Εκλογές στην Κύπρο

του Λευτέρη Ριζά

Την Κυριακή που μας έρχεται, στην Κύπρο οι έλληνες της, θα εκλέξουν νέα κυβέρνηση. Παραμονές των εκλογών βρήκε ευκαιρία ο Πρόεδρος της, ο γνωστός Ανανικός Νικ. Αναστασιάδης και ο ηγέτης της τουρκοκυπριακής κοινότητας – που ως γνωστόν έχει συγκροτηθεί σε ψευδοκράτος – με κοινή δήλωση τους για την επέτειο έναρξης των συνομιλιών (τους) που άρχισαν 15 Μαΐου 2015, δεσμεύτηκαν να εντατικοποιήσουν τις προσπάθειες τους «τους επόμενους μήνες, με στόχο να φθάσουν σε μια συμφωνία για συνολική διευθέτηση του Κυπριακού εντός του 2016».

«Παρόλο που υπάρχουν ακόμα δυσκολίες και διαφορές, είμαστε αποφασισμένοι να επιδείξουμε την απαραίτητη θέληση και το απαραίτητο κουράγιο για να υπερπηδήσουμε τα εναπομείναντα εκκρεμούντα θέματα», τονίζουν.

Όπως αναφέρουν, κατά τη διάρκεια της χρονιάς που πέρασε, «ενώ λάβαμε υπόψη τις ανησυχίες της δικής μας κοινότητας, έχουμε επίσης κάνει ό,τι μπορούμε για να δείξουμε σεβασμό στα δικαιώματα της άλλης. Ο κοινός μας στόχος είναι μια λύση από την οποία να κερδίσουν και οι δυο πλευρές, η οποία να λαμβάνει υπόψη τις ανησυχίες και τα δικαιώματα όλων, σε μια μελλοντικά ενωμένη Κύπρο» προσθέτουν.

«Θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε την κοινή μας πεποίθηση ότι μια δίκαιη και διαρκής διευθέτηση δεν θα φέρει μόνο ειρήνη και ευημερία στην Κύπρο, αλλά επίσης θα αποτελέσει ένα καλό παράδειγμα και θα συμβάλει στη σταθερότητα και στη συνεργασία στην περιοχή» αναφέρουν οι δυο ηγέτες».

Ο θρίαμβος της δεξιάς με στολή παραλλαγής «αριστεράς».

του Λευτέρη Ριζά

       Τις τελευταίες ημέρες «έτυχε» να ρίξω μια ματιά σε παλιά περιοδικά της αριστεράς – όλου του φάσματος – και, φυσικά, πρώτα-πρώτα σε όλα τα παλιά τεύχη του Monthly Review [ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣΗ], σε άλλα έντυπα και εφημερίδες μετά την κατάρρευση της Χούντας – ανάμεσα τους βέβαια τα περιοδικά του ΚΚΕ (εσωτερικού) και του ΚΚΕ, τον «Πολίτη», τις «Θέσεις», το «Αντι», «Τα Τετράδια», κλπ, και ακόμα πιο παλιά, δηλαδή πριν από την Χούντα. Δεν μου διέφυγαν ούτε τα έντυπα του ΠΑΣΟΚ (περιοδικά και η «Εξόρμηση». Δοκίμασα με σχετική έκπληξη και θλίψη, πόσο έχουν «αλλάξει» οι καιροί.

Πόσο σταθερά και σταδιακά άλλαξε όλο το ρεπερτόριο των θεμάτων με τα οποία ασχολιότανε τότε η Αριστερά. Αναλύσεις σχετικά με την λειτουργία και κατάσταση του καπιταλισμού, για την εκμετάλλευση του Τρίτου Κόσμου, για τις θεωρίες μητρόπολης-περιφέρειας και τον ιμπεριαλισμό, για την Νέα Διεθνή Οικονομική Τάξη, για την μετάβαση σε μια σοσιαλιστική κοινωνία τόσο στην μητρόπολη όσο και στην περιφέρεια, για τα μονοπώλια, το κράτος και τις τάξεις, τον ρόλο της εργατικής τάξης και του κόμματος, για την ελληνική οικονομία και κοινωνία κλπ κλπ.

Φορολογικοί παράδεισοι, of shore της πολιτικής ελίτ και η σχετική «έκπληξη»

του Λευτέρη Ριζά

Μεγάλη έκπληξη έχουν προκαλέσεις οι αποκαλύψεις των panama papersκαι φαίνεται πώς έρχονται «κουτί» στην κυβέρνηση των νέο-προσήλυτων στον φιλελευθερισμό, στη «νέα δεξιά» που κυβερνάει την χώρα, παριστάνοντας την αριστερο-πατριωτική, αντι-μνημονιακή και πολέμια της διαφθοράς και διαπλοκής. 

Όλοι μαζί – σαν τα παιδάκια που μένουν με ανοιχτό το στόμα κοιτάζοντας τραινάκια που τρέχουν στη βιτρίνα καταστημάτων παιχνιδιών ή τους ακροβάτες σε ένα τσίρκο – ανακαλύπτουν ή προσποιούνται ότι τώρα ανακαλύπτουν, με αγανάκτηση μάλιστα, τον καπιταλισμό. Προς Θεού, εμείς δεν ξέραμε τίποτα. Γίνονται τέτοια αίσχη!! Υπάρχει τέτοιος αδήλωτος και φοροδιαφεύγον πλούτος;; κλπ. Υπάρχει τέτοια διαπλοκή μεταξύ εξουσίας – η τέλος πάντων με ένα μέρος της, διεφθαρμένο – και μεγάλων εταιρειών, τραπεζών κλπ!! Απίστευτο!!! Πρέπει να «χτυπήσουμε» την διαπλοκή και την διαφθορά. Προσοχή: την διαπλοκή και την διαφθορά, όχι το «σύστημα», όχι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής. Όχι. Απλά πρέπει να κάνουμε το «σύστημα» να «δουλεύει» με κανόνες διαφάνειας, σεβασμό στον πολίτη κλπ κλπ. «Διαφάνεια στην Ευρώπη, τώρα!», όπως απαιτεί και ο Γιάννης[1]Βαρουφάκης * (Εφ Συν, 23/3/16).

Δύο «καυτά» ζητήματα

Του Λευτέρη Ριζά

Δυο «καυτά» ζητήματα απασχολούν τον τελευταίο καιρό την ελληνική κοινωνία – ιδιαίτερα προβάλλονται από τον τύπο και στηρίζονται από την κυβέρνηση και πολλές περίπου πολιτικές ομάδες: της διαφθοράς / διαπλοκής και το προσφυγικό. Για το τελευταίο και τις γνωστές εξελίξεις που έχουν προκύψει: κλείσιμο συνόρων από «γείτονες» και μη, απόφαση ΕΕ κλπ πολλές από αυτές τις οργανώσεις – στα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν τέτοιες απόψεις, αλλά όχι μόνο – υποστηρίζουν το άνοιγμα ή την κατάργηση των συνόρων. Η ελεύθερη μετακίνηση των λαών είναι, υποστηρίζουν «ανθρώπινο» δικαίωμα τους. Βέβαια με την ίδια ακριβώς λογική, ανθρώπινο δικαίωμα και κάποιων άλλων, συντεταγμένων πολιτικά σε κράτος, είναι να μην επιτρέπουν σε όποιον θέλει να εισέλθει των συνόρων που έχει ορίσει (πολύ συχνά μετά από αγώνες και πολέμους) το συγκεκριμένο κράτος. Έχω υποστηρίξει ότι το πιο «ανθρώπινο» δικαίωμα είναι αυτό που εξασφαλίζει την ζωή και παραμονή των ανθρώπων στον τόπο (χώρα, πόλη, χωριό) που γεννήθηκε. 

Το άλλο «καυτό» ζήτημα είναι αυτό της «διαφθοράς» και της «διαπλοκής» οικονομικών συμφερόντων με το πολιτικό προσωπικό – μέλη ή κολλητούς της κυβέρνησης.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

του Λευτέρη Ριζά

       Το κείμενο που ακολουθεί το βρήκα μέσα σε ένα ντοσιέ μου, που απέξω έγραφε ΑΚΕ. Το ΑΚΕ – Αντιφασιστικό Κίνημα Ελλάδας – ήταν μια μικρή οργάνωση που έδρασε την περίοδο της δικτατορίας και στην οποία φυσικά συμμετείχα και εγώ. Στην δημιουργία του πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι Φ.Ν.Χ. (Φίλοι Νέων Χωρών-Κίνηση Αντιαποικιακής Αλληλεγγύης). Στο ΑΚΕ προσχώρησαν και πολλοί άλλοι αντιφασίστες που ήθελαν να αγωνιστούν κατά της φασιστικής δικτατορίας μεν, αλλά όχι εντασσόμενοι σε κάποια από τις οργανώσεις που δημιουργήθηκαν από τα κόμματα που ευθύνονταν για την πορεία της Ελλάδας και του λαϊκού κινήματος από το 1945 και μετά. Όσοι πήραν μέρος στον Αντιδικτατορικό – Αντιφασιστικό αγώνα ενεργά όλο και κάτι θα έχουν ακούσει ή διαβάσει για αυτήν την οργάνωση[1].

       Το βρήκα χωρίς τίτλο και δεν είμαι βέβαιος για το ποιος το έγραψε. Δεν θυμάμαι ούτε αν είναι δικό μου ούτε ποιανού άλλου. Έχουν περάσει άλλωστε από τότε 35 χρόνια. Το ξαναδιάβασα και πιστεύω ότι αξίζει να δημοσιευτεί (ή αναδημοσιευτεί) τώρα. Είναι «δραματικά» επίκαιρο, δυστυχώς, ύστερα από 35-36 χρόνια.

        Βρίσκεται στην «γραμμή» ανάλυσης της ελληνικής πραγματικότητας, όπως είχε παρουσιαστεί το 1966 (Μάϊος-Ιούλιος) στο πρώτο – και όπως αποδείχτηκε και μοναδικό – τεύχος του «θεωρητικού» «Αντιιμπεριαλιστή» ,  που αποτέλεσε μια «…προσπάθεια της «Κίνησης Αντιαποικιακής Αλληλεγγύης (ΦΝΧ)» για την δημιουργία πραγματικής λαϊκής αντι-ιμπεριαλιστικής ιδεολογίας στη χώρα μας….. Η έκδοση αυτή θα είναι παράλληλη με την τακτική έκδοση του μηνιάτικου περιοδικού. Σε αυτή θα δημοσιεύονται αυτοτελείς μελέτες θεωρητικού χαρακτήρα».

Σαν σήμερα :15 Γενάρη 1950

 του Λευτέρη Ριζά

       Στο μακρινό μας 1950, τέτοια ημέρα διεξάγεται στην Κύπρο από την Εκκλησία δημοψήφισμα για την ένωση με την Ελλάδα. Υπέρ της ένωσης ψηφίζει το 95,7%. Μικρή συμβολή για την «ξεχασμένη» από πολλούς επέτειο το παρακάτω άρθρο του Γ. Σέρτη από τον σημερινό «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ» (της Κύπρου εννοείται)

Προς Αναστροφείς

Γ. Σέρτης   Παρασκευή, 15 Ιανουαρίου 2016

Στο κλίμα της -ετεροχρονισμένης- παραϊστορικής διαστροφής και της υποκουλτούρας της ανάποδης ανάγνωσης, και οι ανάλογες αντιλήψεις των αυτοαποκαλούμενων ρεαλιστών και εκσυγχρονιστών:

—    Φταίει ο μαξιμαλισμός και σοβινισμός μας!

—     

Ανήμερα της επετείου του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, ακόμη και την ώρα της -σύνολης- χρεοκοπίας, τα ηττημένα μυαλά δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν ότι ο αδιάλειπτος μινιμαλισμός της συνεχούς υποχώρησης μάς έσυρε στην τωρινή κατρακύλα:

. Από το Ένωσις ή Θάνατος υποχωρήσαμε στην Αυτοδιάθεση, από την Αυτοδιάθεση στο... δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης, από το... δικαίωμα της Ανεξαρτησίας στο δοτό -και δόλιο- Σύνταγμα από τη Βρετανία, από το δοτό Σύνταγμα στη Διπεριφερειακή Ομοσπονδία, από τη Διπεριφερειακή στη Διζωνική, από τη Διζωνική στην... πολιτική ισότητα, από τη Διζωνική με πολιτική ισότητα στα δύο συνιστώντα κράτη με τους... δύο προέδρους κ.λπ.

Χρέος -και- χρονογραφικό, λοιπόν, η υπόμνηση εκείνης της 15ης του Γενάρη στα δεδομένα της εποχής της, και όχι με τους παραμορφωτικούς φακούς της σκοπιμότητας του 2016.

Η 15η του Γενάρη του 1950 απείχε μόλις τεσσεράμισι χρόνια από τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, που οι Σύμμαχοι -«οι φίλοι του άλλου πολέμου»- κάλεσαν τους παππούδες μας να θυσιαστούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα υπέρ της Ελευθερίας των λαών, με την υπόσχεση: «Με τη Νίκη μας, θα εκπληρωθεί και ο εθνικός σας πόθος».

Πλην, «άμα ήρθε η Νίκη μας», η Ελλάδα... ανταμείφθηκε μ' έναν εμφύλιο σπαραγμό, και η Κύπρος άκουσε -ξανά- τον αποικιακό αφορισμό:

—    Για την Κύπρο, Ελευθερία ουδέποτε!

Δύσκολα, όντως, μια γενιά που έχει συρθεί από ανίκανες ηγεσίες -Ελλάδος τε και Κύπρου- στη -σύνολη- χρεοκοπία, ν' αντιληφθεί ό,τι ενέπνευσε τη γενιά των παππούδων:

— Την Ελλάδα θέλομεν, και ας τρώγωμεν πέτρες!

Εύκολα τρίβεται στους μύλους της παραϊστορίας των μινιμαλιστών που ενοχλούνται από τις ημερομηνίες του χρέους και της υποβολής, καθώς:

—   Γι' αλλού κινήσαμε, και αλλού μάς... αρμενίζουν!...:

 ΠΗΓΗ:http://www.istrilatis.blogspot.gr/

Η σιωπή του λαλίστατου ΥΠΕΞ κ. Ν. Κοτζιά

Του Λευτέρη Ριζά

       Προχθές – 5/1 – ο υπουργός Εξωτερικών μας κ. Ν. Κοτζιάς συναντήθηκε με τον  Ειδικό Σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, κ. Espen Barth Eide. Σε αντίθεση με άλλες φορές ο υπουργός μας απέφυγε να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους.

       Αντίθετα, ο κ. Άϊντα προέβη σε εκτενείς δηλώσεις, περί τα 10 λεπτά, και απάντησε σε μερικές ερωτήσεις.

Ο Σύμβουλος του ΟΗΕ, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο θέμα των εγγυήσεων, χαρακτηρίζοντάς το «θέμα με διεθνείς διαστάσεις» η λύση του οποίου, τόνισε, πρέπει να κάνει και τις δύο κοινότητες της Κύπρου να αισθάνονται ασφαλείς.

       Για το θέμα των εγγυήσεων και τη θέση της ελληνικής αριστεροδεξιάς κυβέρνησης έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ και θα επανέλθω πιο αναλυτικά.

       Για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας καλύτερα το ζήτημα, το ρόλο του Eide και τη σιωπή του ημέτερου υπουργού Εξωτερικών – θα την αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο – αναδημοσιεύουμε δύο άρθρα Κυπρίων: του κ. Μάριου Ευρυβιάδη καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και της κ. Φανούλας Αργυρού γνωστής ερευνήτριας και δημοσιογράφου. Το άρθρο του κ. Μ. Ευρυβιάδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» ενώ της κ. Φ. Αργυρού στην «ΣΗΜΕΡΙΝΗ».

Από τη Νορβηγία στη Λευκωσία: Το «ψώνιο» και τα «ψώνια»

Μάριος Ευρυβιάδης    Δευτέρα, 20 Απριλίου 2015

Σας το υπογράφω. Το έχω ψάξει καλά. Ο Νορβηγός είναι ψώνιο... με τον εαυτό του. Για κάτι τύπους σαν αυτόν, οι Αμερικάνοι έχουν μια καταπληκτική φράση: «είναι» λένε, «θρύλος μέσα στο δικό του το μυαλό» (he is a legend in his own mind). Ο Έσπεν Μπαρθ  Άιντα διακατέχεται από το σύνδρομο της μεγαλομανίας το οποίο προσπαθεί μεν να κρύψει αλλά το... «χούι» δεν κρύβεται και, όπως λέει ο λαός, φεύγει και τελευταίο.

Η μεγαλομανία του Άιντα δεν περιορίζεται στην Κύπρο. Του είναι όμως η Κύπρος το απαραίτητο εργαλείο, η αναγκαία συνθήκη, για κάτι πολύ πιο μωροφιλόδοξο. Όπως κάθε Σκανδιναβός ηθικοπλάστης, φαντάζεται τον εαυτό του να τιμάται από τη λεγόμενη Διεθνή Κοινότητα, την Ιnternational Community, γνωστή και ως ΙΝΤCOM (ίδε, Noam Chomsky «The Crimes of «INTCOM», Foreign Policy, September/October, 2002) με την απόλυτη διάκριση για ηθικοπλάστες του είδους του: το Νόμπελ Ειρήνης. Για ένα Νορβηγό, ειδικά, απονομή του Νόμπελ Ειρήνης είναι όπως η καταξίωση του προφήτη στη χώρα του. Ως γνωστό τα Νόμπελ τα καθιέρωσε Σουηδός και τα απονέμει η Σουηδική Ακαδημία. Όμως, για κάποιο λόγο, άφησε εντολή ο αποδέκτης του Νόμπελ Ειρήνης να επιλέγεται από τη Νορβηγία. Και γίνεται από το Κοινοβούλιο της χώρας.

"Τι νέα για το Κυπριακό;" του Λευτέρη Ριζά

Το τελευταίο χρονικό διάστημα από όλες τις πλευρές – εμάς μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η πλευρά της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ελλάδας – λέγεται ότι υπάρχει πρόοδος στις συνομιλίες μεταξύ των δύο «κοινοτήτων», υπό την αιγίδα πάντοτε του ΟΗΕ, για επίλυση του Κυπριακού.

Η άποψη μας είναι ότι και μόνη η διαπραγμάτευση μεταξύ της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας που μόνο αυτή αναγνωρίζεται ως νόμιμη κυβέρνηση της Κύπρου και του παράνομου τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους της Βόρειας κατεχόμενης Κύπρου, αποτελεί καταστροφική υποχώρηση της ελληνικής πλευράς [Ελλάδας-Κύπρου], απεμπόληση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και των Γ.Σ. του ΟΗΕ και συνεπώς μια αυτοπαγίδευση της ελληνικής πλευράς στα σχέδια και τις ορέξεις της Τουρκίας.

Είναι γνωστό ότι οι «σοβαρές» κυβερνήσεις των μεγάλων χωρών – αυτών δηλαδή που πρωτοστατούν στην παγκόσμιες εξελίξεις – δεν διαπραγματεύονται με «τρομοκράτες». Οι ίδιες χώρες επιβάλλουν στις Ελληνικές Κυβερνήσεις και στις κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας να διαπραγματευτούν με τους «τρομοκράτες» του ψευδοκράτους της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου. Γιατί τι άλλο είναι από τρομοκράτες όταν το ψευδοκράτος τους έχει προκύψει από την παράνομη εισβολή και κατοχή του 40 % του νησιού από τα τουρκικά στρατεύματα; Τι άλλο μπορεί να είναι ότι όχι μόνο καταπάτησαν τις γνωστές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου και το σύνταγμα της Κύπρου αλλά έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους – αν όχι λίγο ψηλότερα – τις αποφάσεις και ψηφίσματα του ΟΗΕ;

ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ Ο κ. Ν ΦΙΛΗΣ;

του Λευτέρη Ριζά

       Ο κ. Ν. Φίλης ποτέ του δεν μας είχε συνηθίσει σε θεωρητικές ή ιστορικές παρεμβάσεις με τα άρθρα του. Ως άτομο μεγαλωμένο και διαπαιδαγωγημένο μέσα στους κομματικούς σωλήνες της «ανανεωτικής»[1] αριστεράς και επαγγελματικό της στέλεχος, στερείται και έκτασης και βάθους γνώσεων σε όλα τα επίπεδα. Είναι, όμως, πάντα πιστός στη «γραμμή» του κόμματος (εννοείται του εκάστοτε ηγετικού απαράτ), τακτικιστής πρώτης γραμμής – ο τακτικισμός είναι το μοναδικό προσόν στο οποίο εκπαιδεύονται  οι πάντες εκεί μέσα – και εμφορείται από μίσος και απέχθεια για ό,τι είναι λαϊκό, συγκινεί τον λαό, έχει γράψει και γράφει την ιστορία του με αυτό ο λαός. Είναι, πάει να πει, ο κατάλληλος άνθρωπος για να φέρει σε πέρας «βρώμικες» αποστολές που του αναθέτει κάθε φορά το «κόμμα».

       Μια τέτοια αποστολή ήταν το άρθρο που έγραψε στην ΑΥΓΗ (20/8/2014) με τίτλο «Παλαιοκομματισμός και «Γενοκτονία»» και η δήλωση του στην τηλεόραση τώρα πια – για να την προσέξουν όλοι και να εξασφαλιστεί ο αναγκαίος θόρυβος – με την οποία επαναλάμβανε αυτό που έγραφε στο άρθρο και που λίγοι το διάβασαν – η κυκλοφορία της εφημερίδας γαρ – και ακόμα λιγότεροι του έδωσαν σημασία. Τώρα όλοι πρόσεξαν αυτό που είχε γράψει, ότι είχε αμφισβητήσει τη «Γενοκτονία» των Ελλήνων του Πόντου, που με νόμο έχει αναγνωρισθεί από την Βουλή των Ελλήνων[2].

       Ακολούθησε μεγάλος «ξεσηκωμός» για αυτή τη δήλωση του: κόμματα, Ποντιακοί Σύλλογοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ζήτησαν από τον υπουργό να ανακαλέσει μέχρι και να παραιτηθεί. Ζήτησαν επίσης και από τον πρωθυπουργό να πάρει θέση, αλλά αυτός ακολούθησε την πάγια τακτική του να αποφεύγει, σε τέτοιες περιπτώσεις, να τοποθετείται ξεκάθαρα. Υπήρξε βεβαίως σθεναρή στήριξη του υπουργού από πολλούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Στις ολομέλειες της Βουλής (4 και 5 Νοεμβρίου) οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια τους να τον υπερασπιστούν – πάρα πολύ δύσκολο να παραδεχτούν το λάθος του – έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν επιχειρήματα εντελώς ανιστόρητα και «παιδικά». Αλλά για την ποιότητα της σχετικής συζήτησης στη Βουλή, σε άλλο σημείωμα μας. Παράλληλα με τους συντρόφους του από τον ΣΥΡΙΖΑ, έγινε προσπάθεια – πιο διακριτική – να τον δικαιολογήσουν και επιστήμονες ιστορικοί που ανήκουν σε εκείνη την ομάδα που χρόνια τώρα αμφισβητεί την ίδια την πραγματικότητα του έθνους. Οι αποκαλούμενοι από την πλευρά των υποστηρικτών της ύπαρξης του «εθνομηδενιστές». Οι τελευταίοι τους χαρακτηρίζουν «εθνικιστές». Αυτή η κατηγορία είναι εντελώς παραπλανητική γιατί βάζει στο ίδιο τσουβάλι την Χρυσή Αυγή, που αυτοχαρακτηρίζεται «εθνικιστική», με όσους αρνούνται τον «εθνομηδενισμό» από θέσεις δημοκρατικές και πολλοί από αυτούς μαρξιστικές. Το θέμα είναι μεγάλο  βέβαια και δεν θα σταθούμε σε αυτό.

Η «νέα» γραμμή για τον ενταφιασμό ή «ξεπούλημα» του Κυπριακού.

Του Λευτέρη Ριζά

    Την ώρα που ο λαός «βομβαρδίζεται» με νέα μέτρα για την εκπλήρωση της συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ [Τσίπρα / Καμμένου] με τους «θεσμούς» - το 3^ο δηλαδή Μνημόνιο – και που τα κύματα των προσφύγων κοντεύουν να πνίξουν νησιά και Ελλάδα – βάζοντας δύσκολα και στην ΕΕ, δοκιμάζοντας την «ενότητα» και «αλληλεγγύη» της, επιχειρείται – ακριβώς λόγω αναμπουμπούλας – ο οριστικός ενταφιασμός του Κυπριακού η πιο απλά: το τελειωτικό ξεπούλημα του.

       Είναι γνωστό – οι αναγνώστες του ΟΙΣΤΡΟΥ, του Monthly Review και των «Τετραδίων» το γνωρίζουν πολύ καλά – ότι ανέκαθεν το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας αισθανότανε μια αλλεργία για το Κυπριακό: από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου (παππού και εγγονό), τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (που υπέγραψε τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου),τον Ανδρέα Παπανδρέου (θυμόμαστε εκείνο το θαυμάσιο στην κυνική του «αφέλεια» mea culpa, τον Κ. Σημίτη (του σχεδίου Ανάν), μέχρι και τη σημερινή) – και γι αυτό προσπαθούν να το «ξεφορτωθούν», ξεπουλώντας το και θάβοντας το τελειωτικά.  

"Οι Φίλοι Νέων Χωρών , o Ν. Ψυρούκης και το Κυπριακό" του Σπύρου Κουτρούλη

Το Δελτίο Φίλων Νέων Χωρών (Κίνηση Αντιαποικιακής Αλληλεγγύης) δημιουργήθηκε από τον ιστορικό Νίκο Ψυρούκη και ορισμένους νέους που προέρχονταν από την πλέον ριζοσπαστική πτέρυγα της νεολαίας της ΕΔΑ. Όλοι οι συνεργάτες , για ευνόητους λόγους έγραφαν με ψευδώνυμα. Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγονται ο μετέπειτα εκδότης του ΚΑΛΒΟΥ Γ.Χατζόπουλος , που παλαιότερα διεύθυνε το περιοδικό ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ, ο Μ.Παπούλιας, ο Λ.Ριζάς ,ο Δ.Ιατρόπουλος ,ο Π.Σίμιτσεκ και άλλοι.

Η έκδοση χωρίζεται σε δύο περιόδους, η πρώτη περιλαμβάνει το 1964 και η δεύτερη τα έτη 1965 – 1967. Στα τελευταία μάλιστα τεύχη μετονομάζεται σε Αντιιμπεριαλιστής. Το Φεβρουάριο του 1967 εκδίδεται το τελευταίο τεύχος.

Όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος της ,η κίνηση ΦΝΧ , είναι επηρεασμένη από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της μεταπολεμικής περιόδου και ιδιαίτερα την κινέζικη επανάσταση. Από το πρώτο τεύχος της είναι σταθερά η αναφορά στον αγώνα του κυπριακού ελληνισμού για αυτοδιάθεση – Ένωση και στην ανάδειξη του ως του κορυφαίου εθνικού μας ζητήματος. Στα πλαίσια αυτά δεν καταδικάζονται μόνο οι φιλοδυτικές ηγεσίες για εγκατάλειψη της Κύπρου , αλλά και οι ηγεσίες του ΑΚΕΛ και της ΕΔΑ. 

Το αρτιότερο κείμενο για το Κυπριακό είναι του Νίκου Ψυρούκη - το οποίο υπογράφει ως Ε.Νικητάκος – και δημοσιεύεται τον Ιανουάριο του 1965, στις σελίδες 5 -20με τον τίτλο «Το Κυπριακό: το οξύτερο Εθνικός μας ζήτημα».  Αφού αναδεικνύεται η κορυφαία σημασία της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο και στην διαμόρφωση του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων καθορίζονται τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του : «Το Κυπριακό είναι πρώτα απ’ όλα πρόβλημα εθνικοαπελευθερωτικό .Προκλήθηκε από την αποικιακή καταπίεση στο Νησί, καταπίεση που νομοτελειακά έφερε και την εθνικοαπελευθερωτική πάλη των καταπιεζομένων.  Ο ελληνικός εθνολογικός χαρακτήρας της Κύπρου, καθόρισε και την ιθαγένεια της εθνικοαπελευθερωτικής της πάλης.  Ο αγώνας στην Κύπρο είναι εθνικός αγώνας όλου του Ελληνικού λαού .Και επειδή οι καταπιεστές , υπήρξαν και είναι οι κηδεμόνες της οικονομικής και πολιτικής ζωής της Ελλάδας , η πάλη για την συντριβή τους παίρνει βαθύτερο και καθολικότερο χαρακτήρα.  Είναι αγώνας που κλονίζει τα θεμέλια της εθνικής υποτέλειας». Μάλιστα για όσους μαρξιστές υποτιμούν το εθνικό ζήτημα ο Ψυρούκης αντιτείνει την συμβουλή του Ένγκελς προς τους Πολωνούς σοσιαλιστές «μέχρι να λυθεί το εθνικό πρόβλημα της πατρίδας τους έχουν όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να είναι πρώτα απ’ όλα εθνικιστές και ύστερα διεθνιστές».

Η αποικιοκρατία επιχείρησε να δημιουργήσει κοινωνικά στρώματα , που θα έχουν ταυτίσει την τύχη τους ,μαζί της, και θα έχουν κατά συνέπεια συνείδηση ανθενωτική, ενώ έντεχνα χρησιμοποιούσε τους Τουρκοκύπριους κατά των Ελληνοκυπρίων.

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ

Του Λευτέρη Ριζά

Ποιο πρόγραμμα είναι αυτό που καλείται να υλοποιήσει – σκληρά εργαζόμενη – η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ (ή ΤΣΙΠΡΑ/ ΚΑΜΜΕΝΟΥ); Πολύ απλά και λογικά η απάντηση είναι «Το 3οΜνημόνιο». Σωστή, ολόσωστη απάντηση. Αλλά σε αυτήν πρέπει να προστεθεί πώς πρόκειται και για το πρόγραμμα Κ. Σημίτη που υποσχότανε και δεσμευότανε για τον «εκσυγχρονισμό» της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας.

Τι εννοούσε, όμως, με τη λέξη «εκσυγχρονισμό»; Εννοούσε την ευθυγράμμιση της κοινωνίας με τα όσα ίσχυαν στις άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Εννοούσε επίσης την ευθυγράμμιση και υποταγή της ελληνικής οικονομίας στα συμφέροντα ακριβώς τον ίδιων δυνάμεων. Εννοούσε επίσης πως ο μηχανισμός λειτουργίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα ήθελε «λάδωμα» και μικροεπισκευές, προκειμένου να δουλεύει πιο αποδοτικά. Να βγάζει περισσότερο το «λάδι» του εργαζόμενου ελληνικού λαού ΚΑΙ να αποσπά μεγαλύτερα κέρδη, ακόμα και σε βάρος των ντόπιων αστικών κοινωνικών τάξεων και ομάδων. Γιατί πολλά τμήματα τους με διάφορα κόλπα κατάφερναν και «έκλεβαν» τα αφεντικά. Ή τους δημιουργούσαν προβλήματα στην πιο αποδοτική εκμετάλλευση του τόπου. Φοροδιαφυγή, διαφθορά του δημοσίου κλπ κλπ έπλητταν ακόμα – πέραν δηλαδή του ελληνικού λαού – και το ίδιο το μεγάλο κεφάλαιο, τους ξένους επενδυτικούς οίκους, τους «επενδυτές», κλπ.

Αυτά του έλεγαν και τα ζητούσαν από το ΠΑΣΟΚ οι φίλοι της ΕΕ, οι «αγορές», οι συμμετέχοντας στις συναντήσεις της Λέσχης Bilderberg. Αλλά ο εκσυγχρονισμός δεν προχωρούσε όπως ήθελαν – και τους είχαν υποσχεθεί και διαβεβαιώσει – κυρίως λόγο των αντιστάσεων του ελληνικού λαού και το πολιτικού κόστους που υφίσταντο κυβέρνηση, βουλευτές και αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση και οι βουλευτές της φοβόντουσαν ότι θα έχαναν την λαϊκή υποστήριξη και ότι σύντομα θα έχαναν την εξουσία. Η αντιπολίτευση για να κερδίσει την λαϊκή υποστήριξη και τις επόμενες εκλογές ήτανε συχνά υποχρεωμένη να υποστηρίζει τα αιτήματα των λαϊκών κινητοποιήσεων – παρόλο που στο βάθος δεν τα πίστευε.

Τι έδειξαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου - 2 /του Λευτέρη Ριζά

Το πρώτο μέρος τέλειωνε με το ερώτημα πως και γιατί κατόρθωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την αποτυχία του και την ουσιαστική εγκατάλειψη των υποσχέσεων που απλόχερα μοίραζε μέχρι πριν 9 μήνες, παρά την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙΙ , τη διάσπαση του, κατόρθωσε να κερδίσει τις εκλογές. Οι απώλειες του σε εκλογική υποστήριξη / ψήφους είναι πασίδηλη και σταθήκαμε σε αυτό στο πρώτο μέρος.

Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι αλήθεια πως αιφνιδίασε και δυσαρέστησε πολλούς:

Πρώτα–πρώτα τα γνωστά συγκροτήματα του τύπου – ναυαρχίδες του φιλελευθερισμού και υποστήριξης των μνημονίων. Προσδοκούσαν και με την αρθρογραφία τους ήθελαν να πεισθούν και με την αρθογραφία και τις «αντικειμενικές» κι «επιστημονικές» αναλύσεις τους να πείσουν τους αναγνώστες τους πως μοναδική λύση για να αποκτήσει η χώρα μια κυβέρνηση, που να χαίρει της εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων και να φέρει σε πέρας με επιτυχία τα όσα προβλέπονται στο Μνημόνιο, ήταν μια κυβέρνηση «συνεργασίας» των κομμάτων του φιλοευρωπαϊκού τόξου, πάντως όχι μια κυβέρνηση αμιγούς ΣΥΡΙΖΑ. Η πλειονότητα των «διανοούμενων» που χρόνια τώρα ως συνεργάτες τους, άλλοι μεν σιτίζονται από αυτά και άλλοι χάρη στις σχέσεις τους με αυτά και την υποστήριξη τους (κριτική ή όχι) προς το σύστημα εξασφαλίζουν θέσεις, φήμη κλπ. έδωσαν το «παρών» σε αυτή τη κρίσιμη για το «παλιό» πολιτικό προσωπικό μάχη.