Πόσες ψυχές έχουν πονέσει και πληγωθεί από τον κακό χειρισμό ενός κληρικού στην εξομολόγηση;

π. Λίβυος

Πόσες ψυχές έχουν πονέσει και πληγωθεί από τον κακό χειρισμό ενός κληρικού στην εξομολόγηση; Πόσοι πήγαν να βρουν παρηγοριά και βυθίστηκαν ακόμη περισσότερη θλίψη και απόγνωση; 

Μεγάλη η αμαρτία να έρχεται ένας άνθρωπος δίπλα σου, να σε εμπιστεύεται, να σου ανοίγει την καρδιά του, να φανερώνει τις ουλές και τα τραύματα του, και εσύ να βγάζεις μαστίγιο, να φοράς τήβεννο και να τον εξουθενώνεις. Να τον γεμίζεις φόβο και ανασφάλειες να τον βάζεις ακόμη περισσότερο να σιχαθεί τον εαυτό του. 

Μα ο εαυτός, η ψυχή και το σώμα που τον βάζεις να σιχαθεί είναι «Εικόνα Θεού», είναι δημιούργημα του Θεού. Σκοπός της πνευματικής ζωής δεν είναι να σιχαθούμε αυτό που είμαστε αλλά να το αγαπήσουμε. Να το φωτίσουμε. Να το θεραπεύσουμε. Ο αμαρτωλός δεν είναι κακός αλλά άρρωστος. Δεν είναι θέμα ηθικό αλλά υπαρξιακό. Δεν υπάρχουν αμαρτωλοί και αναμάρτητοι αλλά θεραπευμένοι και αθεράπευτοι. 

Δεν οδηγείς κάποιον στην ταπείνωση βάζοντας τον να βρίζει και να σιχαίνεται τον εαυτό του, αλλά συμφιλιώνοντας τον με αυτό που είναι και εκείνο που μπορεί να γίνει.

Οδηγώντας τον, στην αποδοχή των τραυμάτων και χαρισμάτων του ως ενιαία δώρα της πρόνοιας του Θεού. 

Ως δρόμους προς Εκείνον. Να μάθει να λέει «Σε ευχαριστώ Θεέ μου για όλα όσα μου χάρισες.. Κι αυτά που καταλαβαίνω κι εκείνα που δεν μπορώ να εξηγήσω…». 

Ο πραγματικά ταπεινός δεν είναι αυτός που κακολογεί και μαστιγώνει τον εαυτό του για αυτά που δεν κατάφερε ή δεν πέτυχε. Αλλά εκείνος που βλέπει τι μπορεί να γίνει και που μπορεί να φτάσει με την βοήθεια Του Θεού. 

Ταπείνωση σημαίνει να πιστεύω ότι τα πάντα, όσα έχω και δεν έχω είναι του Θεού.

"Τι ακριβώς είναι αυτό που μας εκπλήσσει;"

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

"Τι ακριβώς είναι αυτό που μας εκπλήσσει;"

Τι ακριβώς είναι αυτό που μας εκπλήσσει; Ότι οι Τούρκοι ζουν με δανεική ιστορία και πολιτισμό; Ότι οικειοποιούνται ξένη γη, ξένη ιστορία και μνημεία; Μα αυτό κάνουν αιώνες τώρα. Ζουν με δανεικά γιατί ακριβώς αδυνατούν να παράξουν κάτι ολότελα δικό τους. Κάτι που θα υπάρξει ως η ουσιαστική προσφορά τους στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δυστυχώς ο μόνος τρόπος που γνωρίζει το Τουρκικό έθνος να βηματίζει στην ιστορία είναι η πολεμική επιβολή της δύναμης, της βίας και του αίματος. 

Στο ποσοστό που αισθάνομαι απόλυτα αδύναμος εσωτερικά έχω ανάγκη να φαίνομαι ισχυρός εξωτερικά. Ένα αιώνιο πολιτισμικό κόμπλεξ δεν αφήνει την Τουρκία να κοιτάξει το μέλλον. Γυρίζει διαρκώς το βλέμμα της στο παρελθόν. Γιατί εκεί είναι το ενοχικό της τραύμα. 

Δεν είναι λίγο να ξυπνάς καθημερινά αιώνες τώρα γνωρίζοντας ότι τα πάντα γύρω σου δεν σου ανήκουν. Αυτή είναι μια συλλογική ενοχή και μην την καταφρονούμε καθόλου. Διότι αυτό το κόμπλεξ και η ενοχή της Τουρκίας την οδηγεί να καταστρέφει αυτά που ποτέ δεν μπόρεσε να φτιάξει. 

Αλλά αλήθεια, τι ακριβώς μας εκπλήσσει; Ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση για το θέμα της Αγίας Σοφίας; Γιατί πότε πήραν για θέματα του Ελληνισμού, οργανωμένα, σθεναρά, τολμηρά και ξεκάθαρα; Η Σμύρνη δεν θα είχε καεί ποτέ εάν το είχαν πράξει. Μακάρι να συμβεί τώρα. Το θέλω και το εύχομαι. 

Τι ακριβώς μας εκπλήσσει ότι ο Πάπας μόλις και μετα βίας, μας είπε ότι «είναι στεναχωρημένος», λες και μιλούσε για το πρωτάθλημα που έχασε η ποδοσφαιρική του ομάδα; Ακόμη και ο Ιταλικός τύπος δε μπορεί να ερμηνεύσει την σιωπή του κατα τα αλλά λαλίστατου Ποντίφικα. 

Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είμαστε φυσιολογικοί....

Διάβασα κάτι πολύ έξυπνο και ουσιαστικό, που έλεγε ότι «η ζωή είναι πολύ σύντομη για να είμαστε φυσιολογικοί, παραμείνετε παράξενοι..». Ίσως κάποιοι αναρωτηθούν καλά τι μας προτείνετε να μην αλλάξουμε; Όχι δεν προτείνω αυτό. Αλλά σίγουρα δεν μπορεί η αλλαγή να γίνει εμμονή.

Εμένα προσωπικά με βοήθησαν οι εξής στάσεις ζωής να ξεμπλοκάρω την καθημερινότητα μου ώστε να ζω με όσο το δυνατό περισσότερη χαρά:

1. Δεν προλαβαίνεις σε αυτή την σύντομη ζωή να λύσεις όλα τα προβλήματα σου. Εδώ που τα λέμε δεν είναι και απαραίτητο. Μπορώ να είμαι χαρούμενος και δίχως την λύση τους. Δεν σκάω πλέον. Ότι πρέπει να λυθεί θα λυθεί, ότι παραμένει μας χρειάζεται για το ταξίδι μας.

2. Δέκα ζωές να ζήσω δεν θα μάθω ποιος είμαι. Είμαστε πλασμένοι ως ακατανόητο ως μέγα μυστήριο. Με γνωρίζω αλλά ποτέ απόλυτα.

3. Μπορώ να γελάω και να κλαίω. Τέλος στο φασισμό των συναισθημάτων. Δεν μπορώ να γελάω όλη μέρα λες και διαφημίζω οδοντόκρεμα.

4. Δεν θα θεραπευτούν όλα τα τραύματα και οι πληγές μου. Δεν το περιμένω, οπότε μαθαίνω να ζω με αυτό που είμαι. Διαχειρίζομαι το υλικό μου και δεν ζητάω ματαίως να τα αλλάξω όλα, αλλά μονάχα εκείνα που αλλάζουν. Τα άλλα τα αποδέχομαι και συμφιλιώνομαι μαζί τους.

5. Τέλος, ευτυχώς που ο Θεός έχει ελάχιστη ή καμία σχέση με αυτά που πιστεύουν οι άνθρωποι, γιατί έτσι μεγαλώνει η ελπίδα μου. 

π. Λίβυος: Πίστη δεν σημαίνει βάζω το Θεό σε πειρασμό – Μένουμε σπίτι

π. Λίβυος: Πίστη δεν σημαίνει βάζω το Θεό σε πειρασμό – Μένουμε σπίτι

Για τους πιστούς χριστιανούς δεν υπάρχει κανένα δίλλημα ή ερώτημα ότι αυτό που κοινωνάμε στην Θεία ευχαριστία, δεν είναι απλά ένα κρασί ή ένα ψωμί αλλά ο ίδιος ο Χριστός. Ο Θεός επέλεξε αυτόν τον τρόπο για να κοινωνάμε μαζί Του ολοκληρωτικά. Μας παρέδωσε αυτή την πράξη κατά το μυστικό δείπνο και ζήτησε από εμάς να την επαναλαμβάνουμε έως το τέλος της ιστορίας.

Αυτή όμως η εμπειρία της εκκλησίας, δεν είναι σημείο αντιπαράθεσης, επίδειξη δύναμης, υπεροχής ή ηθικής ανωτερότητας. Δεν κοινωνάμε για να ξεχωρίζουμε απο τους άλλους αλλά για να γίνουμε ένα με τους άλλους. Μην ξεχνάμε ότι πρέπει να έχουμε μέριμνα και για αδελφούς μας που είναι ασθενείς στην πίστη και να μην τους φερόμαστε με υπεροψία και εγωισμό πετροβολώντας τους χριστιανικά.

Από την άλλη ερωτήματα εγείρει το γεγονός ότι για ακόμη μια φορά φανερώθηκε απίστευτο μένος απέναντι στην εκκλησία και τον χριστιανισμό. Αλήθεια πόσο είναι το ποσοστό των μονίμως εκκλησιαζομένων; Μόλις το 2%. Και ανεβαίνει στο 5% εάν βάλουμε μέσα εκείνους που πάνε για λόγους κοινωνικής ανάγκης(γάμους, βαπτίσεις, κηδείες μνημόσυνα). Τόσο μένος γι΄ αυτό το 2% ;
Δηλαδή όλοι οι άλλοι χώροι κοινών συναθροίσεων έχουν περιοριστεί; Όχι βέβαια. Τώρα το γιατί σε μια κοινωνική κρίση μονομερώς στιγματίζουν την εκκλησία είναι ένα ερώτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει.
Νομίζω ότι η σύνοδος της εκκλησίας αλλά και όλα τα μέλη της, έχουμε υψηλό κριτήριο κοινωνικής ευθύνης, το οποίο άλλωστε έχουμε αποδείξει ιστορικά και θα πράξουμε αναλόγως και πάλι. Γι΄ αυτό ως εκκλησία καλούμαστε να μαρτυρήσουμε στο δημόσιο βίο, ότι Χριστιανός σημαίνει απόλυτη ευθύνη ενώπιον του άλλου. Ότι καμία πράξη μας δεν μπορεί να βάζει σε κίνδυνο τη χαρά, ευτυχία και ζωή του άλλου.

1. Έτσι περιορίζουμε τις άσκοπες μετακινήσεις μας.
2. Χρησιμοποιούμε με ιερή ευλάβεια τις οδηγίες και πρακτικές υγιεινής. Καλός καθαρισμός παντού.
3. Εάν είμαστε σε μεγάλη ηλικία ή ανήκουμε σε ευπαθείς ομάδες καθόμαστε σπίτι και δεν πάμε στο ναό. Διαβάζουμε, προσευχόμαστε, ερχόμαστε σε καλύτερη επαφή με τους οικείους μας, ξεκουραζόμαστε, ανανεωνόμαστε.

«Πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος»

«Πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος» Γιατί θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα στην ζωή μας; Γιατί εύκολα χάνουμε την εμπιστοσύνη μας; Πώς μπορούμε να "κατεβάσουμε" τον νου στην καρδιά μας; Ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος- κατά διαδικτυακό κόσμο "Λίβυος"- έρχεται ΣΤΑ ΑΚΡΑ με τη Βίκυ Φλέσσα ανήμερα τα Χριστούγεννα, την Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2019 στις 8 το βράδυ στην ΕΡΤ 2 και μας μιλά για την ελευθερία να αφηνόμεθα στη θεία Πρόνοια. Παρουσίαση, αρχισυνταξία, δημοσιογραφική επιμέλεια: Βίκυ Φλέσσα

Εάν βρεις έναν άνθρωπο να σ αγαπήσει γι΄ αυτό που είσαι είναι μέγα θαύμα.

π. Λίβυος

Εάν βρεις έναν άνθρωπο να σ αγαπήσει γι΄ αυτό που είσαι είναι μέγα θαύμα. Εάν βρεις κάποιον που μπορεί να νιώθει πολλά για σένα χωρίς εσύ να πρέπει να εξηγείς με τις ώρες και δίχως αποτέλεσμα, είναι Θεού δώρο.

Να μπορεί κάποιος να βλέπει τον αγώνα σου, την αγωνία σου, το δάκρυ που κρύβει το χαμόγελο σου, την αγκαλιά που ζητούν τα νεύρα σου, το φιλί που λαχταρά η φλυαρία σου, το ναι που κρύβει το όχι σου. Να μπορεί να κοινωνάει την σιωπή σου και να αισθάνεται το κορμί σου που λαχταρά ανθρώπινη ζεστασιά.

Σου φαίνονται ονειρικά όλα αυτά ε; Κι όμως υπάρχουν και γίνονται, όταν ο Χριστός κυλάει στην ύπαρξη μας, όταν στο κάθε άνθρωπο, ζώο και φυτό βλέπουμε Εκείνον. Όταν στο κάθε βήμα και κίνηση μας σκεφτόμαστε, «τι θα ήθελε τώρα να πω και να πράξω ο Χριστός..." όταν δηλαδή Χριστοποιείται η ζωή μας. Να βγάλουμε τον Χριστό από το κάδρο που είναι στο τοίχο και να το εναποθέσουμε στην καρδιά μας, στην καθημερινή ζωή. μας.

Το ξέρω, πάλι θα μου πεις είναι δύσκολα. Μα δεν ξέρω κάτι στην ζωή αυτή που να είναι πραγματικά αληθινό και όμορφο, ποιοτικό, γνήσιο και σημαντικό που να μην έχει αγώνα, κόπο και προσπάθεια.

Στην ζωή αυτή το ερώτημα δεν είναι εάν θα πονέσει ή θα παλέψεις, αυτό είναι δεδομένο. Το ερώτημα είναι για ποια πράγματα επιλέγεις ότι αξίζει να παλέψεις. Στον Σταυρό θα ανέβεις το θέμα είναι να εισέλθεις και στο παράδεισο…

«Να κάνεις κέφι την Πίστη σου...»

Αυτή είναι μια φράση του Ν.Γ.Πεντζίκη, που συνοψίζει μια μεγάλη αλήθεια, ότι εάν η πίστη σου και η σχέση σου με τον Θεό δεν έχει χαρά τότε είναι ένα μεγάλο ψυχικό βάσανο. Η πίστη δεν είναι ψυχαναγκασμός αλλά οξυγόνο για την ζωή μας.

Διαφορετικά γεμίζεις ενοχές, φόβο και μεταφυσική ανασφάλεια. Έχεις νεύρα, γίνεσαι δύστροπος και μίζερος. Σου φταίνε οι πάντες και τα πάντα. Ιδιαιτέρως δε εκείνοι που δεν πάνε εκκλησία και κάνουν ότι θέλουν στην ζωή τους.

Αυτούς δεν τους αντέχεις γι’ αυτό και τους πολεμάς. Όχι βέβαια όπως θέλεις να φαίνεται, ως αρνητές της πίστεως, άλλωστε δεν έχει ανάγκη ο Χριστός από συνηγόρους, αλλά διότι σου θυμίζουν εκείνα που ζουν ακόμη μέσα σου και ξεροσταλιάζουν στην θέα του ανικανοποίητου.

Θυμάμαι που έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, «ότι κάνεις με αγγαρεία κλωτσάει η ψυχή, αντιδρά… Όσο μπορείτε να νηστεύετε, όσες μετάνοιες μπορείτε να κάνετε, όσες αγρυπνίες θέλετε ν’ απολαμβάνετε, αλλά να είστε χαρούμενοι. Να έχετε την χαρά του Χριστού…».

Την πίστη λοιπόν και την σχέση με τον Θεό, πρέπει να την κάνεις κέφι, να την χαίρεσαι. Να λάμπει το πρόσωπο σου, το σώμα σου να σκιρτά, στο βλέμμα σου οι άνθρωποι να συναντούν την αγάπη, την κατανόηση, την ελπίδα και το φως. Να σε κοιτούν και να λένε, "πόσο θα ήθελα να έχω το κέφι αυτού του ανθρώπου.   Που είπαμε ότι πιστεύει ; …. "

Το θέμα όμως δεν είναι απλά να κρατάς το χέρι του άλλου, αλλά να του το κρατάς ζεστά…

π. Λίβυος

Φοβόμαστε τόσο πολύ το άγγιγμα του άλλου. Τόσο το ψυχικό όσο και το σωματικό. Κι όμως Χριστός ποτέ δεν φοβήθηκε να αγγίξει ή να τον αγγίξουν. Γιατί ήξερε ότι ο άνθρωπος είναι μια κραυγή μες στην νύχτα που ζητά την ζεστασιά της αγκαλιάς του Άλλου. Ζητά τους κόλπους του Πατρός. Ξενιτεμένος είναι που ζητά την επιστροφή.

Ρώτησαν την Γερόντισσα Γαβριηλία, τι ήταν εκείνο, σε όλες τις χώρες που πήγε, που ζητάγανε περισσότερο οι άνθρωποι, για να απαντήσει, «αυτό που ζητούν περισσότερο οι άνθρωποι είναι ένα χαμόγελο, ένα άγγιγμα του χεριού, ένα δάκρυ. Τίποτε άλλο…»

Το θέμα όμως δεν είναι απλά να κρατάς το χέρι του άλλου, αλλά να του το κρατάς ζεστά…

π. Λίβυος

Πάντως ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι αρκετοί άνθρωποι της θρησκείας, όχι απλά δεν θα άφηναν κάτω την πέτρα στην προτροπή του Χριστού «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…», αλλά θα έπιαναν την πιο μεγάλη και βαριά πέτρα που θα έβρισκαν μπροστά τους και θα την πετούσαν με μανία στο αμαρτωλό άνθρωπο.

Άλλωστε γι’ αυτούς είναι εχθρός, γιατί κάνει κάτι «απαίσιο», τους θυμίζει όλα εκείνα που θα ήθελαν και αυτοί να ζήσουν και τα έχουν θάψει. Την πέτρα την πετάς πάντα στο καθρέπτη σου, ώστε να σπάσει και να μην σου θυμίζει εσένα.

Ένας «ασώματος» άνθρωπος στην πλατεία του internet

Η σωματική απουσία ως δομικό στοιχείο στη διαμόρφωση ενός νέου ανθρωπολογικού μοντέλου και η θέση της ορθόδοξης θεολογίας

από

 π. Χ. (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Πάνε πολλά χρόνια από την μέρα εκείνη που για πρώτη φορά συναντήθηκα με τον χώρο και τον κόσμο του ίντερνετ. Δηλαδή το διαδίκτυο. Θα ήταν γύρω στο 1995. Εκείνη την εποχή δεν είχε ο καθένας το δικό του υπολογιστή. Οι περισσότεροι αρχίσαμε να γνωρίζουμε το νέο αυτό χώρο του διαδικτύου από συγκεκριμένα μαγαζιά και καφετέριες. Δεν χρειάστηκαν όμως πολλά χρόνια, ώστε να γίνει πραγματικότητα και στην Ελλάδα η απόκτηση υπολογιστή για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών.

Δεκάδες άνθρωποι, όλων των ηλικιών, σε πόλεις και χωριά, στεκόντουσαν με «θρησκευτική» ευλάβεια πάνω από το νέο επίτευγμα του τεχνολογικού πολιτισμού, μαγεμένοι και γοητευμένοι από την ταχύτητα και τις πλούσιες πληροφορίες που μπορούσε κανείς να βρει και να παρακολουθήσει μέσα σε αυτόν τον χώρο. Ένας νέος διαδικτυακός πλανήτης είχε αποκαλυφθεί, και καλούσε τους πάντες να τον εξερευνήσουν. Ένας κόσμος πληροφορίας και εικόνας που με απίστευτη ταχύτητα επεξεργαζόταν δεδομένα, προσκαλούσε τους χρήστες του, όχι απλά να απολαύσουν το νέο τεχνολογικό επίτευγμα, αλλά να μετάσχουν ενεργά σε αυτό.

Ο παθητικός τηλεθεατής ή ακροατής θα έδινε την σειρά του σε έναν δυναμικό υποκείμενο που όχι απλά και μόνο θα κατανάλωνε πληροφορίες, αλλά πλέον θα συνδιαμόρφωνε πραγματικότητες. Η αλληλεπίδραση στο χώρο της γνώσης, της μάθησης, των ειδήσεων, και του γενικότερου κοινωνικού σχολιασμού, θα γινόταν καθημερινό βίωμα των πολιτών. Η δυνατότητα του πολίτη από απλός αποδέχτης να μετατρέπεται σε άμεσο συν δημιουργό που σχολιάζει κείμενα, παρεμβαίνει στην ειδησιογραφία με δικά του ρεπορτάζ, μετέχει με την κριτική και την ψήφο του στην εξέλιξη μιας νέας κινηματογραφικής ταινίας ή μουσικής παραγωγής, αποτελούσε ουσιαστικά μια θεμελιώδη επανάσταση για την σύγχρονη μορφή δημοκρατίας.

Επίσης στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε ότι πολλές φορές το διαδίκτυο και ο πληροφοριακός κόσμος του έγινε η αιτία να αναδυθούν τεράστια ταλέντα συγγραφικής τέχνης που κάτω από άλλες συνθήκες και σε διαφορετικές εποχές δεν θα γνωρίζαμε ποτέ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι τα πιο καλογραμμένα σύγχρονα κείμενα υπάρχουν σε blog ημερολογιακών σκέψεων και παρεμβάσεων.

Αξίζει όμως να θυμηθούμε μερικές από τις πιο σημαντικές παρεμβατικές μορφές κοινωνικής αλληλεπίδρασης που έφερε ο χώρος του ίντερνετ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα.

1. Μετοχή του πολίτη, ανεξάρτητα από την κοινωνική του τάξη, την εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική του ταυτότητα, καθώς και τις πολιτικές του πεποιθήσεις, στην γνώση των μεγάλων βιβλιοθηκών του κόσμου, πανεπιστημιακών προγραμμάτων, μουσειακών εκθέσεων, και γενικότερα σε πρωτογενείς πηγές πολιτισμού και μάθησης.

Ότι δεν ζεί με αλήθεια αρρωσταίνει.

π. Λίβυος

Ο Γάλλος ψυχαναλυτής Λακάν έλεγε, «υπάρχει μόνο μια αμαρτία, ένα δικαιολογημένο αίσθημα ενοχής: να υποχωρήσεις με την έννοια του να κάνεις πίσω όσον αφορά την επιθυμία σου». 

Αυτή όμως είναι μια εξίσου μεγάλη θεολογική αλήθεια. Δηλαδή οτι, η άρνηση να ζήσεις την ζωή που σου χάρισε ο Θεός, είναι αμαρτία. Ο Θεός μας "καλεί" και εμείς κρυβόμαστε από τα όνειρα, τις επιθυμίες και τα χαρίσματα μας.

Ας θυμηθούμε την παραβολή των ταλάντων. Κρίνονται αυστηρά εκείνοι που αρνήθηκαν να ζήσουν την μοναδικότητα του πρόσωπό τους, την κλήση και τα χαρίσματα που τους έδωσε ο Θεός. Ο Χριστός μας ζητάει να ζήσουμε και όχι να κρυφτούμε, πίσω από συμβάσεις, ιδεολογήματα και στερεότυπα, πίσω από την αρρώστια και τα συμπτώματα της. Ότι δεν ζεί με αλήθεια αρρωσταίνει.

Ο Χριστός ελέγχει το δέντρο της Συκής για την ακαρπία της, την απουσία δηλαδή "επιθυμίας", «που είναι ο καρπός σου; Σε έκανα δέντρο, σου έδωσα όλες τις δυνατότητες να δημιουργήσεις και εσύ δεν καρπίζεις…» Σε έκανα άνθρωπο σε έφερα από το μηδέν στην ύπαρξη και εσύ δεν ζείς απλά επιβιώνεις σέρνοντας το πτώμα σου που μυρίζει θάνατο. Το τραγικότερο, φτιάχνεις ψεύτικους παραδείσους για να μην δεις ποτέ την κόλαση σου. Μένεις στην κόλαση σου γιατί δεν τολμάς να κοιτάξεις τον παράδεισο που κρύβεις μέσα σου.

Τα μεγάλα χαρίσματα έχουν και μεγάλες δοκιμασίες...

Τα μεγάλα χαρίσματα συνοδεύονται πάντα από μεγάλες δοκιμασίες, και πριν και μετά την έλευση τους. Και τούτο διότι ο καλός Θεός γνωρίζει τον αρρωστημένο ναρκισσισμό μας, που θέλει όλα να τα προσεταιρίζεται προς ίδιον όφελος. Γι αυτό μαζί με το χάρισμα και την δωρεά επιτρέπει και την δοκιμασία. 

Με αυτό τον τρόπο, μας κρατάει ταπεινούς, ώστε να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα, μας θυμίζει ότι το χάρισμα είναι δωρεά και όχι ατομικό κατόρθωμα.

Γι αυτό και ο Απόστολος Παύλος που είχε μεγάλο πειρασμό και παρακαλούσε τον Θεό να του τον πάρει, άκουσε την απάντηση του ουρανού, που έλεγε, «σου αρκεί η χάρις μου». Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχεις την Χάρι, μην θες να εξαφανιστούν όλα τα προβλήματα από την ζωή σου, διότι δεν σε συμφέρει. Το συμφέρον της ύπαρξης σου είναι να υπάρχει η σκιά, γιατί μονάχα έτσι θα ζητάς με πάθος το φως. Άλλωστε το μυστικό δεν είναι η εξαφάνιση των προβλημάτων, αλλά η μεταμόρφωση τους...

«Όλα είναι δρόμος…»

π. Λίβυος

Έρχονται λοιπόν στιγμές που ότι υπάρχει μέσα σου χρόνια μπαζωμένο και παρατεταμένο εκρήγνυται. Λάβα καυτή κατακαίει την συμβατικότητα και απολιθώνει τις νόθες στιγμές που έζησες. Η καρδιά σου γονυπετής ικέτης προσέρχεται στην θύρα της συνείδησης σου και παρακλητικά φωνάζει, «σταμάτα να με φιμώνεις.. Πάψε να με αγνοείς.. Άκουσε με..» 

Η ψυχή σου βοά, «σταμάτα να ζεις την ζωή κάποιου άλλου. Ζήσε την δική σου..».

Είναι τότε που εισερχόμενος στον Άδη της υπάρξεως σου ακούς ηχηρά την φωνή του Χριστού «ητω δε υμών το ναι ναι και το ου ου…».

Αυτό δεν είναι ανώδυνο, ούτε ανέξοδο. Είναι επίπονο και μαρτυρικό. Αλλά συγχρόνως όμορφο και ουσιαστικό. Λυτρωτικό και βαθιά θεραπευτικό.

(από το βιβλίο μου «Όλα είναι δρόμος…» σελ. 10-11 π. Λίβυος)

«Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο»

Το κερί που θα φωτίσει αυτή την νύχτα, το ανάβω για σένα, που είσαι μόνος, που είσαι μόνη και κινείσαι μονότονα στο μισοσκόταδο του απεναντινού διαμερίσματος. Για σένα, που σκυμμένη στο κινητό ψάχνεις μια επαφή να σου απαντήσει ή μια αγκαλιά να σε κρατήσει. Κυρίως όμως για σένα, που σε μπέρδεψε από μικρή η ζωή με σκιές και φαντάσματα, κι όλο προσπαθείς να βγεις στο ξέφωτο μα χάνεσαι. Ξέρω όταν είσαι στο σκοτάδι σε εκνευρίζει να σου μιλάνε για φως, μέσα σου λες, «άσε μας ρε φίλε με τις θεωρίες σου».

Ξέρω επίσης ότι θα προτιμούσες να είμαι και εγω χάλια όπως εσένα, μερικές φορές σε παρηγορεί πιο πολύ αυτό, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη στο μαρτύριο αυτό, όμως, ένα θα σου πω και να το θυμάσαι: Μην Απελπίζεσαι!!! Όσο κι αν πονάς, όσο κι αν αισθάνεσαι ότι δεν πρόκειται ποτέ να γίνεις καλά, θα έρθουν και οι καλύτερες μέρες. Απλά τώρα περνάς μια φάση, μα δεν θα είναι πάντα έτσι. Μπορείς και αξίζεις το καλύτερο. Αν και δυσκολεύεσαι προσπάθησε να δεις με τα μάτια του Θεού, που δεν σε βλέπει μονάχα στο τώρα που είσαι χάλια αλλά και στο αύριο που γελάς, χαίρεσαι την ζωή, δημιουργείς και ανασαίνεις ελπίδα.

Στα Άκρα: π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (Μάρτιος 2019)

από π. Χ. (Λίβυος) Παπαδόπουλος

Σκέψεις χωρίς δίχτυ ασφαλείας, για μία ζωή δίχως συνταγές, μοιράζεται μαζί μας ο πατήρ Χαράλαμπος Παπαδόπουλος -κατά διαδικτυακό κόσμο γνωστός ως «Λίβυος»- ΣΤΑ ΑΚΡΑ, με τη Βίκυ Φλέσσα.

Δεν ζητάμε πολλά, εκτιμάμε τα λίγα, εκείνα που δίνονται με αγάπη. Τότε το πιο απλό που θα κάνει ο άλλος για σένα, μεταμορφώνεται στα μάτια σου σε θαύμα.

π. Λίβυος

Όταν είμαστε νέοι ζητάμε από τους ανθρώπους πολλά περισσότερα από εκείνα που μπορούν να μας δώσουν. Τα θέλουμε όλα ή τίποτα. Ζητάμε την απόλυτη φιλία, τον απόλυτο έρωτα, την μόνιμη συγκίνηση. Θέλουμε την τελειότητα και όχι την ανθρωπινότητα τους. Δεν ζητάμε φίλους ή συντρόφους ζωής, αλλά «θεούς». Μοιραία στην ζωή μας ανθεί η θλίψη, η απογοήτευση, ο θυμός και η οργή. Την απόλυτη γοητεία διαδέχεται η απογοήτευση.

Με το καιρό όμως, και έχοντας καλή πρόθεση, μέσα από πολλές δοκιμασίες και παθήματα, αρχίζουμε να μαλακώνουμε απέναντι στις απαιτήσεις μας, στον εαυτό μας, στους άλλους στην ζωή, στον ίδιο τον Θεό. Δεν του γκρινιάζουμε πολύ.

Δεν ζητάμε πολλά, εκτιμάμε τα λίγα, εκείνα που δίνονται με αγάπη. Τότε το πιο απλό που θα κάνει ο άλλος για σένα, μεταμορφώνεται στα μάτια σου σε θαύμα. Γιατί πλέον δεν περιμένεις, δεν ζητάς, αλλά αποδέχεσαι αυτό που μπορεί ο άλλος να σου χαρίσει με αγάπη και ενδιαφέρον. Δεν θα είναι τέλειο, μα θα είναι αυθεντικό, δεν θα είναι απόλυτο μα θα είναι όμορφο και δυνατό. Τότε η χαρά επιστρέφει στην ζωή μας, γιατί πλέον δε περιμένουμε τίποτα και μας εκπλήσουν τα πάντα....

ΠΗΓΗ: π. Λίβυος

Να αγαπάς τον πραγματικό άλλον....

π. Λιβυος

Να αγαπάς τον πραγματικό άλλον. Τις καλές και κακές στιγμές του, τους χειμώνες και τα καλοκαίρια του. Τις φωνές και την σιωπή του. Το γέλιο και το δάκρυ του, το φως και το σκοτάδι του. Τότε μονάχα δικαιούσαι να πεις ότι στην ζωή αυτή κατάφερες να αγαπήσεις, όχι αυτό που εσύ ήθελες ή περίμενες να συναντήσεις, αλλά εκείνο που πραγματικά ήταν ο άλλος. Άλλωστε η ζωή είναι ωραία μονάχα όταν θρυμματίζεις καθρέπτες που σε κρατάνε εγκλωβισμένο στο αυτοείδωλο σου. Κι η αληθινή αγάπη είναι ακριβώς αυτό, μια έξοδος συνάντησης με το διαφορετικό.

Όμως ο Θεός δεν είχε πει την τελευταία λέξη...

Πόσο φορές είπαμε ή ακούσαμε την λέξη «σ΄ αγαπώ»; 

Πόσες φορές μας έδωσαν ή δώσαμε όρκους αγάπης; 

Κι όμως χορτάσαμε από φιλιά προδοσίας. Και τούτο διότι η αγάπη δεν είναι απλά ένας φτηνός συναισθηματισμός, αλλά μια πράξη θυσίας. Δεν υπάρχει αγάπη εκεί που δεν υπάρχει σταυρός.

Ο Θεός δεν μιλάει απλά για αγάπη, αλλά πεθαίνει από αγάπη. Ο Σταυρός είναι το σύμβολο της αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, για ολάκερη την κτίση. Μιας αγάπης που θυσιάζεται για να ζήσει ο άλλος. Που κενώνεται και αδειάζει για να χωρέσει ο άλλος.

Ο Σταυρός όμως του Χριστού δεν κρίνει μονάχα την ποιότητα της αγάπης μας, αλλά και της πίστεως μας. Είναι πολύ εύκολο να αναφέρεσαι στον Θεό με υψηλές θεολογικές κορώνες και μεγάλες δηλώσεις, αλλά είναι αρκετά δύσκολο να αφεθείς με απόλυτη εμπιστοσύνη στην πρόνοια Του για σένα, ιδιαιτέρως όταν αυτά που συμβαίνουν δεν ταυτίζονται με τα δικά σου σχέδια και επιθυμίες.

Να σκεφτούμε μονάχα, πόσοι ήταν εκείνοι που δεν εγκατέλειψαν τον Χριστό, όταν τον είδαν γυμνό, αδύναμο και νεκρό επι του σταυρού; Ελάχιστοι, σχεδόν κανείς. Σκέφτηκαν, «αυτό ήταν, πάει τελείωσαν όλα…». Πάντες εγκατέλειψαν.

Όμως ο Θεός δεν είχε πει την τελευταία λέξη. Δεν είχε τελειώσει το έργο Του. Είχε κι άλλα επεισόδια. Πίσω από το σκηνικό του Γολγοθά ακολουθούσε η ανάσταση. Πίσω από την θλίψη η χαρά, το φως, πίσω από το φαινομενικό τέλος μια νέα αρχή.

Αυτή είναι η πίστη στον Θεό, να πιστέψεις ότι το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Να εμπιστευθείς το σχέδιο Του. Να μην χαθείς μέσα τις δικές σου ερμηνείες, και να πιστέψεις ότι πίσω από την δοκιμασία σου, τον σταυρό που σηκώνεις, ξημερώνει η ανάσταση. Γιατί θα ξημερώσει.

Εγώ μπορεί να είμαι ένα μάτσο χάλια αλλά ο Θεός με αγαπάει.

"Εγώ μπορεί να είμαι ένα μάτσο χάλια αλλά ο Θεός με αγαπάει"

"Δεν πάμε στον παράδεισο νίκη-νίκη, αλλά ήττα-ήττα"

π. Λίβυος

Στην εν Χριστώ ζωή δεν αγωνιζόμαστε για να νιώσουμε τέλειοι, αλλά για να συνειδητοποιήσουμε την οντολογική μας ανεπάρκεια. Να βιώσουμε απενοχοποιητικά την ραγισμένη ατελή ύπαρξη μας, δίχως ενοχή, ακύρωση και ματαίωση. Στην εκκλησία σε αγαπάει κάποιος ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες της ζωής σου. Εγώ μπορεί να είμαι ένα μάτσο χάλια αλλά ο Θεός με αγαπάει. Αυτή είναι η εμπειρία της αγάπης του Θεού, απόλυτη αποδοχή και μέγα έλεος.

Αναφέρει ο άγιος Τύχων, ο Ρώσος, ότι στον παράδεισο δεν πάμε πραγματώνοντας ηθικές και πνευματικές νίκες. Η πύλη του παραδείσου δεν ανοίγει με τις νηστείες και αρετές μας ή με την ηθική καθαρότητα μας. Ο παράδεισος είναι πάντα δωρεά της αγάπης του Θεού και όχι ατομικό μας κατόρθωμα ή αξιομισθία. Δεν πάμε στον παράδεισο νίκη-νίκη, αλλά ήττα-ήττα. Ο παράδεισος δωρίζεται σε εκείνους που ποτέ δεν πίστεψαν ότι τους ανήκει και μάλιστα αποκλειστικά.

***απο το νέο πρός έκδοση βιβλίο μου.

'Αλλωστε πάνω στα τραύματα χτίζονται οι πιο λαμπρές και όμορφες ψυχές...

Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Κάθε που γιορτάζει ένας άγιος νιώθω οτι γιορτάζει η ζωή. Κάθε που γιορτάζει ένας άγιος πανηγυρίζει αυτή η όμορφη φωτεινή πλευρά του εαυτού μας. Για μένα η μνήμη ενός αγίου ή αγίας είναι ημέρα ελπίδας για ενα σημαντικό λόγο, οτι ενώ είμαστε αδύναμοι, ταλαίπωροι και χαμένοι, υπάρχει ένας τρόπος να σταθούμε πάνω από τα τραύματα μας. Να φανούμε πιο μεγάλοι από τις πληγές μας. Κι αυτός είναι ο τρόπος της αγάπης του Θεού. Μια και η αγιότητα δεν είναι τελειότητα ή κατόρθωμα, μα Χάρις, δωρεά, η χαρά και ο έρωτας του Θεού σε στήθη πληγωμένα. Η αγία Μαρίνα που τόσο πολύ από παιδί αγαπώ δίχως να ξέρω το γιατί και δεν με νοιάζει κι ολας να καταλάβω, μου θυμίζει οτι τα λάθη δεν είναι εμπόδιο στο δρόμο για τον Θεό.

 'Αλλωστε πάνω στα τραύματα χτίζονται οι πιο λαμπρές και όμορφες ψυχές...