κοντραμπατζήδες, ψημένοι με τ' αλάτι. Οι πιο πολλοί είχανε ριχμένες στις πλάτες τις γούνες τους, για να μην παγώσουνε. Ένα - δυο όμως στεκόντανε γυμνοί και κάνανε κάπου - κάπου τον σταυρό τους. Μα το μάτι τους ήτανε καρφωμένο στο μέρος που θα 'ριχνε τον Σταυρό ο δεσπότης.

Ανάμεσα στους γυμνούς ήτανε ο Κωστής ο Γιωργάρας, ο Στρατης ο Μπεκός, ο Γιωργής ο Σόνιος, ο Δημητρός ο Μπούμπας, Πέτρος ο Κλόκας, ο Βασίλης ο Αρναούτης, ο παλαβό - Παρασκευάς κι άλλοι. Σαν να τους βλέπω μπροστά μου. Ο Γιωργάρας ήτανε μιαν ανθρωπάρα θηρίο, σαν Κουταλιανός, με μουστάκια μαύρα, μ' έναν λαιμό σαν βαρέλι. Είχε δεμένο στο κεφάλι του ένα μαντίλι κ' ήτα­νε ίδιος κουρσάρος. Ακουμπούσε απάνω σ' ένα κοντάρι, λες κ' ήτανε ο Ποσειδώνας ζωντανός. Ο Δημητρός ο Μπούμπας ήτανε ένα άλλο θεριόψαρο, χοντρός και κοντόφαρδος, μαυριδερός σαν Σαρακηνός, και καθότανε ανεκούρκουδος, σκεπασμένος με τη γούνα του, με το μάτι του καρφωμένο στον δεσπότη. Ο Πατσός ο Αράπης, ο λεγόμενος παλαβό - Παρασκευάς, είχε γένεια κατσαρά και κόκκινα και το πετσί του ήτανε από φυσικό του κόκκινο. Στο κορμί ήτανε αντρειωμένος και σβέλτος σαν τζαμπάζης και δεν χαμπάριζε ολότελα από κρύο. Στο σουλούπι ήτανε ίδιος Ρούσος. Αυτός ήτανε ανεβασμένος απάνω στα ξάρτια σε μια μπρατσέρα φουνταρισμένη, και στεκότανε δίχως να σαλέψει, σαν τ' άγαλμα. Μυστήριο πως δεν πάγωνε! O Πέτρος ο Κλόκας ήτανε ο μονάχος που δε φορούσε βρακιά. Αυτός ήτανε ευρωπαϊσμένος, φορούσε στενό πανταλόνι και ναυτικό σκουφί. Στο κορμί ήτανε λιγνός και μάγκας στο σχέδιο. Τα χέρια του τα 'χε μπλεγμένα μπροστά στο στήθος του και σουλατσάριζε απάνω στη βάρκα, ολοένα μιλούσε κ' έκανε και κάμποσα θεατρικά.

Σαν σίμωνε λοιπόν η συνοδεία στη θάλασσα, κι ακουγότανε από μακριά η ψαλμωδία, γινότανε μεγάλος αλαλαγμός απάνω στις βάρκες. Οι βουτηχτάδες πετούσανε τις γούνες τους κ' οι άλλοι τραβούσανε τα κουπιά, για να 'ναι οι βάρκες τους κοντά στο μέρος πού θα 'πεφτε ο Σταυρός. Άλλοι φωνάζανε από τα ξάρτια, άλλοι μαλώνανε, άλλοι ανεβαίνανε στις κουπαστές για να δούνε. Τέλος φτάνανε οι στρατιώτες και ταχτοποιούσανε τον κόσμο. Μπροστά πήγαινε ο αξιωματικός ο Τούρκος κι άνοιγε τον δρόμο να περάσει ο δεσπότης, κ' έλεγε: «Γιόλ βέριν εφεντιά!» - δηλαδή: «Κάνετε δρόμο στον αφέντη!» Ο στρατός αραδιαζότανε σε παράταξη κ' οι ψαλτάδες ψέλνανε πολλές φορές «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου, Κύριε». Στο τέλος το 'ψελνε κι ο δεσπότης κ' έριχνε τον Σταυρό στη θάλασσα. Αλαλαγμός σηκωνότανε μέσα στη θάλασσα. Οι βάρκες και τα καΐκια καργάρανε τα κουπιά και τρακάρανε το 'να τ' άλλο. Οι πλώ­ρες χτυπούσαμε η μια την άλλη. Κουπιά, κοντάρια, καμάκια, απόχες μπερδευόντανε μεταξύ τους. Οι βουτηχτάδες πέφτανε στο νερό κ' η θάλασσα άφριζε σαν να παλεύανε σκυλόψαρα. Πολλοί απ' αυτούς κάνανε ώρα πολλή ν' ανεβούνε απάνω, παίρνανε μακροβούτι και ψάχνανε στον πάτο να βρούνε τον Σταυρό. Για μια στιγμή φανερωνότανε κανένα κεφάλι και βούλιαζε γλήγορα πριν να το δεις.

Αξαφνα βγήκε ένα κεφάλι με κόκκινα γένεια κ' ένα χέρι ξενέρισε και βαστούσε τον Σταυρό. Ήτανε ο παλαβό - Παρασκευάς. Με δυο - τρεις χεροβολιές κολύμπησε κατά το μέρος του δεσπότη και σκάλωσε στην αραξιά. Έκανε μετάνοια και φίλησε το χέρι του κ' έδωσε τον Σταυρό. Ο δεσπότης τον πήρε, τον ασπάστηκε και τον έβαλε στον ασημένιο δίσκο κ' υστέρα έδωσε τον δίσκο στον Παρασκευά. Οι ψαλτάδες πιάσανε πάλι και ψέλνανε κι ο κόσμος αλάλαζε. Ύστερα η συνοδεία τράβηξε πάλι για την εκκλησιά. Ο Παρασκευάς θεόγυμνος, με τον δίσκο στα χέρια, γύριζε στους μεγάλους καφενέδες και στις ταβέρνες κ' έρριχνε ο κάθε ένας ό,τι ρεγάλο ήθελε. Τόσες ώρες ολόγυμνος και βρεμένος, με παγωμένο βρακί, μήτε κρύωνε, μήτε κάνε τους ώμους του δεν ανεσήκωνε. Όπως ήτανε κοκκινογένης αστακόχρωμος, έλεγε κανένας πως ήτανε ο Σκύθης Ανάχαρσις, που γύριζε τον χειμώνα γυμνός μέσα στην Αθήνα τα παλιά τα χρόνια, κ' οι Αθηναίοι τον ρωτούσανε γιατί δεν κρυώνει, κι αυτός αποκρινότανε πως όλο το κορμί του είναι σαν το κούτελο, που δεν κρυώνει ποτές.

Την ώρα που έπεφτε ο Σταυρός στη θάλασσα, όλα τα καΐκια και τα καράβια, που ήτανε φουνταρισμένα ανοιχτά στο πέλαγο, γυρίζανε την πλώρη τους κατά την Ανατολή, από κει που ήρθε ο Χριστός στον κόσμο.

(από το βιβλίο «Το Αϊβαλί η πατρίδα μου»)

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Τα Άγια Θεοφάνεια

Ο Μεγάλος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο κοσμοκαλόγερος και κατά πολλούς μέγιστος δάσκαλος της Νεοελληνικής γραμματείας μας βάζει στο κλίμα της αυριανής ημέρας με το εκπληκτικό και αθανάτο παρακάτω κείμενο του για τα Άγια Θεοφάνεια, σχολιάζοντας όμως και τα κακώς κείμενα που δυστυχώς σήμερα έχουν γίνει κανόνας για πολλούς Ορθοδόξους.

Σήμερον η Εκκλησία ημών εορτάζει την μεγάλην εορτήν των Θεοφανείων, και ποιείται μνείαν της βαπτίσεως του Χριστού εν τω Ιορδάνη.


Ο Ιωάννης ο Πρόδρομος και Βαπτιστής, όστις έμβρυον εν τη μήτρα είχεν αναγνωρίσει τον Λυτρωτήν και εσκίρτησεν, ανήρ γενόμενος υπήρξε και ο πρώτος πιστεύσας, υποδείξας και κηρύξας τον Χριστόν. «Ίδε ο αμνός του Θεού, ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», είπεν ότε είδε τον Ιησούν περιπατούντα. «Έρχεται άλλος οπίσω μου, ου ουκ ειμί ικανός λύσαι τον ιμάντα των υποδημάτων αυτού», έλεγε προς τους μαθητάς του.

Τινές δε των μαθητών τούτων, εγκαταλιπόντες αυτόν, ηκολούθησαν τον Ιησούν, όθεν ο Ιωάννης εγκαρτερών και υποτασσόμενος έλεγεν, «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι». Εκ των μαθητών τούτων του Ιωάννου λέγεται ότι ήσαν ο Ανδρέας ο πρωτόκλητος και ο αδελφός αυτού Σίμων Πέτρος, όστις και πρώτος εκ των άλλων αποστόλων ωμολόγησε τον Χριστόν, «Ραββί, συ ει ο Χριστός, ο υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ». Προς τούτον λοιπόν τον Ιωάννην, τον κηρύττοντα και βαπτίζοντα βάπτισμα μετανοίας, προσήλθεν ο Χριστός ως άνθρωπος και εβαπτίσθη θέλων να δώση το παράδειγμα.

Επειδή περί βαπτίσματος ο λόγος, καλόν νομίζω ενταύθα να υποβάλω πρακτικάς τινας παρατηρήσεις περί του τρόπου καθ’ ον τελείται παρ’ ημίν το Βάπτισμα.

Ανάλυση της θεολογίας της εικόνας της Βαπτίσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού (πρωτοπρ. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, στα πλαίσια των μαθημάτων Αγιογραφίας των Αγίων Εικόνων της Ορθοδοξίας μας, που έγινε την Παρασκευή, 02-12-2005.

Σήμερα θ’ αναλύσουμε την εικόνα της Βαπτίσεως του Κυρίου. Τα γεγονότα εικονίζονται όπως περιγράφονται μέσα στο Ευαγγέλιο. Η Βάπτιση του Χριστού γίνεται ως εναρκτήριο έργο - πράξη του Χριστού - πριν από το δημόσιο έργο Του. Ο Χριστός βαπτίζεται δημόσια. Ο Χριστός δεν χρειαζόταν να βαπτιστεί.

Η βάπτιση έχει δύο λόγους θεολογικά. Δύο αιτίες. 

Πρώτον, η απαλοιφή των μέχρι την ημέρα της βαπτίσεως εκτελεσθέντων αμαρτημάτων. 

Και δεύτερον, η απαλλαγή από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος. 

Δύο πράγματα κάνει η βάπτιση. Η απαλλαγή από τις αμαρτίες που έκανες, και η απαλλαγή από το προπατορικό αμάρτημα. Για τις μεν αμαρτίες, μπορείτε να πείτε ότι ένα μωρό, δεν έκανε αμαρτία. Δεν το ξέρω αν έκανε ή όχι. Μπορεί και ένα κλάμα του παιδιού να είναι εγωιστικό. Αλλά υπάρχει η απαλλαγή από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος. Προσέξτε. Είναι πώς το βλέπεις αυτό το θέμα. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για τις αμαρτίες του Αδάμ και της Εύας. Δε φταίμε εμείς. Τότε θα πείτε γιατί να απαλλαγούμε από ένα πράγμα που δεν κάναμε. Προσέξτε. Αν εγώ τώρα ανεύθυνος ον, πετάξω σε αυτό το δωμάτιο ένα αέριο δηλητηριώδες και εσείς αρρωστήσετε στους πνεύμονες. Δε φταίτε εσείς, αλλά η δική μου τρέλλα το έκανε. Άρα κάποιος θα πρέπει να σας προστατέψει από τις συνέπειες του -προπατορικού- λάθους που έκανα, πριν να το σκεφτείτε εσείς, που ήταν η έκχυση του αερίου σε αυτό το δωμάτιο. Η προπατορική αμαρτία, δεν ήταν προσωπικό θέμα που έκανε ο Αδάμ και η Εύα. Ήταν η αμαρτία που τάραξε τα πάντα. Όλη την κτίση. Ακόμη και τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, με τα ζώα, με τα πάντα. Και όλα διαταράχθηκαν. Και παρόλο που όσοι γεννιόμαστε, γεννιόμαστε ως ανεύθυνοι [από το προπατορικό αμάρτημα], γεννιόμαστε όμως σε μια ταραγμένη αμαρτωλή ατμόσφαιρα.

ΓΡΟΘΙΑ στο στομάχι από Διευθύντρια του ΕΣΥ! «ΕΞΑΝΑΓΚΑΖΟΜΑΙ να παραιτηθώ διότι...»

Το γύρο του διαδικτύου κάνει τις τεΠπευταίες ώρες η ανάρτηση διευθύντριας παθολογικής κλινικής στο Γενικό Νοσοκομείο Ρεθύμνου, η οποία περιγράφει τη δραματική κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι γιατροί στα δημόσια νοσοκομεία κι εξηγεί τους λόγους που εξαναγκάζεται στην παραίτηση.

Τα λόγια της γιατρού Ελένης Ιωαννίδου συγκλονίζουν! «Έχω φτάσει στα όρια της σωματικής και ψυχικής μου αντοχής».

Η ανάρτηση:

Παραιτούμαι από το ΕΣΥ ή μάλλον εξαναγκάζομαι σε παραίτηση
Οι λόγοι της απόφασης μου να παραιτηθώ είναι γνωστοί στη διοίκηση από τα αναρίθμητα έγγραφα τα οποία έχω καταθέσει και στα οποία δεν έχω λάβει καμία απάντηση εκτός από «εντέλλεσθε». Παρόλα αυτά θα τα συνοψίσω στα παρακάτω.

Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ γιατί με αυταρχικό τροπο μου επιβλήθηκε να συμμετέχω σε διακομιδές διασωληνωμένων ασθενών παρά την έγγραφη και έντονη αντίθεση μου που πηγάζει από την μη ειδίκευση μου σε αυτό το αντικείμενο

Η ΒΙΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Ὅλη ἡ πολυεθνικὴ καὶ πολυφυλετικὴ «ἀφρόκρεμα» τῆς Ἀθήνας παρέστη στὴν πρωτοχρονιάτικη δεξίωση τῆς πλατείας Συντάγματος μὲ τελετάρχη τὸν αἱρετὸ δήμαρχο λαθροεποίκων Κώστα Μπακογιάννη, ἐκλεγμένο μὲ τὶς ψήφους τῶν νεοδημοκρετίνων. Γι’ αὐτὴν τὴν «ἀφρόκρεμα» ἄλλωστε διοργανώθηκε.

Εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς καινούργιας χώρας γιὰ τὴν ὁποία ἐργάζονται ἐντατικὰ καὶ συστηματικὰ ὅλοι οἱ ἐκπρόσωποι τῶν δυνάμεων τοῦ «δημοκρατικοῦ τόξου» λαμβάνοντας ὁ ἕνας τὴν σκυτάλη ἀπὸ τὸν ἄλλον, ἀφοῦ Δεξιὰ καὶ Ἀριστερὰ ἔχουν πλέον συμφιλιωθεῖ καὶ συνεργάζονται στενὰ ὑπὸ τὴν σκέπη τοῦ νεοφιλελεύθερου ἐθνομηδενισμοῦ. Εἶναι ἡ ἑνιαία πέμπτη φάλαγγα ποὺ διαχειρίζεται τὸν τόπο ἐργαζόμενη γιὰ τὸν ψυχικὸ καὶ φυσικὸ θάνατο τοῦ ἔθνους.

Ὁ ἐσωτερικὸς ἐχθρὸς εἶναι χειρότερος ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, ἀφοῦ δρᾶ διαβρωτικὰ στὰ μετόπισθεν γιὰ νὰ καταφέρει στὸ τέλος τὴν θανάσιμη πισώπλατη μαχαιριά.

Ἡ πολιτικὴ προσλαμβάνει ὅλο καὶ περισσότερο βιολογικὸ χαρακτῆρα, καθὼς τὰ πολιτικὰ μεγέθη συλλαμβάνονται ἐπὶ τῇ βάσει βιολογικῶν παραστάσεων.


Ἡ ἀλλαγὴ τῆς ἐθνολογικῆς σύστασης τῆς χώρας μὲ τὴν σχεδιασμένη ἀντικατάσταση πληθυσμοῦ διαπλέκεται μὲ τὴν συστηματικὴ ἀποδόμηση τοῦ φύλου καὶ τὴν τελικὴ παρέμβαση στὴν βιολογικὴ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι στὴν φύση τοῦ φιλελευθερισμοῦ νὰ ἀποδομεῖ κάθε εἴδους φυσικὴ ταυτότητα.

Λαοὶ-Βαβέλ, Ἄνδρες καὶ Γυναῖκες Φράνκεστάϊν, Μετα-ἄνθρωποι.

Ἡ πολιτικὴ μετατρέπεται γοργὰ σὲ βιοπολιτική. Ὅταν ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς πολιτικῆς γίνεται βιολογικός, οἱ ὅροι ποὺ προσδιορίζουν τὸν σύγχρονο πολιτικὸ πόλεμο γίνονται βιοπολιτικοί, δηλαδὴ ἐθνικοί, φυλετικοὶ καὶ ἀνθρωπολογικοὶ (φύλο καὶ φυσικὸς ὀργανισμός).

Ἡ κοινωνικὴ μηχανικὴ τῆς μετατροπῆς ὁλόκληρων πληθυσμῶν σὲ μελλοντικοὺς πειθήνιους δούλους διῆλθε ἀπὸ τὸ βιολογικὸ γεγονὸς ἑνὸς ἰοῦ, ἀπὸ τὴν διαμόρφωση τῆς βιολογικῆς παράστασης μιᾶς «φονικῆς πανδημίας» ὡς φυσικὴ ἀπειλή, μὲ «ὅπλα» βιολογικὰ πειραματικὰ σκευάσματα, ὡς κεκηρυγμένη μεταβατικὴ περίοδος γιὰ τὴν Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση. Ἡ ριζικὴ ἀνατροπὴ ὅλων τῶν παγίων ἀνθρωπολογικῶν δεδομένων ποὺ εὐαγγελίζονται οἱ ρομαντικοὶ νεοφιλελεύθεροι τοῦ Παγκοσμίου Οἰκονομικοῦ Φόρουμ διέρχονται ἀπὸ τὴν σφαῖρα τῆς βιοπολιτικῆς.

Ὅταν γενικὲς καὶ ἀόριστες κατηγορίες ὅπως «ἄνθρωπος», «ἀνθρωπότητα», «ἀνθρώπινα δικαιώματα», «οἰκουμενικότητα» χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ τὸ Κόμμα τοῦ Νταβὸς ὡς τὰ πιὸ πρόσφορα ἐργαλεῖα γιὰ τὴν ἀποδόμηση φύλων, ἐθνῶν καὶ φυλῶν, παραμερίζοντας προηγούμενες ἰδεολογικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀναφορές, γιὰ τὴν ἔλευση τῆς τεχνοκρατικῆς δυστοπίας τοῦ μετα-ἀνθρώπου καὶ τῆς ἀντικατάστασης τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὶς μηχανές, τότε ἡ ὑπεράσπιση τοῦ φύλου, τοῦ ἔθνους καὶ τῆς φυλῆς -ἡ ὑπεράσπιση ὠμῶν βιολογικῶν γεγονότων- γίνεται τὸ καθοριστικὸ κριτήριο γιὰ τὴν πολιτικὴ συνομάδωση τῶν λαῶν, τὴν ὁποία ἐπιτείνει ὁ ἀδυσώπητος παγκόσμιος πόλεμος γιὰ τὴν ἀνακατανομὴ ζωτικῶν πόρων.

Πως θα είναι ο κόσμος μετά την ενεργειακή κρίση; - Οι κινήσεις Roosevelt δεν θα επαναληφθούν σήμερα

Οι καιροί αλλάζουν και το 2023 μπορεί να μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που η μεγάλη συμφωνία Roosevelt - Abdul Aziz Ibn Saud άρχισε να αλλάζει

Την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου του 1945, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Franklin Delano Roosevelt συναντήθηκε με τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας Abdul Aziz Ibn Saud στο αμερικανικό καταδρομικό USS Quincy.
Ήταν η αρχή μιας από τις σημαντικότερες γεωπολιτικές συμμαχίες των τελευταίων 70 ετών, στην οποία η ασφάλεια των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή ανταλλάχθηκε με πετρέλαιο συνδεδεμένο σε δολάρια.

Αλλά οι καιροί αλλάζουν και το 2023 μπορεί να μείνει στην ιστορία ως η χρονιά που αυτή η μεγάλη συμφωνία άρχισε να αλλάζει, καθώς διαμορφώθηκε μια νέα παγκόσμια ενεργειακή τάξη μεταξύ της Κίνας και της Μέσης Ανατολής.

Ο ρόλος της Κίνας

Ενώ η Κίνα αγόραζε εδώ και αρκετό καιρό αυξανόμενες ποσότητες πετρελαίου και υγροποιημένου φυσικού αερίου από το Ιράν, τη Βενεζουέλα, τη Ρωσία και μέρη της Αφρικής στο δικό της νόμισμα, η συνάντηση του προέδρου Xi Jinping με τους ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας και του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου τον Δεκέμβριο σηματοδότησε "τη γέννηση του πετρογιουάν", όπως το έθεσε ο αναλυτής της Credit Suisse, Zoltan Pozsar σε σημείωμα προς τους πελάτες του.
Σύμφωνα με τον Pozsar, "η Κίνα θέλει να ξαναγράψει τους κανόνες της παγκόσμιας αγοράς ενέργειας", στο πλαίσιο μιας ευρύτερης προσπάθειας για την αποδολαριοποίηση των λεγόμενων Bric χωρών, δηλαδή της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας και της Κίνας, καθώς και πολλών άλλων περιοχών του κόσμου μετά την εργαλειοποίηση των συναλλαγματικών αποθεμάτων σε δολάρια μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;

Για αρχή, πολύ περισσότερο εμπόριο πετρελαίου θα γίνεται σε ρενμίνμπι (το εξωχώριο γουάν).
Ο Xi ανακοίνωσε ότι, κατά τα επόμενα τρία έως πέντε χρόνια, η Κίνα όχι μόνο θα αυξήσει δραματικά τις εισαγωγές από τις χώρες του Κόλπου, αλλά θα εργαστεί προς την κατεύθυνση της "πολυδιάστατης ενεργειακής συνεργασίας".
Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να περιλαμβάνει κοινή εξερεύνηση και παραγωγή σε μέρη όπως η Θάλασσα της Νότιας Κίνας, καθώς και επενδύσεις σε διυλιστήρια, χημικά και πλαστικά.
Η ελπίδα του Πεκίνου είναι ότι όλα αυτά θα πληρωθούν σε ρενμίνμπι, στο Χρηματιστήριο Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου της Σαγκάης, ήδη από το 2025.

Αλλάζει το παγκόσμιο εμπόριο

Αυτό θα σηματοδοτούσε μια τεράστια αλλαγή στο παγκόσμιο εμπόριο ενέργειας.
Όπως επισημαίνει ο Pozsar, η Ρωσία, το Ιράν και η Βενεζουέλα αντιπροσωπεύουν το 40% των αποδεδειγμένων αποθεμάτων πετρελαίου της Opec+ και όλες τους πωλούν πετρέλαιο στην Κίνα με μεγάλη έκπτωση, ενώ οι χώρες του Κόλπου αντιπροσωπεύουν άλλο ένα 40% των αποδεδειγμένων αποθεμάτων.
Το υπόλοιπο 20% βρίσκεται σε περιοχές εντός της ρωσικής και κινεζικής τροχιάς.

Πουλήσαμε τους Ρώσους, πουλήσαμε τους Σύριους, μήπως ήλθε και η σειρά των Σέρβων; (εξαιρετικό!)

Του
Ηλία Παπαναστασίου 
 

 

 

Μετά τον θρυμματισμό των σχέσεων Ελλάδας και Ρωσίας τους τελευταίους 10 μήνες και την πλήρη απομόνωση της Ελλάδας από την Ρωσική πολιτική, φαίνεται πως η Ελληνική Κυβέρνηση μάλλον ακολουθεί τα ίδια χνάρια και στην πολιτική των Ελληνο/Σερβικών σχέσεων.

 

  

Είναι γνωστό πως εδώ και 24 περίπου χρόνια μετά τον βομβαρδισμό της Σερβίας από τους βάρβαρους Γότθους του ΝΑΤΟ και της λεγομένης «Δύσης», έχει δημιουργηθεί ένα ισχυρό λόμπι στα Μέσα Ενημέρωσης που κάτω απο το κάλυμμα της Αμερικανοφιλίας – στην ουσία Αμερικανο/τσολιαδισμού– και της λεγόμενης «Δυτικοφιλίας» και «υπεράσπισης» (!) του πολυπαινεμένου «Ευρωπαϊκού Πολιτισμού» προσπαθεί μανιωδώς όχι μόνο να αποδομήσει και να εξαφανίσει κάθε ίχνος Ελληνο/Ρωσικής φιλίας και συμπάθειας αλλά και Ελληνο/Σερβικής παρόμοιας. «Πρωτοπόρα» σε αυτή την προσπάθεια είναι η Αμερικανονατοϊκή «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ και η «Κεντροαριστερά» του ΚΙΝΑΛ μαζί με το «βαρύ κανόνι» του Νεο/φιλελευθέρου Κοσμοπολιτισμού που λέγεται Μητσοτακική Νέα Δημοκρατία.

 Από κοντά ακολουθούν και τα αριστερίστικα απόβλητα της κάθε λογής «αντισυστημικής Αριστεράς» που μας βομβάρδιζε χρόνια ολόκληρα για το «έγκλημα» της Σρεμπρένιτσα, αποσιωπώντας ένοχα τα εγκλήματα των Αλβανών Ουτσεκάδων και την ανάπτυξη του πρώτου «κράτους Ηρωίνης», του Κοσόβου.

 

  

Προηγήθηκε η αποβολή της Συρίας από το ελληνικό έδαφος το 2012 με το κλείσιμο της Συριακής Πρεσβείας στην Αθήνα και της ελληνικής αντίστοιχα στη Δαμασκό. Φυσικά αναφερόμαστε στη Συρία του πατέρα Άσαντ που στην Ελληνο/Τουρκική κρίση του 1987 διαβεβαίωσε με γενναίο και αντρίκιο τρόπο τον Έλληνα Πρωθυπουργό τότε Ανδρέα Παπανδρέου πως τα Συριακά αεροδρόμια είναι διαθέσιμα για την ελληνική πολεμική αεροπορία ο δε Συριακός Στρατός στο πλευρό της Ελλάδας. (Ας μην αναφέρουμε την απαράδεκτη συμπεριφορά της Ελλάδας απέναντι στο εξαιρετικά ανεπτυγμένο τεχνολογικά και πολιτιστικά Ιράν που μας προμήθευε πετρέλαιο με πίστωση, βοηθώντας την χώρα μας όταν μας εγκατέλειψαν οι «σύμμαχοι». Βλέπετε, δεν καταδέχονται να μιλήσουν για το Ιράν οι Ευρωλιγούρηδες νεόπλουτοι και οι Αμερικανόδουλοι «κατσαπλιάδες» της αρπαχτής και της πολιτικής του «Yes man !». Όλοι οι Ιθαγενείς το παθαίνουν αυτό όταν βλέπουν «χρυσά» καθρεφτάκια, οι Ρωμιοί ομοϊδεάτες τους θα εξαιρεθούν;)

 

  

Το 2022 είχαμε νεότερη εξέλιξη της δυτικόπληκτης αντι/ρωσικής υστερίας με την αποστολή όπλων εκ μέρους της Ελλάδας στην Ουκρανία των Ναζιστών του σώματος Αζόφ και του διεθνούς κλόουν που ονομάζεται Ζελένσκυ, ακολούθησε η αντι/ρωσική φρενίτιδα του Κ. Μητσοτάκη εναντίον της Ρωσίας κραυγάζοντας όπου βρισκόταν και όπου προσκαλούνταν πως «Είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία!». Φυσικά είχαμε και το κατάπτυστο σόου του Μητσοτάκη στην Βουλή των ΗΠΑ όπου ταύτισε τους Ναζί του Τάγματος Αζόφ με τους Πολιορκημένους του Μεσολογγίου (!) και «κατοχύρωσε» την ταύτιση της χώρας μας με την Αμερικανική Πολιτική σε βαθμό Αμερικανοδουλείας και Αμερικανοτσολιαδισμού και μάλιστα σε πρωτοφανές ύψος.