Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» και το Στρατηγείο

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Υπάρχει μια καθαρή γραμμή που ενώνει τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν με τον πρόεδρο της ΝΔ Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δυο γνωστοποίησαν εξαρχής το πρόγραμμά τους με απερίφραστη ειλικρίνεια. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι ξεγέλασαν τον κόσμο με λαγούς και πετραχήλια, σαν κάτι γνωστούς μας.

Μακρόν και Μητσοτάκης είναι και οι δυο νεοφιλελεύθεροι και δεν κρύβουν ότι θα πάρουν μέτρα αντιλαϊκά, θα απολύσουν κόσμο, χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, θα συμπιέσουν όσο μπορούν το κοινωνικό κράτος κλπ. Είναι προφανές ότι και οι δυο πολιτικοί πιστεύουν ότι η ειλικρίνεια δεν θα τους ζημιώσει.

Τουλάχιστον στην περίπτωση Μακρόν δεν έπεσαν έξω. Η «στρατηγική της ειλικρίνειας» είναι, ωστόσο, τόσο ανιδιοτελής όσο και οι ψεύτικες υποσχέσεις:

• Πρώτον, εκμεταλλεύεται ότι ο κόσμος έχει αηδιάσει από τα ψέματα των πολιτικών.
• Δεύτερον, βασίζεται στο ότι δεν φαίνεται να υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλη αξιόπιστη πρόταση.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά δεν υπάρχει ηγεσία ισχυρή,  αποφασισμένη και ικανή να υποστηρίξει σταθερά τις πιο αξιόλογες. Το Σύστημα πνίγει στην κούνια κάθε ιδέα, κάθε φορέα και κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να πείσει ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.

Τα παραδείγματα αφθονούν: ο Σόντερς γονάτισε στην Κλίντον, οι Ποδέμος τσακώθηκαν μεταξύ τους, ο Μελανσόν δείλιασε, υπέκυψε στις πανταχόθεν πιέσεις, ιδίως της υπόλοιπης Αριστεράς και τελικά αποδέχθηκε τον Μακρόν. Η Λεπέν ζάρωσε στον δεύτερο γύρο, φάνηκε «λίγη» όταν της ζήτησαν να υποστηρίξει την οικονομική της πολιτική. Και ο Τσίπρας με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο πικρή ιστορία των τελευταίων εβδομήντα ετών.

Όταν η Ευρώπη εξοργίζεται με γελοιογραφίες

Ίσως οι περισσότεροι να μην το πήρανε χαμπάρι μέσα στη νέα κοκορομαχία που έχει στηθεί τις τελευταίες μέρες στη Βουλή μεταξύ κυβερνώντων κι αντιπολιτευόμενων κομμάτων, αλλά «παρολίγον διπλωματικό επεισόδιο» δημιουργήθηκε με τα μεγάλα κεφάλια των Βρυξελλών με επίκεντρο μια έκθεση γελοιογραφίας.

Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για την έκθεση Sweet Europe, η οποία φιλοξενείται στο Μετρό του Συντάγματος, με τη συμμετοχή δεκάδων γελοιογράφων από την Ελλάδα αλλά και τη Μεγάλη Βρετανία, και στηλιτεύει τη στάση των ευρωπαϊκών ηγεσιών απέναντι στην προσφυγική κρίση, την οικονομική αφαίμαξη, ιδιαίτερα των λαών του Νότου, αλλά και το Brexit.

Λοιπόν όσο περίεργο (ή ακόμη και γελοίο) κι αν ακουστεί, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών φάνηκε να έχει και χρόνο αλλά και διάθεση να ασχοληθεί με το περιεχόμενο των 150 περίπου σκίτσων, εκφράζοντας μάλιστα μέσω διαρροών τη βαθιά ενόχλησή της. Όπως πληροφορηθήκαμε μέσω των γνωστών «πρόθυμων» ΜΜΕ, την αγανάκτηση της ευρωπαϊκής ηγεσίας προκάλεσε το γεγονός ότι σε πολλές από τις γελοιογραφίες κυριαρχεί η σβάστικα, ενώ τουλάχιστον σε μία εκ των γελοιογραφιών η Ευρωπαϊκή Ένωση παρομοιάζεται με λεκάνη τουαλέτας, στον πάτο της οποίας βρίσκονται πλέον έννοιες όπως η πολυπολιτισμικότητα, η αλληλεγγύη, η διαφορετικότητα και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

Οι συγκεκριμένες πηγές της Κομισιόν προχώρησαν ακόμη περισσότερο, βλέποντας και «μείζον πολιτικό ζήτημα» στην όλη υπόθεση, καθώς η έκθεση βρίσκεται μεταξύ άλλων και υπό την αιγίδα της Βουλής των Ελλήνων, με το Νίκο Βούτση να παραβρίσκεται στα εγκαίνια της. Και για να το κάνουν ακόμη καλύτερο, επεσήμαιναν με νόημα (τόσο οι πηγές των Βρυξελλών όσο κι οι εγχώριοι καλοθελητές τους) ότι «η έκθεση έρχεται σε κακή χρονική στιγμή, εν μέσω των διαπραγματεύσεων για την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης». Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

Η συνταγή της Πορτογαλίας

.

Photo: Peter Schrank

Δεν υπάρχει λόγος να συγκρουστεί η Ελλάδα με την Τρόικα, όσον αφορά την κατάργηση των μνημονίων προτού καταστραφεί εντελώς η οικονομία της – αφού θα αρκούσε η μη υπογραφή άλλων μέτρων που οδηγούν σε μία ακόμη βαθύτερη ύφεση, αφήνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στους δανειστές της.

Του Βασίλη Βιλιάρδου

.

Άποψη

Οι σοσιαλιστές κυβερνούν περισσότερο από ένα έτος την Πορτογαλία, με τη στήριξη των κάποτε εχθρικών αριστερών κομμάτων, τεκμηριώνοντας πως υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στην πολιτική λιτότητας – ενώ έχουν μεταξύ άλλων πληρώσει στο ΔΝΤ 2 δις €, δύο χρόνια προτού καταστεί ληξιπρόθεσμη η απαίτηση του, εξοικονομώντας τόκους της τάξης των 80 εκ. € ετησίως.

Έχοντας καταργήσει τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα του ΔΝΤ, δρομολογούν ήσυχα τις μεταρρυθμίσεις που θεωρούν απαραίτητες, χωρίς να συγκρούονται ανοιχτά με την Κομισιόν, όπως η Ελλάδα το 2015 – παρά το ότι αναιρούν σταδιακά τις μαζικές περικοπές μισθών και συντάξεων της προηγούμενης κυβέρνησης, η πολιτική της οποίας είχε αναγκάσει χιλιάδες Πολίτες να μεταναστεύσουν, ενώ είχε καταστήσει την υγειονομική περίθαλψη αγαθό πολυτελείας.

Με την άνοδο των χαμηλών μισθών, καθώς επίσης των συντάξεων, η ζήτηση στη χώρα κλιμακώθηκε, με αποτέλεσμα η ανάπτυξη στο τρίτο τρίμηνο του 2016 να διαμορφωθεί στο 0,8% έναντι 0,3% του μέσου όρου της Ευρωζώνης –  οπότε η ανεργία μειώθηκε πάνω από δύο ποσοστιαίες μονάδες, πλησιάζοντας στο 10%. Έτσι τα έσοδα του δημοσίου αυξήθηκαν χωρίς την άνοδο των φορολογικών συντελεστών, επίσης αυτά των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ μειώθηκαν οι δαπάνες – κάτι που βοήθησε στην πτώση του ελλείμματος του προϋπολογισμού κάτω από το 3%.

Σε πλήρη αντίθεση τώρα με την Πορτογαλία, η Ισπανία εφάρμοσε τη συνταγή του ΔΝΤ, την οποία της επέβαλλε η Κομισιόν – με αποτέλεσμα η οικονομία της να εξελιχθεί πολύ χειρότερα, παρά το ότι η τουριστική της ανάπτυξη ήταν διπλάσια από τη γειτονική της χώρα.

Τελικά είμαστε υπό κατοχή;

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Όταν μια χώρα και ο λαός της εξουσιάζεται από άλλους εκτός αυτής, ανθρώπους – οργανισμούς – κράτη, με σκοπό να της αφαιρέσουν, την διαχείριση των πόρων της, τα μέσα παραγωγής, τα περιουσιακά στοιχεία της και την αυτοδιοίκηση της.

Όταν δηλαδή δεν της επιτρέπεται να αποφασίζει για την φυσική, οικονομική και διοικητική της αυτοδιαχείριση, και αυτό επιβάλλεται, είτε με στρατιωτική, είτε με οικονομική είτε με οποιασδήποτε άλλης μορφής βία, τότε έχουμε επιβολή κατοχής.

Στην Ελλάδα πληρούνται όλες οι παραπάνω προϋποθέσεις, ήδη από την υπογραφή της δανειακής σύμβασης το 2010 ερήμην του λαού.

Στα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν δοσιλογικά ΜΜΕ, κόμματα και πολιτικοί, άσκησαν συστηματική τρομοκρατία με ψευδεπίγραφες καταστροφολογίες σε κάθε προσπάθεια του λαού να αντιδράσει, ενώ όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα που κυβέρνησαν, έκλεψαν την ψήφο του λαού υποσχόμενα έξοδο από τα μνημόνια, και αντ’ αυτού έφεραν νέο μνημόνιο (το τελευταίο πάντα)!

Εφτά ολόκληρα χρόνια ροκανίζουν τις οικονομικές, βιολογικές και ψυχικές αντοχές του λαού, στοχεύοντας να τον μετατρέψουν σε ένα σύνολο από ανθρώπινα ράκη, που δεν θα έχει πια το κουράγιο να αντιδράσει, στον επερχόμενο ολοκληρωτικό εξανδραποδισμό του.

Δεν υπάρχει κοινωνική τάξη στην πατρίδα μας, εκτός από τους μεγαλοαστούς (όσοι υπάρχουν), τους μαφιόζους ολιγάρχες και τους εθελόδουλους υπηρέτες τους, που να μην πλήττεται από την βίαιη επιβολή νόμων και χαρατσιών, που οδηγούν στην απαλλοτρίωση της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας στο σύνολο της.

Κάτι που δεν γινόταν ούτε στην προηγούμενη Γερμανική κατοχή!

Για να μπορέσεις να δώσεις λύση σε ένα τέτοιου μεγέθους πρόβλημα όπως αυτό που αντιμετωπίζει η χώρα μας, πρέπει να συνειδητοποιήσεις την βασική αιτία του προβλήματος, χωρίς βεβαίως να παραβλέπεις και τις υπόλοιπες παραμέτρους.

Και η βασική αιτία του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός της, αυτό που πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε και ευθαρσώς να ομολογήσουμε, είναι ότι η πατρίδα μας βρίσκεται υπό κατοχή!

Τι θα πει «σχολείο ανοιχτό στη ζωή»;

Εκτύπωση PDF

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός.

Από τους τελευταίους Δασκάλους του Γένους μας, ο Φώτης Κόντογλου, για να παραστήσει την εικόνα της σημερινής Ελλάδας, κατέφυγε σ’ ένα μύθο. Το μύθο του χταποδιού. Η χταπόδα βοσκά στον πάτο της θάλασσας μαζί με το χταποδάκι. Άξαφνα το καμακώνουνε. Το χταποδάκι φωνάζει: «Με πιάσανε μάνα». Η μάνα τού λέγει: «Μη φοβάσαι παιδί μου». Ξαναφωνάζει το μικρό: «Με βγάζουν από τη θάλασσα». Πάλι λέγει η μάνα: «Μην φοβάσαι παιδί μου. Και πάλι: «Με σγουρίζουνε (με τρίβουνε στα βράχια): Μη φοβάσαι παιδί μου». «Με μασάνε». «Μην φοβάσαι παιδί μου». «Πίνουνε κρασί, μάνα». «Άχ! σ ‘έχασα παιδί μου». Το χταποδάκι, λέει ο Κόντογλου, συμβολίζει την Ελλάδα. «Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θερία πολεμούν να την φάνε» τρώνε, αλλά μένει και μαγιά. Χταποδομάνα είναι η μοίρα της Ελλάδα. Το κρασί συμβολίζει τα φώτα του φράγκικου πολιτισμού, που μετακενώθηκαν στην καθ’ ημάς Ανατολή από τους ξιπασμένους νεόπλουτους της μάθησης. Με το κρασί ξεχνάς ποιος είσαι…

Έγραψε ο Χουρμούζης, αγωνιστής του ’21 και λόγιος, για τους τότε ψαλιδόκωλους που κατέφταναν σωρηδόν από τη Δύση, για να μας φωτίσουν. «Απροκάλυπτος περιφρόνησης των πατρίων μας και της θρησκείας ακόμη, ως δείγμα ευρωπαϊκής προόδου. Συμπεριφορά γελοιωδέστατη, δήθεν υψηλής ανατροφής και σφαίρας αριστοκρατικής. Ξιπασμένων οψιπλούτων αηδέστατοι επιδείξεις! Πτωχοαλαζονεία αξία οίκτου, γλώσσα παρδαλή». Παράδειγμα. Βιώνουμε στις μέρες μας κάποιες στρεβλώσεις και παρανοήσεις στην Παιδεία (ή μάλλον εκπαίδευση). Ο κοινός νους βεβαιώνει πως δεν λείπουν απλώς αίθουσες διδασκαλίας ή διδακτικό προσωπικό, εποπτικά μέσα και λοιπά, τα οποία θα λείπουν και θα συμπληρώνονται αενάως. Λείπει κάτι κρισιμότερο. Ο μαθητής δεν καταλαβαίνει για ποιο λόγο είναι μαθητής, ο δάσκαλος για ποιο λόγο είναι δάσκαλος, η πολιτεία τι θέλει από το σχολείο. Δεν πρόκειται για κάποια επιγενόμενη κρίση αξιών, πρόκειται περί κρίσεως νοήματος, όχι δηλαδή τι αξίζει και τι όχι, αλλά τι σημαίνει και που αποσκοπεί τούτο ή εκείνο.

Ο Ποντιακός ελληνισμός και η νέα «Άλωση»

του Γιώργου Καραμπελιά

Σε μια συγκυρία βαθύτατης κρίσης του ελληνισμού, αναγκαία προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως αυτόνομο έθνος, είναι ο απολογισμός της ιστορικής μας πορείας. Μπορούμε να αντικρύσουμε το ίδιο μας το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχουμε συνείδηση και γνώση της ιστορικής μας διαδρομής.

Διακόσια χρόνια μετά την Επανάσταση του ’21, και σχεδόν εκατό χρόνια μετά το 1922 η ανεξαρτησία μας κινδυνεύει να ακυρωθεί. Και όχι μόνο εξ αιτίας της επανεμφάνισης του νεοθωμανισμού, και της υποταγής μας στην δυτική αποικιοκρατία, αλλά και μέσα από την στάση μεγάλου μέρους των ελίτ  της χώρας που υποστηρίζουν πως  θα πρέπει η ιστορική μας μνήμη να λοβοτομηθεί, και εν τέλει να πάψουμε να αντιστεκόμαστε.

Σήμερα, η Τουρκία, επιχειρεί να αναιρέσει τις κατακτήσεις του 1821, επανεντάσσοντας τον ελληνισμό ως υποτελή στον νεοθωμανικό χώρο. Από την Κύπρο έως την Θράκη και το Αιγαίο, ο ελληνισμός απειλείται στις τελευταίες του εστίες. Και την ίδια στιγμή η Δύση μας έχει εξαντλήσει οικονομικά και πνευματικά και επιχειρεί να μας μεταβάλει σε ένα απλό σύνορο με την Οθωμανική Ανατολή. Έτσι έγινε και παλιότερα. Προηγήθηκαν οι Φράγκοι το 1204 και ακολούθησαν οι Τούρκοι το 1453.

Απέναντι σε αυτές τις απειλές, ιδιαίτερα μετά το 2000, στα πλαίσια ενός παρασιτικού «εξευρωπαϊσμού», που κατέρρευσε με πάταγο το 2009, επιχειρήθηκε μια σταδιακή αλλά καθολική αναθεώρηση της νεοελληνικής ιστορίας, η οποία συνεχίζεται και σήμερα από τη Μαρία Ρεπούση, έως τον Αντώνη Λιάκο, και τη Σία Αναγνωστοπούλου, με αποκορύφωμα την απόρριψη της γενοκτονίας των Ποντίων δύο χρόνια πριν από τον Νίκο Φίλη και τις προσπάθειες κυριολεκτικής εξαφάνισης της ιστορίας μας από τα σχολικά βιβλία. Θεμελιώδης επιδίωξη τους είναι η απόρριψη της συνέχειας και του αγωνιστικού ήθους του ελληνικού έθνους.

Η Θεσσαλονίκη γίνεται γερμανική πόλη

Η Γερμανία, έχοντας τεράστια πλεονάσματα και προτιμώντας ανέκαθεν τη γη από τα χωρίς αντίκρισμα χρήματα, αναζητάει εναγωνίως αντίστοιχες τοποθετήσεις σε τιμές ευκαιρίας – οπότε είναι λογικό να επενδύει στην Ελλάδα, η οποία είναι η φθηνότερη σήμερα παγκοσμίως, αφού ευρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας εν λειτουργία.

Του Άρη Οικονόμου

.

Ανάλυση

Ο τίτλος δεν είναι δικός μας, αλλά μίας μεγάλης γερμανικής εφημερίδας (πηγή) μετά από συνέντευξη της με έναν Έλληνα συνδικαλιστή – ο οποίος αναφέρεται στην εκποίηση του αεροδρομίου της με αγοραστή την κρατική γερμανική εταιρεία FRAPORT, καθώς επίσης στο ξεπούλημα του ΟΛΠ, στα πλαίσια των σκανδαλωδών ιδιωτικοποιήσεων που δρομολογούνται στη χώρα μας (άρθρο).

Δυστυχώς το μέγεθος των σκανδάλων θα αποκαλυφθεί αργότερα, κρίνοντας μεταξύ άλλων από το ότι, στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» κατασκευάζεται ήδη ένας διάδρομος προσγείωσης και απογείωσης κόστους 246 εκ. € με τη χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου και της ΕΕ, ο οποίος δίνεται ουσιαστικά δωρεάν στο νέο ιδιοκτήτη του – με το συνδικαλιστή να θεωρεί ότι, τα 14 αεροδρόμια είχαν αξία της τάξης των 10 δις €, έχοντας παραχωρηθεί μόλις για 1,2 δις € στη FRAPORT που δανείσθηκε από ελληνικές τράπεζες για να τα πληρώσει, ενώ οι επενδύσεις που θα διενεργηθούν θα προέλθουν από τα έσοδα τους.

Εν πρώτοις βέβαια η γερμανική εταιρεία αύξησε τα τέλη των αεροδρομίων κατά ένα ευρώ ανά εισιτήριο, από τα 12 € στα 13 € (+8%) με μεσοπρόθεσμο στόχο τα 18 €, καθώς επίσης τα ενοίκια των καταστημάτων έως και 500% – ενώ το δημόσιο ανέλαβε την αποζημίωση των προηγουμένων ενοικιαστών, με χρήματα προφανώς των φορολογουμένων. Φυσικά οι μικρές ταξιδιωτικές και ενοικίασης αυτοκινήτων εταιρείες έκλεισαν, ενώ το μεγαλύτερο σκάνδαλο πρέπει να αφορά την αύξηση των τελών για τα καταστήματα αφορολογήτων ειδών.

Ειδικότερα, το κράτος είχε συνάψει μία σύμβαση με τα καταστήματα αυτά, τα οποία πλήρωναν το 5% του τζίρου τους στο αεροδρόμιο – όπου η FRAPORT απαίτησε 23%, σχεδόν τον πενταπλασιασμό δηλαδή των τελών, ενώ το δημόσιο ανέλαβε την πληρωμή της διαφοράς ύψους 18%! Η γερμανική εφημερίδα ρώτησε την εταιρεία εάν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, χωρίς όμως να πάρει καμία απάντηση – κάτι απόλυτα λογικό, αφού τέτοιου είδους αποικιοκρατικές συμβάσεις υπογράφει μόνο η Ελλάδα.

Υπενθυμίζουμε πως το δημόσιο έχει αναλάβει επίσης τις αποζημιώσεις των εργαζομένων που θα θελήσει να απολύσει η FRAPORT, το κόστος τυχόν εργατικών ατυχημάτων, τις επί πλέον δαπάνες από αλλαγές νόμων, το κόστος ενδεχομένων απεργιών κοκ.- κάτι μοναδικό στα παγκόσμια οικονομικά χρονικά.

Τέλος, άλλες γερμανικές εταιρείες αγόρασαν ξενοδοχεία στην περιοχή του αεροδρομίου για να επωφεληθούν από την τουριστική κίνηση – ενώ φυσικά θα επεκταθούν σε ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη, αφού οι τιμές των ακινήτων έχουν καταρρεύσει, ενώ οι ίδιες έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούνται εύκολα, καθώς επίσης με πολύ φθηνό επιτόκιο.

Ο ΟΛΘ

Περαιτέρω, μία διεθνής κοινοπραξία υπό την αιγίδα μίας γερμανικής επενδυτικής εταιρείας ανέλαβε το 67% της συμμετοχής στην εκμίσθωση του λιμανιού της Θεσσαλονίκης έως το 2051, έναντι 232 εκ. € – μίας επιχείρησης (ΟΛΘ) που το προηγούμενο έτος είχε καθαρά κέρδη προ φόρων της τάξης των 21 εκ. € (πηγή), άρα η εξαγορά ήταν ίση με τα κέρδη των 11 ετών.

Από πολλά χρόνια τώρα η εταιρεία, το 75% της οποίας ανήκει στο κράτος, δεν έδινε μεγάλα μερίσματα (για παράδειγμα, μόλις 0,40 € ανά μετοχή το 2011) – επειδή προγραμμάτιζε τη διενέργεια επενδύσεων που θα αύξαναν σημαντικά τα έσοδα, την κερδοφορία και την αξία της. Όταν όμως μεταβιβάσθηκε στο ΤΑΙΠΕΔ, τα μερίσματα αυξήθηκαν κατακόρυφα – στο 1,50 € ανά μετοχή το 2012, ενώ το 2013 δόθηκε ένα ειδικό μέρισμα ύψους 3,40 € ανά μετοχή, συν ένα κανονικό 0,60 € (δηλαδή 40 εκ. €).

Το επόμενο έτος το μέρισμα ήταν 1,95 € κοκ. – οπότε αφαιρέθηκαν συνολικά 80 εκ. € από τα κέρδη της εταιρείας, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να διενεργήσει επενδύσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για τη λειτουργία της. Με τον τρόπο αυτό ο ΟΛΘ απαξιώθηκε μεθοδικά, ενώ η σκόπιμη αδυναμία του να επενδύσει κατέστησε απαραίτητη την εκποίηση του. Παρά το ότι δε οι απαιτούμενες επενδύσεις έχουν υπολογισθεί στα 309 εκ. €, η κοινοπραξία δεσμεύθηκε μόνο για 180 εκ. € – οπότε η καινούργια προκυμαία που θα κατασκευασθεί θα είναι 400 μέτρα αντί 600, θα εξυπηρετούνται λιγότερα πλοία από όσα είχαν προγραμματισθεί κοκ.

Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων – Παρατηρήσεις επί του σχεδίου του ΙΕΠ για το μάθημα της Ιστορίας

Νικόλαος Γύζης, Η Ιστορία, 1892. Λάδι σε μουσαμά.

Δημοσίευουμε τις Παρατηρήσεις της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων για τις αλλαγές που επιδιώκει να φέρει στο μάθημα της Ιστορίας το υπ. Παιδείας και η σχετική επιτροπή του.

Άρδην

 ΘΕΜΑ: Παρατηρήσεις επί του σχεδίου του ΙΕΠ για το μάθημα της Ιστορίας

 ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΦ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΕΦ στην έκτακτη συνεδρία της 25ης Απριλίου 2017,  που είχε ως αποκλειστικό θέμα τις παρατηρήσεις της ΠΕΦ επί του προτεινομένου από το ΙΕΠ  Προγράμματος Σπουδών για την Ιστορία κατ’ αρχάς αναφέρει τα εξής:

1. Ευχαριστεί μεν για την πρόκληση συμμετοχής στον διάλογο, θεωρεί όμως ότι η συζήτηση επί του πενήντα περίπου σελίδων ήδη διαμορφωμένου κειμένου δεν δίνει περιθώρια ουσιαστικών παρεμβάσεων. Εξάλλου οι προτάσεις τις οποίες ήδη η ΠΕΦ είχε αποστείλει στο ΙΕΠ ( έγγραφο της ΠΕΦ προς το ΙΕΠ 24/2/2017)  δεν φαίνεται να έχουν ληφθεί υπόψη στο σχέδιο του Προγράμματος Σπουδών.
2. Εκφράζει τη συνολική της αντίθεση στο προτεινόμενο σχέδιο το οποίο μεταβάλλει ριζικά τον χαρακτήρα του μαθήματος της Ιστορίας εκτρέποντάς το προς κατευθύνσεις που δεν πληρούν τους επιστημονικούς και παιδαγωγικούς του  στόχους
3. Στη συνέχεια παραθέτει αναλυτικά επί μέρους παρατηρήσεις και απόψεις της Ένωσής μας, όπως αυτές προέκυψαν από τη μελέτη του προτεινομένου σχεδίου από το ΙΕΠ και καταλήγει με την κατάθεση γενικών συμπερασμάτων.

Α. ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΠΟΥΔΩΝ (ΠΣ) ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Δομή του ΠΣ Ιστορίας

Η επιλογή ΠΣ, που έχει τη μορφή curriculum, για το μάθημα της Ιστορίας, είναι από παιδαγωγική άποψη αναποτελεσματική καθώς  αφήνει τα περιθώρια επιλογής και αναδιάταξης της ύλης στον εκπαιδευτικό αποδυναμώνοντας τη χρήση του σχολικού εγχειριδίου.  Συντελεί έτσι στη διαμόρφωση ιστορικής παιδείας, εξαρτώμενης από τις προσωπικές επιλογές του εκπαιδευτικού. Η πολυδιάσπαση της γνώσης και η επιλεκτική προβολή θεμάτων υπονομεύει την ίδια τη γνώση.

Σύμφωνα με το προτεινόμενο ΠΣ κάθε εκπαιδευτικός μπορεί να διδάσκει ό,τι του είναι αρεστό και σύμφωνο με τις ιδεολογικές και πολιτικές του απόψεις. Η επιλογή θεμάτων μόνο φαινομενικά είναι δημοκρατική ενέργεια. Στην πραγματικότητα αποδομεί τον ελληνικό ιστορικό κορμό, προβάλλει τα επιμέρους και τα περιφερειακά έναντι των βασικών ιστορικών ζητημάτων.

Γενικοί σκοποί του μαθήματος της Ιστορίας

Τα μέλη της Επιτροπής επισημαίνουν: «θέλουμε πολίτες με ιστορική σκέψη και συνείδηση», τους διαφεύγει όμως ότι πρώτιστο μέλημα της Πολιτείας είναι η διαμόρφωση πολιτών με ιστορική σκέψη και εθνική συνείδηση, παράλληλα με την ιστορική.

Η ιστορική σημασία των γεγονότων δεν αφορά μόνο τα γεγονότα της Νεότερης και Σύγχρονης Εποχής, αντίθετα είναι συνδεδεμένη με την ιστορική πορεία του ελληνικού λαού/έθνους από το απώτατο παρελθόν μέχρι τις ημέρες μας.

Οι μαθητές πρέπει να γνωρίσουν ότι όλες οι πηγές δεν έχουν το ίδιο ιστορικό κύρος και ότι η αξιοποίηση των πηγών προϋποθέτει  την αξιολόγησή τους.

Η κατανόηση του χρόνου συνδέεται με  την ένταξη των γεγονότων στο παρελθόν και την ιστορική-χρονική τους διαδοχή.

Σε ό,τι αφορά την υιοθέτηση ιστορικής οπτικής επισημαίνουμε ότι η ιστορική ερμηνεία πρέπει να γίνεται  με τα δεδομένα της εκάστοτε εξεταζόμενης  εποχής ώστε να αποφεύγονται ιστορικοί αναχρονισμοί  και εσφαλμένες ερμηνείες.

Η κατανόηση των ηθικών διαστάσεων της ιστορίας δεν πρέπει απλώς να επισημαίνει  διαφορές  ανάμεσα στο δικό μας ηθικό σύμπαν και σε εκείνο  των παρελθουσών κοινωνιών, αλλά να αναδεικνύει επίσης  ηθικές αξίες  με διαχρονική ισχύ.

Η κριτική σκέψη πρέπει να δίνει τη δυνατότητα στους μαθητές να προχωρούν στη “μεταγνώση”, δηλαδή στην παραγωγή γνώσης από μόνοι τους.

Η ιστορική αφήγηση -εφόσον εναλλάσσεται και με άλλες διδακτικές  πρακτικές και δεν είναι μονοδιάστατη- είναι παιδαγωγικά ωφέλιμη δεν αποτελεί τροχοπέδη για την καλλιέργεια των δεξιοτήτων των μαθητών, όπως επισημαίνουν οι συντάκτες του ΠΣ. Η αναφορά σε «πλουραλιστική και ανεκτική εθνική ταυτότητα» συνιστά  διατύπωση αντιφατική  και αμφιλεγόμενη. Ο πλουραλισμός των απόψεων και η ανεκτικότητα του διαφορετικού είναι αξίες που πρέπει να καλλιεργηθούν στους μαθητές παράλληλα με την εθνική ταυτότητα.

Η δημοκρατική συνείδηση δεν αναιρεί την καλλιέργεια  της ελληνικής συνείδησης.

Αγοράζουμε Ελληνικά; Υπάρχει ακόμα ελπίδα!

του Λεωνίδα Κουμάκη

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε

χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε

μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα*

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!**

(Οδυσσέας Ελύτης, από το «Τρελοβάπορο» της ποιητικής συλλογής «Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας»)

Άποψη

Διαβάζοντας την ετήσια έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 1.656 νοικοκυριών από το Εργαστήριο Μάρκετινγκ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών για την καταγραφή καταναλωτικών τάσεων και συμπεριφορών, υπό την επιστημονική ευθύνη του καθηγητή και διευθυντή του ερευνητικού εργαστηρίου Γεωργίου Μπάλτα καθώς και την συνέντευξη του τελευταίου στο CNN Greece (12 Μαΐου 2017), ένοιωσα σαν να έβλεπα μια χαραμάδα ελπίδας.

Μια χαραμάδα ελπίδας μέσα στα μαύρα οικονομικά χάλια της μέσης Ελληνικής οικογένειας και ολόκληρης της Εθνικής μας Οικονομίας, στα οποία μας σέρνουν αριστοτεχνικά οι «εταίροι» και οι «σύμμαχοι» μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Στα πλαίσια της έρευνας, το 82,3% των ερωτηθέντων απάντησε ότι όταν βρίσκει στο σούπερ μάρκετ ελληνικά προϊόντα τα προτιμά από τα προϊόντα εισαγωγής. Αυτό βέβαια αποτελεί απλή πρόθεση γιατί τα περισσότερα «προνομιούχα» ράφια των αλυσίδων λιανικής έχουν «ενοικιαστεί» από τις γνωστές πολυεθνικές πλημμυρίζοντας τα πιο «ελκυστικά» ράφια με χιλιάδες εισαγόμενα προϊόντα. Τα εισαγόμενα αυτά προϊόντα είναι πανάκριβα γιατί ο καταναλωτής πληρώνει μέσα στην τιμή, τόσο το «ενοίκιο» του ραφιού που προβάλλει μόνιμα το προϊόν, όσο και την απαραίτητη «πλύση εγκεφάλου» που γίνεται κυρίως μέσα από την τηλεόραση. Συνεπώς ο καταναλωτής πρέπει να ψάχνει σχολαστικά στα μη προνομιούχα ράφια, ιδίως στα κάτω ράφια, προκειμένου να έχει ελπίδες να βρει αντίστοιχα προϊόντα με την ένδειξη «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΙΟΝ» ή (ακόμα καλύτερα) την ένδειξη «ΕΛΛΑ-ΔΙΚΑ ΜΑΣ».

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου: Μια σύντομη ιστορική προσέγγιση

Εκτύπωση PDF

Αναδημοσίευση από το pontos-news

Έγγραφα και φωτογραφίες Ποντίων, θυμάτων της Γενοκτονίας, περιλαμβάνονται στο αρχείο του καθηγητή Κωνσταντίνου Φωτιάδη (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Βάλια Καρπούζη)

«Οι Νεότουρκοι και το πρόγραμμά τους». Αυτός ήταν ο τίτλος ανταπόκρισης του περιοδικού The Times of London από την οθωμανική Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 1911. Ήταν μια ανταπόκριση για το συνέδριο της οργάνωσης «Ένωση και Πρόοδος», το τρίτο ετήσιο που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους· μετά την πλήρη κυριαρχία της σκληρής αυτής τάσης επί των φιλελεύθερων Οθωμανών, το 1913 άρχισε η υλοποίηση των σχεδίων για γενικευμένη εθνική εκκαθάριση. «O προδιαγεγραμμένος αφανισμός του μικρασιατικού ελληνισμού, ωσότου ξεκαθαρίσουν οι Νεότουρκοι τα μικρασιατικά εδάφη από τους Αρμένιους, επιχειρήθηκε με ποικιλότροπα μέσα. Σε βάρος των Ελλήνων εφαρμόστηκε μια άλλη στρατηγική, που απέβλεπε όμως στο ίδιο αποτέλεσμα», γράφει ο καθηγητής Κωνσταντίνος Φωτιάδης, αναφερόμενος στη γενική επιστράτευση όλων των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη δημιουργία των ταγμάτων εργασίας (αμελέ ταμπουρού).

«Συντάχθηκαν λεπτομερή σχέδια για τον εκτουρκισμό της Ανατολίας μέσω της εκκαθάρισης των χριστιανικών πληθυσμών», αναφέρει ο Τούρκος ιστορικός Τανέρ Ακσάμ στο βιβλίο του «A Shameful Act».

Από το 1916 η πολιτική αυτή θα εφαρμοστεί με ιδιαίτερη ένταση στον δυτικό Πόντο. Μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, στη Μαύρη Βίβλο Διωγμών και Μαρτυρίων που εκδόθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο σημειώνεται: «Το κακόν εκορυφώθη κατά τον παγκόσμιον πόλεμον. […] Είνε ανεκδιήγητα τα δεινοπαθήματα τα οποία υπέστησαν οι εκδιωχθέντες εκ των εστιών αυτών Έλληνες. […] Πληθυσμός ομογενής εκ 490.063 ψυχών, διασπαρείς ανά τα όρη, τας χαράδρας και τα τουρκικά χωρία, υπέστη εν τοις πλείστοις τον εξ ασιτίας, του ψύχους και των στερήσεων θάνατον».

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ...ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΑΜΟΥ ...

Οδοιπορικό στον Πόντο

του Κωνσταντίνου Φωτιάδη* από το Άρδην τ. 75

Ο Πόντος, ως γεωγραφική ενότητα, από την αρχαιότητα περιλάμβανε την ευρεία παραλιακή χώρα του Εύξεινου Πόντου. Η έκταση κάλυπτε τις περιοχές ανάμεσα στον Φάση ποταμό, κοντά στον οποίο σήμερα βρίσκεται η πόλη Βατούμ της Γεωργίας, και την Ηράκλεια την Ποντική, όπως αναφέρουν οι αρχαίοι ιστοριογράφοι Ηρόδοτος, Ξενοφώντας και άλλοι.
Τα εσωτερικά σύνορα του Πόντου εκτείνονται σε βάθος 200-300 χιλιομέτρων και οριοθετούνται από τη γεωφυσική πραγματικότητα, τις απροσπέλαστες δηλαδή οροσειρές του Σκυδίση, του Παρυάδρη και του Αντιταύρου, οι οποίες χωρίζουν τον Πόντο από την υπόλοιπη Μ. Ασία. Η παρουσία των Ελλήνων στην περιοχή του Πόντου χρονολογείται από την αρχαιότητα, όταν την εποχή του χαλκού οι Έλληνες θαλασσοπόροι αποτόλμησαν να γνωρίσουν την ανθρωποφάγο θάλασσα του Εύξεινου Πόντου με τις μακρινές και απροσπέλαστες παραλίες του. Η αναζήτηση κυρίως χρυσού και άλλων μεταλλευμάτων οδήγησε πολλούς ταξιδευτές στην περιοχή γύρω στα 1000 π.Χ., με πρώτη οργανωμένη αποστολή στην Κολχίδα αυτήν τουΙάσονα και των Αργοναυτών. Οι περιπλανήσεις του Ορέστη στη Θοανία του Πόντου, και του Οδυσσέα στη χώρα των Κιμμερίων, η εξορία του Προμηθέα στον Καύκασο και το ταξίδι του Ηρακλή στον Πόντο επιβεβαιώνουν την ύπαρξη των εμπορικών δρόμων στην περιοχή του Πόντου από τους μυθικούς χρόνους.
Δύο αιώνες αργότερα, το 800 π.Χ., οι προσωρινοί αρχικά εμπορικοί σταθμοί γίνονται μόνιμα οικιστικά κέντρα. Η Μίλητος ήταν η πρώτη που εγκαινίασε την αποικιακή πολιτική της στον Εύξεινο Πόντο ιδρύοντας τη Σινώπη. Στη συνέχεια η Σινώπη ίδρυσε το 756 π.Χ. την Τραπεζούντα, την Κρώμνα, το Πτέριον, την Κύτωροκ.ά. Όπως αναφέρει ο Πόντιος γεωγράφος Στράβωνας, η μακρινή περιοχή του Πόντου ήταν πολύ παραγωγική και πλούσια σε νερό και καλλιέργειες, με αποτέλεσμα σ’ έναν αιώνα οι αφιλόξενες παραλίες του Εύξεινου Πόντου να γεμίσουν με ελληνικές αποικίες. Τον 6ο αιώνα π.Χ. υπήρχαν εβδομήντα πέντε αποικίες και ήταν ραγδαία η εμπορική, ναυτική και πολιτιστική ανάπτυξη των αποικιών αυτών: H Σινώπη, η Αμισός, η Τραπεζούντα, η Πιτυούντα, η Φαναγορία, το Παντικάπιον, η Θεοδοσία, η Χερσόνησος, η Όλβια, η Ίστρια, η Οδησσός, κ.ά. έγιναν πολυάνθρωπα και ισχυρά κέντρα, για τα οποία οι μαρτυρίες, όσον αφορά στην οικιστική οργάνωση, τις οικονομικές δραστηριότητες, τις εμπορικές και πολιτιστικές σχέσεις με τις μητροπόλεις και με τους γηγενείς λαούς, προέρχονται από τις ανασκαφές και τις πηγές της κλασικής και της μετακλασικής εποχής.

Ο Ανθρώπινος Βιουπολογιστής , το Matrix, το Σύμπαν και οι Κοσμοθεωρίες

Συνέντευξη του Έλληνα καθηγητή Αστροφυσικής στο ΕΚΠΑ Μάνου Δανέζη

Μνήμη Θανάση Παπαρήγα

Ένα «προφητικό» κείμενο από το μακρινό 2000 που περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια τις ανατροπές που επήλθαν στο επαναστατικό πρόγραμμα του κόμματος, 17 χρόνια μετά…

Ο Θανάσης Παπαρήγας, ως φυσική ύπαρξη, εξέλειπε από τη ζωή τον Οκτώβρη του 2002.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα μιλήσουμε για το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του -που όντος έτσι είναι- φράση η οποία έχει το στοιχείο της κοινοτυπίας για κάθε εκλιπόντα, εν είδη μνημοσύνου.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ο μαχητής διανοούμενος του κομμουνιστικού κινήματος «συμμετέχει» και σήμερα ενεργά στο διάλογο-σύγκρουση που έχει ξεσπάσει στις γραμμές των κομμουνιστών, για τις συνέπειες που επήλθαν στο ίδιο το Κόμμα, λόγω της αλλαγής, αλλοίωσης του επαναστατικού Προγράμματος που επιβλήθηκε σταδιακά από τη στιγμή κιόλας που έκλεισαν οι εργασίες του 15^ου συνέδριου.

Σε ένα προφητικό πραγματικά κείμενο 1.016 λέξεων που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη τον μακρινό Απρίλη του 2000, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου του 16^ου συνέδριου του κόμματος, ο Θανάσης Παπαρήγας περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια -δείγμα της οξύτατης πολιτικής του αντίληψης και ευρύτατης Παιδείας που τον διακατείχε- τις ανατροπές που επήλθαν στο Πρόγραμμα του κόμματος, τα επόμενα 16 χρόνια!!!

Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του ανδρός!

Ειδικότερα, στο κείμενο που ο αναγνώστης θα διαβάσει ευθύς αμέσως, ασκεί σκληρή κριτική στις θέσεις του προσυνεδριακού διαλόγου, για τη μη κατανόηση της αναγκαιότητας της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού - από τότε βέβαια τα πράγματα έχουν προχωρήσει γιατί, για το σημερινό βέβαια ΚΚΕ δεν υφίσταται θέμα αντιιμπεριαλιστικής πάλης - αναφέρεται στη σχέση πατριώτη-αντικαπιταλιστή που από τότε κάποιοι τις δυο αυτές έννοιες προσπαθούσαν να τις ταυτίσουν, από το 2000 διαβλέπει τον κίνδυνο το Μέτωπο να εξελιχτεί σε μια σέχτα «καθαρών» κομμουνιστών, όπου δεν υπάρχει θέση για μη κομμουνιστές, καυτηριάζει την αναφορά του κειμένου για την ανάγκη καταδίκης του εθνικισμού -κάθε εθνικισμού- διερωτώμενος αν είναι καταδικάσιμος και ο εθνικισμός των καταπιεζόμενων από τον ιμπεριαλισμό εθνών, επισείει τον κίνδυνο, οι απόψεις του αστικού κοσμοπολιτισμού (η κυρίαρχη σήμερα φιλοϊμπεριαλιστική ιδεολογία) να βρουν απήχηση μέσα στις ίδιες τις γραμμές του κόμματος, κάτι που σήμερα ξέρουμε ότι ο κίνδυνος αυτός δεν υπήρχε στις φαντασιώσεις του συντάκτη του άρθρου Θανάση Παπαρήγα, αλλά ήταν - και παραμένει - πραγματικός.

Ο αναγνώστης θα προσέξει προφανώς, ότι το κείμενο του Θανάση Παπαρήγα διανθίζεται από λέξεις και φράσεις όπως «εθνική ανεξαρτησία», «κίνδυνος ολοκληρωτικής εθνικής υποδούλωσης» «εθνικισμός των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση», «εθνικός ζυγός», «εθνικές αντιθέσεις», «εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό», οι οποίες έχουν διαγραφεί σήμερα παντελώς από το κομματικό λεξιλόγιο, δείγμα και αυτό των μεγάλων ανατροπών που επήλθαν στην πολιτική φυσιογνωμία, τον προγραμματικό λόγο, την ιδεολογία και την ιστορία του κόμματος της ελληνικής εργατικής τάξης.

Ακολουθεί το κείμενο-παρέμβαση του Θανάση Παπαρήγα στο προσυνεδριακό διάλογο του 16^ου συνέδριου του κόμματος.

Θ.Κ.

Μερικά κρίσιμα ζητήματα ιδιαίτερης προσοχής

Για να μην απασχολώ τον αναγνώστη με μακρούς προλόγους, θα μπω άμεσα στο θέμα μου:

Έχω την αίσθηση ότι μερικά εδάφια των Θέσεων για το 16ο Συνέδριο χρειάζονται καλύτερη επεξεργασία, ώστε να μας προφυλάσσουν από πιθανές - και εντελώς δυνατές στις σημερινές συνθήκες - παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα:

Μεσ'της 'ερημιάς τα βάθη (Μοναστηριακό άσμα)

ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ~ΨΑΡΑΝΤΩΝΗΣ💕💕💕💕💕

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ: ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΗ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

 

Καλούμε κάθε θύμα της παγκοσμιοποίησης, κάθε πατριώτη και πατριώτισσα, ανεξάρτητα από ιδεολογικές καταβολές, σε εκδήλωση που διοργανώνουμε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50 – Είσοδος και από Σόλωνος) στις 30/5 και ώρα 18:45, για να συζητήσουμε πώς μπορούμε να βγούμε από την ολοκληρωτική καταστροφή στην οποία μας καταδίκασαν οι ξένες ελίτ και οι ντόπιοι συνεργάτες τους και πώς μπορεί ο καθένας από μας να συμβάλει στην τιτάνια προσπάθεια εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού μας.

Τη συζήτηση θα ανοίξει ο Τάκης Φωτόπουλος, που θα εξηγήσει γιατί ο αγώνας κατά του καθεστώτος οικονομικής κατοχής στην Ελλάδα είναι αναπόσπαστο τμήμα του πανευρωπαϊκού αλλά και παγκόσμιου αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης και των θεσμών της (ΕΕ, ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΝΑΤΟ κλπ), όπως εκδηλώθηκε στη Βρετανία, τη Γαλλία, της ΗΠΑ κλπ, όπου οι λαοί έδειξαν ότι αντιστέκονται με πρωτόγνωρο σθένος στην οικονομική, πολιτική αλλά και πολιτισμική υποδούλωση που επιβάλλουν οι ελίτ. Η κρίσιμη συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος επιβάλλει σε κάθε λαό που θέλει την οικονομική και εθνική του κυριαρχία να οργανωθεί στη χώρα του για να επιβάλλει τις θεσμικές προϋποθέσεις που απαιτούνται για τον στόχο αυτό, όπως ήδη κάνει ο Βρετανικός λαός με το Μπρέξιτ. Στη συνέχεια, ο Σπύρος Μεθενίτης θα περιγράψει τις αμεσοδημοκρατικές οργανωτικές αρχές του ΜΕΚΕΑ και την επιτακτικότητα συμμετοχής μας στις τοπικές του ομάδες (καθώς και τη λειτουργία τους), ώστε να δημιουργήσουμε το κατάλληλο όχημα για να αγωνιστούμε για οικονομική, πολιτική καθώς και για πολιτιστική κυριαρχία.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Για Την Τελική Ολοκλήρωση Της Υποδούλωσης Του Ελληνικού Λαού Με Το Νέο (4ο) Μνημόνιο

Η δήθεν «κυβέρνηση» των δωσίλογων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανδρεικέλων της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ΕΕ, συνεχίζει ακάθεκτη το ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ της έργο, αυτό του τελειωτικού ξεπουλήματος του Κοινωνικού Πλούτου της Πατρίδας μας και της μόνιμης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του Ελληνικού λαού, με το 4ο μνημόνιο, ώστε να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο οι ξένες και οι συνεργαζόμενες με αυτές ντόπιες ελίτ. Η έκταση και το βάθος αυτού του εγκλήματος δεν έχει υπολογιστεί ακόμη με επάρκεια, ιδιαίτερα αφού οι «ακαδημαϊκοί» μας είναι τρόφιμοι (και συνακόλουθα φανατικοί οπαδοί) της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης, και ενώ στην κυριολεξία η χώρα παραδίδεται στους «δανειστές», δηλαδή την ΕΕ και τις Πολυεθνικές, για πολλές δεκαετίες (για 99 χρόνια που, ξεδιάντροπα, το βρίσκουν ασήμαντο οι καλά βολεμένοι στις καρέκλες τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!), υποθηκεύοντας το μέλλον του λαού μας και των νέων γενεών. Έτσι, με τη «διακυβέρνηση» της «πρώτη φορά Αριστεράς», ολοκληρώνεται με τον πιο επίσημο τρόπο η απώλεια κάθε ίχνους ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, η οριστική εξαθλίωση του λαού μας καθώς και η απώλεια ή φαλκίδευση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί με μακροχρόνιους και συχνά αιματηρούς αγώνες.

Η πρωτόγνωρη αυτή οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση που ζούμε δεν έχει κανένα ιστορικό προηγούμενο, δεν μοιάζει δηλαδή με προηγούμενες οικονομικές κρίσεις που αντιμετώπισε η ελληνική κοινωνία. Η ξεδιάντροπη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ολοκληρώνει το καθεστώς οικονομικής Κατοχής της χώρας μας και το πιο εξοργιστικό είναι ότι επιμένουν (!) ότι «εργάζονται» για το «καλό του λαού» και ειδικότερα των λαϊκών στρωμάτων ή ότι «αντιστέκονται σαν το ΕΑΜ» (όπως το χαρακτηρίζουν οι θρασύτατοι αμετροεπείς Ζουράριδες αυτού του τόπου), «ξεχνώντας» βέβαια ότι η «αντίστασή» τους είναι αυτή των Τσολάκογλου, δηλ., των (με το αζημίωτο) συνεργατών των κατακτητών και όχι βέβαια των λαϊκών αγωνιστών εναντίον τους, που παίζαν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα καθημερινά!