Οι ολιγάρχες, οι «Δυνατοί», του παρόντος αιώνος, έχουν ονοματεπώνυμο και σωρεία εγκληματικών πράξεων κατά του Λαού και της πατρίδας. Εκεί είναι το κουμπί της Αλέξαινας που κουμπώνει την αιώνια Αποικιοκρατία.
«Κι’ όταν, με το καλό, τελειώσουμε την εργασία, κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, να δούμε τι απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική.»
Κ.Π.Καβἀφης, Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.
Κάπου στο 1082 μ.Χ. ο βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός, συνομολογούσε με τους Βενετούς τα εξωφρενικά εμπορικά και οικονομικά προνόμια που μετέτρεψαν την πάλαι ποτέ κραταιά αυτοκρατορία στην, πρώτη στην ιστορία, δυτική αποικία. Οι ύμνοι της κόρης του Άννας, στην περίφημη Αλεξιάδα της, τυπικό δείγμα του ψυχαναλυτικού συμπλέγματος της Ηλέκτρας, δεν θα άρουν προφανώς τις δραματικές συνέπειες της πρώτης αυτής αποικιοκρατικής διείσδυσης της δυτικής φεουδαρχίας, που υπήρξε προοίμιο της ιμπεριαλιστικής θεμελίωσης της δυτικής Ευρώπης.
Η πρώτη αυτή αποικιοκρατική λεηλασία δεν έχει τίποτα να «ζηλέψει» από τις γνωστές βιβλικές περιγραφές των επιθέσεων από χιλιάδες σμήνη ακρίδων. Στόχευση της αποικιοκρατικής επικυριαρχίας, δεν είναι μόνο τα εμπορικά και οικονομική οφέλη, η εξασφάλιση πρώτων υλών ή η ληστρική αναδιανομή του πλούτου από την Ανατολή προς τη Δύση.
Δεν είναι μόνο η επέκταση της ισχύος της μητροπολιτικής κυριαρχίας. Αλλά είναι και ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός και η ως εκ τούτου πολιτιστική αλλοίωση και η πολιτική υποταγή των «ιθαγενών» του βαλκανικού χώρου. Στόχευση είναι εν τέλει η πολιτική, οικονομική και πολιτιστική αέναη εξάρτηση της βαλκανικής περιφέρειας του καπιταλισμού.