ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΧΡΗΣΤΟ ΒΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟ...

ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ

78 βιβλία που πρέπει να έχεις διαβάσει

Βιβλία που πρέπει να διαβάζονται!

Αρθογράφος: Νίκος Τσούλιας

Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις έναν κατάλογο με τα καλύτερα ή τα πιο κλασικά ή τα πιο διαχρονικά βιβλία. Άλλωστε ακόμα και οι παραπάνω ορισμοί (καλύτερα, κλασικά, διαχρονικά) δεν μπορούν να έχουν ασφαλές περιεχόμενο. Ωστόσο, για τις ανάγκες του σχολείου, και πιο ειδικά των μαθητών / μαθητριών, προχώρησα σε μια επιλογή, βασιζόμενος σε μια προσωπική (άρα υποκειμενική) αξιολόγηση, έχοντας ως μοναδική αίσθηση «ασφάλειας» τη βιβλιοφιλία μου και το πάθος μου για το διάβασμα. Η πρόταση που δίνεται εδώ είναι ολίγον διαφοροποιημένη απ’ εκείνη του σχολείου και αφορά κυρίως τα πολιτικά βιβλία.

Εννοείται ότι κάποια βιβλία διαβάζονται στη μαθητική φάση άλλα διαβάζονται σε πιο ώριμες ηλικίες, αλλά τα περισσότερα διαβάζονται και ξαναδιαβάζονται και μελετώνται σε κάθε φάση της ηλικίας μας. Σε κάθε περίπτωση, είναι μια πρόταση και μόνο, η οποία έπρεπε και να σταματάει για τεχνικούς λόγους (έκταση δύο σελίδων) στον αριθμό 78. Η σειρά δεν είναι αξιολογική, αν και για τα πρώτα έχω μια λογική ιεράρχησης. Ευπρόσδεκτη κάθε παρατήρηση, αλλά σε κάθε νέα πρόταση – προσθήκη θα πρέπει να προτείνεται και μια αφαίρεση εκ των υπαρχόντων βιβλίων.

Σαφώς και υπάρχουν βιβλία που είναι πιο αξιόλογα από τα προτεινόμενα, αλλά έγινε προσπάθεια να υπάρχουν βιβλία από τις διάφορες περιοχές της γνώσης και από τις διάφορες εποχές του πνεύματος. Φυσικά η λογική της πρότασής μου δεν αντιπαρατίθεται στη σύγχρονη παραγωγή του βιβλίου. Ωστόσο, η σπουδαιότητα του βιβλίου αναδεικνύεται και στη διαμάχη του με τον χρόνο, μέχρι να κατακτήσει την έννοια του κλασικού βιβλίου.  

Έχω τη γνώμη ότι η επιλογή των βιβλίων που διαβάζουμε είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Υπάρχει πολύ «σκουπίδι» και στο χώρο του βιβλίου. Επιπλέον, τα εμπορικά και τα ευπώλητα βιβλία είναι πιο κοντά στην παρακμιακή γραφή μάλλον παρά στην αντίστοιχη λογοτεχνική γραφή που τόσο πολύ καλλιεργεί την ελευθερία και την ανάταση του ανθρώπινου πνεύματος. Σε κάθε περίπτωση, ο αστερισμός των βιβλίων που διαβάζουμε και μάς φωτίζει είναι μια επιλογή ζωής, είναι μια άποψη για τη ζωή.   

1. Η «Οδύσσεια» και η «Ιλιάδα» του Όμηρου.

2. Τα «Πολιτικά», τα «Φυσικά»… του Αριστοτέλη.

3. Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου.

Γιατί σκότωσαν τον Καντάφι – “Μια ιστορία που πρέπει να διαβάσετε”

• Ο Καντάφι εθνικοποίησε αποθέματα πετρελαίου του έθνους και τα έσοδα χρησιμοποιούνται για την κατασκευή σχολείων, πανεπιστημίων, νοσοκομείων, και άλλες υποδομές.
• Τα χρήματα από τα πετρελαϊκά έσοδα της Λιβύης έχουν κατατεθεί στον τραπεζικό λογαριασμό του κάθε πολίτη.
• Έθεσε το ποσοστό μόρφωσης από 20% σε 83%
• Έχτισε ένα από τα καλύτερα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης στον «Τρίτο Κόσμο».
  Όλοι οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση σε γιατρούς, νοσοκομεία, κλινικές και σε φάρμακα χωρίς χρέωση.
  Εάν χρειαστεί να γίνει μια χειρουργική επέμβαση που δεν είναι διαθέσιμη στη Λιβύη, η χρηματοδότηση παρέχεται για τη χειρουργική επέμβαση στο εξωτερικό.

Τέλειος κήπος

ΠΗΓΗ:
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Για τη διαδικασία γένεσης και για το χαρακτήρα του ελληνικού αστισμού (1200-1830)[1]

Γράφει ο Κώστας Λάμπος  claslessdemocracy@gmail.com,

http://classlessdemocracy.blogspot.gr/2017/08/1200-18301.html,

Τα σημερινά εθνικά, οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας «θα γίνουν τότε μόνο κατανοητά, όταν θα πάψει πλέον να αγνοείται προκλητικά ο νόμος ύφανσης του ιστού της ελληνικής κοινωνίας στο παρελθόν, ιδιαίτερα κατά την τουρκοκρατία  (1453-1827)[2]. Οι καρποί τόσο των εθνογενετικών όσο και των ανθρωπογενετικών διαδικασιών έχουν ομοιότητες μεταξύ τους επειδή η οικονομική και κοινωνική όπως η σωματική και πνευματική ανάπτυξή τους εξαρτάται σημαντικά από τις συνθήκες εγκυμοσύνης και τις στραπάτσες της γέννας. Ωστόσο λείπουν ακόμα οι επιστημονικά έγκυρες και ιδεολογικά αποφορτισμένες μελέτες για τις συνθήκες γέννησης του νεοελληνικού έθνους που θα βοηθούσαν σ’ αυτή την κατανόηση. Γι αυτό θα προσπαθήσω με τη μεγαλύτερη δυνατή συντομία να προσεγγίσω συνολικά αυτό το ζήτημα,  δηλαδή τις συνθήκες της στρεβλής διαμόρφωσης της  ελληνικής εθνικής συνείδησης καθώς και αυτό της ιστορικής εγκυμοσύνης και της  πολύ καθυστερημένης γέννας του νεοελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.

Υπήρχε από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας η ιδέα της ενότητάς της, αλλά αυτή επιχειρήθηκε πότε με τον ιμπεριαλισμό της Αθήνας και πότε με τον επεκτατισμό της Σπάρτης και πάντα στη βάση ανελέητων εμφύλιων συγκρούσεων και συμμαχικών καταστροφικών πολέμων με τη συνδρομή πάντα της τότε μεγάλης δύναμης της Περσίας. Η γρήγορη κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η πτώση της τελευταίας πόλης-κράτους, της Κορίνθου, το 147 της παλιάς χρονολόγησης, άμεση συνέπεια της ανικανότητας των πολλών ελληνικών πόλεων-κρατών να φέρουν σε έναν κοινό παρανομαστή τα συμφέροντά τους, οδήγησε αναπόφευκτα στη διάλυση της αρχαίας Ελλάδας και στη μετατροπή των ελληνικών περιφερειών σε διοικητικές επαρχίες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας[3]. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν καθορίστηκαν αποκλειστικά από τα συμφέροντα της Ρώμης. Το ελληνικό στοιχείο, ιδιαίτερα ισχυρό στην νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου, καρπός της επεκτατικής πολιτικής του Μεγάλου Αλεξάνδρου δεν μπόρεσε να αντισταθεί και να υπερασπισθεί την ιδέα της ενιαίας Ελλάδας. Αλλά και η διάσπαση και κατάρρευση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας καθώς και άνοδος της θεοκρατικής βυζαντινής αυτοκρατορίας στις ανατολικές επαρχίες που ακολούθησαν δεν οδήγησαν σε σημαντικές διαφοροποιήσεις που θα μπορούσαν να επιτρέψουν τον ισχυρισμό ότι το Βυζάντιο υπήρξε μια κάποια συνειδητή συνέχεια της αρχαίας, ή έστω ένας κάποιος πρόδρομος της νεώτερης Ελλάδας, όπως συνηθίζουν να ισχυρίζονται ακόμα μερικοί, κι αυτό γιατί το λεγόμενο ορθόδοξο χριστιανικό ιερατείο δεν κατάστρεψε και εξαφάνισε μόνο τα μνημεία της αλλά προχώρησε στο κάψιμο και στο θάψιμο της αρχαίας ελληνική Γραμματείας επειδή αυτή δεν απαντούσε στο βασανιστικό του ερώτημα για το φύλλο των υποτιθέμενων αγγέλων.

Η ελληνική τέλεια καταιγίδα/ Του Ιάκωβου Ιωάσννου

.

Η χώρα μας είναι ίσως η μοναδική στην ιστορία που βίωσε μία συντονισμένη κρίση δημοσίου χρέους, ελλειμμάτων, χρηματιστηρίου, ακινήτων και τραπεζών – τα οδυνηρά αποτελέσματα της οποίας θα διαρκέσουν για πάρα πολλά χρόνια.

.

Άποψη

Αρκετοί θεωρούν ότι, οι οικονομικές κρίσεις είναι το αποτέλεσμα χρηματιστηριακών κραχ – κάτι που δεν ισχύει, αφού ακόμη και για την κρίση της δεκαετίας του 1930, γνωστή ως Μεγάλη Ύφεση, οι τραπεζικές αναταράξεις του 1931 ήταν σημαντικότερες από το κραχ του 1929, όπως επίσης το 1987. Ως εκ τούτου, η κρίση των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης του 2007 στις Η.Π.Α. ήταν πολύ πιο καταστροφική, από το κραχ των εταιρειών διαδικτύου του 2000 (φούσκα dotcom) – επειδή προκάλεσε μία τραπεζική κρίση, αφού τα ενυπόθηκα δάνεια είναι άμεσα συνδεδεμένα με τις τράπεζες.

Σε κάθε περίπτωση οι κρίσεις ακινήτων, με αρκετά υποψήφια κράτη σήμερα όπως η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Σουηδία, ως αποτέλεσμα της υπερβολικής ανόδου των τιμών τους, είναι πάντοτε πολύ επικίνδυνες – επειδή στις βιομηχανικές χώρες τα ακίνητα αποτελούν το 50% περίπου των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων, ενώ χρηματοδοτούνται ως επί το πλείστον με τραπεζικά δάνεια.

Στα πλαίσια αυτά, οι μεγάλες μειώσεις των τιμών των ακινήτων έχουν άμεσο αντίκρισμα στις τράπεζες – κάτι που μπορεί να συμβεί ακόμη και όταν δεν έχει προηγηθεί φούσκα, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας, όπου οι τιμές τους μειώθηκαν λόγω της προσαρμογής τους στη μεγάλη πτώση των μισθών και εισοδημάτων. Η πτώση αυτή δεν προκάλεσε πάντως μόνο των περιορισμό των τιμών των ακινήτων αλλά, επίσης, δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στην εξυπηρέτηση των τραπεζικών δανείων – με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν οι τραπεζικές επισφάλειες (κόκκινα δάνεια), υπερβαίνοντας τα 100 δις €.

Κάτι αντίστοιχο παρατηρείται σε ορισμένες άλλες χώρες της Ευρωζώνης, όπως στην Ιταλία, παρά το ότι δεν προηγήθηκε φούσκα ακινήτων – ως αποτέλεσμα της πολιτικής λιτότητας που επέβαλλε η Γερμανία, κυρίως των μειώσεων των μισθών, καθώς επίσης της αύξησης των φόρων (ειδικά στην ακίνητη περιουσία).

Περαιτέρω, η κρίση των ενυπόθηκων αμερικανικών δανείων το 2007 είχε παγκόσμιες συνέπειες, λόγω της τιτλοποίησης τους – με την έννοια ότι, τα δάνεια αυτά είχαν συγκεντρωθεί πολλά μαζί σε πακέτα που στη συνέχεια πουλήθηκαν διεθνώς σε τράπεζες, οι οποίες πρακτικά δεν διέθεσαν καθόλου δικά τους κεφάλαια.

Η διπλή παράδοση στους δανειστές

Δημοσιεύθηκε 12 Αυγούστου 2017 - Σταύρος ΛυγερόΣ

---

του Σταύρου Λυγερού  – 

Το γεγονός ότι επτά και βάλε χρόνια μετά την υπαγωγή της Ελλάδας σε Μνημόνια δεν υπάρχει ένα επαρκώς επεξεργασμένο Εθνικό Σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας είναι αποκαλυπτικό του δραματικού ελλείμματος που υπάρχει στο επίπεδο του πολιτικού συστήματος. Παρά τις τεκτονικές αλλαγές, συνεχίζεται ακόμα και τώρα μία θλιβερή παράδοση.

Και πριν από την εκδήλωση της κρίσης χρέους οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν την τάση να εστιάζουν μόνο σε δημοσιονομικού τύπου παρεμβάσεις. Η διαχείριση της υφιστάμενης πίτας, όμως, μπορεί να μειώσει τις δημοσιονομικές ανισορροπίες, αλλά όχι να λύσει το οικονομικό πρόβλημα. Αυτό μπορεί να λυθεί μόνο εάν δρομολογηθεί νέα αναπτυξιακή δυναμική, η οποία να δώσει άλλη πνοή.

Είναι ενδεικτικό της κυριαρχούσας νοοτροπίας το γεγονός ότι οι διαδοχικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης –περισσότερο ή λιγότερο– είχαν ταυτίσει τα αναπτυξιακά κίνητρα με τις επιδοτήσεις. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί, επίσης, ότι είχαν ταυτίσει την ανάπτυξη με τα κοινοτικά κονδύλια. Ακόμα και στους μνημονιακούς καιρούς κάθε συζήτηση για ανάπτυξη συνδέεται με το ΕΣΠΑ. Το ΕΣΠΑ, όμως, είναι ένα μόνο από τα αναπτυξιακά εργαλεία που έχει στα χέρια του το πολιτικό σύστημα.

Παραδοσιακά κίνητρα

Η πείρα, άλλωστε, έχει αποδείξει ότι τα παραδοσιακά κίνητρα με την κατάχρηση των κοινοτικών κονδυλίων έχουν εξαντλήσει προ πολλού τον ωφέλιμο βίο τους. Μπορεί να γέμισαν τσέπες επιτήδειων επιχειρηματιών, διεφθαρμένων πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων, αλλά απέτυχαν παταγωδώς να θέσουν την οικονομία σε αναπτυξιακή τροχιά, να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και να παράγουν πλούτο.

Αποκλειστικό Star! Η κυβέρνηση «βάζει λουκέτο» στα hot-spots των Κούρδων στο Λαύριο

Ο ρόλος της Άγκυρας και οι καταγγελίες των προσφύγων 

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ

Η κυβέρνηση κλείνει τα χοτ-σποτ στο Λαύριο. Ήδη από την 1η Αυγούστου αποχώρησε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός, υπό την επίβλεψη του οποίου λειτουργούσαν τα δύο καμπ, και έτσι οι πρόσφυγες κυρίως οικογένειες Κούρδων- έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους. Το Star μπήκε στις δομές, συζήτησε με τους πρόσφυγες, και κατέγραψε την κατάσταση και τις ανησυχίες τους. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι το κλείσιμο δεν είναι τυχαίο, καθώς κάτι τέτοιο έχει ζητήσει επανειλημμένα η Άγκυρα.

Πενήντα οικογένειες Κούρδων, 320 άτομα, ανάμεσά τους 170 παιδιά. Υπάρχουν και τρεις οικογένειες Αφγανών. Κάποιοι μένουν εκεί 20 χρόνια. Κάποιοι άλλοι ήρθαν την τελευταία διετία, κυνηγημένοι από τους τζιχαντιστές. Τώρα, μετά την αποχώρηση του Ερυθρού Σταυρού, καθώς έληξε η σύμβαση που είχε με το Δημόσιο, μένουν ξεκρέμαστοι. Οι ίδιοι δηλώνουν αποφασισμένοι να μείνουν, καθώς το στρατόπεδο στο Λαύριο έχει για τους ίδιους και ιστορική, συμβολική αξία. 

«Δεν θα φύγουμε από δω. Αν θέλει το υπουργείο να γίνει φασαρία, θα γίνει. Αν μας στείλουν ΜΑΤ και φαντάρους, πιστεύω ότι θα μας συμπαρασταθούν όλοι οι Έλληνες», λέει ο Νουρρεντίν, Κούρδος πρόσφυγας. 

«Εδώ υπάρχουν παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι, άρρωστοι, τραυματίες πολέμου. Δεν έχουμε υποστήριξη, καμμιά βοήθεια, σχεδόν τίποτα. Τα παιδιά μας πεινάνε», συμπληρώνει η Φατιμά, επίσης Κούρδισσα που μένει στο στρατόπεδο. 

Σε δυο συναντήσεις που είχαν με το Γιάννη Μουζάλα, ο ίδιος τους είπε ότι θα βρεθεί λύση, χωρίς να τους εξηγήσει όμως τι θα απογίνουν. Εδώ και δέκα μέρες ζουν από τρόφιμα που μαζεύουν αλληλέγγυοι. 

Το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής έχει αποφασίσει να κλείσουν τα μισά χοτ-σποτ σε όλη τη χώρα και οι πρόσφυγες να μείνουν σε διαμερίσματα. Οι Κούρδοι όμως του Λαυρίου, δεν έχουν την παραμικρή ενημέρωση. Θεωρούν ότι η απόφαση να κλείσει το κέντρο είναι πολιτική. Καθώς το έχει ζητήσει κατ' επανάληψη ο Ερντογάν. 

Η Άγκυρα ισχυρίζεται ότι σε αυτό το χώρο, στο κέντρο του Λαυρίου, γίνεται εκπαίδευση ένοπλων ανταρτών του Πε-Κα-Κα. Η αλήθεια είναι ότι παντού υπάρχουν σημαίες του Κουρδιστάν, λάβαρα και συνθήματα της απελευθερωτικής οργάνωσης των Κούρδων, και φωτογραφίες του κρατούμενου ηγέτη τους Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Όπως υπάρχουν και πολλά δορυφορικά πιάτα, για να παρακολουθούν εκπομπές από τα παράνομα στην Τουρκία, κουρδικά κανάλια. 

Η κυβέρνηση όμως κλείνει και το δεύτερο χοτ-σποτ στο Λαύριο, αν και δεν βρίσκεται μέσα στην πόλη. Σε αυτό υπάρχουν μόνο κοντέϊνερ, όπου μένουν ογδόντα Κούρδοι, από τους οποίους τα σαράντα παιδάκια. 

Ο αγεληδόν εκκλησιασμός δεν έχει καμμία σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία και συνιστά αλλοτρίωση της ευχαριστιακής συνάξεώς της

του Δρος Ιωάννου Π. Μπουγά, Θεολόγου Εκπαιδευτικού

Η συνέχεια του κειμένου εδώ:http://www.amen.gr/article/o-agelidon-ekklisiasmos-den-exei-kammia-sxesi-me-tin-orthodoksi-ekklisia-kai-synista-allotriosi-tis-efxaristiakis-synakseos-tis

Ραδιοφωνικό Θέατρο - Ομήρου Ιλιάδα ΕΡΤ - Τρίτο Πρόγραμμα - 24 ραψωδίες της «Ιλιάδας»

Ραδιοφωνικό Θέατρο - Ομήρου Ιλιάδα ΕΡΤ - Τρίτο Πρόγραμμα - 24 ραψωδίες της «Ιλιάδας»

Ομήρου Ιλιάδα - Ραψωδία Α 25-03-2012 ηχ2010 1-25

https://youtu.be/sF04qFvpDKs

Ομήρου Ιλιάδα - Ραψωδία Β 01-04-2012 ηχ2010 2-25

https://youtu.be/jT2-h1k7zyM

Ομήρου Ιλιάδα - Ραψωδία Γ 08-04-2012 ηχ2010 3-25

https://youtu.be/d_Tay7j2uvk

Είναι απίστευτο, αυτή η χώρα στηρίζεται πάνω στα κλεμμένα - Κλεμμένο από Κούρδους το εμβατήριο των Τούρκων εθνικιστών!

"Πεθαίνω Τουρκία μου" είναι το εμβατήριο των Τούρκων εθνικιστών.

Το "εβγαλε" ο Mustafa Yıldızdoğan το 1993 σε μεγάλο δίσκο και έκτοτε είναι στην κυριολεξία ο εθνικός ύμνος των γκρίζων λύκων.

Τώρα αποκαλύπτεται ότι είναι μια καθαρή κλοπή, αντιγραφή ενός μουσικού κομματιού που είχε κυκλοφορήσει σε δίσκο το κουρδικό μουσικό συγκρότημα Koma Qamışlo.

Δεν θα σχολιάσουμε άλλο.

Βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας

Εδώ το εμβατήριο των γκρίζων λύκων:

και εδώ το πρωτότυπο κομάτι του κουρδικού συγκροτήματος:

Η ψυχολογική ερμηνεία της ελληνοτουρκικής διένεξης

του Άγγελου Συρίγου  – 

«Παράδοση αιώνων, σφαγές και καταστροφές· με τους Τούρκους συμβιώνουμε στον ίδιο γεωγραφικό χώρο επί χίλια χρόνια, διεκδικώντας και οι δύο τα ίδια εδάφη που κάποτε κατέχουμε εμείς και κάποτε οι Τούρκοι. Είναι εύκολο να απαλλαγούμε από την παράδοση, τις προκαταλήψεις, την αμοιβαία καχυποψία που εξέθρεψαν οι δέκα αιώνες που πέρασαν;»

Το παραπάνω εισαγωγικό κείμενο είναι του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, που διετέλεσε και υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδος (1992-93). Θα μπορούσε να θεωρηθεί τυπικό μίας ρητορικής που προσπαθεί να εξηγήσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις μέσα από το πρίσμα των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων.

Η συγκεκριμένη προσέγγιση δεν αποτελεί ελληνική ευρεσιτεχνία. Από το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα και εντεύθεν η αμερικανική πλευρά έχει επανειλημμένως προσπαθήσει να διαμεσολαβήσει μεταξύ των δύο πλευρών. Οι ΗΠΑ είναι υπερδύναμη. Δεν είναι δικαστήριο. Η διαμεσολάβησή τους ξεκινά από τον συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών, και όχι από το διεθνές δίκαιο.

Εξισώνοντας το θύμα με τον θύτη

Στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν τη στάση που κρατούν, έχουν αναπτύξει μία θεωρία που εξισώνει ουσιαστικά τον θύτη με το θύμα. Σύμφωνα με αυτήν οι διαφορές μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας οφείλονται κυρίως σε ψυχολογικές αιτίες αντιπαλότητας που ανάγονται στην ιστορία.

Επτά χρόνια μνημόνια

Του Βασίλη Βιλιάρδου

Το μόνο που απομένει σήμερα, είναι η αναμονή του ξυπνήματος του ζωώδους ενστίκτου της αυτοσυντήρησης – όταν οι εξαθλιωμένοι Πολίτες, καθώς επίσης αυτοί που θα εξαθλιωθούν στη συνέχεια παραμένοντας χρεωμένοι παρά το ότι θα χάσουν τα σπίτια τους, υπερβούν το κρίσιμο μέγεθος και καταστούν πλειοψηφία.

Άποψη

Με την ανάλυση μας «το εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων» είχαμε αναφερθεί στην περίοδο 2010 έως 2014 – τεκμηριώνοντας πως η Ελλάδα ήταν το θύμα μίας απίστευτης καταστροφής, μοναδικής στην παγκόσμια ιστορία σε περιόδους ειρήνης. Δεν θελήσαμε βέβαια να συνδέσουμε την κατάρρευση της χώρας με κάποιο πολιτικό κόμμα – αφού όλα είχαν τη δική τους μερίδα ευθύνης, με την έννοια τηςενδοτικότητας, καθώς επίσης της δουλοπρεπούς εφαρμογής της πολιτικής των δανειστών. Ήταν δε σωστή η θέση μας, αφού αποδείχθηκε πως το επόμενο κόμμα, το οποίο προήλθε σε κάποιο βαθμό από τις πλατείες διαμαρτυρίας και στελεχώθηκε από τη σοσιαλιστική παράταξη, έκανε τα ίδια – ενώ το οποιοδήποτε μελλοντικό είμαστε σίγουροι πως επίσης δεν θα διαφοροποιηθεί.

Πρόσφατα τώρα ολοκληρώθηκε στατιστικά η περίοδος 2010 – 2016, όπου το ΑΕΠ της χώρας μας (γράφημα,πηγή) μειώθηκε κατά 61,6 δις € (-26%), τα κρατικά έσοδα κατά 5 δις €, οι περικοπές των μισθών, των συντάξεων και των κοινωνικών επιδομάτων του δημοσίου έφτασαν στα 19,13 δις € (παρά το ότι αρκετοί ισχυρίζονται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πλήρωσαν καθόλου την κρίση), ενώ το χρέος ως προς το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 52,3% φτάνοντας στο 179% – σε απόλυτο μέγεθος κατά 25 δις €, παρά το «ευεργετικό» PSI και την επαναγορά χρέους το 2012.

Ετσι δουλεύουν οι διακινητές προσφύγων: Οι διαφημίσεις στο Facebook και οι τραπεζικοί λογαριασμοί στην Ευρώπη

Χιλιάδες άνθρωποι στην Αφρική θέλουν να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους και να έρθουν στον «παράδεισο Ευρώπη». Ένα επικίνδυνο ταξίδι που για κάποιους είναι μια καλοστημένη επιχείρηση, η οποία αποφέρει πάρα πολλά χρήματα.

Υπάρχει μια καλά οργανωμένη βιομηχανία διακίνησης προσφύγων και μεταναστών. Πρόκειται για πραγματικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται διεθνώς. Η Μάγια Μαρί Σεσίλ Νταρμέ από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες λέει σχετικά: «Αυτοί οι διακινητές έχουν τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ευρώπηαλλά και στο Κάιρο και στο Ντουμπάι, στις ΗΠΑ και στον Καναδά. Συγγενείς των προσφύγων που ζουν στην Ευρώπη μεταβιβάζουν τα χρήματα για ολόκληρο το ταξίδι στους τραπεζικούς λογαριασμούς των διακινητών».

Πώς όμως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες βρίσκουν αυτούς του διακινητές και τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους; Η απάντηση μάλλον αιφνιδιάζει. Πολλοί από αυτούς διαφημίζουν τις υπηρεσίες τους σε συγκεκριμένες σελίδες στο facebook. Εκεί βρίσκουν και τα τηλέφωνα των διακινητών και μαθαίνουν καταρχήν πόσο κοστίζει το ταξίδι. Εν τω μεταξύ έχει αναπτυχθεί και ένα είδος ασφάλειας, δηλαδή οι συγγενείς μεταβιβάζουν τα χρήματα μόνο εάν ο συγγενής τους φθάσει σώος στην Ευρώπη. Είναι πραγματικά τρομακτικό πόσο επαγγελματικά κινούνται.

Ο εικονικός κόσμος των social media και η μεγάλη παγίδα που κρύβουν

 

Του Στέλιου Καραμανώλη*

«Η διαφορά ανάμεσα σε ένα δίκτυο και μια κοινότητα είναι ότι σε μια κοινότητα ανήκεις ενώ ένα δίκτυο ανήκει σε σένα. Αισθάνεσαι ότι έχεις τον έλεγχο. Μπορείς να προσθέσεις φίλους, αν το θέλεις, μπορείς να τους διαγράψεις. Έχεις τον έλεγχο των σημαντικών ανθρώπων με τους οποίους θα συνδέεσαι.

Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι νιώθουν λίγο καλύτερα, γιατί η μοναξιά, η εγκατάλειψη, είναι ο μεγάλος φόβος της ατομιστικής μας εποχής. Είναι όμως τόσο εύκολο να προσθέσεις ή να αφαιρέσεις φίλους στο Internet, που οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ τις πραγματικές κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζεσαι όταν βγαίνεις στον δρόμο, όταν πηγαίνεις στη δουλειά σου, όταν βρίσκεσαι με διάφορους ανθρώπους με τους οποίους θα χρειαστεί να έχεις μια εύλογη αλληλεπίδραση.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν τα κοινωνικά μέσα για να ενωθούν, να ανοίξουν κι άλλο τους ορίζοντές τους αλλά, αντιθέτως, για να φτιάξουν για τους εαυτούς τους μια ζώνη άνεσης, όπου οι μόνοι ήχοι που ακούγονται είναι η ηχώ της φωνής τους και το μόνο που βλέπουν είναι αντανακλάσεις του δικού τους προσώπου. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι πολύ χρήσιμα, παρέχουν ευχαρίστηση, αλλά είναι παγίδα»

-Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Με αυτήν την αναφορά ο Ζίγμουντ Μπάουμαν επικεντρώνει ακριβώς στο πρόβλημα των κοινωνικών δικτύων. Την εικονικότητα – ψευδαίσθηση. Στην ψευδαίσθηση ότι μέσω αυτών πιστεύει ο κάθε χρήστης ασκεί επιρροή στο πολιτικό – κοινωνικό γίγνεσθαι.

«Αν είχα χίλιους σαν και δαύτον». Η άγνωστη ιστορία του Τάσου Ισαάκ όταν αφαίρεσε τουρκική σημαία από κατοχικό φυλάκιο. Το χρονικό τη δολοφονίας του

Το 1990, ο 18χρονος Τάσος Ισαάκ από το Παραλίμνι υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία σε φυλάκιο μονάδας Πεζικού στη Δερύνεια. 

Ενώ έκανε σκοπιά, οι κατοχικοί στρατιώτες από το απέναντι φυλάκιο άρχισαν να τον βρίζουν και να τον πειράζουν κάνοντας αισχρές χειρονομίες. Ο Τάσος δεν είπε τίποτε σε κανέναν. Τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας αποφάσισε να μπει στην τουρκοκρατούμενη ζώνη, ημίγυμνος έχοντας μαζί του ένα μαχαίρι και να αφαιρέσει την τουρκική σημαία από το κατοχικό φυλάκιο. Το επόμενο πρωί έκαψε την τουρκική σημαία, γιουχαϊζοντας προς την κατεχόμενη πλευρά. Το περιστατικό προκάλεσε πρόβλημα στα Ηνωμένα Έθνη και ο διοικητής του οργισμένος ανέφερε πως θα τον στείλει στρατοδικείο. «Εσύ δεν θα με στείλεις γιατί είσαι Κρητικός», του απάντησε ο νεαρός στρατιώτης και ο διοικητής στρεφόμενος προς άλλους αξιωματικούς είπε: «αν είχα χίλιους σαν και δαύτον. Τέτοιους άντρες θέλω. Είσαι δυνατός και παλικάρι, 30 Τάσους να είχε η Κύπρος, δεν θα τολμούσε να πατήσει ούτε ένας Τούρκος σε τούτο το νησί». 

22 χρόνια συρματόπλεγμα – Φτάνει πια 

Κοινωνία: "Η ανάγκη για υποδούλωση"

Πάει καιρός από τότε που δημοσίευσα για τελευταία φορά στο facebook. Ίσως να φταίνε οι συγκυρίες. Εδώ και καιρό έχει ξεσπάσει ένας επικοινωνιακός πόλεμος των μέσων.

Κι αν τα μέσα φαίνονται ειρηνικά παρατεταγμένα είναι γιατί κανείς δεν θέλησε να παρατηρήσει την αλήθεια πέρα από τις καλοστημένες "αυθόρμητες" φωτογραφίες, τα απλά και δελεαστικά μηνύματα ή τα ασυναγώνιστα γραφικά τους.

Όχι, δεν βομβαρδίζουν με πληροφορίες και διαφημίσεις. Αυτό θα ήταν έγκλημα. Αντίθετα, χρησιμοποιούν την γλώσσα με τον τρόπο που κανείς ρητόρευε στις αρχαίες αγορές στην πιο εξελιγμένη του μορφή, βέβαια, εμφυτεύοντας μας όλα εκείνα που αγνοούμε και εν τέλει δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν. Αυτό είναι ανήθικό. Ποιος όμως υπολογίζει τι είναι ηθικό και τι όχι μέσα στο ασφυκτικό κλίμα που μαίνεται;

Όσα τελικά αγνοούμε μας οδηγούν στην παρακμή, στον άκρατο εκφυλισμό και την ήττα. Γινόμαστε ό,τι φοβόμαστε.

Αρκεί να δια-συνδεθούμε για να έχουμε έτοιμη την τροφή στο πιάτο. Και δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γιατί ξέρουμε πως όταν πεινάσουμε θα μας χορτάσουν με εγωισμό, όταν διψάσουμε θα μας ποτίσουν με την προσοχή που τόσο πολύ αποζητάμε.

Η σχέση ανθρώπου και μέσου χαρακτηρίζεται από εκτεταμένη τοξικότητα και αυτό γιατί οι κανόνες που θέσπισε η κοινωνία γύρω από την ηλεκτρονική επικοινωνία δεν στοχεύουν στην ποιοτική ανάδραση των συν-διαλεγόμενων αλλά στην άνευ όρων ανεξέλεγκτη αυτοπροβολή και συναισθηματική ποδηγέτηση των εμπλεκόμενων. Αυτός/η που ακολουθεί τα μαζικά πρότυπα εύκολα χάνεται στο μονοπάτι της πληροφοριακής συμφόρησης επιμηκύνοντας το διπολικό χάσμα ανάμεσα στον εαυτό του και τους διαδικτυακούς όρους που θέτει η κοινωνία.

Το ζήτημα της Ομηρικής Ιθάκης

Γιώργος Κοντογιώργης

Το ζήτημα της ομηρικής Ιθάκης 

1. Το ζήτημα της ομηρικής Ιθάκης συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον της επιστήμης και της κοινής γνώμης για ένα κυρίως λόγο. Ο Οδυσσέας, ο βασιλιάς της Ιθάκης, υπήρξε μια από τις πλέον εμβληματικές μορφές της τρωικής εκστρατείας. Εμφανίζεται να πρωταγωνιστεί στα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στο στρατόπεδο των Ελλήνων λόγω της ιδιαίτερης ευφυΐας του, κυρίως όμως εξαιτίας της βαρύνουσας θέσης της Ιθάκης (και κατ’επέκταση του ιδίου) μεταξύ των μυκηναϊκών κρατών. Η κεντρική αυτή θέση του Οδυσσέα στα δρώμενα, σε συνδυασμό με την ιδιαιτερότητα της προσωπικότητάς του, εξηγεί επίσης το γεγονός ότι το ένα από τα δυο έργα του Ομήρου φέρει το όνομά του. 

Πρώτη θεμελιώδης διαπίστωση λοιπόν είναι ότι το κράτος της Ιθάκης υπήρξε ένα από τα πλέον ισχυρά της εποχής με σημαίνουσα ευημερία. Την ευημερία αυτή την όφειλε σε σημαντικό βαθμό στην κομβική θέση που κατείχε για το πέρασμα των Ελλήνων προς τις δαλματικές ακτές, την Ιταλία και τη δυτική Μεσόγειο. Ο Όμηρος γνωρίζει ότι στα λιμάνια της Ιθάκης προσεγγίζουν πλοία που μεταφέρουν αγαθά και εμπόρους από και προς αυτά. Συνομολογεί επίσης ότι στην επικράτεια της Ιθάκης ανήκε μια μεγάλη για την εποχή περιοχή: η ίδια η Ιθάκη, τα νησιά Δουλίχιο, Σάμη και Ζάκυνθος καθώς και η «ηπείροιος ακτή», μια μεγάλη έκταση απέναντι στη σημερινή Ακαρνανία στην οποία αναφέρεται συχνά ο Όμηρος. Μόνη η Κέρκυρα, το νησί των Φαιάκων, εξαιρείτο από την εξουσία του Οδυσσέα καθώς συγκροτούσε ίδιον κράτος. 

Τι λέτε βρε μεγαλοαπατεώνες;

ΛΑΜΠΡΟΣ ΤΟΚΑΣ • 11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2017

Το διευθυντήριο των Βρυξελλών, που αποδέχτηκε την παραποίηση των επίσημων στατιστικών στοιχείων για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ  αλλά και για την επιβολή των Μνημονίων, ζητάει τώρα και τα … ρέστα!

Οι «φίλοι» και «εταίροι» της Ελλάδας, ξαναχτύπησαν! Τα τσιράκια και οι υπάλληλοι των μεγαλοαπατεώνων, αποθρασύνθηκαν. Ο λόγος για τη μεγάλη πλειοψηφία των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) και όλους εκείνους που τους εμφανίζουν στην κοινή γνώμη ως «σοβαρούς πολιτικούς» και «νοικοκυραίους», οι οποίοι ενδιαφέρονται, τάχα, για την προκοπή των λαών της Ευρώπης (εντός ή εκτός ευρωζώνης). Μερικοί μάλιστα, από αυτούς, δηλώνουν και … «φιλέλληνες»! Απλά, θυμίζουμε ότι πολλοί από αυτούς, την τελευταία 7ετία που η Ελλάδα βρίσκεται βυθισμένη στη δίνη των Μνημονίων, εμφανίστηκαν με το μανδύα του… «φιλέλληνα». Μάλιστα, μερικοί από αυτούς, έγιναν και προκλητικοί. Ενδεικτικά αναφέρουμε τον πρόεδρο της Επιτροπής της ΕΕ και πρώην πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου κ. Γιούγκερ και τον επίτροπο Οικονομικών της ΕΕ και πρώην υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Πιέρ Μοσκοβισί, με τον πρώτο να καλεί τον ελληνικό λαό να δείξει «κουράγιο» στις βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές  και        το δεύτερο να συνεχίσει να «κάνει ποδήλατο» μέχρι να βγει η οικονομία από την μακροχρόνια κρίση.

Όλοι αυτοί, ανεξαρτήτως αν κυκλοφορούν με το μανδύα του «δημοκράτη», του «πατριώτη», του «σοσιαλιστή», η του φιλέλληνα, δεν είναι και τόσο αθώοι για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Υπάρχουν ενδείξεις αλλά και αποδείξεις, που συνηγορούν ότι ανήκουν στην πιο βρώμικη φάρα των πολιτικών κομπιναδόρων και μεγαλοαπατεώνων της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Αδιάψευστος μάρτυρας το πλούσιο έργο που έχουν καταγράψει στο ενεργητικό τους ως ηγέτες των χωρών τους ή και ηγετικά στελέχη της ΕΕ.

Οργουελιανοί καιροί! – Για την διαμάχη περί «αριστείας»

φωτο: Αντρέι Ζντάνοφ

του Γιώργου Ρακκά

Η επίθεση που έχει εξαπολύσει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ιδέα της αριστείας, σε ακραία αντίθεση με ό,τι η κυβέρνηση ισχυρίζεται, αποτελεί μια ευθεία επίθεση σε αυτό που εκείνη ονομάζει «παιδεία του λαού» –και συνακόλουθα, μια ευθεία επίθεση στην προοπτική κάποτε αυτός να αυτοκυβερνηθεί αποτελεσματικά.

Ας εξηγηθούμε. Στο πλαίσιο του ελληνικού πολιτισμού, η αξία της αριστείας πρωτοδιατυπώνεται στην Ιλιάδα, όπου καταγράφεται ως ένα από τα συστατικά στοιχεία του αριστοκρατικού ήθους κατά την εποχή του Αρχαϊκού ελληνισμού : ««αἰὲν ἀριστεύειν… καὶ ὑπείροχον ἔμμεναι ἄλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν…» (Ιλιάς Ζ’, στ. 208) (Πάντα να αριστεύεις…και να είσαι ανώτερος 

από τους άλλους, και να μην ντροπιάζεις την γενιά των προγόνων σου…)

[Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Ιλιάδα θεωρείται ‘ιδρυτικό’ κείμενο της ελληνικής εθνογέννεσης, το πρώτο τεκμήριο εγγράμματου πολιτισμού που πραγματεύεται την ιδέα της ένταξης των επί μέρους τοπικοτήτων σε μια εθνική κοινότητα που συγκροτείται κατ αντιπαράθεση με τους Τρώες].

Στην περίοδο της αθηναϊκής δημοκρατίας, η ιδέα δεν εγκαταλείπεται αλλά κοινωνικοποιείται –απελευθερώνεται από φραγμούς τάξεων, γίνεται κτήμα όλου του Δήμου. Λέει ο Περικλής στον Επιτάφιο: «Τὸ πολίτευμά μας λέγεται Δημοκρατία, ἐπειδὴ τὴν ἐξουσία δὲν τὴν ἀσκοῦν λίγοι πολίτες, ἀλλὰ ὅλος ὁ λαός. Ὅλοι οἱ πολίτες εἶναι ἴσοι μπροστὰ στὸν νόμο γιὰ τὶς ἰδιωτικές τους διαφορές. Γιὰ τὰ δημόσια ἀξιώματα προτιμῶνται ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἱκανοὶ καὶ τὰ ἀξίζουν καὶ ὄχι ἐκεῖνοι ποὺ ἀνήκουν σὲ μιὰ ὁρισμένη τάξη. Κανείς, ἄν τύχη καὶ δὲν ἔχει κοινωνικὴ θέση ἤ ἄν εἶναι φτωχός, δὲν ἒμποδίζεται γι’ αυτὸ νὰ ὑπηρετήση τὴν πολιτεία, ἄν ἔχη κάτι ἄξιο νὰ προσφέρη».

ΑΠO ΤΟ ΚΑΡΑΚΑΣ ΣΤΗ ΜΟΣΟΥΛΗ: ΟΙ ΠΡΟΟΔΟΙ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Γνωρίζετε ασφαλώς για τους νεκρούς στη Βενεζουέλα, έστω και αν δεν είναι πάντα σαφές από αυτά που ακούτε, αν ανήκουν στην αντιπολίτευση ή στην κυβέρνηση.

Είναι αδύνατο να μην το γνωρίζετε, αν παρακολουθήσατε δύο-τρία δελτία ειδήσεων τους τελευταίους μήνες. Σας πληροφόρησαν ότι ένας, δύο ή πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αυτή τη χώρα της Λατινικής Αμερικής.

Φυσικά δεν ξέρετε και είναι αδύνατο να  μάθετε, όσα δελτία και αν παρακολουθήσετε, ότι πάνω από σαράντα χιλιάδες άμαχοι πολίτες σκοτώθηκαν κατά την επιχείρηση «απελευθέρωσης» της Μοσούλης από την «αντιτρομοκρατική συμμαχία» υπό την ηγεσία των ΗΠΑ – η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν σκοτώθηκε  από το Ισλαμικό Κράτος αλλά από τη «Συμμαχία» που ήθελε να τους «απελευθερώσει». (1)

Δεν ξέρετε ότι έλεγαν στους κατοίκους από το ραδιόφωνο να μην φύγουν από τα σπίτια τους και να κρεμάνε τα ρούχα τους στις ταράτσες για να καταλάβουν ότι είναι άμαχοι. Τους άκουσαν, τα κρέμασαν κι αυτοί τους βομβάρδισαν τα σπίτια και τους έθαψαν κάτω από τα ερείπια.

Δεν ξέρετε ότι έχουν ισοπεδώσει τη δεύτερη πόλη του Ιράκ και ένα ιστορικό μνημείο του αραβικού πολιτισμού, μεταβάλλοντάς την σε Κόλαση του Δάντη. Κι αν κάποιο σάιτ δημοσιεύσει, πολύ σπάνια μια τέτοια είδηση, αποδίδει την καταστροφή στο Ισλαμικό Κράτος και όχι σε αυτούς που τη διέπραξαν.