του Γιάννη Παπαμιχαήλ –
Ο εθνικισμός ως αστική ιδεολογία δεν έχει καμία αυτόματη σχέση με τα λαϊκά πατριωτικά συναισθήματα. Εντούτοις, σε ιστορικές συνθήκες, όπου μια κοινωνία αισθάνεται συλλογικά ταπεινωμένη και ανήμπορη να αντιδράσει, τα στοιχειώδη λαϊκά πατριωτικά αντανακλαστικά μπορούν κάποτε να προσλάβουν τις ιδεολογικές διαστάσεις του εθνικισμού.
Η σκόπιμη σύγχυση μεταξύ όλων αυτών των πασίγνωστων πραγμάτων στα μυαλά των περισσότερων Ελλήνων «πολιτικών αναλυτών» που με μεγάλη ευκολία στιγμάτισαν τα «εθνικιστικά συλλαλητήρια» είτε ως ρεαλιστές είτε, ακόμα χειρότερα, ως αριστεροί, είναι συχνά ανατριχιαστική. Μυρίζει έντονα δογματική βεβαιότητα ιεροεξεταστή που διαισθάνεται την έλλειψη πολιτικής ορθότητας κάποιων εν δυνάμει αιρετικών και προσπαθεί με κάθε τρόπο να την αποδείξει.
Ο πραγματικός στόχος όλων αυτών των «αντιλαϊκιστών» είναι να αμφισβητήσουν τα δημοκρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα των λαών και ακόμα την ίδια την έννοια του λαού. Απέναντι λοιπόν στις δυνάμεις της λαϊκής Δεξιάς εμφανίζεται μια νέα αστική «Αριστερά» που οραματίζεται έναν «άλλο λαό». Πιο ανησυχητική είναι, όμως, ίσως η αίσθηση ότι στους περισσότερους «αντιλαϊκιστές που απεχθάνονται τις λαοσυνάξεις», η σύγχυση αυτή δεν είναι καν σκόπιμη. Πράγματι, εδώ έχουμε περισσότερο να κάνουμε με κωμικοτραγικά ανεπαρκείς μεταπράτες των αναρχοφιλελεύθερων και σοσιαλκοσμοπολίτικων ιδεοληψιών.