Ἀντλώντας ἀπό τή «Στέρνα» τοῦ Γιώργου Σεφέρη

«...ἡ ἔρημος εἶναι στήν καρδιά τοῦ ἀδελφοῦ σας.
Ὁ ἀγαθός ἄνθρωπος χτίζει ,ἄν χτίζει, τό καλό.
...Τή θέλησή σας κάντε τέλεια.
Ἐλάτε νά σᾶς δείξω τή δουλειά τοῦ ταπεινοῦ. Ἁκοῦστε.
...Τό νόημα χτίζουμε:
Μιά Ἐκκλησία γιά ὅλους
γιά τόν καθένα μιά δουλειά
καθένας ἐπί τό ἔργο του.

Ἔτσι λοιπόν οἱ πατεράδες σας
ἔγιναν συμπολίτες τῶν ἁγίων καί τοῦ σπιτικοῦ τοῦ
ΘΕΟΥ,
χτισμένου στά θεμέλεια
τῶν ἀποστόλων καί τῶν προφητῶν, μέ τόν Ἰησοῦ
Χριστό κύρια κολόνα.» (Τ. S. ELIOT)

Ὅλα ξεκινοῦν ἀπό τίς φτερούγες αὐτῶν πού ἀγαποῦν.
Μέ προτροπή τοῦ πολύτιμου φίλου Πάνου Τσεπενέκα ἔσκυψα στήν «Στέρνα».
Ὁ Ζήσιμος Λορεντζάτος τήν ἀναφέρει στό «Χαμένο Κέντρο» ὡς τό πνευματικότερο ποιήμα τοῦ Γιώργου Σεφέρη.

«Ἔχουμε μπεῖ γιά καλά στήν περίοδο τῆς μηχανοκίνητης βλακείας,
τῆς μηχανοκίνητης ψευτιᾶς καί τῆς μηχανοκίνητης αὐτοκαταστοφῆς». (ΣΕΦΕΡΗΣ:ΓΡΑΜΜΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΞΕΝΟ ΦΙΛΟ). Χρόνια πνευματική ἀναβροχιά. Ἐπικίνδυνη λοιμική ἀπό ἔλλειψη ὕδατος ζῶντος.
«Μά ἐδῶ στό χῶμα ρίζωσε μιά στέρνα» λέει ὁ ποιητής.
Τί ἐπιθυμεῖ νά ὑπομνηματίσει στίς ἀποστεγνωμένες διάνοιές μας ;
Τό «κρυφό νερό» τοῦ βαπτίσματος, τά «ἠχερά βήματα» τῆς καμπάνας,
τά σημάδια «τῆς μεγάλης μέρας» τῆς αἰωνιότητας,
τήν «ἤμερη ζεστασιά» ἀπό τή ζέση τῆς χάριτος,
τό «κρυφό κορμί» τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,
τόν «σκληρό ἀδερφό» τόν θάνατο,

«ΟΜΙΛΗΜΑΤΑ»: Η βυζαντινή εικονογραφία στην Πειραϊκή Εκκλησία

Μια συζήτηση για τη σημασία των βυζαντινών εικόνων, μέσα στα πλαίσια της εκπομπής «Ομιλήματα» του Γιώργου Μπάρλα (Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017) στον ραδιοφωνικό σταθμό “Πειραϊκή Εκκλησία”, με καλεσμένο τον διευθυντή του περιοδικού “Πειραϊκή Εκκλησία” π. Μιλτιάδη Ζέρβα και δύο μέλη της συντακτικής της επιτροπής.

Η μετάδοση έχει πλαισιωθεί, εδώ, με εικόνες από την μεγάλη έκθεση «Οι θησαυροί του Αγίου Όρους», που είχε λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη (κατά τη θέσμιση τής πόλης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης) το 1997.

Στην αρχή και στο τέλος της ηχογράφησης ενσωματώνονται δύο σύντομες δηλώσεις, αφ’ ενός του Χρήστου Γιανναρά και αφ’ ετέρου του π. Νικολάου Λουδοβίκου, οι οποίες αναφέρονται στο συγκεκριμένο περιοδικό.

Θ. Ζιάκας: Ο ψυχιατρικός κοινοτισμός

Θεόδωρος Ζιάκας

Οι αποτελεσματικοί ψυχοθεραπευτές είναι κατά κανόνα χαρισματικά άτομα. Σπάνιες περιπτώσεις. Όμως ακόμα πιο σπάνιες είναι οι περιπτώσεις, όπου το έργο του χαρισματικού θεραπευτή υπερβαίνει το άτομό του και γίνεται Μέθοδος, Σχολή, Θεσμός.

Ο Γιάννης Τσέγκος ανήκει στην κατηγορία των δεύτερων. Εκ Σοφάδων ορμώμενος, σπούδασε ιατρική στα πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Αθηνών, Νευρολογία και Ψυχιατρική στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, όπου και απέκτησε την διδακτική, κλινική και ερευνητική εμπειρία, που του επέτρεψε να κινηθεί σε όλο το πεδίο των σύγχρονων πρακτικών της ψυχοθεραπείας.

Διαγνώσας τα θεραπευτικά πλεονεκτήματα του συνδυασμού Ομαδικής Ανάλυσης και Θεραπευτικής Κοινότητας, εισήγαγε και ανέπτυξε τις πρακτικές αυτές εν Ελλάδι από το 1978 και κυρίως από το 1980 με την δημιουργία του Ανοιχτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου και των εν αυτώ θεραπευτικών, εκπαιδευτικών και ερευνητικών Ινστιτούτων. Το βιβλίο του, «Ο ψυχιατρικός κοινοτισμός. Στάσεις και Αποστάσεις στο Σύγχρονο Ψυχοθεραπευτικό Γίγνεσθαι», από τις Εκδόσεις Αρμός, είναι ένα απόσταγμα μακράς θεραπευτικής, ερευνητικής και εκπαιδευτικής δραστηριότητας. Δραστηριότητα που υπήρξε εν πολλοίς καινοτόμος και δημιούργησε «ελληνική σχολή» στην ψυχοθεραπεία.

Το βιβλίο είναι συγχρόνως μια γλαφυρή κατατοπιστική εξιστόρηση  των βασικών τάσεων και φάσεων στην εξέλιξη της ψυχοθεραπείας στον δυτικό κόσμο.

Η θεματολογία του

Το βιβλίο μιλά για τον «ψυχιατρικό κοινοτισμό», ως σύστημα ψυχοθεραπείας και ταξινομεί, προς διδακτική και συμβουλευτική χρήση, τις σχετικές βασικές γνώσεις. Ακολουθώντας την ιστορική οδό, παρουσιάζει το αντικείμενό του κατά την εξέλιξή του από τον 18^ο αιώνα ως σήμερα.

Κατ’ αρχάς εκτίθενται τα διάφορα θεραπευτικά μοντέλα. Ακολουθεί η γεννεαλόγησή τους, μαζί με τις αναπόφευκτες περιπλανήσεις και παραπλανήσεις, ένθεν και εντεύθεν του Ατλαντικού. Κυρίαρχες είναι οι δύο αγγλοσαξωνικές σχολές του ψυχιατρικού κοινοτισμού, οι επικεντρωμένες αντίστοιχα στο κολεκτιβιστικό-δεσποτικό και στο ατομοκεντρικό-δημοκρατικόπρότυπο. Περιγράφονται οι αντιφάσεις τους, τα πλεονεκτήματα και τα ελαττώματά τους, επισημαίνονται τα προβλήματα που θέτει η πόλωσή τους, και από την ανάλυσή τους προκύπτει, ως εφικτή διέξοδος, ένα τρίτο μοντέλο: ο  εμπρόσωπος κοινοτισμός. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με την συζήτηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εμπρόσωπη θεραπευτική κοινότητα, ως «Ενδιάμεσος Θεσμός», μεταξύ της Οικογένειας και των Μεγάλων Θεσμών.

Σκληρημένη αμετανοησία

από seisaxthiablog

 O παρανοϊκός ηγεμονισμός του κ. Σόιμπλε, ο εργασιακός μεσαίωνας ο χωρίς ωράρια δουλειάς, με αυθαίρετες απολύσεις και αμοιβές λιμοκτονίας, είναι το ευρωπαϊκό μας όραμα; Δυο αιώνες τώρα αναπαράγουμε τυφλά την ξιπασμένη αρνησιπατρία του Kοραή – γιατί πεισματική η εμμονή μας στην ξιπασιά; Nα προσηλωθούμε «αταλάντευτα» στην Eυρώπη, ενώ μας παγιδεύει προγραμματισμένα σε ρόλο δήμιου της βασανισμένης προσφυγιάς; Στην Eυρώπη που εκβιαστικά μας μεταβάλλει σε ανδράποδα των τραπεζών, δεσμώτες – δούλους της διεθνούς τοκογλυφίας;

Του Χρήστου Γιανναρά

Α​πό καιρό σε καιρό αναδύεται απρόσμενα στη δημοσιότητα κάποιο από τα παρωχημένα πρόσωπα, τα «πάλαι ποτέ διαλάμψαντα» στο πολιτικό προσκήνιο. Mε άρθρο σε εφημερίδα ή με συμμετοχή σε τηλεοπτική συζήτηση, εμφανίζεται για να μας συμβουλέψει σχετικά με το παρόν, να υποδείξει το δέον.

Mερικά από τα παρωχημένα αυτά πρόσωπα έχουν αφήσει αγαθή μνήμη προσπαθειών ή και επιτυχιών σε συγκεκριμένο υπούργημα. Kανένα όμως, μα απολύτως κανένα, δεν είχε διανοηθεί, όταν υπουργούσε, να παρέμβει κριτικά ή να τολμήσει πρωτοβουλία αντίστασης σε εγκληματικές παραλείψεις ή σε κοινωνικά κακουργήματα (οι όροι κυριολεκτούν) της κυβέρνησης στην οποία μετείχε με υπουργικές ευθύνες. Aντίστασης στον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας ή στο όργιο του πελατειακού κράτους ή στον γκανγκεστερικής λογικής συνδικαλισμό ή σε μύρια όσα ανάλογα.

Υπάρχει αυτή η Πρωταπριλιά, υπάρχουν και οι άλλες

Υπάρχει αυτή η Πρωταπριλιά, επέτειος έναρξης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο, υπάρχουν και οι άλλες. Ή, αλλιώς, με τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ:

«Για μια ακόμη φορά, η ταπεινή διεκδίκηση ενός λαού που παρέμεινε για χρόνια βουβή και αναχαιτίστηκε μόλις θέλησε να εκδηλωθεί, ξεσπά τώρα σε εξέγερση. Για μια ακόμη φορά, της εξέγερσης είχε προηγηθεί η τυφλή καταπίεση. Για μια ακόμη φορά, οι αρχές Κατοχής που διατράνωναν ότι κυριαρχική τους φροντίδα ήταν η τάξη, αναγκάζονται να εγκαταστήσουν τα δικαστήριά τους και να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη μια καταπίεση που δε θα φέρει άλλο αποτέλεσμα παρά τον πολλαπλασιασμό των εξεγέρσεων.

Η Αγγλία, ωστόσο, δεν αμφισβητεί ούτε τα δίκαια που διεκδικούν οι Κύπριοι ούτε το γεγονός οτι το 80% των κατοίκων της νήσου είναι Έλληνες ούτε ακόμη ότι ένα ελεύθερο δημοψήφισμα θα έδινε μια συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ένωσης. Το μοναδικό της επιχείρημα, που το υποστήριξε άλλωστε πριν λίγο καιρό κι ένας Γάλλος συγγραφέας, είναι στρατηγικής σημασίας: ή Κύπρος είναι το προωθημένο αεροπλανοφόρο της βρετανικής και δυτικής δύναμης.

Δεν είναι λοιπόν πιο συνετό να γίνει δεκτή η λογική πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, που προσφέρεται να εγγυηθεί τις βάσεις, από τη στιγμή που θα πραγματοποιηθεί η Ένωση; Ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και πιστές φιλίες, που αξίζουν περισσότερο από το χάλυβα και το τσιμέντο. Με την αξιοθαύμαστη αντίστασή της εναντίον των Γερμανών και Ιταλών επιδρομέων, αλλά και με την άρνησή της να υποταχθεί, η Ελλάδα αποκάλυψε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η φιλία της αξίζει πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι φιλίες μερικών άλλων.

Δε θα κρύψω, από πλευράς μου, τα αισθήματα τρυφερότητας και αγάπης που μου γεννά ο ελληνικός λαός, που, όπως ο ίδιος διαπίστωσα, είναι μαζί με τον ισπανικό απ’ τους λαούς εκείνους που θα χρειαστεί στο μέλλον η βάρβαρη Ευρώπη για να δημιουργήσει ξανά έναν πολιτισμό».

Αλμπέρ Καμύ, «Το ελληνόπουλο», εφημερίδα L’ Express, 06/12/1955

Η ανοησία των ελληνικών εμφυλίων

του Σπύρου Κουτρούλη

Από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου, των εμφυλίων της Επανάστασης του 1821 και τον τελευταίο εμφύλιο 1946-1949 δεν υπήρξε ωμότητα που να μην είχε διαπράξει η μια πλευρά εναντίον της άλλης. Οι εμφύλιοι της αρχαίας Ελλάδας κατέλυσαν πολιτικά και ηθικά το πρώτο πείραμα, ιστορικά, Δημοκρατίας και έστειλε πολλούς χαρισματικούς Έλληνες στην αγκαλιά των Περσών. Οι εμφύλιοι της Επανάστασης του 1821 παραλίγο να οδηγήσουν στην ήττα της αν δεν είχε μεσολαβήσει το Ναυαρίνο.

Ο τελευταίος εμφύλιος άφησε πίσω του ερείπια, αποδυνάμωσε την θέση της Ελλάδας, μας άφησε ως κληρονομιά ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που θα τερματιστεί μόνο το 1974 με την εθνική τραγωδία της Κύπρου, χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης ως πολιτικοί ή οικονομικοί μετανάστες. Δίπλα από κάθε νεκρό αντάρτη, υπήρχε ένας νεκρός φαντάρος ή χωροφύλακας που μπορεί όλοι να κατάγονταν από το ίδιο χωριό και να ήταν παιδιά που μοιράζονταν τις ίδιες εμπειρίες. Κάτω από τα ηρωικά εμβατήρια ή αντάρτικα υπήρχε η μιζέρια και η χαμένη ζωή τουλάχιστον δυο γενεών.

Εκτός από την Μακρόνησο, όποιος διαβάσει τα απομνημονεύματα του καπετάνιου του ΕΛΑΣ Περικλή θα διαπιστώσει ότι υπήρχε το στρατόπεδο Μπούλκες όπου ο ίδιος ο κομματικός μηχανισμός βασάνιζε τους παλαιούς αντάρτες και καπετάνιους του ΕΛΑΣ με τέτοια σκληρότητα που στο τέλος το ίδιο αναγκάστηκε να ξεφορτωθεί τον επικεφαλής, πνίγοντας τον στον Δούναβη.

Κάθε παράταξη είχε τους μάρτυρες της, τους ήρωες της , καθεμιά προσπαθεί να εξιδανικεύσει τον ρόλο της, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο πόνος που σκόρπισαν είναι ανείπωτος. Όποιος ήταν νικητής φρόντιζε να ταπεινώσει και να εξευτελίσει τον αντίπαλο όχι απλώς να τον σκοτώσει. Να κόψει κεφάλια, να τα περιφέρει από χωριό σε χωριό ή να συλλαμβάνει όμηρους και να τους βασανίζει με ειδεχθή τρόπο. Οι νικητές γύρισαν στα κατεστραμμένα χωριά τους και προσπαθούσαν να μαζεύσουν την ριμαγμένη τους ζωή. Και όμως αντί να πενθούμε ως κοινωνία πολλοί ακόμα σηκώνουν υπερήφανα κηρύγματα εμφύλιου μίσους.

Η υποκρισία του κοσμοπολιτισμού

…Τότε θα διαπιστώσει στο πετσί του τι σημαίνει πραγματικός εθνικισμός και θα δει τι σημαίνει να κάνεις τον «επαναστατημένο» με αίμα άλλων και να φοράς μπλουζάκι με στάμπα τον Τσε Γκεβάρα, χωρίς να ξέρεις τίποτα για τον αγώνα του.

 Αυτά τα δήθεν επαναστατημένα πνεύματα παίζουν το παιγνίδι των αντιδραστικών κύκλων από την πλευρά της δήθεν επαναστατικότητας, προπαγανδίζουν και συνηγορούν στην διάσπαση ενός λαού σε ξεχωριστές, μοναχικές υπάρξεις και συμβάλλουν στην ενδυνάμωση του φασισμού. Είναι φασισμός.Σήμερα έχει υπερισχύσει παγκόσμια το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και ο κοσμοπολιτισμός, που είναι η αντιδραστικότερη συνθήκη που έχει να επιδείξει ο καπιταλισμός. Σήμερα, στην νεοαποικία Ελλάδα, η πολιτική για την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας είναι το ύψιστο δημοκρατικό αίτημα, γύρω από το οποίο οφείλουν να συσπειρωθούν οι πληττόμενοι, ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές ιδιαιτερότητές τους.

Του Προκόπη Μπίχτα

Β. Καραποστόλης: Συνοπτική ιστορία της μοναξιάς

Βασίλης Καραποστόλης

 

Η μοναξιά είναι πιο πολύ κατάσταση, παρά ένα ορισμένο αίσθημα. Είναι κανείς μόνος, δεν «νιώθει» μόνος. Αν πρέπει δε να μιλήσει γι’ αυτό, δεν θα έχει πολλά να πει εκτός απ’ αυτά που δηλώνουν οι κινήσεις και το ύφος ενός ανθρώπου που κόβει βόλτες μέσα σε τέσσερις τοίχους, που κάθεται κάποιο βράδυ σ’ ένα άδειο παγκάκι ή που πνίγεται σ’ ένα πάρτυ γεμάτο γέλια και μουσική.

 

Ο αιώνας μας κληρονόμησε αυτή την κατάσταση σε μορφή πολυτελούς αδιαθεσίας, σύντομα όμως αναγκάστηκε να την αντιμετωπίσει όπως ένα λοιμό. Μέσα σε λίγες δεκαετίες είχαν δράσει οι δυνάμεις που θα έριχναν τα πλήθη στους δρόμους  κλείνοντας ταυτόχρονα το άτομο στον εαυτό του, εκεί δηλαδή που δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να εγκατασταθεί. Το άτομο του εικοστού αιώνα βρέθηκε ανάμεσα στους πολλούς και στον Ένα, αυτόν που μάταια εκθείαζαν οι φιλόσοφοι και οι καλλιτέχνες, αλλά που ο άνθρωπος του καιρού τους δεν μπορούσε να τον φθάσει, γιατί απλούστατα προοριζόταν για την παραγωγή, όχι για τη δημιουργία. Για τον λόγο αυτό οι φιλόσοφοι και οι καλλιτέχνες τον περιφρόνησαν, ενώ εκείνος τους αγνόησε με τη σειρά του.

Ρ. Μακέημπ: Αγάπησα μια άλλη Ελλάδα, που χάνεται

Ρόμπερτ Μακέημπ

Η ζωή παίρνει μερικές αποφάσεις ερήμην μας. Και στην περίπτωση του τότε εικοσαετούς Αμερικανού Ρόμπερτ Μακέημπ, που ήρθε στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του ’50 με μια Rolleiflex κρεμασμένη στον λαιμό, το ταξίδι δεν κράτησε δέκα ημέρες, όπως είχε προγραμματίσει. Ούτε διήρκεσε ολόκληρο εκείνο το καλοκαίρι, τελικά. Εξήντα συναπτά χρόνια μοιράζει τον χρόνο του ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και τη χώρα που αγάπησε με πάθος.

Καθισμένος απέναντί μου σε ένα καφέ στην Πλάκα, σκέφτομαι πως είναι λάθος να τον αποκαλούν φιλέλληνα. Η αλήθεια είναι ότι η ψυχική του σύνδεση με τον τόπο μας είναι τόσο ριζωμένη, που είναι απλώς ένας «Ελληνας» που γεννήθηκε αλλού. Βέβαια, όπως συμβαίνει στους παράφορους έρωτες, ο Ρόμπερτ Μακέημπ αναγκάστηκε να πληρώσει τίμημα βαρύ. Πρωτογνώρισε και φωτογράφησε τα νησιά και την ενδοχώρα μας, πολύ πριν από την έλευση του μαζικού τουρισμού. Εστρεψε τον φακό του στους απλούς ανθρώπους του καθημερινού μόχθου που ζούσαν ακόμα στην παρθένα φύση. Κοινότητες και χωριά που διατηρούσαν την πατρογονική γνώση της παραδοσιακής γεωργίας, της αλιείας, των δεσμών οικογένειας και ενός εσωτερικού σεβασμού προς τον ξένο, που ήταν χιλιάδες χρόνια παλιός, ίδιος με αυτόν που εμφύτευσε στην ελληνική ψυχή ο Ξένιος Δίας.

Γιώργος Κασιμάτης : Θέλουν αναθεώρηση για νομιμοποίηση εκτροπών

Την  άποψη ότι η αναθεώρηση του Συντάγματος σε μία χώρα που η εθνικής της κυριαρχία έχει  κουρελιαστεί από τις επιβολές των δανειστών, είναι άνευ νοήματος , διατύπωσε ο Συνταγματολόγος Γιώργος Κασιμάτης , μιλώντας στον 9.84.

 Ειδικότερα δε, όπως είπε η προτεινόμενη σε διάλογο αναθεώρηση με το σχέδιο Κατρούγκαλου, ουσιαστικά είναι σε συνέχεια των απαιτήσεων των δανειστών να κανονικοποιήσουν  , ότι αντισυνταγματικό έχουν επιβάλει , από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας μέχρι την υφαρπαγή της κυριαρχίας μας, στο όνομα του δανεισμού. 

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: Συνοπτική ιστορική αναδρομή

Μ. Μπαζάκα

 

Αρχές του 20ου αιώνα, οι αδελφοί Μανάκια από την Αβδέλλα Γρεβενών, αντιλαμβάνονται πρώτοι στα Βαλκάνια, ότι αυτή η καινούργια εφεύρεση που αργότερα θα βαπτισθεί 7η Τέχνη δίνει την δυνατότητα για πειραματισμό αλλά και εμπορική εκμετάλλευση.

Αγοράζουν την πρώτη τους μηχανή και γυρνώντας στα Βαλκάνια, καταγράφουν γάμους, πανηγύρια αλλά και πολιτικά γεγονότα, κερδίζοντας σημαντικά ποσά από το έργο τους. Έτσι περίπου ξεκινάει το μαγευτικό ταξίδι στο σελιλοιντ σε όλο τον κόσμο. Πλανόδιοι κινηματογραφιστές που διαδίδουν την τέχνη τους και καταφέρνουν να αναδείξουν το σινεμά ως δημοφιλές λαϊκό θέαμα κατά αρχήν.

Το 1914 ο πρώτος Έλληνας παραγωγός (Κ. Μπαχατόρης) πειραματίζεται και φέρνει στο φως την πρώτη ελληνική μεγάλου μήκους ταινία, το βουκολικό ειδύλλιο «Γκόλφω».

Η φήμη του αμερικανικού σινεμά—που έχει ήδη εγκαταστήσει το πρώτο του επιτελείο παραγωγής –- δεν αφήνει ασυγκίνητη την Ελλάδα. Σιγά –σιγά χτίζεται ένας εγχώριος κινηματογράφος που συνδυάζει τις ξένες συνταγές με τις ελληνικές ιδιαιτερότητες (το βουκολικό δράμα αποτελεί άριστη μεταφορά του ξενόφερτου μελοδράματος ενώ το κωμειδύλλιο μετεγραφή της αμερικάνικης κωμωδίας).

Η φουστανέλα δανείζει την σημειολογία της σε μια σειρά ταινιών. Τολμηροί δημιουργοί όπως ο Ορέστης Λάσκος πατούν στο αρχαίο δράμα  και φτάνουμε αισίως στο πρώτο γυμνό το «Δάφνις και Χλόη». Από αυτήν την περίοδο αξίζει να αναφέρει κανείς και τα περίφημα Επίκαιρα (ζουρνάλ) που κρατάνε το ενδιαφέρον για πολλές δεκαετίες.

Μετά τον Σώρρα, ποιoς;

Mετά την καταδίκη του Σώρρα, αφού επιτέλους ο δικαστικός μηχανισμός αποφάσισε να κινηθεί, αποκαλύφθηκε πως, η μηχανή που είχε στήσει ο ημιπαράφρων απατεώνας, δεν παρέσυρε μόνον αφελείς, αλλά και πολλούς κουτοπόνηρους. Έτσι, έχουν καταγραφεί τουλάχιστον δώδεκα χιλιάδες Έλληνες πολίτες που, για τις οφειλές τους στην εφορία ή στα ασφαλιστικά ταμεία, κατέθεσαν το περιβόητο εξώδικο Σώρρα και καλούσαν το κράτος και τα ταμεία να εισπράξουν τις οφειλές τους από τα ομόλογα της Τράπεζας της Ανατολής!

Ανάμεσά τους και αρκετές δεκάδες μεγαλο-οφειλετών, οι οποίοι, βεβαίως, δεν πίστεψαν ποτέ πως ο Σώρρας διαθέτει αυτά τα περιβόητα ομόλογα, αλλά θεώρησαν πως έτσι θα καθυστερήσουν και θα περιπλέξουν επί χρόνια το ζήτημα των οφειλών τους, αφού αυτές θα συνδέονταν με κάποιο «λαϊκό κίνημα»! Άλλοι, εξάλλου, θεώρησαν πως η «Ελλήνων Συνέλευσις» του Σώρρα, με τα εκατόν ογδόντα γραφεία της σ’ όλη τη χώρα, αποτελούσε ένα πιθανό πολιτικό όχημα για την ανάδειξή τους ακόμα και στο κοινοβούλιο – ο Λεβέντης γιατί το πέτυχε;

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τον Σώρρα;

«Το ζήτημα της Πολυπλοκότητας – Η μείζων πρόκληση του 21ου αιώνα»

Ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Βρυξελλών (ULB) κ. Λάμπρος Κουλουμπαρίτσης μίλησε τον Ιανουάριο του 2017 με θέμα: 

«Το ζήτημα της Πολυπλοκότητας – Η μείζων πρόκληση του 21ου αιώνα»

«Ο κ. Κουλουμπαρίτσης επισήμανε τα ότι τα  συστήματα των ανθρώπινων σχέσεων  είναι πολύπλοκα αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Αντιθέτως μέσα από αυτήν την πολυπλοκότητα που εμείς εδώ στην Ελλάδα έχουμε δώσει μόνο αρνητική σημασία, μπορούν να αναπτυχθούν διάφορες, ενδιαφέρουσες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αλλά και νέες ιδέες »

 

Συνδιοργάνωση του Κεφαλονίτικου Συνδεσμου Ρισιάνων "Η ΑΣΤΕΡΙΣ" σε συνεργασία με το δήμο Αθηναίων.

«Τα ίδια θα έλεγαν και τότε οι έξυπνοι μας.»

Άριστος Μιχαηλίδης

Είναι που έχουν το θράσος της άγνοιας και της αμετροέπειας τόσοι πολλοί σήμερα να κρίνουν την ΕΟΚΑ. Και να καταθέτουν δήθεν ακαδημαϊκά ερωτήματα για να μολύνουν την αγνότητα και την ουσία του. Μήπως ήταν ιστορικό λάθος ο αγώνας; Μήπως, οι αγωνιστές θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες; Είναι, μάλλον, που ούτε αυτόν τον αγώνα, τόσο μακρινό από τα σημερινά μας κατορθώματα, δεν είμαστε άξιοι να σεβαστούμε και να τον αφήσουμε, τουλάχιστον, στην ιστορική του σημασία. Όπως δεν σεβόμαστε τίποτε σήμερα, ούτε τον εαυτό μας, και τον ξεφτιλίζουμε. Πάντως, κάθε φορά που η επέτειος επιβάλλει έστω και την ελάχιστη υπόμνηση, ντρεπόμαστε για το δηλητήριο. Αυτό των στρατευμένων ιστοριογράφων, των αφελών, που παριστάνουν τους μορφωμένους επί πτυχίω, που ξεσκόλισαν από τα σεμινάρια των πρεσβειών για να μην ντρέπονται όταν υποβάλλουν στο λαό, από τις μαλακές πολυθρόνες των οφικίων τους, τη διαστρέβλωση και τη διαβολή. Για έναν αγώνα που όμοιός του δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Όπου, πάνω-κάτω, 200 μόλις αντάρτες έκαναν έναν ολόκληρο λαό επαναστάτη. Να συμμετέχει όλος ο λαός σε μια μάχη που ήξερε ότι ήταν άνιση, αλλά ήταν αδιανόητο να πιστέψει ότι ήταν χαμένη.

Αρνητική επικαιρότητα για την Ειδική Αγωγή.

                                       του Γιώργου Ηλ. Τσιτσιμπή

Εδώ και αρκετούς μήνες δεχόμαστε το αφήγημα της ανάδειξης της ευαισθησίας, της ιδιαίτερης προσοχής και της προτεραιότητας του χώρου της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης (ΕΑΕ), σύμφωνα με τις εξαγγελίες των υπευθύνων.

Ενώ το υπουργείο επαίρεται για την «ευαισθησία» του, ταυτόχρονα διολισθαίνει συνεχώς σε μια πτωτική πορεία. Ο Ν. 4415/2016 αρ. 48, ανοίγει διάπλατα την πόρτα της ειδικής αγωγής σε εκπαιδευτικούς χωρίς κανένα προσόν. Όλοι τα κάνουν όλα. Είχε προηγηθεί η παρέμβαση για τα Τ.Ε. που στο πνεύμα της συμπερίληψης (τι ωραία ονοματοδοσία!) θέλησε να τα κάνει πιο «ευέλικτα», κάτι όμως που ήταν ήδη μέσα στην φιλοσοφία τους. Πριν λίγο καιρό, ήρθε ο Ν. 4452/2017 που προβλέπει πως για να μοιραστεί ένα τμήμα που περιλαμβάνει μαθητές με διάγνωση από το ΚΕΔΔΥ, θα πρέπει να έχει αποκλειστικά τον ανώτερο αριθμό που προβλέπεται (δηλαδή 25) και συγχρόνως 2 τουλάχιστον μαθητές με αναπηρία ή 5 τουλάχιστον μαθητές με ειδικές μαθησιακές δυσκολίες και να μην λειτουργεί και Τ.Ε. στο σχολείο αυτό. Αυτά περιελάμβανε η έως τώρα «ευαισθησία» του υπουργείου. Η έκ-πτωση όμως συνεχίζεται. Δεν μιλάμε για τους βεβαιωμένους και ομολογημένους πλέον μηδενικούς διορισμούς αλλά και για σχεδιαζόμενη παρέμβαση στον τρόπο πρόσληψης των αναπληρωτών. Τέρμα η προτεραιότητα όσων έχουν βασικές σπουδές στην Ειδική Αγωγή. Έτσι θεωρούν οι υπεύθυνοι ότι βελτιώνουν τα πράγματα…

Η αρνητική επικαιρότητα συμπληρώνεται με την παρωδία των νέων σεμιναρίων. Είναι η «επιμόρφωση των μόνιμων και αναπληρωτών εκπαιδευτικών χωρίς κατάρτιση ή εξειδίκευση στην ΕΑΕ» που ανακοινώθηκε από το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής και υλοποιείται από τα ΚΕΔΔΥ, λίγο πριν το Πάσχα, για την χρονιά που τελειώνει σε ένα μήνα!!! Αχ, τι κάνει αυτό το ΕΣΠΑ σε καιρούς μνημονίου…

Τουρκία και Συρία φοβούνται για το Μεγάλο Κουρδιστάν – Οι Κούρδοι καθησυχάζουν

του Σάββα Καλεντερίδη από το infognomonpolitics.blogspot.gr

Οι ΗΠΑ και οι Κούρδοι του YPG έχουν συμφωνήσει και προετοιμάζουν την ίδρυση ενός κουρδικού κράτους κράτους στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας, το οποίο θα είναι μέρος και συνέχεια του υφιστάμενου κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ και μέρος του υπό δημιουργία Μεγάλου Κουρδιστάν, σύμφωνα με την ιστοσελίδα Inside Syria Media.

Μάλιστα οι διαδικασίες για την ίδρυση του κράτους θα αρχίσουν αμέσως μετά την απελευθέρωση της Ράκας και της περιοχής Τάμπκα.

Το δημοσίευμα που αναπαράγεται από τουρκικά ΜΜΕ, αναφέρει ότι οι ΗΠΑ έχουν χαράξει τα σύνορα του Μεγάλου Κουρδιστάν, σε εδάφη του Ιράκ και της Συρίας, και ότι έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Κούρδοι του YPG είναι η μοναδική δύναμη που είναι σε θέση να κατανικήσει το Ισλαμικού Κράτους.

(Φωτ.: tradoc.smugmug.com)

Σε έκθεση την οποία επικαλείται το δημοσίευμα και την οποία έχουν συντάξει αξιωματικοί στρατηγιστές του στρατού των ΗΠΑ που υπηρετούν στη Διοίκησης Εκπαίδευσης και Δόγματος (TRADOC) και συγκεκριμένα σε χάρτη όπου αναγράφονται τα επιχειρησιακά στοιχεία για την περιοχή του Σενκάλ, οι ένοπλες οργανώσεις YPG της Ροζάβα και YBS της περιοχής Σενκάλ, αποτελούν οργανικά στοιχεία του ΡΚΚ.
Πάντως, οι Κούρδοι του PYD και του YPG, απαντώντας στο εν λόγω δημοσίευμα δήλωσαν ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η αναφορά σε ίδρυση κουρδικού κράτους στα εδάφη της Συρίας, τονίζοντας ότι ήδη έχουν ανακηρύξει την Ομοσπονδιακή Δομή της Βόρειας Συρίας και ότι πουθενά δεν αναφέρεται η λέξη «Κουρδιστάν».
Υπογραμμίζεται ότι η Τουρκία φοβάται –και δικαίως– ότι εάν ιδρυθεί ένα ακόμα κουρδικό κράτος στην συριακή επικράτεια, μετά από αυτό που ήδη υφίσταται στο βόρειο Ιράκ, αυτό θα δημιουργήσει ασφυκτικές πιέσεις για τη δημιουργία του τρίτου και μεγαλύτερου κουρδικού κράτους στην τουρκική επικράτεια, όπου κατοικούν 15-20 εκατομμύρια Κούρδοι.

Τελευταία βήματα πριν από την απελευθέρωση της Ράκας

Εισοδήματα και δημόσιο χρέος

Tο χρέος της Ελλάδας έχει διπλασιαστεί συγκριτικά με το 2010 τόσο σε σχέση με τα εισοδήματα των Ελλήνων, όσο και με τα περιουσιακά τους στοιχεία – οπότε είναι αδιανόητο να τάσσεται κανείς υπέρ της πολιτικής των μνημονίων, όταν έχει προηγηθεί αυτή η βιβλική καταστροφή.        

Ανάλυση

Απλουστευμένα, το πραγματικό εισόδημα προσδιορίζεται από το ποσοστό του ονομαστικού εισοδήματος, το οποίο διατίθεται είτε για την κάλυψη των καταναλωτικών αναγκών, είτε για «ίδιες» επενδύσεις ή/και για αποταμίευση. Εάν λοιπόν το ποσοστό του ονομαστικού εισοδήματος, το οποίο διατίθεται για την κάλυψη των βασικών καταναλωτικών αναγκών μειώνεται, με την παράλληλη αύξηση αυτού που οδηγείται στην επί πλέον κατανάλωση, στις επενδύσεις και στις αποταμιεύσεις, τότε το πραγματικό εισόδημα καλυτερεύει.

Αντίθετα, η μείωση του πραγματικού εισοδήματος, σαν αποτέλεσμα κυρίως της αύξησης των τιμών ή των φόρων σημαίνει ότι, ένα μεγαλύτερο ποσοστό του ονομαστικού εισοδήματος διατίθεται για την αγορά βασικών καταναλωτικών αγαθών – οπότε, λιγότερα χρήματα κατευθύνονται στα μη βασικά καταναλωτικά αγαθά, στις αποταμιεύσεις και στις ίδιες επενδύσεις.

Για παράδειγμα, εάν από τα 1.000 € του μισθού μας διαθέτουμε σήμερα τα 200 € για την αγορά των βασικών αγαθών (καλάθι της νοικοκυράς), παραμένουν 800 € για τις υπόλοιπες ανάγκες ή τοποθετήσεις μας. Εάν όμως λίγους μήνες αργότερα υποχρεωθούμε να διαθέσουμε 300 €, με το μισθό μας σταθερό στα 1.000 €, το πραγματικό μας εισόδημα μειώνεται αυτόματα, κατά το ποσόν της αύξησης της δαπάνης (100 € ή 10%). Παραδόξως όμως, οι εργαζόμενοι αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τη μείωση του πραγματικού εισοδήματος τους, η οποία επιτυγχάνεται με τη βοήθεια της αύξησης των τιμών – του πληθωρισμού δηλαδή.

Οι επενδύσεις τώρα, αυτές δηλαδή που διενεργούνται από τους εκάστοτε επιχειρηματίες, στηρίζονται κυρίως στις αποταμιεύσεις – οι οποίες, μέσω των τραπεζών, οδηγούνται στις επιχειρήσεις (στην πραγματική οικονομία ή στις χρηματιστηριακές αγορές). Το εισόδημα λοιπόν, η κατανάλωση, οι αποταμιεύσεις και οι επενδύσεις συνιστούν ένα αλληλοεξαρτώμενο σύνολο – το οποίο, σε τελική ανάλυση, δημιουργεί συνθήκες ύφεσης (φτώχειας) ή ανάπτυξης (πλούτου) σε μία οικονομία.

Στην περίπτωση βέβαια που ο περιορισμός του πραγματικού εισοδήματος οφείλεται, αφενός μεν στη μείωση του ονομαστικού μισθού (κάτι που ποτέ μέχρι σήμερα δεν έγινε αποδεκτό από τους εργαζομένους), αφετέρου δε στην αύξηση των τιμών, όπως συμβαίνει «πιλοτικά» κυρίως στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να μειώνονται «γεωμετρικά» τόσο η κατανάλωση, όσο οι αποταμιεύσεις και οι επενδύσεις, η κατάσταση γίνεται εκρηκτική.

Εάν δε προσθέσει κανείς εκείνο το επί πλέον μέρος του εισοδήματος που κατευθύνεται στην αποπληρωμή υφισταμένων ιδιωτικών χρεών, «πυροδοτείται» αναμφίβολα μία αλυσιδωτή αντίδραση, με αποτελέσματα που είναι αδύνατον να προβλεφθούν (στασιμοπληθωρισμός, ανεργία, χρεοκοπίες τραπεζών, κοινωνικές αναταραχές κλπ).

Μια απάντηση στον κ. Μπουτάρη για τα όσα είπε την 25η Μαρτίου

Μια οφειλόμενη απάντηση στον Δήμαρχο για τη στάση του στις 25/03/2017

Από την σελίδα της δημοτικής κίνησης Μένουμε Θεσσαλονίκη

Αναδημοσιεύουμε το σχετικό κεφάλαιο για τα πογκρόμ που εξαπέλυσε η οθωμανική κατοχική διοίκηση εναντίον των Ελλήνων το 1821 στην Θεσσαλονίκη από το βιβλίο του Γ. Ταχόπουλου, ως ελάχιστη οφειλόμενη απάντηση σε όλα αυτά τα απαράδεκτα που είπε και έκανε ο –δυστυχώς– δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, στο πλαίσιο των εορτασμών της πόλης για την 25η Μαρτίου.

Είναι λογικό, ένας τοπικός άρχοντας που έχει συνδέσει την δημαρχία του με το γενικό ξεπούλημα της πόλης στα γρόσια και τα φλουριά των μεγάλων γεωπολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, να νοιώθει έντονη δυσαρέσκεια μπροστά στην θύμηση όλων εκείνων που αντέταξαν ξίφος στο ξίφος του κατακτητή για την Ελευθερία μας.

Ούτως ή άλλως, όσα αντιπροσωπεύει η Επανάσταση του 1821 αποτελούν ηθικά, αξιακά, συμβολικά μια μεγάλη απειλή για την ακραία κυνική, εθελόδουλη πολιτική του.

Υ.Γ. Δεν ακούσαμε τον Γιάννη Μπουτάρη να έχει την ίδια παιγνιώδη, αποδομητική διάθεση όταν υποδέχτηκε τους Τούρκους ομολόγους του, από το Δημαρχείο της Σμύρνης, πέρυσι την άνοιξη. Εκεί, μόνον καλά λόγια βρήκε να πει για τον μέγα σφαγέα των λαών της Μικρασίας, Κεμάλ Ατατούρκ. Ας είναι· αυτά καταγράφονται στην ιστορία, το ποιους τίμησε ένας δήμαρχος και ποιους υποτίμησε. Να είναι σίγουρος ότι αυτά θα θυμούνται οι Θεσσαλονικείς του μέλλοντος, και όχι τα παχιά λόγια και τα εξώφυλλα στα φανταζίστικα περιοδικά που τον κολακεύουν.

Μένουμε Θεσσαλονίκη

1821*

Λίγο πριν αρχίσει την περιγραφή των σφαγών στην πόλη στα 1821 ο Μ. Μαζάουερ αναφέρει[1] την επανάσταση «πατριωτικών στοιχείων» στη Μακεδονία, χωρίς να εξηγήσει για ποιο λόγο κάποιοι που ζούσαν υπό τόσο ανεκτικό καθεστώς σκέφτηκαν την επανάσταση. Την αποδίδει στις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης λόγω της ανάπτυξης του ελληνικού εμπορίου γιατί κατά τα άλλα δεν υπήρχε (τόσο μεγάλη) καταπίεση. Ενάντια σε ένα τέτοιο υπερβολικό τονισμό του εμπορικού στοιχείου μπορούν να ειπωθούν τα εξής: Οι «μη έμποροι» Σέρβοι είχαν επαναστατήσει νωρίτερα από τους «έμπορους Έλληνες», στα 1804. Κάτι τέτοιο αντικρούει την άποψη ότι οι έμποροι συναντούσαν δυσκολίες ενώ οι αγροτικοί (κατά Ένγκελς Νοτιοσλαβικοί) πληθυσμοί δεν είχαν προβλήματα.

Η ΔΕΗ έχει πουληθεί. Όλα τα άλλα είναι για χαχόλους

Του Γιώργου Παπαδόπουλου – Τετράδη από το liberal.gr 

Η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με το τρίτο μνημόνιο δυο σαφή πράγματα: Την πώληση μονάδων της ΔΕΗ και την εγκατάλειψη του δημόσιου μονοπωλίου της. Την ιδιωτικοποίηση φορέων της. Αυτά, είναι υπογεγραμμένα και σέρνονται μέχρι το παρά πέντε, που είναι σήμερα. Όμως, σήμερα πρώτη φορά τόσο σαφώς ο πρωθυπουργός, ο υπουργός Ενέργειας κ. Σταθάκης και ο αρμόδιος υφυπουργός Οικονομικών κ. Πιτσιόρλας αποδέχτηκαν το υπογεγραμμένο.

Ο πρωθυπουργός, με ανακοίνωση του Μαξίμου και με αφορμή άρθρο του υπουργού Εσωτερικών κ. Σκουρλέτη όπου αντιδρούσε σφόδρα στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, απάντησε σε αυστηρό ύφος ότι ο ίδιος δεν προωθεί τίποτε που να είναι αντίθετο με όσα στηρίζουν οι βουλευτές του κόμματος και για πρώτη φορά τόσο εμφατικά τόνισε ότι κανείς στην κυβέρνηση δεν είναι πιο αριστερός από εκείνον!

Ο υπουργός Ενέργειας κ. Σταθάκης ήταν πιο κατηγορηματικός. Δήλωσε ότι «η κυβέρνηση προχωρά στην απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και αερίου σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της. Οι μεταρρυθμίσεις είναι καταδικασμένες να πετύχουν».

Προχωρώντας ακόμα περισσότερο στην επιβεβαίωση της αποδοχής των όρων του παιχνιδιού με όρους των δανειστών είπε ότι «η υιοθέτηση της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ είναι στο τελικό στάδιο». Και επικρότησε την εφαρμογή κανόνων ανταγωνιστικότερης αγοράς σε όλους τους τομείς ενέργειας. Επιπλέον, παραδέχτηκε ότι γίνεται συζήτηση για να πουληθούν οι λιγνιτικές μονάδες της ΔΕΗ.

Το απόγευμα είχε ραντεβού με πέντε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Μακεδονίας για να τους προετοιμάσει στο πώς θα αντιμετωπιστούν οι ψηφοφόροι και συνδικαλιστές της περιοχής..

Επιβεβαιώνοντας τα τετελεσμένα για τη ΔΕΗ ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Πιτσιόρλας, παλιά καραβάνα του ΠΑΣΟΚ και εντεταλμένος από τον πρωθυπουργό να ασκεί την πολιτική εκείνου και όχι των άλλων Συριζαίων, εξύμνησε ένα μοντέλο ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ στα πρότυπα του ΟΛΠ με την COSCO, επισημαίνοντας ότι έτσι άλλαξε όλος ο χάρτης που μας αντιμετωπίζουν οι ξένοι, αλλά και έφερε τεράστια ανάπτυξη.

Σχέση και εξέγερση

Μήπως πραγματικά επαναστατική προοπτική είναι η υποκειμενοποίηση, η υπαρξιακή μας αποκατάσταση, σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο;

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Σύμφωνα με την Αμερικανίδα φιλόσοφο, Martha Nussbaum, η «εργαλειοποίηση» είναι η διαδικασία με την οποία μια αφηρημένη έννοια, όπως ο άνθρωπος ή ο λαός, αντιμετωπίζεται σαν να είναι ένα συγκεκριμένο πράγμα ή φυσικό αντικείμενο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η προσωπικότητα ή η ικανότητά του να αισθάνεται, να αντιλαμβάνεται και να έχει υποκειμενικές εμπειρίες. Χάριν, δηλαδή, μιας εργαλειακής αναγκαιότητας, ο άνθρωπος ή ένας ολόκληρος λαός, αντικειμενοποιείται, γίνεται αντι-κείμενο έτοιμο προς πάσαν χρήσιν και κάθε μαλακίαν.

Ίσως οι γυναίκες να μπορούν να καταλάβουν καλύτερα απ’ όλους την έννοια αυτή της αντικειμενοποίησης, καθώς, από πολύ νωρίς, αντιμετωπίζονται συχνά ως αντικείμενα σεξουαλικής απόλαυσης ή και κυριάρχησης προς κατανάλωση των ανδρών, αφήνοντας στην άκρη τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις ιδέες, τις ανάγκες, τα ταλέντα και τα όνειρά τους. Οι γυναίκες είναι το πιο συχνά αντικείμενα στατικά, παθητικά και κυρίως πάντα διαθέσιμα προς χρήση. Προφανώς, άλλο τόσο και τα παιδιά.

Πρόκειται, με άλλα λόγια, για έναν υπαρξιακό ακρωτηριασμό, που οδηγεί σε μια μονοδιάστατη εκδοχή της ύπαρξης. Η γυναίκα «γίνεται» αντικείμενο σεξουαλικής χρήσης, ο άνθρωπος γίνεται μισθωτός – αντικείμενο χρήσης του κεφαλαίου, ο πολίτης γίνεται υπήκοος – αντικείμενο χρήσης των κυρίαρχων τάξεων, το παιδί γίνεται προέκταση – αντικείμενο χρήσης του γονιού, ο σύντροφος γίνεται μάζα – αντικείμενο χρήσης της κομματικής γραφειοκρατίας, ο πρόσφυγας γίνεται αντικείμενο χρήσης μιας ακόρεστης ναρκισσιστικής «αλληλεγγύης», το κόμμα γίνεται αντικείμενο χρήσης της εργατικής τάξης, το έθνος γίνεται αντικείμενο χρήσης των εθνικιστικών ελίτ, το ατομικό δικαίωμα γίνεται αντικείμενο χρήσης της συλλογικής απανθρωπίας, ο χρήστης ουσιών γίνεται αντικείμενο χρήσης των καπιταλιστικών μηχανισμών ανακούφισης, όπως και η διαδικτυακή ψηφιακή εκδοχή μας, το άβατάρ μας, γίνεται αντικείμενο χρήσης από το συνολικό τεχνοσύστημα που κυριαρχεί.