Η αποθέωση της προπαγάνδας/Βασίλης Βιλιάρδος

Θα έπρεπε να ντρεπόμαστε για τη φιέστα που λέγεται πως οργανώνει η κυβέρνηση στο Ζάππειο, μετά το ξεπούλημα της Μακεδονίας με αντάλλαγμα τη σημερινή συμφωνία – με την οποία απλά μετατίθεται το πρόβλημα μας ανεύθυνα στα παιδιά και στα παιδιά των παιδιών μας.

.

Επικαιρότητα

Πριν από κάθε άλλο, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως όλες οι κυβερνήσεις, ειδικά αυτές μετά το 2010, δημιουργούν συνεχώς νέα και τρισχειρότερα δεδομένα – καίγοντας ταυτόχρονα τη μία μετά την άλλη τις διάφορες λύσεις που είχαμε στη διάθεση μας. Τα δεδομένα αυτά, μέσα από τις συμφωνίες που υπογράφουν (ανάλυση), από τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις έως την εξευτελιστική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας κυριολεκτικά για τριάντα αργύρια (άρθρο), δεσμεύουν απόλυτα τη χώρα μας – εάν δεν θέλει να απομονωθεί από τον υπόλοιπο πλανήτη παραβιάζοντας διεθνείς συμφωνίες, οπότε δίνοντας το δικαίωμα να κάνουν κάτι ανάλογο και οι άλλοι.

Στα πλαίσια αυτά, αφού έχουν δέσει χειροπόδαρα την Ελλάδα, υποθηκεύοντας το σύνολο της περιουσίας της σε ένα Υπέρ-Ταμείο που διευθύνεται από ξένους και καταστρέφοντας τον ιδιωτικό της τομέα, με αποκλειστικό και μόνο γνώμονα τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και τη νομή της εξουσίας, την οδήγησαν κυριολεκτικά στο σημείο μηδέν– όπου χωρίς σχεδόν καθόλου εφόδια θα αναγκασθεί να προσφύγει στις αγορές για τη χρηματοδότηση των υπέρογκων χρεών της, ύψους 330 δις € (εάν αφαιρέσει κανείς τα 13,5 δις € ταμειακά διαθέσιμα που ισχυρίζονται πως υπάρχουν) ή στο 185% του ΑΕΠ της.

Εν προκειμένω είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως μία χώρα που απομονώθηκε από τις αγορές με χρέος 299 δις € ή στο 127% του τότε ΑΕΠ της, χρεοκόπησε με το PSI και καταστράφηκε από την πολιτική των μνημονίων (με αποτέλεσμα την πτώχευση χιλιάδων επιχειρήσεων της, την εκτόξευση της ανεργίας και των κόκκινων δανείων, την κατακόρυφη πτώση του κατά κεφαλήν εισοδήματος της, τον αφελληνισμό των τραπεζών κοκ.), θα επιστρέψει στις αγορές με χρέος 330 δις € ή στο 185% του ΑΕΠ της – αν και το πρόβλημα θα φανεί μετά από δύο χρόνια, όταν θα τελειώσει το μαξιλάρι που δημιούργησε η κυβέρνηση και πληρώνουμε πανάκριβα εμείς.

Η ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΗ ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ ΧΑΛΕΠΑ...

Δημήτρης Τριάντος

Η περίπτωση του κορυφαίου μας γλύπτη Γιαννούλη Χαλεπά είναι μοναδική και άκρως διδακτική. Έχει ήδη φτιάξει το αριστούργημα του την "Κοιμωμένη" του στο Α’ Νεκροταφείο, μόλις στα 24 του, όταν εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια της ψυχικής του ασθένειας πιθανώς κάποια ερωτική απογοήτευση σε συνδυασμό με κληρονομική προδιάθεση. Η αυταρχική μάνα του θεωρεί ότι αυτή που τον τρελαίνει είναι η γλυπτική, ενώ συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο. Μόνο η γλυπτική θα μπορούσε να τον γλιτώσει, όπως φάνηκε αργότερα. Του απαγορεύει αυστηρά να ασκεί την τέχνη του. Τον πάνε στο εξωτερικό, αλλά δε βλέπει βελτίωση. Δέκα χρόνια βολοδέρνει στην Τήνο, αποπειράται να αυτοκτονήσει κι έπειτα τον κλείνουν για 16 χρόνια στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Εκεί, χωρίς φάρμακα, μέσα στη βρόμα, δεμένος με αλυσίδες, αποτρελαίνεται. Η προσωπικότητα του μεγάλου καλλιτέχνη αποδομείται εντελώς.

Όταν πεθαίνει ο πατέρας του, η μάνα του τον ξαναπαίρνει στην Τήνο, ενώ είναι πια 51 ετών. Η γριά συνεχίζει να του απαγορεύει κάθε επαφή με το μάρμαρο και τη γλυπτική. Έχει πετάξει ανάκατα τα έργα του στο υπόγειο που το έχει κλειδωμένο. Μερικές φορές τον πιάνει να φτιάχνει κάποια προπλάσματα κρυφά και του τα σπάει. Ο μπάρμπα-Γιάννης είναι ο τρελός του χωριού. Γίνεται νεροκουβαλητής, οι χωριανοί του δίνουν τις κατσίκες τους να τις βοσκήσει, τα παιδιά τον κοροϊδεύουν κι αυτός τριγυρίζει κουρελής, μαζεύοντας από χάμω τις γόπες για να καπνίσει. Το βράδυ γυρίζει στο σπίτι του και κάθεται αμίλητος σε μια γωνιά, για να μην τον μαλώσει η γριά μάνα του. Η Αθήνα τον έχει ξεχάσει, το έργο του έχει τελειώσει πρόωρα.

Η κυβέρνηση απειλεί να κάνει το «όχι» του ’40 «ναι»…

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

Τα μαντάτα για την Ελλάδα δεν είναι καλά. Το προαναγγέλλει ο ίδιος ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας. Ο οποίος εργάζεται για την επόμενη συμφωνία α λα Σκόπια. Με την Αλβανία. Μόνο που στην Αλβανία υπάρχει μια μικρή Ελλάδα που κατοικεί. Την οποία ο υπουργός δεν φαίνεται να βλέπει με καλό μάτι…

Και μια και η κυβέρνηση έχει αποδειχτεί σε ένα πράγμα πολύ καλή, στις φιέστες, οι πολίτες θα έπρεπε να έχουν ήδη ανησυχήσει με τις προ μηνός θριαμβικές εξαγγελίες για την ανεύρεση, εκταφή και ενδεχόμενη επιστροφή στα πάτρια των πάνω από 7.000 στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους στο αλβανικό έπος.

Μόνο που αυτοί οι πάνω από 7.000 δεν ήταν οπαδοί του Μεταξά, φασίστες, δεξιοί, βενιζελικοί, απολιτικοί και αριστεροί. Ήταν όλοι μαζί. Μετά και το κάλεσμα του Ζαχαριάδη να συνταχτούν όλοι με τη δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά εναντίον των Ιταλών εισβολέων.

Αυτά τα λείψανα έχει βγάλει στην αγορά και εμπορεύεται η διαφημιστική εταιρία Τσίπρας- Κοτζιάς και σια για να ρίξει στάχτη στα μάτια των Ελλήνων, την ώρα που θα ξεπουλάει τα συμφέροντα των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

Σύμφωνα με πληροφορίες, που μόνο το υπουργείο Κοτζιά μπορεί να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει (δεδομένου ότι ο υπουργός δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν για την προσωπική πολιτική που ασκεί στα εξωτερικά θέματα, παρά μόνο εκ των υστέρων!) ο υπουργός – άρα η κυβέρνηση- είναι στο δρόμο να παζαρέψει τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας της Αλβανίας έναντι των αλβανικών απαιτήσεων για τους Τσάμηδες. Τις οποίες όλες οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις θεωρούν απαράδεκτες και δεν τις συζητούν καν!

Και για να είμαστε πιο σαφείς, σύμφωνα με πληροφορίες από το υπουργείο Εξωτερικών, η ελληνική κυβέρνηση είναι κοντά σε συμφωνία με τα Τίρανα να καταργηθεί κάθε επίσημη ή ημιεπίσημη αναφορά σε Βόρεια Ήπειρο και βορειοηπειρώτες, γιατί οι Αλβανοί θεωρούν αυτές τις αναφορές αλυτρωτικές.

Ακόμα πιο πέρα, η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, έχει συμφωνήσει να αναθεωρηθούν και τα ελληνικά σχολικά βιβλία όσον αφορά στην Αλβανία και τη Βόρεια Ήπειρο! Και να ευθυγραμμιστούν με την αλβανική θεωρία, ως αντάλλαγμα για να σταματήσει ο «τσάμικος ταμπάκος» με τις απαιτήσεις της Αλβανίας στην ελληνική Ήπειρο μέχρι Πρέβεζας! Ως περιουσίες των Τσάμηδων μέχρι τον Β Παγκόσμιο.

Η κυβέρνηση μοιάζει να πετάει στο καλάθι των αχρήστων την πάγια ελληνική θέση για ανυπαρξία Τσάμικου θέματος και για νόμιμη, δίκαιη, δήμευση των αλβανικών περιουσιών μετά τον πόλεμο εξ αιτίας της συμμαχίας τους με τους Γερμανούς και εξ αιτίας των εγκλημάτων τους στον ελληνικό πληθυσμό σε όλη την περίοδο της Κατοχής.

Καθήκον η ανάκτηση της κυριαρχίας και η ανεξαρτησία

του Γιάννη Ραχιώτη

Κείμενό στο "Δρόμο της Αριστεράς" της 23/6/2018 που συνοψίζει τοποθέτησή του σε εκδήλωση του "Δρόμου" με θέμα το "Λαίκισμό και εθνολαϊκισμό".

Αρχικά θα 'θελα να πω ότι δεν είναι εμπεδωμένο το περιεχόμενο της έννοιας του εθνολαϊκισμού, εξ ου και η ανάγκη να κάνουμε συζητήσεις για να το προσδιορίσουμε. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για έναν πολύ επιθετικό όρο που χρησιμοποιείται από τις διεθνείς δυτικές ελίτ για να προσδιορίσει τους πολιτικούς αντιπάλους τους και να τους αποδώσει ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο .

Θέλω να θυμίσω ότι ο όρος «λαϊκισμός» δεν χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα χρόνια του νεοφιλελευθερισμού, αλλά στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, του '50 και του '60. Τότε χρησιμοποιήθηκε πάλι απ' τις δυτικές ελίτ αλλά για να προσδιορίσουν εν μέρει κάτι άλλο από αυτό που προσδιορίζουν σήμερα. Προσδιόριζαν τότε ως λαϊκιστές τους ηγέτες χωρών οι οποίοι, χωρίς να ανήκουν στο κομμουνιστικό μπλοκ, ήταν υπέρ της ανεξαρτησίας των χωρών τους, ήταν κυρίως υπέρ των εθνικοποιήσεων και υπέρ του ξηλώματος των ξένων βάσεων. Ως τέτοιους, λαϊκιστές, προσδιόριζαν τον Περόν στην Αργεντινή, τον Μοσαντέκ στο Ιράν, τον Νάσερ στην Αίγυπτο, μια σειρά λατινοαμερικάνους ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Αλιέντε, και άλλους. 

Τι είναι αυτό όμως που σήμερα προσδιορίζουν σαν «λαϊκισμό» και ποιοι είναι οι χρήστες του όρου; Πρέπει να είναι σαφές ότι οι χειριστές του όρου λαϊκισμός και εθνολαϊκισμός , είναι οι διοικούσες δυτικές ελίτ. Δεν απαντάται η χρήση αυτού του όρου κάπου αλλού. Στις σημερινές νεοφιλελεύθερες εποχές προσδιορίζουν δύο πράγματα . Αφενός τους ηγέτες και τις κυβερνήσεις που παλεύουν για την ανάκτηση ή τη διατήρηση της κρατικής κυριαρχίας των χωρών τους , άσχετα από τη σκοπιά που το βλέπουν, αν είναι δεξιά, λιγότερο δεξιά πολιτική ή αριστερίζουσα πολιτική. Εν πάσει περιπτώσει ως λαϊκιστές ή εθνολαϊκιστές κατατάσσονται αυτοί που έχουν μια αντιπαγκοσμιοποιητική προσέγγιση, η οποία θετικά εκφράζεται ως προσπάθεια ανάκτησης κυριαρχίας, και πρέπει να κρατήσουμε την θετική διάσταση για να μπορούμε να συνεννοηθούμε καλύτερα. 

Αφετέρου μια δεύτερη ομάδα, εν πολλοίς κοινή με την προηγούμενη , αυτών που υλοποιούν ή προπαγανδίζουν πολιτικές, που -με αρκετή δόση ειρωνείας- αποκαλούν «νεοκενσυανές» . Κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποφύγουμε να απαξιώνουμε ως απλά «νεοκευνσιανές» τις πολιτικές ενίσχυσης των λαϊκών στρωμάτων, γιατί είμαστε σε εποχές παγκοσμιοποίησης. Δεν πρόκειται απλά για λίγη περισσότερη στήριξη των λαϊκών στρωμάτων ή λίγο μεγαλύτερο κρατικό τομέα. Γιατί στην εποχή της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, ζούμε σε μια κατάσταση του «όλα ή τίποτα». Η παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να λειτουργήσει όταν έστω εντός του καπιταλιστικού στρατοπέδου ασκούνται άλλες παράλληλες πολιτικές ενίσχυσης των λαϊκών στρωμάτων, ενίσχυσης του κρατικού τομέα κ.ο.κ. Γι' αυτό φέρονται τόσο επιθετικά και αποκαλούν λαϊκιστές όσους έχουν έστω και επιμέρους διαφορές στα ζητήματα της οικονομίας και του κράτους.

Πού καταλήγει αυτό; Για να μπορεί να υπάρξει παγκοσμιοποίηση και να λειτουργήσει, ο κόσμος πρέπει να είναι μονοπολικός. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Πρέπει δηλαδή να υπάρχει μια παγκόσμια διοίκηση της οικονομίας αλλά και των λαών και των όποιων κρατικών οντοτήτων είναι επιτρεπτές μέσα στον παγκοσμιοποιητικό χυλό. Άπαξ και δημιουργείται μία πολυπολική πραγματικότητα στον πλανήτη, αυτό ρηγματώνει ουσιωδώς την παγκοσμιοποίηση. Δεν νομίζω ότι αυτή τη στιγμή έχουμε ήδη έναν πολυπολικό κόσμο. Έχει όμως συνειδητοποιηθεί η ανάγκη του από ευρύτατα στρώματα και κυβερνήσεις. Και υπάρχουν ορισμένα βήματα σ' αυτήν την κατεύθυνση, όχι σταθερά, με πολλά μπρος και πίσω. Όμως, παρ’ ότι τα πράγματα να έχουν ένα τέτοιο προσανατολισμό , είναι σαφές ότι θα χυθεί ακόμα πολύ αίμα για να διαμορφωθούν ανταγωνιστικοί πόλοι στο παγκόσμιο δυτικό σύστημα. 

Συμπερασματικά, ότι το σημερινό διακύβευμα δεν είναι «καπιταλισμός ή σοσιαλισμός» ‒ αυτό θα είναι το «τελικό» διακύβευμα του κόσμου μας , ίσως σε γενιές μετά από τη δική μας όχι άμεσα. Το άμεσο είναι να σπάσει η καταθλιπτική κυριαρχία των δυτικών ελίτ στον πλανήτη που δεν επιτρέπει στους λαούς να ανασάνουν. Το σημερινό διακύβευμα είναι η αναγκαία πολυπολικότητα για την οποία πρέπει να αγωνιστούμε. Αυτό είναι όρος επιβίωσης και για τις μικρές χώρες που δεν μπορούν καθαυτές να είναι ανταγωνιστικός πόλος στο δυτικό σύστημα. Αλλά όμως όταν υπάρξουν, και αν ανδρωθούν ποτέ και άλλοι πόλοι, τα περιθώρια κίνησης των μικρότερων ή των μεσαίων δυνάμεων διαφοροποιούνται , αλλάζουν επίπεδο. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Αρθρο Μανώλη Γλέζου στην «Κ»: Υπογράφουν γραμμάτια που δεν μπορούν να εξοφλήσουν

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ, ΑΠΟ ΤΙΣ 11.02.2018

Για ακόμη μία φορά, το ελληνικό έθνος, ως κράτος, οδηγείται σε κρίσιμες και ιστορικές αποφάσεις, μέσα σε ένα πλαίσιο εκβιασμών. Εκβιασμό από το ΝΑΤΟ και τις ιδιοκτήτριες αυτού, τις ΗΠΑ.

Οδηγείται σε αποφάσεις που έχουν ήδη ληφθεί, αν λάβουμε σοβαρά υπόψη τις δηλώσεις και τη συμπεριφορά του Μάθιου Νίμιτς.

Και είναι για αυτούς άλλο ένα τρόπαιο να υποχρεώνουν μια κυβέρνηση, που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή, να ακολουθήσει, δεχόμενη αυτές τις αποφάσεις για να μπορέσει να γίνει διεύρυνση ενός αμαρτωλού στρατιωτικού συνασπισμού σαν αυτόν του ΝΑΤΟ.

Ομως, μια χώρα που έχει παραχωρήσει τα πάντα στους δανειστές της, ακόμα και την εθνική της ανεξαρτησία, δεν έχει και πολλά περιθώρια να αντιδράσει.

Το μόνο από τα όπλα που της έχουν απομείνει είναι ένα αρραγές μέτωπο του λαού, που θα ορθώσει ενωμένος το ανάστημά του, μαζί με όλους τους φορείς που τον εκφράζουν, εκτός από τους νοσταλγούς του Χίτλερ.

Οι χειρισμοί από την αρχή ήσαν ατυχείς. Αντί της άμεσης σύγκλησης ενός, διευρυμένου και από προσωπικότητες, συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, ακολουθήθηκε μια μυστική διπλωματία με διαρροές.

Αντί μιας ευρύτερης συναίνεσης, κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσπάθησαν να καρπωθούν κομματικά οφέλη, όρισαν το δικό τους συμφέρον πάνω από τη Μακεδονία, πάνω από αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν, και επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία, εθνικό συμφέρον.

ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΤΡΟΥΝ...

Ιδού το “μνημόνιο της κόκκινης γραβάτας”. Η Κομισιόν έδωσε στη δημοσιότητα το κείμενο

Το «μνημόνιο της κόκκινης γραβάτας» – μια και ο Αλέξης Τσίπρας το πανηγύρισε με αυτόν τον εμβληματικό γρόπο – αποκαλύφθηκε από τις Βρυξέλλες σε όλο το «μεγαλείο» του.

Μετά την Συμφωνία στο Eurogroup του Λουξεμβούργου, η Κομισιόν έδωσε στην δημοσιότητα την Παρασκευή το βράδυ και το Τεχνικό Μνημόνιο (Technical Memorandum of Understanding – TMU). Εκεί καταγράφονται γραμμή-γραμμή όλα τα νέα μέτρα και τις ρήτρες που θα συνοδεύουν την Ελλάδα και στη μεταμνημονιακή εποπτεία. 

Το κείμενο του Τεχνικού Μνημονίου αναλύει τους στόχους και τις δεσμεύσεις της Ελλάδας έως το 2022.

Ο εφιάλτης 2018-2022

Οι περικοπές των συντάξεων και η κατάργηση της προσωπικής διαφοράς, οι αυξήσεις φόρων με μείωση αφορολογήτου, οι περισσότερες ασφαλιστικές εισφορές για ελεύθερους επαγγελματίες αλλά και για αγρότες, είναι μερικά μόνον από τα δεκάδες μέτρα που θα αρχίσουν να ξεδιπλώνονται τους επόμενους και μήνες.

Το Τεχνικό Μνημόνιο  βασίζεται σε ρυθμό ανάπτυξης 1,9% το 2018 (σ.σ. έναντι 2% ρυθμού που προβλέπει η κυβέρνηση). Και προβλέπει τα ακόλουθα μέτρα:

Επανυπολογίζονται και μειώνονται οι συντάξεις από 1.1.2019: επαναβεβαιώνεται η δέσμευση για πλήρη εφαρμογή των μειώσεων κύριων συντάξεων, όπως αυτές ψηφίστηκαν ήδη με δύο νόμους, τον Μάιο του 2016 και του 2017 (νόμοι Κατρούγκαλο και Αχτσιόγλου αντίστοιχα αντίστοιχα).

Η ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους: ο Κ.Δημαράς, ο Ν.Σβορώνος, ο Γ.Σεφέρης, ο Κ.Τσάτσος

Του Σπύρου Κουτρούλη

ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ τεύχος 18          

                                                            

                                                                      "Δω πέρα η κάθε πόρτα έχει πελεκημένο ένα

                                                                       όνομα κάπου από τρεις χιλιάδες τόσα χρόνια"

                                                                       Γιάννης  Ρίτσος: Ρωμιοσύνη

                                               

                                                         - Α -

Οι μελέτες του Κ.Δημαρά, μπορούν να  χαρακτηριστούν  πλέον ως κλασσικές, με την έννοια ότι η προσεκτική ανάγνωσή τους είναι αναγκαία προυπόθεση για να έχουμε μία έγκυρη προσέγγιση  των στοιχείων και των τάσεων του, που έλαβε ο νεώτερος ελληνισμός.

Στην γνωστή φωτογραφία της γενιάς του’30 είναι ένα από τα πρόσωπα που περιλαμβάνονται σε αυτή. Βεβαίως ο ίδιος σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις του, το 1988 στο περιοδικό «Σύγχρονα Θέματα», θεωρεί ότι δεν ανήκε πλέον σε αυτή.

Έγκυρος γνώστης ενός μεγάλου πρωτογενούς υλικού, εξοπλισμένος με άρτια θεωρητικά αναλυτικά εργαλεία, κάτοχος ενός γνήσιου πάθους  για να φέρει στην επιφάνια κρίσιμες πλευρές του νέου ελληνισμού, παρά τις επιμέρους αντιρρήσεις που πιθανόν να υπάρχουν- όπως η αρνητική αξιολόγηση του έργου του Α.Παπαδιαμάντη-, συνιστά μια αξιόπιστη μαρτυρία, αλλά και πρόδρομο για θέματα που δεν παύουν να απασχολούν καθένα που ενδιαφέρεται για την εξέλιξη του νεώτερου ελληνικού στοχασμού.

Κάτω από τους τίτλους των βιβλίων του, όπως η ιστορία της νεώτερης λογοτεχνίας, ο νεοελληνικός διαφωτισμός και ο νεοελληνικός ρομαντισμός, στεγάζονται ένα πλήθος από μελέτες, όπως αυτές για τον Α.Κοραή ή τον Κ.Παπαρρηγόπουλος, που δείχνουν την ευρύτητα των ενδιαφερόντων, αλλά και το βάθος της έρευνάς του. Βεβαίως πιθανόν κάποια θέματα, όπως την φιλοσοφική διάσταση του νεοελληνικού διαφωτισμού να μην την ολοκληρώνει, ή στο ομώνυμο έργο του, περιλαμβάνει  ένα δοκίμιο, για τον Χέρντερ, το οποίο θα αντιστοιχούσε καλύτερα σε ένα άλλο έργο που θα αφορούσε τον αντι-διαφωτισμό. Όμως αυτές οι σκέψεις δεν κλονίζουν, σε τίποτε, την επιτακτική  ανάγκη να καταφεύγουμε στο έργο του.   

  

Στο  δοκίμιο του  για τον «Νεοελληνικό Διαφωτισμό», τονίζει, ότι, ο ελληνισμός συναντά τον ρεύμα του διαφωτισμού, απαράσκευος αφού δεν έχει περάσει, από την Αναγέννηση, ενώ «συνάμα βρίσκεται υπό δουλεία σε ασιάτη κυρίαρχο.»[1]

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ...

Εκκλησία και υπέρβαση της ενοχής (π. Συμεών Κραγιόπουλος)

Δημήτρης Ιωάννου

Το πιο σημαντικό κείμενο της νεοελληνικής ακαδημαϊκής θεολογίας για την ενοχή είναι μάλλον το γνωστό «Προπατορικόν Αμάρτημα» του π. Ι. Ρωμανίδη, ο οποίος με το συγκεκριμένο έργο καταπολέμησε το δικανισμό που αναπτύχθηκε στη Δύση και που ως ένα βαθμό επηρέασε και τα «καθ’ ημάς». Μέρος του δυτικού δικανισμού συνιστούν οι θέσεις ότι «η πτώση του Αδάμ προσέβαλε τη θεία δικαιοσύνη, που χρειαζόταν πια αποκατάσταση», «ο Θεός οργίστηκε και ζητούσε ικανοποίηση», «έστειλε το θάνατο για τιμωρία», «τελικά κάποιος, ο Χριστός, έσωσε τον άνθρωπο πληρώνοντας λύτρα για χάρη μας».

Όλα όσα λέγει ο π. Ρωμανίδης βρίσκουν κατ’ ουσίαν τον πατέρα Συμεών Κραγιόπουλο σύμφωνο. Φυσικά και δεν πίστευε ότι το κτιστό μπορούσε πράγματι να «προσβάλει» το Άκτιστο, ότι ο Θεός ζητούσε ικανοποίηση, ότι είναι ο αίτιος του θανάτου κλπ. Από την άλλη, όλα αυτά δεν εμποδίζουν τον θεολόγο να μιλά για την ρεαλιστική ύπαρξη της ενοχής, η οποία γεννάται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Η τελευταία δεν αποτελεί μια απλή αστοχία, αλλά συνειδητή εξέγερση στο θέλημα του Θεού –και το θείο θέλημα δεν είναι βέβαια μια αστυνομική διάταξη. Ο Θεός μας κάλεσε να γίνουμε «υιοί» Του, συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού (κάποιοι Πατέρες μάλιστα θεωρούν ότι το «ξύλον της ζωής» ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα για το ανθρώπινο γένος να «γευθεί» τον ίδιο τον Κύριο. Αυτό απαιτούσε αγώνα).

Αμαρτάνοντας, αρνηθήκαμε λοιπόν το θείο θέλημα, την κλήση του Δημιουργού μας. Κατά συνέπειαν, δικαίως ο άνθρωπος αισθάνθηκε ότι προσέβαλε τη θεία τάξη, με την έννοια ότι φέρθηκε αχάριστα και αναξιοπρεπώς έναντι του Υψίστου, εφόσον προτίμησε να ανταλλάξει ένα ανώτερο αγαθό, την αγάπη προς τον Θεό, με ένα κατώτερο, την εγωιστική ηδονή. Αυτό είναι γνώρισμα ποταπού δούλου, ηθικά εξαχρειωμένου όντος και όχι ελεύθερου πλάσματος. Έτσι ήταν τελείως φυσικό που ο ψυχισμός του ανθρώπου κλονίστηκε, γνώρισε ευθύς αμέσως το ισχυρό «πλήγμα» της ενοχής. Η τελευταία στο έργο του π. Συμεών γενικότερα θεωρείται ουσιώδης «ψυχοδυναμική» κατηγορία, εντελώς φυσική συνέπεια της αμαρτίας, που πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί.

Εκκλησία και υπέρβαση της ενοχής (π. Συμεών Κραγιόπουλος)

Δημήτρης Ιωάννου

Το πιο σημαντικό κείμενο της νεοελληνικής ακαδημαϊκής θεολογίας για την ενοχή είναι μάλλον το γνωστό «Προπατορικόν Αμάρτημα» του π. Ι. Ρωμανίδη, ο οποίος με το συγκεκριμένο έργο καταπολέμησε το δικανισμό που αναπτύχθηκε στη Δύση και που ως ένα βαθμό επηρέασε και τα «καθ’ ημάς». Μέρος του δυτικού δικανισμού συνιστούν οι θέσεις ότι «η πτώση του Αδάμ προσέβαλε τη θεία δικαιοσύνη, που χρειαζόταν πια αποκατάσταση», «ο Θεός οργίστηκε και ζητούσε ικανοποίηση», «έστειλε το θάνατο για τιμωρία», «τελικά κάποιος, ο Χριστός, έσωσε τον άνθρωπο πληρώνοντας λύτρα για χάρη μας».

Όλα όσα λέγει ο π. Ρωμανίδης βρίσκουν κατ’ ουσίαν τον πατέρα Συμεών Κραγιόπουλο σύμφωνο. Φυσικά και δεν πίστευε ότι το κτιστό μπορούσε πράγματι να «προσβάλει» το Άκτιστο, ότι ο Θεός ζητούσε ικανοποίηση, ότι είναι ο αίτιος του θανάτου κλπ. Από την άλλη, όλα αυτά δεν εμποδίζουν τον θεολόγο να μιλά για την ρεαλιστική ύπαρξη της ενοχής, η οποία γεννάται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Η τελευταία δεν αποτελεί μια απλή αστοχία, αλλά συνειδητή εξέγερση στο θέλημα του Θεού –και το θείο θέλημα δεν είναι βέβαια μια αστυνομική διάταξη. Ο Θεός μας κάλεσε να γίνουμε «υιοί» Του, συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού (κάποιοι Πατέρες μάλιστα θεωρούν ότι το «ξύλον της ζωής» ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα για το ανθρώπινο γένος να «γευθεί» τον ίδιο τον Κύριο. Αυτό απαιτούσε αγώνα).

Αμαρτάνοντας, αρνηθήκαμε λοιπόν το θείο θέλημα, την κλήση του Δημιουργού μας. Κατά συνέπειαν, δικαίως ο άνθρωπος αισθάνθηκε ότι προσέβαλε τη θεία τάξη, με την έννοια ότι φέρθηκε αχάριστα και αναξιοπρεπώς έναντι του Υψίστου, εφόσον προτίμησε να ανταλλάξει ένα ανώτερο αγαθό, την αγάπη προς τον Θεό, με ένα κατώτερο, την εγωιστική ηδονή. Αυτό είναι γνώρισμα ποταπού δούλου, ηθικά εξαχρειωμένου όντος και όχι ελεύθερου πλάσματος. Έτσι ήταν τελείως φυσικό που ο ψυχισμός του ανθρώπου κλονίστηκε, γνώρισε ευθύς αμέσως το ισχυρό «πλήγμα» της ενοχής. Η τελευταία στο έργο του π. Συμεών γενικότερα θεωρείται ουσιώδης «ψυχοδυναμική» κατηγορία, εντελώς φυσική συνέπεια της αμαρτίας, που πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί.

Εκκλησία και υπέρβαση της ενοχής (π. Συμεών Κραγιόπουλος)

Δημήτρης Ιωάννου

Το πιο σημαντικό κείμενο της νεοελληνικής ακαδημαϊκής θεολογίας για την ενοχή είναι μάλλον το γνωστό «Προπατορικόν Αμάρτημα» του π. Ι. Ρωμανίδη, ο οποίος με το συγκεκριμένο έργο καταπολέμησε το δικανισμό που αναπτύχθηκε στη Δύση και που ως ένα βαθμό επηρέασε και τα «καθ’ ημάς». Μέρος του δυτικού δικανισμού συνιστούν οι θέσεις ότι «η πτώση του Αδάμ προσέβαλε τη θεία δικαιοσύνη, που χρειαζόταν πια αποκατάσταση», «ο Θεός οργίστηκε και ζητούσε ικανοποίηση», «έστειλε το θάνατο για τιμωρία», «τελικά κάποιος, ο Χριστός, έσωσε τον άνθρωπο πληρώνοντας λύτρα για χάρη μας».

Όλα όσα λέγει ο π. Ρωμανίδης βρίσκουν κατ’ ουσίαν τον πατέρα Συμεών Κραγιόπουλο σύμφωνο. Φυσικά και δεν πίστευε ότι το κτιστό μπορούσε πράγματι να «προσβάλει» το Άκτιστο, ότι ο Θεός ζητούσε ικανοποίηση, ότι είναι ο αίτιος του θανάτου κλπ. Από την άλλη, όλα αυτά δεν εμποδίζουν τον θεολόγο να μιλά για την ρεαλιστική ύπαρξη της ενοχής, η οποία γεννάται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Η τελευταία δεν αποτελεί μια απλή αστοχία, αλλά συνειδητή εξέγερση στο θέλημα του Θεού –και το θείο θέλημα δεν είναι βέβαια μια αστυνομική διάταξη. Ο Θεός μας κάλεσε να γίνουμε «υιοί» Του, συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού (κάποιοι Πατέρες μάλιστα θεωρούν ότι το «ξύλον της ζωής» ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα για το ανθρώπινο γένος να «γευθεί» τον ίδιο τον Κύριο. Αυτό απαιτούσε αγώνα).

Αμαρτάνοντας, αρνηθήκαμε λοιπόν το θείο θέλημα, την κλήση του Δημιουργού μας. Κατά συνέπειαν, δικαίως ο άνθρωπος αισθάνθηκε ότι προσέβαλε τη θεία τάξη, με την έννοια ότι φέρθηκε αχάριστα και αναξιοπρεπώς έναντι του Υψίστου, εφόσον προτίμησε να ανταλλάξει ένα ανώτερο αγαθό, την αγάπη προς τον Θεό, με ένα κατώτερο, την εγωιστική ηδονή. Αυτό είναι γνώρισμα ποταπού δούλου, ηθικά εξαχρειωμένου όντος και όχι ελεύθερου πλάσματος. Έτσι ήταν τελείως φυσικό που ο ψυχισμός του ανθρώπου κλονίστηκε, γνώρισε ευθύς αμέσως το ισχυρό «πλήγμα» της ενοχής. Η τελευταία στο έργο του π. Συμεών γενικότερα θεωρείται ουσιώδης «ψυχοδυναμική» κατηγορία, εντελώς φυσική συνέπεια της αμαρτίας, που πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί.

Εκκλησία και υπέρβαση της ενοχής (π. Συμεών Κραγιόπουλος)

Δημήτρης Ιωάννου

Το πιο σημαντικό κείμενο της νεοελληνικής ακαδημαϊκής θεολογίας για την ενοχή είναι μάλλον το γνωστό «Προπατορικόν Αμάρτημα» του π. Ι. Ρωμανίδη, ο οποίος με το συγκεκριμένο έργο καταπολέμησε το δικανισμό που αναπτύχθηκε στη Δύση και που ως ένα βαθμό επηρέασε και τα «καθ’ ημάς». Μέρος του δυτικού δικανισμού συνιστούν οι θέσεις ότι «η πτώση του Αδάμ προσέβαλε τη θεία δικαιοσύνη, που χρειαζόταν πια αποκατάσταση», «ο Θεός οργίστηκε και ζητούσε ικανοποίηση», «έστειλε το θάνατο για τιμωρία», «τελικά κάποιος, ο Χριστός, έσωσε τον άνθρωπο πληρώνοντας λύτρα για χάρη μας».

Όλα όσα λέγει ο π. Ρωμανίδης βρίσκουν κατ’ ουσίαν τον πατέρα Συμεών Κραγιόπουλο σύμφωνο. Φυσικά και δεν πίστευε ότι το κτιστό μπορούσε πράγματι να «προσβάλει» το Άκτιστο, ότι ο Θεός ζητούσε ικανοποίηση, ότι είναι ο αίτιος του θανάτου κλπ. Από την άλλη, όλα αυτά δεν εμποδίζουν τον θεολόγο να μιλά για την ρεαλιστική ύπαρξη της ενοχής, η οποία γεννάται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Η τελευταία δεν αποτελεί μια απλή αστοχία, αλλά συνειδητή εξέγερση στο θέλημα του Θεού –και το θείο θέλημα δεν είναι βέβαια μια αστυνομική διάταξη. Ο Θεός μας κάλεσε να γίνουμε «υιοί» Του, συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού (κάποιοι Πατέρες μάλιστα θεωρούν ότι το «ξύλον της ζωής» ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα για το ανθρώπινο γένος να «γευθεί» τον ίδιο τον Κύριο. Αυτό απαιτούσε αγώνα).

Αμαρτάνοντας, αρνηθήκαμε λοιπόν το θείο θέλημα, την κλήση του Δημιουργού μας. Κατά συνέπειαν, δικαίως ο άνθρωπος αισθάνθηκε ότι προσέβαλε τη θεία τάξη, με την έννοια ότι φέρθηκε αχάριστα και αναξιοπρεπώς έναντι του Υψίστου, εφόσον προτίμησε να ανταλλάξει ένα ανώτερο αγαθό, την αγάπη προς τον Θεό, με ένα κατώτερο, την εγωιστική ηδονή. Αυτό είναι γνώρισμα ποταπού δούλου, ηθικά εξαχρειωμένου όντος και όχι ελεύθερου πλάσματος. Έτσι ήταν τελείως φυσικό που ο ψυχισμός του ανθρώπου κλονίστηκε, γνώρισε ευθύς αμέσως το ισχυρό «πλήγμα» της ενοχής. Η τελευταία στο έργο του π. Συμεών γενικότερα θεωρείται ουσιώδης «ψυχοδυναμική» κατηγορία, εντελώς φυσική συνέπεια της αμαρτίας, που πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί.

Εκκλησία και υπέρβαση της ενοχής (π. Συμεών Κραγιόπουλος)

Δημήτρης Ιωάννου

Το πιο σημαντικό κείμενο της νεοελληνικής ακαδημαϊκής θεολογίας για την ενοχή είναι μάλλον το γνωστό «Προπατορικόν Αμάρτημα» του π. Ι. Ρωμανίδη, ο οποίος με το συγκεκριμένο έργο καταπολέμησε το δικανισμό που αναπτύχθηκε στη Δύση και που ως ένα βαθμό επηρέασε και τα «καθ’ ημάς». Μέρος του δυτικού δικανισμού συνιστούν οι θέσεις ότι «η πτώση του Αδάμ προσέβαλε τη θεία δικαιοσύνη, που χρειαζόταν πια αποκατάσταση», «ο Θεός οργίστηκε και ζητούσε ικανοποίηση», «έστειλε το θάνατο για τιμωρία», «τελικά κάποιος, ο Χριστός, έσωσε τον άνθρωπο πληρώνοντας λύτρα για χάρη μας».

Όλα όσα λέγει ο π. Ρωμανίδης βρίσκουν κατ’ ουσίαν τον πατέρα Συμεών Κραγιόπουλο σύμφωνο. Φυσικά και δεν πίστευε ότι το κτιστό μπορούσε πράγματι να «προσβάλει» το Άκτιστο, ότι ο Θεός ζητούσε ικανοποίηση, ότι είναι ο αίτιος του θανάτου κλπ. Από την άλλη, όλα αυτά δεν εμποδίζουν τον θεολόγο να μιλά για την ρεαλιστική ύπαρξη της ενοχής, η οποία γεννάται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Η τελευταία δεν αποτελεί μια απλή αστοχία, αλλά συνειδητή εξέγερση στο θέλημα του Θεού –και το θείο θέλημα δεν είναι βέβαια μια αστυνομική διάταξη. Ο Θεός μας κάλεσε να γίνουμε «υιοί» Του, συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού (κάποιοι Πατέρες μάλιστα θεωρούν ότι το «ξύλον της ζωής» ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα για το ανθρώπινο γένος να «γευθεί» τον ίδιο τον Κύριο. Αυτό απαιτούσε αγώνα).

Αμαρτάνοντας, αρνηθήκαμε λοιπόν το θείο θέλημα, την κλήση του Δημιουργού μας. Κατά συνέπειαν, δικαίως ο άνθρωπος αισθάνθηκε ότι προσέβαλε τη θεία τάξη, με την έννοια ότι φέρθηκε αχάριστα και αναξιοπρεπώς έναντι του Υψίστου, εφόσον προτίμησε να ανταλλάξει ένα ανώτερο αγαθό, την αγάπη προς τον Θεό, με ένα κατώτερο, την εγωιστική ηδονή. Αυτό είναι γνώρισμα ποταπού δούλου, ηθικά εξαχρειωμένου όντος και όχι ελεύθερου πλάσματος. Έτσι ήταν τελείως φυσικό που ο ψυχισμός του ανθρώπου κλονίστηκε, γνώρισε ευθύς αμέσως το ισχυρό «πλήγμα» της ενοχής. Η τελευταία στο έργο του π. Συμεών γενικότερα θεωρείται ουσιώδης «ψυχοδυναμική» κατηγορία, εντελώς φυσική συνέπεια της αμαρτίας, που πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί.

Εκκλησία και υπέρβαση της ενοχής (π. Συμεών Κραγιόπουλος)

Δημήτρης Ιωάννου

Το πιο σημαντικό κείμενο της νεοελληνικής ακαδημαϊκής θεολογίας για την ενοχή είναι μάλλον το γνωστό «Προπατορικόν Αμάρτημα» του π. Ι. Ρωμανίδη, ο οποίος με το συγκεκριμένο έργο καταπολέμησε το δικανισμό που αναπτύχθηκε στη Δύση και που ως ένα βαθμό επηρέασε και τα «καθ’ ημάς». Μέρος του δυτικού δικανισμού συνιστούν οι θέσεις ότι «η πτώση του Αδάμ προσέβαλε τη θεία δικαιοσύνη, που χρειαζόταν πια αποκατάσταση», «ο Θεός οργίστηκε και ζητούσε ικανοποίηση», «έστειλε το θάνατο για τιμωρία», «τελικά κάποιος, ο Χριστός, έσωσε τον άνθρωπο πληρώνοντας λύτρα για χάρη μας».

Όλα όσα λέγει ο π. Ρωμανίδης βρίσκουν κατ’ ουσίαν τον πατέρα Συμεών Κραγιόπουλο σύμφωνο. Φυσικά και δεν πίστευε ότι το κτιστό μπορούσε πράγματι να «προσβάλει» το Άκτιστο, ότι ο Θεός ζητούσε ικανοποίηση, ότι είναι ο αίτιος του θανάτου κλπ. Από την άλλη, όλα αυτά δεν εμποδίζουν τον θεολόγο να μιλά για την ρεαλιστική ύπαρξη της ενοχής, η οποία γεννάται στον άνθρωπο ως αποτέλεσμα της αμαρτίας. Η τελευταία δεν αποτελεί μια απλή αστοχία, αλλά συνειδητή εξέγερση στο θέλημα του Θεού –και το θείο θέλημα δεν είναι βέβαια μια αστυνομική διάταξη. Ο Θεός μας κάλεσε να γίνουμε «υιοί» Του, συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού (κάποιοι Πατέρες μάλιστα θεωρούν ότι το «ξύλον της ζωής» ήταν στην πραγματικότητα ο ίδιος ο Χριστός, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα για το ανθρώπινο γένος να «γευθεί» τον ίδιο τον Κύριο. Αυτό απαιτούσε αγώνα).

Αμαρτάνοντας, αρνηθήκαμε λοιπόν το θείο θέλημα, την κλήση του Δημιουργού μας. Κατά συνέπειαν, δικαίως ο άνθρωπος αισθάνθηκε ότι προσέβαλε τη θεία τάξη, με την έννοια ότι φέρθηκε αχάριστα και αναξιοπρεπώς έναντι του Υψίστου, εφόσον προτίμησε να ανταλλάξει ένα ανώτερο αγαθό, την αγάπη προς τον Θεό, με ένα κατώτερο, την εγωιστική ηδονή. Αυτό είναι γνώρισμα ποταπού δούλου, ηθικά εξαχρειωμένου όντος και όχι ελεύθερου πλάσματος. Έτσι ήταν τελείως φυσικό που ο ψυχισμός του ανθρώπου κλονίστηκε, γνώρισε ευθύς αμέσως το ισχυρό «πλήγμα» της ενοχής. Η τελευταία στο έργο του π. Συμεών γενικότερα θεωρείται ουσιώδης «ψυχοδυναμική» κατηγορία, εντελώς φυσική συνέπεια της αμαρτίας, που πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπιστεί.

Η δύση της Δύσης

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Το βιβλίο «Η δύση της Δύσης - η απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός» του Λαυρέντιου Γκεμερέϋ γράφτηκε στα γερμανικά το 1977. ΟΛαυρέντιος Γκεμερέϋ, ένας καθολικός αυστριακός ιερέας που έζησε στην Ελλάδα ως «πολιτισμικός πρόσφυγας» έγραψε αυτό το βιβλίο ως μία προσπάθεια κατανόησης της διαφοράς της Δύσης από την Ελλάδα. Μου κίνησε την περιέργεια γιατί η γνώμη των δυτικών για την Ελλάδα είναι συνήθως εχθρική και συμπλεγματική. Εχοντας πλήρως απωλέσει, εδώ και πολλά χρόνια, τον θαυμασμό των υποτελών προς κάθε τι ξένο, το βιβλίο μου κίνησε την περιέργεια. 

Ο Γκεμερέϋ ορθά γνώριζε ότι οι Ελληνες είμαστε υποτελείς στη Δύση εδώ και 2000 χρόνια από την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, μία Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την οποία ο ίδιος θεωρεί, ως την πρώτη θελημένη αναγωγή της οργανωμένης βίας. Για τη στάση των Ρωμαίων έναντι των Ελλήνων αναφέρει ότι μισούσαν τους Ελληνες, τους είχαν χωρίς πολιτικά δικαιώματα και τους χρησιμοποιούσαν μόνο ως δασκάλους. Εάν και δυτικός και ρωμαιοκαθολικός αναγνωρίζει τον ρόλο του Βυζαντίου, ρόλο που η Δύση ηθελημένα αποσιωπεί και μισεί από την εποχή του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης. Αναφέρει ότι οι Σταυροφορίες (σημ. στη χώρας μας πολλοί θεωρούν ότι οι Χριστιανοί συλλήβδην έκαναν Σταυροφορίες ενώ η πραγματικότητα είναι ότι ήταν οι ρωμαιοκαθολικοί που της έκαναν και όχι οι ορθόδοξοι). Ο Γκεμερέυ θεωρεί ότι η επιμειξία του Ρωμαϊκού ιμπεριαλισμού με τη γερμανική βιαιότητα δημιούργησε έναν παραμορφωμένο χριστιανισμό και αποκαλεί τις Σταυροφορίες «προπατορικό φασισμό». Δεν μένει όμως στην ιστορία αλλά προχωρά και με καυστικό λόγο αναφέρεται στην αστική μορφή τηςκοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπως αυτή δημιουργήθηκε στη Δύση, και την αποκαλεί «σκέτη απάτη και ποτέ δεν περιείχε την ελάχιστη δυνατότητα μιας αληθινής λαϊκής κυριαρχίας».

Η οδυνηρότερη πολιτική φάρσα/Βασίλης Βιλιάρδος

Η απώλεια της δεύτερης μεγάλης ευκαιρίας της Ελλάδας αποτελεί ένα στυγερό έγκλημα, το οποίο θα συνειδητοποιήσουν σταδιακά οι Έλληνες – ενώ η κόκκινη γραβάτα του πρωθυπουργού συμβολίζει ασφαλώς την τελική θηλιά στο λαιμό της πατρίδας μας, μετά από την ανείπωτη τραγωδία των οκτώ προηγουμένων ετών.

. 

Ανάλυση

Όταν προσέρχεται κανείς σε διαπραγματεύσεις, πόσο μάλλον σε τόσο σοβαρές για το μέλλον μίας ολόκληρης χώρας που είναι βυθισμένη σε μία μοναδική στην ιστορία βαθιά κρίση για οκτώ συνεχή χρόνια, πρέπει να έχει προετοιμαστεί για τρία μόλις θέματα: (α) σχετικά με το ποιός είναι ο ελάχιστος και ο μέγιστος στόχος του (β) με ποια στρατηγική θα καταφέρει να τον επιτύχει και (γ) πώς θα ενεργήσει, εάν τελικά δεν είναι πρόθυμοι οι συνομιλητές του να δεχθούν τις ελάχιστες απαιτήσεις του.

Σε σχέση δε με την Ελλάδα, θα ήταν απολύτως απαραίτητη η δημιουργία ενός συμβουλίου για τη διαπραγμάτευση του χρέους, όπως ενός συμβουλίου ασφαλείας στον τομέα της στρατιωτικής άμυνας, καθώς επίσης ενός αντίστοιχου για τη διεκδίκηση των γερμανικών επανορθώσεων – αφού αποτελούν κρίσιμα εθνικά θέματα, για τα οποία δεν έχει το δικαίωμα του αποκλειστικού χειρισμού τους κανένα κόμμα και κανένα μεμονωμένο άτομο.    

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, ο πρωθυπουργός απέτυχε παταγωδώς σε δύο μεγάλες ευκαιρίες που είχε τη μεγάλη τύχη να του δοθούν – αρχικά στην πρώτη το καλοκαίρι του 2015, όπου είχε τη στήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων Πολιτών και ένα ξεκάθαρο δημοψήφισμα στη διάθεση του, το οποίο του έδινε την εντολή να χειριστεί ανάλογα τις διαπραγματεύσεις.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ. ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, ΤΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΚΟΤΖΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΦΙΜΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

17 Ιούνιος 2018

Πηγή:www.sigmalive.com/

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΓΛΩΣΣΑΡΙ ΜΕ ΛΕΞΕΙΣ ΠΟΥ ΙΚΑΝΟΠΟΙΟΥΝ ΤΑ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΑ…

ΛΟΓΟΚΡΙΝΟΥΝ ΕΜΜΕΣΩΣ TA MME, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΟ «ΚΑΛΟ ΚΛΙΜΑ». ΕΓΙΝΑΝ ΗΔΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΟΥΣ Τ/Κ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ

Στο σχετικό γλωσσάρι, που είναι σχεδόν έτοιμο και θα κατατεθεί τη μεθεπόμενη Πέμπτη, 21 Ιουνίου, στην Ολομέλεια της Επιτροπής, για τοποθέτηση, και αρχές Ιουλίου θα παρουσιαστεί στους δημοσιογράφους, θα υπάρχουν εισηγήσεις για το ποιες λέξεις θα χρησιμοποιούνται

Έναν παράδοξο… «συνεταιρισμό» στην ερμηνεία και κατανόηση των ιστορικών γεγονότων, ήτοι τα αφορώντα στο κυπριακό πρόβλημα, την τουρκική εισβολή του 1974 και τα τραγικά παρεπόμενά της προωθούν η Επιτροπή Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας με την ομόλογη τ/κ επιτροπή, υπό την ομπρέλα του Οργανισμού για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).

Στόχος του ιδιότυπου… συνεταιριστικού εγχειρήματος είναι η απάλειψη, εκατέρωθεν, λέξεων ή και διατυπώσεων που αφορούν στην ιστορία του Κυπριακού και στις τραγικές πτυχές της, που ενδέχεται να ενοχλήσουν τις δύο πλευρές.

Προς τούτο, επιχειρείται η διαμόρφωση και υιοθέτηση κοινού γλωσσαρίου, το οποίο θα λειτουργεί ως «συμβουλευτικός» οδηγός προς τους εκπροσώπους του Τύπου, ως λειτουργούς της ενημέρωσης και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, προς αποφυγήν των… ακατάλληλων, «βεβαρημένων», νοηματικά, από την Ιστορία, λέξεων, που ενδέχεται να θίξουν τη μια ή την άλλη πλευρά, και την επιλογή άλλων, οι οποίες θα προάγουν τη «συνεννόηση» και θα υπηρετούν την καλλιέργεια «καλού κλίματος» ανάμεσα στις δύο κοινότητες.

Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

ΚΛΙΚ στην εικόνα για να το διαβάσετε...

Τα ίχνη του μέλλοντος ήδη υπάρχουν

Του Στάθη Σταυρόπουλου

Θα σας γυρίσω πίσω στο 1993-1996. Είναι η εποχή που ο εκσυγχρονισμός εμφανίζεται στην Ελλάδα. Στις εφημερίδες της εποχής, με προεξάρχοντα τα Νέα και ακολουθούσα την Ελευθεροτυπία, αρχίζει να εμφανίζεται ένα καινούργιο ιδιόλεκτο. Κυρίαρχη λέξη που εμφανίστηκε τότε, εκτός από την «κεντροαριστερά» που ο Σημίτης είχε ανασύρει από τα βάθη της δεκαετίας του ’60 για να μπορέσει να αποδεσμευτεί από το λαϊκό φορτίο το οποίο έφερε το ΠΑΣΟΚ, ήταν η λέξη «λαϊκισμός».

Βέβαια, υπήρχε ένα σοβαρό ερώτημα. Ο λαϊκισμός είναι μία έννοια που αποδίδεται στις ηγεσίες. Ο ποπουλισμός, η δημαγωγία. Το παράξενο με τη χρήση αυτής της λέξης ήταν ότι αποδιδόταν στον λαό. Δηλαδή ξαφνικά ο λαός εκατηγορείτο ως δημαγωγός του εαυτού του. Γιατί αποδιδόταν στον λαό αυτός ο χαρακτηρισμός; Ήταν ένας χαρακτηρισμός καθηλωτικός. Προκαλούσε στον λαό ενοχή για τις πράξεις των δημαγωγών του.

Φυσικά η σημειολογία δεν περιορίζεται ποτέ σε μία λέξη. Άρχισε τότε να πλημμυρίζει στις εφημερίδες η αγία τριάδα της εξουσιαστικής σημειολογίας, δηλαδή οι ευφημισμοί, οι συκοφαντικοί χαρακτηρισμοί και η παρένδυση των εννοιών. Κυριάρχησαν ευφημισμοί όπως «απασχολήσιμος» και «ευέλικτη εργασία», ενώ λέξεις όπως «ιμπεριαλισμός» και «εργατική τάξη», έφευγαν για την εξορία πυξ λαξ. Τέλος, στον δημόσιο λόγο έμπαιναν συκοφαντικοί χαρακτηρισμοί, όπως «διεφθαρμένοι», «τεμπέληδες», «λαϊκιστές», «εθνικιστές» ή «αντισημίτες».

H "ΣΥΓΧΡΟΝΗ" ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗΣ....

Πώς να περιγράψεις το μέγεθος της προσβολής, της υπέρμετρης αδικίας και της οργής που αισθάνεσαι βλέποντας όλους αυτούς τους επαγγελματίες της πολιτικής (καριέρας) να θριαμβολογούν για την Ελλάδα που σώθηκε, βγαίνοντας απ' τα μνημόνια;

Πώς να περιγράψεις το μέγεθος της χυδαιότητας, της εξαχρείωσης και της απατεωνίας, των αδίστακτων αυτών ανθρώπων, όλων των κομματικών αποχρώσεων που ξεπούλησαν, αφού αρχικά κατέκλεψαν, την δύσμοιρη αυτή χώρα;

Πώς να μιλήσεις για τον πόνο του χρεωμένου και ξαναχρεωμένου, του καταληστευμένου ανθρώπου, που πληρώνει κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά, επειδή ονειρεύτηκε και μόχθησε για μια φυσιολογική ζωή χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη της επιβίωσης να επικρέμεται πάνω απ' το κεφάλι του;

Πώς να περιγράψεις τον πόνο του εξευτελισμού και της προσβολής της αξιοπρέπειάς (το τελευταίο φύλλο συκής του βιοπαλαιστή) που αισθάνεται ο εξαθλιωμένος νεόπτωχος νεοέλλην βλέποντας τους δυνάστες του να πανηγυρίζουν τη σιδεροδέσμια υποδούλωσή του σε τοκογλύφους δανειστές μέχρι το 2060;

Οι λέξεις είναι η περιουσία μου και δεν έχω τις λέξεις.

Spyros Yannaras

Πρώτη φορά αριστερά,πρώτη φορά γραβάτα,κόκκινη συμβολίζοντας το αίμα του λαού και πρώτη φορά ίσως στην ιστορία,που μια πορεία προς την λαιμητόμο,παρουσιάζεται σαν ταξίδι αναψυχής.Πέρα από τα πρωτογενή πλεονάσματα,πέρα από τις συντάξεις,τον ΕΝΦΙΑ,τον ΦΠΑ δύο σημεία από την συμφωνία με το Eurogroup που απλά τα λένε όλα.

Η Ελλάδα πήρε δόση 15 δις. Από αυτά τα 5,5 δις θα πάνε για την εξυπηρέτηση του δανείου και τα 9,5 σε ένα λογαριασμό αποθεματικού για.....μελλοντική πιθανή εξυπηρέτηση δανείου.Και αυτό το λένε θρίαμβο,,,,,,