Η παγκόσμια δικτατορία του κεφαλαίου

.

Ο καπιταλισμός, κρατικός όπως στην περίπτωση της Κίνας ή ιδιωτικός όπως στις Η.Π.Α., καταργώντας τη δημοκρατία και την πολιτική, έχει δώσει τα ηνία του πλανήτη στους πολυεθνικούς κολοσσούς – με αποτέλεσμα να έχει ξεκινήσει μία νέα εποχή στην ιστορία, όπου μεταξύ άλλων οι πόλεμοι θα είναι πλέον οικονομικοί.   

.

«Η παγκόσμια οικονομία ήταν ανέκαθεν διαπλεγμένη, συνυφασμένη, αλληλένδετη. Η εθνική οικονομία είναι η επιστήμη που αναρωτιέται, που αναζητάει την απάντηση δηλαδή στο γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχουν χρήματα. Μετά το Μαρξ η ερώτηση αυτή έχει απαντηθεί, ο γρίφος έχει λυθεί άπαξ και δια παντός: έκτοτε οι άνθρωποι συνεχίζουν να μην έχουν χρήματα, αλλά τουλάχιστον γνωρίζουν την αιτία» (K. Tucholsky, Hamburg).

.

Ανάλυση

Η σύνδεση της παγκόσμιας οικονομίας μεταξύ της, η παγκοσμιοποίηση κατά κάποιον τρόπο, υπήρχε από πολλούς αιώνες – πολύ πριν από την επικράτηση του καπιταλισμού. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως μεσολάβησε μία αποφασιστική «ποιοτική αλλαγή».

Ειδικότερα, έως τότε η παραγωγή και το εμπόριο εξελισσόταν γύρω από τις μεγάλες δυνάμεις, από τα ισχυρά κράτη. Υπήρχε δηλαδή μία στενή σχέση μεταξύ του εθνικού πολιτικού συστήματος και της κυριαρχίας της συγκεκριμένης εθνικής οικονομίας – η οποία τότε λειτουργούσε ως μία αυτοκρατορία (πηγή: C. Schuchler).

Μετά το 10ο αιώνα υπήρχαν περίπου δεκαπέντε τέτοιες αυτοκρατορίες, με αφετηρία την Κίνα από το 10ο έως το 13ο αιώνα (περίοδος Song) – την οποία ακλούθησε η μεσογειακή της Γένοβας και της Βενετίας, η βρετανική αργότερα, καθώς επίσης η πρόσφατη αμερικανική αυτοκρατορία.

Το καινούργιο σήμερα, το οποίο προκλήθηκε, επιβλήθηκε, καθιερώθηκε μετά την πλήρη επικράτηση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού και της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, είναι η αντικατάσταση των εθνικών αυτοκρατοριών από τις επί μέρους πολυεθνικές επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων φυσικά των χρηματοπιστωτικών. Έκτοτε η παγκόσμια παραγωγή καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τις διεθνείς «αλυσίδες προστιθέμενης αξίας» – από τους πολυεθνικούς ομίλους, όπως στο παράδειγμα της Siemens, η οποία παράγει και πουλάει/διακινεί τα προϊόντα της σε περισσότερες από 200 χώρες στον πλανήτη.

Κάτι ανάλογο ισχύει για όλες τις άλλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες στις εκάστοτε εθνικές οικονομίες δεν παράγουν κατά κανόνα ολοκληρωμένα προϊόντα για τις εγχώριες αγορές ή για να τα εξάγουν – αλλά ενδιάμεσα προϊόντα, σε μία παγκόσμια παραγωγική αλυσίδα. Η παγκόσμια αυτή «αλυσίδα προστιθέμενης αξίας» καλύπτει σήμερα το 80% του διεθνούς εμπορίου αγαθών και υπηρεσιών – ενώ οι εκατό μεγαλύτερες πολυεθνικές επιχειρήσεις (κατάλογος) διαθέτουν κατά μέσον όρο 549 θυγατρικές σε ολόκληρο τον πλανήτη, με μέγιστο αριθμό τις 2.082 (στην εικόνα οι 2.000 μεγαλύτερες ανά χώρα).

.

Τα δύο τρίτα αυτών των θυγατρικών ευρίσκονται στο εξωτερικό, ενώ μόλις το ένα τρίτο στο κράτος προέλευσης τους (πηγή: UNCTAD) – παράλληλα, η αμοιβαία  διείσδυση της μίας χώρας στην άλλη μέσω των κεφαλαιακών επενδύσεων, έχει αυξηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό μετά το 1990. Οι απ’ ευθείας ξένες επενδύσεις στις διάφορες χώρες (foreign direct investments, FDI inflows) έχουν οκταπλασιαστεί μέσα σε αυτή τη χρονική περίοδο (πηγή) – ενώ οι δικές τους επενδύσεις στο εξωτερικό (FDI outflows) έχουν επταπλασιαστεί (πηγή).

Μεταμοντέρνα φεουδαρχία με γερμανική σφραγίδα

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΕΔΑΚΙ

Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν τα όργανα της γερμανοκρατούμενης Ευρωζώνης, με πρώτο το Eurogroup, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και σαν βασανιστήρια! Βασανιστήρια από μία σύγχρονη Ιερά Εξέταση, που γίνονται στο όνομα ενός άλλου Θεού, του χρήματος.

Και αν τότε, είχαμε κυνήγι μαγισσών από την Παπική Εκκλησία, σήμερα έχουμε κυνήγι ολόκληρων λαών από το Ευρωπαϊκό Ιερατείο.

Και ο Μεσαίωνας επιστρέφει με άλλη μορφή στη Γηραιά Ήπειρο, που μέσα σε μόλις λίγα χρόνια μοιάζει να γέρασε αιώνες…

Φεουδάρχες στη σημερινή εποχή είναι η ολιγαρχία του χρήματος, αυτή που εκπροσωπεί τον καπιταλισμό του τζόγου. Και οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι είναι όχι μόνο το… ευέλικτο εργατικό δυναμικό, αλλά και τα μικρομεσαία στρώματα που βλέπουν ολοένα και περισσότερο να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Στην Ευρώπη, ο σημαιοφόρος της νέας τάξης πραγμάτων είναι η Γερμανία. Αυτή κατάφερε όχι μόνο να ηγεμονεύσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και να την μεταλλάξει.

Ό,τι δεν κατάφερε αιματοκυλώντας  με δύο πολέμους τη Γηραιά Ήπειρο, φαίνεται πως το καταφέρνει εν καιρώ ειρήνης με οικονομικά μέσα.  Αυτό δεν ήταν, άλλωστε, το πριν από 73 χρόνια κρυφό ναζιστικό σχέδιο που είχε επεξεργαστεί ο διαβόητος Βάλτερ Χολστάιν;

Ήταν καθηγητής δικαίου και στέλεχος των ναζί. Υπήρξε ο εμπνευστής του σχεδίου δήμευσης των περιουσιών των Εβραίων και αυτός που συνέταξε το καταστατικό μιας ένωσης ευρωπαϊκών χωρών με ηγέτιδα χώρα τη ναζιστική, τότε, Γερμανία.

Και ω του ευρωπαϊκού θαύματος, η Συνθήκη που υπεγράφη το 1957 στη Ρώμη ήταν βασισμένη στο σχέδιο του Χολστάιν. Και όχι μόνο αυτό. Ο ίδιος έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας!

Η «θανατηφόρα» ευελιξία

 του Βασίλη Καραποστόλη

---

Να γίνετε ευέλικτοι… Ιδού τι ζητούν σήμερα οι περιστάσεις, οι ανάγκες, η οικονομία, τα ήθη. Η λέξη δεν ηχεί άσχημα κατ’ αρχήν. Την ακούει κανείς και στο νου του έρχονται  εικόνες γεμάτες από κίνηση και πλαστικότητα. Αλλά αμέσως οι εικόνες εξαφανίζονται από τη στιγμή που η λέξη συνδεθεί με συγκεκριμένες ενέργειες, οι οποίες επιβάλλεται να γίνουν. Πρέπει να ενεργούμε ευέλικτα, να σκεφτόμαστε ευέλικτα, να φερόμαστε ευέλικτα. Η επιταγή είναι αμείλικτη και φέρει τη σφραγίδα του οικονομικού επείγοντος.

Εδώ και αρκετό καιρό, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έδειχνε πως αυτά που παλαιότερα αποτελούσαν αρρυθμίες στη λειτουργία του, άρχισαν να γίνονται ο κυρίαρχος ρυθμός του, ένας ρυθμός άτακτος, σπασμωδικός που αυξομείωνε απότομα την παραγωγή, που νέκρωνε απότομα ολόκληρους κλάδους και απαιτούσε γρήγορα την αναζωογόνηση άλλων.

Όλο και συχνότερα οι εργαζόμενοι ήταν υποχρεωμένοι είτε να μετακινούνται σε νέες θέσεις εργασίας, είτε να μένουν χωρίς εργασία, κεραυνοβολημένοι από απρόβλεπτες αλλαγές. Σήμερα, το κεραυνοβόλημα έγινε κανόνας. Και για να ελεγχθεί κάπως ο αριθμός των θυμάτων, οι πολιτικοί, οι επιχειρήσεις, ακόμη και η εκπαίδευση ζητούν από τους  εργαζόμενους να  γίνουν περισσότερο ευέλικτοι.

Η υπομονή είναι αρετή...

Καθηλωτική ομιλία του Μητροπολίτη Σιατίστης Παύλου: Όπλο δικαιοσύνης ή όπλο θανάτου η παιδεία μας;(βίντεο)

Για μια Παιδεία που να προσφέρει ζωή και όχι θάνατο, μίλησε με τον γνωστό μειλίχιο και γκυκοστάλακτο, γεμάτο αγάπη και σοφία λόγο του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ.κ. Παύλος, κατά την διάρκεια της ημερίδας «Ελληνορθόδοξη παιδεία ή άθεα γράμματα;» στο Βελλίδειο, την Κυριακή 7-5-2017 μ.Χ..

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ

Η Παιδεία είναι το ήθος, ο τρόπος της ζωής, η μετοχή σε αυτόν τον τρόπο, ο Πολιτισμός. Είναι η στάση και τα μεγέθη της ζωής.

Το ήθος είναι η Παιδεία, ο τρόπος είναι η Εκπαίδευση.

Η Παιδεία στοχεύει τον όλο άνθρωπο. Στην καρδιά του ανθρώπου.

Άλλο Παιδεία και άλλο Εκπαίδευση.

Η Παιδεία στον τόπο μας έχει τελειώσει προ πολλού.

Το Εκπαιδευτικό Σύστημα δεν υπηρετεί την Παιδεία. Υπηρετεί την Παραγωγή.

Έξι παραδοχές για τις αξιακές βάσεις του ελληνικού πολιτισμού

- Λαοκράτης Βάσσης

Η εποχή που ζούμε είναι η εποχή της κρίσης. Κρίσης όχι μόνο οικονομικής, αλλά και πολιτικής, ηθικής, πολιτιστικής. Η κοινωνία μας μοιάζει σαν χαμένη, να περιφέρεται σαν φάντασμα στους λαβυρίνθους της ιστορίας. Στις δύσκολες περιόδους πυξίδα οφείλει να αποτελεί η ιστορία και ο πολιτισμός. Οι Έλληνες, ευτυχώς, σε αυτό το επίπεδο έχουμε γερές βάσεις. Ας ξεκινήσουμε, όμως, τον εγκλιματισμό μας στα του ελληνικού πολιτισμού, με κάποιες κρίσιμες και χρήσιμες, θέλω να πιστεύω, παραδοχές:

Παραδοχή πρώτη

Ο ελληνισμός, στην πνευματική του διάσταση, δεν είναι θρησκεία και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με όρους μεταφυσικής, ως αξιακό δηλ. σύστημα αναλλοίωτο στο χρόνο. Με την ίδια λογική, ο ελληνισμός δεν είναι ιδεολογία, δεν είναι (κλειστό) σύστημα ιδεών επίσης αναλλοίωτο στο χρόνο. Είναι φιλοσοφία ζωής, που προκαλεί τους καιρούς με τη διαχρονική της ποιότητα και την αντοχή της.

Παραδοχή δεύτερη

Η ελληνικότητα δεν είναι δόγμα και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως δόγμα, κλειστό δηλαδή σύστημα κανόνων που ορίζουν πότε ένα έργο είναι ή δεν είναι ελληνικό και που γενικώς ξεχωρίζουν ό,τι το ελληνικό από το μη ελληνικό. Η ελληνικότητα είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση και ένα ιδιαίτερο άρωμα που αναδίδει η εξακολουθητικά δημιουργούμενη και διαμορφούμενη ελληνική πολιτιστική ταυτότητα «ως στάση ζωής και τρόπος του υπάρχειν» (Ζηζιούλας).

Παραδοχή τρίτη

Ο ελληνικός πολιτισμός είναι ζωντανός πολιτισμός, ανοιχτός και πλουραλιστικός απ’ τα πρωτοκύτταρά του, που συνυφαίνεται με έναν επίσης ανοιχτό και αδογμάτιστο τρόπο ζωής. Με δεδομένη τη συνέχειά του διαμέσου των αιώνων και των χιλιετιών, νοούμενη όχι απλοϊκά, ως γραμμική εξέλιξη δηλαδή, αλλά σε όλη της τη συνθετότητα, που δεν τη διασφαλίζουν κάποια κοινά και αναλλοίωτα πολιτιστικά στοιχεία αλλά κάποια κοινά, ζωντανά και αενάως εξελισσόμενα, όπως το μαγικό υφάδι της γλώσσας μας. Η κάθε περίοδος του ελληνικού πολιτισμού (αρχαία, ελληνιστική, βυζαντινή, νεοελληνική) είναι μια νέα του φάση, με αναμφισβήτητες πολιτιστικές επιβιώσεις απ’ τις προγενέστερες, αλλά και με νέα πολιτιστικά στοιχεία που απαντούν στις εκάστοτε νέες ανάγκες, προδιαγράφοντας τα επόμενα βήματά του.

Η πολιτιστική διάσταση της μεταπολιτευτικής χρεοκοπίας

Γιατί το ζητούμενο δεν είναι «να σκοτώσουμε τον Έλληνα που έχουμε μέσα μας», όπως θέλουν οι «Ράμφοι» της νεοταξικής ορθοδοξίας, αλλά να τον «ξυπνήσουμε» για να βρει ο κόσμος μας τη στέρεη περπατησιά του προς τη δημοσιά του μέλλοντος!

  Λαοκράτης Βάσσης

Η σημερινή μας κατάσταση δεν είναι κάτι που προέκυψε ξαφνικά. Δεν είναι, επίσης, μια κατάσταση που απλά μας επιβλήθηκε έξωθεν. Είναι μια σταδιακή διαδικασία παρακμής που ξεκινά σταδιακά από τη μεταπολίτευση και κορυφώνεται τις επόμενες δεκαετίες. Σε αυτή τη διαδικασία υπάρχει μια σημαντική, πλην όμως παραγνωρισμένη διάσταση: η πολιτιστική. Θα προτάξω μια διαπίστωση και δύο επισημάνσεις:

Η διαπίστωση

Έχουμε μια εκπληκτική πνευματική και πολιτιστική περιουσία, αναξιοποίητη, όμως, για να μην πω και κακοποιημένη. Αποκαλούμε μεγαλόστομα τον πολιτισμό βαριά μας βιομηχανία, χωρίς όμως να έχουμε ποτέ χαράξει πολιτιστική πολιτική βάθους και προοπτικής, που, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα έπρεπε να αποτελεί τη βάση της εθνικής μας στρατηγικής, που κι αυτή δεν υπάρχει.

Αλλά και χωρίς, πολύ περισσότερο, να έχουμε εμβαθύνει σε ό,τι θα αποκαλούσαμε θεωρία Ελληνισμού, στη διαχρονική του διάσταση. Εννοείται χωρίς μεταφυσικές δογματοποιήσεις και «ελληνοκεντρικές» αφελείς υπερβολές.

Πρώτον: Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις πολιτιστικές μας αξίες φετιχιστικά. Είναι η βαθύτερη ουσία της μεγάλης πνευματικής μας κληρονομιάς, αλλά και το απόσταγμα της σοφίας του λαού μας διαμέσου των αιώνων και των χιλιετών. Δεν υπάρχουμε όμως για τις αξίες, αλλά μέσα από τις αξίες και χάρη στις αξίες. Που σημαίνει, πως δεν γίνεται να υπάρχουμε ως Έλληνες χωρίς τις αξίες μας. Είναι η ταυτοτική δύναμη του πολιτισμού μας και της ιστορίας μας.

Δεύτερον: Η κρίση που περνάμε προφανώς και δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, οφειλόμενο μόνο σε ενδογενή αίτια. Το βάθος όμως και η έκταση της κρίσης οφείλεται πρωτίστως στα ενδογενή αίτια, στο ότι δηλαδή ως χώρα και ως κοινωνία βρεθήκαμε ανοχύρωτοι μπροστά στα εξωγενή αίτια της κρίσης, που είναι και ευρωπαϊκή και παγκόσμια, έτσι ώστε να μεγιστοποιηθούν οι αρνητικές τους επιπτώσεις. Ούτε, ακόμα- ακόμα, κι ο καταναλωτισμός με όλα του τα συμπαρομαρτούντα, που κατά κύριο λόγο συνδέεται με τη βαθιά ηθικο/πενυματική κρίση της κοινωνίας μας, είναι ελληνικό φαινόμενο. Οι μεγιστοποιημένες όμως επιπτώσεις του είναι ελληνικό φαινόμενο.

Αλλά είναι καιρός να προσγειωθούμε στη ζοφερή μας πραγματικότητα και να προσπαθήσουμε να φωτίσουμε το σκοτεινό βάθος της οδυνηρά βιούμενης κακής έκβασης της Μεταπολίτευσης. Θα προσπαθήσουμε, πολύ απλά, να αναδείξουμε τα βαθύτερα αίτια αυτής της χρεοκοπίας, τα πέραν των πολιτικο/οικονομικών, που είναι τα πολιτιστικά. Τα σχετικά, δηλαδή, με το πνευματικό, ηθικό, αξιακό και ταυτοτικό έρμα της εθνικής μας συλλογικότητας.

Μεταξύ «Ελληναράδων» και «αντι-Ελληναράδων»

Λαοκράτης Βάσσης

Κοντά στα τέλη της δεκαετίας του ’50, ένας παλιός μάστορας απ’ τα Κουκούλια Τζουμέρκων, ο μπάρμπα Κώστας Τσιάρας, μου έλεγε με φυσική απλότητα και υπαινικτική σοφία: «Τον τόπο μας, παιδί μου, τον έσωσε η αγιοσύνη των βουνών». Η κουβέντα του με παρέπεμψε συνειρμικά στους ομοιότροπους στίχους του Ελύτη: «Τα θεμέλιά μου στα βουνά/ και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο της/ και πάνω τους η μνήμη καίει/ άκαυτη βάτος», Ήταν στίχοι γραμμένοι τον ίδιο περίπου καιρό. Σκέφτομαι, λοιπόν, πως ίσως είναι τώρα η σειρά μας να σώσουμε την… «αγιοσύνη» των βουνών.

Αν το γενικεύσουμε, να σώσουμε την «αγιοσύνη» του ελληνικού μας τόπου σε τούτους τους ομιχλώδεις καιρούς της «παγκοσμιοποίησης».

Και επειδή αυτό δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο, σπεύδω να εστιάσω στον πολιτισμό των τοπικών κοινωνιών, που είναι απ’ τους θεμελιακούς όρους για να μη χαθεί η ταυτοτική πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα. Προτάσσω δύο αναγκαίες διευκρινιστικές παρατηρήσεις:

Πρώτον, μιλώντας για τοπικές κοινωνίες δεν πρέπει να τις ταυτίζουμε με κάποιο φανταστικό υποκατάστατο παλαιότερων μορφών τους. Εκείνες οι κοινωνίες χαρακτηρίζονταν από μια εξαιρετική πολιτιστική πολυμορφία, με ζώσες, λειτουργικές και λειτουργούμενες πολιτιστικές υποχρεώσεις. Από χωριό σε χωριό υπήρχαν αποχρώσεις, ανά ομάδες χωριών υπήρχαν αποχρώσεις, πολύ περισσότερο ανά επαρχίες και ευρύτερες γεωγραφικές ενότητες υπήρχαν πολιτιστικές αποχρώσεις. Επρόκειτο για ένα μοναδικό πλούτο με στρώματα αιώνων στο ιστορικό του βάθος. Τί όμως έχει απομείνει απ’ αυτές τις τοπικές κοινωνίες; Είναι ζωντανό και λειτουργούμενο το παραδοσιακό αξιακό τους σύστημα, ή όλο και περισσότερο τα υπολείμματα τους αποχρωματίζονται και ομογενοποιούνται σε ισοπεδωτική πολιτιστική κατεύθυνση; Χωρίς, προφανώς, σωστή απάντηση σε τέτοια ερωτήματα δεν μπορούμε να μιλήσουμε σοβαρά για πολιτιστική αντίσταση των τοπικών κοινωνιών.

Ο τελικός του στημένου παιχνιδιού

του Βασίλη Βιλιάρδου

Από τη μία πλευρά με την απειλή της χρεοκοπίας, της «τύχης» της Βενεζουέλας και του GREXIT, ενώ από την άλλη με την κλιμάκωση των απειλών εκ μέρους της Τουρκίας και όχι μόνο, οι Έλληνες θα πιέζονται στη γωνία – έτσι ώστε να μην διαδηλώνουν και να μην αντιδρούν, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους επίδοξους νέους ιδιοκτήτες της χώρας τους.

Photo: Independend

«Ο τελευταίος λαός που θα θαυμάζαμε ποτέ στη ζωή μας είναι η Γερμανία, όσον αφορά το εθνικοσοσιαλιστικό της σύστημα, το οποίο διαφέρει ελάχιστα από το παρελθόν – αφού συνεχίζει να επικεντρώνεται στην εκμετάλλευση των Πολιτών από μία μικρή βιομηχανική μειοψηφία, την οποία υπηρετούν υποτακτικά οι κυβερνήσεις της, έχοντας διευρύνει την εκμετάλλευση με τη βοήθεια του κοινού νομίσματος στους Πολίτες όλων των χωρών της Ευρωζώνης.

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα η οποία, παρά το ότι ήταν πάμπτωχη το 1953, συναίνεσε στη διαγραφή του χρέους εκείνης της χώρας που αιματοκύλισε δύο φορές τον πλανήτη, ενορχηστρώνοντας το μεγαλύτερο έγκλημα όλων των εποχών, το Ολοκαύτωμα, έχουμε την άποψη πως δεν θα πάψει ποτέ να τοποθετεί υψηλότερα εμπόδια στο δρόμο μας – πόσο μάλλον όταν τα άκρως ζηλόφθονα συναισθήματα της, λόγω του αρχαίου μας πολιτισμού, δεν έχουν σταματήσει ποτέ να υπάρχουν.

Από την άλλη πλευρά, είμαστε εντελώς σίγουροι ότι, η Ελλάδα μπορεί να γίνει πολύ καλύτερη χώρα από την Ελβετία, αρκεί να το θελήσουν όλοι μαζί οι Έλληνες – τοποθετώντας στην ηγεσία της χώρας τους μία ικανή, έντιμη και ανιδιοτελή κυβέρνηση, η οποία να τους υπηρετεί ως οφείλει, αντί να την υπηρετούν μισώντας την ταυτόχρονα. Δυστυχώς όμως, οι Έλληνες δεν έχουν κατανοήσει ακόμη τι έχουν, τι κινδυνεύουν να χάσουν, καθώς επίσης πόσα θα μπορούσαν να κερδίσουν – εάν αποφάσιζαν να διώξουν τους εισβολείς«.

.

Ανάλυση

Η Ελλάδα αντιμετώπισε το 2010 μία κρίση ρευστότητας – με την έννοια πως δεν ήταν σε θέση να εξυπηρετήσει τα ληξιπρόθεσμα ομόλογα της. Οι βασικές αιτίες του προβλήματος της ήταν οι εξής:

(α) Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών από την κυβέρνηση της ΝΔ το 2009, σε μία εποχή που μαινόταν η χρηματοπιστωτική κρίση, οπότε ήταν απαραίτητη η πολιτική σταθερότητα,

Τα Πρωθυπουργόπουλα

Του Στάθη

Τρέμε, Γληνέ! φρίξον, Συκουτρή! άπαγε, Σβορώνε! Υστερα από ενδελεχείς έρευνες του κ. Λιάκου, της κυρίας Δραγώνα και νεαράς τινός ιστορικού που κυκλοφορεί στις σελίδες ιοφόρου εφημερίδας, αποδεικνύεται περίτρανα

η συνέχεια του ελληνισμού από την Ομηρική εποχή έως την εποχή του κ.Μπαλτά. Τρανή απόδειξη η λέξη γαρδούμπα. Προέρχεται από τη λέξη γαρδούμιον. Το οποίον γαρδούμιον, ως φαίνεται, κατανάλωνε τότε το αρειμάνιο προγονικό με την ίδια ανεξήγητη απόλαυση που το χαρίεν απογονικό χλαπακιάζει σήμερα τη γαρδούμπα.

Προφανώς, την ίδια σχέση γαρδουμίου-γαρδούμπας είχε υπ’ όψιν του οΧομπσμπάουμ, όταν διαπίστωνε ότι «με την Καταστροφή του 1922 οι Ελληνες ξεριζώθηκαν από τη Μικρά Ασία ύστερα από τρισχιλιετή συνεχή και αδιάλειπτη παρουσία». Αϊ-στο-διάολο! Είδατε σε τι γκάφα μπορεί να οδηγήσει έναν επιφανή ιστορικό μια γαρδούμπα;

Ευτυχώς όμως, η έφοδος των ηλιθίων κατά της Ιστορίας (στα σχολεία τουλάχιστον) συνεχίζεται, Υπό την αιγίδα της κυβέρνησης Σόρος-ΜΚΟ ο Ζουράρις. Καθ’ ότι νεόκοπη ανθυπορεπούσειος ιστορικός (ιστορικιά, αν προτιμάτε) ισχυρίζεται με άρθρο της στην εφημερίδα που έχει πάρει εργολαβία την εξαφάνιση της Ιστορίας, ότι ως τώρα η εν λόγω επιστήμη εγράφετο προς τόνωσιν του «εθνικού αφηγήματος» - προς καλλιέργειαν της «εθνικής ταυτότητας», κι όχι της «ιστορικής ταυτότητας» - μια ταυτότητα (η ιστορική) που πρέπει να αντικαταστήσει την εθνική, για το καλό της αυτογνωσίας μας.

Επέτειος (1), (2), (3)

Τα τελευταία χρόνια η επέτειος της Επανάστασης του 1821 γιορτάζεται με κάποιες δυσκολίες. Αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες: από τη μία ο κομφορμισμός στο τελετουργικό της εορτής, σχολικό ή άλλο, καθώς επίσης και η ταρίχευση της προσέγγισης στο νόημα της επανάστασης,

κι από την άλλη η πολλαπλή αμφισβήτηση της ταυτότητας και της καταγωγής του 1821.

Κι έτσι, ο μεν σχολαστικός λόγος για την εθνεγερσία αποχυμώνει την ουσία της, ο δε υπερασπιστικός λόγος -όπως τώρα και ο δικός μου- χάνει συχνά την πανηγυρική αύρα των γεγονότων, αυτήν που εννοούσε ο ποιητής όταν μας καλούσε να «μεθύσουμε με το αθάνατο κρασί του ’21».

Σήμερα που η Ελλάδα χειμάζεται, η μέθη αυτή θα μπορούσε να είναι εθνεγερτική, και για αυτόν ακριβώς τον λόγο έχει εκ προοιμίου -εδώ και πολλά χρόνια- κατασυκοφαντηθεί.

Πίσω από την πολιτική υποταγή της Ελλάδας βρίσκεται η πολιτισμική αποδόμηση. Προϋπόθεση για την αιχμαλωσία του λαού είναι η αποκοπή του από τη λαϊκή παράδοση, την κληρονομιά και τη μνήμη του, ο απορφανισμός του από τους ήρωες και τους αγίους του, τα φυλαχτά του, το σθένος και την έμπνευσή του.

Ο «εκσυγχρονισμός» στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, ήταν η επανακατασκευή του ανθρώπου-ραγιά.

Και το κύριο καθήκον των «εκσυγχρονιστών», στο πλαίσιο της ομογενοποιημένης σκέψης που στηρίζει την παγκοσμιοποίηση, ήταν και είναι να τρομοκρατήσουν ιδεολογικώς την κοινωνία διαλύοντας την πολιτική και πολιτιστική ταυτότητα, το αίσθημα του συνανήκειν, το εθνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται η ταξική πάλη, ώστε οι εργαζόμενοι να βρεθούν εν κενώ, οι κατακτήσεις τους να εξαερωθούν και οι όποιες διεκδικήσεις τους για το μέλλον να φαίνονται αδιανόητες.

Το βρώμικο γερμανικό παιχνίδι

Οι λύκοι δεν χορταίνουν ποτέ, όσα πρόβατα και αν κατασπαράξουν – ελπίζοντας να καταλάβουν οι Έλληνες ότι, έχουν πληρώσει πια για τις δικές τους ευθύνες πανάκριβα, καθώς επίσης πως οι δανειστές δεν θα σταματήσουν ποτέ, εάν οι ίδιοι δεν τους σταματήσουν.  

Του ΒΑΣΙΛΗ ΒΙΛΙΑΡΔΟΥ.

.

«Αυτό που συμβαίνει με τις «αξιολογήσεις» είναι ουσιαστικά το εξής. Σε κάθε μία που κλείνει τοποθετούνται στόχοι, μετά από διαπραγματεύσεις – άρα νέα μνημόνια. Όταν οι στόχοι αυτοί δεν επιτυγχάνονται, κάτι που συμβαίνει πάντοτε επειδή αυτά που απαιτούνται προκαλούν νομοτελειακά ύφεση, οπότε μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου κοκ., τότε η επόμενη δεν κλείνει – έως ότου συμφωνηθούν νέοι στόχοι, για να καλυφθούν τα χρηματοδοτικά κενά από τη μη επίτευξη των προηγουμένων.

Επειδή τώρα οι καινούργιοι στόχοι είναι επίσης αδύνατον να επιτευχθούν, όπως το πλεόνασμα 3,5% σε μία οικονομία που διαρκώς συρρικνώνεται, η επόμενη αξιολόγηση καθυστερεί, μέχρι να «συμφωνηθούν» οι επόμενοι στόχοι. Στο διάστημα αυτό όμως οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων της χώρας και των Πολιτών της μειώνονται ακόμη περισσότερο – οπότε η εξαγορά/κατάσχεση τους από τις επιχειρήσεις των δανειστών κοστίζει πολύ λιγότερο.

Παράλληλα, οι εγχώριες εταιρείες χρεοκοπούν και τα μερίδια αγοράς τους καλύπτονται από τις ξένες, εάν δεν εξαγοραστούν, όπως της Μαρινόπουλος από τη LIDL – ενώ ο οικονομικός πατριωτισμός των Ελλήνων δεν είναι ανεπτυγμένος. Εάν λοιπόν μία κυβέρνηση δεν αντισταθεί, αρνούμενη να συμφωνήσει ανέφικτους στόχους και αναλαμβάνοντας τις όποιες συνέπειες, η διαδικασία αυτή θα συνεχίζεται, έως ότου δεν θα έχει μείνει πια τίποτα στη χώρα, ούτε καν οι κάτοικοι της – οπότε η οικονομική κατοχή της θα είναι πλέον ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη» (πηγή)..

Ανάλυση

Ο Γερμανός υπουργός οικονομικών επιμένει σε ένα πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% προβλέποντας ρυθμό ανάπτυξης 2,7%. Στα πλαίσια αυτά, με ένα ΑΕΠ της τάξης των 184 δις € το 2016, το ΑΕΠ του 2017 θα αυξανόταν στα 189 δις €, οπότε το πρωτογενές πλεόνασμα θα διαμορφωνόταν υποθετικά στα 6,61 δις € – υπερκαλύπτοντας τους ετήσιους τόκους των δανείων μας ύψους περί τα 5,9 δις € κατά 700 εκ. €, τα οποία θα οδηγούνταν στην αποπληρωμή του χρέους, μαζί με τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις.

Το ψήφισμα της Βουλής

Η Βουλή ψηφίζει σήμερα (14.01.2013) τη “Σύμβαση Τροποποίησης της Κύριας Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης” που υπεγράφη στις 7.12.2012 μεταξύ δανειστών και Ελλάδας. Με τη διαδικασία αυτή οι Βουλευτές που θα ψηφίσουν αυτή τη Σύμβαση θα πρέπει να γνωρίζουν τι θα ψηφίσουν.

Με τη Σύμβαση αυτή συνεχίζει να νομιμοποιείται ολόκληρο το σύστημα όρων και διαδικασιών που θεσπίστηκαν με τα προηγούμενα Μνημόνια και παραβιάζουν θεμελιώδεις αρχές της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, του Συντάγματος, των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Διεθνούς Δικαίου. Συγκεκριμένα, αναφέρω επιγραμματικά τα έξης:

1.Συνεχίζει να ισχύει ως βασικός όρος του δανεισμού της χώρας η παραίτηση από τα δικαιώματα προστασίας του κράτους και της περιουσίας της, τα οποία παρέχουν το Σύνταγμα, το ευρωπαϊκό δίκαιο και το διεθνές δίκαιο (παραίτηση από όλες τις «ασυλίες» και από την εθνική κυριαρχία, που προβλέπεται για όλες τις Συμβάσεις Δανεισμού και του Προγράμματος Δημοσιονομικής Προσαρμογής –«Μνημόνια»-).

2.Συνεχίζεται η καθολική δέσμευση του συνόλου της περιουσίας του ελληνικού κράτους (κινητά, ακίνητα, τίτλοι, ολόκληρος ο υποθαλάσσιος και ορυκτός πλούτος της χώρας κ.λπ.) υπέρ των δανειστών και «όσο υπάρχει το χρέος» –ανεξαρτήτως αν η Ελλάδα εξοφλεί τις τοκοχρεωλυτικές υποχρεώσεις της ή όχι. Δηλαδή, η Ελλάδα δεν μπορεί να αξιοποιήσει την περιουσία της χωρίς την έγκριση των δανειστών και του ΤΑΙΠΕΔ, μέσω δε του Ταμείου κάθε έσοδο από αξιοποίηση θα περιέρχεται στους δανειστές.

Πρός μία Εὐρώπη χωρίς κλασσικές σπουδές;

Φώτης Σχοινᾶς 

Οἱ κλασσικές σπουδές πεθαίνουν στήν Εὐρώπη, ἡ ὁποία ὑπῆρξε ἡ κοιτίδα τους καί στήν ὁποία κατ’ἐξοχήν ἐκαλλιεργήθησαν. Γιά νά καταλάβουμε τήν σύγχρονη τάση τῆς ἐκπαιδευτικῆς πολιτικῆς στήν Εὐρώπη πρέπει νά κάνουμε ἀναφορά στή σύγχρονη πολιτική, οἰκονομική καί κοινωνική δυναμική πού ἐπικρατεῖ στούς κόλπους της, ἡ ὁποία δυναμική ἐπηρεάζει καταλυτικά τό φαινόμενο τῆς ἐκπαιδεύσεως σ’ὅλες τίς βαθμίδες του. Οἱ σύγχρονες δεσπόζουσες δυνάμεις στήν Εὐρώπη, καί ὄχι μόνο, εἶναι ἡ παγκοσμιοποίηση καί ἡ κοινωνία τῆς πληροφορίας. Ἡ παγκοσμιοποίηση καί ἡ κοινωνία τῆς πληροφορίας ἀσκοῦν βαθιά ἐπίδραση στήν ἐκπαίδευση. Κυριολεκτικά διαμορφώνουν ἐξ ὁλοκλήρου σχεδόν τή φύση, τίς λειτουργίες καί τό σχεδιασμό της τόσο ἀπό  τίς Βρυξέλλες ὅσο καί ἀπό τίς ἐπιμέρους ἐθνικές κυβερνήσεις.

Ἄς ἐξετάσουμε ὁρισμένα χαρακτηριστικά τῆς σύγχρονης παγκοσμιοποίησης ὅσο καί τῆς κοινωνίας τῆς πληροφορίας, τά ὁποῖα χαρακτηριστικά ἐπηρεάζουν τήν ἐκπαιδευτική πολιτική. Κατ’ἀρχήν νά σημειώσουμε ὅτι ἡ παγκοσμιοποίηση καί ἡ κοινωνία τῆς πληροφορίας, πού στηρίζεται στίς σύγχρονες τεχνολογίες τῆς πληροφορικῆς καί τῆς ἐπικοινωνίας (ΤΠΕ), ἀλληλοεπηρεάζονται, ἀλληλοσυμπληρώνονται, ἀλληλοενισχύονται καί ἀλληλοενδυναμώνονται. Ἡ κοινωνία τῆς πληροφορίας, πού ἑδράζεται στή διάχυση τῆς πληροφορίας μέσῳ τῶν ΤΠΕ, ἀποτελεῖ τή διάδοχη μορφή κοινωνίας ὡς πρός τήν βιομηχανική κοινωνία, καί συνδέεται ἄμεσα μέ τήν παγκόσμια οἰκονομία. Ἡ συνεχῶς καί καταιγιστικῶς παραγόμενη καινούργια γνώση τίθεται στήν ὑπηρεσία τῆς ἀναπτύξεως τῆς οἰκονομίας. Ἔχει χαρακτηριστικά λεχθεῖ ὅτι ὅ,τι ὑπῆρξε γιά τή βιομηχανική ἐπανάσταση ὁ ἀτμός, εἶναι ἡ γνώση, οἱ πληροφορίες, γιά τή σύγχρονη μεταβιομηχανική κοινωνία. Χαρακτηριστικά τῆς παγκοσμιοποίησης εἶναι ἡ ρευστότητα, ἡ ἀβεβαιότητα, ὁ σχετικισμός, ὁ πλουραλισμός, ὁ ἀνταγωνισμός, ὁ ἀτομικισμός καί ὁ καταναλωτισμός.Ἡ σύγχρονη τάση τῆς οἰκονομίας προϋποθέτει καί ἀπαιτεῖ τήν  ἀνάγκη γιά δημιουργικότητα, καινοτομία, ἀλλαγή. Ἡ Νέα οἰκονομία, ἡ Οἰκονομία τῆς γνώσεως ἔχει ἀνάγκη γιά ἐξειδικευμένο καί ὑψηλά κατηρτισμένο ἐργατικό δυναμικό. Ἑπομένως ἀναδύεται μέ ἐπιτακτική ἀναγκαιότητα ἡ σύνδεση τῆς οἰκονομίας μέ τήν ἐκπαίδευση ἤ ὀρθότερα ἡ ὑποταγή τῆς παιδείας στήν οἰκονομία. Ἡ θεσμοθετημένη παιδεία δομεῖται καί σχεδιάζεται μέ πρότυπο τήν ἀνάπτυξη καί ἀνταγωνιστικότητα τῆς οἰκονομίας.

αρχική σελίδα > Υποκειμenikos Ίμια: 21 χρόνια μετά

    Ήταν 30 προς 31 Γενάρη 1996. Το βράδυ των Ιμίων. Συμπληρώθηκαν 21 χρόνια. Η άθλια καπηλεία καλά κρατεί. Και η υποκρισία, επίσης.

   Στην κορυφή των πατριδοκάπηλων βρίσκονται τα χιτλεροειδή της «Χρυσής Αυγής». Που λερώνουν τη μνήμη των τριών παλικαριών που χάθηκαν εκείνο το βράδυ (του υποπλοίαρχου  Χριστόδουλου Καραθανάση,του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκουκαι του αρχικελευστή  Έκτορα Γιαλοψού). Που  σπεκουλάρουν πάνω στη θυσία τους και αναζητούν στη μνήμη τους ερείσματα για τον ναζιστικό οχετό τους. Οι -κατά δήλωσή τους- "σπορά των ηττημένων του '45". Οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ναζί. Αυτοί που κουβαλάνε τατουάζ με τα εμβλήματα των κατακτητών που ρήμαξαν την Ελλάδα απ' άκρη σ' ακρη. Οι απόγονοι των δοσίλογων. Να παριστάνουν τους «πατριώτες». Και να μιλάνε για προστασία των Ιμίων και των συνόρων. Αυτοί που συνεχίζουν το έργο των προπατόρων τους. Εκείνων που ξεπούλησαν την Ελλάδα ολάκερη. Αυτοί είναι που πιάνουν στο στόμα του τα τρία παιδιά. Τι ύβρις.

  Όσο για τους υποκριτές είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι. Είναι αυτοί που συνεχίζουν να κινούνται απαρέγκλιτα στις ίδιες εκείνες πολιτικές ράγες που σημαδεύτηκαν από τα γεγονότα της 31 Γενάρη του 1996.

Εξηγούμεθα:

   α) Στα Ίμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε δια του πρωθυπουργού Σημίτη εκείνο το απίθανο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»...

   β) Στη Μαδρίτη, ένα χρόνο αργότερα, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»...

   γ) Στο Ελσίνκι, το 1999, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που - κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας - κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ήταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»...

   Ρωτάμε: Τι από όλα αυτά έχει αλλάξει έκτοτε; Ποιο από αυτά τα «ευχαριστώ» που ειπώθηκαν στο φόντο των Ιμίων ανακλήθηκε ή αναιρέθηκε ποτέ στην πράξη;

Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού*

«Δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο που να είχε μεγαλύτερη επιρροή στους σοβιετικούς διανοούμενους, πίσω από το «Σιδηρούν Παραπέτασμα», από ότι ο Friedrich Hayek – ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού. Τα βιβλία του μεταφράστηκαν και κυκλοφόρησαν σε μυστικές εκδόσεις και στη μαύρη αγορά, διαβάστηκαν ευρέως, και αναμφισβήτητα επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό το κλίμα που τελικά επέφερε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης» (Milton Friedman).

.

Άποψη

Στη δημοκρατία δεν είναι απαραίτητο να κερδίζει κανείς μόνο τα χειροκροτήματα του πλήθους των Πολιτών αλλά, επίσης, τη συγκατάθεση τους, την απόλυτη συμφωνία τους. Η «παρεμβατική» ερώτηση στην περίπτωση αυτή είναι η εξής: «Πώς πείθει κανείς τις «μάζες» να ψηφίζουν εναντίον των συμφερόντων τους και εκείνες να χειροκροτούν υποστηρίζοντας στόχους, οι οποίοι αντιτίθενται στην ευημερία ή στις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης τους;»

Η απάντηση είναι συχνά εντυπωσιακή, επαίσχυντα εύκολη: Τυφλοί από την ψευδαίσθηση της γνώσης, του «Διαφωτισμού», η οποία δημιουργείται από μόνη της και επιτυγχάνεται σε ένα κατασκεύασμα που ονομάζουμε «δημόσια συζήτηση», θεωρούμε πως δεν υπάρχει τίποτα ισχυρότερο, από τη δύναμη του επιχειρήματος. Οι ιδέες δεν υπερισχύουν όμως επειδή είναι καλύτερες, αντικειμενικότερες ή πολύ πιο σωστά τεκμηριωμένες, αλλά επειδή έχουν τη δύναμη, την εξουσία δηλαδή με το μέρος τους.

Θα μπορούσε τώρα .....

.... η «δημόσια συζήτηση» να περιγραφεί ως ένας τόπος που γίνεται δημοκρατικά η προσπάθεια να πείσει κανείς τους άλλους – επίσης όμως, ως ένας τόπος που επιχειρείται η κακοποίηση και η χειραγώγηση της κοινής γνώμης.