3 + 1 (τρείς και μία)

Του Λευτέρη Ριζά

Τρείς και μία, όπως λέγαμε στο στρατό, μέχρι τις εκλογές. Κι ο λαός βρίσκεται σε μεγάλο «ζόρι» για το ποιον θα ψηφίσει. Το ίδιο βέβαια και ένα σοβαρό τμήμα των αριστερών. Οι ελπίδες για κάποιου είδους και έκτασης απαλλαγής από τα Μνημόνια (Ι+ΙΙ) και τα βάρη που τον είχαν εξουθενώσει, με βάση τα όσα υποσχότανε ο ΣΥΡΙΖΑ (το περιβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης πρώτα και καλύτερα), έσβησαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο πρωθυπουργός και οι στενοί του συνεργάτες (αν και στο τέλος είχαν και αυτοί αλλάξει) έφεραν ένα τρίτο και επαχθέστατο Μνημόνιο. Το χαρακτηρισθέν ως «αριστερό» μνημόνιο. 

Με διαδικασίες βαθειά αντιδημοκρατικές και αντικοινοβουλευτικές – του τύπου ψεκάστε, σκουπίσατε, τελειώσατε – μέσα στο κατακαλόκαιρο ψηφίστηκαν όλοι οι σχετικοί για την εφαρμογή του νόμοι και περιμένουν κι άλλοι ακόμα. 

Από το Facebook στον ΟΙΣΤΡΟ

του Αχιλλέα Ομήρου

Συνεχίζω την τελευταία μου συνήθεια. Να "ανεβάζω" στον ΟΙΣΤΡΟ παρεμβάσεις μου απο το facebook.

6 Σεπτεμβρίου

ΔΙΑΦΟΡΑ: 

Ο ενθουσιασμός και η «στράτευση» πριν και κατά τη διάρκεια των εκλογών, η συνήθεια να δίνουμε προσοχή στον ποιος λέει κάτι και όχι ΚΑΙ στο τι λέει, η «λογική» του «τα δικά μας είναι σύκα και δεν ακούγονται, των άλλων καρύδια και βροντάνε» που μας επιτρέπει να επικρίνουμε τον «Αντίπαλο» για αυτά που λέει ενώ την ίδια στιγμή κι εμείς ή κάποιος «δικός μας» λέει ακριβώς τα ίδια, είναι κάτι που συναντάμε και σε αυτή την προεκλογική – και βέβαια όχι μόνο – περίοδο. Ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Γερμανία την εποχή της ανόδου του Χίτλερ έχει γράψει ένα πολύ καλό – δυσεύρετο τώρα – τρίτομο βιβλίο: «Η άνοδος και η πτώση του Γ’ Ράϊχ». Κάπου γράφει κάτι πολύ σωστό – που δυστυχώς επαναλαμβάνεται και στις ημέρες μας – με αφορμή την έκπληξη πολλών ανθρώπων, γερμανών και ξένων, από αυτά που έκανε ο Χίτλερ [όχι βέβαια μόνο ως άτομο]: φαίνεται πώς δεν είχαν διαβάσει το Mein Kampf , εκεί τα έλεγε όλα. 

Σπανίως και σήμερα διαβάζουμε με προσοχή αυτά που οι πολιτικοί και τα κόμματα λένε ή υπόσχονται. Σπανιότερα δε θέτουμε ερωτήματα γι αυτά που διαβάζουμε. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

Προχτές η κ. Μάνια Μπρασέφσκι – στέλεχος τώρα της Λαϊκής Ενότητας – έκανε μια δήλωση σχετικά με το δράμα των προσφύγων και μεταναστών στα νερά του Αιγαίου, με αφορμή την τύχη του μικρού Αϊλάν και τη γνωστή τρομερή φωτογραφία του στις ακτές της Αλικαρνασσού. Σας την μεταφέρω αυτούσια: 

«Η φωτογραφία – σοκ του 3χρονου Αϊλάν ενώ μεταφέρεται νεκρός στις τουρκικές ακτές, αποτυπώνει την κατάληξη που είχαν τα ταξίδια χιλιάδων κυνηγημένων ανθρώπων στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο. 

Βαδίζοντας προς τις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη, Του Λευτέρη Ριζά

Το χρονικό διάστημα από τις αρχές του 2015 μέχρι σήμερα, παραμονές εκλογών, είδαμε, ζήσαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά, πάρα πολλά. Τόσα που επειδή δεν υπάρχει πάντοτε χρόνος για να αφομοιώσουμε όσα πρέπει, τα χρήσιμα και ορθά και να αποβάλλουμε τα υπόλοιπα, που ο λαός δεν προλαβαίνει κάτι τέτοιο σε σύντομο χρονικά διάστημα – ιδίως όταν οι «πρωτοπόρες» πνευματικές και πολιτικές δυνάμεις δεν τον βοηθάνε για κάτι τέτοιο – φαίνεται πώς η «κοινωνία», ο λαός, βρίσκονται σε σύγχυση.

Μετά από κάμποσα χρόνια κρίσης – κοντεύουμε τα δέκα – και πέντε χρόνια Μνημονίων που τον έχουνε ρημάξει για τα καλά, ένα μεγάλο μέρος του τον Ιανουάριο ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας ότι κάτι θα αλλάξει. Ότι είτε σχίζοντας τα μνημόνια είτε καταργώντας τα με ένα νόμο και ένα άρθρο είτε, τέλος, μετά από μια σκληρή διαπραγμάτευση, θα απαλλαγεί από όλα αυτά τα ασήκωτα βάρη. Ότι θα ανασάνει. Αυτό άλλωστε υποσχότανε ο ΣΥΡΙΖΑ – σκόρπιζε ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, υποσχότανε ότι η Ελλάδα, μαζί και η Ευρώπη θα αλλάξουν. Έχοντας καταθέσει και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που υποσχότανε μάλιστα εκτός από «δουλειές» και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, τη σύγκρουση με τα ξένα και εγχώρια κέντρα των μεγάλων συμφερόντων, φυσιολογικά γέμισε με ελπίδα, αισιοδοξία και διάθεση για αγώνες μεγάλη μερίδα του λαού.

Για να λέμε την αλήθεια δεν κατάφερε – μετά από 5 χρόνια μνημονίων – να αποσπάσει ένα ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό του ΠΑΣΟΚ το 2009 που είχε διαβεβαιώσει πώς «λεφτά υπάρχουν». Το 36,34% του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο, υπολειπότανε περίπου οκτώ μονάδες από το 43,92% του ΠΑΣΟΚ / Γιώργου, το 2009. Ενώ τα κόμματα του Μνημονίου κατέρρεαν η «αριστερά» δεν ερχότανε σαν ορμητικός χείμαρρος. Το αυθόρμητο λαϊκό κίνημα που εκδηλώθηκε τα πρώτα χρόνια των Μνημονίων – και που μην ξεχνάμε πως κάτω από την πίεση και τον φόβο του αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο Γ. Παπανδρέου και να οδηγηθούμε στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» του Λουκά Παπαδήμου – είχε ήδη αποδυναμωθεί αν όχι εκφυλιστεί εντελώς.

Ο ΑΝΤΙ-ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ – ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ – ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΣ; ΚΑΙ ΑΡΑ ΠΩΣ ΕΜΠΛΕΚΕΤΑΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ; Του Ελευθερίου Ριζά

                                                                        

[Ομιλία στο Φιλοσοφικό Σχολείο Καλλιθέας,5/2/2013, του οποίου «ψυχή» είναι ο δάσκαλος Δημήτρης  Ντούσας. Σταθερά κάθε Τρίτη γίνεται πάντα μια ομιλία. Το «άρωμα» κρατάει κάτι πάνω από δέκα χρόνια. Λόγω καλοκαιρινών διακοπών και μεταφοράς της «ταξικής» πάλης σε πιο δροσερά τοπία είπα να καλύψω την απουσία με δύο ομιλίες μου. Αυτήν εδώ και την άλλη στην Ελευσίνα, με θέμα την Εθνική Ανεξαρτησία και την Αριστερά.]

ΠΡΟΟΙΜΙΟ

      

       Όσοι παρακολουθούν την αρθρογραφία  μου γνωρίζουν ότι από χρόνια βρίσκομαι στα χαρακώματα με εκείνους που αμφισβητούν τη θεωρία του Λένιν για τον Ιμπεριαλισμό και με όσους – συνήθως είναι και οι ίδιοι –  αμφισβητούν τη θεωρία «Μητρόπολης-Περιφέρειας», που συστηματικά έχει αναπτύξει ο Αιγύπτιος μαρξιστής Σαμίρ Αμιν, χωρίς βέβαια να είναι και ο μόνος. Η Σχολή τουMonthly Review, όπως αποκαλείται η ομάδα των αμερικανών μαρξιστών οικονομολόγων γύρω από  το ομώνυμο περιοδικό, δηλ. Λήο Χούμπερμαν, Πωλ Σουήζυ, Πωλ Μπάραν, Χάρρυ Μάγκντοφ, όλοι τους τώρα μακαρίτες, όπως και οι συνεχιστές τους, είναι γνωστό πως έχει σημαντικά συμβάλλει στην ανάπτυξη της προβληματικής πάνω στα δύο αυτά κρίσιμα θεωρητικά – πολιτικά και πρακτικά προβλήματα που απασχολούν την αριστερά – σε παγκόσμιο και ελληνικό επίπεδο.

       Στη χώρα μας ο πιο γνωστός πολέμιος αυτών των θεωριών είναι ο Γιάννης Μηλιός και οι συνεργάτες του στο περιοδικό «Θέσεις». Συνέχεια της πολεμικής που έχω ασκήσει στις απόψεις τους και που ομολογώ ότι έχει ενταθεί τον τελευταίο καιρό, όχι χωρίς λόγο όπως θα φανεί στη συνέχεια, είναι και η σημερινή ομιλία. Πρέπει να τονίσω ότι δεν θα είναι επανάληψη των όσων έχω πει και γράψει, αλλά μια προσπάθεια μια νέας προσέγγισης του προβλήματος, πάνω στην ίδια πάντοτε γραμμή.

       Σε άρθρο του στο περιοδικό που διευθύνει πάνω από 30 χρόνια, τις ΘΕΣΕΙΣ, με τίτλο «ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΤΑΔΙΟ ΤΟΥ «ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ» [ τεύχος 88/ 2004 και μάλιστα ως editorial] όχι μόνο συνέχισε την όλη αρθρογραφία του ενάντια στις θεωρίες του ιμπεριαλισμού και της «μητρόπολης-περιφέρειας», αλλά πέρασε σε ανοιχτή αμφισβήτηση των αγώνων του ελληνικού λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό, θεωρώντας πώς έτσι το κίνημα πέρασε στην πλευρά του εθνικισμού. Την επίθεση εκείνη την κάλυψε πίσω από μια άστοχη και ψεύτικη επίθεση στο ΚΚΕ. Προσέξετε με τι μαεστρία χειρίστηκε το θέμα:

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ [1] του Λευτέρη Ριζά

 

Ελευσίνα 2 Νοέμβρη 2012

του  Λευτέρη Ριζά

       Ο χρόνος που έχουμε στη διάθεση μας για να αναπτύξουμε αυτό το τόσο σημαντικό θέμα είναι φυσικά απελπιστικά ελάχιστος. Γιατί είναι ζήτημα πολυεπίπεδο, πολύπλευρο και πολύπτυχο. Συνεπώς εδώ – από μεριάς μου – θα περιοριστώ να αναφερθώ, να καταθέσω, μόνο μερικά σημεία του, αυτά που θεωρώ ότι μας συνδέουν ιδιαίτερα με το σήμερα και με τις απόψεις που διακινούνται γύρω από τη σχέση «Αριστεράς και  Εθνικής Ανεξαρτησίας».

       Πρώτα – πρώτα γιατί τώρα μιλάμε για «Εθνική Ανεξαρτησία»; Δεν την έχουμε κατακτήσει, αρχίζοντας από το 1821 και στη συνέχεια σταδιακά, έστω και αν δεν έχει συμπεριλάβει τελικά όλες τις περιοχές που κατοικούσε ο ελληνισμός: Κύπρος ή παλιότερα Β. Ήπειρος ή έστω και υπεράσπιση ελληνισμού στα παράλια της Μ. Ασίας κλπ – ή μήπως δεν την επανακτήσαμε με τον ηρωικό Εθνικο-Απελευθερωτικό Αγώνα μας κατά των Γερμανών ναζιστών, Ιταλών και Βούλγαρων φασιστών; Ή μήπως κινδυνεύουμε να την χάσουμε.

       Φαίνεται πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει ή ότι υπάρχει φόβος να συμβεί. Το ακούσαμε, άλλωστε, από τα  χείλη του Προέδρου της Δημοκρατίας μας, του Κ. Παπούλια ο οποίος ανοίγοντας τη συζήτηση στη σύσκεψη των αρχηγών  των κομμάτων για τον σχηματισμό της κυβέρνησης (13-5-12) τόνισε:

«Κύριοι, έχει ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος και η ακυβερνησία αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την οικονομική ασφάλεια του ελληνικού λαού και την ίδια την εθνική μας υπόσταση» και συνέχισε απευθυνόμενος στους πολιτικούς αρχηγούς λέγοντας  «Οι διαφορές των θέσεών σας είναι μικρές και ασήμαντες σε σύγκριση με το χρέος σας απέναντι στην πατρίδα.».

       Προχτές ακόμα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ευάγγελος Βενιζέλος  δήλωνε εμφαντικά «Δεν είμαστε προτεκτοράτο. Αυτό πρέπει να το καταλάβουν πάρα πολύ  καλά οι εταίροι μας και η τρόικα.», προσπαθώντας να δώσει κουράγιο στον εαυτό του. Η αλήθεια είναι πώς μας συμπεριφέρονται ως προτεκτοράτο διότι είτε αυτό είμαστε τα τελευταία 60 χρόνια είτε διότι σε αυτή την κατάσταση μας έφεραν οι πολιτικές ηγεσίες του τόπου των τελευταίων 30 χρόνων. (1) Αλλά και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ  μιλώντας προχθές στη Βουλή [24/10/12] εξέφρασε το φόβο του ότι η Γερμανία  «αυτό που ζητά είναι και με το νόμο η Ελλάδα να γίνει μια αποικία χρέους της Γερμανίαςκαι των εταίρων, πρωτίστως της Γερμανίας όμως. Δεν υπάρχει ΕΕ, ΕΚΤ υπάρχει η κα Μέρκελ και ο κ. Σοιμπλε που δίνουν εντολές στην οικονομική τους αποικία» [Εδώ να κάνω μια παρένθεση για να μην το ξεχάσω. Με αυτά που είπε ο κ. Τσίπρας ήρθε σε πλήρη αντίθεση με τον στενό του συνεργάτη και προβεβλημένο στέλεχος του κ. Γιάννη Μηλιό που μόλις προχτές μας διαβεβαίωνε, μαζί με 3-4 άλλους με κοινό κείμενο τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «αντιμετωπίζει την  αναδιάρθρωση των Μνημονίων ως επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία και όχι σαν «πόλεμο μεταξύ κρατών», «γερμανοποίηση» της Ευρώπης κ.ο.κ., ο οποίος θα ήταν αναγκαστικά και πόλεμος μεταξύ των εργαζόμενων των κρατών» (2) Ο κ. Τσίπρας εδώ αναγκάζεται να πεί κι ομολογήσει άλλα]