H ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΩΝ ‘ΘΕΩΝ’, ΜΙΑ ΟΡΑΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ ΔΕΚΑ ΙΔΕΕΣ

Άρθρο του Pierluigi Panza                                                                                     

Μετάφραση: Ιωάννης Αυξεντίου

Γύρω στο δέκα χιλιάδες πριν από το Χριστό, οι κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες προγονοί μας άρχισαν να εγκαθίστανται σε χωριά ψαράδων, να εκτρέφουν ζώα, να καλλιεργούν το σιτάρι και να υπερασπίζονται  εδάφη που περιβάλλοταν από μία περίφραξη. Έτσι, ξεκίνησε μία ιδέα οργάνωσης που τελειοποιόταν με την ανάπτυξη της γραφής, που μας παράδωσε πάνω σε πέτρες ή ρολά τα ονόματα των θεών, των μύθων και των νόμων της κοινότητας. Οι θεοί -κάθε πολιτισμός είχε τους δικούς του αλλά είναι συγκρίσιμοι- μπορεί να ερμηνευθούν ως αρχέτυπα που συνθέτουν ταυτότητες, νόμους, ήθη και παραδόσεις των εγκατεστημένων κοινωνιών και δείχνουν τα ανυπέρβλητα όρια της γνώσης και των τεχνικών εφαρμογών, πέραν των οποίων υπάρχει η Ύβρις, δηλαδή η αλαζονική πρόκληση στο άπειρο. 

Η ερώτηση που το τελευταίο βιβλίο του Marcello Veneziani θέτει είναι η ακόλουθη: με ποια χαρούμενη ασυνειδησία η σύγχρονη κοινωνία εγκατέλειψε αυτή τη μορφή ανθρώπινης ανάπτυξης που άρχισε πριν από 12 χιλιάδες χρόνια. Αυτό το δοκίμιο πάνω στα ‘ουσιαστικά και αποφασιστικά πράγματα’, συνοψίζει σχεδόν όλη τη διαδρομή του κριτικού της κουλτούρας Marcello Veneziani. Για το συγγραφέα, η παράδοση, η κοινότητα και η πνευματική αξία της ζωής είναι συνθήκες – συμβολισμένες  από τους θεούς- οι οποίες τίθενται ως επαναστατικές για τη σύγχρονη, μηδενιστική, πραγματιστική και ατομικιστική κοινωνία, η οποία κρατιέται ενωμένη μόνο από το εργαλείο της παγκοσμιοποίησης, το χρήμα. Όποιος δεν πιστεύει στις ίδιες αξίες πιστεύει στο χρήμα ως το ενοποιητικό μέσο ανταλλαγής, περισσότερο από τις θρησκείες και τις αυτοκρατορίες. Οι ‘θεοί’, δηλαδή οι δέκα λέξεις-κλειδιά του Δεκάλογου στις οποίες ο Veneziani κοιτά με νοσταλγία, είναι μίσχοι που μπορούν να προσανατολίσουν μία μελλοντική αρχαία ανάπτυξη του κόσμου.

Εργοστάσιο ΕΛΛΕΝΙΤ Χαλκίδα: Το άγνωστο "Τσέρνομπιλ της Ελλάδας"

Από τους 250 εργαζόμενους στο εργοστάσιο “Ελλενίτ” στη Νέα Λάμψακο Χαλκίδος, 72 άτομα αποδεδειγμένα έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας του αμιάντου και ένας άγνωστος αριθμός κατοίκων των γύρω περιοχών.Όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά κάποια δημοσιεύματα: ” Τα φουγάρα που κάθε βράδυ κάπνιζαν με νέφος αμίαντου την ατμόσφαιρα επιβάρυναν καθοριστικά την υγεία των κατοίκων του χωριού”. Αξίζει να σημειωθεί οτι σήμερα, 28 χρόνια μετά το κλείσιμο του εργοστασίου, 200 από τους εργαζόμενους δεν ζούν πιά χτυπημένοι από καρκίνο.

Το 1961 σε έκταση 100 στρεμμάτων, εγκαινιάστηκε το εργοστάσιο παραγωγής αμιαντοτσιμέντου «Ελλενίτ». Αρχικά απασχολούσε 250 εργαζόμενους σε όλα τα στάδια παραγωγής, οι οποίοι όμως δεν γνώριζαν απολύτως τίποτα για τις επιπτώσεις του αμίαντου στην υγεία.
Τι κι αν η πρώτη επιστημονική έρευνα για τις συνέπειες του αμίαντου έγινε το 1898; Στην Ευρώπη και την Ελλάδα έπρεπε να περάσει περίπου ένας αιώνας για να αποφασισθεί η απόσυρσή του.

Μέχρι και 1978 δεν υπήρχε καμία ενημέρωση για την επικινδυνότητα του αμίαντου. Οι εργάτες ανυποψίαστοι έπαιρναν το κολατσιό τους πάνω στα σακιά με το καρκινογόνο υλικό ή ξάπλωναν εκεί για να ξεκουραστούν.

ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ:"ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, πατριωτισμός σημαίνει αφοσίωση σε έναν τόπο και σε έναν τρόπο ζωής"

"ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ, πατριωτισμός σημαίνει αφοσίωση σε έναν τόπο και σε έναν τρόπο ζωής, τους οποίους κάποιος, ενδεχομένως, θεωρεί τους καλύτερους του κόσμου, αλλά χωρίς να επιδιώκει να τους επιβάλει στους άλλους.

 Στρατιωτικά και πολιτισμικά, ο πατριωτισμός είναι από την ίδια τη φύση του αμυντικός. Ο εθνικισμός, όμως, δε μπορεί να αποσυνδεθεί από τη "θέληση για δύναμη"....."

[ΤΖΟΡΤΖ ΟΡΓΟΥΕΛ.....γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου το 1903...]

ΠΗΓΗ: Νίκος Σταθόπουλος

Ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για Αιγαίο, ελληνοτουρκικά και S400 από την Αλ. Παπαρήγα

«Σήμερα δεν κρύβεται πια ότι η συμφωνία των Πρεσπών είναι αμερικανοΝΑΤΟϊκή και ευρωενωσιακή και γι΄ αυτό δυνητικά μπορεί να αξιοποιηθούν αν χρειαστεί ζητήματα όπως “μακεδονική” εθνότητα, “μακεδονική γλώσσα”. Εξίσου σοβαρό είναι ότι ευρωατλαντικοί ηγέτες και ο κ. Τσίπρας υποστηρίζουν ότι η συμφωνία αυτή αποτελεί παράδειγμα και οδηγό “λύσης” για το Κυπριακό, το Παλαιστινιακό και στο Αιγαίο» τονίζει η Α. Παπαρήγα.

Αναφορικά με το Αιγαίο σημειώνει ότι ακόμα και αν αποφευχθεί θερμό επεισόδιο δεν δικαιολογείται εφησύχαση του λαού όταν η περιοχή φλέγεται, προσθέτοντας: «Η ένταση στο Αιγαίο είναι όπλο, στα χέρια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, άσκησης εκβιασμών και στο εσωτερικό της κάθε χώρας, ώστε να προετοιμάζονται οι λαοί να δεχθούν αρνητικές για τα συμφέροντα τους “λύσεις”, να δέχονται αδιαμαρτύρητα οι χώρες τους να μετατρέπονται απ΄ άκρη σε άκρη σε αμερικανοΝΑΤΟϊκή βάση εξαπόλυσης πολέμων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασε και τη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, τα έδωσε όλα. Η ΝΔ, το Κίνημα Αλλαγής δεν άνοιξαν το στόμα τους, επιδοκίμασαν. Για τον κ. Βαρουφάκη επίσης δεν υπάρχει θέμα, επικροτεί».

Επισημαίνει, επίσης μεταξύ άλλων, ότι «το Κυπριακό που από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ έχει “ξεχαστεί” ως πρόβλημα εισβολής κατοχής, οδηγείται από την προμελετημένη διχοτόμηση στη ντεγιούρε. Τσιμουδιά γι΄ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ, το ΜΕΡΑ κλπ. Όλοι καλύπτονται πίσω από την θέση περί “δίκαιης και βιώσιμης λύσης” (το προσφιλές τσιτάτο των ιμπεριαλιστών)».

Η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, και επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Κόμματος σε συνέντευξή της στην ε/φ “Τα Νέα”, αναφέρει ότι το ζητούμενο από τις κάλπες της 7ης Ιουλίου «δεν είναι αν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση ή συνεργασίας με τα προσωπεία της Κεντροδεξιάς ή Κεντροαριστεράς, αλλά αν ένα μεγαλύτερο μέρος του λαού στείλει ψήφο- μήνυμα χειραφέτησης από την ασφυξία των ψεύτικων διλημμάτων του μονοδρόμου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αυτοπεποίθησης στην δύναμή του να δώσει δυναμική στον αγώνα για τα οξυμμένα προβλήματα του, ετοιμότητας απάντησης στη νέα βάρβαρη ατζέντα της ΕΕ, να βάλει εμπόδια, να αποσπάσει να διεκδικήσει τα δικαιώματα του».

Τονίζει την αναγκαιότητα ανάδειξης ισχυρής και αποτελεσματικής εργατικής-λαϊκής αντιπολίτευσης με ενίσχυση του ΚΚΕ στην κάλπη και συμπόρευσης νέων δυνάμεων μαζί του στο κίνημα, προσθέτοντας «η εργατική- λαϊκή αντιπολίτευση δεν είναι αυτοσκοπός, είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης για την αντιμετώπιση οξυμμένων προβλημάτων, αλλά και της συγκέντρωσης δυνάμεων με λαϊκή επιλογή την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων, την εργατική, λαϊκή εξουσία».

Αναφέρει ότι αν το ΚΚΕ το 2012 και το 2015 έμπαινε σε κυβέρνηση συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ έχοντας «υποχωρήσει στην πίεση της λαϊκής ελπίδας και αυταπάτης -που είχε προσχεδιασμένα καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ- θα ήμασταν συνένοχοί του» ενώ το χειρότερο θα ήταν ότι «δεν θα είχαν και αυτοί οι αγώνες που ξεδιπλώθηκαν, χάρις στους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε έστω και αυτές τις παραχωρήσεις».

Είπε ότι οι διαφορές μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ «βρίσκονται βασικά στην τακτική προσεταιρισμού, χειραγώγησης και παθητικοποίησης του λαού, των αγωνιστικών δυνάμεων», ενώ ακόμα και όταν παίρνουν τον τόνο οξύτατης πόλωσης «αποτελούν στήριγμα για το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα».

Επισήμανε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «με το δικό του τρόπο ενισχύει την συντηρητικοποίηση, την παθητικοποίηση, τη μοιρολατρία και τον “εκσυγχρονισμένο” αντικομουνισμό».

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, και ένα "σύνθημα" ...

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, και ένα "σύνθημα" ...

Του Γιώργου Γκόντζου

Στο άγαλμα του Μητροπολίτη Γρεβενών Αιμιλιανού Λαζαρίδη, ο οποίος στις 30 Σεπτεμβρίου 1911, κατά τη μετάβασή του στην εκκλησία του χωριού Γκριντάδες όπου θα λειτουργούσε, δολοφονήθηκε από τους κομιτατζήδες μαζί με τον διάκονο Δημήτριο Αναγνώστου και τον συνοδό-αγωγιάτη του, άγνωστοι άφησαν την γνωστή σφραγίδα τους: "ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΓΕΝΝΙΕΣΑΙ ΟΥΤΕ ΓΙΝΕΣΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΤΑΝΤΑΣ". Την ίδια χρονική περίοδο, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, που δεν ΞΕΧΑΣΕ, την πατρίδα του την Νιγηρία, την οποία αναγκάστηκε η οικογενειά του να εγκαταλείψει, στο εσωτερικό του σακακιού που φορούσε κατά την παραλαβή του τίτλου MVP του NBA, είχε ράψει εικόνες από τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, μέρος της ιστορίας, της νέας του πατρίδας της Ελλάδας...

Διαβάζοντας την ομιλία του, με βάση τις γνωστές "αφηγήσεις", δεν αποκλείεται, ανοήτοι μεν - συνειδητοί διαστρεβλωτές δε, να τον συμπεριελάβουν στις γνωστές "λίστες", ενώ εξ αιτίας της συγκεκριμένης ενδυματολογικής επιλογής του, όπως με λεπτή ειρωνεία σημειώνει σε σχόλιό της η Μαίρη Τεκτονοπούλου, ελπίζει πως "σύντροφοι δεν θα τον αποπάρουν και δεν θα τον χαρακτηρίσουν εθνικιστή".

Είπε μεταξύ άλλων ο Γιάννης Αντετοκούνμπο:{..}Ευχαριστώ τον Θεό που με έφερε σε αυτή τη θέση που είμαι σήμερα. Οτι κάνω τα κάνω μέσω Αυτού{..}

{..}Ευχαριστώ τους Ελληνες και τους Νιγηριανούς που με στηρίζουν. Είναι 6 το πρωί στην Ελλάδα, αλλά ξέρω ότι είναι δίπλα μου γιατί μου στέλνουν μηνύματα. Θέλω να πω ένα ευχαριστώ στον πατέρα μου αν και δεν είναι εδώ. Πριν δύο χρόνια είχα ένα στόχο. Να γίνω ο κορυφαίος παίκτης στο πρωτάθλημα. Και το αφιερώνω σε αυτόν γιατί πάντα μου έλεγε να δουλεύω πιο σκληρά, ακόμη κι όταν πονούσα. Όταν είμαι στο παρκέ, σκέφτομαι αυτόν. Ευχαριστώ και τα αδέρφια μου γιατί είναι εδώ μαζί μου και είναι τα πρότυπά μου. Σας αγαπώ. Οπως και την μητέρα μου. Δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον σου και δεν μπορείς να το πιστέψεις, αν δεν έχεις ένα γονιό. Και η μητέρα μου είναι η κολόνα της οικογένειας. Η πραγματική ηρωίδα μου{..}.

Με αυτά και μ' αυτά απορώ ακόμα που δεν τον κατέταξαν ως..... θιασώτη της χουντικής ρήσης "Πατρίς ,θρησκεία, οικογένεια"......

Ως υστερόγραφο ένα σχόλιο από το παρελθόν . γιατί ανάλογες προσεγγίσεις εξακολουθούν και σήμερα να υφίστανται: {...}Πριν από καιρό είχα εξοργιστεί με τον τίτλο αριστερού - left Αγγλιστί- ιστολογίου: ''Το top 10 του Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ - Έτσι για να τη... σπάσουμε στους χρυσαυγίτες ''.Σημείωνα μεταξύ άλλων: ''Όχι φίλοι... Αυτό δεν είναι αντιρατσισμός, αντιφασιστική προσέγγιση, ή φιλομεταναστευτική άποψη... Οι επιδόσεις ενός αθλητή, ενός νέου ανθρώπου που περνά θριαμβευτικές προσωπικές στιγμές, χαρίζοντας ευτυχία στους δικούς του ανθρώπους, που ξεπέρασε κάθε δυσκολία στην πατρίδα μας που μπορεί να δημιουργηθεί από το γεγονός πως έχει διαφορετικό χρώμα, προέρχεται από μια μακρινή χώρα, δεν αντιμετωπίζονται με αυτό τον τρόπο.  Δεν είναι ο ίδιος και οι αθλητικές επιτυχίες του ''εργαλείο'',''όχημα'', προς εκμετάλλευση για να τη.... ''σπάσετε στους χρυσαυγίτες''. Αυτή η αναφορά είναι βαθιά περιφρόνηση προς τον ίδιο την προσωπικότητά του και ότι εκπροσωπεί, είναι στην ουσία χυδαιότητα καλυμμένη ..''

Αναλυτικά όσα είπε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο:

Πρώτα από όλα θέλω να ευχαριστήσω τον θεό που με ευλόγησε με αυτό το ταλέντο για να βρίσκομαι στη θέση που βρίσκομαι σήμερα. 
Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό που με έβαλε σε αυτή τη θέση, όλα αυτά τα κάνω με τη βοήθειά του. Θέλω να ευχαριστήσω την ομάδα μου, πρώτα από όλα τους συμπαίκτες μου, χρειάζεται περισσότερο από έναν παίκτη για να κερδίσει 61 παίκτη. Όλοι ήταν έτοιμοι να έρθουν στον πόλεμο μαζί μου. Θέλω να ευχαριστήσω το προπονητικό επιτελείο που μας πίεζε καθημερινά και μας δίδαξε αυτά που κάνουν καθημερινά για εμάς. 
Θέλω να ευχαριστήσω τους ιδιοκτήτες των Μπακς, οι οποίοι πίστεψαν σε εμένα που ήμουν 18 όταν ήμουν στην Ελλάδα. Με εμπιστεύτηκαν. Θέλω να ευχαριστήσω την πόλη του Μιλγουόκι, την Ελλάδα και τους Νιγηριανούς που με στηρίζουν. Τώρα είναι 6 το πρωί στην Ελλάδα και μένουν ξύπνιοι για να με παρακολουθήσουν. 
Θέλω να ευχαριστήσω τον πατέρα μου, ο οποίος δεν βρίσκεται κοντά μας. Πριν από δύο χρόνια είχα έναν στόχο, να γίνω ο κορυφαίος του πρωταθλήματιος. Πάντα όταν περνάω στο παρκέ σκέφτομαι τον πατέρα μου, ο οποίος με πίεζε περισσότερο να γίνω καλύτερος και μου έλεγε ότι μόνο έτσι θα τα καταφέρω. 
Σας αγαπώ πολύ. Είστε τα πρότυπά μου. Σας ευχαριστώ για όλα όσα κάνατε για εμένα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω την εκπληκτική μου μητέρα, τη Βερόνικα. Είναι η ηρωίδα μου. Δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον σου, αλλά αν δεν έχεις καλό γονιό δεν μπορείς να προβλέψεις το μέλλον σου. Πρόκειται για το στήριγμά μου. 
Προφανώς θέλω να ευχαριστήσω τους ατζέντηδές μου, ευχαριστώ που με πιστέψατε σε εμένα και δεν… με ενοχλείτε πολύ. Αυτό είναι μόνο η αρχή για εμένα. 
Στόχος μου είναι να κατακτήσω το πρωτάθλημα. Όπως μου είχε πει ο πατέρας μου, πάντα να θέλεις τα περισσότερα χωρίς να είσαι άπληστος.

Στην κορυφή του κόσμου: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο MVP του ΝΒΑ - «Ευχαριστώ την Ελλάδα»

Πρόκειται για τον δεύτερο Ευρωπαίο, μετά τον Γερμανό Νοβίτσκι, που κατακτά το βραβείο - Το παρέλαβε με συγκινητική ομιλία, δάκρυα στα μάτια και σακάκι με τον Παρθενώνα! - Βραβείο καλύτερου προπονητή και για τον τεχνικό των Μπακς

Την κορυφαία διάκριση - μέχρι την επόμενη - της καριέρας του απολαμβάνει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ο οποίος αναδείχθηκε πολυτιμότερος παίχτης του ΝΒΑ για την σεζόν που πέρασε. Πρόκειται για τον δεύτερο Ευρωπαίο, μετά τον Γερμανό Ντιρκ Νοβίτσκι και το 2007 με τη φανέλα του Ντάλας, που κέρδισε το σχετικό βραβείο MVP!

Πρόκειται για την ανταμοιβή και αναγνώριση των προσπαθειών του Γιάννη Αντετοκούνμπο ο οποίος οδήγησε τους Μπακς στο καλύτερο ρεκόρ σε όλο το ΝΒΑ καθώς ο ηγέτης των Μπακς μέτρησε 27,7 πόντους, 12,5 ριμπάουντ και 5,9 ασίστ.

Ο Έλληνας φόργουορντ ήταν εμφανώς συγκινημένος ενώ σε ορισμένες στιγμές δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

ΟΙ ΔΥΟ ΔΡΟΜΟΙ - Ο ΕΝΑΣ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΥΡΕΛΙΩΝ

Του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Με την τελική αποχώρησή μου το 1999 από το ΚΚΚΑΣΟΡ, αυτό ήταν πλέοντο υπαρκτό του όνομα, ήθελα εκτός των άλλων να δημιουργήσω έναν άλλο πόλο της  Δημοκρατικής Παράταξης.

Προέβλεπα τον εκφυλισμό, την συρρίκνωση της, τον αρνητικό της ρόλο στην εξέλιξη, το γίγνεσθαι της χώρας. Δέστε το κείμενο της αποχώρησης μου από το ΠΑΣΟΚ  ( στο Ελληνική Πολιτική Παιδεία). Η ιστορία μου έδωσε δυστυχώς δίκαιο. Η πολιτική είναι πρόλογος και όχι παρακμιακός επίλογος.

Στην δημιουργία ενός άλλου πόλου αποσκοπούσαν οι πρωτοβουλίες μου τόσο το 2000 όσο και το 2004. Πολύ περισσότερο η θεωρητική επιστημονική επεξεργασία μιας αυτόχθονης πολιτικής, προγραμματικής και σχεδιαστικής παιδείας.

Τα εμπόδια, τα τείχη που υψώθηκαν ήταν προμελετημένα, πονηρά και άγρια.

Η Δημοκρατική παράταξη στηριζόμενη στον υγιή επαρκή μορφωτικά και πολιτικά πόλο της θα συνέχιζε ηγεμονικά επαναθεμελιώνοντας  , εμπλουτίζοντας    και ανανεώνοντας αληθινά την πολιτική ζωή στη χώρα. Η χώρα ήταν και είναι φτωχή πολιτικά. Αυτό απαγορεύθηκε  από τους μηχανισμούς του ψευτοκατεστημένου  γραφειοκρατικο-κομματικούς, τηλεοπτικούς, παρακρατικούς. 

Η εκφυλιστική και διαρκώς συρρικνωμένη εκδοχή της μετά έναν ένοχο κύκλο καταστρεπτικό για την χώρασκεπάζεται σήμερα με τα κουρέλια της ή τις στρατολογήσεις νέων κουρελιών πριν την εξαφάνιση της η οποίαθα είναι καθαρτήρια και απελευθερωτική για την χώρα, για την Δημόσια Ζωή, την Δημόσια Συζήτηση, τον Λόγο.

                                                   Μιχάλης Χαραλαμπίδης

                                                     Αιξωνή – Ιούνιος 2019

Κύπρος: Μα, τι μας λέτε, ρε σαΐνια, δεν σας αρέσουν ούτε οι κυρώσεις κατά της Τουρκίας;

  του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Ακόμα και κυρώσεις να επιβληθούν από τις Βρυξέλλες δεν θα γίνει τίποτε, σου λέει ο άλλος παριστάνοντας τον σοφό, δεν θα κάνει πίσω η Τουρκία, δεν θα λυθεί το Κυπριακό… Κι αυτό που έγινε τώρα με το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων και τη Σύνοδο Κορυφής, δεν είναι τίποτε, είναι μόνο λόγια…

Τα λένε για να μηδενίζουν τα πάντα, και να φτάσουν τελικά στο συμπέρασμα, που εξ αρχής έχουν στο μυαλό τους: δεν μπορεί να γίνει τίποτε, καλύτερα να πάμε στην Τουρκία να μοιράσουμε το αέριο και την Κύπρο να τελειώνουμε. Κι αν ήταν μια άποψη στηριγμένη σε γεγονότα, αν έδειχναν δηλαδή μια προοπτική, εντάξει να το σκεφτείς. Αλλά, είναι απλώς η συνέχεια των ψευδαισθήσεων. Ότι, δήθεν, η Τουρκία θα μοιράσει μαζί μας το φυσικό αέριο και θα ηρεμήσει. Το θηρίο. Που είναι βέβαιο πια ότι δεν την ενδιαφέρει ο διαμοιρασμός, ότι το μόνο που δέχεται είναι να ξεκουμπιστούμε από την Κύπρο για να εκπληρωθεί το όνειρο επανάκτησης της νήσου. Αν ήταν να ξεκουμπιστεί η Τουρκία από την Κύπρο και να μας αφήσει να ζήσουμε σε μια ειρηνική και ευημερούσα πατρίδα, ας το πάρει όλο το φυσικό αέριο, δεν θέλουμε διαμοιρασμό, φτάνει να πάρει την ανομία της και να φύγει. Όμως, δεν είναι έτσι. Και το ξέρουμε πολύ καλά, πλέον.

Αυτό έχουμε να αντιμετωπίσουμε κι όχι την πολιτική ισότητα του Ακιντζί ή τα δύο κράτη του Οζερσάι. Επομένως, προσφέρουν κάκιστη υπηρεσία όσοι κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν αυτό και δίνουν παραστάσεις διαλλακτικότητας, καλώντας μας να μπούμε σε διάλογο, την ώρα που κάθε συνδιαλλαγή εκ μέρους μας υπό τις συνθήκες που δημιουργεί η Άγκυρα στην κυπριακή ΑΟΖ, δεν είναι τίποτε άλλο από αποδοχή εκ μέρους μας του ρόλου και των ανύπαρκτων δικαιωμάτων της στην πατρίδα μας. Μας καλούν ουσιαστικά να εκχωρήσουμε τη νόμιμη κυριαρχία του κράτους απευθείας στην Τουρκία, όχι στους Τουρκοκύπριους, έναντι διαπραγμάτευσης για όση κυριαρχία απομείνει. Διότι, λένε, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Όμως, είναι επιλογή η παράδοση; Είναι επιλογή να γίνει η γενιά μας η τελευταία γενιά Ελληνοκυπρίων σε αυτό το νησί;

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έγιναν σημαντικά βήματα, που δείχνουν ποιον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε, δείχνουν ποια είναι η μοναδική μας επιλογή. Οι αποφάσεις του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων την προηγούμενη Τρίτη και της Συνόδου Κορυφής προχθές, είναι οι πιο ισχυρές αποφάσεις υπέρ της Κύπρου που ελήφθησαν από την ένταξη του 2004. Όσοι μηδενίζουν αυτές τις αποφάσεις δεν το κάνουν επειδή αδυνατούν να αντιληφθούν την αξία τους, αλλά επειδή έμειναν κολλημένοι στις ψευδαισθήσεις της λύσης κυπριακής ιδιοκτησίας, που μέχρι τώρα αποδείχτηκαν καταστροφικές. Δεν έχουμε, λοιπόν, άλλη επιλογή παρά μόνο να εργαστούμε στην Ευρώπη για να αποκτήσουν περιεχόμενο οι αποφάσεις που μας στηρίζουν. Χρειάζεται δουλειά ακόμα για να ληφθούν πρακτικά μέτρα κατά της Τουρκίας. Πρέπει να γίνει, όμως. Προπάντων, προς την κατεύθυνση κυρώσεων που θα έχουν οικονομικό κόστος. Μπορεί να μην κλονίσουν τους ανισόρροπους της Άγκυρας ούτε οι κυρώσεις. Είναι πιθανό. Αλλά, να το ξαναπώ: Δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να το προσπαθήσουμε.

Εικαστικά, έτος μηδέν;

Εξ αφορμής του συνεχιζόμενου φιάσκου της Άρτ Αθήνα

Του Μάνου Στεφανίδη

Δεν μου αρέσει να γίνομαι μάντης κακών αλλά νομίζω πως διανύουμε το έτος μηδέν των εικαστικών μας πραγμάτων. Ποτέ άλλοτε, πλην της χούντας, δεν θυμάμαι τέτοια παρακμή σε θεσμικό επίπεδο, κρατικό ή ιδιωτικό. Αφορμή για την σημερινή ιερεμιάδα αποτελεί η καθίζηση, μετά από τόσα χρόνια εντυπωσιακής παρουσίας, της Αρτ Αθήνα η οποία φέτος διανύει την χείριστη οργανωτικά και επικοινωνιακά φάση της, με το μέλλον της να διαγράφεται είτε δυσοίωνο είτε ανύπαρκτο. Η ακατανόητη όσο και άδικη απομάκρυνση του Αλέξη Κανιάρη από την οργανωτική διεύθυνση της Άρτ Αθήνα ήταν η απαρχή των μυρίων κακών που επακολούθησαν. Ο Κανιάρης συκοφαντήθηκε σκαιά, οδηγήθηκε στα δικαστήρια, κι ενώ η δικαιοσύνη τον αποκατέστησε πανηγυρικά ούτε οι επικεφαλής του ΠΣΑΤ ζήτησαν συγγνώμη, ούτε οι ελληνικές γκαλερί άλλαξαν πολιτική και νοοτροπία. Τούτων δοθέντων τα χειρότερα έπονται.

‌ Επειδή, ποτέ άλλοτε η ανυπαρξία των θεσμών αλλά και η έντονη κρίση όλων των παραμέτρων που συγκροτούν όσα ονομάζουμε εικαστική κοινότητα - δηλαδή η αγορά και οι σχολές τέχνης, οι συλλέκτες, τα μουσεία, η επίσημη, πολιτιστική πολιτική κλπ. - δεν έχουν να επιδείξουν τόσο αρνητικές επιδόσεις. Μόλις το 1987(!) έγινε η τελευταία Πανελλήνια, Εικαστική Έκθεση, η λεγόμενη Πανελλήνια της Μελίνας, δηλαδή πριν από 32 ολόκληρα χρόνια, και έκτοτε άκρα του τάφου σιωπή από πλευράς κρατικής οργάνωσης μιας αντιπροσωπευτικής πανελλήνιας, εικαστικής έκθεσης... Την θέση της πήραν οι ιδιωτικές γκαλερί μέσω του επιτυχημένου θεσμού Αρτ Αθήνα για να φθάσουμε σταδιακά στη σημερινή διάλυση.

Η πρώτη Πανελλήνια, υπενθυμίζω, οργανώθηκε το 1938 στο Ζάππειο και έκτοτε παρουσιαζόταν κανονικά κάθε δύο χρόνια με το κράτος να είναι παρόν και το υπουργείο Παιδείας να προβαίνει σε στοχευμένες, αναλογικά, αγορές. Αργότερα το αντικατέστησε το Υπουργείο Πολιτισμού ενώ η Εθνική Πινακοθήκη, ήδη από την δεκαετία του '70, διέθετε κάθε χρόνο ένα σημαντικό ποσόν από τον προϋπολογισμό της για να αγοράζει έργα πρωτοεμφανιζόμενων ή και καταξιωμένων καλλιτεχνών ώστε να εμπλουτίζει τις συλλογές της. Πρωταθλητής των αγοραστικών επιδόσεων εκείνη την εποχή, ήταν ο αείμνηστος διευθυντής της Δημήτρης Παπαστάμου. Ο οποίος αγόραζε μάλιστα από τις γκαλερί και σπάνια από συλλογές ή από εργαστήρια ακριβώς για να τονώνει αλλά και τρόπον τινά να ρυθμίζει την αγορά τέχνης. Το καθεστώς αυτό λειτουργούσε απολύτως θετικά, παρά τα - αναπόφευκτα - μικροσκάνδαλα τα οποία γνωρίζουν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ του Κολωνακίου - προς τους συλλέκτες οι οποίοι διέθεταν έτσι ένα grosso modo επίσημο μέτρο σύγκρισης. Παράλληλα αγόραζαν και οι Τράπεζες με επικεφαλής την Εθνική, την Τράπεζα της Ελλάδος αλλά και την Αγροτική, την Πίστεως κλπ.

Έτοιμη να τινάξει στον αέρα την Ευρωζώνη η Ιταλία!

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Στην ΕΕ δεν σήμανε συναγερμός, ούτε για το πολύ υψηλό έλλειμμα της Ιταλίας, που υπερβαίνει το αντίστοιχο της Ελλάδας, όταν κρίθηκε απαραίτητη η είσοδός της στο ΔΝΤ, αλλά ούτε και για την στασιμότητα της οικονομίας της, που τροφοδοτεί υψηλή ανεργία και συνεχή αύξηση του χρέους της, ως ποσοστό στο ΑΕΠ. Αντιθέτως, ανέβηκε στο κόκκινο το θερμόμετρο του πανικού, με την είδηση ότι η Ιταλία ετοιμάζει ένα παράλληλο σύστημα πληρωμής, το Mini-BOT. Η ιταλική κυβέρνηση έσπευσε να υποβαθμίσει τη σημασία του, υποστηρίζοντας απλώς, και χωρίς άλλες επεξηγήσεις, ότι πρόκειται για μεθόδευση, που θα επιτρέψει την ταχύτερη πληρωμή του χρέους της. Το Mini-BOT, προοίμιο της εξόδου από το ευρώ;

Ωστόσο, οι λόγοι αυτής της ανησυχίας στους κόλπους της ΕΕ, που εκλαμβάνουν αυτό το σύστημα του Mini-BOT, ως έναρξη διαδικασίας για την έξοδο της Ιταλίας από την Ευρωζώνη, έχουν πολλαπλά στηρίγματα. Καταρχήν, η προσφυγή της χώρας σε Mini-BOT ετοιμάστηκε με απόλυτη μυστικότητα, εμφανίστηκε με χαμηλούς τόνους, αποφεύχθηκε η γνωστοποίηση των λεπτομερειών αυτής της επιλογής και το σπουδαιότερο, έτυχε γενικής αποδοχής, ακόμη και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Η μυστικότητα αυτή ερμηνεύεται από πολλούς ως προσπάθεια μη διαρροής του τελικού στόχου, μέχρι την ύστατη στιγμή, ώστε να μην υπάρξει μαζική και πανικόβλητη προσφυγή των πολιτών στις τράπεζες. Επιπλέον, οι ανησυχίες της ΕΕ δικαιολογούνται και από το γεγονός ότι αυτοί που τώρα απαρτίζουν την κυβέρνηση της Ιταλία ουδόλως απόκρυψαν, προεκλογικά, ότι είναι εναντίον του ευρώ, ενώ η συνύπαρξή τους με αυτό στη συνέχεια ήταν εμφανώς συγκαταβατική.

Δηλαδή, ουσιαστικά, ουδέποτε παραιτήθηκαν από την αρχική τους πρόθεση να εγκαταλείψουν την Ευρωζώνη, την οποίαν αντιμετώπισαν ως προσωρινό «αναγκαίο κακό». Πέρα, όμως, από την επιλογή αυτή όσων τώρα κυβερνούν την Ιταλία, υπάρχουν για την περίπτωσή της και ορισμένες δυσκολίες, που κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε αδιέξοδα αν η χώρα παραμείνει, τελικά, στην Ευρωζώνη.

Μια Underground Ανάγνωση των Δραστηριοτήτων των Μεγάλων Μ.Κ.Ο.

Του Γιάννη Περάκη

Ο ορισμός της κοινωνίας των πολιτών: Στην «θεωρία», οι ΜΚΟ εντάσσονται στην λεγόμενη Κοινωνία των Πολιτών. Από τους πιο «κατάλληλους» ορισµούς είναι αυτοί του Έρ.Κέλνερ (ErnestGellner, 1996), ο οποίος ορίζει την Κοινωνία των Πολιτών ως «ένα σύνολο ποικίλων µη κυβερνητικών θεσµών αρκετά ισχυρών ώστε να αντισταθµίζουν το κράτος και που ενώ δε το εµποδίζουν να εκπληρώσει το ρόλο του ως εγγυητή της ειρήνης και διαιτητή µεταξύ µεγάλων συµφερόντων µπορούν ωστόσο να το εµποδίσουν και να εκµηδενίσει το υπόλοιπο της κοινωνίας». Αντίστοιχα, ο Δ. Δηµητράκος του οποίου ο ορισµός χαρακτηρίστηκε πιο «διαφωτιστικός», αναφέρει ότι «η Κοινωνία των Πολιτών είναι ένας ενδιάµεσος χώρος ανάµεσα στο κράτος και τον πολίτη, ένα πλέγµα διαδράσεων ανάµεσα σε εθελοντικές οργανώσεις όπως είναι οι οργανωµένες λέσχες, οι επαγγελµατικές οργανώσεις και λοιπά. Η Κοινωνία των Πολιτών είναι ένα αντιστήριγµα στην πολιτική, δηλαδή το κράτος και συγχρόνως εκούσιας συµµετοχής σε ένα πολιτικό και κοινωνικό σύνολο. Το αντιστήριγµα αυτό που αποτελεί η Κοινωνία των Πολιτών παίζει ρόλο ανταγωνιστικό και συγχρόνως συµπληρωµατικό ως προς την πολιτική κοινωνία (…)».

Οι παραπάνω ορισμοί θα μπορούσαν να είχαν νόημα στην «αγνή» και «αφελή» περίοδο, προ του 1990. Σήμερα στην «πονηρή» εποχή του γιγαντώματος των ΜΚΟ, σε αριθμό και μέγεθος, οι ορισμοί και οι στόχοι των μεγάλων ΜΚΟ, έχουν αποκτήσει άλλο νόημα. 

Σήμερα οι μεγάλες ΜΚΟ διαδραματίζουν πολλαπλούς ρόλους:

α) Είναι το όχημα για την «απονέκρωση» του κοινωνικού κράτους και 

β) Της εκπαίδευσης των πολιτών στην ιδιωτικοποίηση των κρατικών δομών 

γ) την άσκηση εξωτερικής πολιτικής στις χώρες που δραστηριοποιούνται

Ιστορικά στοιχεία

Η πρώτη θεωρητικά διεθνής ΜΚΟ, ήταν ο Ερυθρός Σταυρός, που ιδρύθηκε από τον Ερ. Ντυνάν το 1863 στη Γενεύη. Οι σύγχρονες διεθνείς ΜΚΟ στηρίζουν την ύπαρξη τους στο άρθρο 71 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ του 1945, απ’ όπου πήραν και το όνομά τους.

Η σωστή μετάφραση του αγγλικού όρου Non Governmental Organization είναι Μη Κρατικές Οργανώσεις. Ισως η λανθασμένη μετάφραση του στα ελληνικά Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις να είναι σκόπιμη. Ο λόγος, οι μεγάλες ΜΚΟ που διακινούν τεράστια ποσά χρημάτων να θέλουν να αποκρύψουν «ενδόμυχα» τον σκοπό της ίδρυσης τους.

Κατά τα πρώτα χρόνια του ψυχρού πολέμου απέκτησαν κακή φήμη μιας και ήταν κατευθυνόμενα όργανα των δύο αντίπαλων στρατοπέδων.

Την δεκαετία του ’60, ομάδες πολιτών σε διάφορα μέρη του κόσμου, κουρασμένοι από τον πολωμένο πολιτικό λόγο άρχισαν να πιέζουν για την προάσπιση της ελευθερίας της σκέψης και του λόγου. Αυτές οι ομάδες συντόνισαν τη δράση τους και δημιούργησαν την πρώτη ΜΚΟ από τη βάση, τη Διεθνή Αμνηστία. Ήταν τέτοια η γρήγορη εξάπλωσή της και η αποτελεσματικότητά της ώστε, την επόμενη δεκαετία, το Ίδρυμα Φορντ χρηματοδότεί μια παρόμοια ΜΚΟ, με το όνομα HelsinkiWatch. Σκοπός θα ήταν η παρακολούθηση της εφαρμογής της τελικής Πράξης του Helsinki εκ μέρους των Σοβιετικών. Η ΜΚΟ αυτή, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων.

Παράλληλα, με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την υπερεκμετάλλευση των φυσικών πόρων καινούργια αιτήματα αναδύονται σε παγκόσμια κλίμακα. Είναι αυτά, τα οποία ονομάζουμε «περιβαλλοντολογικά», πάνω στα οποία βασίστηκε η ίδρυση μεγάλων διεθνών περιβαλλοντολογικών ΜΚΟ, όπως η Greenpeace  και η WWF. Και αυτές επίσης απέκτησαν διεθνές κύρος και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οι δράσεις τους έφεραν, πολλές φορές σημαντικά αποτελέσματα.

Μετά τη δεκαετία του ’90 οι συνθήκες αλλάζουν. Δύο λόγοι συντελούν σ’ αυτές τις αλλαγές:

Ο ολοκληρωτικός ‘μεταφασισμός’ των εθνομηδενιστών -

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Υπάρχει ίσως σήμερα ένα αλάνθαστο σχεδόν ‘ιδεολογικό τεστ’ για την ασφαλή ανίχνευση του σύγχρονου μεταμοντέρνου ή ‘κοσμοπολίτικα φασίζοντος’ ολοκληρωτισμού: Η μόνιμη, στα όρια του εμμονικού παραληρήματος, καταγγελία της ‘Ακροδεξιάς’ και του ‘λαϊκισμού’, κάθε φορά που οι ταλαιπωρημένες και πολιτικά αποδομημένες κοινωνίες της Ευρώπης επιχειρούν να υπενθυμίσουν στις πολιτικούς εξουσιαστές των Βρυξελλών και του Βερολίνου, τις ιστορικές τους ταυτότητες, τις δημοκρατικές τους παραδόσεις, τις πολιτισμικές συλλογικές τους αξίες, Με άλλα λόγια το κοινό αγαθό των πολιτισμικών και πολιτικών τους καταβολών, επί των οποίων εδράζεται η συνεκτικότητά τους, η συνέχεια τους, συνεπώς ο πραγματικός ανθρωπισμός τους και οι όποιες ανεκτικές ή φιλόξενες διαθέσεις τους.

Δίνουν και παίρνουν πράγματι οι στομφώδεις φιλελευθερίζουσες διακηρύξεις των διαφόρων μεταμοντέρνα και κοσμοπολίτικα σκεπτόμενων στοχαστών και αναλυτών του λεγόμενου ευρωπαϊκού πνεύματος. Σύμφωνα λοιπόν με αυτούς, το «φάντασμα που πλανιέται σήμερα πάνω από την Ευρώπη» είναι το φάντασμα του «εθνικισμού» ή και του «φασισμού». Προφανώς, οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλούν για τον εαυτό τους, αφού έχουν προ πολλού σπάσει τον καθρέπτη της ιστορίας που θα τους επέτρεπε να αναγνωρίσουν το πραγματικό πολιτικό και πολιτισμικό τους πρόσωπο.Θεωρούν αντίθετα, χωρίς μάλιστα να είναι όλοι τους άμεσα ή έμμεσα αμειβόμενοι καθεστωτικοί υπάλληλοι, ότι ο δήθεν αντιεθνικισμός ή ο ψευδεπίγραφος αντιρατσισμός τους είναι κάτι σαν η κύρια ‘αριστερή ιδεολογία του 21ου αιώνα’. Ο κάθε τέτοιος σοσιαλκοσμοπολίτης, για να δείξει τις ‘αριστερές’ ευαισθησίες του, αρκείται συνήθως να προτείνει τη σταδιακή μείωση των μέτρων της οικονομικής λιτότητας, που δημιουργούν σήμερα σε όλη σχεδόν την Ευρώπη λαϊκές δυσαρέσκειες. Συνεπώς, σύμφωνα πάντα με τους σοσιαλκοσμοπολίτες, τα μέτρα που ευνοούν τις λαϊκίστικες συσπειρώσεις της ‘Ακροδεξιάς’.

Τι είναι όμως για τον ολοκληρωτικό σοσιαλκοσμοπολίτη, ο κατά δήλωση αντιφασισμός; Είναι η ακριβώς ανάποδη, η πίσω όψη του ίδιου ακριβώς κοσμοθεωρητικού νομίσματος που χαρακτήριζε τους τρόπους σκέψης του παραδοσιακού φασίστα. Για εκείνον, οι κύριοι αντίπαλοι ήταν οι κομμουνιστές, το εργατικό κίνημα και οι φιλικές προς αυτό συλλογικότητες, οι ξένοι, οι Εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι κλπ.

Στην προέκταση της διεθνοποίησης του μεταεθνικού καπιταλισμού, το αντίπαλο δέος του σημερινού κοσμοπολίτη –θα μου επιτρέψετε να τον χαρακτηρίσω ‘μεταφασίστα’– είναι η επιμονή των λαϊκών ιδίως στρωμάτων των ιστορικών ευρωπαϊκών κοινωνιών να έχουν δικές τους πατρίδες και να διεκδικούν ως πλειονότητες την πολιτική κυριαρχία τους επί αυτών. Για τους πολιτισμικά-πολιτικά υπό παγκοσμιοποίηση, κατά φαντασίαν πολίτες του κόσμου, όλες αυτές οι ιδέες είναι ‘φύση αντιδραστικές’ και αποτελούν «ακροδεξιά αντανακλαστικά».

Το αντίπαλο δέος

Καταρρέει η Αργεντινή σε ένα τείχος σιωπής

Σχόλιο του ιστότοπου "Δρόμος ανοιχτός" : Που είναι όλα αυτά τα καλοπληρωμένα 'παπαγαλάκια' στα κανάλια και τα τρολ στο διαδίκτυο, "να σκίζουν τα ρούχα τους" και να "χύνουν ποταμούς δακρύων" για τον λαό της Αργεντινής που υποφέρει όπως έκαναν επί μέρες όταν κυβερνούσε η Κίρχνερ ; 

Του Λεωνίδα Βατικιώτη 

Η είδηση δεν αφορά την επικείμενη χρεοκοπία της χώρας που γέννησε τον Τσε. Έχοντας χρεοκοπήσει επίσημα οκτώ φορές στην ιστορία της η Αργεντινή, με τελευταία φορά το 2001 όταν πάγωσαν προσωρινά αποπληρωμές ύψους 100 δισ. δολ., το ενδιαφέρον έχει πάψει να συγκεντρώνεται στις δημοσιονομικές της περιπέτειες. Η είδηση σχετίζεται με την σκανδαλώδη προστασία που απολαμβάνει το εν ενεργεία πολιτικό της προσωπικό, καθώς παρότι οδηγεί τη χώρα στα βράχια με μια γενναία αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, αν δεν προηγηθεί επίσημη στάση πληρωμών, να είναι θέμα χρόνου, σύσσωμος ο διεθνής Τύπος ακόμη και τώρα επαινεί κι εγκωμιάζει τον πρόεδρο της Αργεντινής, κι εκλεκτό του ΔΝΤ Μαουρίτσιο Μάκρι.

Από δεκάδες δημοσιεύματα που αποτελούν ορισμό της παραπληροφόρησης επιλέγουμε το ακόλουθο των New York Times, που συμπυκνώνει τη μεροληπτική στάση της Ουάσιγκτον απέναντι του: «Τα υποσχόμενα οφέλη από τις μεταρρυθμίσεις του – σταθερό νόμισμα, τιθάσευση του πληθωρισμού, νέες επενδύσεις και θέσεις εργασίας – θα χρειαστούν χρόνια για να υλοποιηθούν»!

Για την εφημερίδα – σύμβολο των Δημοκρατικών και του φιλελεύθερου κατεστημένου, επιτόκια δανεισμού στο ύψος του 70%, πληθωρισμός στο ύψος του 60%, υποτίμηση της συναλλαγματική αξίας του νομίσματος κατά 50% το 2018, μείωση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 13% μόνο το 2018 κι η έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας είναι προσωρινά …μικροπροβλήματα που δεν ισοδυναμούν με ακύρωση και διάψευση των εξαγγελιών του νεοφιλελεύθερου προέδρου. Απλώς …μεταθέτουν στο μέλλον την υλοποίηση των εξαγγελιών του. Αξίζει ωστόσο να αντιπαραβάλουμε την ασυλία που απολαμβάνει ο αργεντινός πρόεδρος με τα πρωτοσέλιδα της ίδια εφημερίδας, όταν ο υπερπληθωρισμός πλήττει την Τουρκία ή τη Βενεζουέλα, όπου στο πηδάλιο βρίσκονται ηγέτες που από διαφορετικές θέσεις συγκρούονται με τις ΗΠΑ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, ρεπορτάζ, αποστολές και δακρύβρεχτα ρεπορτάζ δημιουργούν φαινόμενα χιονοστιβάδας, ωθώντας τις αγορές να εντείνουν τις επιθέσεις τους στα εθνικά νομίσματα των χωρών, προκαλώντας φυγή κεφαλαίων, κ.α.

Στη στάση των διεθνών κεφαλαίων βρίσκεται ωστόσο κι η αιτία για τη …στοργή με την οποία περιβάλουν οι Αμερικάνοι την Αργεντινή. Αποτέλεσμα αυτής της «στοργής» ήταν ακόμη και το πρώτο δάνειο ύψους 57 δισ. δολαρίων που ενέκρινε το ΔΝΤ υπέρ της Αργεντινής για να αποφύγει την κήρυξη στάσης πληρωμών. Πίσω από την απόφαση του μισητού διεθνούς οργανισμού βρίσκεται ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ που ήθελε να διασφαλίσει ότι οι χώρες με δεξιές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως αντι-παραδείγματα απέναντι στη Βενεζουέλα. Στα απόνερα αυτής της επίπλαστης εικόνας οι πρόεδροι της Βραζιλίας και της Αργεντινής κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Μπολσονάρου στο Μπουένος Άιρες υποσχέθηκαν ότι θα κάνουν τα πάντα για να επιστρέψει η δημοκρατία στη Βενεζουέλα. Υποσχέθηκε δημοκρατία ο Μπολσονάρου που φλερτάρει δημόσια με το φασισμό και τις χούντες και στη χώρα του οι παρακρατικές συμμορίες δολοφονούν ακτιβιστές… Τα ύστερα του κόσμου…

Ο Όργουελ και το κλίμα

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Για «μεθόδους Όργουελ» κατηγορούν την κυβέρνηση Τραμπ, για το πως χειρίζεται το θέμα της κλιματικής αλλαγής, οι Νιού Γιορκ Τάιμς.

Αφορμή για το άρθρο της εφημερίδας έδωσαν οι προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης να επιβάλλει τη δική της «επιστημονική» μεθοδολογία στους αμερικανικούς κρατικούς οργανισμούς που ασχολούνται με το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Είναι σαν κάποιος που δεν θέλει να διαπιστώσει ότι έχει πυρετό, να επιβάλλει τη χρήση θερμομέτρων που να μην δείχνουν θερμοκρασίες πάνω από 38 ή 39 βαθμούς.

‘Όπως γράφει η εφημερίδα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν θα ασχολείται εφεξής «με αυτό που οι επιστήμονες λένε ότι είναι ένα από τα πιο επείγοντα ζητήματα των μελετών της κλιματικής επιστήμης: τη μελέτη δηλαδή των μελλοντικών συνεπειών ενός ταχέως θερμαινόμενου πλανήτη και της παρουσίασης μιας εικόνας του πως θα μοιάζει η Γη στο τέλος του αιώνα, αν η παγκόσμια οικονομία συνεχίσει να εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα από καύση ορυκτών καυσίμων που παγιδεύει τη θερμότητα»

Πρόσφατα, η επίσημη Εθνική Κλιματική Επισκόπηση (National Climate Assessment) των ΗΠΑ προέβλεψε δραστικά αποτελέσματα όπως «υψηλότερη στάθμη θαλασσών, περισσότερο καταστροφικές καταιγίδες και ξηρασίες, αποτυχίες στις συγκομιδές, απώλειες τροφίμων και σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία», αν δεν αναληφθεί γρήγορα δράση για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Για να μην ξαναπαραχθούν τέτοιες εκθέσεις, η αμερικανική κυβέρνηση επιβάλλει τώρα με το ζόρι στους κρατικούς επιστημονικούς και άλλους φορείς των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως τη US Geological Survey, να μην κάνουν προβλέψεις πέραν του 2040, ακριβώς για να μην εμφανισθούν ξανά οι δυσοίωνες, καταστροφικές προβλέψεις!