ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ Η ΣΒΑΣΤΙΚΑ

Το ντοκιμαντέρ με τίτλο «ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΒΗΚΕ Η ΣΒΑΣΤΙΚΑ» μας πηγαίνει ένα μικρό ταξίδι προς τα πίσω, στα χρόνια του ελληνο-ιταλικού πολέμου και της γερμανικής κατοχής στην ΕΛΛΑΔΑ, παρουσιάζοντας και ασπρόμαυρη αναπαράσταση της νύχτας εκείνης. Πρόκειται για μια σύντομη ιστορική αναδρομή, σε γεγονότα που συντάραξαν όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά και ολόκληρη την ΕΥΡΩΠΗ. 

Στις 6 Απριλίου του 1941, οι Γερμανοί εισβάλλουν στην ΕΛΛΑΔΑ. Οι Έλληνες αγωνίζονται να μη χάσουν την ελπίδα τους. Στις 27 Απριλίου του ιδίου έτους, στις 8:10 το πρωί, τα πρώτα γερμανικά στρατεύματα μπαίνουν στην ΑΘΗΝΑ και στις 08:45 υψώνουν την πολεμική σημαία τους με τον αγκυλωτό σταυρό, πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Λίγες ημέρες αργότερα, δύο 19χρονοι φοιτητές αποφασίζουν το παράλογο: να κατεβάσουν το σύμβολο του ναζισμού από το πανάρχαιο μνημείο του ελληνικού κάλλους και πολιτισμού. Πρόκειται για το φοιτητή της Ανωτάτης Εμπορικής, ΜΑΝΩΛΗ ΓΛΕΖΟ και το φοιτητή της Νομικής, ΛΑΚΗ ΣΑΝΤΑ. Σκοπός αυτού του τολμήματος ήταν να μηνύσουν σε όλους ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει παραδοθεί ακόμα, συνεχίζει να αντιστέκεται εναντίον του ξένου κατακτητή. Το εγχείρημά τους στέφθηκε με επιτυχία τη νύχτα της 30ης προς 31η Μαΐου 1941.

Αυτό το μεμονωμένο ηρωικό κατόρθωμα αναπτέρωσε το ηθικό όλων των Ελλήνων αλλά και των Ευρωπαίων, που υπέφεραν κάτω από το γερμανικό ζυγό. Ο ΓΛΕΖΟΣ και ο ΣΑΝΤΑΣ μιλούν για εκείνη την περίοδο, για την τολμηρή τους απόφαση, καθώς επίσης και για τα υπόλοιπα αξιόλογα επιτεύγματα της ελληνικής αντίστασης. 

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΛΑΟ...

Γιώργος Τασιόπουλος 

ΑΣ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΛΑΟ...

Στην κάλπη με τις συμβουλές του Bertolt Brecht

________

Δουλεύω σκληρά, ετοιμάζω το επόμενο λάθος μου.

Από τις «Ιστορίες του κυρίου Κόινερ».

_______

Διαβάζω έκπληκτος τις δηλώσεις των απογοητευμένων ψηφοφόρων για το αποτέλεσμα των εκλογών, και κυρίως των ηττημένων στελεχών της κυβερνώσας αριστεράς.

Εν όψει των προσεχών εκλογών μαστιγώνουν το λαό για την ψήφο του και τον εγκαλούν να μετανοήσει,  « το κόμμα δεν αλλάζει... άλλαξε εσύ, ψήφισε ΣΩΣΤΑ », και αυθόρμητα ο νους μου πήγε στον  Μπέρτολτ Μπρεχτ.

 Έγραψε για κάποιον «γραμματέα της Ενωσης Λογοτεχνών », μετά την εργατική εξέγερση του Βερολίνου το 1953 στην Ανατολική Γερμανία που την κατέστειλαν τα σοβιετικά τανκς, 

Η λύση

« έβαλε και μοίρασαν προκηρύξεις στη λεωφόρο Στάλιν που έγραφαν πως ο λαός με αυτά που έκανε έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης και για να την ξανακερδίσει πρέπει να κάνει διπλή προσπάθεια· δεν θα ήταν πιο απλό, η κυβέρνηση να διαλύσει τον λαό και να εκλέξει άλλον; ».

Ο Μπρεχτ έγραψε το ποίημα "Η λύση", διερωτώμενος μήπως θα ήταν καλύτερα η κυβέρνηση να διαλύσει το λαό και να εκλέξει άλλον.

Όμως σοφά κάπου αλλού συμβουλεύει:

"Όταν δεν αρέσει μια παράσταση, δεν αλλάζεις το κοινό, αλλάζεις την παράσταση".

___________

Πάντως αν θέλουν να αναζητήσουν κάποια από τις αιτίες της ήττας, ας διαβάσουν τον κόλαφο έκθεση της ΚΟΜΙΣΙΟΝ που καθιστά αναξιόπιστες τις προεκλογικές υποσχέσεις τους.

https://www.imerodromos.gr/systaseis-komision-pros-tin-epomeni-kyvernisi-kopste-dapanes-paroches-kai-metra-stirixis/

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η πηγή του κακού

Η ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ...

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Για το πρόβλημα της διεθνούς"προστασίας" , της εξάρτησης απέφυγαν να μιλήσουν κατά την προεκλογική περίοδο.

Κι όμως, όπως φαίνεται από τα εδάφια του βιβλίου του Τάσου Λιγνάδη που ακολουθούν,

 200 χρόνια μετά, 

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ

___________

"...Τό ελληνικόν κρατίδιον από τής Επαναστάσεως τού 1821 μέχρι τών ημερών μας έζησε βίον "νομικώς" μέν ανεξάρτητον, πραγματικώς δέ αποικιακού ή νεοαποικιακού τύπου...

Εις τά προτεκτοράτα καί τάς αποικίας καί αι κυβερνήσεις καί οι λαοί ουδέν άλλο εκφράζουν τελικώς ή την φωνή τού κυρίου των...

Η καθυστέρησις εις τήν εξέλιξιν, ως εφάνη εκ τού όλου βιβλίου, θά πρέπει νά ερμηνευθή εκ τής δανειοδοτήσεως, η οποία επέτρεψεν εις τούς ξένους τελικώς ή νά αξιοποιούν διά λογαριασμόν των τάς πλουτοπαραγωγικάς δυνατότητας τής Ελλάδος, αι οποίαι είναι άκρως σημαντικαί, ή νά εμποδίζουν τήν αξιοποίησίν των από ελληνικής πλευράς, διά νά διατηρούν την εθνικήν οικονομίαν εις επίπεδον επαιτούσης αγοράς.  Ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος θά επιθέση την σφραγίδα της απροσχηματίστου εξαρτήσεως καί εις τόν οικονομικόν και εις τόν πολιτικόν τομέα.

Ο "κεφαλικός" φόρος τού αίματος τών δανείων, αι πτωχεύσεις, η μετανάστευσις, η βρεφική θνησιμότης, ο υποσιτισμός, η έλλειψις υγειονομικής περιθάλψεως, ο αναλφαβητισμός και όλα τά ανάλογα πλάσματα της εθνικής υποδουλώεως, θά είναι τά εμπόδια, τά οποία είχε νά αντιμετωπίση εις τήν πορεία του διά τήν απόκτησιν τής πραγματικής του ανεξαρτησίας το ελληνικόν κράτος...

Η δυσπιστία καί η απραγμοσύνη διά τήν απόκτησιν τής ανεξαρτησίας μία και μόνην βεβαίαν συνέπειαν έχει, τήν διατήρησιν τής εξαρτήσεως..."

______

Του Τάσου Λιγνάδη,

"Η ΞΕΝΙΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΔΡΟΜΗΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ (1821-1945)"

 Εναλλακτικές εκδόσεις 2020

-------------

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μετά την 8η Μαρτίου…

Από Ρούντι Ρινάλντι

Το συστημικό έγκλημα έγινε την 1η Μαρτίου στα Τέμπη. Στις 8 Μαρτίου ολόκληρη η Ελλάδα διαδήλωνε σε έναν ξεσηκωμό νέων και ενηλίκων, δείχνοντας ότι το ποτήρι έχει ξεχειλίσει, ότι η οργή δεν χωρά στην άθλια «κανονικότητα». Μια νέα γενιά βαθιά συγκινημένη δίνει τον τόνο με τη φωνή και την παρουσία της, δίνει το ιδιαίτερο χρώμα της κοινωνικής έκρηξης. Οι δημοσκόποι και οι πολιτικάντηδες ίσως σκεφτούν ότι όλοι αυτοί δεν ψηφίζουν, κι ότι θα καταφέρουν να ξαναβάλουν το ψιλοεκτροχιασμένο τρένο του πολιτικού συστήματος στις ράγες της «κανονικότητας». Δηλαδή να συνεχίσουν όπως πριν: νομοσχέδια, ιδιωτικοποιήσεις, μεταδημοκρατία, μεταδικαιοσύνη, αλαζονεία, κυνισμό, κέρδη και μίζες, και φυσικά ποσοστά και έδρες. Η αλήθεια όμως είναι ότι τίποτα δεν είναι ακριβώς ίδιο μετά την κοινωνική έκρηξη που βιώσαμε στις 8 Μαρτίου. Ας δούμε ορισμένες κρίσιμες διαστάσεις, κοινωνικές πρώτα, και πολιτικές στη συνέχεια.

Το ερώτημα που απαντήθηκε

Από αυτές τις σελίδες είχαμε παραθέσει σειρά άρθρων υπό το γενικό ερώτημα «Είναι δυνατή μια νέα κοινωνική διαθεσιμότητα;». Όσα έγιναν έδωσαν μια πρώτη και σημαντική απάντηση: η κοινωνική διαθεσιμότητα υπάρχει, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στην παρούσα φάση. Υπάρχουν ισχυρά αντισώματα στην ελληνική κοινωνία. Ακόμα και οι πιο νέες γενιές, που δεν έχουν ζήσει καλά-καλά τα μνημόνια, δηλαδή ήσαν μικρά παιδιά όταν εγκαθιδρύθηκε το ειδικό καθεστώς στη χώρα μας, νιώθουν πως το πολιτικό σύστημα, η πολιτεία εν γένει και οι βασικοί θεσμοί της (π.χ. Δικαιοσύνη, σώματα ασφαλείας και καταστολής) λειτουργούν εχθρικά και ενάντια στα όνειρά τους, στο μέλλον τους. Οι νέοι νιώθουν ξένοι στον τόπο τους, και θέτουν πολύ γενικότερα θέματα: ζωή, αξιοπρέπεια, σεβασμό, ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία. Και τα θέτουν σε μια χώρα με τεράστια ελλείμματα σε αυτούς τους τομείς. Σε μια χώρα που έχει μετατραπεί σε «χώρο», σε «κόμβο», σε «πλατφόρμα» εκτίναξης κάθε σαλταδόρου και μιας ελίτ παρασιτικής, σε «ορμητήριο» funds, τραπεζών, στρατευμάτων.

Μάνος Δανέζης: "Ημέρες Πένθους και Θρήνου… Έως πότε..."

Μάνος Δανέζης

Έως πότε ο πολιτισμός μας θα προσπαθεί να μετατρέψει το «Λαό» σε κατευθυνόμενο και χειραγωγούμενο «Όχλο»;

Πότε επιτέλους, όπως έγραψε ο Νίκος Γκάτσος, θα ανθίσουν ετούτοι οι τόποι. 

Πότε θα έρθουν καινούργιοι άνθρωποι να συνοδέψουν την «βλακεία» στην τελευταία της κατοικία»; 

Στο μεταξύ μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σοφά.  Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα…»

Μέχρι τότε ο Οδυσσέας Ελύτης περιγράφει την απαράδεκτη σημερινή πραγματικότητα γράφοντας, «Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Την βλέπω να έρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν πρόκειται για τους φούρνος του Χίτλερ ίσως, αλλά μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του».

Σήμερα, ζούμε στην εποχή των τεράτων και όπως ανέφερε ο Frederic Bastiat, «Όταν ο νόμος και η ηθική συγκρούονται μεταξύ τους, ο πολίτης έχει τη σκληρή επιλογή είτε να χάσει την αντίληψή του περί ηθικής, είτε να χάσει το σεβασμό του προς τους νόμους»

Αυτό το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι, το πρόβλημα του καιρού μας δεν είναι αυτοί που κάνουν το κακό, αλλά αυτοί που παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα, βρίσκοντας μια κουτοπόνηρη δικαιολογία. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι στιγμές που περνάνε χωρίς να τολμήσουμε να αντιδράσουμε  «Δεν Χάνονται, θα μας Κυνηγάνε Πάντα».

 Ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος για να κρυφτούμε από κάποιους αλλά αρκετά μικρός για να κρυφτούμε «από εμάς τους ίδιους».

Οι «ατομικοί» παράδεισοι τελειώνουν (αν ήδη δεν έχουν τελειώσει).  Για το λόγο αυτό μην αναρωτιόμαστε από εδώ και πέρα,  «Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα»; 

Η καμπάνα χτυπάει για όλους μας. Και μην ξεχνάμε τα λόγια του Δημόκριτου: «Για τους ανόητους, δάσκαλος δεν είναι η Λογική αλλά η Συμφορά»

Επιτέλους θα πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε και να μην

παρασυρόμαστε  από τον «απατηλό Λόγο» όταν αυτός εκφέρεται. 

«Απατηλός Λόγος», είναι ο Λόγος ο οποίος δεν εξυπηρετεί αυτούς στους οποίους «απευθύνεται», αλλά αυτούς που τον «εκφέρουν».

Άμεση συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι, όπως έχει αναφέρει και ο Βολτέρος: «Αυτοί που μπορούν να σε κάνουν να πιστέψεις σε παραλογισμούς, μπορούν στη συνέχεια να σε κάνουν να διαπράξεις (ή να ανεχθείς) θηριωδίες…»

Τα σύννεφα στον Ορίζοντα γίνονται όλο και πιο πυκνά.

Ας προσέξουμε επιτέλους όταν διαλέγουμε (ή επιλέγουμε) …

«Μετά την απομάκρυνση από το Ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται». Μακάρι τα παθήματα να έχουν γίνει μαθήματα

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Το «Μυστικό Όπλο» του Ελληνισμού

του Λεωνίδα Αποσκίτη

«Είχα έναν πατέρα θαυμαστή της αρχαίας Ελλάδας και μια μητέρα, η οποία ζούσε στην μυθολογία…

έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον… δεν πάω να παραστήσω την Ιταλίδα ή την Γαλλίδα.

Πάω με τα εμπορεύματά μου. Την αυθεντικότητά μου…Δεν είπα ποτέ ‘’είμαι επιπέδου ευρωπαϊκού’’.

Είμαι επιπέδου ελληνικού…» Ειρήνη Παπά (1926-2022)

Ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης ήταν από το 1957 πρεσβευτής της Ελλάδας στην Μ. Βρετανία αλλά δεν κλήθηκε ποτέ να συμμετάσχει στην ελληνική αντιπροσωπεία στην Ζυρίχη και η ενημέρωσή του για τις διαπραγματεύσεις του Κυπριακού ήταν περιορισμένη. Απογοητευμένος από την στάση της ελληνικής κυβέρνησης, αντιγράφει στο προσωπικό του ημερολόγιο, στις 1/1/1959, τους στίχους του Βιζυηνού: «…ελεημοσύνη από την Φραγκιά κι απ’ την Τουρκιά χαστούκια».

Και σχολιάζει από κάτω: «Έπειτα από τον αιώνα τόσα και τόσα, δεν αλλάξαμε αλίμονο».

Αν ζούσε σήμερα, θα έγραφε τα ίδια και χειρότερα, και μεις όχι μόνο «δεν αλλάξαμε, αλίμονο»… αλλά χειροτερέψαμε.

Σήμερα, οι βασικοί τομείς στους οποίους εντοπίζεται η προβληματικότητα της επιβίωσης του ελληνικού έθνους είναι τρεις:

α) Το Δημογραφικό πρόβλημα: 

η οξύτητα που προσλαμβάνει η υπογεννητικότητα και το προσφυγικό ζήτημα, με την αντικατάσταση πληθυσμού στο μέλλον.

β) Εθνική στρατηγική: 

η έλλειψη συνεπούς εξωτερικής πολιτικής, ανεξάρτητης από τα συμφέροντα ΕΕ και ΝΑΤΟ, που να δίνει προοπτική για τον τόπο και όραμα στον λαό.

γ) Οικονομική χρεωκοπία: 

η παθολογική διάρθρωση της οικονομίας μας λόγω της αποβιομηχάνισης, της εγκατάλειψης της γης, την απουσία εθνικού νομίσματος και της ανάδειξης του προβληματικού τομέα των υπηρεσιών και του τουρισμού σε «βαριά βιομηχανία» της χώρας.

Οι παραπάνω σοβαροί κίνδυνοι που απειλούν την υπόσταση του ελληνικού κράτους και έθνους δεν αντιμετωπίζονται μόνο με οικονομική ανάπτυξη «της αρπαχτής» ή με πολυδάπανους πολεμικούς εξοπλισμούς, με μόνιμο σύμπλεγμα κατωτερότητας και εξάρτησης απέναντι τους δυτικούς «προστάτες» μας.

Αντιθέτως, η Ελλάδα διαθέτει πολλούς υλικούς αναπτυξιακούς πόρους (ορυκτός πλούτος, υδρογονάνθρακες, βότανα…) που δεν αξιοποιούνται δυναμικά, αλλά και ένα μεγάλο «μυστικό» όπλο, το οποίο χρειάζεται να ενεργοποιηθεί.

Το όπλο του πολιτισμού, της ελληνικής πολιτισμικής κληρονομιάς, της ιδιαίτερα σημαντικής προσφοράς της Ελλάδας στην πνευματική και υλική ανάπτυξη της ανθρωπότητας. Αν καταστρωθούν τα κατάλληλα σχέδια εκμετάλλευσής της, σύμφωνα και με τις νέες τεχνολογίες, μπορεί να μας εξασφαλίσει μια ακατάλυτη δύναμη άνετης επιβίωσης και σεβασμού από τους άλλους λαούς του πλανήτη.

Η «γεωπολιτική μοίρα» της Ελλάδας και η κοινωνική

Η «γεωπολιτική μοίρα» της Ελλάδας και η κοινωνική διαθεσιμότητα | Μέρος Ε’

Από Ρούντι Ρινάλντι

Διαβάστε τα προηγούμενα: Μέρος Α΄, Μέρος Β΄, Μέρος Γ΄, Μέρος Δ΄

Ολο και πιο συχνά στις μέρες μας γίνεται λόγος για την «αδύναμη» θέση της Ελλάδας μπροστά στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, και προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, ως χώρα, είναι να είμαστε προσκολλημένοι σε μια μεγάλη δύναμη και να περιμένουμε από εκεί κάποια ασφάλεια και κάποιας μορφής μακροημέρευση.

Αυτή η αντίληψη δεν είναι καθόλου καινούρια. Αναπαράγεται με διάφορες εκδοχές από τον καιρό του αγώνα ενάντια στην Τουρκοκρατία, από τις πρώτες στιγμές ύπαρξης της Ελλάδας ως ανεξάρτητου (και αρκετά περιορισμένου) κράτους μετά την Επανάσταση του 1821, μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μετά την πτώση της Χούντας το 1974. Εμφανίστηκε με διάφορα πρόσωπα και εκδοχές. Η τελευταία ήταν αυτή της «ευρωποποίησης» της χώρας, και η πλέον πρόσφατη ότι μόνο παραμένοντας στη «σωστή πλευρά» της ιστορίας (δηλαδή τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ) έχουμε ελπίδας μιας σωτηρίας.

Πρόκειται για τη φωνή της υποτέλειας, εκφρασμένης από στρώματα και τάξεις (μειοψηφικές) των οικονομικών και πολιτικών ελίτ της χώρας, και ως ένα βαθμό αναπαραγόμενες από βολεμένα μεσοστρώματα του μεταπρατικού κόσμου. Παρ’ όλα αυτά, επειδή η κυρίαρχη ιδεολογία διαχέεται και μέσα στην κοινωνία, το αποτέλεσμα αυτών των αντιλήψεων έθρεψε τον ραγιαδισμό και την ηττοπάθεια, που αγκαλιάζουν κατά καιρούς και τα κατώτερα στρώματα.

Είναι δυνατή μια νέα κοινωνική διαθεσιμότητα; | Από Ρούντι Ρινάλντι

Πριν λίγο καιρό, δύο επίλεκτα στελέχη της συριζικής «κατάστασης» έκαναν λόγο για την κοινωνική διαθεσιμότητα. Ο πρώτος ήταν ο Αλέξης Χαρίτσης, που δήλωνε στο Kalamata Journal: «Είναι αλήθεια πως σήμερα υπάρχει συνολικά μικρότερη κοινωνική διαθεσιμότητα σε σχέση με το παρελθόν για συμμετοχή με ενεργό τρόπο στο πολιτικό γίγνεσθαι, είναι η λεγόμενη κρίση του κομματικού φαινομένου» (9/12/2020). Ο δεύτερος, ο πιο γνωστός ιδιαίτερα με τα έργα του στο χώρο των αδειών για τα ΜΜΕ, Νίκος Παπάς, δήλωνε πως «την κοινωνική διαθεσιμότητα πρέπει να την κάνουμε πολλαπλασιαστική δύναμη για την πολιτική αλλαγή» (30/5/2022).

Η πρώτη δήλωση έγινε μετά από μια εκλογική ήττα (του 2019), η άλλη μέσα σε προεκλογική περίοδο. Και οι δύο όμως αναφέρονται στην «κοινωνική διαθεσιμότητα». Ο ένας παρατηρεί την υποχώρησή της, ο άλλος την επικαλείται, επειδή αυτή διαθέτει μια πολλαπλασιαστική δύναμη για την επίτευξη των στόχων του κόμματός του.

Έχει ενδιαφέρον να δούμε (και να σκεφτούμε) πάνω στο ζήτημα της κοινωνικής διαθεσιμότητας: τι αφορά, τι είναι, αν υπάρχει, αν υποχωρεί, αν μπορεί να ξαναεμφανιστεί και με ποιο τρόπο, τι την συγκροτεί, τι την αποσυναρμολογεί.

Με πολύ γενικούς όρους, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η κοινωνική διαθεσιμότητα αφορά τη συμμετοχή ευρύτερων στρωμάτων του πληθυσμού γενικά στα κοινά, στην πολιτική διαδικασία, σε όλα τα προβλήματα που προκύπτουν και αφορούν την κοινωνία. Αντιδιαστέλλεται δηλαδή με τη σκέτη αντιπροσώπευση από κάποιους ειδικούς ή επαγγελματίες (της πολιτικής, της αυτοδιοίκησης κ.λπ.), και φυσικά μετριέται όχι μόνο με δημοσκοπήσεις (εν πολλοίς κατευθυνόμενες) αλλά με την πραγματική συμμετοχή, με το γενικό κοινό αίσθημα, με τους αγώνες, με τις διεκδικήσεις, με τη διαμαρτυρία, με την προβολή αιτημάτων και με την κινητοποίηση των άμεσων ενδιαφερομένων.

Από το μετά νεωτερικό προσωπείο στο πρόσωπο

Η θεολογία του προσώπου, όπως αναδεικνύεται από την ησυχαστική ασκητική παράδοση, αποτελεί την σημαντικότερη αντιπρόταση στον μετανεωτερικό ατομισμό και σχετικισμό. Η άσκηση της εσωστρεφείας και της ησυχίας με επίγνωση δεν είναι ψυχολογισμός, αλλά η αυθεντική και μόνη οδός για την μεταμόρφωση του «ειδεχθούς προσωπείου» σε πρόσωπο.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς. Τοιχογραφία παρεκκλησίου Αγ. Αναργύρων Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου, 1371.

Έχει επισημανθεί προσφυώς ότι αυτό που θα χαρακτηρίσει κυρίως την θεολογία του 21ου αιώνα είναι η ενασχόλησή της με ανθρωπολογικά ζητήματα1. Αν στο χώρο της θεολογίας σήμερα δεν έχουν επαρκώς ερμηνευθεί ανθρωπολογικές αλήθειες φανταστείτε τι γίνεται στον χώρο της φιλοσοφίας, της διανόησης, των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών.

Ο σύγχρονος μεταμοντέρνος άνθρωπος δεν γνωρίζει τι είναι ο άνθρωπος. Ζει, αλλά και προβάλλει το προσωπείο του ανθρώπου. Τι είναι προσωπείο; Προσωπείο είναι η μάσκα, που χρησιμοποιούσαν στην αρχαία Ελλάδα οι ηθοποιοί για να υποδύονται διάφορους ρόλους πάνω στην σκηνή, στο θέατρο. Άρα το προσωπείο δεν είναι κάτι το αληθινό, είναι ψεύτικο, είναι μία εικονική πραγματικότητα για να μιλήσουμε με σύγχρονη ορολογία της πληροφορικής. Πρέπει να απεκ­δύσουμε αυτό το ψεύτικο και να ενδυθούμε το αληθινό, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το πρόσωπο.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν όρισαν τι είναι το πρόσωπο. Θέλοντας όμως να αναφερθούν στην μεγαλειότητα, την παναξία του ανθρώπου χρησι­­μοποίησαν τον όρο άνθρωπος. Ο Μέγας Βασίλειος γράφει ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο από τα ζώα «θεόπλαστον»2. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι ο Θεός δημιούργησε ένα ζώο αναμειγμένο από ορατή και αόρατη φύση, τον άνθρωπο, ο οποίος είναι ένας δεύτερος κόσμος, «εν μικρώ μέγας»3. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει ότι «άνθρωπος εστι, το περισπούδαστον του Θεού ζώον»4.

Γ.Σεφέρης: Γιατί ο ελληνισμός ήταν πάντα ανοιχτός και ποτέ δεν έβρασε στο καβούκι του

Από Σπύρο Κουτρούλη fb

Γ.Σεφέρης: Γιατί ο ελληνισμός ήταν πάντα ανοιχτός και ποτέ δεν έβρασε στο καβούκι του

Στον «Δεύτερο πρόλογο στην “Έρημη χώρα”» του Έλιοτ επιχειρηματολογεί για τους λόγους, που ο ελληνισμός ήταν πάντα ανοικτός στα ξένα ρεύματα και θα πρέπει να εξακολουθήσει να κρατά μια τέτοια στάση: 

«ο δημοτικισμός ήταν ένα ξέσπασμα και μια άσκηση ζωής⸱ μια άσκηση πίστης στην παρούσα δύναμη του Έθνους⸱ ήταν ακόμη το πρώτο σχολειό που μας δίδαξε ν’ αντικρίζουμε τον ξένο χωρίς συμπλέγματα κατωτερότητας.

 Θαρρώ πως οι καλύτεροι της γενιάς εκείνης, αλλά και ο Σολωμός και ο Κάλβος και οι άνθρωποι των ελληνικών αναγεννήσεων, δε σκέφτηκαν να φοβηθούν τον ξένο για να σηκώσουν τείχη και να τον κλείσουν απέξω. Συνειδητά ή υποσυνείδητα ήξεραν πως ολόκληρα η ελληνική ιστορία είναι φτιαγμένη από ταξίδια, γνωριμίες, ριζώματα και διαλόγους σε μακρινούς τόπους, που καταλήγουν πάντα σ’ ένα συμπέρασμα σφραγισμένο μ’ αυτή την ιδιότυπη σφραγίδα που την αναγνωρίζουμε αμέσως και που λέγεται ελληνισμός. 

Ας κοιτάξουμε ακόμη τι μας υπαγορεύει η πείρα της καθημερινής ζωής μας. Είναι εύκολο πράγμα να λέμε: κλείστε τις πόρτες, οι ξένοι θα μας μολύνουν, οι χθόνιοι θεοί μας δεν το θέλουν.

 Σύμφωνοι, αλλά πρέπει να είμαστε συνεπείς. Την πνευματική καλλιέργεια ενός λαού, δυστυχώς, δεν τη φτιάνει μονάχα ο ποιητής, είτε κομίζει είτε όχι τα καινά δαιμόνια. Τη φτιάνουν ακόμη –και στην περίπτωση αυτή με τρόπο ολωσδιόλου ανεξέλεγκτο και ασύδοτο – ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, τα τηλέτυπα, τα διάφορα φτηνά ξενόφωνα ή ελληνόφωνα περιοδικά, τα φάρμακα, οι κονσέρβες, οι ρεκλάμες, οι προπαγάνδες κάθε λογής, τα μέσα του πολέμου και της ειρήνης, και τέλος, η πολιτική ζωή του κόσμου μας που έχει πάθει τέτοιο συμφυρμό ώστε ένα γεγονός που γίνεται στη Σαγκάη ή στην Τεχεράνη να έχει άμεσο αντίχτυπο, όχι στον εγκέφαλο ενός εξαιρετικά διορατικού πολιτευόμενου, αλλά στην καθημερινή ζωή του συνταξιούχου που κοιτάζει το περιβολάκι του στις Κουκουβάουνες. Να τ’ αποκλείσουμε όλα αυτά, σύμφωνοι.

 Αλλά φοβούμαι πως για να επιτύχουμε σ’ ένα τόσο υπέρογκο έργο, θα πρέπει να μετατοπίσουμε την Ελλάδα μας από το σταυροδρόμι που θέλησε η μοίρα της να είναι, σ’ εκείνη τη μετέωρη χώρα του Γκιούλιβερ, που ταξίδευε μέσα στα σύννεφα» . 

 Η απάντηση του Γ.Σεφέρη στο δίλημμα ανάμεσα στην αφομοίωση των θετικών ξένων επιδράσεων και την εθνική αποκλειστικότητα έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά κράμα ευαισθησίας και ρεαλισμού:

 «Το δίλημμα είναι αμείλικτο: είτε θ’ αντικρίσουμε το δυτικό πολιτισμό, που είναι κατά μέγα μέρος και δικό μας, μελετώντας με λογισμό και με νηφάλιο θάρρος τις ζωντανές πηγές του –κι αυτό δε βλέπω πως μπορεί να γίνει αν δεν αντλήσουμε τη δύναμη από τις δικές μας ρίζες και χωρίς ένα συστηματικό μόχθο για τη δική μας παράδοση⸱ είτε θα του γυρίσουμε τις πλάτες και θα τον αγνοήσουμε, αφήνοντάς τον να μας υπερφαλαγγίσει, με κάποιον τρόπο από τα κάτω, με τη  βιομηχανοποιημένη, την αγοραία, τη χειρότερη μορφή της επίδρασης του» .

ΠΗΓΗ: Κουτρούλης Σπύρος fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αυτό το εθνικό κράτος που η ιθύνουσα τάξη του αποφάσισε μετά το 22 να το περιορίσει όσο μπορεί για να το ελέγχει και να το νέμεται ΔΕΝ μας εκφράζει. Και πρέπει να το αλλάξουμε.

Παντελής Σαββίδης από fb

Δεν έχουμε αποφασίσει- και δεν γνωρίζουμε- αν είμαστε γηγενής λαός, ή οι πρόγονοί μας ήρθαν απο τον Καύκασο, μια κοιτίδα ανθρωπογένεσης στην ανθρώπινη εξέλιξη. Άλλοτε αποδεχόμαστε την μια και άλλοτε την άλλη θεωρία.

Σημασία έχει ότι απο το 1900 πχ. αρχίζει δειλά δειλά να καταγράφεται ελληνική παρουσία στην περιοχή που σήμερα ζούμε.

Με σκόπιμες ή μη, αλλά πάντως θολές γνώσεις για την σχέση του ελληνικού με άλλες πολιτιστικές παρουσίες στην ευρύτερη περιοχή.

Εκείνο που, πάντως, δεν αμφισβητείται ιστορικά, παρά μόνο ως παραχάραξη της ιστορίας, είναι ότι και οι Δωριείς- άρα και οι Μακεδόνες- ήταν ελληνικό φύλο. Σε ό,τι αφορά τους Πόντιους είναι Αθηναίοι, διότι οι περισσότερες αποικίες στον Πόντο ήταν αποικίες της Μιλήτου, η οποία Μίλητος, ήταν αθηναϊκή αποικία.

Όλα αυτά έχουν την σημασία τους αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει το ότι τα διάφορα ελληνικά φύλα που δημιούργησαν τις πόλεις κράτη της αρχαίας εποχής σκοτώνονταν μεταξύ τους. Με τόσο μίσος που απορεί κανείς πως είναι δυνατόν άνθρωποι που εξύψωσαν τον πολιτισμό να συμπεριφέρονται με τόσο βάρβαρο τρόπο.

Πρωταγωνιστές στις μαζικές δολοφονίες ομοεθνών τους ήταν οι Αθηναίοι οι οποίοι είχαν δημιουργήσει, μάλιστα, και έναν υψηλού επιπέδου πολιτισμό ο οποίος όχι, μόνο, μνημονεύεται ως σήμερα αλλά θεωρείται και η βάση της ευρωπαϊκής και γενικότερα της δυτικής οικοδόμησης.

Η πρώτη φορά που αυτός ο λαός πρέπει να αισθάνθηκε συνειδητά ότι ανήκει στο ίδιο έθνος (με την έννοια που δίνουμε σήμερα) ήταν η Μάχη του Μαραθώνα όταν παρατάχθηκαν όσοι πρόλαβαν (οι Σπαρτιάτες δεν πρόλαβαν αλλά πήγαν) να αντιμετωπίσουν του Πέρσες, έναν ανατολικό λαό ο οποίος αν επικρατούσε στην Μάχη του Μαραθώνα ή στην επακολουθήσασα Ναυμαχία της Σαλαμίνας, η ιστορία της ανθρωπότητας θα ήταν διαφορετική.

Αν διαβάσει κανείς την ελληνική ιστορία θα συναντήσει περιόδους και ανθρώπινες συμπεριφορές που μας είναι γνωστές και σήμερα. Είναι αυτό ένα στοιχείο της συνέχειάς μας ως έθνους, ή όλοι οι λαοί έχουν, πάνω κάτω, την ίδια συμπεριφορά;

Γ. Καραμπελιάς: Η Γενιά του ’30 στο μεταίχμιο του 20ού αιώνα

από το Άρδην τ. 25-26, Μάιος-Ιούλιος 2000

Στο μεταίχμιο της ελληνικής ιστορίας

Μεγάλωσα σε μια εποχή που ένιωθε βαριά και ίσως αφόρητη την παρουσία της “γενιάς του ’30” πάνω της. Ανατράφηκα με τον Βενέζη και τον Θεοτοκά, τον “Κοτζάμπαση του Καστρό-πυργου” του Καραγάτση και τον “Επιτάφιο” του Ρίτσου, το σεφερικό “Μυθιστόρημα” και το “Μαραμπού”, την Υψικάμινο” του Εμπειρίκου και τα δοκίμια του Δημαρά. Γνώρισα τα δοκίμια του Κάλας μέσα από ξεχασμένα τεύχη της “Κομμουνιστικής Επιθεώρησης”, κάτω από άγνωστα ψευδώνυμα (Σπιέρρος) και τραγούδησα το “Άξιον Εστί”. Είδα τη ζωγραφική με τα μάτια του Τσαρούχη και την Αρχαία τραγωδία μέσα από τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Ροντήρη. Συχνά τότε, νέος, δυσανασχετώντας γι’ αυτήν την πανταχού παρούσα “ξεπερασμένη” γενιά, ευαγγελίστηκα την έλευση μιας “καινούργιας γενιάς” που θα ξεπερνούσε την “προηγούμενη”, τη “γενιά της ήττας”, του Αναγνωστάκη, του Κύρου, του Λεοντάρη, και θα οικοδομούσε ένα θαρραλέο μέλλον, “υπερβαίνοντας επιτέλους” τον επαρχιωτισμό της ψωροκώσταινας, ατενίζοντας ^ θαρραλέα και χωρίς μάταιους ελληνοκεντρισμούς τον θαυμαστό καινούργιο κόσμο που ανέτελλε μέσα από τα οδοφράγματα του ’68, τους Μπητλς και τον κινηματογράφο του Γκοντάρ.

Βέβαια δεν είχα διαβάσει τότε το “Ελεύθερο Πνεύμα” του Γιώργου Θεοτοκά, για να κατανοήσω πως και η δική του γενιά, η “γενιά του ’30”, έτρεφε την ίδια ακριβώς φιλοδοξία, “να τρέξει επιτέλους με γρήγορα αυτοκίνητα” την “Λεωφόρο Συγγρού” και να ξεπεράσει τον “Καημό της ρωμιοσύνης”, να συμβάλει στη δημιουργία μιας Ελλάδας που θα έπαιζε στο εξής ενεργητικό ρόλο στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. “Όταν ο παλιός κόσμος πίσω μας θα καίγεται”! Αυτό υπήρξε και το ιδεώδες της δικής μου γενιάς, της “γενιάς του ’60”. Οι γενιές μας έμοιαζαν, και ίσως γι’ αυτό νιώθαμε τόσο έντονα να μας βαραίνει η παρουσία της γενιάς του ’30. Υπήρξαμε και οι δύο μεταπολεμικές, και οι δύο μετά μια μεγάλη καταστροφή, την Μικρασιατική και τον Εμφύλιο, και οι δύο σε εποχές μεγάλων ζυμώσεων, η πρώτη μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, εμείς μετά την αντιαποικιακή. Μετά την Κύπρο, την Κούβα και τον Κάστρο, ταυτόχρονα με το Βιετνάμ, τον Γκεβάρα, τον Μάο και το κίνημα του ’68, της εφόδου στον ουρανό. Και οι δύο ζήσαμε σε μια στιγμή οικονομικής και πολιτιστικής άνθησης, που έλαβε τέλος με… μια δικτατορία, και μια κατοχή (είτε του ’40 είτε της Κύπρου).

Η τελευταία Επιστολή του Μανόλη Ρασούλη!

Νοέμβριος 2010

«Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: ‘‘Άκουσον μεν, πάταξον δε’’.

Ο σκοπός της επιστολής μου είναι να στείλω δύο μηνύματα:

1. Εγώ προσωπικά δεν δέχομαι τους τίτλους pigs - οκνηρός - άσωτος κ.λπ. που μας φόρτωσαν γενικεύοντας κάποιοι απ’ τα βόρεια.

2. Υπάρχει μια Ελλάδα μες στην Ελλάδα, όπως υπήρχε μια Γερμανία από το 1933 έως το 1945.

Η αλήθεια είναι ότι εδώ και 25 χρόνια, ζώντας με τους συμπατριώτες μου, βιώνοντας μια διαρκώς γενικευόμενη, αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, έλεγα ότι αυτό το στυλ θα καταστρέψει την Ελλάδα, μπορεί και την ανθρωπότητα. Έκανα το οτιδήποτε να εκφράσω το αντίδοτο. Μάλλον απ’ ό,τι φαίνεται ηττήθηκα.

Ελλάδα σφυρηλατήθηκε και εγκαθιδρύθηκε ένας μέσος πολίτης, μικροαστός, νεόπλουτος, αρχοντοχωριάτης. Επικυριάρχησε στο κοινωνικό, πολιτικό, ιστορικό, ψυχολογικό, αισθητικό προσκήνιο, καταστρέφοντας τον ρυθμό και το στυλ της χώρας. Επίσης, καταστρέφοντας τη λαϊκή κουλτούρα, δηλαδή το αυθεντικό τραγούδι, που είναι το θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας, απαξιώνοντας την λόγια ποίηση, εγκαθιδρύοντας, διά πυρρός και σιδήρου, τα πολιτιστικά κέντρα της χαράς και της αισιοδοξίας, όπως τα ονόμασαν, κάτι χαζοκαμπαρέ, τα λεγόμενα σκυλάδικα. Διαμόρφωσαν έναν χαζοκαμπαρετζίδικο τρόπο σκέψης, καθιστώντας την Ελλάδα ένα νομιμοποιημένο πορνοστάσιο.

 Ο πολιτισμός, καθώς και ο τουρισμός, δέχτηκαν σκληρά πλήγματα. Από τους περιηγητές του ’60 φτάσαμε στα ξενοδοχεία των 5.000 ανθρώπων που, με τα βραχιολάκια στο χέρι, βίωναν τις διακοπές τους και έφευγαν σχεδόν χωρίς να ξέρουν σε ποια χώρα τους φέραν.

Κ. Γκιλλουί: Η επιστροφή των «καθημερινών ανθρώπων»

Συνέντευξη του Κριστόφ Γκιλλουί* στην επιθεώρηση LeNef, δημοσιεύτηκε στο νΛΕ τ. 23

Η παρακάτω συνέντευξη του Christophe Guilluy, επ’ αφορμής του νέου του βιβλίου Η εποχή των καθημερινών ανθρώπων, δημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό ιστότοπο thepostil (www.thepostil.com/the-rise-of-ordinary-people) στις 1 Φεβρουαρίου 2021. Πρώτη δημοσίευση στην επιθεώρηση LeNef -(lanef.net/2020/12/31/le-retour-des-gens-ordinaires – 31 Δεκεμβρίου 2020).

LeNef: Τι είναι αυτό που φέρνει τους «καθημερινούς ανθρώπους» πίσω στο προσκήνιο;
Κριστόφ Γκιλλουί: Δουλεύω πάνω στο ζήτημα των «ρωγμών» εντός της γαλλικής κοινωνίας εδώ και 20 χρόνια και αυτό που με εξέπληξε ήταν η εμφάνιση ενός νέου φαινομένου, ιδιαίτερα δε με το κύμα του λαϊκισμού στη Δύση. Αυτό αποτελεί έργο άσημων ανθρώπων, οι οποίοι δεν εκπροσωπούν ένα τμήμα της κοινωνίας – αλλά αντιθέτως αποτελούν την πλειονότητα του πληθυσμού, ως εκ τούτου και η ιδέα περί «καθημερινών ανθρώπων».
Μια κοινωνική ανασύνθεση και ανασχηματισμός «από τα κάτω» λαμβάνει χώρα. Στη Γαλλία το παράδειγμα των «Κίτρινων Γιλέκων» είναι αξιοσημείωτο. Δεν έχουμε να κάνουμε με μια συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων, αλλά με ολόκληρο τον πληθυσμό, αυτόν που κερδίζει λιγότερα από 2000 ευρώ τον μήνα. Αυτοί είναι εργάτες, αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, νέοι, γέροι, άνδρες και γυναίκες. Με λίγα λόγια, το εντελώς αντίθετο της αποσύνθεσης του κοινωνικού ιστού για την οποία συνεχώς μας μιλάνε και η οποία απορρέει από ένα τεχνοκρατικό ή ακόμη και «διαφημιστικό» όραμα.
Αυτοί οι «καθημερινοί άνθρωποι» είναι «αόρατοι» από τη δεκαετία του 1980, εξοστρακισμένοι, και παρόλα αυτά, ανασυγκροτήθηκαν σε ένα παντοδύναμο και συμπαγές κίνημα, το οποίο προσπερνάει τη σφαίρα της πολιτικής και επεκτείνεται στην κουλτούρα· για παράδειγμα, στο πεδίο της λογοτεχνίας έχουμε το μυθιστόρημα Και τα παιδιά τους μετά από αυτούς του Νικολά Ματιέ, που κέρδισε το βραβείο Γκονκούρ.
Αυτό εννοώ όταν κάνω λόγο για ενδυνάμωση αυτών των πληθυσμών. Είμαστε μάρτυρες ενός συγκεκριμένου κινήματος ανασυγκρότησης από τα κάτω των ανθρώπων που ήταν προηγουμένως «αόρατοι» και που τώρα έχουν καταστεί απαραίτητοι. Και αυτό μπορεί να παρατηρηθεί παντού, στη Γαλλία αλλά και στη Μεγάλη Βρετανία (με το Brexit), στις Η.Π.Α. (με την περίπτωση Τραμπ) κ.λπ.

LeNef: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των «καθημερινών ανθρώπων» και της «περιφερειακής Γαλλίας» των προηγούμενων έργων σας;

ΛΑΟΚΡΑΤΗΣ ΒΑΣΣΗΣ: "Οι αξιακές συντεταγμένες του Ελληνισμού αντίδοτο στην παρακμή"

Γιώργος Τασιόπουλος

Από το μέγιστο Λαοκράτη Βάσση, στό "δρόμο της Αριστεράς" του Σαββάτου τα αποσπάσματα που ακολουθούν 

"....Η κανονικότητα τους δεν είναι ένα συγκυριακό επικοινωνιακό πέπλο, πίσω απ' το οποίο θέλουν να κρύψουν (παλιός δικομματισμός) την ενοχή τους για τη Χρεοκοπία και τη συνενοχή τους (νέος δικομματισμός) για την άγονη διαχείρισή της. Αλλά ένα πολύ μονιμότερο ιδεολογικό υπόδειγμα υποτέλειας στο οποίο προσπαθούν να μας εθίσουν"... 

"...οι ξεπουλημένες στους επικυρίαρχους του ευρωδυτικού κεφαλαίου "επενδυτές" κερδοφόρες υποδομές του Τόπου μας (Λιμάνια, Αεροδρόμια, Σιδηρόδρομος), όλες τις χρυσοπληρωμένες από το υστέρημά του λαού μας.

Αλλά και άλλες πλουτοφόρες πηγές μας, όπως οι "Υδρογονάνθρακες" για παράδειγμα, ή τα τεράστιας αξίας "Φιλέτα γης", ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές (Natura). Όπου, μάλιστα κάποιες "ιδιωτικοποιήσεις" όπως ψευδωνύμως αποκαλούνται, είναι ξεδιάντροπα ξεπουλήματα κατευθείαν σε κρατικούς Ιργανισμούς των Ευρω/εταίρων μας.

Αυτή, λοιπόν, η "κανονικότητα" της αποικιακής υποτέλειας μας είναι μία "κίβδηλη κανονικότητα", στην οποία προσπαθούν να μας εθίσουν, επικαλύπτοντας με περισσεύουσα επικοινωνιακή χρυσόσκονη τα όσα επί της ουσίας την ορίζουν και τη χαρακτηρίζουν.

Με προέχουσα, πάντοτε, στόχευση τη νομιμοποίησή της, με όρους απενοχοποιητικής αποκατάστασής της στη συνείδηση του κόσμου, μαζί, προπαντός, με την απενοχοποιητική  αποκατάσταση, ως και... υμνητική, του ένοχου (μεταπολιτευτικός  δικομματισμός) και συνένοχου (τριτομνημονιακή Συριζική Αριστερά) πολιτικού μας συστήματος....

... προϋποθέτει εθνική στρατηγική ρήξης με τη "λογική" που έφερε τη  "μετανεωτερική υποτέλεια μας, εντός, μάλιστα, Ευρωζώνης -τη ληστεία μισθών και συντάξεων - τα ξεπουλήματα σε Ευρω/εταίρους τις "ρήτρες" υποθήκευσης ως και ενός αιώνα..."

Κι όσο, εννοείται, αργεί αυτή η "άλλη στρατηγική", τόσο και παγιώνεται η "κίβδηλη κανονικότητα" των νεο/στορικών απο/ταυτοποιήσεων και της από εθνο/ποιητικής ευρώ/προσαρτηματικότητας, με ό,τι αυτό σημαίνει για εθνικό μας μέλλον...

... Αλλά και η μετέωρη φιλοσοφία των "Εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων", απ' την πρώτη, επί Ράλλη, ως την τελευταία, επί Κεραμέως, που προωθεί, υπό εκσυγχρονιστικό μανδύα, τον βαθύτερο ιδεολογικό εκδυτικισμό της Εθνικής μας Παιδείας..."

Περισσότερα στην εφ. "δρόμος της Αριστεράς" του Σαββάτου 

και στα τελευταία βιβλία του Λαοκράτη Βάσση,

 "Οι αξιακέςσυντεταγμένες του Ελληνισμού" και "Ιοκάστη/πατρίδα - Το εμφύλιο και το Μετεμφύλιο άγος".

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Χάουαρντ Ζινν: Το πρόβλημά μας είναι η κοινωνική υπακοή

Η ζωή διασώζεται, όταν χαρίζεται

Του Παναγιώτη Μπουρδέλα

Καλημέρα και χρόνια πολλά στην Αριάδνη.

Κυριακή μετά του Σταυρού,

με πολλά και πρακτικά μηνύματα...

Ευαγγελική περικοπή Μαρκ. Ή, 34-38,

εωθινό Γ', ήχος πλ. δ'.

*****

Δύο σημεία θα επισημάνω:

1. Ανοίγεται το ζήτημα της ψυχής ως ζωής.

Η ζωή διασώζεται, όταν χαρίζεται.

Τουτέστιν, όταν ο ατομικός άνθρωπος μεταμορφώνεται σε συλλογικό.

2. Ο Ιησούς διαβεβαίωσε τους παρόντες,

ότι οι πλείστοι εξ αυτών,

θα ζήσουν την εν δυνάμει

κάθοδο του Πνεύματος.

Η πράξη αυτή αποτελεί τη συνέχεια

της προηγούμενης μεταμόρφωσης.

Ο φωτισμός και η θέωση δηλαδή 

είναι επακόλουθο

της εξαφάνισης του ατομικού,

δηλαδή βιολογικού ανθρώπου

(όστις απωλέσει την ψυχήν αυτού, σώσει αυτήν).

Ανακοίνωση Άρδην: Εκατό χρόνια μετά το ’22, ο μικροελλαδισμός μας απειλεί και πάλι

Ανακοίνωση Άρδην

Η διαμάχη για τις υποκλοπές κρύβει έναν ελέφαντα στο δωμάτιο. Και αυτός δεν είναι άλλος από την Τουρκία και τις καθημερινές απειλές που εκτοξεύει η ηγεσία της για στρατιωτική επίθεση κατά της Ελλάδας.

Κάποτε, αναρίθμητοι «αναλυτές» ισχυρίζονταν πως η επιθετικότητα του Ερντογάν διατυπώνεται αποκλειστικά «προς εσωτερική κατανάλωση» και ότι, στο τέλος, η Τουρκία θα επιμείνει στην στρατηγική της επιλογή να συμπορευτεί με τη Δύση, και άρα να πάψει να απειλεί την Ελλάδα.

Σήμερα, όμως, και η Τουρκία απομακρύνεται από τη Δύση και ο παράγοντας «εσωτερική κατανάλωση» παίζει τον ρόλο του – προς την αντίθετη κατεύθυνση: αφ’ ενός η Τουρκία επιμένει, με αυξανόμενο ζήλο, στο ευρασιαστικό χαρτί –απειλώντας τους δυτικούς με μια στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία και την Κίνα– και από την άλλη, η οξύτητα σχετίζεται και με το εσωτερικό πεδίο.

Η σύγκρουση με την Ελλάδα αποτελεί το κρίσιμο εκείνο συμβάν που θα επιτρέψει στον Ερντογάν να εκβιάσει την ευρασιατική στροφή της χώρας του, σύροντας όλη την αντιπολίτευση σε αυτήν την κατεύθυνση. Γι’ αυτό επιμένει και στο 1922, έτσι ώστε να υπενθυμίσει σε όλο το πολιτικό φάσμα ότι μια κυρίαρχη, ανεξάρτητη και ενεργή Ελλάδα συνιστά υπαρξιακή απειλή για την άνοδο της Τουρκίας σε στάτους Μεγάλης Δύναμης.

Παράλληλα, η συρρίκνωση της απήχησής του στο εσωτερικό της τουρκικής κοινωνίας τον αναγκάζει να παίξει το χαρτί της αντιπαράθεσης, γιατί ακριβώς είναι εκείνη που θα τον βγάλει από μια δύσκολη πολιτικά θέση. Και βέβαια, η κοινή, σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση, γραμμή της αναβάθμισης των απειλών εναντίον της Ελλάδας προετοιμάζει πραγματικά την κοινή γνώμη της Τουρκίας για μία σύγκρουση.

Όσο για εκείνους που επαναλαμβάνουν με στόμφο στα ελληνικά ΜΜΕ ότι η ηγεσία της Τουρκίας «δεν είναι τρελή» να αποτολμήσει τέτοια αποσταθεροποίηση, παρά τις προειδοποιήσεις των ΗΠΑ, ας διδαχθούν από το πόσο συνεπής υπήρξε ο Βλαδίμηρος Πούτιν στη ρητορική κλιμάκωση που ακολουθούσε εναντίον της Ουκρανίας. Είτε τους αρέσει, είτε όχι, σε αυτούς τους καιρούς ζούμε.

*****

Η Ελλάδα πήρε τον σωστό δρόμο το 2020 με την απόκρουση της υβριδικής επίθεσης στον Έβρο, καθώς και της ναυτικής επιθετικότητας στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Πρέπει να τον ακολουθήσει μέχρι τέλους αποδεικνύοντας σε όλο τον κόσμο ότι είναι παρούσα, και με καθοριστικό ρόλο για την οικοδόμηση ενός συστήματος ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή, που θα στηρίζεται στις αρχές της αμοιβαιότητας και της συνεργατικότητας, θέτοντας τέλος στις αυτοκρατορικές αξιώσεις της Τουρκίας.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΑΝΑΣ! Έφυγε απροσδόκητα ένας σπουδαίος γιατρός, ένας ΜΕΓΑΛΟΣ άνθρωπος...

Γιώργος Κρανιδιώτης

Στο 5ο έτος της Ιατρικής θυμάμαι έναν καθηγητή που ξέφευγε από τα τετριμμένα. Μιλούσε για τον θάνατο και μας έλεγε ότι είναι «μυστήριο». Μερικά χρόνια αργότερα, όντας ειδικευόμενος στη Θεραπευτική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, μπήκα ένα πρωί στη ΜΕΘ και τον ξαναείδα: ολόκληρο τακτικό καθηγητή πια, καταϊδρωμένο, να κάνει αυτός ο ίδιος θωρακικές συμπιέσεις σε έναν νεαρό με ανακοπή. 

Μια άλλη φορά, τον είδα να κουβαλά με το καροτσάκι έναν ασθενή στο αιμοδυναμικό, επειδή είχε καθυστερήσει ο φορέας. Κάποτε, νοσηλεύαμε ένα νέο παιδί από το Πακιστάν με οξεία λευχαιμία, σκελετωμένο, ανήμπορο ακόμη και να φάει· τον είχε μαζέψει το ΕΚΑΒ από τον δρόμο. Την πρώτη νύχτα, είδαμε με έκπληξη το παιδί να το φροντίζει αποκλειστική αδελφή, το ίδιο και τις επόμενες. Κανείς μας δεν γνώριζε ποιος την πλήρωνε, αλλά όλοι ξέραμε…

Ο καθηγητής αυτός έμενε με τη σύζυγό του σε ένα δυάρι ακριβώς απέναντι από το νοσοκομείο. Ο λόγος ήταν πως δεν είχε ωράριο· οποτεδήποτε προέκυπτε πρόβλημα, θα πεταγόταν στην Κλινική για να το λύσει. Τηλεφωνούσε στη ΜΕΘ στις 3 τη νύχτα, για να μας ρωτήσει πόσο είναι το κάλιο του αρρώστου. 

Δεν είχε ιδιωτικό ιατρείο στο Κολωνάκι, αλλά στην Πλατεία Βάθης. «Ιδιωτικό ιατρείο» που λέει ο λόγος, διότι από τους περισσότερους δεν έπαιρνε χρήματα. Δεν νομίζω να έκανε ποτέ διακοπές. Ταξίδευε μόνο στην υποσαχάρια Αφρική, για να οργανώσει νοσοκομεία, όπερ και έπραξε στην Καμπάλα της Ουγκάντας και στην Μπουκόμπα της Τανζανίας· εν μέσω ποικίλων κινδύνων και δυσκολιών, με προσωπικό κόπο και έξοδα.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ: Δε γεννήθηκα για να μισώ, αλλά για ν' αγαπώ. Κάτω στον Άδη ξέρουνε ποιος το 'κανε. Δεν αγαπώ όσους αγαπούν με λόγια.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ του ΣΟΦΟΚΛΗ (απόσπασμα): 

ΦΥΛΑΚΑΣ: 

Βλέπουμε την κόρη (Αντιγόνη), να κλαίει πικρά και να οδύρεται, σαν πουλί που βρίσκει άδεια τη φωλιά του. Έτσι έκανε κι αυτή εδώ, μόλις είδε γυμνό το σώμα του νεκρού, βγάζει ουρλιαχτό και με βαριές κατάρες καταριόταν εκείνους που το είχαν κάνει. Μετά πήρε μέσα στις χούφτες της ψιλή σκόνη και με ένα χάλκινο βάζο ράντισε τρεις φορές τον πεθαμένο αδερφό της. Εμείς τότε, μόλις την είδαμε, ορμήξαμε και την πιάσαμε. Δεν ταράχτηκε καθόλου. Και δεν αρνιόταν καμιά απ' τις κατηγορίες.

 ΚΡΕΟΝΤΑΣ πρός Αντιγόνη: 

Και τόλμησες να το κάνεις κι ας το είχα απαγορεύσει εγώ; 

ΑΝΤΙΓΟΝΗ:

 Ο Δίας όμως δε μου τ' απαγόρεψε, ούτε η Δικαιοσύνη του Κάτω Κόσμου όρισε τέτοιους νόμους για τους ανθρώπους. Κι ούτε πιστεύω ότι οι διαταγές ενός θνητού να είναι πιο πάνω από τους άγραφους και αλάθευτους αιώνιους νόμους του ουρανού. Γιατί όχι μονάχα σήμερα ή χτες αλλά από πάντα υπάρχουν, δεν ξέρουμε από πότε. Απ' τους θεούς εγώ δε θα τιμωρηθώ γιατί φοβήθηκα έναν θνητό. Το ότι θα πεθάνω το ήξερα πολύ καλά, (πως μπορούσε να γίνει άλλωστε αλλιώς) πριν απ' τις προσταγές σου. Κι αφού είναι να πεθάνω, θα 'χω κέρδος να πάω μια ώρα γρηγορότερα. Για όποιον ζει με τα δικά μου βάσανα όπως εγώ, καλύτερος είναι ο θάνατος.