Ο Παναγιώτης Κονδύλης για τη συρρίκνωση της ελληνικής γλώσσας και της ποίησης…

Αντιγράφουμε από το βιβλίου του Παναγιώτη Κονδύλη: «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού»(Θεμέλιο, Αθήνα, 1991): 

«Όπως και να έχει, η τέτοια είσοδος του μεταμοντερνισμού στις ελληνικές συνθήκες αποτελεί την ολοκλήρωση, και εν μέρει την κορύφωση, της κρίσης όλων των θεμελιωδών δεδομένων της ελληνικής εθνικής ζωής. Η εκποίηση του έθνους με την υλική έννοια θα συνοδευτεί κι από την πλήρη πνευματική του στειρότητα, αν η μεταμοντέρνα σύμφυρση των πάντων με τα πάντα πραγματωθεί αποκλειστικά ως σύμφυρση μεταξύ κακοχωνεμένων δάνειων στοιχείων και αν η φθορά των ελληνικών ή εν πάση περιπτώσει, εξελληνισμένων ιδεολογημάτων καταλήξει συν τοις άλλοις σε συρρίκνωση ή εργαλειοποίηση της γλώσσας τέτοια, ώστε να μην μπορεί πια να παραχθεί στον νεοελληνικό χώρο το μόνο προϊόν που- ακριβώς χάρη στη μοναδική δυναμική μιας πολυστρώματης και παμπάλαιας γλώσσας – που έχει παραχθεί ως τώρα σε υψηλή ποιότητα: η ποίηση.

Απέναντι, σε όλα αυτά τα φαινόμενα, μπορεί κανείς να δοκιμάζει οδύνη, νιώθοντας μετέωρος και δίχως εθνικές ρίζες, ή μπορεί και να τα θεωρεί ασήμαντα, πιστεύοντας ότι πατρίδα του ανθρώπου, προπαντός σήμερα, είναι ο κόσμος και ότι την τροφή που δεν μπορεί να τους δώσει ο ένας τόπος του την παρέχει ένας άλλος. Οποιαδήποτε προσωπική στάση κι αν επιλέξει ο καθένας, γεγονός είναι ότι η νεοελληνική γλώσσα, έτσι όπως την γνωρίσαμε τα τελευταία διακόσια χρόνια, κλείνει τον κύκλο της. Ασφαλώς τα τραγικά και κωμικά της επεισόδια δεν τελείωσαν ακόμη, όμως χάνεται η ενότητα της προβληματικής της και ο ειδοποιός της χαρακτήρας. Η Ελλάδα εντάσσεται σε πολύ χαμηλή θέση στο σύστημα του διεθνούς καταμερισμού της υλικής και πνευματικής εργασίας».

Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Kομμαγηνή· 595 μ.X.- Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου
είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.
Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.
Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάπως ξέρεις από φάρμακα·
νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.—
Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,
που κάμνουνε —για λίγο— να μη νοιώθεται η πληγή. 

Γιὰ τὸν πλοῦτο τοῦ νοήματος

Γιώργος Πανταζόπουλος

 

Κάθε θεωρητικὴ προσπάθεια νὰ ἀρθρώσουμε λόγο γιὰ τὴν ἔννοια τοῦ μηδενὸς προσκρούει στὸ φαινομενικῶς λογικὸ ἐμπόδιο τῆς ἀνυπαρξίας τοῦ σημαινόμενου στὸ ὁποῖο παραπέμπει τὸ συγκεκιμένο σημαῖνον. Εἶναι ὅμως μονάχα μιὰ ἀφηρημένη ἔννοια τὸ μηδέν;

Ὅταν ἀναφερόμαστε σὲ αὐτὸ δὲν μιλοῦμε γιὰ τὸ τίποτε, ἀλλὰ ἀντίθετα γιὰ μιὰ ὁρισμένη κατάσταση, γιὰ μιὰ συνθήκη μηδενισμοῦ τῶν διαφορῶν. Ἐντὸς αὐτῆς τίποτε δὲν ἔχει νόημα. Ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει ἢ ἔχει πλέον πεθάνει. Ὁ κόσμος εἶναι τὸ προϊὸν μιᾶς ἀσύλληπτης τυχαιότητας, ἐνῷ ταυτοχρόνως διέπεται ἀπὸ ἀδήριτους φυσικοὺς νόμους. Ὁ πλησίον εἶναι ἀφετηριακὰ ἐχθρός μου. Ὡστόσο, τὸ μηδὲν ἔχει καὶ μιὰ δεύτερη ὄψη. Ἐμφανίζεται δηλαδὴ ὡς ἀτελεύτητη ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας, ὡς ἄκαρπη προσπάθεια καὶ ἀδυναμία τοῦ ἐγκοσμίου νὰ σταθεῖ ὄρθιο ὡς τέτοιο. Καμμιὰ ἀνάπαυση δὲν ὑπάρχει ἐδῶ, καμμία ἀργία, ἀφοῦ ἡ ἀδυναμία ὀντολογικῶν διακρίσεων παραδίδει τὰ πάντα στὸν θάνατο.

 

Ἄν, λοιπόν, ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲν ἐκπίπτει ποτὲ σὲ ἁπλὴ ἐπιβίωση –καὶ παρ’ ὅλον ὅτι μπορεῖ νὰ γίνει τερατώδης– τότε ἡ μεταφυσικὴ ἀνάγκη (ἡ ἀνάγκη γιὰ τὸν Θεό) ἀναδεικνύεται σὲ ἀπαράγραπτο ἀνθρωπολογικὸ χαρακτηριστικό. Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ διάσταση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης δὲν ἀποκαλύπτεται μόνον στὴν ἁγιότητα καὶ τὴ θρησκευτικὴ δημιουργία, ἀλλὰ καὶ στὴ δαιμονικότητα καὶ τὴν καταστροφικότητα, φανερώσεις τοῦ Κακοῦ οἱ ὁποῖες δὲν συναντῶνται στὴ φυσικὴ πραγματικότητα. Δὲν πρέπει ἐπ’ οὐδενὶ νὰ κατανοήσουμε τὸ πνευματικὸ ὡς μὴ ὑλικό, ὡς τὸ ἀντίθετο τῆς ὑλικῆς πραγματικότητας, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ τὸ ἐκδεχθοῦμε ὡς τὸ ὑλικὸ ποὺ δὲν ἐξαντλεῖται στὸν ἑαυτό του. Ἑπομένως μιλοῦμε γιὰ τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἀνθρώπινο, ἐφ’ ὅσον ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔχει τὴν ἰδιαιτερότητα νὰ εἶναι αὐθυπερβατική-ἐκστατική, νὰ ὑφίσταται δηλαδὴ πάντοτε ὡς προσωπικὴ παρουσία καὶ ἑτερότητα. Τὸ ὀντολογικὸ κενὸ (ἡ ἀδυναμία εὕρεσης νοήματος καὶ σκοποῦ γιὰ τὴν ὕπαρξη, τὸν κόσμο καὶ τὴν Ἱστορία) συνδέεται ὅπως εἴπαμε μὲ τὴν ἐξάπλωση τῆς βίας καὶ τοῦ αὐθαίρετου φυσικοῦ καταναγκασμοῦ.

Tο διαδικτυακό «φαινόμενο Άρεντ»

Μια μακροσκελής συνέντευξη της γερμανοεβραίας φιλοσόφου το 1964 στη γερμανική τηλεόραση κάνει σήμερα ρεκόρ κλικ στο youtube. Πώς εξηγείται το «φαινόμενο Άρεντ» στην εποχή των νέων διαδικτυακών μέσων;

Δεν πρόκειται για κάποιο βίντεο τριών λεπτών με ταχύτητα, χρώμα, κίνηση σαν κι αυτά που κάνουν θραύση στο youtube. Στην πραγματικότητα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με όλα αυτά. Μια συνέντευξη της γερμανοεβραίας φιλοσόφου και μελετήτριας του ολοκληρωτισμού Χάνα Άρεντ (1905-1975) το 1964 στην εκπομπή του Δεύτερου Προγράμματος της γερμανικής τηλεόρασης ZDF «Zur Person» με τον δημοσιογράφο Γκύντερ Γκάους (1929-2004) προκαλεί ενθουσιασμό σήμερα στο γερμανικό διαδίκτυο. Ήδη οι διάφορες εκδοχές της που κυκλοφορούν στο youtube έχουν κάνει σχεδόν ένα εκατομμύριο κλικ. Είναι το πιο «απίθανο χιτ του youtube», έγραψε πρόσφατα η Rheinische Post.

Αν δει κανείς τη συνέντευξη με σημερινά, τεχνικά και μόνο κριτήρια θα έλεγε ότι οπτικά τουλάχιστον είναι βαρετή. Ασπρόμαυρη τηλεόραση, συζήτηση χωρίς παύσεις, ελάχιστο μοντάζ. Στην πραγματικότητα ο θεατής βλέπει μόνο τη Χάνα Άρεντ να καπνίζει αρειμανίως, πού και πού να βήχει, ενώ ο οικοδεσπότης-παρουσιαστής έχει την πλάτη του γυρισμένη στο κοινό. Η συνέντευξη διαρκεί πάνω από μια ώρα και ξεκινά χωρίς εισαγωγή, κατευθείαν με δύσκολες ερωτήσεις ακαδημαϊκού περιεχομένου.

Πώς εξηγείται το διαδικτυακό «φαινόμενο Άρεντ»;

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μπορούν να εξηγήσουν την επιτυχία αυτού του βίντεο στο youtube. Σίγουρα δεν είναι αυτό που λέμε «σούπερ χιτ» με τα δεδομένα του youtube, αλλά σε κάθε περίπτωση ένα «φαινόμενο» που αξίζει κανείς να το εξετάσει πιο προσεκτικά. Αν αναλύσει κανείς το προφίλ των χρηστών που το έχουν παρακολουθήσει θα βρει ανάμεσά τους «φαν» της φιλοσοφίας. Ακόμη και πολιτικούς όπως ο Πράσινος πρωθυπουργός της Βάδης-Βυρτεμβέργης Βίνφριντ Κρέτσμαν. Αλλά όχι μόνο. Η Χάνα Άρεντ έγινε της μόδας στο ευρύ κοινό το 2012, όταν βγήκε στους κινηματογράφους μια ταινία για τη ζωή της.

Επίσης η ίδια η εκπομπή Zur Person του Γκύντερ Γκάους θεωρείται θρυλική, με σημαντικές προσωπικότητες της γερμανικής πνευματικής και πολιτικής ζωής να έχουν φιλοξενηθεί στο ιστορικό πλατό της: από τον Μάρτιν Χάιντεγκερ μέχρι τον Κόνραντ Αντενάουερ, τον Βίλυ Μπράντ και τον Χέλμουτ Σμιτ.

Όπως ανέφερε στο γερμανικό πρακτορείο ειδήσεων dpa ο Μάνουελ Μένκε, ειδικός στην ιστορία των ΜΜΕ, σήμερα το διαδίκτυο και ειδικά τα νέα μέσα όπως το youtube διευκολύνουν τη διάδοση αρχειακού υλικού και ιστορικών συνεντεύξεων, όπως αυτής με την Χάνα Άρεντ. Με την ίδια λογική δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη συνέντευξη που κάνει σήμερα απρόσμενα κλικ αλλά και πολλές άλλες αντίστοιχες, όπως μια συνέντευξη με τον Χέλμουτ Σμιτ το 1986 στο «NDR Τalk Show», η οποία έχει στο youtube πάνω από 200.000 κλικ και πολλά σχόλια.

Μακεδονικό

Του Μανώλη Μ. Μηλιαράκη*

Σε μια περίοδο που η επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ελληνισμού γενικότερα, γίνεται κάθε μέρα και πιο προκλητική και επικίνδυνη, η Ελληνική Κυβέρνηση, τα συστημικά κόμματα και τα επίσης συστημικά Μ.Μ.Ε. έχουν καταληφθεί από πρεμούρα, για την εντός εξαμήνου λύση του Μακεδονικού, που εκκρεμεί εδώ και ¼ του αιώνα.

Γιατί αυτή η πρεμούρα και ποιοι στην πραγματικότητα επείγονται για τη λύση του προβλήματος;

Για ποιους σε τελευταία ανάλυση τρέχει και δεν προφταίνει η Κυβέρνηση;

Γιατί η Κυβέρνηση επενδύει τώρα όλες τις δυνάμεις της στο «Μακεδονικό» και όχι στην αντιμετώπιση των ωμών απειλών της Άγκυρας, που καθημερινά αμφισβητεί έμπρακτα την εθνική μας κυριαρχία και την εδαφική μας ακεραιότητα; Ως και την Κάλυμνο ονόμασε προ ημερών «κατεχόμενο από τον ελληνικό στρατό τουρκικό νησί», ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης της Τουρκίας, και κάλεσε τον Ερντογάν να στείλει στρατό να το ελευθερώσει, όπως ο Ετσεβίτ έστειλε στρατό και «ελευθέρωσε» τη Βόρεια Κύπρο»!

Πού είναι τα διαβήματα της Κυβέρνησης προς την υποτιθέμενη Συμμαχία, το ΝΑΤΟ και την υποτιθέμενη επίσης «συμπολιτεία μας», Ε.Ε.;

Αντίθετα, το ελληνικό ΥΠΕΞ, ξημεροβραδιάζεται στην αναζήτηση «σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό κ.λπ., κ.λπ.» για τη FYROM.

Ας δούμε, λοιπόν, την πραγματικότητα, χωρίς πολλές αναλύσεις, γιατί τα πράγματα μιλούν από μόνα τους:

1. Η FYROM κατέχει κεντρική γεωπολιτική θέση στα Βαλκάνια.
2. Η σύνθεση του πληθυσμού της, Σλάβοι, στην πλειονότητα, Αλβανοί σε μεγάλο ποσοστό, Βλαχόφωνοι Έλληνες, Βούλγαροι κ.ά. δημιουργούν συνθήκες ασταθούς ισορροπίας, για το καθεστώς τους, με δεδομένο πάντοτε το όραμα των Αλβανών εθνικιστών για τη «Μεγάλη Αλβανία». Γι’ αυτό επείγεται να τεθεί υπό την ασπίδα του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.
3. Η Ελλάδα έχει κάθε λόγο να επιδιώκει τη σταθερότητα της Χώρας αυτής. Τυχόν αποσταθεροποίησή της, μπορεί να ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου.
4. Τα γεωπολιτικά στρατηγικά συμφέροντα στα Βαλκάνια, των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Γερμανίας και γενικότερα της Ε.Ε., είναι προφανή.

Ανακοίνωση Άρδην: Πρώτα ο αλυτρωτισμός, μετά το όνομα

Φώτογραφία από πρόσφατες αλυτρωτικές εκδηλώσεις των Σκοπιανών στον Καναδά 

Πρώτα ο αλυτρωτισμός, μετά το όνομα

Η διπλωματική παγίδα

Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί το κράτος των Σκοπίων, ένα κράτος 2 εκατομμυρίων, που σε μεγάλο βαθμό επιβιώνει λόγω των οικονομικών του σχέσεων με την Ελλάδα, έχει καταφέρει να προωθήσει σε μεγάλο βαθμό στην διεθνή κοινότητα τις παράλογες αξιώσεις του, πείθοντας πάνω από 130 χώρες να το αποκαλούν ως «Μακεδονία» – κι αυτό παρά τις αντιδράσεις της Ελλάδας.

Το ερώτημα έχει πολλές απαντήσεις, ιδίως, το ότι το κρατίδιο αυτό δεν είναι μόνο του, αλλά συνεπικουρείται καθοριστικά από μια πλειάδα εξωτερικών παραγόντων που πριμοδοτούν τους μικροεπεκτατισμούς μέσα στα Βαλκάνια στο πλαίσιο της τακτικής του διαίρει και βασίλευε: Οι ΗΠΑ και η ΕΕ, το κατεστημένο της παγκοσμιοποίησης  (λέγε με Ίδρυμα για την Ανοιχτή Κοινωνία του Τζ. Σόρος), αλλά και η νεο-οθωμανική Τουρκία προωθούν το σενάριο της πολυδιάσπασης των Βαλκανίων, καθώς έτσι πετυχαίνουν να διευρύνουν τις σφαίρες επιρροής τους προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα στα σενάρια αυτοκρατορικής διακυβέρνησης που υφαίνουν για τον 21 ο αιώνα.

Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτό: Με την αποφασιστική συνδρομή όλων των προηγουμένων, η πλευρά της γείτονος ύφαινε μια πολύ αποτελεσματική παγίδα για την Ελλάδα δημιουργώντας μια κατάσταση που στην διεθνή διπλωματική γλώσσα ονομάζεται «lose-lose», δηλαδή, ήττας σε οποιαδήποτε έκβαση του διπλωματικού μπρα ντε φερ: Τούτο το πέτυχε καθώς κατάφερε να εγκλωβίσει την χώρα μας ώστε να εστιάσει αποκλειστικά στο ζήτημα της ονομασίας, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα ένα πολύ ευρύτερο ζήτημα που κρυβόταν από πίσω της – εκείνο του αλυτρωτισμού, της κατασκευής μιας ψευδομακεδονικής ταυτότητας που διεκδικεί την ιστορία, τον πολιτισμό, και κατά συνέπεια τα εδάφη της χώρας μας.

Γιατί είναι εθνικός αυτοχειριασμός το “Νέα Μακεδονία”

του Σταύρου Λυγερού  – 

Όλα δείχνουν ότι το όνομα “Νέα Μακεδονία”, στη σλαβική εκδοχή του (Νόβα Ματσεντόνια) όχι μόνο είναι στο τραπέζι, αλλά και θεωρείται φαβορί. Δεν πρόκειται για τυχαία εξέλιξη. Συγκεντρώνει ισχυρή προτίμηση από διεθνείς παράγοντες, επειδή από την αρχή τους προσανατόλισε εκεί η ελληνική πλευρά. Σε μία προσπάθεια να διασκεδάσει τις ελληνικές καταγγελίες ότι τα Σκόπια σφετερίζονται την ιστορική κληρονομιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Δύση προσανατολίσθηκε στο όνομα “Νέα Μακεδονία” για να την αντιδιαστείλει με την αρχαία! Αυτό ήταν το κίνητρο και του Πινέιρο και του Βανς και τώρα του Νίμιτς.

Η ειρωνεία είναι ότι το όνομα “Νέα Μακεδονία” δεν ακυρώνει ούτε το σφετερισμό της ιστορικής κληρονομιάς. Σημειολογικά, ο προσδιορισμός “νέα” υποδηλώνει μετεξέλιξη ή αναγέννηση. Υποδηλώνει την ύπαρξη και όχι την απουσία δεσμού. Τη Νέα Υόρκη, τη Νέα Ζηλανδία και τη Νέα Ιωνία τις έφτιαξαν μετανάστες ή πρόσφυγες από τη βρετανική Υόρκη, την ολλανδική Ζηλανδία και τη μικρασιατική Ιωνία.

Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του ονόματος “Νέα Μακεδονία” είναι ότι αναφέρεται στην όλη Μακεδονία και όχι σε τμήμα της. Ως εκ τούτου, επικυρώνει, αντί να ακυρώνει το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού, την προσπάθεια του Μέρους (Σλαβομακεδόνες) να σφετερισθεί το Όλον (Μακεδονία). Το “Νέα Μακεδονία” ουσιαστικά θα νομιμοποιήσει όχι μόνο το σφετερισμό της ιστορικής κληρονομιάς, αλλά και τις βλέψεις των Σλαβομακεδόνων επί της ελληνικής Μακεδονίας.

Ο θεσμικός εκσυγχρονισμός του κράτους και της δημόσιας διοίκησης

Παρά τις αρκετές δεκαετίες που κύλησαν αφότου η χώρα μας εντάχθηκε αρχικά στην ΕΟΚ και κατόπιν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μνημόνια που ακολούθησαν το κράτος και η δημόσια διοίκηση παραμένει ο μεγάλος ασθενής.

Είναι εντυπωσιακό αλλά οι παθογένειες και δυσλειτουργίες του παραμένουν αλώβητες παρά το γεγονός ότι ενσωματώθηκε το ευρωπαϊκό στο εγχώριο δίκαιο , παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες δεκαετίες κυβέρνησαν την χώρα φιλοευρωπαϊκές κατά τις διακηρύξεις τους κυβερνήσεις και παρά το γεγονός ότι μετά το 2009 εφαρμόστηκαν διαφόρων μορφών μνημόνια.

Χαρακτηριστικά στοιχεία του κράτους είναι η αναποτελεσματικότητα, η μη αποδοτική χρήση των υφιστάμενων πόρων, η διαφθορά ειδικά στις περιπτώσεις όπου οι εκπρόσωποι του έρχονται σε επικοινωνία με τον πολίτη, η αναξιοκρατία, οι πελατειακές σχέσεις. Είναι λάθος να θεωρηθεί ότι οι παθογένειες αυτές εμφανίζονται - τουλάχιστον στον ίδιο βαθμό- σε όλα τα κράτη. Έχει εδραιωθεί η αντίληψη ότι διαδικασίες όπως ο ΑΣΕΠ -που διασφαλίζουν σε ικανοποιητικό βαθμό την διαφάνεια και την αξιοκρατία στις προσλήψεις- μπορούν να παρακάμπτονται χωρίς μεγάλες δυσκολίες. Επειδή μάλιστα δεν αναγνωρίζεται η σχετική αυτονομία της δημόσιας διοίκησης από τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες θεωρείται εύλογο πως το κράτος είναι το λάφυρο του κάθε κόμματος που καταλαμβάνει την εξουσία.

Ενδεικτικό είναι ότι ό Νόμος Πλαίσιο για τα ΑΕΙ που εφαρμόστηκε μετά το 1981, ενώ κατ' αρχήν επεδίωκε να θεραπεύσει τις παθογένειες της Έδρας, στην πραγματικότητα ισχυροποίησε τον νεποτισμό και την κομματοκρατία. Παρόμοια οι νόμοι "Καποδίστριας" και "Καλλικράτης" κατάργησαν τα τελευταία στοιχεία του κοινοτισμού και τον αντικατέστησαν με διαδικασίες αναποτελεσματικές, αδιαφανείς, που ελάχιστα μπορούν να ελεγχθούν από την κοινωνία. Οι στρατιές των συμβασιούχων αποτελούν ένα τεκμήριο ότι και εδώ το πελατειακό σύστημα άφησε την σφραγίδα του. Παροιμιώδης βέβαια η ανικανότητα του κράτους να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή και να συλλέξει τα αναγκαία έσοδα . Τα σκάνδαλα τα οποία έχουν γίνει γνωστά στα οπλικά συστήματα, ή στον χώρο της ενέργειας αποδεικνύουν ότι η διαφθορά έχει γίνει το βασικό χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας και ενός κράτους που δεν θεωρεί ως πηγή πλούτου την εργασία, τον κόπο, την προσπάθεια, την γνώση.

Παρουσίαση βιβλίου: «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΣ: 50 χρόνια μετά

Την Τρίτη 9 Ιανουαρίου παρουσίαστηκε το βιβλίου του Χρήστου Γιανναρά «Το Πρόσωπο και ο Έρως»  με αφορμή την επανέκδοσή του από τις εκδόσεις Ίκαρος και τη συμπλήρωση πενήντα χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του.

Μίλησαν οι:

Σωτήρης Μητραλέξης, Δρ Φιλοσοφίας / Βερολίνο

Χρήστος Μποκόρος, ζωγράφος

Διονύσης Σκλήρης, Δρ Φιλοσοφίας-Σορβόννη / Παρίσι

 

Προβλήθηκαν πεντάλεπτες παρεμβάσεις των:

Pui Him Ip - Cambridge University / UK

Prof. Marcello La Matina / University of Macerata / Italy

Jonathan Cole - Charles Sturt University / Australia

Prof. Basilio Petra' - University Prato-Firenze / Italy

 

και απάντησε στις ερωτήσεις του κοινού ο συγγραφέας.

Στέλιος Παπαθεμελής, Ανοικτή επιστολή στον Πρωθυπουργό & στους αρχηγούς των Κομμάτων

 

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΘΕΜΕΛΗΣ

9-1-2018

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

          Στον Πρωθυπουργό και τους Αρχηγούς των Κομμάτων

«Αντιμετωπίσαμε το θέμα των Σκοπίων

με δειλία και ωσάν να είμεθα

 εμείς οι ένοχοι

και οι πλαστογράφοι της Ιστορίας»

Μανόλης Ανδρόνικος

         

          Κύριε Πρωθυπουργέ,

          Κύριοι Αρχηγοί των Κομμάτων,

          Επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις σχετικά με την ονομασία του βορεινού μας γείτονα που ελπίζω να τις βρείτε χρήσιμες εν όψει των τελικών σας αποφάσεων.

          α.  Είναι βέβαιον ότι η πρωτοβουλία για την επανενεργοποίηση του κατεψυγμένου σκοπιανού προβλήματος κινείται έξωθεν. Δεν προέρχεται από εμάς. Εμάς μας χρειάζονται για να πληρώσουμε το … μάρμαρο.

          β. Το σκοπιανό δεν είναι πρόβλημα της Ελλάδος. Είναι πρόβλημα των Σκοπίων, αν είναι και εκείνων. Η Ελλάδα δεν εμποδίζεται στις διακρατικές της σχέσεις και στην άσκηση ενός πρωταγωνιστικού ρόλου στην περιοχή από το σκοπιανό. Αν δεν τον διαδραμάτισε, οφείλεται στις εγγενείς αδυναμίες των ελλαδικών ηγεσιών. Δεν εμποδίζει επίσης τους σκοπιανούς, αφού τους παραχωρούμε δωρεάν το Λιμάνι της Θεσσαλονίκης, πνεύμονα αναπνοής τους, και μπαινοβγαίνουν ανεμπόδιστα στην Ελλάδα με ΜΚ, τα καζίνα τους πλουτίζουν από τους Έλληνες θαμώνες τους – υπολογίζεται ότι το 2017 εισέπραξαν εξ Ελλήνων πάνω από 30 εκατ. ευρώ, κ.λ.π. Προς τι λοιπόν να σπεύσει η Ελλάς να αναγνωρίσει τίτλους ιδιοκτησίας στους σφετεριστές της ιστορίας και διεκδικητές των εδαφών της, με βάση το  κλοπιμαίο όνομα;

          Θα το έκανε ποτέ αυτό νουνεχής πολίτης να παραχωρήσει το σπιτικό του και τα τιμαλφή του σε οιονδήποτε σφετεριστή, καταπατητή, καταχραστή, άρπαγα, ληστή, λωποδύτη, διεκδικητή εκ του μη όντος της περιουσίας του;  Όχι βέβαια. Χίλιες φορές όχι!

          γ. Οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία με συνθετικό το Μακεδονία θα είναι στιγμιαίας χρήσεως. Πριν προλάβει να στεγνώσει η μελάνη της υπογραφής θα μεταπέσει αυτομάτως και νομοτελειακά στο σκέτο Μακεδονία.  Οπότε η εσχάτη πλάνη θα είναι χείρων της πρώτης. Άρα πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους απαγκίστρωσης από την παγίδα της σύνθετης.

          δ. Η παραχώρηση με δική μας υπογραφή του κατάφορτου από ελληνικήν ιστορία ονόματος Μακεδονία υφ’ οιανδήποτε μορφή, εγγράφει δουλείες και υποθήκες εις βάρος των μελλοντικών μας γενεών που θα υπονομεύουν στο διηνεκές την ασφάλεια της Ελλάδος αλλά και την σταθερότητα της ευρύτερης περιοχής, για την οποία υποτίθεται κόπτεται ο επιπολαίως πάντοτε επισπεύδων διεθνής παράγων.

Τ. Σ. ΕΛΙΟΤ: Στο κατώφλι της ζωής

Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

 

Ο ποιητής που βλέπει το τέλος του κόσμου πριν το τέλος του χρόνου. Ο ποιητής που ανακαλύπτει την αιτία πίσω από τη δημιουργία του. Ο ποιητής που αποκάλυψε τη δύναμη μιας γλώσσας παρεξηγημένης, αδίκως καταδικασμένης στην πομφόλυγα της σοβαροφάνειας. Η αγγλική γλώσσα βρήκε την οδό διαφυγής που ζητούσε και στο ξέφωτο που της έδωσε ο ποιητής έλαμψε και εξήγησε τις πιο όμορφες και δύσκολες εικόνες της ζωής. Ερμήνευσε τη ζωή. Στάθηκε στο κατώφλι αυτής, κοίταξε και η ματιά του διέτρεξε χρόνους, εποχές, συνάντησε άλλους ποιητές, λόγια άφθαρτα και μετά πάτησε στο κενό ανάμεσα στη σύλληψη και τη δημιουργία, ανάμεσα στην κίνηση και την πράξη. Απομόνωσε την παύση και συγκεντρώθηκε για να ακούσει τον λυγμό της, τον παλμό της, την ανάσα της... Έψαυσε τις ρίζες που άρχιζαν να μεγαλώνουν και να δένονται, για πάντα, με το τέλος του κόσμου για να ορίσουν την αρχή και πάλι το τέλος. Η Έρημη Χώρα ήταν μπροστά του, η χώρα ήταν νεκρή, η χώρα των κάκτων και των κούφιων-παραγεμισμένων ανθρώπων. Δεν υπήρχε τίποτα. Μόνο δίψα για να ξεδιψάσει και αναμονή για το δροσερό αεράκι που φιλά το μαραμένο ρόδο και τα φύλλα σώματα κοκκινίζουν, τεντώνονται για να κρατήσουν μια στάλα νερό, ένα δάκρυ, ενώ τα αγκάθια σκοτώνουν τη φρίκη. Και ενώ όλα τελειώνουν σε αυτή τη Χώρα, αναγεννιούνται στα Κουαρτέτα που μόνο τέσσερα μπορεί να ναι. Σαν τις εφτά σφραγίδες της Αποκάλυψης. Ο ποιητής που μίλησε και στη γλώσσα μας ήταν ο Τόμας Στερν Έλιοτ. Σεβασμός και δέος...

 

ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ, Ο PRUFROCK, ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ

Ο Τόμας Στερνς Έλιοτ γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1888 στον Άγιο Λουδοβίκο του Μιζούρι. Η γενιά του κρατά από τον Ανδρέα Έλιοτ που μετανάστευσε γύρω στα 1670 από το East Coker του Somerset της Αγγλίας για να εγκατασταθεί στη Μασαχουσέτη της Αμερικής. Γενιά εμπόρων, κληρικών, νομομαθών και διανοουμένων.

Στ.Λυγερός: Η εγκληματική άγνοια για τα Σκόπια

Η ονοματολογία και η σύγχυση της με την ιστορική αναφορά στην αρχαία Μακεδονία που ταυτίζεται καθαρά γεωγραφικά με την Ελλάδα, οδηγούν σε τραγελαφικές καταστάσεις την Ελληνική πολιτική σκηνή που είναι σχεδόν έτοιμη να προχωρήσει σε ένα εγκληματικό εθνικά λάθος.

Ο Σταύρος Λυγερός μιλώντας στο Ράδιο 98,4 διευκρίνισε ότι γεωγραφικά σήμερα στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας οι κάτοικοι της επιμερίζονται σε εθνότητες και που όντως τα Σκόπια είναι ένα μικρό γεωγραφικά τμήμα της.

Η Μακεδονία όμως σήμερα πρόσθεσε, δεν αποτελεί εθνολογική βάση για κανέναν αλλά ένας ευρύτερος γεωγραφικά εντοπισμός για τους λαούς που κατοικούν , με την Ελλάδα γεωγραφικά να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα της.

Λύση για δέσιμο…

Από Στάθης Σταυρόπουλος

Έλεγαν οι Λέλεγες κι έκαναν πως άκουγαν οι Κάρες. Στο θέμα της ονομασίας της Φυρομίας (και πολύ περισσότερο των Φυρομίων) παίζουμε εν ου παικτοίς. Μπορεί να βρεθεί μια «λύση», αλλά λύση δεν θα είναι. Αντιθέτως θα είναι μια θρυαλλίδα αναστατώσεων (ακόμα και πολεμικών) καθώς κι ένας μοχλός χειραγώγησης της ευρύτερης περιοχής κατά το δοκούν των ΗΠΑ.

Το μόνον «γεωγραφικό» στην ονομασία της FYROM θα είναι η γεωπολιτική των Αμερικανών. Κατά τα άλλα, όποιος προσδιορισμός κι αν επισυναφθεί στο όνομα Μακεδονία, εν τέλει το Μακεδονία θα σημαίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που σημαίνει σήμερα κι επιπροσθέτως θα σημαίνει κάτι που δεν υπήρξε ποτέ με αποτέλεσμα να «κυκλοφορεί» στο μέλλον

ένα ακόμα κράτος μαριονέτα, ένα ακόμα κράτος του σωλήνα, όπως εκείνα που η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός σχεδίασαν κάποτε κατά κόρον στη Μέση Ανατολή (κυρίως), κι εξακολουθούν να σχεδιάζουν παντού. Το μικρότερο αμάρτημα των εν Σκοπίοις αδελφών, Σλάβων και Αλβανών, είναι η καταλήστευση της Ιστορίας. Πρώτον διότι η Ιστορία δεν ληστεύεται και δεύτερον διότι ο πτωχοπροδρομισμός των φουκαράδων που φέρονται σαν παράσιτα (αντί να τιμούν τη δική τους ιστορία) νιώθεται. Όμως το μεγάλο αμάρτημα των Σκοπιανών είναι ο αλυτρωτισμός (των Σλάβων) και ο σχεδιασμός για τη μεγάλη Αλβανία (των Αλβανών). Και εις ό,τι

  αφορά το πυρφόρο αυτό πρόβλημα κάθε λύση που αναφέρεται στο όνομα αποτελεί μια φενάκη που κυνηγά μια χίμαιρα. Και Νοβαμακεντονίγια να ονομάσουμε, προς χρήσιν όλων, αυτό το κράτος, δεν θα μπορέσουμε να ονομάσουμε Νοβομακεντονίγιο τον πολίτη που κατοικεί σ’ αυτό, ούτε το έθνος που επίσης σε αυτό περιέχεται. Το ίδιο ισχύει για κάθε παραλλαγή του αναζητούμενου ονόματος. Έπειτα, η ονοματολογία είναι

εκτός των άλλων και γλωσσικό ζήτημα.

Πηνελόπη Δέλτα: Η θερμή πατριώτισσα του κλασικού εθνικισμού με το τραγικό τέλος

Είναι η συγγραφέας που μας κράτησε από το χέρι και μας οδήγησε στη μαγεία στα παιδικά μας χρόνια: Παραμύθι χωρίς όνομα, Τον Καιρό του Βουλγαροκτόνου, Τα μυστικά του Βάλτου. Ομως η Πηνελόπη Δέλτα, αδελφή του Αντώνη Μπενάκη είχε μια ζωή γοητευτική και δεμένη με την ιστορία του τόπου.

Βαθιά πατριώτισσα έβαλε τέλος στη ζωή της στις 2 Μαίου του 1941, μια μέρα μετά την εισβολή των Γερμανών στην Αθήνα. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1874. Εκεί έζησε μέχρι και την εφηβεία, αν και ταξίδευε συχνά με την οικογένειά της στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Σύμφωνα με την καταγραφή της ζωής της στο Ιστορικό Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη:

«Το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε της παρείχε κάθε δυνατότητα για παιδεία και πνευματική καλλιέργεια, ενώ η αυταρχική ανατροφή, κυρίως της μητέρας της, διαμόρφωσε μία εύθραυστη προσωπικότητα που αρκετές φορές θεωρούσε ως μόνη διέξοδο το θάνατο.

Ο γάμος της με τον επιχειρηματία Στέφανο Δέλτα το 1895 ήταν η λύτρωση από το οικογενειακό περιβάλλον και ταυτόχρονα ο δρόμος για την πνευματική της ανάπτυξη και ωριμότητα. Από το γάμο αυτό απέκτησε τρεις κόρες, τη Σοφία, τη Βιργινία και την Αλεξάνδρα, τις οποίες ανέθρεψε υποδειγματικά.

Το έμφυτο συγγραφικό της ταλέντο εκδηλώθηκε ήδη από την παιδική της ηλικία. Η προσφορά της στην παιδική λογοτεχνία υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξη του παιδικού βιβλίου, σε μια εποχή που το είδος του εξέλιπε.

Τεχνητή Νοημοσύνη: Μία μάχη ΗΠΑ – Κίνας χωρίς ξεκάθαρο νικητή-HSBC: Ο παγκόσμιος πληθυσμός των ρομπότ θα ξεπεράσει τις 400.000 το 2019

Τεχνητή Νοημοσύνη: Μία μάχη ΗΠΑ – Κίνας χωρίς ξεκάθαρο νικητή

Η Κίνα πιθανότατα προηγείται στο λιανικό εμπόριο και το μέτωπο των καταναλωτών, ενώ οι ΗΠΑ ίσως είναι πιο μπροστά στην αυτόνομη οδήγηση προς το παρόν.

Οι δύο μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της ανάπτυξης τεχνητής νοημοσύνης (AI), αλλά ποια χώρα προηγείται του αγώνα είναι αμφίρροπο να πει κάποιος, σύμφωνα με μία start-up εταιρεία με παρουσία τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Κίνα.

"Πιστεύω ότι είναι ακόμα νωρίς. 

Η Κίνα πιθανότατα προηγείται στο λιανικό εμπόριο και το μέτωπο των καταναλωτών, ενώ οι ΗΠΑ ίσως προηγούνται στην αυτόνομη οδήγηση προς το παρόν", όπως δήλωσε ο Daniel Tu, πρόεδρος και επικεφαλής της πλατφόρμας Gen.Life, στο UBS Greater China Conference στη Σαγκάη.

Η Gen.Life είναι μια start-up που χρησιμοποιεί τεχνολογία όπως η AI για τη μέτρηση των κινδύνων και τη βελτίωση της τιμολόγησης και της διανομής ασφαλιστικών προϊόντων. 

Η εταιρεία υποστηρίζεται από μεγάλες ασφαλιστικές εταιρείες όπως η AIA και η American Family Insurance.

Ωστόσο, όσον αφορά την κυβερνητική στήριξη, η Κίνα φαίνεται να έχει to πλεονέκτημα, δήλωσε ο Tu.

Το κρατικό συμβούλιο της Κίνας τον Ιούλιο του 2017 έθεσε ως στόχο την επέκταση τηε ΑΙ σε μια βιομηχανία αξίας 150 δισεκατομμυρίων δολαρίων τα επόμενα χρόνια και θα μετατρέψει τη χώρα σε κέντρο καινοτομίας έως το 2030.

Η στρατηγική των προτεκτοράτων και ο καθεστωτικός φαταλισμός

 

Η Αμερικανική αυτοκρατορία και τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κράτη της Ευρώπης προωθούσαν ως στρατηγικό στόχο το διαμελισμό των Βαλκανίων και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και τη δημιουργία προτεκτοράτων. 

Οι αντιφάσεις αυτής της στρατηγικής δεν επέφεραν τα αναμενόμενα: Τη Ρωσία δεν την γονάτισαν. Αντίθετα την ισχυροποίησαν. 

Τώρα επιτείνονται τα «βραχυκυκλώματα» αυτής της στρατηγικής των προτεκτοράτων και βαθαίνουν τα αδιέξοδα. 

Η ισχυροποίηση της Ρωσίας πιέζει την αυτοκρατορία και την οδηγεί σε αντιφατικά αδιέξοδα, εφιαλτικά για τους λαούς των Βαλκανίων. 

Έτσι από τη μια αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να σώσει τα υπάρχοντα προτεκτοράτα της (Σκόπια κ.α.) και από την άλλη προωθεί την εγκαθίδρυση καινούργιων προτεκτοράτων:Ανεξαρτησία του Κοσσόβου. 

Αυτός ο φαύλος κύκλος της αυτοκρατορικής στρατηγικής των προτεκτοράτων αποτελεί σήμερα την εφιαλτική απειλή για τα έθνη-κράτη και τους λαούς. 

Το Κόσσοβο πυροδοτεί μια περαιτέρω κλιμάκωση αυτού του ιμπεριαλιστικού ολέθρου που οδηγεί σε νέες αιματοχυσίες και σε γενικευμένες απειλές πολεμικών πυρπολήσεων των λαών. 

Η στρατηγική των προτεκτοράτων είναι σύμφυτη με την ιμπεριαλιστική λογική της αυτοκρατορικής Νέα Τάξης. Η βαθιά κρίση του αυτοκρατορικού ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ και ο εντεινόμενος ανταγωνισμός με τη νέα γιγάντωση της Ρωσίας οξύνει τις αντιφάσεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, συνακόλουθα προσδίδει πυρετικούς ρυθμούς στην στρατηγική των προτεκτοράτων. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει άμεσα αυτούς τους κινδύνους. Ακόμα και η Τουρκία βρίσκεται στο «στόχαστρο» αυτής της στρατηγικής. 

Η πρώτη, συνεπώς, «ζώνη» άμυνας κάθε χώρας, το στρατηγικό αίτημα κάθε έθνους-κράτους είναι η κατηγορηματική απόρριψη αυτής της αυτοκρατορικής στρατηγικής. 

Όποια χώρα στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο αποδέχεται αυτή τη νεοταξική στρατηγική των προτεκτοράτων, δηλαδή την αλλαγή συνόρων, δεν τη νομιμοποιεί απλώς, αλλά υπογράφει και τη θανατική καταδίκη της. Ανοίγει η ίδια το δρόμο για την κατάτμηση και των δικών της συνόρων... 

Βαλκάνια: στην κόψη του ξυραφιού 

Ποια είναι η θέση της ΛαΕ για την ονομασία των Σκοπίων;

 

Μεγάλη και «αιφνιδιαστική» κινητικότητα, αλλά και έντονη «νευρική βιασύνη», παρατηρείται γύρω από τη χρόνια εκκρεμότητα, τη σχετική με την ονομασία των Σκοπίων… 

«Κινητικότητα» και «νευρική βιασύνη» που έχει προκαλέσει βοούσα ΑΜΗΧΑΝΙΑ στα αριστερά οπορτουνιστικά συνονθυλεύματα… 

Γίνεται χαμός και η ΛαΕ, όπως και οι ποικιλίες των «αριστεριστών», σιωπούν σκανδαλωδώς… 

Το ίδιο και η Κωνσταντοπούλου που δεν χάνει ευκαιρία να δίνει παραστάσεις πολιτικού θεάματος. Εδώ έχει καταπιεί τη γλώσσα της… 

Τέτοια ιστορικά γεγονότα αποτελούν βόμβες στα θεμέλια των καιροσκοπικών σχημάτων, όπως η ΛαΕ… 

Εκεί μέσα «συνωστίζονται» απόψεις ριζικά αντίθετες και αλληλο- αποκλειόμενες… 

Η βαθύτερη, βεβαίως, λογική, όλων αυτών των σχημάτων, ιδιαίτερα στα «εθνικά ζητήματα», καθώς και σ’ αυτά των «νέων ιδεολογιών», είναι η κυρίαρχη λογική του ΣΥΡΙΖΑ. 

Ευτυχώς που έχουν και το Στάθη για «άλλοθι». Αλλά είναι εξαναγκασμένοι, από τα ίδια τα πολιτικά μας πράγματα, να πάρουν θέση στο δράμα που παίζεται με την ονομασία των Σκοπίων… 

Ένα δράμα που απορρέει από την στρατηγική του πλανητικού ιμπεριαλισμού, αυτή της Κατάτμησης των Βαλκανίων, της Αλλαγής Συνόρων και της Κατασκευής Προτεκτοράτων: Μια στρατηγική που απειλεί και την ίδια μας τη χώρα (τα αναλύουμε διεξοδικά στα άρθρα μας). 

Requiem for the American Dream

Δείτε Ντοκιμαντέρ online στο Cosmos greek documentaries:

Requiem for the American Dream

Ο Νόαμ Τσόμσκι με διαυγή και μεστό λόγο εξηγεί πώς οι πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών οδήγησαν σε ανεπανάληπτη κοινωνική ανισότητα, θέτοντας σε κίνδυνο την επιβίωση της μεσαίας τάξης αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας.

 Requiem for the American Dream

 Σκηνοθεσία: Peter D. Hutchison, Kelly Nyks 

 Διάρκεια: 01:12:00 min

 Υπότιτλοι: Ελληνικοί

 Γλώσσα: Αγγλικά

Μέρος 1ο: 

Μέρος 2ο: 

Τόμας Μπέρνχαρντ – οι φτηνοφαγάδες και η ανθρώπινη γελοιότητα

 Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

          Οι κύριοι Άιντσιχ, Γκόλντσμιντ, Γκριλ και Βένινγκερ είναι οι Φτηνοφαγάδες. Σε καθημερινή βάση συναντιούνται σε λαϊκό ταβερνείο και παραγγέλνουν το φτηνότερο πιάτο. Αποκλειστικά το φτηνότερο πιάτο. Πρόκειται για μεσοαστούς, (ο Βένινγκερ διηύθυνε το εργοστάσιο του πατέρα του, ο Γκόλντσμιντ ένα βιβλιοπωλείο που είχε κληρονομήσει, ο Γκριλ ήταν αποθηκάριος κι Άιντσιχ καθηγητής) απολύτως αξιοπρεπείς, που οι απαρέγκλιτες συνήθειες δεν σηματοδοτούν απλώς την προγραμματισμένη επαναλαμβανόμενη ρουτίνα μιας μηχανιστικής, σχεδόν βιομηχανικής, τυποποίησης (που λειτουργεί ασυνείδητα καθώς η ταχύτητα ξεπερνά τη σκέψη απονεκρώνοντας τη βούληση), αλλά οριοθετούν την ίδια την ύπαρξή τους, αφού τους απονέμεται κοινωνική υπόσταση, δηλαδή οντότητα, δηλαδή αδιαπραγμάτευτη αναγνωρισιμότητα.

Πίτερ Μπρίγκελ ή Μπρέγκελ ο πρεσβύτερος. The Peasant Dance (1568), Kunsthistorisches Museum, Vienna, oil on oak panel

Γιατί όλοι ξέρουν τους Φτηνοφαγάδες, όλοι ξέρουν το τραπέζι τους, όλοι γνωρίζουν εκ των προτέρων την παραγγελία. Η εκκεντρικότητά τους λειτουργεί τόσο δεδομένα που τελικά χάνεται μέσα στο αυτονόητο. Ούτε οι ίδιοι αναγνωρίζουν το παράλογο αυτής της επανάληψης, θα λέγαμε της ιεροτελεστίας, καθώς αδυνατούν να συλλάβουν οτιδήποτε ξεπερνά την ασφυκτική τους κανονικότητα Ο Μπέρνχαρντ, ανατρέποντας τα πάντα καταδεικνύει την ακρότητα που γίνεται τόσο αποδεκτή, ώστε να περνά απαρατήρητη. Η εικόνα των Φτηνοφαγάδων είναι η απαρασάλευτη τάξη που διευθετεί τα πάντα στην εντέλεια με τέτοια επιτυχία, που κάθε σκέψη είναι περιττή.

Οποιαδήποτε ανατροπή είναι ζημιογόνα. Η καλοκουρδισμένη επανάληψη μετατρέπεται σε ασφάλεια της προσωπικότητας. Σε τελική ανάλυση, οι Φτηνοφαγάδες δεν έχουν καμία σημασία. Δεν έχει σημασία τι λένε, τι πολιτικές πεποιθήσεις έχουν, ούτε καν πώς ξεκίνησε η φτηνοφαγία τους. Ουσιαστικά είναι ξένοι, αφού κανείς δεν ξέρει σχεδόν τίποτε για τον άλλο, πέρα από τα απολύτως τυπικά, τι δουλειά κάνει, αν είναι παντρεμένος κτλ. Αναλώνονται σε ανώδυνες φιλοσοφικές συζητήσεις, ποτέ δεν φέρνουν σε δύσκολη θέση ο ένας τον άλλο με αδιάκριτες ερωτήσεις, χωρίς όμως να λείπουν οι παρεξηγήσεις για παιδαριώδη ζητήματα. Όμως ο πυρήνας του έργου είναι ο Κόλερ, ο άνθρωπος που τους μελετάει, ο πέμπτος της συντροφιάς, που όμως δεν είναι τακτικός, γιατί δεν τους έχει σε καμία εκτίμηση, αλλά εμφανίζεται περιστασιακά αντιμετωπίζοντάς τους σαν πειραματόζωα.

Οι βλαβερές συνέπειες της αυξανόμενης ανισότητας

των Σάββα Ρομπόλη & Βασίλη Μπέτση  – 

Είναι φανερό, με βάση και τα αντίστοιχα διεθνή και ευρωπαϊκά  στατιστικά δεδομένα ότι οι ανισότητες τις τελευταίες τρεις δεκαετίες έχουν αυξηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Παράλληλα, αποδεικνύεται με τον πιο εύληπτο τρόπο ότι η παρατηρούμενη αύξηση των ανισοτήτων συνιστά ουσιαστικά το αποτέλεσμα των ασκούμενων περιοριστικών πολιτικών από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Οι περιοριστικές πολιτικές αφορούν στη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου, των δαπανών εκπαίδευσης και υγείας, της χρηματοδότησης δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών κ.λ.π. Αυτές συνέβαλαν καθοριστικά στην εισοδηματική κατάρρευση των λαϊκών στρωμάτων και ενός τμήματος της μεσαίας τάξης.

Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται, με διαφοροποιήσεις, και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Όμως, το κοινό χαρακτηριστικό στην κατανομή του εισοδήματος και στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ είναι η αύξηση των υψηλών εισοδημάτων, δεδομένου ότι από  τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι  φτωχοί έγιναν φτωχότεροι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η περίοδος που συνέβαλε στη διεύρυνση των ανισοτήτων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού ήταν η περίοδος της πρόσφατης οικονομικής κρίσης και ύφεσης, κατά την οποία εφαρμόστηκαν πολιτικές μείωσης των μισθολογικών και μη μισθολογικών δαπανών, απορρύθμισης της αγοράς εργασίας, αύξησης της ανεργίας, αποδιάρθρωσης του κράτους πρόνοιας κ.λ.π.

Μεγαλύτερη ανισότητα στις ΗΠΑ