Δ Η Μ Η Τ Ρ Η Σ Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Υ Λ Α Σ - 10 ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ

ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ

"...Πολλές φορές είχα ακούσει την ιστορία για την προγιαγιά μου τη Λίτσα, που της έφεραν τον γιο της τον Νικάκη το 1946 πάνω σε ένα κάρο. Ήταν από αυτούς που δεν παράδωσαν τα όπλα. Τους τελευταίους μήνες είχε αποκοπεί από την ομάδα του και τριγυρνούσε μέσα στον κάμπο, αργοπέθαινε λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, ηττημένος αλλά όχι νικημένος.

Τον πρόδωσε ένας συγχωριανός του και η Λίτσα τον αντίκρυσε με μια τεράστια ματωμένη τρύπα στην καρδιά.

Ιστορικό παράδοξο η τρύπα στο κεφάλι σου πατέρα. Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, κοινοβουλευτική Δημοκρατία, Ολυμπιακοί Αγώνες πριν ακριβώς 8 χρόνια, αλλαγή χιλιετίας και λίγο μετά το πρώτο ευρώ δια χειρός Σημίτη κι εσύ πάνω σε ένα φορείο, με μια μικρή κόκκινη τρύπα.

Σε φίλησα ακριβώς εκεί και σου ψιθύρισα στο αυτί ΄΄Ε πατέρα, πες μου πότε θα γίνει η επανάσταση;΄΄

Το σημείωμα που είχα αφήσει ο Δημήτρης Χριστούλας λίγο πριν από την αυτοκτονία

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία μας συνάντηση.

Πηγαίνω συχνά στο δέντρο. Συνήθως επιλέγω ο καιρός να είναι βροχερός. Νιώθω ότι τα σύννεφα στάζουν επειδή τα βομβάρδισε το δέντρο σου, σαν προμήνυμα Πολλές φορές είχα ακούσει την ιστορία για την προγιαγιά μου τη Λίτσα, που της έφεραν τον γιο της τον Νικάκη το 1946 πάνω σε ένα κάρο. Ήταν από αυτούς που δεν παράδωσαν τα όπλα. Τους τελευταίους μήνες είχε αποκοπεί από την ομάδα του και τριγυρνούσε μέσα στον κάμπο, αργοπέθαινε λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του, ηττημένος αλλά όχι νικημένος.

Τον πρόδωσε ένας συγχωριανός του και η Λίτσα τον αντίκρυσε με μια τεράστια ματωμένη τρύπα στην καρδιά.

Ιστορικό παράδοξο η τρύπα στο κεφάλι σου πατέρα. Ελλάδα στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, κοινοβουλευτική Δημοκρατία, Ολυμπιακοί Αγώνες πριν ακριβώς 8 χρόνια, αλλαγή χιλιετίας και λίγο μετά το πρώτο ευρώ δια χειρός Σημίτη κι εσύ πάνω σε ένα φορείο, με μια μικρή κόκκινη τρύπα.

Σε φίλησα ακριβώς εκεί και σου ψιθύρισα στο αυτί ΄΄Ε πατέρα, πες μου πότε θα γίνει η επανάσταση;΄΄

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία μας συνάντηση.

Πηγαίνω συχνά στο δέντρο. Συνήθως επιλέγω ο καιρός να είναι βροχερός. Νιώθω ότι τα σύννεφα στάζουν επειδή τα βομβάρδισε το δέντρο σου, σαν προμήνυμα επερχόμενων κεραυνών, που τόσο επιθυμούσες.

Στέκομαι, σκέφτομαι και συλλέγω μνήμες, πατέρα, για να αντέχω την ιστορία που γράφουμε. Ξέρεις αυτά τα χρόνια που λείπεις μας πήραν πολλά! αυτά τα χρόνια που λείπεις μας πήραν πολλά!..."

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Εις μνήμην... - Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΓΟΡΑ

ZEZA ZHKOY 25.09.2011

«Η Μέρκελ με μια συντεταγμένη και πλήρως ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, υπέγραψε τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου για τη βοήθεια προς την Ελλάδα» είχε επισημάνει η στήλη στην ανάλυση της Κυριακής 24 Ιουλίου 2011. «Το ελληνικό κρατικό χρέος, λοιπόν, θα αναδιαρθρωθεί με τη συμμετοχή και των ιδιωτών στη νέα βοήθεια (PSI). Με όλες τις δυνατές μορφές «αναδιάρθρωσης» (δηλαδή, πτώχευσης…) το χρέος θα κουρευτεί (haircut 21%), θα επιμηκυνθεί και θα επανατιμολογηθεί. Την ιδέα της χρεοκοπίας, υπό μια «ελεγχόμενη» ή μια «επιλεκτική» ή μια «συντεταγμένη» εκδοχή της, την επιδίωκε με επιμονή η κ. Μέρκελ» έγραψε η στήλη και δικαιώθηκε όταν οι εγχώριες πένες χαρακτήριζαν «ιστορική» αυτήν την ύπουλη συμφωνία.

«Η συντεταγμένη χρεοκοπία της Ελλάδας έχει ήδη ξεκινήσει» προειδοποίησε ο Κλέμενς Φουστ, καθηγητής Οικονομίας της Οξφόρδης και σύμβουλος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Στη συνέντευξή του στην Deutsche Welle ο κ. Φουστ δικαιολόγησε την άποψή του με το επιχείρημα «ότι η Ελλάδα σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης έχει ήδη διαπραγματευτεί τη μερική αναδιάρθρωση του χρέους της, όπως για παράδειγμα την επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής των δανείων και το haircut. Αυτό είναι χαρακτηριστικό δείγμα μιας διαδικασίας πτώχευσης, όπως επίσης η μείωση των τόκων και η αναδιαπραγμάτευση των δανειακών όρων» επισήμανε. Αλλά προτείνει «haircut» του χρέους κατά τουλάχιστον 50%.

Έχουμε βγει, πράγματι, από τα Μνημόνια; Τι είναι και πως επιβάλλεται σήμερα η «κανονικότητα»

Αλέξης Π. Μητρόπουλος- Δημήτρης Π. Μητρόπουλος:

1. «Κανονικότητα»: Επινόηση του μνημονιακού προσωπικού και της υποστηρικτικής δημοσιολογίας των ΜΜΕ

Τον τελευταίο καιρό όλο και συχνότερα ακούμε και βλέπουμε -σε όλες τις εκφράσεις τής κοινωνικής, πολιτικής, οικονομικής, πολιτιστικής ζωής και βεβαίως σε αυτό που αποκαλούμε, με ελαφρά περιφρόνηση αλλά και αγωνία, «καθημερινότητα»- να γίνεται λόγος και να χρησιμοποιείται διαρκώς η λέξη «κανονικότητα». Και βεβαίως όσοι εκ των δημοσιολόγων επικαλούνται και επαναλαμβάνουν τη λέξη αυτή, δεν το κάνουν για πρώτη φορά τώρα, κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης ως ζητούμενο, αλλά είχαν ξεκινήσει να την χρησιμοποιούν αμέσως μετά την υποτιθέμενη «έξοδο» της χώρας μας από τα Μνημόνια ως τετελεσμένο.

Σχετικά με την προϊστορία (τη χρονική δηλαδή στιγμή που εμφανίστηκε αυτή η λέξη στο καθημερινό λεξιλόγιο των πολιτικών, των εκπροσώπων διαφόρων φορέων, των ΜΜΕ, αλλά και των απλών καθημερινών ανθρώπων), είναι άξιο παρατήρησης ότι το καλοκαίρι του 2018το μνημονιακό προσωπικό και η υποστηρικτική του δημοσιολογία των ΜΜΕ, της διανόησης, των κοινωνικών οργανώσεων κ.λπ. αισθάνθηκε την ανάγκη να ανακαλύψει μια νέα λέξη, δηλωτική (κατ’αυτούς) της νέας μετα-μνημονιακής (υποτίθεται) κατάστασης, αλλά και υποστηρικτική ταυτόχρονα τού μεγάλου ψεύδους, της μεγάλης ιδεολογικής «ανηθικότητας» των μνημονιακών ηγεσιών σε βάρος τού λαού μας. Τότε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διατυμπάνιζε urbietorbi ότι μάς έβγαλε οριστικά από τα Μνημόνια και όλη η δημοσιολογία και η καθημερινή φρασεολογία τού μνημονιακού τόξου αποδέχθηκε με ανακούφιση το αυταποδείκτως αυτό αίολο και ψευδέστατο επιχείρημα...

Απλώς επειδή όλοι εν χορώ είχαν ψηφίσει το γ’ γενικευμένο, ανακεφαλαιωτικό, απόλυτο και διαρκές Μνημόνιο (ν. 4336/2015), -η εκτέλεση του οποίου θα συνεχιστεί υπό συνθήκες μνημονιακής «κανονικότητας» για πολλές ακόμη δεκαετίες-, θεώρησαν «αποκαθαρτικό» και λυτρωτικό για τη διαιώνιση της παρουσίας τους στην πολιτική σκηνή να συνηγορήσουν (έστω με μετριοπαθέστερες εκφράσεις ή σιωπηλά) στο ότι ξεπεράσαμε την περίοδο των Μνημονίων, της υποτέλειας, της γενικευμένης αλλοτρίωσης και της αναγκαστικής δημοσιονομικής πειθαρχίας που μας επεβλήθη ΜΗ κανονικά από την τριαρχία των δανειστών, αλλά «δικαιολογημένα» (εξαιτίας των «σφαλμάτων» τού λαού).

Αναπόφευκτο το τέταρτο Μνημόνιο εκτός εάν…

της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη*  

"...Όπως, λοιπόν, αποδεικνύουν οι ψυχροί αριθμοί, η πρόθεση  αυτή της ΕΕ περί σωτηρίας μας, μετά από την πάροδο 11 ετών, κατέληξε:

* σε διπλασιασμό του ελληνικού  χρέους, ως ποσοστό στο ΑΕΠ,

* σε μείωση του ΑΕΠ μας, τουλάχιστον κατά 25% (για να μην επιβαρύνουμε την ΕΕ με τις επιπλέον δυσμενείς συνέπειες της πανδημίας),

*σε πρόβλεψη του ΔΝΤ ότι, μέχρι το 2060, ο μέσος ρυθμός ανάπτυξής μας θα κυμαίνεται γύρω στη μονάδα,

*στο να υπολείπεται τώρα  μόνο το κατά κεφαλήν εισόδημα της Βουλγαρίας από το  αντίστοιχο δικό μας, ενώ στην αρχή της κρίσης ήμασταν  στην κορυφή των Βαλκανίων,..."

Η ελληνική οικονομία ήταν σε αδιέξοδο και πριν από την πανδημία, κάτι  που επιβεβαιώνεται  από τη  στατιστική της εικόνα. Η πανδημία, όπως ήταν αναπόφευκτο, επιβάρυνε την χρόνια  και απελπιστική της  κατάσταση, καθώς:

– πρόσθεσε στη λεόντεια καθίζηση του ΑΕΠ, που προκάλεσαν τα Μνημόνια, αρκετές  επί πλέον αρνητικές μονάδες,

-εκτόξευσε σε ακόμη πιο δυσθεώρητα ύψη  το δημόσιο, αλλά και το ιδιωτικό χρέος,

-επιβάρυνε  την απαισιοδοξία στις προβλέψεις επιχειρηματιών

και καταναλωτών και

-επιδείνωσε την πρωτόγνωρη εισοδηματική ανισότητα.

Στην παγιωμένη αυτή  πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας δεν υπάρχει, δυστυχώς, χώρος για ανάπτυξη. Το συμπέρασμα είναι αυταπόδεικτο, αν ληφθεί υπόψη ότι  το ΑΕΠ της Ελλάδας το 2022 υπολείπεται του αντίστοιχου, πριν από τα Μνημόνια, κατά τουλάχιστον 32%, η  αύξηση του ΑΕΠ μέχρι το 2060 θα κυμαίνεται γύρω στο 1%, αλλά και οι προδιαγραφές των Μνημονίων  που μας επιβλήθηκαν στερούνται αναπτυξιακής πνοής.

Οι εκάστοτε κυβερνώντες, παρά τις συχνές ενθουσιώδεις εξαγγελίες τους,  σχετικά με  τη δήθεν  καλή  πορεία της οικονομίας, φαίνεται  ωστόσο να έχουν  συνείδηση  του  βάλτου στον οποίον  βυθιζόμαστε. Γι αυτό, και αν εξαιρέσει κανείς τις διθυραμβικές  αναφορές στο Ταμείο Ανάκαμψης, το οποίο υπενθυμίζω ότι  εξυπηρετεί συμφέροντα του ευρωπαϊκού Βορρά, και όχι δικές μας  επιτακτικές ανάγκες, απουσιάζει  τα τελευταία χρόνια, από τη χώρα μας, κάθε μορφή  σοβαρού  προβληματισμού για οικονομική ανάπτυξη.  Αντιθέτως, η συνεχής αγωνία των αρμοδίων μονοπωλείται από το πως, από που και σε τι κόστος  θα εξασφαλιστούν τα χρήματα για την αντιμετώπιση των λεόντειων μνημονιακών μας βαρών.

Η εισβολή της πανδημίας, καθώς οδήγησε σε ολοκληρωτική ανατροπή των αυστηρών κανόνων της νομισματικής πολιτικής, ενθάρρυνε ταυτόχρονα και κάποιες  ελπίδες, σχετικά με  τη δυνατότητα της Ελλάδας να απαιτήσει, επιτέλους, τα δίκαια αιτήματά της. Συγκεκριμένα, ο πανικός σχετικά με την  άμεση ανάγκη  αντιμετώπισης του κορονοϊού,  δικαιολόγησε τη διάθεση  τρισεκατομμυρίων $, σε μεθόδους γνωστές ως «χρήματα από ελικόπτερο», αναζωπύρωσε   τη συνειδητοποίηση των  κινδύνων από το ανεξέλεγκτο πια   δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, το οποίο  έφθασε στις οικονομίες της Δύσης στο 425% του ΑΕΠ τους, ενώ στις αναπτυσσόμενες αντίστοιχα στο 356%, ενθάρρυνε συζητήσεις για την ανάγκη διαγραφής σημαντικού ποσοστού του και  άνοιξε το δρόμο σε νέες θεωρίες που  υποβαθμίζουν την πρωταρχική σημασία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.

Η νομισματική αυτή χαλάρωση, που επικράτησε στην  πανδημία, όφειλε να εκληφθεί  από την Ελλάδα, ως  μια θεόσταλτη ευκαιρία, για την εξασφάλιση της επιβίωσής της. Μέσα σε αυτό, συνεπώς, το διάλειμμα, του οποίου οι ευνοϊκές συνθήκες θα  ήταν απίθανο να διατηρηθούν και μετά το πέρας της πανδημίας, η Ελλάδα  θα έπρεπε να  σπεύσει   να απεμπολήσει  την ιδιότητα του «πιο πειθήνιου μαθητή της ΕΕ», όπως αυτή προβάλλεται σε ένα από τα πρόσφατα τεύχη του Economist. Και, στη συνέχεια,  να συγκεντρώσει ένα προς ένα όλα εκείνα τα απαράγραπτα δίκαιά της,  που αποτελούν το καθένα και όλα μαζί, ισχυρότατα  επιχειρήματα για την  υπεράσπιση της διάσωσής της. Να τα προβάλλει στα πέρατα του κόσμου,  να αναζητήσει ειλικρινείς  συμμαχίες και, πάνω από όλα, να σφιχτοδέσει τους Έλληνες, απανταχού της Γης, σε έναν αγώνα επιβίωσης. 

2002 – 2022 Ελλάδα: 20 χρόνια ευρώ, 20 χρόνια καταστροφής.

(Η πορεία της χώρας μας, από την ευημερία, με την δραχμή, στην απόλυτη καταστροφή, με το ευρώ).

του Τάσου Αναστασόπουλου

Καθώς φέτος, το 2022, κλείνουν 20 χρόνια, από τότε που η ελληνική οικονομία κατάργησε την δραχμή και την αντικατέστησε, ύστερα από κυβερνητική απόφαση, με το ευρώ ο απολογισμός αυτής της τραγικής και μοιραίας ενέργειας της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη είναι πικρός. Πάρα πολύ πικρός. Η ελληνική οικονομία βίωσε και βιώνει μια τεράστια καταστροφή την οποία, τώρα, πολλοί λένε ότι δεν ανέμεναν.

Είναι σίγουρο ότι η ελληνική κοινωνία, προφανώς, δεν περίμενε αυτή την τραγική εξέλιξη. Άλλωστε, δεν την ρώτησαν, καν και φρόντισαν να της περάσουν την αντίληψη ότι η ένταξη, στην ευρωζώνη, θα έλυνε τα όποια οικονομικά προβλήματα της χώρας και ότι αυτή η ένταξη θα αποτελούσε ευλογία, για τον τόπο.

Έτσι, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αποδέχτηκε το ευρώ και ανέμενε την εκδήλωση των πλεονεκτημάτων του, που η ελίτ του τόπου και η μέγιστη πλειοψηφία του ελληνικού πολιτικού συστήματος, με προεξάρχοντες τον Κώστα Σημίτη και την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά και την αξιωματική αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας του Κώστα Καραμανλή, διαφήμιζαν, προπαγανδιστικά, πάση δυνάμει.

Όμως, όλοι οι επιφανείς παράγοντες της ελληνικής ελίτ, η οποία, ως γνωστόν, έχει μια πολύ άθλια ποιότητα, γνώριζαν το τί επρόκειτο να ακολουθήσει, με προεξάρχοντα τον, τότε, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Λουκά Παπαδήμο, αλλά και τους υπόλοιπους. Και φυσικά, αυτό, που επρόκειτο να ακολουθήσει, είναι η παρούσα καταστροφή, η οποία ξεκίνησε με την ευρωζωνική κρίση του 2009 και την ελληνική κρατική χρεοκοπία του Απριλίου – Μαΐου 2010.

Δεν θέλω να κάνω τον έξυπνο, αλλά, ήδη, από το 2002, που η χώρα εντάχθηκε στην ευρωζώνη, είχα αντιληφθεί ότι η ελληνική οικονομία, με πρώτο ελληνικό κράτος, είχε υποστεί με την ένταξη της. στην ζώνη του ευρώ, μια αφανή χρεωκοπία, η οποία προέκυψε, απλά και μόνο, από την μετατροπή του ελληνικού δημοσίου χρέους (όπως και του ιδιωτικού χρέους), από δραχμικά – κατά 85% -, που, μέχρι τότε, ήσαν και τα δύο, στο σκληρό ευρώ. Και μπορώ να πω ότι εξεπλάγην, από το γεγονός ότι η κρίση της ελληνικής οικονομίας άργησε να φανεί. Ενώ εγώ την περίμενα, μετά το 2002, αυτή η κρίση καθυστέρησε και εμφανίστηκε το 2009, με το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στη Νέα Υόρκη, τον Σεπτέμβριο του 2008 και την βαθιά οικονομική κρίση, που ακολούθησε, σε διεθνές επίπεδο, βρίσκοντας την ευρωζώνη άοπλη και ανίκανη να αντιμετωπίσει αυτό το φαινόμενο, για το οποίο δεν ήταν, καν, προετοιμασμένη. Αντιθέτως μάλιστα, ήταν δομημένη, έτσι ώστε να διευκολύνει την διεύρυνση της οικονομικής κρίσης που ξέσπασε, μετά το 2008.

Αλήθεια, πόσο μεγάλο είναι, μέχρι τώρα, το μέγεθος της καταστροφής, που έχει προξενήσει, στην ελληνική κοινωνία, η δωδεκαετής και συνάμα, βαρύτατη οικονομική κρίση, την οποία έφεραν η κρίση του αμερικανικού και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος τον Σεπτέμβριο του 2008 και η εσωτερίκευση της, στην ευρωζώνη, με την μεθοδευμένη εισαγωγή της ελληνικής οικονομίας στο καθεστώς της χρεωκοπίας και των Μνημονίων;

Θα αποπειραθώ, εδώ, στο παρόν δημοσίευμα, να προχωρήσω, σε μια, όσο το δυνατόν, σαφή και συγκεκριμένη καταγραφή αυτής της ζοφερής πραγματικότητας, που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, που πέρασαν, στην οποία εξακολουθούμε να ζούμε και θα εξακολουθήσουμε να ζούμε, επί πολύ.

Το τεράστιο μέγεθος αυτής της καταστροφής σκοπεύω να καταμετρήσω και να καταγράψω, καταδεικνύοντας τα, επί μέρους, μεγέθη της ζημιάς, που υπέστη η ελληνική κοινωνία, αλλά και την συνολική έκταση της καταστροφής, πριν έλθει η εποχή του κορονοϊού, δηλαδή, έως το 2019.

Βέβαια, οι αναγνώστες θα κρίνουν την προσπάθειά μου αυτή, όμως η απόπειρα που, εδώ, επιχειρώ, δεν θα στηριχθεί, σε υποκειμενικά στοιχεία. Προφανώς, θα περιέχει προσωπικές εκτιμήσεις και υποθέσεις, αλλά, θα στηρίζεται, κυρίως, στην αμείλικτη παρουσία και στην λογική των αριθμών.

Η Ελλάδα στο ρυθμό της Πανδημίας, της Γεωπολιτικής και της Οικονομίας

Ο Πέτρος Μηλιαράκης, νομικός που δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC-EU), σε μια συνέντευξη που υπόσχεται αποκαλύψεις και εκπλήξεις που θα συζητηθούν. - Στην εκπομπή παρεμβαίνει ο Χρίστος Ζήνωνος, Υδρογράφος – Χαρτογράφος, Εμπειρογνώμων Καθορισμού Υπεράκτιων Συνόρων, με ενεργό εμπλοκή στην οριοθέτηση των ΑΟΖ Κύπρου, Ισραήλ και Αιγύπτου. ΟΙ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟΙ ΑΞΟΝΕΣ : - Ποια η εικόνα της Ελλάδας και ποια οικονομικά στοιχεία σε σχέση με άλλες χώρες , αναδεικνύονται ως κομβικής σημασίας - Ποιο είναι το Δημόσιο Χρέος και τι αναλογεί στο κάθε πολίτη - Για πρώτη φορά στοιχεία για την επιβάρυνση του Δημόσιου Χρέους από το 1974 έως σήμερα και τι σχέση του Χρέους με την υγειονομική κρίση στο καιρό της Πανδημίας του Covid-19 - Πανδημία και διαχείριση στο πεδίο της Δημόσιας Υγείας :Τι συμβαίνει σε πολιτικό αλλά και επιστημονικό επίπεδο - Οι μεγάλες Γεωπολιτικές ανακατατάξεις που επηρεάζουν την Ανατολική Μεσόγειο, τα Ελληνοτουρκικά και τα λεπτά σημεία Διεθνών Συμβάσεων – Συνθηκών και Δικαιοπολιτικών Θεσμών, από την ΑΟΖ και το Μεικτό Ηπειρωτικό- Αρχιπελαγικό χαρακτήρα του Ελληνικού Κράτους, ως τα θέματα με την Ελληνική Μειονότητα στη Κωνσταντινούπολη και την θρησκευτική στη Θράκη - Η Κύπρος και οι ανοιχτές προκλήσεις για την κρατική της υπόσταση - Οι Γερμανικές Οφειλές στην Ελλάδα , το νομικό και πολιτικό πλαίσιο των εξελίξεων - Οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και το πολιτικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται , μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση

ΟΜΠΑΜΑ: Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΔΙΕΛΥΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ!! ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ!!

ΠΗΓΗ: AlertTV.gr

Γιατί ξεπουλάνε τα πάντα; Ποιόν “σώζουν”;

Μετά από δυο δεκαετίες ιδιωτικοποιήσεων το δημόσιο χρέος από 127 δις έχει εκτιναχθεί στα 388 δισ. ευρώ!

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το δημόσιο χρέος αξιοποιείται ως πρόσχημα για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Υποτίθεται ότι με την ιδιωτικοποίηση, αφενός θα εισρεύσουν έσοδα στα ταμεία του κράτους, αφετέρου το κράτος θα απαλλαγεί από δαπάνες για τη λειτουργία των επιχειρήσεων που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Αυτές θα γίνουν πιο… ανταγωνιστικές, θα υπάρξει… ανάπτυξη που θα μοιραστεί σε… όλους. 

Με αυτό τον τρόπο – όπως ισχυρίζονται τα προπαγανδιστικά επιτελεία της εκποίησης – το δημόσιο χρέος θα μειωθεί και μαζί του θα εκλείψουν και τα αίτια της λιτότητας. Μέχρι τότε, όμως, και για όσο θα υπάρχει δημόσιο χρέος, η λιτότητα είναι μια «αναγκαία» πολιτική.

Επομένως – σύμφωνα με την ίδια θεωρία – είναι προς το συμφέρον του λαού που υφίσταται την προ και μετά, την με ή χωρίς Μνημόνια λιτότητα , να γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις, αφού έτσι θα μειωθεί το χρέος και θα πάψει να υφίσταται τη λιτότητα.

Οι ίδιες θεωρίες ξανακούστηκαν με το ξεπούλημα του ΔΕΔΔΗΕ. Οι ίδιες θεωρίες ξανακούγονται τώρα με την επέκταση του ξεπουλήματος της ΔΕΗ.

Η ζωή τι λέει για όλα τα παραπάνω; Η ζωή λέει πως η αλήθεια – θαμμένη βέβαια από εκείνους που κανοναρχούν το δημόσιο λόγο και την ενημέρωση – είναι εντελώς διαφορετική.

Το αποδεικνύουν τα γεγονότα:

Στην Ελλάδα, ειδικά από το 2000 και μετά την είσοδό της χώρας στο ευρώ, έχουμε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που άλλοτε βαφτίστηκε «μετοχοποίηση», άλλοτε «αποκρατικοποίηση» κι άλλοτε «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας. Μετά τα Μνημόνια η ίδια πολιτική ντύθηκε έναν ακόμα ευφημισμό: Την αποκάλεσαν “σωτηρία”…

Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, που ήταν πάντα πολιτική της εκποίησης, είχαμε τα εξής:

Ξεπουλήθηκαν τα ναυπηγεία. Ξεπουλήθηκε ο ΟΤΕ. Ξεπουλήθηκε ο τραπεζικός τομέας. Ξεπουλήθηκε η «Ολυμπιακή». Ξεπουλήθηκαν από τους οδικούς άξονες μέχρι η διώρυγα της Κορίνθου. Ξεπουλήθηκε η ΕΥΔΑΠ. Ξεπουλήθηκαν τα «Ελληνικά Πετρέλαια». Ξεπουλήθηκε ο ΟΠΑΠ. Ξεπουλήθηκε η ΔΕΠΑ. Ξεπουλήθηκε η ΕΥΑΘ. Ξεπουλήθηκαν τα λιμάνια. Ξεπουλήθηκε το αεροδρόμιο των Σπάτων. Ξεπουλήθηκαν όλα τα αεροδρόμια. Ξεπουλήθηκαν τα τρένα. Ξεπουλήθηκε η ΔΕΗ. 

Αυτοί – πρώην, νυν και επόμενοι – που προωθούν το ξεπούλημα των πάντων και παρουσιάζουν αυτή την πολιτική ως «ελιξίριο σωτηρίας» θα πρέπει να απαντήσουν:

α) Αν όλες αυτές οι εκποιήσεις «αποτρέπουν» την εκτίναξη του δημόσιου χρέους τότε πώς εξηγείται ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας από 127 δισ. ευρώ που ήταν την 1//1/2000, παρά το ξεπούλημα που ήδη έχει συντελεστεί, παρά τις αναδιαρθρώσεις και τα κόντρα «κουρέματα», μετά και από την λαφυραγώγηση της δημόσιας περιουσίας μέσω Υπερταμείου και ΤΑΙΠΕΔ, να έχει εκτιναχτεί στα 388 δισ. ευρώ!!! Να είναι  δηλαδή υπερτριπλάσιο από την εποχή που το κύμα της ιδιωτικοποίησης εκδηλώθηκε ως τσουνάμι του περίφημου «εκσυγχρονισμού» και της μνημονιακής λαίλαπας;

β) Αν η ιδιωτικοποίηση «μειώνει» το χρέος, τότε γιατί, μετά από τόσες ιδιωτικοποιήσεις, τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα από τα 60 δισ. ευρώ που χρωστούσαν το 2000 να έχουν φτάσει σήμερα τα χρέη τους προς Εφορία και ΕΦΚΑ να ξεπερνούν τα 146,9 δισ. ευρώ; Δηλαδή το χρέος τους να έχει σχεδόν τριπλασιαστεί; Αν, δε, στο χρέος αυτό, προστεθούν τα κόκκινα δάνεια ύψους 110 δισ. ευρώ, που υπάρχουν είτε στις τράπεζες ή έχουν πωληθεί στα funds, οι συνολικές «κόκκινες» οφειλές ξεπερνούν τα 250 δισ. ευρώ, δηλαδή έχουν υπερτραπλασιαστεί μέσα σε δυο δεκαετίες εκποίησης και ιδιωτικοποιήσεων. 

Εν ολίγοις:

Ο σκανδαλώδης εμπαιγμός των Ελλήνων

Ο σκανδαλώδης εμπαιγμός των Ελλήνων: Εάν δεχθούμε πως η μέση ονομαστική μείωση των μισθών και των συντάξεων από τα μνημόνια ήταν της τάξης του 30%, τα 1.000 € έγιναν 700 € - οπότε το είδαν καθαρά οι Πολίτες στις τσέπες τους, σημειώνοντας πως ποτέ πριν στην ιστορία, οι εργαζόμενοι δεν συμφώνησαν με την ονομαστική μείωση των αμοιβών τους

Γ. Κοντογιώργης vs Γ. Παπακωνσταντίνου - 21.03.12 - Δυστυχώς δεν μίλησαν πολλοί...

Ο Κοντογιώργης "σφυροκοπά" έναν  εκπρόσωπο της συμμορίας του ΓΑΠ που χρεοκόπησε την χώρα.  

Εκφράζει κυριολεκτικά, την μήνιν 30.000.000 Ελλήνων!

Εκτός τον ταλαίπωρο λαό, το θύμα των μνημονίων, εκπροσωπεί τις γενιές αυτών που έφυγαν από τη ζωή με την πίκρα όταν έβλεπαν τα τρωκτικά των κομμάτων να ροκανίζουν την πατρίδα, όπως και τις γενεές των επερχόμενων που θα γεννηθούν κάτω από το καθεστώς της δουλείας στη μετανεωτερική αποικία που έχει μεταμορφωθεί η χώρα. 

Γερομοριάς

Παρέμβαση του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη στην εκπομπή "Πρωινό ΑΝΤ1", στις 21.3.12, όπου καλεσμένος ήταν ο Υπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 20.02.2021

Το ακατάλληλο ως και απάνθρωπο περιεχόμενο των μνημονίων ήταν λίγο-πολύ γνωστό από το 2013 όταν ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ είχε εκτενώς αναφερθεί στα σφάλματα του ελληνικού προγράμματος. Και, συνεχώς, από τότε, πολλοί επώνυμοι αλλοδαποί πάντοτε, αναφέρθηκαν στα προβληματικά ελληνικά μνημόνια. Κανονικά, οι δηλώσεις αυτές όφειλαν να ξεσηκώσουν θύελλα διαμαρτυριών, από τους σκληρά δοκιμαζόμενους Έλληνες, και να οδηγήσουν σε βάσιμες καταγγελίες και σε μερική παραγραφή του χρέους ή τουλάχιστον σε μια διόρθωση που θα περιόριζε τις θηριώδεις πλευρές του. Διότι, ασφαλώς, εφόσον χρωστούσαμε οφείλαμε να πληρώσουμε, όχι όμως με αντάλλαγμα την πλήρη εξαφάνισή μας. Ωστόσο, δεν “κουνήθηκε φύλλο”, αν εξαιρέσει κανείς ένα δικό μου άρθρο που δημοσιεύτηκε στη γαλλική εφημερίδα Le Monde (μετάφραση:“το λάθος του ΔΝΤ αποσιωπήθηκε”, 12.03.2013). Αντί μιας υγιούς εθνικής αντίδρασης για τα καταστρεπτικά μνημόνια που οι εταίροι μας επέβαλαν, οι αρμόδιοι εξακολουθούσαν να υπογράφουν νέα μνημόνια, να αγωνίζονται για το πώς θα εκτελέσουν στο ακέραιο τις εντολές τους, παρότι αυτά αφαιρούσαν κάθε ίχνος εθνικής κυριαρχίας και παρότι εξαθλίωναν το λαό, ενώ διαβεβαίωναν ανελλιπώς ότι «έρχεται η ανάπτυξη» και μαζί της «πακτωλός Άμεσων Ξένων Επενδύσεων».

Η ελληνική οικονομία ήταν ήδη τελειωμένη και πριν από την πανδημία. Αυτή, απλώς, έβαλε την ταφόπετρα. Και, δυστυχώς, μόνο αν συνειδητοποιήσουμε πλήρως την καταστροφή, μόνον τότε θα αγωνιστούμε για τη σωτηρία μας. Ποια είναι; Να παύσουμε να είμαστε πλήρως υποτελείς στους εταίρους μας, στους συμμάχους, στους φίλους και εχθρούς μας, και να λειτουργούμε ως ανεξάρτητο κράτος. Π.χ. να μην υποβιβάζουμε τη νοημοσύνη μας υποστηρίζοντας ότι «η κακοκαιρία σπρώχνει τα τουρκικά πλοία στο Αιγαίο»!

Πως η Ελλάδα έγινε παρανάλωμα του πυρός για να σωθούν οι τράπεζες

Η ομιλία πραγματοποιἠθηκε διαδικτυακά στις 21 Ιανουαρίου 2021 απο το Ιnternational Ηellenic Αssociation. Η τ. Πρύτανης Μαρία Νεγρεπόντη - Δελιβάνη αναπτύσσει το θέμα: "Πως η Ελλάδα έγινε παρανάλωμα του πυρός για να σωθούν οι τράπεζες" (Με βάση την επίσημη αποκάλυψη του Barack Obama). 

ΠΗΓΗ: ΤΙΜΗ ΣΤΟ 21

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η εξάρτηση από το χρέος

Από

 Νίκος Ιγγλέσης

 -

21/12/2020

Η εθνική κυριαρχία, ακόμα και για τις Μεγάλες Δυνάμεις, είναι ένα σχετικό, όχι απόλυτο, μέγεθος και εξαρτάται από τους συντελεστές ισχύος κάθε κρατικής οντότητας. Ένας από τους σημαντικότερους αν όχι ο σημαντικότερος, συντελεστής ισχύος είναι η νομισματική – οικονομική ανεξαρτησία. Για να γίνει κατανοητό το «Ελληνικό Ζήτημα Εθνικής Κυριαρχίας» πρέπει να απαντηθεί ένα καθοριστικό ερώτημα: Γιατί επιβλήθηκαν τα Μνημόνια; Βέβαια το πολιτικό σύστημα, που τα υπέγραψε, έδωσε τη δική του απάντηση. Είπε ότι ήταν αναγκαία, ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, ότι ήταν μονόδρομος.

Μια «επιχείρηση φόβος» τέθηκε σε άμεση εφαρμογή για να πείσει τους Έλληνες ότι χωρίς τα μνημόνια δε θα είχαν τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα και άλλα αγαθά. Στη συνέχεια μια «γκεμπελικής υφής» προπαγάνδα ανέλαβε να υποτάξει όχι μόνο την οικονομική συμπεριφορά των πολιτών αλλά και τον τρόπο που σκέπτονται, που αξιολογούν, που κατανοούν την κοινωνία και τον κόσμο. Στόχος ήταν να διαμορφωθεί ο «μνημονιακός ιδιότυπος» του παγκοσμιοποιημένου ραγιά με εργαλεία τον παράλογο φόβο, την ανασφάλεια για το μέλλον και την υποταγή σε υπέρτερες δυνάμεις.

Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 όξυνε, σε υπέρτατο βαθμό, την οικονομική και δημοσιονομική ανισορροπία της Ελλάδας. Το 2009 η χώρα μας πλήρωσε για την εξυπηρέτηση (όχι αποπληρωμή) του δημόσιου χρέους 41,4 δις ευρώ (29,1 δις για χρεολύσια και 12,3 δις για τόκους). Παράλληλα είχε ένα πρωτογενές (δηλαδή πριν την πληρωμή των τόκων) δημοσιονομικό έλλειμμα 23,7 δις. Συνολικά δηλαδή, πλήρωσε 65,1 δις (28% του τότε ΑΕΠ) τα οποία υποχρεωτικά, λόγω της ένταξης στην Ευρωζώνη, δανείστηκε από της αγορές. Ήταν ηλίου φαεινότερον ότι ένας τέτοιου ύψους δανεισμός, που με την πάροδο του χρόνου θα αυξανότανε, δεν μπορούσε να συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια. Το τελευταίο ομόλογο που εκδόθηκε, αρχές του 2010, είχε επιτόκιο 6,25%. Η Ελλάδα ήταν μη βιώσιμη μέσα στο ευρώ.

Οι ευρωφετιχιστές και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους μας είπαν ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το δυσθεώρητο χρέος και το μεγάλο έλλειμμα. «Όλοι μαζί τα φάγαμε» κατά την αλήστου μνήμης ρήση του Θόδωρου Πάγκαλου. Η αυτοενοχοποίηση ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος υποταγής των πολιτών. Αλλά το οικονομικό πρόβλημα είχε και έχει άλλες πολύ βαθύτερες αιτίες που δεν είναι ορατές από το μέσο πολίτη.

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ!"

"ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ!"

του Γιώργου Ζουρίδη

Τελειώνει ένα μελαγχολικό φθινόπωρο και βρίσκει για μια ακόμη φορά τον λαό μας εγκλωβισμένο σε αποφάσεις ηγεσιών που δείχνουν ανίκανες να συγκροτήσουν ένα ΕΝΙΑΙΟ ΜΕΤΩΠΟ για την αντιμετώπιση των υγειονομικών και οικονομικών δεινών που σπαράζουν την χώρα. 

Θα γίνω πιο συγκεκριμένος:

• Το φθινόπωρο είχαμε την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης και την τιμωρία της ηγετικής ομάδας της. Η μαζική παρουσία όλων σχεδόν των κομματικών εκφάνσεων της πολιτικής μας ζωής ενώπιον του δικαστικού μεγάρου, έδειξε μια ΤΑΣΗ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ενάντια στον φασισμό. 

Τότε έγραψα επιδεικτικά ότι ο φασισμός δεν νικήθηκε μια και ενδημεί βαθιά μέσα μας και για αυτό χρειάζεται να δώσουμε όλοι μας μάχες αυτοσυνειδησίας, ενσυναίσθησης και δημοκρατίας μήπως και φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα της ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ σε μια εποχή έντονης εθνικής και οικονομικής κρίσης. 

Και όμως!! Ο πολιτικός διχασμός προκλήθηκε από βίαιη κομματική αντιπαράθεση που διήρκησε μέρες όπου «ακούστηκε» πλήθος απόψεων που κινούνται μεταξύ του εθνικοφασισμού και του σταλινοφασισμού, επιβεβαιώνοντας του λόγου το αληθές. 

Ήθελαν απλά να αποδείξουν ποιός είναι πιο δημοκράτης από τον άλλο!!!

• Ο εορτασμός της 17 Νοέμβρη προτάθηκε να ανασταλεί λόγω της επικινδυνότητας του συγχρωτισμού και έγινε αποδεκτό από την πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου της χώρας.

Ο διχασμός βγήκε στο προσκήνιο εκκινώντας από το «ενοποιημένο» κομμουνιστικό μετερίζι και η μετέπειτα ΒΙΑΙΟΤΗΤΑ των δυνάμεων καταστολής «έδωσαν τροφή» για μια άγρια αντιπαράθεση για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΔΟΣΙΑ σε μια χώρα που οι διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, είναι από δυσδιάκριτες έως ανύπαρκτες.

Αρκεί να «τρωγόμαστε»....

• Η «αρρώστια» της κομματοκρατίας στη χώρα μας για άγρα εκλογικής πελατείας, έδωσε τα ρέστα της στην αντιμετώπιση του δεύτερου κύματος της πανδημίας του κορωναϊού, διχάζοντας επικίνδυνα τον λαό μας. 

Ο Ομπάμα θεμελιώνει την απαίτηση παραγραφής του ελληνικού χρέους

Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Μαρία

24 Νοεμβρίου 2020

397

Τα εδάφια των απομνημονευμάτων του Μπαράκ Ομπάμα, που κυκλοφόρησαν πρόσφατα και αναφέρονται στο ελληνικό δράμα των μνημονίων, μπορεί να αποδειχθούν ως δώρο εξ’ ουρανού, αν αξιοποιηθούν σωστά και αν δεν κρυφτούν "κάτω από το χαλί". Η "ΤΙΜΗ ΣΤΟ 21" εντάσσει αυτή την προσπάθεια στο δεύτερο στόχο των λόγων σύστασής της, που είναι η εθνική ανεξαρτησία και διοργανώνει προσεχώς συνέδριο με το θέμα αυτό.

Στα εδάφια αυτά ο Ομπάμα προβαίνει σε ομολογία μεγατόνων, το περιεχόμενο της οποίας πλανιόταν στη χώρα μας ως υπόθεση, ως συνωμοσιολογία, ή ως επτασφράγιστο μυστικό, αλλά ποτέ μέχρι τώρα ως ξεκάθαρη βεβαιότητα. Οι σχετικές αναφορές των αρμοδίων, στα 11 χρόνια που πέρασαν, όπως αρχικά του Ολιβιέ Μπλανσάρ, αργότερα του ΔΝΤ και της ΕΕ, αφορούσαν γενικώς ατέλειες του περιεχομένου των μνημονίων, αλλά όχι την κυρία αιτία της επιβολής τους. Έτσι παρέμενε ισχυρή, για πολλούς Έλληνες, η κυρίαρχη δικαιολογία, που αναπτύχθηκε και ενισχύθηκε με κάθε τρόπο, από την αρχή της επιβολής των μνημονίων.

Ότι δηλαδή, όπως ισχυρίζονταν σε καθημερινή βάση τα γερμανικά ΜΜΕ, είμαστε λαός «ανεύθυνος», που «ζει πλουσιοπάροχα σε βάρος άλλων», που είναι «τεμπέλης» και επιδίδεται από το πρωί σε "ουζοποσία" και για τους λόγους αυτούς πρέπει να τύχει παραδειγματικής τιμωρίας! Σε πείσμα αυτής της δήθεν άθλιας συμπεριφοράς μας, η ΕΕ (βοηθούμενη και από το ΔΝΤ) επέδειξαν "μεγαλοψυχία" και "αλληλεγγύη". Έσπευσαν να μας δανείσουν, ομολογουμένως τεράστια ποσά, δήθεν για να μας σώσουν και για να εξυγιάνουν την οικονομία μας.

Στη σκιά αυτού του αφηγήματος, είναι λίγο-πολύ γνωστή η συνέχεια της υπογραφής των τριών μνημονίων με περιεχόμενο, όχι απλώς εξευτελιστικό για ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, όχι απλώς εγκληματικό, για τις συνθήκες εξαθλίωσης που επέβαλε, όχι απλώς μακροχρόνια καταστρεπτικό για την επιβίωση της ελληνικής οικονομίας, αλλά και ληστρικό για το σύνολο σχεδόν του δημόσιου πλούτου μας! Και ακόμη, ο Μπαράκ Ομπάμα αποκαλύπτει πώς μας περιέπαιζε ο Σόιμπλε, όσους δηλαδή από εμάς ήταν πρόθυμοι να ξεγελαστούν, τρομοκρατώντας μας με Grexit.

Οι "αγαθές" προθέσεις του Σόιμπλε

Η αλήθεια ήταν ότι αν τολμούσαμε το Grexit, ενδεχομένως εμείς θα είχαμε σωθεί, ενώ οι τράπεζές τους θα έχαναν ένα τρισεκατομμύριο Ευρώ! Οι υπογραφές των τριών μνημονίων, από όλες τις κυβερνήσεις των 11 αυτών μαρτυρικών ετών, για την Ελλάδα, τόλμησαν να τεθούν, αποκλειστικά και μόνον επειδή ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, είχε πειστεί ότι με τη συμπεριφορά του έγινε υπαίτιο για αυτά τα μνημόνια. Είχε πειστεί λοιπόν ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, ότι η ΕΕ "θυσιάζονταν" για να μας βοηθήσει, και ότι η οικονομία έτσι εξυγιαίνεται.

Για τους λόγους αυτούς ο ελληνικός λαός ένοιωθε υποχρεωμένος να ψηφίζει τις μνημονιακές κυβερνήσεις, αλλά και παρέμεινε ουσιαστικά αδρανής στο όργιο της ανείπωτης αυτής ανθρωπιστικής καταστροφής. Το τι πίστευαν οι κυβερνήτες όλων αυτών των ετών, καθώς ό ένας μετά τον άλλον υπέγραφαν καταδικαστικές αποφάσεις για την πατρίδα τους, τελικώς είναι αδιευκρίνιστο.

Είχαν άραγε πειστεί για τις "αγαθές" προθέσεις του κυρίου Σόιμπλε; Δεν είχαν χρόνο να διαβάσουν τα μνημόνια, ή δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το νόημά τους; Ύστερα από ένα οριακό σημείο, έκριναν ότι δεν υπήρχε οδός επιστροφής; Κάποιοι τους τρομοκρατούσαν και δεν είχαν άλλη διέξοδο; Αυτές και άλλες δικαιολογίες είναι πιθανές, και βέβαια εξηγούν την αλυσίδα σύνδεσης μεταξύ τους.

Ο Ομπάμα όμως, που πολλοί άρχισαν να καταφέρονται εναντίον του κατηγορώντας τον ως συνυπαίτιο της ελληνικής τραγωδίας (που ασφαλώς είναι), έκανε ωστόσο ένα περίλαμπρο δώρο στην Ελλάδα, όχι βεβαίως γιατί είναι "φιλέλληνας", αλλά γιατί προφανώς είχε συμφέρον να αποκαλύψει την αλήθεια. Αυτή λοιπόν η αλήθεια, που είναι δύσκολο πια να κρυφτεί, αποτελεί ισχυρότατο όπλο στα χέρια μας, αν καταφέρουμε να το χρησιμοποιήσουμε.

Σημαντική η ομολογία Ομπάμα

Αποτελεί όπλο η ομολογία Ομπάμα, αν δεν απορροφηθούμε από το πως θα τιμωρηθούν οι δικοί μας υπαίτιοι. Αν δεν απενεργοποιηθεί αυτός ο στόχος μέσα σε ανούσιες κομματικές αντεγκλήσεις. Αν δεν υποκύψουμε στην απόρριψη, με το πάγιο επιχείρημα ότι παρότι «ήταν γνωστά όλα αυτά δεν έγινε τίποτε» και αν δεν μας καταπιεί ο εθνομηδενισμός του τύπου «δεν αξίζει να προσπαθήσουμε» κτλ.

Σπεύδω να υπογραμμίσω ότι είναι πολύ διαφορετικό να ψελλίζουμε υποψίες και ψιθύρους, σχετικά με το τι ακριβώς έγινε και καταστραφήκαμε, από του να έχουμε τη δυνατότητα να κραδαίνουμε την επίσημη ομολογία του Μπαράκ Ομπάμα, που συνοδεύεται επιπλέον και από ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Γιατί τώρα, κάθε Έλληνας έχει δικαίωμα να ατενίσει την ΕΕ βροντοφωνώντας ότι: «για να σώσετε τις τράπεζες μας χρησιμοποιήσατε ως παρανάλωμα του πυρός».

Και να προσθέσω ότι αυτή η επισήμανση ουδόλως σημαίνει ότι αγαπούμε τον Ομπάμα, ή ότι τον απαλλάσσουμε των ευθυνών του. Η είδηση αυτή, όπως την διατύπωσα στο διαδίκτυο, χαρακτηρίστηκε ως πολύ σημαντική. Πέρα από αυτή την γενική αποδοχή της, ορισμένοι είχαν την άποψη, είτε ότι το πρώτιστο είναι η τιμωρία των ενόχων, είτε ότι ένα τόσο σπουδαίο θέμα δεν αντιμετωπίζεται με αρθρογραφία και συζητήσεις.

Μερικοί σκέφθηκαν ότι πρόκειται για ένα επιπλέον αφήγημα, με σκοπό να μας αποπροσανατολίσει. Κάποιοι υποστήριξαν ότι θα έπρεπε να το κρατήσουμε μυστικό, μέχρις ότου οργανωθούμε. Ορισμένοι μου ανέθεσαν να προχωρήσω, καθώς εγώ είχα αυτή την πρωτοβουλία. Από την πλευρά μου έχω πλήρη συνείδηση ότι, παρόλο που πρόκειται για μια εξαιρετική ευκαιρία, η δυνατότητά της να φθάσει σε αίσιο τέλος, δεν είναι διόλου εξασφαλισμένη.

Δεν μπορεί να σταθεί η ΕΕ

Στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από την πληροφορία, έχω καταλήξει σε ορισμένες εισαγωγικές σκέψεις. Εξυπακούεται, καταρχήν, ότι δεν πρόκειται για προσπάθεια ενός ατόμου, αλλά αντιθέτως ενός ολόκληρου λαού. Πιστεύω ότι αυτό που τώρα προέχει είναι η ομολογία Ομπάμα όχι απλώς να γίνει ευρέως γνωστή, αλλά και να λειτουργήσει για το λαό μας ως ενωτικό και όχι ως διχαστικό στοιχείο.

Ως όπλο βελτίωσης της κατάστασής μας και όχι ως μέσον κομματικό. Οι παράγοντες που κρίνω ότι θα μπορούσαν να επηρεάσουν το αποτέλεσμα είναι πολλοί, αλλά θα σταθώ σε μερικούς από αυτούς. Πιστεύω, ότι η ΕΕ, δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει μια τόσο φοβερή κατηγορία, που δεν μπορεί πια να αμφισβητηθεί και που την εμφανίζει να "δολοφονεί" κράτος-μέλος της.

Όσο και αν αυτή η άποψη κυκλοφορούσε ήδη σε ορισμένους κύκλους, κυρίως στην Ελλάδα και δευτερευόντως και στο εξωτερικό, ουδείς όμως είχε το θάρρος, αλλά ούτε και το δικαίωμα, να απευθυνθεί δημόσια προς την ΕΕ και να την κατηγορήσει γι' αυτό το έγκλημα. Αντιθέτως, αυτό επιμελώς αποκρύπτονταν προβάλλοντας τις δήθεν ικανοποιητικές εξελίξεις των μνημονίων, που στην πραγματικότητα είναι τραγικές. Πώς να σταθεί η ΕΕ, όταν συγκεκριμένες κατηγορίες, με συντριπτικά αποδεικτικά πλέον στοιχεία για το ελληνικό αυτό έγκλημα, αρχίσουν να την στοχεύουν συνεχώς και από πολλές πλευρές;

Άμεση παραγραφή του χρέους

Μπορεί η ΕΕ να περιπίπτει από το ένα ολίσθημα στο άλλο, αλλά εδώ πρόκειται για την παταγώδη απόδειξη απουσίας οποιασδήποτε μορφής ηθικού υποβάθρου. Πρόκειται για σκανδαλώδη πρόταξη εθνικών συμφερόντων, με αντίτιμο την καταστροφή ενός εταίρου! Και θα πρέπει ακόμη να ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη ότι η αποτρόπαιη αυτή πράξη, κυρίως της Γερμανίας εναντίον μας, είναι εξαιρετικά απίθανο ότι θα επιβραβευθεί από τα λοιπά κράτη-μέλη της ΕΕ. Έστω και αν υποτεθεί ότι γνώριζαν τι συνέβαινε και δεν αντιδρούσαν.

Το ζητούμενο είναι τώρα πως θα μπορέσει η Ελλάδα να επωφεληθεί από την επίσημη δημοσιοποίηση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν εναντίον της. Θα έλεγα ότι η απάντηση είναι μία και είναι η απαίτηση άμεσης παραγραφής του χρέους. Να προσθέσω, ότι η περίοδος που διανύουμε, με το χάος που προκαλεί ο ιός, είναι θετική για την ευόδωση ενός τέτοιου αιτήματος, δεδομένου ότι έχει εγκαταλειφθεί πλήρως η νομισματική και δημοσιονομική ορθοδοξία, και έχει επικρατήσει το "χρήμα από ελικόπτερο".

Και τώρα, ποιος θα απαντήσει στην ακόλουθη καταλυτικής σημασίας ερώτηση; Δηλαδή, ποιος θα είναι ο φορέας που θα αγωνιστεί για να κάνει παγκοίνως γνωστό τον ρόλο της Γερμανίας, στην καταστροφή της Ελλάδας και να πείσει την ΕΕ να επανορθώσει; Επαναφέροντας, φυσικά, στο προσκήνιο, και τις γερμανικές αποζημιώσεις! Η απάντηση είναι: όλοι εμείς, μια και οι ηγεσίες μας δεν πρόκειται να συνδράμουν.

Για αυτό και για να μη χαθεί η μεγάλη αυτή ευκαιρία, θα ήταν ευχής έργον η, όσο γίνεται ευρύτερη διάδοση και συνειδητοποίηση των εξελίξεων. Ελπίσω αυτό να φέρει και τα υπόλοιπα και να μη μείνει ούτε ένας Έλληνας που να εξακολουθήσει να πιστεύει ότι «εμείς φταίγαμε για την καταστροφή».

ΠΗΓΗ: Ο Ομπάμα θεμελιώνει την απαίτηση παραγραφής του ελληνικού χρέους - slpress.gr

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Ομπάμα μας θύμισε το colpo grosso του ευρωιερατείου κατά της Ελλάδας

Λυγερός Σταύρος

19 Νοεμβρίου 2020

19180

Από το 2010 είχα χαρακτηρίσει colpo grosso την επιβολή των Μνημονίων στην Ελλάδα με σκοπό να διασωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, οι οποίες θα είχαν μαύρη τρύπα, εάν η Ελλάδα ακολουθούσε τον δρόμο της κανονικής χρεοκοπίας. Γιατί θυμήθηκα ξεχασμένες ιστορίες εν μέσω πανδημίας; Επειδή μας τις θύμισε με το βιβλίο του ο Ομπάμα.

Γράφει, λοιπόν: «Παρατήρησα πως σπάνια ανέφεραν ότι οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες ήταν από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας ή ότι μεγάλο μέρος του χρέους των Ελλήνων είχε συσσωρευτεί αγοράζοντας γερμανικές και γαλλικές εξαγωγές – δεδομένα που θα μπορούσαν να έχουν καταστήσει σαφές στους ψηφοφόρους τους γιατί διασώζουν τους Έλληνες».

Αναφερόμενος στην επιβολή των Μνημονίων προσθέτει ότι «ισοδυναμούσε με τη διάσωση των δικών τους (γερμανικών και γαλλικών) τραπεζών και βιομηχανιών και ίσως ανησυχούσαν ότι μια τέτοια παραδοχή θα έστρεφε την προσοχή των ψηφοφόρων από τις αποτυχίες διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, στις αποτυχίες εκείνων των Γερμανών ή Γάλλων αξιωματούχων που είναι επιφορτισμένοι με την εποπτεία των πρακτικών τραπεζικού δανεισμού».

Ο Ομπάμα, παρότι είχε και έχει άριστες σχέσεις με τη Μέρκελ, είπε την αλήθεια, έστω και "κομψά". Ας αρχίσω, λοιπόν, από τα στοιχειώδη που στην περίπτωσή της Ελλάδας παρακάμφθηκαν για να μην βρεθούν με "μαύρες τρύπες" οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους ελληνικά ομόλογα, όπως εκ των υστέρων ομολόγησε και το Bloomberg.

Ευθύνη έχει και ο δανειστής

Στον καπιταλισμό είναι κανόνας ότι μία χώρα που δεν μπορεί να πληρώσει τους δανειστές της χρεοκοπεί. Το ΔΝΤ της επιβάλλει ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, συνδυασμένο με αλλαγές νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης. Ταυτοχρόνως, όμως, επιβάλει στους δανειστές και το κούρεμα του χρέους στο ποσοστό που είναι αναγκαίο για να καταστεί το χρέος βιώσιμο. Δηλαδή για μπορέσει η χρεοκοπημένη χώρα να ξανασταθεί στα πόδια της και να πληρώνει το εναπομείναν χρέος.

Στον καπιταλισμό ευθύνη δεν έχει μόνο ο δανειζόμενος, έχει και ο δανειστής, όπως αναφέρει και ο Ομπάμα. Εάν ήταν σίγουρο ότι κάθε κράτος θα πληρώνει το χρέος του, δεν θα υπήρχε διαφοροποίηση στο επιτόκιο δανεισμού. Η διαφορά στα επιτόκια δανεισμού αντανακλά τη διαφορά ρίσκου. Το κούρεμα, λοιπόν, ενός μη βιώσιμου δημόσιου χρέους είναι η τιμωρία του δανειστή, ο οποίος δεν υπολόγισε σωστά το ρίσκο, ή ρισκάρισε και έχασε.