ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΩΝ ΡΟΜΑ

ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ...

Στις 2 Αυγούστου του 1944 δόθηκε από τους Γερμανούς ναζί η τελευταία εντολή εξολόθρευσής των Ρομά, οδηγώντας 2.897 γυναικόπαιδα Ρομά στους θαλάμους αερίων του ναζιστικού στρατοπέδου Αουσβιτς-Μπίρκεναου σε εξόντωση.

Το κόμικ Sofia Z-4515 αφηγείται την αληθινή ιστορία της Σόφιας Taikon, μιας τσιγγάνας Ρομά της Πολωνίας, που επέζησε του Άουσβιτς. Αρχικά δημοσιεύθηκε στα σουηδικά το 2005 και μεταφράστηκε στα αγγλικά το 2012. Στα Ελληνικά μεταφράστηκε από την Κατερίνα Προκοπίου τον Δεκέμβριο του 2015 - 6 Ιανουαρίου του 2016.

«Εκείνος που έχει σίδερο, έχει και ψωμί.»

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Ο σιδεράς του χωριού Πρεδάππιο στην επαρχία Εμίλια Ρομάνα της Ιταλίας και φλογερός επαναστάτης Alessandro, όταν γεννήθηκε ο γιος του, στις 23 Ιουλίου του 1883, του έδωσε τρία ονόματα σοσιαλιστών επαναστατών : Benito, Amilcare, Andrea. Το πρώτο ήταν το όνομα του μεγάλου μεταρρυθμιστή προέδρου του Μεξικού Benito Juarez, το δεύτερο ήταν ενός από τους πιο γνωστούς αναρχικούς εκείνης της εποχής, του Amilcare Cipriani και το τρίτο ήταν από τον πρώτο σοσιαλιστή βουλευτή της Ιταλίας, τον Andrea Costa. Όταν ο νεαρός μεγάλωσε θεωρούσε τον Καρλ Μαρξ σαν «τον μεγαλύτερο όλων των θεωρητικών του σοσιαλισμού», υποστήριζε τις «προοδευτικές» θέσεις του Γάλλου φιλοσόφου Τζωρτζ Σορέλ και ο ίδιος ανήγαγε την επαναστατική βία σε υψηλότερη μορφή πολιτικής. Πολύ γρήγορα οι σύντροφοί του τον χαρακτήριζαν «νέο Μαρά», που θέλει με ορμή ν΄ ανάψει «τον ιερό πόλεμο του προλεταριάτου»

Όταν το καλοκαίρι του 1914 ξεκινούσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ο Benito Amilcare Andrea ήταν ήδη διευθυντής του επίσημου οργάνου του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας «Αβάντι», που προωθούσε την «προλεταριακή ενότητα» και ήταν υπέρ της ιταλικής ουδετερότητας και κατά του Μεγάλου Πολέμου – όταν όλα τα άλλα σοσιαλιστικά κόμματα της Ευρώπης είχαν πιο «πατριωτική άποψη». Όταν μάλιστα κατελήφθη το Βέλγιο από τους Γερμανούς έγραφε στο «Αβάντι» : «Μας προσκαλούν να χύσουμε τα δάκρυά μας για το μαρτυρικό Βέλγιο. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αισθηματική φάρσα σκηνοθετημένη από τη Γαλλία και το Βέλγιο. Αυτές οι δύο καμόρες θα ήθελαν να εκμεταλλευτούν την παγκόσμια ευπιστία. (…) Εμείς έχουμε καθήκον να εξεγείρουμε την εργατική τάξη εναντίον αυτών όλων.»

«Τιμάμε τους ήρωες που ”έπεσαν” για να μην παραδοθεί η Μακεδονία»

22 Ιουλίου 1943: Οι Ηρωίδες Λίλη και Σταθοπούλου αψηφούν τα γερμανικά τανκ και πέφτουν νεκρές

Ένας λαός υψώνεται, άμα μάθει να μη φοβάται την αλήθεια.

 - Δημήτρης Γληνός

Ο μήνας Ιούλιος είναι σημαδιακός για την ελληνική Μακεδονία, για την Ελλάδα ολόκληρη, καθώς τον Ιούλιο του 1943, στην μαύρη περίοδο της Γερμανικής Κατοχής διοργανώθηκαν μερικές από τις πιο συγκλονιστικές μαχητικές εκδηλώσεις, που γνώρισε αυτός ο τόπος, ανατρέποντας τα σχέδια για την επέκταση της βουλγαρικής φασιστικής Κατοχής στη Μακεδονία.

Στις 22 Ιουλίου 2018 , συμπληρώνοντα 75 χρόνια από το μεγάλο συλλαλητήριο της 22 Ιουνίου 1943. Τότε που ο Αθηναϊκός Λαός, κινητοποιημένος απλό το ΕΑΜ, εξεγέρθηκε και με ορμή και όγκο πρωτοφανή σε μια μοναδική στιγμή πολιτικής αντίστασης, στην κατεχόμενη από τους ναζί Ευρώπη βροντοφώναξε "ΟΧΙ" στην παράδοση της Μακεδονίας στους Βούλγαρους φασίστες. Οι Γερμανοί και οι συνεργάτες τους προσπάθησαν να καταστείλουν την αντιφασιστική και πατριωτική διαδήλωση και το δέντρο της λευτεριάς ποτίστηκε με το αίμα 15 νέων μαρτύρων και 50 τραυματιών.

Παναγιώτα Σταθοπούλου ετών 17

Στη διασταύρωση των οδών Πανεπιστημίου και Ομήρου μία 17χρονη Επονίτισσα, η Παναγιώτα Σταθοπούλου, προσπάθησε με το σώμα της να ακινητοποιήσει ένα άρμα. Ένας Γερμανός, μέλος του πληρώματος, την πυροβόλησε και τη σκότωσε. Την ίδια στιγμή, η 19χρονη φοιτήτρια της Γαλλικής Ακαδημίας, Κούλα Λίλη επιτέθηκε στον οδηγό του άρματος με το τακούνι του παπουτσιού της, αλλά έπεσε κι αυτή νεκρή από τα πυρά του πληρώματος.

Σήμερα, 75 χρόνια μετά από αυτό το συλλαλητήριο που πέτυχε να ματαιώσει τα σχέδια της προσάρτησης της Μακεδονίας και της Θράκης, η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού αντιτίθεται στην αποστασία από την ιστορία, τη μνήμη και τους αγώνες, με την αντισυνταγματική και καταστροφική για τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα "Συμφωνία των Πρεσπών" που προσπαθεί να μας επιβάλει το ΝΑΤΟ, η Ε.Ε. και η Κυβέρνηση των πρόθυμων που σφετερίζεται το όνομα της Αριστεράς.

Επιλέγουμε να τιμήσουμε τους νεκρούς, στις 24 Ιουλίου 2018, στην επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας. Γιατί δημοκρατία δεν είναι οι φιέστες και η δεξιώσεις, αλλά ο σεβασμός της βούλησης της πλειοψηφίας και της αλήθειας των Λαϊκών Αγώνων.

Ό,τι κατάκτησε ο λαός μας το κέρδισε με ποτάμια αίματος, με συνεχείς αγώνες και κινητοποιήσεις. Τίποτε δεν χαρίστηκε. Αψευδής μάρτυρας η ιστορία, που καταγράφει τους αγώνες για Ελευθερία, αλλά και τα τραγούδια του τόπου μας, που εκφράζουν τον πόνο και τη λύπη.

Τότε η Λαϊκή Αντίσταση αναπτυσσόταν ραγδαία, και στην ανακοίνωση από τους Γερμανούς ναζί, ότι θα πραγματοποιηθεί επέκταση της βουλγαρικής ζώνης κατοχής και πέρα από τον Στρυμόνα, ως τον Αξιό ποταμό, προχωρώντας έτσι σε άμεση παράδοση στους Βούλγαρους φασίστες του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής Μακεδονίας αλλά και σημαντικών τμημάτων της Θράκης ΞΕΣΠΟΥΝ ΜΑΖΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ.

Η ανακοίνωση του ΕΑΜ αρχίζει ως εξής: «Η Μακεδονία ολόκληρη παραδόθηκε στη βουλγαρική θηριωδία…» και καταλήγει: «Να ενωθούμε σε ένα πανεθνικό, παλλαϊκό μέτωπο για τη σωτηρία της Μακεδονίας, για το ξεσκλάβωμα της χώρας»! Ανάλογη είναι και η ανακοίνωση του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ στον παράνομο Ριζοσπάστη (18/7/43) που κατέληγε: «… Ζήτω η Ελληνική Μακεδονία και η Δυτική Θράκη! Ελεύθερη, ανεξάρτητη, ακέραια, λαοκρατούμενη Ελλάδα!».

Στις προετοιμασίες για τη μεγάλη κινητοποίηση κατά της βουλγαρικής αποκρουστικής επέκτασης πρωτοστατούν οι αξέχαστοι Ηλέκτρα Αποστόλου (δολοφονήθηκε ένα χρόνο αργότερα, τον Ιούλη του 1944, στην Ειδική Ασφάλεια), ο Βασίλης Εφραιμίδης, η Παναγιώτα Σταθοπούλου και πολλοί άλλοι νεολαίοι. Η μεγάλη ώρα πλησιάζει. Οι νέοι, οι νέες, οι ανάπηροι, ο λαός θα γράψουν ιστορία. Απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες λαού είναι: οι έφιπποι Ιταλοί καραμπινιέροι, οι Γερμανοί ναζί με βαρύ οπλισμό και άρματα, ντόπιοι δωσίλογοι, γερμανοθρεμμένοι προδότες, μπάτσοι του Ράλλη. Η λαοθάλασσα με τα ουρανομήκη συνθήματα που δονούν τους αθηναϊκούς δρόμους δημιουργούν αμηχανία και προς στιγμήν δισταγμό στο προαναφερόμενο εχθρικό εσμό των ενόπλων. Οι ιαχές: «Κάτω τα χέρια από την Ελληνική Μακεδονία!», «Έξω οι Βούλγαροι κατακτητές», «Απεργία γενική», «Θάνατος στους προδότες!», κυριαρχούν.

Την εκτέλεσαν με 17 σφαίρες όσες και η ηλικία της- Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου που βασανίστηκε από Ταγματασφαλίτες και Ες-Ες

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ή στην φωτογραφία για να το διαβάσετε...

Ιούλιος 1945. 9 ολόκληρους μήνες απ’ την απελευθέρωση της Αθήνας, ο τελευταίος πλήρης σχηματισμός της Wehrmacht στον κόσμο παραδίδει οπλισμό και αναχωρεί από την Κρήτη με αγγλικά πλοία.

Κάτι που δεν πρέπει να ξεχνούν οι Κρητικοί.

Ο Άλμπερτ Σπέερ, υπουργός της Πολεμικής και Βιομηχανικής Παραγωγής του Χίτλερ, σε συνέντευξή του στον Β. Μαθιόπουλο αποκαλύπτει: 

«Είμαι αυτήκοος μάρτυρας ενός γεγονότος, που μας είχε προκαλέσει πολύ μεγάλη εντύπωση το φθινόπωρο του 1944. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι ο στρατηγός Γιόντλ, αρχηγός του Γενικού γερμανικού Επιτελείου, ήρθε μια μέρα και μου ανέφερε ότι επήλθε συμφωνία σε υψηλό επίπεδο μεταξύ Αγγλίας και Γερμανίας, που αφορούσε στην Ελλάδα. Η συμφωνία αυτή, πρωτοφανής μέχρι τότε και όπως γνωρίζω ΜΟΝΑΔΙΚΗ σε όλο τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, αφορούσε όπως, τουλάχιστον, μου είπε ο Γιόντλ στην εκκένωση της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα χωρίς βρετανική ενόχληση. Η συμφωνία αυτή έγινε στη Λισσαβόνα και το ποιος είχε την πρωτοβουλία δεν ξέρω, αλλά πιστεύω ότι δεν έγινε σε διπλωματικό επίπεδο, αλλά πολύ ψηλότερα, για να μην υπάρξουν ακριτομυθίες. Η πληροφορία για το περίεργο αυτό «τζέντλεμαν αγκρίμεντ» μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου προκάλεσε σε όσους το έμαθαν κατάπληξη. Και, πράγματι, οι Άγγλοι την τήρησαν. Τα γερμανικά πολεμικά και μεταγωγικά σκάφη φορτώθηκαν στρατό από τα ελληνικά νησιά, που εκκένωσαν πέρασαν, το φθινόπωρο του 1944, ανενόχλητα μπροστά από τα μάτια των Βρετανών και ανάμεσα από τα βρετανικά υποβρύχια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο. Το τίμημα της συμφωνίας, κατά τη γνώμη μου, ήταν να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Άγγλους αμαχητί και μ’ αυτόν το τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και, βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις, που κατείχαν το ελληνικό χώρο».

Οκτώβρης 1944. Όλη η Ελλάδα, εκτός από ένα μικρό κομμάτι γης, την Κρήτη, είναι ελεύθερη. Στην Κρήτη, απ’ τους 67.000 Γερμανοϊταλούς που υπήρχαν στο νησί, οι 17.000 έχουν εγκλωβιστεί και, υπό τον υποστράτηγο Μπέντακ, αναπτύσσονται σε μια παραλιακή λωρίδα 65 χιλιομέτρων που περιλαμβάνει το λιμάνι της Σούδας, την πόλη των Χανίων, το αεροδρόμιο του Μάλεμε και ονομάζεται «Οχυρά Θέση Κρήτης». Διατηρούν την πειθαρχία τους, διαθέτουν βαρύ οπλισμό, άφθονα πυρομαχικά και λειτουργούν μέχρι και την τελευταία στιγμή της αναχώρησης τους ως κατακτητές.

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ-1940: Οταν οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες και οι πολιτικοί πήγαιναν στο στρατό και στο μέτωπο [εικόνα] Πηγή: 1940: Οταν οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες και οι πολιτικοί πήγαιναν στο στρατό και στο μέτωπο

Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

της Άννας Στάικου

Μια φωτογραφία που εξηγεί γιατί το δύσκολο 1940 νικήσαμε και τώρα δεν σηκώνουμε κεφάλι
Η φωτογραφία δεν είναι απλά μια ακόμη από την εποχή που η Ελλάδα ζούσε τον θρίαμβο του Έπους του 1940. Είναι η απάντηση σ΄ όσους ρωτούν γιατί τότε η σαφώς ασθενέστερη σ΄ όλα Ελλάδα μεγαλούργησε και σήμερα η χώρα δεν μπορεί να σταθεί όρθια και να αρθρώσει λόγο και άποψη έναντι όσων την βάζουν συστηματικά στη γωνία. Τότε η κατάσταση ήταν σαφώς πιο δύσκολη με τα όπλα να έχουν τον λόγο. Κι όμως τότε τα καταφέραμε…
Η εξήγηση λοιπόν στην λεζάντα της φωτογραφίας:
Στην πρώτη σειρά, δεύτερος από αριστερά, ο ηθοποιός Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Δεξιά του, πρώτος από αριστερά, ο βαρύτονος Ευάγγελος Μαγκλιβέρας.
Αριστερά του, τρίτος από αριστερά, ο τενόρος Κώστας Σάμιος.
Τελευταίος δεξιά ο έμπορος Τσαλίκης.
Στην δεύτερη σειρά, πρώτος από αριστερά ο δημοσιογράφος Δ.Γαλερίδης.
Δεύτερος, ο υπουργός Γεώργιος Καρτάλης.
Τρίτος, ο καθηγητής Δ. Θιβαδόπουλος.
Τέταρτος, ο συγγραφέας Γεώργιος Θεοτοκάς που έβαλε “μέσον” (!) για να πάει να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή.!!! Το “μέσον” του για τον σκοπό αυτό ήταν ο τότε Στρατηγός Σέργιος Γυαλίστρας.
Πεμπτος, ο βιομήχανος Συμεόνογλου.
Έκτος, ο δημοσιογράφος Κώστας Μάγιερ.
Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να έχουν γίνει αυτό που σήμερα λέμε… “βύσμα”. Κι όμως κανείς τους δεν κρύφτηκε. Κανείς τους δεν επικαλέστηκε την ιδιότητά του για να μην φορέσει το χακί και να πολεμήσει. Ούτε καν το σκέφθηκαν .
Όλη η ελληνική κοινωνία, η συντριπτική της πλειοψηφία ενώθηκε για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο. Και κανείς πλην ελαχίστων δεν υπολόγισαν τους κινδύνους και τις ταλαιπωρίες .
Δεν ήταν μόνο οι εικονιζόμενοι “διάσημοι” της εποχής στη φωτογραφία που πολέμησαν . Υπήρξαν κι άλλοι πολλοί...

Ο ηθοποιός Διονύσης Παπαγιαννόπουλος πολέμησε σαν υπολοχαγός στη πρώτη γραμμή. 

Ο ηθοποιός Ντίνος Ηλιόπουλος ήταν ασυρματιστής πυροβολικού πρώτης γραμμής.

Ο ηθοποιός Παντελής Ζερβός λοχίας πρώτης γραμμής.

Ο ηθοποιός, Νίκος Σταυρίδης ήταν τραυματιοφορέας πρώτης γραμμής.

ΙΟΥΛΙΑ ΜΠΙΜΠΑ-«Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα»

ΙΟΥΛΙΑ ΜΠΙΜΠΑ. Μια κοπέλα λεπτή, με τα μαλλιά τραβηγμένα κότσο, μοναχική, λιγομίλητη. Γεννημένη στη Σάμο. Παντρεμένη. Δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο του Αγίου Νικολάου στο Κουκάκι. Οργανωμένη στην αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ.

Η Ιουλία μέσα από τη φυλακή γράφει στην Άννα. Γράμματα γραμμένα με μολύβι πάνω σε οποιοδήποτε χαρτί.

Δεκέμβριος 1942

Αγαπητή Άννα,

πολλές φορές με ρωτάνε εδώ στη φυλακή πώς βρήκα τη δύναμη εγώ, ένα άβγαλτο κορίτσι απ' τη Σάμο ν' ανακατευτώ στην Αντίσταση. Ούτε κι εγώ ξέρω να σου πω. Κάτι μέσα μου μ' έτρωγε. Κάτι μου 'λεγε «Πρέπει να κάνεις κι εσύ κάτι. Το ζητάει η ώρα». Μπορεί να μ' έβαλαν στα αίματα κι εκείνα τα παλικάρια που κατέβασαν τη γερμανική σημαία απ' την Ακρόπολη τον Μάιο του '41. Δεν μάθαμε ακόμα τ' όνομά τους. Ίσως να μην το μάθουμε ποτέ. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα, εκείνο το σούρουπο, ανέβηκα πάνω στου Φιλοπάππου και κοίταζα τον βράχο απέναντι. Κοίταζα τον Παρθενώνα και σκεφτόμουνα «Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κι εγώ κάτι;». Ας είναι! Τώρα όλα αυτά είναι περασμένα. Τώρα έχω μπροστά μου τα κάγκελα. Απ' την περασμένη βδομάδα μ' έχουν στην απομόνωση. Θ' αντέξω όμως. Κουράγιο.

Η Ιουλία Μπίμπα δεν θα ξαναδεί το σπίτι της στην οδό Πινότση 14, απ' όπου ανηφόριζε για τον λόφο του Φιλιπάππου.

Τέτη Σώλου

Σύμφωνα με το Στυλιανό Αραβαντινό, ήταν τήν μετέφεραν στήν Γερμανία όπου τήν αποκεφάλισαν.  Υπάρχει μόνο μια μικρή πλάκα στά Χαυτεία τής Αθήνας μαζί μέ τήν προτομή τού αρχηγού τής αντιστασιακής οργάνωσης Περίκου.  Ναί, επειδή δέν υπήρχε εδώ ποινή αποκεφαλισμού, τήν έστειλαν στήν "πολιτισμένη" Γερμανία, όπου τής έκοψαν το κεφάλι, τήν ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΑΝ. Stylianos Arabantinos 

ΠΗΓΗ:Anna Staikou