Προελαύνουν στη νεκρή ζώνη, αλλά δεν βαριέσαι

Του Άριστου Μιχαηλίδη απο τον Φιλελεύθερο

Από το 2006 ο κατοχικός στρατός αναζητούσε τρόπο να προελάσει και να ελέγχει τη νεκρή ζώνη ανάμεσα στο ελληνοκυπριακό φυλάκιο της Λήδρας και το τουρκικό. Λίγο πριν ανοίξει το οδόφραγμα της Λήδρας έστησε γέφυρα στην οδό Κύκκου, που είναι στη νεκρή ζώνη, ώστε με το άνοιγμα της διόδου να εδραιώσει την προωθημένη θέση του και να ελέγχει τη διέλευση. Όταν άρχισαν οι έντονες συζητήσεις για το άνοιγμα του οδοφράγματος, και οι διαδηλώσεις των δικών μας φωστήρων, που ζητούσαν να ανοίξει το οδόφραγμα για «να πέσει το τείχος της ντροπής» (αυτοί που νόμιζαν ότι εδώ δεν έχουμε κατοχικό στρατό αλλά ένα πραγματικό τείχος, όπως του Βερολίνου, που άμα πέσει θα απελευθερωθεί ο τόπος) ο τότε Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος, έθεσε όρο να αποχωρήσει από τη νεκρή ζώνη ο κατοχικός στρατός και να κατεδαφιστεί η γέφυρα προτού συγκατανεύσει στο άνοιγμα της Λήδρας. «Είναι απλό το θέμα», έλεγε ο Τάσσος στις 30/10/2007. «Εάν η τουρκική πλευρά αφήσει το θέμα του καθεστώτος της ενδιάμεσης γραμμής να λυθεί από τα ΗΕ, όπως έχουμε προτείνει εμείς, αντί να επιμένουν τώρα να τους αναγνωριστεί καθεστώς επικυριαρχίας σε αυτό τον χώρο, και αν δεχτούν να μετακινηθούν τα στρατεύματα από την περιοχή, μπορεί να ανοίξει πολύ-πολύ σύντομα η δίοδος. Δεν πρόκειται όμως να ανοίξουμε τη δίοδο, και ούτε πιστεύω κανένας το επιθυμεί –όποιος το επιθυμεί ας το πει– με την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων και υπό διεκδίκηση της νεκρής ζώνης από τον τουρκικό στρατό».

Και τώρα;

Δεν νίκησε, δεν έχασε, δεν ήταν  στρατηγική  ήττα, δεν κέρδισε  η  ΝΔ, ο  Τσίπρας  βγήκε  δυνατός  κι  αλώβητος. Έτσι μας  είπαν.

Όμως  τα δύσκολα  είναι  μπροστά. Κι αν  έχεις αφήσει  και την ‘’κουτάλα ‘’…

Και τι θα  γίνει  τώρα; Θα τ’  αλλάξει όλα  ο  αρχηγός  όπως  είπε; Θα  ηγηθεί  της  νέας  κεντροαριστεράς; Τι  είδους  αντιπολίτευση  θα  κάνει;  Θα  αρχίσει  πάλι  εργολαβία στο  πεζοδρόμιο; Μπορούν να  ονειρεύονται  εκ νέου την εξουσία; Θα φτιάξουν  το νέο ΠΑΣΟΚ; Όχι  είπαν, αλλά  δεν…ξεκολλάνε.

Όλα  δύσκολα  πια. Χωρίς  κόμμα, χωρίς οργάνωση, χωρίς  μέλη. Οι εσωκομματικές  αντιστάσεις  πολλές  και  μεγάλες, η  αριστερή…ψυχή  παραμονεύει, τα  ισχυρά  πρόσωπα  ανύπαρκτα, ο  στείρος  αρνητισμός  πάντα  εδώ, η  φθαρμένη  γερουσία μέσα, η  σοσιαλδημοκρατική  στροφή κάνει  τα  ‘’κομματόσκυλα’’  να βγάζουν  σπυράκια, τα  ανοίγματα  φέρνουν  τριτοτέταρτους  κηπουρούς, η  επικοινωνιακή  ομάδα  στα  κάτω  της, η  βαθιά  αμφιθυμία  δεν  φεύγει, ο  εκνευρισμός  έντονος, η κοινοβουλευτική  διαδικασία  βαρετή  και  η  σκόνη  από τα  πρώτα …γκάζια του  Μητσοτάκη  τους  αποχαυνώνει.

Οι  καλά  γνωρίζοντες λένε  ότι  θα  χρειαστεί  χρόνος  για  να  βρουν  τα  πατήματά  τους. Τα  μαζικά  λαϊκά  κινήματα  που  ονειρεύονται  δεν  συγκινούν  κανέναν, οι  ανασυγκροτήσεις  πάντα  δύσκολες  και  με  παράπλευρες  απώλειες,  το  πεζοδρόμιο παραδοσιακός  και  προνομιακός  τους  χώρος  θα  φοβίσει  τους  κεντρώους, οι  κοινωνικές  αντιστάσεις  δεν  είναι  σίγουρες, το  μεγάλο  ποσοστό  δεν είναι  εύκολα  διαχειρίσιμο, τα  μίντια  πάνε  με  τον  νικητή, η απλή  αναλογική  ξεθωριάζει.

Νέες  εποχές, νέα δεδομένα. Η  εποχή των Γερμανοτσολιάδων, των αγανακτισμένων  πέρασαν.  Η  προσγείωση  θα  είναι ανώμαλη  και  από σαράντα  κύματα  στην  αρχή, δεν θ’ αργήσουν οι  στοιχήσεις  σε  ομάδες, οι  γραφικοί  θα  παίζουν μπάλα  «ντυμένοι  αριστεροί»,  η  νέα  ιδεολογικο-πολιτική   πλατφόρμα  της   νέας  κεντροαριστεράς  θ’ αργήσει , οι  ιδεοληψίες  δεν  θα  κρυφτούν, ο  ΣΥΡΙΖΑ  δύσκολο  να  πεθάνει  αλλά  πόσο  εύκολο ν’ αλλάξει, η  λέξη  αυτοδιάλυση και  επανίδρυση  τους  βγάζει  φλύκταινες, η  ηγετική  ομάδα  του  αρχηγού είναι  κατά  πολλούς  τα  παρεάκια, τα  σύμβολα  και τα όνομα  στο…κάδρο.

Τι είναι πρόσωπο;

από

 Christian Smith

Τι είναι πρόσωπο; Και γιατί έχει σημασία πώς θα απαντήσουμε στην ερώτηση αυτή;

Κάθε ερμηνεία στις κοινωνικές επιστήμες έχει στο υπόβαθρό της κάποια ιδέα για το τι είναι το ανθρώπινο πρόσωπο, τι το κινητοποιεί, και τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτό. Μερικές φορές αυτή η ιδέα είναι σαφής, αλλά τις περισσότερες φορές όχι. Και οι διαφορετικές έννοιες του προσώπου που θεωρούν οι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν σημαντικές συνέπειες στον προσδιορισμό των ερωτήσεων που θα τεθούν, στην περαιτέρω επεξεργασία των χρησιμοποιούμενων εννοιών,  στη συλλογή των απαραίτητων στοιχείων και στις εξηγήσεις που θα διατυπωθούν.  Δεν μπορούμε να θέσουμε το ζήτημα της προσωπικότητας σε ένα “μαύρο κουτί” και έτσι να προχωρήσουμε. Το πρόσωπο ενδιαφέρει πάντοτε. Κατά τη γνώμη μου, το πρόσωπο είναι «το συνειδητό, αντανακλαστικό, εν-σωματωμένο, αυθυπερβατικό κέντρο της υποκειμενικής εμπειρίας που εξασφαλίζει τη διαρκή ταυτότητα, την ηθική δέσμευση, και την επικοινωνία, το οποίο – ως η ικανή αιτία των δικών του υπεύθυνων ενεργειών και αλληλεπιδράσεων – ενεργοποιεί πολύπλοκες δυνατότητες για πρωτοβουλία και δια-υποκειμενικότητα, προκειμένου να αναπτύξει και να διατηρήσει το δικό του αμέθεκτο εγώ σε σχέσεις αγάπης με άλλα προσωπικά εγώ όπως και με τον απρόσωπο κόσμο. “

Τα πρόσωπα είναι έτσι κέντρα με σκοπό. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε έχει συνέπειες για τον τρόπο που κάνουμε κοινωνιολογία ή επιστήμη γενικότερα. Διαφορετικές απόψεις για την ανθρώπινη προσωπικότητα θα οδηγήσουν σε διαφορετικά επιστημονικά ενδιαφέροντα, διαφορετικές επαγγελματικές και ηθικές ευαισθησίες, διαφορετικά θεωρητικά «παραδείγματα» εξήγησης και, εν τέλει, διαφορετικά οράματα για το τι συνιστά μία «καλή» ανθρώπινη ύπαρξη  την οποία η επιστήμη θα έπρεπε να υπηρετεί. Με αυτή την έννοια, η επιστήμη δεν είναι ποτέ αυτόνομη ή διαχωρισμένη από τα βασικά ερωτήματα των ανθρωπίνων προσωπικών όντων, υπάρξεων και ενδιαφερόντων. Ως εκ τούτου, εάν το όραμά μας για την ανθρώπινη προσωπικότητα είναι λάθος, διατρέχουμε τον κίνδυνο να χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη για την επίτευξη προβληματικών ακόμα και καταστροφικών πραγμάτων. Η καλή επιστήμη πρέπει τελικά να οικοδομείται πάνω σε μια καλή κατανόηση της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Ανοικτή επιστολή του Γιώργου Γκόντζου, προς την Πια Κλεμπ - Έχετε δίκιο: «Έχει έρθει ο καιρός να στιγματίσουμε τις υποκριτικές βραβεύσεις …»

του Γιώργου Γκόντζου 

δημοσιογράφου στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων

Ανοικτή επιστολή του Γιώργου Γκόντζου, προς την Πια Κλεμπ - Έχετε δίκιο: «Έχει έρθει ο καιρός να στιγματίσουμε τις υποκριτικές βραβεύσεις …»

Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την απάντησή σας προς την δήμαρχο του Παρισιού που περιέχει και τους λόγους της άρνησής σας να δεχτείτε το μετάλλιο της Πόλης του Παρισιού για την αλληλέγγυα δράση σας στη Μεσόγειο, «γιατί τα πληρώματά μας εργάζονται καθημερινά για να σώζουν πρόσφυγες μέσα σε αντίξοες συνθήκες», όπως χαρακτηριστικά αναφέρετε… 

Επειδή θεωρώ πως η συγκεκριμένη άρνηση, αλλά και καίριες επισημάνσεις σας,  αποδεικνύουν, αν μη τι άλλο, πως έχετε το θάρρος να απαντάτε ευθέως σε κάθε εξουσία,, πολιτική, αυτοδιοικητική, οικονομική, κρατική, σας παραθέτω μερικά στοιχεία και μερικές σκέψεις τις οποίες μπορείτε, είτε να επισυνάψετε στην απάντησή σας, επιπλέον, ή να τα χρησιμοποιήσετε σε άλλη, ανάλογη περίπτωση.

Αρχικά, επειδή οι δυστυχισμένες υπάρξεις που διασώζετε, προέρχονται από χώρες, όπως η Λιβύη, σας γνωστοποιώ μια "ζοφερή προφητεία" του Μουαμάρ Καντάφι: 

"Ακούστε τώρα, εσείς, Νατοϊκοί. Βομβαρδίζετε ένα τείχος, το οποίο έφραζε τον δρόμο στην αφρικανική μετανάστευση προς την Ευρώπη, αλλά και τους τρομοκράτες της Αλ -Κάιντα.  Αυτό το τείχος ήταν η Λιβύη.  Τώρα το γκρεμίζετε. Είστε ηλίθιοι, και θα καείτε στην κόλαση των χιλιάδων μεταναστών από την Αφρική" 

Ας ανοίξουμε μια παρένθεση… Μια και η απάντησή σας απευθύνεται στην Γαλλίδα δήμαρχο, διατυπώνω την εξής «απορία»: Γιατί εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, μετανάστες, μιλούν Γαλλικά; Πως «έτυχε» και γνωρίζουν αυτή την γλώσσα; Από μια ενδόμυχη τάση "κοσμοπολιτισμού";

Στην χώρα μας, την Ελλάδα, υπάρχει μια λέξη: Αποικιοκρατία. Μια διαχρονική πρακτική κυρίαρχων κρατών, από την Ευρώπη κυρίως, σε βάρος λαών, μεταξύ άλλων και της Αφρικής, από όπου προέρχονται οι δυστυχισμένες υπάρξεις που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, τον τόπο τους… Με στόχους, οικονομικά οφέλη και εξασφάλιση πρώτων υλών, την απόκτηση πλεονεκτικής θέσης σε ένα παγκόσμιο ανταγωνισμό αποικιοκρατών, την κατάληψη εδαφών για εκμετάλλευση των φυσικών πόρων των αποικιών, και με «εργαλεία» είτε τις δολοφονίες χιλιάδων ιθαγενών, είτε τον πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, και με άλλες απεχθείς μεθόδους και με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, την οικονομική και πολιτική εξάρτηση της αποικίας και την πληθυσμιακή ανισότητα και αλλοίωσή της.

Επίσης, μια και έχετε Γερμανική καταγωγή, σας γνωστοποιώ μερικές πρώην αποικίες της γενέτειράς σας…. Γερμανική Ανατολική Αφρική, Τανγκανίκα, Ρουάντα-Ουρούντι, Βίτουλαντ, Τρίγωνο Κιόνγκα, Γερμανική Δυτική Αφρική, Καμερούν, Τόγκολαντ κ.ο.κ (Οι περισσότερες έχουν πλέον άλλες ονομασίες, μετά την ανεξαρτησία τους, ενώ «άλλαξαν», μερικές φορές οι αποικιοκράτες «ιδιοκτήτες» τους, αναλόγως των ανταγωνισμών τους).

Αμαζόνιος SOS! οι πνεύμονες του πλανήτη!

Παγκόσμια κραυγή αγωνίας για την καταστροφή του Αμαζονίου.Μεγάλες πυρκαγιές καταστρέφουν εδώ και μέρες για μια ακόμη φορά μεγάλες εκτάσεις τροπικών δασών του Αμαζονίου. Μια τεράστια φυσική καταστροφή που οφείλεται εν πολλοίς στην ανθρώπινη παρέμβαση, εκτιμούν ειδικοί.Εδώ και μέρες τροπικά δάση καίγονται στη Βραζιλία, προκαλώντας τεράστια φυσική καταστροφή. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο. Σχεδόν 73.000 φωτιές καταγράφηκαν στα δάση του Αμαζονίου από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο. Το 2018 είχαν σημειωθεί 39.759 φωτιές, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Δορυφορικών Ερευνών της Βραζιλίας (INPE).

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, ΑΣΤΕΓΟΣ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ…

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ, ΑΣΤΕΓΟΣ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΑΘΗΝΩΝ…

Οι περισσότεροι ούτε καν γνωρίζουν, ότι περίπου 17 άστεγοι, ζούν, τρόπος του λέγειν, στο αεροδρόμιο Αθηνών, κάποιοι παριστάνοντας τους τουρίστες, και κοιμώμενοι, πάνω στα καθίσματα των επιβατών, και βρίσκοντας φαγητό, από τα αποφάγια, ή, δια της ελεημοσύνης, κάποιων ταχυφαγείων…

Η αντιμετώπιση που έχουν, από την διοίκηση του αεροδρομίου, είναι γενικά καλή, εκτός, από έναν Γερμαναρά διευθυντή, που έχει φερθεί, με πολύ κακό τρόπο, σε Ελληνες αστέγους.

Ανάμεσα στους αστέγους, και ο 70χρονος, κος Χαράλαμπος, με καταγωγή από την Κρήτη, που προσπαθεί να ζήσει, χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα, χωρίς δουλειά, χωρίς ελπίδα, εδώ και …2,5 χρόνια, στο αεροδρόμιο.

Είναι ντυμένος, με μαύρα ρούχα, σαν γνήσιος μαυροπουκαμισάς σφακιανός, πλένεται τακτικά, ξεχωρίζει λόγω της μακριάς άσπρης γενειάδας του, και… λόγω της μοναδικής ευγένειας του, του φιλοσοφημένου λόγου του, του καλού χαρακτήρα του, και του μοναδικού αγώνα του, για επιβίωση.

Τον αγαπάμε τον κο Χαράλαμπο Σκ., και τον βοηθάμε τακτικά, όπως κάναμε και σήμερα 23-8-2019.

ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΑΣ, ΣΥΜΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ, ΚΑΙ ΣΥΝΕΛΛΗΝΑΣ, και δεν του αξίζει το δράμα που περνάει….

ΕΝΑ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΟΥ.

Ο Ελύτης για παιδιά και ερωτευμένους

από

 Βαγγέλης Μεννής

“Όταν κάτι μας φαίνεται όμορφο, αυτό το κάτι είναι, στην πραγματικότητα, μια εικόνα η οποία ταιριάζει σε μιαν όμορφη ιδέα που προϋπήρχε μέσα μας και απλώς περίμενε τη μορφή της να έρθει απ’ έξω. Όταν ερωτευόμαστε, εκείνος τον οποίο ερωτευθήκαμε είναι η εικόνα που αγαπούσαμε ανέκαθεν και που τώρα, ξαφνικά, αποκτάει σάρκα και οστά. Ο θαυμασμός μας είναι ένα καθρέφτισμα. […] Η αγάπη επομένως αποτελεί μια στιγμή Αναγνώρισης. «Σ’ αγαπώ» θα πει «Σε θυμάμαι από μιαν άλλη ζωή, ωραιότερη». Αγάπη είναι η Στιγμή που ένα Σύμβολο (από μέσα μας ξεκινώντας) έρχεται να τυλίξει μιαν εικόνα (εκεί έξω) με τρυφερότητα τριών διαστάσεων”. Οι προηγούμενες φράσεις ανήκουν στον Ευγένιο Αρανίτση κι όχι σε κάποιο διάσημο ψυχαναλυτή. Ο ποιητής, συγγραφέας και κριτικός (σε ηλικία 21 ετών συνεργάστηκε με τον Ελύτη) γράφει με φως στο μάρμαρο.Τα αποσπάσματα αφορούν το βιβλίο «ΙΨ ο τυπογράφος – Ο Ελύτης για παιδιά και ερωτευμένους» των εκδόσεων Πατάκη*.

Το έργο αποκαλύπτει την άνεση του Αρανίτση να κινείται στα βάθη των συμβόλων. Αυτά που αναδύονται από μαγευτικούς παράδεισους όπως λέει ο ίδιος. Τα ξεχασμένα σύμβολα… δε ξέρουμε πλέον ούτε πώς ακούγονται, ούτε πώς βλέπονται (όχι με τα μάτια). Η ψυχή στο επίπεδο του μέσου ανθρώπου δύσκολα αφουγκράζεται, καθώς εγκλωβίζεται στη ρηχότητα των ψηφιακών λεωφόρων. “Η ροή των εικόνων της τηλεόρασης, για παράδειγμα, δεν παρουσιάζει κάτι αληθινό. Η αγάπη, το χιούμορ μερικών γέρων που μιλούν στις παντόφλες τους, η γεύση της λέξης «Ιούνιος» που στάζει απ’ το βερίκοκο, η συγκίνηση που προκαλεί το καλοκαιρινό λυκόφως σαν πυρετός στον αυχένα, η ομορφιά του ήχου της αραβικής γλώσσας όταν τη μιλάνε ορφανά παιδιά… Αληθινό είναι ό,τι περιέχει Νόημα, δηλαδή αυτό στο οποίο διακρίνουμε βαθύτητα.” Η ομορφιά είναι πολύ καλά κρυμμένη ειδικά όταν είμαστε νέοι. Ίσως η νεότητα δεν έχει τις ικανότητες να ψάξει στα βαθειά. Όσο πιο κοντά ερχόμαστε στο θάνατο τόσο μεγαλύτερη η ωριμότητα μας. Το ενδοψυχικό υλικό μαλακώνει, οι ιδέες περνούν στο υπέδαφος της προσωπικότητας προκαλώντας τομές, αναδεικνύοντας παλιές πληγές. Κατά τη γνώμη μου απαραίτητη προϋπόθεση είναι η συνάντηση (τουλάχιστον με έναν) πραγματικό δάσκαλο (π.χ. τον Ελύτη ή τον Αρανίτση).

Όταν τα σχολεία ήταν "αυτόνομα"...

Μηχανή του χρόνου: Τα εγκαίνια του Δημοτικού Σχολείου Φυτειών
Πηγή:https://xiromeropress.gr

«Φρίκη με κατέλαβε ότε εν έτει 1885 διωρίσθην γενικός δ/ντης δημοτικής εκπαιδεύσεως, εν τω υπουργείω Παιδείας. Ουδείς δημοδιδάσκαλος ήτο εν ασφαλεία. Ο βουλευτής, ο κομματάρχης, ο παντοπώλης, ηδύνατο να τον μεταθέσουν, να τον παύσουν...Ένας βουλευτής είχεν είπει: Και τι βουλευτής είμαι εγώ, όταν δεν δύναμαι να παύσω ούτε ένα δημοδιδάσκαλον;»

(Αναμνήσεις του παιδαγωγού Παναγιώτη Οικονόμου)

"ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" !!

Του Κώστα Χατζηαντώνίου

"ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" !!

Προσέξτε τον υπέρτιτλο πάνω από τον κύριο τίτλο με τον οποίο η εφημερίδα που αποτελεί το διαχρονικό παλλάδιο του προοδευτισμού αναγγέλλει τη ρίψη της ατομικής βόμβας το 1945. "Μια επιστημονική επανάσταση". Ιδού ο τρόπος σκέψης που οδηγεί έναν πλανήτη στο τέλος του, στο όνομα -πάντα- της επιστημονικής προόδου.

Ο απανθρωπισμός του ανθρώπου

από

 Φίλιππος Sherrard

 

Σκοπός αυτής της μελέτης είναι να δείξει με ποιο τρόπο, η αυξανόμενη επιρροή της σύγχρονης επιστημονικής νοοτροπίας και η μετάφρασή της σε κοινωνικές μορφές, βάδισαν χέρι – χέρι με τον απανθρωπισμό του ανθρώπου, και ταυτόχρονα της κοινωνίας. Μια τέτοια διαδικασία απανθρωπισμού δεν ήταν βέβαια συμπτωματική. Αντίθετα, είναι αναπόφευκτη από τη στιγμή που οι κανόνες της σύγχρονης επιστημονικής νοοτροπίας αρχίζουν να εφαρμόζονται στη σφαίρα των ανθρώπινων και κοινωνικών σχέσεων για τον απλό λόγο ότι, όπως θα διευκρινήσω παρακάτω, ακριβώς σ’ εκείνες τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες βασίζεται αυτή η νοοτροπία οικοδομείται μια απανθρωπία. Πρέπει να θυμόμαστε ότι οι «σαφείς» και «διακεκριμένες» έννοιες που αποτελούν τη βάση της σύγχρονης επιστήμης δεν είναι σαφείς και διακεκριμένες από μόνες τους, αλλά μόνο μέσα στο πλαίσιο μιας κάποιας σειράς αρχών και αξιωμάτων. Άνθρωποι σαν το Γαλιλαίο και τον Καρτέσιο δεν ήταν μόνο αναγκασμένοι ν’ αντικαταστήσουν μια σειρά από θεωρίες, με άλλες καλύτερες. Έπρεπε να καταστρέψουν ένα κόσμο για να βάλουν στη θέση του έναν άλλο. Ήταν αναγκασμένοι να γκρεμίσουν ένα διανοητικό πλαίσιο και να το αντικαταστήσουν μ’ ένα άλλο.

Η σύγχρονη επιστήμη προϋποθέτει ριζική αναδιαμόρφωση της διανοητικής μας αντίληψης. Συνεπάγεται νέα προσέγγιση της ύπαρξης, νέα προσέγγιση της φύσης, με λίγα λόγια μια νέα φιλοσοφία. Καθώς η σύγχρονη επιστήμη γεννήθηκε στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων, ταυτόχρονα με το κύμα ενθουσιασμού που δημιουργήθηκε από τη διατύπωση και την εφαρμογή αυτής της νέας φιλοσοφίας, είχαμε την τάση να δεχθούμε ότι αποτελεί ένα μεγαλειώδη δρόμο, μια υπέροχη πρόοδο από μέρους της ανθρωπότητας, ένα σημάδι της ωρίμανσής μας. Τώρα που αρχίζουμε να βλέπουμε τις συνέπειες της συνθηκολόγησής μας –και αρχίζουμε μόλις να τις βλέπουμε– δεν είμαστε και τόσο βέβαιοι γι’ αυτό. Αλλ’ ακόμα κι έτσι, είναι δύσκολο για μας να παραδεχθούμε ότι ολόκληρο το σύγχρονο επιστημονικό πείραμα δεν είναι με κανένα τρόπο πρόοδος, και ίσως είναι μια φρικτή αποτυχία. Κι όμως δεν υπάρχει λόγος για να μην είναι έτσι. Τα πράγματα πρέπει να κρίνονται από τους καρπούς τους. Κι ένας από τους καρπούς της σύγχρονης επιστήμης, εγγενής στη φιλοσοφία της, και ξεκάθαρος για οποιονδήποτε είναι ο απανθρωπισμός του ανθρώπου και της κοινωνίας που έκτισε εν ονόματί του.

Είπα ότι η επιστημονική επανάσταση του δέκατου έβδομου αιώνα θα μπορούσε να εδραιωθεί μόνο με την καταστροφή μιας τάξης πραγμάτων και την αντικατάστασή της με μια άλλη. Με λίγα λόγια, για να μιλήσουμε στο πλαίσιο του δυτικού πολιτισμού, η τάξη πραγμάτων που αντικαταστάθηκε από την σύγχρονη επιστήμη ήταν εκείνη του μεσαιωνικού χριστιανικού κόσμου. Αυτή η χριστιανική κοινωνία ήταν μια οργανικά ολοκληρωμένη κοινωνία. Ήταν ένα είδος ιερής τάξης πραγμάτων, εγκαθιδρυμένης από το Θεό, όπου το κάθε τι, κι όχι μόνο ο άνθρωπος και τα ανθρώπινα κατασκευάσματα, αλλά κάθε ζωντανή μορφή φυτού, ζώου ή πουλιού, ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα, τα νερά και τα βουνά, θεωρούνταν σημεία πραγμάτων ιερών (signa rei sacrae), έκφραση μιας θείας κοσμολογίας, σύμβολα που ένωναν τον ορατό με τον αόρατο κόσμο, την γη με τον ουρανό. Ήταν μια κοινωνία αφιερωμένη σε κάποιο τέρμα, καταληκτικά υπερ-γήινο, α-χρονικό, πέρα από τα όρια αυτού του κόσμου.

Ο μύθος της αριστερής ηγεμονίας - Βασίλης Βιλιάρδος

Η θριαμβευτική πορεία και η νίκη της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας στηρίχθηκε επί πλέον στην ελκυστικότητα της έννοιας της ελευθερίας – κάτι που είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή του Hayek, με το γνωστό βιβλίο του «Ο δρόμος προς τη δουλεία». Το μανιφέστο δε της «Mont Pelerin Society» αναφερόταν ξεκάθαρα στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια – η οποία, κατά τον ίδιο, προϋποθέτει κυρίως την ατομική ελευθερία. Ποτέ δεν αναρωτήθηκε όμως κανείς εάν μπορεί να είναι ελεύθερος, όταν είναι βουτηγμένος στα χρέη – κάτι που ισχύει επίσης για τα κράτη, η άνοδος των οφειλών των οποίων ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980. Αργότερα χρησιμοποιήθηκαν έντεχνα, για την επιβολή της νεοφιλελεύθερης ιδέας, τα «κινήματα χειραφέτησης» του 1968 – τα οποία τοποθετούνταν εναντίον των κρατικών οργανισμών, των θεσμών του δημοσίου κοκ. Έτσι δημιουργήθηκαν περίεργες συμμαχίες, με απόλυτα αντικρουόμενους στόχους – όπου από τη μία πλευρά βρισκόταν η επαναστατούσα νεολαία, ενώ από την άλλη η οικονομική ελίτ, χωρίς να εμποδίζεται η μεταξύ τους συνεργασία.

.

Ανάλυση

Στη (εφαρμοσμένη) Δημοκρατία δεν είναι απαραίτητο να κερδίζει κανείς μόνο τα χειροκροτήματα του πλήθους των Πολιτών – αλλά, κυρίως, τη συγκατάθεση τους, την απόλυτη συμφωνία τους. Η ερώτηση των ελίτ στην περίπτωση αυτή είναι η εξής: «Πώς πείθει κανείς τις μάζες να ψηφίζουν εναντίον των συμφερόντων τους και εκείνες να χειροκροτούν υποστηρίζοντας στόχους, οι οποίοι αντιτίθενται στην ευημερία ή στις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης τους;» Η απάντηση είναι συχνά εντυπωσιακή, εξαιρετικά εύκολη:

«Τυφλοί από την ψευδαίσθηση της γνώσης, η οποία δημιουργείται από μόνη της και επιτυγχάνεται σε ένα κατασκεύασμα που ονομάζουμε δημόσια συζήτηση, θεωρούμε πως δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο, από τη δύναμη του επιχειρήματος. Οι ιδέες δεν υπερισχύουν όμως επειδή είναι καλύτερες, αντικειμενικότερες ή πολύ πιο σωστά τεκμηριωμένες – αλλά επειδή έχουν τη δύναμη, την εξουσία δηλαδή με το μέρος τους«.

Θα μπορούσε τώρα η δημόσια συζήτηση να περιγραφεί ως ένας τόπος που γίνεται δημοκρατικά η προσπάθεια να πείσει κανείς με έντιμα επιχειρήματα τους άλλους – επίσης όμως, ως ένας τόπος που επιχειρείται η κακοποίηση, η παραπλάνηση και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Σπάνια δηλαδή πείθει αυτός που έχει δίκιο – αλλά, συνήθως, εκείνος που είναι καλύτερα εκπαιδευμένος και ικανότερος ρήτορας, που δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς, που δεν διστάζει να παραπλανήσει, που λέει έντεχνα ψέματα, που δημαγωγεί ανερυθρίαστα κοκ.

Στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό τον φωτιστή των σκλαβωμένων Ελλήνων, Πατροκοσμά

Τις πρεσβείες του μεγάλου ιεραποστόλου 

και φωτιστή των σκλαβωμένων Ελλήνων.

Επιμέλεια, Έρευνα: Σοφία Ντρέκου

Η Ορθόδοξη εκκλησία εορτάζει τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (1714 - 1779), γνωστός και ως Πατροκοσμάς. Το κατά κόσμον όνομά του ήταν Κώνστας, ενώ το επώνυμό του παραμένει άγνωστο. Το 1961 ανακηρύχθηκε άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και εορτάζεται στις 24 Αυγούστου. Ο Άγιος Κοσμάς υπήρξε φωτοφόρος απόστολος του Ευαγγελίου, στα μαύρα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Η Εκκλησία του Χριστού, για να τιμήσει τον αγώνα και την προσφορά του, τον ονόμασε Ισαπόστολο.

Έγνοια του η ελληνική γλώσσα και η ορθοδοξία. 210 Ελληνικά Σχολεία, 1.100 κατώτερα, 4.000 κολυμβήθρες, χιλιάδες φωτισμένες και σεσωσμένες ψυχές μαρτυρούν το τεράστιο ιεραποστολικό του έργο. Αξιοσημείωτη είναι η οικολογική του ευαισθησία και πρωτοπορία σε στιγμές και χρόνια ανύποπτα από τα σύγχρονο προβληματισμό, αφού πίστευε και διακήρυττε πώς όταν ο άνθρωπος εγκαταλείψει τα δέντρα, δεν θα μπορέσει πλέον να επιβιώσει επί γης. 

Ο μαρτυρικός του θάνατος έγινε σύμβολο ελπίδας και νίκης για τους υπόδουλους Έλληνες. Οι κατοπινοί αγωνιστές ορμούσαν στη μάχη τραγουδώντας το γνωστό δίστιχο: «βοήθα μας Αη -Γιώργη και συ Άγιε Κοσμά, να πάρουμε την Πόλη και την Αγιά-Σοφιά», ως πολεμικό εφαλτήριο σάλπισμα! www.sophia-ntrekou.gr

Ο Άγιος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος 

Κοσμάς ο Αιτωλός ο και Φιλοθεΐτης

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, με σκηνές του μαρτυρίου του

εικ. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, με σκηνές του μαρτυρίου του. 

Φορητή εικόνα Ι. Κ. Αγίας Άννης - Καρυών (19ος αι.). 

Από το βιβλίο «Οι Άγιοι του Αγίου Όρους» του 

Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου (εκδ. Μυγδονία).

Μαρτύρησε στο Κολικόντασι της Αλβανίας στις 24 Αυγούστου 1779

Ενοχλήθηκε ο γιγαντοτιτάνιος "αριστερός" και τον ευχαρίστησε ο γιγαντοτιτάνιος "δεξιός"...

Του Γιώργου Χερουβή

ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ!

Ενοχλήθηκε ο κ. Βούτσης, ο "Πολιτικός Γίγας" της αυτοαποκαλούμενης "πρώτη φορά Αριστερά" , από την φράση του άρθρου 113 πού αφορούσε στον σκοπό της... Επιτροπής για τους εορτασμούς για το 1821 και αναφερόταν στην ..."ανάπτυξη εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας με σκοπό τη δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους"..

ση της φράσης λέγοντας:

… "Τι πράγματα είναι αυτά; Το 2019, μετά την κρίση τη δεκαετή, μέσα σε μια παγκοσμιοποίηση όπου δοκιμάζονται τα πάντα, μιλάμε για ενιαίο εθνικό αφήγημα και για ταυτότητα της χώρας; Τραβήξτε το πίσω. Τέτοιες εθνοποιητικές διαδικασίες έγιναν στον 19ο αιώνα που για να υπάρξουν τα έθνη-κράτη δημιουργούνταν το κυρίαρχο αφήγημα. Δημιουργούνται τεράστια ερωτηματικά από μια τέτοια προσέγγιση”. Ο κ. Βούτσης ζήτησε να μην υπάρξει, με την αφορμή της συμπλήρωσης 200 χρόνων από το 1821, “προσπάθεια υπεροχής εθνικολαϊκιστικού χαρακτήρα"….

"Φυσικά" ο υπουργός Επικρατείας της Ν.Δ. κ. Γεραπετρίτης, την αφαίρεσε.

Βιωματική περί Ν. Βούτση αφήγηση:

Θυμάμαι την περίοδο που ήμουν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και συγκεκριμένα τον Δεκέμβρη του 2012, την παρουσία του κ. Βούτση σε μια " εκδήλωση" που διοργάνωσε το τμήμα “δικαιωμάτων” του ΣΥΡΙΖΑ σε μια αίθουσα της Βουλής. Πήγα με τον αγαπημένο μου φίλο και σύντροφο που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, τον Παύλο Τουμανίδη. Ήταν μέλος της επιτροπής εξωτερικών και άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ.

Εισηγητές οι Τσιτσελίκης Kωσταντίνος και Μαυρομμάτης Γιώργος του ΚΕΜΟ*.

Παρόντες όλο το Εθνομηδενιστικό μπλόκ του ΣΥΡΙΖΑ , Σία Αναγνωστοπούλου, Σίσσυ Βωβού , Βασιλική Κατριβάνου , Ζαχαριάδης Αδάμος , κλπ, καθώς και οι Αϊχάν Καρά Γιουσούφ και Χουσεΐν Ζεϊμπέκ , (Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Θράκη).

"Συμπτωματικά " όλοι υπέρμαχοι του ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν στο δημοψήφισμα του 2004. Θυμάστε; Τότε που αν κέρδιζε το ΟΧΙ, θα καταστρεφόταν η Κύπρος και η Ελλάδα.

(Θυμίζω ότι υπέρ του ΝΑΙ στο σχέδιο Ανάν την περίοδο εκείνη ήταν μεταξύ άλλων,ο Γ. Παπανδρέου , ο Κ.Σημίτης, ο George Bush, ο Tony Blair, η Α. Διαμαντοπούλου, η Ντόρα, κλπ. ).

Θυμάμαι - δεν μου είχε ξανασυμβεί ποτέ σε τόσο πυκνό χρόνο, να ακούω τον εισηγητή κ. Τσιτσελίκη , να χρησιμοποιεί πάνω από τριάντα φορές την φράση "Τουρκική Δημοκρατία της βόρειας Κύπρου", όποτε αναφερόταν στο ψευδοκράτος . Θυμάμαι τις αναφορές στο “συμπαγές” Τουρκικό στοιχείο στη Θράκη, τις αναφορές διαφόρων από τους παρευρισκόμενους στις “αντιδραστικές” και “φαντασιακές” θεωρήσεις περί ύπαρξης Ελληνικού Έθνους κλπ, κλπ .

Αυτά μέσα σε αίθουσα του Ελληνικού Κοινοβουλίου με την παρουσία του κ. Βούτση να νομιμοποιεί την όλη διαδικασία .

Αυτή είναι η σημερινή Τουρκία...

ΠΗΓΗ:Iebrahem Muslem

Στη μνήμη του π. Κοσμά του Αιτωλού.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Στη μνήμη του π. Κοσμά του Αιτωλού.

Συμπληρώνονται σήμερα 240 χρόνια από την 24η Αυγούστου 1779, ημέρα που μαρτύρησε, μετά από απόφαση του Κουρτ Πασά χωρίς καμιά επίσημη κατηγορία, στο Κολικόντασι της Αλβανίας, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός ή Πατροκοσμάς! Πέρασε στην Ιστορία σαν ο Ελληνορθόδοξος ιερομόναχος, ιερομάρτυρας, ισαπόστολος, διαφωτιστής και εθνεγέρτης που, όπως λέγεται, ίδρυσε 250 σχολεία μέσα σε δεκαέξι χρόνια. «Η σπουδή της ελληνικής γλώσσας και η ισχυροποίηση των ασθενών εθνολογικώς και γλωσσικώς διαμερισμάτων της εθνότητας, ιδίως των βορειότερων, υπήρξε ένας από τους κυριότερους σκοπούς του.» Αυτοί που τον εχθρεύονταν και τον πολεμούσαν γι αυτό δεν ήταν μόνο Τούρκοι κατακτητές αλλά και Ενετοί, Εβραίοι, κοτζαμπάσηδες και άλλοι πλούσιοι της περιοχής όπου έδρασε. Μαζί του ήταν όμως χιλιάδες πιστοί Χριστιανοί, ακόμα και Μουσουλμάνοι. 

Η μνήμη του παρέμεινε για δεκαετίες ολοζώντανη και μετά τον βίαιο θάνατό του στην κρεμάλα, όπως φαίνεται και από το περιστατικό της ανακομοιδής των λειψάνων του Αγίου από τον Αλή Πασά και τη σχετική λιτανεία μέσα στο αρχοντικό σεράι του, που περιγράφει παραστατικότατα ο βιογράφους του Αλή, ο Γάλλος Jeraumer de la Lauce * : 

«Συναντήσαμε στο δρόμο το λείψανο του Αγίου Κοσμά κι ακολουθήσαμε κι εμείς μαζί με τάλλο πλήθος προς το σεράι. (…) Η πομπή τέλος μπήκε στην κεντρική αυλή γιομάτη κι αυτή από πλήθος (…) Οι Έλληνες καλόγεροι πέρασαν από διπλούς στίχους σωματοφυλάκων του Αλή, παρατεταγμένων από δω κι από κει. Φορούσαν τις επίσημες στολές τους κόκκινες και χρυσοκέντητες και στα σιλάχια τους λαμποκοπούσαν τα καθάρια τους άρματα. Ξαφνικά στο ύψος της μεγάλης σκάλας, πούφερνε στο εσωτερικό του παλατιού παρατήρησα ένα θέαμα περίεργο κι ανεκδιήγητο. Εκατό πενήντα χριστιανόπουλα από κείνα, που ζούσαν στο σεράι, ασπροντυμένα κι ολοκάθαρα, χύθηκαν στον πυλώνα του παλατιού, κρατώντας στα χέρια τους ασημένια θυμιατά. Χανούμισσες με τους διάφανους λευκούς φερετζέδες τους βγήκαν πίσω από τα παιδιά. Ανέβαιναν περίπου σε τριακόσιες και στριμώχθηκαν όλες στο βάθος του πυλώνα από δω κι από κει της μεγάλης πύλης της εισόδου. Από μακριά μούκαναν την εντύπωση ομίλων από άσπρα φαντάσματα. (….)

Έξαφνα είδα τον Αλή να προχωρεί, έχοντας στο πλευρό του μιαν ωραία ξεσκέπαστη γυναίκα. Ήταν η Κυρά Βασιλική ολόμαυρα ντυμένη, που βημάτιζε σεμνά, πλάι στον τύραννο με δακρυσμένα τα μεγάλα της μάτια και κυττάζοντας χάμω ντροπαλά. Κι ενώ οι καλόγεροι, που σήκωναν το λείψανο ανέβαιναν σιγά τις πέτρινες σκάλες, όλο εκείνο το πλήθος γονάτισε. Πρώτος έδωσε το παράδειγμα ο Αλής. Στον πυλώνα, μέσα στην αυλή, τα παιδόπουλα του σεραγιού, οι σωματοφύλακες κι ο άλλος λαός, στο νεκροταφείον απέναντι, έξω στο δρόμο, χιλιάδες άνθρωποι, προσκυνούσαν τον Άγιο γονατιστοί. Η φωνή του παπά ακούστηκε τότε διακριτή κι ηχηρή : «Από λιμού, λοιμού και πολέμου σώσον ημάς Κύριε». Ο Αλής κι η Βασιλική σηκώθηκαν τότε κι ασπάστηκαν μ΄ ευλάβεια τη γυάλινη θυρίδα της ασημένιας κάσσας. Τα παιδόπουλα κουνούσαν τα θυμιατήρια τους, που γιόμιζαν την ατμόσφαιρα μ΄ άσπρα σύννεφα καπνού. Έπειτα όλοι χάθηκαν στο βάθος του σεραγιού κι ο λαός διαλύθηκε έξω.»

Ανακηρύχθηκε Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας το 1961 και η μνήμη του εορτάζεται στις 24 Αυγούστου.

* Περισσότερα στο Φάνης Μιχαλόπουλος, «Κοσμάς ο Αιτωλός», Εναλλακτικές εκδόσεις, 2011.

Νοσταλγία της ευγένειας

από

 Κώστας Βραχνός

Πώς τόσο αιφνιδίως χάθηκε η ευγένεια τριγύρω και αναμεταξύ μας; Μα, πού πήγε η αιδημοσύνη; Την τρομερή αλλαγή πιστοποιούμε ακόμα κι εμείς οι για την ώρα κάπως νεότεροι, εμείς που δεν γνωρίσαμε παρά μόνον ορισμένες ύστατες εκδηλώσεις της: την τήρηση κάποιων προσχημάτων, το παλιό καλό τακτ, την ακρίβεια στα ραντεβού, τον πληθυντικό αριθμό, την αυτονόητη παραχώρηση θέσης, τις ώρες κοινής ησυ­χίας, έννοιες όπως κοσμιότητα και κομψότη­τα, τις μικρές επισημότητες και τα ανώδυνα εθιμικά πρωτόκολλα, την αναμονή και την πρόποση στο τραπέζι, τις φιλόφρονες συ­στάσεις, το κράτημα της θύρας τη σεμνολογία και τη χαμηλοφωνία, την υπομονή στον διάλογο και παντού, την τάξη στη σχολική αίθουσα, την ευπρέπεια στους δημόσιους χώρους, τη μειλίχια οδήγηση, την ιπποσύνη προς τις γυναίκες -και όχι μόνο—, την χείρα βοηθείας, τον εξυπηρετικό μπάρμαν, το «από καλή οικογένεια», το «με συγχωρείτε», το «ευχαριστώ», το «παρακαλώ» και το «με τις υγείες σας», το καλωσόρισμα και την κατευόδωση, το «χαίρετε» στο ασανσέρ, το α­γουροξυπνημένο χαμόγελο, την ερυθρίαση, την αμηχανία, τον ξερόβηχα.

Κανείς δεν διανοείται να ισχυριστεί ότι «παλιά» οι άνθρωποι ή οι Έλληνες ήταν «κα­λοί» και ότι σήμερα «χάλασαν». Το ότι, όμως, ο μακαρισμός του παρελθόντος αποτελεί αναμφίλεκτη ιστορικο-εθνολογική σταθερά ή το ότι η ποιότητα ζωής, η ομορφιά, η χαρά, η τιμή, το νόημα είναι έννοιες μη μετρήσιμες δεν σχετικοποιεί ούτε υποβαθμίζει κατ’ α­νάγκην μια διαπίστωση που κάνει λόγο για εμφανή ποιοτική φθίση ενός είδους ή γέ­νους. Ο Unamuno, «προοδευτικός της πα­ράδοσης», παρατηρεί το 1910: «Πάντοτε υπήρχε όχλος, δεν χωράει αμφιβολία. Όμως, μου φαίνεται ότι ο όχλος άλλων καιρών ήταν πιο σεβαστικός απ’ τον σημερινό, ότι ήξερε να αγνοεί και να σέβεται εκείνους που ήξεραν περισσότε­ρα απ’ αυτόν». Εξέλιξη δεν θα πει βελτίωση. [Ούτε στάση θα πει συντήρηση]. Σε κάθε στερεότυπη ελεεινολόγηση σοβεί η πεποί­θηση μιας αχρείαστης μεταλλαγής, ενός επιπόλαιου αφανισμού, μιας αυτοκτονικής πτώχευσης. Ο εφησυχασμός, λοιπόν, στην αλήθεια ότι αρχαιόθεν οι πρεσβύτεροι ελεεινολογούν τους νεότερους παραβλέπει την ισότιμη αλήθεια ότι ορισμένες άξιες δεν διαρκούν αιωνίως και ότι με την ελάχιστη φροντίδα μπορούμε ν’ αποτρέψουμε τη μη αναστρέψιμη στρέβλωση ή τον οριστικό χα­μό ενός πράγματος, του οποίου τη ζωτική α­νάγκη επίκειται να νοσταλγήσουμε σφόδρα αμέσως ή αργότερα, πάντως υπερβολικά αρ­γά. Κάναμε π.χ. τα περιβόλια μας πολυκατοι­κίες και σήμερα στενάζουμε που δεν υπάρ­χει πράσινο.