Ο Έλληνας, ιδιαίτερα, των τελευταίων ετών της προ-μεταπολιτευτικής περιόδου έθετε σαν στόχο την αναζήτηση νέων συνόρων, την κυριαρχία στη φύση, τη βελτίωση της παραγωγικής του ικανότητας, την κοινωνική αλλαγή, ακολουθώντας, λίγο ως πολύ, το κυρίαρχο εισαγόμενο δυτικό πρότυπο.
του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Η μεταπολίτευση έθεσε στο επίκεντρο την αναζήτηση του εαυτού, την αυτοπραγμάτωση, την αυτοεκπλήρωση και τα διάφορα άλλα.. «-αυτό», αντιγράφοντας και πάλι τη δυτική ναρκισσιστική επιταγή, «να είσαι ο εαυτός σου και στ᾿....... σου».
Τόσο, δηλαδή, ο προ-ναρκισσιστικός εαυτός, όσο και ο ναρκισσιστικός άνθρωπος της μεταπολίτευσης, έθεταν στόχους με θετικό πρόσημο. Κάτι ήθελαν να πετύχουν.
Αντίθετα, από το κρίσιμο μνημονιακό ορόσημο και εφεξής, ο μετα-ναρκισσιστικός Έλληνας, έχοντας απολέσει σε σημαντικό βαθμό την καταναλωτική του ευχέρεια, που τροφοδοτούσε τον ακόρεστο ναρκισσισμό του, ξεκινά να θέτει, για πρώτη σχεδόν φορά ύστερα από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, στόχους με αρνητικό πρόσημο. Δεν επιδιώκει πια να συμβεί κάτι, αλλά αντίθετα, στοχεύει στο «μην τυχόν και συμβεί». Μην τυχόν και μειωθεί περαιτέρω το εισόδημα του, μην τυχόν και βγούμε από το ευρώ, μην τυχόν και χάσει τη δουλειά του, μην τυχόν και συμβεί αυτό, μην τυχόν και συμβεί το άλλο...μην τυχόν. Μια ατέλειωτη λίστα με «μην τυχόν» υπερτροφοδοτεί με άγχος έναν «ανεκπαίδευτο» στην απώλεια ναρκισσιστικό ψυχισμό.