Ο Βυζαντινός Μιχαήλ Ψελλός προφήτευσε την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης

Κοντογιώργης Γιώργος

Πώς ένας διανοούμενος του 11ου αιώνα χρονογραφεί και ερμηνεύει την νεοελληνική πολιτική τάξη της μεταπολίτευσης; Ο Μιχαήλ Ψελλός (1018-1078) ακριβολογεί προφητικά για την μοίρα του Ελληνισμού στον 20ο-21ο αιώνα. Σημειώνουμε εδώ ότι κάθε γράμμα του αλφαβήτου που αντιστοιχεί σε ένα όνομα κυβερνήτη, μπορεί ο καθένας να το συμπληρώσει κατά βούληση με το όνομα του πολιτικού που κυβέρνησε τη χώρα από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Η σειρά είναι τυχαία.

«Μετά τον θάνατο του 'Α', ο νεότερος αδελφός του, ο 'Β', παρέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας υπερπλήρη αμέτρητου χρηματικού πλούτου, επιτυγχάνοντας ώστε τα έσοδα να είναι πολλαπλάσια των εξόδων. Μόλις λοιπόν εγκατέλειψε τα επίγεια, κληροδότησε στον αδελφό του 'Β' αμύθητους θησαυρούς χρημάτων. Αυτός, παρέδωσε αντιθέτως τον εαυτό του ασυγκράτητο στον απολαυστικό βίο, αποφασίζοντας να διασπαθίσει και να κατασπαταλήσει τα πάντα.

»Αν μάλιστα δεν τον έπαιρνε ο θάνατος συντόμως, μόνος αυτός επαρκούσε για να χρεοκοπήσει ολόκληρη η χώρα. Ο 'Β' υπήρξε λοιπόν ο πρώτος που άρχισε να διαφθείρει και να εξογκώνει το σώμα του κράτους, εν μέρει παχύνοντας ορισμένους υπηκόους του με χρηματικές παροχές και εν μέρει αίροντας άλλους σε θέσεις εξουσίας, στρέφοντάς τους έτσι προς έναν βίο φαυλότητας και διαφθοράς.

»Μόλις αποδήμησε και αυτός, τον διαδέχτηκε στην εξουσία ο γαμπρός του 'Γ', ο οποίος ονειρευόταν να εγκαινιάσει μια νέα δυναστεία. Γνωρίζοντας, λοιπόν, ότι για να εδραιώσει σε στέρεα θεμέλια τη δυναστεία του, έπρεπε να αποδεχθούν ο λαϊκός πληθυσμός και η στρατιωτική τάξη με προθυμία και ενθουσιασμό τους δικούς του διαδόχους, επιχείρησε να προκαταλάβει την αποδοχή τους, διαμοιράζοντάς τους πλούτη σε τεράστια κλίμακα.

»Το αποτέλεσμα ήταν να εξογκώσει ακόμα περισσότερο το πολύσαρκο σώμα (του κράτους), να επιδεινώσει την ασθένεια και να καταπλημμυρίσει το άρρωστο μέρος με περιττό λίπος. Απέτυχε, όμως, σε αμφότερες τις φιλοδοξίες του: ούτε εγκαινίασε καμία καινούργια δυναστεία, ούτε κατόρθωσε να κληροδοτήσει ένα νοικοκυρεμένο κράτος.

Νοσογόνες αιτίες

Από τη Συνθήκη των Σεβρών στη Μικρασιατική Καταστροφή

Αγτζίδης Βλάσης

Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου γράφεται το τέλος της μιας ιστορικής διαδικασίας που λήγει με τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Η εμπλοκή της Ελλάδας με την Μικρασιατική Εκστρατεία θα διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο. Με τη Συνθήκη των Σεβρών (Αύγουστος 1920) στους Έλληνες –που το 1914 το ποσοστό τους με τις διάφορες εκτιμήσεις κυμαινόταν από το 13% έως 25% – θα αποδοθεί το 6% περίπου του πάλαι ποτέ κοινού οθωμανικού εδάφους. Σημαντικά εδάφη της Ανατολίας θα αποδοθούν στους Αρμένιους, ενώ θα υπάρξει και κουρδική αυτονομία.

Οι Τούρκοι διατηρούσαν την κυριαρχία τους στο μεγαλύτερο μέρος του παλιού οθωμανικού εδάφους, καθώς και στην έδρα του ισλαμικού Χαλιφάτου, την Κωνσταντινούπολη. Με τον τρόπο αυτό διαμορφωνόταν ο γεωπολιτικός χάρης της επόμενης μέρας και στη θέση της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που πλέον διαλυόταν οριστικά, δημιουργούνταν εθνικά κράτη, με τη γνωστή επώδυνη διαδικασία που είχε γνωρίσει η Ανατολή από το 1821 και εντεύθεν.

Η περίοδος που ακολούθησε την ήττα των Κεντρικών Δυνάμεων ήταν η πλέον αποφασιστική ιστορική στιγμή για τη διαμόρφωση του μεταοθωμανικού γεωπολιτικού κόσμου. Η ήττα των Γερμανοαυστριακών, των Νεότουρκων κ.ά., στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, θα επιφέρει τη ρύθμιση των μεταπολεμικών γεωπολιτικών και οικονομικών ισορροπιών και σχέσεων με δύο σημαντικές συνθήκες: των Βερσαλλιών και των Σεβρών.

Στις ηττημένες χώρες θα εμφανιστούν, σχεδόν άμεσα, ακροδεξιά κινήματα αναθεώρησης. Στην Γερμανία, οι ναζιστές θα εκφράσουν τελικά το κίνημα δυσαρέσκειας που επεδίωκε την ανατροπή των όρων της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Στην υπό διάλυση Οθωμανική Αυτοκρατορία, το αντίστοιχο κίνημα θα εκφραστεί από τους εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ. Στο πλαίσιο των προσπαθειών αναθεώρησης θα εμφανιστούν ακραίες ρατσιστικές ιδεολογίες: οι Τούρκοι εθνικιστές θα εξοντώσουν ολοκληρωτικά τις χριστιανικές κοινότητες, ενώ οι Ναζί τους Εβραίους και τις άλλες ‘ανεπιθύμητες’ εθνικές ή φυλετικές ομάδες.

Το πλαίσιο που συντελέστηκε η Μικρασιατική Καταστροφή

«Όλα είναι στα χέρια του λαού»

Αναζητώντας τη μεγάλη εικόνα και όσα περιμένουν στο αύριο, με το Μααν Μπασούρ, από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων που οδήγησαν στη λήξη του εμφυλίου του Λιβάνου, παναραβιστή σοσιαλιστή και διανοούμενο, και με τον εκτελεστικό Διευθυντή του Διεθνούς Φόρουμ για Δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη, Ναμπίλ Χαλάκ. Συνεντεύξεις στη Λαμπρινή Θωμά. Ανταπόκριση από τη Βηρυττό.

Λαμπρινή Θωμά

Δείχνει κουρασμένος, πιο γερασμένος. Ο κλιματισμός δε δουλεύει, συναντιόμαστε σε μπλακ άουτ, μες στην κάψα του μεσημεριού. Πριν αρχίσουμε να μιλάμε, δίνει, στα αραβικά, οδηγίες σε πέντε άνδρες, σαραντάρηδες με εξηντάρηδες. Φεύγουν και μου λέει πως πάνε να δούνε τον υπουργό Εσωτερικών. «Θέλουμε να τον δούμε, μπορούμε να προσφέρουμε χρήματα για τη στέγαση οικογενειών που έχουν μείνει άστεγες. Έχει άδεια επιπλωμένα διαμερίσματα, δωμάτια ξενοδοχείων άδεια… Υπάρχουν. Από την επομένη της έκρηξης ζητάμε να δούμε κάποιον γι’ αυτό, στείλαμε μηνύματα στον πρωθυπουργό, στον υπουργό Εσωτερικών. Δεν μας μιλούσαν μέχρι σήμερα.».

Ολα ον δε ρεκορντ. «Δεν έχω να κρύψω κάτι». Ο Μααν Μπασούρ, από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων που οδήγησαν στη λήξη του εμφυλίου του Λιβάνου, γνωστός παναραβιστής σοσιαλιστής, διανοούμενος και ακτιβιστής, πρώην γραμματέας του Αραβικού Εθνικού Κογκρέσσου, σήμερα συντονιστής λαϊκής οργάνωσης. Επεδίωξα με κάθε τρόπο να του μιλήσω γιατί πέρισυ, με όλη τη νεολαία στους δρόμους, περήφανος και γελαστός μου είχε πει μια φράση που την έβλεπα αυτές τις τελευταίες τρεις μέρες παντού. Μου είχε πει, «φυσικά, υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα συνειδητοποίησης στους δρόμους, αλλά, κι αυτό είναι ξεκάθαρο, όσα συμβαίνουν αποτελούν έκφραση όλου του λαού του Λιβάνου. Βεβαίως υπάρχουν εχθρότητες μεταξύ σεχτών, αλλά όλοι οι λιβανέζοι είναι εκεί. Άντρες, γυναίκες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, σιίτες, σουνίτες, δρούζοι, άθεοι… όλοι. Πολλοί, όταν κοιτούν το Λίβανό μας, βλέπουν χριστιανούς, μουσουλμάνους.. Εμείς βλέπουμε τους Λιβανέζους σαν ένα λαό, έναν ενωμένο λαό, και αυτό που συμβαίνει τώρα το αποδεικνύει».

Τότε, το είπε για τις διαδηλώσεις. Τώρα αυτή η κουβέντα ταίριαζε γάντι πάλι, σε όσα έβλεπα στους δρόμους, που δεν τους γεμίζουν φωνές και γροθιές και χοροί, αλλά συντρίμμια. Τον ρωτάω ξανά για αυτό το λαό, για αυτά τα παιδιά με τις σκούπες, με τα φτυάρια, που γράφουν χιλιόμετρα για να ξανακάνουν την πόλη να είναι η Βηρυττός τους.

«Έχουμε υπέροχο λαό και άθλιες κυβερνήσεις. Αυτές έχουν και την ευθύνη για την αποθήκευση του νιτρικού αμμωνίου στο λιμάνι τόσα χρόνια. Ομως, κάποιος το χρησιμοποίησε και προκάλεσε την καταστροφή, δεν ήταν κάτι έτσι στα ξαφνικά αυτό που έγινε. Όχι, δεν είναι μόνο η εγκληματική αμέλεια των κυβερνήσεων, δεν αρκεί για να το εξηγήσει αυτό. Στο Λίβανο πάντα πρέπει να ρωτάς παραπέρα. Μας έχουν σε εμπάργκο και καταστρέφεται το λιμάνι. Καταστρέφεται η μεγαλύτερη αρτηρία μας, και βεβαίως και η βασική αρτηρία της Συρίας. Γιατί, και για τη Συρία πρόκειται για καταστροφή, και μη ξεχνάμε το Νόμο του Καίσαρα [που προβλέπει αποκοπή της Συρίας από κάθε βοήθεια].. Ομως, τον τελικό λόγο τον έχει η έρευνα που διεξάγεται. Νομίζω ότι, αν φανεί ότι πίσω κρύβεται το Ισραήλ, το Ισραήλ θα πληρώσει το τίμημα».

Ἡ πολιτική ἀτίμωσις τοῦ Ἄδωνι

Μανώλης Κοττάκης 

ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ πολλή φιλοσοφία γιά νά σχολιάσει κανείς τόν χειρουργικό ἀνασχηματισμό Μητσοτάκη

Μέ ἀνοικτό τό σενάριο τῶν ἐκλογῶν στό μυαλό του λόγω οἰκονομίας καί Ἑλληνοτουρκικῶν ἀπέφυγε τήν εὐθεῖα σύγκρουση μέ τήν ὁμάδα ὑπουργῶν τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ καί ἐπέλεξε τήν σύγκρουση διά τῆς πλαγίας. Ἄλλους τούς κούρεψε τίς ἁρμοδιότητες μέ τήν «ψιλή» (Ἄδωνις), ἄλλους μέ τήν «χοντρή» (Βρούτσης, Σταϊκούρας) καί σέ ἄλλους ἁπλῶς ἔκανε ἕνα χτένισμα (Κικίλιας).

Δέν χρεώνονται βεβαίως ὅλοι οἱ ἀνωτέρω στόν πρώην Πρωθυπουργό. Ἔχει ἐνδιαφέρον ὅμως πώς τά Ὑπουργεῖα Οἰκονομικῶν, Ἀνάπτυξης, Ἐργασίας, καί ὀλίγον τό Ὑγείας μέ τήν σύσταση τῆς Γενικῆς Γραμματείας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας σπᾶνε στά δύο ἐν τοῖς πράγμασι. Ἀποκτοῦν δίδυμες ἡγεσίες. Μέ κύριο χαρακτηριστικό ὅτι οἱ ἀναπληρωτές καί οἱ γραμματεῖς προερχόμενοι ὅλοι ἀπό τό ἐκσυχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (πλήν τοῦ Ντορικοῦ Θεόδωρου Σκυλακάκη) ἀναφέρονται ἀπ’ εὐθείας στόν Πρωθυπουργό καί εἶναι ἰσχυρότεροι τῶν Ὑπουργῶν τους. Οἱ κύριοι Τσακλόγλου (ὑφυπουργός Ἀσφάλισης), Παπαθανάσης (ἀναπληρωτής Ἐπενδύσεων), Ἀγαθοκλέους (Γραμματέας Ὑγείας), Κοντογεώργης (Γενικός Γραμματέας Συντονισμοῦ), Κυριάκου (γενικός Γραμματέας Βιομηχανίας τέως διευθυντής ΣΕΒ), Χρυσουλάκης (Γραμματέας Δημόσιας Διπλωματίας) εἶναι ὅλοι ΠΑΣΟΚ, πρώην συνεργάτες τοῦ Γιώργου Παπανδρέου, τοῦ Κώστα Σημίτη, τοῦ Εὐάγγελου Βενιζέλου, τοῦ Λουκᾶ Παπαδήμου, τοῦ Κώστα Σκανδαλίδη, τοῦ Γιάννη Στουρνάρα, τοῦ Ἄκη Σκέρτσου καί ἄλλων. Ἄν μάλιστα ἔχει κανείς τήν ὑπομονή νά διαβάσει τήν στελέχωση ὅλων τῶν ἐπιτροπῶν (2021, Πισσαρίδη) καί ὅλων τῶν δημόσιων θέσεων (Τράπεζα Ἑλλάδος, Σύμβουλοι Ἀσφαλείας, Ἐπιστημονικό Συμβούλιο ΥΠΕΞ, Δ.Ν.Τ, ΕΡΤ 3, ΕΡΑ) θά διαπιστώσει μέ βεβαιότητα ὅτι ἡ Ἑλλάς κυβερνᾶται ἀπό τό ἐκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ μέ σκιώδη πρωθυπουργό τόν ἀκμαιότατο κύριο Σημίτη. Σακελλαροπούλου, Ἀλιβιζᾶτος, Στουρνάρας, Πελαγίδης, Ροζάκης, Ντόκος, καί δέν ξέρω πόσοι ἄλλοι ἐλέγχουν τό κράτος.

«Δύση-Τουρκία-συμμαχία»: Γιατί;

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ

Ακόμα και στον επιπόλαιο πόλεμο του 1897, ήταν προφανές και βεβαιωμένο ότι οι Ελληνες ήξεραν τι πολεμάνε ή γιατί πολεμάνε. Το ίδιο, φυσικά, και στους μεγάλης τόλμης και ανδρείας πολέμους του 1912-13. Αλλά και στη μεγαλεπίβολη απερισκεψία της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Και στο απίστευτο κατόρθωμα να συντριβούν οι Ιταλοί στα βουνά της Βόρειας Ηπείρου, το 1940. Το ίδιο βεβαιωμένοι και όταν, με αίμα πολύ, απέτρεπαν τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό, το 1946-1949.

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οι Ελληνες ήταν αποφασισμένοι να θυσιαστούν (και θυσιάστηκαν πάμπολλοι, δυσφόρητα πολλοί) για «κάτι», που χωρίς αυτό η ζωή δεν έχει νόημα. Ποιο ήταν αυτό το «κάτι»; Αυτονόητα, η αίσθηση πατρίδας. Οχι η έννοια ούτε το συναίσθημα: η αίσθηση. Σήμερα, και μόνο με το άκουσμα της λέξης «πατρίδα» όλοι κουμπωνόμαστε. Κομίζει αποφορά καρκινωμάτων καπηλείας και ιδεολογικών εθνικισμών στη Νεωτερικότητα, εκμετάλλευση του συναισθηματισμού των πολλών που θωρακίζει τα συμφέροντα των λίγων.

Το υπόδειγμα των αντανακλαστικών μας, σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου σήμερα, το προτύπωσαν υποδειγματικά οι αδελφοί μας Ελληνοκύπριοι (συγκληρονόμοι κλέους τρεισήμισι χιλιάδων χρόνων): Οταν πλησίαζαν στα χωριά και στις πόλεις τους οι Τούρκοι εισβολείς, μπήκαν στα Ι.Χ. τους και έφυγαν. Ετσι, το άλλοτε 18% των κατοίκων του νησιού (βιαίως εξισλαμισμένοι, επομένως συμπτωματικά τουρκόφωνοι Ρωμιοί), αποτελούν σήμερα κράτος τουρκικό «ανεξάρτητο», εφαλτήριο ή αμπάριζα για να διεκδικεί ο οθωμανικός ιμπεριαλισμός τη μισή Μεσόγειο ως υφαλοκρηπίδα.

Εχετε ακούσει ποτέ ελλαδίτη πολιτευόμενο (πολιτικοί πια δεν υπάρχουν) να μιλάει για «οθωμανικό ιμπεριαλισμό»; Εχετε αντιληφθεί να υπήρξε ή να υπάρχει αγγλόγλωσση ελληνική γραφίδα στις ΗΠΑ ή γερμανόγλωσση στη Γερμανία, που να καταγγέλλει εμπεριστατωμένα το ασύμπτωτο και ασύμβατο των «πολιτισμών» Ισλάμ και Δύσης; Βέβαια, έχουν και τα δύο «παραδείγματα» τον ίδιο ατομοκεντρικό χαρακτήρα: Καταλαβαίνουν τη «σωτηρία» σαν ατομική «αιώνια» εξασφάλιση (με γραμμική, ατελεύτητη διαιώνιση της ροής των στιγμών). Η σωτηρία εξασφαλίζεται με ατομικά επιτεύγματα «αρετών», αρετή είναι η ατομική πειθάρχηση σε Νόμο με αλάθητες υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις. Για το Ισλάμ και για τη Δύση αλήθεια είναι η ορθότητα, την ορθότητα εγγυάται μια αυθεντία ή μια σύμβαση. Δύση και Ισλάμ συγγενεύουν συναρπαστικά, με ομοιότροπη την υποταγή τους στην αυθεντία του Πάπα ή των «Γραφών» ή του «κοινωνικού συμβολαίου» ή κάποιου Αγιατολάχ.

Η υπογραφή συμφωνίας ΑΟΖ με την Αίγυπτο: Τι σημαίνει για τα ελληνοτουρκικά

Το πιο σημαντικό από όλα είναι να μη σταματήσουν οι συνομιλίες με την Αίγυπτο για πλήρη οριοθέτηση ΑΟΖ καθώς δεν πρέπει να μείνει το Καστελόριζο νομικά ανοχύρωτο.

Του Αλέξανδρο Θ. Δρίβα από την huffingtonpost.gr

Φωτογραφία αρχείου – 30 Ιουλίου 2019 -O Ν. Δένδιας με τον Αιγύπτιο ομόλογό του, Σ. Σούκρι, κατά την διάρκεια παλαιότερης επίσκεψης του τελευταίου στην Αθήνα (AP Photo/Petros Giannakouris)

Η Αίγυπτος μετά από 13 χρόνια αντιλήφθηκε ότι η πλήρως ουδέτερη στάση που κρατούσε απέναντι στις διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας αλλά και Κύπρου-Τουρκίας, είναι πλέον μάταιη. Η ασφάλεια της Αιγύπτου απειλείται από την Τουρκία και έτσι το Κάϊρο αποφάσισε να προχωρήσει -ουσιαστικά- στην πλήρη αμφισβήτηση του τουρκολιβυκού συμφώνου.

Με άλλα λόγια, η Αίγυπτος στέλνει μήνυμα στην Άγκυρα οτι αν δεν συμμορφωθεί και συνεχίσει να κάνει όνειρα για Σύρτη ή και για το τουρκολιβυκό σύμφωνο, τότε θα προχωρήσει και στο επόμενο βήμα το οποίο θα ήταν πολύ σημαντικό για την Ελλάδα. Ποιά θα είναι πιθανότατα η τουρκική αντίδραση; 

Μετά την αποπομπή του, ο εμπνευστής της ″Γαλάζιας Πατρίδας″, Ναύαρχος Γιαϊτζί, προειδοποίησε τους πρώην προϊσταμένους του οτι μια υπογραφή (έστω μερικής οριοθέτησης) συμφωνίας για οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου θα είχε καταστροφικές συνέπειες για την τουρκική πολιτική δημιουργώντας σε βάρος της τετελεσμένα.

Η Τουρκία πλέον δεν έχει απέναντί της μόνο το Διεθνές Δίκαιο γενικώς και αορίστως, αλλά την Αίγυπτο η οποία διμερώς συμφωνεί με την Ελλάδα για νόμιμη οριοθέτηση. Πρώτος στόχος της Αιγύπτου είναι η αποκοπή της Τουρκίας από τη Λιβύη. Η Τουρκία χάνοντας το όποιο έρεισμα είχε το τουρκολιβυκό σύμφωνο (de facto και de jure) δεν φαίνεται να έχει άλλη λύση πέραν από την αναζωπύρωση της έντασης εντός της Λιβύης.

Στο κομμάτι του ελληνοτουρκικού διαλόγου, ο οποίος σε επίπεδο διερευνητικών επαφών έπαψε με υπαιτιότητα της Τουρκίας το 2016, η Τουρκία χάνει ένα χαρτί που θα ″μοσχοπουλούσε″ στο θέμα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών με την Ελλάδα. Είναι σημαντικό να πούμε ότι ακόμη και μια Τουρκία η οποία υπό την καθοδήγηση του Ερντογάν έχει ευθυγραμμίσει την παράνοια με την εξωτερική πολιτική, δε θα ανέμενε πολλά από το τουρκολιβυκό σύμφωνο το οποίο το υπέγραψε για να μπορεί να παραβιάζει το εμπάργκο όπλων στη Λιβύη και να αυξάνει την στρατιωτική της παρουσία. Επιπρόσθετα, η Τουρκία ήθελε να απειλείσει την Ελλάδα για τους υδρογονάνθρακες της Κρήτης προκειμένου η Ελλάδα να κάνει έναν συμβιβασμό στο Αιγαίο. Οι Τούρκοι γνώριζαν οτι η Ελλάδα είναι κοντά σε συμφωνία με την Αίγυπτο και έτσι στις 21 Ιουλίου αποφάσισαν να δημιουργήσουν κρίση στο Αιγαίο η οποία όμως τους εξέπληξε καθώς το ΠΝ της Ελλάδας απέτρεψε τα τουρκικά σχέδια. 

Πώς τα ελληνικά ονόματα επέδρασαν στην Επανάσταση του '21

Παγουλάτος Γιάννης

Το πνευματικό και ιδεολογικό κίνημα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού αποσκοπούσε, μεταξύ άλλων, στη μόρφωση και την εθνική αφύπνιση των υπόδουλων Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ένα από τα βασικά στοιχεία του ήταν και ο θαυμασμός προς τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Οι κατακτημένοι, απογοητευμένοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις των μεγάλων δυνάμεων για βοήθεια, έβλεπαν στο ένδοξο παρελθόν μια βάση για ένα ελεύθερο μέλλον.

Η προσπάθεια σύνδεσης των Ρωμιών με τον κλασικό ελληνισμό πραγματοποιήθηκε με πολλούς τρόπους, όπως η υιοθέτηση αρχαίων ονομάτων. Η τάση αυτή ήταν κάτι πρωτοφανές για την εποχή εκείνη, ενώ θεωρήθηκε ριζοσπαστική από τους υποστηρικτές της και γραφική από τους πολέμιούς της.

Μετά τα μέσα περίπου του 18ου αιώνα, όλο και περισσότεροι Έλληνες αποφάσιζαν να βαφτίσουν τα παιδιά τους, δίνοντάς τους αρχαία ονόματα. Η πρακτική αυτή άρχισε να εφαρμόζεται κυρίως από τους πιο μορφωμένους αλλά με τον καιρό επεκτάθηκε σε ευρύτερα στρώματα. Η στροφή προς την κλασική Ελλάδα όμως δεν περιορίστηκε μόνο στα ονόματα. Πολλές οικογένειες τροποποιούσαν ακόμα και τα επώνυμά τους, δίνοντας σε αυτά μια πιο αρχαιοπρεπή μορφή. Έτσι π.χ. ο Μπιρίκος μετατρεπόταν σε Εμπειρίκος, ο Καλμούκος σε Καλλίμαχος ή Καλλιμάχης κ.τ.λ.

Ανάλογες τάσεις εμφανίστηκαν και στην ονοματοδοσία των πλοίων. Το "βρίκιον" (μπρίκι) "Άρης", του Τσαμαδού, υπήρξε από τα ενδοξότερα της Ελληνικής Επανάστασης και όταν παροπλίστηκε, χρησιμοποιήθηκε ως Σχολή Ναυτικών Δοκίμων. Άρης υπήρχε επίσης και στον στόλο του Μιαούλη, μαζί με τα πλοία Κίμων και Ηρακλής, ενώ η θρυλική ναυαρχίδα της Μπουμπουλίνας λεγόταν Αγαμέμνων. Με το ξέσπασμα της Επανάστασης του 1821, σχεδόν όλα τα καράβια των Σπετσών, της Ύδρας και των Ψαρών είχαν ονόματα μορφών της αρχαίας ιστορίας και μυθολογίας και όχι αγίων, όπως συνηθιζόταν παραδοσιακά.

Απήχηση σε εκπαιδευτικούς και μαθητές

Από τους βασικούς υποστηρικτές της στροφής προς τα ονόματα της κλασικής Ελλάδας υπήρξαν οι εκπαιδευτικοί. Ο λόγιος, κληρικός και ιατροδιδάσκαλος Διονύσιος Μπούρος, από την Καστανιά Τρικάλων, άλλαξε το επίθετό του σε Πύρρος και υιοθέτησε το προσωνύμιο Θετταλός. Το 1813 ήρθε στην Αθήνα για να διδάξει, οργανώνοντας μια ειδική τελετή, κατά την έναρξη των μαθημάτων του. Αρχικά, ο γραμματικός καλούσε το κάθε παιδί ξεχωριστά να έρθει μπροστά στον Διονύσιο Πύρρο.

Δικαιωματιστής: το υβρίδιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης

ΣΤΑΘΗΣ (Σταυρόπουλος)

Δικαιωματιστής. Ανοίγω το λεξικό Μπαμπινιώτη δεν τη βρίσκω. Ανοίγω το Λεξικό Δημητράκου, με μουτζώνει (το Λεξικό). Δεν μπορεί, λέω. Πιθανόν να είναι μια λέξη ομηρική. Ή ίσως μεσαιωνική (όταν η ελληνική κατά τους εθνομηδενιστές είχε πάψει να ομιλείται). Κάνω βουτιά στο LIDDELL και SCOTT, άνθρακες ο θησαυρός, η λέξη "δικαιωματιστής" δεν είναι αποθησαυρισμένη πουθενά. Πόσω μάλλον η λέξη "δικαιωματίστρια".

Η λέξη δεν υπάρχει στα λεξικά, αλλά υπάρχει γύρω μας (μάλιστα, κατά μια έννοια, μας πολιορκεί). Και είναι βέβαιον ότι έστω με βαριά καρδιά ο κ. Μπαμπινιώτης θα τη συμπεριλάβει στην επόμενη εμπλουτισμένη έκδοση του Λεξικού του. Οι Liddell και Scott τη γλύτωσαν. Τι έννοια έχει εκλάβει στις ημέρες μας η λέξη "δικαιωματιστής"; Μια λέξη του σωλήνα, αλλά αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Άλλωστε πλήθος λέξεων της σημερινής καθομιλουμένης κοινής, δημιουργήθηκαν στα γραφεία των φιλολόγων της πρώτης μετεπαναστατικής περιόδου. Όταν το νεαρό κράτος δημιούργησε τον εαυτόν του.

Η λέξη εφημερίδα λόγου χάριν αποδίδει την έννοια του journal, ή του news paper, ανατρέχοντας για να βρει τη διατύπωση της στην "εφημερίδα" του Μεγαλέξαντρου, που ήταν απλώς η ημερήσια διαταγή που εξέδιδε το επιτελείο του. Δικαιωματιστές, λοιπόν, σήμερα αυτοονομάσθηκαν και αυτοπροσδιορίζονται εκείνοι που ενδιαφέρονται και παλεύουν για δικαιώματα. Ποια δικαιώματα όμως; Όλα, ή όσα επιλεκτικώς οι δικαιωματιστές προβάλλουν;

Την τελευταία δεκαετία του Ψυχρού Πολέμου η Δύση έριξε στη μάχη ένα νέο ιδεολογικό όπλο, που αναδείχθηκε υπερόπλο: τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η έννοια αυτή υπήρξε βεβαίως προγενέστερη, αλλά στην εποχή Θάτσερ και Ρήγκαν εστίασε περισσότερο στα ατομικά δικαιώματα και λιγότερο ή καθόλου στα συλλογικά. Έως τότε αγωνιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εννοούνταν κυρίως όσοι (πρόσωπα, κόμματα, συνδικάτα) αγωνίζονταν για την αξιοπρέπεια (ακόμα και την απελευθέρωση) της εργασίας, εναντίον του ρατσισμού, κρατικού και κοινωνικού, εναντίον των υπολειμμάτων της αποικιοκρατίας και υπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πολλών λαών.

Επί Ρήγκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα άρχισαν, κυρίως μέσω των ΜΜΕ, να μετατοπίζονται προς την κατεύθυνση της ελευθερίας του λόγου και του ατόμου, στα λεγόμενα ατομικά δικαιώματα. Βρίσκοντας εύφορο έδαφος στο γεγονός ότι στις χώρες του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, τα προσωπικά δικαιώματα υφίσταντο βάναυση μεταχείριση, η "υπόθεση ανθρώπινα δικαιώματα" θέριεψε, πίεσε πολύ την Σοβιετική Ένωση, καθώς και τους δορυφόρους της και συνέβαλε στην πτώση του σοσιαλισμού, που σοσιαλισμός δεν ήταν πια.

Πτώση και αριστερή κωλοτούμπα

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Μερική οριοθέτηση με Αίγυπτο – Μειωμένη επήρεια της Κρήτης!

Λυγερός Σταύρος

Η αιφνιδιαστική μετάβαση του Δένδια στο Κάιρο –σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες– αφορά στην ολοκλήρωση των εν εξελίξει διαπραγματεύσεων για μερική οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο, η οποία αποτυπώθηκε σε σχετική συμφωνία. Όπως είχαμε αποκαλύψει προ εβδομάδων από αυτές εδώ τις στήλες, η οριοθέτηση όχι μόνο θα είναι μερική, αλλά και πιθανότατα θα προβλέπει μειωμένη επήρεια για τα νησιά Ρόδος, Κάρπαθος, Κάσος και Κρήτη!

Πιο συγκεκριμένα, η συμφωνία –σύμφωνα με διπλωματικές πηγές– πιθανότατα θα προβλέπει αντί για τη μέση γραμμή (50% για τις δύο πλευρές) 55% για την Αίγυπτο και 45% για την Ελλάδα! Ας σημειωθεί ότι η αρχική απαίτηση του Καΐρου ήταν η αναλογία να είναι 60% προς 40% και το 55% προς 45% είναι η ελληνική αντιπρόταση! Μένει να δούμε πως ακριβώς θα κατανεμηθεί στον χάρτη η θαλάσσια περιοχή που θα χαριστεί στην Αίγυπτο, ώστε να μειωθούν οι αντιδράσεις στην Ελλάδα.

Ένα δεύτερο στοιχείο της προς υπογραφή συμφωνίας είναι ότι η οριοθέτηση δεν περιλαμβάνει όχι μόνο το Καστελλόριζο, αλλά ούτε και ολόκληρη την Ρόδο! Η Αθήνα φρόντισε δια παραλείψεως να νομιμοποιήσει την εδώ και χρόνια τουρκική επεκτατική στρατηγική ιδιοποίησης της Ανατολικής Μεσογείου ανατολικά του 28 μεσημβρινού, ο οποίος τέμνει στη μέση την Ρόδο.

Μέχρι την υπογραφή του μνημονίου Άγκυρας-Τρίπολης (Νοέμβριος 2019), με το οποίο οι Τούρκοι ενέγραψαν υποθήκες και δυτικά του 28ου μεσημβρινού, το όριο που οι ίδιοι είχαν θέσει προς δυσμάς ήταν ο 28ος μεσημβρινός. Εμείς, λοιπόν, φροντίσαμε να οριοθετήσουμε με την Αίγυπτο τη θαλάσσια περιοχή δυτικά από τον 27:59' μεσημβρινό. Με τον τρόπο αυτό εμμέσως πλην σαφώς αναγνωρίζουμε δικαιώματα στους Τούρκους στο νοητό όριο του 28ου μεσημβρινού και ανατολικότερα.

Η σπουδή της Αθήνας για την οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο με εξαιρετικά δυσμενείς όρους για την Ελλάδα, θα δικαιολογηθεί από την κυβέρνηση Μητσοτάκη με το επιχείρημα ότι η υπογραφή συμφωνίας είναι ο μόνος τρόπος να αμφισβητήσουμε το εκτός διεθνούς δικαίου μνημόνιο Άγκυρας-Τρίπολης. Το επιχείρημα δεν είναι αβάσιμο, αλλά επουδενί δεν δικαιολογεί ούτε τη μερική οριοθέτηση, αλλά κυρίως τη μειωμένη επήρεια.

Έπεσαν οι υπογραφές: Συμφωνία Ελλάδας και Αιγύπτου για οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών [χάρτης, video]

Ο Έλληνας ΥΠΕΞ Νίκος Δένδιας με τον Αιγύπτιο ομόλογό του, Σάμεχ Σούκρι, ανακοινώνουν τη συμφωνία. Photo via Twitter, Egypt MFA Spokesperson @MfaEgypt 06/08/2020

Η Αίγυπτος και η Ελλάδα υπέγραψαν συμφωνία την Πέμπτη για τη δημιουργία μιας αποκλειστικής οικονομικής ζώνης μεταξύ των δύο χωρών, δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών της Αιγύπτου Sameh Shoukry.

Ο Αιγύπτιος υπουργός μίλησε σε κοινή συνέντευξη τύπου με τον Έλληνα ομόλογό του, Νίκο Δένδια.

Σύμφωνα με διπλωματικές πηγές:

• Η συμφωνία αυτή εντάσσεται σε μια ευρύτερη στρατηγική διευθέτησης διμερών εκκρεμοτήτων, οικοδόμησης συμμαχιών με τρίτους με τρόπο που προωθεί τα εθνικά συμφέροντα, στη βάση του σεβασμού του Διεθνούς Δικαίου.
• Είναι μια ισορροπημένη συμφωνία. Είναι απολύτως σύμφωνη με το δίκαιο της θάλασσας όπως έχει εφαρμοσθεί σε πρακτική και σε νομολογία. Επιβεβαιώνεται πανηγυρικά η πάγια θέση μας ότι τα νησιά έχουν κυριαρχικά δικαιώματα υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
• Κατοχυρώνεται η επήρεια των νησιών μας σε θαλάσσιες ζώνες.
• Στις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία, βασικά κριτήρια αποτέλεσαν οι πρόνοιες του Δικαίου της Θάλασσας και κυρίως το δικαίωμα των νησιών σε θαλάσσιες ζώνες
• 
  
• Το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση είναι πως η Ελλάδα δεν κάνει παράνομες συμφωνίες, ούτε εξαναγκάζει άλλες χώρες σε λεόντειες συμφωνίες. Διαπραγματεύεται και προβαίνει σε οριοθετήσεις με βάση το δίκαιο της θάλασσας και η ορθότητα της πολιτικής μας έναντι παράνομων ενεργειών, όπως το τουρκολιβυκό μνημόνιο, αποδεικνύεται από το ότι το Κάιρο οριοθέτησε με την Ελλάδα, παρά τις μάταιες προσπάθειες της Τουρκίας να πλειοδοτήσει προσφέροντας στην Αίγυπτο μεγαλύτερη ΑΟΖ.

Δημήτριος Νατσιός: Αντισταθείτε!! Ο αγώνας είναι για την Θεομάνα μας, την Παναγία

"Σαν την καταστολισμένη νύφη, έτσι είναι η Ελλάδα μας γεμάτη από εκκλησίες, μοναστήρια και ερημοκλήσια της Παναγίας, πνευματικά παλάτια της ταπεινής αυτής Βασίλισσας. Στο καθένα απ΄ αυτά βρίσκεται το σεβάσμιο εικόνισμά της, δεξιά από την Ωραία Πύλη, με το γυρτό κεφάλι της για ν’ ακούσει τον κάθε πόνο μας, την κάθε χαρά μας.

Πόσα δάκρυα στ’ άχραντα χέρια της, δάκρυα του βασανισμένου λαού μας! Το γλυκό, μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπο της δίνει ελπίδα στους απελπισμένους, χαρά στους θλιμμένους, ανάπαυση στους κουρασμένους, ειρήνη στους ταραγμένους. Το κάλλος του δεν είναι σαρκικό, αλλά κάλος πνευματικό, που φέρνει κατάνυξη σεβασμό και αγάπη. Οι ζωγράφοι που τη ζωγραφίσανε ήτανε πονεμένοι άνθρωποι, νηστευτές, εγκρατείς και ολοκάθαροι, κατά το τροπάρι που λέγει: «Ως εμψύχω Θεού κιβωτώ ψαυέτω μηδαμώς χείρ αμυήτων…».

Στην Ελλάδα προσκυνείται η Παναγία με τον πρεπούμενο τρόπο· ήγουν με δάκρυα, με πόνο, με ταπεινήν αγάπη και με «χαροποιόν πένθος». Γιατί η Ελλάδα μας είναι τόπος πονεμένος, χαροκαμένος, βασανισμένος· και το έθνος μας βρίσκει στις σκληρές περιστάσεις του παρηγοριά και στήριγμα στη λυπημένη μητέρα του Χριστού. Σε άλλες χώρες η Παναγία τραγουδιέται με τραγούδια κοσμικά· μα εμείς την υμνολογούμε με κατάνυξη, θαρρετά μα και με συστολή, με αγάπη, μα και με σέβας, σαν μητέρα μας, μα και σαν μητέρα του Θεού μας. Ανοίγομε την καρδιά μας, για να ιδεί τι έχει μέσα και να γιάνει τις πληγές μας. Η Παναγία είναι η πικραμένη χαρά της Ορθοδοξίας· το «χαροποιόν πένθος», η «χαρμολύπη μας», «ο ποταμός ο γλυκερός του ελέους», «ο λιμήν των χειμαζομένων».

Το Δεκαπενταύγουστο μοσχοβολά όλη η χώρα μας από την μυστική ευωδία της Θεοτόκου. «Επί Σοί χαίρει, Κεχαριτωμένη, πάσα η κτίσις· αγγέλων το σύστημα και ανθρώπων το γένος. Ηγιασμένε ναέ και Παράδεισε λογικέ, παρθενικόν καύχημα, εξ ης Θεός εσαρκώθη και πεδίον γέγονεν».

Θα μπορούσε το άρθρο να σταματήσει εδώ, να μπει τελεία. Ο μεγάλος Κόντογλου, με την απαράμιλλη γραφή του, ιστόρησε το τι σημαίνει "Παναγία" για το Γένος μας. Διαβάζω όμως στα συστημικά, δυσώνυμα κύμβαλα της τηλοψίας και της δημοσιογραφίας, τις εξής αναθυμιάσεις:

"Οι ειδικοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις εκδηλώσεις στις εκκλησίες την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μία από τις μεγαλύτερες γιορτές του χριστιανισμού και κάθε χρόνο χιλιάδες πιστοί συγκεντρώνονται μέσα και έξω από τις εκκλησίες ανά την Ελλάδα. Ενδεικτικά αναφέρεται πως οι μεγαλύτερες εορταστικές εκδηλώσεις πραγματοποιούνται στην Τήνο, στην Πάρο, στο Βέρμιο, στην Κεφαλονιά, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας".

Οι ασεβείς, οι άθεοι, οι εκκλησιομάχοι, οι εχθροί της Ορθοδοξίας, αμόλησαν τα μαντρόσκυλά τους για να μας προετοιμάσουν και πάλι για την βλασφημία, τούτη την φορά, στο πιο αγαπημένο και σεβαστό πρόσωπο της εκκλησίας του Χριστού: την Υπεραγία Θεοτόκο, την Θεομάνα μας.

Μήπως πρέπει κι εμείς - όσοι πιστοί - να αρχίσουμε να κρούομε των κώδωνα του κινδύνου στους "ειδικούς" και στους πολιτικούς εντολοδόχους τους, που ξεκλειδώνουν την αλυσίδα και αμολούν τους νέους "πατερούληδες", τους λοιμοξιωλόγους; (Αν σφραγίσουν και πάλι τα πάντα, θα ψάχνουν για… λιμοξιωλόγους, και ας μου συγχωρεθεί ο νεολογισμός. Δεν θα μιλάμε πια για λοιμό, την υγιειονομική φούσκα, αλλά για πραγματικό λιμό, για πείνα και εξαθλίωση και τότε να δούμε με τι θα μας φοβερίζει ο κάθε "ουρανοκατέβατος" Χαρδαλιάς…).

Ε. Παπανδρέου «Ο Αύγουστος ήρθε»