Αποψη: Οι αναγκαίες ριζικές αναθεωρήσεις

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΡΕΒΕΛΑΚΗΣ*

Ποτέ το τουρκικό πρόβλημα δεν ήταν τόσο σοβαρό όσο σήμερα. Στο άμεσο μέλλον συγκλίνουν τρεις απειλητικοί παράγοντες. Ο πρώτος αφορά τις γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές φιλοδοξίες της Τουρκίας. Εχοντας εγκαταλείψει το κεμαλικό δόγμα του status quo, η νεοοθωμανική Τουρκία ανοίγεται σε περιπέτειες εκτός των συνόρων της. Στη Συρία, προσπαθώντας να ελέγξει την κουρδική απειλή, λειτουργεί αμυντικά στην Ανατολική Μεσόγειο, επιθετικά. Με πρόσχημα τη διεκδίκηση ενεργειακών πόρων, επιδιώκει τον έλεγχο στο μεγάλο αυτό θαλάσσιο σταυροδρόμι με την αύξουσα σημασία. Ετσι απειλεί τα ελληνικά ζωτικά συμφέροντα – όχι μόνον τα γεωπολιτικά, αλλά και τον χαρακτήρα της εθνικής μας ταυτότητας.

Ο δεύτερος παράγων σχετίζεται με τις εσωτερικές εντάσεις της Τουρκίας. Η τουρκική κοινωνία, παρά τις εκτεταμένες εθνοκαθάρσεις, παραμένει πολιτισμικά κατακερματισμένη. Ο μετριοπαθής ισλαμισμός δεν κατόρθωσε να πληρώσει το κενό από τη φθορά του κεμαλισμού. Η Τουρκία βιώνει ένα συνεχές άγχος ως προς την εσωτερική της σταθερότητα και συνοχή. Ο εξωτερικός τυχοδιωκτισμός μοιάζει οδός διαφυγής από τις μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες εσωτερικές απειλές. Δεν προβλέπεται, επομένως, αναστροφή πορείας, ακόμη και αν αλλάξει η πολιτική ηγεσία. Η επιθετικότητα λειτουργεί ως μέσον για την εθνική επιβίωση.

Το εκρηκτικό αυτό μείγμα εξωτερικού αναθεωρητισμού και εσωτερικής ανασφάλειας εκδηλώνεται σε εποχή διεθνούς αναρχίας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν προσφέρουν πλέον εγγύηση για τη σταθερότητα στην περιοχή η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να αναπληρώσει τον ρόλο αυτόν. Η Ελλάδα, επομένως, εκτίθεται στην τουρκική απειλή μόνη.

Η Τουρκία είναι ένας επίφοβος, έμπειρος αντίπαλος, σε συνεχή πολεμική εγρήγορση. Επί δεκαετίες διεξάγει πόλεμο χαμηλής έντασης με τους Κούρδους. Είναι ενεργώς εμπλεγμένη στο ασταθές γεωπολιτικό τοπίο της Μέσης Ανατολής, διεκπεραιώνοντας πολεμικές επιχειρήσεις, ακόμη και εκτός του εδάφους της. Είναι απολύτως προσαρμοσμένη στις σημερινές, ριζικά ανανεωμένες συνθήκες αντιπαράθεσης, οι οποίες χαρακτηρίζονται από υβριδικότητα, πολυεπίπεδη κινητοποίηση στρατιωτικών, διπλωματικών και επικοινωνιακών μέσων και υπέρβαση των διοικητικών και άλλων στεγανών.

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά ανακλαστικά έχουν αμβλυνθεί μετά μια μακρά περίοδο ασφαλείας. Σε αυτή την αντιπαράθεση δεν μπορεί να αντεπεξέλθει με τη σημερινή της οργάνωση. Η ραγδαία ανάπτυξη της τουρκικής θαλασσινής στρατηγικής, πρόσφατη άκρως επικίνδυνη έκφανση της οποίας είναι η επικείμενη τουρκοποίηση της Λιβύης, δείχνει ότι η Ελλάδα πρέπει επειγόντως να προσαρμόσει και να αναδιατάξει όλες τις σχετικές εσωτερικές δομές, να ανατρέψει κατεστημένα, να ξεπεράσει αδράνειες και εμπόδια. Οι τρέχουσες συνθήκες απαιτούν την κινητοποίηση και των εξωχωρίων ελληνικών δικτύων, Διασπορά και Ναυτιλία, τα οποία το κράτος και, γενικότερα, οι ελλαδικοί παράγοντες έχουν αποξενώσει και αδρανοποιήσει.

Κόμμα Κασιδιάρη: Καμουφλαρισμένος Ναζισμός

Του Γιάννη Ξένου

Η δημοσκοπική πτώση του Σύριζα και η συνθήκη μονοπολισμού (που μπορεί να είναι και συγκυριακή) που επικρατεί δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για δημιουργία κάθε είδους πολιτικού σχήματος. Η αντικειμενική πραγματικότητα ότι υπάρχει πολιτικό κενό και η αβάσιμη ελπίδα ότι θα γίνουν τους επόμενους μήνες εκλογές ωθούν πολλούς να κινηθούν πολιτικά, ξεκινώντας πολιτικές ζυμώσεις ή  ανακοινώνοντας σχήματα.  

Μέσα σε αυτούς και ο Ηλίας Κασιδιάρης που ανακοίνωσε ότι ξεκινά νέο κόμμα µε κεντρικό σύνθημα το ανδρεοπαπανδρεϊκό «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Φορώντας το κοστούμι του και μπροστά σε βιβλιοθήκη µε δερματόδετους τόμους, παρουσίασε το σοβαρό του πρόσωπο. Επιτέθηκε στη ΝΔ που εξαπάτησε τον πατριωτισμό των ψηφοφόρων της και στον «Χριστέμπορο» Βελόπουλο. Το κύριο θέμα που απασχόλησε το μήνυμά του είναι ο κίνδυνος της παράνομης μετανάστευσης. Απέφυγε να αναφερθεί σε ιδεολογικά ζητήματα και στο ναζιστικό του παρελθόν και κάλεσε τους Έλληνες σε συστράτευση για τη σωτηρία και την αναγέννηση της πατρίδας. Ο Κασιδιάρης έβαλε κοστούμι και προσπαθεί να αποτινάξει το ναζιστικό του προφίλ για να καλύψει το κενό στον ακροδεξιό χώρο που άφησε η Χρυσή Αυγή και δεν μπορεί να καλύψει ο Βελόπουλος. Αλλά λέιζερ που να αφαιρεί τη σβάστικα από το μπράτσο δεν γνωρίζουμε αν χρησιμοποίησε.

Δεδομένα και μαζική υστερία

Those Who Can See / ΚΟ

Κάθε μεγάλος ηθοποιός, τραγουδιστής, σταρ των σπορ και πολιτικός έχει κυκλοφορήσει μια δήλωση για το θάνατο του Floyd. Όλες οι βραδινές εκπομπές, ακόμα και «ελαφρές», παρουσιάζουν ένα στυλ «ευαισθητοποίησης» δεκαετίας του '60 (αλλά με ραπ). Αστυνομικοί και οι στρατιώτες γονατίζουν ως ένδειξη «αλληλεγγύης», ενώ καίγονται δεκάδες πόλεις και η βία έχει γίνει ανεξέλεγκτη. Μεγάλες εταιρείες βομβαρδίζουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να ανακοινώσουν ότι συμμετέχουν και αυτές στον «αγώνα».

Από το 2003 και με αφορμή τον πόλεμο στο Ιράκ έχουμε να δούμε σε ολόκληρο τον πλανήτη να πραγματοποιούνται συγκεντρώσεις οργής απέναντι στην Αμερική.

Πώς να εξηγήσουμε λοιπόν την τρέχουσα παγκόσμια οργή για ένα απεχθές αλλά μεμονωμένο περιστατικό αμερικανικής αστυνομικής βίας; Υποψιαζόμαστε ότι οι αιτίες είναι πολλές:

-  Lockdown λόγω κορωνοϊού: Οι νέοι στερήθηκαν για μήνες τις γνωστές συνήθειές τους - γήπεδα, συναυλίες, φεστιβάλ, μπαρ, πάρτι, νυχτερινά κέντρα. Η καταπιεσμένη ενέργεια πρέπει να εκραγεί.

-  Μαζική ανεργία: Ο κορωνοϊός έχει οδηγήσει σε δεκάδες εκατομμύρια απώλειες θέσεων εργασίας στον δυτικό κόσμο, ειδικά στις ΗΠΑ. Αυτός είναι ένας τρόπος να εκφραστεί η απόγνωση.

-  Ο θυμός κατά του Τραμπ: Η παρατεταμένη οργή για τη νίκη του Τραμπ το 2016, η αποτυχία σε όλες τις προσπάθειες να εκτοπιστεί με μαλακό πραξικόπημα (Russiagate κ.λπ.). Αδιάκοπα τα μέσα ενημέρωσης του επιτίθενται και τον παρουσιάζουν ως τον δεύτερο Χίτλερ.

Κ. Παπαϊωάννου: Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και η νόθα δυτικοευρωπαϊκή συνέχειά του

Του Σωτήρη Γουνελά, συγγραφέα από τον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 5-6 που είχε αφιέρωμα στον Κώστα Παπαϊωάννου 

Ο Κώστας Παπαϊωάννου είναι ένας εξαιρετικός φιλόσοφος-μελετητής-οραματιστής. Τα έργα του κινούνται ανάμεσα στο δοκίμιο και τη μελέτη, αλλά καθένα τους προδίδει μεγάλη αναζήτηση, εποπτεία και εγρήγορση. Αυτό σημαίνει γνώση και εμβάθυνση σε περιοχές του λόγου και του πνεύματος αρχαιότερες και νεώτερες. Στις αρχαιότερες περιλαμβάνονται η αρχαία Ελλάδα με τους τραγικούς της, τη φιλοσοφία της και την ιστορία της, η Π. Διαθήκη –με έμφαση στους προφήτες– και η ιστορία των Εβραίων, η χριστιανική παράδοση –ανατολική και δυτική–, ενώ στις νεώτερες, βασικά έργα του ευρωπαϊκού πολιτισμού όπως αυτά των Καντ, Χέγκελ, Μαρξ. Όμως δεν μένει εκεί. Αναπτύσσει έναν στοχασμό κριτικό και ακονισμένο, καθώς τον ενδιαφέρει να εντοπίσει τον πυρήνα ή τους πυρήνες του ευρωπαϊκού λόγου ή της «περιπέτειας του πνεύματος», όπως γράφει στην εισαγωγή της Αποθέωσης της Ιστορίας ο Γ. Καραμπελιάς. Επιχειρώντας να εμβαθύνει μέσα τους, απομονώνει ιδιαίτερες πλευρές τους και παραλληλίζει με αρχαιότερα έργα ή συγκρίνει μεταξύ τους εποχές και ιστορικές περιόδους, αρχαιότερες και νεώτερες.
Εάν μελετήσει κανείς το έργο του, θα βρεθεί μπροστά στα ερωτήματα: Ποιος είναι ο σημερινός άνθρωπος και από πού έρχεται; Ποιος είναι ο Έλληνας ή ο Ευρωπαίος που κατοικεί σε κάποια χώρα της Ευρώπης, ποιος ο αλλοδαπός που περιφέρεται ή εγκαθίσταται εκεί, ποιος ο φοιτητής που πηγαινοέρχεται ανάμεσα Αμερική και Ευρώπη, ποιος ο επιχειρηματίας, ο καθηγητής, ο τεχνικός; Ποιος είναι και τι σχέση μπορεί να έχει ο άνθρωπος αυτός με το «ἐδιζησάμην ἐμεωυτόν» του Ηράκλειτου, με το «γνῶθι σαυτόν» του μαντείου και του Σωκράτη και με το «ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐντὸς ὑμῶν ἐστιν» του Ευαγγελίου; Και, τέλος, ποιος είναι ο άνθρωπος αυτός σε σχέση με τον σύγχρονο μηδενισμό;
Το πρώτο βιβλίο του που διάβασα ήταν Η αποθέωση της Ιστορίας. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η αποσαφήνιση που περιέχουν οι παρακάτω γραμμές:
Υψώθηκε ένας ουμανισμός ο οποίος ήθελε να είναι η συνέχεια του ελληνικού ουμανισμού αλλά που υπήρξε ακριβώς το αντίθετό του. Για τους έλληνες η φύση ήταν το μέτρο των πάντων και η επιστήμη προσέφερε την αρετή. Στο εξής η φύση θα είναι αντικείμενο και η επιστήμη θα προσφέρει την εξουσία».
Γεννήθηκε, λοιπόν, ένα σύμπαν:
στο οποίο η φύση έπαψε να αποτελεί αξία καθ’ εαυτήν, για να γίνει αντικείμενο κυριαρχίας στερημένο από κάθε ηθική σημασιοδότηση. Παρομοίως η επιστήμη, είχε πει ο Γκρόστεστ, έπαψε να είναι αρετή, παθητική ενατένιση του κόσμου και δήλωση της σχέσης μας με αυτόν, για να γίνει δύναμη και αναγγελία της βασιλείας του ανθρώπου, βίαιη ανάκριση της φύσης και κατάφαση της απόλυτης εξουσίας του υποκειμένου που την κατανοεί για να την κυριαρχήσει ( σ. 110-111).

Το Μεταναστευτικό «διχάζει» την Αριστερά

Η διαφωνία του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας για την φιλομεταναστευτική ρητορική του ΚΚΕ

Tου Βασίλη Στοϊλόπουλου από το newshub.gr

Τον περασμένο Μάρτιο, κι ενώ η Τουρκία προσπαθούσε να αποσταθεροποιήσει την Ελλάδα προωθώντας χιλιάδες μετανάστες στον Έβρο, το ΚΚΕ εξέδωσε μια διακήρυξη «σχετικά με τις εξελίξεις στο ζήτημα των προσφύγων και τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση». Στην Ελλάδα η διακήρυξη με τις γνωστές θέσεις του ΚΚΕ για το μεταναστευτικό πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Προκάλεσε όμως το ενδιαφέρον και την όχι και τόσο φιλική αντίδραση του «αδελφού» κομμουνιστικού κόμματος της Γερμανίας, του KPD (Kommunistische Partei Deutschlands), το οποίο μέσα από την ιστορική του εφημερίδα «Die Rote Fahne» επέκρινε τη διακήρυξη παρουσιάζοντας μάλιστα και εντελώς διαφορετικές θέσεις για το μεταναστευτικό από αυτές του ΚΚΕ. Θέσεις που όχι μόνο τοποθετούν το μεταναστευτικό ζήτημα στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, των εργασιακών σχέσεων, της εθνικής αυτοδιάθεσης, του δημογραφικού και του ιμπεριαλισμού, αλλά και που υπερασπίζονται με έναν ξεκάθαρα «εθνοκεντρικό» τρόπο τα συμφέροντα του εργαζόμενου γερμανικού λαού που θίγονται από τη μαζική μετανάστευση. 

Το σχετικό δημοσίευμα στην Die Rote Fahne

«Πλημμελής ανάλυση» και «άγνοια της συνολικής εικόνας».

Η Κεραμέως αναβαθμίζει το Σχολείο υποβαθμίζοντας την Παιδεία

Ασημακόπουλος Βασίλης

9 Ιουνίου 2020

«Δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν άτομα και οι οικογένειές τους»

Μάργκαρετ Θάτσερ, 1987

Στο ισχύον σχολικό βιβλίο της Κοινωνιολογίας Γ΄ Λυκείου, ως ορισμός του γνωστικού αντικειμένου της συγκεκριμένης επιστήμης αναγράφεται ότι: «Η κοινωνιολογία έχει ως αντικείμενο μελέτης τα κοινωνικά φαινόμενα, τη δράση των κοινωνικών ομάδων, τις σχέσεις μεταξύ ατόμου και ομάδων, τις σχέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων, τις κοινωνικές διαδικασίες και ειδικότερα το μετασχηματισμό των κοινωνιών».

Είναι ενδιαφέρον ότι ενώ η φιλοκυβερνητική δημοσιολογία αναλώνεται πολύ στις ρυθμίσεις για την αξιολόγηση των προτύπων σχολείων που συνδέονται με την κυβερνητική αντίληψη περί αριστείας, ουδόλως αναφέρεται στην κατάργηση του μαθήματος της Κοινωνιολογίας ως πανελλαδικώς εξεταζόμενου μαθήματος στην Γ΄ Λυκείου (αρ. 7 και 61 ν/σ) και την απόσυρση των μαθημάτων Κοινωνικών Επιστημών από το πρόγραμμα της Β' Λυκείου.

Επιτομή της συγκεκριμένης πρακτικής που συνιστά τον ορισμό της άρνησης του διαλόγου, είναι η επιλογή του υπουργείου Παιδείας να μην διατυπώσει επίσημη θέση-άποψη στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου για τους λόγους που οδηγείται στη συγκεκριμένη ενέργεια. Δεν γεννά άραγε ζήτημα αρνητικής αξιολόγησης η συγκεκριμένη "παράλειψη" της υπουργού Παιδείας σύμφωνα με τις "αρχές της καλής νομοθέτησης";

Η δε λάθρα προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει σε αντίθεση την Κοινωνιολογία με τα Λατινικά, ως δήθεν ενίσχυση των κλασικών σπουδών –καλλιεργώντας παράλληλα συντεχνιακής έμπνευσης αντιθέσεις– είναι ανιστόρητη και αδιανόητη. Βέβαια, δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι αυτή η κυβερνητική προσπάθεια έχει στην πράξη απαντηθεί με πρόταση της ΟΛΜΕ, αλλά και Προέδρους Πανεπιστημιακών Τμημάτων και Κοσμητόρων. Η πρόταση αυτή αφορά στη δυνατότητα επιλογής του εξεταζόμενου μαθήματος ανάλογα με την επιλογή σχολής, ειδικά για την ελληνική γραμματεία ως πνευματική κατάσταση.

Για μια ελληνική παιδεία που έχει συνείδηση της ιστορικότητας της, η Κοινωνιολογία δεν ξεκινά από τον Γάλλο Αύγουστο Καντ τον 19ο αιώνα που πρότεινε τον όρο, όπως δέχεται μια συμβατική αντίληψη και αναφέρει το κατά τ’ άλλα καλό έως πολύ καλό σχολικό βιβλίο της Κοινωνιολογίας Γ΄ Λυκείου, αλλά από τον Αριστοτέλη, τα "Ηθικά Νικομάχεια" και τα "Πολιτικά".

Αποψίλωση των σχολειών της γειτονιάς

Στην ουσία όμως, η ίδια η κατεύθυνση του νομοσχεδίου στο σύνολό του αποσαφηνίζει τους λόγους εχθρότητας προς την Κοινωνιολογία, όπως τουλάχιστον η συγκεκριμένη επιστήμη γίνεται αντιληπτή από την ελληνική Δεξιά. Κεντρική ιδέα του νομοσχεδίου είναι η διάσπαση της οργανωμένης δημόσιας-κρατικής εκπαιδευτικής διαδικασίας που εγγράφει την τάση κοινωνικού εξισωτισμού, ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης και ιστορικά διαμορφωμένης εγχώριας μικροϊδιοκτητικής δομής. Η διευρυμένη αναπαραγωγή της οποίας ανέστειλε διαχρονικά την έντονη κοινωνική πόλωση, τους περίφημους ταξικούς φραγμούς στην παιδεία, σε αντίθεση με την ιστορική εμπειρία άλλων δυτικών κοινωνικών σχηματισμών.

Όταν η θεολογία ακολουθεί «λαχανιασμένη»

από

 Μανώλης Γ. Βαρδής

 -

Με αφορμή την κρίση της επιδημίας γίναμε μάρτυρες της προσπάθειας κάποιων «γνωστών» θεολογικών και εκκλησιαστικών κύκλων για μία νέα μορφή προσέγγισης της Εκκλησίας προς τον κόσμο. Η αιχμή του δόρατος ήταν η αλλαγή του τρόπου της Θείας Μετάληψης, προκειμένου και να γίνει σεβαστή η αρχαία παράδοση και να μη θιγεί η ευαισθησία των κοσμικών χριστιανών.

Αυτές οι κινήσεις κάτι δηλώνουν. Αίφνης πληροφορήθηκα ότι στα γαλλικά πλέον ως γλώσσα της Θείας Λειτουργίας στους (Ρωμαιο-)Καθολικούς, το μυστήριο της Μετάνοιας μετατρέπεται σε μυστήριο της «συμφιλίωσης», από την «τελευταία μετάληψη» περνάμε στο «ευχέλαιο των ασθενών», ενώ στο μυστήριο του γάμου έχει παύσει να αναγιγνώσκεται το εδάφιο της Επιστολής προς Εφεσίους που ζητά την υποταγή της γυναίκας στον άνδρα (Roy, 2020: 78). Κατ’ αντιστοιχία με τις δικές μας «συμπάθειες» στον «Πράσινο Πατριάρχη» ή στους μορφωμένους αρχιερείς, οι (Ρωμαιο-) Καθολικοί αγαπούν τους «καλούς πάπες» (όπως ο Ιωάννης ΚΓ΄ ή ο Φραγκίσκος), και στηλιτεύουν τους αντιδραστικούς πάπες όταν αυτοί λησμονούν τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού (όπως ο Ιωάννης- Παύλος Β΄ και ο Βενέδικτος ΙΣΤ΄).

Τα επιχειρήματα είναι πολλά και, ω του θαύματος, ομοιάζουν στις δύο πλευρές του χριστιανικού κόσμου. Πολλοί και από τις δύο πλευρές ομνύουν στο όνομα του Ντίτριχ Μπονχέφερ (1906-1945) και της «θεολογίας του κοσμικού κόσμου». Πιστός, πλέον, σήμερα δεν μπορεί παρά να σημαίνει να υπάρχεις «για τους άλλους», όπου η ηθική υπερέχει κάθε θεολογίας της «αλήθειας» (Roy, 2020: 77). Ο Θεός μιλά «κοσμικά» και ο κόσμος επαναλαμβάνει. Ζούμε εποχές που η Εκκλησία τρέχει ασθμαίνουσα να προλάβει τον κόσμο, υιοθετώντας όλες του τις ευαισθησίες. Είναι χαρακτηριστικό το σκίτσο του Plantu στη Le Monde της δεκαετίας του 1980, το οποίο απεικονίζει μία παραδοσιακή οικογένεια μπροστά στην τηλεόραση: τη στιγμή που ανακοινώνεται μια παρέμβαση του πάπα, η μητέρα λέει στον σύζυγο «Τρέχα γρήγορα να βάλεις τα παιδιά για ύπνο, πάλι για σεξ θα μιλήσει» (Roy, 2020: 189).

Προσχεδιασμένη αχρήστευση. Προϊόντα κατασκευασμένα για να χαλάσουν

Προσχεδιασμένη αχρήστευση στο βιομηχανικό σχεδιασμό είναι η πολιτική σχεδιασμού ενός προϊόντος με τεχνητά περιορισμένη ωφέλιμη ζωή, έτσι ώστε να καταστεί άνευ αντικειμένου (δηλαδή, μη μοντέρνο ή να μην λειτουργεί πλέον) μετά από μια ορισμένη χρονική περίοδο προκειμένου να ενθαρρυνθεί ο αγοραστής να το αντικαταστήσει.Προσχεδιασμένη αχρήστευση σημαίνει ότι οι κατασκευαστές σχεδιάζουν προϊόντα για να αποτύχουν πρόωρα ή να ξεπεραστούν, για να πουλήσουν ένα νέο προϊόν ή αναβάθμιση. 

Παράδειγμα στα ηλεκτρονικά οι κατασκευαστές επιλέγουν σκόπιμα να χρησιμοποιούν φθηνά πλαστικά ή μαλακά μέταλλα που έχουν μικρότερη διάρκεια ζωής από άλλες εναλλακτικές λύσεις και επομένως καθιστούν το προϊόν λιγότερο ανθεκτικό. Γενικά, κατά τη διάρκεια της περιόδου εγγύησης, τα προϊόντα λειτουργούν σωστά. Ωστόσο, μετά το τέλος αυτής της περιόδου, προκύπτουν ελαττώματα όπως υπερθέρμανση ή δυσλειτουργία.

Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η τιμή της επισκευής είναι τόσο υψηλή που δεν αξίζει τον κόπο και οι καταναλωτές δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αγοράσουν ένα νέο προϊόν. Πριν λίγα χρόνια, τα ιταλικά δικαστήρια καταδίκασαν την Apple και τη Samsung. Οι δύο κορυφαίοι κατασκευαστές κινητών τηλεφώνων ήταν ένοχοι όχι μόνο για τον προγραμματισμό του «τέλους ζωής» των μπαταριών των συσκευών τους, αλλά και για την αναγκαστική ενημέρωση που επιβράδυνε τα λειτουργικά συστήματα. Ο στόχος ήταν να μειωθεί η απόδοση και να αναγκάσει τον χρήστη να αγοράσει ένα νέο προϊόν, που διαφημίζεται ως πιο αποδοτικό και σύγχρονο.

Ορισμένοι κατασκευαστές περιορίζουν επίσης την ικανότητα των καταναλωτών να επιδιορθώνουν τα προϊόντα τους - χρησιμοποιώντας ψηφιακές κλειδαριές ή λογισμικό που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα [1] , χρησιμοποιώντας μη συμβατικές βίδες [2],  ή συγκολλητικά στοιχεία  ή αρνούμενοι να παράσχουν τα εγχειρίδια επισκευής τους [3]. Ορισμένοι κατασκευαστές προσθέτουν ρήτρες στις συμφωνίες χρηστών τους [4] , έτσι ώστε οι καταναλωτές (συχνά εν άγνοια τους) να συμφωνούν να μην επιδιορθώσουν τα δικά τους προϊόντα, στερώντας τους έτσι το δικαίωμα της επισκευής των προϊόντων που έχουν αγοράσει και που αποτελούν περιουσιακό τους στοιχείο. Το προσδόκιμο ζωής των ηλεκτρονικών αγαθών γίνεται μικρότερο [5] , με τον αριθμό των ελαττωματικών συσκευών που αντικαθίστανται εντός πέντε ετών από 3,5 % το 2004 έφτασε σε 8,3%το 2013.

Η διαφήμιση μας έχει οδηγήσει σε εθισμό κατανάλωσης.Χρειαζόμαστε πραγματικά όλα όσα φανταχτερά μας προτείνουν και εμείς αγοράζουμε;

Η ιστοριογραφία μεταξύ ιδεολογίας και επιστήμης

Με αφορμή το βιβλίο της Βίκυς Καραφουλίδου: «…της μεγάλης ταύτης ιδέας…» Όψεις της εθνικής ιδεολογίας 1770-1854 (Εκδόσεις Πόλις, Αθήνα 2018)

του Σπύρου Κουτρούλη

Μια μερίδα ιστορικών, με πιο ζωηρό βέβαια τον Α. Λιάκο, επιχείρησε τις τελευταίες δεκαετίες να σχετικεύσει τον ιστορικό χαρακτήρα του ελληνικού έθνους. Επιδίωξε να το εμφανίσει ως μεταγενέστερη κατασκευή της ελληνικής ιστοριογραφίας.

Βεβαίως το όλο εγχείρημα είναι ατεκμηρίωτο και δεν μπορεί να περιληφθεί στον χώρο της ιστορικής επιστήμης, αλλά της ιδεολογικής χρήσης της ιστορίας για τρέχοντες πολιτικούς σκοπούς. Αν ανατρέξουμε στο έργο όχι μόνο του Κ. Παπαρρηγόπουλου ή του Σ. Ζαμπέλιου, αλλά και σε αυτό του Κ. Δημαρά και του Ν. Σβορώνου θα διαπιστώσουμε ότι η ελληνική εθνική συνείδηση με τα χαρακτηριστικά που σήμερα τη γνωρίζουμε έχει διαμορφωθεί ήδη πριν την πρώτη άλωση της Πόλης από τους Φράγκους το 1204. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει και ο Νάσος Βαγενάς, που ανέλαβε να απαντήσει στους ισχυρισμούς του Α. Λιάκου. Ο Σ. Ασδραχάς, μαθητής του Ν. Σβορώνου, εξαίρει την κοσμοϊστορική σημασία των εθνικών επαναστάσεων. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε το εκτενές, σημαντικό έργο του Γ. Καραμπελιά για τη σημασία του 1204, της τουρκοκρατίας και της Επανάστασης του 1821. Επίσης από έργα βυζαντινολόγων όπως η Ε. Γλύκαντζη-Αρβελέρ γνωρίζουμε ότι η ελληνική μεγάλη ιδέα σχηματίζεται ήδη από τα κράτη που προέκυψαν μετά το 1204, ενώ κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας οι θρύλοι της Πόλης δεν έπαυαν να υπενθυμίζουν το καθήκον της εθνικής αποκατάστασης στα όρια της παλιάς βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Το νέο γερμανικό τέχνασμα

Το νέο γερμανικό τέχνασμα: Οι Γερμανοί, για να ξεφύγουν από την κρίση του 2008, επιδότησαν την αγορά νέων αυτοκινήτων σε πολλές χώρες - μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα. Σήμερα, για να μην επαναλάβουν τα ίδια, καθώς επίσης επειδή θέλουν να στηρίξουν τη βιομηχανία ηλεκτρικών αυτοκινήτων της χώρας τους που επιδοτείται από την ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ελληνο-Τουρκο-Λιβυκό τρίγωνο

«Ελληνο-Τουρκο-Λιβυκού» τριγώνου, νεότερα…

• Γράφει ο Γιώργος Παπαγιαννόπουλος

Κλιμακώνει τις προκλήσεις της η τουρκική πλευρά καθώς η τουρκική εταιρία πετρελαίου κατέθεσε αίτηση προς τις αρχές ενέργειας ζητώντας να ξεκινήσει έρευνες σε θαλάσσιες περιοχές κοντά σε Ρόδο, Κάρπαθο και Κρήτη, για την ακρίβεια στα 6 μίλια, αγνοώντας την ελληνική υφαλοκρηπίδα (και την νήσο Καστελόριζο…). Η Άγκυρα ετοιμάζεται ως φαίνεται, για θερμό καλοκαίρι..

Παράλληλα, στο «Τουρκο-Ελληνο-Λιβυκό» τρίγωνο, είχαμε την Συνάντηση στην Άγκυρα στις 04.06 μεταξύ του Ερντογάν και του επικεφαλής της κυβέρνησης της Τρίπολης Σάρατζ. Μετά την συνάντηση ο πρόεδρος Ερντογάν δήλωσε ότι η Άγκυρα θα εντείνει τη στήριξή της προς τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Λιβύης.

Σημείωσε ότι η σύγκρουση μπορεί να επιλυθεί μόνο με πολιτικά μέσα, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών.

Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στην Άγκυρα μαζί με τον Φάγιεζ αλ Σάρατζ, τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης εθνικής συμφωνίας (GNA) ο Ερντογάν είπε επίσης ότι Τουρκία και Λιβύη θα προχωρήσουν στις έρευνες για πετρέλαιο και τις γεωτρήσεις στην ανατολική Μεσόγειο: «Αποφασίσαμε να αναπτύξουμε μια νέα συνεργασία με την Λιβύη. Σκοπός μας είναι να διευρύνουμε τη συνεργασία μας με σκοπό να ωφεληθούμε από το φυσικό πλούτο της Μεσογείου όπου περιλαμβάνονται σεισμικές έρευνες και γεωτρήσεις….»

Οι τρεiς «μύθοι» όλων εκείνων που δεν θέλουν να αντιδράσουμε στις προκλήσεις της Τουρκίας

Γεώργιου Φίλη

05 Ιουνίου 2020 - 07:30

Τη στιγμή που η Τουρκία φαίνεται να ετοιμάζεται να «παίξει τα ρέστα της» στην περιοχή της Ανατολική Μεσογείου με το απόλυτο υποψήφιο θύμα την χώρα μας και τον Ελληνισμό Ελλάδας και Κύπρου γενικότερα, στην δημόσια συζήτηση ανακυκλώνονται, ευτυχώς όχι από όλους, τρεις απολύτως επικίνδυνες απόψεις αναφορικά με την πολιτική της Τουρκίας απέναντί μας. Πιο συγκεκριμένα ακούμε συνεχώς πως «Με τον Ερντογάν δεν οδηγηθήκαμε ποτέ σε κρίση τύπου Ιμίων» ή «όλα γίνονται για εσωτερική κατανάλωση και αποπροσανατολισμό της τουρκικής κοινής γνώμης» και φυσικά «οι επόμενοι θα είναι καλύτεροι».

Οι συγκεκριμένες απόψεις είτε προέρχονται από ανθρώπους οι οποίοι είναι γνώστες του επιστημονικού τομέα των Διεθνών Σχέσεων, της Γεωπολιτικής και της τουρκικής πραγματικότητας, είτε πρόκειται απλά για σχολιαστές των τεκταινομένων της χώρας μας έχουν μία κοινή συνισταμένη η οποία σε γενικές γραμμές υποστηρίζει πως «ο Τούρκος Πρόεδρος δεν θέλει να προχωρήσει σε αντιπαράθεση με την χώρα μας, όλα γίνονται για να βγει από την δύσκολη θέση στο εσωτερικό της Τουρκίας και να ενισχυθεί πολιτικά και καλό θα είναι να κάνουμε υπομονή διότι οι επόμενοι θα είναι θετικοί απέναντι στην χώρα μας», άρα για ακόμα μία φορά να μην αντιδράσουμε όπως κάθε χώρα σε αυτόν τον πλανήτη που ζούμε θα έκανε.

Ας προσπαθήσουμε με μία σύντομη ανάλυση να αποδείξουμε το αίολο της τοποθέτησης αυτής, η οποία θέτει σε κίνδυνο την υπόστασή μας ως κράτος με πλήρη εθνική κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα.

Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος - Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

"Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ" Ψαλμός κβ'

*Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος σε πορεία δίπλα στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος σε πορεία διαμαρτυρίας για τον δολοφονημένο Τζωρτζ Φλόιντ.

Διαδικτυακή εκδήλωση: 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 (βίντεο)

Το Άρδην και το livemedia διοργάνωσαν διαδικτυακή εκδήλωση με θέμα:

«200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821

Συκοφάντηση της Επανάστασης ή επανεκκίνηση του ελληνισμού»

Μίλησαν οι:

Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας – επικεφαλής Άρδην

Άγγελος Συρίγος, βουλευτής – αν. καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής

Στάθης Σταυρόπουλος, σκιτσογράφος – δημοσιογράφος

Συντονίζει ο δημοσιογράφος Λάμπρος Καλαρρύτης (Παραπολιτικά FM)

Η καταστροφική για το περιβάλλον και την αυτοδυναμία της χώρας πολιτική στην ενέργεια

Του Δημήτρη Μπουσμπουρα

Η επίθεση στο περιβάλλον από την κυβέρνηση φαίνεται να είναι συνολική και αυτή συνδυάζεται με την υπονόμευση των δυνατοτήτων παραγωγής και αυτονομίας της χώρας. Υπάρχει άραγε δυνατότητα να αλλάξουμε γραμμή;

Τα αιολικά

Η κίνηση του Πρωθυπουργού να ανακοινώσει την παύση παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας μέχρι το 2028 ήταν μία θεαματική κίνηση, σε σημείο που να επιχειρείται να προβληθεί ως ο πράσινος πρωθυπουργός.  Ήταν όμως μία κίνηση που μόνο ως θέαμα μπορεί να εκληφθεί γιατί όλες οι άλλες χώρες της Ε.Ε., οι οποίες κινούνται με πολύ βραδύτερους ρυθμούς προς μία τέτοια κατεύθυνση, έχουν εξασφαλισμένες άλλες πηγές ενέργειας. Εδώ αυτό που γίνεται στην πραγματικότητα είναι ότι  ο λιγνίτης υποκαθίσταται από το εισαγόμενο φυσικό αέριο.

Αλλά το φυσικό αέριο είναι και αυτό υδρογονάνθρακας και συμβάλλει περισσότερο από τον λιγνίτη  στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.  Διεθνώς, θεωρείται ως ένας τρόπος μετάβασης στις ανανεώσιμες  πηγές ενέργειας .  Αν και ακόμα οι χώρες δεν έχουν καθορίσει, με σαφήνεια, τα ποσοστά των πηγών ενέργειας για την παραγωγή ηλεκτρισμού τις επόμενες δεκαετίες, εδώ οδηγούμαστε στην αποκλειστική χρήση από φυσικό αέριο. Το ελληνικό δηλαδή καύσιμο εγκαταλείπεται για τις εισαγωγές. Αυτό προβάλλεται σαν μία θετική κίνηση. Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα ακόμα βήμα προς την εξάρτηση. 

Με τον νόμο «για τον εκσυγχρονισμό της περιβαλλοντικής νομοθεσίας» που ψηφίστηκε στην Βουλή, την 5/5/2020, δίνονται πολύ περισσότερες δυνατότητες για την εγκατάσταση σταθμών παραγωγής ενέργειας  σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας, ακόμα και στις περιοχές Natura. Με μία απλή ματιά στους χάρτες της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας[1] θα διαπιστώσουμε ότι η επέλαση είναι καθολική.  Με διάφορες σοφιστικές προσεγγίσεις, γίνεται προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι τεράστιες επιπτώσεις στην βιολογική ποικιλότητα και στο τοπίο.  Ενώ οι άλλες χώρες προχωρούν σε απαγορεύσεις τοποθέτησης μεγάλων Συστημάτων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στις περιοχές Natura, στην Ελλάδα κάνουμε το αντίθετο.  Αν όλες οι προτάσεις υλοποιηθούν θα έχουμε εξαφανίσεις ειδών και υποβάθμιση του τοπίου στις περιοχές τις οποίες θέλουμε να προβάλουμε ως χώρους τουριστικού προορισμού.

Μια εικόνα της Ελλάδας με τα μεγάλα αιολικά και τις εκτάσεις των φωτοβολταϊκών από την σελίδα της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας. Με πράσινο οι εγκαταστάσεις ή οι αδειοδοτήσεις και με κίτρινο τα ευρισκόμενα υπό αξιολόγηση. Στην σελίδα της ΡΑΕ http://www.rae.gr/geo/ ο χάρτης δίνει την ακριβή θέση κάθε εγκατάστασης ή πρότασης.

Ειπώθηκε, κατά την διάρκεια ψήφισης του νέου νόμου για το περιβάλλον, ότι διατηρούνται ενεργές όλες αυτές οι προτάσεις γιατί οι διαδικασίες αδειοδότησης καθυστερούν,  πολλές φορές οι επενδυτές δεν προχωρούν μέχρι τέλους ακόμα και αν εξασφαλίσουν την αδειοδότηση και η χώρα πρέπει να επιτύχει τους στόχους παραγωγής ενέργειας από ΑΠΕ.  Οι στόχοι όμως επιτυγχάνονται ακόμα και αν αυτή τη στιγμή σταματήσουν όλες οι διαδικασίες αδειοδότησης και υλοποιηθούν οι υφιστάμενες άδειες παραγωγής.

Εμπρηστικές δηλώσεις ... «Εάν μια πόλη ή ένα κράτος αρνείται να λάβει τις απαραίτητες ενέργειες για την υπεράσπιση της ζωής και της περιουσίας των κατοίκων τους, τότε θα αναπτύξω τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και θα λύσω γρήγορα το πρόβλημα για αυτούς», δήλωσε ο κ. Τραμπ σε παρατηρήσεις του Rose Garden το βράδυ της Δευτέρας.

Το νερό των Σταγιατών (Αλκίνος Ιωαννίδης). Αυτό το τραμπούκο επέλεξαν για Δήμαρχο οι Βολιώτες για δεύτερη φορά!!!

Το νερό των Σταγιατών.

Εισβολή Μπέου με αστυνομία στις Σταγιάτες για να "καταλάβουν" το αυτοδιαχειριζόμενο από τους κατοίκους δημοτικό σχολείο του χωριού. Άλλαξαν κλειδαριές, πέταξαν στο δρόμο τον εξοπλισμό του αυτοδιαχειριζόμενου χώρου και ο Μπέος τριγυρνούσε στην πλατεία τραμπουκίζοντας και απειλώντας.

Οι κάτοικοι αντέδρασαν και τώρα συγκεντρώνονται πάλι στο παλιό δημοτικό. Ελεύθερα νερά σε πόλεις και χωριά. Ο αγώνας των Σταγιατών ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της πηγής του χωριού και τον τραμπούκο Μπέο είναι αγώνας όλων μας για την υπεράσπιση του νερού ως δημόσιο αγαθό

Την ώρα που οι κάτοικοι των Σταγιατών παλεύουν ενάντια στον Μπέο για να μην τους αρπάξει την βρύση που υδροδοτεί το χωριό τους και να μην πωληθεί σε εταιρείες εμφιαλώσεως, η ΕΥΔΑΠ και το Υπουργείο Υποδομών σχεδιάζει την παραχώρηση μέσω σε ΣΔΙΤ σε ιδιώτες του 80% του εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος της ΕΥΔΑΠ, δλδ το σύστημα που φέρνει στην Αθήνα το νερό της (φράγμα Μόρνου, λίμνη Υλίκη, το κανάλι προς Αθήνα κλπ).

#ΚανέναςΜόνος #ΚαμίαΜόνη #FightForLife

ΠΗΓΗ:

Στέφανος Γανωτής

 , 

 https://www.facebook.com/geromoria
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σαράντος ή Σαραντέλος Αγαπηνός (1880-1907)*

Σαν σήμερα, τη νύχτα της 7ης Ιουνίου του 1907, απαγχονίζεται από τους κομιτατζήδες ο θρυλικός Μακεδονομάχος καπετάν Άγρας μαζί με το στενό του συνεργάτη Αντώνη Μίγγα, μεταξύ των χωριών Τέχοβο (Καρυδιά) και Βλάδοβο (Άγρας). 

Σαράντος ή Σαραντέλος Αγαπηνός (1880-1907)

Έλληνας Μακεδονομάχος και ανθυπολοχαγός του Ελληνικού Στρατού, από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Γνωστός και ως Τέλλος Άγρας ή καπετάν Άγρας

Λίγους μήνες μετά την αποφοίτηση του από την Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, κατετάγη εθελοντικά στα σώματα που μάχονταν στη Μακεδονία κατά των Βούλγαρων κομιτατζήδων. Με το βαθμό του υπολοχαγού μπήκε ως αντάρτης στο Βάλτο των Γιαννιτσών. Μαζί με το σώμα του Άγρα, το Γενικό Προξενείο Θεσσαλονίκης αποστέλλει στη λίμνη των Γιαννιτσών δύο ακόμα νεοσυγκροτηθέντα ελληνικά σώματα, τα σώματα του Υπολοχαγού του Πεζικού Σάρρου Κωνσταντίνου (Κάλα) και Ανθυποπλοίαρχου Δεμέστιχα Ιωάννη (Νικηφόρου) με εικοσιπέντε άνδρες ο καθένας. Κατά την διάρκεια τού Μακεδονικού Αγώνα, ο καπετάν Άγρας ανέλαβε την αρχηγία στον Βάλτο. Έλαβε διαταγή πρώτα να «μάθει την λίμνη», να εκπαιδεύσει τους άντρες του εκεί, και να την χρησιμοποιήσει ως βάση και καταφύγιο. Η δράση του Τέλλου Άγρα απεικονίζεται στο μυθιστόρημα της Πηνελόπης Δέλτα Τα Μυστικά του Βάλτου.

Το 1907, ο θάνατος του καπετάν Άγρα συντάραξε το ελληνικό στοιχείο της περιοχής και η προδοσία των Βουλγάρων φανάτισε τους Έλληνες αντάρτες, με αποτέλεσμα ο Μακεδονικός Αγώνας να συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση.

* Μέχρι το 2019 κάθε χρόνο στον τόπο καταγωγής του καθώς και στο τόπο του μαρτυρίου του γίνονταν εκδηλώσεις τιμής για τον εθνομάρτυρα.  Μετά την συμφωνία των Πρεσπών οι εκδηλώσεις δεν γίνονται. 

Δολοφονήθηκε από Ισραηλινούς στρατιώτες

Δολοφονήθηκε από Ισραηλινούς στρατιώτες 

Στις 21 Μαϊου πυροβολήθηκε στο κεφάλι και εξέπνευσε πριν από 4 ημέρες.

Είναι η μικρή Raff Mohammed Karain.

Ψυχούλα μου, αυτός ο κόσμος δεν ήταν 

ικανός να αντέξει την ομορφιά των ματιών σου!

Τα όμορφά σου μάτια, είναι αστέρια στον ουρανό, παρέα με το φεγγαράκι...

Ελεημοσύνες απ’ την Φραγκιά, απ’ την Τουρκιά χαστούκια…

Ο Γιώργος Σεφέρης (Μέρες Ζ’, 1 Οκτώβρη 1956 – 27 Δεκέμβρη 1960, Αθήνα, εκδ. Ίκαρος, 1996) παραθέτει στο ημερολόγιό του, την πρωτοχρονιά του 1959, ένα ποίημα του Γ. Βιζυηνού και το σχολιάζει ως εξής:

“Τὴν μάν’ αὐτοί, ποῦ τοὺς γεννᾷ,τὴν ῥουκανοῦν παντοτεινά,σὰν δένδρο τὰ σκουλούκια.Καὶ πέρνουν, γι’ ἄπειρα πουγγιά,ἐλεημοσύν’ ἀπ’ τὴν Φραγκιὰκι’ ἀπ’ τὴν Τουρκιά—Χαστούκια!”

Βιζυηνός, Ατθίδες αύραι, «Το συναξάρι του Αγίου Κασσιανού», Λονδίνο 1883

Ο Σ[ταύρος] Παπασταύρου μου άφησε τ’ απόγευμα, πρωτοχρονιάτικο δώρο, το παραπάνω βιβλίο. Το ξεφύλλισα το βράδυ – Ελεημοσύνη απ’ τη Φραγκιά, κι απ’ την Τουρκιά χαστούκια – έπειτα από ¾ του αιώνα, και τόσα, και τόσα- δεν αλλάξαμε, αλίμονο.

***

Άλλα 60 χρόνια πέρασαν από τότε. Συνεχίζουμε να πανηγυρίζουμε για τις ελεημοσύνες (μετά τον στραγγαλισμό) από την Φραγκιά, τη Δύση, και να δεχόμαστε συνεχόμενα χαστούκια από τη μεριά της Τουρκίας. Όχι ότι δεν άλλαξε τίποτα, αλλά ισχύει ότι «δεν αλλάξαμε, αλίμονο» με την έννοια που το γράφει ο ποιητής.

Ο Σεφέρης αναφερόταν βέβαια στην πολιτική ηγεσία που τότε διαπραγματευόταν τις προδοτικές συμφωνίες τις οποίες υπέγραψε τελικά την ίδια χρονιά, το 1959, στη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Με τις συμφωνίες αυτές, όπως γνωρίζουμε, επικυρώθηκε μια κολοβή ανεξαρτησία και η Τουρκία ορίστηκε εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου. Το αίτημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ρίχτηκε στο ανάθεμα και χαρίστηκε εύκολα στην Ακροδεξιά. Η Τουρκία από τότε, από το 1959-1960, έχει εξυφάνει τη στρατηγική της απέναντι στο Κυπριακό, κλιμακώνοντας μετά το 1974 και την εισβολή του Αττίλα Ι και ΙΙ. Γα να φτάσει σήμερα, επί Ερντογάν και νέο-οθωμανικού καθεστώτος, να κάνει λόγο για τη «Γαλάζια Πατρίδα» και να απειλεί ευθέως μεγάλο τμήμα της ελληνικής επικράτειας.

Γερμανικός Έλεγχος της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας - Προκόπης Παπαστράτης

Είναι ενδεικτικό της γερμανικής προσέγγισης ότι όλη αυτή η ενορχηστρωμένη προσπάθεια στοχεύει στην προώθηση ενός συγκεκριμένου ιστορικού αφηγήματος.

Το πικρό απόφθεγμα ότι η πρώτη απώλεια σ΄ένα πόλεμο είναι η αλήθεια, φαίνεται ότι ισχύει και για τους εορτασμούς μνήμης αυτού του πολέμου. Παράλληλα με τους εορτασμούς για το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αρχίζει να ξεδιπλώνεται μία ιδιότυπη ιστορία παραχαράξεων και αποσιωπήσεων, οι οποίες ουσιαστικά αμαυρώνουν αυτούς τους εορτασμούς, που εξελίσσεται, εμπλουτίζεται και τροποποιείται ανάλογα με τις πολιτικές σκοπιμότητες που επικρατούν.

Αυτό είναι εμφανές από τον πρώτο εορτασμό του τέλους του πολέμου. Τα 75.000.000 θυμάτων, τα χαίοντα ερείπια ολόκληρων πόλεων, η μεθοδευμένη φρίκη των στρατοπέδων εξόντωσης, δεν εμποδίζει αυτή τη διαδικασία παραχάραξης και αποσιώπησης να εξελιχθεί.

Από τα πρώτα και μόνιμα θύματα αυτού του πολέμου είναι ο αντιφασιστικός χαρακτήρας του. Ενδεικτικό του μεγέθους της παραχάραξης είναι ότι ο λεγόμενος Δυτικός κόσμος ανακάλυψε επισήμως τα 30.000.000 νεκρών του ρωσικού λαού όταν αποφασίστηκε να τερματιστεί ο Ψυχρός Πόλεμος.

Όπως έχει επιγραμματικά επισημάνει ο Νίκος Σβορώνος, σε ορισμένες τουλάχιστον στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ο ρόλος του ξένου παράγοντα προσλαμβάνει χαρακτήρα σχεδόν θεσμικό. Η περίπτωση της Ελλάδας από τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι χαρακτηριστική. Η επέμβαση του ξένου παράγοντα σε αγιαστή συνεργασία με τους ντόπιους συνεργάτες του, μεθόδευσαν, πέραν όλων των άλλων, και την παραχάραξη των γεγονότων, που μας ενδιαφέρουν.

Σε πρώτο πλάνο στη δεκαετία του 1940, αρχίζοντας από την Εθνική Αντίσταση, επειδή ενέχει τον κίνδυνο ανατροπής της κοινωνικής ιεραρχίας και σε δεύτερο πλάνο, μετά το τέλος του εμφύλιου, στο θέμα των γερμανικών οφειλών. Τυπικός φορέας, αυτών των επικίνδυνων για τους κρατούντες αντιλήψεων, ήταν ο Μανώλης Γλέζος. Τόσο για τον τρόπο και το χρόνο που εντάχθηκε στην Αντίσταση όσο και για τις πρωτοβουλίες που έπαιρνε μία των οποίων ήταν και οι γερμανικές οφειλές.

Στο πλαίσιο αυτό έπρεπε και πρέπει να εθιστούμε, και επιπλέον, να αποδεχθούμε οικειοθελώς, τον ρόλο του επιτηρούμενου ιθαγενή.

Η εργατική τάξη ρης Ευρώπης με σκυμμένο το κεφάλι

Οι πολίτες με το σκυμμένο κεφάλι στις φωτό είναι οι νεόπτωχοι της Ευρώπης.

Η πρώτη φωτογραφία από την Γαλλία, η δεύτερη από την Ισπανία.

Στη Γαλλία τα κουπόνια σίτισης επαρκούν μόλις για τους μισούς.

Στην Ισπανία το 68% των ανθρώπων που βοηθά ο Ερυθρός Σταυρός «δεν έχουν έρθει ποτέ ξανά προηγουμένως».

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/geromoria

Τί συμβαίνει μέσα μας όταν “χανόμαστε” μέσα σε ένα βιβλίο

Έχετε ποτέ σκεφτεί καθώς διαβάζετε ένα βιβλίο ότι γνωρίζετε τον ήρωα ή τον κόσμο στον οποίο αυτός δρα κι εξελίσσεται; Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί όταν διαβάζετε ένα καλό βιβλίο ζωντανεύουν οι σελίδες του μπροστά στα μάτια σας;

Εκφράσεις όπως: “Δεν μπορούσα να σταματήσω να διαβάζω”. Ή “Το διάβασα μέσα σε μια μέρα” είναι συνήθεις όταν περιγράφουμε ένα καλό βιβλίο σε κάποιον.

Μιλάμε απλώς για σελίδες χαρτιού με λέξεις πάνω τους. Πώς μπορεί αυτό από μόνο του να κάνει μια ιστορία να ζωντανέψει μπροστά μας;

Τί συμβαίνει στο μυαλό μας και μας παρασύρει ένα βιβλίο τόσο πολύ στις σελίδες του;

Είναι αρκετά γοητευτικό να δούμε κάποιες από τις έρευνες που διεξάγονται σε κάθε γωνιά του κόσμου για να ξεδιπλωθεί όσο το δυνατό περισσότερο αυτό το άλυτο μυστήριο.

Μελέτες ψυχολογίας και νευροεπιστημών ονομάζουν αυτήν τη διαδικασία “νοητική προσομοίωση” και τη χωρίζουν σε τρία στάδια, ώστε να καταφέρουν να προσεγγίσουν, έστω και ελάχιστα, το γιατί ο αναγνώστης διαβάζοντας ένα βιβλίο μπορεί να αισθάνεται ότι συμμετέχει ενεργά στην ιστορία, φορώντας τα παπούτσια του ήρωα του βιβλίου. Ας δούμε τα τρία πολύ ενδιαφέροντα στάδια.

Αντιληπτική προσομοίωση: Γνωρίζοντας τον ήρωα

Στο πρώτο στάδιο, μέσω της αλληλουχίας των λέξεων και της διαδικασίας της ανάγνωσης, οπτικοποιούνται οι χαρακτήρες και τα στοιχεία της ιστορίας ενός βιβλίου. Μια διαδικασία αρκετά δύσκολη να αναλυθεί γιατί δεν υπάρχει τρόπος να φωτογραφηθεί η στιγμή που αυτό συμβαίνει στον εγκέφαλο του αναγνώστη.

Η Άλωση της Βασιλεύουσας Πόλης και η διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου

Η Άλωση της Βασιλεύουσας Πόλης και η διαμόρφωση του σύγχρονου κόσμου 

Το Βυζαντινό Κοσμοσύστημα και ο προσανατολισμός προς ένα μετακρατοκεντρικό κόσμο ανεξάρτητα του πότε θα έλθει.

Π. Ήφαιστος – P. Ifestos

Ιστορικοί, πολιτικοί επιστήμονες και πολιτικά πρόσωπα όταν συζητούν για το Βυζαντινό Κοσμοσύστημα δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι ένα αμφιλεγόμενο ιστορικό ζήτημα. Όμως, εξ αντικειμένου, τουλάχιστον ως προς τα γεγονότα, δεν είναι.

Για στιγμές μέσα στην ιστορική δίνη, δεν μπορούμε να αποφανθούμε και οι σοβαροί ιστορικοί, ως προς αυτό, είναι πολύ προσεκτικοί. Όπως εξελίσσονται τα γεγονότα και επηρεάζονται από πλήθος μεταβλητών μεγάλης κύμανσης και όπως μικρά και μεγάλα ιστορικά κύματα συμπλέκονται δεν είναι εφικτό να μιλήσεις φωτογραφικά και προσδιοριστικά παρά μόνο προσανατολιστικά. Το πώς δηλαδή περίπου ήταν οι αφετηρίες, ποιοι ήταν οι ευδιάκριτοι προσανατολισμοί του ιστορικού γίγνεσθαι και οι βαθύτερες διαμορφωτικές δυνάμεις –αναμφίβολα πάντα οι μεγάλες δυνάμεις της ιστορίας– και ποιοι ήταν οι μεγάλοι ιστορικοί σταθμοί και τα αποτελέσματα. Υπό αυτό το πρίσμα και όσον αφορά το Βυζαντινό κοσμοσύστημα κανείς θα μπορούσε να αναφέρει συντομογραφικά τα κύρια και αξονικά.

Πόλεις και Δημοκρατικός προσανατολισμός

Κατά πρώτον, οι συστατικές κοινωνικές οντότητες ήταν οι Πόλεις, πρωτίστως και κύρια οι διαχρονικές Ελληνικές. Το σύστημα Πόλεων συγκροτήθηκε εν πολλοίς ήδη από τα Ομηρικά χρόνια και σταδιακά εξελίχθηκε στο κλασσικό κρατοκεντρικό σύστημα. Εδώ έχουμε ένα μεγάλο σταθμό και μεγάλες μαρτυρίες κυρίως του Θουκυδίδη και του Αριστοτέλη. Εντός των Πόλεων ωρίμασε η δημοκρατία. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι το Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός ήταν προσανατολισμένο προς την Ιθάκη της Πολιτικής ελευθερίας υπό συνθήκες Ανεξαρτησίας («ιδεώδες της Ανεξαρτησίας» τότε και εθνική ανεξαρτησία σήμερα).

Η εθνική ανεξαρτησία ήταν προϋπόθεση εσωτερικής αυτεξούσιας πολιτειακής αυτό-θέσπισης. Επειδή επίγειοι ιδεατοί κόσμοι δεν υπάρχουν, τότε και πάντα όταν μιλάμε για δημοκρατία δεν μιλάμε για άνευρα και άοσμα πλάσματα. Αφορά τον δημοκρατικό προσανατολισμό εντός του οποίου οι πολίτες επιδίδονται στο (πολύ δυναμικό) άθλημα του κατ’ αλήθειαν συλλογικού βίου για τον προσδιορισμό της συλλογικής πολιτικής ηθικής, της διανεμητικής δικαιοσύνης, της αλλαγής τους όπως η Πόλη εξελισσόταν και την σταθερή αξίωση των πολιτών να είναι ολοένα και περισσότερο εντολείς μιας ανακλητής εντολοδόχου πολιτικής εξουσίας. Όσο περισσότερο το επιτύγχαναν τόσο περισσότερη δημοκρατία και αυτό ισχύει έκτοτε και σήμερα εάν θέλει να ορίσει την δημοκρατία χωρίς εσχατολογικούς ιδεολογικούς προκαθορισμούς.

Αυτές ήταν οι πόλεις: Αυτεξούσιες, αυτοθεσπιζόμενες και δημοκρατικά προσανατολισμένες. Και πάλι, χωρίς την παραμικρή σχετικοποίηση και επειδή επίγειοι ιδεατοί κόσμοι δεν υπάρχουν η διαδρομή τους μέχρι που έγιναν οι συστατικές πολιτικές μονάδες της Βυζαντινής Οικουμένης ήταν γεμάτη καμπυλότητες. Στο σημείο αυτό ας το κάνουμε ξεκάθαρο: Η θρησκευτική εσχατολογική πολιτική θεολογία υποσχόμενη παραδείσους και πιλάφια ανακουφίζει και εξωθεί προς μια πιο ενάρετη ζωή. Ο ύστερος φτωχός συγγενής της τα ιδεολογικά δόγματα υπόσχονται έσχατους επίγειους τόπους εντός ενός οικονομικά ανθρωπολογικά εξομοιωμένου και πολιτικά εξισωμένου ενοποιημένου πλανήτη πλην όπως σωστά έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης «η απουσία εσχατολογίας και ευθύγραμμων αντιλήψεων για το ιστορικό γίγνεσθαι, οι οποίες ως γνωστόν έχουν ιουδαιοχριστιανική προέλευση και εκκοσμικεύθηκαν τόσο από τον σοσιαλιστικό μαρξισμό όσο και από τον καπιταλιστικό φιλελευθερισμό. Για να αποφευχθεί η υστερία μπροστά στον πλήρη και αμετάκλητο θάνατο, νομιμοποιήθηκε κοσμοθεωρητικά η υστερία της εσχατολογίας.»