Πατριωτισμός και Αριστερά (β’ μέρος)

Γεράσιμος Σκλαβούνος -

Α.  Από  τον Μπακούνιν  στον  Λένιν

Είδαμε στο  Α ‘ μέρος  πώς επαίνεσε  ο Μπακούνιν  -όπως  και  ο Μάρξ τον  πατριωτισμό  του  γαλλικού προλεταριάτου  και  την αντίσταση  του στην  πρωσσική κατοχή με  την  εξέγερση  της  Κομμούνας του Παρισιού. Επίσης  την  θέση του ,και  την  αντίθεση  του, απέναντι στο ενιαίο γερμανικό  Κράτος (το  “Κ”  πάντα κεφαλαίο γι αυτόν ) , “την  πηγή  κάθε  δεσποτισμού στην Ευρώπη”.

Γι αυτό  ο  Μπακούνιν  θεωρεί  πως  μέχρι την κατάργηση του Γερμανικού Κράτους  και  την  συνεπαγόμενη “ελεύθερη  και  αδελφική  συμμαχία ” των  σλαβικών, λατινικών  και γερμανικών  λαών  της Ευρώπης , ” θά’ναι
μιά  αδήριτη  ανάγκη  η  συμμαχία  των  σλαβικών  και των  λατινικών  λαών, εναντίον  των  εισβολων  των Γερμανών  που τους  απειλούν  και  τους  δύο ” .(1)

Ώς  προς  την  ” αρχή  της  εθνικότητας ” γράφει “Η εθνικότητα δεν  είναι μιά  ανθρώπινη  αρχή “, [ μάλλον  εννοεί  ” πανανθρώπινη ” αρχή ,κάτι  που  να χαρακτηρίζει  το  γένος ] , ” είναι  μιά  αρχή  ιστορική ,τοπικιστική, ένα  γεγονός  που  έχει  αναμφίβολα το δικαίωμα , όπως και οποιοδήποτε άλλο  πραγματικό και  αβλαβές  φαινόμενο , ν’ αναγνωριστεί δ η μ ό σ ι α.  Κάθε  λαός ,όπως  ακριβώς  και  κάθε  άτομο , είναι εκείνοςπου είναι  άθελα  του,  και έχει  αναμφίβολα  το  δ ι κ α ί ω μ α  να  είναι  αυτό  που  είναι. Να  τί  είναι αυτό που  ονομάζουμε  ε θ ν ι κ ό    δ ι κ α ί ω μ α. ”

Όμως “όσο  λιγότερο σκέφτονται  τον εαυτό  τους τόσο  περισσότερο αλληλοεισδύουν  στην  παγκόσμια ιδέα  της  ανθρωπότητας , και τόσο  περισσότερο ζωντανεύουν  και  προσδίδουν ένα  νόημα , ο ένας  στην  εθνικότητα  του  και  ο άλλος  στην  ατομικότητα  του “.(2)

Θαυμάσια  διαλεκτική  σκέψη.  Προκύπτει  κατά  συνέπεια  και το  δικαίωμα υπεράσπισης  της  εθνικότητας  του  καθενός ,το  δικαίωμα    άμυνας σε  ξένη  επίθεση.

” Ο πόλεμος της Κριμαίας”,(μεταξύ Ρωσίας από την μιά,και  Αγγλίας ,Γαλλίας και  Τουρκίας  από  την άλλη ),” δενήταν πόλεμος επιθετικός”(γιά την Ρωσία ), “αλλά αμυντικός. Θα  μπορούσε  και  θα  έ π ρ ε π ε  να  γίνει ένας ε θ ν ι κ ό ς  πόλεμος . Γιατί  δεν  κατάφερε  να  γίνει ;Επειδή οι ανώτερες τάξεις είναι πάντα σάπιες ,ξεφτυλισμένες  και  δειλές ,και  επειδή ο λαός αποτελεί τον φυσικό εχθρό του Κράτους”(σ. 81).

Πολύ  σημαντική  η  επισήμανση  αυτή . Και  εξηγεί  την διαχρονικά ” κατευναστική “,”ενδοτική”, “φοβική ” στάση της  ελληνικής  άρχουσας  τάξης  απέναντι  στην ιμπεριαλιστική  τουρκική. Αυτό  που  φοβάται  η πρώτη  είναι τον λαό άμα πάρει τα  όπλα . Προτιμάει  να  σκύβει το κεφάλι  στην  τουρκική  άρχουσα  τάξη  και  τους ΝΑΤΟικούς  προστάτες  της ,και  να  χειραγωγεί  έτσι με την φοβία τον ελληνικό λαό. Τώρα  που  ανέλπιστα (;)προστέθηκε  στο  οπλοστάσιο  της  άλλη  μιά  φοβία, ο  κοροναιός , προσπαθεί  να  δείξει  ότι  ορθώνει ανάστημα.

Όχι όμως  και απέναντι στην  πηγή κάθε  δεσποτισμού-που  θα  έλεγε  και ο  Μπακούνιν- την  Γερμανική ΕΕ  και  το αμερικρατούμενο  ΝΑΤΟ .

Β. Ο  Λένιν  γιά  τον  πατριωτισμό

Μια διεθνοπολιτική ματιά στην πανδημική κρίση.

ΚΛΙΚ στον πίνακα για να διαβάσετε...

Από τις καραντίνες στη «μεγάλη επανεκκίνηση»

Οι καραντίνες του 2020 προσφέρουν πιθανώς μια προεπισκόπηση του πώς θα λειτουργεί αυτό το νέο σύστημα που οραματίζεται μια αναδυόμενη τυραννική τεχνοκρατία.

Του Antony P. Mueller

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

Με το που ξέσπασε η πανδημία του κορωνoϊού, τα lockdown επιτάχυναν την εφαρμογή κάποιων σχεδιασμένων πλάνων για τη δημιουργία μιας λεγόμενης νέας παγκόσμιας τάξης. Υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), οι υπεύθυνοι για τη χάραξη της παγκόσμιας πολιτικής υποστηρίζουν μια «Μεγάλη Επανεκκίνηση» (Great Reset) με την πρόθεση να εγκαθιδρύσουν μια παγκόσμια τεχνοκρατική διακυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στις 18 Οκτωβρίου 2019, στη Νέα Υόρκη, το WEF συμμετείχε στο «Event 201» στην άσκηση αντιμετώπισης πανδημιών υψηλού κινδύνου, που διοργανώθηκε από το Κέντρο John Hopkins.

Αυτή η επερχόμενη τεχνοκρατία συνεπάγεται τη στενή συνεργασία μεταξύ των επικεφαλής της ψηφιακής βιομηχανίας και των κυβερνήσεων. Με προγράμματα όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και η υγειονομική περίθαλψη για όλους, το νέο είδος διακυβέρνησης συνδυάζει τον αυστηρό κοινωνικό έλεγχο με την υπόσχεση μιας ολοκληρωμένης «κοινωνικής δικαιοσύνης».

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι αυτή η νέα παγκόσμια τάξη ψηφιακής τυραννίας συνοδεύεται από ένα ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικού καταλογισμού, ένα point system συμπεριφοράς. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είναι η πρωτοπόρος αυτής της μεθόδου παρακολούθησης και ελέγχου ατόμων, εταιρειών και κοινωνικοπολιτικών φορέων.

Για το άτομο, η ταυτότητά του περιορίζεται σε μια εφαρμογή ή ένα μικροτσίπ, που καταγράφει σχεδόν οποιαδήποτε προσωπική δραστηριότητα. Προκειμένου να αποκτήσει μερικά ατομικά δικαιώματα, για παράδειγμα να μετακινηθεί απλώς σε ένα συγκεκριμένο μέρος, ένα άτομο θα πρέπει να επιβεβαιώνει την υποταγή του σε ένα δίκτυο κανονισμών που ορίζουν λεπτομερώς ποια είναι η «καλή συμπεριφορά» που θεωρείται επωφελής για την ανθρωπότητα και το περιβάλλον. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, αυτό το είδος ελέγχου θα εκτείνεται από την υποχρέωση να φοράτε μάσκα και να ασκείτε την κοινωνική αποστασιοποίηση, έως το να πρέπει να κάνετε συγκεκριμένους εμβολιασμούς για να υποβάλετε μια αίτηση για εργασία ή για ένα ταξίδι.

Εν ολίγοις, είναι ένα είδος κοινωνικής μηχανικής, που αποτελεί το αντίθετο μιας φιλελεύθερης αυθόρμητης τάξης ή ανάπτυξης. Όπως ο μηχανολόγος μηχανικός με μια μηχανή, έτσι κι ο κοινωνικός μηχανικός – ή ο τεχνοκράτης – αντιμετωπίζει την κοινωνία ως αντικείμενο. Σε αντίθεση με τη βίαιη καταστολή του ολοκληρωτισμού των προηγούμενων εποχών, ο σύγχρονος μηχανικός της κοινωνίας θα προσπαθήσει να κάνει την κοινωνική μηχανή να λειτουργεί από μόνη της, σύμφωνα με το σχεδιασμό της. Για το σκοπό αυτό, ο κοινωνικός μηχανικός πρέπει να εφαρμόζει τους νόμους της κοινωνίας με τον τρόπο που ο μηχανολόγος μηχανικός ακολουθεί τους νόμους της φύσης. Η θεωρία συμπεριφοράς έχει φτάσει σε ένα τέτοιο στάδιο γνώσης, που καθιστά πλέον εφικτά τα οράματα της κοινωνικής μηχανικής. Οι μηχανισμοί της κοινωνικής μηχανικής δεν λειτουργούν με ωμή βία, αλλά υποδόρια μέσω της παρώθησης .

Το τραγικό της Ιστορίας είναι η πλήρης αδυναμία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης !!!

Ενόσω στο παρασκήνιο συντελείται με βίαιο τρόπο η τεράστια κ α π ι τ α λ ι σ τ ι κ ή  α ν α δ ι ά ρ θ ρ ω σ η της 4 η ς βιομηχανικής επανάστασης, ο ανθρώπινος ψυχισμός ως μέρος του κοινωνικού Όλου, δεν μπορεί παρά να βιώνει την ανάλογη ένταση, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι.

Είναι το κοινωνικό Πεδίο που αλλάζει δραματικά και την "παράγει". 

Η ένταση αυτή μπορεί να εξωστρέφεται ως έκλογη βία του μικροαστικού συντηρητισμού ή του λούμπεν προλεταριάτου και να πετιέται στα σκουπίδια της συνωμοσιολογίας και του φασισταριού-όχλου που απειλεί να καταλύσει την "Δημοκρατία" (τρομάρα μας). 

Μπορεί ακόμη να υπο-στρέφει σε θρησκευτικά ή άλλα παραδοσιακά καταφύγια και πάλι να πετιέται στο καλάθι των "επαναστατικών αχρήστων".

Μπορεί, τέλος, να εσωστρέφεται ως κατάθλιψη ή άλλες ψυχικές δυσλειτουργίες, εξαρτήσεις, ενδοοικογενειακή βία κ.λπ.

Το τραγικό της Ιστορίας είναι η πλήρης αδυναμία των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων να τραβήξουν λίγο την κουρτίνα των στερεότυπων που κουβαλάνε στο κεφάλι τους και να δουν ότι πράγματι εδώ συντελείται μια τεράστια καπιταλιστική αναδιάρθρωση... και να πάρουν θέση.

Οι χρήσιμοι νεκροί: Πως αναπαράγεται ασύστολα η τουρκική προπαγάνδα στην Ελλάδα και την Κύπρο

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

Το 1976 ο Αμερικανός καθηγητής ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ Τζων Μακ (1929 – 2004), στο κλασικό του σύγγραμμα “Η Ζωή του Τ.Ε Λώρενς”, (A Prince of Our Disorder: The Life of T. E. Lawrence) πρωτοχρησιμοποίησε τον όρο «εγωισμός της θυματοποίησης» (egoism of victimization). Ο όρος αυτός μεταπήδησε με μεγάλη ευκολία στο πεδίο των κοινωνικών επιστημών, γενόμενος βάση ερμηνείας συλλογικών συμπεριφορών στο πλαίσιο εθνικών συγκρούσεων.

Σύμφωνα με τον Μακ, ο εγωισμός της θυματοποίησης είναι η συμπεριφορά σε συλλογικό επίπεδο, κατά την οποία οι αξίες και οι διεκδικήσεις μίας εθνικής ομάδος είναι υπεράνω οτιδήποτε άλλου, ενώ οι αξίες και οι διεκδικήσεις της άλλης εθνικής ομάδος είναι παράλογες και κατ’ επέκταση επικίνδυνες ή καταστροφικές.

Συνεπώς, ο εγωισμός της θυματοποίησης έχει δύο αλληλοσχετιζόμενες όψεις: τη νομιμοποίηση της συνεχιζόμενης καχυποψίας και εχθρότητας στη βάση του ότι έχει θυματοποιηθεί από τον άλλο και τη ναρκισσιστική υπερπροβολή της δικής της δυσχέρειας και του δικού της προβλήματος με την ταυτόχρονη διανοητική ανικανότητα να κατανοήσει ή να ταυτιστεί με το πρόβλημα του άλλου.

• Με αυτό τον τρόπο η μνήμη παραμένει ασφυκτικά δεμένη στις αδικίες ή τις βαναυσότητες που διέπραξαν οι άλλοι σε βάρος της συγκεκριμένης ομάδος και η σκιά των πράξεων του εγώ παραμένει αδιόρατη έστω κι αν αυτή παραβλέπει ή υποκινεί τη θυματοποίηση των άλλων.

Η θυματοποίηση λαμβάνει τέτοιο κυριολεκτικό χαρακτήρα που ο εγωισμός μετατρέπεται σε αμετάβλητο γεγονός μέσα στην ιστορία. Όταν δηλαδή η ομάδα είναι θύμα των ιστορικών γεγονότων είναι απλώς θύμα.

Όταν θυματοποιούνται οι άλλοι μέσα από τη σχέση τους με τη συγκεκριμένη ομάδα τότε στην αντίληψή της συνεχίζει να παραμένει η ίδια θύμα και οι άλλοι οι εκτελεστές – βάρβαροι. Διότι η μνήμη είναι δύσκολο να πάει πίσω και να αλλάξει ενώ σε ιδεολογικό επίπεδο είναι δύσκολο να ακυρώσει τα ερείσματα που τη δικαιώνουν στα ίδια της τα μάτια.

Ρένος Αποστολίδης - Για τα παιδιά μας...

Των Φώτων πέρασαν, τα σχολεία ανοίγουν, αλλά ας ακούσουμε και τον Ρένο Αποστολίδη για την έγνοια που πρέπει να έχουμε ως προς την φώτιση των παιδιών μας!

Πατριωτισμός και αριστερά

Από

 Γεράσιμος Σκλαβούνος

 -

Τα  πρόσφατα  γεγονότα έφεραν επιτακτικά στο προσκήνιο το  θέμα του  πατριωτισμού  και  των συνόρων, της  εθνικής κυριαρχίας, της  παγκοσμιοποίησης  και  του  διεθνισμού.

Στα  πλαίσια  αυτού  του  σημειώματος ,εννοείται ότι μόνο ορισμένα από αυτά μπορούμε να θίξουμε, και αυτά ακροθιγώς, ξεκινώντας ιστορικά  από τα βασικά για  την Aριστερά. Δηλαδή τους κλασικούς του μαρξισμού αλλά και του  αναρχισμού.

Α. Προλετάριοι. Πατρίδα ;

Κάποιοι προβάλουν μόνο μια φράση του “Κομμουνιστικού  Μανιφέστου “: “Οι  προλετάριοι  δεν έχουν πατρίδα , παραβλέποντας ασυλλόγιστα και αντιδιαλεκτικά, όλο  το  υπόλοιπο  κείμενο  που λέει :

” Ακόμα κατηγόρησαν τους κομμουνιστές ότι θέλου να καταργήσουν τ  ά  χ  α  την πατρίδα, την  εθνότητα. Οι  εργάτες δεν έχουν πατρίδα. Δεν μπορείς να τουςπάρεις  κάτι  που  δεν  έχουν “(1).

[Οι εργάτες  λοιπό  δεν έχουν πατρίδα(ή αισθάνονται ότι κάποιοι τους την έχουν στερήσει), όχι οι κομμουνιστές, οι οποίοι είναι συνειδητά πολιτικά όντα, και  αποκρούουν τις  κατηγορίες ότι θέλουν τ  ά  χ  α να καταργήσουν την πατρίδα. Η ίδια η αστική τάξη έχει  αφαιρέσει κάτω από τα πόδια των εργατών την πατρίδα, την εθνικότητα, τους έχει κάνει  μισθωτούς σκλάβους, αφαιρώντας τους την γη των προγόνων τους  με  την “πρωταρχική  συσσώρευση” κεφαλαίου.

Μήπως οι σκλάβοι της αρχαιότητας είχαν πατρίδα; Ή μήπως το κεφάλαιο το ίδιο έχει  πατρίδα ; Μετακινείται και μαζί του μετακινείται και το εξάρτημα του ο εργάτης, όταν δεν  μένει  άνεργος  στους  πέντε δρόμους, και αναγκάζεται να μεταναστεύσει από μόνος του  ή  να  πεθάνει  σαν  το  σκυλί].

Στην συνέχεια ο Μάρξ και ο Ένγκελς διαβλέπουν και προσβλέπουν στην πολιτικοποίηση  των εργατών μέσω του κομμουνιστικού κόμματος ή άλλων εργατικών κομμάτων, και στην  κατάκτηση  της  εξουσίας.

ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ...

Ένα καταπληκτικό κείμενο του 1896 από τον Αλ. Παπαδιαμάντη για το Νέο Έτος - όχι πολύ γνωστό φιλολογικό σημείωμα - υπό μορφή πρωτοχρονιάτικου άρθρου. Δημοσιεύθηκε πριν από 125 χρόνια στην αθηναϊκή εφημερίδα «Ακρόπολις».

Έχει τον τίτλο «Οἰωνός», τίτλος ο οποίος σχετίζεται με τον περίφημο ομηρικό στίχο –αποφθεγματική ρήση/ομολογία φιλοπατρίας- (στο Μ 243) της Ιλιάδος: ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ (=Ένα είναι το καλύτερο σημάδι, ο καλύτερος οιωνός: το να πολεμάει κανείς υπερασπιζόμενος την πατρίδα του).

Σε αυτό το πρωτότυπο και απίστευτα επίκαιρο δημοσίευμα, ο Σκιαθίτης ενώ ξεκινά με μια διάθεση φιλολογική (στην εισαγωγή του κάνει τρείς κειμενικές αναφορές σε αντίστοιχους κλασσικούς συγγραφείς, Όμηρο, Κικέρωνα και Πλάτωνα), συνεχίζει με μια σύντομη διήγηση, την οποία χρησιμοποιεί ως παράδειγμα (λίαν τολμηρό και στην σύλληψη και στην διατύπωση) –ειδικά στο β’ μέρος του - για το άστοχο της αναζήτησης «οιωνών, καλών δηλ. σημαδιών και ευνοϊκών προβλέψεων.

«Οι μόνοι αληθείς οιωνοί είναι τα πράγματα» επισημαίνει ο Παπαδιαμάντης και κλείνει το άρθρο του με μια σύντομη αναφορά στα εθνικά ζητήματα.

Σ’ αυτό το κομμάτι (που αναδεικνύει το όλο δημοσίευμα σε μαρτυρία μνημειώδους για τον μέγα συγγραφέα πολιτικής τόλμης) με μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων και κατάλληλων κριτικών τοποθετήσεων σε γλώσσα που σφύζει από το πάθος της φιλοπατρίας, αποδεικνύει πως «το αμύνεσθαι περι πάτρης» δεν συγκινεί την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.

Αντίθετα, για την πνευματική και κοινωνική παρακμή, τον ηθικό εκφυλισμό, την πολιτική φαυλότητα ακόμα και αυτήν την οικονομική καταστροφή με την συντελεσθείσα (και ακόμα πρόσφατη τότε) χρεοκοπία της ορφανεμένης από φιλοπάτριδες ηγέτες χώρας μας, καταδεικνύει ως υπεύθυνους τους άστοργους (σαν …τις μητριές! -όπως λέει) πολιτικούς.

«Οἰωνός» Παπαδιαμάντης Ἀλέξανδρος

Tὸ ἐκήρυξεν ὁ θεῖος Ὅμηρος πρὸ ἐτῶν τρισχιλίων: Εἷς οἰωνὸς ἄριστος !...Εὗρεν εὐκαιρίαν νὰ βάλῃ εἰς τὸ στόμα τοῦ Ἕκτορος ὅλην τὴν ἀηδίαν, ὅσην τοῦ ἐνέπνεον κατὰ βάθος οἰωνοὶ καὶ οἰωνοσκόποι, καίτοι, λόγῳ τοῦ ἐπικοῦ ἀξιώματος, ἦτο ἠναγκασμένος, ὁ θεσπέσιος, νὰ περιγράφῃ μετὰ μεγάλης σοβαρότητος ὅλας τὰς τελετὰς καὶ τὰς ἀσκήσεις τῶν θυσιῶν, καὶ τῶν οἰωνῶν, καὶ τῶν μαντευμάτων. Καὶ ὁ Κάτων, ὁ ἄκαμπτος Ρωμαῖος, εἶπε, χίλια ἔτη ὕστερον: Si augur augurem...Δηλαδή, ἐὰν οἰωνοσκόπος συναντήσῃ οἰωνοσκόπον, δὲν ἠμπορεῖ νὰ κράτησῃ τὰ γέλια...Οἱ μόνοι ἀληθεῖς οἰωνοὶ εἶναι τὰ πράγματα. Πλήν, ἂν ὑπάρχωσιν ἄλλοι συμβολικοί, ἐναέριοι ἢ ἐπίγειοι οἰωνοί, ἔρχονται ἐπικουρικῶς μόνον, διὰ ν' ἀνοίξουν τὰ ὄμματα τῶν τυφλῶν, ὅσοι δὲν βλέπουν τὰ πράγματα. Ἀφοῦ αἰτήσω συγγνώμην ἀπὸ τὸν ἀναγνώστην διὰ τὸ βάναυσον καὶ ὄχι πολὺ κόσμιον ἴσως τοῦ συμβόλου ἐνταῦθα, θὰ διηγηθῶ ἕνα οἰωνόν.

Ἕνα καιρόν, δύο νέοι, ἐκ τῶν ὁποίων ὁ εἷς μοὶ ἐτύγχανε, διὰ νὰ εἴπω κατὰ Πλάτωνα, ἐγγύτατα γένους ὤν καὶ ἐν τῷ αὐτῷ οἰκῶν, ἔκαμναν τὸν ἔρωτα εἰς μίαν νέαν, ἥτις δὲν εἶχεν εἴδησιν τοῦ πράγματος. Διότι εἶχεν ἴσως τόσους λατρευτάς, ὅσας χιλιάδας προῖκα. Δὲν εἶχε καιρὸν ἡ ἰδία, μὲ τὰς ἁβρὰς καὶ τρυφερὰς χεῖράς της, καὶ μὲ τοὺς μεγάλους τακεροὺς ὀφθαλμούς της, νὰ μετρήσῃ οὔτε τὸν σωρὸν τῆς μιᾶς οὔτε τὴν ἄγελην τῶν ἄλλων.

Ρένος Αποστολίδης και Μαλβίνα Κάραλη για τον ανασχηματισμό!

Από τις καραντίνες στη «μεγάλη επανεκκίνηση»

Οι καραντίνες του 2020 προσφέρουν πιθανώς μια προεπισκόπηση του πώς θα λειτουργεί αυτό το νέο σύστημα που οραματίζεται μια αναδυόμενη τυραννική τεχνοκρατία.

 

Πρώτη δημοσίευση: 1-8-2020

Του Antony P. Mueller

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

Με το που ξέσπασε η πανδημία του κορωνoϊού, τα lockdown επιτάχυναν την εφαρμογή κάποιων σχεδιασμένων πλάνων για τη δημιουργία μιας λεγόμενης νέας παγκόσμιας τάξης. Υπό την αιγίδα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), οι υπεύθυνοι για τη χάραξη της παγκόσμιας πολιτικής υποστηρίζουν μια «Μεγάλη Επανεκκίνηση» (Great Reset) με την πρόθεση να εγκαθιδρύσουν μια παγκόσμια τεχνοκρατική διακυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στις 18 Οκτωβρίου 2019, στη Νέα Υόρκη, το WEF συμμετείχε στο «Event 201» στην άσκηση αντιμετώπισης πανδημιών υψηλού κινδύνου, που διοργανώθηκε από το Κέντρο John Hopkins.

Αυτή η επερχόμενη τεχνοκρατία συνεπάγεται τη στενή συνεργασία μεταξύ των επικεφαλής της ψηφιακής βιομηχανίας και των κυβερνήσεων. Με προγράμματα όπως το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα και η υγειονομική περίθαλψη για όλους, το νέο είδος διακυβέρνησης συνδυάζει τον αυστηρό κοινωνικό έλεγχο με την υπόσχεση μιας ολοκληρωμένης «κοινωνικής δικαιοσύνης».

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι αυτή η νέα παγκόσμια τάξη ψηφιακής τυραννίας συνοδεύεται από ένα ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικού καταλογισμού, ένα point system συμπεριφοράς. Η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας είναι η πρωτοπόρος αυτής της μεθόδου παρακολούθησης και ελέγχου ατόμων, εταιρειών και κοινωνικοπολιτικών φορέων.

Για το άτομο, η ταυτότητά του περιορίζεται σε μια εφαρμογή ή ένα μικροτσίπ, που καταγράφει σχεδόν οποιαδήποτε προσωπική δραστηριότητα. Προκειμένου να αποκτήσει μερικά ατομικά δικαιώματα, για παράδειγμα να μετακινηθεί απλώς σε ένα συγκεκριμένο μέρος, ένα άτομο θα πρέπει να επιβεβαιώνει την υποταγή του σε ένα δίκτυο κανονισμών που ορίζουν λεπτομερώς ποια είναι η «καλή συμπεριφορά» που θεωρείται επωφελής για την ανθρωπότητα και το περιβάλλον. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας, αυτό το είδος ελέγχου θα εκτείνεται από την υποχρέωση να φοράτε μάσκα και να ασκείτε την κοινωνική αποστασιοποίηση, έως το να πρέπει να κάνετε συγκεκριμένους εμβολιασμούς για να υποβάλετε μια αίτηση για εργασία ή για ένα ταξίδι.

Οι εθνομηδενιστικές ελίτ απέναντι στο έθνος

Του Γιώργου Καραμπελιά

Γνωρίζουμε πως η ανισομετρία μεταξύ έθνους και κράτους στην Ελλάδα –το γεγονός δηλαδή ότι το ελληνικό Έθνος, τουλάχιστον μέχρι σχετικά πρόσφατα, υπερέβαινε τις διαστάσεις του κράτους– δεν είχε επιτρέψει ποτέ στο παρελθόν την πλήρη σύμπτωση έθνους και κράτους. Και παρότι οι Κύπριοι αγωνιστές δάκρυζαν όταν έψαλλαν το «σκέπασε μάνα σκέπασε», αυτή τους συμπεριφέρθηκε μάλλον σαν μητρυιά που απόδιωχνε τα παιδιά της. 

Οι ελίτ του ελλαδικού κράτους, στην πλειοψηφία τους, ιδιαίτερα κατά τα πρώτα 80 ή 90 χρόνια της ιστορίας του, προσπαθούσαν διαρκώς να ανακόψουν τη βούληση του εθνικού σώματος για δημιουργία ενός ενιαίου ελληνικού κράτους που να περιλαμβάνει το σύνολο του έθνους. Πράγμα που έκαναν είτε κάτω από τη μόνιμη πίεση των μεγάλων δυνάμεων, που επιθυμούσαν μια μικρή Ελλάδα άθυρμα στα χέρια τους, είτε διότι είχαν ενστερνιστεί και οι ίδιοι την ίδια ιδεολογία –«η μικρά άλλα τίμιος Ελλάδα–  είτε, συνηθέστερα, και για τα δύο μαζί. Αυτό το γεγονός θα μεταβάλει την υπαρκτή, ήδη επί τουρκοκρατίας, διαφοροποίηση των ανώτερων τάξεων και των ελίτ  με το λαϊκό σώμα σε αντίθεση μεταξύ κράτους και έθνους.

Εξ ου και η γελοιότης του σχήματος που προωθούν οι εθνοαποδομητές πως «είναι το κράτος που συγκρότησε  το έθνος», όχι μόνο διότι το έθνος προϋπήρχε κατά χιλιετίες  του νεοελληνικού κράτους, αλλά και διότι το κράτος, αντίθετα, προσπαθούσε να συρρικνώσει το έθνος στα δικά του μέτρα και μεγέθη. Ο πρώτος που θα δοκιμάσει να άρει αυτή την ανισορροπία, εν μέρει επιτυχώς, υπήρξε ο Ελευθέριος Βενιζέλος που είχε αναδειχθεί μέσα από την επανάσταση ενός τμήματος του αλύτρωτου ελληνισμού, πέραν του ελλαδικού Κράτους – της Κρήτης, η οποία εξεβίασε κυριολεκτικώς την ένταξή της στο ελληνικό κράτος. Ο Βενιζέλος ερχόταν από έξω, γι’ αυτό και θα επιχειρήσει μιαν αντίστροφη κίνηση, να φέρει το κράτος στα μέτρα του έθνους.

Εν τέλει, αυτή η αντίθεση ανάμεσα στο ευρύτερο έθνος και τον στενό ελλαδισμό των κρατικών ελίτ–συσπειρωμένων γύρω από τον βασιλιά Κωνσταντίνο– θα οδηγήσει και στην πρώτη μεγάλη εμφύλια διαμάχη, από το 1915 έως το 1923, η οποία τελικά και θα οδηγήσει στη βίαιη συρρίκνωση του έθνους ώστε να προσαρμοστεί στα μεγέθη του κράτους, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Το μεταναστευτικό και ο «βιομηχανικός εφεδρικός στρατός»

Από

 Γεράσιμος Σκλαβούνος

 -

Ο όρος «βιομηχανικός εφεδρικός στρατός» χρησιμοποιήθηκε και επεξηγήθηκε πρώτη φορά από τον Μάρξ στο «Κεφάλαιο»(1), όταν ανέπτυξε το νόμο της κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης. Η συσσώρευση κεφαλαίου (το οποίο είναι τμήμα του όλου πλούτου), είναι η μετατροπή τμήματος της υπεραξίας σε κεφάλαιο, είναι η επανεπένδυση από τον κεφαλαιούχο (και όχι η ατομική του κατανάλωση), ώστε να συνεχιστεί η παραγωγική διαδικασία. Ο εφεδρικός στρατός είναι συνοπτικά οι άνεργοι, οι μισοαπασχολούμενοι, το πρεκαριάτο. Η ουσία του νόμου, η κινητήρια του δύναμη, είναι η δημιουργία αυτού του εφεδρικού στρατού.

«Όσο μεγαλύτερος είναι ο κοινωνικός πλούτος, το κεφάλαιο που λειτουργεί, η έκταση και η ένταση της αύξησης του, επομένως και το απόλυτο μέγεθος του προλεταριάτου και η παραγωγική δύναμη της εργασίας του, τόσο μεγαλύτερος είναι ο βιομηχανικός εφεδρικός στρατός. Η αύξηση της διαθέσιμης εργατικής δύναμης προκαλείται από τις ίδιες αιτίες που προκαλούν την αύξηση της επεκτατικής δύναμης του κεφαλαίου. Επομένως το σχετικό μέγεθος του βιομηχανικού εφεδρικού στρατού αυξάνει μαζί με τις δυνάμεις του πλούτου. Όσο μεγαλύτερος όμως είναι αυτός ο εφεδρικός στρατός σε σχέση με τον εν ενεργεία εργατικό στρατό, τόσο μαζικότερος είναι ο σταθεροποιημένος υπερπληθυσμός που η φτώχεια του είναι αντιστρόφως ανάλογη προς τα βάσανα της δουλειάς του. Τέλος, όσο πιο μεγάλο είναι το εξαθλιωμένο στρώμα της εργατικής τάξης και ο βιομηχανικός εφεδρικός στρατός, τόσο πιο μεγάλος είναι ο επίσημος παουπερισμός» [φτωχολογιά που ζει από επιδόματα, αν ζει…. Pauperismus]. Αυτός είναι ο απόλυτος γενικός νόμος της «κεφαλαιοκρατικής συσσώρευσης («Το Κεφάλαιο» Ι, σ. 667).

Πιο πριν ο Μαρξ είχε χαρακτηρίσει απόλυτο νόμο του καπιταλισμού, «την παραγωγή υπεραξίας, το κυνήγι του κέρδους» (σ. 640). Το «απόλυτο» έχει κάτι το στατικό, το «γενικό» έχει κάτι το «κινητικό», «γενικεύει», «ολοκληρώνει». Για να κυνηγήσει κέρδος πρέπει να έχεις και τα κατάλληλα όργανα, μηχανές, ανθρώπους, απασχολούμενους ή άνεργους.

Επίσης ο Μαρξ:

Η ελληνική νεολαία στόχος των αναθεωρητών της Ιστορίας

του Αριστομένη Συγγελάκη*

Δημόσια συζήτηση έχει προκληθεί από την αποκάλυψη της επιχειρούμενης διείσδυσης στα ελληνικά σχολεία του ακαδημαϊκού προγράμματος «MOG / Μνήμες από την Κατοχή στην Ελλάδα» του Ελεύθερου Πανεπιστημίου του Βερολίνου, που χρηματοδοτείται κυρίως από το υπουργείο Εξωτερικών της Ο.Δ. της Γερμανίας. Στην ιστοσελίδα του εν λόγω προγράμματος παρουσιάζονται, άλλοτε ανενδοίαστα κι άλλοτε κεκαλυμμένα, θέσεις που θυμίζουν την προπαγάνδα του Γ’ Ράιχ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα αναφέρονται στον λιμό της Κατοχής: «Βασικός παράγοντας της επισιτιστικής κρίσης υπήρξε ο ναυτικός αποκλεισμός από τις βρετανικές δυνάμεις. Επιπρόσθετα εμπόδια προκάλεσε η κατάρρευση του συγκοινωνιακού δικτύου και ο χωρισμός της επικράτειας σε ζώνες κατοχής, σε σημείο που να δυσχεραίνεται η μεταφορά τροφίμων ακόμα και σε γειτονικά διαμερίσματα. Μεγάλες ποσότητες αγροτικών προϊόντων, πατάτες, σταφίδες και λάδι, επιτάχθηκαν από τα κατοχικά στρατεύματα που σύντομα αντικατέστησαν αυτή την λεηλασία της παραγωγής με το σύστημα πληρωμής σε ειδικά χαρτονομίσματα» (1).

Σύμφωνα με τα παραπάνω, κύρια αιτία του λιμού δεν ήταν η ληστρική πολιτική του Γ’ Ράιχ αλλά ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός! Η ληστρική πολιτική του Χίτλερ θεωρείται από τους υπεύθυνους του προγράμματος ότι προκάλεσε, απλώς, «επιπρόσθετα εμπόδια»! Επίσης τα κατοχικά μάρκα, που δεν είχαν απολύτως καμία αξία, αποκαλούνται παραπλανητικά «ειδικά χαρτονομίσματα» με τα οποία, τάχα, «τα κατοχικά στρατεύματα αντικατέστησαν αυτή τη λεηλασία της παραγωγής»! Σημειώνουμε, ως οφείλουμε, ότι ο βρετανικός ναυτικός αποκλεισμός επιδείνωσε αναμφισβήτητα την δραματική κατάσταση των Ελλήνων αλλά κύρια αιτία του λιμού είναι αποδεδειγμένα η πολύμορφη και πολυεπίπεδη λεηλασία της χώρας από το Γ’ Ράιχ.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ διαψεύδοντας τα σχέδια των χιτλερικών, που με εργαλείο το λιμό επιχειρούσαν την υλική και πνευματική καθυπόταξή τους, δεν παραδόθηκαν ούτε στιγμή. Αντίθετα, οργανώθηκαν μαζικά στην Εθνική Αντίσταση και από την πρώτη στιγμή εξεγέρθηκαν εναντίον των κατακτητών καθιστώντας την Ελλάδα ένα από τα κύρια κέντρα της ευρωπαϊκής Αντίστασης.

Η ιστορία διδάσκει. ( ; )

Από Γεράσιμος Σκλαβούνος

Ασφαλώς και η ιστορία διδάσκει, αρκεί να την μελετήσει κανείς σε βάθος, με κριτική σκέψη και απαλλαγμένος από τα στερεότυπα.

Δεν πρόκειται προφανώς γιά την ατομική “γνώση γιά την γνώση”, αλλά γιά άντληση συλλογικά διδαγμάτων γιά το δραματικό παρόν και το επίφοβο μέλλον.

1. Τ ο υ π α ρ ξ ι α κ ό  ε ρ ώ τ η μ α.

Το υπαρξιακό ερώτημα που τίθεται επιτακτικά αυτή την στιγμή είναι το εξής : Ο εκ της Ευρώπης εκπορευόμενος άνθρωπος και μαζί μ’αυτόν ο Ευρωγέννητος κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και διανομής που έχει επικρατήσει ή εξαρτήσει το μεγαλύτερο μέρος
της υφηλίου ,με τις τεράστιες παραγωγικές και καταστρεπτικές δυνάμεις που αναπτύσσει, θα οδηγηθεί στην αυτοκαταστροφή και την καταστροφή όλου του πλανήτη, ε ί τ ε αυτό γίνει με ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, ε ί τ ε με έναν πιό αργόσυρτο αλλά στο τέλος της ημέρας σίγουρο οικολογικό όλεθρο;

Γιά το πρώτο μπορούμε να ελπίζουμε ότι η κοινή λογική και το ένστικτο αυτοσυντήρησης όλου του ανθρώπινου γένους τελικά θα το αποτρέψει,(ξεπερνώντας το πολύ πιθανό ενδεχόμενο ενός πολέμου από ατύχημα, καθώς και τον πειρασμό ενός “περιορισμένου πυρηνικού πολέμου” που θα φτάσει μέχρι το “αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων”). 

Γιά το δεύτερο,η κοινή λογική πάλι λέει ότι οι ελίτ θα σκεφτούν και θα εφαρμόσουν σχέδια γιά την αποτροπή του ολέθρου ο οποίος στοιχειώνει και τα δικά τους όνειρα.

Και δεν αναφέρομαι στις υποκριτικές, ατελέσφορες και εν πάση περιπτώσει μακρόσυρτες συμφωνίες τύπου Παρισιού, ή τα σχέδια ενός “πράσινου καπιταλισμού” , ή τα διάφορα τεχνολογικά μέσα που έχουν προταθεί γιά την αποτροπή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, αλλά σε κάτι πιό άμεσο και αποτελεσματικό.Τον “α π ο π λ η θ υ σ μ ό” της γης, σε ποικίλη κλίμακα ανάλογα με τα εξεταζόμενα σενάρια, ώστε να μειωθεί το “οικολογικό αποτύπωμα” της ανθρώπινης παρουσίας και δραστηριότητας, αυτό το “άχθος αρούρης” που έλεγαν οι αρχαίοι, το βάρος των ανθρώπων πάνω στη γη, χωρίς να αλλάξει βέβαια, και ακριβώς γιά να μην αλλάξει, το κεφαλαιοκρατικό παραγωγικό πρότυπο(1). Μόνον να μεταλλαχθεί ενδυναμωνόμενο με την λεγόμενη 4η Βιομηχανική Επανάσταση και
την Τεχνητή Νοημοσύνη.

Οδυσσέας Ελύτης-Odysseas Elytis:Λέσβος Σαπφώ-Lesvos Sapfo

Διαφωτισμός και Παράδοση στην Ελλάδα

του Γιώργου Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 27, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 2000

Η σχιζοφρένεια μας με την πλέον βαρύνουσα έννοια του όρου καταδεικνύεται στην κλασική αντιπαράθεση “φωταδισμού”-“σκοταδισμού”, η οποία φαίνεται να διαπερνά την ιστορία των τελευταίων… χιλίων χρόνων και να σφραγίζει κατεξοχήν τη “νεοελληνική” ιστορία των τελευταίων 300 χρόνων. Οι οπαδοί του “διαφωτισμού” θα μιλήσουν για αντίθεση των “φώτων με τον σκοταδισμό”. Αντιστοίχως ο αντίπαλος πόλος, η εκκλησία, και οι διανοούμενοι της ορθοδοξίας, θα μιλήσουν για την “αντιπαράθεση της Ορθόδοξης Ανατολής με τη Δύση και τους εγχώριους υποστηρικτές της”. Το σχήμα αυτής της αντίθεσης μοιάζει ανυπέρβλητο και εδραίο. Ωστόσο πιστεύουμε ότι είναι απολύτως μανιχαϊστικό και φυλακίζει ή συσκοτίζει μια πιο πολύπλοκη και πλούσια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα στα πλαίσια της οποίας, παράλληλα με το δίπολο που επισημάναμε, θα επιχειρείται και ένα συνθετικό εγχείρημα που, σε ό,τι αφορά στον 17°,18° και 19° αιώνα, θα χαρακτηρίζαμε ελληνικό διαφωτισμό, και στις μέρες μας εναλλακτικό όραμα του ελληνισμού, δηλαδή ένα εγχείρημα διαμόρφωσης ενός πρωτότυπου δρόμου προς την παγκοσμιότητα και την μοντερνικότητα. Δρόμος που δεν εντάσσεται μέσα στα σχήματα του όψιμου δυτικού εργαλειακού ορθολογισμού, ούτε παραμένει εγκλωβισμένος στα σχήματα της παράδοσης, αλλά συνιστά μια εξέλιξη αυτής της παράδοσης, εμπλουτισμένη με όλες τις κατακτήσεις της σκέψης και της επιστήμης άλλων πολιτισμών, και του δυτικού. Αυτο το αίτημα εξακολουθεί να παραμένει ανολοκλήρωτο εν πολλοίς, αλλά όχι και απόν από την ιστορία μας. Αντιθέτως, όπου και όποτε ο νεώτερος ελληνισμός θα επιχειρεί να βαδίσει προς τα μπροστά, σε οποιοδήποτε τομέα, αυτό το σχήμα θα ενεργοποιεί, σε αυτό και θα προσφεύγει.

Από τον Φαλμεράϋερ στον Χομπσμπάουμ

Του Γιώργου Καραμπελιά από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 15

Η γένεση της αποδομητικής ιστοριογραφίας

Η απρόσκοπτη μετάβαση από το ελληνικό έθνος-κράτος σε μια απλή επαρχία –οιονεί αποικία– μιας παγκοσμιοποιημένης Ευρώπης, προϋποθέτει δραματικές και βίαιες ιδεολογικές μετατοπίσεις: Θα πρέπει, μέσα σε λίγα χρόνια, να αποδομηθεί η εθνική ταυτότητα ενός πανάρχαιου έθνους –αλλά και οι λαϊκές νοοτροπίες και παραδόσεις–, που αποτελεί εμπόδιο στις αναγκαίες «προσαρμογές» στο newspeak της «νέας παγκόσμιας τάξης». Και εάν ο ηλεκτρονικός Τύπος αποτελεί τον κυριότερο μηχανισμό αυτού του πολιτισμικού εξανδραποδισμού, ωστόσο είναι απαραίτητη και η συνδρομή της «υψηλής κουλτούρας», η οποία είναι εξ ίσου αναγκαία για την παραγωγή των νέων ιδεολογικών στερεοτύπων. Έτσι ο κατ’ εξοχήν φορέας στην Ελλάδα των «υπερεθνικών» στερεοτύπων που παρήχθησαν στην  εκείθεν και εντεύθεν του Ατλαντικού, Εσπερία, υπήρξε το Πανεπιστήμιο και συνολικότερα οι «ακαδημαϊκοί θεσμοί».

Τωόντι, η νεώτερη εθνοαποδομητική ιστοριογραφία κυριάρχησε στους πανεπιστημιακούς και ακαδημαϊκούς χώρους, από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 και προπαντός κατά τα τελευταία είκοσι χρόνια –1990-2010–, την εποχή της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης, μεταφέροντας στην Ελλάδα όλες τις ιδεοληψίες και τα «πορίσματα»  μιας Αγγλοσαξονικής ιστορικής Σχολής, η οποία, ήδη από την εποχή του Τόυνμπη, αναπαράγει τα βασικά στερεότυπα των απόψεων του Φαλμεράϋερ.  Σήμερα μάλιστα, αυτή η Σχολή, επιχειρεί να ολοκληρώσει την αλλοίωση-έλεγχο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, χειραγωγώντας ιδεολογικά και τη στοιχειώδη και τη μέση εκπαίδευση, όπως είχε ήδη αποπειραθεί να κάνει στην περίοδο Σημίτη.

Αυτή η σχολή σκέψης επιδιώκει να αποδείξει πως δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια των σημερινών Ελλήνων ως έθνους, από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, αλλά ακόμα και από την Τουρκοκρατία· το νεώτερο ελληνικό έθνος αποτελεί, κατ’ αυτήν, ένα καινοφανές ιστορικό δημιούργημα. Κατά συνέπεια, και η επανάσταση του ’21 δεν αποτελεί τον ξεσηκωμό ενός πανάρχαιου έθνους με στόχο την απελευθέρωσή του και την κατάκτηση μιας αυτόνομης κρατικής υπόστασης, αλλά συνιστά, στην πραγματικότητα, την καταστατική πράξη της εθνογένεσης του νεώτερου ελληνισμού.

Ελληνοκυπριακός εθνομηδενισμός: με αφορμή το έργο του Μάριου Θρασυβούλου: «Για την υπεράσπιση της πατρίδας» ΑΚΕΛ και κυπριακό ζήτημα 1960-1964»(εκδόσεις Κύτταρο)

Του Σπύρου Κουτρούλη 

«Σε κάθε εποχή η ιδεολογία του νικητή καθίσταται για τους νικημένους ερμηνεία της πραγματικότητας, δηλαδή η ήττα τους επισφραγίζεται με την αποδοχή της οπτικής του νικητή…Όποιος δεν θέλει να είναι το φερέφωνο του ισχυρού δεν πρέπει και να αποδέχεται την εικόνα που προβάλλει και επιβάλλει ο ισχυρός για τον εαυτό του.»

Π.Κονδύλης[1]

Να κατέχετε το 37% της πατρίδας σου από μια τρίτη δύναμη, που εισέβαλε στην γη σου, προκάλεσε εθνοκάθαρση με χιλιάδες θύματα και νεκρούς όχι μόνο σε στρατιώτες αλλά σε γυναίκες, γέρους και παιδιά , με καταπάτηση κάθε είδους ανθρώπινου δικαιώματος, να ξυπνάς κάθε μέρα και να βλέπεις απέναντι σου απειλητική την τουρκική σημαία, που υπενθυμίζει με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι δεν θα πάψει να κατέχει ότι κατέλαβε με τα όπλα και εσύ να επικρίνεις τους δικού σου ανθρώπους γιατί επιχείρησαν να αντισταθούν με τον φτωχό οπλισμό τους, να επικρίνεις όλα τα κόμματα από το Δημοκρατικό Συναγερμό ως το ΑΚΕΛ και τους τροτσκιστές επειδή αντιστάθηκαν στην τουρκική επιθετικότητα, να εξισώνεις τον θύτη με το θύμα, τότε κάτι ανεξήγητο συμβαίνει μέσα στο νοητικό σου κόσμο.

Ο συγγραφέας επιχειρεί να ομογενοποιήσει όλες τις μορφές αντίστασης του κυπριακού ελληνισμού, να τις ταυτίσει με τις ακραίες πράξεις της ΕΟΚΑ Β’ και των πραξικοπηματιών οι οποίοι δεν έπαυαν να δημιουργούν τα γεγονότα εκείνα που θα έδιναν στην Τουρκία την πρόφαση για την εισβολή. Στόχος του βέβαια να προκαλέσει την αποδοκιμασία του αναγνώστη όχι τόσο στις ακροδεξιές ομάδες όσο με τις ομάδες των αγωνιστών της ΕΟΚΑ που ακολούθησαν τον Μακάριο και επάνδρωσαν τις σοσιαλιστικές ομάδες αντίστασης του Β.Λυσσαρίδη, αλλά και το ΑΚΕΛ που ακολούθησε τον Μακάριο.

Όμως ένα μη επιδιωκόμενο αποτέλεσμα του βιβλίου είναι ότι μας υπενθυμίζει ότι η ελλαδική και η κυπριακή αριστερά σε πολλές περιόδους της ιστορίας της ύψωσε σημαία τον αγώνα για αυτοδιάθεση- Ένωση, ενώ στα γεγονότα 1963-1964 ανάμεσα στα θύματα της τουρκικής ανταρσίας υπήρξαν στελέχη της κυπριακής αριστεράς (σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής). Πράγματι ο Ε.Αβέρωφ στο βιβλίο του «Ιστορία χαμένων ευκαιριών» επισημαίνει ότι ο φόβος ότι το ΑΚΕΛ θα ξεκινούσε πρώτα τον αγώνα για την Ένωση, οδήγησε στην εσπευσμένη ανακίνηση του Κυπριακού και τελικά στην δημιουργία της ΕΟΚΑ.

Η χρονιά άλλαξε, αλλά η Ελλάδα προτεκτοράτο και το 2021

Αποστολόπουλος Απόστολος

3 Ιανουαρίου 2021

2391

Δεν θα νυστάξουμε από πλήξη το νέο έτος, αλλά πραγματικές εκπλήξεις θα νιώσουν στη χώρα μας μόνο όσοι τρέφουν χρόνιες αυταπάτες. Ας πούμε, απλουστεύοντας, ότι και στο νέο έτος θα συνεχιστεί η ρουτίνα, που κλείνει πλέον δύο αιώνες, να φταίνε για όλα όποιοι κυβερνούν, αλλά να μένουν ακλόνητοι στα πράγματα, να είναι δακτυλοδεικτούμενοι διάφοροι μπαγάσηδες που καταχράστηκαν χρήματα του Δημοσίου, των φορολογούμενων ή των εξαπατημένων επενδυτών, αλλά να βρίσκουν τρόπο να ξεφύγουν και να κυκλοφορούν σαν κύριοι στα καφενεία της επικράτειας.

Τους σώζει, για να μην κρυβόμαστε, ότι "κόρακας του κόρακα μάτι δεν βγάζει". Τέλος πάντων πότε φταίνε οι ξένοι, πότε οι κομμουνιστές (όταν υπήρχαν), με δυο λόγια έφταιγε, φταίει και θα έχει το παντοτινό φταίξιμο η κατσίκα του γείτονα. Εμείς είμαστε ο γείτονας του γείτονα που φταίει ακόμα και χωρίς κατσίκα.

Στα παραπάνω κρύβεται το μυστικό της μιζέριας δυο αιώνων. Ξεκίνησε το 1821 ένας αγώνας ανεξαρτησίας, είχε ηρωισμούς, θύματα, προδοσίες και στο τέλος ιδρύθηκε κράτος. Αλλά όχι ανεξάρτητο κράτος. Ιδρύθηκε προτεκτοράτο με επικυρίαρχους τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Αγγλία που τελικά έδιωξε τους άλλους ώσπου παραχώρησε την κυριαρχία στους Αμερικάνους. Οι εκάστοτε ιθύνοντες αποποιήθηκαν αυτό που όφειλαν να απαιτήσουν, δηλαδή την ανεξαρτησία της χώρας, επειδή το καθεστώς προτεκτοράτου ευνοεί τη διατήρησή τους στη διακυβέρνηση.

Μοιραία, λοιπόν, κατεβαίνουμε σιγά-σιγά του κακού τη σκάλα: Τρώγονται ο βασιλιάς με τον Βενιζέλο και κλαίμε για την καταστροφή της Σμύρνης. Το 1940, Όχι και Αντίσταση στους Γερμανούς αλλά πέφτουμε στον εμφύλιο. Αργότερα αποστασία του 1965, τα Ιουλιανά και η Χούντα. Μόλις προχθές ο Τσίπρας υπογράφει τις Πρέσπες, και τώρα κατηγορούμενος ο Μητσοτάκης ότι σιωπηρά ολοκληρώνει την πολιτική Σημίτη και παραχωρεί στους Τούρκους κομμάτια του Αιγαίου. Ο Σημίτης στο απυρόβλητο.

Επί σκηνής και ο Λαφαζάνης με τις βαθιές υποκλίσεις του στον Πούτιν, λες και είδε τον ο Αη Γιώργη. Και τώρα ετοιμάζεται, λέει, να (ξανά)ζητήσει την ψήφο μας. Θυμίζω ότι ο Μπάιντεν, όταν ο Τσίπρας ζήτησε να τον δει ως αρχηγός, τότε, της αντιπολίτευσης είχε πει πως όσοι έρχονται από την Αθήνα να τον δουν, του "γλείφουν τα παπούτσια". Άμα ο ένας γλείφει παπούτσια κι άλλος κάνει γονυκλισίες σαν σε εικόνισμα, γιατί να ελπίζουμε ότι θα πάψουμε να είμαστε κλωτσοσκούφι και περίγελος; Τοιούτος μας πρέπει ηγεμών, έλεγαν παλιά. Οι σοφοί αναλυτές και δημοσιολόγοι δεν βλέπουν τον βασιλιά γυμνό.

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ | Ένας «Αιρετικός» Αρχαιολόγος – Ερευνητής Αποκαλύπτει

Ο Γιώργος Σαχίνης παρουσιάζει, τον χαρακτηρισμένο ως και « Αιρετικό» Αρχαιολόγο- Σπηλαιολόγο και καθηγητή στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Αδαμάντιο Σάμψων. 

Ο ερευνητής- αρχαιολόγος , που θεωρείται από τους κορυφαίους ειδικούς στη μελέτη της Μεσολιθικής και Νεολιθικής Περιόδου για τοποθεσίες στη νότια και κυρίως τη αιγαιοπελαγίτικη νησιωτική Ελλάδα, με αφορμή την έρευνα του στο «Σπήλαιο του Κύκλωπα», στη νησίδα Γιούρα, Αλοννήσου και τις συγκρίσεις του με την έρευνα στο “Σπήλαιο του Σαρακηνού“, στη Βοιωτία, επιχειρηματολογεί γιατί την Μεσολιθική περίοδο, ο Αιγαιακός χώρος ήταν σε συνεχή κατοίκηση και δεν εμφανίζεται Κενό , αποκρούει την Θεωρία της Καθόδου φύλων , ενώ παρουσιάζει μοναδικά σύμβολα για την πρωτογραφή , που ανακάλυψε στην αρχαιολογική του έρευνα .

Ο Καρλ Πολάνυι, η Αθήνα κι εμείς: η επικαιρότητα της σκέψης του Πολάνυι (Α΄ Μέρος)

νέος Λόγιος Ερμής τ. 4, σελ. 49-56

Των Μπερνάρντο Στουλμπέργκερ Βγιουνίσκι, Πτυχιούχου Οικονομικών, Escola de Economia de Sao Paulo (FGV/EESP) & Ραμόν Γκ. Φερνάντεζ, Επίκουρου Καθηγητής, Escola de Economia de Sao Paulo (FGV/EESP)*

Ο Καρλ Πολάνυι θεωρείται ένας από τους πιο διακεκριμένους πολιτικούς επιστήμονες του 20ού αιώνα. Ένα σημαντικό ζήτημα που τον απασχόλησε ήταν η σχέση μεταξύ των αγορών και της κοινωνίας (συνεπώς του κράτους) στο σύνολό της· για να το πραγματευθεί, εισήγαγε τον όρο Ρίζωμα, που υπήρξε βασικός για τη μελέτη του πάνω στις καταβολές και τις συνέπειες της Βιομηχανικής Επανάστασης. Σημαντικό κομμάτι της πνευματικής του κληρονομιάς είναι η μελέτη της οικονομικής ιστορίας των αρχαίων κοινωνιών, και ιδιαίτερα της Κλασικής Ελλάδας. Ο Πολάνυι συγκρίνει τις αρχαίες κοινωνίες με εκείνες της δικής του εποχής, σε μια προσπάθεια να τις κατανοήσει όλες. Αυτή η εργασία έχει στόχο να συνδυάσει τη δουλειά του Πολάνυι πάνω στην αθηναϊκή κοινωνία με τις μελέτες του πάνω στη σημερινή εποχή, καταδεικνύοντας ότι είναι δυνατόν να διδαχθούμε από τις απόψεις του για τη σχέση μεταξύ κοινωνίας, κράτους και αγοράς, που μπορεί να μας βοηθήσει στο σχεδιασμό μιας πολιτικής ατζέντας για την εποχή μας.

«Οι Έλληνες της αρχαιότητας, στων οποίων την ιδιοφυία οφείλεται η γέννηση της πολιτικής, της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της τέχνης, ήταν επίσης αυτοί που εγκαινίασαν μια εξελιγμένη ανθρώπινη οικονομία.»
(Polanyi, 1977, σ.146)

Α΄ Μέρος
Εισαγωγή

Ο Καρλ Πολάνυι ήταν ένας άνθρωπος αφοσιωμένος στην επιστήμη και ένα από τα βασικά του μελήματα ήταν η  κατανόηση των αλλαγών της κοινωνίας της εποχής του. Ενώ συνέγραφε το περίφημο βιβλίο του Ο μεγάλος μετασχηματισμός, συνειδητοποίησε ότι για να κατανοήσει την εποχή του έπρεπε να τη συγκρίνει με διάφορες άλλες. Έτσι, κατέληξε στη μελέτη αυτών που ονόμασε αρχαίες κοινωνίες, σε μια προσπάθεια να κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν διαχρονικά την υλική πλευρά της ζωής, αυτό που ονόμασε «το πρόβλημα των ανθρώπινων πόρων»  (Polanyi, 1977, σελ. xxxix). Συνεπώς, ένα σημαντικό μέρος της πνευματικής του παρακαταθήκης είναι η μελέτη της οικονομικής ιστορίας των αρχαίων κοινωνιών, ειδικά της Κλασικής Ελλάδας, που συνεισέφερε τα μέγιστα στον τρόπο που κατανοούμε εκείνες τις οικονομίες σήμερα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της εργασίας του ήταν η ανάλυση της οργάνωσης αυτών των κοινωνιών, κατά τρόπο που να δείχνει τις ομοιότητες μεταξύ εκείνων και της δικής μας.
Αυτή η εργασία έχει στόχο να μελετήσει την άποψη του Πολάνυι για αυτές τις κοινωνίες, ειδικά για την αρχαία ελληνική οικονομία, αναζητώντας σ’αυτήν ό,τι μπορεί να φανεί χρήσιμο σήμερα στον παγκοσμιοποιημένο μας κόσμο.
Η οικονομική ιστορία και η μελέτη των κοινωνιών του παρελθόντος είναι πολύ σημαντικά εργαλεία για την κατανόηση της δικής μας οικονομίας και εποχής. Μπορούμε να πάρουμε πολλά μαθήματα και διδάγματα πολιτικής δράσης από τις επιτυχίες και τις αστοχίες τους. Εξάλλου, η σύγκριση με εκείνες τις κοινωνίες μάς επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα ποια στοιχεία της κοινωνίας μας μπορούν να θεωρηθούν κοινά σε όλες τις πολιτισμένες κοινωνίες και ποια αποτελούν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των κοινωνιών της εποχής μας. Συγκεκριμένα, διαπιστώνουμε ότι η ένταση μεταξύ αγοράς και κράτους είναι ένα κοινό στοιχείο που ενυπάρχει και στις παλαιότερες οικονομίες.

Ένας άλλος Καβάφης

Οικογενειακή φωτογραφία στη Γενεύη το 1865. Πάνω, η Χαρίκλεια Καβάφη στα

πρώτα χρόνια του γάμου της, στην Αγγλία. Δεξιά ο Κ. Καβάφης, το 1891.

Του Αντώνη Βενέτη

Με αφορμή το -λίαν ενδιαφέρον- κείμενο του Ν. Βατόπουλου στην “Κ” της 6.12.2020 για το κοιμητήριο της ελληνικής κοινότητος του Λονδίνου στο West Norwood, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι «ο τάφος των Καβάφη και των συζύγων τους», αφορά την οικογένεια του Γεωργίου Καβάφη (1806- 1896), ο οποίος ήταν αδελφός του Πέτρου Καβάφη (+1870), πατρός του μέγιστου νεοέλληνα ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη (1863 -1933).

Ο Γ. Καβάφης παντρεύτηκε στο Λονδίνο το 1834 την Ελληνίδα Μαριόρα Θωμά. Απέκτησαν έναν γιο τον Τζων Καβάφη, ο οποίος υπήρξε διακεκριμένος γιατρός της εποχής του στο Λονδίνο και πρώτος αυτός διεπίστωσε την αντιπυρετική δράση της ασπιρίνης. Σχετικό εμβριθές άρθρο του δημοσιεύθηκε στο παγκοσμίου φήμης ιατρικό περιοδικό του Λονδίνου “The Lancet” της 4.11.1876. Ο ποιητής σε χειρόγραφο σημείωμά του χαρακτηρίζει τον εξάδελφό του γιατρό Τζων Καβάφη «ήταν άνθρωπος πολύ σοφός. Στο ιατρικό του στάδιο μεγάλως διεκρίθη ».

Ο Τζων Καβάφης παντρεύτηκε την επίσης Ελληνίδα του Λονδίνου Μαριγώ Αντωνίου Ράλλη, της μεγάλης Χιώτικης οικογενείας. Απέκτησαν μία κόρη την Αικατερίνη (Kitty 1874-1960), η οποία παντρεύτηκε -πάντα στο Λονδίνο- τον γιατρό Θεόδωρο Ιωνίδη, γόνο επίσης ελληνικής αριστοκρατικής οικογενείας της Αγγλίας. Απέκτησαν δύο τέκνα, την Ελισάβετ (1900-1979) και τον πασίγνωστο ερπετολόγο Κων/νο – Φίλιππο Ιωνίδη (1901-1968), ο οποίος απεβίωσε στην Κένυα της Αφρικής. Αυτά αλίευσα από ένα εμπεριστατωμένο κείμενο του καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας Γεωργίου Αντωνακόπουλου, απώτερης καταγωγής από το ακριτικό χωριό της Μουργκάνας Βαβούρι, για την ιατρική σταδιοδρομία και της τόσο σημαντικής για την ανθρωπότητα διαπίστωσης του Τζων Καβάφη, για την αντιπυρετική δυνατότητα της ασπιρίνης, δημοσιευμένο στο περιοδικό ιστορίας της ελληνικής Ιατρικής “δέλτος”, τεύχος Δεκεμβρίου 2011.

Αντώνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος