cineρήξη: Στο σώμα της & Γυναίκα σε πόλεμο

του Κωνσταντίνου Μπλάθρα από την Ρήξη φ. 150 

Σε ποιανής το σώμα; Το ντοκιμαντέρ του Ζαχαρία Μαυροειδή για το έθιμο του «Δεκαπέντε», αυτές και αυτούς που κατά παράδοση δεκαπεντίζουν, μένουν, δηλαδή, όλες τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου, στη έρημη πλέον μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στο νότιο άκρο της Θηρασιάς, «για να της κάνουν παρέα», τελώντας λειτουργίες και παρακλήσεις καθημερινά και ετοιμάζοντας τη μονή για το πανηγύρι της Παναγίας, δεν δίνει καθαρή απάντηση. Είναι το σώμα της Παναγίας που καλούνται να κηδεύσουν οι προσκυνήτριες και οι προσκυνητές; Είναι το γερασμένο σώμα των γυναικών που πρωταγωνιστούν; Είναι το «ερημωμένο σώμα της πάλαι ποτέ αγροτικής Θηρασιάς», όπως γράφουν οι συντελεστές του έργου; Είναι το σώμα της παράδοσης; Είναι το σώμα της Ελλάδας, μήπως; Ή όλα αυτά μαζί;

Οι τρεις σωματοφύλακες ήταν κορίτσια!

Του Μάνου Στεφανίδη

Με απασχολεί ο Λάνθιμος! Που παραμένει weird ακόμη και ως μπλοκμπάστερ. Αλλά και η πρόσληψη της, όποιας, ιστορικής αλήθειας. Δηλαδή ο τρόπος που κατασκευάζει κάθε εποχή το παρελθόν της. Που είναι αντιστρόφως ανάλογος από τον τρόπο που κατασκευάζει το μέλλον της. Κι όλα αυτά τα λέμε συνεκδοχικά ιστορία ενώ θα έπρεπε να τα αποκαλούμε αφήγηση. Κι ο Λάνθιμος είναι πολύ ενδιαφέρων αφηγητής.

Στην Ευνοούμενη είδα την γυναικεία, μεταμοντέρνα εκδοχή των τριών σωματοφυλάκων και την χιουμοριστική μεταχείριση εικόνων από τον Μπροντζίνο και τον Μανιερισμό ως τον "Μπάρυ Λίντον" τον Κιούμπρικ ή τον Γκρήναγουεϊ. Αλλά και οι μεγάλες ταπισερί, οι εμπνευσμένες από τα σχέδια των έργων του Ραφαήλ. Ανάκτορο του Κένσινγκτον εναντίον παλατιού του Χάμπτον Κορτ. Με τον έρωτα να ηττάται σταθερά από τον ερωτισμό. Όπως και το αδύναμο άρρεν από το πικραμένο παρά την υπεροχή του θήλυ. Πρόκειται για μια ταινία που θα ήθελα να παιχτεί στους ουρανούς για να την δει η μαμά μου. (Του μπαμπά του άρεσαν τα αστυνομικά και τα καουμπόικα).

Εν προκειμένω προσέξτε πως "κρύβει" αριστοτεχνικά στο δωμάτιο της βασίλισσας την Ελεονώρα του Τολέδο, σύζυγο του Κόζιμο των Μεδίκων, πίνακα του Μπροντζίνο, παραλλάσσοντας τον ελαφρώς ώστε να είναι και να μην είναι. Λείπει βέβαια το αγοράκι, ο Τζιοβάνι, που εικονίζεται στο πρωτότυπο. Όπως και το μεγάλο γυμνό της Αφροδίτης - απαράδεκτο σε κοιτώνα προτεστάντισσας εστεμμένης - φιλοτεχνημένο ξεδιάντροπα ως οπτικοποίηση του ερεθισμού από την σχολή του Γκόλτσιους, του Σπράνγκερ ή του Μπλαίμαρτ. Παμφάγες γυναίκες σε έναν κόσμο στερημένων ανδρών.

Ταμάμα: η ιστορία ενός κοριτσιού που χάθηκε στο διωγμό του Ποντιακού Ελληνισμού (Video)

Ταμάμα: η ιστορία ενός κοριτσιού που χάθηκε στο διωγμό του Ποντιακού Ελληνισμού

Η Ταμάμα είναι η ιστορία ενός κοριτσιού που χάθηκε στο διωγμό του Ποντιακού ελληνισμού. Κουρελιασμένα και νηστικά προσφυγόπουλα που τριγυρνούσανε χαμένα, έβρισκαν να φωλιάσουν σε σπλαχνικά τούρκικα σπίτια. Οι τούρκικες οικογένειες που τα έκαναν δικά τους  και οι ελληνικές που τα είχαν χάσει, δεν μιλούσαν για το περιστατικό. Έτσι και η Ταμάμα, το 1916 βρήκε καταφύγιο σε μια τουρκική οικογένεια, αλλά στα γεράματα της άρχισα να μιλάει την μητρική της γλώσσα και να ζητάει να πάει στο χωρίο της, γεγονός που σηματοδοτεί την περίτρανη απόδειξη ότι η ταυτότητα δεν χάνεται ως το τέλος της ζωής. Περιμένοντας τα Σύννεφα (πρωτότυπος τίτλος στα τουρκικά Bulutlari beklerken, στα αγγλικά Waiting for the Clouds) είναι ο τίτλος κινηματογραφικής ταινίας, σε σκηνοθεσία της Γιεσίμ Ουστάογλου (YESIM USTAOGLU), παραγωγή του 2004. Η ταινία έχει ως θέμα την πολιτική καταπίεση του πρόσφατου παρελθόντος στην Τουρκία και τις συνέπειες του διωγμού των Ελλήνων Ποντίων.

Tο σενάριο της ταινίας βασίζεται στο μυθιστόρημα «Ταμάμα» του Γιώργου Ανδρεάδη.

H Ουστάογλου επέλεξε ηθοποιούς με κριτήριο να αισθάνονται την ιστορία και να έχουν ένα παρόμοιο παρελθόν με τους χαρακτήρες του σεναρίου. Έτσι οι περισσότεροι από τους ηθοποιούς είναι ερασιτέχνες από τη βορειοανατολική Τουρκία ενώ άλλοι είναι Έλληνες ποντιακής καταγωγής από την Θεσσαλονίκη.

Χειμερία Νάρκη - Hibernation - (μικρού μήκους)

Η Ελευθερία είναι φοιτήτρια ψυχολογίας, η οποία εργάζεται σε υπηρεσία είσπραξης οφειλών. Λόγω των δεοντολογικών της ορίων, αντιμετωπίζει τη δυνατότητα να απολυθεί. Παίζουν:

KANANGA (ταινία)

Στην Κανάνγκα, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό, ο πόλεμος και η πείνα κρέμονται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των κατοίκων. Τα χαμόγελα όμως, το γέλιο και η ελπίδα δεν σβήνουν ποτέ. Το μήνυμα που μετέφεραν οι Έλληνες Ορθόδοξοι ιερείς τη δεκαετία του 60 συνεχίζει να τους δίνει τη δύναμη και το κουράγιο που χρειάζονται για να αντιμετωπίσουν τη σκληρή καθημερινότητα. Πίστη και ελπίδα σε μια από τις πιο επικίνδυνες γωνιές του πλανήτη.

Διάρκεια 69᾽, Έγχρωμο/Ασπρόμαυρο, Ελλάδα 2018 Σκηνοθεσία: Παύλος Τριποδάκης Σέναριο: Παύλος Τριποδάκης / Φλωρεντία Αμπόντεριν

Βοηθός Κάμερας / Χειριστής Drone: Δημήτρης Παπαγεωργίου Μουσική: NVμ (Dimitris B. / Florence A.) Παραγωγή: Tripodakis LTD 

• 
  

Ευρετήριο ταινιών...

Επιλέξτε με αριστερό κλικ την κατηγορία που θέλετε και στην συνέχεια, στην νέα οθόνη, πάλι με αριστερό κλικ επιλέξτε την ταινία.

(Κινηματογράφος) Ταινίες Α-Β-Γ.........Ταινίες Δ-Ε-Ζ-Η.........Ταινίες Θ-Ι-Κ-Λ......... Ταινίες Μ-Ν-Ξ-Ο ..........Ταινίες Π-Ρ-Σ-Τ..........Ταινίες Υ-Φ-Χ-Ψ-Ω

Θεατρικές Παραστάσεις

Σκηνοθέτες (Κινηματογράφος)

Ηθοποιοί (Κινηματογράφος)

Ταρκόφσκι

Andrei Tarkovsky. Nostalghia. Ο λόγος του Domenico.

Για την ελληνικότητα των εικόνων Σχόλιο για τον Αλέξη Δαμιανό

Δημήτρης Μπάμπας

Μυθικό πρόσωπο στο χώρο του Ελληνικού σινεμά, περισσότερο δημιουργός παρά σκηνο-θέτης εικόνων, ο Αλέξης Δαμιανός έχει καταφέρει να διαβεί αλώβητος την αχανή έρημο του Ελληνικού κινηματογράφου: οι ταινίες του αποτελούν οάσεις στο άνυδρο τοπίο, φωτεινές εξαιρέσεις σ’ ένα χώρο που κυριαρχείται από μια κακή εκδοχή εμπορικού σινεμά και από μετέωρες διανοουμενίστικες απόπειρες. 

Η ολοένα αυξανόμενη φήμη του, παρ’ όλο το μικρό σε έκταση έργο του -τρεις ταινίες στο διάστημα 30 χρόνων (Μέχρι Το Πλοίο/ 1966, Ευδοκία/1971, Ηνίοχος/1995) - δεν δημιουργήθηκε τυχαία: Ο Αλέξης Δαμιανός πέτυχε να συλλάβει την πιο ζωντανή, αντιφατική και αληθινή πλευρά της ζωής στον Ελληνικό Χώρο, να μιλήσει για τη μυθολογία, τους αρχαίους και νέους μύθους του τόπου.
Είναι το ίδιο το πρόσωπο του Αλέξη Δαμιανού -όπως εξ’ άλλου και οι εικόνες των ταινιών του-, ένας τόπος στον οποίο συγκλίνουν όλες οι ιδιότητες που ορίζουν το ελληνικό τοπίο: Τραχύ, ακατέργαστο, άγονο, φαινομενικά νηφάλιο (αλλά εσωτερικά ανήσυχο), αποκαλύπτει -πίσω από την επιφανειακή σκληρότητα-, την ηπιότητα και ηρεμία που προσδίδει στον άνθρωπο ο αγώνας για εσωτερική γαλήνη, για αξιοπρέπεια, για επιβίωση. Αυτή την εσωτερική γαλήνη αποζητούν και τα πρόσωπα των ταινιών του -πρόσωπα που βιώνουν, με τον πλέον δραματικό τρόπο, μια εξωτερική τραγωδία (την τραγωδία της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας) και μια εσωτερική πάλη: ανάμεσα στο ένστικτο και τη λογική, ανάμεσα στην ελευθερία της επιθυμίας και τα δεσμά της κοινωνικής σύμβασης. 

Πέθανε ο σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι

«Κοιτάζοντας μέσα στο πηγάδι του παρελθόντος, αισθανόμασταν ανέκαθεν εγγύτερα στον ελληνικό πολιτισμό παρά στο ρωμαϊκό», ανέφεραν τότε οι δυο Ιταλοί δημιουργοί, και ταξίδεψαν σε σκηνές και τοπία και λόγους απ΄ το σύνολο των ταινιών τους που έχουν ιδεολογικές αλλά και ιστορικές αναφορές στην ελληνική γραμματεία, τα ελληνικά τοπία, τους μύθους και τις έννοιες που «πλήττουν» και «τρέφουν» την ανθρώπινη περιπέτεια.

Σε ηλικία 88 ετών απεβίωσε στη Ρώμη, ο μεγάλος σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του, Πάολο υπέγραψαν μερικά αριστουργήματα του ιταλικού κινηματογράφου όπως τα «Πατέρας Αφέντη» (Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες το ΄77), «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο) , «Η Νύχτα του Σαν Λορέντσο», «Το Χάος», Αλονζαφάν κ.ά.

Τον θάνατο του Βιτόριο Ταβιάνι ανακοίνωσε η κόρη του, Τζιοβάννα, μετέδωσε το πρακτορείο Ansa. Με απόφαση της οικογένειας του η σορός του μεγάλου σκηνοθέτη θα αποτεφρωθεί σε μια αυστηρά ιδιωτική τελετή.

Ο Βιτόριο Ταβιάνι γεννήθηκε στο Σαν Μινιάτο, στην επαρχία της Πίζας, στις 20 Σεπτεμβρίου 1929. Με τον αδελφό του Πάολο, δύο χρόνια νεότερος του, είχε γράψει μερικές από τις σημαντικότερες σελίδες του ιταλικού κινηματογράφου. Δύο δάσκαλοι του σινεμά που από τη δεκαετία του ΄60 κατέγραψαν με την τέχνη τους, την πραγματικότητα, την ιστορία, τις αντιφάσεις, τις πτυχές της χώρας τους. Το έργο τους συχνά έχει την αφετηρία του στη λογοτεχνία, αφού περιλαμβάνει πλήθος διασκευών έργων κλασικών συγγραφέων όπως οι Τολστόι, Γκαίτε, Πιραντέλο, Αλέξανδρος Δουμάς κ.ά.

Οι αδελφοί Ταβιάνι αναγορεύτηκαν πριν από τρία χρόνια επίτιμοι διδάκτορες του τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).

Κατά την αναγόρευσή τους, εκφώνησαν τον δικό τους απόλυτα κινηματογραφικό λόγο, με τίτλο «Εκ του σύνεγγυς στην ελληνική γη», ο οποίος ήταν μια μαρτυρία απευθείας μέσα από το εργαστήρι τους, με ό,τι πιο προσωπικό μπορούσαν να προσφέρουν.

Andrei Rublev.(1966)

• Andrei Rublev – Part 1
•  – Part 2 (1966)

• 
  

Σκηνοθεσία: Andrei Tarkovsky. 

Παίζουν: Anatoliy Solonitsyn, Ivan Lapikov 

“Η τέχνη γεννιέται και ριζώνει εκεί που υπάρχει διαχρονική και ακόρεστη δίψα για το πνευματικό, το ιδεώδες, εκεί όπου υπηρετείται μία υψηλότερη και συλλογική ιδέα” Αντρέι Ταρκόφσκι. 

Στη Ρωσία του 15ου αιώνα, εσωτερικές αναταράξεις κι επιδρομές εισβολέων θεμελιώνουν όλο και περισσότερο την ανάγκη για αδερφοσύνη. Οι πνευματικοί άνθρωποι αποπροσανατολίζονται και στρέφονται προς την κάλυψη εφήμερων αναγκών. Κάποιοι χρησιμοποιούν την τέχνη τους ως αφορμή για απόδραση από την πραγματικότητα, αλλά σύντομα καταλαβαίνουν ότι είναι ανέφικτη. Άλλοι στρέφουν την προσοχή τους στην τεχνική αρτιότητα των έργων τους αψηφώντας την αναζήτηση βαθύτερου νοήματος. Υπάρχουν κι εκείνοι που εκμεταλλεύονται την αναμπουμπούλα για προσωπικό όφελος κι επειδή νιώθουν υπερβολική αυτοπεποίθηση, αναλαμβάνουν απαιτητικά έργα τα οποία τελικά αδυνατούν να ολοκληρώσουν. Μπροστά σε στιγμές που όλοι τους έρχονται αντιμέτωποι με την αλήθεια, βρίσκεται σιωπηλά και διακριτικά ένας ακόμη καλλιτέχνης, ο Αντρέι Ρουμπλιόφ.

Οι υπόλοιπες ταινίες:

12 πνευματικές ταινίες για την Μεγάλη Εβδομάδα

του Γεωργίου Πισσαλίδη

Έφτασε και πάλι η Μεγάλη Εβδομάδα και τα ελληνικά κανάλια θεώρησαν συνετό να μας βομβαρδίσουν με τα γνωστά βιβλικά έπη του Χόλλυγουντ, θεωρώντας ότι έτσι τιμούν το πνεύμα των ημερών. Eμείς κόντρα σε αυτήν την επανάληψη προτείνουμε για φέτος μια σειρά από ταινίες των μεγαλύτερων σκηνοθετών του κόσμου, που καταγράφουν τον Χριστιανισμό ως καθημερινό βίωμα απλών ανθρώπων. Ανθρώπων που παλεύουν να ζήσουν σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου, που θέτουν ερωτήματα ή που παρόλα τα λάθη τους, στο τέλος αναγεννιούνται πνευματικά. Αυτές οι ταινίες είναι πολύ πιο πνευματικές και πιο ενδιαφέρουσες κινηματογραφικά από τα ψευδοβιβλικά έπη του Χόλλυγουντ. Ενώ χρησιμοποιούνται ακόμα και για κατήχηση από τους ξένους ιερείς.

1) Τα Πάθη της Ζαν Ντ’ Αρκ (1928) του Καρλ Ντράγιερ.

(Πρωτότυπος Τίτλος: Le Passion de Jeanne D’ Arc).

Τo αντικείμενο της κινηματογραφικής αισθητικής

Βάλλυ Κωνσταντοπούλου

 

Τα έργα τέχνης ζουν μέσα σε απέραντη μοναξιά και η κριτική είναι το χειρότερο για να τα ζυγώσεις.
Μονάχα η αγάπη μπορεί να τα συλλάβει, να τ' αγκαλιάσει, να σταθεί δίκαιη απέναντί τους
Rainer Maria Rilke

 

«Δεν είναι οι σκηνές που κάνουν μια ταινία, αλλά η ψυχή των εικόνων.» Αμπέλ Γκανζ (1889-1981)

  

 Οι συνεχείς εξελίξεις στην τεχνολογία δεν αλλάζουν το ίδιο το αντικείμενο της αισθητικής που είναι ο συνδυασμός των εκφραστικών μέσων του κινηματογράφου με στόχο τη δόμηση μιας ολότητας, ενός ολόκληρου κόσμου. Αυτή η ολότητα εκπέμπει την αίσθηση που αποκαλούμε ψυχή της ταινίας, με σκοπό να αποκαλύψει μία αλήθεια, να κάνει ορατό ό,τι δεν είναι και να παρουσιάσει μία ιδέα. Αυτή η παρουσίαση γίνεται ακολουθώντας μία ιστορία με αφηγηματικό τρόπο ή με ποιητικό ή συνδυάζοντας και τους δύο.

Η αισθητική στον κινηματογράφο είναι το αποτέλεσμα της συνεκδοχής, της συναρμολόγησης των κινηματογραφικών δομικών υλικών είτε δημιουργούμε κινηματογράφο μυθοπλασίας, είτε καταγράφουμε την πραγματικότητα και αποκαλύπτουμε την αλήθεια της σ’ ένα ντοκιμαντέρ.

 Το ανοιχτό έργο τέχνης που είναι όρος του μεταμοντερνισμού, προϋποθέτει τον παραλήπτη – θεατή εξίσου με τον δημιουργό, επιδέχεται πολλές ερμηνείες και εμπεριέχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης.

Το  προσωπικό ύφος είναι η προσωπική συνδυαστική. Εγγύηση ότι ο παραλήπτης-θεατής θα κατανοήσει το έργο τέχνης, είναι η ύπαρξη κοινού κώδικα επικοινωνίας, κοινής γλώσσας.

Όλα τα μηνύματα είναι ήδη διατυπωμένα. Μόνον ο τρόπος που συνδυάζονται αλλάζει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Η εκμάθηση του οπτικοακουστικού κώδικα επικοινωνίας είναι κοινή, αλλά η χρήση είναι μοναδική για τον καθένα, γιατί οι συνδυασμοί είναι άπειροι.

Βιμ Βέντερς – Τα ένθετα μαγνητοσκοπημένα κομμάτια

Βιμ Βέντερς – Τα ένθετα μαγνητοσκοπημένα κομμάτια

Άρθρο γραμμένο από τον σκηνοθέτη Βιμ Βέντερς, όπως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Φιλμ τεύχος 28 (1984). Αφορά την ταινία του Lightning Over Water του 1980.

Τα ένθετα μαγνητοσκοπημένα κομμάτια

του Wim Wenders

Στο Lightning Over Water το βίντεο ήταν μόνο ένα σκηνικό αντικείμενο. Συγκεκριμένα, η τηλεκάμερα αποτελούσε μέρος του ρόλου του Tom Farrel στην ταινία. Στην αρχή δεν είχα την πρόθεση να χρησιμοποιήσω το υλικό που είχε γυρίσει ο Tom στη διάρκεια των γυρισμάτων. Πολύ αργότερα, στη φάση του μοντάζ ο Peter Przygodda κι εγώ είδαμε τις βιντεοταινίες του Tom. Κι αμέσως δημιουργήθηκε αντίθεση, γιατί οι βιντεοταινίες του, ή καλύτερα οι εικόνες βίντεο ήταν πολύ διαφορετικές από εκείνες του κινηματογραφικού 35. Τις βλέπαμε και τις ξαναβλέπαμε για πολλές μέρες και στο τέλος σταματήσαμε το μοντάζ των κινηματογραφημένων κομματιών. Έπειτα ο Peter πρότεινε να τις παρεμβάλλουμε στην ταινία. Δεν ήταν εύκολο γιατί δεν ήταν επαγγελματικές βιντεοταινίες αλλά ταινίες της 1/2 ίντσας. Κι έπειτα εμφάνιζαν μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από κείνη που ήθελα να αφηγηθώ εγώ. Ήταν εικόνες που παρουσίαζαν μια άλλη μορφή πραγματικότητας, γιατί αυτό καθαυτό το μεσο-βιντεο καταγράφει μια διαφορετική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει σταμάτημα του χρόνου. Ανάμεσα στην ιδέα σ’ αυτό που προτίθεσαι να γυρίσεις και σ’ αυτό που πραγματικά κάνεις μεσολαβεί μόνο ένα δευτερόλεπτο. Δεν υπάρχει κάποια λογοκρισία, όπως όταν κάνεις κάτι για τον κινηματογράφο. Τα ένθετα μαγνητοσκοπημένα κομμάτια στο Lightning Over Waterείχαν μια αμεσότητα που δεν μπορούσε να λογοκριθεί, ήταν ένα ανεπεξέργαστο βλέμμα πάνω στα πράγματα ενώ η ταινία είχε υποστεί πολλές κατεργασίες. Στη δεύτερη βερσιόν της ταινίας, που φέρει τον τίτλο Nick’s Movie υπάρχουν λιγότερα κομμάτια βίντεο απ’ την πρώτη βερσιόν, που ήταν άλλωστε πολύ πιο μεγάλη. Το βίντεο σ’ αυτή την ταινία υπάρχει στο μοντάζ σαν καταστροφικό στοιχείο. Ένας γάλλος κριτικός είπε πολύ σωστά ότι το βίντεο στην ταινία είναι ο καρκίνος.

Αντρέι Ταρκόφσκι (Andrei Tarkovsky) † 29 Δεκ. 1986

Αντρέι Ταρκόφσκι (Andrei Tarkovsky) 1932 - 1986

Στη μνήμη του σημαντικότερου, ίσως, σκηνοθέτη που ανέδειξε ο σοβιετικός κινηματογράφος, Αντρέι Ταρκόφσκι † 29 Δεκ. 1986. 

Αν και ο Σεργκέι Άιζενστάιν είναι ο άνθρωπος που ουσιαστικά δημιουργεί το ρωσικό κινηματογράφο, ο Αντρέι Ταρκόφσκι είναι αυτός που τον καθιερώνει. 

Το κυριότερο παράπονο από τις σοβιετικές αρχές ήταν ότι δεν του επέτρεψαν να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη όλα του τα σχέδια και τις ιδέες. Το έργο του Ταρκόφσκι χαρακτηρίζεται από τα χριστιανικά και μεταφυσικά θέματα, τους αργούς ρυθμούς, τα εξαιρετικής αισθητικής και μακράς διάρκειας μακρινά πλάνα. 

«Είμαι χαμένος. Δεν μπορώ να ζήσω στη Ρωσία, αλλά ούτε μακριά από αυτήν», έγραφε το 1983 στο ημερολόγιό του. Βρισκόταν στην Ιταλία για τις ανάγκες της ταινίας του Νοσταλγία. Εγκαθίσταται μόνιμα αρχικά στη γειτονική χώρα και στη συνέχεια στη Γαλλία. Η τελευταία του ταινία Η Θυσία γυρίστηκε στη Σουηδία το 1986 και κερδίζει τρία βραβεία στις Κάννες. Στις 29 Δεκεμβρίου 1986 άφησε την τελευταία του πνοή στο Παρίσι, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.

♦ 1. Βίντεο: Andrey Rublyov (1966) ταινία του Αντρέι Ταρκόφσκι με υπότιτλους. Ερμηνεία εικόνας της Αγίας Τριάδας του Αντρέι Ρουμπλιώφ

http://www.sophia-ntrekou.gr/2016/10/H-agia-triada.tou-andrei-roublev.html

18 ταινίες για να καλοδεχτούμε το 2018 με ανοιχτή καρδιά

Tης Λήδας Γάλανου

Οι μέρες των γιορτών, τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά, ντύνονται με περισσότερα πράγματα από χιόνι – που, ούτως ή άλλως, στα μέρη μας εμφανίζεται ως… θαύμα. Η αίσθηση ότι αυτή είναι η ευκαιρία σου να θυμηθείς τη ζεστασιά, την καλοσύνη, την αλληλεγγύη, την προσφορά, μπορεί να μοιάζει επίκτητη, αλλά ευκαιρία είναι να την εκμεταλλευτεί κανείς και να επενδύσει σ’ αυτήν.

Ετσι, παραμονές του τέλους του 2017, φτιάχνουμε τη δική μας λίστα με ταινίες χριστουγεννιάτικες και πρωτο­χρονιάτικες: όχι απαραίτητα κυριολεκτικά, παρότι πολλές από αυτές εκτυλίσσονται στην ίδια εορταστική εποχή. Αλλες απλώς μιλούν στο πνεύμα του ανθρωπισμού. Με λόγια, εικόνες και μηνύματα που θα κάνουν το «μετά», το «αύριο», τη νέα χρονιά να δίνει υποσχέσεις καλύτερες απ’ αυτήν που φεύγει. Αυτές είναι 18 ταινίες, οκτώ δεκαετιών, για να καλοδεχτούμε το 2018 με ανοιχτή καρδιά.

■ Μια υπέροχη ζωή / It’s a Wonderful Life (Φρανκ Κάπρα, 1946). Ενας άγγελος κατεβαίνει στη Γη για να θυμίσει στον απεγνωσμένο Τζορτζ (Τζέιμς Στιούαρτ) ότι η ζωή αξίζει να τη ζήσεις. Η πιο αγνά ανθρωπιστική, ελπιδοφόρα και μεγαλόκαρδη ταινία του κλασικού αμερικανικού σινεμά. «Κάθε φορά που χτυπά μια καμπάνα, ένας άγγελος κερδίζει τα φτερά του».

Ο ΣΑΝ ΜΙΚΕΛΕ ΕΙΧΕ ΕΝΑΝ ΚΟΚΟΡΑ (1972) - Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι

Στα τέλη του 19ου αιώνα, μια ομάδα αναρχικών εισβάλλει σ’ ένα χωριό του ιταλικού Νότου και προσπαθεί να πείσει τους χωρικούς να ενστερνιστούν τις αρχές της κολεκτιβοποίησης. Οι χωρικοί όχι μόνον μένουν απαθείς στο επαναστατικό κάλεσμα, αλλά καλούν και τις Αρχές, οι αναρχικοί συλλαμβάνονται και ο αρχηγός τους Τζούλιο Μανιέρι καταδικάζεται σε θάνατο. Τελικά η ποινή του μετατρέπεται την ύστατη στιγμή σε ισόβια και κλείνεται στη φυλακή σε απόλυτη απομόνωση και χωρίς δικαίωμα γραφής, ανάγνωσης ή οποιασδήποτε επικοινωνίας με τον έξω κόσμο.

Για να επιβιώσει χωρίς να τρελαθεί, υιοθετεί ένα τελετουργικό φανταστικών καθηκόντων και πνευματικών ασκήσεων, το οποίο εκτελεί απαρέγκλιτα με μια εξαιρετικά αυστηρή πειθαρχία που επιβάλλει στον εαυτό του. Όταν μετά από δέκα χρόνια εγκλεισμού μεταφέρεται σε μια άλλη φυλακή, στη διάρκεια της μετακίνησής του έχει την ευκαιρία να μιλήσει για πρώτη φορά με μια ομάδα νεότερων πολιτικών κρατουμένων. Με την επαφή του αυτή αντιλαμβάνεται, όχι μόνον το χιμαιρικό και ουτοπικό χαρακτήρα των ιδεών του, αλλά και πως αποτελεί πια ένα απολίθωμα του παρελθόντος, καθώς η κοινωνική πραγματικότητα, όπως και τα νέα δεδομένα του επαναστατικού κινήματος, τον έχουν ξεπεράσει.

Το πνεύμα του μελισσιού

Η ταινία γυρίστηκε το 1973, δυο χρόνια πριν από το θάνατο του Φράνκο και κινείται ανάμεσα στο φόβο δυο μικρών κοριτσιών (μετά την προβολή της ταινίας του Φρανκεστάιν), στο φόβο του πολέμου (εκτυλίσσεται το 1940) και στην δομή μιας οικογένειας που ο πατέρας, επιστήμονας της μελισσοκομίας, μένει κλεισμένος στις σκέψεις του και στην μητέρα να αναπολεί κάτι που ποτέ πιθανά δεν θα ξανάρθει. Σε ένα μεγάλο σπίτι που τα παράθυρά του έχουν εξάγωνα τζαμένια σχέδια και που στο γραφείο δεσπόζει εντυπωσιακά μια κυψέλη παρατήρησης, με τις μέλισσες να βγαίνουν μέσα από ένα δικτυωτό σωλήνα, ο Erice μας χαρίζει το κρυμμένο φως της ισπανικής επαρχίας και τη θλίψη του εμφυλίου και της κατάληξής του.

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΤΑΙΝΙΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ…

ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΑΙΝΙΕΣ ΞΕΝΕΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ  ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΕΥΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.

ΞΕΝΕΣ

• 1. Κάνε μια ευχή (Ανίατη Μυασθένεια)
• 2. Φιλαδέλφεια (AIDS)
• 3.  Σαν αστέρια στη γη (Δυσλεξία)
• 4. Tο αριστερό μου πόδι (Κινητική Αναπηρία)
• 5.  Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού (Κώφωση)
• 6.  Άρωμα γυναίκας (Τύφλωση)
• 7.  Ο μικρός σολίστας (Τύφλωση)
• 8.  Η όγδοη  ημέρα (Σύνδρομο Down)
• 9.  Forrest Gump(Νοητική Υστέρηση)
• 10.  Το όνομά μου είναι Σαμ (Νοητική Υστέρηση)
• 11.  Ο σολίστας (Σχιζοφρένεια)

Δεν θα Σωπάσω (2016) Full Movie Του Θόδωρου Μαραγκού

Εύχομαι την ταινία να την δουν όλοι οι Έλληνες και όλοι οι Φιλέλληνες, για να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. 

Αφιερώνεται σε όλους όσους οραματίζονται μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα!

 Θόδωρος Μαραγκός

Δεν θα σωπάσω ένα ντοκιμαντέρ του Θόδωρου Μαραγκού (Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017)

ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ

«Δεν θα σωπάσω» (2016)

σε σκηνοθεσία Θόδωρου Μαραγκού

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017 & ώρα 19.30

Είσοδος Ελεύθερη

Κίνημα Άρδην, Ξενοφώντος 4, 2103826319, kinhmaardin@gmail.com, ardin-rixi.gr

ΔΕΝ ΘΑ ΣΩΠΑΣΩ

«Η ταινία άρχισε να γυρίζεται στο τέλος του 2014 και ολοκληρώθηκε πριν από το δημοψήφισμα της 6 Ιουλίου 2015. Ενώ ετοιμαζόμουν να την προβάλλω δημόσια, έρχεται η εξωφρενική πράξη του κ Τσίπρα, το ΟΧΙ του Ελληνικού λαού να το κάνει.. ΝΑΙ!!!. Τότε ακύρωσα όλη την ταινία, πέταξα όλα τα dvd, που είχα τυπώσει και άρχισα να την ξαναφτιάχνω σχεδόν από την αρχή με ότι συνεπάγεται αυτό. Συμπεριέλαβα στους μνημονιακούς, Γιωργάκη Παπανδρέου, Βενιζέλο ,Σαμαρά και τον Τσίπρα! Η ταινία τελείωσε με την σημερινή τελική μορφή της, γύρω στον Μάρτιο του 2016, εμπλουτισμένη ΚΑΙ με τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, ΚΑΙ όλων των ΔΗΘΕΝ. Τον τίτλο «ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΠΑΣΩ» τον έκανα «ΔΕΝ ΘΑ ΣΩΠΑΣΩ» γιατί πιστεύω ότι η παρούσα φάση, έχει ανάγκη περισσότερο το ΔΕΝ ΘΑ ΣΩΠΑΣΩ! Εύχομαι την ταινία να την δουν όλοι οι Έλληνες και όλοι οι Φιλέλληνες, για να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε.

  Αφιερώνεται σε όλους όσους οραματίζονται μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα!»

Θόδωρος Μαραγκός

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΥ (20 Μαΐου 2016 )

Με αφορμή την νέα του ταινία ο σκηνοθέτης Θόδωρος Μαραγκός δηλώνει θυμωμένος με όσα γίνονται στη χώρα και θυμάται το «προφητικό» κινηματογραφικό παρελθόν του…