Οι χάρτες που όρισαν τη «γεωγραφική Μακεδονία»

 

Ας εξετάσουμε πρωτίστως κάποιες επιχειρηματολογικές αφηγήσεις του δημοσίου διαλόγου σχετικά με το «συνετόν» του συμβιβασμού των Αθηνών εις μίαν ονομασία σύνθετη εμπεριέχουσα τον όρον «Μακεδονία». Η υπόθεση της ονομασίας των Σκοπίων είναι πρωτίστως και ουσιαστικώς κρίσιμη, για τους εξής λόγους:

Πρώτον, ο όρος «Μακεδονία» per se αποτελεί τον κατ’ εξοχήν φορέα του σκοπιανού δήθεν αλυτρωτισμού. Εξ αυτού και μόνον θα χαλκευθεί η νομιμοποίησις της ανυπάρκτου εθνικώς «μακεδονικής ταυτότητος», ανυπάρκτου γλωσσολογικώς «μακεδονικής γλώσσης» και φυσικά της ανυπάρκτου νομοκανονολογικώς «ορθοδόξου μακεδονικής εκκλησίας».

Δεύτερον, σημειωτέον ότι η ιστορική Μακεδονία της αρχαιότητας αντιστοιχεί σχεδόν πλήρως στο τμήμα της ελληνικής επικράτειας στην βόρειο Ελλάδα. Η έννοια της «γεωγραφικής Μακεδονίας» αποτελεί σε μεγάλο βαθμό κατασκευή Ρώσων, Γερμανών και Βουλγάρων χαρτογράφων τον ύστερο 19ο αιώνα. Σε χάρτες των μέσων του 19ου αιώνος, όπως του Γάλλου χαρτογράφου Ami Boue (1847, Βλ. σχετ. Χάρτη), ο όρος Μακεδονία δεν περιλαμβάνει τα Σκόπια, αλλά μόνο το όριο Μοναστηρίου-Αχρίδας και φυσικά την γνωστή μας Μακεδονία στην ελληνική επικράτεια.

Γκολ αυτοί; Σέντρα εμείς

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2018

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

Αυτό είναι το σύστημα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, που εφαρμόζει διαρκώς ηττηφόρα η κυβέρνηση, βγαλμένο από τα συρτάρια του δασκάλου της και συμμάχου της στα Ίμια και στο Μακεδονικό Κ Σημίτη. Εξ ου και η χώρα έχει γίνει εντελώς του κλώτσου και του μπάτσου του κάθε «συμμάχου και εταίρου» και του κάθε γείτονα που έχει βρει τη χρυσή ευκαιρία να πάρει τώρα όσα δεν μπόρεσε εδώ και 73 χρόνια. Σε θάλασσα, ξηρά, αέρα.

Εδώ καμιά κυβέρνηση από το 1989, εκτός από του Κ Καραμανλή, δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι η Ελλάδα συνορεύει με τον μεγαλύτερο πολιτικό αλήτη της περιφέρειας. Την Τουρκία. Ένα κράτος διαχρονικά φασιστικό, ιμπεριαλιστικό, ρεβανσιστικό, με μια πάγια πολιτική να ξαναστήσει σε βάθος χρόνου την οθωμανική αυτοκρατορία. Και δεν το κρύβει.

Μέχρι το 2010 αυτή ήταν και η μόνη πραγματική μεγάλη απειλή που είχε η χώρα. Από την εποχή του Γ Παπανδρέου και δώθε, και με αφορμή την οικονομική δυσπραγία της χώρας, σε συνδυασμό με την εχθρόπατρι νοοτροπία του «αμερικανού» πρωθυπουργού, η χώρα άρχισε να γίνεται κλωτσοσκούφι. Με αποκορύφωμα την ανίδεη, μπόσικη σε κάθε πίεση σημερινή κυβέρνηση.

Επιιχείρηση: μεταφορά κλάδου ελαίας!

Μιλώντας νωρίτερα ενώπιον της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός του στη Βουλή ο Ταγίπ Ερντογάν προειδοποίησε «όσους υπερβαίνουν τα όριά τους στην Κύπρο και στο Αιγαίο να μην κάνουν πρόσκαιρους υπολογισμούς» και τονίζει ότι «οι παλικαρισμοί διαρκούν έως τη στιγμή που θα δουν τα αεροσκάφη μας».

«Κανείς να μη νομίζει ότι μας διαφεύγουν οι ευκαιριακές πρωτοβουλίες σε σχέση με τις βραχονησίδες στο Αιγαίο και οι έρευνες φυσικού αερίου στα ανοιχτά της Κύπρου», πρόσθεσε επίσης και χαρακτήρισε το Αφρίν εξίσου σημαντικό για την Άγκυρα όσο είναι το Αιγαίο και η Κύπρος.

Πορεία για τα 19 χρόνια από την παράδοση Ocalan

Το Πολιτιστικό Κέντρο Κουρδιστάν, με αφορμή την 19η επέτειο της παράδοσης του ηγέτη του κουρδικού λαού, Abdullah Ocalan, στους διώκτες τους, καλεί σε πορεία την Πέμπτη, 15 Φλεβάρη 2018.

Συγκεντρωνόμαστε στις 15.00’ στα Προπύλαια και προχωράμε προς την τουρκική πρεσβεία.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΟΤΖΑΛΑΝ!

ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ!

Μακεδονομάχοι, τουρκοφάγοι και εθνομηδενιστές Ο πατριωτισμός της αριστεράς και η εθνικοφροσύνη

Του Γιώργου Λιερού 

«Ήδη από τώρα ο δανειακός κορσές έχει δεθεί σφιχτά μέχρι το 2060. Εάν δεν γίνουν κι άλλες ελαφρύνσεις του χρέους η Ελλάδα θα παραμείνει αυτό που είναι τώρα: ένα κράτος υπό ξένη διοίκηση. Οκτώ χρόνια… η χώρα εφάρμοσε τόσο σκληρές περικοπές που μάλλον κανένα ανεξάρτητο κράτος δεν θα δεχόταν.»
Suddeutsche Zeitung

«Η εθνική οικοδόμηση συνοδεύεται απαραιτήτως από την ανακάλυψη και την προώθηση διεθνιστικών αξιών. Μακριά από το ν’ απομακρύνει από τα άλλα έθνη, η εθνική απελευθέρωση είναι αυτή που κάνει το έθνος παρόν στη σκηνή της ιστορίας. Στην καρδιά της εθνικής συνείδησης υψώνεται και ζωηρεύει η διεθνής συνείδηση.»
Frantz Fanon

Τα συλλαλητήρια για το όνομα Μακεδονία είναι καθαρά μια υπόθεση της εθνικοφροσύνης. Η εμπλοκή ενός μέρους της αριστεράς στο «μακεδονικό μέτωπο» αποτελεί ένα σοβαρότατο ολίσθημα, βαρύ σύμπτωμα της πλήρους αδυναμίας της σημερινής ελληνικής αριστεράς να καταπιαστεί με τη δέουσα αξιοπιστία με τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα. Αυτή η αδυναμία εκδηλώνεται χαρακτηριστικά στο ότι ο αριστερός πατριωτισμός που δέσποζε για μισό αιώνα στην ιδεολογία της αριστεράς και την οδήγησε στα πρόθυρα της εξουσίας την δεκαετία του 1940, σήμερα είτε έχει εγκαταλειφθεί είτε, ακόμα χειρότερα, συγχέεται με τον για δεκαετίες χειρότερο αντίπαλό του, την εθνικοφροσύνη.

Η διαμάχη για το όνομα Μακεδονία είναι σύγκρουση εθνοτικών πολιτισμικών ταυτοτήτων, διαμάχη ανάμεσα σε λαούς που έχουν παραιτηθεί από τις αξιώσεις τους για πολιτική ανεξαρτησία, έχουν αποδεχτεί την «αυτοκρατορική» τάξη και ερίζουν μέσα στα πλαίσιά της χωρίς να έχουν τη δύναμη ή την πρόθεση να την αμφισβητήσουν. Και απ’ αυτή τη σκοπιά τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία δεν βρίσκονται στη συνέχεια αλλά στον αντίποδα των πλατειών, προπάντων της πάνω πλατείας του Συντάγματος την οποία ευάριθμα συστημικά καθάρματα θέλουν να πιστώσουν στη Χρυσή Αυγή. Οι πλατείες στρέφονταν ευθέως εναντίον της «Γερμανίας» (εναντίον του ηγεμονικού συνασπισμού στην Ευρώπη), αρνιόνταν δηλαδή την ίδια την «αυτοκρατορική» τάξη, τα πάνω πατώματα της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας. Σήμερα ο ελληνικός λαός με τον σβέρκο του να καίει, το κεφάλι του να βουίζει από τις σφαλιάρες και τις καρπαζιές που πέφτουν απανωτά στις Βρυξέλες, έρχεται να ξεχαρμανιάσει στη γειτονιά του και να φωνάξει «ζήτω ο στρατός», «ζήτω οι ειδικές δυνάμεις», όχι απέναντι στους Τούρκους –τον ισχυρό γείτονα του που τον φοβάται– αλλά απέναντι στο λιλιπούτιο κρατίδιο του Βορρά. Είναι ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, και σύνηθες στις πληβειακές μάζες, να εκφορτίζεις την πίεση που δέχεσαι από τους πιο δυνατούς στους πιο αδύνατους από σένα. Μια χειραφετητική πολιτική όμως –σε αντίθεση με τον ακροδεξιό λαϊκισμό που βρίσκεται στο γονιδίωμα αυτών των συλλαλητηρίων– δεν κάνει παραχωρήσεις σε τέτοιου είδους αδυναμίες του λαού· και δεν τις κάνει γιατί σέβεται τον λαό, γιατί τον βλέπει όχι σαν άβουλη μάζα όπως τον θέλει η λενινιστική θεωρία αλλά σαν πρόσωπα ικανά για το καλό και το κακό.

Ο Χιου Τόμσον στο Μυ Λάι

Η ιστορία ενός ανθρώπου εν τω μέσω ενός εγκλήματος πολέμου

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη απότην Ρήξη φ. 140

Πενήντα χρόνια κλείνουν φέτος από τη σφαγή του Μυ Λάι, την εν ψυχρώ δολοφονία 504 Βιετναμέζων χωρικών, αποκλειστικά ηλικιωμένων, γυναικών και παιδιών, από τον Λόχο Τσάρλυ του 1/20 Τάγματος της Μεραρχίας Αμέρικαλ του αμερικανικού στρατού, στις 16 Μαρτίου του 1968.

Τα γεγονότα είναι λίγο πολύ γνωστά σε όλους, ειδικά σ’ αυτούς που έζησαν τη δεκαετία του ’60, αλλά λίγοι γνωρίζουν το όνομα Χιου Τόμσον και τον ρόλο που διαδραμάτισε εκείνη την ημέρα, αλλά και κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων και της δίκης των υπαιτίων, τα χρόνια που ακολούθησαν της σφαγής. Η στάση του αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση και ταυτόχρονα υπενθύμιση της διαφοράς που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος ακόμη και υπό την αφόρητη πίεση διαταγών, συναδέλφων, ανωτέρων και κατεστημένου, σε μια κατάσταση που τα ηθικά όρια γύρω του καταρρέουν.

Έχει ειπωθεί ότι, «αν υπήρχαν δύο Τόμσον εκείνη την ημέρα δεν θα είχε γίνει το Μυ Λάι». Κανείς δεν γνωρίζει αν η σφαγή θα είχε αποσοβηθεί ή αν θα γινόταν σε μικρότερη κλίμακα κι έτσι ή αλλιώς δεν έχει μεγάλη σημασία. Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, ο αριθμός των νεκρών πολιτών από φίλια πυρά (στις μέρες μας οι θάνατοι αυτοί ονομάζονται παράπλευρες απώλειες) κατά τη διάρκεια του 1968 ισοδυναμεί με ένα Μυ Λάι κάθε μήνα για πάνω από ένα χρόνο. Η σφαγή ήταν γενικευμένη και συνέβαινε με κάθε αμερικανική επιχείρηση. Απλώς στο Μυ Λάι όλα έγιναν μέσα σε τέσσερις μόνο ώρες.

Μια ομιλία γεμάτη ψέματα, υποκρισία φόβο και διχασμό

Το σκίτσο του Δ. Χαντζόπουλου στο πνεύμα των ημερών

του Γιώργου Παπαδόπουλου Τετράδη από το liberal.gr 

Ο χτεσινός λόγος του πρωθυπουργού στην κοινοβουλευτική του ομάδα για τη σύσταση επιτροπής της Βουλής για τη Novartis είναι ίσως ο πιο εμπρηστικός πολιτικά. Και ίσως ο διανθισμένος με τα περισσότερα ψέματα μαζεμένα. Ταυτόχρονα, κατονομάζει ως ενόχους τους κατηγορούμενους πολιτικούς του αντίπαλους, δεν παραλείπει να ξεσκονίσει τη διακυβέρνηση Καραμανλή, αποκαλύπτει την απέχθειά του για όλο το κομμάτι του λαού που δεν στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την καθεστωτική αντιδημοκρατική νοοτροπία του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Ο κ. Τσίπρας κατ αρχήν χτες έβγαλε ευθέως τη δικαστική απόφαση ότι οι κατηγορούμενοι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι ένοχοι. Είπε σε μια αποστροφή του λόγου του: « Οι αληθινοί κουκουλοφόροι με τα λευκά κολάρα, που είχαν θρονιαστεί σε υπουργεία και κρίσιμα πόστα για τη δημόσια υγεία, που έκαναν τον πόνο του λαού αντικείμενο μίζας και πλουτισμού, τώρα που απειλεί η Δικαιοσύνη να τους βγάλει τις κουκούλες και να τους αποκαλύψει, καταγγέλλουν τους μάρτυρες ως δήθεν κουκουλοφόρους».

Και πιο πριν: «Δεν υπήρξε ουτε μια περίπτωση αποκάλυψης σκανδάλων που αν μην έπαιξε η ίδια κασέτα περι πολιτικής δίωξης. Και σήμερα τα ίδια βλέπουμε. Μόνο που είναι άλλο η πολιτική εκτίμηση, άλλο η πιθανολόγηση και η εικασία και άλλο να βρισκόμαστε ενώπιον συγκεκριμένων καταγγελιών. Που παίρνουν μάλιστα τη μορφή ογκώδους δικογραφίας». Δηλαδή, επειδή υπάρχει ογκώδης δικογραφία αποδεικνύεται ότι αυτά τα 10 πολιτικά πρόσωπα τα πήραν! Και δεν τα πήραν επιλεκτικά κατά την κλίκα του Μαξίμου, οι δυο υπουργοί υγείας που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κουρουμπλής και η Ξενογιαννακοπούλου!

Εκδήλωση για τα 19 χρόνια από την παράδοση Οτζαλάν - HASTA LA VICTORIA SIEMPRE - ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΠΑΝΤΟΤΕ

...εν τω μεταξύ στη Ν.Δ...

Σε σχετική ανακοίνωση της ΝΔ αναφέρεται, λιτά, το εξής: 

«Με απόφαση του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, ο κ. Ευάγγελος Αντώναρος τίθεται εκτός Κόμματος».

Πηγές της ΝΔ, τις οποίες επικαλείται το ΑΠΕ-ΜΠΕ, τόνιζαν τα εξής: «Όπως έχει εξ αρχής πει δημόσια ο Κυριάκος Μητσοτάκης, επιθυμεί να χυθεί άπλετο φως στη συγκεκριμένη υπόθεση, χωρίς κουκούλες.

Με αυτό το δεδομένο, είναι αδιανόητο κάποια στελέχη του κόμματος, την ώρα που είναι εμφανές ότι η κυβέρνηση κατασκευάζει κατηγορητήρια, να παίζουν προσωπικά παιχνίδια, αμφισβητώντας ακόμη και το τεκμήριο της αθωότητας». 

Freepen.gr

Μαλβινα...Για τη Μακεδονια και τα Ίμια

Μαλβινα...H Μακεδονια ειναι Ελληνικη

ΜΑΛΒΙΝΑ LIVE: Μετά τα Ίμια 

ΜΑΛΒΙΝΑ LIVE: Μετά τα Ίμια (2)

Ο Θ. ΤΑΣΣΙΟΣ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΩΣ Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ (VIDEO)

Μία εξαιρετική ομιλία του Ακαδημαϊκού Θεοδόση Τάσσιου για το Ήθος και την Πολιτική, στα Ιωάννινα, στις 6.2.2017.

Μακεδονικό - "Παραμύθι χωρίς όνομα"- του Βασίλη Ασημακόπουλου

 - Ορισμένες πτυχές του ζητήματος στη σύγχρονη εκδοχή του, κάποιες από τις οποίες έχουν πολλαπλώς εκτεθεί από πολλούς στο δημόσιο λόγο, άλλες πάλι λιγότερο και η άποψή μου 

[Προς διευκόλυνση της ανάγνωσης ενός αρκετά μακροσκελούς κειμένου, ακολουθείται η ακόλουθη δομή σε πέντε επιμέρους κεφάλαια : Α) Εισαγωγή, Β) Όψεις της εσωτερικής διάστασης, Γ) Επισημάνσεις της συζήτησης για το εθνικό φαινόμενο, Δ) Συγκυρία του σύγχρονου Μακεδονικού και εσωτερική πολιτική διαχείρηση, Ε) Εξωτερική πολιτική – Ζητήματα ιστορίας και προοπτικές ]

Αντί άλλου τίτλου : Παραμύθι χωρίς όνομα 

Πηνελόπης Δέλτα, 1910 

Α) Εισαγωγή

Το γνωστό αλληγορικό παραμύθι αναφέρεται σε μια χρεοκοπημένη χώρα, όπου μέσα από εσωτερικές ανακατατάξεις και τριβές εντός της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, αναδεικνύεται η κατάλληλη ηγεσία, η οποία οδηγεί - μετά από συγκρούσεις - τη χώρα στην αναδιοργάνωσή της και στην υπέρβαση των δυσκολιών, που φάνταζαν ανυπέρβλητες. Το βιβλίο αντανακλά τις προσδοκίες ενός τμήματος της κοινωνικής ελίτ του παροικιακού ελληνισμού (όπου ζούσε η Δέλτα) για την ανόρθωση της χώρας, τη θετική αγωνιστική κίνηση που εκπέμφθηκε με το Κίνημα στου Γουδή το 1909 και το αναγκαίο ανορθωτικό έργο που τέθηκε σε εφαρμογή με έναυσμα την αναθεωρητική Βουλή του 1910-1911. Μια πορεία που το ιστορικό εκκρεμές του ελληνικού χωροχρόνου κινήθηκε από την ήττα του 1897 και την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου στην ανορθωτική βενιζελική κίνηση (στην εσωτερική και εξωτερική της διάσταση), σε μια εποχή που διεθνώς χαρακτηριζόταν από την έντονη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τη δυναμική τάση διεθνοποίησης του καπιταλισμού, την κορύφωση των διαδικασιών εθνικής αφύπνισης ή αυτοδιάθεσης, τη ραγδαία ανάπτυξη και οργάνωση του εργατικού κινήματος, την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που θα οδηγήσουν στο ξέσπασμα του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, την τελική υποχώρηση και έξοδο της οθωμανικής αυτοκρατορίας από το βαλκανικό χώρο που θα κορυφωθεί με τους δύο βαλκανικούς πολέμους, όλα τα ανωτέρω σε μια ενιαία πυκνή αντιφατική κίνηση της ιστορικής διαδικασίας. Οι δυναμικές της ανορθωτικής κίνησης στον ιστορικό χώρο του ελληνισμού των αρχών του 20ου αιώνα συμπυκνώθηκαν σε δύο ζητήματα (στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εξέλιξης του Ανατολικού Ζητήματος), το Μακεδονικό και το Κρητικό Ζήτημα, που ανέδειξαν και δύο σημαίνουσες – και αντίπαλες- πολιτικές μορφές, τον Ίωνα Δραγούμη και βέβαια τον Ελευθέριο Βενιζέλο αντίστοιχα, με τους οποίους συνδέθηκε η Πηνελόπη Δέλτα. Χαρακτηριστική του βάρους των ζητημάτων της εθνικής απελευθέρωσης-αποκατάστασης συγκεκριμένων ιστορικών χώρων του ελληνισμού στον εγχώριο πολιτικό αγώνα και τη γενικότερη κοινωνική κίνηση, είναι η γνωστή αποστροφή του Ίωνα Δραγούμη - ενός ριζοσπάστη διανοούμενου των αρχών του 20ου αιώνα, μέλους της αστικής αθηναϊκής τάξης, ο οποίος στάθηκε κριτικά απέναντι τόσο στον Αθηναϊσμό ως κυρίαρχη διαμορφούμενη μορφή κρατικής συγκρότησης, όσο και σταθερά απέναντι στον βενιζελισμό, που διακηρύσσει «Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει». 

Το σύγχρονο Μακεδονικό, που συμπυκνώνεται στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, αλλά δεν είναι προφανώς μόνον αυτό, έχει για τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό τη δική του εσωτερική και εξωτερική διάσταση οι οποίες αλληλοδιαπλέκονται (και πρέπει κατά τη γνώμη μου να εξετάζονται μέσα απ’ αυτή την οπτική) σε ορισμένες όψεις των οποίων θα αναφερθούμε στο κείμενο που ακολουθεί 

Β). Όψεις της εσωτερικής διάστασης 

Μακεδονικό - "Παραμύθι χωρίς όνομα"- του Βασίλη Ασημακόπουλου

 - Ορισμένες πτυχές του ζητήματος στη σύγχρονη εκδοχή του, κάποιες από τις οποίες έχουν πολλαπλώς εκτεθεί από πολλούς στο δημόσιο λόγο, άλλες πάλι λιγότερο και η άποψή μου 

[Προς διευκόλυνση της ανάγνωσης ενός αρκετά μακροσκελούς κειμένου, ακολουθείται η ακόλουθη δομή σε πέντε επιμέρους κεφάλαια : Α) Εισαγωγή, Β) Όψεις της εσωτερικής διάστασης, Γ) Επισημάνσεις της συζήτησης για το εθνικό φαινόμενο, Δ) Συγκυρία του σύγχρονου Μακεδονικού και εσωτερική πολιτική διαχείρηση, Ε) Εξωτερική πολιτική – Ζητήματα ιστορίας και προοπτικές ]

Αντί άλλου τίτλου : Παραμύθι χωρίς όνομα 

Πηνελόπης Δέλτα, 1910 

Α) Εισαγωγή

Το γνωστό αλληγορικό παραμύθι αναφέρεται σε μια χρεοκοπημένη χώρα, όπου μέσα από εσωτερικές ανακατατάξεις και τριβές εντός της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, αναδεικνύεται η κατάλληλη ηγεσία, η οποία οδηγεί - μετά από συγκρούσεις - τη χώρα στην αναδιοργάνωσή της και στην υπέρβαση των δυσκολιών, που φάνταζαν ανυπέρβλητες.

Η άλωση της Ευρώπης

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Η αμετανόητη πρωσική κυβέρνηση ευρίσκεται πια πολύ κοντά στη δημιουργία ενός τέταρτου Ράιχ, με οικονομικά όπλα αυτή τη φορά – εφαρμόζοντας την πολιτική του μερκαντιλισμού από το ξεκίνημα της Ευρωζώνης, με πρώτα μεγάλα θύματα τα κράτη του ευρωπαϊκού Νότου.

«Είναι ολοφάνερο πως η ευρωπαϊκή κρίση χρέους προκλήθηκε από τη Γερμανία, με την έννοια πως ο μεγάλος ασθενής, όπως αναμφίβολα ήταν η χώρα πριν το 2005, θεραπεύθηκε πίνοντας το αίμα των εταίρων του – οι οποίοι ουσιαστικά πλήρωσαν σαν ανόητοι το υπέρογκο κόστος της ένωσης των δύο Γερμανιών. 

Δεν έφτανε δηλαδή η διαγραφή του 50% των χρεών της Γερμανίας το 1953 από τους υπολοίπους παρά το ότι αιματοκύλισε τον πλανήτη δύο φορές, ούτε η βοήθεια των Η.Π.Α. να επαναπατρισθούν τα κλεμμένα των ναζί, ούτε η άρνηση της να εξοφλήσει τις πολεμικές επανορθώσεις ως όφειλε μετά την ένωση της – αφού κατάφερε επί πλέον με ύπουλο τρόπο να πληρώσουν όλοι οι εταίροι της το κόστος της ένωσης της«.

Ανάλυση

Σύμφωνα  με την ΕΛΣΤΑΤ (πηγή), η συνολική αξία των ελληνικών εισαγωγών το 2017 ανήλθε στο ποσόν των 50,258 δις € έναντι 44,187 δις € το 2016 – έχοντας αυξηθεί κατά 13,7%. Το ίδιο έτος η συνολική αξία των εξαγωγών ήταν 28,832 δις € έναντι 25,463 δις € το 2016, έχοντας αυξηθεί κατά 13,3% (χωρίς τα πετρελαιοειδή 7,1%). Ως εκ τούτου, το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου το 2017 εκτινάχθηκε στα 21,426 δις € από 18,723 δις € το 2016, παρουσιάζοντας ποσοστιαία αύξηση ύψους 14,4% – γεγονός που σημαίνει ότι, το 2017 εισάγαμε εμπορεύματα αξίας 21,4 δις € περισσότερα από όσα εξάγαμε, ή σχεδόν 3 δις € πιο πολλά από το 2016 (οπότε η αποψίλωση του παραγωγικού μας ιστού συνεχίσθηκε).
Εκείνο που βέβαια εύλογα δεν κατανοούν όσοι δεν ασχολούνται με τα οικονομικά είναι το ότι, με αυτόν ακριβώς τον τρόπο μία χώρα μετατρέπεται σταδιακά σε αποικία – οπότε ακόμη και αν η Ελλάδα δεν ήταν απόλυτα εξαρτημένη από τους δανειστές της (Τρόικα), καθώς επίσης απελπιστικά χρεοκοπημένη, εκεί θα κατέληγε, αφού το έλλειμμα των 21,4 δις € υποδηλώνει αύξηση του εξωτερικού χρέους κατά το αντίστοιχο ποσόν.

Η παγκοσμιοποίηση απεβίωσε

του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα* από το Ἀρδην τ. 109

Η έξαψη για έναν επικείμενο κόσμο δίχως σύνορα, ο ζήλος για τη διαρκή κατακρεούργηση των εθνικών κρατών στο όνομα της ελεύθερης επιχείρησης και η σχεδόν θρησκευτική βεβαιότητα ότι η παγκόσμια κοινωνία θα καταλήξει να είναι ένας απόλυτα ενιαίος χώρος οικονομικά, χρηματιστικά και πολιτιστικά, μόλις κατέρρευσαν, προκαλώντας μια κατάπληξη που άφησε άφωνες τις φιλοπαγκοσμιοποιητικές ελίτ του πλανήτη.

Η άρνηση της Βρετανίας να παραμείνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης –το πιο σημαντικό εγχείρημα κρατικής ενοποίησης των τελευταίων εκατό ετών– και η εκλογική νίκη του Τραμπ –που ύψωσε τις σημαίες μιας επιστροφής στον οικονομικό προστατευτισμό, ανακοίνωσε την καταγγελία των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και υποσχέθηκε την κατασκευή βαβυλώνιων συνοριακών τειχών– έχουν εκμηδενίσει τη μεγαλύτερη και πιο επιτυχημένη φιλελεύθερη αυταπάτη της εποχής μας. Και όλα αυτά προέρχονται από τα δύο έθνη που, πριν τριάντα πέντε χρόνια, ενδεδυμένα την πολεμική πανοπλία τους, διακήρυσσαν την έλευση του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης ως την αναπόφευκτη λύτρωση της ανθρωπότητας, απευθυνόμενα σε έναν κόσμο όπου έχουν ανατραπεί ή, ακόμα χειρότερα, εξαντληθεί οι ψευδαισθήσεις που τον κράτησαν σε επαγρύπνηση επί έναν αιώνα.

Η παγκοσμιοποίηση ως μετα-αφήγηση, δηλαδή ως ιδεολογικός και πολιτικός ορίζοντας ικανός να διοχετεύσει τις συλλογικές ελπίδες προς έναν ενιαίο προορισμό, που θα επέτρεπε την υλοποίηση κάθε δυνατής προσδοκίας, έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια. Και σήμερα δεν υπάρχει στη θέση της στον κόσμο τίποτα που να διαρθρώνει αυτές τις κοινές προσδοκίες. Αυτό που γίνεται είναι μια φοβισμένη οπισθοχώρηση εντός των συνόρων και η επιστροφή σε ένα είδος πολιτικού φυλετισμού, τροφοδοτούμενου από την ξενοφοβική οργή, ενώπιον ενός κόσμου που πλέον δεν είναι ο κόσμος κανενός.

Το γεωπολιτικό μέτρο του καπιταλισμού

Εκείνος που ξεκίνησε τη μελέτη της γεωγραφικής διάστασης του καπιταλισμού ήταν ο Καρλ Μαρξ. Η συζήτησή του με τον οικονομολόγο Φρίντριχ Λιστ για τον κρατικό καπιταλισμό, το 1847, και οι σκέψεις του σχετικά με τις επιπτώσεις της ανακάλυψης των χρυσωρυχείων της Καλιφόρνιας στο υπερπόντιο εμπόριο με την Ασία, τον καθιερώνουν ως τον πρώτο και πιο ενδελεχή ερευνητή των διαδικασιών οικονομικής παγκοσμιοποίησης του καπιταλιστικού καθεστώτος. Πράγματι, η συμβολή του δεν εδράζεται στην κατανόηση του παγκοσμιοποιημένου χαρακτήρα του εμπορίου, που ξεκινά με την ευρωπαϊκή εισβολή στην Αμερική, αλλά στην πλανητικά επεκτατική φύση της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής.

Οι κατηγορίες τυπικής και πραγματικής υπαγωγής της διαδικασίας της εργασίας στο κεφάλαιο, με τις οποίες ο Μαρξ αποκαλύπτει την αέναη αυτοκίνηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, προϋποθέτουν την αυξανόμενη υπαγωγή της εργατικής δύναμης, της κοινωνικής νόησης και της γης, στη λογική της επιχειρηματικής συσσώρευσης, δηλαδή την υποταγή των συνθηκών της ζωής ολόκληρου του πλανήτη στην αξιοποίηση του κεφαλαίου. Εξ ου και, στα πρώτα τριακόσια πενήντα χρόνια της ύπαρξής του, το γεωπολιτικό μέτρο του καπιταλισμού έχει προχωρήσει από τις πόλεις-κράτη στην ηπειρωτική διάσταση και έχει περάσει, τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια, στο πλανητικό γεωπολιτικό πεδίο.

Η οικονομική παγκοσμιοποίηση (υλική) είναι λοιπόν σύμφυτη με τον καπιταλισμό. Η αφετηρία της μπορεί να χρονολογηθεί πεντακόσια χρόνια πριν, κι από τότε θα συσφιχθεί, με τρόπο αποσπασματικό και αντιφατικό, πολύ περισσότερο.

Περικλής Κοροβέσης: Η ομάδα του Τσίπρα κατόρθωσε να εξαφανίσει την Aριστερά ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στους Σταμάτη Μαυροειδή και Μιχάλη Σιάχο

Τ

ο ραντεβού που δώσαμε από τα μέσα του Σεπτέμβρη, τελικά πραγματοποιήθηκε στα τέλη Νοέμβρη. Οποιαδήποτε συζήτηση με τον Περικλή Κοροβέση έχει αξία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Αν κάτι τον διακρίνει δεκαετίες τώρα, είναι η επιμονή του σε αρχές, η επιμονή του στον άνθρωπο, τις ανάγκες και τις αδυναμίες του. Μια επιμονή, όμως, που δεν έγινε ποτέ ούτε γραφική, ούτε και εξουσιαστική. Ποτέ δεν θα πει κάτι ο Περικλής, με όποιον κι αν συζητάει, με ύφος ινστρούχτορα, με ύφος… παλιάς καραβάνας που δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Ανοιχτός στην κουβέντα, επίμονα αριστερός σε κάθε του βήμα κι αθεράπευτα αντιεξουσιαστής, ευαίσθητος και δεκτικός σε κάθε σκέψη και πρόταση, αλλά ταυτόχρονα αυστηρός απέναντι σε όποιον και ό,τι διαστρέφει περιεχόμενα και αξίες που διαχρονικά πραγμάτωσαν απλοί αγωνιστές, χωρίς ανταλλάγματα κι οφίτσια. «Πρέπει να κάνουμε μια διάκριση στην αριστερά. Σ’ αυτούς που προσφέρουν και σ’ αυτούς που επωφελούνται», σημειώνει χαρακτηριστικά…

«Η αδράνεια ροκανίζει το μέλλον»… Θα θέλατε κ. Κοροβέση να γίνετε λίγο πιο αναλυτικός στο τι ακριβώς εννοούσατε όταν βάλατε αυτόν τον τίτλο στο τελευταίο σας βιβλίο;

Το «Μακεδονικό» ζήτημα και η νέα Βαλκανική κρίση

Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 27/1, εκδήλωση στο «Στέκι του Δρόμου» στη Θεσσαλονίκη με θέμα τις εξελίξεις στο «Μακεδονικό». Στην συζήτηση μίλησαν ο Γιώργος Θεοδωρόπουλος, μέλος της συντακτικής επιτροπής του Δρόμου και περιφερειακός σύμβουλος Κεντρικής Μακεδονίας και ο δημοσιογράφος-συγγραφέας Σπύρος Κουζινόπουλος . Παρακάτω δημοσιεύουμε την ομιλία του Γ. Θεοδωρόπουλου* που νομίζουμε ότι δίνει μια ολοκληρωμένη οπτική για το θέμα.

Το «Μακεδονικό» ανακινήθηκε με δημοσιεύματα και κρυφές συναντήσεις στο τέλος του προηγούμενο χρόνου. Σε δημοσιεύματα του εγχώριου και διεθνούς τύπου καλλιεργήθηκε ένα κλίμα ελπίδας ότι τώρα είναι η ιστορική ευκαιρία για λύση. Τον ρόλο του προξένου στην χώρα μας ανέλαβε να παίξει ο Δήμαρχος Μπουτάρης, προλειαίνοντας το έδαφος για τις επίσημες ανακοινώσεις από πλευράς της κυβέρνησης και υπουργείου Εξωτερικών.

Στην συνέχεια είχαμε τις συναντήσεις του διαμεσολαβητή κ. Νίμιτς με τους εκπροσώπους των δυο χωρών που κατέληξαν στην επίσημη συνάντηση Τσίπρα-Ζαεφ στο Νταβός την προηγούμενη βδομάδα. Η επιτάχυνση των διαδικασιών όμως δεν προκύπτει από κάποια εσωτερική ανάγκη των δύο χωρών. Είναι οι στρατιωτικές επιδιώξεις του ΝΑΤΟ στην περιοχή, που επιβάλουν ταχύτητα στα γεγονότα. Οι Μεγάλες Δυνάμεις που αναμετριούνται για την διεύρυνση της επιρροής τους στην Βαλκανική δεν θα διστάσουν να μετατρέψουν πάλι τα Βαλκάνια σε πεδίο ανταγωνισμών ή και πολέμου. Ιδιαίτερα το ΝΑΤΟ θεωρεί ώριμη μια «λύση» καθώς στις δυο χώρες υπάρχουν πλήρως ελεγχόμενες κυβερνήσεις, που πρόθυμα γίνονται πιόνια στους σχεδιασμούς της Δύσης για περικύκλωση της Ρωσίας.

μάταιο...

«Μέσα στον άνθρωπο υπάρχει μια χορδή που λέγεται πατρίδα»

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΣ

Ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος μοιάζει να έχει ζήσει πολλές ζωές διαφορετικές μεταξύ τους. Από τον βαθύ Πειραιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι τα βουνά που όργωσε για να καταγράψει τον βίο του Αρη Βελουχιώτη. Από το σκυλάδικο του Αλογάκου στο Ικόνιο και την Τρούμπα μέχρι την κοινή ζωή που μοιράστηκε με την Ελένη και τη Μαλβίνα ή τον χώρο της διαφήμισης όπου είχε για χρόνια μια μεγάλη πορεία. Το θαυμαστό είναι πως όλες αυτές οι αποσκευές έχουν στην πορεία του Διονύση δύο όψεις. Η μία είναι αυτή που βιώθηκε και η άλλη είναι αυτή που μεταπλάθεται σε έργο. Aπό το 1976 που πρωτοέγραψε λογοτεχνία («Δανεικιά γραβάτα») μέχρι σήμερα που ολοκληρώνει την τριλογία του για τον αγαπημένο του Πειραιά (και αυτό το κάνει από το σπίτι του στο Μετς). Ο Χαριτόπουλος ζει μια σχεδόν ασκητική ζωή, γράφοντας όμως με πάθος για τη δημόσια. Μας δέχεται σπίτι του και μιλά για τον Πειραιά, τον Ολυμπιακό, τον Αρη, την πατρίδα, τα συλλαλητήρια, τις γυναίκες, τη μετανάστευση. Απλά και απολαυστικά.     

Τι γράφετε τώρα; 

Ολοκληρώνω την τριλογία, χρέος στην πόλη μου που λατρεύω, τον Πειραιά. Εγινε πρώτα το "Εκ Πειραιώς", μετά οι "Πειραιώτες" και το φθινόπωρο εκδίδεται το "Πειραιάς βαθύς". Είναι τα σπλάγχνα της πόλης, το οργανωμένο έγκλημα, αναμοχλεύω τον βυθό του υπόκοσμου, κυρίως τον προπολεμικό. Ξέρεις ότι υπήρξε σχέδιο δολοφονίας του Μεταξά; έμεινε κρυφό. Στον Πειραιά ήταν ο εκτελεστής που είχαν επιλέξει…

Πού ψάξατε;

Μεγάλη έρευνα. Στον παλιό Τύπο, συνεντεύξεις με παλιούς Πειραιώτες και με παλιούς αστυνομικούς που ήξεραν την πόλη σαν την τσέπη τους. Τις έκανα εγώ. Κάποιες είναι ακούσιες, μου τις διηγούνταν πριν μου μπει η ιδέα.

Γιατί σας στοιχειώνει ο Πειραιάς ενώ εδώ και χρόνια μένετε αλλού;

Μα δύο πράγματα με διαμορφώσανε: ο Πειραιάς και οι γυναίκες. Δεν είμαι κάτι άλλο. Τον έχω γυρίσει πεντακόσιες φορές σε κάθε στενό και στενάκι, σπίτι πήγαινα μόνο για ύπνο. Η ευτυχής συγκυρία ήταν αντί να πάω γυμνάσιο στα Μανιάτικα που γεννήθηκα, πήγα γυμνάσιο στο Πασαλιμάνι. Και είδα και την άλλη όψη της ζωής. Το Πασαλιμάνι ήταν πιο αστικό, όχι ότι δεν είχε τα πονηρά του, αυτό όμως με γλίτωσε. Ο βαθύς Πειραιάς που ζούσα δεν είχε σωτηρία. Για κάποια χρόνια πάταγα σε δυο βάρκες αλλά τελικά γλίτωσα.

Ζήσατε και γράψατε για την Τρούμπα..

Εκδήλωση για τα 19 χρόνια από την παράδοση Οτζαλάν - HASTA LA VICTORIA SIEMPRE - ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ ΠΑΝΤΟΤΕ

Οι κατά φαντασίαν «ελίτ» της διπλανής πόρτας- Γιάννης Παπαμιχαήλ

Οι κατά φαντασίαν «ελίτ» της διπλανής πόρτας

Δημοσιεύθηκε 12 Φεβρουαρίου 2018- Γιάννης Παπαμιχαήλ

Ο συμβιβασμός και τα πιόνια…Βασίλης Καραποστόλης

Ο συμβιβασμός και τα πιόνια…

Δημοσιεύθηκε 10 Φεβρουαρίου 2018- Βασίλης Καραποστόλης

Τα «εθνικιστικά» συλλαλητήρια και η «αστική» αριστερά-Γιάννης Παπαμιχαήλ

Τα «εθνικιστικά» συλλαλητήρια και η «αστική» αριστερά

Δημοσιεύθηκε 11 Φεβρουαρίου 2018-

«Άνω Μακεδονία» με «Μακεδόνες» και χωρίς αλλαγή Συντάγματος

«Άνω Μακεδονία» με «Μακεδόνες» και χωρίς αλλαγή Συντάγματος

Δημοσιεύθηκε 12 Φεβρουαρίου 2018- Σταύρος Λυγερός

Το Σύμφωνο, το Σύνταγμα και η διπλή ονομασία

Δημοσιεύθηκε 11 Φεβρουαρίου 2018- Άγγελος Συρίγος

Ο γεωπολιτικός ρόλος Ελλάδας και Σκοπίων στο μεταλλαγμένο ΝΑΤΟ

Δημοσιεύθηκε 10 Φεβρουαρίου 2018- Κωνσταντίνος Γρίβας

Πώς στη Γαλλία το Ισλάμ κέρδισε τη μάχη των ιδεών (μέρος πρώτο)-Σώτη Τριανταφύλλου

O Χακίμ Ελ Καουρί, που το 2016 είχε κάνει έκκληση, μαζί με άλλους σαράντα μουσουλμάνους εναντίον του ισλαμικού φονταμενταλισμού (αιγιαλώ λαλείς...) επανήλθε με ένα βιβλίο που έχει τίτλο «Ισλάμ, μια γαλλική θρησκεία». O Ελ Καουρί, προσπαθώντας να μας ανοίξει τα μάτια που κρατάμε πεισματικά κλειστά, αναλύει το πώς και το γιατί στη Γαλλία πληθύνονται οι υπερευσεβείς μουσουλμάνοι ενώ οι γαλλικές κυβερνήσεις τούς παρατηρούν με αμηχανία ή δεν τους παρατηρούν καθόλου. Ο Εμμανουέλ Μακρόν σχεδιάζει «διάρθρωση του Ισλάμ»: τι σημαίνει «διάρθρωση»; Περιμένουμε να μας εξηγήσει. Το πολιτικό λεξιλόγιο, μια συλλογή από ευφημισμούς - όπως, λόγου χάρη, ο όρος «ριζοσπαστικό Ισλάμ» - καταδεικνύουν ανημπόρια, δειλία, ανικανότητα να περιγράψουμε τα φαινόμενα. Το πρόβλημα έχει προχωρήσει· il est trop tard.

Σύμφωνα με την πιο πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Montaigne, oι μουσουλμάνοι που πηγαίνουν στα τζαμιά, τρώνε χαλάλ, προσεύχονται καθημερινά, τοποθετούν τον ισλαμικό νόμο πάνω από τον νόμο του κράτους υπολογίζονται γύρω στα 3.500.000 (έναντι περίπου 1.650.000 πιστών Καθολικών, ο φανατισμός των οποίων είναι διαφορετικής τάξεως). Ο πληθυσμός αυτός διεκδικεί την αντικατάσταση του γσλλικού νόμου από Σαρία. Αλλά, όπως σημειώνει ο Ελ Καουρί, το 80% των εν γένει μουσουλμάνων (8.600.000) εγείρουν απαιτήσεις στην καθημερινότητα: λόγου χάρη, ζητούν να γίνουν χαλάλ τα σχολικά γεύματα, κάτι που παραβιάζει τους κανονισμούς για τη σφαγή των ζώων στη Γαλλία. (Τα περισσότερα σχολεία αποφάσισαν να κάνουν τις σχολικές καντίνες χορτοφαγικές: στρίβειν διά του αρραβώνος). Συγκριτικά με άλλες διεκδικήσεις, το χαλάλ είναι λεπτομέρεια· αλλά υπογραμμίζει ότι το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία· είναι ιδεολογία, τρόπος ζωής, πολιτικό πρόγραμμα. Υπό αυτή την έννοια, η απόρριψή του δεν αποτελεί συμπεριφορά μη ανεκτικότητας («μισαλλοδοξίας» όπως λένε, πομπωδώς, οι ορθώς σκεπτόμενοι) αλλά πολιτική αντίθεση· αντιπολίτευση σε ένα διεθνές, σαρωτικό, υπερσυντηρητικό κίνημα.

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΣΩ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ" ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΣΗΜΕΡΑ,ΤΟΥ ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ ΠΡΙΝ

Το ευρωσχέδιο δημιουργίας πλωτής οδού από την Θεσσαλονίκη μέχρι το... Βερολίνο, η "ευρω-καλλικρατική" περιφερειοποίηση της Ελλάδας,και ο επιφυλασσόμενος από το 4ο Ράιχ ρόλος του σκοπιανού προτεκτοράτου Γερμανίας/ΗΠΑ.

Το Βερολίνο θέλει (και αυτό) την πρόσβαση στο Αιγαίο και αυτό μπορεί να συμβεί με έναν μελλοντικό ακρωτηριασμό της χώρας μας με δημιουργία μια ελεγχόμενης ανεξάρτητης περιφέρειας Μακεδονίας εντός ΕΕ.

Έχουμε ξεχάσει ότι το σύστημα των περιφερειών το δημιούργησαν στην Ευρώπη οι Γερμανοί οι οποίοι επεδίωκαν έτσι να χαλαρώσουν οι κεντρικές κρατικές εξουσίες και να είναι πιο εύκολες οι αποσχίσεις όπου αυτές τους βόλευαν.

Κλασικό παράδειγμα η Καταλονία στην Ισπανία, ο διαμελισμός Τσεχοσλοβακίας, Γιουγκοσλαβίας (παλια ναζιστική επιδίωξη που υλοποίησαν το οικονομικοπολιτικό 4ο Ράιχ και το ΝΑΤΟ...) με τα προτεκτοράτα τους Κροατίας,Σλοβενίας, Βοσνίας, Κόσοβου και Σκοπίων...

Δημιούργησαν το ανυπόστατο σκοπιανό αφήγημα και γαλούχησαν γενιές Σκοπιανών με ψεύτικες μνήμες ώστε κάποια στιγμή να είναι εφικτή η κλοπή Ιστορίας και εδαφών.

Γλέζος: Οι Σκοπιανοί να βγάλουν τη λέξη «Μακεδονία» από το μυαλό τους

Ο Μανώλης Γλέζος πήρε θέση στο ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, με ένα άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή».

«Μια χώρα που έχει παραχωρήσει τα πάντα στους δανειστές της, ακόμα και την εθνική της ανεξαρτησία, δεν έχει και πολλά περιθώρια να αντιδράσει», αναφέρει μεταξύ άλλων ο κ. Γλέζος.

«Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συγκρούονται, αδιαφορώντας για τη Μακεδονία», προσθέτει, ενώ τονίζει πως οι Σκοπιανοί θα πρέπει να βγάλουν τη λέξη «Μακεδονία» από το μυαλό τους.

Ολόκληρο το άρθρο του Μανώλη Γλέζου:

Για ακόμη μία φορά, το ελληνικό έθνος, ως κράτος, οδηγείται σε κρίσιμες και ιστορικές αποφάσεις, μέσα σε ένα πλαίσιο εκβιασμών. Εκβιασμό από το ΝΑΤΟ και τις ιδιοκτήτριες αυτού, τις ΗΠΑ.

Οδηγείται σε αποφάσεις που έχουν ήδη ληφθεί, αν λάβουμε σοβαρά υπόψη τις δηλώσεις και τη συμπεριφορά του Μάθιου Νίμιτς.
Και είναι για αυτούς άλλο ένα τρόπαιο να υποχρεώνουν μια κυβέρνηση, που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή, να ακολουθήσει, δεχόμενη αυτές τις αποφάσεις για να μπορέσει να γίνει διεύρυνση ενός αμαρτωλού στρατιωτικού συνασπισμού σαν αυτόν του ΝΑΤΟ.
Ομως, μια χώρα που έχει παραχωρήσει τα πάντα στους δανειστές της, ακόμα και την εθνική της ανεξαρτησία, δεν έχει και πολλά περιθώρια να αντιδράσει.
Το μόνο από τα όπλα που της έχουν απομείνει είναι ένα αρραγές μέτωπο του λαού, που θα ορθώσει ενωμένος το ανάστημά του, μαζί με όλους τους φορείς που τον εκφράζουν, εκτός από τους νοσταλγούς του Χίτλερ.
Οι χειρισμοί από την αρχή ήσαν ατυχείς. Αντί της άμεσης σύγκλησης ενός, διευρυμένου και από προσωπικότητες, συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, ακολουθήθηκε μια μυστική διπλωματία με διαρροές.
Αντί μιας ευρύτερης συναίνεσης, κυβέρνηση και αντιπολίτευση προσπάθησαν να καρπωθούν κομματικά οφέλη, όρισαν το δικό τους συμφέρον πάνω από τη Μακεδονία, πάνω από αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν, και επαναλαμβάνουν σε κάθε ευκαιρία, εθνικό συμφέρον.
Αντί για ενότητα, διχασμός, αντί για «παλλαϊκή εθνική έξαρση», παραληρήματα μίσους.
Εζησα αρκετές φορές, μαζί με αυτόν τον λαό, αυτό που αποκαλούν «παλλαϊκό ξεσηκωμό». Το έπος του 1940, τη γερμανική εισβολή, τη μάχη της Κρήτης, τα μεγάλα γεγονότα της Κατοχής, την Απελευθέρωση, τη δεκαετία του 1960, μετά την πτώση της χούντας, αλλά και τη συνέχεια, τα γεγονότα τα οποία οδήγησαν σε νίκες αλλά και σε πικρές ήττες.
Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει σήμερα και υπάρχει εξήγηση. Η πλειοψηφία των πολιτών βλέπει τους κομματικούς σχηματισμούς να νοιάζονται, δυστυχώς, για το κομματικό και προσωπικό συμφέρον.
Είναι αντιληπτό σε μεγάλη μερίδα πολιτών ότι το πάθος για την εξουσία είναι πάνω από ό,τι συμφέρει τη χώρα και τον λαό της. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση συγκρούονται, αδιαφορώντας για τη Μακεδονία. Δεν καταλαβαίνουν ότι υπογράφουν γραμμάτια που δεν μπορούν να εξοφλήσουν.

Je suis snob

Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Το είπε ο Μπορίς Βιαν: Είμαι σνομπ. Δεν μου αρέσει αυτό, αλλά είμαι σνομπ. Κι είμαι σνομπ διότι τυγχάνω ελίτ και σπεσιαλίστας, γνωρίζω Ιστορία, Κοινωνιολογία, Συγκριτική Γραμματολογία και τρώω συχνά σε κινέζικο. Γι' αυτόν τον επιπλέον λόγο μπορώ άνετα να κάνω και καμιά ερασιτεχνική ψυχανάλυση του πλήθους α λα Γουστάβ Λε Μπον. Ζω μεταξύ του Ντα Κάπο, του πανεπιστημίου και των ΜΜΕ, οπότε μ' ενοχλεί βαθιά η λαϊκουριά, οι πολλοί άνθρωποι μαζί, και κυρίως τα συλλαλητήρια - όλοι αυτοί οι agricolae, οι τρακτεροκουδουνόβλαχοι που ροβολούν απ' τις ραχούλες κι έρχονται να μολύνουν με τις αγροτικές τους ποδάρες τα σεπτά τσιμέντα του άστεως. Ολος αυτός ο συρφετός που σκαπέτισε με πούλμαν απ' την Πίνδο, τη Σίνδο, αμφί των Τεμπών, και από άλλες άγνωστες περιοχές του κόσμου όπως η Καστοριά και η Ιερισσός και κατέληξε στη Βασιλίσσης Σοφίας να λερώσει με τα προλεταριακά του δάχτυλα τα σικ ποτήρια των υπαίθριων αθηναϊκών καφέ ή να πιει μοχίτος με δυόσμο στα αστικά φλιτζάνια των παραλιακών μπαρ της Σαλονίκης. Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι απρόσκλητοι, καθυστερημένοι βάρβαροι που συνέρρευσαν; Τι είναι όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι, οι αντιδραστικοί, οι άξεστοι, οι εθνικόφρονες, οι ακροδεξιοί, οι διαταραγμένοι, οι σαλταρισμένοι, χωρίς αγωγή, που δεν έχουν διαβάσει ούτε μια σελίδα Ρενέ Σαρ, ή Γκουαταρί, κι αγνοούν τον Ρεβερντί και τον Λεβί-Στρος; Ασε από Προυστ - δεν έχουν ιδέα. Αγνοούν ακόμα και την ύπαρξη της Αλμπερτίν.

Νιώθω φρίκη κι αποστροφή, εγώ ο προοδευτικός νεοαστός (πρώην επαρχιώτης, βέβαια), νιώθω απέχθεια γι' αυτούς τους δασύπρωκτους προγάστορες, όλον αυτό τον όχλο με τις σημαίες που αλαλάζει, που σηκώνει κεφάλι πιστεύοντας πως δικαιούται να έχει άποψη για θέματα που κατέχω μόνο εγώ, σε βάθος μήκος και πλάτος, ελέω Θεού και αποκλειστικά, λόγω προοδευτικής ειδικής ειδικότητος. Είμαι σοφός και μόνο εγώ αντιλαμβάνομαι τα μελλούμενα, καταλαβαίνω τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων, ενώ, όπως λέει ο αλεξανδρινός στο ποίημά του «Σοφοί δε προσιόντων»: «εις την οδόν έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί».