Δεν μας μένει τίποτε άλλο, εκτός από το ιστορικό μας δικαίωμα σε τούτη τη χώρα.

του Δημήτρη Καζάκη

Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και των συνενόχων του οδήγησε τη χώρα σ’ ένα νέο μνημόνιο. Αυτή τη φορά χαρακτηρίζεται επίσημα ως «Συμπληρωματικό μνημόνιο συμφωνίας», το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το 3ο μνημόνιο που ψήφισαν τα κόμματα του δωσιλογισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) τον Αύγουστο του 2015.

Είναι η τρίτη επικαιροποίηση μνημονίου, που επίσημα επιβάλλεται στη χώρα από το 2010. Κι όπως πάντα οι συμφωνίες της εκάστοτε κυβέρνησης με τους δανειστές συνάπτονται πίσω από κλειστές πόρτες και εν αγνοία των Ελλήνων πολιτών. Η μυστική διπλωματία του υποταχτικού και του υπόδουλου στο απόγειό της. Το πιο απόλυτο καθεστώς στους μηχανισμούς της ΕΕ.

Και πώς γνωστοποιήθηκε στον ελληνικό λαό η επάρατη νέα συμφωνία; Με το γνωστό τρόπο. Με...
διαρροή στον τύπο από το Βερολίνο. Φυσικά πρόκειται για την επίσημη εκδοχή της συμφωνίας κι όχι για τα πρωτόκολλα και τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που συνοδεύουν πάντα τέτοιου τύπου «διαπραγματεύσεις» μυστικής διπλωματίας.

Μήπως δημοσιοποιήθηκε επίσημα η συμφωνία, ακόμη και τώρα μετά τη διοχέτευσή της στον τύπο από το Βερολίνο; Όχι βέβαια. Η συμφωνία παραμένει μυστική, μαζί με τις επισυναπτόμενες «τεχνικές εκθέσεις» και ποικίλα άλλα μυστικά πρωτόκολλα, που καθορίζουν το αλισβερίσι κάτω από το τραπέζι.

Να είσαστε απολύτως σίγουροι. Ο λόγος που οι σύνοδοι της ΕΕ δεν δημοσιοποιούν πεπραγμένα και πρακτικά είναι για έναν και βασικό λόγο. Η εξαγορά, το αλισβερίσι στο παρασκήνιο και το δούναι-λαβείν κάτω από το τραπέζι έχει αποκτήσει καθεστώς χειρότερο από την εποχή της μοναρχικής καμαρίλας. Η τωρινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, ενδιαφέρεται να διαπραγματευτεί μόνο για τις δικές της μίζες από το ξεπούλημα και την λεηλασία του τόπου μας, όπως και για την πολιτική της επιβίωση με τις πλάτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου.

Ο πολιτικός μεταμορφισμός της μικροευρωπαϊκής Αριστεράς

του Λουκά Αξελού

Κάθε του προσδοκία βγήκε λανθασμένη!

Και τώρα;

Τώρα απελπισία και καϋμός.

Είχανε δίκιο τα παιδιά στην Ρώμη.

Δεν είναι δυνατόν να βασταχθούν

η δυναστείες

που έβγαλε η Κατάκτησις των

Μακεδόνων.

Αδιάφορον: επάσχισεν αυτός,

όσο μπορούσεν αγωνίσθηκε.

Και μες στην μαύρη απογοήτευσί του,

ένα μονάχα λογαριάζει πια

με υπερηφάνειαν που, κι εν τη αποτυχία του,

την ίδιαν ακατάβλητην ανδρεία στον κόσμο δείχνει.

Απεργία...

Του Κώστα Πατλακίδη

«Τι φοβάστε;», ρώτησε ο δημοσιογράφος… «Τον φασισμό και τους φασίστες. Τον έζησα μικρός και κρίνοντας από διάφορες συμπεριφορές, τον βλέπω να ξανάρχεται. Παγκοσμίως», απάντησε, χαμογελώντας πικρά ο Μάνος Χατζιδάκις. Κι ήταν μόλις το 1979. Εποχή «ανεμελιάς» μπορούσες να πεις. Κι αυγατίσματος ίσως. Το πρόσωπο του τέρατος είχε μόλις πριν λίγο «νικηθεί», τρίτη φορά, και βάλε, μέσα σε πεντέξι δεκαετίες. Και δεν τόβαζες στο νου σου ότι μπορεί και να ξαναεμφανιστεί σύντομα, κι ας σε προειδοποιούσαν οι Ταβιάννι πως το τέρας βρίσκεται πάντοτε σε οργασμό… 

Κοίταζες να ξεφύγεις απ’ την μιζέρια, να κάνεις κάτι… Δεν τόβαζε ακόμα ο νούς μας να αυτοεκπληρωθούμε στην κατανάλωση. Δεν μπορούσαμε, δεν τόχε και η εποχή όμως. Μετρημένα πράγματα. Ένα πανωφόρι κι ένα ζευγάρι παπούτσια. Άντε δυο. Ακουμπούσαμε στις σχέσεις όμως, κι ας ήταν τραυματισμένες. Τριαντατόσα χρόνια, και βάλε ίσως, που έπεσε το «χοροστάσι» στον βωμό του εμφυλίου, τότε, που η Ελλάδα σκίστηκε στα δυο. Τρεις δεκαετίες, χώρια το παρελθόν, που ο μισός μας εαυτός καταδίωκε τον άλλον, όχι για να ενωθεί όπως λέει ο Πλατωνικός μύθος, αλλά για να τον αφανίσει. 

Η υπομονή είναι αρετή...

Ευρωπαίοι Πράσινοι, το «πολυτελές» κόμμα του κατεστημένου

Το «πολυτελές» κόμμα του κατεστημένου

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Τα εκλογικά αποτελέσματα στα κρατίδια Σλέσβιγκ-Χολστάιν και Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία, (στη Β. Ρηνανία έλαβαν 6% από 11,3% στις εκλογές του 2012) προκαλούν έντονη ανησυχία επιβίωσης στο κόμμα των Πρασίνων. Η σταθερά καθοδική τάση, εδώ και αρκετούς μήνες, δεν προμηνύει τίποτα το αισιόδοξο και για τις επερχόμενες ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου, πολύ περισσότερο που η μεγάλη πλειοψηφία των Γερμανών επιθυμούν τη συνέχιση του Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών, με καγκελάριο, για τέταρτη συνεχόμενη φορά, τη Μέρκελ.

Όμως, αυτό που εντυπωσιάζει δεν είναι τόσο η αδιαμφισβήτητη «πράσινη παρακμή», που υποχρέωσε ακόμα και φιλική προς τους Πράσινους εφημερίδα να αναρωτηθεί αν πλέον «χρειαζόμαστε τους Πράσινους» (die taz, 3-3-2017), αλλά η πανθομολογούμενη διαπίστωση ότι οι Πράσινοι «είναι εδώ και καιρό το πραγματικό κόμμα του κατεστημένου» (die Welt, 29-4-2017), ένα κόμμα «πολυτελείας» (Cicero, 29-4-2017) και «αντι-ελευθερίας» (der Tagesspiegel, 27-4-2017) και μάλιστα μ’ έναν ιδιότυπο «ρατσισμό του σαλονιού».

Εν τούτοις, άπαντες ομολογούν ότι οι άλλοτε «αντισυστημικοί» Πράσινοι «αποχωρούν από το πολιτικό προσκήνιο» ως «νικητές». Αφού για δεκαετίες τα θέματά τους κυριάρχησαν στον δημόσιο διάλογο, τώρα πλέον η κοινωνική «πράσινη ατζέντα» και πολλά από τα κεντρικά οικολογικά προτάγματα έγιναν τμήμα των κομματικών προγραμμάτων των δύο μεγάλων λαϊκών κομμάτων (CDU, SPD), με τη «πράσινη» καγκελάριο Μέρκελ να απολαμβάνει συχνά την αμέριστη στήριξη της πράσινης νομενκλατούρας. Παρότι χωρίς δεσπόζουσα ηγετική φυσιογνωμία, οι Πράσινοι εξακολουθούν να είναι ο συνδετικός κρίκος και ο επιθυμητός πολιτικός σύμμαχος για χριστιανοδημοκράτες και για σοσιαλδημοκράτες, και να θεωρούνται σταθερά οι αγαπημένοι της Εκκλησίας, των «έγκυρων» ΜΜΕ, των μυριάδων ΜΚΟ, των δημοσίων υπαλλήλων, των μοντέρνων παιδαγωγών-κοινωνιολόγων και εν γένει των υψηλόμισθων κοσμοπολιτών.

Γιατί τόσοι πολλοί κατηγορούν τόσο πολύ τη Δημόσια Εκπαίδευση;

Του Νίκου Τσούλια

Διαφωνώ πλήρως με τις ισοπεδωτικές κριτικές...

Υπάρχει ένα κρίσιμο ερώτημα στο θέμα μας. Η σκληρή κριτική που γίνεται συνήθως στη δημόσια εκπαίδευση έχει χαρακτήρα δημιουργικό ή αντίθετα προσλαμβάνει περιεχόμενο απορριπτικό; Δύσκολα θα ακούσεις καλή κουβέντα για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Γονείς, μαθητές, πολίτες, εκπαιδευτικοί, συνδικαλιστές, παρατάξεις, πολιτικοί, κόμματα στη γενική εκδοχή τους όταν αναφέρονται στη θεσμική δημόσια εκπαίδευσή μας, της προσδίδουν με περισσή ευκολία απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς.

      Είναι όντως τόσο κακή η κατάστασή της ή μήπως ως λαός της υπερβολής, που συνήθως είμαστε, χρωματίζουμε με μαύρα χρώματα μια εικόνα που μπορεί να μην είναι τόσο φωτεινή όσο θέλουμε αλλά έχει και τις γκρίζες περιοχές της; Βέβαια δεν έχει γίνει μια επιστημονική έρευνα τόσο στο σημερινό στάτους του ελληνικού σχολείου όσο και στο τι απαιτούμε απ’ αυτό για να ανταποκριθεί με επάρκεια στις πολλαπλές προκλήσεις των σημερινών και αυριανών καιρών. Και έτσι ο καθένας μας αβασάνιστα κάνει την προσωπική του θεώρηση ως τη μόνη θεώρηση της πραγματικότητας.

      Διαφωνώ πλήρως με τις ισοπεδωτικές κριτικές, με τις προσεγγίσεις που απλώς απορρίπτουν χωρίς να αναλύουν τις γενεσιουργές αιτίες και πολύ περισσότερο χωρίς να προτείνουν τίποτα αλλά και με εκείνες τις αντιλήψεις που ισχυρίζονται ότι πάντα ευθύνονται κάποιοι άλλοι και πάντως όχι εμείς! Γιατί η εκπαίδευση εκ της καταστατικής συστάσεώς της είναι κοινωνικός και πολιτικός θεσμός, είναι το πιο πολυπαραγοντικό σύστημα σε μια σύγχρονη πολιτεία και δεν οριοθετείται ούτε στην άσκηση του επαγγελματικού κλάδου των εκπαιδευτικών ούτε στην τυπική και δήθεν αυτόνομη λειτουργία του ίδιου του σχολείου.

      Ας αρχίσουμε την παράθεση των απαξιωτικών θεωρήσεων από τη σημερινή πολιτική ηγεσία. Οι σχετικές δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας κ. Γαβρόγλου ότι «το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι το πιο καταπιεστικό… και οι Πανελλαδικές εξετάσεις είναι αντικειμενικές αλλά όχι και αξιόπιστες» είναι ίσως οι πιο προσβλητικές που έχουν ειπωθεί από θεσμικό παράγοντα για τη δημόσια εκπαίδευση. Και το πιο φοβερό είναι ότι πέραν των στοιχείων της προχειρότητας και του εντυπωσιασμού ο Υπουργός δεν ένιωσε την ανάγκη να τεκμηριώσει την άποψή του με κάποια σχετική επιχειρηματολογία. Είναι δε τόσο ακραίες και προκλητικές οι εκτιμήσεις του, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για οποιοδήποτε διάλογο, για οποιαδήποτε διαφορετική άποψη. Αλλά σε καιρούς δημαγωγίας και διχασμού που τόσο συστηματικά καλλιεργεί ο ίδιος και το κόμμα του, πώς να ευδοκιμήσει ο ορθολογισμός και η κριτική σκέψη;

      Παλιότερα και όταν είχα θεσμικό ρόλο στο εκπαιδευτικό κίνημα, έθετα συχνά το ερώτημα στους συναδέλφους μου συνδικαλιστές των άλλων παρατάξεων - οι οποίοι για να ενισχύσουν την κριτική τους στην αδυναμία της εκάστοτε κυβέρνησης να εξασφαλίσει την καλή λειτουργία των σχολείων αλλά και να προχωρήσει σε μια πραγματικά δημοκρατική μεταρρύθμιση τόνιζαν μόνο τα αρνητικά στοιχεία της εκπαίδευσης – γιατί δεν αναφέρονταν στα θετικά στοιχεία της και μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν με ικανοποιούσαν οι απαντήσεις τους. Παράλληλα και οι κατά καιρούς Υπουργοί Παιδείας έκαναν και αυτοί σκληρή κριτική για το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά θέτοντας την ευθύνη στους εκπαιδευτικούς!

ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!!! ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ

Καθηλωτική ομιλία του Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου: Όπλο δικαιοσύνης ή όπλο θανάτου η παιδεία μας;(βίντεο)

Για μια Παιδεία που να προσφέρει ζωή και όχι θάνατο, μίλησε με τον γνωστό μειλίχιο και γκυκοστάλακτο, γεμάτο αγάπη και σοφία λόγο του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλος, κατά την διάρκεια της ημερίδας «Ελληνορθόδοξη παιδεία ή άθεα γράμματα;» στο Βελλίδειο, την Κυριακή 7-5-2017 μ.Χ..

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ

Η Παιδεία είναι το ήθος, ο τρόπος της ζωής, η μετοχή σε αυτόν τον τρόπο, ο Πολιτισμός. Είναι η στάση και τα μεγέθη της ζωής.

Το ήθος είναι η Παιδεία, ο τρόπος είναι η Εκπαίδευση.

Η Παιδεία στοχεύει τον όλο άνθρωπο. Στην καρδιά του ανθρώπου.

Άλλο Παιδεία και άλλο Εκπαίδευση.

Η Παιδεία στον τόπο μας έχει τελειώσει προ πολλού.

Το Εκπαιδευτικό Σύστημα δεν υπηρετεί την Παιδεία. Υπηρετεί την Παραγωγή.

Έλα στην απεργία – Έλα στην διαδήλωση!

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
 Όλοι μαζί, παλιοί και νέοι μνημονιακοί, ρημάζουν την κοινωνία, ξεπουλάνε τον τόπο, εμπαίζουν τον λαό. «Αριστεροί» και δεξιοί μνημονιακοί εξευτέλισαν τους γέροντές μας και τώρα μεθοδεύουν την πλήρη εξόντωσή τους.

    Όλοι μαζί, παλιοί και νέοι μνημονιακοί, «κινεζοποιούν» τα δικαιώματα και  εκπλειστηριάζουν τις ζωές εκατομμυρίων για να ανακεφαλαιοποιούν μια χούφτα τραπεζίτες.

    Δεξιοί και «αριστεροί» στον όνομα της «ανάπτυξης» ξεπουλάνε τον τόπο σε ντόπιους και ξένους «σωτήρες επενδυτές» την ώρα που 9 στους 10 άνεργους έχουν αποκλειστεί ακόμα κι από αυτό το επίδομα ανεργίας.

    Όλοι τους μαζί, με ή χωρίς «διαπραγματεύσεις», έχουν εξευτελίσει την ανθρώπινη ύπαρξη. Κάθε λέξη τους είναι ο ορισμός της ψευτιάς και κάθε πράξη τους συνώνυμη του εξανδραποδισμού.

    Τα «αριστερά» τους Μνημόνια είναι το ίδιο κτηνώδη με τα «δεξιά» Μνημόνια, είναι η πολιτική της αδιανόητης ανεργίας, των συσσιτίων, της φτώχειας, της μετανάστευσης, της φορολεηλασίας.

    Κι όμως! Έχουν το θράσος να μιλούν για «ελπίδα» και «αντίμετρα» οι προδότες και οι μικρέμποροι της ελπίδας! Έχουν το θράσος, αυτοί που έκοψαν την 13^η και 14^η σύνταξη μαζί με εκείνους που τώρα κόβουν την… 10^η και την 9^η – και αφού προηγουμένως μαζί έκοψαν την 11^η και την 12^η –  να ρητορεύουν υπέρ των φτωχών και αδυνάμων!

φρουραααα φρουραααα

"Η εκθαμβωτική Μπέτυ Μπαζιάνα έκλεψε τις εντυπώσεις στο Πεκίνο"!!!

"Η εκθαμβωτική Μπέτυ Μπαζιάνα έκλεψε τις εντυπώσεις στο Πεκίνο" γράφει εκστασιασμένη φιλοκυβερνητική "ενημερωτική" ιστοσελίδα. Ναι, την ίδια ώρα που ψηφίζουν σκληρά και εν πολλοίς κρυφά μέτρα αφού... δεν πρόλαβαν να διαβάσουν το κείμενο για να γνωρίζουν τι υπάρχει, δεν το... ομολογούν αλλά σίγουρα θα τα ψηφίσουν. Η προσχώρηση στο απέναντι στρατόπεδο εμφανίζεται πλέον και στις λεπτομέρειες του επικοινωνιακού σχεδιασμού.

Η επιλογή της φωτογραφίας από τις πολλές που δημοσιεύει, είναι για να γίνει ορατή η περιγραφή σύμφωνα με την οποία η κ. Μπαζιάνα "εμφανίστηκε με μακριά τουαλέτα στο χρώμα του πάγου με μεγάλο άνοιγμα".

Περπατώντας στά καλντερίμια τού Μεγάλου Πάπιγκου

Συναντήσεις με τον Καβάφη

Απαγγέλλουν: Δημήτρης Χορν, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Γρηγόρης Βαλτινός, Έλλη Λαμπέτη, Στέφανος Στρατηγός, Γιάννης Τσαρούχης, Δημήτρης Λιαντίνης, Γιώργος Π. Σαββίδης, Χρίστος Τσάγκας, Γιάννης Υφαντής, Σον Κόνερι.

Ιθάκη | Έλλη Λαμπέτη

Ο παπα-Πυρουνάκης στα χρόνια της Δικτατορίας

Απόσπασμα από το βιβλίο της θεολόγου Φωτεινής Οικονόμου που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αρμός

Συχνά-πυκνά ο παπα-Πυρουνάκης καλούνταν στην «Ασφάλεια» και στην ΕΣΑ. Κάποια από τις πρώτες Κυριακές του μήνα, οπότε και γίνονταν δύο λειτουργίες (η δεύτερη για φίλους, για τους ανθρώπους της τέχνης και της διανόησης), η αστυνομία συνέλαβε τον παπα-Γιώργη το χάραμα έξω απ’ το σπίτι του και τον οδήγησε στην Ασφάλεια Προαστείων μόνο και μόνο για να μη λειτουργήσει. Μόνο μετά τη μία του επέτρεψαν να φύγει, ενώ τα παιδιά του ανήσυχα έψαχναν μάταια ως εκείνη την ώρα στα αστυνομικά τμήματα της περιοχής να τον βρουν, έχοντας ειδοποιήσει παράλληλα τον κόσμο στην εκκλησία να αποχωρήσει[1]. Η Κυριακή αυτή ήταν στις 3/9/1972. Η εφημερίδα «Χριστιανική» (αρ. φύλλου 33, Σεπ-1972) τόλμησε να καταγγείλει το απαράδεκτο συμβάν:

 «Μπορεί ποτέ η Θεία Λειτουργία, κανονικώς τελούμενη, να αποτελεί αδίκημα; (...) Η Εκκλησία που μεταβλήθη σε ορντινάτσα του Καίσαρα μπορεί να έχει Ιερατείο με υπαλληλική ιδιότητα, Μητροπολίτες με παχυλές απολαβές, μια καλή θέση δίπλα στον Άρχοντα, αλλά να μην έχει αξίωμα να έχει πλήρωμα! (...) το ποτήρι της πικρίας του λαού και του θυμού του Θεού είναι πλήρες. Δε χωράει μια σταγόνα (...) Λίγο ακόμα και οι Λειτουργίες θα γίνονται εις επήκοον του ψάλτου και του νεοκόρου. Ούτε το 2% των ενοριτών δεν εκκλησιάζονται»! 

Η εφημερίδα επίσης (αρ. φύλλου 34, Οκτ-1972) κατήγγειλε ότι «την κύρια ευθύνη για την 21η Απριλίου δεν τη φέρουν οι δημιουργοί της, αλλά η Εκκλησία που (...) την ευλογεί και τη λιβανίζει!», ενώ σε προηγούμενο φύλλο της (αρ. φύλλου 31, Ιούλ-1972) καλούσε το Μητροπολίτη Αττικής κ. Νικόδημο να πάρει θέση στο ζήτημα της διακοπής έκδοσης του περιοδικού «Προβλήματα». «Ο Πυρουνάκης προσφέρει θετικές υπηρεσίες στην Εκκλησία, είναι κληρικός με ανάστημα. Αλλοίμονο αν η Εκκλησία αφήνει απροστάτευτα τα άξια στελέχη της!»[2].

Τα 5 δισ. ευρώ του νέου μνημονίου και η απάτη των δήθεν αντίμετρων

Του Θανάση Πετράκου

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατέθεσε στη Βουλή το 4ο σφαγιαστικό για το λαό, μνημόνιο, το οποίο μειώνει πάλι τις συντάξεις, μειώνει το αφορολόγητο, περικόπτει επιδόματα , φέρνει αντεργατικές αλλαγές στα εργασιακά και στο Δημόσιο ,αυξάνει πάλι τα τιμολόγια της ΔΕΗ και προχωρεί σε ολοκληρωτικό ξεπούλημα όλης της Δημόσιας Περιουσίας. Μαζί με το πολυνομοσχέδιο η κυβέρνηση κατέθεσε στην Βουλή και το νέο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής.

Το νέο μνημόνιο περιλαμβάνει νέα δημοσιονομικά μέτρα συνολικού ύψους 5 δις ευρώ για την τριετία 2018-2020,τα οποία θα πέσουν στις πλάτες εκατομμυρίων φορολογουμένων από τώρα και μέχρι τις αρχές του 2020 και πρωτογενή πλεονάσματα στο 4% του ΑΕΠ !!!.

1. Νέα μείωση των συντάξεων: Η μείωση των συντάξεων θα αφαιρέσει από τις τσέπες των συνταξιούχων  2,5 δις ευρώ. Συγκεκριμένα μειώνονται έως 18% οι κύριες και οι επικουρικές συντάξεις. Μηδενίζεται η κάλυψη της προσωπικής διαφοράς (που ξεπερνά το 20% των συντάξιμων αποδοχών) για τις κύριες συντάξεις που εκδόθηκαν μετά τις 13/5/2016. Περικόπτονται οι οικογενειακές παροχές στις συντάξεις του δημοσίου και το επίδομα συζύγου στις συντάξεις του ιδιωτικού τομέα. Μειώσεις 10% θα υποστούν ακόμα και οι συντάξεις των 500 ευρώ. Ο υπολογισμός των μειώσεων στις κύριες συντάξεις θα γίνει μετά την αφαίρεση του επιδόματος συζύγου. Συνεπώς  η πραγματική μείωση  στους περισσότερους συνταξιούχους  θα είναι 23%.

2. Θα συνεχιστεί η δρομολογημένη μείωση του ΕΚΑΣ για τους εναπομείναντες δικαιούχους χαμηλοσυνταξιούχους με σύνταξη μέχρι 774 ευρώ το μήνα και η ολοκληρωτική του κατάργηση το 2018.

3. Μειώνεται το αφορολόγητο στα 5680 ευρώ. Η μείωση χτυπάει κυρίως χαμηλόμισθους και άνεργους. Η μείωση της έκπτωσης φόρου από 1.900 σε 1.250 € επιφέρει αύξηση του φόρου των χαμηλόμισθων, των χαμηλοσυνταξιούχων και των ανέργων μέχρι και 650 € το χρόνο. Συνολικά από τη μείωση του αφορολόγητου θα χάσουν οι πολίτες 1,9 δις ευρώ.

4. Έρχεται νέα αύξηση των εισφορών των επαγγελματοβιοτεχνών και των ανεξάρτητα απασχολούμενων μέχρι 36%, αλλά και των αγροτών μέχρι και 30%. Η αύξηση αφορά ακόμα και τους ασφαλισμένους που δηλώνουν εισόδημα 6.000 ευρώ το χρόνο. Καταργούνται επίσης οι εκπτώσεις στις ασφαλιστικές εισφορές των επιστημόνων από 1/1/2021.

Αν Εχθρικές Δυνάμεις καταλάμβαναν τη χώρα σου ...

Θα πεθάνουμε με δανεικά διλήμματα;

Αρθρογράφος: Θανάσης Τσιριγώτης

Το γαλλικό ερώτημα «Μακρόν ή Λεπέν» στον β΄ γύρο των προεδρικών εκλογών επανέφερε στο προσκήνιο τη θεωρία και πολιτική του διλήμματος.

Ούτε στη Γαλλία είμαστε, ούτε είμαστε αρμόδιοι να λύσουμε ανώτερους γρίφους, αν όμως ερωτώμεθα θα απαντούσαμε με το μύθο της Σκύλλας και της Χάρυβδης ή με τις Συμπληγάδες πέτρες. Άλλωστε, θεωρούμε ότι το σύνθημα της αποχής στο δημοψήφισμα του 2015 μας δικαίωσε απολύτως, «οριζοντίως και καθέτως», και άφησε αποσβολωμένους όλους όσους πήραν τον ίσκιο τους για μπόϊ, ψήφισαν ΟΧΙ και ψάχνουν την επιταγή τους. Αλλά το δίλημμα παραμένει δίλημμα!

Στη νεότερη ελληνική ιστορία η σειρά των διλημμάτων είναι τεράστια.

ΕΡΕ ή Ένωση Κέντρου, Μαρκεζίνης ή χούντα, Καραμανλής ή τανκς, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ή Σαμαράς, παγκοσμιοποίηση ή χάος, Ευρώπη ή χανόμαστε και μύρια τόσα «ων ουκ έστιν αριθμός».

Αλλά θα πεθάνουμε με δανεικά διλήμματα; Θα είμαστε πάντα με ξένα χαρτιά στα χέρια; Θα βλέπουμε με δανεικά μάτια; Αλλιώτικα, η αριστερά στο πολιτικό πεδίο και η εργατική τάξη στο κοινωνικό, θα αναρωτιέται σ’ένα πεδίο βολής όπου θα ναι η ίδια ο στόχος. Από κάθε άποψη, η δημιουργία, ύπαρξη και τελικά η επιβολή του διλήμματος σχετίζεται με τη δύναμη.

Στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, και ειδικότερα στη χώρα μας, το δίλημμα «ΕΑΜ ή φασισμός» αποδείχτηκε τρανότερο από κάθε άλλο και γι’αυτό συγκίνησε και συσπείρωσε το σύνολο του λαού κάτω από τις αντιστασιακές και εθνικοαπελευθερωτικές σημαίες. Η υποχώρηση των αριστερών και κομμουνιστικών ιδεών άφησε χώρο σε κάθε είδους αστικά ή φασιστικά διλήμματα. Προηγήθηκε βέβαια η σταυροφορία των πάσης λογής αναθεωρητών που φρόντισαν πολύχρονα, επίμονα και συστηματικά να κουρνιάζει ο κόσμος κάτω από τις φτερούγες του μικρότερου κακού. Έτσι, η γραμμή των πραγματικών ερωτημάτων αντικαταστάθηκε από μία συλλογή πλαστών διλημμάτων. Έφτασε στο σημείο ο αδηφαγικός φιλελευθερισμός, να κουνάει το δάχτυλο στους αριστερούς λέγοντας τους ότι είναι...ακραίοι.

Η Ελλάδα σήμερα

Αρθρογράφος: Στάθης

---

Ο Αρειος Πάγος, το Ελεγκτικό Συνέδριο, το Συμβούλιο της Επικρατείας έχουν γίνει της πλάκας. Οι αποφάσεις τους δεν εφαρμόζονται, περιπίπτουν σε ανυποληψία. Για παράδειγμα η αντισυνταγματικότητα της μείωσης των συντάξεων - μα δεν τις μειώνουμε, λέει ο Κατρούγκαλος, τις επανυπολογίζουμε! Ο Καραγκιόζης στο τετράγωνο.

Οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης εν σχέσει με τις μνημονιακές υπαγορεύσεις δεν έχουν καμία αξία. Μπορούν να εκκρεμούν ή να κρέμονται απ’ τα δέντρα - αδιάφορον. Απ’ όταν ο Τσίπρας, διά της υπερψηφίσεως του τρίτου Μνημονίου με 223 ψήφους, νομιμοποίησε τα δύο προηγούμενα (που είχαν υπερψηφισθεί με λιγότερους των 180 ψήφων) η Δικαιοσύνη στη χώρα μας είναι δεσμώτης.

Ο εξευτελισμός της, δε, από την κυβέρνηση Τσίπρα είναι τέτοιος, ώστε το τέταρτο Μνημόνιο να απαιτεί την... ανικανότητα της Δικαιοσύνης να ανατρέπει μνημονιακές διατάξεις (διαταγές). Απαιτεί δηλαδή η Τετραρχία των Δυναστών-Δανειστών να δέσει η ελληνική κυβέρνηση (των τοποτηρητών) πισθάγκωνα τη Δικαιοσύνη, ώστε να μην μπορεί να ελέγχει τη συνταγματικότητα των νόμων. Κι αυτό με... κοινοβουλευτική ρύθμιση!!!

Εξευτελισμός δίχως τέλος - διότι, άλλωστε, ποια συνταγματικότητα των νόμων; Το Σύνταγμα τελεί υπό το κατοχικό καθεστώς των Μνημονίων.

Υπό το ίδιο καθεστώς τελεί και η Βουλή. Καλείται κάθε λίγο και λιγάκι να ψηφίζει νόμους υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης - να γίνεται δηλαδή ο φερετζές μιας αδίστακτης οικονομικής δικτατορίας.

Τούτων και άλλων τέτοιων πολλών ένεκεν, ο εκφυλισμός του πολιτεύματος βαθαίνει (και μάλιστα χωρίς να μας κάνει εντύπωση). Για παράδειγμα, ο υπουργός Δικαιοσύνης (και όχι ο φυσικός τους δικαστής) θα μπορεί να αποφασίσει αν οι πράξεις ενός τραπεζικού στελέχους είναι παράνομες ή ακόμη-ακόμη αν, καίτοι παράνομες, θα έχουν το ακαταδίωκτο! Πρωτοφανή πράγματα! Που αν τα έκανε η Δεξιά, η Αριστερά (που τώρα γονάτισε) τότε θα ξήλωνε τα πεζοδρόμια.

Και κατά τούτο έχει δίκιο ο κ. Σόιμπλε όταν διαπιστώνει ότι «η Ελλάδα έχει προχωρήσει σε δομικές αλλαγές». Πράγματι, η διαδικασία της κατασκευής του Προτεκτοράτου ολοκληρώνεται. Μια νέα χώρα αναδύεται. Που αντιμετωπίζει τους συνταξιούχους ως μέλλοντες νεκρούς (και γρήγορα, να τελειώνουμε), τους απασχολήσιμους ως αναλώσιμους, που αδιαφορεί για τη μετανάστευση των νέων, που χρειάζεται τις στρατιές των ανέργων - μια χώρα φθηνή και φθηνιάρα με έναν πολιτισμό μεταξύ documenta και Survivor.

Συμφωνία εποπτευόμενης λεηλασίας

Του Δημήτρη Μηλάκα

Μετά τη συμφωνία με τους θεσμούς η ελληνική Βουλή θα πρέπει να ψηφίσει ένα πλέγμα μέτρων που συνθέτουν το ασφυκτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθούν στο εξής το πολιτικό σύστημα, η οικονομία και η κοινωνία της χώρας. Με άλλα λόγια η εν λόγω συμφωνία δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη συμπλήρωση και ενίσχυση των προβλέψεων των προηγούμενων μνημονίων.

Τα 140 «προαπαιτούμενα» που έχει δεσμευτεί να φέρει στη Βουλή και να ψηφίσει η κυβέρνηση θα μπορούσε κάποιος να τα ταξινομήσει, με βάση τους στόχους, ως εξής:

♦ Θωράκιση της ανεξαρτησίας (από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση) του φοροειπρακτικού μηχανισμού και του μηχανισμού αποκρατικοποιήσεων.

♦ (Ξε)πούλημα των εναπομεινάντων δημόσιων περιουσιακών στοιχείων και των υποδο­μών.

Ελαχιστοποίηση της συνταξιοδοτικής δαπάνης (κόψιμο συντάξεων) για το κράτος και εξαφάνιση της «μεσαίας αυτοαπασχολούμενης τάξης» μέσα από μιαν άνευ προηγου­μένου ανελέητη φοροεπιδρομή.

Η συμφωνία λοιπόν προβλέπει:

Γιατί πρέπει, τώρα, να φύγουμε από τις δυτικές ολοκληρώσεις

Του Γιάννη Ραχιώτη

Αφορμή γι’ αυτές τις γραμμές έδωσε σειρά άρθρων στις φιλόξενες στήλες του Δρόμου που ενώ υποστηρίζουν την πρωταρχική σημασία της ανάκτησης της κρατικής μας κυριαρχίας, ταυτόχρονα ισχυρίζονται ότι πρέπει να παραμείνουμε εντός των μεγάλων δυτικών ολοκληρώσεων, ακόμη και εντός της Ευρωζώνης, παρόλο που αυτές καταστατικά προϋποθέτουν ευρύτατη εκχώρηση κυριαρχίας. Η προφανής αντίφαση δικαιολογείται με τρείς ομάδες επιχειρημάτων:

Πρώτη, αυτή της καταστροφής που θα πάθουμε σε περίπτωση ανάκτησης έστω και μόνο της νομισματικής κυριαρχίας γιατί «δεν έχουμε κράτος εν λειτουργία, έχουμε υποστεί τεράστια καταστροφή, έχουμε επικίνδυνους γείτονες, θα αντιμετωπίσουμε οικονομικό πόλεμο, το χρέος είναι μη βιώσιμο, υπογράψαμε και μνημόνια και το χειρότερο δεν έχουμε ανεξάρτητη πολιτική ηγεσία». Συνοψίζεται στο «πολύ θα το θέλαμε, αλλά δεν γίνεται». Οι συνέπειες της μετατροπής μας σε προτεκτοράτο, η καταστροφή που προκάλεσαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, απότοκο της συμμετοχής μας στις δυτικές ολοκληρώσεις, γίνεται επιχείρημα για την συνέχιση του εγκλωβισμού μας.

Δεύτερη, αυτή του «να δώσουμε τη μάχη από μέσα» για μια «Ευρώπη όπως τη θέλουμε». Δε διευκρινίζεται αν συμπεριλαμβάνεται και κάποιο ΝΑΤΟ «όπως το θέλουμε». Ζητάει να αξιοποιήσουμε το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. για προστασία μας από την Τουρκία. Πρόκειται για την πιο εμβληματική θέση των αλήστου μνήμης ευρωκομμουνιστών, δυτικοευρωπαίων και ντόπιων. Αυτή που τους οδήγησε να υποστηρίξουν την ένταξη των χωρών τους στην τότε ΕΟΚ, μετά να υπερψηφίσουν τη συνθήκη του Μάαστριχτ και, τελικά, τους έστειλε στον πούρο νεοφιλελευθερισμό και την υπεράσπιση της παγκοσμιοποίησης.

Ο σιωνιστής Ουίνστον Τσόρτσιλ

Ο Τσόρτσιλ, η ομάδα Φόκους και η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από την Ρήξη φ. 133

Στις 3 Νοεμβρίου του 2012 το Ίδρυμα της Ιερουσαλήμ προέβη μετά τυμπανοκρουσιών στα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Ουίνστον Τσόρτσιλ στην πόλη. Στο δελτίο Τύπου που ακολούθησε την τελετή, ο εκπρόσωπος του ιδρύματος απολογήθηκε για την ιστορική καθυστέρηση της κατασκευής του αγάλματος του «πλέον εξέχοντος, αφοσιωμένου και ακλόνητου υποστηρικτή του εβραϊκού ζητήματος και του κράτους του Ισραήλ», προσθέτοντας πως «ο ρόλος του Τσόρτσιλ ως παθιασμένου σιωνιστή και φιλοσημίτη δεν έχει αναγνωριστεί επαρκώς». Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι το άγαλμα του «φλογερού» αυτού σιωνιστή στήθηκε απέναντι ακριβώς από το ξενοδοχείο «Κινγκ Ντέιβιντ», στο οποίο στεγαζόταν το Βρετανικό Στρατιωτικό Αρχηγείο της Παλαιστίνης όταν ανατινάχτηκε από την εβραϊκή τρομοκρατική οργάνωση Ιργκούν το ’46.

Η συστημική-ολιστική σκέψη του Σολωμού

Για την «Έξοδο» από την πολιορκία …του δυτικού φαντασιακού!

Του Δημήτρη Ναπ. Γιαννάτου από την Ρήξη φ. 30 

Αντί επετείου για την Έξοδο του Μεσολογγίου, που ύμνησε το ελεύθερο διαχρονικό πνεύμα των λαών, το παρακάτω κείμενο συνδέει την ποίηση του Διονυσίου Σολωμού με τη «συστημική σκέψη», πολύ πριν εισαχθεί εκ νέου στη θεραπευτική «επιστήμη» του τόπου μας, ντυμένη με δυτικά κοστουμάκια! Το κείμενο δεν λοιδορεί τις ανακαλύψεις μιας παγκόσμιας επιστημολογίας, αλλά καυτηριάζει τη φτήνια της αποικιοποίησης της σκέψης μας, απότοκο ενός αρχοντοχωριάτικου νεοραγιαδισμού πνευματικής υποτέλειας.

Από το τοπικό στο παγκόσμιο, από το προσωπικό στο συλλογικό, από την επιβίωση στις μεγάλες αξίες.

«Κάμε ώστε ο μικρός Κύκλος, μέσα εις τον οποίον κινιέται η πολιορκημένη πόλη, να ξεσκεπάζει εις την ατμόσφαιρά του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδας, για την υλική θέση, οπού αξίζει τόσο για εκείνους οπού θέλουν να τη βαστάξουν, όσο για εκείνους οπού θέλουν να την αρπάξουν – και για την ηθική θέση, τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ανθρωπότητας. Τοιουτοτρόπως η υπόθεση δένεται με το παγκόσμιο σύστημα. – Ιδές τον Προμηθέα και εν γένει τα συγγράμματα του Αισχύλου. – Ας φανεί καθαρά η μικρότης του τόπου και ο σιδερένιος και ασύντριφτος κύκλος οπού την έχει κλεισμένη. Τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες»( «Eλεύθεροι Πολιορκημένοι» – Διονύσιος Σολωμός (Στοχασμοί του ποιητή)

Όταν η πολιτική απάτη κυριαρχεί στην Ελλάδα: Τυλίχθηκαν σε 662 σελίδες με μέτρα και …αντίμετρα

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με τη σύζυγο του Περιστέρα Μπαζιάνα, κατά την άφιξή τους στο επίσημο δείπνο των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων, στο Πεκίνο, Κυριακή 14 Μαΐου 2017. ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ, Andrea Bonetti

Του Τάσου Παπαδόπουλου

Σε 662 σελίδες, τόσες είναι αυτές που περιλαμβάνουν τα νέα μέτρα, μεταξύ των οποίων και οι μειώσεις συντάξεων και αφορολόγητου, τυλίγουν τη νέα φτωχοποίηση, που περιμένει μισθωτούς και συνταξιούχους.
Βεβαίως οι βουλευτές που αμείβονται με πάνω από έξι χιλιάδες το μήνα, εκ των οποίων το 75% είναι αφορολόγητο, θα ψηφίσουν με τα δύο χέρια τα μέτρα, μια και έτσι εξασφαλίζουν για την προσεχή διετία, πέραν των πλουσιοπάροχων μισθών τους και αυτοκίνητο και έξοδα γραφείου και υπαλλήλους και αστυνομικούς για να τους προσέχουν και να κάνουν και τις δουλίτσες τους.
Τι κι αν οι πολίτες αγανακτούν, τι κι αν τους στολίζουν με κάθε λογής κοσμητικά επίθετα, τι κι αν με την απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά τους απαξιώνουν την λειτουργία του πολιτεύματος, όλα αυτά δεν τους αφορούν μια και το προσωπικό όφελος προέχει και βρίσκεται υπεράνω των πολιτών, που κατά τα άλλα υπηρετούν και χάριν των οποίων κατέχουν τα έδρανα τους στο κοινοβούλιο.

Το βιολί τους

Γράφει: Νίκος Μπογιόπουλος 

 

Υπάρχει κάτι χειρότερο από το ψέμα; Ναι. Να συνηθίσεις το ψέμα. Να αρχίσεις να θεωρείς, αποκαμωμένος και απογοητευμένος από την ανθεκτικότητα του ψεύδους – πάνω στο οποίο πορεύονται οι αρχιτέκτονες και οι υπαίτιοι της δυστυχίας των άλλων – ότι η συμβίωση με το ψέμα συνιστά μια «κανονικότητα». 

Ας έρθουμε, τώρα, στην τρέχουσα επικαιρότητα:

Ο πρωθυπουργός στη συνάντησή του με τον καρκινοπαθή συνταξιούχο στη Θεσσαλονίκη φρόντισε να τονίσει ότι οι άλλοι ήταν, οι προηγούμενοι από αυτόν, που έκοψαν τις συντάξεις και όχι η δική του κυβέρνηση. 

Το γεγονός ότι οι προηγούμενοι σφαγίασαν τις συντάξεις είναι δεδομένο. Τις κατακρεούργησαν. Αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Και οι μισές αλήθειες αποτελούν πάντα τον αρμό για να συγκολληθούν μεταξύ τους τα πελώρια ψεύδη. 

Τουτέστιν (και χωρίς να υπολογίζουμε τι έρχεται με το 4ο Μνημόνιο που το βαφτίσανε«τεχνική συμφωνία») από το 2015 που έχουν επιβληθεί 13 – τουλάχιστον – νέες ρυθμίσεις νέων περικοπών συντάξεων, με χαρακτηριστική την κατάργηση του ΕΚΑΣ που μόνο αυτή αφαιρεί από τους χαμηλοσυνταξιούχους 8,2 δισ. ευρώ (!), δεν κυβερνούν «οι άλλοι». Κυβερνά ο κ.Τσίπρας. Που, φυσικά, κάνει ό,τι και οι άλλοι… 

Το Μαξίμου και η φίμωση του Τύπου

Ο Σύριζα ήταν ανέκαθεν ο αγαπημένος των ΜΜΕ και ειδικά από τον Μάιο του 2012 και την εκλογική του άνοδο. Αυτά τα πέντε χρόνια, τα Μέσα του συμπεριφέρθηκαν με σκανδαλώδη εύνοια. Ποιος ξεχνά τα τέλη του 2014, πόσο τον αβαντάρισαν για να προκαλέσει εκλογές ή μετά στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, τις συνεντεύξεις Τσίπρα στον Χατζηνικολάου, όταν ο Τσίπρας δήλωνε ότι η Μέρκελ θα τον παρακαλάει να του δώσει λεφτά;

Οι σχέσεις κυβέρνησης-Τύπου δυσκόλεψαν μόνο κατά την περίοδο του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες. Τότε οι καναλάρχες έδειξαν για ένα μικρό διάστημα διαθέσεις να κοντράρουν την κυβέρνηση, γιατί ο Παππάς έβαζε το χέρι χοντρά στο πορτοφόλι τους. Για ένα διάστημα τεσσάρων, πέντε μηνών, στα κανάλια τους και τα ραδιόφωνά τους, οι δημοσιογράφοι τους έβγαιναν με αντιπολιτευτική διάθεση και είχαν και το ελεύθερο να φέρουν καλεσμένους που τάραζαν λίγο τα νερά. Φυσικά το Μαξίμου έκανε και τότε ό,τι μπορούσε να κόβει τέτοιες φωνές, αλλά οι ιδιοκτήτες δεν συμμορφώνονταν απόλυτα στις υποδείξεις του.

Μετά την απόφαση του ΣτΕ για τον νόμο Παππά, την ακύρωση του διαγωνισμού και την επιστροφή της πρώτης δόσης που είχαν καταβάλει για τις άδειες, η στάση των καναλαρχών άλλαξε και πάλι. Οι σχέσεις τους με το Μαξίμου έγιναν ξανά ιδανικές, το Μαξίμου δεν τους εκβιάζει πια ότι θα τους κλείσει τα κανάλια ή θα τους βάλει να πληρώσουν ακριβά για τις άδειες και αυτοί σταμάτησαν να αντιπαρατίθενται στην κυβέρνηση. Άλλωστε, αυτή η κυβέρνηση είναι πολύ θετική στους «μεγαλο-επενδυτές» και, με το γενικευμένο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τους ικανοποιεί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό όλους.