Ο έλεγχος της Ελλάδας μέσα από τον φαύλο κύκλο δανεισμού και χρεοκοπίας
Μπροστά στη διακοσιοστή επέτειο από την έναρξη της Επανάστασης του 1821, η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία έχει επιδοθεί σ’ ένα εγχείρημα να ξαναγράψει την Ιστορία του Αγώνα ώστε να υπακούει στην εθνομηδενιστική πολιτική ορθότητα. Αυτό το εγχείρημα προωθεί η επίσημη επιτροπή εορτασμών του «Ελλάδα 2021» και εδώ είναι το φαινομενικά παράδοξο:
Το ελληνικό κράτος θα γιορτάσει επίσημα δυο αιώνες ελεύθερου βίου με μια… «επίθεση στο παρελθόν»· ως τέτοια θα πρέπει να εκλάβουμε την επίθεση του Αρ. Χατζή στον Καποδίστρια πριν από μερικούς μήνες. Και αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι, αν και συμβολική, η επίθεσή του δεν είναι και τόσο διαφορετική από εκείνων που κατεδαφίζουν τα αγάλματα στις ΗΠΑ.
Το βιβλίο του Τάσου Λιγνάδη (1926-1989) «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν του νεοελληνικού κράτους», που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις, δεν εντάσσεται στη σχολή της «επίθεσης στο παρελθόν». Σέβεται την Ιστορία και ξεκινάει μέσα από αυτήν για να φωτίσει τους μηχανισμούς ξενικής εξάρτησης μέσα από τους οποίους οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις θα παίξουν τον δικό τους ανασταλτικό ρόλο στην έκβαση του Αγώνα, αλλά και μετέπειτα, στις προσπάθειες του νεότευκτου κρατιδίου να σταθεί στα πόδια του.
Η «διαδρομή» βέβαια του βιβλίου αφορά όλη την περίοδο μέχρι το 1940 και περιγράφει τον έλεγχο της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής μέσα από τον φαύλο κύκλο δανεισμού και χρεοκοπίας στον οποίο είχε βυθιστεί το ελληνικό κράτος. Ήδη, μάλιστα, πριν καν… γεννηθεί, από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης και τα δυο δάνεια που σύναψε η επαναστατική κυβέρνηση των Ελλήνων στο Λονδίνο.
Η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα μπορεί να βλέπει «φαντάσματα» και «εχθρούς», όμως πρακτικά επιβεβαίωσε την ουσία του δημοσιεύματος του Liberal σχετικά με τις τουρκικές NAVTEX.
Είχαμε επισημάνει ότι η επιμονή της Τουρκίας να μην απευθύνεται για την έκδοση NAVTEX στις αρμόδιες Αρχές στον Σταθμό της Λάρνακας η στον Σταθμό Ηρακλείου και Λήμνου (όταν αφορά περιοχές ελληνικής αρμοδιότητας), αλλά στον NAVAREAIII που έχει έδρα στην Ισπανία, προσφέρει την ευκαιρία στην Τουρκία να εκμεταλλεύεται αυτή την διαδικασία και να εκδίδει δικές της «NAVTEX» θέλοντας έτσι να σφετερισθεί περιοχές όπου η άσκηση αρμοδιοτήτων ανήκει στην Κύπρο η στην Ελλάδα.
Και καθώς βεβαίως αυτές οι περιοχές αφορούν πρακτικά τις θαλάσσιες ζώνες (που συνδέονται με τις ζώνες SAR και το FIR) η Τουρκία επιδιώκει και με αυτό τον τρόπο να αμφισβητήσει αρμοδιότητες των δυο χωρών στις θαλάσσιες ζώνες τους.
Σε ανάρτηση της στο Facebook η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα αναφέρει τα εξής:
«Η Ρωσία πραγματοποιεί τακτικά τις στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, πάντα σε πλήρη συμμόρφωση με τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Σε περίπτωση ναυτικών ασκήσεων ειδοποιείται η Παγκόσμια Υπηρεσία Προειδοποίησης Πλοήγησης (WWNWS), ενώ για αεροπορικές ασκήσεις ακολουθείται η διμερής διαδικασία. Αυτή είναι η διαδικασία ρουτίνας, η οποία εφαρμόζεται πάντα. Δεν είναι σαφές τι προβληματίζει τους κακόβουλους σχολιαστές».
Με την υπέρμετρα αυξημένη επιθετικότητά της, η Τουρκία επιζητεί πάση θυσία τον ρόλο της περιφερειακής δύναμης. Βέβαια, οι εξελίξεις δεν εκτυλίσσονται σύμφωνα με τους σχεδιασμούς της μικρής ομάδας γύρω από τον Ερντογάν που κινεί σήμερα τα νήματα στην Άγκυρα. Μόνο η επιδίωξη να καταλάβει θέση περιφερειακής δύναμης μπορεί στην Ελλάδα να τροφοδοτεί το φοβικό σύνδρομο, αλλά ευρύτερα δημιουργεί αντιπαραθέσεις, οξύνσεις και τριβές με τα γειτονικά κράτη, σε πλήρη αντίθεση με το δόγμα Νταβούτογλου "μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες".
Η επιδίωξη αυτή, όμως, περιπλέκει και τις σχέσεις της Τουρκίας με τις μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις. Συγχρόνως η ανακάλυψη ενεργειακών πηγών στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και ειδικά στην περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ, έχει προκαλέσει τρομακτική όξυνση της επιθετικότητας της Άγκυρας εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και της Ελλάδας.
Στην μεν πρώτη η οξυμένη επιθετικότητα εκφράστηκε με συγκεκριμένες πράξεις: γεωτρήσεις εντός της κυπριακής ΑΟΖ με συνοδεία πολεμικών σκαφών. Το τουρκικό ναυτικό, μάλιστα, κατά καιρούς κυριολεκτικά περικυκλώνει την Κύπρο με ναυτικές μονάδες (φρεγάτες, πυραυλακάτους και υποβρύχια). Όσον αφορά δε την επιθετικότητα έναντι της Ελλάδας, αυτή δεν εκφράζεται πλέον μόνο με συνεχείς παραβιάσεις του εναερίου χώρου και υπερπτήσεις πάνω από ελληνικά νησιά. Ούτε μόνο με την απίστευτη πολεμικού χαρακτήρα ρητορική επιθετικότητα. Έχουμε και τις έρευνες του Oruc Reis σε δυνάμει ελληνική ΑΟΖ.
Η ολέθρια πολιτική του "κατευνασμού"
Μέχρι σήμερα οι ελληνικές πολιτικές αρχηγεσίες απαντούν σ’ όλες αυτές τις προκλήσεις μέσω ενεργειών, που εν ευρεία έννοια, θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σ' αυτό που στη διεθνή βιβλιογραφία έχει ονομαστεί "κατευνασμός". Προφανώς, ο όρος είναι συνδηλωτικός αρνητικών σημασιών, ειδικά μετά τη συμφωνία του Μονάχου (Σεπτέμβριος 1938). Για να αποφευχθεί τότε ο πόλεμος, η Γαλλία και η Βρετανία επέτρεψαν τη γερμανική προσάρτηση της Σουδητίας.
Η ασκηθείσα τότε πολιτική κατευνασμού υποτίμησε τις φιλοδοξίες του Χίτλερ και πίστευε πως με επαρκείς παραχωρήσεις θα εξασφαλιζόταν μια διαρκής ειρήνη. Σήμερα, η παραχώρηση εκείνη, εκ του αποτελέσματος, θεωρείται ευρύτερα ως μια αποτυχημένη πράξη κατευνασμού προς τη Γερμανία, που αντίθετα αποτέλεσε έναν τεράστιο διπλωματικό θρίαμβο του Χίτλερ.
Ουσιαστικά, η επελθούσα συμφωνία όχι μόνο διευκόλυνε τη γερμανική κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, αλλά και προκάλεσε στον Χίτλερ την πεποίθηση ότι οι Δυτικοί σύμμαχοι δεν θα αντιδρούσαν με κήρυξη πολέμου στην προσάρτηση της Πολωνίας το επόμενο έτος. Η εξωτερική πολιτική του Βρετανού πρωθυπουργού Νέβιλ Τσάμπερλεν έχει συνδεθεί άρρηκτα με τα γεγονότα εκείνης της "κρίσης του Μονάχου" και με την πολιτική κατευνασμού, αντηχώντας στις επόμενες δεκαετίες ως παραβολή διπλωματικής αποτυχίας.
Τα μαθήματα αυτά έχουν βαθιά ριζώσει στη Δυτική εξωτερική πολιτική και ειδικότερα στην πολιτική προπαγάνδα. Ο κατευνασμός συμβατικά ορίζεται ως η πράξη της ικανοποίησης κάποιων αιτημάτων-παραπόνων μέσω παραχωρήσεων, με στόχο την αποφυγή πολεμικής σύγκρουσης. Η πολιτική αυτή παλαιότερα θεωρούνταν αποτελεσματική και έντιμη. Μετά τη Διάσκεψη του Μονάχου, όμως, ήρθε να συμβολίσει δειλία, αποτυχία και αδυναμία. Κατά τον Ουίνστον Τσώρτσιλ παρομοιάζεται με «κάποιον που ταΐζει ένα κροκόδειλο, ελπίζοντας ότι θα φαγωθεί τελευταίος».
Στον μάταιο (και άδικο) τούτο κόσμο το Διεθνές «Δίκαιο» δεν περιγράφει τίποτε περισσότερο από τον συσχετισμό των δυνάμεων που το διαμορφώνουν. Αναζητώντας κανείς το «δίκιο» του, ουσιαστικά αναμετριέται με τις δυνατότητες και τις δυνάμεις που διαθέτει για να το διαμορφώσει και να το επιβάλλει. Με άλλα, απλούστερα λόγια, η ισχύς, σε τελική ανάλυση τα κανόνια, είναι οι συγγραφείς των κανόνων και των άρθρων που διαμορφώνουν την «τάξη» πραγμάτων σε μια δεδομένη ιστορική συγκυρία… Στην τρέχουσα ιστορική συγκυρία που βιώνουμε η επικρατούσα «τάξη» διαμορφώθηκε από τα αμερικανικά όπλα που θριάμβευσαν στον β παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή η τάξη αμφισβητείται σήμερα, σε πολλές περιοχές του πλανήτη, καθώς έχουν εμφανιστεί τα πρώτα σημάδια της υποχώρησης της αμερικανικής αυτοκρατορίας και της ανάδειξης νέων φιλόδοξων περιφερειακών δυνάμεων, όπως συμβαίνει αυτήν την περίοδο (και) στην ανατολική Μεσόγειο.
Οι «κανόνες» της Αγκυρας
Σε μια τέτοια περίοδο ανακατατάξεων στην περιοχή όπου ο εκπεφρασμένος στόχος της Τουρκίας είναι η ανάληψη ρόλου περιφερειακής δύναμης, οι ελληνοτουρκικές διαφορές αποκτούν διαφορετικό περιεχόμενο και τοποθετούνται σε άλλη βάση. Για την Τουρκία είναι σαφές, όπως φαίνεται από πράξεις και πολιτικές δηλώσεις, ότι το ζητούμενο δεν είναι η αναζήτηση του δικαίου στη βάση των προβλέψεων που έχουν καθοριστεί, αλλά η διαμόρφωση νέων κανόνων που είναι σε θέση να επιβάλλουν τα τουρκικά όπλα. Υπό αυτήν την έννοια οι ελληνικές επικλήσεις των κανόνων του διεθνούς δικαίου απλώς περιγράφουν την αδυναμία της χώρας να υπερασπιστεί το δίκιο της.
Η δασκάλα γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
«Ένα κρουαζιερόπλοιο άρχισε να βουλιάζει στη θάλασσα και έπρεπε άμεσα να εκκενωθεί από τους επιβάτες. Ένα ζευγάρι έτρεξε γρήγορα προς τις σωσίβιες λέμβους. Όταν έφτασαν όμως, είδαν έντρομοι ότι υπήρχε χώρος για να σωθεί μόνο ένα άτομο.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο άντρας έσπρωξε τη σύζυγό του και πριν προλάβει εκείνη να αντιδράσει, πήδηξε αυτός μέσα στη βάρκα.
Τότε η γυναίκα του, η οποία στέκονταν στο πλοίο που βυθίζονταν, φώναξε στον σύζυγό της μια φράση».
Η δασκάλα σταμάτησε την αφήγηση της, γύρισε προς τη τάξη και ρώτησε τα παιδιά:
– «Τι νομίζετε ότι του φώναξε;»
Οι περισσότεροι από τους μαθητές με ενθουσιασμό απάντησαν ότι η σύζυγος φώναξε: «Σε μισώ!», «Δεν το περίμενα ποτέ αυτό από εσένα» και «Νόμιζα ότι με αγαπούσες».
Η δασκάλα παρατήρησε ένα αγόρι που ήταν συνέχεια σιωπηλό. Τον ρώτησε τι πίστευε ότι φώναξε η σύζυγος και αυτός της απάντησε:
– «Κυρία, νομίζω ότι του φώναξε: «Να προσέχεις το παιδί μας»».
Έκπληκτη η δασκάλα τον ρώτησε:
– «Έχεις ακούσει ξανά αυτή την ιστορία;»
Το αγόρι κούνησε το κεφάλι του αρνητικά:
– «Όχι, αλλά αυτό ήταν που είπε και η δική μου μαμά στον μπαμπά μου, λίγο πριν πεθάνει από την αρρώστια της».
Η δασκάλα γύρισε προς τα παιδιά και τους είπε με χαμηλή φωνή:
«Εις τούτον τον τόπον ουδεμία πράξις φιλοπατρίας δεν έμεινεν ατιμώρητος»
Εμμανουήλ Ροΐδης
Το καλοκαίρι του 1834, η κατάσταση στην απελευθερωμένη χώρα απείχε πολύ από το να μπορεί να χαρακτηρισθεί ως υποφερτή για τον μέσο πολίτη, αυτόν που πολέμησε, υπέφερε, στερήθηκε, μάτωσε, έθαψε δικούς, είδε το σπίτι του και τη σοδειά του να καταστρέφονται, όμως με επιμονή και επιμονή κατάφερε, τελικά, να διώξει τον Τούρκο δυνάστη.
Όσοι πολέμησαν και θυσίασαν στην Επανάσταση, προσωπική ζωή, υγεία, οικογένεια μαζί με το φτωχικό βιός τους, ένιωθαν στο πετσί τους τον παραγκωνισμό και την απαξίωση, καθώς στο απελευθερωμένο κομμάτι της Ελλάδας, τις θέσεις ευθύνης και τα καίρια πόστα, αλλά και τις όποιες ευκαιρίες, που τους εξασφάλιζαν άνετη και πλούσια διαβίωση, τις νέμονταν μεταξύ τους Φαναριώτες, "Φιλέλληνες", Βαυαροί, τυχοδιώκτες και δουλοπρεπείς παρατρεχάμενοι της εξουσίας.
1 – Γιαννάκης Γκρίτζαλης: Ο ήρωας που εκτελέστηκε σαν στασιαστής.
Για να έχουμε μια πραγματική εικόνα της κατάστασης, πρέπει να γνωρίζουμε πως μόνο το 1/6 των Ελλήνων είχε δική του γη και μόνο το 1/4 δικό του ζώο. Όσοι καλλιεργούσαν εθνική γη πλήρωναν ποσοστό 15% ως ενοίκιο για τη γη και επί πλέον ένα 10% ως φόρο της δεκάτης, χωρίς να υπολογίσουμε τις αυθαιρεσίες των εισπρακτόρων.
Ο καλλιεργητής έδινε, επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό στον ιδιοκτήτη των ζώων και των εργαλείων καθώς και για τους σπόρους. Τελικά δεν του απέμενε ούτε το 30% της παραγωγής του! Αν, φυσικά, πήγαιναν όλα καλά και δεν πάθαινε σοβαρές ζημιές από τον καιρό και τις αρρώστιες. Είναι χαρακτηριστικός ο στίχος από το δημοτικό τραγούδι της εποχής:
ξήντα παράδες το σφαχτό, δύο γρόσια το μοσχάρι και τρία γρόσια τ' άλογο, ποιος θε να υποφέρει;...
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι ενέργειες του προτεστάντη Αντιβασιλέα Μάουρερ που ήταν αρμόδιος για τα εκκλησιαστικά, είχαν προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις μέσα στην κοινωνία, που είχαν ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν ταραχές, οι οποίες πήραν επικίνδυνες διαστάσεις, φτάνοντας στα όρια του διχασμού. Και με όλη αυτή την ερεβώδη κατάσταση να καταπλακώνει τις ψυχές και την καθημερινότητα των Ελλήνων, ήρθε και η καταδίκη "εις θάνατόν" των στρατηγών Θόδωρου Κολοκοτρώνη και Δημήτρη Πλαπούτα και ακολούθησε η από καιρού αναμενόμενη έκρηξη.
Ο ξεσηκωμός των Ντρέδων
Στις 29 Ιουλίου 1834, ημέρα Κυριακή, πεντακόσιοι Σουλιμοχωρίτες-Ντρέδες, με επικεφαλής τον καπετάνιο τους Γιαννάκη Γκρίτζαλη από το Ψάρι, αιφνιδίασαν τις αρχές της Κυπαρισσίας (Αρκαδιάς), που ήταν η πρωτεύουσα του Νομού Μεσσηνίας και αφού συνέλαβαν το Νομάρχη Δημήτριο Χρηστίδη, τον στρατιωτικό διοικητή Αντώνη Μαυρομιχάλη και τον Δημόσιο Ταμία, τους οδήγησαν στο Πάνω Ψάρι, όπου τους φυλάκισαν.
Στη θέση των αρχών που καταργήθηκαν δημιουργήθηκε μια "Πατριωτική Επιτροπή", για να «αντιπροσωπεύσει τον λαόν της επαρχίας Τριφυλίας εις την περίστασιν ταύτην και ως πληρεξούσιοι αυτών διορίζονται να αναφέρωσιν όπως κρίνωσιν αρμοδιότερον τα παράπονα και τας ικεσίας του λαού τούτου, προς ανόρθωση των καταπατηθέντων αυτού δικαίων».
2 – Εξαθλίωση του πληθυσμού της υπαίθρου.
Την 31η Ιουλίου η "Πατριωτική Επιτροπή", εξέδωσε δύο προκηρύξεις, μετά από δημόσια συνέλευση, από τις οποίες η πρώτη, που υπογραφόταν από έντεκα επαναστάτες, απευθυνόταν στον ελληνικό λαό, ενώ η δεύτερη απευθυνόταν στον Όθωνα και υπογραφόταν από 71 έγκριτους πολίτες όλων των τμημάτων της Επαρχίας Τριφυλίας και του Τμήματος Ζούρτσας της Επαρχίας Ολυμπίας. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την πρώτη προκήρυξη:
«ο Λαός της Επαρχίας Τριφυλίας, αγανακτισμένος και απελπισμένος από τις καταχρήσεις των Διοικητικών και Δικαστικών Αρχών, μη δυνάμενος πλέον να υποφέρει τα υπερβολικά βάρη και τον παράνομο τρόπο της εισπράξεως του περί αποδεκατώσεως φόρου, παραδειγματιζόμενος από την παράνομον και αυθαίρετον σύλληψιν και φυλάκισιν των συμπατριωτών ημών και φοβούμενοι καθ' εκάστην περί της ασφάλειας της προσωπικής του ελευθερίας, με αγανάκτησιν μας δε μαθόντες τον επηρεασμόν και την παράνομον επέμβασιν της εξουσίας εις το εν Ναυπλία δικαστήριον, υπό του οποίου άνθρωποι προσφιλέστατοι εις την πατρίδα δια υποθετικά και ανύπαρκτα εγκλήματα κατεδικάσθησαν εις την εσχάτην τιμωρίαν, απεφασίσαμεν να ανακτήσωμεν τα πολιτικά μας δίκαια δια της δυνάμεως, του μόνου και τελευταίου μέσου προς εδραίωσιν του καταπιεζομένου λαού. Επί τούτου λαβόντες τα όπλα εις τας χείρας, συνελάβαμε τας διοικητικάς και λοιπάς Αρχάς τας εν τη πόλει της Κυπαρισσίας, συνεννοούμενοι κατά τούτο και με τας πλησιεστέρας επαρχίας, επί σκοπώ του να ζητήσωμεν επιμόνως την ανόρθωσιν των δικαίων ημών». Παρότρυνε δε τους πληρεξουσίους της «Πατριωτικής Επιτροπής» Τριφυλίας να προωθήσουν τη συνταγματική μοναρχία.
Κατά καιρούς γράφεται στον τουρκικό Τύπο και σε αραβόφωνα αμυντικά portals ότι στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο εμφανίζονται "άγνωστα στίγματα αεροσκαφών", τα οποία δεν ανήκουν σε κάποιο από τα γνωστά stealth μεγάλων δυνάμεων. Οι φορές που συνέβη αυτό είναι μετρημένες στα δάχτυλα ενός χεριού, αλλά ήταν αρκετές για να προκαλέσουν ανησυχία στη γείτονα. Υπήρξαν δημοσιεύματα μέχρι και για UFO!
Στην Ελλάδα γίνεται συζήτηση για τα τουρκικά drones Bayraktar, θεωρώντας η κοινή γνώμη ότι στον τομέα των μη επανδρωμένων αεροσκαφών (UAV) είμαστε απελπιστικά πίσω. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο το Bayraktar να είναι το πιο διαφημισμένο τουρκικό οπλικό σύστημα στην Ελλάδα! Τι ήταν, όμως, τα στίγματα που έχουν ανησυχήσει την Άγκυρα;
Το nEUROn ξεκίνησε ουσιαστικά από τον γαλλικό κολοσσό Dassault ως πρόγραμμα εξέλιξης, ανάπτυξης και επικύρωσης ευρωπαϊκών τεχνολογιών UCAV (Unmanned Combat Aerial Vehicle -Μη Επανδρωμένα Πολεμικά Αεροσκάφη). Σκοπός η χρήση του σε αποστολές εντοπισμού και εξουδετέρωσης στόχων στο έδαφος. Γι' αυτό και ο σχεδιασμός του είναι τύπου stealth.
Μέχρι τα μέσα του 2005, το πρόγραμμα nEUROn είχε ως σκοπό να αναπτύξει αεροναυτικές τεχνολογίες Ευρωπαίων κατασκευαστών, οι οποίες θα ενσωματώνονταν σε κανονικά μαχητικά αεροσκάφη που ήδη πετούν, καθώς και σε αεροσκάφη επόμενης γενιάς. Με βάση πληροφορίες, θεωρώ ότι ήδη έχουν κατασκευαστεί και ενσωματωθεί σε στρατούς, αρκετά κομμάτια UAV που βασίζονται στο πρόγραμμα nEUROn. Αλλά ας ξετυλίξουμε το κουβάρι αυτής της σχετικά άγνωστης υπόθεσης εδώ στην Ελλάδα.
Οι συμπαραγωγοί και ο ελληνικός ρόλος
Στα τέλη του 2004 αρχές του 2005, αρκετές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξεδήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν σε αυτό το πρόγραμμα. Τελικά, εκτός της Γαλλίας που το εμπνεύστηκε, στο πρόγραμμα nEUROn υπέγραψαν τότε συμμετοχή, η Ιταλία, η Ισπανία, η Σουηδία, η Ελβετία και η Ελλάδα. Επισήμως, το πρόγραμμα ξεκίνησε τον Φεβρουάριο 2006. Ο γαλλικός οργανισμός προμηθειών Άμυνας ανέθεσε ανά χώρα τα τμήματα που θα κατασκεύαζε η κάθε μία.
Γαλλία: H Dassault εκτός του ότι κατέθεσε τον αρχικό σχεδιασμό stealth, επωμίστηκε με το σύστημα ελέγχου πτήσεως, την εφαρμογή συσκευών χαμηλής παρατηρήσεως, την τελική συναρμολόγηση, την ολοκλήρωση συστημάτων στην "πλατφόρμα δοκιμών παγκόσμιας ολοκλήρωσης", τις δοκιμές εδάφους και τις δοκιμές πτήσης.
Ιταλία: Η Alenia (τώρα Leonardo) ανέλαβε την γενικότερη αντίληψη των εσωτερικών όπλων, τους μηχανισμούς λειτουργίας, το ηλεκτρικό σύστημα ισχύος και διανομής, καθώς και το σύστημα τροφοδοσίας και επεξεργασίας δεδομένων πτήσης και μάχης.
Σουηδία: Η SAAB ανέλαβε τον σχεδιασμό της κύριας ατράκτου, του συστήματος τροχών και του καυσίμου.
Ισπανία: Η EADS (σήμερα Airbus Defence Spain) ανέλαβε τα φτερά και τον σταθμό εδάφους όπως και την σύνδεση των δεδομένων.
Ελβετία: Η RUAG φρόντιζε τις δοκιμές αεροδυναμικής σήραγγας χαμηλής ταχύτητας και τις διεπαφές όπλων μεταξύ του αεροσκάφους και των εξοπλισμών.
Ελλάδα: Μέσω της ΕΑΒ (Ελληνικά Αεροπορική Βιομηχανία) ανέλαβε ένα νευραλγικό κομμάτι λόγω της παλιάς εμπειρίας της με τον "Πήγασο". Ήταν υπεύθυνη για το πίσω τμήμα της ατράκτου, τον σωλήνα της εξάτμισης, καθώς και τον σχεδιασμό και την διαχείριση της "πλατφόρμας δοκιμών παγκόσμιας ολοκλήρωσης". Πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους ρόλους.
Στην μαύρη χθεσινή ημέρα για τον Ελληνισμό της Πόλης καθώς συμπληρώθηκαν 65 χρόνια από το πογκρόμ των «Σεπτεμβριανών» αλλά και στην πρόσφατη μετατροπή της Αγίας Σοφίας και της Μονής της Χώρας καθώς και στην κλειστή, από το 1971, Ιερά Θεολογική Σχολή της Χάλκης, αναφέρθηκε με τον πλέον ανοικτό τρόπο μέχρι σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.
Οι αναφορές του Πατριάρχου έγιναν κατά τη διάρκεια ομιλίας του, στην Αίθουσα Τελετών της Σχολής, με αφορμή τη χειροτονία του διακόνου Μελετίου Στεφανάτου.
«Σήμερα για την Θεολογική Σχολή της Χάλκης -έστω και εάν δεν λειτουργεί, για εμάς είναι πάντοτε η Θεολογική Σχολή της Χάλκης- και για την ιστορική Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος είναι μια μεγάλη, και ιστορική και ευφρόσυνος και χαρμόσυνος ημέρα. Όταν λειτουργούσε η Σχολή και ήμαστε μαθηταί εδώ είχαμε πολλές παρόμοιες χαρές, συγκινήσεις, ευκαιρίες πνευματικής ανατάσεως, διότι είχαμε πολύ συχνά πολλές χειροτονίες, όπως σήμερα του πατρός Μελετίου. Όσοι αποφάσιζαν να ενταχθούν εις τον Ιερόν Κλήρον το αποφάσιζαν από τα νεανικά τους χρόνια, όταν ήσαν τελειόφοιτοι ή προτελειόφοιτοι, και συνήθως τους χειροτονούσε ο τότε Πρόεδρος της Εφορείας, ο μακαριστός Πριγκηποννήσων Δωρόθεος.
Ήρθαν εν συνεχεία τα πέτρινα χρόνια για την Σχολή, τα οποία δυστυχώς συνεχίζονται με την αναστολή της λειτουργίας της, παρά πάσαν έννοιαν δικαίου. Του χρόνου συμπληρώνονται 50 χρόνια από την αποφράδα ημέρα της διακοπής της λειτουργίας της Σχολής μας. Και δυστυχώς δεν ήταν η μόνη αποφράς ημέρα των τελευταίων ετών για το Πατριαρχείο μας, για την Χάλκη, για την Ομογένεια.
Πριν από το ’71, που έκλεισε η Σχολή μας, είχαμε τα Σεπτεμβριανά γεγονότα, σαν σήμερα. Σήμερα είναι τα 65 χρόνια από την τραγική εκείνη νύκτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου του ’55, που η βαρβαρότης κατέστρεψε τα σπίτια, τα καταστήματα, τις Εκκλησίες νομοταγών και αθώων ανθρώπων. Ακόμη και τα Κοιμητήριά τους βεβηλώθησαν και αυτά, και ασέβησαν οι όχλοι εις βάρος των νεκρών μας. Ούτε ίχνος πολιτισμού ούτε ίχνος ευαισθησίας.
Ο Θεόδωρος Γρηγορίου Κανελόπουλος1 γεννήθηκε στην Σπηλιά Τριφυλίας, τον Ιούλιο του 1907. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στην Σπηλιά, και το Γυμνάσιο στην Κυπαρισσία. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή (Κλασσικό τμήμα) του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαβών το πτυχίο με βαθμό «Άριστα». Υπηρέτησε στο ιππικό, ώς έφεδρος αξιωματικός. Στον Β ́ Παγκόσμιο πόλεμο, ώς υπίλαρχος, συνελήφθη αιχμάλωτος στη Δράμα από τους Γερμανούς. Απέδρασε όμως και πίσω από τις γραμμές τών εισβολέων κατέγραφε σημαντικά ιστορικά ντοκουμέντα. Πρωτοδιωρίσθηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο Φιλιατρών, όπου υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια της σταδιοδρομίας του, ώς Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης. Επίσης υπηρέτησε στα Γυμνάσια Κοπανακίου, Γαργαλιάνων και Νέων Λιοσίων Αθηνών, απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε μετά από 36 χρόνια υπηρεσίας.
Παντρεύτηκε την δασκάλα Μαρία Κ. Οικονομοπούλου, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, την Πασχαλία, τον Γρηγόριο, τον Κωνσταντίνο και την Αναστασία, η οποία πέθανε σε ηλικία 4 ετών.
Επί σειράν ετών πραγματοποίησε πολλά ταξίδια στην Βόρεια Ελλάδα, από χωριό σε χωριό, καθώς και στην Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Τουρκία. Συναντήθηκε με πολλούς Έλληνες της διασποράς και συνέλεξε πολύτιμα ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, τα οποία και κατέγραφε. Η απόκτησις αυτών τών στοιχείων πραγματοποιήθηκε με μεγάλες πεζοπορίες και πολλούς κινδύνους. Τα στοιχεία αυτά, παροιμίες, λέξεις, παρωνύμια, τοπωνύμια, ανέκδοτα, απετέλεσαν δική του συλλογή. Πίστευε ότι το έδαφος της Τριφυλίας είναι κατάσπαρτο από μύθους, θρύλους, παραδόσεις κ.τ.λ., «τα οποία άφωνα λαλούν διά την ιστορικήν ζωήν της γενέτειράς μας». Εξέφρασε δε την λύπη του, γιατί δεν μπόρεσε να εκδώση την συλλογή του.
Η επιτυχία της συλλογής αυτής οφείλεται σε σημαντικό βαθμό, στο γεγονός ότι ήταν γνώστης πολλών ξένων γλωσσών, Γαλλικά, Γερμανικά, Αγγλικά. Πλην τούτων μπορούσε να συννενοήται με όσους ωμιλούσαν την Ιταλική, Ρωσσική και Τουρκική γλώσσα. Μέρος της προσπάθειάς του, δηλ. της συλλογής ιστορικών και λαογραφικών στοιχείων, συνδέονται με την ζωή και το έργο του Καπετάν Άγρα, εκδίδοντας υπέρ αυτού του εθνομάρτυρος το ομότιτλο βιβλίο2. Τούτο το βιβλίο χαρακτηρίστηκε «κιβωτός της φιλοπατρίας», το δε άλλο βιβλίο «Παναγιά η Γοργοπηγή Πρώτης Τριφυλίας»3, «κιβωτός της Ορθοδοξίας»4.
Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται και πολλά άρθρα και επιστολές σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και στο μηνιαίο μαθητικό περιοδικό του Γυμνασίου Φιλιατρών, με τον τίτλο «Λουλούδια»5, του οπoίoυ την επιμέλεια είχε ο Κανελόπουλος. Απέθανε στις 6 Ιανουαρίου του 2004, ημέρα των Αγίων Θεοφανείων.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όχι ως φάρσα, όπως ήθελε ο Μαρξ, αλλά ως αέναη βλακεία των ανθρώπων. Αν οι άνθρωποι μάθαιναν από τα λάθη τους και από τα λάθη των άλλων, αν μάθαιναν από την Ιστορία, δεν θα υπερίσχυε η βλακεία, αλλά η κοινή λογική και το κοινό συμφέρον. Δεν θα υπήρχαν εξοπλισμοί και σύνορα, ούτε Τράμπ, Έρντοαν και Τζόνσον, αλλά ούτε και οι κεκαλυμμένες δικτατορίες στη Ρωσία, την Κίνα, το Ιραν, το Τουρκμενιστάν και αλλαχού.
Οι άνθρωποι, όμως, είναι ανόητοι. Και δεν μαθαίνουν. Έτσι, είναι καταδικασμένοι να ξαναζούν το παρελθόν τους. Και μάλιστα το χειρότερο. Η Ιστορία είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Οι 27 χώρες της Ευρώπης παρακολουθούν εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια τον δικτάτορα της Τουρκίας σε ένα πολεμοχαρές επεκτατικό ντελίριο, διανθισμένο με εκφράσεις βαρβάρου του 10ου αιώνα, να εισβάλλει σε ξένες χώρες και να απειλεί νέες εισβολές σε άλλες. Δύο από τις οποίες είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και υποτίθεται εταίροι των άλλων 25!
Τουλάχιστον δύο από τους 27 εταίρους, η Γερμανία και η Ιταλία, όχι μόνο παρακολουθούν, αλλά χρηματοδοτούν και ενισχύουν τον δικτάτορα σε επενδύσεις και όπλα. Παρά την υποτιθέμενη διακοπή προμήθειας όπλων, η Τουρκία παραμένει ο σημαντικότερος προορισμός γερμανικών όπλων. Η Άγκυρα αγόρασε το 2018 εξοπλισμούς για 243 εκ. ευρώ, ενώ το συνολικό ποσό των γερμανικών εξαγωγών όπλων ανήλθε στα 771 εκ. ευρώ. Το 2019 η Γερμανία εξήγαγε όπλα αξίας 832 εκ. ευρώ, από αυτά τα 345 εκ. ευρώ αφορούσαν εξαγωγές στην Τουρκία. Υποτίθεται ότι υπάρχει επιβολή εμπάργκο όπλων από το Βερολίνο στήν Τουρκία!
Κατά το 2018 η Τουρκία αγόρασε ιταλικά όπλα αξίας συνολικά 632,3 εκατ. ευρώ, σημειώνοντας αισθητή αύξηση σε σχέση με το 2017, όταν η Άγκυρα είχε αγοράσει ιταλικά όπλα για 266,1 εκατ., ενώ το 2016 το συνολικό ποσό είχε ανέλθει σε 133,4 εκατ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η Τουρκία αναδεικνύεται ως όλο και πιο σημαντικός πελάτης της ιταλικής πολεμικής βιομηχανίας. Ο τρίτος σημαντικότερος μετά το Κατάρ και το Πακιστάν, που εντελώς συμπτωματικά, στηρίζουν την Τουρκία.
ΦΕK /Γ 826 - 05.06.2020: Με προεδρικό διάταγμα που εκδόθηκε στην Αθήνα, την 18-05-2020, μετά από πρόταση του Υπουργού Εθνικής Άμυνας:
Απονέμεται στην Ελληνίδα αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης 1941-1944, αρχηγό της Οργάνωσης Πληροφοριών και Δολιοφθοράς «Μπουμπουλίνα», Λέλα Καραγιάννη του Αθανασίου, για τον απαράμιλλο ηρωισμό της, την αυτοθυσία και την αφοσίωση που επέδειξε προς το Ελληνικό Έθνος, τα οποία την κατέστησαν στη μνήμη όλων των Ελλήνων και Ελληνίδων ως Εθνικό ιδεώδες, ο βαθμός του Ταξίαρχου επί τιμή, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 39 του ν. 3883/2010. (Αριθμ. βεβ. ΓΕΣ/ΔΟΙ/2ο/1254166/28-05-2020).
Το ΠΔ εκδόθηκε εκδόθηκε μετά από πρόταση του υπουργού Εθνικής Άμυνας και σχετική απόφαση του ΣΑΓΕ.
Επτά δεκαετίες μετά την εκτέλεσή της, η προσφορά της Λέλας Καραγιάννη κερδίζει μία ακόμη αναγνώριση. Σύμφωνα με το Προεδρικό Διάταγμα, που εκδόθηκε στη Διαύγεια, η Λένα Καραγιάννη ανακηρύσσεται ταξίαρχος επί τιμή. Στην απόφαση αυτή οδηγήθηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου έπειτα από σχετική πρόταση του υπουργού Εθνικής Αμυνας Νίκου Παναγιωτόπουλου και απόφαση του Συμβουλίου Αρχηγών Γενικού Επιτελείου, τιμώντας τη μνήμη της «Μπουμπουλίνας» του 1940.
Είχε προηγηθεί το 1947 η μετά θάνατον βράβευση με το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας από την Ακαδημία Αθηνών, ενώ το 2011 κέρδισε τον τίτλο του Δικαίου των Εθνών από το Ιδρυμα για τη Μνήμη των Μαρτύρων και των Ηρώων.
H Ταξίαρχος Λέλα Καραγιάννη 24 Ιουνίου 1898 - 8 Σεπτεμβρίου 1944
Η Λέλα (Ελένη) Καραγιάννη γεννήθηκε 24 Ιουνίου 1898 στο χωριό Λίμνη της Εύβοιας και ήταν κόρη του Αθανασίου Μηνόπουλου και της Σοφίας Μπούμπουλη. Ο πατέρας της γεννήθηκε στο Πήλι της βόρειας Εύβοιας, ενώ η μητέρα της εικάζεται πως καταγόταν από τις Σπέτσες. Η ίδια έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην Αθήνα όπου γνώρισε και παντρεύτηκε τον Σμυρνιό φαρμακοποιό Γεώργιο Καραγιάννη, με τον οποίο απέκτησε επτά παιδιά. Οργάνωση «Μπουμπουλίνα»
Κατά την κατοχή, έγινε μέλος της αντίστασης, μετατρέποντας το σπίτι της σε αρχηγείο της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Την οργάνωση δημιούργησε και χρηματοδότησε η ίδια, το 1941.
Η οργάνωση στην αρχή της δράσης της αποτελούνταν «απ’ τα μέλη της οικογένειάς μας και μερικούς φίλους μας πατριώτες», αφηγείται ο γιος της Λέλας Καραγιάννη Βύρων, σε ένα άρθρο του το 2001 για την προσφορά της μητέρας του. Όπως λέει, τον πρώτο καιρό, πηγαίνοντας «ψαχουλευτά», μην έχοντας συγκεκριμένα σχέδια, «ασχολήθηκε με την περίθαλψη και φυγάδευση των συμμάχων μας, με αυτούς που δεν τα κατάφεραν να φύγουν μαζί με το εκστρατευτικό σώμα και είχαν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα».
ΤΕΛΙΚΆ, ΜΌΝΟ ΣΤΗ ΛΈΣΧΗ ΜΠΙΛΝΤΕΣΜΠΕΡΓΚ ΚΑΙ ΤΟ ΊΔΡΥΜΑ ΡΟΚΦΈΛΕΡ ΑΡΊΣΤΕΥΣΕ!!!
ΓΕΡΟΜΟΡΙΑΣ
Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα εντόπισε ουκ ολίγες σοβαρές παραλείψεις στη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης στη γνωμοδότησή της. Καλεί το Υπουργείο να συμμορφωθεί εντός τριμήνου.
Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα όχι μόνο εντόπισε πολλές "τρύπες" στην εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας αλλά κάλεσε, μετά από εκτενή γνωμοδότηση, το Υπουργείο να συμμορφωθεί εντός τριμήνου έτσι ώστε η διαδικασία της τηλεκπαίδευσης να γίνει σύννομα, σύμφωνα δηλαδή με όσα ορίζει ο νόμος περί προσωπικών δεδομένων.
Το θέμα είχε αναδείξει με μεγάλο ρεπορτάζ το News24/7 το οποίο επιβεβαιώνεται μέχρι κεραίας μετά τη γνωμοδότηση.
Εν αναμονή της οριστικής πόφασης λοιπόν για την τηλεκπαίδευση, η ΑΠΔΠΧ δημοσίευσε τη γνωμοδότησή της επί 2 αντικειμένων και μόνο:
Α) τη νομιμότητα του σκοπού της τηλεκπαίδευσης και
Β) την ΕΑΠΔ που διενεργήθηκε.
Α) Επί της νομιμότητας, οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί είναι:
1. «Η επεξεργασία που συνεπάγεται η παροχή σύγχρονης εξ αποστάσεως εκπαίδευσης δεν αντίκειται στη νομοθεσία για την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα», και όχι «είναι συμβατή με τη νομοθεσία για την προστασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα» ούτε «είναι νόμιμη». Δεν είναι τυχαία η έκφραση που επιλέχθηκε, προφανώς για να πάρει αποστάσεις από τις απλουστεύσεις που συνήθως κάνει το Υπουργείο Παιδείας.
2. Το παραπάνω ισχύει με την προϋπόθεση ότι «ο σκοπός που εξυπηρετείται με τη συγκεκριμένη επεξεργασία είναι νόμιμος». Ούτε αυτή η έκφραση είναι τυχαία. Στο κείμενο της γνωμοδότησης εξηγούνται πολλές περιπτώσεις όπου η επεξεργασία είναι παράνομη ή «στον αέρα», κυρίως από πλευράς Cisco αλλά, στα πλαίσια της σύμβασης που υπέγραψε με το Υπ. Παιδείας, και του Υπουργείου.
