.
από Αλέξης ΖακυνθινόςΈνα δημόσιο χρέος ύψους 250% του ΑΕΠ χρηματοδοτείται εσωτερικά, με μηδενικό επιτόκιο – ενώ οι επιχειρήσεις είναι τόσο μη παραγωγικές, ώστε να πιέζουν τους εργαζομένους τους για συνεχείς υπερωρίες, με αποτέλεσμα είτε να πεθαίνουν από την κούραση, είτε να αυτοκτονούν.
.
Άρθρο
Είναι σε όλους γνωστό πως το δημόσιο χρέος της Ιαπωνίας (περί το 250% του ΑΕΠ, γράφημα) είναι «μη βιώσιμο με τις παρούσες πολιτικές», όπως διατυπώνεται από το ΔΝΤ (πηγή) – με το πρωτογενές έλλειμμα της χώρας να ευρίσκεται στο 4% του ΑΕΠ της, ενώ δεν φαίνεται να έχει καμία δυνατότητα ανάπτυξης, αφού η ανεργία είναι σχεδόν μηδενική. Εν τούτοις, τα επιτόκια δανεισμού του δημοσίου της είναι από τα χαμηλότερα παγκοσμίως, επειδή το 90% σχεδόν των χρεών της είναι εσωτερικά – χρηματοδοτούνται δηλαδή από τις μεγάλες αποταμιεύσεις των Πολιτών της, από τις εγχώριες τράπεζες, από τα συνταξιοδοτικά ταμεία, καθώς επίσης από την κεντρική της τράπεζα που ανήκει στο κράτος.
Σύμφωνα τώρα με υπολογισμούς, η προσφορά δημοσίων ομολόγων θα υπερβεί την εγχώρια ζήτηση περί τα μέσα του 2020 (πηγή) – γεγονός που σημαίνει ότι, θα κληθούν να συμπληρώσουν το κενό οι διεθνείς επενδυτές, οι οποίοι θα απαιτήσουν υψηλότερα επιτόκια. Εν τούτοις, η καμπύλη των επιτοκίων της Ιαπωνίας δεν αντικατοπτρίζει αυτές τις προοπτικές – αφού η απόδοση των δεκαετών ομολόγων είναι της τάξης του 0%, ενώ των εικοσαετών κάτω του 0,5%.
Η αιτία φαίνεται πως είναι η πεποίθηση των επενδυτών, σύμφωνα με την οποία η χώρα θα βρει κάποιον τρόπο να περιορίσει σταδιακά τα πρωτογενή της ελλείμματα – ενώ η κατοχή χρέους ύψους 70% του ΑΕΠ από την κεντρική τράπεζα δημιουργεί την ελπίδα ότι, θα υπάρξει μία διαδικασία «Bond burning» (όπως αποκαλείται η αντικατάσταση των ομολόγων από νέα που δεν θα λήγουν ποτέ).