.
Ανάλυση
Η σιδηροδρομική τραγωδία, η χειρότερη στην ελληνική ιστορία, έχει συγκλονίσει την Ελλάδα – τους ανθρώπους εδώ και σε ολόκληρο τον κόσμο που άκουσαν αυτήν την είδηση τις περασμένες ημέρες. Εκτός από το μεγάλο αριθμό των θυμάτων, των 57 νεκρών, των αγνοουμένων, καθώς επίσης των τραυματισμένων, τα ΜΜΕ διέδωσαν διάφορες πληροφορίες, σχετικά με την πιθανή αιτία της καταστροφής – τον άπειρο σταθμάρχη, την έλλειψη σήμανσης, την ανύπαρκτη τηλεδιοίκηση, την ανίκανη πολιτική ηγεσία, τις παθογένειες του δημοσίου κοκ.
Κανένας όμως δεν αναζήτησε τις βαθύτερες αιτίες – όπως είναι η ιδιωτικοποίηση, η μείωση του προσωπικού, η αποκόμιση κερδών και η πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκε στην Ελλάδα. Παραδόξως με εξαίρεση έναν Γερμανό, τον Frank Blenz, ο οποίος συνέδεσε την τραγωδία με τις αναγκαστικές ιδιωτικοποιήσεις που επιβλήθηκαν στη χώρα μας από την Τρόικα – επειδή δεν ήταν σε θέση το 2010 να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος της.
Όπως γράφει, εμείς οι Γερμανοί θυμόμαστε τις ειδήσεις από το 2010, σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα χρεοκόπησε – οπότε, για να επιλυθεί το πρόβλημα της χώρας, καθώς επίσης για να μοιρασθεί η «πτωχευτική περιουσία» στους δανειστές, όπως συμβαίνει με τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, στάλθηκε από την ΕΕ μία νέα «ομάδα κρούσης» που ονομάσθηκε Τρόικα.
Εμείς οι εργατικοί Γερμανοί, συνέχισε, κατηγορούσαμε τους Έλληνες ως τεμπέληδες – ενώ τα περιοδικά μας δημοσίευσαν μία φωτογραφία της Αφροδίτης με σηκωμένο το δάχτυλο της. Παράλληλα ο υπουργός οικονομικών μας, ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος ξέρει να διαχειρίζεται πολύ καλά τα χρήματα, ενώ ως Χριστιανοδημοκράτης γνωρίζει το αξίωμα της αποδοτικότητας, πιστεύοντας ακράδαντα στη ρήση «όποιος δεν εργάζεται, δεν πρέπει να τρώει», ενεπλάκη με τη γνωστή του γερμανική αλαζονεία στην υπόθεση – αφού στην ΕΕ είχε κυριαρχήσει η Γερμανία.
Άλλωστε είχε καταφέρει να διαπρέψει στην περίπτωση της Treuhand τη δεκαετία του 1990 – μέσω της οποίας ληστεύτηκε η Ανατολική Γερμανία από τη Δυτική. Έτσι, από το 2010 και μετά, ο Β. Σόιμπλε λειτούργησε ως ο βασικός «εκτελεστής» της Τρόικα – επιβάλλοντας στους Έλληνες το «σφίξιμο της ζώνης»: τη λιτότητα, με τις μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, με τις μαζικές απολύσεις, με τη μετανάστευση των νέων εις βάρος του δημογραφικού, με την κατάτμηση και το ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων, με την απαγόρευση επενδύσεων στις κρατικές υποδομές που έτσι είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με το κλείσιμο νοσοκομείων που τα αποτελέσματα φάνηκαν στην πανδημία (διπλάσιους νεκρούς από χώρες που δεν επέβαλαν καν lockdowns) κοκ.
Η Ελλάδα δεν μπορούσε πράγματι να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της όχι τόσο λόγω των χρεών της, αλλά εξαιτίας της βραχυπρόθεσμης δομής της χρηματοδότησης της – σε συνδυασμό με την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση εκείνης της εποχής που είχε οδηγήσει τα επιτόκια δανεισμού στα ύψη. Το δημόσιο χρέος ήταν στα 300 δις € ή στο 127% του ΑΕΠ της, ενώ δεν έγινε καμία σκέψη να της προσφερθεί κάποιος διακανονισμός με χαμηλά επιτόκια – όπως συνέβη το 2012 για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, τα επιτόκια των οποίων μειώθηκαν τεχνητά, με την παρέμβαση της ΕΚΤ.
Έτσι φτάσαμε στο 2023, όπου η δραστική θεραπεία που επιβλήθηκε στη χώρα πέτυχε και τα λάφυρα μοιράσθηκαν, προφανώς με τη συμπαιγνία των κυβερνήσεων της – σημειώνοντας εδώ πως η ληστεία δεν αφορούσε μόνο την Ελλάδα αλλά και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, ενώ για το θέμα αυτό έχουμε γράψει μία σειρά πέντε άρθρων, με τον τίτλο «Το ευρωπαϊκό monopoly».
